Dodd Christina - Cykl Skandalistka 01 - Skandalistka

Christina Dood

Skandalistka

ROZDZIAŁ

1

Suffolk, 1806 - Madeline, rozumiem, że dopiero co wróciłaś do domu z podróży zagranicznej i zasługujesz na od­ poczynek, ale obawiam się, że to nie będzie możliwe. Madeline de Lacy, markiza Sheridan, przyszła księż­ na Magnus nadgryzła pierwszy od czterech lat kęs prawdziwej angielskiej wołowiny i obdarzyła rozanielonym uśmiechem buldogowatego angielskiego dżen­ telmena o czerstwej cerze siedzącego po przeciwnej stronie stołu. - Dlaczegóż to, papciu? - Zagrałem o ciebie w pikietę i zabrakło mi szczę­ ścia. Wybałuszyła na niego oczy. Odkładając starannie nóż i widelec, popatrzyła na oniemiałego lokaja, któ­ ry zastygł jak posąg, nalewając Madeline poranną kawę. - Dziękuję, Heaton. Postaw karafkę z wodą na sto­ liku. Zawołamy cię, jeśli będziesz nam potrzebny. Kiedy lokaj wyszedł, odwróciła wzrok na ojca i po­ wtórzyła, by uniknąć wszelkich nieporozumień: - Przegrałeś mnie w karty. Jadł dalej, lśniące srebrne sztućce pobrzękiwały mu w dłoniach.

5

- Nie ma sensu owijać w bawełnę. Musisz znać ca­ łą prawdę. Jesteś taka twarda. I rozsądna. Zawsze to powtarzałem. Bardzo się z tego cieszę. - Może mógłbyś mi podać szczegóły tego niezwy­ kłego zakładu - powiedziała, udowadniając po raz kolejny swój rozsądek. - Nie dopisało mi szczęście, nie wiedziałem, że ma pika, co oczywiście równało się... - Nie to miałam na myśli - przerwała Madeline. Dlaczego grałeś o mnie? - No cóż, on to zaproponował. - On, czyli... - Pan Knight. - A ty wyraziłeś zgodę, gdyż... - Przegrałem cały nasz majątek i wszystkie posia­ dłości. Zostałaś tylko ty. - Tak więc, zmuszony sytuacją zaryzykowałeś wszystko, co posiadamy, i swoje jedyne dziecko? upewniła się zdumiona tym racjonalnym wyjaśnie­ niem ojca. - Tak, wtedy wydawało mi się, że to jedyne możli­ we wyjście. Uniosła brwi. Po śmierci matki przed siedemna­ stu laty Madeline przestała żyć pod kloszem; za­ miast tego przyszło jej stawić czoło niezliczonym ka­ tastrofom spowodowanym przez jej ojca. W wieku dwunastu lat umiała już zarządzać domem, plano­ wać przyjęcia i tuszować wszelkie problemy towa­ rzyskie. Na coś takiego nie była jednak przygotowana. Mi­ mo to serce biło jej miarowym naturalnym rytmem, ręce spoczywały spokojnie na kolanach, na czole nie pojawiła się nawet jedna zmarszczka. Już wcześniej musiała sobie radzić z klęskami na miarę potopu; wszystkie zresztą wynikały z beztroski jej ojca. Dlate6

go teraz nie mogła ulec emocjom i zachowała olim­ pijski spokój. - Dlaczego? - Bo w razie jego wygranej majątek pozostałby w twoich rękach, no powiedzmy, w rękach twojego męża. - Magnus przeżuwał z namysłem. - To prawie to samo, co oddanie ci majątku w posagu. - Tyle, że gdyby to był posag, znałabym zapewne mojego męża i mogłabym wyrazić zgodę na ślub. Istniała pewna szansa, że ojciec uzna te racje, choć Madeline szczególnie na to nie liczyła. - Owszem, ale co by to była za różnica? Już raz się przecież zaręczyłaś. Kochałaś go. A skończyło się całkowitym fiaskiem. Jak on się nazywał? Ten ciem­ nowłosy, z tymi irytująco wszędobyłskimi oczyma? Wbijając wzrok w sufit zdobiony cherubinami, Ma­ gnus pogłaskał się po podbródku. - Jak go zwał, tak go zwał, nadawał się dla ciebie sto razy lepiej niż pan Knight, a jednak go rzuciłaś. Londyn po prostu onie­ miał ze zdziwienia na co najmniej osiem sekund dodał ze śmiechem. - Aż do tamtej pory nie miałem pojęcia, że można cię wyprowadzić z równowagi. No przypomnij mi wreszcie, kto to był. Na fasadzie spokoju, za którą skryła się Madeleine, pojawiła się pierwsza rysa. Dziewczyna zacisnęła dło­ nie w pięści. - Gabriel Ansell, hrabia Champion. - Oczywiście. Wielkie nieba! Nigdy tego nie zapo­ mnę! Jaka ty byłaś wspaniała w tym swoim gniewie! Przypominałaś mi matkę w chwilach, gdy dostawała napadu furii! Madeline nie chciała tego słuchać. Nie lubiła, gdy przypominano jej o ataku wściekłości, utracie kontro­ li nad emocjami i o tym wszystkim, co stało się póź­ niej. W końcu, właśnie wtedy po raz pierwszy w życiu 7

odrzuciła wszelkie zasady. Wyjechała za granicę, by zapomnieć i nie powróciła aż do chwili, gdy cała spra­ wa nie poszła w zapomnienie. Nigdy potem nie myśla­ ła już o Gabrielu. Ledwo pamiętała jego imię. - Matka była dokładnie taka jak ty. Zawsze roz­ sądna i rozważna, z wyjątkiem tych krótkich chwil, gdy traciła kontrolę nad emocjami. Wtedy rozpęty­ wały się burze z piorunami. - Odwrócił się do drzwi. - Jeszcze łososia! - krzyknął. Madeline podniosła dzwonek leżący przy jej łokciu. W drzwiach natychmiast stanął kamerdyner. Heaton bez wątpienia pobiegł już do kuchni, by podzielić się tą niezwykłą wiadomością z resztą domostwa. Made­ line popatrzyła spokojnie na Uppingtona. - Jego wysokość życzy sobie jeszcze łososia - po­ wiedziała. Wszystko, byłe tylko zatkać mu usta i nie pozwolić mówić o Gabrielu. O lordzie Campion. Uppington skłonił się przed Madeline. Spiesząc, by jak najprędzej sprostać sytuacji, krzywo zapiął surdut. - Aye, milady - odparł usłużnie i napełnił ich talerze. Madeline skierowała całą uwagę na posiłek. Mniej odporną kobietę rewelacje Magnusa pozbawiłyby z pewnością apetytu, lecz gdyby Madeline rezygno­ wała z jedzenia za każdym razem, gdy ojciec stawiał na szalę ich majątek, wyglądałaby jak kościotrup. A nie sądziła, żeby to było rozsądne. - Czym jeszcze mogę służyć, milady? - spytał Up­ pington. - Dziękuję... na razie - odparła, choć uświadomi­ ła sobie, że powinna raczej prosić o kij do krykieta, lub jakikolwiek twardy przedmiot, którym mogłaby zbić swego ojca. Było jednak stanowczo za późno. Zdawała sobie doskonale z tego sprawę, w przeciw-

nym wypadku nie omieszkałaby spróbować. Była zresztą znana z dobrego zamachu. - Przegrałeś również królewską tiarę, papo? - Nie. Nie była przecież moja. - Magnus wyraźnie się spłoszył. - Tiara należy do ciebie, przecież zosta­ niesz księżną. Tiarę widać nawet na portrecie ślub­ nym twojej matki. Elizabeth we własnej osobie wró­ ciłaby na ziemię i straszyłaby mnie po nocach, gdy­ bym sprzedał tiarę. Królewska tiara należała niegdyś do jednej z ante­ natek Elizabeth, damy dworu królowej Elżbiety, która otrzymała ją w darze dziękczynnym za ocalenie życia królowej. Ze szczerego złota, wysadzana drogimi ka­ mieniami, tiara miała zarówno wartość handlową, jak i sentymentalną. Królowa zdecydowała również, że ty­ tuł książęcy odziedziczy najstarsze dziecko w rodzinie, niezależnie od płci. I tak, przez ostatnie dwieście dwa­ dzieścia lat byłi, rzecz jasna, książęta Magnus. Trafiały się też jednak księżne Magnus, dziewczęta urodzone jako pierwsze w rodzinie, kobiety z własnym tytułem. Nie mogła się powstrzymać. - Przysięgasz, że tiara jest bezpieczna? Prychnął. - Przysięgam, a książęta... i księżne Magnus za­ wsze dotrzymują słowa. Madeline to się jednak nie udało. - Nie wiem, jak sobie bez ciebie radziłem. - Ma­ gnus poklepał ją lekko po ramieniu. - Co będziemy dziś robić? To dobry dzień na polowanie. Albo może wolałabyś pojechać do wioski i odwiedzić naszą sta­ rą guwernantkę, pannę Watting. - Watling - poprawiła Margaret. - Wolałabym się dowiedzieć czegoś więcej o zakładzie. - A cóż jeszcze chciałabyś wiedzieć? - spytał, szczerze zdziwiony. 9

- Może na przykład, jak się nazywa mój przyszły maż. Czy też mam zostać jego nałożnicą? - Nałożnicą? - powtórzył z oburzeniem Magnus. Dobry Boże, czy ty naprawdę uważasz, że jestem cał­ kowicie wyzuty z przyzwoitości i rozsądku? Madeline powstrzymała się od odpowiedzi. - Oczywiście, że nie nałożnicą. Ślub albo nic. - Co za ulga. - Spokój, jaki malował się na twarzy ojca, który był przecież zupełnym bankrutem zarów­ no pod względem finansowym, jak i towarzyskim, wprawiał ją w autentyczne zdumienie. - Czy ja go znam? - Nie, to Amerykanin, a przynajmniej pochodzi z kolonii. - Myślałam, że kolonie wygrały wojnę o niepodle­ głość - odparła sucho Madeline. Magnus zbył tę uwagę machnięciem ręki. - To przejściowa sprawa. Rodzina Knighta przyby­ ła w zeszłym roku do Londynu. Knight zdobył sobie prawdziwą sławę w klubach. Musiałem z nim zagrać. Nie mogłem się powstrzymać. Na tym właśnie polegał problem. Magnus nie po­ trafił się przeciwstawić żadnej pokusie związanej z hazardem. - Ma diabelne szczęście w kartach - dodał, marsz­ cząc czoło. I nie powiedział już nic, jakby jego słowa wyjaśnia­ ły wszelkie ewentualne wątpliwości Madeline. Gdyby ktoś nie znał Magnusa, mógłby go uznać, że jako ojciec jest prawdziwym potworem. Madeline wiedziała jednak, co o nim sądzić. Magnus kochał ją tak mocno, jak tylko pozwalała mu na to jego płytka osobowość, co nie znaczyło jednak, że potrafił wy­ krzesać z siebie autentyczne zainteresowanie jej ży­ ciem. Brakowało mu też poczucia odpowiedzialno10

ści. Na szczęście Madeline była zawsze silną kobietą, a co więcej, odznaczała się zawsze niespotykaną ostrożnością i rozwagą. - Ten Knight jest stary czy młody? To zawodowy hazardzista czy kupiec? - No cóż. Na pewno nie jest wart pierworodnej córki księcia z prawem do tytułu, ale przecież trudno znaleźć kogokolwiek, kto mógłby się z nami równać. Nawet twoja matka, niech spoczywa w spokoju, była tylko córką markiza. - A więc to dżentelmen? Na tyle, rzecz jasna, na ile Amerykanin może być dżentelmenem. - Wyjątkowy. Świetnie się ubiera, nosi płaszcze od Wortha, tabakierę z masy perłowej, ma kamieni­ cę przy Berkeley Square, poza tym jest niezwykle po­ pularny wśród dam. - Magnus otarł żółtko z wąsów. - Mówi z tym przeklętym akcentem, ale ludzie go szanują. - To znaczy, że potrafi zrobić właściwy użytek ze swoich pięści. - Madeline zinterpretowała trafnie ostatni komentarz. - Potrafi boksować. Zabójczy lewy sierpowy. Świetna obrona. Starego Oldfielda stłukł na kwaśne jabłko, a Oldfield umie się bić. Madeline w spokoju dokończyła posiłek, ani na chwilę nie przestając intensywnie myśleć. Nie mia­ ła najmniejszego zamiaru wychodzić za mąż za kogo­ kolwiek. Jeden jedyny raz podjęła ryzyko miłości i skończyło się to katastrofą. Uniosła wzrok. Magnus patrzył na nią zmartwiony, ze zmarszczonym czołem. - Słuchaj, Mad, jeśli naprawdę nie chcesz wycho­ dzić za tego Amerykanina, nie musisz. Mam plan... Madeline dobrze znała plany swego ojca, które za­ wsze wiązały się z hazardem i pociągały za sobą roz­ liczne katastrofy. 11

- Wielkie nieba! Nie! - krzyknęła. Natychmiast zdała sobie jednak sprawę, że jej nietaktowna uwaga mogła podziałać na jej ojca jak czerwona płachta na byka. - Ja też mam plan - dodała. Pojadę do Lon­ dynu i wyjaśnię panu Knightowi, że nasz ślub byłby po prostu absurdalny.

ROZDZIAŁ

2

- Wygląda na to, że Red Robin podupadł od cza­ su, gdy byłiśmy tutaj po raz ostatni - powiedziała panna Eleanor de Lacy, towarzyszka Madeline i jej kuzynka, wyglądając z okna luksusowego, świetnie resorowanego powozu. Głos zadrżał jej lekko. Marcowa obietnica poranka przyblakła wraz z na­ pływającą znad oceanu mgłą, w której rozmazały się również światła migające w oknach gospody. Made­ line zdołała jednak dostrzec, że dziedziniec zajazdu jest bardzo brudny i zaniedbany. A jednak stangret nie pomstował na stajennych, co znaczyło, że nieźle obchodzą się z końmi. I właśnie ta sprawa była najważniejsza. Chodziło o to, by zadbać o konie tak, żeby mogły następnego ranka wyruszyć do Londynu. - Mogliśmy odbyć tę wyprawę w jeden dzień, gdy­ by nie to, że wyruszyliśmy tak późno. - Musiałyśmy spakować odpowiednie ubrania odparła Eleanor, która mimo swego trudnego poło­ żenia za wszelką cenę próbowała zachować spokój. 12

Pan Knight wysłucha eleganckiej damy chętniej niż jakiegoś oberwańca, a tak byś właśnie wyglądała, gdybyśmy nie zadbały o nasze interesy. Dwudziestoczteroletnia Eleanor była piękna, znacznie ładniejsza niż Madeline. Z czarnymi lśnią­ cymi włosami, porcelanową cerą i omdlewającym spojrzeniem niebieskich oczu Eleanor wyglądała jak księżniczka z bajki. Madeline miała dokładnie ten sam kolor włosów, lecz cerę smagłą, co wynikało z jej braku respektu dla kapeluszy i czepków; jej niebie­ skie oczy nie mdlały, tylko skakały. A jednak sądzo­ no, że kuzynki wyglądają identycznie, szczególnie gdy obie były ubrane w ciemne kostiumy podróżne, tak jak tego wieczoru. Niestety, wczesne dzieciństwo spędzone w ubó­ stwie, strata matki i niefortunne drugie małżeństwo ojca ukształtowało charakter Eleanor, która stała się nieśmiała i niepewna siebie. Jednak Madeline bardzo ją kochała. - Głowa do góry - szepnęła teraz, klepiąc ją lekko po ramieniu. - Pomyśl o tej oberży przemytników w Portugalii. - Madeline podała rękę lokajowi i ze­ szła ze stopnia schodków powozu. - Och, masz oczywiście rację - przytaknęła Ele­ anor. - Tyle że po tamtej gospodzie od początku nie oczekiwałyśmy zbyt wiele. - I otrzymałyśmy dokładnie to, czego się spodzie­ wałyśmy. W drzwiach zaniedbanej gospody wymieniły prze­ lotny uśmiech. Trudno byłoby zresztą zareagować inaczej na wspomnienie koszmarnej nocy spędzonej w towarzystwie pluskiew, ze świadomością, że w każ­ dej chwili ucztujące na dole francuskie wojsko może je wziąć do niewoli. I choć kuzynki miały zupełnie odmienne osobowości, świetnie się rozumiały. Spę-

dziwszy razem cztery lata w warunkach tak niebez­ piecznych, że nieznanych niemalże żadnemu Angli­ kowi którejkolwiek z płci, nie rozstając się przez ten czas ani na chwilę, czuły, że łączące ich więzy uległy wzmocnieniu. Dickie Driscoll, stangret Madeline, pod którego eskortą przejechały niemal całą Europę, natych­ miast do niej podszedł. - Nie wygląda to za dobrze, panno Madeline. - Tak, ale jest za ciemno i za daleko, żeby jechać dalej. - Madeline zerknęła na powóz. Zajechała pod gospodę w prawdziwie książęcym stylu w świetnie resorowanym powozie, z dwoma forysiami, dwoma lokajami i najlepszym stangretem jej oj­ ca - Dickiem, który miał zapewnić jej bezpieczeń­ stwo. On i naładowany pistolet wetknięty do czarnej, aksamitnej torebki. Poklepała Dickiego po ramieniu. - Weź chłopców, idź do kuchni i poproś o ciepły posiłek. Do Londynu mamy cztery godziny drogi. Wyruszymy o świcie. Kobiety weszły do izby. Głośny śpiew i odór nie­ mytych ciał przeraził Eleanor, ale Madeline chwyci­ ła ją za ramię i popchnęła głębiej do środka. Pan Forsyth, oberżysta pospieszył w ich kierunku, przedzierając się przez siny, papierosowy dym. - Milady. - Ukłonił się nisko i zaczął bardzo szyb­ ko mówić, zasłaniając je przed ciekawskimi spojrze­ niami zebranych. - Jak dobrze panią widzieć po tylu latach! Czy mogę prosić, by udała się pani jak naj­ szybciej do prywatnego salonu? - lak, proszę. - Madeline wykręciła głowę i po­ patrzyła na stoliki oblężone przez mężczyzn, jakich pamiętała z licznych podróży, twardych, chciwych ludzi, lubujących się w bijatykach i rozpuście. 14

- Tędy. - Forsyth chwycił szybko świecę i popro­ wadził obie damy wąskim korytarzem. Nie chciał, by zatrzymywały się dłużej w sali ogól­ nej, co zdaniem Madeline świadczyło o jego zdro­ wym rozsądku. - Zajmiesz się moimi ludźmi, Forsyth? - Oczywiście, pani. Może pani jak zawsze polegać na mnie i na mojej żonie. - Popatrzył za siebie wzro­ kiem męczennika. - Obiecali, że rano ich już nie bę­ dzie, ale dla mnie to trochę za późno. Córkę schowa­ łem w zamkniętej sypialni, i proszę wybaczyć, łaskawa pani, nie chodzi o to, że chcę pouczać tak szacowną damę, jak się powinna zachować, ale muszę panią pro­ sić, milady, o pozostanie w salonie. A potem, po kola­ cji, proszę się udać prosto do pokoju przy bocznym wejściu i zamknąć dokładnie drzwi. - Czy to niezbyt mile widziani goście? - zaryzyko­ wała Eleanora. - Nie mogłem im odmówić, poza tym bardzo do­ brze płacą, ale są tu już cztery dni i zrobili wszędzie straszny chlew. - Otworzył drzwi na oścież i cofnął się, by kobiety mogły wejść do środka. Przed kominkiem, w którym buzował wesoły ogień, stało wygodne krzesło i ława. Jeśliby tylko pa­ ni Forsyth postawiła na stole dobrą kolację, wszystko byłoby bez zarzutu. - Co masz na myśli, mówiąc, że nie mogłeś im od­ mówić, Forsyth? - Madeline ruszyła w kierunku ognia, ciągnąc za sobą Eleanor. - Pracują dla pana Thurstona Rumbelowa, tego dżentelmena, który wynajął na cały rok Chalice Hall. Mają dopilnować, żeby w Grze Stulecia nie wydarzy­ ło się nic złego. Madeline odwróciła się do Forsytha. - W Grze Stulecia? A cóż to takiego? 15

- Nie słyszała pani, milady? - zapytał, zadowolo­ ny, że ma okazję rozgłosić tak smakowitą plotkę. O niczym innym się przecież nie mówi. - Nie było mnie w kraju - odparła ponuro Madeline. - Hazard. Wspaniała pikieta! Bardzo ekskluzywny dom gry. Gracze muszą mieć zaproszenia i wpłacić dziesięć tysięcy funtów kaucji. Bywają tam znane osobistości i hazardziści. Ambasadorowie, kupcy, szlachcice francuscy skazani na banicję. Mówią, że nawet szlachta i arystokracja. Nawet książęta. Ja my­ ślę, że przyjedzie też następca tronu, ale inni się ze mną nie zgadzają. Arystokracja? Nawet książęta? Książętami byłi bra­ cia Prinney, paru innych dziedziczących tytuł już od wielu pokoleń, a także ojciec Madeline, książę Ma­ gnus. Poczuła, że ma serce w żołądku. Ojciec mówił jej przecież, że ma plan, jak ocalić ją przed Knightem. Świadoma konsternacji Madeline, Eleanor pomo­ gła jej zdjąć płaszcz, kapelusz i rękawiczki. - Nie znam tego pana Rumbelowa - powiedziała. Pan Forsyth zapalił kandelabr. - Pan Rumbelow to bogaty dżentelmen, skoro stać go na wynajęcie Chalice Hall, musi mieć chyba for­ tunę. To największy dom w okolicy. - Ale kim jest? - Madeline rozsiadła się wygod­ niej. - Skąd pochodzi? - To naprawdę tajemniczy człowiek, ten Rumbe­ low. - Pan Forsyth dołożył do ognia. Ale jest na pew­ no hojny, z pełną sakwą. Nie żałował grosza na swój interes, zamawiał całe beczki wina i piwa, kupował wszystko u miejscowych kupców, zamiast posyłać po nich do Londynu. Płacił wiejskim dziewczynom za pomoc przy sprzątaniu - dom jest wynajęty już od lat, i chociaż nie jestem wcale zadowolony z tego, 16

że ulokował tu tych ludzi, to muszę przyznać, że za­ wsze płaci z górką za wszystkie szkody. - Jakiś enigmatyczny dżentelmen żąda dziesięciu tysięcy dolarów kaucji za wstęp do kasyna, a gracze chcą mu je zapłacić, nie wiedząc nawet, kim jest, i powierzają mu tak ogromne pieniądze? - Madeline uśmiechnęła się z wyższością godną sfinksa. Nigdy nie pojmę wiary, z jaką hazardziści traktują honor. Pan Forsyth był najwyraźniej speszony. Podobnie jak wszyscy inni pragnął wierzyć w bajeczki o łatwych pieniądzach. - Ale... - wyjąkał - on zaprasza również ich rodziny. - Naprawdę? - spytała mocno zdziwiona Madeline. - Tak, ich żony, córki i synów. Obiecuje im rozryw­ ki, polowanie, taniec. Jutro przyjeżdża orkiestra. Bę­ dzie prawdziwe przyjęcie, jakiego nie widzieliśmy od lat - odparł Forsyth z zachęcającym uśmiechem. Madeline wprawiła Forsytha w zakłopotanie, choć oberżysta nie ponosił żadnej odpowiedzialności za jej problemy. - To dobrze - powiedziała łagodnie. - Co pani Forsyth poda na kolację? - Nic specjalnego - odparł z ulgą Forsyth, bo mu­ simy tu wyżywić całkiem spory tłum, ale będzie na pewno gulasz jagnięcy z białym pieczywem i krą­ żek sera. Może do tego wino z korzeniami? - Owszem, dziękuję. - Madeline zaczekała, by Forsyth wyszedł z pokoju, i skoczyła na równe nogi. - Ten książę to papa! - wykrzyknęła i zaczęła przemierzać nerwowo pokój. - Nie możesz być przecież tego pewna - powie­ działa Eleanor najbardziej uspokajającym tonem, na jaki ją było stać. - Jeśli nie on, to kto? 17

- Ktoś inny, bo skąd by Magnus wziął dziesięć ty­ sięcy funtów? - Papcio twierdził, że wpadł na jakiś pomysł, któ­ ry być może rozwiąże sytuację. A on tak naprawdę zna się tylko na hazardzie. - 1 na łamaniu serc - dokończyła cicho Eleanor. Madeline uniosła brwi. Eleanor bardzo rzadko mówiła to, co myślała, a o Magnusie wyrażała się za­ wsze z najwyższym szacunkiem. - Trochę to melodramatyczne - powiedziała Ma­ deline. - Możliwe, ale Magnus ranił cię przecież wielo­ krotnie swoją obojętnością. Przecież ty jesteś jak żółw, który wysuwa głowę ze skorupy tylko wtedy, kiedy nic mu nie grozi. - Czyżbyś uważała mnie za tchórza? - spytała Ma­ deline, wyraźnie zdziwiona. - Och, kochanie, miałam na myśli wyłącznie twój stosunek do miłości. - Eleanor przygryzła wargi. Ale muszę cię prosić o wybaczenie. Nie mam prawa wyrażać się w ten sposób o twoim ojcu. Dzięki jego wspaniałomyślności mogłyśmy być razem przez tyle lat... - Oburzenie Eleanor wróciło jednak z całą mo­ cą. - Jednak... przegrać w pikietę własne dziecko... Wstyd i hańba! - Ale nie powiedziałaś mu tego prosto w oczy, prawda? Och nie - dodała szybko, widząc zmieszaną minę Eleanor. - On to z pewnością potraktuje jak wyzwanie i zjawi się w kasynie. Nie wiedziała, jak się ustosunkować do oskarżeń Eleanor o tchórzostwo. Nigdy nie sądziła, że jest za­ bezpieczona przed miłością. W końcu nie dalej jak przed czterema laty całe swoje serce oddała mężczyź­ nie, uważanego powszechnie za łowcę posagów. Z pewnością można to było uznać za akt odwagi. Mi-

mo to poczuła się trochę onieśmielona i zażenowana, a nie byłoby po temu powodu, gdyby opinia Eleanor nie miała choćby najmniejszego uzasadnienia. - Zapomnij, co mówiłam. Nie miałam prawa wy­ rażać się o tobie w taki sposób. - Już zapomniałam. Niewątpliwie puściłaby uwagę kuzynki w niepa­ mięć, gdyby nie wiedziała, że Eleanor kieruje się wy­ łącznie troską o jej dobro, troską wynikającą z czegoś znacznie głębszego niż zwykłe więzy krwi. Eleanor i Madeline były sobie bliższe niż siostry, ponieważ mogły polegać wyłącznie na sobie. A teraz Madeline zdała sobie sprawę, że nie pojmowała głębi umysłu Eleanor. Z jadalni dobiegał do nich przytłumiony hałas. - Kim jest ten cały Rumbelow i dlaczego musi naj­ mować takich prostaków, by zadbali o jego interes? - Nie mam pojęcia, ale być może jest to mężczy­ zna godzien szacunku. - Eleanor rozłożyła obie pe­ leryny przed kominkiem. - Wielu hazardzistów to mężczyźni godni szacun­ ku, dopóki nie stracą całego majątku i nie muszą uciekać przed wierzycielami. - Madeline pogładziła z roztargnieniem włosy. - Ciekawa jestem, czy i ja znajdę się wśród nich. - Może lord Campion mógłby nam jakoś pomóc zasugerowała Eleanor. Na dźwięk tego nazwiska Madeline wstrzymała oddech. -Nie. - Zawsze myślałam, że pojedzie za tobą na koniec świata - powiedziała Eleanor z nietypowym dla sie­ bie uporem. - Nie zrobił tego. - Nie mógł. Odcięły go wojska napoleońskie. 19

- Zawsze go lubiłaś. - Zabrzmiało to jak oskarżenie. -Owszem, lubiłam. Był miły i uprzejmy. W oczach Eleanor błysnął gniew. - Ty jednak go ko­ chałaś! - Ale już go nie kocham. I dlaczego w ogóle roz­ mawiamy o Gabrielu? Z tego, co wiem, jest żonaty, ma trójkę dzieci i spodziewa się czwartego - powie­ działa z udaną wesołością. - Nie - odparła Eleanor z zadziwiającą pewnością. Madeline zresztą sama w to nie wierzyła, choćby dlatego, że nie mogłaby sobie nawet wyobrazić takiej sytuacji. - Za każdym razem, gdy widziałam was razem, ca­ łowaliście się i... Maddie, naprawdę obawiałam się poważnie o twoją cnotę. Madeline skrzywiła się. - Kiedy byłiście razem, pragnęłaś go tak bardzo, że niemal czułam w powietrzu zapach namiętności. - Co ty możesz wiedzieć o namiętności? - zażarto­ wała nieśmiało Madeline. - Wiem, że jestem sztywna i pruderyjna, ale na­ prawdę nie lubiłam przebywać wtedy w twoim towa­ rzystwie. Występowałam w charakterze twojej przyzwoitki, a ty próbowałaś się mnie pozbyć pod jakimś absurdalnym pretekstem, bo chciałaś się przemknąć do ogrodu i całować. - Eleanor uniosła z oburze­ niem podbródek. - Obawiam się zresztą, że robiłaś również inne rzeczy... - Bardzo mi przykro, nie powinnam była w ten sposób postępować - odparła Madeline, którą ogar­ nęły nagle wyrzuty sumienia. Eleanor nigdy się na nic nie skarżyła. - Nie oczekuję przeprosin, mówię ci tylko, dlacze­ go sądzę, że powinnaś odnaleźć lorda Campion i prosić go o pomoc. 20

- Nie. - Eleanor nie znała całej prawdy; gdyby ją znała, z pewnością nie uznałaby tego rodzaju postę­ powania za właściwe. - Nie mogę go o nic prosić. Musimy mu po prostu życzyć jak najlepiej, i to wszystko. - Ja życzę. - I same stawić czoło sytuacji. - Myślenie o Ga­ brielu nie mogło jej w niczym pomóc. Madeline po­ łożyła ręce na stole i wpatrzyła się w ogień. - Papa musi spłacić dziesięć tysięcy dolarów długu lub od­ dać jego równowartość, a została mu już tylko jed­ na wartościowa rzecz. Eleanor straciła równowagę. - Królewska tiara! - wykrzyknęła. - Matka kazała mu przysiąc, że nigdy jej nie utraci. - Madeline położyła rękę na sercu. - Nie mogę mu po­ zwolić, żeby ją przehandlował. Naprawdę nie mogę. - Oczywiście, że nie - wsparła ją natychmiast Ele­ anor. - Musimy coś zrobić, by go powstrzymać. - Owszem. Ale pan Remington Knight już czeka i wywoła skandal, jeśli się nie zjawię w stosownym czasie. - I zdołasz go przekonać, że wasze małżeństwo to niefortunny pomysł? - Potrafię być przekonująca i głupio by było pod­ dać się bez walki. - Mogłabym tam pojechać sama i jakoś cię uspra­ wiedliwić. Madeline wiedziała, że Eleanor nie znosi samot­ nych podróży. Nie znosiła również nowych znajomo­ ści, a już ponad wszystko awantur, a musiała zdawać sobie sprawę, że pan Knight urządzi najprawdopo­ dobniej tego typu scenę. - To naprawdę niezwykle odważne z twojej strony - powiedziała ze szczerym podziwem. - Ale być mo21

że będę musiała... - Olśniewający pomysł nadszedł zupełnie niespodziewanie i Madeline wyprostowała plecy tak gwałtownie, że omal nie zerwała sznuró­ wek gorsetu. - Nie, nie tak powinnaś postąpić. - Chyba muszę. - Eleanor popatrzyła na Madeli­ ne z podniesionym czołem. - Obiecuję, że spiszę się jak najlepiej. Tyle już dla mnie zrobiłaś. - 1 zamierzam zrobić jeszcze więcej. - Madeline była tak podniecona, że z trudem dobywała głos. Uczynię cię księżną.

ROZDZIAŁ

3

Eleanor wolno podniosła się z miejsca. - Co... ty... mówisz? - Pojedziesz do Londynu zamiast mnie - jako ja. Eleanor zrobiła krok do tyłu i omal się nie prze­ wróciła. - Mam się przedstawić jako Madeline de Lacy mężczyźnie, którego masz poślubić? Przecież to wy­ kluczone! Co by to dało? Nie mogłabym zrobić cze­ goś podobnego! - Oczywiście, że byś mogła. - Madeline uścisnęła entuzjastycznie Eleanor. - Jesteśmy do siebie po­ dobne, a ja od czterech lat nie pokazywałam się w to­ warzystwie. - Ja natomiast nigdy "w nim nie bywałam i nie za­ mierzam brać udziału w takiej maskaradzie - odpar­ ła Eleanor. 22

- Przecież musisz tylko zająć pana Knighta przez parę dni, a ja tymczasem wyperswaduję papciowi ten szalony pomysł. - Madeline widziała wyraźnie, że nie udało się jej przekonać Eleanor, a przecież musiała ją namówić na realizację swojego planu. - Byłabyś wspaniałą hrabiną, o wiele lepszą niż ja. - Ale jestem okropnym tchórzem - oponowała Eleanor. - Nie umiem rozmawiać z mężczyznami. - Nonsens. Musisz po prostu nabrać wprawy. - Wprawy? Przecież kiedy tylko przychodzi mi rozmawiać z mężczyzną, zaczynam się jąkać. A sko­ ro pan Knight myśli, że weźmiecie ślub, może nawet zacząć ze mną... flirtować. - Nawet więcej! - Madeline chwyciła Eleanor za rękę, powstrzymując ją od ucieczki. - Żartuję. Wy­ starczy, że spojrzysz na niego tymi swoimi błękitnymi oczyma i od razu owiniesz go sobie dookoła palca. - I kto tu wygaduje głupstwa? Kiedy przyjedziesz do Londynu, powiesz wszystkim, że to był tylko żart? Pan Knight na pewno się obrazi i będzie strasznie zły. - Nie tak, jak wówczas, gdy w ogóle się nie zjawię. A tobie przygoda na pewno dobrze zrobi. Eleanor zaczęła wyłamywać sobie palce. - Nie wiedziałabym, jak się zachować. - Za każdym razem, gdy ogarną cię wątpliwości, pomyśl: „A co zrobiłaby Madeline w takiej sytu­ acji?". I zrób to. - Nie mogę.... poza tym, co by było, gdyby rozpo­ znał mnie któryś z tych hazardzistów. Przecież wy­ szłabym na oszustkę! - To raczej ja wyszłabym na oszustkę! Wyślę cię powozem razem z Dickiem Driscollem i służącymi. Będziesz wspaniała. - Dickie Driscoll się nie zgodzi. - Dickie Driscoll zrobi dokładnie to, co mu każę. 23

- Nie mam odpowiedniego stroju. W tym punkcie Madeline musiała się z nią zgo­ dzić. Eleanor ubierała się w ascetycznie skrojone suknie z ciemnych materiałów. I wcale nie z tego po­ wodu, że Madeline domagała się od swojej towa­ rzyszki tak skromnego wyglądu. O nie! Sama Eleanor uznała, że taki właśnie strój będzie dla niej odpowiedni. Widząc, że kuzynka się waha, Eleanor zaczęła for­ sować swoje stanowisko. - Musisz przyznać, że nie zdołamy zrealizować te­ go planu. Najlepiej będzie, jeśli zakradniesz się jakoś do Chalice Hall, wyperswadujesz ojcu ten szalony pomysł, a ja tymczasem pojadę do Londynu i uspra­ wiedliwię cię przed panem Knightem. - Masz rację. Niedobrze by było, gdyby nagle Ma­ deline de Lacy pojawiła się w dwóch miejscach jed­ nocześnie. Pan Knight będzie bardziej skłonny wyba­ czyć nam to oszustwo, jeśli nie zrobimy z niego głup­ ca na oczach wszystkich. Obie jesteśmy wysokie i szczupłe. Weźmiesz zatem moje ubranie, a ja two­ je. Pojadę do Chalice Hall i zatrudnię się tam w cha­ rakterze służącej. Przebranie jest znakomite, bo nikt nie zwraca uwagi na służące. - Towarzyszyłam ci przez pięć lat - zaczęła Ele­ anor mocno poirytowanym tonem. - Przez te lata brałam udział w najróżniejszych awanturach, ale ten pomysł jest naprawdę nie do przyjęcia. Ja nie mogę zostać księżną, a ty z pewnością nie możesz zostać służącą. - Co? - Madeline była absolutnie zdeterminowa­ na, by postawić na swoim. - Czy trudno jest być da­ mą do towarzystwa? - Zupełnie nie, jeśli jest się z natury skromnym i cichym. - Eleanor usiadła na ławce. - Jeśli nie czu-

je się potrzeby, by wyrażać na każdy temat własne opinie. Oczywiście nie należy mieć skłonności do rozstawiania wszystkich po kątach i komendero­ wania ludźmi. Madeline popatrzyła na nią z góry. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że jestem apo­ dyktyczna? - Droga kuzynko! Wreszcie mnie zrozumiałaś! Co najgorsze, Eleanor wcale nie zamierzała być złośliwa. Odczytała po prostu trafnie charakter Ma­ deline i oczekiwała, że Madeline zaakceptuje jej dia­ gnozę. Lecz Madeline wcale nie miała takiego zamiaru. - Naprawdę potrafię być służącą. Eleanor natychmiast pojęła swój błąd. - Nie chciałam cię prowokować... - Ale sprowokowałaś. Wiem, że czasem zachowu­ ję się jak tyran... Eleanor schyliła głowę, by ukryć rozbawienie. Nie­ stety, bez powodzenia. - Ale staram się nie być niemiła. - Wcale ci tego nie zarzucam. Po prostu... oczywi­ ście zawsze w jakimś słusznym celu... lubisz rządzić. Madeline zesztywniała. Gabriel użył tego samego sformułowania. Wypowiedział te słowa cichym, zło­ wieszczym głosem. Dodał jeszcze, że Madeline musi nabrać szacunku dla opinii innych ludzi, a także dla ich zdolności. Stwierdził, że depcze bezwzględnie ludzkie uczucia. Ale przecież nie mówił prawdy! Z pewnością się mylił! - Myślę, że gdybyś dobrała sobie odpowiednią eki­ pę, udałoby ci się zawojować świat. - Pochwyciwszy kątem oka wyraz twarzy Madeline, natychmiast zmieniła ton. - Co się stało? - Nic. A cóż by się miało stać? 25

Nic, z wyjątkiem tego, że zanim wróciła do Anglii, uwierzyła, że rany w jej sercu już się zabliźniły. Teraz jednak, na miejscu, uświadomiła sobie aż nadto wy­ raźnie, że Gabriel jest na tej samej wyspie. Wiedzia­ ła, że podróż na spotkanie z nim nie zajęłaby jej wię­ cej niż jeden dzień. Zaczęła więc rozpamiętywać i stała się trochę przewrażliwiona. - Jesteś taka blada i... - Eleanor położyła dłoń na czole Madeline. - Nie masz gorączki. Jesteś po prostu zmęczona. Szkoda, że nie przedłużyłyśmy odpoczynku o jeden dzień. - Nie przesadzaj, Ellie. Nic mi nie jest. - W cią­ gu ostatnich trzech lat odbywały znacznie bardziej wyczerpujące i dłuższe podróże, lecz ten nagły po­ wrót do domu wyprowadził je z równowagi. Tak, to musiało być to. Bo z jakiej innej przyczyny Madeli­ ne śniłaby o Gabrielu pierwszej nocy spędzonej w kraju? - Tak więc wszystko ustalone. Ja będę da­ mą do towarzystwa, a ty księżną. - Nie - odparła Eleanor z rozpaczą w głosie. Proszę cię, Madeline. Z korytarza dobiegły je głosy. Jakaś kobieta i pan Forsyth mówili coś jednocześnie podniesionym tonem. Zadowolona z pretekstu do przerwania dyskusji, Madeline podniosła się z miejsca. - Zdaje się, że inni goście są zbyt wytworni, żeby przebywać w oberży. Zapewne pan Forsyth poprosi, abyśmy zechciały im udostępnić swój salon. - Zaj­ miesz się tym, kuzynko? - spytała przekornie. - Proszę... - szepnęła Eleanor, wstając. Pan Forsyth otworzył drzwi i modnie ubrana ko­ bieta w średnim wieku odsunęła go na bok i wtargnę­ ła do środka. - Nazywam się lady Tabard, jestem żoną hrabiego Tabarda. Przepraszam za naruszenie prywatności 26

państwa, ale ten wspólny pokój jest stanowczo zbyt... powszechnie dostępny. Ufam, że wyrazicie panie zgodę na to, bym mogła wraz z córką towarzyszyć pa­ niom w ich salonie? Madeline ukłoniła się grzecznie. - Oto markiza Sheridan i przyszła księżna Ma­ gnus. - Wielkie nieba... - Lady Tabard przyłożyła rękę do piersi, a jej oczy zrobiły się zupełnie okrągłe. Madeline zauważyła z satysfakcją, że lady Tabard jest pod wrażeniem i z pewnością okaże Eleanor na­ leżny szacunek. - Jaśnie pani na pewno z przyjemnością się zgodzi. - Popatrzyła niewinnie na Eleanor. - Prawda, lady Eleanor? Lady Tabard wyjrzała na korytarz. - Chodź tu, dziecko, pokaż się nam - powiedziała rozkazującym tonem. Jej córka weszła do środka. Lord Magnus nazwał­ by ją niewątpliwie diamentem najwyższej próby i miałby niewątpliwie rację. Nie miała więcej niż osiemnaście lat, była drobną blondynką obdarzoną urodą tak niezwykłą, że przy niej Madeline i Eleanor musiały usunąć się w cień. Dziewczyna miała jednak nieco pochylone plecy, a na jej twarzy malowały się wyraźne oznaki zmęczenia. Eleanor zerknęła na Madeline, która spytała ją bez­ głośnie: „Jak ja się zachowuję w takich sytuacjach?". Madeline przyglądała się z zainteresowaniem we­ wnętrznej walce, jaką najwyraźniej toczyła ze sobą jej kuzynka. W końcu, jak zwykle, Eleanor poddała się woli Madeline. - Pan Forsyth zaraz przyniesie kolację - powiedzia­ ła Eleanor, wskazując stół. - Proszę do nas dołączyć. - Panie Forsyth! - zawołała Madeline.

27

Pan Forsyth wszedł do środka i złożył jej sztywny ukłon. - Pani raczy wybaczyć, milady. - Nie ma tu niczego do wybaczania - odparła we­ soło Madeline. - Czy może pan przynieść dwa do­ datkowe nakrycia? - Jak pani sobie życzy. - Rzucając lekko poiryto­ wane spojrzenie lady Tabard, pospieszył, by dokoń­ czyć przygotowywanie kolacji. - Co za prostak! Nawet nie zaczekał i nie pomógł mi przy garderobie. Lady Tabard rzuciła pelerynę na krzesło, odsłania­ jąc piękną, wyszywaną złotem suknię z marszczonym przodem. Jej twarz okalały włosy uczesane według najnowszej mody. Podejrzenia Madeline wzbudził ich czarny kolor. Pasta do butów czy sadza? A może jakiś okropny środek chemiczny, który brzydko pachniał i niszczył skórę? Rozglądając się dookoła, lady Tabard zmarszczyła wąski, prosty nos i pogardli­ wie wydęła chrapki. Miała małe, niemal niezauwa­ żalne usta, i minę świadczącą o ogromnej pewności siebie. Lady Tabard wskazała młodą kobietę, zdejmującą właśnie czepek. - Lady Eleanor... czy też może powinnam się do pani zwracać „wasza miłość". - Obie formy będą odpowiednie - zareagowała szybko Madeline. Mówiła prawdę. Do Madeline, księżnej z własnym tytułem można się było zwracać „wasza miłość". Pa­ nie i panowie z towarzystwa czynili tak, by jej schle­ bić, wyrazić szacunek lub też sarkastycznie... Pamię­ tała o tej ostatniej przyczynie, choć przysięgła sobie solennie, że nie będzie myślała o Gabrielu. 28

- A więc, wasza miłość - lady Tabard należała naj­ wyraźniej do pochlebców - czy wolno mi przedstawić mą pasierbicę, lady Thomasin Charlford? Eleanor podeszła bliżej. - Miło mi panią poznać, lady Thomasin. Mam również przyjemność przedstawić moją towarzyszkę i kuzynkę... - Madeline de Lacy. - Madeline nie widziała po­ wodu, by rezygnować ze swego pierwszego imienia. Ośmieszyła się już właściwie w czasie swego pierw­ szego sezonu w towarzystwie, a elita, rzecz jasna, zwracała się do niej zawsze „wasza miłość". Ponadto mogła się założyć, że teraz, gdy miała modną fryzurę i twarz noszącą jeszcze ślady opalenizny nabytej pod­ czas podróży, nikt jej nie rozpozna. Lady Tabard skinęła krótko głową. - Trudno dziś o dobrą pomoc. Madeline zdała sobie sprawę, że lady Tabard mó­ wi o niej w jej obecności dopiero po krótkiej chwili. Co ta kobieta miała na myśli? Jak śmiała? To praw­ da, Madeline opiekowała się Eleanor, ale przecież lady Tabard nie znała szczegółów. - To prawda - zgodziła się Eleanor, imitując do­ skonale głos i sposób mówienia Madeline - ale to moja kuzynka, więc ją zatrudniam. Wskutek czego usługuje mi ktoś z rodziny, a ja muszę się z tym po­ godzić. Madeline przygryzła usta, żeby się nie roześmiać. Nikt nie musiał się jak dotąd godzić z jej towarzy­ stwem. Oczywiście, Eleanor postanowiła ją ukarać za wprowadzenie w czyn pomysłu zamiany. - De Lacy to naprawdę wspaniałe nazwisko. - Tak? - Lady Tabard usiadła na najwygodniejszym krześle w pobliżu ognia. - Nie znam tej rodziny. 29

Lady Tabard musiała poślubić swój tytuł, skoro nie słyszała o rodzinie de Lacy. Znali ich przecież wszy­ scy, jak również wszyscy ludzie z towarzystwa wie­ dzieli, że nie należy siadać, dopóki nie zrobi tego markiza i przyszła księżna. Zasadę tę znała niewątpliwie lady Thomasin Charlford, która skrzywiła się lekko, widząc faux pas macochy. Madeline podeszła do kominka i wytarła chus­ teczką kozetkę. - Lady Eleanor, czy zechce pani usiąść? - spytała pokornym, zupełnie nieswoim głosem. Eleanor podeszła majestatycznie do kozetki i usiadła. - Korzenie rodziny de Lacy sięgają Wilhelma Zdobywcy - powiedziała, co uraziło niewątpliwie ambicję lady Tabard. - Przodek mego męża służył jako kanclerz pewne­ mu królowi - odpowiedziała. - Koniuszy - poprawiła Thomasin. - Królowi Ka­ rolowi II. Lady Tabard nadęła się jak ropucha. - Czyżbym cię o coś pytała, drogie dziecko? zwróciła się do dziewczyny. - Lady Eleanor nie jest zainteresowana historią naszej rodziny. Thomasin nawet się nie poruszyła. Nie uniosła wzroku. Nie przeprosiła. Madeline pomyślała, że właśnie została podda­ na ocenie lady Tabard i jej córki. Wiedziała też, jak bardzo Eleanor nie znosi grubiaństwa, nie zdziwiła się więc, gdy jej kuzynka po­ spiesznie zmieniła temat. - Madeline potrafi wspaniale układać włosy. - Naprawdę? - Lady Tabard popatrzyła na schlud­ ną fryzurę Eleanor, z loczkami wokół twarzy i sta­ rannie upiętym kokiem. - Tak, rzeczywiście. 30

- Potrafi też przewidzieć kolejny trend, zanim mo­ da rzeczywiście wejdzie w życie. Lady Tabard pociągnęła nosem, taksując suknię Eleanor. - Czy z tego wynika, że ciemne kolory są obecnie zalecane młodym niezamężnym damom? - Na czas podróży. - Eleanor przełknęła złośli­ wość i niczym niezrażona ciągnęła swoją opowieść. Obawiam się, że uprzykrzam tylko życie drogiej Madcline. Ona chce mnie ubierać w najmodniejsze stro­ je, a ja wolę wygodne, praktyczne ubrania. Madeline ceniła wygodę wyżej niż styl. Eleanor rzuciła jej teraz triumfujące spojrzenie. - Lady Tabard z pewnością się z tym nie zgodzi, gdyż sama najwyraźniej hołduje kanonom mody. Maleńkie usteczka wygięły się w uśmiechu pełnym aprobaty. Lady Tabard wygładziła spódnicę. - Owszem - powiedziała, patrząc na Madeline ni­ czym na konia, którego być może zechce kupić. - Wy­ bieram też wszystkie stroje Thomasin, ale trzymam się raczej prostych fasonów. To biedne dziecko nie potra­ fiłoby nosić niczego, co jest prawdziwie eleganckie. Stwierdzenie było tak absolutnie niezgodne z praw­ dą, że zarówno Eleanor, jak i Madeline zaczęły się przyglądać Thomasin. Dziewczyna miała piękną, ala­ bastrową cerę i krągłe policzki dziecka. Jej usta wygi­ nały się naturalnie w śliczny różowy łuk, ciemne oczy przywodziły na myśl jakieś dzikie, leśne stworzenie. Z jej pustego spojrzenia trudno było jednak cokolwiek wyczytać - Thomasin panowała nad sobą doskonale. Lady Tabard poruszyła się niespokojnie. - Nie stój tak, dziewczyno, i przestań się gapić. Usiądź. - Dobrze, mamo. - Thomasin postąpiła naprzód i zajęła miejsce na ławie.

31

- Poślubiłam jej ojca, hrabiego Tabarda, przed trze­ ma laty, a ona wciąż zachowuje się jak ostatnia impertynentka. - Pokiwała głową, najwyraźniej zadowolo­ na z faktu, że udało się jej przemycić w rozmowie ty­ tuł jej męża. - Wysłał nas w podróż wcześniej, zanim zacznie się przyjęcie. Madeline wychyliła się do przodu. - Przyjęcie? Lady Tabard rzuciła jej nieprzyjazne spojrzenie. - Jest pani jeszcze bardzo młoda, wasza miłość, więc pozwolę sobie udzielić pani pewnej rady. Damy do towarzystwa stanowczo lepiej widzieć, niż słyszeć. Nie ściszyła głosu i Madeline oblała się rumień­ cem. Zaczęła rozumieć, dlaczego Eleanor powątpie­ wała, czy podoła roli służącej, gdyż najchętniej wy­ targałaby lady Tabard za uszy. Eleanor popatrzyła na nią z zaciekawieniem. - O jakim przyjęciu pani mówi, lady Tabard? - Ależ oczywiście, że o przyjęciu u pana Rumbelowa. - Lady Tabard zacisnęła wąskie usta. - To bardzo bogaty dżentelmen, jak panie zapewne wiedzą. - Byłam za granicą - powiedziała Eleanor. - Jest niezwykle hojny, bardzo przystojny, a w do­ datku nieżonaty. - Lady Tabard popatrzyła wymow­ nie na pasierbicę. - Wydaje najwspanialsze przyjęcia w Londynie, a teraz, by odnieść jeszcze większy suk­ ces, wynajął Chalice Hall. Madeline zadałaby jej chętnie wiele pytań, nie­ spieszna indagacja Eleanor doprowadzała ją do szału. - Skąd pochodzi? Gdy wyjeżdżałam, nie należał jeszcze do towarzystwa. - Przyjechał na początku roku z Afryki Południo­ wej. Albo z Indii. Nigdy tego nie rozróżniam. Nie­ ważne. Od kiedy się zjawił, wciąż wydaje rauty, przy­ jęcia, bale! - Lady Tabard klasnęła w ręce. - A moja 32

mała Thomasin cieszy się jego wielkim zaintereso­ waniem, więc wybieramy się na przyjęcie, by zdekla­ rował się ostatecznie. Thomasin popatrzyła na drzwi, jakby w nadziei, że jakiś cud ocali ją przed macochą. I rzeczywiście rozległo się głośne pukanie. Thomasin wstała. Drzwi się otworzyły - pojawiła się w nich pani Forsyth wraz z pokojówką; przyniosły kolację. W mgnieniu oka nakryły do stołu, na środku postawiły wazę z gulaszem, ogromny bochen chleba, duży krążek sera i wino z ko­ rzeniami. Lady Tabard popatrzyła krytycznie na stół. - Muszę zaprotestować. To nie jest kolacja god­ na przedstawicielek tak szlachetnych rodów. - Ale w obecnych okolicznościach całkowicie wy­ starczająca - wtrąciła Eleanor. - Dziękujemy, pani Forsyth. Zadzwonimy, jeśli będzie nam potrzeba czegoś więcej. Pani Forsyth skłoniła się jej nisko, złożyła pół ukłonu przed lady Tabard i ruszając pospiesznie do drzwi, rzuciła współczujące spojrzenie Thomasin. Lady Tabard wstała ciężko z krzesła. Kuzynki wy­ mieniły rozbawione spojrzenia, widząc, jak niepo­ radnie szuka szczytu stołu. W końcu usadowiła się na miejscu w pobliżu wazy. Lady Thomasin zajęła miejsce po jej lewej ręce, co zdumiało Madeline. Sądziła, że dziewczyna będzie się trzymała od ma­ cochy z daleka. Może jednak nie chciała po prostu na nią patrzeć. Madeline pamiętała, by odsunąć krzesło Eleanor, i sama zajęła miejsce jak najdalej od ognia. - Pan Forsyth dal nam do zrozumienia, że przyję­ cie będzie głównie polegało na grze w pikietę - po­ wiedziała Eleanor 33

- To prawda, wasza miłość. Wstęp tylko z zapro­ szeniem, dziesięć tysięcy kaucji. Do gry dopuszczeni zostaną wyłącznie wybrańcy. To naprawdę wielki za­ szczyt. I skorzystamy z tego wyróżnienia, prawda, Thomasin? - Lady Tabard poklepała dziewczynę po ręku, lecz jej gest przypominał bardziej uderzenie niż pieszczotę. - My nie miałyśmy szczęścia do dam do towarzystwa, ale w końcu nie pochodzimy z tak dobrej rodziny jak wasza miłość. - Miałam szczęście - Eleanor popatrzyła znacząco na Madeline. - Niewiele dam zostałoby przy mnie, gdy musiałam uciekać przed armią Napoleona i spać w zapchlonych gospodach i gdy niemal umarłam we Włoszech na febrę. Zmuszona do prowadzenia konwersacji, Eleanor rozkwitała jak kwiat; Madeline patrzyła na nią z nie­ dowierzaniem. - Tak - ciągnęła Eleanor. - Księżna Magnus mia­ ła doprawdy szczęście, że udało jej się znaleźć tak wierną towarzyszkę. Dopiero w kilka godzin później Madeline odkryła, jak wielkim darem przekonywania może się poszczy­ cić jej kuzynka.

- Lady Tabard wynajęła cię jako damę do towarzy­ stwa Thomasin? Co chcesz przez to powiedzieć? W głosie Eleanor wyraźnie pobrzmiewała panika. - Ciii. - Madeline rozejrzała się niespokojnie po korytarzu. - Sama zachwalałaś jej moje usługi. Powiedziałaś, że potrafię pięknie czesać. - Kiedy jeden jedyny raz w życiu użyłaś lokówki, sparzyłaś się w czoło - wyszeptała Eleanor z przera­ żeniem. 34

- Mówiłaś, że znam się na modzie. - Przecież w ogóle nie zwracasz uwagi na ubrania. Polegasz wyłącznie na mojej opinii. - Wiem. Ale ona o tym nic wie. - Przecież mają pokojówkę. - Ale lady Tabard nie odda pokojówki swojej pa­ sierbicy, szczególnie w sytuacji, kiedy może mieć na zawołanie damę do towarzystwa z tak dobrej ro­ dziny. - Madeline uśmiechnęła się na widok przera­ żonej miny Eleanor. - Wyobraź sobie, jak ogromne wrażenie robi na znajomych! - Przecież jesteś skazana na klęskę! - Muszę sobie tylko poradzić przez dwa, trzy dni, zanim nic pojawi się papa. Muszę go jakoś powstrzy­ mać, bo inaczej przegra... wszystko. - Wiedziała, że ten argument trafi Eleanor do przekonania. - A ty, kiedy już musisz udzielać się towarzysko, dajesz so­ bie radę naprawdę znakomicie - dodała, prowadząc ją w dół po schodach. - Wczoraj obserwowałam two­ je zachowanie, kiedy już zostałaś przedstawiona jak księżna i chyba wyrządziłam ci krzywdę, zmuszając cię, byś stale przebywała w moim cieniu. Eleanor wyrwała jej rękę. - Do niczego mnie nie zmuszałaś! Sama wolę taką rolę! - Ten obrót wydarzeń to prawdziwe zrządzenie lo­ su. Mam zostać damą do towarzystwa Thomasin. Po­ trafię czytać między wierszami, toteż wyciągnęłam pewne wnioski z grubiaństwa lady Tabard. - Biedna dziewczyna - mruknęła Eleanor. - To prawda. Thomasin jest piękna, dobrze uro­ dzona, jej prawdziwa matka była córką Grevillesów z Yorkshire, ma fantastyczny posag i jest gwiazdą se­ zonu. Nie musi walczyć o zainteresowanie mężczyzn. Łatwo było zmiękczyć czułe serce Eleanor. 35

- Oczywiście, że nie! A jeśli już wzbudzi zaintere­ sowanie jakiegoś mężczyzny, ten będzie musiał mieć do czynienia z lady Tabard. - Oczywiście. Ojciec lady Tabard zajmował się handlem. - To nie jest dobre tłumaczenie. Wyszły w poranną mgłę. Na zewnątrz czekali już lokaje, chłopcy stajenni pilnujący narowistych koni i Dickie, który właśnie schodził z kozła. - Macocha Thomasin jest w rozpaczy i dlatego przyjechały tu zagrać w pikietę. Mają nadzieję zgar­ nąć najwyższą wygraną, pana Rumbelowa we własnej osobie - powiedział. - Chyba już zaczynam nienawidzić jego nazwiska. - Wyjaśniłam wszystko Dickiemu - wyjaśniła Madeline. - I tobie się oczywiście to nie podoba. - Nie, panienko, ale na ośli upór nie ma rady. - Racja. - Madeline zwróciła się do nich obojga. Dickie wie, że jeżeli wynikną jakieś problemy z pa­ nem Knightem, ma cię natychmiast zabrać. - Made­ line wepchnęła Eleanor do powozu. - A ja wracam do gry jako dama do towarzystwa Thomasin. Ty na­ tomiast jedziesz do Londynu na spotkanie z Knigh­ tem. Nie martw się, kochanie. Przeżyjesz po prostu wspaniałą przygodę. Co tu się może nie udać?

36

ROZDZIAŁ

4

- Panno de Lacy! - Madeline zrozumiała, że ktoś przemawia do niej tonem pełnym pretensji i dez­ aprobaty. Lady Tabard zajrzała do powozu, marszcząc z oburzenia nos. - Panno de Lacy, nie wiem, jakimi to sztuczkami omamiła pani księżną, wykorzystując rodowe nazwi­ sko, ale zaraz się pani przekona, że ja nie jestem tak łatwowierna jak ona. Miejsca z przodu zajmę ja i Thomasin. Madełine rozejrzała się po luksusowym powozie z aksamitnymi zasłonami i skórzanymi siedzeniami. - Och! Oczywiście. Po raz pierwszy w życiu księżna Magnus zajmie miejsce z tyłu. - Proszę o wybaczenie, łady Tabard. - Przesunęła się szybko, ustępując miejsca lady Tabard, która we­ pchnęła się energicznie do środka powozu. Thomasin wsiadła za nią, zamknięto drzwi i Ma­ deline omal nie spadła z siedzenia, gdy stangret spiął konie. Lady Tabard popatrzyła na nią ze złością. - Pamiętaj, że w przyszłości, to ja pierwsza wsia­ dam do powozu. - Oczywiście, że tak. - Madeline poczuła się głu­ pio, a było to doznanie dotąd zupełnie jej nieznane. - A co do tej sukni... Madeline popatrzyła na błękitną spódnicę - włas­ ność Eleanor, w najprostszym i najskromniejszym 37

stylu, toteż Madeline zupełnie nie rozumiała obiek­ cji lady Tabard. -Tak? - Przy niej twoje oczy wydają się tak bardzo nie­ bieskie, że wyglądasz niemal wulgarnie. W towarzy­ stwie lady Thomasin będziesz wkładała co innego. - W towarzystwie lady Thomasin nikt nie zwróci na mnie uwagi. Ona jest taka piękna - powiedziała Madeline ze szczerym uśmiechem. W wodnistym świetle poranka twarz Thomasin w obramowaniu słomianego kapelusza wyglądała jeszcze piękniej. Dziewczyna jednak nie odwzajem­ niła uśmiechu. Odwróciła tylko głowę i popatrzyła przez okno na mijane lasy. Tak więc Thomasin nie należała do osób próż­ nych. Była jednak najwyraźniej nieszczęśliwa i nietowarzyska. Madeline postanowiła się jednak z nią zaprzyjaźnić. - Tak czy inaczej, panno de Lacy, postąpi pani zgodnie z moim życzeniem. Madeline znów skierowała uwagę na lady Tabard - nie wiedziała, czy to ona jest przyczyną niezadowo­ lenia Thomasin, czy też trapi ją jakiś poważny pro­ blem. - Postaram się, pani, ale nie mam zbyt wielu su­ kien. - Garderoba Eleanor odjechała wraz z jej wła­ ścicielką do Londynu. - W związku z tym będę mu­ siała czasem włożyć tę suknię. - Po powrocie do Londynu znajdę zamiast niej coś bardziej odpowiedniego dla damy do towarzystwa. Może coś brązowego albo rdzawego. Miała gwarancję, że dzięki obu odcieniom cera Madeline przybierze ziemisty odcień. - Patrzcie! - krzyknęła lady Tabard. - Oto jezioro! Zbliżamy się pewnie do Chalice Hall. 38

Park był rozległy, niezbyt zadbany, surowy, tak jak można się było tego spodziewać po terenach położo­ nych w pobliżu Kanału. Narażonych na wichry i bu­ rze, jakie targały wybrzeżem. Wynajęcie takiego miejsca musiało kosztować masę pieniędzy. - Kim jest ten pan Rumbelow? - spytała Madeline. Czując na sobie pełne dezaprobaty spojrzenie la­ dy Tabard, zrozumiała, że zostanie posądzona o im­ pertynencję. - Wasza miłość nie znała tego nazwiska. Wzmianka na temat księżnej nadała jej pytaniu zupełnie inny charakter. - Pan Rumbelow... - lady Tabard klasnęła w dło­ nie i rozpromieniła się w uśmiechu. - Bardzo bogaty człowiek o wyjątkowym pochodzeniu. - Naprawdę? A jakież to pochodzenie? - Jego rodzina mieszkała całymi latami w Lake District. Dobre nazwisko, potomkowie jednego z ry­ cerzy któregoś króla. - Lady Tabard trąciła łokciem Thomasin. - Który to był król? - Henryk VII - odparła Thomasin bezbarwnym głosem. Madeline wydawała się jednak nieprzekonana. Teren Lake District był zawsze dziki, górzysty, poprzetykany rwącymi rzekami. Dlatego też rodziny, któ­ re tam mieszkały, zmuszone zostały do życia w izolacji, odgrodzone naturalnymi przeszkodami utrudniający­ mi podróże. Łatwo było przyznawać się do pochodze­ nia, którego się nie miało, zwłaszcza jeśli dysponowa­ ło się bogactwem czy też umiejętnie stwarzało jego po­ zory, gdyż nikt nigdy niczego by nie sprawdzał. - Niestety rodzina straciła majątek i tylko pan Rumbelow mógł ich ocalić. Naprawdę spisał się zna­ komicie. Gdy mijały zakręt, Madeline zobaczyła kątem oka ogromną posiadłość. 39

- Na to wygląda. Zarówno Madeline, jak i Thomasin wyciągnęły szyje, by wyjrzeć przez okno, i obie jak na komendę usiadły z powrotem na miejscu. Chalice Hall wyglądało tak, jakby zostało zaplano­ wane przez pijanego architekta, który później w na­ głym przypływie trzeźwości próbował naprawić swo­ je błędy. Trzykondygnacyjna budowla z różowego kamienia jaśniała w słońcu niczym psi język. Z obu jej stron widniały okrągłe wieże, a przypadkowo roz­ mieszczone balkony wykluczały podejrzenia o jaką­ kolwiek próbę finezji. Gmach wieńczyła chwiej­ na kombinacja mauretańskich wieżyczek i kopuł. Z jakiegoś nieznanego powodu - być może była to jakaś chora ambicja - w każdym kącie i szparze umieszczono chimery. Madeline roześmiała się głośno, czym sprowadzi­ ła na siebie gniewne spojrzenie lady Tabard. - To takie absurdalne - próbowała wyjaśnić. - Po­ mnik złego smaku. - Nie sądzę, byś mogła sądzić lepszych od siebie moja panno - skarciła ją lady Tabard. - Mamo, przecież ona przebywała cztery lata na kontynencie - ośmieliła się wtrącić Thomasin. No i nazywa się de Lacy. Tak więc Thomasin potrafiła przemówić z własnej inicjatywy. W dodatku w obronie Madeline. Wspa­ niale. Madeline znów obdarzyła ją uśmiechem. I tak jak poprzednio Thomasin odwróciła twarz do okna. - Księżna z pewnością wykorzystała wspaniale ta­ ką sposobność. Otacza ją iście królewska aura, świadcząca o wyrafinowanym guście. Wątpię jednak, by gorsi członkowie rodu mogli się poszczycić po­ dobną kulturą. 40

- Księżna jest w istocie osobą o niezwykłej kultu­ rze - powiedziała Madeline z uśmiechem i pewną dozą ironii. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że ja nią nie je­ stem? - Lady Tabard uniosła się lekko. Madeline zamrugała, zaskoczona tym niespodzie­ wanym atakiem. - Coś takiego nie przyszłoby mi nawet do głowy. Lady Tabard atakowała dalej. - Ja już od dawna jestem zdania, że kultura nie przystoi niewiastom. Zanim zdążysz się obejrzeć, kobieta zaczyna czytać, rezonować, wyobrażać so­ bie, że jest równa mężczyźnie. A nie ma już nic bar­ dziej nieatrakcyjnego niż kobieta z pretensjami do inteligencji. Madeline patrzyła na nią szeroko otwartymi oczy­ ma, starając się za wszelką cenę nad sobą zapanować. - Myślę, że pani nie ma się o co kłopotać, milady - wyjąkała w końcu. - Mam nadzieję. - Odwróciła się do Thomasin, która zaczęła nagle prychać i kaszleć. - Żebyś się tylko nie rozchorowała, moja droga. Wybierasz się przecież na przyjęcie. Tak więc Thomasin miała również poczucie humo­ ru, o ile kpina dotyczyła oczywiście jej macochy. Gdy kaszel ustał, lady Tabard odwróciła jej twarz do siebie i zaczęła ją szczypać w policzki, póki nie na­ brały rumieńców. - Chyba przyjechałyśmy pierwsze, więc porzuć tę wieczną melancholię i zadbaj natychmiast o uwagę pana Rumbelowa. Gdy wychodziły z powozu, zjawili się gburowaci prostacy z gospody, którzy wyjęli bagaże i zajęli się końmi. Wyglądali znacznie bardziej przerażająco niż większość służących, z jakimi Madeline miała okazję 41

się dotąd zetknąć. Wbiła wzrok w mężczyznę, wyda­ jącego polecenia innym, próbując zachować w pa­ mięci jego rysy. Ciemne, tłuste włosy zwisały mu nieporządnie wzdłuż twarzy, nos miał tępy i czerwony, jakby wpadł w życiu na zbyt wiele ścian i spłaszczył sobie jego czubek. Odwzajemnił spojrzenie, taksując ją w sposób zakrawający na bezczelność. Miał jednak prawo sądzić, że Madeline jest służącą. Na jej oczach strzyknął przeżutym tytoniem, oplu­ wając dwóch pozostałych mężczyzn. Obaj zaklęli, a jeden pogroził mu nawet pięścią. Dowodzący grupą tylko na niego popatrzył. Po prostu popatrzył. Pięść opadła, a mężczyzna powrócił do swoich zajęć. - Porozmawiam z panem Rumbelow na temat je­ go stajennych. Język, jakiego używają, nie nadaje się stanowczo dla kobiecych uszu. Gdy nadjechał powóz z bagażem i pokojówką, otwarły się szeroko ciężkie czerwone drzwi i z rezy­ dencji wyszedł dobrze zbudowany, niezwykle przy­ stojny mężczyzna o otwartym obliczu. - Lady Tabard! Jestem taki szczęśliwy, że mogła pani przyjechać! Jasne włosy mężczyzny połyskiwały w słońcu, two­ rząc nad jego głową złotą aureolę. Niebieskie oczy okolone ciemnymi rzęsami przywodziły na myśl sza­ firy na czarnym aksamicie. Zęby miał białe, górną wargę zdobiły przystrzyżone jasne wąsy. Ujął odzianą w rękawiczkę dłoń lady Tabard i uca­ łował jej kłykcie, nie spuszczając z niej wzroku. Uwolnił jej rękę dopiero, gdy spłonęła rumieńcem, i zwrócił się do Thomasin. - Droga lady Thomasin. Spełniła pani moją na­ dzieję. Dzięki pani wcześniejszemu przybyciu inne dziewczęta poczują się lepiej. Bardzo na panią liczę. 42

Thomasin zarumieniła się i odwzajemniła uśmiech. - Będę szczęśliwa, jeśli uda mi się pomóc - wy­ mamrotała. Gdy jednak mężczyzna odwrócił się do Madeline, rumieniec znikł natychmiast z jej policzków i popa­ trzyła poza mężczyznę, co Madeline uznała za nie­ chęć lub pogardę. Nie miała jednak czasu, by analizować głębiej jej reakcję, gdyż pan Rumbelow ujął jej rękę. Nie był tak wysoki, jak się jej na początku wydawało. Made­ line właściwie dorównywała mu wzrostem. Miał jed­ nak istotnie szerokie bary i umięśnione ramiona. - Proszę, lady Tabard, niech będzie pani łaskawa mnie przedstawić, żebym mógł powitać mego nie­ spodziewanego gościa. - Uśmiechnął się do Madeli­ ne tak uroczo, że poczuła nagle mrowienie wzdłuż kręgosłupa. - Ta młoda dama to Madeline de Lacy. Z de Lacych pochodzących z Suffolk. Jest damą do towarzy­ stwa i pokojówką Thomasin. - Lady Tabard rzuciła Madeline spojrzenie, mające na celu ukrócenie ja­ kichkolwiek pretensji ze strony dziewczyny. Lecz Madeline nie mogła uszanować życzenia la­ dy Thomasin. Była zanadto zafascynowana uśmie­ chem pana Rumbelowa. - Witam, panno de Lacy. Jestem pewien, że dzię­ ki pani lady Thomasin będzie się bawić znacznie le­ piej na naszym skromnym przyjęciu. Nie pocałował jej w rękę, ale nie było to koniecz­ ne. I tak skupił na niej całą uwagę, podobnie jak przedtem na Thomasin i lady Tabard. Co za zwodni­ cza rzecz, ta męska uwaga... Większość kobiet nie za­ znała nawet jej ułamka, a pan Rumbelow rozdzielał swe zainteresowanie hojnie niczym włoski żigolo. 43

Oczy rozszerzyły mu się nagle, tak jakby dopatrzył się w jej twarzy czegoś, co go zaskoczyło, i uśmiechnął się jak człowiek rozbawiony swoim nagłym odkryciem. Wcale nie chciała go bawić, bo cóż właściwie mo­ gło go do tego stopnia rozśmieszyć? Tymczasem Rumbelow podał ramię lady Tabard. - Zapraszam do swojej tymczasowej siedziby. Nie mogę zaoferować pani luksusów, do których jest pa­ ni zapewne przyzwyczajona. Madeline spojrzała spod oka na upiorną budowlę. Ona w każdym razie na pewno nie widywała do tej pory takich rezydencji. Dom nie zyskiwał przy bliż­ szych oględzinach. Thomasin szła za lady Tabard, za nią Madeline, która bacznie obserwowała pana Rumbelowa. Siła uroku osobistego tego mężczyzny przywołała pamięć o tym, że osobnik schludny i przystojny niekoniecz­ nie musi być dobry. I wcale nie chodziło o to, że przed czterema laty zwiódł ją wygląd tego mężczyzny. Nie, uległa czemuś znacznie bardziej pierwotnemu. Gabriel nie był ani przystojny, ani czarujący, prze­ ciwnie, był parszywym zwierzakiem niedbającym o wygląd ani kulturę. Jednak zwrócił na siebie jej uwagę od pierwszego wejrzenia. Ba! Zwracał uwagę wszystkich kobiet. Ota­ czała go specyficzna aura, przyciągał nawet swoim za­ pachem i dziwnymi zielonymi oczami przykuwającymi damskie spojrzenia do chwili, gdy to on zdecydował się je uwolnić. A gdy szedł... wielkie nieba! Poruszał biodrami w sposób jednocześnie gładki i drapieżny, miał szerokie dłonie o długich, zwinnych palcach zdradzających zręczność w grze w karty, w walce i... w miłości. Szerokie ramiona stwarzały iluzję bezpie­ czeństwa. 44

Nie, nie musiał się silić na urok. Wystarczyło, że skinął na nią palcem, a już biegła za nim jak piesek. Jak bardzo upokarzały ją teraz te wspomnienia! Śniła o nim ubiegłej nocy. W swoim śnie nie pa­ miętała jednak upokorzeń. We śnie rozpoznała go natychmiast i jej ciało - miękkie i wilgotne - podda­ ło się natychmiast bolesnej tęsknocie. We śnie robił jej wszystkie te rzeczy, które robił kiedyś, drażnił ją, przywodził na krawędź i dalej. Obudziła się dopiero wtedy, gdy jej ciałem wstrząsnął orgazm. Z goryczą patrzyła w ciemność, myśląc, czy kiedy­ kolwiek się od niego uwolni. Od chwili, gdy wróciła do Anglii, czuła przy sobie drapieżną obecność jego ducha, gotowego rzucić się na nią i zanieść w miejsce szeptów i dzikich żądz. Ale nie miłości. Nigdy jej nie kochał; gdyby było inaczej, nigdy by jej przecież nie zdradził. - Panno Lacy, proszę uważnie mnie wysłuchać! Przenikliwy głos pani Tabard przeniósł ją z powro­ tem do rzeczywistości. - Pani? - Proszę iść i na górę i dopilnować bagażu! - Tak, pani. - Madeline nie zapomniała dygnąć. Nie rozumiała jednak zupełnie, dlaczego pokojówka lady Tabard nie może wypełnić tych wszystkich ko­ niecznych obowiązków. - Milady - wtrącił Rumbelow. - Moi służący do­ pilnują bagażu, a pannie Lacy należy pozwolić na odpoczynek po tak męczącym dniu. Lady Tabard zupełnie nie była tym zachwycona, lecz Thomasin ujęła Madeline pod rękę w pierwszym odruchu przyjaźni, jaki jej dotychczas okazała, choć może należało to raczej interpretować jako bunt wo­ bec lady Tabard. 45

- Byioby naprawdę cudownie, panie Rumbelow powiedziała Thomasin. - I jakie to miłe z pana stro­ ny, że pomyślał pan o samopoczuciu mojej towa­ rzyszki. - Bardzo miłe. - Lady Tabard nie była wcale za­ chwycona faktem, że ktoś ośmielił się przeciwstawić jej woli. - Oczywiście może pani zostać, panno de Lacy. Szli przez hol, w którym pyszniły się zbroje, a na ścianach różne rodzaje broni. - Rozumiem, że przybyłiśmy pierwsi - powiedzia­ ła lady Tabard. - Nie. - Pan Rumbelow wydawał się lekko zdzi­ wiony. - Nie, podjąłem już trzy grupy innych gości. O dziesiątej przyjechał lord i lady Archer wraz z dwiema uroczymi córkami. - Naprawdę? Tak wcześnie? - lady Tabard nie kry­ ła niezadowolenia. Z lekkim uśmiechem Thomasin wbiła wzrok w podłogę. - A państwo Green zjawili się w porze lunchu z trzema córkami. - Wielkie nieba! - wykrzyknęła lady Thomasin. Kto by to pomyślał! Tyle młodych dam! - Tak, mogę się chyba uważać za najszczęśliwszego z mężczyzn, gdyż pan i pani Vavasseur z czterema cór­ kami przyjechali zaledwie pół godziny przed panią. Ostatnie nazwisko przykuło uwagę Madeline. Byłe­ go ambasadora Francji poznała w Wiedniu przed dwo­ ma laty. Był niskim, wąsatym człowieczkiem o przeni­ kliwym spojrzeniu i niezawodnej pamięci urodzonego dyplomaty. Pomyślała, że musi go unikać. - Czy zasiądą do posiłku razem z nami? Lady Tabard odwróciła głowę i zmroziła ją spoj­ rzeniem. 46

- Są na górze - odparł gładko Rumbelow. - Odpo­ czywają po wyczerpującej podróży. Mieli pewne pro­ blemy z wojskiem Napoleona. - Nic dziwnego. - Madeline pomyślała, że pan Vavasseur musi być naprawdę silnie uzależniony od gry, gdyż był człowiekiem Napoleona i gdyby rząd od­ krył, że przebywa w Anglii, Francuz zostałby z pew­ nością aresztowany wraz z całą rodziną. - Ku mojej wielkiej radości zaproszenie na przyja­ cielską rozgrywkę w karty sprowadziło w moje piele­ sze gościa, którego się doprawdy nie spodziewałem powiedział pan Rumbelow, odwracając głowę do Ma­ deline. Księcia Magnus? Czyżby Rumbelow zamierzał się chwalić tym, że namówił do gry jej ojca, który nigdy w życiu nawet nie próbował oprzeć się pokusie? - Choć człowiek ten trzyma się ostatnio raczej na uboczu, jestem pewien, że musiały panie o nim słyszeć, znany jest w kręgach hazardowych jako naj­ bardziej zimnokrwisty gracz, który zdobył fortunę. Madeline wstrzymała oddech. Zatem nie chodziło o jej ojca. Był to inny hazardzista, tyle że dla odmia­ ny szczęściarz. Przecież pan Rumbelow z pewnością nie mówił o... nic, los nie mógł być tak okrutny. Gdy weszli do saloniku, wysoki ponury mężczyzna odstawił filiżankę i spodek, po czym podniósł się z miejsca. Pan Rumbelow pojaśniał z zadowolenia. - Czy mogę przedstawić paniom Gabriela Ansella, hrabiego Campion? - spytał z nutką triumfu w głosie.

47

ROZDZIAŁ

5

Spojrzenie Gabriela prześliznęło się po lady Ta­ bard, Thomasin i Madeline. Przerażona, bez tchu czekała, aż zwróci się do niej po imieniu. Wyjaśnienia będą niemożliwe, a przez cały czas Gabriel będzie czatował z uśmiechem na okazję do kolejnego ataku. On jednak popatrzył tylko na pana Rumbelowa pozbawionym wyrazu wzrokiem. Skłonił się szybko, bez wdzięku. - Rumbelow, kontynuuj prezentację. Nie poznał jej. Nie poznał. Mężczyzna, który nawie­ dzał ją w snach, który wygnał ją z Anglii, który odebrał jej cześć i dziewictwo... nawet jej nie pamiętał. Madeline nie była do końca pewna, czy powin­ na odczuwać urazę, czy raczej ulgę. - Bardzo mi miło - powiedział Rumbelow. - Campion, oto lady Tabard, jej córka Thomasin i... ich da­ ma do towarzystwa, panna de Lacy. Nazwisko przykuło uwagę Gabriela. Podszedł do Madeline, nie spuszczając z niej wzroku. - Panno de Lacy, zdaje się, że byłem kiedyś zarę­ czony z pani kuzynką. Lady Tabard wstrzymała oddech. - Też mi się tak wydaje - odparła Madeline, dum­ na ze swej nonszalancji. - Czy ona w dalszym ciągu ukrywa się na konty­ nencie, by uniknąć spotkania ze mną? - Nigdy się nic ukrywała. Po prostu wybrała się w podróż. - Madeline uśmiechnęła się sztucznie. Ale już wróciła. 48

- Ukrywała się jak dziecko. Jeśli się pani z nią spo­ tka, proszę przekazać, że nie ma się czego obawiać. Już mnie nie interesuje. Mimo iż usiłowała zachować spokój, ta zniewaga wytrąciła ją z równowagi. - Nigdy się chyba tym nie przejmowała. Szczegól­ nie teraz, kiedy jest zaręczona. - Słyszałem. - Wbił w nią natrętne spojrzenie. Ojciec przegrał ją w karty. Madeline zrozumiała, że on jednak wie. Rozpo­ znał ją i znieważał zupełnie celowo, świadom swej bezkarności. Zmienił się. Kiedyś był gładki, uprzejmy, miał po­ czucie humoru, droczył się z nią, co sprawiało jej ra­ dość. Teraz stał się zwykłym aroganckim grubianinem, przepełnionym złością samcem, demonstrującym na każdym kroku własną męskość. Miał ciemne tweedowe ubranie i białą koszulę - strój nieco konserwa­ tywny, lecz odpowiedni na przyjęcie na wsi. Stojąc tak blisko, wyczuwała jego charakterystyczny zapach; deszczu, wiatru, natury. Odznaczając się wzrostem, ja­ kim nie mógł się poszczycić pan Rumbelow, górował nad kobietą w sposób, który - w zależności od jego na­ stroju - mógł wzbudzić w niej albo strach albo poczu­ cie bezpieczeństwa. Włosy wiązał na karku brązową wstążką. A że cerę też miał smagłą, wydawał się ogól­ nie... brązowy. Tylko oczy były zielone - ich odcień zmieniał się wraz z jego humorem, oświetleniem i strojem. Teraz - gdy wyzierało z nich tyle pogardy wydawały się niemal czarne. Usta, które kiedyś tak bardzo kochała całować, zacisnął w cienką linię. A niegdyś sądziła, że może go sobie okręcić wokół małego palca. Aż trudno uwierzyć! Jeśli kiedykol­ wiek potrzebowała potwierdzenia, że jest idiotką, to właśnie je otrzymała. 49

- Ktoś zawsze wygrywa zakład - powiedziała ci­ cho. - A pan Knight jest podobno przystojny i boga­ ty, tak więc tym razem to chyba księżna jest górą. Gabriel uśmiechnął się tym razem szczerze, co stanowiło taki przełom w jego dotychczasowej wro­ gości, że Madeline aż wstrzymała oddech z wrażenia. Uśmiech zmienił się jednak... a może dopiero te­ raz odczytała go prawidłowo. Lady Tabard uznała najwyraźniej, że jej dama do towarzystwa była stanowczo zbyt długo w cen­ trum uwagi. - A pan, lordzie Campion? Wciąż do wzięcia? Gabriel odwrócił się do niej ledwo dostrzegalnym, zręcznym ruchem szermierza. - Nie jestem żonaty, lady Tabard, jeśli to pani mia­ ła na myśli, - Naprawdę? - zaprosił pan tylu kawalerów, panie Rumbelow, że Thomasin będzie miała w czym wy­ bierać. - Lady Tabard przewróciła oczyma. - Męż­ czyzna zainteresowany moją córką będzie się musiał spieszyć. Słysząc tę grubymi nićmi szytą aluzję, Thomasin wykrzywiła gniewnie usta. - Żonaty! - mruknęła Madeline - Żonaty. Nie sądziła, że Gabriel ją usłyszy, on jednak pod­ jął temat. - Są mężczyźni, którzy chcą wstąpić w związek małżeński, panno de Lacy. A są też i tacy, którzy cie­ szą się, że uniknięcie tej pułapki kosztowało ich za­ ledwie parę śladów po ugryzieniach.. - Uśmiechnął się znów swoim dzikim uśmiechem. - A pan należy zapewne do tej drugiej grupy - po­ wiedziała Madeline w dalszym ciągu bardzo cicho. - Pokazałbym pani swoje blizny, ale nie mogę te­ go uczynić w towarzystwie. 50

Madeline przypomniała sobie, jak w momencie najwyższej rozkoszy wbiła mu zęby w nagi bark. Ob­ lała się rumieńcem i pomyślała - nie była pewna, ale odniosła takie wrażenie - że pan Rumbelow przysłu­ chuje się tej wymianie zdań z uwagą polującego ja­ strzębia. Przeklęty Gabriel. Jak śmie tak z niej szy­ dzić, w towarzystwie tylu osób? Po raz kolejny lady Tabard upomniała się o zainte­ resowanie Gabriela. - Lordzie Campion, mój mąż będzie doprawdy za­ chwycony, że pan tu jest. - Naprawdę? - spytał Gabriel. - Widział, jak wygrywa pan fortunę i zawsze mówi z zazdrością o pańskich osiągnięciach. - Lady Tabard przycisnęła dłonie do serca, jakby miała za chwilę ze­ mdleć. - O tym, jak potrafi pan zaryzykować mają­ tek, sądząc, że karta się odwróci. Jak to lord Jordan się pocił, a pan był spokojny i zimny jak lód. I o tym, że gdy wyłożono karty, skinął pan tylko głową; zupeł­ nie tak, jakby nie miał pan żadnych wątpliwości, po­ wiedział lordowi Jordanowi, że rano czeka pan na rozliczenie, a później zniknął w ciemnościach. Gabriel słuchał tej opowieści, jakby go wcale nie dotyczyła. A Madeline, wbrew swym chęciom również wsłu­ chiwała się bacznie w relację lady Tabard. Nie znała jej szczegółów; wówczas pogrążyła się całkowicie w rozpaczy i wściekłości, po czym pojechała do Almack. Tam zerwała zaręczyny w sposób tak skanda­ liczny, że upokorzyła Gabriela, wskutek czego musia­ ła potem znieść całą siłę jego namiętności i wściekło­ ści. Chociaż może „znieść" nie byłoby tu najwłaściw­ szym słowem; Gabriel pokazał jej wówczas, w naj­ drobniejszych szczegółach, jak bardzo pragnie go jej ciało. 51

I nigdy nie udało się jej o tym zapomnieć. - To było dawno temu - powiedział Gabriel. - Zdaje się, że lord Jordan próbował uciec na kon­ tynent, nie regulując długu? - spytała Thomasin. - O ile mnie pamięć nie myli... - Gabriel usiadł i wygładził zagniecenie na spodniach. - Przecież pan wie, że tak było - wtrącił Rumbelow. - Zatrzymał go pan w porcie, pozbawił całego dobytku i wysłał w podróż. - A u jej kresu czekało go życie w hańbie i długach - odezwała się Madeline. Gabriel skinął głową. Oczy mu błyszczały. - Panno de Lacy, chyba sama pani nie wie, o czym pani mówi - powiedziała ostro lady Tabard. - Ten pan na nic lepszego sobie nie zasłużył. Wiem, że to był bardzo zły człowiek. Posunąłby się nawet do morderstwa, gdyby uznał, że zachodzi taka ko­ nieczność. Thomasin popatrzyła na nią ze zdziwieniem. Madeline nie miała pojęcia, dlaczego lady Tabard jest tak pewna nicgodziwości Jordana, ale wolała z nią nie dyskutować. - Oczywiście, jaśnie pani - powiedziała z udaną pokorą. Przed czterema laty Gabriel usiłował jej wyjaśnić, że dobrze wybrał ofiarę, gdyż Jordan to okropny łaj­ dak. Ona jednak zupełnie o to nie dbała. Myślała wy­ łącznie o zdradzie Gabriela, o tym, że jest on takim samym hazardzistą jak jej ojciec, i wcale nie miała ochoty myśleć inaczej. Nawet wolała nie przypusz­ czać, że popełniła omyłkę. Lady Tabard zaczerpnęła powietrza, uwydatniając już i tak obfity biust. - Niemniej jednak to opowieść o zwycięstwie lorda Campiona zapisano w annałach historii hazardu. 52

- Wygrałem majątek - przyznał Gabriel - ale stra­ ciłem narzeczoną. - Rzuciła mnie i zanim zdołałem ją odzyskać, wyjechała za granice. - Oczywiście, słyszałam o tym, ale mojego męża, hrabiego, interesowała wyłącznie gra - lady Tabard wychyliła się do przodu. W jej oczach błyszczała cie­ kawość. - Dlaczego pana rzuciła? - Nie lubiła hazardu i fakt, że wygrałem majątek bez jej aprobaty potraktowała jako urazę osobistą. - Niemądra! Sądziła, że będzie miała nad panem władzę? - Może to się wydaje dziwne, ale świetnie sobie z tym radziła. Ja zresztą również miałem władzę nad nią. Był to związek dwóch silnych osobowości, toczących ze so­ bą nieustanną wojnę. Pewnie lepiej się stało, że się roz­ staliśmy. Mogliśmy się nawzajem złamać. Madeline wbiła wzrok w podłogę. W tych rzadkich chwilach, kiedy była w stanie rozsądnie myśleć o Ga­ brielu, ona też tak sądziła. Lecz gdzieś na dnie kryła się świadomość, że już nigdy nie znajdzie mężczyzny, który sprosta jej żądzy, nakarmi ją i zaspokoi. - Panna de Lacy jest chyba podobna do swojej ku­ zynki. Takie chodzą słuchy - powiedział Rumbelow. Gabriel zaczął się przyglądać Madeline tak ba­ dawczo, że oblała się rumieńcem. Zanim ich spojrze­ nia się spotkały, poprzez cienki materiał spódnicy zbadał kształt jej nóg, tajemnicę łona, gładkość skó­ ry i rysy twarzy. Ciało Madeline dało o sobie znać. Oblała ją fala gorąca, wdzierająca się we wszystkie zakamarki. Gdzieś w dole brzucha poczuła ból, który zaczął po­ woli narastać. A spojrzenie Gabriela przenikało ją na wskroś, przypominając o... Nikt nie ma tego, co przypadło w udziale nam, Ma­ deline. Przytrzymał ją za ramiona, popatrzył głęboko 53

w oczy i zagłębił się w nią mocnym, wolnym pchnię­ ciem. Poczuła silny ból, cofnęła się, chciała uciec, lecz zapanował nad nią w sposób, jakiego dotąd nie potra­ fiła sobie nawet wyobrazić... nie wiedziała, że coś takie­ go jest w ogóle możliwe. Taka namiętność zdarza się raz na sto lat - powie­ dział cicho. -A ty chcesz ją porzucić? Znów spróbowa­ ła się wyrwać, ale mocno nią potrząsnął. Spójrz na mnie, spójrz. Oczy pociemniały mu z wściekłości... lub ogromnej, niepohamowanej żądzy. Chciała, żeby to się skończyło. Ból mijał, w jego miejsce pojawiła się przyjemność przy­ bierająca na sile z każdym jego ruchem. Wiedziała, że je­ śli to się nie skończy, jeśli on nie przestanie, to ona znów straci panowanie nad sobą. Już raz w przypływie nagłe­ go gniewu zdradziła dziś swoje zasady. Zresztą nie... to nie był gniew tylko.... nie wiedziała, co to było, lecz to po­ siadł, on tym sterował i był absolutnie bezlitosny. - Ta dama, która pojechała poślubić pana Knight, jest o wiele ładniejsza niż ta panna. - Usiadł swobod­ niej na krześle, uśmiechnął się na widok grymasu Madeline i znów prześliznął się wzrokiem po jej piersiach. A uczynił to zapewne dlatego, że jej stwardniałe sutki przylgnęły do materiału stanika, a Madeline zacisnęła mocno uda, jakby chciała zatrzymać we­ wnętrzne topnienie ciała. Gabriel rozparł się na krześle, najwyraźniej zado­ wolony z efektu swych dokładnych oględzin. - Dokładnie tak samo myślałam - skinęła głową lady Tabard. - Już po wyglądzie można poznać, któ­ ra z tych dziewcząt jest lepiej urodzona. Panna de Lacy zachowuje się znacznie śmielej i ma coś szorst­ kiego w wyrazie twarzy, a to zdradza gorsze pocho­ dzenie. 54

Madeline pomyślała, że najchętniej palnęłaby ją pięścią w twarz, oczywiście potem, jak zdzieliłaby Gabriela. - Ja uważam, że ona jest czarująca. - Pan Rumbelow skłonił się przed Madeline z uśmiechem, który z pewnością zdobyłby jej serce, gdyby on nie był hazardzistą, a ona księżną. - Dziękuję panu - odparła trochę cierpko. Thomasin wstała. - Teraz chciałabym już pójść do pokoju. Panno de Lacy, czy może mi pani towarzyszyć? Gabriel i Rumbelow wstali, Rumbelow zadzwonił. - Gospodyni wskaże paniom pokoje Madeline szybko odstawiła filiżankę, skłoniła się panu Rumbelowowi i poszła za Thomasin. * * *

Thomasin stanęła na środku sypialni, mocno zaci­ skając pięści. - Nienawidzę go. Ja też - zgodziła się z nią w duchu Madeline, wie­ dząc jednak, że nie mają na myśli tego samego męż­ czyzny. - Pana Rumbelowa? - Ta kobieta i ojciec chcą, żebym za niego wyszła, a ja tego nie zrobię. Poślubię Jeffy'ego i nikt mnie przed tym nie powstrzyma. Jeffy? Madeline odwróciła na chwilę uwagę od strojów Thomasin, które leżały przed nią - trochę teraz pogniecione - na łóżku. - Jeffy to moja prawdziwa miłość - westchnęła Thomasin niczym heroina tragedii greckiej. Madeline miała więcej do zrobienia, niż zakładała. Musiała doprowadzić do porządku stroje Thomasin, 55

jak również jej zagmatwane życie. A w dodatku stawić czoło ojcu, którego spodziewała się tu lada chwila. - Opowiedz mi o nim. - Wiedziałam, że będę mogła z tobą porozmawiać. - Thomasin wbiła wzrok w Madeline. - Jak tylko zo­ baczyłam, jak świetnie sobie radzisz z tą kobietą, zro­ zumiałam, że z twoją siłą trzeba się liczyć. - Bez wątpienia. No i jeszcze przyjąć do wiadomości, że jest kobie­ tą, która nigdy nie wyprasowała żadnego ubrania. Nie liczyła na pomoc Thomasin, ale ta parodia poko­ jówki zostawiła deskę do prasowania na dwóch stoli­ kach. Dwa żelazka stały na węglowym piecyku. Jak wielką trudność przedstawia prasowanie? - Jeffy to jedyny mężczyzna, jakiego potrafię kie­ dykolwiek pokochać. - Thomasin pogrążyła się w słodkich wspomnieniach. - Jest wysoki i przystoj­ ny! To najpopularniejszy dżentelmen w całym hrab­ stwie, a zwrócił uwagę właśnie na mnie. - Mhm. Jest miły? Uczciwy? Uprzejmy? - Lepiej! Po prostu niesamowity! - Lubi z tobą rozmawiać? - Madeline ułożyła jed­ ną z sukien Thomasin na desce do prasowania. - Lubi ze mną tańczyć. Madeline nie uzyskała żadnej istotnej informacji o Jeffym, a uwielbienie malujące się na twarzy Tho­ masin można było tłumaczyć jedynie zaślepieniem. A to nie wróżyło dobrze temu związkowi. Madeline popatrzyła zwężonymi oczyma na dwa czarne żelazka. By złapać za żeliwne uchwyty potrzebowała jakiejś rę­ kawicy. Podniosła szmatkę ze śladami spalenizny. - Jakie ma pochodzenie? Thomasin wyraźnie posmutniała. - No cóż... - Wygładziła niewidzialną fałdkę na spódnicy. 56

- Rozumiem, ze nie najlepsze. Choć z drugiej strony, nawet gdyby Jeffy miał na­ zwisko, jaką to właściwie robiło różnicę? Gabriel był hrabią Campion, pochodził z rodziny starszej niż jej własna, a przecież okazał się łowcą posagów. Nie miała mu zresztą tego za złe - niewielu mężczyzn mo­ gło dorównać jej majątkiem. Potem jednak Gabriel okazał się hazardzistą i łajdakiem, a teraz zjawił się jak spod ziemi i znów zatruwał jej życie. - Nie jest biedakiem - zapewniła ją Thomasin. Jego ojciec to właściciel ziemski, a matka jest córką barona. Madeline przypomniała sobie mgliście, w jaki spo­ sób sprawdzała żelazko jej pokojówka. Polizała pal­ ce i dotknęła spodu żelazka. - Merde ! - To szanowane nazwisko - zaprotestowała Tho­ masin - Przepraszam. I nigdy nie powtarzaj tego słowa. Madeline była pewna, że Thomasin nie zna prze­ kleństwa, którego Madeline nauczyła się od francu­ skiego żołnierza. Przekleństwa, jakiego Eleanor za­ broniła jej używać. Odstawiła żelazko, podeszła do miski i oblała opa­ rzony palec zimną wodą z dzbanka. - Nie mówiłam do ciebie, kochanie. Chodziło mi o żelazko. Jest za gorące. - W każdym razie za gorą­ ce, by dotykać je palcem. Ale czy zbyt gorące, żeby uprasować nim suknię? Madeline nie miała pojęcia. Bardzo ostrożnie wróciła do swoich obowiązków. Podeszła wraz z żelazkiem do deski do prasowania i przycisnęła nim wysokogatunkową bawełnianą tka­ ninę. Wyglądała nieźle, nieco bardziej płasko niż wcześniej, a o to przecież chodziło. 57

- Opowiedz mi o jego rodzinie - zachęciła Madeline i rozprasowała zmarszczkę na spódnicy. Coś takiego! To wcale nie było takie trudne! -Jest jedynakiem. - Thomasin objęła się ramiona­ mi, na jej usta wypłynął rozmarzony uśmiech. - Ma­ ją piękną posiadłość w pobliżu naszej i całkiem spo­ ry majątek. - A ile ma lat twój Jeffy? - Dziewiętnaście. Za miody. - Dobrze sobie radzi z końmi. Pomaga ojcu, któ­ ry zajmuje się ich hodowlą. I tak pięknie wygląda bez marynarki, gdy siedzi na grzbiecie tych pięk­ nych, szlachetnych zwierząt. - Thomasin usiadła na łóżku, zręcznie omijając stertę sukien, i popa­ trzyła przelotnie na baldachim. - Są słynnymi ho­ dowcami. - Naprawdę? Może ich znam. - To Radleyowie. - Oczywiście, że o nich słyszałam. Eleanor twier­ dzi, że to jedni z najlepszych hodowców w kraju. Eleanor nie mogła się mylić, gdyż była par excellence znawczynią koni. - Nawet księżna ma o nich taką opinię! - Thomasin usiadła na łóżku i klasnęła w ręce z radości. - Powiem ojcu! Zanim poznał Tę Kobietę, lubił Jeffy'ego. Ale ona ma aspiracje. - Mówisz o nich tak, jakby to była jakaś choroba. - Madeline prasowała z rosnącą pewnością siebie. Zmarszczki wygładzały się. Podobnie jak wszystko inne, prasowanie wymagało tylko odrobinę zdrowe­ go rozsądku. - Bo to jest choroba. Przez nią ja i Jeffy zostaliśmy rozdzieleni, a ja musiałam cierpieć męki przez cały sezon towarzyski. 58

Tragiczny ton Thomasin irytował Madeline. Tej dziewczynie brakowało zdrowego rozsądku. Rozsąd­ ku, z którego słynęła Madeline do czasu awantury u Almacka. Och, dlaczego znów o tym myślała? Wiedziała dlaczego. Znów spotkała Gabriela i sta­ re wspomnienia utrudniały zachowanie spokoju. Za­ czerpnąwszy głęboko powietrza, postanowiła spro­ stać sytuacji dojrzale i z godnością. Do spotkania po prostu doszło... Prędzej, niż się spodziewała. - Sezon towarzyski to wcale nie taka zła rzecz. - Właśnie przez sezon popycha się mnie w ramio­ na kogoś takiego jak ten Rumbelow. - Tak, ten związek chyba nie byłby najlepszy. Rozu­ miem, że zaletę Rumbelowa stanowi jego ogromny ma­ jątek. - Tak, Ta Kobieta wyczuwa na milę brudne pienią­ dze. - Thomasin opadła na poduszki. - Ale towarzy­ stwo lubi również opowieści o jego romantycznym pochodzeniu. Sądzę, że należałoby je sprawdzić, ale nikt mnie nie słucha. - Ja uważam, że masz rację. Thomasin wyprostowała plecy. - Naprawdę? Ostrożność nakazała Madeline dodać coś jeszcze. - Choć uważam, że powinnaś trzymać na wodzy swoje uczucia. Odłożyła żelazko z powrotem na podgrzewacz i z dumą odwiesiła pierwszą własnoręcznie wypraso­ waną suknię. - Rzeczywiście, to wcale nie takie trudne - mruk­ nęła i zdjęła z łóżka kolejną suknię - jasnozieloną, z prawdziwego jedwabiu. - Co mówi twój ojciec na temat twego związku z Jeffym? 59

- Ojca nic to nie obchodzi. Madeline uniosła pytająco brew. - Och, już dobrze. - Thomasin rzuciła się na łóż­ ko w przypływie nagłej rozpaczy. - Ojciec mówi, że mogę poślubić Jeffa, gdy już minie mój sezon, jeśli wciąż będziemy tego pragnąć; ale z pewnością w końcu ustąpi Tej Kobiecie. Madeline ułożyła ostrożnie suknię na desce, ujęła drugie żelazko, pomachała nim w powietrzu, żeby wystygło, a potem, już znacznie bardziej ostrożnie, zwilżyła palec i sprawdziła temperaturę. Tym razem cofnęła się na czas, by uniknąć oparzenia, i uśmiech­ nęła się z triumfem. - Tak więc musisz tylko dowieść, że zaznałaś już wszystkich przyjemności związanych z sezonem, a po­ tem możesz się związać z Jeffym. Bardzo rozsądne. - Sądziłam, że zrozumiesz! - Rozumiem. Twój ojciec sądzi, że jeśli naprawdę kochasz Jeffy'ego, twoja miłość przetrwa. Tak więc... Musisz być tylko przebojem sezonu, tańczyć, uśmie­ chać się i flirtować, a w końcu powiedzieć ojcu, że kochasz Jeffy'cgo i chcesz go poślubić. Madeline przycisnęła entuzjastycznie żelazko do sukni. Tym razem nie prześliznęło się po materia­ le tak gładko jak poprzednio i gdy Madeline je unio­ sła, jedwab wyglądał trochę dziwnie. Był trochę po­ fałdowany i poskręcany. Madeline spojrzała na suknię spod zmarszczonych brwi. - Ale ja nie chcę być królową sezonu. - Oczywiście, że nie - odparła Madeline z roztarg­ nieniem. - Trudno jest znieść bezustanną adorację i uwielbienie, ale by udowodnić ojcu, że wykorzysta­ łaś sezon, będziesz musiała podjąć taką próbę. Znów przesunęła żelazkiem po materiale; tym razem 60

jedwab trochę zbrązowiał. - Musisz się poświęcić dla Jeffy'ego. - Pewnie masz rację. Ale ja już mam opinię... - Osoby o trudnym charakterze? Nie martw się, moja droga. - Madeline pokiwała uspokajająco gło­ wą. - Ja z kolei jestem znana z perfekcjonizmu. Rób, co mówię, a staniesz się przebojem sezonu. - Naprawdę? - Thomasin popatrzyła na nią z po­ wątpiewaniem. - W jaki sposób? - To nic trudnego. Będziesz musiała flirtować z panem Rumbelow, ale takie rzeczy nie mają zna­ czenia, jeśli flirtuje się również z innymi. - Madeline wciąż patrzyła na materiał. - Czy wiesz coś może na temat prasowania? - zaryzykowała. - Co się stało? - Thomasin zeskoczyła z łóżka. Dlaczego... - Na widok spalonego jedwabiu, jęknęła. - Moja nowa suknia! Kompletnie ją zniszczyłaś. Thomasin zdecydowanie przesadzała. - Tylko maleńki kawałek... - To część spódnicy! Na samym przodzie. - Tho­ masin chwyciła się ręką za gardło. - Ta Kobieta chce, żebym ją dziś włożyła. Madeline popatrzyła jej w oczy. - Jeśli wiesz, jak uprasować pozostałą część sukni, nie niszcząc jej, ja ocalę twój strój, a ty wykreujesz nową modę. Thomasin patrzyła na nią z lekkim niedowierza­ niem. - Masz wstążkę? - Madeline przypomniała sobie pomysł, na jaki kiedyś w podobnej sytuacji wpadła Eleanor, i postanowiła go wykorzystać. - Długą wstążkę? - Oczywiście. - Daj mi ją i o nic się nie martw. Dziś wieczorem nauczysz się przekuwać słabości w siłę.

61

ROZDZIAŁ

6

Madeline szła pustym korytarzem w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby umieścić pośrodku różowej wstąż­ ki, którą chciała zasłonić zniszczony przód sukni Thomasin. Może prawdziwy kwiat albo... nie była pewna, czy któryś z lokajów odda jej dobrowolnie złoty guzik od liberii. Naprawy zajęły całe popołudnie, a Madeli­ ne nie radziła sobie z robótkami ręcznymi tak dobrze jak Eleanor, ale w końcu udało się jej uratować suk­ nię i namówić Thomasin, by stawiła czoło obowiąz­ kom towarzyskim. Nie oczekiwała, rzecz jasna, że la­ dy Tabard doceni jej wysiłki i podziękuje, ale... Z otwartych drzwi wystrzeliła czyjaś ręka, chwyci­ ła Madeline za ramię i wciągnęła do pokoju. A ona nie stawiała oporu, gdyż wiedziała, że to on. Poznała go po dotyku, po śmiałości. Uśmiechnęła się do nie­ go spokojnie. - Co za niemiła niespodzianka! - Dla nas obojga. Z lekkim trzaśnięciem zamknął drzwi pokoju, który był bez wątpienia jego sypialnią. Znajdowała się w nim garderoba, toaletka, lustro. Łóżko było na tyle duże, że pomieściłoby z powodzeniem dwie osoby, gdyby Ga­ briel zdecydował się na kochankę. Jedne drzwi wycho­ dziły na balkon, drugie prowadziły do przebieralni. Rozmiar pokoju i jego wyposażenie świadczyły wyraź­ nie o tym, że Gabriel był tu honorowym gościem. Potrząsnął nią lekko. - Co ty tu, do diabła, robisz? Popatrzyła na jego dłoń, a kiedy nie cofnął ręki, strząsnęła ją sama, jakby to był jakiś paskudny owad. 62

- Ty mnie tu wciągnąłeś. Gabriel przebierał się chyba do kolacji, bo miał na sobie czarne spodnie i czarne skarpetki, i koszulę niczapiętą pod szyją. Niezwiązany fular zwisał luźno z szyi. - Nie baw się ze mną w kotka i myszkę, Madeline! Skąd się wzięłaś w Chalice Hall? - Ciebie też można by o to zapytać. W końcu jed­ nemu człowiekowi zrujnowałeś już życie, pozbawia­ jąc go majątku. - Pomimo tego, co rano mówiła w obronie Gabriela lady Tabard, Madeline nie zamie­ rzała podążać tym torem rozumowania. - Wszystko już wydałeś? Otaksował ją podobnie jak w salonie, tyle że tym razem całą uwagę skupił na twarzy, nie na figurze. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, więc za­ dam ci kolejne. Dlaczego udajesz damę do towarzy­ stwa tej głupiej gąski? Popatrzyła mu w oczy, co przyszło jej z dużą trud­ nością. Gabriel zawsze miał tak przenikliwe spojrze­ nie, ale kiedyś jego ostrość łagodziło uczucie. - Nic odpowiedziałam, bo nie muszę ci odpowiadać. - W takim razie znów coś knujesz - mruknął, pa­ trząc na nią zwężonymi oczyma. Podeszła do balkonu i wyjrzała na podjazd, gdzie zatrzymało się kilka powozów. - Miałem nadzieję, że z czasem dojrzejesz, ale te­ raz widzę, że były to płonne nadzieje. To oskarżenie niemal odjęło jej mowę. - Ja jestem bardzo dojrzała. Już się taka urodziłam. - Uciekłaś. Na to nie znalazła odpowiedzi. Istotnie, uciekła. - Ale nie od odpowiedzialności, tylko od ciebie odparowała. Niech to diabli. Nie musiała się do tego przyznawać. 63

- Dlaczego dojrzała kobieta miałaby uciekać przed zwykłym mężczyzną? - Nie przed mężczyzną. - Odetchnęła głęboko. Gabriel zawsze wysysał z pomieszczenia całe powie­ trze. - Od plotek. Chciałam, żeby się wreszcie skoń­ czyły. - Cztery lata. Tak, to wszystko rzeczywiście umar­ ło. Umarło i zostało ogryzione do czysta. Tak bardzo chciała poznać jego myśli, ale w przy­ padku Gabriela było to zawsze dość trudne. Jego słowa miały więcej niż jedno znaczenie. Warstwy składały się z kolejnych warstw, a kiedy patrzył na nią w ten sposób - tak, jakby wyprzedzał ją o dwa kroki i pragnął, by tak już pozostało - zupełnie nie potrafiła pojąć, co on tak naprawdę chce powiedzieć. Czy miał na myśli to, że płomienne uczucie między nimi umarło? Dobrze. Stało się to, co powinno się stać. Odczu­ wała ulgę. I nic poza nią. - To rozumiem - odparła zachęcająco. - Wiedzia­ łam, że jakoś się dogadamy. Nie powinnam była urządzać tej sceny. Postąpiłam źle. - Przyznała się do błędu i miała nadzieję, że on to doceni. Tak się jednak nie stało. - Istotnie. Czekała, by on również ją przeprosił. - Nie dotrzymałaś słowa. - Co?! - Przysięgałaś, że zostaniesz moją żoną. Ustalili­ śmy datę. Wiadomość o naszym ślubie opublikowa­ no w „Timesie". Złamałaś obietnicę. Poczuła przypływ gniewu, tym większy, że miała poczucie winy. Księżna Magnus nigdy nie łamała słowa. Takie zasady panowały w jej rodzinie od wie­ ków, a ona się z nich wyłamała. 64

- Nie powinieneś był grać w gry hazardowe. Wie­ działeś, jaki mam do nich stosunek. - Chodziło o władzę. Gdybym nie wygrał majątku, kierowałabyś bezlitośnie naszym życiem, tak jak kie­ rujesz życiem innych. - Nie zawarliśmy małżeństwa i ja nie kieruję niczy­ im życiem. Podejmuję tylko kroki, których unikają lu­ dzie zbyt leniwi na to, by pewne sprawy uporządkować. - Naprawdę? - spytał szyderczo. - Gdzie jest Eleanor? Madeline otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknęła. - Pozwól, że zgadnę. - Patrzył, jak idzie w stronę toaletki, dotyka szczotek do włosów o srebrnych rączkach i miseczki do golenia. - Wysłałaś swoją ku­ zynkę, żeby usprawiedliwiła cię przed Knightem, bo zawsze mówiłaś, że jest zbyt nieśmiała, i chciałaś ją rzucić na głęboką wodę. - Nic jej nie grozi. - Chyba, że się utopi. Pan Knight nie jest w żad­ nym sensie dżentelmenem. Przez chwilę gryzły ją wątpliwości. Potem jednak przypomniała sobie odwagę Eleanor w czasie poża­ ru i odetchnęła z ulgą. - Da sobie radę. Ona jest tak jak Jerry. Ma wiele ukrytych cech. Musi je tylko wydobyć. - Jerry - powtórzy! Gabriel. Kąciki ust miał teraz wygięte ku dołowi. - Jerry. Twój przyrodni brat. - Uśmiechnęła się na wspomnienie nieśmiałego uroczego młodzieńca, który był dokładnie w jej wieku, a wydawał się o tyle młodszy. - Jak on się miewa? - Nie żyje. - Nie żyje! Cofnęła się o krok, zbyt zszokowana, by wykrztusić parę zwyczajowych frazesów. - Jak to? Dlaczego? 65

- Zginął pod Trafalgarem. - Gabriel ledwo poru­ szał ustami, a oczy miał tak chłodne i zielone jak Morze Północne. - W takim razie poległ jak bohater. - Idiotyczny komentarz, w dodatku niespecjalnie pocieszający brata w żałobie. Madeline wiedziała, że Gabriel opłakuje go, choć nie okazywał uczuć. Jerry był sy­ nem z drugiego małżeństwa, który uwielbiał Gabrie­ la i we wszystkim go naśladował. Gabriel chronił go przed nieodpowiednim towarzystwem. Nie mieli żadnej rodziny, tylko siebie nawzajem. - Raczej bezsensowna, przeklęta strata. Dopiero teraz była w stanie wykrztusić słowa, ja­ kie należało wypowiedzieć na początku. - Tak mi przykro. Ja również go opłakuję. W pierwszym spontanicznym geście, na jaki się zdo­ była wobec Gabriela, wyciągnęła do niego ręce. Popatrzył na nią tylko; nie poruszył się. Zaczęła się zastanawiać, co jeszcze może powie­ dzieć, jak to wszystko naprawić. To ją jednak przera­ stało. Przed nią stał cyniczny, zły człowiek i mogłaby mówić o wielkim szczęściu, gdyby udało się jej uciec przed jego zemstą. - Przykro mi - powtórzyła. Ucieczka to druga twarz męstwa, toteż Madeline ruszyła do zamkniętych drzwi. - Nasze spotkanie do­ biegło końca. Skoczył naprzód; poruszał się ze szczególną gracją i szybkością, co zawsze przyciągało spojrzenia kobiet. - Powiedz mi teraz, co tu robisz, ubrana tak skromnie, udając damę do towarzystwa - rozkazał, stając między nią i drzwiami. Wiedziała, że jeśli nie udzieli mu odpowiedzi, utkwi w tej pułapce na zawsze. Zresztą jakie to mia­ ło znaczenie? Gabriel nie mógł jej nic zrobić. 66

- Zamierzam powstrzymać mego ojca przed ha­ zardem. - Jego tu nie ma. - Ale będzie. Sądzisz, że wystarczy mu woli, żeby zrezygnować z gry takiej jak ta? - Całkiem możliwe. Po twoim wyjeździe grał bar­ dzo rzadko. - Niemniej jednak przegrał mnie w karty - powie­ działa gorzko. - Uległ pokusie. Znów poczuła, jak wzbiera w niej gniew i podej­ rzenia. - Całkiem sporo o tym wiesz. Byłeś tam? Pomo­ głeś go skusić? Podszedł bliżej i wcisnął ją w kąt między wiesza­ kiem i ścianą. - Nie uprawiam hazardu - wyskandował. Było to tak ewidentne kłamstwo, że niemal odjęło jej mowę. - Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, właśnie zgar­ nąłeś wielką wygraną. A teraz jesteś na najlepszej drodze do kolejnego podboju. - W przeciwieństwie do innych twoich podwład­ nych, wasza miłość. - Nie waż się tak do mnie mówić! - Jak? - udał zdziwienie. - Wasza miłość? Przecież inni zwracają się do ciebie właśnie w ten sposób, a ty grzecznie odpowiadasz. Poza tym jesteś przecież księżną Magnus. Potrafił doprowadzić ją do szału, a był w najwyż­ szej formie. - Dopiero nią będę, a poza tym nikt nie tytułuje mnie w ten sposób takim tonem. - Postaram się zadowolić waszą miłość swoim to­ nem. 67

Zacisnęła zęby. Nie miała szans wygrać. Nie z Ga­ brielem. - Jak już mówiłem, wasza miłość, w przeciwień­ stwie do innych twoich poddanych, nie żyję po to, że­ by ci sprawiać przyjemność. - Pogłaskał ją palcem po policzku. - Poza oczywiście pewną istotną sferą życia. Cofnęła głowę. - Przestań. - Mam przestać? Dlaczego? Przecież nikt nie wie, co robiliśmy tamtej nocy. Mówiłem ci przecież, plot­ ka umarła. - Znów pogłaskał ją po policzku. - Ale moje roszczenie jest wciąż aktualne. Tym razem strąciła mu rękę z policzka. - A jakiego rodzaju to roszczenie? Tak, jakby nie wiedziała. - Moje roszczenie względem twojej osoby. Nie pa­ miętasz, kochanie? - Przysunął twarz do jej twarzy i wciągnął powietrze, jakby chciał się od nowa na­ uczyć jej zapachu. - Sprecyzowałem swoje oczekiwa­ nia po tej wspaniałej scenie w Almack. Oczywiście, że pamiętała. Nawet teraz poczuła przyspieszone bicie serca. - Nie przypominam sobie żadnych roszczeń. -Oczywiście, że nie, bo w przeciwnym wypadku nie ośmieliłabyś się mnie opuścić po tym, jak mi się oddałaś. - To ty mnie posiadłeś - Okłamujemy się, co? Jesteś takim tchórzem. Za­ wsze nim byłaś i tak świetnie to ukrywasz. - Zniżył głos do szeptu. - Nawet ze mnie zrobiłaś głupca. - Nie jestem tchórzem! - Straszliwym! - Jak możesz? 68

- A jak ty możesz twierdzić, że ja cię posiadłem. Najpierw ze mną walczyłaś, a potem ugryzłaś mnie w wargę. - Dotknął ust. - Ugryzłaś do krwi. Pierś jej wznosiła się i opadała - wspomnienia po­ wróciły jak bumerang. Chciała go zranić. Zranić tak, jak on ją zranił. Na­ zwała go łajdakiem. Hazardzistą. A potem chwyciła go za głowę, wplątała palce we włosy i ugryzła w usta. Odskoczył, zaklął i usiłował odzyskać kontro­ lę nad sytuacją. Przytrzymała go jednak mocniej, zli­ zała strużkę krwi z jego ust, i nagle zaczęli się toczyć po łóżku, zdzierając z siebie ubranie. Musiała być szalona. A teraz popatrzyła na szyję Gabriela, brązową i gładką, na kępkę włosów na jego piersi. - Jedną z cech, którą najbardziej w tobie lubię, po­ za oczywiście wspaniałą figurą, jest sposób, w jaki za­ przeczasz oczywistym faktom. Popatrzyła na niego spod oka. Czyżby z niej kpił? Ale nic. Dostrzegła, że wzbiera w nim gniew. - Urodziłaś moje dziecko? - spytał z irytacją. -Nie! - Nie kłam, Madeline. - Naprawdę, miałam przecież... wiedziałam, że nie jestem w ciąży jeszcze przed wyjazdem z Anglii. Popatrzył na nią ponuro. - To się pewnie ucieszyłaś. Nie miał racji. W czasie, gdy większość kobiet klę­ czałaby i modliła się do Boga o miesięczny rytuał, ona zapłakała, widząc jego pierwsze objawy i... na­ tychmiast sobie wmówiła, że jej zdenerwowanie to typowa kobieca reakcja. Nie nieszczęśliwa miłość. Nie rozpacz i smutek. 69

- A ja żyłem w nieświadomości przez cztery lata powiedział. - Jak ostatni głupiec myślałem, że wró­ cisz do domu. Kiedy zrozumiałem, że nie masz takie­ go zamiaru, zrobiło się za późno. Byłaś poza moim zasięgiem, a ja... - Przerwał nagle. - A co byś zrobi­ ła, gdyby się okazało, że jednak jesteś w ciąży? A mo­ że o tym nie myślałaś? Czy to właśnie świadczy o twojej dojrzałości? - Wróciłabym do Anglii i wyszłabym za ciebie odparła spokojnie, gdyż oczywiście o tym myślała. Czy jakakolwiek kobieta na jej miejscu postąpiłaby inaczej? I choć sama taka myśl była jej wstrętna, wróciłaby na pewno, poślubiła tego człowieka i cier­ piała do końca życia. - To pierwsza właściwa odpowiedź, jakiej udzieli­ łaś. - Nie udzielam ci żadnych odpowiedzi. Patrzył na nią, jeden z kącików warg miał lekko uniesiony, czym doprowadzał ją do szału. Zrobiła ruch w kierunku wyjścia. Chwycił ją jed­ nak, zanim zrobiła dwa kroki. Przytrzymał ją za ra­ miona i obrócił do lustra. - Spójrz na siebie - nakazał. Napotkała swój własny wzrok w zwierciadle. - Nigdy nie zapomnę naszego pierwszego spotka­ nia. Byłaś taka młoda, dumna, naprawdę pewna sie­ bie, podczas gdy inne debiutantki tylko nadrabiały miną. Już wtedy zapragnąłem ciebie, żadnej innej. Pamiętała. Na balu u lady Unwin stała właśnie pod ścianą, obserwując wysyp debiutantek, wszystkie były ubrane na biało, różowo i jasnoniebiesko. Jesz­ cze przed jej nadejściem szeptały: „To ten hrabia Campion, łowca posagów, występny, zły, ekscytują­ cy". Jak głosiła plotka, wystarczyło, aby kiwnął tylko palcem, a już leciała na niego każda kobieta. Rujno70

wał dziewczętom opinię, a każda kobieta, którą za­ szczycił swoją uwagą, uważała się za szczęściarę. Zanim jednak wieści te dotarły do jej uszu, było już za późno. Campion wyciągnął do niej rękę, a ona natychmiast do niego podeszła. Była zakochana. I sądziła, że on również jest w niej zakochany. A teraz w lustrze zobaczyła własne odbicie... i je­ go. Byli razem, jak na portrecie ślubnym. I jakaś okrutna ironia losu sprawiała, że do siebie pasowali. Oczy miał kpiąco zielone... namiętnie zielone. Usta... nachylił je nad jej szyją i cofnął, nim zdążył dotknąć. Pieścił ją oddechem, chciała zamknąć oczy i poddać się temu wyjątkowemu, niemal zapomnia­ nemu doznaniu. Zamiast tego uniosła rękę i odsunęła jego głowę. - Już zapomniałaś, jak wtedy było? Jak to było tamtej nocy? Nie chodziło mu o tę noc, kiedy się poznali. Miał na myśli noc, kiedy się z nią kochał. - W twoim własnym łóżku, kochanie. Wziąłem cię w twoim własnym dziewiczym łóżku, pamiętasz? Chodziłaś, tam i z powrotem po pokoju, wciąż wście­ kła na mnie za to, że zniszczyłem twoje marzenie o sir Galahadzie, i wściekła na siebie za to, że zrobi­ łaś scenę. A ja wszedłem przez okno. - Próbowałam cię zepchnąć. - Dwa piętra w dół. Uwielbiam, kiedy jesteś taka dzika. Kiedy gryziesz i drapiesz. Do dziś mam blizny na ramieniu w miejscu, w które wbiłaś mi paznokcie. Cóż za zapamiętanie, choć ty myślałaś, że to gniew. - To był gniew! - To była namiętność. Nie chciała wygrać tej walki. W wirze emocji nie rozpoznała żadnego z tych uczuć. Wszystkie wyda­ wały się jej nowe, świeże, cierpkie niczym świeżo wy71

tłoczone wino i równie szybko uderzały do głowy. Nie była kobietą, za jaką się kiedyś uważała. - Ty też byłeś zły. - Raczej dotknięty. Urażony, że mogłaś tak łatwo odrzucić wszystko, co nas łączyło. - Niczego nie odrzuciłam. - Dlaczego on to wszystko robił, mówił? Przywiązywał tak ogromną wagę do czasów, które dawno minęły. - Nic mieliśmy niczego, co można by nazwać prawdziwym. - Ale prawdziwie objęłaś mnie nogami i przyjęłaś w siebie z rozkoszą. - Przestań! Usiłowała zasłonić sobie dłonią uszy. Chwycił ją za nadgarstki, przysunął twarz do ucha. - A gdy osiągnęłaś szczyt, wchłonęłaś mnie tak, jak żadna inna przedtem. Spróbowała wyrwać mu się z uścisku. - Nie mów mi o innych kobietach. - Zazdrosna, kochanie? Niepotrzebnie. Jakże nienawidziła tego uśmiechu, który teraz wy­ krzywiał mu usta. - Jesteś niedościgniona w swojej namiętności. Trzymając Madeline za nadgarstki, przyciągnął ją do siebie. - Nie zapomnę dźwięków, jakie wtedy wy­ dawałaś, nie takich cichych, damskich westchnień, ale prawdziwych jęków rozkoszy. Myślałem, że twój ojciec wyważy drzwi, weźmie nas na muszkę i każe od razu brać ślub. - Ojca nie było w domu. - Pewnie, że nie. Nigdy nie można było na niego li­ czyć. Ten szubrawiec jak zawsze wszystko zniszczył. - Nieprawda. Ty wszystko zniszczyłeś. - Znowu się okłamujesz. Twój ojciec nas rozdzie­ lił. Próbujesz mi wmówić, że to ja nas rozdzieliłem, ale to on wycisnął na tobie piętno. 72

To ukłucie prawdy zabolało ją tak mocno, że aż wstrzymała oddech z bólu. - Bezczelność! - Czyżby? Patrzył na nią niczym kot igrający z myszą. Po raz kolejny spróbowała wyrwać mu się z uścisku. - Przyznaję. Przez ojca nie znoszę hazardu. Ale to rozsądek przeze mnie przemawia. Widziałam, jak ogromne szkody wyrządza hazard. - Tylko wtedy, kiedy się nad nim nie panuje. Wi­ działaś, żebym kiedyś stracił nad sobą kontrolę? Gabriel zaśmiał się i sam odpowiedział sobie na py­ tanie. - To prawda. Raz widziałaś. Jej zdradzieckie ciało domagało się pieszczoty, tę­ skniło za ramionami Gabriela. Naprawdę okazał się sprytny. Kiedy trzymał ją w takiej pozycji, przed lu­ strem, widziała dokładnie to samo, co on, i nie mo­ gła się wyprzeć rumieńców na policzkach i falowania piersi. Dreszczu, który biegł wzdłuż kręgosłupa. Znów przyciągnął ją do siebie i ogrzał swym cie­ płem jak słońce Italii. Na plecach czuła każdy mię­ sień jego piersi. Pragnęła go całym sercem, pożądała wbrew zdrowemu rozsądkowi i samokontroli. - Maddie. Tyle razy marzyła o jego namiętnym głosie... Przy­ mknęła oczy i zaczęła sobie wyobrażać, że czas się nic liczy, a Campion jest wciąż jej wielką miłością. - Otwórz oczy - powiedział. Gdy zrobiła, co kazał, znów poczuła na sobie jego koci wzrok. Wciąż obejmując ją ramionami, wcisnął ręce pod jej dłonie, tak że objęła swoje własne piersi. Zszokowana, szarpnęła się gwałtownie do tyłu. - Nie. Zaczekaj. Patrz. - Ten przeklęty uwodziciel­ ski głos znów do niej przemawiał, a oddech pieścił ucho. 73

Zamarła w bezruchu, wbijając wzrok w lustro czuła, że jej wszystkie zmysły są w stanie pogotowia. Poprowadził ją delikatnie. Koniuszkami palców dotknęła własnych piersi, dłońmi namacała ich kształt. A gdy dotknęła swego ciała w miejscu, w któ­ rym pulsowało z bólu, wydała jeden, krótki, głęboki jęk. Nie mogła zaprzeczyć temu, co widziała. Nie mogła się wyprzeć jęku. Campion triumfował. Mógł się z niej śmiać, jeśli chciał. Lecz zamiast tego powiódł własnymi dłońmi po jej piersiach, rozkoszując się ich kształtem i ciężarem, przyciągając mocniej do siebie całe jej ciało. Drżąc z pożądania, chciała obrócić się w jego ramionach, ale zatrzymał ją w miejscu, dotknął językiem ucha i ugryzł delikatnie jego płatek. Oparła mu głowę o ramię, oddychała z trudem. Poruszał biodrami zmysłowo, zapraszająco. - Pamiętasz jak nam było dobrze za pierwszym ra­ zem? Za pierwszym razem jęczałaś i wzdychałaś z rozkoszy. A teraz twoje ciało jest otwarte. Pomyśl, pomyśl, co mógłbym ci zrobić dziś. - Nie. - Na szczęście zachowała jeszcze resztki zdrowego rozsądku. - Nie. - Nie? - spytał, odwracając ją twarzą do siebie. Jak długo powtarzałabyś „nie", gdybym zaczął cię te­ raz całować? -Nie. - ... tak jak teraz? Pieszcząc wargami jej usta, rozbudził wspomnie­ nia o tych kradzionych minutach w zalanym słońcem ogrodzie, o zatłoczonej sali balowej. W Europie ca­ łowała innych mężczyzn - Włochów, Hiszpanów, a nawet pewnego zbłąkanego francuskiego żołnie­ rza. Z pewnością inni mężczyźni mogli zatrzeć jej pa­ mięć o Gabrielu. Ale nie. Żaden z nich nie całował 74

tak jak on... tylko on potrafił dać jej odczuć, jak wiel­ ką przy tym odczuwa przyjemność. Żaden z tamtych nie zadał sobie trudu, by nauczyć się kształtu jej ust, by szeptać żarliwym tonem miłosne wyznania, roz­ chylić jej usta i... - Przestań o nich myśleć - mruknął. - Myśl o mnie. Podtrzymując jej głowę łokciem, przechylił ją do tyłu i rozchylił ustami jej usta, napełniając płuca życiodajnym oddechem. Zaczęła smakować niecier­ pliwie ten powrót namiętności, który zniknął na jakiś czas z jej życia, pozostawiając po sobie jedynie ogień płonący niczym ogień komety. Przypomniała sobie swój pierwszy raz, kiedy Gabriel starał się bardzo jej nie urazić, ale jednocześnie nie pozwolił na choćby próbę oporu. Teraz, wsuwając język w jej usta, przy­ pominał natrętnie o tamtym prymitywnym rytmie, który pochwycił ich oboje w swe sidła. Teraz też tkwili w jego pułapce. Wsuwał rytmicznie język, a gdy choć przez chwilę próbowała pozostać bierna, zmuszał ją natychmiast, by podjęła ten taniec. Czerpał z niej przyjemność i w równej mierze ją dawał; dlatego też zdrowy rozsądek, którym jeszcze do niedawna tak się szczyciła, szybko ją opuścił. Za­ rzuciła mu ramiona na szyję, przycisnęła się całym ciałem do jego ciała, próbując choć na chwilę ukoić ból w piersiach. Miała ochotę ocierać się o niego jak kot, znacząc go w ten sposób jak swoją własność. Ro­ zum podpowiadał, że Gabriel do niej nie należy, ser­ ce rozpoznawało jednak bratnią duszę. Pragnęła go. Chciała powiedzieć „tak". Jednym zwinnym ruchem uniósł jej spódnicę. Poczuła lekki chłód na obnażonych nogach, otarła się łydką o jego łydkę. Zaśmiał się cicho - przez chwilę miała ogromne po­ czucie klęski. Śmiał się z niej. Nie mogła tego znieść.

75

A potem znów ją pocałował, namiętnie, głęboko. Uniósł dłońmi jej pośladki i poczuła na brzuchu jego twardą męskość, namacalny dowód pożądania. Spra­ wiło jej to przyjemność, schlebiło. O tym marzyła, o jego biodrach na swoim ciele, o obietnicy spełnie­ nia. Poddała się fali namiętności. Uniósł głowę i popatrzył jej w oczy. Dotknął pal­ cami skóry na jej udach i nie miała żadnych wątpli­ wości, że całe jego życie skupia się teraz wokół tej chwili i wokół niej. I wtedy czyjaś zdecydowana dłoń nacisnęła klam­ kę i otworzyły się drzwi.

ROZDZIAŁ

7

Madeline podskoczyła. Gabriel puścił jej spódnicę i zaklął. W drzwiach stał lokaj Gabriela i łypał na nich spod oka. Gabriel popatrzył na niego groźnie, ale nie prze­ stał obejmować Madeline; nie czuł się również winny temu, że robi to, co przychodziło mu równie natural­ nie jak oddychanie. - Dzień dobry, MacAllister - powiedziała spokoj­ nie Madeline, przyjmując dumnie wyprostowaną po­ stawę księżnej, którą była. - Mam nadzieję, że dobrze się miewasz. - Dobrze, dziękuję, wasza wysokość. - MacAlli­ ster ruszał ustami tak, jakby musiał przeżuwać słowa, a jego twarz, która i tak przypominała jesienne jabł76

ko na wiosnę, wydawała się jeszcze bardziej po­ marszczona. Gabriel zaśmiał się ponuro. Niski lokaj o pałąkowatych nogach, Szkot w każdym calu nic ak­ ceptował Madeline od pierwszej chwili. Przewidział klęskę. Zycie przyznało mu rację, o czym nigdy nie po­ zwolił Gabrielowi zapomnieć. Gabriel patrzył na MacAllistera, zachęcając go do komentarza. Zanim jednak lokaj przemówił, Madeline wyrwała się Gabrielowi, który bardzo niechętnie wypuścił ją z objęć. Długonoga i wdzięczna ruszyła do drzwi, stary tchórz MacAllister ustąpił jej miejsca. Oczywiście Madeline przewyższała go wzrostem, z czego przy­ najmniej częściowo wynikała jego niechęć. - Tylko jedno pytanie, wasza wysokość - krzyknął Gabriel, zanim Madeline wyszła na korytarz. Zawahała się. Nie chciała spojrzeć mu w twarz, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Spojrzała zatem na Gabriela przez ramię, nieświadomie go ko­ kietując. -Co? - Czy Rumbelow wie, kim jesteś? Zamrugała. -Nie. - Nigdy go wcześniej nie widziałaś? Jesteś tego pewna? - Nigdy. Gabriel skinął głową. - W takim razie idź. Ukłoniła mu się z widoczną ironią i wybiegła czym prędzej na korytarz. Popatrzył za nią, pragnąc, by ta ucieczka przynio­ sła mu satysfakcję. Wiedział jednocześnie, że nie od77

czuje żadnej satysfakcji, dopóki nie będzie jej miał z powrotem w łóżku. Madeline nie zdawała sobie z te­ go sprawy, ale w chwili, gdy postawiła stopę na angiel­ skiej ziemi, jej życie kobiety niezależnej skończyło się bezpowrotnie. Nie zdziwił go ten cudowny zbieg oko­ liczności, dzięki któremu spotkali się u Rumbelowa. Wiedział, że Madeline prawdopodobnie się tu zjawi, a zawsze miał szczęście. - Mógł mnie pan uprzedzić, że znów ugania się pan za tą spódniczką. Gabriel zupełnie nie był przygotowany na przy­ pływ żądzy, jaką odczuł na widok Madeline. Nie mógł się na coś takiego przygotować. - I co byś wtedy zrobił? Wpychając Gabriela do środka, MacAllister za­ trzasnął drzwi. - Odszedłbym i przyjął pracę w wariatkowie, bo nawet tam mieszkają mądrzejsi od pana. - Nienawidzisz kobiet - zauważył Gabriel. - Nie podobała ci się żadna z moich kobiet, a kiedy już musisz przebywać w towarzystwie dam, chcesz, żeby były ciche i potulne. - Co w tym złego? - Nic, tylko Pan Bóg je stworzył na inną modłę. - Właśnie, są ciche i potulne. Tylko nie ta pańska księżna. - Nie, moja księżna nie. Po dezercji Madeline MacAllister wył jak oskalpo­ wany kot i uznał to za niezbity dowód swego zdania na temat kobiet. Gabriel wcale się z nim nie zgadzał, ale miał inne rzeczy do roboty. Francuzi wypowiedzie­ li wojnę Anglii i Gabriel organizował obronę na wy­ brzeżu. W tym czasie jego młodszy brat Jerry wywołał straszny skandal i zaciągnął się do armii. Zanim jed­ nak Gabriel dowiedział się o problemach brata, chło78

piec był już na morzu, poza zasięgiem Gabriela. Cała ta okropna historia znalazła tragiczny finał - Jerry zgi­ nął, a Gabriel pogrążył się w żałobie. Uznał że, zaśle­ piony namiętnością do Madeline, zaniedbał swe obo­ wiązki wobec brata i nie mógł sobie tego wybaczyć. Co gorsza, mimo łączącego ich uczucia, Madeline wolała uciec z Anglii, niż stawić mu czoło i przyjąć propozycję małżeństwa. Rozgrzana do białości wściekłość wystygła i przeistoczyła się w zimną, nie­ ubłaganą wolę zemsty. Gabriel wierzył w los, toteż sądził, że pewnego dnia spotka się znów z Madeline i poprzysiągł sobie w duchu, że zemści się na tej, któ­ ra zawładnęła jego duszą, a potem rzuciła go, gdyż... o nie... nie z powodu hazardu. Ze strachu. Ze stra­ chu przed związkiem z mężczyzną, którego nie mo­ gła wodzić za nos i kontrolować. Zerwał z szyi fular i rzucił go na stos brudnej bie­ lizny. - Proszę w takim razie zdjąć koszulę i pospieszyć się. Zaraz zadzwonią na kolację, a pan przecież chce od początku obserwować graczy. - MacAllister ze­ brał bieliznę, wszedł do garderoby i przyniósł z niej świeżo wyprasowaną koszulę. - Wiedziałem, że na widok tej kobiety od razu pan zapomni o zemście. - Bo jestem taki słaby? - spytał Gabriel, uśmie­ chając się ironicznie. - Jak dziecko, skoro ona znów omotała sobie pa­ na wokół palca. - Chciałem ją stąd przepędzić! - Gabriel przestał się uśmiechać. - To nie jest miejsce dla kobiet. Z tą opinią MacAllister zgadzał się całkowicie. - A wszędzie ich pełno. Pokojówki, damy, kręcą się w kółko, piskliwymi głosikami pytają o żelazka al­ bo jak rozpalić ogień. Nie wiem, dlaczego Rumbelow pozwolił im przyjechać. 79

- Chcesz chyba powiedzieć, że nalegał na ich udział. - Wcale mi się to nie podoba. - MacAllister wło­ żył Gabrielowi koszulę przez głowę. - Mnie również nie. Rumbelow był ostatnim łajdakiem, ale ani MacAllister ani Gabriel nie rozumieli, dlaczego zaprosił ca­ łe rodziny na tak ważną grę. - Może uważa, że w takim zamieszaniu będzie mu łatwiej oszukiwać? Albo zamierza porwać jedną z dziewcząt? Poznałem tu lady Thomasin, jest pięk­ na i niewinna. Dokładnie w jego typie. - I na pewno głupia na tyle, żeby się w nim zadurzyć. - Nic. Na chwilę ją zauroczył, ale ledwo zwrócił swoją uwagę gdzie indziej, natychmiast nim wzgar­ dziła. - Gabriel uśmiechnął się na to wspomnienie. To jej matka chce ją za niego wydać. - Kobiety! - prychnął MacAllister. - Nigdy nie dość mądre na to, żeby wyczuć szubrawca. - Jerry też go nie wyczuł - powiedział ponuro Ga­ briel. - Rzeczywiście - potwierdził szorstko MacAlli­ ster, przypinając Gabrielowi kołnierz. - I to jeszcze jeden powód, dla którego powinien się pan trzymać z dala od tej kobiety i skupić na swojej misji. - Chcesz znów zacząć narzekać na Madeline? westchnął Gabriel. - Najpierw próbowałem ją za­ straszyć groźbami, a potem chciałem, żeby uciekła przed moim uwodzeniem. - Nie słyszałem niczego równie głupiego. - Mac­ Allister wskazał głową łóżko. - Najpierw daje jej pan przyjemność, a potem chce, żeby uciekła? - Ostatnio to zdało egzamin. MacAllister patrzył na niego z powątpiewaniem, trzymając ręce na biodrach. 80

- No, dobrze - przyznał Gabriel. - Dziś straciłem głowę. - Zawsze ją pan dla niej tracił. Dlaczego tym ra­ zem miało być inaczej? Gabriel patrzył na MacAllistera, ale tak naprawdę widział przeszłość i tę noc w Almack. Oparł się o ścianę, rozluźniając mięśnie pleców. Do­ konał tego, co zamierzał. Wygrał majątek, uniezależ­ niając się w ten sposób od fortuny żony. Stanowiło to dla niego punkt honoru. Może i był łowcą posagów, ale nie w przypadku Madeline. Nie mógłby zostać zabaw­ ką jej ręku, wybieraną w przypływie dobrego humoru, a potem ciskaną w kąt. Nie zniósłby protekcjonalnego poklepywania po głowie, faktu, że nie jest panem we własnym domu, a nawet partnerem w małżeństwie. Tak, więc teraz czekał na nią. Czekał, by obwieścić swój triumf. Czekał, by przygładzić jej nastroszone piórka -gdyż wiedział, że będą nastroszone. Poznał ją, zakochał się w niej i zdążył sobie wyrobić zdanie na jej temat. Lubiła rządzić, kierować ludzkim życiem i są­ dziła, że zapanuje również nad nim. Dlatego czuł, że nie będzie zadowolona z rozwoju wydarzeń. Nosiła jednak na palcu jego pierścień, obwieszczenie o zaręczynach zamieszczono „Timesie", ustalono datę ślubu. Za trzy tygodnie miała zostać jego żoną. Już nie­ długo, choć niewystarczająco szybko. Weszła do środka majestatycznie, z godnością i gra­ cją egipskiej królowej. Miała na sobie wspaniałą suk­ nię z różowego jedwabiu. Czarne włosy upięła na czubku głowy, w kok wpięła różowe pióra, plecy miała aż nazbyt wyprostowane, krok długi, wolny i... trochę obcy. Odsunął się od ściany. Wiedziała. Już wiedziała. Była wściekła. Urażona.

81

Tego nie przewidział. Z początku w ogóle go nie zauważyła, a on skupił spojrzenie na niej; grał w swoją ulubioną grę - przycią­ gał jej spojrzenie. Udało się. Jej przystrojona piórami głowa zrobiła ćwierć obrotu. Wypatrzyła go pod ścianą i ruszyła w je­ go stronę, bez uśmiechu, a potem przystanęła na chwi­ lę i powiedziała coś do Eleanor, która położyła jej uspokajająco dłoń na ramieniu. Madeline strąciła dłoń kuzynki i wciąż szła w kierunku Gabriela. 1 on czuł, że wzbiera w nim gniew. Nastawił się na walkę, lecz sądził, że ta walka odbędzie się w pustym salonie lub ciemnym ogrodzie. Nigdy by nie sądził, że zacznie się w sali balowej, kiedy to Madeline wymierzy­ ła mu policzek, a zakończy zerwaniem zaręczyn. Na wspomnienie tej sceny wezbrała w nim czysta, zimna wściekłość. Wściekłość, która dodawała mu sił. - Ja również mam z nią rachunki do wyrównania powiedział. - Nie wszystko naraz. MacAllister podał mu wyprasowany, wykrochmalony krawat. Gabriel związał go w węzeł zwany wodospadem. Pierwsza próba wypadła jednak niezadowalająco. Spróbował więc ponownie. Był wytrwały - zarówno gdy chodziło o wiązanie krawatów, jak i zemstę. Ze­ mstę na Rumbelowie. Zemstę na Madeline. - Wiesz już, gdzie odbędzie się gra? - W domku wdowy, oddzielonym od posiadłości. To miało sens. Niezależnie od tego, jakie oszustwo planował Rumbelow, chciał pozbawiać swoje ofiary jakiejkolwiek pomocy. Wreszcie zadowolony z węzła Gabriel przejrzał się w lustrze. - Pójdziesz tam dziś wieczorem i wszystko obej­ rzysz. 82

- Spróbuję, ale ostrzegam, że Rumbelow wynajął całą armię do pilnowania terenu. Niemal mnie przy­ łapali, jakżem zaglądał przez okno. - Obawia się kłopotów? - spytał Gabriel, wkłada­ jąc granatowy żakiet ze złotymi lamówkami. - Lub też zamierza ich narobić. A tak z ciekawości, dlaczego spytał pan tę pannę, czy zna Rumbelowa? - Bo mógłbym przysiąc, że ją rozpoznał. - Ale się do tego nic przyznał. Znowu jakieś bła­ zeństwo. Nic dobrego z tego nie będzie - myślał gło­ śno MacAllister. - Chociaż ona jest pewnikiem po­ dobna do kuzynki. Może Rumbelow zna tę drugą pannę. - Maddie udaje swoją kuzynkę. - Gabriel patrzył z przyjemnością na przerażenie, jakie malowało się teraz na twarzy MacAllistera. - Udaje damę do to­ warzystwa lady Thomasin, gdyż chce powstrzymać ojca od gry. - To wszystko nie ma sensu. - Właśnie że ma. Lord Magnus i tak zniszczył jej ży­ cie, grając z Knightem. A teraz będzie się chciał pew­ nie odegrać, licząc na szczęście, nie zdrowy rozum. - Więc gdyby zjawiła się jako księżna i powiedzia­ ła, że... - nawet MacAllister, tak niechętnie nasta­ wiony do Madeline, zrozumiał jej położenie. - Gdyby tak postąpiła, stałaby się obiektem po­ wszechnej uwagi, a co gorsza, gdyby nakazała ojcu zaprzestać gry, duma nie pozwoliłaby mu ulec. Nie chciałby, aby mówiono, że jest pod pantoflem. - Ża­ den mężczyzna nie byłby zadowolony z takiej sytu­ acji, szczególnie ojciec, który przegrał córkę w karty. Równałoby się to słabości, choć tak naprawdę świad­ czył o niej właśnie hazard. Gabriel wiedział, że Madeline jest bardzo odda­ na ojcu, i nie mógł tego znieść. Od czasu do czasu 83

mógł jednak ocenić konsekwencje tego stanu rzeczy. Lord Magnus obiecywał, że przyjedzie odwiedzić córkę, budził w niej nadzieje, a potem nawet nie przepraszał za nieobecność. Przyrzekał zająć się ja­ kąś sprawą związaną z ich majątkiem, z czego póź­ niej wynikały wyłącznie rozczarowania. Madeline nigdy nic narzekała. Robiła dobrą minę do złej gry. Gabriel wiedział jednak, jak bardzo rani ją brak troski ze strony ojca, i nie mógł mu wybaczyć. Jeśli ktokolwiek miał prawo ją zranić, mógł to być tylko on, nikt inny. Jego zachłanna natura domagała się pełnego zainteresowania z jej strony. - Więc co ona właściwie zamierza? - spytał MacAllister. - Chce się pewnie jakoś do niego zakraść, prze­ straszyć, zmusić, by zrobił to, czego sobie życzy, i po­ tajemnie wyjechać. W takiej sytuacji, jeśli Magnus wycofa się z gry, wszyscy pomyślą, że to jego własne dziwactwo. MacAllister nie chciał przyznać, że podoba mu się plan Madeline. - Mhm. Gabriel znów przejrzał się w lustrze. Wyglądał ele­ gancko i modnie, jak człowiek, który dba o ubranie bardziej niż o wszystko inne. To właśnie chciał w nim dostrzec Rumbelow. Po raz kolejny Gabriel zaczął się zastanawiać, jaką grę prowadzi jego gospodarz. Obawiał się jednak, że nie chodzi tu o zwykły hazard, lecz o to, by pozbawić kogoś pieniędzy, a nawet - być może - życia. - Nie wiem, dlaczego lord Magnus jeszcze się nie zjawił. -- Ja też nie wiem. - MacAllister oczyścił żakiet Gabriela szczotką do ubrania. - Ale wiem, że ona będzie pana rozpraszać. 84

- Madeline? - Gabriel pomyślał o tym, co przed chwilą zaszło, o tym jak trzymał Madeline w ramionach i dowiódł jej. jak bardzo go pragnie. Oczywiście przekonał się również o tym, że i on pra­ gnie jej, ale w to nigdy nie wątpił. - Och, mam na­ dzieję, że tak. A ja będę się cieszył z każdej minuty tego rozproszenia. MacAllister cofnął się i popatrzył sceptycznie na Gabriela. - Czego pan właściwie od niej chce? - Zapłaty. Zapłaty za upokorzenie. Za te samotne lata, które mogła spędzić u mego boku. - Madeline będzie znowu należała do niego, odda mu się całko­ wicie, a wtedy... Sięgnął do walizki i wyjął z niej damską rękawicz­ kę, pożółkłą ze starości i zniszczoną od ciągłych po­ dróży. MacAllister przyjrzał się jej dokładnie, wiedząc, co oznacza. - Pański brat. Gabriel odwrócił się do niego. - Naprawdę sądzisz, że nie pomszczę brata? MacAllister zakasłał. -Nie. - Zemszczę się na Rumbelowie. Zamierzam rów­ nież zdobyć Madeline w każdy możliwy sposób. A moje życie stanie się dzięki temu znacznie słodsze - dodał z uśmiechem, który niewątpliwie zaalarmo­ wałby Madeline, gdyby mogła go zobaczyć.

ROZDZIAŁ

8

Madeline obejrzała swoje dzieło i klasnęła w ręce z zachwytu. Światło świecy igrało na niebieskozielonej sukni Thomasin, eksponując jej piękną fakturę i kolor. Przewyższał je tylko blask srebrzystej wstęgi ciągnącej się od linii stanu po obrąbek, unoszącej lekko suknię tuż nad kolanem. Na najbardziej znisz­ czonym kawałku jedwabiu Madeline naszyła kwiat ze srebrnej wstążki, a w jego środku umieściła poje­ dynczy czerwony pąk róży. Pod suknią Thomasin miała swoją najwspanialszą halkę przystrojoną bia­ łym jedwabiem i koronką, tak przejrzystą, że z każ­ dym ruchem dziewczyny, przez materiał prześwity­ wała biała skóra. Thomasin popatrzyła do lustra, niespokojnie wskazując wstążkę. - I co tym sądzisz? - O sukni? Jest wspaniała. Zupełnie inna niż wszyst­ kie, nikt się nigdy nie domyśli, że wstążka jest wynikiem konieczności nagłej naprawy. I efekt jest subtelny, większość dziewcząt będzie miała na sobie przezroczyste suknie albo wilgotne halki. Twoja uroda i to dyskretnie prześwitujące kolano naprawdę je za­ wstydzi. - Naprawdę tak uważasz? - Thomasin promieniała. - Potrafię przewidywać sukcesy towarzyskie, a two­ jego jestem pewna. Absolutnie. Madeline musiała choć na chwilę przestać myśleć o własnej katastrofie. Katastrofie, która miała na imię Gabriel. Thomasin sama uczesała włosy, a teraz pokręciła głową tak, że jasne loki zatańczyły wokół zaokrąglo­ nych policzków. 86

-Ale... Madeline z łatwością przejrzała jej uczucia. - Ale co z twoją miłością? Czy to w porządku ba­ wić się bez niego? Thomasin odwróciła się do Madeline i chwyciła ją za ręce. - Wiedziałam, że zrozumiesz moje uczucia. Rozu­ miesz wszystko naprawdę wyjątkowo dobrze. Owszem, Madeline rozumiała wszystko wyjątko­ wo dobrze jak na kobietę, która była najwyraźniej niespełna rozumu. Bo przecież musiała stracić reszt­ ki rozsądku. Po czterech latach wygnania wpadła prosto w pułapkę, od której uciekała, i to w dodatku bez słowa protestu. Wydawało się jej, że zniesie spo­ tkanie z Gabrielem, rozmowę z nim i że będzie po­ trafiła się wobec niego zachować w sposób chłodny i cywilizowany jednocześnie. W końcu miała cztery lata na to, by się jakoś zdystansować od tego szaleń­ stwa namiętności, nadmiaru uczuć. A zamiast tego pozwoliła, by on jej... dotykał. Jakiej zatem rady mogła udzielić Thomasin? Uciekaj przed miłością, dopóki możesz? Nie pozwól, by ta miłość zatopiła w tobie pazury, bo w przeciw­ nym wypadku będziesz cierpiała wieczne męki? Nie. Madeline musiała zachować rozsądek. Fakt, że ona sama cierpiała, nie oznaczał, że Thomasin jest na to skazana. A już na pewno nie w sytuacji, w której Madeline miała na to jakikolwiek wpływ a miała. - Zatańczysz każdy taniec, będziesz grała w szara­ dy, jeździła konno i spacerowała w towarzystwie in­ nych mężczyzn, ale obie wiemy, że nie znajdziesz w tym żadnego zadowolenia. W każdym razie nie ta­ kie, które naprawdę się liczy. Ważne są tylko te roz­ mowy od serca i długie spokojne wieczory z ukocha87

nym. - Madeline sama nie wierzyła, że plecie takie androny. Nie była jednak zdziwiona, gdy Thomasin skinęła energicznie głową. - Ja też tak myślę. - Podobnie jak bogactwo i tytuł nie decydują o wartości mężczyzny. O tym stanowi tylko serce i je­ go prawdziwa natura. - Tak! Dokładnie! - Entuzjazm Thomasin był na­ prawdę zaraźliwy. - Jednak chciałabym, żebyś podczas tego przyjęcia zrobiła wszystko, co możesz, by flirtować z wpływo­ wymi i bogatymi dżentelmenami. - Ale nie z panem Rumbelowem? - Absolutnie nie! - odparła zdecydowanie Madeline. - Będą tutaj jednak również inni panowie. Od­ powiedni konkurenci, synowie hazardzistów. Prze­ cież wiesz, kim są; to szlachetnie urodzeni arystokra­ ci i bogaci dżentelmeni. - To prawda - przytaknęła Thomasin. - Wybierz jednego. Oczaruj go. Zobaczysz, jakie to proste. A kiedy już wszyscy zobaczą, że wcale nie jesteś ponura, tylko pełna życia, zbierze się wokół ciebie cały tłum adoratorów. Oczywiście nie będziesz się tak naprawdę dobrze bawić - dodała szybko, wi­ dząc, że Thomasin ma znów smutną minę - ale nikt tego nie zauważy. - Masz rację - rozjaśniła się Thomasin. - Teraz włóż rękawiczki i pójdziemy do twojej ma­ cochy. Młode damy wyszły na korytarz, by udać się do sy­ pialni państwa Tabard. Tam pokojówka usiłowała właśnie wbić korpulentną postać pani Tabard w suk­ nię balową. Materiał miał deseń w różowe ogromne peonie, które kojarzyły się Madeline z obiciem krze88

seł w salonie pana Rumbelowa. Dyskretnie odwróci­ ła wzrok. Lady Tabard popatrzyła na spódnicę Thomasin i zaskrzeczała jak zarzynana kura. - Thomasin Evelyn Mary Charlford, co się stało z twoją nową jedwabną suknią? Śliczne rumieńce zniknęły z policzków Thomasin; dziewczyna powiodła wzrokiem po wstążce. - Nie podoba ci się? Panna de Lacy chciała nadać mojej kreacji bardziej kontynentalny charakter. - Kontynentalny charakter? - na pulchną szyję i policzki lady Tabard wystąpiły rumieńce. - Miss de Lacy, doprawdy trudno mi to nazwać kontynental­ nym charakterem. - Chciała mnie pani sprawdzić, lady Tabard - po­ wiedziała Madeline z miłym uśmiechem - ale ja od razu zrozumiałam, o co pani chodzi, kiedy znala­ złam tyle srebrnej wstążki w rzeczach Thomasin. Lady Tabard wytrzeszczyła oczy, nie spuszczając wzroku ze srebrnej wstążki na kolanie Thomasin. - Co takiego? - Miała pani, oczywiście, rację. Ten fason jest szczytem sezonu w Europie, ale od powrotu nie wi­ działam tutaj ani jednej młodej damy ubranej w po­ dobną suknię. - Co ty na to, Zipporah? - zwróciła się lady Ta­ bard do pokojówki. - Nie ośmieliłabym się zaproponować czegoś po­ dobnego - odparła Zipporah, drżąc ze strachu. - Oczywiście - odparła z szacunkiem Madeline. Pokojówka z takim doświadczeniem wie przecież, że takie nowinki są stosowne wyłącznie dla debiutantki, a nie dla dam o tak wyrobionym smaku jak lady Ta­ bard. A jakże wyborny to gust! - Madeline zastana­ wiała się przez chwilę, czy za chwilę nie zostanie uka89

rana za te kłamstwa i nie padnie na podłogę rażo­ na piorunem. - Lady Thomasin wprowadzi nową modę - zapewniła raz jeszcze macochę dziewczyny. To ona będzie nadawała ton w towarzystwie. Madełine uderzyła wreszcie we właściwą strunę, gdyż lady Tabard cofnęła się, jeszcze raz obejrzała suknię i zaczęła mruczeć pod nosem. - Mhm. No tak. Teraz rozumiem, co masz na my­ śli. Rzeczywiście, to robi wrażenie. - Prawda? - Thomasin uśmiechnęła się przymil­ nie. Lady Tabard uniosła brwi. Przez chwilę jej usta drżały tak, jakby chciała odwzajemnić uśmiech. Po­ tem jednak opuściła brwi i znów przybrała surowy ton. - Tylko nie wpadaj w przesadę, moja droga. Wo­ dzić rej w towarzystwie to ogromna odpowiedzial­ ność dla takiej młódki jak ty. - Tak, milady - odparła Thomasin z udawaną po­ korą. Lady Tabard popatrzyła na suknię Madełine kolo­ ru tak ciemnozielonego, że wydawała się niemal czar­ na. Suknię zdobiła tylko zielona kokarda przy skrom­ nym dekolcie. Madełine miała pretensję do Eleanor, że kazała ją uszyć, kuzynka jednak odparła, że to strój odpowiedni dla damy do towarzystwa. Najwyraźniej lady Tabard podzielała ten pogląd. - No, już znacznie lepiej. Do przyjęcia. Myślę, panno de Lacy, że jeśli będzie pani pamiętać o sto­ sownym zachowaniu i ubiorze, zostanie pani z Tho­ masin naprawdę bardzo długo. Żadna siła nie skłoniłaby Madełine do pozostania z Thomasin dłużej, aniżeli wymagałaby tego od niej sytuacja. Chciała tylko zobaczyć się z ojcem i od­ wieść go od gry. Nie mogła zostać. Nie po tym, jak się zachowała w sypialni Gabriela. 90

Niestety musiała się z nim zobaczyć jeszcze tego wieczoru. Modliła się tylko o to, by jej ojciec przybył jak najszybciej. Nie dała jednak po sobie poznać, jak bardzo jest wzburzona. - Dziękuję. Jest pani bardzo wspaniałomyślna, la­ dy Tabard - powiedziała potulnie. - A teraz - lady Tabard uniosła wachlarz. Chodźmy na kolację. * * *

Rumbelow, gdyż takie nazwisko obecnie przybrał, czuł w ustach niemal smak szczęścia, gdy tak patrzył w milczeniu na swój salon. Pokój był duży, oświetlo­ ny świecami i bardzo wygodny. Zebrał w nim dzie­ więciu mężczyzn, którzy tak kochali grę, że nie dbali o niebezpieczeństwo, jakie mogłoby spotkać ich ro­ dzinę. Na rozkaz Rumbelowa przywieźli do jego po­ siadłości żony i dzieci „na wydaniu" na przyjęcie na wsi. Naiwność bogaczy wciąż wprawiała Rumbelowa w stan ogromnego zdumienia. Leciwy już lord Archard, cierpiący na podagrę, siedział w fotelu z nogą opartą o otomanę. W guzo­ watych palcach ściskał laskę. On i lord Haseltine dyskutowali gorąco na temat partii wista rozegranej przed trzydziestoma laty w Hampton Court. Spadko­ bierca Haseltine - pryszczaty, mrukliwy młodzieniec w wieku siedemnastu lat - siedział w pobliżu, przy­ słuchując się rozmowie. Córki lady i lorda Archardów opierały się o ścianę i z rozszerzonymi z podziwu oczyma obserwowały przystojnego, eleganckiego pana Darnela, który po­ grążył się w rozmowie z najstarszą panną Vavasseur.

Najwyraźniej pani Archard wiązała jakieś nadzieje z lordem Darnelem, nadzieje od początku jednak skazane na fiasko, gdyż pan Darnel interesował się wyłącznie hazardem i swoim drogim lokajem, Norgrovem, co oczywiście wywołałoby ogromny skandal, gdyby wyszło na jaw. Nikt jednak nie miał o tym po­ jęcia - nikt z wyjątkiem pana Rumbelowa, który po­ znawanie cudzych tajemnic uznał za priorytet. Markiz Margerison i jego władcza małżonka pa­ trzyli z czułością na syna i jedynego dziedzica, lorda Hurtha, który opowiadał znudzonej pannic Vavasseur o swoich koniach. Pogardliwe spojrzenie Rum­ belowa prześliznęło się po jego stroju. Młody czło­ wiek ze skłonnościami do tycia nie powinien nosić wciętego w talii, srebrnego płaszcza z wywatowanymi ramionami. Cała rodzina składała się z nudziarzy i głupców, nikt jednak nie tkwił tak mocno w szpo­ nach hazardu jak właśnie Hurth. Najstarszy syn barona Whittarda, Bernard, nie zwracał uwagi na zakusy panny Jennifer Payborn, jedy­ nego dziecka pana Freda Payborna, zajmującego się handlem węglem, znanego z braku talentu do hazardu i zdolności odrabiania strat w biznesie. Pan Payborn miał może pecha w kartach, ale pieniądze pomnażał z łatwością Midasa i bardzo kochał swoją córkę. Gdyby tylko tego zapragnęła, kupiłby jej Bernarda. Gdyby musiał, kupiłby jej nawet życie. Rumbelow traktował państwa Green jako sympa­ tycznych, nic niewartych głupców, którzy poza pro­ dukowaniem córek nie mają żadnych innych zdolno­ ści. Tym razem grał tylko pan Greene - Rumbelow nie życzył sobie, by cokolwiek rozpraszało ich uwagę przy stoliku, więc zaprosił wyłącznie mężczyzn choć pani Greene była znana z tego, że przy dobrej karcie gotowa była zastawić majątek. 92

Młodsi rozmawiali i flirtowali, czyniąc wszystko, co w ich mocy, by znaleźć wśród swych kompanów boga­ tego i utytułowanego partnera. Starsze damy, matki i matrony siedziały razem z filiżankami w ręku, śle­ dząc uważnie swoje pociechy i debatując nad ich przy­ szłością. Podczas kolacji przybył lord Tabard i słuchał teraz swojej wulgarnej, plebcjskiego pochodzenia żony, która czyniła mu wyrzuty z powodu zachowania córki. Okaza­ ło się bowiem, że głupia jasnowłosa lady Thomasin Charlford wcale nic miała zamiaru polować na Rumbelowa, tak jak życzyła sobie jej matka. Zatrzymał spojrze­ nie na dziewczynie. Uciekając, mógłby ją właściwie ze sobą zabrać, ale nie miał takiego zamiaru. Nie w sytu­ acji, gdy mógł zdobyć przyszłą księżnę Magnus. Ach tak, jej wysokość Madeline de Lacy siedziała w kącie, ubrana w zwyczajną suknię, i starała się za wszelką cenę udawać skromną damę do towarzy­ stwa. Z rozkoszą obserwował te nieśmiałe próby. A jeszcze większą przyjemność odczuwałby, zmusza­ jąc ją, by tańczyła, jak on jej zagra. Zastanawiał się, skąd się tam wzięła. Czy knuła jakiś spisek? A może szukała lorda Campion, swojej utraconej miłości? Utraconej, jak wynikało ze wszystkich możliwych re­ lacji na jej własne życzenie. Rumbelow z wielką przy­ jemnością odkryłby powody jej przybycia i zupełnie nie przejmował się tym, że może go rozpoznać. Wy­ kluczał taką ewentualność. Angielska księżna z pra­ wem do tytułu nie zwracała przecież uwagi na służą­ cego w belgijskim kurorcie. Ale bycie służącym w belgijskim kurorcie to tylko jedna z ról, jakie Rumbelow odegrał w swoim życiu. Po dokonaniu kradzieży najlepiej było zawsze wcielić się w rolę służącego, gdyż bogaci ignorowali służą­ cych ze spokojem graniczącym z głupotą. Często 93

przestępcy żyli dosłownie tuż pod ich nosem. Tylko nieliczni dostrzegali, co się wokół nich dzieje. Co z kolei zwróciło uwagę Rumbelowa na lorda Campiona. Campion oparł łokieć na kominku, wpatrywał się w ogień i sączył brandy. Wyglądał jak człowiek, któ­ ry zupełnie nie dba o to, że jego była narzeczona sie­ dzi o metr od niego. Rumbelow popatrzył na niego spod przymrużo­ nych powiek. Kiedy się dowiedział, że Campion przyjął zaproszenie, był zachwycony. Od czterech lat nikt nie potrafił skłonić tego samotnika do gry, a obecność Campiona gwarantowała, że wszyscy inni przyjmą zaproszenie. Teraz jednak był tutaj z kaucją w wysokości dziesięciu tysięcy funtów zamkniętą w sejfie, ale Rumbelow nie potrafił się ani na chwilę pozbyć uczucia, że coś przeoczył. Podobnie jak to czynił w przypadku innych, zasięg­ nął o Campionie wszelkich możliwych informacji. Campion nie miał rodziny. Jego przybrany brat zgi­ nał pod Trafalgarem. Rzuciła go narzeczona. Teraz żył samotnie, czerpiąc dochody z majątku i próbował zbić jeszcze większą fortunę. Plan Rumbelowa zaczynał przynosić owoce. Nie za­ pomniał o żadnych zabezpieczeniach. Już po wszyst­ kim zamierzał się zgłosić do Bonapartego i wyjawić mu parę sekretów, w których posiadanie wszedł, peł­ niąc rolę sekretarza w Ministerstwie Spraw We­ wnętrznych. Dobrze, że miał tyle zdolności, na któ­ rych mógł polegać - zdolności, które mogły zapewnić mu bezpieczne życie i wiele zaszczytów. Zegar wybił dziewiątą. Wstając, klasnął w ręce. - Uwaga! Uwaga! Wszyscy natychmiast ucichli i odwrócili się do nie­ go w niemym, niecierpliwym oczekiwaniu. Traktowa-

li go niczym równego sobie, a dla człowieka urodzo­ nego w liverpoolskich slumsach szacunek elit stano­ wił szczególny powód do dumy. - Chcę państwu przedstawić plany naszego poby­ tu w tej rezydencji. - Rozejrzał się, zatrzymując prze­ lotnie wzrok na każdej z panien, aby stworzyć im te­ mat do późniejszej rozmowy. A że rozmawiać będą, nie wątpił. - Tak więc jutro w jadalni podane zosta­ nie śniadanie, na które zapraszam nie później niż do jedenastej, gdyż nie chcę, by ominęła państwa wy­ cieczka. Po południu wybieramy się bowiem na klify, gdzie będziemy grać w najrozmaitsze gry i dokazy­ wać. - Urwał, gdyż jego słowa utonęły w okrzykach aplauzu. - Zagramy w tenisa i krykieta. Mój kucharz zaczął już przygotowywać bajeczny posiłek, jaki za­ mierzam podać pod namiotem. Ja sam udam się na miejsce piechotą i zapraszam wszystkich na wspól­ ny spacer, ale zarezerwowałem też powozy, dla tych, którzy chcą na miejsce dojechać. Przyrzekam państwu urocze popołudnie, a po nim bal, który odbędzie się wieczorem. Znów rozległy się okrzyki radości. - Bal we wspaniałej błękitnej sali w Chalice Hall. Nie śmiem na razie pokazywać państwu sali, ale za­ pewniam, że jest udekorowana w sposób, jaki na pewno zdobędzie państwa uznanie. Już się nie mogę doczekać widoku naszych pięknych pań ubra­ nych w najlepsze suknie. Pan Darnel uniósł monokl i przyjrzał się młodym damom z lekko karykaturalnym zainteresowaniem. Najwyraźniej nic chciał, by ktokolwiek odkrył jego skłonności. Za późno. Rumbelow już wiedział. - A następnego dnia przygotujemy się... - zawiesił głos i zatoczył ręką szeroki łuk... do Gry Stulecia.

Wszyscy zaczęli wiwatować. - Gra rozpocznie się o dziewiątej w domku wdowy nieopodal Chalice Hall. Ci z państwa, którzy miesz­ kają w południowym skrzydle, widzą go z okien. Przygotowałem sypialnie dla wszystkich, którzy ze­ chcą przerwać grę i odpocząć. - Niepotrzebnie - powiedział szczerze Darnel. Kiedyś grałem trzy dni z rzędu. - Nie każdy jest tak wytrzymały jak pan. Przez ca­ ły czas będą mieli państwo do dyspozycji przekąski i napoje. Będziemy grać, dopóki nie wyłonimy zwy­ cięzcy. Sądzę jednak, że zajmie nam to dłużej niż je­ den dzień. - Rumbelow znów zatoczył łuk ręką i wszyscy wychylili się do przodu. - Wynająłem też powozy, by zawiozły rodziny grających do Crinkle Downs. Miasto jest spokojne, jest tam całkiem ładny kościół, jak również herbaciarnia z najlepszymi ciast­ kami w okolicy. To właśnie te ciastka w Two Friends Teamom zdecydowały o wyborze Chalice Hall na miejsce gry. Panie skinęły głowami, szczególnie zadowolo­ na wydawała się lady Tabard, która jadła z większym apetytem, niż przystoi to damie. Rumbelow starał się za wszelką cenę zachować szelmowską pozę. - To niewłaściwe, ale mam nadzieję, że wygram. Wszyscy się roześmiali, pan Vavasscur pogroził mu palcem. - Non, non. Gospodarz nie powinien mieć tego ty­ pu pragnień. - Trzeba być chyba szaleńcem lub kłamcą, żeby nie pragnąć wygrać stu tysięcy funtów. - Wszyscy gracze wciągnęli jednocześnie oddech, w ich oczach zapaliły się niebezpieczne błyski, a palce zaczęły świerzbieć. Odczuwał ogromną satysfakcję. Tak, postępował słusz-

nie, stopniując napięcie. Zaangażują się w grę do tego stopnia, że pozwolą się rozebrać i nawet tego nie za­ uważą. - Ci z państwa, którzy są tutaj, mogą zachować kaucję do południa tego dnia, gdy rozpocznie się gra. Będziecie mogli wtedy umieścić ją bezpiecznie w dom­ ku wdowy, gdzie pozostanie aż do chwili, gdy ktoś nie wygra wszystkich pieniędzy. Campion skrzyżował nogi; miał okropnie znudzo­ ną minę. Rumbelow wiedział, jak przykuć jego uwagę. - Brakuje nam jednak jednego gracza. Przepisy mówią wyraźnie, że jeśli ktoś przewiduje spóźnienie, a złożył kaucję, ma prawo wziąć udział w grze. Dżen­ telmen, o którym mowa, dopełnił tej formalności. Ale gra rozpocznie się za dwa dni, licząc dokładnie od tej godziny - wskazał wysoki zegar - i jeśli dżen­ telmen nie zjawi się tutaj do południa w dzień gry, dziesięć tysięcy kaucji przepadnie. Rozległo się zbiorowe westchnienie. Księżna Magnus wyprostowała się na krześle. Nędzna iluzja pokory rozwiała się. - Tak więc, jeśli gracz nie zjawi się o wyznaczonej porze, w południe pozostali gracze rozegrają partię wstępną o jego kaucję. - Rumbelow uciszył gestem podniecony tłum. - Kaucja ta nie jest jednak warta dziesięć tysięcy. Jest to przedmiot wart znacznie wię­ cej. Został wyceniony na trzynaście tysięcy. Kobiety wstrzymały oddech z wrażenia. Mężczyź­ ni wydawali chciwe pomruki. - Mamy zatem nadzieję, że ten nieznany gracz w ogóle się tu nie zjawi - krzyknęła lady Tabard. - Myśl dość nieżyczliwa... ale... tak, mamy taką na­ dzieję. - Rumbelow podkręcił wąsa. - Dodam jesz­ cze, że panie chętnie weszłyby w posiadanie tego przedmiotu.

- Czy nie powie nam pan, co to jest? - Jedna z có­ rek Vavasseura zatrzepotała rzęsami. - Nie powinienem. Zagłuszył go chór proszących westchnień. Rumbelow uniósł ręce. - Dobrze, już dobrze. Nie mogę odmówić tylu pięknym damom. - Zawahał się, stopniując napięcie. - To tiara. - Kątem oka dostrzegł, że lady Magnus podskakuje na krześle. Temat bez wątpienia wzbu­ dził jej zainteresowanie. - Tiara? Chyba się przejęzy­ czyłem. To korona. Korona niezwykle stara i piękna. Każda kobieta mając ją na głowie z łatwością może sobie wyobrazić, że jest królową. - Tato! - Panna Payborn klasnęła w dłonie. - Mo­ że ją dla mnie wygrasz? - Oczywiście, panienko. - Pan Payborn uśmiech­ nął się do córki i zapewnił ją, że dokona wyczynu, do którego nie był zdolny. - Nie sądzę - odparła cierpko lady Archard. - To ja wygram tiarę dla moich córek. Dwie nieśmiałe panienki przytuliły się do siebie i zachichotały. Ich ojciec uśmiechnął się łaskawie. - No już dosyć, dosyć... Rumbelow roześmiał się pobłażliwie, udając, że jest oczarowany tymi przejawami uczuć. Tak napraw­ dę fakt, że ludzie ci są tak oddani rodzinie stanowił dla niego impuls, by ich zaprosić. Miłość złożo­ na w odpowiednie ręce to znakomita broń. - Zaprosiłem tu najlepszych graczy na świecie i tylko jeden z nich może otrzymać tę koronę, oczy­ wiście w przypadku, jeśli nie zjawi się jej właściciel. I tylko jeden z was wygra fortunę. - Z tego, co pan mówi, wynika, że korona znajdu­ je się już w tym domu. Czy jest dobrze strzeżona? spytał Campion.

Ciekawe, dlaczego go to zafrapowało. I dlaczego nie ukrył przed Rumbelowem swego zainteresowa­ nia? W jaką grał grę? Jeśli jednak planował kra­ dzież, należało go do tego zachęcić. Takie wydarze­ nie byłoby niewątpliwą atrakcją spotkania i wprowa­ dziłoby ogromne zamieszanie w czasie wielkiego fi­ nału. - Korona znajduje się już w sejfie w domku wdo­ wy. Zapewniam, że jest bezpieczna. Moi ludzie pil­ nują terenu. Campion nie mrugnął nawet okiem. Ale już się nie odezwał. Co on tu robił? Miał jakieś ukryte powody, dla których postanowił przyjechać? Rumbelow spojrzał ukradkiem na księżną Magnus. Inne poza nią? Campiona należało pilnować. Rumbelow napraw­ dę zamierzał nie spuszczać go z oczu.

ROZDZIAŁ

9

Plan Madeline był zbyt prosty. Teraz zdała sobie z tego sprawę. Następnego popołudnia, gdy szła w kierunku skał, trawa marszczyła się od wiatru, mocno świeciło słońce. A ona rozważała trudności, jakie skomplikowały jej życie. Tworząc plan mający na celu odsunięcie ojca od hazardowego stolika, nie wzięła pod uwagę wielu niewiadomych - tłumu ludzi na przyjęciu, planu Rumbelowa... i faktu, że jej oj­ ciec jest absolutnie nieprzewidywalny.

Dlaczego jeszcze się nie zjawił? Czyżby zamierzał oddać tiarę bez walki? Czy już zawsze będzie musiała wyciągać go z kło­ potów? Na czele stawki szli wysoko urodzeni i Madeline była niemal zadowolona z faktu, że została w towa­ rzystwie służących i dam do towarzystwa. Dzięki te­ mu mogła patrzeć z nienawiścią na Gabriela. Ga­ briela, który szedł w towarzystwie innych gości, roz­ mawiał ze wszystkimi, nie obdarzając jednak niko­ go szczególną uwagą. Na głowie miał kapelusz z szerokim rondem, ubranie z zielonego suk­ na przetykane czarną nicią, w ręku trzymał laskę z dużą złotą gałką. Nie zwracał uwagi na pył pokry­ wający jego świeżo wypastowane buty, nie zwracał też uwagi na nią. Tego ranka nie popatrzył na nią ani razu. Dzięki Bogu. Madeline szła sama, nie pasowała do żadnego to­ warzystwa. Uważała Gabriela za inteligentnego mężczyznę nawet potem, jak ją zdradził. Teraz zrozumiała, że oddał na przechowanie dziesięć tysięcy funtów. Co za głupiec! A obchodziło ją to wyłącznie dlatego, że podważa­ ło jej własny zdrowy rozsądek. Dowód braku rozsądku dała również poprzednie­ go dnia, wchodząc do jego sypialni. Na przestrzeni zaledwie paru chwil doprowadził do tego, że zapo­ mniała o swym mocnym postanowieniu, by stawić mu czoło mądrze i z godnością. Zadrżała na samą myśl o tym, co by się stało, gdyby do sypialni nie wrócił MacAllister. Wychodziła z pokoju zdecydowana, że nigdy nawet nie zbliży się do Campiona, dopóki nie usłyszała, co poprzedniego wieczoru powiedział Rumbelow.

Tiara. Musiała odzyskać królewską tiarę. Dlacze­ go, na miłość boską, dlaczego uwierzyła ojcu, który twierdził, że jeszcze jej nie zastawił. Jak mógł wysłać bezcenne dziedzictwo rodzinne, podarunek Elżbiety I hazardzistom bez gwarancji, że jego gospodarz jest odpowiedzialnym człowiekiem? Nieuzasadnione zaufanie do Rumbelowa było zresz­ tą błędem, jaki popełnili wszyscy inni gracze. I dlaczego ona sama nie upewniła się, że tiara spo­ czywa bezpiecznie w domu, dlaczego jej stamtąd nie zabrała i nie ukryła. W dodatku, gdyby jej ojciec nie zjawił się u Rumbelowa do południa następnego dnia, musiałaby prosić, nie, błagać Gabriela, by ją dla niej odzyskał. Nigdy tak bardzo nie pragnęła poniechania swoich obowiązków. Usłyszała za sobą szorstki, męski głos. - Miss de Lacy! Proszę zaczekać. Odwróciła się i zobaczyła mężczyznę, którego po­ znała zaraz po przybyciu, mężczyznę, który tak aro­ gancko się jej przyglądał. - Tak, co się stało? - spytała zaniepokojona fak­ tem, że zwraca jego uwagę. - Nic, panienko, po prostu pomyślałem, że może­ my się przejść. - Wykrzywił usta i zmrużył oczy w, jak mu się zapewne wydawało, uroczym uśmiechu. Zęby miał poplamione na brązowo, nie spuszczając z niej wzroku strzyknął śliną, wypluwając strużkę tyto­ niu. Z niesmakiem zaczęła się zastanawiać, czy plucie mieści się w jego koncepcji dobrych manier. Pamięta­ ła aż nadto wyraźnie jego ostre spojrzenie, jakim ob­ rzucił ją podczas pierwszego spotkania. Potem zaob­ serwowała, jak taksuje zebranych wzrokiem opryszka i nie miała wątpliwości, że jej nowy znajomy jeszcze do niedawna trudnił się jakimś podejrzanym fachem.

-I jak wrażenia? - zaśmiał się i poczuła na twarzy jego nieświeży oddech. Niemal kazała mu się wynosić, ale popatrzyła ukradkiem na pozostałych gości idących gęsiego, zbi­ tych w małe grupki. Dostrzegła Thomasin flirtującą odważnie z jednym z młodzieńców. Dostrzegła Ga­ briela - w typowy dla siebie sposób splótł ręce za ple­ cami i słuchał pana Payborna. Daleko przed nimi lśni­ ła jasna czupryna Rumbelowa. Nikt jednak nie znaj­ dował się wystarczająco blisko. Nikt nie mógł pospie­ szyć jej z pomocą. Zresztą człowiek ten nie stanowił żadnego realnego zagrożenia, a Madeline de Lacy szczyciła się tym, że potrafiła korzystać ze sposobno­ ści, a taka sposobność właśnie się jej nadarzyła. Opryszek był lekko wstawiony. Szedł normalnie, nie bełko­ tał, ale może był lekko zamroczony. Niewykluczone, że gdyby zaczęła go umiejętnie wypytywać, zdradziłby jej plany Rumbelowa. - Może mi pan towarzyszyć, jeśli pan sobie życzy. Uśmiechnął się, prezentując luki w uzębieniu. - Ma panienka coś w sobie. Wygląda jak jaka księżna, czy ktoś w tym rodzaju. Dlatego wybrałem panienkę. Zrozumiała, że ten komplement powinien ją ucie­ szyć. - Dziękuję. Nie codziennie taka dziewczyna jak ja budzi zainteresowanie tego rodzaju mężczyzny. Skąd pan zna moje nazwisko? - Rozpytywałem tu i tam. Niektórzy już sobie pa­ nią upatrzyli, ale powiedziałem im, co o tym myślę. Jego długi czarny płaszcz łopotał podczas marszu, odsłaniając spodnie do kolan, buty do kolan i brud­ ną niebieską koszulę. - Rozumiem. - Madeline nie mogła się doczekać, kiedy powie Eleanor, co ją ominęło.

- Dziś, tak czy inaczej, muszę z wami iść. Muszę śledzić tego faceta. - Człowiek Rumbelowa wska­ zał... wyglądało na to, że wskazał w stronę Gabriela. - Dlaczego? - spytała zdziwiona Madeline. - Bo to żywa zagadka. Podejrzewamy go o to i o owo. - Pokiwał głową, jakby zawłaszczył sobie prawo do tajemnicy. - Ale dlaczego? - dociekała. - Wścibska z ciebie panienka, prawda? - Zmarsz­ czył nos cętkowany czerwonymi żyłkami i popatrzył na nią z ukosa. - Interesuje się nim panienka? Bo to się na nic panience nie zda. Tacy to tylko patrzą, że­ by włożyć swoją bułeczkę do słodkiego piecyka, a po­ tem uciec, gdzie pieprz rośnie. Najwyraźniej należało przestać go wypytywać o Gabriela i skupić się raczej na nim samym. Ale jak się rozmawia z osobami tego pokroju? Niemądre pytanie. Tak samo jak z panami z towa­ rzystwa, oczywiście tak, by mile połechtać jego ambi­ cję. - Jak panu na imię? Włożył palec za pasek spodni, podciągnął je i przewrócił oczami. - Duży Bill - odparł sztucznie głębokim głosem. Nie od razu dotarło do niej znaczenie tego prze­ zwiska, które jednak wyjaśniało jego pewność siebie i śmiałość. - No cóż... a ma pan nazwisko? Nazwisko rodowe - dodała, widząc, że Duży Bill marszczy brwi ze zdzi­ wienia. - Nazwisko, które nosił pański ojciec. - Mój ojciec nie zdążył mi dać nazwiska. Szybko wziął nogi za pas. - Rozumiem. - Madeline nie była snobką, jed­ na z jej przyjaciółek odziedziczyła pieniądze po trzech arystokratach, z których żaden nie poślubił

jej matki, ale podejrzewała, że koligacje rodzinne Dużego Bila są jednak nieco odmienne. - Więc miał pan ciężkie życie, chociaż jakoś pan sobie poradził. - Faktycznie. Co poniektórzy, nie chcę wymieniać żadnych nazwisk, myślą sobie, że to tylko dzięki nim zaszliśmy tak daleko, ale to nieprawda. Wcale nie­ prawda. Mówił o panu Rumbelowie. Fascynujące! - Widzę, że mądry z pana człowiek. Duży Bill zatknął kciuki za pasek i zbliżył się do Madeline. - A z panienki mądra dziewczyna. Miała taką nadzieję. Miała nadzieję, że wydobę­ dzie informacje z Dużego Billa, nie narażając się przy tym na niebezpieczeństwo. - Więc towarzyszy pan panu Rumbelowowi już od dłuższego czasu? - Rumbelow - zarechotał Duży Bill. - Rumbelow. Dobre sobie. - Z czego się pan śmieje? - Bo Rumbelow to dobre nazwisko, prawda? Duży Bill mrugnął do Madeline. - Ach tak. - Madeline zawsze żywiła podejrzenia wobec Rumbelowa i teraz wszystko wskazywało na to, że jej wątpliwości są słuszne. - Czyli to nie jest jego prawdziwe nazwisko? - Ja tego nie powiedziałem. - Oczywiście, że nie. - Czuła, że z podniecenia płoną jej uszy. - Długo jesteście razem? - No. Prawie zawsze byliśmy. Pamiętaj, panienko, ja nie twierdzę, że on jest głupi. - Duży Bill uniósł brwi i zapatrzył się w czubki butów. - Wielki z niego spryciarz. Ale jeżeli on ma głowę, to ja mam mięśnie, a na co komu mózg bez mięśni? - Jest pan bardzo bystry.

Odgarnęła włosy z czoła. Mimo że dołożyła wszel­ kich starań, by jak najlepiej ułożyć fryzurę, niesfor­ ne pasma wymykały się wciąż spod słomkowego ka­ pelusza. - Jestem. - Od kiedy zna pan Rumbelowa? - Od dziecka. Powiedziałbym, że od zawsze. Madeline aż wstrzymała powietrze z podniecenia. Na taką właśnie informację czekała. - Dorastaliście razem? Gdzie? - W Liverpoolu. - W Liverpoolu? Nie w Lake District? - Skąd ten pomysł? - Tak mi się wydawało. - Pan Rumbelow już się o to postarał. - Mieszkaliśmy w Liverpoolu. Nie jesteśmy żadnymi prostakami z Lake District. - Kolejny strumień tytoniu zażółcił trawę przy drodze. Duży Bill wskazał kciukiem Rumbelowa, którego złote włosy były wyraźnie wi­ doczne ponad głowami zebranych wokół dam. - Już wtedy był bystry. Dopóki go nie złapali, wszystko szło jak po maśle. Aż miło było patrzeć. A potem zdążyłem w samą porę... do dziś ma ślady po sznurze. - Ślady po sznurze? Gdzie? - Nagle wszystko sta­ ło się jasne. - Czy to znaczy, że go powiesili? Duży Bill popatrzył na nią chytrze. - Niech sobie panna wyobrazi, że nie. Przecież chodzi po świecie, prawda? Madeline od początku miała wątpliwości co do pochodzenia Rumbelowa, ale fakt, że nieomal został stracony, nadawało całej sprawie zupełnie in­ ny charakter. Musiała chronić ojca nie przed głupią grą i utratą tiary. Rumbelow mógł się posunąć nawet do morderstwa.

Choć świeciło słońce, poczuła, ze robi jej się chłodno. Będzie musiała powiedzieć Gabrielowi. Nie. Chwileczkę. Przecież mogła dać sobie radę sama. Westchnęła i uznała, że to jednak tylko pobożne życzenie. Gabriel był jej potrzebny, jeśli chciała od­ zyskać tiarę, a także musiał zacząć działać, by nie dopuścić do tak zwanej Gry Stulecia, zanim ktoś postrada życie. Nie dociekała, dlaczego uważa, że Gabriel potrafi wszystko załatwić. Miał w sobie coś, co budziło zaufanie i wiarę, że jest w stanie wszyst­ kiemu sprostać. Dlatego, aby mu pomóc, postanowiła wydobyć z Billa jak najwięcej informacji. I przypomniała sobie, jaką odczuła satysfakcję, gdy zdecydowała wytknąć Gabrielowi brak przezor­ ności, jaką się wykazał, pozostawiając Rumbelowowi kaucję. - Jest pan mężczyzną o nieprzeciętnej umyslowości, Duży Billu. Duży Bill znowu się uśmiechnął. - Gdzie się panna nauczyła tak gadać? -Jak? - Jak większa niż największa księżna. Popatrzył na nią ze szczerym podziwem. - Taki styl bycia jest u nas rodzinny. - Nie dała mu czasu na przemyślenia. - Czy pan Rumbelow często organizuje takie gry jak ta? Gry o taką stawkę? - Lubi duże pule, ale takiej jak ta nie pamiętam. Ale on zgarnie wygraną, zobaczy panna. Całe lata obmyślał swój plan. Znów poczuła gęsią skórkę. - Plan? - No. Po tym wszystkim będziemy mieli forsy jak lodu. - Wsunął kciuki za pasek. - Za parę dni będę sobie mógł pozwolić na taki łakomy kąsek jak panna.

Madeline wiedziała, że z całą pewnością nikt nigdy nie nazwał jej łakomym kąskiem. I nie była pewna, czy powinno ją to rozbawić, czy rozgniewać. Zdawała sobie oczywiście sprawę, że nie powinna pozwolić te­ mu człowiekowi na żadne poufałości, ale przecież udzielał jej tylu informacji, informacji, które mogły ocalić wiele majątków. A nawet ludzkie życie. - Zatem wie pan, że Rumbelow wygra? Ale prze­ cież to gra, w której decyduje los. Duży Bill śmiał się długo i głośno. - No więc niech panna zrozumie, że nie zostawia­ my niczego losowi. Absolutnie niczego. Madeline wstrzymała oddech. - A już na pewno nie po tym, co się stało w Scoffield, po tej aferze z trupem. To nie znaczy, że ja się go nie pozbyłem, ale pan Rumbelow twierdził, że pokpiłem sprawę. Trup. Czyżby Duży Bill chciał przez to powiedzieć, że kogoś zabił? Madeline popatrzyła na jego popla­ mione palce, szerokie usta, tłuste włosy i zrozumia­ ła, że nie jest w stanie stawić mu czoła. Nadszedł czas, żeby się wycofać. Z ulgą dostrzegła, że Rumbelow oderwał się od towarzystwa młodych dam i żywo gestykuluje. - Wydaje mi się, że pan Rumbelow potrzebuje pana. - I czego znowu chce? - Duży Bill wypluł tytoń z ust, sięgnął do kieszeni po butelkę i pociągnął spo­ ry łyk. - Wygląda, jakby połknął pogrzebacz. Mogę się założyć, że martwi się o twoją dyskrecję, pomyślała. Duży Bill podsunął Madeline butelkę. Odmówiła, wzdrygając się wewnętrznie. Nie potrafiła się do nie­ go uśmiechnąć. Nie po tej uwadze na temat trupa. - Miło mi było mówić z panem - powiedziała sztywno.

Duży Bill chwycił ją za rękę. - Więc spotkamy się wieczorem, jak już skończysz usługiwać pani? Buta Dużego Billa wzbudziła w niej agresję. -Nie. - Oporna. Lubię takie. Uważaj! - Pociągnął ją na pobocze. Przetoczyły się obok nich powozy transportujące kosze z jedzeniem i gości zbyt leniwych, by iść. - Rany! Jest ta twoja paniusia, patrzy na ciebie i ma mord w oczach. Lepiej sobie pójdę, zanim naro­ bię ci kłopotu. - Lepiej idź. - We właściwym czasie Madeline po­ radziłaby sobie zresztą doskonale z lady Tabard, ale ten czas jeszcze nie nadszedł. Pan Rumbelow zrobił kolejny znaczący gest i Du­ ży Bill pokłusował natychmiast w jego stronę. Lady Tabard w istocie rzucała jej mordercze spoj­ rzenia, ale Madeline pomachała do niej ręką i skinęła głową Thomasin na znak, że radzi sobie znakomicie. Bo tak w istocie było. Młoda dama wzięła sobie do ser­ ca rady Madeline i flirtowała z taką wprawą, jakby ni­ gdy nie zajmowała się niczym innym. By zwrócić uwa­ gę młodszych mężczyzn, wystarczyło jedno powłóczy­ ste spojrzenie. W jednej chwili wybaczono jej wszystkie dawne afronty i Thomasin była otoczona wianuszkiem wielbicieli. Starzy wyjadacze wymagali większych sta­ rań, ale teraz Thomasin szła tuż obok pana Darnela, a Madeline uważnie ją obserwowała. Lady Tabard odwróciła wzrok, rozparła się wygod­ niej w powozie i podjęła rozmowę z małżonkiem, wskazując mu Thomasin. Lord Tabard skinął z apro­ batą głową, a powozy pojechały dalej. Madeline objęła wzrokiem idących gęsiego ludzi i wyłuskała Gabriela, który znajdowała się niezbyt

daleko od niej. Musiała z nim porozmawiać. Powie­ dzieć mu coś na temat tej nikczemnej gry i... Roześmiana Thomasin ścisnęła ją za ramię. - Madeline, wszyscy panowie bardzo mnie lubią i właściwie nie robię nic poza tym, że się uśmie­ cham i zachowuję tak, jakby naprawdę mnie intere­ sowali. - Co takiego? - Madeline oderwała uwagę od Ga­ briela. - Och. No tak. Oczywiście. Jesteś dokładnie tym, czego pragną. - Ładna, młoda i bogata - wyrecytowała Thoma­ sin, machając po raz ostatni uwodzicielsko ręką do pana Darnela. - Pan Darnel jest miły i powie­ dział, że wczoraj miałam na sobie najbardziej stylo­ wą sukienkę, jaką kiedykolwiek widział. Wspomnia­ łam, że to ty ją zaprojektowałaś i naprawdę zrobiło to na nim wrażenie. Może mogłabyś wzbudzić jego zainteresowanie i wyjść za niego za mąż. - Nie jestem tu po to, by budzić zainteresowanie mężczyzn, tylko po to, by udzielić ci pomocy. - Made­ line wiedziała, że pan Darnel nie interesuje się pania­ mi. Tego ranka spotkała jego służącego i zrozumiała, że ich wzajemna więź to coś więcej niż upodobanie do pięknych ubrań. - Ale rozmawiałaś z tym okropnym sługą pa­ na Rumbelowa. - Thomasin wykrzywiła z dezapro­ batą usta. - Stać cię chyba na więcej. Madeline nic przypuszczała zaś, że Thomasin stać aż na taką zuchwałość. - Sądziłam, że to ja się wypowiadam na temat two­ ich konkurentów. - A ja uważam, że potrzebujesz rady, skoro upadłaś na tyle nisko, by się zadawać z tak okropnym typem. Krągłe, swobodnie wypowiedziane zdanie zrobiło na Madeline tak duże wrażenie, że aż zamrugała

z niedowierzaniem. Nie zdawała sobie sprawy, ze tę dziewczynę stać na takie dobitne sformułowania. - Nie rozmawiałam z nim, by wzbudzić jego zain­ teresowanie. - Może nie, ale ilekroć kobieta rozmawia z męż­ czyzną, mężczyzna ten zawsze uważa, że jest nim za­ fascynowana. Madeline zaskoczyła ta mądra uwaga, która padła z ust niemal dziecka. - Kto ci to powiedział? - Jeffy - odparła Thomasin z dumą. - Jeffy jest bardzo mądry. Madeline musiała się z nią zgodzić. W tej kwestii podzielała poglądy Jeffy'ego. - Jeffy ma rację. Ty zresztą też. - Ja? - spytała zaskoczona Thomasin. - No tak, mam. - Nie będę już rozmawiała z Dużym Billem. Chyba, że potrzebowałaby więcej informacji. - Dobrze. Popatrz. Pan Rumbelow właśnie robi mu awanturę za to, że z tobą rozmawiał. - Nie wątpię. Duży Bill wlókł się właśnie z arogancką miną obok pana Rumbelowa, wyraźnie z czegoś niezadowolony. Madeline wiedziała jednak, że nigdy nie ośmieli się sprzeciwić swojemu wspólnikowi. W ciągu kilku krótkich minut Madeline uzyskała od Dużego Billa stanowczo zbyt wiele informacji. Jednocześnie lata spędzone na kontynencie nauczyły ją, że są sytuacje wymagające specjalisty. Przeniosła spojrzenie na Gabriela. Wszystkie te stracone chwile, kiedy nie mogła z nim rozmawiać, budziły w niej irytację. Tho­ masin wymagała jednak jej opieki. - Nie myśl więcej o Dużym Billu. Jak na kogoś, kto nigdy z nikim nie flirtował, naprawdę świetnie sobie radzisz. Twoi adoratorzy są po prostu wniebowzięci.

- I bardzo się zdziwią, kiedy w końcu, po tym wszystkim, oświadczę, że zamierzam wyjść za męż­ czyznę, którego naprawdę kocham - powiedziała Thomasin z filuternym uśmiechem. - Z pewnością. - Wybór ten zaskoczyłby również Madeline. Thomasin kochała Jeffa najprawdopo­ dobniej z powodu jego wyglądu i dlatego, że on do­ ceniał jej urodę. Madeline uważała jednak, że Tho­ masin mogłaby sobie znaleźć bardziej odpowiednie­ go męża. Jako doświadczona swatka postanowiła do­ kładnie się rozejrzeć. Znów popatrzyła na Gabriela i przymknęła oczy. Potrafiła kojarzyć pary, a nie umiała zadbać o własne małżeństwo. - Czy między tobą a Jeffym dochodzi czasem do nieporozumień? - spytała, odwracając głowę od Gabriela. Thomasin zaśmiała się, wyraźnie ubawiona. - Ależ skąd! Zgadzamy się we wszystkim. - Naprawdę we wszystkim? Thomasin przewróciła oczami. - On chce się ożenić i zamieszkać gdzieś blisko swej posiadłości, żeby pomagać ojcu. Myślę, że jego matka i Ta Kobieta doprowadzą mnie do szału swo­ imi radami, ale chcę, żeby Jeffy był szczęśliwy, więc oczywiście się na to zgodzę. Nie od razu. Najpierw trochę się z nim podroczę, żeby poszedł na jakieś ustępstwa. Nie jestem tak uległa, jak ci się wydaje dodała. - Oczywiście, że nie. - Madeline znów popatrzyła na Gabriela. Czy i ona powinna była postąpić podobnie? Pójść na kompromis? Nie, z całą pewnością nie. Gabriel znał jej stosu­ nek do hazardu. Zdradził ją.

Znów popatrzyła na Thomasin; wstążki jej czepka powiewały na wzmagającym się wietrze. W ulotnej urodzie Thomasin i jej rzewnym spojrzeniu niebie­ skich oczu było coś bardzo kobiecego i dziecięcego zarazem. Kochała nieodpowiedniego mężczyznę, a mimo to snuła bardzo mądre plany, dzięki którym jej małżeństwo miało szansę przetrwania. Mądrość Thomasin wzbudziła w Madeline wątpliwości co do jej własnych uczuć - czyżby były zbyt płytkie, a re­ akcje zbyt dziecinne? - Zostało mi jeszcze tylko kilku panów, resztę już znam - powiedziała Thomasin, obejmując Madeline ramieniem. - Aby sprawić przyjemność rodzicom, powinnam teraz flirtować z utytułowanymi, bogaty­ mi arystokratami. - To oczywiste. - Będę się jednak czuła bezpieczniej w towarzy­ stwie dżentelmenów. - Thomasin pociągnęła lekko Madeline w stronę Gabriela. - Chodź, Madeline. Je­ stem gotowa podjąć kolejne wyzwanie. Porozma­ wiajmy z lordem Campionem.

ROZDZIAŁ

10

- Mój Boże, jest pan chyba samotny - powiedzia­ ła lady Thomasin z uroczym uśmiechem, pociągając za sobą Madeline. Gabriel uniósł brwi. Zdążył już zauważyć, że ta młoda dama lubi flirtować, ale nigdy nie sądził, że wypróbuje swój kunszt również i na nim.

Potem dostrzegł również wyraz twarzy Madeline. Madeline też najwyraźniej nie sądziła, że Thomasin będzie próbowała usidlić Gabriela i wcale nie była zachwycona takim obrotem sprawy. Co oczywiście zupełnie wystarczyło mu do tego, by zachęcić lady Thomasin do dalszej konwersacji. - Pani towarzystwo to prawdziwy zaszczyt dla mnie. - Ukłonił się przed dziewczyną. - Pani towa­ rzystwo oczywiście również - dodał po wyraźnym na­ myśle, patrząc na Madeline. Madeline uśmiechnęła się. Dobrze. Zasłużyła na trochę nieprzyjemności za to wszystko, co przeżył. - Nie, panno de Lacy, proszę, by szła pani obok mnie - powiedział, gdy Thomasin zajęła miejsce u je­ go boku, a Madeline ustawiła się o krok za nią. Strasznie się denerwuję, gdy taka kobieta jak pani depcze mi po piętach. - Właśnie, Madeline, chodź do nas - poparła go Thomasin. Widząc, że Madeline zamierza odmówić, ujął ją za łokieć i przesunął tak, by szła obok Thomasin. - Proszę się nie krępować, panno de Lacy. Uczucie skrępowania nie było jednak znane Ma­ deline, która rzuciła Gabrielowi spojrzenie pełne po­ gardy, i zajęła miejsce obok Thomasin. - W drodze na klify będziemy się świetnie bawić. Madeline, możesz nam opowiedzieć o swoich przy­ godach za granicą, kiedy towarzyszyłaś w podróży księżnej Magnus. - Rzeczywiście doskonały pomysł - odparł Ga­ briel z wymuszonym entuzjazmem. - Jej wysokość jest znana z despotyzmu. Możesz nam dać jakieś przykłady jej arbitralnych zachowań. Dostrzegł, że Madeline zaciska pięści. Nie wątpił, że gdyby byli sami, oberwałby po głowie. Do diaska!

Dobrze było znów ją widzieć... znowu żyć. Kiedy go opuściła, zostały mu tylko zobowiązania wobec ma­ jątku i kraju - cenę za to zapłacił jednak jego brat. Potem Jerry zginął, a serce Gabriela skurczyło się. Nie odczuwał nic - przyjemności, szczęścia, bólu, gniewu. Jego dusza stała się ziemią jałową, gdzie nie znalazło się miejsce ani na miłość, ani na zobowiąza­ nia. Był tak samotny, jak tylko samotny może być człowiek. Teraz jednak znów odczuwał każde uderzenie ser­ ca, rozkoszował się każdym oddechem. Niczego tak bardzo nie pragnął jak tego, by całą swoją energię skupić na odzyskaniu Madeline. Zamiast tego jed­ nak musiał się zajmować sprawą Rumbelowa. Potem jednak - obiecywał sobie w duchu - Madeline będzie mogła policzyć na palcach jednej ręki dni swojej wol­ ności. Mieszając się z tłumem gości, nie spuszczał oka z Rumbelowa. Iluż ludzi on tu zaprosił! Tylu niewin­ nych ludzi! Cała ta historia coraz mniej mu się podo­ bała. Ubiegłej nocy MacAllister próbował się za­ kraść do domku wdowy i odkrył tylko tyle, że śrut mocno szczypie w pośladki. Tej nocy Gabriel zamierzał przeprowadzić własne dochodzenie. A do tego czasu Madeline musiała go zabawiać. - Jej wysokość to uosobienie dobroci. - Tak, panie, gdy spotkałam ją w gospodzie, odnio­ słam podobne wrażenie. Wydawała się nieśmiała i łagodna, co dało mi nadzieję, że ja też kiedyś będę taka. - Thomasin zakryła dłonią usta, a jej wielkie oczy jeszcze się zaokrągliły. - Ale lordzie Campion! Byłabym zapomniała! Wspominał pan przecież, że był pan z nią zaręczony! Ten temat musi być dla pa­ na bardzo bolesny. Proszę mi wybaczyć!

Co za urocza istota! - przemknęło mu przez myśl. - Nie ma za co przepraszać. Ten temat nie jest dla mnie szczególnie interesujący. Złamała obietnicę, czego się zupełnie po niej nie spodziewałem. Jej ro­ dzina szczyci się tym, że zawsze dotrzymuje słowa. Mam zatem nadzieję, że księżnę dręczy teraz poczu­ cie winy, gdyż w ostatniej chwili zrezygnowała z mał­ żeństwa. - Łamiąc panu serce - powiedziała Thomasin za­ równo współczującym, jak i zdziwionym tonem. Poznałam księżnę. Wydawała się bardzo miła. Nigdy bym nie sądziła, że może postąpić tak niehonorowo i tak brutalnie. Madeline prychnęła ostentacyjnie. - Ale panna de Lacy nie jest przecież księżną i my­ ślę, że miło będzie posłuchać o jej przygodach. Przeniósł spojrzenie z Thomasin na jedyną kobietę, która zdołała doprowadzić go do szaleństwa. Gdzie się pani udała po wyjeździe z Anglii, panno de Lacy? - Do Turcji - odparła krótko, niemal gburowato. - Jak najdalej się dało - mruknął wyraźnie poiry­ towanym tonem. - Dobry pomysł. - Sądzę, że ma pan jednak większe pojęcie o geo­ grafii - powiedziała Madeline. - Turcja nie leży na drugim końcu świata. - Ale na dalekich wybrzeżach Morza Śródziemne­ go i na pewno nie jest to odpowiednie miejsce do po­ dróży dla młodych dam. To, czego się dowiedział, mimo iż należało do przeszłości, w dalszym ciągu bardzo go martwiło. - Nic podobnego. Księżna jest bardzo pomysłowa i z Turcji wyjeżdżałyśmy pod eskortą tureckich żoł­ nierzy. Thomasin klasnęła w ręce.

- Niesamowite. Musieli naprawdę darzyć ją sza­ cunkiem! Gabriel miał jednak na ten temat inne zdanie. - Mój Boże! Co wyście tam narozrabiały? Nie, proszę mi teraz nie mówić, bo mógłbym się nie po­ wstrzymać od gwałtownych czynów. Thomasin zachichotała nieśmiało. - Z pewnością nie, lordzie Campion. Madeline wydęła usta jak prawdziwa obłudnica, którą z pewnością nie była. - Lord Campion jest skłonny do gwałtownych czy­ nów. - Nawet nie ma pani pojęcia, do jakich. Tak, jakby mógł zerwać jej bodaj włos z głowy. Trasa okazała się długa i po jakimś czasie nadje­ chały dwa powozy, by zabrać panie i dżentelmenów, których uwierało obuwie. Liczba piechurów topnia­ ła. Gdy zbliżali się do wybrzeża, na drodze zrobiło się prawie pusto. - A dokąd pojechałyście z Turcji? - spytała Tho­ masin. - Do Włoch. - Madeline wepchnęła kosmyk wło­ sów do czepka. - Do Toskanii, gdzie jest szczególnie pięknie. Potem do Grecji. Uwielbiam ich kuchnię. - Zapewne uwielbiała pani kuchnię również w in­ nych krajach. Kiedyś kpił z ogromnego apetytu Madeline i jej chęci, by spróbować każdego dania, dopóki go tylko wystarczy. Teraz uśmiechnął się na to wspomnienie i na myśl o Madeline, która podróżuje po Europie, degustując specjały poszczególnych kuchni narodo­ wych. - W Niemczech nie. Nie mają tak eleganckich so­ sów, jak w Europie Południowej... szczególnie Fran­ cuzi - urwała z miną winowajczyni.

- Była pani we Francji? - Przyjazny ton nie pokry­ wał irytacji. - Tylko przejazdem. - Madeline unikała jego spoj­ rzenia. - Sądziłam, że z Marsylii najłatwiej będzie dotrzeć do domu. - A księżna Magnus tak bardzo polega na twojej opinii? - Thomasin była wyraźnie zaskoczona i tro­ chę przerażona. - Rada, jakiej jej udzieliłaś, była wspaniała, ale wizyta we Francji pod rządami Napo­ leona, który kazał aresztować wszystkich Anglików, była chyba trochę pochopna. - Też mi się tak wydaje - powiedział Gabriel. - Co też, na miłość boską, skłoniło księżnę do tego, by uwierzyć, że uda się jej uniknąć aresztowania na te­ rytorium wroga? Madeline przypominała teraz wilczycę przygoto­ wującą się do ataku - głowę zwiesiła w dół, usztywni­ ła ramiona. - Cała Europa stanowiła wtedy terytorium wroga. Napoleon zajmował wszystkie miasta, a francuska flota przygotowywała się do bitwy. Nie można było znaleźć bezpiecznych portów ani odpowiednich dróg. Thomasin klasnęła w ręce. - Ależ byłyście odważne! - Raczej nierozsądne - skomentował Gabriel. - Skoro tak bardzo pan to przeżywa, trzeba było jechać za waszą wysokością. - Madeline nie zdążyła ugryźć się w język. A więc odczuła jego brak. Świetnie! Skoro on tak się o nią zamartwiał, to dobrze, że na niego czekała, zastanawiając się, czy i kiedy się pojawi. - Rzeczywiście, mogłem pojechać. - To nie fair, Madeline. Przecież lord Campion musiał zorganizować obronę wybrzeża - wtrąciła

Thomasin. - Słyszałam, jak papa o tym mówił. Lord Campion zorganizował przecież całą obronę północ­ nego wybrzeża, prawda, milordzie? Zaskoczony reakcją Thomasin, popatrzył na nią ze zdziwieniem. Skoro odważyła się polemizować z Madeline, a nawet ją strofować, może jednak nie była takim dzieckiem, za jakie ją uważał. - Owszem. Zrobił zresztą znacznie więcej. Swoim własnym jachtem przewoził szpiegów do Francji, a stamtąd wywoził swoich rodaków, którzy znaleźli się w nie­ bezpieczeństwie. Tej akcji jednak jeszcze nie zakoń­ czył, toteż nie zamierzał o niej wspominać. Rozejrzał się, ignorując zdziwienie Madeline i po­ ważne skinienie głową Thomasin. Tereny nadmor­ skie wyzbyły się wszelkich śladów cywilizacji i pod wpływem morskiej bryzy stały się dzikie i nie­ poskromione. Trawa stawała się coraz bardziej szorstka, drzewa karłowaciały. Najpierw poczuł, że buty zapadają mu się w piasku i żwirze, a potem dro­ ga nagle się urwała. Piechurzy wyszli zza drzew na wzgórza pokryte turzycą. Tam ustawiono całą ma­ sę namiotów, kryjących stoły i krzesła, zajęte teraz przez graczy i ich małżonki. Młodsi rozsiedli się na kocach rozłożonych na ziemi, inni spacerowali po klifach, pod którymi szalało morze, a cienka nie­ bieska linia horyzontu zlewała się z niebem. Gabriel zauważył nieobecność Madeline już po chwili. Odwrócił się i dostrzegł ją, stojącą nieru­ chomo, z twarzą ożywioną szczęściem. Roztańczo­ nym wzrokiem patrzyła na wznoszące się w niebo ptaki, ręce uniosła w powietrze, jakby chciała po­ szybować wraz z nimi. Wiatr wyciągał jej włosy spod czepka i przyklejał siermiężną suknię do cudow­ nych krągłości ciała. Czuła się najwyraźniej wspa-

niale w objęciach tej dzikiej przyrody i stanowiła jej chlubę. Na widok jej radości serce podskoczyło mu ze szczęścia. Tak bardzo pragnął ją przytulić, powalić na nierówną, piaszczystą ziemię i nakryć ją swoim ciałem. I poddać się pieszczocie wiatru, równie czu­ łej jak pieszczoty, którymi zamierzał obdarzyć Madeline. Roześmiał się krótko, ochryple. Thomasin ani żadna z kobiet spacerując nieopo­ dal, chroniących jasną cerę pod parasolkami, nie by­ łaby w stanie tego pojąć. Mężczyźni jednak zrozumieliby z pewnością jego odczucia. Wystarczyło mu tylko jedno spojrzenie, by dostrzec, że nie jest jedynym, który zauważa błogość Madeline. Chwila nieuwagi, a mogłaby dojść do wnio­ sku, że z łatwością uwolni się spod jego wpływu w ra­ mionach innego mężczyzny. Przybrał więc swój naj­ bardziej aksamitny ton. - Proszę, niech pani pozwoli ze mną, panno de Lacy. Nie chcę pani stracić. Popatrzyła na niego pustym wzrokiem, pogrążo­ na w tej niezwykłej rozkoszy, jaką dawała jej świado­ mość, iż sięga nieskończoności. Wyraźnie dostrzegł moment, w którym wróciła do świata. Popatrzyła na niego ostro, dumnie uniosła podbródek. - Nigdy mnie pan nie posiadał. - Posiadałem - odparł miękko. - Ale nie w pełni. Nie w sposób, jaki miałby zna­ czenie. Mówiła prawdę. Był tego świadom. Nie zamierzał jednak przegrać ponownie. Powiódł ją z powrotem w stronę lady Thomasin, którą najwyraźniej przera­ żała ich wzajemna wrogość.

- Panno de Lacy - powiedział. - Muszę panią ostrzec. Wiedział, że Madeline zajęła miejsce u boku Thomasin, gdyż nie mogła taktownie się wycofać, co wię­ cej, wiedziała, że on i tak przywoła ją z powrotem. - Ostrzeżenie? Z pańskich ust, milordzie? O cóż chodzi? - Wydaje mi się, że służący pana Rumbelowa są nieco gorzej dobrani, niż należałoby oczekiwać. Dzieje się tak zapewne dlatego, że pan Rumbelow prowadzi kawalerskie gospodarstwo. Kiedy zdecydu­ je się ożenić, problem na pewno zostanie rozwiązany. Absolutnie w to nie wierzył, ale obdarzył Thomasin uśmiechem, który świadczył wyraźnie o tym, że darzy swego gospodarza całkowitym zaufaniem. Nie należało siać paniki wśród gości Rumbelowa. Jesz­ cze nie teraz. - Ale tymczasem, panno de Lacy, proponuję, by flirtowała pani raczej z dżentelmenami z towarzy­ stwa. Wreszcie udało mu się ją rozzłościć. Zrobiła kilka szybkich kroków naprzód. Pierś falowała jej z wściek­ łości. Żałował, że nie włożyła sukni z odważniejszym dekoltem, ale w końcu był męskim zwierzęciem o fa­ talnej reputacji i lubieżnych skłonnościach. A zaspo­ koić tę chuć pragnął wyłącznie z Madeline. Thomasin przyspieszyła kroku, by za nią nadążyć. - Ja też jej to mówiłam. Madeline przerwała jej bezpardonowo. - Milordzie, nie sądzę, by rekomendacje człowie­ ka uzależnionego od hazardu mogły wpłynąć na mój wybór znajomych. - Ależ Madeline, przecież lord Campion ma na względzie wyłącznie twoje dobro - powiedziała Thomasin.

Zrównując się z Madeline, Campion zdecydował, że zirytuje ją jeszcze raz. - Być może za granicą przyzwyczaiła się pani do towarzystwa osób o podejrzanej reputacji, ale tu­ taj, w Anglii obyczaj nakazuje, by młode damy obra­ cały się raczej w towarzystwie dżentelmenów ze swo­ jego środowiska. Madeline popatrzyła na Gabriela ponad głową Thomasin. - Jednak musi pan przyznać, że trudno znaleźć tu dżentelmena, który nie uległ przeklętemu wpływowi hazardu, który tak często prowadzi przecież do kata­ strofy. - Ależ Madeline - powiedziała cicho Thomasin. Wielu obecnych tu panów to wcale nie hazardziści. Przyjechali tu z rodziną na zaproszenie pana Rumbelowa, asystują matkom i siostrom. - Niech pani nie próbuje niczego logicznie wyja­ śniać. Szkoda czasu. Panna de Lacy jest znana z bra­ ku zdrowego rozsądku. - Lordzie Campion! - Thomasin popatrzyła na tę parę zmierzającą w stronę klifów. To było naprawdę niepotrzebne! Ale on jej nie słyszał. Widział tylko Madeline. - Moja droga panno de Lacy - powiedział - nie każdemu graczowi brak dyscypliny. Niektórzy pod­ chodzą do stolika, by osiągnąć pewien konkretny cel, a potem natychmiast rezygnują z dalszej gry. - O ile znowu nie ulegną słabości i nie wpadną w szpony hazardu - odcięła się Madeline. - Wasze wzajemne oskarżenia sprawiają mi przy­ krość - powiedziała Thomasin. - Może niektóre kobiety powinny pójść po rozum do głowy i zrozumieć, że nie należy sądzić mężczy­ zny, jeśli nie wiadomo nic na temat pobudek, jakimi

się kieruje i jego motywacji. Tym bardziej że widzia­ ło się go ostatnio przed czterema laty. - Chyba się tu zatrzymam, a wy idźcie przodem powiedziała Thomasin, przystając. Madeline szła dalej. Gabriel również. - Ten mężczyzna nie dbał o mnie do tego stopnia, że posłużył się dokładnie sposobami, którymi gar­ dzę, by zdobyć fortunę. - Ale nie to cię irytuje, kochanie. Chodzi ci o to, że posiadając własny majątek, jestem od ciebie mniej zależny i nie możesz mnie kontrolować. - Podobnie jak ojca. Chwycił ją za ramię. - Nie jestem twoim ojcem. Doszli do krawędzi skały, kipiąc gniewem. - Nie musisz mi tego wszystkiego mówić. Wiem, kim jesteś. - Nie, nie wiesz. - Przyciągnął Madeline do siebie i zajrzał jej prosto w oczy. - Nigdy nie dałaś mi szan­ sy, abym ci udowodnił, jakim potrafię być mężem. Za bardzo się mnie bałaś. - Bałam się? Bałam? Jak śmiesz? - Bałaś się, że będę taki jak on. Mało troskliwy i płytki. Dobrze wiem, że w każdej sprawie sama po­ dejmujesz decyzje i musisz w dodatku spłacać jego wierzycieli. Mruknęła coś niezrozumiałego. - Kochanie, czy ty naprawdę sądzisz, że wyasygnu­ jesz dla mnie jakiś fundusz i dzięki temu będziesz mną rządzić? Mogę pozwolić kobiecie, by wzięła mnie w cugle i kazała się zabrać na najwspanialszą przejażdżkę swego życia, ale tylko wtedy, kiedy sam będę miał na to ochotę. - Wreszcie pozwolił się jej odsunąć. - Nigdy tego nie rozumiałaś.

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma. Wy­ czuwał, że się boi. Gdyby zostali sami, dałby jej jesz­ cze więcej powodów do strachu. Ale patrzyli na nich ludzie, i tak już urządzili wido­ wisko i Gabriel nie chciał, by Rumbelow zauważył, ile ta kobieta dla niego znaczy. - Biegnij, Maddie - powiedział cicho. - Musisz przecież towarzyszyć tej młodej damie. Madeline rozejrzała się, zobaczyła, że Thomasin zniknęła z pola widzenia, i z westchnieniem irytacji cofnęła się od krawędzi urwiska. Za późno. Gabriel był pewien, że jeszcze przed za­ kończeniem rozgrywki Madeline posunie się za dale­ ko i wpadnie prosto w jego ramiona.

ROZDZIAŁ

11

Thomasin przesypywała bezmyślnie ziarnka pia­ sku i patrzyła na służących, którzy sprzątali właśnie resztki posiłku, oraz damy sięgające po swoje szkicowniki. - Czy ja też muszę rysować? To naprawdę okrop­ nie nudne. - Wcale nie, jeśli masz ku temu zdolności - powie­ działa Madeline, oddała lokajowi koszyk i wymamro­ tała jakieś zdawkowe podziękowania. - Następnie znowu skierowała uwagę na Thomasin, która siedzia­ ła na kocu obok. - A ty, jak mniemam, ich nie masz. Thomasin popatrzyła na nią z ukosa.

- Jak na osobę, która przez cale życie była damą do towarzystwa, jesteś dość zuchwała. Madeline wyprostowała plecy. - Zuchwała? W jakim sensie? - No... w takim. Nie mówisz jak służąca. - Thoma­ sin zmarszczyła nos. - Nie zachowujesz się jak służąca. O, niedobrze. Co takiego mówiła Eleanor? Moż­ na być damą do towarzystwa tylko wtedy, jeśli nie ulega się pokusie, by wypowiadać własne opinie na różne tematy. Jeśli nie rozstawia się ludzi po ką­ tach, nie rozkazuje. - W drodze tutaj - ciągnęła Thomasin - rozma­ wiałaś bardzo szczerze z lordem Campionem. Dziewczyna nie była tak mało spostrzegawcza, jakby Madeline sobie życzyła. - Jesteśmy starymi znajomymi. Księżna i on... - Byli zaręczeni. Wiem. Już o tym mówiłaś. Ale wydaje mi się, że czujesz się bardzo swobodnie w je­ go towarzystwie. A on w twoim. Madeline poczuła gęsią skórkę. Gabriel usiadł za nią i nie musiała nawet na niego patrzeć, żeby wiedzieć, jak uważnie ją obserwował podczas lun­ chu. Merdel Ta niema, ciągła obserwacja doprowa­ dzała ją do szału. Co chciał osiągnąć tym dręczeniem? Zmarszczyła brwi. I co miał nadzieję osiągnąć? - W przyszłości postaram się zachować bardziej odpowiednio. - Jeśli chodzi o mnie, może się nie starać - odpar­ ła Thomasin. - Wasze ogniste kłótnie są naprawdę fascynujące. - Nie kłócimy się i na pewno nie ogniście. Po pro­ stu dyskutujemy dość intensywnie o pewnych spra­ wach. - Madeline zbyt późno zdała sobie sprawę, że nie powinna w taki sposób jej poprawiać. Właśnie

przed tego rodzaju zachowaniem przestrzegała ją Eleanor. Madeline musiała położyć kres tej rozmowie, gdyż o mało co nie zdradziła się całkowicie. - Jeśli nie lubisz rysować - powiedziała grzecznie - to możesz dołączyć do grających w krykieta albo do łuczników. Thomasin zaczęła głośno chichotać i długo nie mogła się uspokoić. - Widzisz? Nawet wtedy, kiedy próbujesz się za­ chowywać jak dama do towarzystwa, mówisz niesto­ sowne rzeczy. Nie powinnaś zmieniać rozpoczętego przeze mnie tematu. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Eleanor z pewno­ ścią nigdy nie zmieniała tematu poruszanego przez Madeline. - Lord Hurth idzie w naszą stronę - jęknęła Tho­ masin. Nigdy w życiu Madeline nie cieszyła się bardziej z tego, że musi przerwać rozmowę. - Uśmiechaj się. Zapyta cię, czy nie zechciałabyś się z nim przespacerować albo zagrać w tenisa. Thomasin uśmiechnęła się posłusznie. - Jest przystojny, ale chyba ma zbyt wysokie po­ czucie własnej wartości - mruknęła pod nosem. - Ale to wspaniała partia! Gdyby zaczął się do cie­ bie zalecać, twoja macocha byłaby zachwycona. Thomasin zerknęła na rodziców, którzy rozsiedli się wygodnie w cieniu namiotu. Jej ojciec rozmawiał z innymi graczami, ale macocha świdrowała ją wzro­ kiem. - Szłam z Hurthem przez jakiś czas w tę stronę, ale to okropny nudziarz. - Ci, którzy mieszkają w Hurth Manor, mają wła­ śnie taką reputację.

- Używa stu słów tam, gdzie wystarczyłoby dzie­ sięć, a bez przerwy opowiada o sobie, mówi, czym się zajmuje, jakie ubrania nosi, opowiada o przyjacio­ łach i rodzinie, bez wątpienia najstarszej i najczci­ godniejszej w całej Wielkiej Brytanii. - Thomasin przyglądała się uważnie Hurthowi. - Nie sądzisz, że ma na sobie wulgarny strój? Krótkie skórzane buty Hurtha pasowały do jego złotego żakietu, a trymowany jaskrawym złotym sza­ merunkiem żakiet w kolorze królewskiego błękitu przyprawił Madeline o ból głowy. Kołnierz koszuli Hurtha miał tak wykrochmalone końce, że lord z trudnością odwracał głowę, a jego sposób porusza­ nia się wskazywał wyraźnie na to, że nosi gorset, by sprostać wymogom najnowszej mody. W sumie był typem modnisia o okropnym guście. - Sądzę, że gdy się dziedziczy tytuł markiza, ogrom­ ny majątek i najlepszą stadninę w kraju, można sobie pozwolić na własny styl. - Zatem uważasz, że jego strój jest wulgarny. Thomasin szybko wyciągała wnioski. - Nie znam się na wyrafinowanych ubraniach. - Sądzę, że się znasz. Madeline popatrzyła na przelatujące ptaki, potem przeniosła wzrok na fale i zaczęła udawać, że nie wie, co Thomasin ma na myśli. - Hurth opowiadał mi o swoich koniach. - Naprawdę? - To była dobra wiadomość. - Widać zrobiłaś na nim wielkie wrażenie. Rodzina Hurtha naprawdę zna się na koniach i dyskutuje na ich te­ mat wyłącznie z równymi sobie. - Zrobiłam, co mi kazałaś. Trzepotałam rzęsami, zadawałam pytania, jakby mnie to interesowało, i raz dotknęłam lekko jego ramienia.

- Najwyraźniej podziałało. A ty z pewnością inte­ resujesz się końmi. Przecież rodzina Jeffy'ego je ho­ duje, prawda? Thomasin stropiła się wyraźnie. - Tak, ale ja niespecjalnie lubię o nich rozmawiać. Madeline ukryła zdziwienie. - Ale przez to będziesz się bardzo nudzić w mał­ żeństwie. - Jeff nie rozmawia ze mną o koniach, tylko o mo­ im uśmiechu. I o włosach. - Jakie to miłe. I głupie - Masz rację. Oto lord Hurth. Zapłacisz mi teraz za dobre rady. - Thomasin uśmiechnęła się uroczo i wyciągnęła rękę do nadchodzącego. - Miło znów pana widzieć, milordzie. - Sądziłem, że pani i oczywiście pani dama do towarzystwa przejdziecie się z przyjemnością po skałach. - Hurth pogłaskał delikatnie baczki. Tak bardzo zainteresowała panią ewolucja, jaką przeszedł koń średniowieczny, by w końcu osiągnąć postać swego delikatnego, szybkiego potomka, że postanowiłem wyjaśnić pani ten proces ze szczegó­ łami. - Jak to miło, że pan o mnie pomyślał. - Prawda? - zgodził się szybko Hurth. Thomasin przewróciła oczami i podała rękę Hurthowi, by pomógł jej wstać. Madeline podniosła się o własnych siłach. Hurth był nieprawdopodobnym nudziarzem i nie rekom­ pensował mu tego nawet urok osobisty. Nic jednak nie mogło zachwiać jego wiary we własną wspania­ łość i skoro zdecydował się zalecać do Thomasin, szanse, by się go pozbyć, praktycznie nie istniały.

No cóż. Thomasin miała przed sobą trudne chwile, ale zaloty Hurtha można było z pożytkiem wykorzystać. Współczuła jednak Thomasin tylko do chwili, gdy dziewczyna nie powiodła ich w kierunku drzewa, pod którym siedział Gabriel. - Lordzie Campion, wybieramy się na spacer, a moja dama do towarzystwa została bez męskiej opieki. Thomasin nie dokończyła nawet zaproszenia. Ga­ briel wstał i się ukłonił. - Wspaniały dzień na spacer. Jeśli pani pozwoli, lady Thomasin, chętnie się przyłączę. - Wspaniale! - Klaszcząc w ręce, Thomasin rzuci­ ła Madeline triumfalne spojrzenie. Hurth pogroził żartobliwie palcem, choć ten łobu­ zerski styl zupełnie do niego nie pasował. - To ja zamierzałem podać ramię lady Thomasin, ale jeśli zadowoli się pan damą, może ją pan sobie wziąć. Gabriel uśmiechnął się dziwnie. - Będę zachwycony spacerem z damą do towarzystwa. Hurth nie rozumiał, jak wielki popełnił nietakt, choć Thomasin rzuciła na niego karcące spojrzenie. Madeline pokręciła ostrzegawczo głową. Sama mogła zadbać o swoje sprawy i poprzysięgła sobie, że Hurth pozna kiedyś, co oznacza jej gniew, choć i tak nie zrozumie, cóż takiego zrobił, by na niego zasłu­ żyć. Wiedziała, że arystokraci nie liczą się zupełnie ze służbą, i uznała, że aby osiągnąć wyznaczony cel, musi teraz udać obojętność. Taka jawna obraza spra­ wiła jej jednak przykrość, a gdy porównała zachowa­ nie Hurtha z reakcją Gabriela, zacisnęła zęby ze zło­ ści. Nie, nie zamierzała być wdzięczna Gabrielowi za jego kurtuazję. Nie mogła go jednak zignorować ani zbesztać - szukała okazji, by przekazać mu infor­ macje, jakie uzyskała od Dużego Billa na temat tia-

ry. Dlatego poszła za Hurthem i Thomasin wzdłuż krętej ścieżki nad morzem. Gabriel splótł dłonie za plecami i szedł obok Madeline. - Masz interesujący wyraz twarzy. Zupełnie jakbyś rozgryzała orzech. Wyszli zza namiotów na dziką ścieżkę wijącą się wokół pagórków. Dokoła lśniły jaskrawe plamy kwiatów, błękitne motyle przeskakiwały z pączka na pączek i nikt nie mógł usłyszeć jej słów z wyjąt­ kiem pary idącej tuż przed nimi. Wraz z każdym po­ wiewem wiatru dochodził do nich monotonny głos Hurtha, więc Madeline odsunęła się na tyle, by się znaleźć poza zasięgiem ich słuchu, choć nie wzroku. - To nic takiego. Gabriel jej oczywiście nie uwierzył. - Nic zwracaj uwagi na Hurtha. To człowiek, któ­ ry kopie psa swojej babki, kiedy tylko ta nic patrzy. Madeline stanęła w pół drogi. - Wiesz to na pewno? - Jerry widział to na własne oczy. A potem stłukł go na kwaśne jabłko. - Na ustach Gabriela igrał lek­ ki uśmieszek. - Niby to przypadkiem. Jerry cieszył się z zaręczyn brata i zawsze korzystał z każdego nawet wyłącznie kurtuazyjnego zaprosze­ nia, by im towarzyszyć. Dlatego Gabriel i Madeline uważali, by z niczym się nie wychylać. Chcieli być sa­ mi tak często, jak tylko się dało, tak często jak być ze sobą powinni kochający się ludzie, i obecność kogo­ kolwiek, nawet najbardziej kochanego brata była im nie na rękę. - Cieszę się, że Jerry pokazał Hurthowi, gdzie ra­ ki zimują. Ja tylko... - Urwała. Ogarnął ją żal. Tak bardzo by chciała, żeby Jerry wciąż żył. Tak bardzo żałowała, że nie była dla niego milsza.

Gabriel zrozumiał, o czym pomyślała - Ja też. Ja też za nim tęsknię. Przeszłość, jaka ich łączyła, nie wymagała słów. Madeline wcale nic chciała, żeby tak było, ale nie mogła nie zauważać konsekwencji wynikających ze wspólnoty doświadczeń. I właśnie z tego powodu musiała opowiedzieć Ga­ brielowi o rozmowie z Dużym Billem. Gabriel na pew­ no nie uznałby jej obaw za przesadne; wierzyła, że po­ trafi sprostać sytuacji. - Przepraszam za swoje komentarze podczas prze­ chadzki. Nic wiedziałam, że organizowałeś obronę wybrzeża. Z pewnością nie marnowałeś czasu. - Czyżbyś przepraszała za wiwisekcję mojej oso­ bowości? - Wydawał się szczerze rozbawiony. - Wi­ dać czegoś ode mnie chcesz. A więc tak szybko ją rozszyfrował! - Nie! Raczej mam ci coś do powiedzenia. Kiedy tu szliśmy, Duży Bill... - Duży Bill? - Służący pana Rumbelowa - wyjaśniła. - Ach, ten, z którym szłaś. Ten, co to się tak zata­ cza, a za pasem trzyma broń. Zatrzymała się w pół kroku. - Naprawdę? Pistolet. - Sądziłaś, że to dobry człowiek i pokorny sługa? - Nie i gdybyś na chwilę zamilknął, wytłumaczyła­ bym ci nawet dlaczego. Gabriel zamilkł. Zamilkł jak grób. Zrozumiała, że po raz kolejny udało mu się ją sprowadzić na manowce. Jak on to robił? Podjudzał ją i obserwował efekty swoich poczynań niczym chło­ piec, który przeprowadza jakiś eksperyment. A ona zbyt często pozwalała się prowokować - nawet teraz

gniew burzył w niej krew - musiała go prosić o przy­ sługę. - Duży Bill powiedział mi coś, co uznałam za począ­ tek kłopotów - powiedziała, powstrzymując irytację. - Ściągasz na siebie kłopoty, moja droga. Zacisnęła zęby. - Powiedział mi, że pan Rumbelow wcale nie po­ chodzi z Lake District, tylko z Liverpoolu. - Sądziła, że Gabriel okaże zdziwienie, ale on tylko patrzył na nią z pogardą. - Mówił, że wychowywali się ra­ zem, i że pan Rumbelow o mało nie zginął na szubie­ nicy - dodała, zdecydowana, by zburzyć jego stoicki spokój. Gabriel szedł dalej, jak gdyby nigdy nic. - Mówiłaś o tym komuś? - Przecież dopiero sama to odkryłam. - Zrozumia­ ła, co oznacza ten brak zaangażowania. - Wiedziałeś? - Powiedzmy... że nie jestem zdziwiony. Próbując odzyskać równowagę, popatrzyła na oce­ an, a potem znów na mężczyznę, który, jak sądziła, nie pozwoli, by gościom Rumbelowa stała się krzywda. - Musimy coś zrobić. -My? - Ci ludzie to najprawdopodobniej przestępcy. - Bez wątpienia, a my niczego nie będziemy robić. - Groźni przestępcy. Mordercy. Duży Bill powie­ dział, że kiedyś pozbył się trupa. Gabriel skinął spokojnie głową. Najwyraźniej w dalszym ciągu niczego nie rozumiał. - Jesteśmy w niebezpieczeństwie! - krzyknęła. Ty też jesteś zagrożony. - Ja sobie poradzę. To ty powinnaś uważać. Gdy dotarł do niej sens jego słów, potknęła się o kamień leżący na ścieżce.

Chwycił ją za ramię, podtrzymał, cofnął rękę i znów ruszył wolno przed siebie u jej boku z rękami splecionymi z tyłu za plecami niczym dżentelmen, którym z pewnością nic był. Rozumiał wszystko. Znał prawdę. Życiorys Rumbelowa nie był mu obcy. - Dlatego postanowiłeś wziąć udział w grze. Na pewno coś planujesz. - Jeszcze niedawno twierdziłaś, że jestem po pro­ stu nieuleczalnym hazardzistą. Machnęła lekceważąco ręką. - Nieważne. Teraz rozumiem, dlaczego Duży Bill ma cię obserwować. - Tak, i niezbyt dobrze mu to wychodzi. - I o tym również wiedziałeś? - Mogę spokojnie powiedzieć, że zanudziłem go na śmierć. Obejrzała się za siebie, ale Gabriel pokręcił głową. - Rumbelow weźmie go teraz w cugle. Zresztą, czego mogłem dokonać w towarzystwie dwóch dam i jeszcze jednego dżentelmena? Duży Bill powinien był wczoraj śledzić raczej MacAllistera, ale ja mu oczywiście nie zamierzam podpowiadać. Z trudem powstrzymała podniecenie. - MacAllister ci pomaga? Pozwól, że i ja ci pomogę. - To wymaga bystrego oka i doświadczenia w grze. - Uśmiechnął się kpiąco. - Krótko mówiąc tak ohyd­ nej kreatury jak nałogowy hazardzistą. Nie zareagowała. Znowu ją prowokował. - Mogę okazać się przydatna w innych sytuacjach. Świetnie strzelam. - Owszem. Mogłem się o tym przekonać na własne oczy. Mam jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie. Widywała już kiedyś taki upór na jego twarzy. Nie zamierzał ustąpić. Pozostało jej obserwować

i udzielić pomocy dyskretnie, gdy nadarzy się po te­ mu okazja. - A więc co chcesz zrobić? - Nie dopuszczę, by Rumbelow zrealizował swoje łajdackie zamierzenia, niezależnie od tego, co knuje. - Wiesz zatem, że coś szykuje, ale nie znasz szcze­ gółów. - Łajdactwa to jego specjalność. - Gabriel skrzy­ żował ramiona na piersiach i wydawał się lekko roz­ bawiony. - Daj spokój, Maddie, i tak ci nic nie po­ wiem, a ty mi nic pomożesz. - Chyba nie będziesz biegał po okolicy i chronił lu­ dzi przed ich własną głupotą. Jakoś cię zupełnie w tej roli nie widzę. - Ja też nie. W ten sposób łatwo stracić życie. - Dlaczego się więc w to angażujesz? - Nie twoja sprawa. Całkowita obojętność Gabriela doprowadzała ją do szału. Idąca przed nimi Thomasin odwróciła głowę. - Wszystko w porządku? Czyż to nie cudowny spa­ cer? - zawołała, rzucając Madeline udręczone spoj­ rzenie. Hurth, wyraźnie niezadowolony, łypnął na nich spod oka i wrócił do swego rozwlekłego monologu. Madeline absolutnie nie współczuła Thomasin. Dziewczyna sama zaprosiła Gabriela na ten spacer i na­ leżała się jej teraz cała ta nuda, którą musiała znosić. Nie zasłużyła jednak na to, by zrobił jej krzywdę niebezpieczny przestępca. - Powinniśmy ostrzec przed Rumbelowem wszyst­ kich gości. Gabriel chwycił ją za łokieć. - Nie będziemy tego robić. Zabraniam. Nie znisz­ czysz zastawionej przeze mnie pułapki. Cały zeszły

rok poświęciłem na to, by zasiać Rumbelowowi w głowie taki pomysł i jeżeli teraz zaczniesz mącić, niewinni ludzie mogą to przypłacić życiem. Zaufaj mi po prostu. I jedź do domu. - Mam wyjechać? - Ten obcesowy rozkaz wytrącił ją z równowagi. Nie sądziła, że teraz, gdy Gabriel znów zyskał nad nią władzę, tak łatwo wypuści ją z rąk. - Jak mogę zostawić Thomasin i innych? Gro­ zi im przecież śmiertelne niebezpieczeństwo! - Nie. Ja w pełni kontroluję sytuację. - W jakim sensie? - Czy nie możesz po prostu mi uwierzyć? - Oczywiście, że mogę - odparła zdziwiona. Skoro Gabriel miał plan, był to na pewno plan bardzo dobry. Zawahał się. - Więc wyjedź. - Dopóki tiara jest w niebezpieczeństwie, zostanę. Hurth i Thomasin znajdowali się wciąż w polu wi­ dzenia, więc Madeline nie ustawała w swych obo­ wiązkach damy do towarzystwa. Zaczerpnęła głębo­ ko powietrza. - Poza tym nie przyjechał jeszcze mój ojciec - Nie przyjedzie, więc nie masz na co czekać. Wra­ caj do domu. - Dlaczego? Będę na siebie uważać. Muszę też pil­ nować Thomasin. Poza tym mam powody, by sądzić, że tata jednak się tu zjawi. Przysłał nawet tiarę w charakterze kaucji. - Czekała, by Gabriel wreszcie się odezwał, chciała mieć pretekst, by zacząć błagać go o pomoc. Nawet nie mrugnął okiem. - Głupio zrobił, ale wiemy przecież oboje, kim jest, więc wcale mnie to nie dziwi.

- Nie powinieneś się w ten sposób wyrażać o mo­ im ojcu. Nie, nieprawda. Gabriel miał rację i właśnie dlate­ go ona nie chciała postąpić rozsądnie i wyjechać z Chalice Hall. Ojciec popadał w tarapaty nawet wówczas, gdy go pilnowała, nie wspominając już o tej straszliwej kabale, w jaką się wplątał, kiedy wyjecha­ ła z kraju. - Wybacz. - Gabriel zmarszczył brwi. - Ty nie ob­ rażasz mojej rodziny, ja nie powinienem obrażać twojej. - Nie mogłabym obrazić Jerry'ego. - Uśmiechnę­ ła się czule na jego wspomnienie. - Był taki uroczy. - 1 młody. Bardzo młody i bardzo głupi. - Gabriel niezręcznie zmienił temat. Najwyraźniej rozmowa o bracie w dalszym ciągu sprawiała mu ból. - Ale ty zdaje się chciałaś mnie prosić o pomoc. Hurth i Thomasin szli bez pośpiechu naprzód; Hurth najwyraźniej robił Thomasin wykład na jakiś ważny temat... temat ważny dla niego. Madeline zwol­ niła jeszcze bardziej kroku, by zwiększyć dystans. - Chcę cię prosić, żebyś wygrał dla mnie tiarę. Gabriel zatrzymał się nagle. - Ach tak, i dlatego stwarzasz te pozory uczucia? Spłonęła rumieńcem. - To nie uczucie, to zaledwie tolerancja - powie­ działa i doszła do wniosku, że odrobina pochlebstwa z pewnością nie zaszkodzi. - Nie chcę, żebyś zginął. - Ale mogę trochę oberwać, prawda? - Delikatnie przesunął dłoń z jej łokcia na ramię, przyciągnął do siebie i popatrzył w oczy. - Nie tolerujesz hazardzistów, a jednak wciąż mnie potrzebujesz. Bied­ na Maddie, domyślam się, że ta prośba ledwo ci przeszła przez gardło.

Kosmyk włosów wysunął się jej spod czepka i mu­ snął twarz. - Chcesz odzyskać swoją tiarę, prawda? Jak i ile jesteś gotowa za nią zapłacić? Miłość, jaką żywił do niej Gabriel, stawiała ją w niezręcznej sytuacji. - Zapłacić? - Chyba nie sądziłaś, że jestem gotów wygrać coś tak cennego jak królewska tiara i po prostu ci ją wrę­ czyć. Taki niemoralny hazardzista jak ja? Poczuła głęboki zawód, choć w zasadzie niczego innego się po nim nic spodziewała. Ruszyła sztywno naprzód. - Nie, rzeczywiście, nie sądziłam, że to zrobisz. Mogę ci zaoferować swoje zasoby. - A co one są warte? Przecież ty sama zostałaś sprzedana Knightowi. Ty i wszystko, co posiadasz. Nic ci już nie zostało. Popatrzyła na Gabriela z bezradnym przeraże­ niem. Oczywiście miał rację. Jakaś logicznie myśląca cząstka jej umysłu doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ale była przecież księżną z własnym tytułem i zawsze miała więcej ziemi i majątku niż inni. I na­ wet przegrane ojca nie poczyniły znaczącej wyrwy w rodzinnym majątku. A potem papa stracił to wszystko w jednym rozda­ niu kart. Lecz nawet i wtedy miała nadzieję, że pójdzie do pana Knighta, przekona, by zachował się rozsąd­ nie, i wszystko wróci do normy. Nie przyszło jej do głowy, że zanim podejmie jakiekolwiek działania, będzie potrzebowała pieniędzy, i to natychmiast. - Musisz mi uwierzyć, jeśli cię zapewnię, że... chwyciła go za rękę. - Tylko głupiec ufa komuś przy hazardowym stoliku.

Fakt, że ją odtrącił, nie powinien jej dziwić, a jed­ nak zdziwił. - Więc mi nie pomożesz? - Tego nie powiedziałem. Ale wymagam... obietni­ cy. Obietnicy, której nie złamiesz. - Ja nie łamię... - Urwała. Uniósł dłoń. - I nie kłam. Łamała przecież obietnice. Przyrzekła, że wyjdzie za niego za mąż, i zerwała zaręczyny. - Chcę spędzić z tobą noc. Wstrzymała oddech. - Co? Nie! - Ależ tak! Nie żartował. Jego oczy zamiast triumfalnie roz­ błysnąć, zapłonęły wściekłością. - Sam powiedziałeś, że mocą zakładu należę teraz do pana Knighta. - Głos Madeline brzmiał nieswojo, jakby nie należał do niej. - Z pewnością wyklucza to przyjęcie podobnej propozycji. - Pan Knight nie powinien był czekać, aż sama do niego przyjdziesz. Prawo własności trzeba osobi­ ście realizować. Rozejrzał się. Hurth i Thomasin zniknęli już za wzniesieniem. Zostali sami. Gabriel pociągnął Madeline za sobą w gąszcz drzew i pochylił się, by spojrzeć jej prosto w twarz. - Chodźmy do domu - wyszeptał, po czym zerwał Madeline z głowy czepek, który zawisł jej na karku, podtrzymywany przez wstążki zawiązane pod brodą. I wtedy ją pocałował. Nie powinna była mu na to pozwolić. Już raz po­ smakowała uwodzicielskiej mocy Gabriela i okazała się aż nazbyt podatna na jej działanie. Ale jak on wspaniale całował! Poza tym życie Madeline stawało

się ostatnio coraz bardziej skomplikowane, a świat nie wyglądał już tak prosto i czarno-biało jak kiedyś. Nie wiedziała już, co sądzić o wielu sprawach. Nie wiedziała, komu może zaufać, a kogo ma się oba­ wiać. Ale wiedziała, że Gabriel nigdy nie budził w niej lęku. Przycisnął ją mocno do siebie opiekuńczym ge­ stem, by poczuła siłę drzemiącą w jego rozgrzanym ciele, a ona oparła mu dłonie na ramionach. Przy­ mknęła oczy, zatapiając się w mrocznym świecie zmysłów. Powiew chłodnej bryzy o zapachu solanki przemknął po jej skórze i potargał korony drzew. W oddali rozległy się trzaski gałęzi i szelest liści, ko­ lejne fale rozbijały się o brzeg. Żar słonecznych pło­ mieni palił jej twarz. Wargi Gabriela kołysały się, przyklejone do jej warg, jak gdyby sam dotyk przy­ sparzał mu nieziemskich rozkoszy, ale wtedy Madeline sama otworzyła usta, tylko odrobinę, tak by zdo­ być małą próbkę jego smaku. Chciała błyskawicznie wycofać język, jednak Gabriel pochwycił go zębami. Nareszcie otwarci i gotowi na swoje przyjęcie, dłu­ go badali i smakowali, a Madeline nurzała się w wiru­ jących barwnych źródłach pełnych czerni, czerwieni i złota. Poczuła mocne pulsowanie w nadgarstkach, jej oddech zmieszał się z oddechem Gabriela, aż obo­ je stali się jednością, częścią wiatru, drzew, ziemi. Ucieleśnieniem dzikości natury... nieokiełznanej na­ miętności. Powoli odjął wargi od jej ust i długo czekał, aż wreszcie otworzyła oczy. - A teraz idź do domu jak grzeczna dziewczynka i jeśli tiara będzie stawką, to ją dla ciebie wygram. Chciała mu dać wszystko, wszystko, co uczyniłoby go szczęśliwym. - Zgódź się, Maddie - kusił.

Na szczęście instynkt wyraźnie podpowiadał jej, że nie powinna mu ufać. Przez chwilę jeszcze milczała, czekając, aż umysł znów zacznie racjonalnie funkcjo­ nować. W końcu zebrała myśli i rozważyła fakt, że Gabriel właśnie ją pocałował, usiłując w ten sposób wymusić zgodę na swoją propozycję. Odetchnęła głęboko świeżym powietrzem, walcząc o odzyskanie równowagi. Gabriel jak zwykle przyprawił ją o za­ wroty głowy. Sięgnęła rękami za plecy, by uwolnić się z jego ob­ jęć, po czym odsunęła się o krok. - Nie mogę iść do domu. Jak sam bezdusznie stwierdziłeś, nie mam już domu. - Nie być już Madeline de Lacy, panią Lacy Manor? Sama myśl sprawia­ ła jej ból. -Teraz muszę dogonić Thomasin, zanim się zorientuje, że właśnie została skompromitowana. Dyskusja dobiegła końca i Madeline pospiesznie się oddaliła. Czuła kompletny zamęt w głowie, my­ śląc jednocześnie o wszystkim, czego właśnie się do­ wiedziała i co musi w związku z tym zrobić. Gabriel bez trudu ją dogonił i po chwili szedł obok, znów obejmując ją w pasie. - Grozi ci niebezpieczeństwo. Madeline poprawiła czepek, by osłonić twarz, po czym wystawiła policzki na wiatr, w nadziei, że chłodna bryza oczyści je z rumieńców namiętności. - Jeśli wyjadę, a ojciec zjawi się pod moją nieobec­ ność, kto wyciągnie go z kłopotów, w jakie się paku­ je przez te szalone zakłady? - Twój ojciec tu nie przyjedzie. - Nie zmienimy faktów - odparła, patrząc mu pro­ sto w oczy. - Przyjedzie. On kocha hazard. Zastana­ wiam się tylko, co go zatrzymało do tej pory. - W takim razie ja mógłbym z nim porozmawiać powiedział chrapliwym, zduszonym głosem.

Madeline nie wytrzymała i dała upust sarkastycz­ nemu nastrojowi. - No, to załatwi sprawę. Ojciec na pewno poważ­ nie potraktuje argumenty kogoś takiego jak ty, zna­ nego, niepoprawnego hazardzisty. - Była tak wyczer­ pana nerwowo, że nie zamierzała dłużej liczyć się ze słowami. - Pomyśli, że chciałeś się go pozbyć, żeby uniknąć wyzwania i będzie tylko jeszcze bardziej zdeterminowany do gry. Gabriel wymamrotał coś pod nosem, co brzmiało dokładnie jak „Próbowałem. Naprawdę próbowa­ łem." - W takim razie - dodał głośniej - będziesz mi musiała zapłacić za tiarę tyle, ile zażądam.

ROZDZIAŁ

12

- Coś pan jej powiedział? - MacAllister zgniótł w dłoni świeżo wyprany i wykrochmalony krawat. No nie, chyba pan żartuje! - Oczywiście, że nie. - Gabriel wyjął mu z ręki zwłoki krawata, po czym cisnął je za siebie, potrząsa­ jąc ze smutkiem głową. - I powiedziałeś pan tej panience, co to Jest-Hrabinią-I-Proszę-O-Tym-Nie-Zapominać, że wy­ grasz tiarę królowej i po prostu ją oddasz, bez jedne­ go pocałowania w dupę?... Ee, zaraz. - MacAllister łypnął na Gabriela. - Dam sobie łeb odstrzelić, że z tym całowaniem to coś jest na rzeczy.

- Stanowczo za dobrze mnie znasz. - Gabriel wy­ ciągnął rękę, czekając, aż MacAllister poda mu nie­ naruszony krawat. - Panie, zamierzasz zmarnować kupę cennego czasu, chociaż powinieneś odpoczywać przed poje­ dynkiem, a ty zamiast tego będziesz romansował z jakąś hrabinią, która już raz dała ci kosza? - Sam może bym tego tak nie ujął, ale... owszem, taki mniej więcej mam zamiar. - No to ja bym chciał się dowiedzieć, co takiego jest w tej dziewce, że mężczyźnie odejmuje rozum. Zawsze były z nią same kłopoty. I zawsze będą, a kłopotów to masz już panie dość. Jeszcze teraz, kiedy są widoki, żeby nareszcie raz na zawsze zała­ twić się z Rumbelowem! Kłopoty? MacAllister miał rację. Z Madeline wią­ zało się sporo kłopotów. - Pozbądź się jej, panie - nalegał MacAllister. Niech jedzie, gdzie chce. Poromansować możesz później. Gabriel pedantycznie owinął krawat wokół szyi i rozpoczął subtelny proces tworzenia prawidłowego węzła. - Ona się nie zgodzi wyjechać. - Dlaczego, do stu diabłów? - Bo ciągle jeszcze może się tu zjawić jej ojciec. Wzrok Gabriela i MacAllistera spotkały się w lu­ strze. Szkot skrzywił się. Dobrze wiedział, co Gabriel sądzi o ojcu Madeline. Po jej wyjeździe na konty­ nent, w napadzie pijackiej wściekłości, wypowiedział się na temat Magnusa wystarczająco barwnie i jed­ noznacznie. MacAllister nie pojmował jednak, o co chodziło dziewczynie - nic najlepiej znał się na stosunkach międzyludzkich.

- A mówiłeś jej, panie, że może zginąć? - Sama na to wpadła. MacAllister otworzył usta ze zdumienia. Kiedy w końcu trochę ochłonął, zapytał: - I ciągle nie chce jechać? Ja tam się wzdrygam za każdym razem, jak widzę któregoś z tych obwie­ siów z pistoletami zatkniętymi za pas. Sam bym się chętnie stąd ulotnił. Gabriel pokiwał głową nad tą demonstracją tchó­ rzostwa. MacAllister nigdy w życiu nie cofnął się przed żadną walką. - Nie możesz. Jesteś mi potrzebny. -Uch -westchnął ciężko MacAllister, chociaż Ga­ briel dobrze wiedział, że w rzeczywistości jest za­ chwycony. - No, ale nawet jak ją masz tutaj pod no­ sem, to jeszcze nie znaczy, że musisz do niej smalić cholewki, panie. - Owszem, muszę. - Nie wiem czemu. Gabriel także tego nie wiedział. To, co narodziło się między nim a Madeline nie przypominało nicze­ go, co przeżył, albo miał nadzieję kiedykolwiek prze­ żyć. Cztery lata wcześniej, kiedy się poznali, ona nie rozumiała nic z tej niesamowitej więzi, która ich po­ łączyła. Związek ciał, o tak, szaleli za sobą i pragnęli się aż do bólu. Ale to było także coś więcej - przyjaź­ nili się, śmiali z tych samych żartów, wyznawali te sa­ me ideały, nawet jeśli teraz wydawało się inaczej. Gdyby Gabriel nadawał się na potulnego pantoflarza. stworzyliby idealne małżeństwo. Ale wyszło ina­ czej. Madeline urządziła tę straszliwą scenę u Almacka, a podczas jej mowy oskarżycielskiej Gabriel my­ ślał tylko o tym, że ona grozi mu rozstaniem. Nie wypowiedział ani słowa. Przyjął pokornie wszelkie inwektywy.

Po powrocie do domu zrobił to, co wyobrażał so­ bie przez wiele godzin - wspiął się na drzewo przed oknem Madeline i włamał się do środka, by wziąć ją w posiadanie. Sądził, że to wszystko załatwi. Że ona uzna prawo własności i podda się jego woli. Tymczasem sprawy potoczyły się inaczej, Madeli­ ne odeszła, a on został sam, torturowany przez wspo­ mnienia. To było znacznie gorsze niż poprzednie wielogodzinne fantazje, bo tym razem niczego nic zmyślał. Wiedział dokładnie, jak wyglądają jej piersi, wiel­ kie i ciężkie, o brzoskwiniowych sutkach tak wrażli­ wych na najmniejszy dotyk. Znał ciepło jej aksamit­ nie miękkiej skóry, zwłaszcza między udami... zwłaszcza w tym miejscu, przez które sam musiał so­ bie utorować drogę. Wiedział, jak odpowiada na je­ go każdy gest, jak jęczy, powoli i głęboko, pozwala­ jąc mu na wszystko, nawet na to, co sprawiało jej ból. A sprawił jej ból. Jak na kobietę o znacznym wzro­ ście i tak śmiałym temperamencie, okazała się zaska­ kująco wąska w środku. Na wspomnienie tego gorące­ go wnętrza, więżącego jego penisa, Gabriel budził się gwałtownie, przejęty dreszczem pożądania. Nie dał jej żadnej taryfy ulgowej - po prostu nie mógł, fizycznie nie mógł się wycofać. A Madeline odpłaciła mu pięk­ nym za nadobne, zatapiając paznokcie w jego plecach. Naznaczyła go, tak samo, jak on naznaczył ją. A potem odeszła. - Niech to diabli! - Kolejny krawat wylądował na ziemi. MacAllister z cichym plaśnięciem wcisnął mu w dłoń kolejny. - Opanuj się trochę, panie, bo w końcu krawatów zabraknie.

Kiedy był w niej, w samym środku, wtedy napraw­ dę czuł, że należy do niego. Pamiętał jej nogi, które rozchylały się gościnnie, by po chwili uwięzić jego biodra w żelaznym uścisku. Każdy najmniejszy ruch wydawał się zaplanowany specjalnie po to, by powo­ li doprowadzić go do najpotężniejszego orgazmu je­ go życia. Dobry Boże, co to była za noc! MacAllister mamrotał coś z wielkim oburzeniem, szczotkując jego elegancką, granatową marynarkę, ale Gabriel nie słuchał. Potem zobaczył Madeline w Chalice Hall, jak za­ wsze dumną, wysoką jak topola i może nieco szczu­ plejszą niż dawniej - i natychmiast doznał erekcji, tak gwałtownej i uporczywej, że niejedna i nie dwie zamężne damy oferowały mu swe wdzięki dla ulże­ nia w napięciu. Ale on nic chciał ich wdzięków, chciał tylko Madeline, a Madeline znalazła się całko­ wicie poza jego zasięgiem. Chyba że ulegnie szantażowi - dodał w myślach, uśmiechając się do lustra. MacAllister zauważył ten uśmiech i wyraził sta­ nowczą dezaprobatę. - Panie, przecież i tak nic możesz mieć tej dziew­ ki na stałe. Jej szanowny tatuś przegrał córeczkę w karty z tym Amerykaninem. - Pan Knight nie powinien tak czekać bezczynnie, aż wygrana sama do niego przyjedzie. Dobrze rozu­ miem, co chciał przez to osiągnąć. W ten sposób mo­ że podkreślić swoją pozycję jej pana i władcy. Ale pozwalając, żeby wygrana włóczyła się po kraju bez nadzoru, naraża się na niebezpieczeństwo, iż sięgnie po nią ktoś inny, nieskrępowany przez zasady kodek­ su hazardzistów. Niech szlag trafi prawa, Gabriel wiedział od za­ wsze, że Madeline należy tylko do niego, i nie zamie-

p

rżał dopuścić, by ktokolwiek sprzątnął mu ją sprzed nosa. - Taaa? A gdzieś ty zapodział te zasady, panie? - Nie pozbyłem się zasad, po prostu nie zamierzam z nich korzystać w rozliczeniach z panem Knightem. Wygrać żonę w karty to niezbyt ciekawy sposób na załatwienie sprawy zalotów. - Zasady to zasady, panie. Nie możesz ich odsta­ wiać do kąta, jak ci coś nie pasuje, bo wtedy nie bę­ dziesz lepszy od Rumbelowa. Gabriel wykrzywił się boleśnie. - Cios poniżej pasa, MacAllister. Gabriel odrobił pracę domową. Rumbelow nigdy nie wykręcił tego samego numeru dwa razy. Wyraź­ nie czerpał przyjemność z zaskakiwania swoich ofiar - a także sędziów. Podziemny światek Londynu i Liverpoolu czuł coś w rodzaju dumy z jego osiągnięć, chociaż zarazem gardził samym Rumbelowem. Wy­ rażenie „złodziejski honor" znaczyło dla niego tyle, co nic. Na początku kariery skrzyknął wokół siebie grupkę obrotnych, inteligentnych złodziei, żeby do spółki okantować bezradnych starców z branży. Ale po kilku latach, kiedy jego zgrana paczka zdoby­ ła już sobie pewną pozycję, nakręcił ogromną akcję, oszustwo na wielką skalę, dzięki któremu wyciągnął morze pieniędzy zarówno od arystokratów, jak i od kupców. A potem wykiwał wszystkich wspólni­ ków, i gdy zaczęły się kłopoty, uciekł, zabierając ze sobą wszystkie łupy i wydając kolegów na pastwę or­ ganów sprawiedliwości. Część powieszono, część de­ portowano. MacAllister wiedział o tym wszystkim, odnalazł nieliczną garstkę ocalonych z tamtego pogromu, po­ rozmawiał z nimi i usłyszał wiele ciekawych rzeczy na temat człowieka, którego nazywali Mistrzem.

Ale nic z tego nie docierało do Gabriela, gdy w grę wchodziła Madeline. - A jednak zamierzam ją zatrzymać. Jej obietnica, że mnie poślubi, przeciwko obietnicy księcia, że po­ ślubi pana Knighta. To ja mam prawo pierwszeństwa. - Powinieneś się wstydzić, panie - odparł MacAllister charakterystycznym, zbolałym głosem. - Wy­ korzystujesz bezradną dziewkę, która rzekłaby ci wszystko, bo to była ostatnia szansa, żeby ocalić oj­ cowiznę. - I myślisz, że bardzo tego żałuję? - Gabriel był zachwycony, że trafiła mu się taka szansa. - Książę od wielu lat zatruwał jej życie przez swoje nierozważ­ ne decyzje. Skoro zamierza ryzykować dla niego ży­ ciem i zmusić mnie, bym jej na to pozwolił, to do­ brze, ale będzie musiała mi za to zapłacić. Za mój strach o nią i za ochronę. - To głupota. - Być może. Gabriel nigdy nie był dobrym człowiekiem. Zanim poznał Madeline, prowadził życie awanturnika, hazardzisty i uwodziciela. Aż nagle wszystkie jego uśpione pragnienia stopiły się w jedno - dzielić z nią życie. Odkąd odeszła, ani razu nie uległ tej wewnętrz­ nej dzikości, która tak ją do niego przyciągała. Najwyraźniej wszystko, czego potrzebował, to jed­ no pogardliwe spojrzenie olśniewających oczu Ma­ deline, bo dziki duch właśnie znów objął panowanie nad jego umysłem. Musiał ją mieć i chciał, by ona o tym wiedziała, by każda jej myśl zabarwiona była świadomością tego, co nastąpi. Chciał, żeby wzniesienie, które rozsadza­ ło mu spodnie, znalazło swój odpowiednik w słodkiej wilgoci między jej udami. Chciał być pewien, że gdy wsunie dłoń pod jej spódnicę i muśnie palcami gęste

loczki, poczuje, jak bardzo Madeline go pragnie. Te­ go popołudnia, gdy ją pocałował, gdy zaznał smaku jej ust, musiał powstrzymywać się ze wszystkich sił, by nie oprzeć jej o drzewo i nie objąć w posiadanie, natychmiast, w tej samej chwili. Nie zrobił tego, bo było jeszcze za wcześnie. I zbyt mało intymnie. - Uch, no, teraz wszystko wygląda jak się należy. Przez dłuższą chwilę nie rozumiał, że MacAllister mówi o jego krawacie. Poświęcił mu sekundę uwagi i przejrzał się w lustrze. - Rzeczywiście, dobrze pasuje. Podaj mi marynar­ kę i nóż do schowania w cholewie. - Sięgnął po po­ żółkłą damską rękawiczkę leżącą na szafie i długo wąchał dyskretną mieszankę zapachu skóry i zapa­ chu Madeline. - Wybieram się na bal - powiedział z uśmiechem.

ROZDZIAŁ

13

Thomasin wyrwała szczotkę z ręki Madeline. - Jesteś beznadziejna. Madeline z żalem musiała przyznać jej rację. W prostej czarnej muślinowej sukni czuła się wysoka i niezgrabna, szczególnie w porównaniu z Thomasin wystrojoną w białą suknię z krótką tuniką z różowej krepy i niskim gorsem, który wspaniale podkreślał jej kobiece kształty. Tylko strzecha bezładnych pro­ stych jak struna złotych włosów stanowiła dysonans

w tym cudownym obrazie, a Madeline nie umiała nic na to poradzić. Sama nie potrafiła dojść do lądu z własnymi miękkimi puklami, a co dopiero z nieujarzmioną grzywą Thomasin. - Twoje wtosy po prostu nie chcą ze mną współ­ pracować. Może powinnam spróbować ułożyć je że­ lazkiem... - Madeline zerknęła niespokojnie na okrągłe, metalowe szczypce, które grzały się na kuchni. - O nie! Widziałam, coś zrobiła z moją nową, je­ dwabną suknią. Nic waż się tknąć moich włosów żad­ nym żelazkiem! Z głębokim westchnieniem Thomasin wstała, po czym wskazała Madeline miejsce na krześle przed lustrem. - Usiądź. Pokażę ci, o co mi chodzi. Madeline posłusznie usiadła. - Nie znoszę, jak mi się coś nic udaje - oświadczy­ ła z tłumioną złością. Podobnie czuła się po połu­ dniu, kiedy bezskutecznie usiłowała przekonać Ga­ briela, żeby wygrał dla niej tiarę. - A jednak często ci się to zdarza. Madeline przygryzła wargi, żeby powstrzymać się przed ostrą ripostą. Dlaczego coś, co w wykonaniu Eleanor wydawało się takie łatwe, było nagle takie skomplikowane? Madeline spędziła rano prawic kwadrans, usiłując rozpalić ogień w kominku, aż w końcu musiała wezwać na pomoc Zipporah. Szkieletowata pokojówka lady Tabard nie uwierzyła w mętne tłumaczenie Madeline na temat wilgotnej hubki i bez trudu błyskawicznie wykonała zadanie. Nie szczędziła przy tym przykrych komentarzy. Thomasin wzięła do rąk szczotkę i grzebień, po czym zaczęła czesać długie, ciemne włosy Made­ line.

- Mam swoje podejrzenia co do ciebie. - Podejrzenia? - Glos Madeline zabrzmiał o wie­ le za wysoko. - Jakie podejrzenia? - Myślę, że chyba nie zawsze pracowałaś jako dama do towarzystwa. Czy byłaś kiedyś wielką panią, ale ro­ dzice umarli i zostawili cię bez środków do życia? Bardzo prawdopodobna historyjka. Madeline ża­ łowała, że sama na to wcześniej nic wpadła. - Owszem! Dokładnie tak! Thomasin przez chwilę przyglądała się jej w lu­ strze z dziwnym wyrazem twarzy. - Aha... No tak - poprawiła się Madeline. - To znaczy, ja jeszcze się uczę, jak być damą do towarzy­ stwa. - I niezbyt dobrze ci idzie. - Thomasin szarpnęła splątane włosy. - Widziałam cię dzisiaj. Po południu straciłaś mnie z oczu i zostawiłaś sam na sam z lor­ dem Hurthem. - Czy odważył się na coś? - Madeline nie zniosła­ by, gdyby z jej winy temu niewinnemu dziewczęciu stała się jakakolwiek krzywda. Thomasin prychnęła pogardliwie. - Nawet nie zauważył, jak znikłaś. Za bardzo po­ chłonął go monolog na temat nowych krzeseł, które jego mamusia kupuje do jadalni w Hurth. Maminsy­ nek. - Mogło być gorzej - uśmiechnęła się Madeline. Mogło paść na konie. - Temat koni wyczerpaliśmy już wcześniej - od­ parła lodowatym tonem Thomasin. - Kiedy was dogoniłam, nie omieszkałam zazna­ czyć, że czas już wracać. - Powinnaś była to zrobić po pierwszych dziesięciu minutach. Ale za bardzo zajęła cię rozmowa z lor­ dem Campion. - Thomasin oparła dłonie o ramio-

na Madeline i obróciła ją twarzą do pokoju. - Co chwila skakaliście sobie do gardeł - ciągnęła, owija­ jąc sobie ciemne loki Madeline wokół palca. - Czy chcesz mi coś powiedzieć? - Na przykład, że Campion to ostatni drań? - za­ proponowała Madeline. - Nie, to nieprawda. Cieszy się opinią chłodnego dżentelmena, który lubi pozostawać na uboczu. Przy tobie jakoś nie wydaje się chłodny. Nawet w to­ warzystwie nie spuszcza z ciebie wzroku i nie moż­ na powiedzieć, żeby w tym wzroku było cokolwiek przyzwoitego. - Thomasin odchrząknęła. - Czy to z twojego powodu Jej Wysokość zerwała z nim zarę­ czyny? - Nie! On uprawiał hazard... w ten sposób zdobył fortunę i Jej Wysokość poczuła się urażona... - Co za bzdury! To niewielkie wykroczenie, a zresztą nie do końca prawda. Podobno od czasu ze­ rwania zaręczyn nawet nie tknął kart. Jeśli rzeczywiście tak było, co to mogło oznaczać? Czyżby zgodził się zagrać tym razem nie dlatego, że nie mógł opanować żądzy hazardu, tylko z powodu Rumbelowa? Może uznał, że stanowi on zbyt wielkie zagrożenie? W takim razie musiałaby uznać, że po­ stąpił wręcz heroicznie - tego nie mogłaby znieść. W takim razie musiałaby go... przeprosić. Madeline zadrżała. - Tak więc pomyślałam... - ciągnęła Thomasin, ostrożnie dobierając słowa. - Pomyślałam, że lord Campion kochał ciebie, a nie ją. Madeline zaniemówiła. Jeśli nie znało się wszyst­ kich faktów, taka teoria brzmiała bardzo rozsądnie. - A z twojego zachowania wnioskuję, że nie od­ wzajemniałaś tego uczucia. - Istotnie - przyznała Madeline słabym głosem.

- To dobrze. Nie chciałabym, żebyś skończyła ze złamanym sercem, bo dama do towarzystwa nie mo­ że poślubić arystokraty. - Thomasin obróciła Madeline z powrotem twarzą do lustra, owinęła sobie jej pasma wokół pięści i zaczęła je upinać w pętle. - Ale ty chyba zdawałaś sobie z tego sprawę. - Tak - odparła Madeline jeszcze ciszej. - Oczywiście Jej Wysokość jest ładniejsza od cie­ bie, ale z tego, co mówiła dzisiaj o złamaniu ślubów wynika, że piękno wnętrza nie dorównuje opakowa­ niu. - Thomasin potrząsnęła głową ze smutkiem. A nawet ją lubiłam. Cóż, nie można sądzić po pozo­ rach, prawda? - Księżna miała swoje powody, by zerwać zaręczyny - warknęła Madeline, czując nowy przypływ irytacji. - Nic sądziłam, że można mieć wystarczająco do­ bry powód, by zrobić coś podobnego. Sama księż­ na pouczała mnie, bym dobrze się zastanowiła, nim dam komuś moje słowo, bo złamać je to bardzo zły uczynek. Madeline chciała się odciąć, ale... nie potrafiła. Jej samej wpajano identyczne zasady i bez względu na to, jak bardzo starała się usprawiedliwić swoje po­ stępowanie, wciąż odczuwała niepokój i... wyrzuty sumienia. Gabriel byłby uradowany. - Ale nie martw się księżną - pocieszała ją Tho­ masin. - Ty też jesteś dość ładna, zwłaszcza w tej fry­ zurze. Radziłabym tylko, żebyś zachowała nieco wię­ cej dystansu w rozmowach z lordem Campionem. - Gdyby to ode mnie zależało, już nigdy nie za­ mieniłabym z nim słowa. Gdyby to zależało od niej, nie chciałaby płacić ce­ ny, której Gabriel zażądał za tiarę. - Widzisz? Znowu zaczynasz. Ja udzielam ci bez­ interesownej pomocy, a ty natychmiast odpowiadasz

atakiem. Jeśli życzysz sobie, żeby ludzie przestali zwracać na was uwagę, a co ważniejsze, plotkować na wasz temat, musisz nauczyć się udawać obojęt­ ność. Nawet Eleanor nigdy nie ośmieliła się pouczać Madeline w taki sposób. Thomasin zwinęła i upięła kolejny pukiel. - Na pewno nic jestem jedyną osobą, która zdoła­ ła się domyślić, kto był przyczyną wielkiej awantury w Almack. Madeline nie wiedziała, czy powinna coś powie­ dzieć, czy zignorować całą sprawę. W końcu gdyby jej ojciec nie pojawił się aż do rozpoczęcia gry - a co­ raz bardziej niepokoiło ją, dlaczego jak dotąd się nie pojawił - już niebawem mogłaby wyjechać i to, co myślała Thomasin nie miałoby najmniejszego zna­ czenia. Ale z pewnością spotkałaby się z nią w towarzy­ stwie. Z Thomasin, a także z lordem i lady Tabard. Na pewno by ją rozpoznali i zorientowaliby się, że zostali przez nią oszukani. Thomasin z pewnością poczułaby się zraniona. Madeline zmarszczyła brwi, przypatrując się własnemu odbiciu. Eleanor ostrze­ gała ją przed podobnymi problemami, ale ona nie chciała słuchać. Trudno. Madeline uznała, że przed następnym spotkaniem będzie musiała zwyczajnie porozmawiać z Thomasin na osobności i wszystko jej wytłumaczyć. Nie - najpierw trzeba potwierdzić, że Jeffy nie nada­ je się na męża i wydobyć oświadczyny od Hurtha. To nic powinno być trudne. Hurth był tak zakochany, jak tylko mógł być jako dziedzic rodu. Thomasin oczywiście by mu odmówiła, dzięki czemu ruszyłaby lawina nowych propozycji. Aż w końcu Madeline znalazłaby jej przyzwoitego męża i namówiłaby obo-

je do ślubu. Thomasin zapomniałaby o wszelkich urazach, wybaczyłaby Madeline i wszyscy żyliby dłu­ go i szczęśliwie. O tak, Madeline doskonale panowa­ ła nad przyszłością Thomasin. Gorzej z jej własną. Madeline znakomicie radziła sobie z własnym życiem do momentu, kiedy... kiedy wplątała się w całą tę aferę. A teraz rozpaczliwie po­ trzebowała planu, który pozwoliłby jej odzyskać tiarę. Bez przystawania na niemoralne propozycje Gabriela. - Zimno ci? - zapytała Thomasin. - Dostałaś gę­ siej skórki. - Ktoś pewnie przeszedł po moim grobie - zbyła ją Madeline, czując, że musi coś wymyślić. Niestety od powrotu do domu cały czas wypełniła jej kąpiel Thomasin, nieudana próba uprasowania sukni balowej i asysta przy jej wkładaniu. Nie miała chwili dla siebie. Kiedy damy do towarzystwa odpo­ czywały? Przecież Elcanor nie była tak śmiała ani tak wygadana jak Madeline, a jakoś sobie ze wszyst­ kim radziła. Madeline zmarszczyła brwi. Przy naj­ bliższej okazji zamierzała pouczyć swoją towarzysz­ kę, że nie wolno jej pracować ponad siły. - Może byś tak przestała się marszczyć? - warknę­ ła Thomasin. - Nie dam rady tego skończyć, jak bę­ dziesz bez przerwy krzywić nos to w jedną, to w dru­ gą. A przecież musimy zdążyć, zanim... W korytarzu rozległ się głos lady Tabard, pytającej wyjątkowo nieprzyjemnym tonem: - Thomasin Evelyn Mary Charlford, co ty wyrabiasz? Madeline musiała przymknąć na chwilę oczy, po­ rażone blaskiem bijącym od turbanu ustrojonego złotymi piórami i dopasowanej do niego sukni, w której lady Tabard wyglądała jak wielka, lśniąca kropla roztopionego masła. Widok ten był jednak do zniesienia, jeśli się zmrużyło powieki.

Błyskawicznie wskakując w dawną rolę księżnej, Madeline machnęła dłonią w geście zaproszenia. - Och, proszę wejść i zobaczyć, czego Thomasin właśnie dokonała. To najwspanialsza... Auu! - Ma­ deline pomasowała się po głowie w miejscu, w któ­ rym Thomasin wetknęła jej szpilkę z przesadną energią. - To boli! - syknęła, ale widząc wzrok Tho­ masin w lustrze, natychmiast zrozumiała, że lady Tabard prawdopodobnie wolałaby, żeby jej córka nie obsługiwała swojej damy do towarzystwa. Thomasin błyskawicznie dokończyła pracę i ru­ chem ręki kazała Madeline wstać. - A teraz ty pokaż, jak najchętniej się czeszesz. Madeline szybko wstała, a Thomasin zwinnie wśli­ zgnęła się na jej miejsce. - Widzisz, mamo - tłumaczyła gładko - wybacz proszę, że tak się ociągamy, ale chciałam pokazać pannie de Lacy swoją ulubioną fryzurę, a panna dc Lacy pragnęła zaprezentować mi swoją. - Ociągacie się! - Piskliwy głos lady Tabard stano­ wił teraz zagrożenie dla bębenków. - Istotnie, ocią­ gacie się. - Ruszyła energicznie przed siebie i wyrwa­ ła Madeline szczotkę z dłoni. - Panna de Lacy nie ma ulubionych fryzur, które mogłaby nam zaprezen­ tować. Panna de Lacy nie radzi sobie nawet z własną koafiurą. - Lady Tabard z wigorem przeczesała wło­ sy córki i ściągnęła je do tyłu tak mocno, że oczy Thomasin wydłużyły się jak u Azjatki. - Panna de Lacy nosi się we włoskim stylu, panuje teraz moda na fryzury naturalne i rozwiane przez wiatr - powiedziała Thomasin ku zdumieniu Made­ line, która nic podejrzewała jej o taką fantazję. - We włoskim stylu? - Na oczach zdumionej Made­ line lady Tabard dokonywała cudów przy pomocy szpi­ lek i wstążek. - To elegancka nazwa na nieudolność.

- Mnie się podobają takie fryzury - zaprotestowa­ ła Thomasin. Lady Tabard niewzruszonym gestem sięgnęła po żelazko do układania i błyskawicznie zakręciła córce włosy wokół twarzy. - Dzisiaj, gdyby nie czepek, włosy panny de Lacy plątałyby się jej bezładnie wokół ramion. Madeline uznała w duchu słuszność tego zarzutu, ale wolała się nie odzywać. - No proszę. - Lady Tabard uszczypnęła Thomasin w policzki, po czym poderwała ją z krzesła i zaczęła cią­ gnąć w stronę drzwi. - Pospiesz się, dziewczyno, pędź po rękawiczki i wachlarz. Jesteśmy już spóźnione! -Nie! Zarówno matka, jak i córka zamarły, oszołomione zuchwalstwem Madeline, ale w tej dziedzinie to ona czuła się autorytetem. - Lady Thomasin przybędzie na bal jako ostatnia z dam - oświadczyła pewnym głosem. - I jej wejście wywoła największe wrażenie. - Ależ... ależ... - zająknęła się lady Tabard. - In­ ne panienki już zdążą zwrócić na siebie uwagę pa­ na Rumbelowa! - Dokładnie. Popędziły tam na złamanie karku, jak gdyby nie miały lepszych zajęć niż oczarowywanie go swoim towarzystwem. Mężczyzna nigdy nie ceni kobiety, która jest łatwa do zdobycia. - Madeli­ ne spojrzała na lady Tabard, która otworzyła usta ze zdumienia. - Założę się, że sama udawała pani nie­ dostępną wobec lorda Tabard. Lady Tabard zacisnęła wargi. - No cóż. Hm. - Zaczęła nerwowo poprawiać fał­ dy sukni. - Skoro tak. Madeline, zadowolona, że w zarodku ucięła wszel­ ką dyskusję, zwróciła się teraz do Thomasin.

- Zatrzymasz się w korytarzu i zaczekasz, aż zosta­ niesz zauważona. Wtedy uśmiechniesz się, a masz cudowny uśmiech, po czym wpłyniesz na salę. - Ale ja nie potrafię - odparła Thomasin. - Jeśli zatrzymam się w korytarzu i wszyscy zaczną na mnie patrzeć, dostanę tremy. - Tak, ale będziesz udawała spokój. - Madeline wolno przecięła dłonią powietrze. - Pomyśl o łabę­ dziu, który w spokoju miękko ślizga się po po­ wierzchni jeziora, choć pod wodą wre praca płetw. Thomasin przez chwilę rozważała problem, po czym przytaknęła. - Chyba dam sobie radę. - Oczywiście, że tak. A gdy już wejdziesz, najpierw delikatnie pomachasz dłonią do dam, ot, dyskretnie zatrzepoczcsz końcami palców, a potem zerkniesz nieśmiało w stronę panów. Thomasin przećwiczyła oba gesty. - Bardzo dobrze - pochwaliła Madeline. - Wtedy zostaniesz zarzucona propozycjami tańca i będziesz musiała mądrze wybierać partnerów. - Thomasin jeszcze nigdy nie została zarzucona żad­ nymi propozycjami - wtrąciła kwaśno lady Tabard. - Bo jeszcze nigdy nie korzystała z moich rad - od­ parła Madeline z niewzruszoną pewnością siebie. Może i nie znam się na fryzurach, lady Tabard, ale wiem, jak postępować w towarzystwie.

ROZDZIAŁ

14

- Moja droga panno dc Lacy, miała pani rację. Lady Tabard przystanęła obok krzesła Madeline sto­ jącego w najdalszym kącie sali, za pannami podpie­ rającymi ściany i ich damami do towarzystwa. Madeline doceniła w pełni tę uwagę. Była przeko­ nana, że lady Tabard nieczęsto będzie przyznawała jej rację. - Dziękuję, milady - odparła. - Cieszę się, że mo­ głam pomóc. - Lady Tabard wskazała parkiet, gdzie popisywano się właśnie figurami tańca ludowego. - Pan Rumbelow jest do niej bardzo przychylnie nastawiony. To jego drugi taniec z moją córką. - Lord Hurth jest również nią zainteresowany, a pochodzi ze starej, szanowanej rodziny. - Madeline wystukiwała żywy rytm bucikiem ukrytym pod spód­ nicą. - Lady Thomasin jest chyba jednak przywiąza­ na do tego młodego człowieka... nie przypominam sobie jego nazwiska.... - urwała, udając ignorancję. - Jeff Radley - odparła lady Tabard tonem wyra­ żającym najgłębsze potępienie. - Młody Lothario. - Thomasin wyśpiewuje peany na jego cześć. - Oczywiście. - Lady Tabard zniżyła głos. - Jest przystojny i dobrze tańczy. Flirtuje też z każdą napo­ tkaną na drodze damą, a w zeszłym roku wyznał mi­ łość aż trzem pannom. Dlatego zabraliśmy Thoma­ sin z domu. Ten związek nie ma przyszłości. - Skoro tak, ma pani oczywiście rację - powiedzia­ ła wspaniałomyślnie, odwzajemniając komplement. - Bardzo pani uprzejma - wycedziła kwaśno lady Tabard.

Madeline uznaia, że należy porzucić książęcą po­ zę, gdyż irytuje w ten sposób lady Tabard. - Z drugiej strony pan Rumbelow jest nieprawdo­ podobnie bogaty. - Lady Tabard rozejrzała się z po­ dziwem po intensywnie błękitnym pokoju przystro­ jonym kwiatami, ożywionym teraz rozmowami trzy­ dziestu pięciu gości, ich śmiechem i dźwiękami wio­ lonczeli, skrzypiec i fletu. - Mówią, że jego roczny dochód to dwadzieścia tysięcy! Madeline wykrzywiła lekko usta. - Czyżby? - Powiedziała to w taki sposób, by obu­ dzić w lady Tabard chociaż cień wątpliwości. - Nie wierzy pani? - Nigdy o nim dotąd nie słyszałam, a nazywam się przecież de Lacy. - No tak, ale... - Lady Tabard wypięła biust niczym stara kwoka strosząca pióra. - W końcu zorganizo­ wał wspaniałe przyjęcie i jest gospodarzem Gry Stu­ lecia. - To prawda, ale przecież nie wiemy, ilu jeszcze je­ mu podobnych zorganizowało takie imprezy i zosta­ ło potem bez grosza przy duszy. - Uniosła dłoń, nie dopuszczając lady Tabard do głosu. - Mogę się my­ lić, ale chciałabym wiedzieć więcej o jego rodzinie. - Owszem, byłoby lepiej. Niemniej jednak jestem pewna, że to człowiek z towarzystwa. - Wbrew swoim słowom lady Tabard popatrzyła na Thomasin krążącą teraz po sali balowej w ramionach Rumbelowa z lek­ kim niepokojem. - Mówi pani... lord Hurth. - Ode­ szła szybko, szukając wzrokiem swego małżonka. Madeline odprężyła się i zaczęła obserwować tań­ czących. Lady Tabard nie była tak okropna, jak się jej na początku wydawało. Oczywiście, nie straciła nicze­ go ze swej wulgarności, ale dbała o przyszłość Thoma­ sin i chyba nawet ją lubiła. I to oczywiście stwarzało

jakieś nadzieje na przyszłość. Madeline nie chciała w żaden sposób przyczyniać się do wzmacniania efek­ tu złej macochy. A zważywszy, że skierowała uwagę lady Tabard na właściwe tory, nie mogła sobie niczego zarzucić - wywiązywała się ze wszystkich obowiązków wobec swej podopiecznej. Teraz zatem przyszło jej martwić się głównie o sie­ bie. Patrzyła ponuro na Gabriela, który szedł w jej kierunku z talerzem w ręku. Nie udało się jej wymy­ ślić żadnego innego sposobu odzyskania tiary -jedy­ ną jej nadzieją był Gabriel. Nie wiedziała też, jak od­ płacić mu za tę przysługę, w sposób - zaczerpnęła głęboko powietrza - jaki byłby dla niej możliwy do przyjęcia. - Panno de Lacy, uznałem, że być może będzie pa­ ni miała ochotę na parę przysmaków, jakie tak zapo­ biegliwie przygotował dla nas nasz gospodarz. - Ga­ briel skłonił się i podał jej serwetkę oraz talerzyk z wyborem dań wybranych w taki sposób, by pobu­ dzić jej apetyt. Pamiętał, co najbardziej lubi i zjawił się akurat w samą porę, kiedy poczuła ściskanie w żołądku. Fakt, czy jest głodna, nikogo poza tym nie obcho­ dził, gdyż Madeline jako dama do towarzystwa nie mogła uczestniczyć w późniejszej kolacji, napić się ponczu, ani nawet odpocząć w saloniku dla kobiet, choć temu zakazowi lady Thomasin nie zamierzała się poddawać. Jej rolą było siedzieć i obserwować Thomasin, być gotową na każde jej skinienie i uwa­ żać, by żaden mężczyzna nie czynił jej niestosownych awansów. A Gabriel, jak na złość, wyglądał tak elegancko; na dodatek kusił ją talerzem pełnym przysmaków. Ignorując oburzone spojrzenia matron, przyjęła talerz.

- Dziękuję panu, lordzie Campion - powiedziała oficjalnym tonem. - Nic ma za co, panno de Lacy - odparł z przesad­ ną elegancją. - Czy mogę towarzyszyć pani w spożywa­ niu posiłku? - Wskazał na stojące obok niej krzesło. Matrony wyciągnęły szyje i Madeline straciła pa­ nowanie nad sobą. - Tak, lepiej siadaj, bo zwracasz na siebie uwagę syknęła. Gdy wykonywał polecenie, na jego ustach igrał lekki uśmiech. - Zawsze zaczynasz gderać, kiedy jesteś głodna. - Wcale nie. - Wbiła zęby w ciastko i westchnęła z zadowoleniem. - Oczywiście, z pewnością się myliłem. - Patrzył, jak zlizuje z palców polewę, więc szybko wytarła je w serwetkę. Był powód, dla którego kobiety nigdy niczego nie zlizywały w obecności mężczyzn, tyle że ona nie zda­ wała sobie z tego wcześniej sprawy. - To twoja skandaliczna propozycja tak mnie unieszczęśliwia. Uniósł brew i wskazał jej głową zebrane wokół ciekawskie damy. - Chcesz o tym porozmawiać? Nie znosiła, gdy miał rację, nie znosiła również ograniczeń i sekretów. - Dobrze się bawisz? - spytała, zaczerpnąwszy po­ wietrza. - Straszna nuda. Madeline uśmiechnęła się. Widziała, jak spacero­ wał po sali ze wszystkim pannami, tańczył z dwiema córkami lady Archard, trzema pannami Green i wszystkimi czterema córkami państwa Vavasseur. Lista wydawała się nie mieć końca, a znajdowały się

na niej wszystkie damy ubrane w jasne suknie z cien­ kich tkanin, które przylegały im do ciała. Madeline cieszyła się bardzo, że Gabriel nie bawi się dobrze. Z drugiej strony, gdyby się w kimś zakochał, prze­ stałby zwracać uwagę na nią. Nie postawiła pod znakiem zapytania tych nielo­ gicznych spekulacji. Zaczęła jeść makaron - patrzył na nią równie ba­ dawczo, jak wówczas, gdy gryzła ciastko. - Powinnaś o czymś wiedzieć. Pan Vavasseur twierdzi, że cię rozpoznał i wie, że jesteś księżną. Madeline przełknęła porcję makaronu, zakrztusiła się i zasłoniła sobie usta serwetką. - Jak się okazuje, zwrócił na ciebie uwagę, kiedy wieszałaś na mnie psy w drodze na plażę. - Nie wieszałam na tobie psów! Wiedziała, że nie powinna używać takiego języka, a jego oskarżenia odwróciły jej uwagę od głównego tematu. - Jak bardzo to się rozeszło? - Słyszałem, jak o tym opowiada, kiedy po zakoń­ czonym tańcu odprowadzałem jego jasnowłosą cór­ kę na miejsce. - Którą jasnowłosą córkę? - spytała złośliwie. - Co? - wydawał się szczerze zdziwiony. - On ma cztery jasnowłose córki. O której mó­ wisz? - Nie mam pojęcia - odparł niecierpliwie. - Nie interesują mnie te głupiutkie dzierlatki, tylko ty. - Och... - Chciała coś powiedzieć, ale nie miała si­ ły. Chciała z niego zadrwić, ale Gabriel uniknął pu­ łapki, stawiając sprawę szczerze i jasno. - Chyba uciąłem plotki na twój temat. Zapewniłem pana Vavasseur, że przedstawiono mnie księżnej i z pewnością bym ją rozpoznał. - Uniósł monokl

i udawał przez chwilę, że obserwuje tancerzy, ale Madeline była przekonana, że całą uwagę skupił na niej. - Oczywiście nie stwierdziłem, że nie jesteś księż­ ną. Powiedziałem tylko, że rozpoznałbym księżnę. Mam nadzieję, że Vavasseur nie zwróci uwagi na tę różnicę. - No bo ty oczywiście nigdy nie kłamiesz - powie­ działa sarkastycznie. - Nie, nie kłamię - odparł i znów przyłożył monokl do oka. Madeline przypomniała sobie, że prosiła go o przysługę. Mimo wszelkich prowokacji musiała za­ chowywać się uprzejmie. - Ilu mężczyzn całowałaś, kiedy byłaś za granicą? - spytał, jakby czytał w jej myślach, i postanowił wy­ korzystać sytuację. - Cii! - Zerknęła na damy do towarzystwa i panny podpierające ściany. - Chcesz mnie zniszczyć? - Wcale nie. To rozsądne pytanie. Oburzenie wzięło górę nad zdrowym rozsądkiem. - A skąd wiesz, że w ogóle się z kimś całowałam? - spytała. - Bo cię znam. - Bawił się monoklem wiszącym na srebrnym łańcuszku. - Z iloma próbowałaś się ca­ łować, żeby zatrzeć mój smak? Ależ był zarozumiały. - Z wieloma. Z przynajmniej jednym w każdym mieście. - Och, Madeline... Zirytował ją ten brak wiary. - Ależ mówię prawdę. Nie jesteś jedynym mężczy­ zną, który lubi się ze mną całować. - Większość zanadto się ciebie boi, żeby próbo­ wać. - Kołysał monoklem tam i z powrotem. - No z iloma?

Patrzyła jak zahipnotyzowana na wahadłowy ruch monokla. - Z całymi tuzinami. Pogroził jej żartobliwie palcem. - Z tuzinem. - Lepiej. Nie wiedziała, dlaczego właściwie kłamie, ale tak bardzo ją irytowała jego arogancja. Chciała zakoń­ czyć tę rozmowę, a on, zupełnie jak buldog, nie chciał zrezygnować z walki. Za wszelką cenę posta­ nowił wydobyć z niej prawdę. Zjadła szarlotkę, otrzepała okruszki z palców i uniosła dumnie pod­ bródek. - Z pięcioma. - Z pięcioma? Nie kłamiesz? Ten ton przypomniał jej czasy, kiedy byli w sobie bezgranicznie zakochani i Madeline, jak ostatni głuptas zapragnęła do nich powrócić. - Z czterema i pół? Zaśmiał się trochę ochryple, jakby od tego odwykł. - Całowałaś się z karłem? - To było tylko pół pocałunku. Kazałam mu prze­ stać. Nie podobał mi się. Miał zepsute zęby i cuchnął tytoniem. - Biedactwo. - Gabriel popatrzył na nią ze współ­ czuciem. Oczywiście drwił i nawet nie usiłował tego ukryć. Uśmiechał się szeroko i patrzył na nią tak, że była bliska zemdlenia. W jaki sposób to robił? Dlaczego traciła przy nim resztki zdrowego rozsądku? - Z iloma spałaś? - spytał. - Bezczelność! - Z iloma? Wystarczyło te kilka słów, by podniecenie zaróżo­ wiło jej policzki. Odstawiła talerz na podłogę i wy-

prostowała plecy, udając, że krew napłynęła jej do twarzy, gdy się schyliła. - Matrony patrzą na nas i plotkują. - Odpowiedz, a zostawię cię w spokoju. Jak kiedykolwiek mogła myśleć, że jest zakocha­ na w tym nieznośnym mężczyźnie? - Z żadnym. Eleanor na pewno by mi na to nie po­ zwoliła. Madeline nie chciała nikogo innego, ale tego po­ stanowiła Gabrielowi nie mówić. I nie musiała. - Nie pozwoliły ci na to twoje wymagania. Musiała wymyślić jakiś inny sposób, by odzyskać tiarę. Przyszedł jej do głowy pewien śmiały plan. Może mogła... ale nie, to byłoby niebezpieczne. Znowu spojrzała na Gabriela. To on był niebez­ pieczny. Odwrócił się do niej wraz z krzesłem. Nogę zało­ żył na nogę, a ciemny materiał płaszcza uwypuklał jego szerokie ramiona i wąską talię. Przystojny, od­ ważny i nieprawdopodobnie pociągający. Tak, musiała zdobyć tiarę bez jego pomocy, a sko­ ro mogła ją tylko ukraść, zdecydowała się kraść. - Po swoich doświadczeniach z tobą rzeczywiście stałam się wymagająca. Ta druzgocząca replika nie zrobiła na nim jednak żadnego wrażenia. - Więc całowałaś się z czterema mężczyznami, przepraszam, czterema i pół... i nie spałaś z żadnym z nich? Można by sądzić, że w dalszym ciągu darzysz mnie uczuciem. - Można też sądzić, że przez ciebie mam do koń­ ca życia dosyć mężczyzn - odparowała. - Jesteś im­ pulsywny, dziecinny, nieodpowiedzialny... - Mówisz chyba o swoim ojcu, nie o mnie.

- A jest między wami jakaś różnica? - Owszem. Ta oszczędna w słowach odpowiedź jak zawsze wzbudziła w niej wątpliwości. Dlaczego on tak bardzo nie lubił jej ojca? Większość mężczyzn przepadała za papą. Był wesołym kompanem, który lubił grać w karty, pić i jeździć konno. Co więc odstręczało Gabrie­ la od lorda Magnusa? Gabriel patrzył na nią uważnie - Madeline naj­ wyraźniej odwróciła uwagę od niego samego i za­ częła myśleć o ojcu. O mężczyźnie, który nie dbał o nią do tego stopnia, że przegrał ją w karty i chciał zmusić do małżeństwa z jakimś łajdakiem, Amery­ kaninem. - Wciąż go tu nie ma - mruknęła i rozejrzała się po sali, jakby oczekiwała, że za chwilę wkroczy do niej starszy, potężny mężczyzna o czerstwej cerze, poklepie po plecach dżentelmenów, pocałuje w poli­ czek kobiety i wreszcie zauważy swoje jedyne dziec­ ko, jedyną krewną. - Możesz być pewna jedynie jego nieodpowie­ dzialności - powiedział Gabriel. - Ale żyłka hazardowa nigdy go nie zawiodła. W innych sprawach jest... - Tak, jak powiedziałem, nieodpowiedzialny. Gdy Madeline wyjechała, Gabriel poprzysiągł so­ bie, że ją odzyska. Zastanawiał się długo, jaki popeł­ nił błąd, i doszedł do wniosku, że zbyt często deklaro­ wał swoje bezgraniczne oddanie. Postępowałby znacz­ nie rozsądniej, gdyby trzymał ją w niepewności, tak by nigdy nie wiedziała, czego się po nim spodziewać. Jej ojciec zachowywał się dokładnie w ten sposób, a ona była mu bezgranicznie oddana. O tym, jak bardzo była zmartwiona, świadczył fakt, że podzielała jego poglądy na temat Magnusa.

- Wiem. Pamiętam... te listy z upoważnieniem, które uprawniało mnie do zarządzania majątkiem. Zapomniał je wysłać. I te czasy, kiedy obiecywał wrócić na Wigilię, a potem się nie zjawiał. - Urwała, zakryła usta ręką i rozejrzała się po sali, tak jakby na­ gle zainteresował ją flirt pani Vavasseur z lordem Whittardem. Po raz pierwszy przyznała się do zmartwień, jakich przysparzał jej ojciec. A Gabriel zdawał sobie spra­ wę z tego, jak ważne jest to, czego się właśnie dowie­ dział w połączeniu z prośbą Madeline o odzyskanie tiary. Wszystko rozwijało się pomyślnie. - Wówczas chyba zanadto przejmowałam się roz­ targnieniem papy, aż w końcu zrozumiałam, że sama muszę wziąć sprawy w swoje ręce, tak by ustrzec nas oboje przed konsekwencjami zaniedbań, jakich mógłby się dopuścić. - Świetnie to wymyśliłaś. - Gabriel pragnął do­ tknąć jej ręki, przekonać ją, że wykonała świetną ro­ botę. Na razie wolał jednak, by Madeline była nieco wytrącona z równowagi. Chciał, by myślała, wyobra­ żała sobie i obawiała się nawet tego, co może ją spo­ tkać, gdyż tylko w ten sposób mógł zapewnić jej bez­ pieczeństwo. - Nie było cię cztery lata. Jak przez ten czas ojciec dawał sobie bez ciebie radę? - Zatrudniłam świetnego zarządcę. Okazał się zaradny i uczciwy. Znam się na ludziach. - Urwała. Uświadomiła sobie nagle, że albo oceniła Gabriela niewłaściwie, albo popełniła błąd, zrywając zarę­ czyny. Gabriel powstrzymał się od komentarzy. Madeli­ ne była na tyle bystra, że sama wiedziała, jakie wnio­ ski można wyciągnąć z takiej wypowiedzi.

Dobiegi ich skrzekliwy głos lady Margaret. - Co to za dama do towarzystwa! Po prostu aro­ gancka i bezczelna. Należy jej pilnować. Gabriel popatrzył na nią spod oka. - Gabrielu, musisz już iść, ale najpierw... - Popa­ trzyła na niego poważnie. Wcześniej, kiedy mówili­ śmy o całowaniu i... - Stosunkach - podpowiedział chętnie. - Dlaczego zadawałeś mi takie bezczelne pytania? Skłonił się, przygotowując do odejścia. - Chcę wiedzieć, czy jesteś równie cenna jak two­ ja tiara. * •. •

Rumbelow przerwał na chwilę tańce, rozmowy i odszedł od wachlujących się dziewcząt, by przepro­ wadzić inspekcję sali balowej. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Domowa atmosfera sprzyjała do­ brej zabawie. Goście wydawali się odprężeni. Młode damy flirtowały i sprzedawały to, co miały najlepsze­ go najbogatszym dżentelmenom, zupełnie jak te dziwki, które spotykał na ulicach. Wszystkie, z wyjątkiem małej lady Thomasin, któ­ ra uciekała przed Hurthem z jednego kąta sali balo­ wej w drugi. Rumbelow zamierzał pospieszyć jej w sukurs. Wiedział, że nie wzbudził jej sympatii, dlatego był ciekaw, jak się zachowa w sytuacji między młotem i kowadłem. Gracze też wydawali się spokojni i odprężeni. Całą uwagę poświęcali ukochanym żonom i dzie­ ciom, jakby chcąc im zrekompensować fakt, że na­ stępnego dnia zamkną się w domku wdowy i będą grać tak, jakby ich zbawienie zależało od układu

kart. A tak naprawdę fortuna decydowała wyłącz­ nie o stanie ich portfela. Dusze zaprzedali diabłu już znacznie wcześniej. Dziesięć tysięcy od osoby, dziesięciu graczy - w su­ mie sto tysięcy funtów. Wydatki wyniosły dwadzie­ ścia tysięcy funtów, ale nie można upominać się o pieniądze u kogoś, kto uciekł z kraju. Rumbelow sądził, że nie będzie już nigdy musiał organizować aż tak wielkich imprez jak Gra Stulecia. Nie zamierzał jednak wychodzić z wprawy... Uśmiechnął się i powiódł wzrokiem po beczących owcach, które czekały tylko na to, by je obedrzeć ze skóry. Dama do towarzystwa Thomasin siedziała pod ścianą z wyraźnie zbuntowaną miną. Nic dziw­ nego, Campion polował na nią niczym pies na sukę. Wyraźnie coś knuła. Za tą przesadnie ugrzecznioną fasadą z pewnością coś ukrywała. Może myślała wyłącznie o plotce, jaką rozpo­ wszechniał Vavasseur, który rozpoznał w niej księż­ nę. Rumbelow wyszczerzył zęby w uśmiechu. Tak, jak sądził, robiło się coraz ciekawiej. Rzecz jasna, wiele by dał za to, żeby wiedzieć, co takiego powiedział dziś Jej Wysokości Duży Bill. Ale Duży Bill obstawał przy tym, że wyłącznie ją uwodził. Duży Bill zawsze był głupcem, pijanym głupcem, ale nigdy nie wykręcał się od rabunku czy morderstwa. Dlatego Rumbelow trzymał go blisko siebie i często korzystał z jego usług. Nigdy dotąd nie uważał go jednak za niebezpiecznego. Niemniej jednak nawet, jeśli wygadał się z czymś, co mogłoby zachwiać wiarę panny de Lacy w sens tego przyjęcia lub samego Rumbelowa, to ona nie dała niczego po sobie poznać. Tak, więc być może nic im nie gro­ ziło.

I być może należało wyeliminować Dużego Billa, ale po skończonej grze. Rumbelow westchnął głęboko. Ciężko było się że­ gnać ze starymi przyjaciółmi, lecz pieniądze zawsze łagodzą ból. Wysoki, elegancki, nienaturalnie spokojny lord Campion gawędził z Vavasseurem, a Campion znany był dobrze z bezwzględności, w angielskim Minister­ stwie Spraw Wewnętrznych czuł się jak w domu, tym bardziej że organizował obronę wybrzeża i sam Pan Bóg wie, czego nie wyprawiał w obronie ojczyzny Rumbelow popatrzył z uwielbieniem do lustra na swoje uśmiechnięte ironicznie oblicze - ale prze­ cież Ministerstwo Spraw Wewnętrznych nie będzie się interesowało zwykłym oszustem. A więc o co tak naprawdę chodziło Championowi? Cokolwiek to było, księżna skutecznie rozpraszała jego uwagę. Campion znał prawdę na temat lady Madeline. Czy zamierzał ją zdradzić? Na pewno naj­ pierw pójdzie z nią do łóżka. A potem - Rumbelow był tego pewien - zacznie się na niej mścić. A przy­ najmniej z pewnością tak właśnie postąpiłby on. Otaksował bujne kształty Madeline. Pójście z nią do łóżka byłoby na pewno bardzo przyjemne, a jeśli pogłoski były prawdą, to dama ta miała również spo­ re doświadczenie. Nie jęczałaby przynajmniej, że ją boli, choć Rumbelow lubił od czasu do czasu posłu­ chać takich jęków. Ale zamiast tego miałby przynajmniej świado­ mość, że jest w łóżku z księżną. A taka perspektywa wydawała mu się naprawdę warta uwagi.

ROZDZIAŁ

15

Gdy Madeline otworzyła oczy, świeca już się do­ palała. Przypomniała sobie natychmiast, co musi zrobić. Ukraść tiarę. Wstała szybko i popatrzyła na Thomasin. Dziew­ czyna spała głęboko, zmęczona sukcesem, jaki odnio­ sła na balu, kiedy to wszyscy mężczyźni zabiegali o jej względy, a inne młode damy bardzo jej zazdrościły. Madeline podeszła do okna i rozsunęła zasłony. Na zewnątrz było niemal całkiem ciemno, troszkę słabego światła dawały tylko gwiazdy. Wiatr gonił chmury po niebie i wszystko na ziemi wydawało się puste i ciche. Madeline odetchnęła z zadowoleniem. Z okna wi­ działa zarys domku wdowy, który majaczył na prawo od Chalice Hall. Na żadnej z kondygnacji nie paliło się światło. Dom czekał na grę, która miała się odbyć nazajutrz, i na Madeline, jeszcze tego samego dnia. Ze skrytki w kufrze wydobyła pistolet i naładowa­ ła go ostrożnie prochem i kulą. Wsunęła go do spe­ cjalnej kabury, którą uszyła z czarnego aksamitu, i przypasała sobie na wysokości talii. Nie zamierzała do nikogo strzelać, ale jeśli chce się odzyskać swoją drogocenną własność, skarb strzeżony niewątpliwie przez jakiegoś strażnika, należy być przygotowanym na każdą ewentualność. Z małego kawałka papieru zrobiła tutkę, wsypała do niej proch i zawinęła od góry. Nauczył ją tej sztuczki jeden z francuskich żołnierzy. Zawsze się jej wydawało, że ta wiedza okaże się przydatna. Ten dzień właśnie nadszedł.

W końcu wsunęła do kieszeni hubkę i ogarek świecy, włożyła na głowę najciemniejszy czepek Eleanor z szerokim rondem zasłaniającym twarz, po czym wymknęła się z pokoju. Przekradając się przez korytarz, usłyszała, że zegar wybija trzecią, i doszła do wniosku, że naprawdę sprzyja jej szczę­ ście - żaden dżentelmen nie szedł właśnie na paluszkach, by złamać przysięgę małżeńską. Szczególnie ostrożnie minęła sypialnię Gabriela. Ten człowiek wyczuwał zawsze szóstym zmysłem jej zamiary, a teraz miała poważne wątpliwości co do te­ go, czyby je zaaprobował. I na pewno nie przejąłby się tym, że nie zostawił jej wyboru. Zacząłby złorze­ czyć, zmusiłby ją do zmiany planów, a potem jeszcze zażądał zapłaty za pracę, której nie wykonał. Zwolniła, ale natychmiast przyspieszyła, uciekając przed pokusą. Propozycja Gabriela naprawdę ją obu­ rzyła. Wciąż kipiała z oburzenia. Co więcej, przerazi­ ło ją podniecenie, jakie ją ogarnęło, gdy Gabriel tę propozycję złożył. Nie chciała się zresztą do tego pod­ niecenia przyznać i tak miało pozostać aż do śmierci. Najgłębsze zakamarki jej duszy znały prawdę, lecz Madeline postanowiła się nie poddawać. Doświadcze­ nie nauczyło ją, jak gorzkie mogą być konsekwencje uległości, i z czasem nabrała rozumu. Dlatego po odzyskaniu tiary nie będzie traciła cza­ su na przechwalanie się Gabrielowi swoim wyczy­ nem. Zamiast tego, ten jeden jedyny raz zamierzała posłuchać rad Eleanor i uciec z nagrodą w ręku. Przy odrobinie szczęścia miała szansę wyjechać stąd jeszcze przed świtem. Wyszła bocznymi drzwiami, które na szczęście by­ ły otwarte - pewnie zostawił je tak któryś z lokajów wybierających się na schadzkę. Ciemnoniebieska suknia Eleanor nie podobała się wprawdzie lady Ta-

bard, ale zdała wspaniale egzamin, skrywając Madeline przekradającą się przez nieznany teren, chronią­ cą się w cieniu drzew i wysokich altanek. Wiatr pachniał czysto i świeżo. Zręcznymi palcami szczypał jej spódnicę, podwiewał ją do góry i pchał Madeline do celu. Gałęzie wydawały żałosne jęki, li­ ście trzepotały. Mimo ciemności odróżniała zarysy kształtów - drzewa, klombu... aż w końcu wyrósł przed nią domek wdowy. Doznała uczucia niezwykłej radości. Ten jeden sukces wystarczył, by udało się jej odzy­ skać własne życie. To uczucie wszechmocy natych­ miast przyblakło, gdy w nozdrza uderzyła ją nagle ostra woń tytoniu. Zamarła i popatrzyła w ciemność. To tam. Dostrzegła rozżarzony koniuszek cygara, które palił właśnie jeden z ludzi Rumbelowa. Ostroż­ nie zrobiła kilka kroków w tył i oceniła sytuację. Pan Rumbelow ukrył tiarę w sejfie w domku wdo­ wy. Oczywiście zostawił tam strażników, ale może tylko na zewnątrz. A jeżeli nie? Pozostając w naj­ głębszym cieniu, przesunęła się wzdłuż muru, zatrzy­ mując się i co kilka kroków nasłuchując. Wiedziała z doświadczenia, że ludzie w obawie przed kłopotami wolą czasem nie podejmować żad­ nych działań. Ona natomiast wolała próbować i wal­ czyć z kłopotami dopiero wówczas, gdy się pojawią. Większość trudności można zwykle przezwyciężyć dzięki odwadze i determinacji, a Madeline nie mogła narzekać na ich brak. Poza tym miała jeszcze pisto­ let w kieszeni. Najpierw jednak musiała dostać się do środka. Wysadzenie zamka lub stłuczenie okna okazałoby się zbyt hałaśliwe, toteż odnalazła boczne drzwi i na­ cisnęła klamkę. Drzwi otworzyły się łatwo, bez jednego skrzypnięcia.

Zmarszczyła brwi. Drzwi od Chalice Hall były otwarte, te również. Wyglądało to tak, jakby ktoś już wyszedł z Chalice Hall i poszedł stamtąd do domku wdowy. Ale dla­ czego? Z tych samych powodów, co ona? Czy też z innych, jeszcze bardziej tajemniczych? Kimkolwiek jednak był, czekała go niespodzianka, gdyż księżna Magnus była potężnym przeciwnikiem, a tiara stanowiła jej własność. Cichutko weszła do środka; wiedziała, że w każdej chwili może wpaść w zasadzkę. Ale w domku nikogo nie było. Odgłos jej kroków świadczył wyraźnie o tym, że pokój jest duży i wysoki, mógł być to nawet gabinet, ale niestety zasłony zostały zaciągnięte. Madeline zamknęła drzwi i weszła do środka miała nadzieję, że nie porozbija sobie kości o meble. Niespiesznie zrobiła kilka kroków po podłodze i dy­ wanie, a gdy jej oczy przywykły już do ciemności, wreszcie wypatrzyła wyjście. Przeszła dalej w głąb domu i zaczęła się zastanawiać, czy będzie musiała zapalić świecę, by znaleźć sejf. Sejf z pewnością umieszczono w pokoju, w którym miała odbyć się gra, ale który to pokój? Biblioteka lub salon. Z pewnością coś przestronnego i luksusowego, gdzie można grać o wysokie stawki i poddać się groź­ nej iluzji bezpieczeństwa. Przeszła dalej do większego pomieszczenia - wy­ starczająco dużego, ale bez mebli, tak że mogła się w nim poruszać zupełnie swobodnie. Zrozumiała, że osiągnęła swój cel, gdy dotarła do następnego poko­ ju, gdzie w powietrzu unosił się wyraźny zapach tyto­ niu. Znajdowało się tam pięć stolików, krzesła z pro­ stymi oparciami i większe, tapicerowane siedziska. Szukając sejfu, uderzyła się w kolano o otomanę.

- Merde - zaklęła cicho, ale nawet ten szept wyda­ wał się zbyt głośny w ciszy, jaka panowała w domku wdowy. W końcu namacała duży, zimny, metalowy sejf. Sięgał jej mniej więcej do uda i był zrobiony z solid­ nej stali. Przesunęła palcami po jego frontowej ścia­ nie i wreszcie natrafiła na mechanizm zamykający drzwiczki. Wsunęła dłoń do kieszeni, znalazła ogarek świecy i... Gdzieś za nią trzasnęły drzwi. Upuściła świecę, szyb­ ko się po nią schyliła i wsunęła z powrotem do kiesze­ ni. Usłyszała podniesione męskie głosy i dodała sobie odwagi, kładąc rękę na kaburze. W drzwiach pojawiła się smuga światła, głosy były coraz wyraźniejsze. Za­ nurkowała pod stół i wstrzymała oddech w nadziei, że nikt nie słyszy bicia jej serca. - Mówię ci, przez cały dzień węszyli tutaj ci twoi go­ ście, zaglądali do okien, naciskali na klamkę, próbo­ wali otworzyć drzwi i widziałem, że ktoś tu wchodzi. Duży Bill. Madeline rozpoznała go z łatwością, nie mówił już z taką swadą. Przeciwnie - płaszczył się wyraźnie przed Rumbelowem. - Drzwi były zamknięte na klucz. Wszystko jest w porządku - odparł ostro Rumbelow. Madeline uniosła brwi. Drzwi były zamknięte na klucz? Nie zamknęła ich przecież za sobą. Jak to się mogło stać? - Mówię ci... - Wierzę. - Podeszli bliżej. - Ale dlaczego nie wiesz, kto to jest? Przecież masz pilnować sejfu. - I pilnowałem. Moi ludzie stoją tu dzień i noc, ale przecież nie możemy zdradzić swojej obecności two­ im eleganckim gościom. - Więc wolisz się raczej obracać w ich towarzy­ stwie. - Rumbelow nie krył zniecierpliwienia. - Prze-

cież gdyby się dowiedzieli, kim jesteśmy, wszyscy na­ tychmiast by wyjechali i wycofali kaucje. - Głupie krowy - mruknął Duży Bill. Mężczyźni weszli do pokoju. Świeca pana Rumbelowa rzucała stanowczo zbyt jasne światło i Madeline schyliła głowę. - Nie interesują mnie wymówki. Jeśli chcesz do­ stać swoją część, musisz się lepiej starać. Rusz głową i wymyśl, kto to mógł być. W ciemnościach głos Rumbelowa wydawał się znacznie mniej kulturalny. Gospodarz Gry Stulecia mówił raczej z akcentem Dużego Billa. - Mężczyzna - odparł ponuro Duży Bill. Mężczyzna. Więc był tu też jakiś mężczyzna? W kontekście otwartych drzwi to oczywiście miało sens, lecz stwarzało dodatkowe niebezpieczeństwo. - Nie widziałem dokładnie. Może nie zauważyłeś, ale tu jest jeszcze bardziej ciemno niż na zewnątrz. - Będziemy musieli przeszukać dom. Bierz swoich ludzi, niech obejdą dookoła cały teren. Ja sprawdzę górę i zejdę na dół. Niech ktoś pilnuje drzwi i złapie tego gościa, jak będzie uciekał. - Mamy go zastrzelić? - spytał Duży Bill. - Może ja najpierw sam z nim porozmawiam. To może być jeden z tych głupich arystokratów, którzy próbują ustawić grę. Duży Bill roześmiał się ochryple. - Tak, jakby to coś pomogło. Rumbelow zarechotał obleśnie. -No. Potem do uszu Madeline dobiegł odgłos uderze­ nia i czyjś charchot. - Albo może ktoś naprawdę szykuje tu jakieś gru­ be oszustwo. Madeline wyjrzała zza stołu.

Rumbelow przygniatał Dużego Billa do ściany, ucis­ kając mu łokciem szyję. W płomieniu świecy twarz Rumbelowa nabrała demonicznego wyrazu... a może on naprawdę tak wyglądał, chciał tak wyglądać... - Nie wolno ci nie doceniać tych łajdaków. Nie­ którzy z nich są całkiem sprytni. Inni honorowi, ale zarówno jedni, jak i drudzy okradliby mnie z praw­ dziwą przyjemnością i chwalili się tym z bezpiecznej odległości. Kiedy Duży Bill zaczął się krztusić, Rumbelow wy­ swobodził go z uścisku i obwieś osunął się z jękiem na ziemię. Rumbelow nie opuszczał jednak broni - wycelo­ wał ją w nos Billa. - Nie zapominaj, kto tu rządzi. - Nie. Nie zapomnę. Madeline spotykała takich podczas swoich podró­ ży. Byli oczywiście niebezpieczni, ale można było ich ujarzmić. Największe zagrożenie stwarzali inteli­ gentni, mściwi ludzie, tacy jak Rumbelow. Kim on właściwie był? Co zaplanował? To pytanie nigdy dotąd nie wydawało się jej tak istotne. Kiedy mężczyźni wyszli na korytarz i światło świe­ cy Rumbelowa przygasło. Madeline wstała powoli z podłogi. Musiała odkryć, co się tu właściwie dzieje. W tym celu należało jednak wydostać się z domku. Ktoś chwycił ją za ramię. Niemal krzyknęła, ale zanim zdołała wydobyć z siebie głos, czyjaś ręka za­ słoniła jej usta. Bez zastanowienia zamachnęła się łokciem do tyłu i trafiła napastnika w żebra. Mężczyzna jęknął. - Co ty tu robisz? - spytał Gabriel wściekłym szep­ tem.

ROZDZIAŁ

16

Madeline miała przez chwilę wrażenie, że wolała­ by mieć do czynienia z Rumbelowem i jego pistole­ tem. Oderwała rękę Gabriela od swoich ust. - Przyszłam, żeby... mmm. - I wtedy zrozumiała, że wcale nie musi się przed nim tłumaczyć. - A co ty tu robisz? Wciąż ściskając jej ramię, zaciągnął ją przez kory­ tarz do innego pokoju, jeszcze ciemniejszego niż po­ kój gry. Usłyszała trzask hubki, zobaczyła iskry, w końcu świeca zapaliła się. Gabriel radził sobie z tym znacznie lepiej niż ona, lecz Madeline mogła czuć się urażona tym faktem tylko przez jedną krót­ ką chwilę. Zaraz potem zobaczyła rozwścieczony wy­ raz jego twarzy. Gabriel był naprawdę rozgniewany. Miał na sobie czarną koszulę, czarne spodnie i czarne buty. Usta zacisnął w linijkę i patrzył gniewnie spod przymrużo­ nych powiek. Przez jedną krótką chwilę współczuła Rumbelowowi -jeśli on naprawdę sądził, że uda mu się poko­ nać Gabriela, musiał się przygotować na przykrą nie­ spodziankę. - Co tu robisz? - spytał ponownie Gabriel. Natychmiast przestała współczuć Rumbelowowi i zaczęła się martwić o siebie. Do tej pory widziała Gabriela w takim stanie tylko raz, wówczas, gdy urządziła tę kompromitującą scenę u Almacka, a po­ tem nastąpiła katastrofa. Katastrofa dla jej ciała, które nauczyło się tak wiele w tak krótkim czasie,

i dla jej umysłu, który od tej pory właściwie nie za­ znał spokoju. Przez chwilę chciała skłamać, ale nie. Była przy­ szłą księżną Magnus. Tak, złamała obietnicę. I nie chciała do tego dodawać jeszcze kłamstwa. - Przyszłam ukraść tiarę. A poza tym, czy ty na pewno uważasz, że rozsądnie jest palić świecę akurat teraz, kiedy ludzie Rumbelowa przeszukują dom? - Niech cię diabli, kobieto! - Gabriel wziął świecę i od jej płomienia zapalił jeszcze trzy poczwórne kandelabry. Madeline tak długo przebywała w ciemnościach, że teraz w jasno oświetlonym pokoju poczuła się na­ gle naga i bezbronna. Ona i Gabriel stali w sypialni, małej, lecz luksusowej, która należała kiedyś do wdowy, kimkolwiek ona była. W przeciwieństwie do reszty majątku ten właśnie pokój był pięknie za­ projektowany i stylowo umeblowany. Ściany poma­ lowano na złoto, a w oknach wisiały ciężkie, szma­ ragdowe kotary. Na toaletce stało kilka kryształo­ wych butelek, łóżko wsparte na czterech kolumnach czekało, by ktoś je zajął. Gabriel skinął głową, wyraźnie usatysfakcjonowa­ ny, i przyparł Madeline do jednej z kolumn. - Co robisz? Próbowała wyrwać się z jego objęć. - Nie ma innego wyjścia. Na pewno nas złapią. Sztuka polega na tym, żeby przyłapali nas na czymś, co chcemy ukryć. Na czymś, czym będą mogli nas szantażować. Wiedziała, co miał na myśli. Nie należała do ko­ biet, które zaczęłyby udawać, że nie mają pojęcia, o co chodzi. Rozumiała nawet to, że nieważne jest teraz, kogo spostrzegli ludzie Rumbelowa, i czyja to

wina. Musieli wyjść z tej opresji, nie wyjaśniając ni­ komu, kim ona jest naprawdę i dlaczego występuje w przebraniu. Szybko zdjęła czepek i rzuciła go na krzesło. - Dobrze, w takim razie pocałuj mnie i staraj się, żeby to wyglądało autentycznie. Popatrzył na nią z uśmiechem. Nie z rozbawie­ niem czy szyderstwem, ale prawdziwie przyjaciel­ skim uśmiechem, w którym kryła się nawet szczypta podziwu. - Zrobię to. Ale jeszcze nie teraz. Ludzie Rumbelowa są za daleko. Czyżby chciał przez to powiedzieć, że jej nie poca­ łuje, dopóki nie będzie musiał? - Znalazłaś sejf? - szepnął. - Dotykałam właśnie zamka, kiedy zobaczyłam światło. Odpowiedziała mu na pytanie, ale oczekiwała re­ wanżu. - Śledziłeś mnie? - Nie. Czy ktoś cię widział? - Nie, ale najwyraźniej zobaczyli ciebie. -Ale pech! Podniósł głowę, jakby nasłuchiwał. Z góry dobie­ gały odgłosy kroków, ale poza tym jeszcze panował spokój. - Pamiętasz ten wieczór, kiedy się poznaliśmy? Zatańczyłaś ze mną dwa razy z rzędu i twoja zuchwa­ łość wywołała całą masę komentarzy. Przed końcem wieczoru wszyscy wiedzieli, że naszym przeznacze­ niem jest ślub. Dlaczego mówił do niej w ten sposób? I ten ton... głęboki, aksamitny, seksowny, powodował jej pod­ niecenie. A ona nie chciała, by to odkrył, teraz, gdy mógł wyczuć najmniejsze drżenie jej ciała.

- Najwyraźniej się mylili. Trzymał ją w talii delikatnie, ale na tyle mocno, że nie mogła się wyrwać. Poza tym dokąd by poszła? Plecy miała przyparte do kolumny, drzwi były dale­ ko. Gabriel poruszał się ze zwinnością kota, a ludzie z bronią w ręku przeszukiwali korytarz. Madeline przekonywała samą siebie, że jest bezradna. - Jeśli... nie zamierzasz mnie teraz pocałować, to dlaczego stoisz tak blisko? - Bo tak mi się podoba. Głos Gabriela brzmiał równie ciepło i uspokajają­ co, jak trzask gałązek płonących w kominku w długi zimowy wieczór. I równie zdradziecko. Ogień nie tyl­ ko daje ciepło; czasem parzy, a w obecnym nastroju Gabriel miał w sobie jakąś dzikość, co wróżyło bar­ dzo źle zarówno jego prześladowcom, jak i jej samej. - Maddie, pamiętasz, jak wymknęliśmy się do ogro­ du podczas przyjęcia u lady Crest? - Wspominasz, Gabrielu? - zakpiła, ale naprawdę pamiętała. - Sądziłam, że wolałeś wymazać wszelkie wspomnienia związane ze mną. - Wymazać? Żaden mężczyzna nigdy by się na to nie zdobył. Przecież ty zaczęłaś żyć dopiero w moich ramionach. - Na jego wargach wciąż igrał ten sam uśmiech, który przyprawiał ją o dreszcz. - Byłaś wprawdzie bardzo młoda, ale śmiała, piękna i pew­ na siebie. Sądziłem więc, że przede mną jakiś inny mężczyzna nauczył cię miłości. Poruszyła się niespokojnie. - Nie! - krzyknęła i natychmiast przeklęła się za to wyznanie, którego jak dotąd nie udało mu się z niej wydobyć. - Wiedziałem. Tak więc jej wyznanie nie miało znaczenia.

- Wiedziałem od chwili, kiedy cię pocałowałem. Byłaś taka chętna i niezręczna. Ona również to pamiętała. Od razu chciała mu pokazać, że do niego należy, ale nie znała podstaw. Całowała go z mocno zaciśniętymi ustami i chwiała się w swoich bucikach na skórzanej podeszwie. Teraz już wiedziała - Gabriel odkrył jej brak do­ świadczenia. - Ależ byłam głupia! - Nie, po prostu bardzo młoda, ale czas leczy mło­ dość bardzo skutecznie. Kiedy sięgnę pamięcią wstecz, pamiętam to moje ogromne, aroganckie pra­ wie poczucie triumfu, że to ja będę tym pierwszym. Odsunęła się od niego, odrzucając tę pociechę, odrzucając jego samego. - Jakim ty byłeś osłem! I nadal nim pozostałeś. - Owszem - przyznał wstydliwie. - A kim była twoja pierwsza, Gabrielu? - spytała kpiąco. - To nieważne. - Wsunął palce we włosy Madeline i przysunął bliżej jej twarz. - Ty jesteś ostatnia. Ta deklaracja przyprawiła ją o gwałtowne bicie serca. I wtedy ją pocałował. Kiedyś powiedziałaby, że nie zna uczucia strachu. Ale od tamtej pory zmieniła zdanie. Bała się uzbro­ jonych bandytów, ludzi o mrocznej, kryminalnej przeszłości, morderców i okrutników - bała się Rumbelowa i Dużego Billa. Nie bagatelizowała nie­ bezpieczeństwa, które jej groziło. Między nią a śmiercią stał już tylko Gabriel, mężczyzna, które­ go odtrąciła. Gabriel mógłby ją ocalić, ale miał powody, by ra­ czej się na niej zemścić. Popatrzyła mu w twarz, któ-

rej twarde, zdecydowane rysy łagodziło nieco światło świec. - Czy oni nas zastrzelą? Gabriel napiął mięśnie karku. - Szkoda, że nie zadałaś sobie tego pytania, zanim wyszłaś z sypialni. - Myślałabym rozsądniej, gdybyś zgodził się wy­ grać dla mnie tiarę, nie stawiając tak niegodziwych warunków. - Niegodziwych? Żądać, byś dzieliła ze mną łoże w zamian za tiarę królowej? - Dłonie Gabriela nie­ spiesznie pogładziły jej kręgosłup. - Nic podobnego. Każdy najemnik ma prawo wyznaczyć cenę za swą pracę. - Ale ja cię nie zatrudniam jak najemnika. Ty je­ steś... - Zawahała się na jedną, decydującą chwilę. - Jestem hazardzistą, chciałaś powiedzieć - pod­ chwycił, nachylając się do Madeline. - A może... dziedzicem starego i szanowanego rodu - wyszeptał jej prosto do ucha. - Albo... twoim dawnym narze­ czonym. A nawet kochankiem - dodał jeszcze ciszej. - To był tylko jeden raz - zaprotestowała. - Raczej jedna noc - poprawił ją. - Proponowałem ci, że odegram tiarę, jeśli tylko stąd wyjedziesz, ale od­ mówiłaś. Teraz już za późno. - Nagle dłonie Gabriela przerwały wędrówkę po jej plecach, a jego oczy przy­ brały zdumiony wyraz. - Dobry Boże, Maddie, co to takiego? - Pomacał pistolet, spoczywający u jej pasa. - Broń. - Po co ci broń? - Do obrony. - Jeden pistolet? Jeden strzał? I uważasz, że to cię ochroni przed tymi bandytami? - Dziesięciu bym nie udźwignęła. - Popatrzyła na niego z politowaniem. - A poza tym, co ty nosisz?

- Jeden nóż w bucie i drugi w rękawie - odparł, oglądając uważnie ukrytą pod skórzanym pasem ka­ burę, która znakomicie chroniła pistolet, choć z ze­ wnątrz była niemal niewidoczna. - Niezwykle ele­ ganckie i zarazem praktyczne rozwiązanie - osądził. Madeline wbrew własnej woli rozpromieniła się, zachwycona pochwałą. - Dziękuję. - Nikt by się nie domyślił, że masz broń. - Nikt by się czegoś podobnego nie spodziewał po damie. - Pozwoliła, by wyjął pistolet z kabury. - Czemu nie trzymasz go w mufce? - zapytał, od­ kładając broń pod łóżko. - Czasem to robię, ale niekiedy potrzebuję mieć obie ręce wolne. Tak jak dzisiaj. Rumbelow znajdował się teraz dokładnie nad ich głowami. Spojrzeli w sufit. Wpadli w niezłe tarapaty i doskonale zdawali so­ bie z tego sprawę, nie wiedzieli tylko jeszcze, jak głę­ boko utknęli. Gabriel znów porwał Madeline w ramiona. Jej tętno gwałtownie wzrosło - pewnie to nieświa­ doma reakcja na odgłosy kroków Rumbelowa. - Zawsze nosisz przy sobie noże? - Co najmniej jeden. - A wtedy, w Londynie? - spytała, zafascynowa­ na nieznanym jej dotąd obliczem Gabriela. - Wtedy też je nosiłem. Na wypadek kłopotów. - Jakich na przykład? - Na przykład... Francuzów. A ty też nie rozsta­ jesz się z pistoletem? - Jeśli czuję taką potrzebę i mogę go trzymać tak, by nikt nie widział. - Byłoby dobrze, gdybyś miała go przy sobie do końca przyjęcia.

Zamierzała zadać jeszcze kilka pytań, ale położył jej palec na ustach. - Skupmy się lepiej na naszym małym problemie. Musimy przekonać Rumbelowa i jego zgraję, że je­ steśmy kochankami. Serce Madeline niemal wyskoczyło z piersi, ale na­ gle zamarło w bezruchu. - Nie mogę - powiedziała. Gabriel znów się uśmiechnął, ale tym razem zapre­ zentował jej ten sam uśmiech, do którego tak przywy­ kła w ciągu ostatnich dwóch dni. Dziki i pożądliwy. - Nawet jeśli alternatywą jest śmierć? - Nieźle sobie poczynasz ze słowami. Równie dobrze radził sobie ze strachem. - Nabierzemy ich. Pomyśl tylko o tych wszystkich skandalach, których omal nie wywołaliśmy. Bałem się, że Eleanor padnie z wyczerpania, bezustannie tak za nami goniąc. - I słusznie. - Madeline wiła się, usiłując uciec z jego objęć. - Stój spokojnie - powiedział cichym głosem. A pamiętasz, co powiedziałem, wychodząc tamtego ranka. Pamiętasz... Nie znosiła tego słowa. Owszem, pa­ miętała i jak zwykle dała mu się porwać do krainy wspomnień. Pochylając się nad łóżkiem, popatrzył jej prosto w oczy. - Następnym razem to ty przyjdziesz do mnie. Do sypialni wkradło się światło wstającego dnia. - Nie, nie przyjdę - odparła z poczuciem porażki. - Przyjdziesz, bo nie masz wyboru. Bo jestem częścią twojego ciała i duszy, i potrzebujesz mnie tak samo jak powietrza i wiatru we włosach. Dała się jego słów - nie tego, że mógłby ją skrzyw­ dzić, ale tego, że mógłby mieć rację.

- Nie! - krzyknęła. - Możesz myśleć, co chcesz. I tak przyjdziesz. Postanowiła zatem usunąć się z drogi wszelkich po­ kus i uciekła na kontynent, demonstrując pożałowania godną słabość charakteru - a może zwykłą mądrość. Podniósł głowę i nasłuchiwał przez chwilę, po czym pochylił się nad nią jak samiec, który chce osłonić swoją samicę. Jak kochanek zatroskany o partnerkę. - Rumbelow jest na górze schodów. - Gabriel miał teraz niezwykłą minę - zwierzęcy uśmieszek, nie afektowany, kpiący grymas, ale wyraz pełen na­ pięcia i oczekiwania, tak intensywnego, że Madeline odstąpiła o krok. - Dziś to ja ochronię ciebie. Ale wracając do naszej umowy... Musisz podjąć decyzję. Nie mogła dalej się cofać. Drogę zagradzało jej wezgłowie łoża. - Słucham? - Podjąć decyzję. Zapłać cenę, jakiej żądam, a ju­ tro wygram dla ciebie tiarę. Jeśli odmówisz, tiara na zawsze znajdzie się poza twoim zasięgiem.

ROZDZIAŁ

17

- Czyś ty postradał zmysły? - Madeline biła go pięściami po ramionach. - Przecież jutro może się tu zjawić mój ojciec. - Owszem - podchwycił skwapliwie Gabriel. -I uży­ je tiary jako stawki, by przegrać twoje dziedzictwo.

- Chyba że uda mi się go przekonać, by tego nie czynił. - No, skoro tak... - Gabriel najwyraźniej nie wie­ rzył w jej zdolności perswazyjne. - A nawet gdy już mi się uda, ty i tak będziesz miał swoją zapłatę. To niegodziwe, Gabrielu! Niegodziwe! - Owszem - odparł. Odepchnęła jego dłoń. - Nie waż się. - Ale w dole kręgosłupa czuła już znajome drżenie, a kolana ogarnęła straszliwa sła­ bość. To był Gabriel, w jego bliskości ciało Madeline zawsze ogarniały pragnienia całkowicie sprzeczne z zasadami przyzwoitości. Pragnienia... zupełnie niewłaściwe. Tymczasem Gabriel masował napięte mięśnie jej karku. - Musisz rozważyć szanse i obstawić, jak każdy do­ bry hazardzista. Popatrzyła na niego, oddychając coraz głębiej i gwałtowniej, i... rozważała swoje szanse. Czy ojciec dotrze na czas? Zapewne. Ale w przeciwnym razie... Mogłaby ocalić tiarę królowej jednym prostym uczynkiem. - To niegodziwe - wyszeptała jeszcze raz. Słyszała ciężkie kroki Rumbelowa na schodach i przez chwilę niemal życzyła sobie, by wtargnął do pokoju, żeby ją uratować. Na przykład zabijając Gabriela. Ale to nie byłby żaden ratunek - jeszcze nie oszalała na tyle, by w to uwierzyć. Musieli sami załatwić swoje porachunki i to zanim Rumbelow wkroczy na scenę. - Zamierzasz mnie całować? - zapytała. - Bo jeśli tak, to radziłabym się pospieszyć. Gabriel oparł się o nią całym ciężarem ciała, naj­ wyraźniej bez cienia skrępowania.

- Najpierw musisz dokonać wyboru. Ten człowiek zwariował! - Przecież nas tu znajdą. - Wybieraj. - Nawet ty możesz w końcu przegrać - powiedziała cicho, ale w głębi trzęsła się ze szczerego oburzenia. - Owszem, i najlepszym graczom nie zawsze sprzy­ ja fortuna - przyznał. Ale Gabrielowi sprzyjała zawsze. To było więcej niż zwykłe szczęście - Madeline nie raz podziwiała jego upór w grze i umysł ostry jak brzytwa. Usiłowała znaleźć jakiś kompromis. Została przy­ parta do muru i to także w dosłownym sensie. Zresztą cóż to miało za znaczenie? W końcu spa­ ła już kiedyś z Gabrielem. Widziała jego nagie ciało, oddała mu się i przyjęła go w siebie. Nie była już dziewicą tylko... tak prawie. Odwróciła się i popatrzyła na uchylone drzwi, któ­ re wydawały się teraz odległe o długie mile i całe lata. Ale z drugiej strony, tak po prostu spać... nie, na­ zwijmy rzeczy po imieniu, spółkować z Gabrielem te­ raz, po czterech latach ciężkiej walki o to, by o nim zapomnieć. Cztery długie lata wypełnione wspo­ mnieniami tego, jak ją całował, jak chwycił ją w ra­ miona i ignorował wszelkie słowa sprzeciwu. Jak straciła panowanie nad gniewem, który nagle zamie­ nił się w nieokiełznaną namiętność, pożądanie do­ magające się spełnienia. Rozkosz tamtych chwil na­ znaczyła Madeline na wieki, a tęsknota za nią nawie­ dzała ją w snach. A teraz Gabriel chciał znów dać jej taką rozkosz. Czy musiały minąć kolejne cztery lata, by zapomnia­ ła o nadchodzącej nocy? - Wybieraj - powtórzył, nieugięcie żądając odpo­ wiedzi.

Mogła się nie zgodzić... ale tylko z pozoru. Ga­ briel miał rację. Jeśli jej ojcu można było ufać pod ja­ kimkolwiek względem, to pod takim, że jest całkowi­ cie niegodny zaufania. - Dobrze więc - warknęła. - Co dobrze? W oddali usłyszała, jak Rumbelow otwiera drzwi do pierwszego pokoju w korytarzu. - Gabrielu, on tu idzie! - Powiedz, na co się zgadzasz - odparł, demon­ strując naganną niefrasobliwość. Innymi słowy, chciał, by przyznała, że dostrzega wszystkie kruczki tego niegodziwego układu. - Pójdę z tobą do łoża - odparła niechętnym szep­ tem - a ty, jeśli będziesz miał okazję i jeśli nie zjawi się mój ojciec, wygrasz dla mnie tiarę. Uczciwie lub nie. - Pójdziesz ze mną do łoża tyle razy, ile tego zażą­ dam? Będziesz ze mną spała teraz, z własnej nie­ przymuszonej woli, zanim jeszcze odzyskam tiarę, i potem, jak długo uznam za stosowne? Wyprostowała się tak szybko, że niemal wyrżnęła głową w jego brodę. - Nie tak brzmiał układ. - Nie tak brzmiała moja pierwsza propozycja, naj­ droższa. - Dłonie Gabriela znów powędrowały w gó­ rę jej pleców. - Ale ty ją odrzuciłaś. Chciała ze złości tupnąć nogą, ale to byłoby nie­ dojrzałe - a w dodatku Rumbelow właśnie nasłuchi­ wał pod ich drzwiami. - To niesprawiedliwe! - zaprotestowała. - Życie nie jest sprawiedliwe, a warunki dyktuje ten, kto trzyma w ręku asa atutowego. Czyli ja - wy­ jaśnił uprzejmie Gabriel. - Dobrze wiem, kto tu trzyma atuty! Ale co z mo­ ją pozycją w towarzystwie? Co z panem Knightem?

Jeśli zgodzę się na twoje warunki, juz nigdy nie będę mogła wyjść za mąż, z obawy, że skorzystasz ze swo­ jej władzy! - Urwała, wskazując ręką na drzwi. A ten człowiek ma broń - przypomniała. - Obiecuję, że będę dyskretny i zadbam o twoją pozycję. Obiecuję, że o ile sama nie zajmiesz się kwestią pana Knighta, zrobię to za ciebie. I przysię­ gam, że w momencie, gdy wypowiesz słowa przysięgi małżeńskiej, nasz układ straci ważność. Z pewnością w tych obietnicach tkwił jakiś haczyk, ale mimo intensywnych starań nie zdołała się go do­ patrzyć. Zresztą już raz zważyła wszystkie za i prze­ ciw i doszła do wniosku, że to był właściwy wybór czemu więc wahała się teraz, gdy zażądał nieco wię­ cej, niż oczekiwała? W końcu znalazłaby jakiś spo­ sób, by go unikać. Oczywiście już raz uciekła przed nim na konty­ nent i z pewnością nie pozwoliłby jej zastosować tej samej sztuczki ponownie. Popatrzyła mu w twarz, ogorzałą, silną, ponurą i ostrożną. Miał z nią pew­ ne rachunki do wyrównania i pożądał jej ciała. Straszliwa mieszanka. Musiałaby zatem obmyślić jakiś nowy, naprawdę sprytny sposób, by mu się wy­ mknąć. - Będzie tak, jak sobie życzysz. Nie zauważył nutki sarkazmu w jej głosie. - Obiecujesz, że spełnisz wszystkie moje życzenia. - Wątpisz w moje słowo?... - Nie bez powodu. - W takim razie, po co ci w ogóle moje obietnice? - Chcę się przekonać, czego nauczyły cię cztery la­ ta wygnania. Chcę wiedzieć, kim teraz jesteś. To zabrzmiało groźniej niż wszystkie inne rzeczy, które wypowiedział kiedykolwiek przedtem. - Przecież wiesz, kim jestem - odparła.

- Wiem, kim byłaś, kobietą pełną pasji i namiętno­ ści, ale zbyt przerażoną dawnymi doświadczeniami, by podjąć ryzyko i zaufać mojemu uczuciu. Czy mi­ nione lata niczego w tobie nie zmieniły, Madeline? A może dojrzałaś i stałaś się tym, kim powinnaś się stać? - Nie mów głupstw. - Nie strasz mnie. - Mogłabym powiedzieć to samo o tobie. - I miałabyś rację. Nie wygrałem fortuny z miłości do ciebie. Walczyłem o własną dumę, która nie znio­ słaby, gdybym był od ciebie zależny. Ależ z nas para tchórzy! Wcale jej się to nie podobało. Gabriel patrzył da­ lej niż na suche fakty sprzed czterech lat - on widział przyczyny wszystkiego, co się wtedy wydarzyło. Znacznie lepiej czuła się, pielęgnując gniew i ura­ zę. Wściekłość dawała jej siłę. Dopóki skupiała uwa­ gę na jego winach, nie groził jej żaden błąd, zatem nigdy, nigdy nie próbowała spojrzeć na sprawę z je­ go perspektywy. Madeline chciała zakończyć tę rozmowę. Natych­ miast. - Na miłość boską, Gabrielu, Rumbelow już tu jest! - Owszem. W końcu dała mu to, czego chciał. - Obiecuję, że spełnię każde twoje żądanie... w łóżku. - To nazbyt ścisłe określenie. Powiedzmy... żąda­ nie o seksualnym charakterze. Przytaknęła. - Powiedz to głośno. Doskonale rozumiała, co Gabriel chce osiągnąć, zmuszając ją do wypowiedzenia słów, których dama nie powinna nawet znać. A to był dopiero początek.

Ale Madeline zamierzała znieść wszystko, co mia­ ło ją spotkać, z godnością i dumą. 1 nie zdradzając niczego ze swych najgłębszych obaw i pragnień... - Obiecuję, że spełnię każde twoje żądanie o sek­ sualnym charakterze. Suknia zsunęła jej się z ramion. Gabriel rozpiął wszystkie guziki, jeszcze zanim Madeline zgodziła się na jego warunki. Zdołała tylko westchnąć, nim Gabriel objął ją w pa­ sie, uniósł rąbek spódnicy i pocałował z namiętnością kochanka, który długo czekał na spełnienie pragnień. Gwałtowność pocałunku zdradzała żar, jakim pło­ nął, a jego język jak intruz brutalnie wdarł się do ust Madeline. Oburzona, szarpnęła go mocno za włosy. Gabriel wydał z siebie niezadowolony pomruk i trzymając dłoń na biodrze Madeline, owinął sobie jej nogę wokół pasa. Spod drzwi dobiegł ich nagle triumfalny chichot. Pan Rumbelow właśnie się z nich wyśmiewał! Made­ line w przerażeniu usiłowała odepchnąć od siebie Gabriela, ale on tylko przygarbił się, by zasłonić jej twarz przed wzrokiem Rumbelowa. Z płonącym spojrzeniem odwrócił się w stronę drzwi. - Wynocha stąd - powiedział cichym i niskim gło­ sem, w którym czaiła się groźba. Rumbelow najwyraźniej dał się nabrać i wkrótce Madeline usłyszała jego pośpieszne kroki na schodach. Gabriel znów oparł jej plecy o wezgłowie. Uchwy­ ciła poły sukni, która o mało nie opadła jej do stóp. Gabriel ruszył ku drzwiom i zatrzasnął je z taką mo­ cą, że zadrżały framugi. - Gabrielu - wykrztusiła. - Wiedzą, że tu jesteśmy. - Popatrzył na nią, oddy­ chając coraz ciężej. Powietrze wydobywało się ze świstem spomiędzy jego lekko rozchylonych ust. Rę-

ce sztywno zwisały po bokach, potęgując otaczającą go aurę niebezpieczeństwa i namiętności. - Jego na­ jemnicy wiedzą pewnie również, że nic sobie nie ro­ bię z ich strzelb i pogróżek. Mogła niemal dostrzec blask bijący od jego rozpa­ lonego ciała. Widziała doskonale, że Gabriel jest go­ tów, by ruszyć do ataku. Na straże albo... na nią. Ta druga możliwość zdecydowanie ją zaniepo­ koiła. Postanowiła uprzedzić napaść. - Jak chcesz mnie wziąć? - zapytała chłodno i rze­ czowo. Wciąż oddychał ciężko i głęboko, ale odzyskał nie­ co panowania nad sobą. - Pytasz o to... - zaczął, krzyżując ręce na pier­ siach - ile razy, jak długo, jak szybko?... - Owszem. W ten sposób mogłaby się uzbroić w obojętność i rezygnację. Leniwy uśmiech Gabriela wyrażał czysto samcze zadowolenie. Powoli mierzył ją wzrokiem od stóp do głów. - Chcę cię mieć na wszystkie możliwe sposoby. Jej serce zabiło gwałtownie. Jak on to zrobił? Prze­ mienił całą nienawiść do Rumbelowa w żar emocji i myśli o pewnej nocy, kiedy głębokie, ciemne, mocne pocałunki aż do rana okrywały całe jej ciało. Madeline powinna być teraz opanowana, zwarta i gotowa do wypełnienia swoich obowiązków względem Anglii i własnego rodu. Tymczasem czuła wilgoć między no­ gami i dotyk własnych palców, zaciśniętych na gorsie. Gabriel przekręcił klucz w zamku, podstawił krze­ sło pod klamkę i zatkał dziurkę od klucza chustką. - Jesteśmy w pułapce. O ile znam Rumbelowa, je­ go ludzie już patrolują korytarz uzbrojeni po zęby. Nie wyjdziemy stąd.

Znalazła się w potrzasku - nie tylko z winy tego mężczyzny i pewnej obietnicy. Osaczył ja zły los i lu­ dzie pozbawieni moralnych skrupułów, za to z kry­ minalną przeszłością. Gabriel zbliżył się do niej krokiem przywodzącym na myśl bezbożnych barbarzyńców. - Tak więc wszystko, co się tu wydarzy tej nocy, po­ zostanie między nami. Ja na pewno niczego nic zdra­ dzę - przysiągł, a jego zielone oczy rozbłysły dziko, rozświetlone namiętnością. - Niech nic cię nie krę­ puje, możesz robić i mówić wszystko, czego tylko pragniesz. - Pragnę się stąd wydostać. Z jego piersi wydobył się głęboki, niski śmiech. - O nie, to nieprawda. Miał rację. Nie opuściłaby tego pokoju, nawet gdyby drzwi stały otworem i wyłożono jej drogę czer­ wonym dywanem. Ciało Madeline ogarnęło obez­ władniające pożądanie, każdy ruch był zarazem ocię­ żały i pełny niewypowiedzianego pragnienia. Powoli, zmysłowym ruchem uniosła dłoń do czoła. Nagle sta­ ła się świadoma każdego drgnienia mięśnia. - Dlaczego to robisz? Czy sądzisz, że staniesz mi się przez to drogi? - Nic mnie to nie obchodzi. Robię to wyłącznie dla siebie. Dla własnej satysfakcji. - Przez twarz Gabrie­ la przemknął mroczny uśmiech. - Ty musisz się tylko położyć. - Tak - odparła niezbyt pewnym tonem. - Ale czy jesteś do tego zdolna? - Jego strzelista, potężna sylwetka górowała nad Madeline, która jeszcze mocniej oparła się o wezgłowie. - Położysz się na łożu, pozwolisz, bym czynił z tobą to, na co mam ochotę, a potem wstaniesz i wrócisz do swoich spraw, jak gdyby nic się nie wydarzyło?

Westchnęła głęboko, a jej ciało przeszedł dreszcz. Tak bardzo nienawidziła tego mężczyzny. To o nim śniła, za nim tęskniła, z jego powodu przelała tyle łez. Teraz był tu, obok, a ona musiała spełnić jego żądania, więc pragnęła cieszyć się każdą chwilą. Choćby po to, by później móc się okłamywać, jak wiele wycierpiała dla dobra rodu. Ale Gabriel za dobrze ją znał. Wiedział dokładnie, gdzie leżą słabe punkty jej obrony, i bezwzględnie domagał się, by spojrzała prawdzie w oczy. Jednym palcem pogładził jej szyję, od podbródka, poprzez pulsujące zagłębienie pod gardłem i niżej, aż po czubek sutka. - Jesteś jeszcze piękniejsza, niż to zapamiętałem. Twoja jedwabista skóra. Twoje smukłe kształty. Ujął w dłoń zwinięty kosmyk jej włosów. - I ten twój wzrok, taki ostrożny i czujny. Pragnę zmylić tę czuj­ ność. Pragnę cię.

ROZDZIAŁ

18

- Nie jestem potrawą, którą podano, byś się nią delektował - wypaliła. Odważne słowa, które nic nie znaczyły. - Owszem, jesteś, i to z własnej, nieprzymuszonej woli. Sama kładziesz się przede mną na tacy. Madeline nie chciała patrzeć na Gabriela, by nie okazać mu uległości, ale on w dziwny sposób zdołał uwięzić jej spojrzenie. Przeniknął aż do głębi umysłu

tak samo pewnie, jak potrafił przenikać cale jej cia­ ło. Dobrze wiedziała, że Gabriel usiłuje ją sprawdzić, sprowokować do tego, by się go wyparła. A ona tak bardzo chciała to zrobić: dla własnej ochrony, dla ochrony z trudem odzyskanego spokoju ducha i własnej moralności. Ale były to pragnienia umysłu. Ciało nie kłopota­ ło się o moralność i rozsądek. Ciało, niepomne na nakazy rozumu, troskę o pozycję towarzyską i ca­ łą jej przyszłość, pożądało Gabriela. I w tej chwili słyszała tylko głos ciała. - Milczysz - powiedział Gabriel, cofając dłoń. Zwykle masz tyle do powiedzenia. - Jestem damą. Nie używam niegodnego języka nawet wobec drania, który na to zasługuje. - O, zdarzyło ci się. - Podszedł do komody i po ko­ lei zbadał każdą ze stojących tam buteleczek, uważ­ nie je obwąchując. - Zdarzyło ci się użyć niegodne­ go języka wobec mnie, więc teraz chyba trochę za późno przybierać dumne pozy. Mów, co chcesz, jakoś to zniosę. - Wybrał jedną butelkę, zielonkawą i lśniącą, po czym wylał odrobinę zawartości na dłoń i odstawił ją na stolik przy łóżku. Potem odgarnął ka­ pę z łóżka i odsłonił pościel, spod której ukazały się czyste, wyprasowane i ciasno owinięte wokół mate­ raca prześcieradła. - Nie mógłbym znaleźć lepszego miejsca na uwie­ dzenie, choćbym szukał przez tysiąc lat. Ale nie mo­ żesz mnie oskarżyć o premedytację. - Mówił teraz niemal szeptem. - Nawet ja nie wpadłbym na to, że spróbujesz ukraść tiarę profesjonalnym złodziejom. - Gdybym nie spróbowała, złapaliby cię samego. Co by się wtedy stało? - Pewnie by mnie zabili - powiedział rzeczowym tonem.

Nienawidziła go - o tak, ale zarazem pragnęła, by żył, choćby po to, żeby mogła dalej go nienawidzić. Myśl o jego nieokiełznanej męskości zaklętej w zim­ ne ciało trupa przyprawiła ją o dreszcze. Gabriel zauważył jej wzburzenie. - Powinnaś była wyjechać dziś po południu, kiedy jeszcze miałaś szansę. Ci ludzie to oszuści, szantaży­ ści i złodzieje, którzy nie raz zabijali i nie zawahają się zabić ponownie, by ochronić łup. Teraz Rumbelow już cię nie wypuści. Nie po tym, jak zobaczył nas razem. Przecież wic, albo raczej myśli, że rozpaczli­ wie się kochamy. - Chyba pożądamy - odparła zimnym, niewzru­ szonym tonem. - Zdecydowanie pożądamy. - Gabriel wyjął z rę­ kawa wąskie, lśniące ostrze i jeszcze dłuższy nóż z buta, po czym położył je ostrożnie na stoliku obok łóżka. Trzymał je w rękach tak, jakby doskonale wie­ dział, jak się z nimi obchodzić. Siadając na krześle, ściągnął buty. Nie wiedziała, co robić. Rozbierać się? Patrzeć na niego? Kontemplować życie i zastanawiać się, jak doszło do tego, co się dzieje teraz. Na Boga, nie, tylko nie to ostatnie. Mogłaby za­ cząć oskarżać samą siebie, czego wolała zdecydowa­ nie unikać. Ostatnim razem, gdy zostali sami w sypialni, wszystko wyglądało inaczej. Wtedy wpadła w szał i nie dobierała słów, które wylewały się same z jej ust w takim tempie i ilości, że nadal ją to zadziwiało. Miał rację. Teraz mogła wszystko przemyśleć, mogła się nawet zawstydzić. Tego z pewnością jednak nie dało się powiedzieć o Gabrielu, który zrzucił czarną koszulę w sposób tak zuchwały, że aż się zarumieniła. Jednak nie przestała na niego patrzeć.

Widziała jego tors przed czterema laty i dostrzegła zmiany. Miał teraz potężniejsze muskuły, wyrobił so­ bie również mięśnie ramion. Wyglądał tak, jakby pracował na polu lub budował bunkry - być może czasy, gdy organizował obronę wybrzeża, wymagały ciężkiej, fizycznej pracy, a Madeline znała Gabriela bardzo dobrze i wiedziała, że on na pewno by się tej pracy podjął. Ostatnie chłopięce cechy zniknęły i teraz Gabriel zaczynał ją przytłaczać. Był zbyt silny, zbyt męski, zbyt owłosiony, tors pokrywała mu gęstwina włosów, które niżej stawały się rzadsze, mniej obfite i w kształcie węższego paska biegły w kierunku spodni. Teraz, w nerwowym oczekiwaniu patrzyła z niepo­ kojem, jak Gabriel rozpina spodnie. Wydawał się tak beztroski i spokojny; najwyraźniej fakt, że będą się kochać, nie robił na nim szczególnego wrażenia. Wy­ glądał na człowieka obojętnego na żądze. Opuścił spodnie i Madeline zobaczyła wyraźnie, jak bardzo się myliła. Zachowywał się rzeczywiście chłodno, ale jego męskość była wzniesiona. Choć nie widziała go na­ giego od lat, a i wówczas, gdy go oglądała, nie miała czasu dokładnie mu się przyjrzeć, czuła, że siła jego pobudzenia wiąże się ściśle z tym, jak bardzo zależy mu na niej. Uda napięły mu się w takim samym stopniu, jak ramiona, widok jego mięśni mówił jej wyraźnie, że posiądzie ją całkowicie i bezlitośnie... Boże, pra­ gnęła go tak bardzo, że drżały jej palce. Chciała za­ pomnieć o przeszłości, tak by mogła do niego po­ dejść, lizać, gryźć, domagać się tak, jak kobieta, która ma do tego prawo -jak jego żona. Pozbywszy się resztek garderoby, usiadł na krześle i skinął na nią ręką.

- Rozbierz się. - Znów zajrzał jej w oczy. - Zresz­ tą nie powinno ci to sprawić trudności. Większość pracy wykonałem za ciebie. Miał rację. Wszystkie guziki były rozpięte, sznu­ rówki rozwiązane. Wystarczyło opuścić ręce i pozwo­ lić, by ubranie zsunęło się na podłogę. - Kontynuuj - zakpił. - Chyba że zmieniłaś zdanie. Pomyślała o matce, o jej portrecie, na którym mia­ ła na głowie królewską tiarę. Pomyślała o własnej córce, córce, którą miała nadzieję kiedyś urodzić, i o tym, że jej dziecko nie otrzyma od niej dokładnie nic, jeśli nie zacznie teraz działać. Gabriel dokładnie wiedział, co jej chodzi po głowie. - Rodzinny honor wymaga poświęceń - zadrwił. - Osioł. Przestał się uśmiechać. - Za mało powiedziane. Ich spojrzenia spotkały się. Chciała, by wiedział, co robi, i dokładnie, z kim to robi. Kokieteryjnie opuściła jedną rękę, potem drugą. Suknia ześliznęła się, przez chwilę zatrzymała na biodrach, a potem spoczęła na kostkach, zasłaniając halki. Madeline nie miała na sobie pantalonów, które wywołały taki zachwyt wśród modniś, więc, nie licząc pończoch i podwiązek zapiętych wokół kolan, była naga. Nie rozumiała, czemu Gabriel tak się zachowuje. Może chciał się zemścić za to, że go porzuciła? Mo­ że miał inne, głębsze powody? Teraz nie myślał jed­ nak o nikim i niczym prócz niej, co uznała za swoją zemstę za to, że wzbudzał w niej takie pożądanie. Miał zdecydowaną, surową twarz. Mówił, ledwo poruszając ustami, gardłowo, kategorycznie. - Włosy - rozkazał. Uniosła ramiona, odsłaniając przed nim całe cia­ ło. Wolno wyjęła szpilki z koka, rozrzuciła je po pod-

łodze, nie dbając o ich los. Gdy już pozbyła się ostat­ niej, potrząsnęła głową i pozwoliła, by włosy spłynę­ ły jej luźno na ramiona. Jeden z loków opadł na pierś i okalał ją teraz niczym dłoń kochanka. Gabriel wstał, jakby nie mógł się już dłużej oprzeć pokusie. Zatrzymał spojrzenie na jej udach, nasycał się widokiem ciemnej kępki włosów na ło­ nie i zaczął pieścić wzrokiem jej brzuch. Z zachwy­ tem popatrzył na jej ramiona i piersi, i ponownie zajrzał w oczy. Podszedł do niej. Serce biło jej jak młotem - był taki ogromny, nagi, był wszystkim, o czymkolwiek marzyła. Ujął jej dłoń i pociągnął na łóżko. - Siadaj. - Ani na chwilę nie spuszczał z niej czuj­ nego spojrzenia. Położył jej dłoń na ramionach i po­ sadził na łóżku. Przycupnęła na materacu i zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie oszalała, przy­ chodząc tutaj. Była naga - no, prawie. On był rów­ nież nagi - tyle że całkowicie. Świece paliły się jasnym płomieniem, czuła pod pośladkami chłód prześciera­ deł i miała do spłacenia pewien dług. Dług, którego jeszcze nie zaciągnęła. Pogłaskał ją po szyi i uśmiechnął się współczująco, tak jakby to nie on stał się powodem jej kłopotów. - Na brzuch - zakomenderował. -Co? - Chcę, żebyś położyła się na brzuchu. Patrzyła na niego z rozdziawioną buzią, co stano­ wiło niezbyt atrakcyjny widok. - Ale... myślałam... że chcesz... - Jeśli położysz się na brzuchu, to też będzie moż­ liwe. Gabriel wziął butelkę, którą postawił obok łóżka, i wylał na dłoń trochę przejrzystego płynu.

Madeline patrzyła na niego zafascynowana i prze­ rażona zarazem; nie rozumiała ani jego zachowania, ani planów na tę noc. A co gorsza wydawało się, że on rozumie wszystko. I gdzie się podziała elementar­ na sprawiedliwość? Podsunął jej dłonie pod nos. - Podoba ci się? Słodki zapach gardenii. Uspokajający aromat roz­ marynu. - Bardzo. - Połóż się - powtórzył. - Na brzuch. Nie miał znaczenia fakt, czy go posłucha... No, bo jakie? I tak zamierzała odciąć się od tego aktu, po­ zostać obojętna. Poruszała się jednak bardzo ostrożnie, tak by nie odsłaniać intymnych części ciała. - Wspaniale - mruknął, a w jego głosie wyraźnie pobrzmiewał zachwyt. Nie wiedziała, czego się spodziewać, ale już na pewno nie tego, że jego ręce ścisną delikatnie jej ramiona i zmuszą, by rozluźniła mięśnie. Dłonie pachnące rozmarynem i gardenią zaczęły delikatnie masować jej szyję. Uniosła się lekko na łokciach. - Chyba powinniśmy zaczynać... - Tak ci się spieszy, kochanie? - spytał ze śmie­ chem i popchnął ją z powrotem na materac. - Tym razem zrobimy to po mojemu. - Dobrze. Palce Gabriela delikatnie, potem mocniej maso­ wały jej napięte mięśnie. Próbowała za wszelką cenę usztywnić plecy, ale jemu to nie przeszkadzało: nie­ spiesznie wędrował dłońmi w dół, masując przeguby i palce. Ucałował każdy palec z osobna, a potem de­ likatnie znów ułożył jej rękę na materacu i zajął się drugą.

Madeline nie wiedziała, co o tym myśleć, a właści­ wie zapomniała, co to znaczy myśleć. Oddychała głę­ boko, spokojnie, czując wokół zapach rozmarynu i gardenii. Gabriel traktował wszystkie jej kości i ścięgna z równą starannością. Pochylił się, muska­ jąc wargami płatek jej ucha. - Podoba ci się? - Mmm. Próbowała nie zamykać oczu i być czujna, ale jego ręce kontynuowały swój wirtuozowski taniec. Wędrowały w dół kręgosłupa, szukając starannie każdego kręgu, znajdując każdy mięsień, likwidując każde napięcie. Poczuła na plecach jego nogę i chciała zaprotestować, ale wprawił ją w stan takiej błogości, że tylko westchnęła z rozkoszą. Wcisnął jej kolano między nogi, rozdzielił je, chwycił ją w talii i pieścił kciukami mięśnie pleców. Unosząc głowę znad poduszki, wciągnęła głęboko powietrze i zamarła, czując kciuk w zagłębieniu mię­ dzy pośladkami. Olejek utorował mu drogę, lecz nie złagodził szoku powodowanego faktem, że jest roz­ myślnie dotykana w tak intymny sposób. Stan błogo­ ści przerodził się w walkę o to, by zachować niczym niezagrożony spokój. - Cudownie - mruknął i ścisnął jej pośladki. Raz. I drugi. Nie rozumiała, dlaczego tak się dzieje, ale zapra­ gnęła wypchnąć biodra do przodu i otrzeć się o coś, najlepiej o niego. Rozchyliła usta, usłyszała, że dy­ szy, a jej podniecenie rosło z każdą chwilą. Utrzymywał rytm. Wolną ręką odnalazł otwór w jej ciele i przesunął po nim palcem. Otworzyła szeroko oczy i zerwała się z łóżka. Znów ją przytrzymał. Ponownie pogłaskał maleń­ ką dziurkę, drażniąc każdy nerw, powodując narasta-

nie pożądania w każdym zakamarku jej ciała. Pożą­ danie w miejscach, których nie podejrzewałaby nigdy o takie doznanie. Ledwo mogła oddychać, każdy ruch przychodził jej z dużym trudem. Odczuwała ogromne, niemal bole­ sne uczucie zawodu. Co jednak mogła powiedzieć? Duma nie pozwoliłaby jej przyznać, że Gabriel przy­ wiódł ją niemal na krawędź. Zapewne wiedział... oczywiście, że wiedział. Lecz gdyby zaczęła błagać o spełnienie, Gabriel odniósłby nad nią zwycięstwo. Nigdy. Nigdy. Tymczasem jego dłonie zaczęły pieścić mięśnie jej ud. Zdjął jej pończochy i zaczął masować łydki. Mi­ mo sztuczki Gabriela znów poczuła się odprężona. Było to zresztą bardzo głupie z jej strony, gdyż w po­ koju było jasno i jakiś zakamarek umysłu podpowia­ dał jej, że odsłania przed Gabrielem najbardziej in­ tymne miejsca między nogami. Powinna być skrom­ niejsza. Powinna... ale on chwycił ją za stopę i zaczął obracać ją w dłoniach. Początkowo odczuwała ła­ skotki, lecz później zmęczenie po długim spacerze zaczęło powoli ustępować i Madeline przestała my­ śleć o skromności. Przestała o niej myśleć do tego stopnia, że gdy przewrócił ją na plecy, przetoczyła się po materacu bez słowa protestu, nie myśląc nawet o widoku, jaki sobą przedstawia. - Cudownie - powiedział. W jego tonie i dotyku wyczuła ogromne ciepło. Rozmasował mięśnie jej nóg z tą samą precyzją. Mimo błogostanu, w jaki ją wprowadził, doznawa­ ła jeszcze innych wrażeń wędrujących w górę ciała. Ogarnęła ją niecierpliwość. Już kiedyś dotykał jej między nogami. Czy miał za­ miar zrobić to teraz? Oczywiście nie powinna tego

pragnąć. Chciała gorąco zaprotestować, ale nie mo­ gła. Zdradziłaby w ten sposób samą siebie. Spod przymrużonych powiek patrzyła, jak znów naciera dłonie olejkiem. Nigdy dotąd nie wydawał się jej tak przystojny. Światło igrające we włosach, skupiony wzrok. Ukląkł nad nią, naprężone mięśnie lśniły w blasku świec. Gdy tak na niego patrzyła, nie dostrzegała żadne­ go zagrożenia czy niebezpieczeństwa, a wyłącznie za­ powiedź rozkoszy. Jakie to głupie - utkwić spojrzenie w wilku i nie widzieć jego ostrych zębów i pazurów, a jedynie zręcznego myśliwego, którego można oswoić. Znalazła się w prawdziwej opresji. Podniosła wzrok. Ich spojrzenia spotkały się. Natychmiast przymknęła powieki i zaczęła uda­ wać, że wcale na niego nie patrzyła. Uniósł jej biodra i rozprowadził olejek po jej brzu­ chu i talii. Zadrżała, doznając jednocześnie uczucia ulgi i rozczarowania. A potem jego dłoń ześliznęła się dokładnie tam, gdzie chciała ją czuć. Serce zabiło jej mocniej. Wsunął palce w trójkąt kędzierzawych włosów na łonie. Płonęła z pożądania. Czule rozsunął szczelinkę i dwoma palcami zaczął pieścić jej brzegi. Chwyciła rękami za prześcieradło i zacisnęła usta. Nie chciała go błagać, by ruszał się szybciej, dotykał jej intymniej. I zostawił ją w spokoju.

Na niebiosa, tylko nie to! Zaczęła wymazywać tę myśl w obawie, że odczyta ją i posłucha. Ale on jej nie odczytał i nie zamierzał słuchać. Zamiast tego okrążał palcem wejście do jej ciała, jakby przygotowując się do ataku. W głębi łona odczuwała napięcie, jej ciało zaczy­ nało się powoli poddawać. Pragnęła czegoś więcej. Walczyła ze sobą, by nie wskazać, gdzie dokładnie ma jej dotknąć i wtedy... zrobił to sam, bez jej pomocy. Jęknęła głośno, prosząco, biodra jej wznosiły się i opadały. Jakże mocno go pragnęła. I dał jej to, cze­ go chciała... prawie. Pieścił ją długimi, powolnymi ruchami, nie dotykając jednak kobiecego pączka. Jeszcze nie. Miotała się na prześcieradle, to próbując uciec, to się zbliżyć. On jednak oparł się o jej udo kontrolując w ten sposób każdy ruch. Wszystkie jej dawne urazy odżyły, wyciągnęła rę­ kę, by sięgnąć po jego członek. - A niech cię... pozwól... - Nie, sam to zrobię. Ujął ją za ręce, ułożył wzdłuż ciała i pochylił się. - To dla mnie, pamiętasz? Robimy to dla mnie. Ty płacisz mi tylko za odzyskanie tiary. Wiedziała, co miał na myśli. Nienawidziła go. Nie­ nawidziła. Nienawidziła tych zielonych oczu, teraz szarych i skupionych. Nienawidziła sposobu, w jaki się nad nią pochylał, nienawidziła siły, która krępo­ wała jej ruchy, nie pozwalała wstać. A przecież wola­ łaby wstać i wyjść, spotkać się raczej z bandytami Rumbelowa i ich strzelbami niż z tym mężczyzną. Teraz Gabriel chciał wyraźnie, żeby się przyznała, jak bardzo go pragnie. 1 pragnęła. Aż do bólu.

Do bólu, który miał nastąpić. - Robię to dla tiary - powiedziała, nie spuszczając z niego wzroku.

ROZDZIAŁ

19

- Więc leż spokojnie i pozwól mi robić swoje. Madeline wciągnęła na tyle dużo powietrza do płuc, by wykrztusić, że się zgadza. Nie udało się to jednak, więc tylko skinęła głową. Odpowiedział tym samym gestem i cofnął ręce. Nie chciała ponownie zamykać oczu. Nie chciała się odprężać. Nie zamierzała mu pomagać w tym uwodzeniu. Na jego usta wypłynął lekki uśmiech - patrzył na Madeline leżącą przed nim niczym pogańska ofiara. To nie było w porządku, nie było to sprawie­ dliwe, ale jej ciało naprężyło się, gdy dostrzegła za­ chwyt w jego oczach. Zauważyła, jak duże i silne ma dłonie i tępo za­ kończone palce o krótkich paznokciach. Patrzyła na jego ramiona i mięśnie torsu w pło­ mieniach świec. Wiele by dała za to, żeby być na niego wściekła. Dlaczego tak trudno było się wściec? Potrząsnął głową. Sięgnął po butelkę z olejkiem i znów wylał parę kropli na dłoń. Pozwolił, by płyn pociekł również i do drugiej dłoni. Powtarzał ten ry­ tuał wielokrotnie, gdy zrozumiała wreszcie, że stop-

niuje w ten sposób napięcie. Wolno, z okrutnym wręcz namaszczeniem polał olejkiem zagłębienie między jej piersiami i patrzył na nią z enigmatycz­ nym uśmiechem. Czuła się tak, jakby zaatakowała nieodpowiedniego przeciwnika. Ale tak naprawdę wcale go nie atakowała. Przynaj­ mniej nie ostatnio. Gabriel jednak nigdy nie zapo­ mniał i to była jego zemsta. Musiała to być zemsta. Właściwie nic takiego nie robił. Dotykał jej tylko lekko, stanowczo, przyciskając dłonie do mięśni klat­ ki piersiowej, gładząc skórę na brzuchu, pieszcząc, pieszcząc pod spodem jej piersi. Ścisnęła uda, sądząc, że powstrzyma w ten sposób nieznośne pulsowanie, ale to nic nie pomogło, prze­ ciwnie - pogorszyło tylko sprawę. Najbardziej jed­ nak wyprowadzały ją z równowagi jego unurzane w olejku palce okalające jej piersi. Naprężone sutki, wzniesione piersi mówiły Gabrielowi całą prawdę, choć ona wolałaby zdecydowanie, żeby nie mówiły nic. Jednak kobieta wyciągnięta na łóżku bez ubrania nie mogła ukryć żadnych reakcji swego ciała. Liczyła się tylko jej przekora, a przynajmniej tak sobie wma­ wiała. Dotykał jej teraz inaczej, głaskał mocnymi, długi­ mi pociągnięciami dłoni. - Masz piękne ciało, i jest to ciało, które kocham, ale jednak tylko ciało. A fascynuje mnie twój umysł, kochanie. Twoje myśli, twoja dusza. Ale ona wcale nie chciała go fascynować... W ża­ den sposób. I już na pewno nie chciała, by Gabriela fascynowała jej dusza. Nie odrywając od niej wzroku, pochylił się nad nią nisko, jego tors ślizgał się lekko na olejku, którym wysmarował jej piersi. Jęknęła. Zbliżył brzuch do jej

brzucha i ten dotyk sprawił jej jeszcze większą przy­ jemność. Był bardziej intymny. Gabriel zbliżał się wreszcie tam, gdzie pragnęła go mieć. Był gorący jak piec i rozpalił w niej ten sam ogień. Pragnęła otoczyć go nogami, ocierać się o niego, do­ póty, dopóki nie osiągnie spełnienia, którego jej od­ mawiał. Nie uczyniła tego jednak. Pamiętała o dumie. I dumy tej właśnie się chwyciła. - Czy jesteś gotowa spłacić dług? - szepnął jej do ucha. Nienawidziła tego pytania, sposobu, w jaki spro­ wadzał to wszystko do realizacji transakcji. Ale on nie czekał na odpowiedź, przygotował się do natarcia. Poczuła gorący strumień między nogami. Patrzyła na niego. I on patrzył na nią. Wszedł w nią wolno, olejek utorował mu drogę. Nie wystarczająco. Przed czterema laty była jeszcze dziewicą. Każdy jego ruch uświadamiał jej coraz bar­ dziej brak doświadczenia i przypominał o abstynen­ cji. Zadrżała, doznając więcej bólu niż przyjemności. Było to jednak uczucie niezwykle bogate, intymne. Miała ochotę zapłakać, lecz Gabriel obserwował ją w sposób, który budził w niej strach. Chwyciła dłoń­ mi jego ramiona, jak gdyby szukała w nich pomocy. Zapadła między nimi głęboka cisza, gorycz znikła i na całym świecie zostali tylko oni. W końcu wypeł­ nił ją sobą całkowicie, posiadł, lecz za chwilę prze­ kształciło się to w zespolenie. Zgięła nogę w kolanie, szukając w ten sposób ulgi. Unosiła biodra, wszedł w nią jeszcze głębiej, choć sądziła, że głębiej wejść już nie można. Z cudownym uśmiechem wycofał się lekko i znów zagłębił w nią do końca. Nie zauważała już bólu, ale

sposób, w jaki na nią patrzył, sposób, w jaki ją obej­ mował. Tak, jakby ją kochał. Poruszali się teraz we wspólnym rytmie, tańczyli w takt muzyki, dochodzą­ cej wyłącznie do ich uszu. By wyjść na spotkanie je­ go pchnięciom, objęła jedną nogą jego biodra, drugą postawiła na prześcieradle. Jakby wyczuł w niej ten opór, sięgnął dłonią po­ między ich ciała i ułożył Madeline tak, by każdemu pchnięciu towarzyszyła pieszczota. Przy pierwszej próbie wydała głośny gardłowy dźwięk. Przegrała tę bitwę. Z pewnością ostatnią. - Dobrze - powiedział niezwykłe ciepłym i sek­ sownym głosem. - Powiedz, kochanie, jak ci się to podoba. Zarumieniła się po szyję. Głęboko w niej namiętność przerodziła się w pożądanie. Ogarniała ją dzikość. Poruszała się coraz gwałtowniej, chętniej wychodzi­ ła mu naprzeciw. Oczy miała przymknięte. Paznokcie wbiła mu w skórę. Skupiła się na coraz częstszych, sil­ niejszych pchnięciach, które wstrząsały jej ciałem i prowadziły ku spełnieniu... już prawie... teraz. Zwolnił. Nie rozumiała dlaczego. Niecierpliwym gestem zachęciła go, by nie prze­ stawał. Ale on przestał. - Nie, nie teraz -jęknęła z niedowierzaniem. On jednak przestał się poruszać. - Nie musisz tego robić. - Co? - Ledwo go słyszała, ledwo widziała. Całą jej uwagę przykuwało poszukiwanie spełnienia, któ­ re właśnie znalazło się całkowicie poza jej zasięgiem. Gdyby tylko się poruszył... Uczyniła zachęcający gest biodrami.

- Nie musisz tego robić - powtórzył, zbliżając twarz do jej twarzy. Patrzył jej prosto w oczy. Mówił głębokim, poważnym głosem. - Odzyskam dla ciebie tiarę, niezależnie od tego, co postanowisz. Jeśli chcesz, żebym przestał, prze­ stanę. W tym stanie podniecenia nie od razu zrozumiała, co ma na myśli. Jak mógł nią tak manipulować? Miałby przestać? Teraz? Chciał odzyskać dla niej tiarę, niezależnie od tego, czy ofiarowałaby mu swo­ je ciało? Przecież nie chodziło o tiarę. Już nie. Cho­ dziło o nią. O to, czego chciała, potrzebowała. - Ty draniu - powiedziała. W jej głosie wyraźnie pobrzmiewał gniew. Nie dbał o to, jak go nazywa, chodziło mu tylko o zwycięstwo. - Powiedz, co mam robić. Przestać, czy kontynu­ ować? Jak mógł o to pytać? Czyżby nie zaangażował się w to, tak jak ona? I wtedy zobaczyła, jak z czoła ścieka mu strużka potu. O tak, zaangażował się i to nawet bardzo. Pragnął jej, ale na swoich warunkach. Pragnął jej jednak nie jako wygranej w zakładzie, lecz jako kobiety. Gdyby jednak nie przyznała się do tej namiętno­ ści, zamierzał się wycofać. Nie miała cienia wątpli­ wości, że miał na tyle dużo silnej woli, by nie ulec własnej żądzy i żyć wyłącznie po to, aby znów zacząć ją dręczyć. Gabriel nigdy nie przyznawał się do klęski. - Maddie? - Wycofał się całkowicie. Uczucie pełni zmalało, a pragnęła, by powróciło. I to natychmiast.

Poddała się całkowicie. Chwytając go za biodra, pociągnęła ku sobie. - Pragnę cię, Gabrielu, pragnę. Tym razem uniósł jej podbródek mniej delikatnie. Nieco zbyt pospiesznie. Lecz to, co zobaczył w jej oczach, musiało zadowolić go całkowicie, gdyż roze­ śmiał się dziwnie i wszedł w nią głęboko, do końca. Tak ogromna siła mocno nią wstrząsnęła, ale było jej wszystko jedno. Uniosła biodra, objęła go nogami i zaczęła szeptać. - Proszę, proszę... - Jestem w tobie, Maddie. Chodź ze mną. - Jego głęboki głos głaskał jej duszę, a jego męskość wnę­ trze ciała. Rozkosz odebrała jej głos. Wszystkie jej zmysły poraziła, a potem natychmiast odebrała nagła, tęt­ niąca gorączka. Przez jedną długą wspaniałą chwilę nie było przeszłości, nie było przyszłości, tylko jej ciało w spazmach potężnego orgazmu. Tylko jej cia­ ło pojmane i zaspokojone przez Gabriela. Kiedy opadła na materac, poczuła, że on nadal się w niej porusza i patrzy na nią z poczuciem groźnego triumfu. Potem odrzucił głowę do tyłu, mięśnie na jego szyi napięły się jak struny i gdy osiągnął swój orgazm, przytwierdził ją biodrami do materaca. Pociągnął ją za sobą do krainy rozkoszy. Otuliły ich fale ekstazy, a potem oboje legli na materacu. Patrzyli na siebie długo, a w ich spojrzeniach tliła się namiętność, wrzący gniew, stare zdrady, a potem Madeline, niczym zgaszona świeca, zapadła sen.

ROZDZIAŁ

20

Gabriel patrzył na Madeline. Bardzo się starał sprawić, by się poddała. I naprawdę się poddała. Niestety wiedział, że w przypadku Madeline kapi­ tulacja oznacza początek wojny. Chciał, by wyjechała dla swego własnego dobra, lecz ona uparła się oczywiście, że zostanie. A dziś - co za pech - przyłapano ich razem. Rumbelow mógł równie dobrze zabić ich oboje. Zamiast tego zaśmiał się tylko, gdyż wyobrażał sobie na pew­ no, jak bardzo pokrzyżuje im szyki, gdy zdradzi toż­ samość swego niefortunnego gościa. Tak więc Gabriel musiał przekuć słabość w siłę. Skorzystał z wymuszonej bliskości, by udowodnić Madeline, że wciąż nad nią panuje. Dlatego zrobił to wszystko. Dlatego zacisnął zęby i zaproponował, że odzyska dla niej tiarę, nawet jeśli jej nie posiądzie. Musiała zrozumieć, że to właśnie on jest mężczyzną jej życia. Pomiędzy nogami Madeline miała niebo, niebo, jakie on, Gabriel, sam dla siebie stworzył. Czy będzie jutro pamiętała, do jakiego stopnia ją posiadł? Z pewnością nie. Uciekając na kontynent, je­ go ukochana dowiodła, że trzeba jej o tym przypomi­ nać często i bezwzględnie. A dziś wieczorem - wielkie nieba - gdy zobaczył, jak zmierza w stronę domku wdowy, wpadł we wściekłość, a zły był i na nią, i na sie­ bie. Nie przyszło mu nawet do głowy, że Madeline bę­ dzie chciała go okpić i spróbuje wykraść tiarę. A po­ winien był to przewidzieć. Powinien był wiedzieć, że Madeline nie podda się tak łatwo szantażowi. Made­ line - niech ją licho - nigdy się nie poddawała.

Wstając z łóżka, okrył ją kołdrą i podszedł do drzwi. Były wciąż zamknięte, klamkę wspierało krzesło, w zamku tkwiła chusteczka do nosa. Wcią­ gnął spodnie i próbował ocenić sytuację. Musieli tu zostać, dopóki Rumbelow nie pozwoli im uciec. Ga­ briel miał nadzieję, że stanie się to, zanim inni goście odkryją ich nieobecność, ale Rumbelow podjął z pewnością decyzję, która pasowała do jego własnych planów. Następnego dnia miała się rozpocząć Gra Stulecia. Dziś Rumbelow upewnił się, że jego goście są od­ prężeni, beztroscy i nie żywią żadnych podejrzeń. Pokazał graczom pokój, sejf i drewniane pudło, któ­ re skrywało tiarę. Wyjął z kieszeni klucz, przekręcił ozdobny zamek i zaprezentował schowany wewnątrz skarb. Gabriel trzymał kiedyś w rękach tiarę i czuł ciężar złota oraz klejnotów. Złoto i drogie kamienie zwiodły niejednego na manowce. Odwracały uwagę od spraw naprawdę istotnych. Spraw życia i śmierci. Rumbelow poprosił, by gracze sprawdzili stoły i upewnili się, że wszystko jest w porządku, a gra bę­ dzie uczciwa. Goście początkowo nie potraktowali jego propozycji poważnie i trochę się sumitowali, ale w końcu dokonano inspekcji. Najchętniej uczynił to właśnie on sam. Warunki do gry były naprawdę bez zarzutu, a co więcej, Rumbelow obiecał im jeszcze, że będą mogli sprawdzić stoły i pokój przed każdym rozdaniem. Następnego dnia gracze mieli odebrać kaucje i włożyć je do sejfu. I zagrać o tiarę. A po posiłku w towarzystwie przyjaciół o dziewiątej wieczorem miała rozpocząć się gra. Co tym razem wymyślił Rumbelow? Gabriel obejrzał sobie teraz wdowi domek znacz­ nie dokładniej niż za pierwszym razem. Rumbelow

włożył naprawdę sporo wysiłku w to, by pokój wzbu­ dził uznanie graczy. Z pewnością chciał, ba, wręcz marzył o tym, żeby zapewnić gościom wypoczynek wcześniej, niż okaże się to potrzebne. Co chciał dzię­ ki temu zyskać? Może ukrył coś w meblach? Coś, co pomogłoby mu wygrać? Łóżko, szafa, biurko, toaletka wygląda­ ły jednakowo solidnie - nic nie wskazywało na to, by kryły jakieś sekretne szufladki czy schowki. Pod łóżkiem nie było nic poza pistoletem Madeline włożonym do ręcznie robionej kabury z czarnego aksamitu. Gabriel uśmiechnął się, kładąc go obok noży na toaletce. Znów otaksował pokój; patrzył teraz na wszystko okiem szalbierza i oszusta. Podniósł dywany, przyj­ rzał się deskom. Nic. Przeszedł się po przekątnej. Ściany były świeżo malowane; wykonawcy udało się uzyskać oślepiający efekt marmuru. Tak więc Rumbelow zatrudnił praw­ dziwego fachowca do pomalowania wnętrza w cu­ dzym domu, i to w dodatku wcale nie w głównym po­ mieszczeniu. Takie rzemiosło mogłaby docenić tylko dama w typie pani Darnel. A może Rumbelow pla­ nował również uwiedzenie? Może i on, tak jak pan Knight, chciał wygrać sobie żonę? Gabriel pokręcił głową. Nie, Rumbelow szczycił się zawsze oryginalnością. A Gabriel miał nadzieję, że jego poczucie bezkarności przyczyni się wkrótce do jego upadku. Gabriel znów przemierzył pokój, patrząc na ścia­ ny, próbując dostrzec... O tu! Podszedł bliżej do ścia­ ny oddzielającej ten pokój od pokoju obok... W tym właśnie miejscu marmurowa faktura przybierała jed­ nolitą barwę, a pod jaśniejszą plamą stało biurko.

Uniósł kandelabr i oświetlił to miejsce. Dostrzegł wyraźne zgrubienie w kształcie długiej cienkiej fałdy. Gabriel przycisnął dłoń do ściany - pod spodem znajdowały się drzwi. Drzwi wiodące... dokąd? Ile lat miał ten dom? Mniej więcej dwieście? W czasach Cromwella zbudowano wiele kryjówek dla księży, więc może była to właśnie jedna z nich? Lub też drzwi prowadziły do tajemniczego przejścia. Przejścia, przez które można było wyjść daleko po­ za teren posiadłości. Nieopodal stajni. Lub wybrze­ ża. Uciec. Nic dziwnego, że Rumbelow wynajął tak ogromny dom. Nadawał się idealnie do realizacji jego planu, który zakładał... Do diaska! Rumbelow nie zamie­ rzał chyba oszukać wszystkich i pozostać w towarzy­ stwie. Nie tym razem. Chciał ukraść wszystkie kau­ cje, wymknąć się tajnym przejściem, wsiąść na statek i uciec ze stoma tysiącami funtów. Ta zuchwałość zaparła mu dech. Wszystko jasne. Gabriel myślał wcześniej, że Rumbelow zostanie w Anglii, zorganizuje jeszcze kilka gier i będzie roz­ koszował się sukcesem, dopóki się da. Ale Rumbe­ low nie zamierzał zostać w Anglii. Ze stoma tysiąca­ mi funtów mógł jechać dokądkolwiek i żyć jak król. Przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności nawet do końca swych dni. Dlaczego więc nie uczynił tego do tej pory? Dla­ czego nie zabrał pieniędzy i nie zwiał? Zapewne chciał napawać się sukcesem, zabłysnąć, stworzyć le­ gendę o Mistrzu. Usatysfakcjonowany tym wyjaśnieniem Gabriel wrócił do łóżka i popatrzył na Madeline. Nie mógł zrobić niczego, by ją i siebie stąd wyciągnąć. Miał związane ręce. W tej sytuacji nie pozostawało mu nic innego, jak tylko... zdjąć spodnie i wrócić do łóżka.

Zamierzał rozkochać ją w sobie, zanim to wszyst­ ko się skończy, tak by nie mogła się bez niego obyć, niezależnie od tego, jak bardzo nie podobałoby się jej to, co musiał zrobić. Niezależnie od wszystkiego. * **

Tuż przed świtem Gabriel obudził Madeline, szep­ cząc jej do ucha. - Jeszcze raz. Leżała zwinięta w kłębek tyłem do niego. A on był ciepły, silny i teraz - na wpół śpiąca - nie mogła się mu oprzeć. - Twarzą do mnie. - Przewrócił ją na plecy i po­ chylił się nad nią. - Chcę, żebyś wiedziała, komu się oddajesz. Chcę, żebyś widziała moją twarz - powie­ dział, zanim ją pocałował. * **

- Świta - zauważył Gabriel, wiążąc Madeline cze­ pek pod brodą. - Przekradniemy się do głównego budynku i nikt nie będzie wiedział, co zaszło. Całkowicie ubrana, pewna siebie, otaksowała go wzrokiem. - Nikt, z wyjątkiem Rumbelowa. - Nawet jeśli ma bogatą wyobraźnię, nigdy się nie domyśli co tu naprawdę się stało. Nie krzyw się, Maddie, nie powiem nikomu, co mi dałaś tej nocy. - Rumbelow będzie wiedział. - Wzięła czarną ak­ samitną kaburę i zawiązała jej wstążki tak, że futerał wyglądał teraz jak torebka. - Rumbelow nie stanowi problemu. Droga wolna. Możemy iść.

- Ale ty będziesz wiedział. - I to ją naprawdę prze­ rażało. - To prawda. - Gabriel podszedł bliżej i zajrzał jej w oczy, choć Madeline zdecydowanie wolałaby zna­ leźć się całkowicie poza zasięgiem jego wzroku. - Nie jestem hazardzistą w szponach nałogu. Za­ wsze gram dla jakiejś sprawy, w którą wierzę, i za­ wsze gram tak, żeby wygrać. Była niemal odrętwiała z wyczerpania. Zbyt mało snu, zbyt dużo uniesień. - Co chcesz powiedzieć? - Sama się domyśl. - Wyjął z kieszeni damską rę­ kawiczkę. - Poznajesz? Pokiwała głową, oniemiała ze zdumienia. Pożółkła ze starości, pamiątka pewnego bardzo ważnego wy­ darzenia w jej życiu. - To twoja rękawiczka. Ty mi ją dałaś. Mówiłaś, że dopóki za mnie nie wyjdziesz, mam ją zatrzymać ja­ ko symbol twojej miłości. - Zważył rękawiczkę w dłoni. - Mam ją zawsze przy sobie. Gabriel przypomniał jej o czymś, o czym chciała zapomnieć. O złamanych ślubach. - Tej nocy, kiedy odebrałem ci dziewictwo, powie­ działem, że nigdy pierwszy do ciebie nie przyjdę, i że to ty przyjdziesz do mnie. O czym on mówił? Co miał na myśli? - Ta noc była... ta noc była... przypadkowa. Nie działa przeciw nam, ale i nie jest dla nas szczególnie ważna. Jednak od tej chwili będę na ciebie czekał. - Mam przyjść i spłacić dług? - Nie udawaj, że mnie nie słuchałaś. Nie ma żad­ nego długu. - Przycisnął policzek do jej podbródka. - Chcę, żebyś do mnie przyszła. Z własnej nieprzy­ muszonej woli i potrzeby. Z miłości. - Pogładził ją wolno po policzku. - Przyjdź.

ROZDZIAŁ

21

Następnego ranka MacAllister, trzymający w ręku tacę, przystanął na chwilę i zaczął się przyglądać Madeline. - Rozumiem, dlaczego panienka się nie hazarduje. Madeline przerwała swój spacer po pokoju. - Nie wiem, o czym mówisz. - Nawet tak krótko­ trwały bezruch okazał się nie do wytrzymania. Cho­ dziła tam i z powrotem, wydeptując ścieżkę w puchatym dywanie, a jej myśli wędrowały pomiędzy tym, co działo się teraz w domku wdowy, i tym, co stało się tam ubiegłej nocy. - Coś mi panienka nie wygląda na hazardzistkę powiedział MacAllister. Wymamrotała coś pod nosem, zrozpaczona i zbita z tropu. Zerknęła na tacę - leżące na niej talerze i srebrne sztućce były wyraźnie używane. Wyjrzała przez okno, z którego widać było domek wdowy. - Byłeś tam, prawda? Czy on wygrywa? - Nie wiem. Nie gadał ze mną. Energicznym krokiem podeszła do MacAllistera. Szkot wycofał się błyskawicznie, jak osaczony krab, ale był niższy i starszy, więc Madeline bez trudności przyparła go do ściany. - Znasz się na pikiecie. Jest jakaś nadzieja? Zmrużył oczy. - No, widzi mi się, że tak. Odetchnęła głęboko, chwytając się za serce. - Dzięki Bogu. - Oczywiście, Gabrielowi musiało się udać. Co on takiego powiedział? Grywam tylko dla spraw, w które wierzę, i gram, żeby wygrać. Ale nie miał chyba na myśli kart. Mówił o niej. Przyjdź do mnie.

- Chociaż, dalibóg, nie rozumiem, dlaczego trwo­ ni siły dla panienki i tiary, zamiast się skupić na prawdziwej grze. Pomyślała, że MacAllister zna plany Gabriela. Musiała je od niego wyciągnąć, czy to podstępem, czy siłą. - Co się stanie, jeśli przegra? - spytała cicho. Popatrzył w kąt pokoju. - Nie wiem. Przekonana, że kłamie, podeszła tak blisko, że Szkot aż się spocił. - Wiesz dlaczego Gabriel w ogóle tu przyjechał? Nie rozumiem jego motywacji. Najwyraźniej poruszyła jakąś czułą strunę. Mac­ Allister wyprostował plecy - najwyraźniej przestał się jej bać. - Nie wie panienka? Jasne, że nie. Nigdy panien­ ka niczego nie rozumiała. Nigdy przenigdy. Madeline wiedziała, że MacAllister jej nie lubi, nie zdawała sobie sprawy z tego, jak silna jest jego niechęć. - Wytłumacz mi. - Co? W jaki sposób jego lordowska mość chce się zemścić? Nie, Wasza Wysokość. Nie wierzę, żeby ko­ biety umiały trzymać gębę na kłódkę. O to właśnie chodziło! Wygadał się! - Zemścić się? Za co? MacAllister potarł zarośnięty podbródek. - Dobra, to mogę powiedzieć. Nie o planach, ale musi pani wiedzieć, jaką krzywdę pani wyrządziła tej rodzinie. - Co zrobiłam? - Czy to nie z miłości do pani jego lordowska mość usiadł wtedy do gry? - Nie wiem. A było tak?

MacAllister zignorował jej zaczepny ton. - Czy to nie pani go rzuciła? Czy to nie przez pa­ nią tylko desperował i walczył, zamiast zająć się bra­ tem, który potrzebował pomocy? Chciała zaprotestować, ale po chwili zastanowie­ nia zrezygnowała. MacAllister okazał się kopalnią informacji. Niech mówi. - Czy to nie pani dała dyla akurat wtedy, kiedy Jerry wpadł w rozpacz, zaciągnął się do marynarki i dał zabić? To nią wstrząsnęło. - Wpadł w rozpacz? Jerry? - Młodszy brat wyda­ wał się jej zawsze niefrasobliwym młodzieńcem, sta­ nowił absolutne przeciwieństwo swego potężnego brata. - Ano w rozpacz - potwierdził smętnie MacAllister. - Co tak bardzo go przygnębiło? Dawne żale i urazy wróciły z taką siłą, że MacAl­ lister prawie jej nie słuchał. - Od tamtej pory jego lordowska mość stale robi sobie wyrzuty, szuka winnych i planuje coś bardzo złego, ale ja wiem, do kogo mieć pretensje. - Popa­ trzył na nią znacząco. Miała ochotę złapać MacAllistera za klapy i wy­ trząsnąć z niego prawdę. - Co zrobił Jerry? MacAllister wycelował w nią palcem. - Do pani, Wasza Najcnotliwsza Wysokość, i po­ winna się pani wstydzić. Z wściekłością wykręciła mu palec tak, że zaczął skręcać się z bólu. - Co zrobił Jerry? - spytała napastliwie. Widząc, że wreszcie się jej udało przykuć uwagę Szkota, uwolniła jego rękę, ale nie cofnęła się ani na krok po to, by wciąż czuł się zagrożony.

Ku jej zdziwieniu MacAllister naprawdę zaczął się bać. Przestał ją oskarżać i podjął inny wątek. - Biedny chłopiec. Wie pani przecież, że Jerry był zapatrzony w brata jak w obrazek. - To prawda. Ją również uwielbiał, i teraz, gdy się dowiedziała o jego śmierci, ogarnęło ją, podobnie jak Gabriela, straszliwe poczucie winy. MacAllister zdecydowanie uważał, że ma powody. - Jerry we wszystkim naśladował pana Gabriela i kiedy jego lordowska mość wygrał fortunę, do­ strzegł, jak wielki szacunek udało mu się zyskać dzię­ ki tej wygranej. - MacAllister obdarzył ją kolejnym nienawistnym spojrzeniem. - Aye, aye. Mimo że da­ ła pani dyla i zachowała się tak okropnie w Almack, dzięki swojej zimnej krwi i inteligencji pan Gabriel zdobył szacunek wszystkich okolicznych dżentelme­ nów i dam. - Nie zachowałam się okropnie - powiedziała z urazą. - Czyżby? Mogła pani chociaż zostawić jakiś liścik. Mogła pani porozmawiać na osobności. Nie wysta­ wiać go na pośmiewisko. Jeśli w twoim żałosnym ko­ biecym rozumie zostało choć trochę poczucia spra­ wiedliwości, na pewno to przyznasz, Wasza Wysokość. Zaczerpnęła powietrza, by powiedzieć parę słów na swoje usprawiedliwienie, ale tylko... wypuściła powietrze z powrotem. Przez wszystkie te lata prze­ śladowało ją wspomnienie tej sceny, choć nie z po­ wodu skutków, jakie przyniosła. Ani na chwilę nie opuszczało ją poczucie wstydu; skompromitowała się całkowicie. Zrobiła wszystko, by zniszczyć Ga­ briela. Nie miała niczego na swoje usprawiedliwie­ nie, poza może zbyt gwałtownym usposobieniem. Powinna była trzymać temperament na wodzy. Zda-

wała sobie świetnie sprawę z tego, że tego rodzaju wybuchy nie mogą doprowadzić do niczego dobrego. Przestępując niespokojnie z nogi na nogę, przypo­ mniała sobie tamten wieczór, i wczorajszy wieczór, a także wszystkie samotne, straszne noce. Przyjdź. MacAllistcr patrzył na nią spod zmarszczonych brwi. - Nie ma dla pani usprawiedliwienia. Żeby tak po­ traktować człowieka. Człowieka, którego pani po­ dobno kochała. Naprawdę go kochała. A czy nadal kocha? Dobrze już. Dobrze. - Opowiadaj dalej o Jerrym - rozkazała. Jej napięcie najwyraźniej sprawiało MacAllisterowi przyjemność. Przyjrzał się jej badawczo i kontynu­ ował opowiadanie. - Jerry chciał wygrać majątek, podobnie jak brat. Zdobyć szacunek, pocieszyć brata po pani stracie. Jego lordowska mość nie wiedział o jego planach. Był zbyt zajęty obroną wybrzeża. - Czyżby to było naprawdę tak wyczerpujące zaję­ cie? - Czy wyczerpujące? - MacAllister aż prychnął z oburzenia. - Pracował dzień i noc, ustawiał warty, a kiedy już skończył... - ściszył głos, jakby ktoś mógł ich podsłuchać, mimo iż inni goście grali w szarady w bibliotece - ... przewoził na swoim jachcie przez kanał, jeśli pani wie, co mam na myśli. - To znaczy pomagał emigrantom, a szpiegów wy­ syłał z powrotem do Francji. To wyjaśniało muskuły Gabriela, jakie wyrobił so­ bie podczas podróży morskich, kiedy to stawiał ża­ giel i rzucał kotwicę. Dzięki takiej pracy mężczyzna może zyskać wspaniałą kondycję.

- Ciii... - MacAllister rozejrzał się dookoła. - Nie powinienem był tego pani mówić. A niech to, co za nieznośna niewiasta. - Dziękuję. Bardzo się staram. To dla mnie kom­ plement. - Nie musi się pani starać. Przychodzi to pani bez trudności - odparł, łypiąc na nią spod oka. Znała takich ludzi. Ludzi, którzy nigdy nie byli za­ dowoleni. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, że sama do nich należy. Robiła wszystko, by zyskać akceptację ludzi niższego stanu i miłość służących. Popatrzyła na MacAllistera spod przymrużonych po­ wiek. - Jesteś mizoginem. - Wcale nie! - Uderzył się ręką w pierś. - Prezbiterianinem. - Nie o to chodzi. Mizogini to mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet. - Aha. - Przeżuwał tę informację, jego pomarsz­ czone usta poruszały się szybko. - Ale ja lubię kobie­ ty. Jak leżą na plecach i mają zamknięte usta. - Rozumiem. Jednak nie miałam racji. - Każde jej słowo ociekało sarkazmem. - Ale co z Gabrielem i Jerrym? MacAllister powrócił do swojej opowieści. - Gabriel wykonał całą robotę na wybrzeżu i mar­ twił się, że wyjechała pani z Anglii w tak niebezpiecz­ ny czas. Skrzyżowała ramiona na piersiach. - Mów dalej. - No i tak się jakoś stało, że Jerry wpadł w łapy te­ go przeklętego łajdaka. A tamten namówił go do gry. Bawił się z nim w kotka i myszkę. I ograł go do nitki. Madeline poczuła się nieswojo. - Jerry stracił spadek po matce?

- Ten sam, o który tak dbał pan Gabriel. Biedny chłopaczyna nie mógł mu spojrzeć w oczy. Dołączył do Nelsona. Pochowali go w morzu po bitwie pod Trafalgarem. Świeć Panie nad jego duszą. Ten uroczy uśmiechnięty młodzieniec zginął i nie zobaczył się nawet z bratem. Madeline zasłoniła rę­ ką usta i z trudem powstrzymała łzy. MacAllister ujął się pod boki. - Tak, tak... płacz, Wasza Wysokość, płacz. Powie­ dzieli jego lordowskiej mości, że Jerry poległ śmiercią bohatera. Pan Gabriel miewa do dziś koszmarne sny. Otarła mokre od łez policzki. - A tym łajdakiem był Rumbelow. - Domyśliła się pani. Bardzo sprytnie. - MacAlli­ ster, wyraźnie zadowolony z poruszenia Madeline, wręczył jej dużą białą chustkę. - Więc teraz pani wie. Proszę się stąd zabierać. Przez panią jego lordowska mość nie może się skupić. Zemstę na Rumbelowie jest winien pamięci brata. Może Jerry i tak spoczywa w spokoju bez tej zemsty, ale pan Gabriel nigdy nie zazna spokoju, dopóki ten łajdak nie trafi tam, gdzie jego miejsce. - Rozumiem. Przyjdź. - Pani ojciec tu nie przyjedzie. Dopóki pani tu jest, jego lordowska mość będzie się bardziej martwił o pani bezpieczeństwo niż o to, co knuje Rumbelow. Przyniosę pani tiarę do sypialni, kiedy ją tylko dosta­ nę. A potem, tak szybko, jak się da, proszę jechać do domu. MacAllister podniósł tacę popatrzył na nieporządnie poskładane talerze, odłożył ją na miejsce i zajrzał Madeline w oczy. Po raz pierwszy przemówił do niej zupełnie szczerze.

- Rumbelow to łajdak, Wasza Wysokość, a cala ta gra to szwindel. - Mogłabym pomóc Gabrielowi. - Nie chciała zo­ stawiać go samego w takiej sytuacji. -Nie! - Wiem, że mnie nie lubisz, ale jestem rozsądna. Stoję mocno na ziemi i świetnie strzelam. - Nie o to chodzi. Znaczy się, nie całkiem. Mam przeczucie. I chyba mnie ono nic myli. - MacAllister dotknął bardzo delikatnie jej ramienia. - Ktoś zginie. * **

Wszystkie damy zgromadzone w Chalice Hall cze­ kały w domku wdowy, czekając na rozstrzygnięcie. Chciały się naocznie przekonać, który z panów do­ trzyma obietnicy i wygra królewską tiarę. Stały na ta­ rasie, w oknach, nawet w ogrodzie. Lady Tabard pa­ trzyła w milczeniu na Madeline, która kontynuowała swój spacer po salonie i co chwila zerkała w stronę domu, tak jakby jej skupienie mogło pomóc Gabrie­ lowi wygrać tiarę. Wreszcie, o czwartej, otworzyły się drzwi do dom­ ku i Madeline ujrzała wychodzących ze środka męż­ czyzn - bez okryć, z przekrzywionymi krawatami. Ostatni szedł Gabriel z Rumbelowem u boku. Był dokładnie tak samo spokojny, jak wówczas, gdy wchodził do środka. W ręku trzymał drewniane pudło. Nie to zwyczaj­ ne, w którym zwykle spoczywała tiara, ale bogato rzeźbioną skrzynkę ze srebrnymi ornamentami i zamkiem. Wszystkie damy wydały jęk zawodu. Madeline opadła bezwładnie na krzesło, skłoniła głowę i zmówiła modlitwę dziękczynną. Królewska

tiara. Była bezpieczna. Jej matka byłaby szczęśliwa. A Gabriel... Przyjdź... - Przynajmniej dobrze, że to lord Campion wygrał tiarę. Wszyscy wiemy, jaki z niego szczęściarz. - Tak. Dobrze, że to nie lord Achard - powiedzia­ ła poirytowanym tonem jego żona lady Achard. Przy jego pechu powinien raz na zawsze zrezygno­ wać z gry. - Mama mówi, że jeśli papcio nie przestanie, wy­ lądujemy na prowincji - potwierdziła jedna z córek lorda. Matka uciszyła ją natychmiast, a potem uśmiech­ nęła się nerwowo do zebranych. - Wiecie, jak to jest. Wierzyciele nie dają nam spo­ koju. Być może będziemy musieli przenieść się na wieś, na jakiś czas. Damy na znak zrozumienia pokiwały głowami. Ich mężowie byli również hazardzistami. Wiedziały do­ brze, co oznacza przeprowadzka na prowincję, poży­ czanie pieniędzy na życie, walka z wierzycielami. - Fakt, że fortuna znów sprzyja lordowi Campionowi nie wróży najlepiej Grze Stulecia - zauważyła pani Greene. Madeline podniosła się z miejsca i dostrzegła, że Thomasin bacznie ją obserwuje. Po raz pierwszy zda­ ła sobie sprawę, że dziewczyna od dłuższego czasu nie spuszcza jej z oka. Dlaczego? Co ją tak zafrapowało? Co wiedziała? Powinna z nią porozmawiać, ale... nie teraz. Nie teraz. Nie teraz, gdy tak bardzo pragnęła wyjść i do­ tknąć tiary. Popatrzeć Gabrielowi w oczy, podzięko­ wać mu i powiedzieć... co? Nie wiedziała. Była zu­ pełnie wytrącona z równowagi, czuła wewnętrzny niepokój. Oskarżała Gabriela o to, że przyjechał

do Rumbelowa powodowany groźną obsesją. A tym­ czasem on wyłonił się z otchłani cierpienia, z ciem­ ności, by pomścić brata. Musiała coś zrobić, coś po­ wiedzieć. Pomóc Gabrielowi. I postanowiła znaleźć sposób. Przyjdź.

ROZDZIAŁ

22

Madeline ściskała drewnianą szkatułkę na klejno­ ty. Nie mogła otworzyć zamka, nie miała klucza, ale wiedziała, jak wygląda tiara - była wykwintna, złota, lśniąca. Matka miała ją na głowie, gdy przedstawia­ no ją na dworze królewskim, a potem gdy pozowała do portretu. Tiara była jedynym elementem łączą­ cym Madeline z matką - i Gabriel wygrał ją dla niej. Teraz sądziła, że postradała zmysły. Zapłaciła Ga­ brielowi za tiarę własnym ciałem. To prawda, pozo­ stawił jej w pewnym momencie swobodę wyboru, więc oddała mu się całkowicie dobrowolnie, gdyż tego wła­ śnie pragnęła, tak więc nie była mu nic winna. Nic. Ale on dał jej tyle samo przyjemności, co ona je­ mu. Nawet więcej, ponieważ skupił się na sztuce uwodzenia i wiedział, jak zadowolić kobietę. I teraz odczuwała... wdzięczność? Nie. Zdziwienie? Zdecydowanie tak. Niepewność?

Była przyszłą księżną Magnus i nigdy nie odczu­ wała żadnej niepewności. Uniosła głowę i wyjrzała przez okno. Nie. Wcale nie odczuwała niepewności. Po raz pierwszy od wielu dni wiedziała, czego chce. Wsunę­ ła tiarę pod łóżko i zaczęła przygotowywać się do wyjścia. Przyjdź. ***

Milczący i ponury Gabriel wyciągnął z rękawa cienki sztylet bez rękojeści i położył go na stole obok umywalki. Zrzucił buty, ściągnął skarpetki, zdjął sur­ dut, krawat i koszulę. Równie milczący i ponury MacAllister napełnił umywalkę wodą i podał mu ręcznik, mydło cytryno­ we i myjkę. Gabriel ochlapał twarz wodą i zaczął my­ śleć o tym, co dopiero miało się wydarzyć. Dzięki grze o tiarę zdołał rozszyfrować intencje swego prze­ ciwnika. Lord Achard był impulsywny, wbrew wszel­ kim przesłankom liczył zawsze na szczęście. Pan Greene był dokładny, dokładnie oglądał karty, ukła­ dał je od lewej do prawej, od najstarszej. Payborn okazał się dobrym, lecz raczej pechowym graczem, ale jak wiadomo, karta czasem się odwraca. Na Payborne'a należało uważać. I Rumbelow. Rumbelow był dobry. Najlepszy ze wszystkich. Być może dlatego, że nie zależało mu zu­ pełnie na tym, czy wygra. Wiedział, że i tak zdobę­ dzie pieniądze. Gabriel zanurzył myjkę w wodzie, namydlił tors. Sto tysięcy funtów. Roczny dochód Gabriela wy­ nosił dokładnie jedną dziesiątą tej sumy, a przecież był bogatym człowiekiem.

Wyżął myjkę i spłukał mydło. Zimna woda przyno­ siła ukojenie rozgrzanemu ciału. Jego myśli w zupeł­ nie nieunikniony sposób powędrowały ku Madeline. - MacAllister, oddałeś tiarę Madeline? - Aye, zaniosłem do jej pokoju, w którym śpi ra­ zem z tą młodą dziewczyną. - A ta dziewczyna... była tam? MacAllister wylał wodę przez okno i napełnił po­ nownie miednicę. - Widziałem tylko Jej Wysokość - odparł, stawia­ jąc miednicę przed Gabrielem. - Będzie się pan chciał ogolić? Gabriel przesunął palcami po zarośniętym policzku. - Chyba powinienem. Nie wiadomo, kiedy znów będę miał okazję. - Pewnie potrzebuje pan gorącej wody? Oczywiście, że potrzebował wrzątku, ale MacAlli­ ster zawsze strasznie długo marudził w kuchni. - Dajmy spokój z wodą. Co powiedziała, kiedy da­ łeś jej tiarę? - Przesłała podziękowania. Gabriel skinął głową i przez chwilę rozważał, czy nie zamknąć Madeline w pokoju. W ten sposób nie musiałby się o nią martwić. Byłaby bezpieczna. Ale nie. Była mądra. Znalazłaby sposób, żeby uciec. - Wydoroślała od czasu, kiedy widział się pan z nią ostatni raz - stwierdził MacAllister, podając mu brzytwę. - Lubisz ją? - spytał Gabriel zaskoczony tym nie­ oczekiwanym wyznaniem służącego. - Tego nie powiedziałem. Ale jest odważna jak na kobietę. Nierozsądna, ale odważna. Poprzedniej nocy Gabriel postawił jej ultimatum. Czy Madeline zamierzała do niego przyjść, czy uciec tak jak kiedyś?

Nie zamierzał po raz drugi pozwalać na takie tchórzostwo. Pojechałby za nią i ściągnął ją za włosy, już to sobie poprzysiągł, choć w ten sposób jego żą­ danie, by tym razem to ona do niego przyszła, straci­ łoby sens. Uśmiechnął się dziko. Był to, rzecz jasna, blef. I tak chciał walczyć o Madeline w każdy możli­ wy sposób, lecz gdyby odrzuciła fałszywą dumę i na­ prawdę do niego przyszła, zyskałby pewność, że zo­ stanie. MacAllistcr przygotował Gabrielowi ubranie i po­ łożył nóż w widocznym miejscu. - Gdyby Jej Wysokość przeszkolić i narzucić jej surową dyscyplinę, może byłaby szanowaną żoną. Gabriel zaśmiał się; a śmiech ten wydał mu się tro­ chę nienaturalny, tak jakby już nigdy nie miał się śmiać. - Prawdziwy z ciebie ekspert, ty stary kawalerze. - Taki, jak z pana, młody głupcze. - MacAłlistcr powiedział to jednak w miarę pogodnie, o ile stary Szkot mógł w ogóle się zdobyć na coś takiego jak po­ czucie humoru. Gabriel odwrócił się do miski i ponownie spryskał się wodą. Zerknął w małe lusterko nad stolikiem, na­ mydlił podbródek i uniósł brzytwę. - Jeśli Rumbelow zamknie nas w domku wdowy, a sądzę, że taki ma plan, dam ci w odpowiedniej chwili sygnał lusterkiem. MacAllister stracił dobry humor. - Będę czekał. - Weź mojego konia. - Gabriel naciągnął skórę i przesunął brzytwą po policzku i szczęce. - Do Renatehead, gdzie stacjonują ludzie króla, jest dość daleko - powiedział, zmywając z ostrza wło­ sy i mydło. - Przywiozę ich. Pańskich też.

Gabriel napotkał w lustrze spojrzenie MacAllistera. - To prawie koniec, przyjacielu. Prawie go mamy. - Prawie to najbardziej przerażające słowo w języ­ ku - powiedział ponuro MacAllister. Rozległo się pukanie do drzwi. Mężczyźni popatrzyli po sobie czujnie. Gabriel, uzbrojony w brzytwę, wskazał MacAllisterowi ge­ stem drzwi. MacAllister uchylił je ostrożnie. - O, to pani. - Otworzył drzwi szerzej. - To pa­ nienka - powiedział z wyraźną dezaprobatą. Madeline weszła do środka. Gabriel położył brzy­ twę na stoliku. Jakby przywołał ją myślami. - Przyniosę gorącej wody. - MacAllister wyszedł. Gabriel niemal nie zauważył jego nieobecności. Madeleine była wysoka, o cudownie zaokrąglo­ nych kształtach, z odsłoniętymi opalonymi ramiona­ mi w kolorze kawy z mlekiem. Włosy miała pięknie uczesane, ale przez te ostatnie dwa dni widywał je w nieładzie; opadające bezładnie na ramiona czarne pasma zasłaniały pościel. W wielkich niebieskich oczach kryło się wspomnienie minionej nocy. Twarz nie należała do pięknych - była zbyt żywa, bezpośrednia. Lecz jej usta przywodziły na myśl nie­ cne igraszki. Miała na sobie ciemnoniebieską suknię, która przylepiała się jej do nóg, pieszcząc je niczym zręczna dłoń kochanka. Poprzez cienką tkaninę do­ strzegał miejsce, w którym łączyły się uda i łono. Je­ dwabne rękawiczki do łokci lśniły bielą, która jednak nie mogła się równać z barwą skóry powyżej. Gdy Madeline powiodła spojrzeniem po jego torsie, po­ czuł dziwną miękkość w nogach i sztywność lędźwi, których doświadczał wyłącznie w obecności Madeli­ ne.

Po co przyszła? Podziękować mu osobiście? Ga­ briel wiedział dokładnie, jaką formę powinny te po­ dziękowania przyjąć. Może po to, by zaofiarować mu pomoc w zniszczeniu Rumbelowa? Jeśli tak, nie mia­ ła szczęścia. Rozejrzała się po pokoju, jakby celowo unikała jego spojrzenia, a on nie mógł nie podjąć wy­ zwania. - Witaj - powiedział. - Nie sądziłem, że zjawisz się tak szybko. Popatrzyła na niego z miną winowajczyni. Z Madeline nic nie było proste. - Może przyszłaś mi powiedzieć, że przyjmujesz moją radę i wyjeżdżasz? - Nie! Dlaczego miałabym to zrobić, teraz, gdy by­ łeś dla mnie taki dobry i wygrałeś tiarę? - Żebyś była bezpieczna, kiedy rozpocznie się strzelanina - odparł logicznie. Odwrócił się do lustra. Uniosła brwi. - Może do tego dojść? Namydlił drugą stronę brzytwy i przyłożył ją do twarzy. - Wątpię, żeby Rumbelow poszedł potulnie do więzienia i dał się powiesić. - W takim razie tym bardziej nie mogę cię zostawić. Dlaczego przyszła? - Panuję nad sytuacją. Ach. Ona kierowała się swoją własną logiką. Za­ nim zdołał jej ostro odpowiedzieć, usłyszał zgrzyt. Odwrócił się i zobaczył, że Madeline wyjmuje klucz z zamka i kładzie go na toaletce. - Zamknęłaś nas? - Jaki ty jesteś bystry. Odwrócił się, dostrzegł jej odbicie w lustrze i znów zaczął dociekać, co ona tu właściwie robi. Zamknęła

ich. Z jakiego powodu miałaby ich zamykać? Istnia­ ło tylko kilka wyjaśnień. Albo zamierzała go zabić, albo zrobić mu awanturę... albo kochać się z nim. Oczywiście, w przypadku Maddie w grę mogło wchodzić każde szalone rozwiązanie, takie, jakiego nie był w stanie objąć swoim męskim umysłem, i prawdopodobnie z czymś takim miał właśnie do czynienia. Patrzyła wyraźnie zafascynowana, jak wygładza baczki i wyciera twarz, a potem wolno wy­ ciągnęła do niego rękę i przesunęła palcem po świe­ żo ogolonym policzku. A niech to diabli! Znowu jej pragnął. I pragnął więcej niż tylko dotyku ręki na policzku. Pragnął, by położyła mu rękę na piersi, pragnął, by jej wargi za­ częły pieścić jego męskość, wtedy położyłby ją na plecach i niech diabli wezmą zasady. - Więc po co przyszłaś? - spytał schrypniętym gło­ sem. - Powiedzieć ci... dać ci to. - Niespiesznie odpięła pierwszy guzik rękawiczki sięgającej łokcia. Patrzył na nią z niedowierzaniem, zastygł w bezru­ chu z ręcznikiem w ręku; kolejne guziki wysuwały się z dziurek. Czyżby chciała...? Czy naprawdę miała do­ kładnie to na myśli? Jej palce jednak drżały, toteż zadanie okazało się nadzwyczaj trudne. Drżały również jej usta. Spoglą­ dała to na niego, to w dół, jakby nie chciała zbyt do­ kładnie obserwować jego reakcji, a jej pierś falowała cudownym, hipnotyzującym ruchem. Przeniósł się pamięcią do chwili, gdy przed cztere­ ma laty tym samym erotycznym gestem zdjęła ręka­ wiczkę. Wtedy wcale się nie denerwowała, kusiła go, ofiarowywała mu swoje ciało, była młoda, niewinna, posłuszna... Nie, nie jemu.

Gdy osłoniła nadgarstek i smukłe palce, znów za­ władnęło nimi pożądanie. Nagłe przekleństwo przywróciło go do rzeczywi­ stości. Szarpnęła guzik tak mocno, że pękł i potoczył się po podłodze. To wyrwało go z bezruchu. Uznała go za zwycięzcę w tej wojnie. Przyszła do niego, tak jak sobie życzył. Postępując naprzód, odsunął jej rękę, podniósł do ust i ucałował pulsującą w nadgarstku niebieską żyłkę. Długi pocałunek smakował strachem i śmiało­ ścią zarazem, zapamiętaną namiętnością i nadzieją na więcej. - Ile jeszcze guzików mam rozpiąć? - szepnął i spojrzał jej w oczy. Jej zapach docierał do niego falami - była to woń świeżych kwiatów i gorącej kobiety. - To zależy od tego, czy chcesz wejść w posiadanie tej rękawiczki. - Och tak. - Więc weź ją. - Uniosła podbródek. - Ale jestem tutaj do twojej dyspozycji. - Naprawdę? - Przyszłam do ciebie. Zdobył ją. Posiadł. Uśmiechnął się do niej, lecz bez uprzejmości. Bez litości. Z wprawą odpiął pozo­ stałe guziki rękawiczki. Odrzucił ją i znów ucałował jej przegub i przysunął usta do delikatnej skóry. - Czekałem zbyt długo na tę chwilę, by być deli­ katnym. - Nie musisz nic robić. - Oparła nagą dłoń na je­ go torsie i popchnęła go lekko. - Siadaj. Zrobię wszystko sama.

ROZDZIAŁ

23

Gabriel podszedł do niej chętnie zafascynowany siłą intencji Madeline, determinacją jej spojrzenia. Obejmując go ramieniem w talii, pociągnęła go w kierunku stołka przy lustrze. Jej piersi przelotnie, zbyt przelotnie, przylgnęły do jego piersi. Ten dotyk nie sprawił jej tak wielkiej przyjemności jak jemu, gdyż bez wahania natychmiast się od niego odsunęła. A potem dostrzegł jak trzepocze rzęsami i zrozu­ miał, że go kusi, dając mu namiastkę przyjemności i potem natychmiast się wycofując. - Sądzisz, że to zniosę? - spytał przez zęby. Znów trzepotanie rzęs i parę szybkich, nieśmia­ łych spojrzeń bardzo niebieskich oczu. - Sądzę, że tak. Miała rację. - Stój tutaj - rozkazała i sięgnęła ręką do jego spodni. Zsuwając mu je z bioder, musnęła delikatnie, niby przypadkiem, jego męskość, przyprawiając go o roz­ kosz, która graniczyła z męką. Wreszcie rozpięła spodnie i uwolniła naprężoną męskość. Jej oczy niebieskie jak najgorętszy ogień rozszerzyły się. Miał ochotę przedefilować przed nią jak dumny paw, ale nie mógł się ruszyć. Był nią ocza­ rowany w takim samym stopniu, jak ona zdecydowa­ na, by go uwieść. - Uwielbiam twój - przesunęła wierzchem dłoni po jego udzie - ...brzuch. Fascynują mnie twoje mięśnie. Rozkoszował się jej dotykiem.

- Mój brzuch? - I twoje... - Przesunęła dłoń wyżej, na jego biodro - ramiona. - Są takie szerokie. Gdy jesteś przy mnie, czuję się bezpieczna. Opuściła oczy. - Oczywiście jest jeszcze to. Obdarzyła go delikatną pieszczotą i - trzymając mu ręce na ramionach - popchnęła na taboret. Z uśmiechem potargała mu włosy. - Jak dla mnie, jesteś stanowczo zbyt przystojny. Bardzo mu się to wyznanie podobało. - Nie daję ci spać? - I czuwać. Przez te cztery lata całą swoją energię zużyłam na to, by o tobie zapomnieć, i nigdy mi się to nie udało. To podobało mu się jeszcze bardziej. - Nawet wtedy, gdy całowałaś się z tymi mężczyzna­ mi? - Szczególnie wtedy, gdy się z nimi nie całowałam. - Dotknęła ustami jego policzka. - Lubię dotyk two­ jej świeżo ogolonej twarzy. - Będę się golił dwa razy dziennie. - Ale to mi się też podoba. - Przesunęła palcami po włosach na jego piersi. - Są takie kręcone, a kie­ dy na mnie leżysz, drażnią mi sutki. Piersi Madeline znalazły się na wysokości jego twarzy. - Mogę się zaraz na tobie położyć. - Ale wtedy ja nie będę mogła być na górze On nie był jednak gotowy na to, by kochać się z nią w takiej pozycji. Wciąż pragnął dominować, udowod­ nić jej, że ją posiadł. Madeline była silną kobietą. Miała podobne po­ trzeby. Walczył ze sobą, by postąpić słusznie, pozwo­ lić jej, by robiła to, co chciała. Z rezygnacją i niecier-

pliwym oczekiwaniem uznał, że musi jej udostępnić swoje ciało. Teraz. Uklękła przy nim, co podniecało go jeszcze bardziej. - Nie chcesz, żebym była na górze? - spytała, dra­ piąc go lekko w pępek. - Gdzie się tego nauczyłaś? - syknął. - O tych ko­ bietach na górze, na kolanach... gdzie? Pocałowała go w udo. - Od moich kochanków z Europy. Wiedział, że kłamie, ale wzbierający gniew nie przyjmował takiej konstatacji do wiadomości. Chwy­ cił ją za włosy i uniósł głowę do góry. Uśmiechała się, wzbudzając w nim tym uśmiechem coraz większy niepokój i podniecenie. - Podczas wizyty w Turcji byłam przez chwilę w ha­ remie. Jęknął, poczuł, jak ogarnia go strach. Nie zwracała na niego uwagi. - Kobiety stamtąd uczyły nas, jak sprawić rozkosz mężczyźnie. Ta kobieta w równym stopniu niepokoiła go, co podniecała. - Dobry Boże, Maddie, w jaki sposób uciekłaś? - Naprawdę chcesz to wiedzieć akurat teraz? Przesunęła palcami po zewnętrznej stronie jego uda, torując drogę ustom. Bał się poruszyć w obawie, że przestanie. - Chcesz? - Zaczęła pieścić go tak, że omal nie oszalał. - Później -jęknął. Zaśmiała się. Przytrzymała ręką jego brzuch. - Zarówno ja, jak i Eleanor byłyśmy absolutnie za­ fascynowane tymi opowieściami. Mówiły, że mężczyź­ ni lubią pocałunki... dokładnie tutaj. - Przycisnęła

usta do czubka jego członka i natychmiast się wycofa­ ła. - Znowu zatrzepotała rzęsami, popatrzyła na nie­ go kpiąco. - To prawda? - Nie wiem, powtórz to - powiedział rozdarty mię­ dzy zawodem i rozkoszą. Tym razem rozchyliła usta. - Jest wspaniale. - A tak? - Wzięła go do ust, język lizał go i drażnił. Za wszelką cenę pragnął zachować nad sobą kon­ trolę. - Litości, Maddie, litości. - Jakiej litości się domagasz? Przymknął powieki, przed oczami miał czarno-czerwone plamy, obiema rękami chwycił się za krzesło. - Chcesz, żebym cię tak trzymała? - Wsunęła mu ręce pod pośladki. - Powiedz, czego pragniesz, a ja to zrobię - szepnęła uwodzicielsko. Otworzył oczy. Flirtowała z nim, a mimo to była poważna. Kiedy mu się oddawała, nie potrafił się jej oprzeć, przypominała nimfę, doprowadzającą męż­ czyzn do obłędu. - Pragnę cię - powiedział, z trudem rozpoznając swój głos. - Weź mnie. Podniosła się z klęczek, prezentując wspaniałe cia­ ło. Serce biło mu mocno; patrzył, jak unosi spódnicę, odsłaniając nogi w białych pończochach, najpierw kostki, łydki, ciemne podwiązki przy kolanie. A po­ tem jasne uda. Jęknęła cicho, gdy dotknął palcami jedwabistej skóry, rozkoszując się świadomością, że ona należy do niego, Tym razem należała do niego całkowicie. Niecierpliwie uniósł jej spódnicę, szukając tego miejsca między nogami, które dawało mu rozkosz. Ujął jej biodra i przysunął ją bliżej do siebie. - Obejmij mnie nogami - poinstruował.

Zawahała się. Być może górę znów wzięła skrom­ ność. A może znów się z nim droczyła. Nic dbał o to. Pragnął jej. Teraz. Prowadził ją - dość delikatnie, ale stanowczo, tak że nie mogła mu się wymknąć. Pozbył się spódnicy, ucałował jej brzuch, powiódł palcami po jej lędźwiach, pamiętał jak bardzo jest wrażliwa na dotyk w tym miejscu. Nie poruszyła się, nie powiedziała ani słowa, lecz nie uznał tego za obojętność, i gdy wsunął palec między nogi, wy­ czuł wilgoć. Dotykał jej wolno, delikatnie, czekał, aż podniecenie wzrośnie. Wydała z siebie cichy jęk. Popatrzył na jej twarz, odległą, skupioną na jakiejś wewnętrznej radości. - Maddie - zawołał. - Wracaj do mnie! Patrząc na niego z góry, uśmiechnęła się. Wychy­ lając się do przodu, pocałowała go, wsuwając mu ję­ zyk w niecierpliwie rozchylone usta. Oddał jej poca­ łunek, a tymczasem znów przesuwała dłońmi po je­ go ciele. Umierał z niecierpliwości. Uniósł się, by jej pomóc, i wsunął się do środka. Była taka gorąca i wąska. Oddychał ciężko, z trudem chwytając powietrze. Pragnął kochać się z nią jak najdłużej, przeciągać ten akt, ale czuł, że nadchodzi potężny orgazm. Kro­ ple potu wystąpiły mu na czoło. Wspaniałe, jedwabiste piersi Madeline podskaki­ wały, głowę miała odrzuconą, namiętność narastała w niej jak lawa. I w końcu, gdy zrozumiał, że już dłużej nie wytrzy­ ma, krzyknęła z rozkoszy. Przywarła do niego. Gabriel poczuł, jak orgazm chwyta go w szpony, i zrozumiał, że nigdy w życiu nie pragnął niczego równie mocno, nigdy za niczym bardziej nie tęsknił.

Stracił głowę i cierpliwość i wlał w nią nasienie, biorąc w ten sposób w całkowite posiadanie. Tym razem złożyła mu obietnicę. Tym razem za­ mierzała jej dotrzymać. Tym razem go nie opuści. Przytulił wyczerpaną Madeline do piersi. Pogła­ dził ją po plecach. Odetchnęła głęboko i nie unosząc głowy, pocało­ wała go w szyję. - Kocham cię. Tak bardzo cię kocham. Ach. Właśnie tego chciał, potrzebował, marzył, by usłyszeć z jej ust te właśnie słowa. - Przysięgam, że jestem twoja. Niezależnie od te­ go, co się zdarzy, zawsze będę twoja. - Rozpostarła ramiona. - Jestem księżną Magnus. A księżna Ma­ gnus nigdy nie łamie obietnic. Jestem do twojej dys­ pozycji. - Przysięgasz? - Uroczyście - odparła, kładąc rękę na sercu. Powoli opadało z niego napięcie. Maddie zrozu­ miała. Zrozumiała, czego mu potrzeba. Czego im obojgu trzeba. - Ożenisz się ze mną? - spytała. Zesztywniała. Oświadczyła mu się. A to nie było słuszne. Potem jednak uświadomił sobie, że cierpi tylko je­ go urażona męska duma i ta zamiana ról zaczęła go bawić. Ostatnim razem to on się jej oświadczył, mo­ że teraz sprawiedliwość wymagała, by Maddie złoży­ ła tę propozycję. - To dla mnie zaszczyt. Długo czekałem na to, by wcielić się w rolę twojego męża. Dostrzegła w jego twarzy coś, coś ją zmartwiło. - Możemy zapomnieć o przeszłości, prawda? - Zapomnimy.

Podniosła się i cofnęła, by on również mógł wstać. - Zrobię dla ciebie wszystko. Będziesz żył jak król, ze służącymi na każdy twój rozkaz, będziesz miał za­ mek albo dwa, na wiosnę Londyn, polowania na je­ sieni. Ogarnął go niepokój. - Brzmi wspaniale. I co będę robił? - Cieszył się żoną, która cię uwielbia i spełni każ­ de twoje życzenie. - To trochę komplikuje sprawę. - Wciągnął spodnie. - Ja chcę poślubić ciebie, Madeline, a nie jakąś obcą osobę, która mieszka w twoim ciele i speł­ nia moje zachcianki. Skłoniła się przed nim jak mieszkanka haremu przed swoim panem. - Widzisz? Powiedziałeś mi, czego chcesz, i ja cię posłucham. Nie spełnię wszystkich twoich zachcia­ nek. - Tak lepiej - odparł, ale coś w dalszym ciągu go dręczyło. Wciągnął koszulę i patrzył, jak Madeline rozsiada się wygodnie na krześle, które dopiero co zwolnił. Z głową na oparciu uśmiechnęła się do niego leniwie - wyglądała jak uosobienie kobiety szczęśliwej i za­ spokojonej. Ujął jej twarz w obie dłonie i wychylił się do niej. - Teraz tym bardziej musisz jak najszybciej stąd wyjechać. - Nie mogę tego zrobić. - Na ustach Maddie w dalszym ciągu igrał uśmiech, tak jakby niepokój Gabriela zupełnie jej nie obszedł. Tak, jakby uważa­ ła, że jego obawy są mocno przesadzone. - Nie mo­ gę cię zostawić samego. Znów poczuł przypływ lęku. - Będziesz mnie rozpraszać.

- Pomogę ci. Kiedy czuję, że za mną stoisz, mam w sobie naprawdę ogromna silę. - To ty stoisz za mną - powiedział cicho. - Wspieramy się nawzajem. Kiedy sytuacja się wy­ jaśni, pojadę do Londynu, wybawię Eleanor z opre­ sji i wyjaśnię wszystko panu Knightowi. -Ty? - A potem wyślemy zawiadomienie do „Timesa". Sądzę, że uda mi się zaaranżować wszystko tak, by nasz ślub nic odbył się później niż za sześć tygodni. Teraz zrozumiał, że się mylił. Zamierzał poślubić Madeline, ognistą kobietę o ukrytych namiętno­ ściach... Kobietę, która potrafiła zadbać o wszystko i wszystkich należących do niej, ponieważ nie wierzy­ ła, że ktokolwiek potrafi to zrobić za nią. - Czy ja dobrze rozumiem? Pragniesz wyłącznie mężczyzny, który jest zawsze tam, gdzie obiecał być, i który dotrzyma obietnicy małżeńskiej aż do śmierci? -Tak. - Mężczyzny, na którym możesz polegać? -Tak. - A więc go masz, Maddie. Nie rozumiała jego zdenerwowania. - Ale boisz się, że jeśli spróbujesz się na mnie oprzeć, odsunę się, a ty upadniesz. Taka sytuacja mia­ ła miejsce wielokrotnie w przypadku twojego ojca. Na wzmiankę o ojcu wyraz twarzy Madeline zmie­ nił się. Miejsce beztroskiego zadowolenia zajął kon­ trolowany niepokój. - Nie, nie polegam na ojcu. - A jednak nie pozbyłaś się blizn z czasów, kiedy mu ufałaś. Wstała i poprawiła suknię, wygładzając zagniecenia. - Nie wiem, o czym mówisz.

On był jednak pewien, że Madeline doskonale ro­ zumie, co chciał przez to powiedzieć. Nic chciała tyl­ ko pogodzić się z prawdą. - Tak więc wolałaś ode mnie uciec, niż zostać i przekonać się naocznie, czy zdam egzamin w dłuż­ szej perspektywie... A teraz twierdzisz, że jesteś mo­ ja, ale wciąż zachowujesz dystans. - Wcale nie - zaprzeczyła zbyt szybko. On jednak nie rezygnował, przyciskał ją do muru, choć o tyle łatwiej byłoby zostawić sprawy ich własne­ mu biegowi. - Powiedz, Madeline, jakie role mam pełnić w za­ rządzaniu twoim majątkiem? - Co masz na myśli? - Powierzysz mi odpowiedzialność wypłacania pensji służącym? - Cóż... raczej sama się tym zajmę. Wypracowałam już skuteczny system. - Zdobyła się na zakłopotany uśmiech, ale nie potrafiła mu spojrzeć w oczy. - Nie musisz sobie zawracać głowy takimi sprawami. Przycisnął ją mocniej. - Chcesz, żebym kupował prezenty wigilijne? Mo­ gę zrobić listę i przejąć ten obowiązek. - Zawsze planuję te zakupy wiele miesięcy na­ przód. Nie ma powodu, żebyś... - Zawracał sobie tym głowę. Rozumiem. Cofnęła się, jakby Gabriel był wilkiem, a ona bez­ bronną owieczką. - Spójrz na siebie - powiedział cicho. - Uruchomi­ łaś wszystkie mechanizmy obronne. Jesteś spięta i czujna. Ręce skrzyżowałaś na brzuchu, marszczysz brwi, ale wewnątrz pozostałaś przerażonym dziec­ kiem, które czeka na zdradę ze strony tych, których kochasz najbardziej. - Wcale taka nie jestem!

- Ja pragnę wszystkiego. Twojego serca, duszy, myśli, snów. Chcę się poznać. Chcę być z tobą. Chcę, żebyś mi ufała. - Podszedł bliżej i ucałował ją w czo­ ło. - Wróć, kiedy będziesz mogła mi zaofiarować nie tylko rękawiczkę, ale i swoją rękę.

ROZDZIAŁ

24

Madeline nie pozostało nic innego, jak wrócić do pokoju. Postępując naprzód, starała się o niczym nie myśleć. Spotkała jedną z panien Greene, uśmiechnęła się i skinęła jej głową, zapominając o tym, że jako dama do towarzystwa powinna tylko grzecznie dygnąć. Panna Greene popatrzyła na nią zaskoczona, ale nie odezwała się ani słowem. Natknęła się na panią Tabard, od której się dowie­ działa, że kiedy tylko Thomasin usłyszała dobre wie­ ści, natychmiast udała się do sypialni. - Tego samego popołudnia, zanim jeszcze lord Ta­ bard włączył się do gry, lord Hurth zaczął go błagać o rękę Thomasin. No proszę. I co pani o tym sądzi? Madeline patrzyła tępo na lady Tabard, dopiero po chwili uświadomiła sobie, że musi jej złożyć gra­ tulacje. Zanim jednak zdążyła się odezwać, lady Tabard znów się rozgadała. - Lord Tabard powiedział jej o oświadczynach i wcale nie zareagowała źle. Sądzę, że go przyjmie.

Naprawdę tak uważam. Na pewno doceni zaszczyt, jaki ją spotkał. Poza tym lord Tabard utrzymuje, że jest bardzo bogaty i że po śmierci ojca zostanie mar­ kizem. Tak, to chyba raz na zawsze rozwiąże problem tego dziecinnego zauroczenia Jeffym. I na pewno ta­ kie właśnie małżeństwo sobie dla niej wymarzyłam. Lady Tabard chwyciła Madeline za rękę. - Lord Ta­ bard i ja wiemy dokładnie, że mamy u pani dług wdzięczności. Przecież to dzięki pani wysiłkom nada­ rzyła się jej ta wspaniała okazja. Już mówiłam lordo­ wi, że w przyszłym miesiącu zaproponujemy pani do­ datkowy wolny dzień. Madeline z trudnością rozumiała jej podniecenie; zdążyła już zapomnieć o lordzie Hurth, Thomasin i szukaniu dla niej męża. - I oczywiście podwyżkę - dodała pospiesznie lady Tabard. - Nie chcemy stracić takiej damy do towa­ rzystwa. Madeline stłumiła łkanie i wyrwała jej rękę. - Proszę wybaczyć - wyjąkała i ruszyła do sypialni. Tam oparła się o framugę i niemal osunęła na pod­ łogę. Wtedy usłyszała szloch i zamarła. Oczywiście. Przecież lady Tabard mówiła, że Thomasin wróciła do pokoju. Przez chwilę patrzyła w milczeniu na szlochający kłębek zwinięty na łóżku. Wydawa­ ło się, że Thomasin nie jest szczególnie uszczęśli­ wiona z powodu oświadczyn. A może miała jakieś inne, nieistotne problemy typowe dla osiemnastolatek. I zapewne oczekiwała współczucia, na jakie Ma­ deline nie mogła się zdobyć. Madeline uniosła głowę i popatrzyła na Madeline. - Co... się stało? - spytała lekko ochrypłym od pła­ czu głosem.

Fakt, że najwyraźniej nieszczęśliwa Thomasin oka­ zała zainteresowanie jej problemami był zaskakują­ cy. Ogarnęła ją litość dla samej siebie. - Muszę się stąd wydostać - wybuchnęła. - Lord Campion powiedział właśnie, że... - Zrobił ci krzywdę? Madeline pokręciła w milczeniu głową. - Krzyczał na ciebie? Nie... przecież wcale by cię to nie obeszło. - Wreszcie doznała olśnienia i usiadła na łóżku. Dłonie miała zaciśnięte w pięści. - Odtrą­ cił cię? Madeline skinęła głową. - Łajdak. Jak śmiał? Madeline straciła całkowicie wymuszony spokój i uderzyła w szloch. Nigdy w życiu nie narobiła takie­ go hałasu, nawet wówczas, gdy miała osiem lat i oj­ ciec zapomniał ją zabrać z gospody i wyjechał do do­ mu sam. Wpychając sobie dłonie do ust, usiłowała stłumić rozpaczliwe łkanie. - Biedactwo! - Thomasin zerwała się z miejsca i objęła ją w talii. - Chodź. Na łóżku jest dość miej­ sca dla nas obu. Wciąż płacząc żałośnie, Madeline zrobiła kilka chwiejnych kroków i rzuciła się na posłanie. Po raz pierwszy otworzyła serce i zdecydowała się powie­ dzieć prawdę. Gabriel jej nie chciał. Ona oddała mu całe jeste­ stwo, a on jej nie chciał. Ściskając w dłoniach kapę, zgięła się wpół, wstrzą­ sana szlochem. Thomasin pogłaskała ją po plecach. - Wszyscy mężczyźni to brudne, obrzydliwe świnie bez skrupułów. Madeline skinęła głową i znów zaczęła płakać. - Jesteś... jesteś księżną, prawda?

Madeline wstrzymała oddech, uniosła głowę i po­ patrzyła na nią ze zdziwieniem. - A właściwie markizą Sheridan i przyszłą księżną. - Thomasin wcisnęła Madeline chusteczkę do ręki. Najpierw myślałam, że to z twojego powodu lord Campion i jej wysokość rozstali się, ale kiedy usły­ szałam plotki, zrozumiałam, dlaczego popełniasz ty­ le błędów jako dama do towarzystwa, a z drugiej strony tak świetnie sobie radzisz w innych sytu­ acjach. - Oczy Thomasin wypełniły się łzami. - Dzię­ ki tobie odniosłam sukces. Ogromny sukces. - Z ję­ kiem rzuciła się na łóżko. - I tak się wstydzę! Madeline uniosła się na łokciach i tym razem to ona poklepała Madeline po plecach. - Nie masz czego. - Ależ mam. Spędzam miło czas na tańcach i flir­ tach, a biedny Jeff jest w domu - samotny i nieszczę­ śliwy. - Ach, więc czujesz się winna. - Tak - łkała Thomasin. - I... i lord Hurth popro­ sił papę o moją rękę, a mnie jego zainteresowanie sprawiło przyjemność. - Nic dziwnego. Lord Hurth jest bogaty i nawet je­ śli okropnie się ubiera, to nigdy jeszcze się nikomu nie oświadczył. To twój prawdziwy triumf. - Ale Jeffy... Przytłoczona własnymi kłopotami, Madeline nie potrafiła się zdobyć na współczucie. - Naprawdę myślisz, że Jeffy grzecznie czeka na ciebie w domu? A może jest na tańcach i uwodzi jakąś inną piękną kobietę? Thomasin nagle przestała płakać. Wyprostowała się i popatrzyła na Madeline zaczerwienionymi ocza­ mi.

- Rozmawiałaś z Tą Kobietą? Ona nigdy nie ak­ ceptowała Jeffy'ego. - I dlatego się w nim zakochałaś? Żeby jej doku­ czyć? Oburzenie Thomasin nie znało granic. - Fakt, że jesteś księżną nie znaczy jeszcze... - Że nie mam ani grama zdrowego rozsądku. Madeline rozejrzała się w poszukiwaniu chusteczki i w końcu podsunęła Thomasin rąbek prześcieradła. - Jeffy nie jest mężczyzną dla ciebie. Wiesz o tym. Gdybyś go naprawdę kochała, nie zwracałabyś uwa­ gi na to, kto ci się oświadczył. Tańczyłabyś i flirtowa­ ła, wiedząc, że odnalazłaś swoją prawdziwą miłość już wcześniej i że ukochany czeka na twój powrót. Tej prawdziwej miłości jeszcze jednak nie znalazłaś, bo Jeffy to po prostu chłopiec, którego nie lubią twoi rodzice. Dwie kobiety wymieniły spojrzenia. - A ty znalazłaś prawdziwą miłość? - spytała Tho­ masin. Usta Madeline drżały mocno. -Tak. - Skoro tak wygląda prawdziwa miłość, to ja jej nie chcę - powiedziała Thomasin. Madeline opadła na poduszkę. - Jesteś mądra. - Może nie jestem księżną i może brak mi zdrowe­ go rozsądku - Thomasin zaczerpnęła powietrza - ale kiedy na was patrzyłam, mogłabym przysiąc, że on cię kocha. Madeline próbowała za wszelką cenę powstrzy­ mać szloch. - Tak twierdzi, ale uważa, że mu nie ufam. - A ufasz?

- Tak! Tak! - Ale Gabriel wcale się nie cieszył, że ją odtrąca. Byl bardzo zmęczony i smutny. Madeline ponownie zanurzyła głowę w poduszki. - Nie wiem. Chyba tak, ale jeśli on chce, żebym pozwoliła przejąć odpowiedzialność za - Madeline machnęła ręką cokolwiek, na przykład za zatrudnianie ogrodników, czuję się po prostu chora. Thomasin znów poklepała ją po ramieniu. - Tak więc Campion wcale cię nie odtrącił. W każ­ dym razie nie na poważnie. Chce jednak, żebyś cał­ kowicie mu się oddała i obdarzyła bezwzględnym za­ ufaniem. To zbędne i nieproszone wyjaśnienie wywołało znów falę łez. - Powiedziałaś mi prawdę? Dlaczego ja nie mogę? - spytała Thomasin obronnym tonem. Co za głupie pytanie. - Bo... bo... nie chcę jej słuchać. - No cóż, ja też nie chciałam. Z oczami pełnymi łez Madeline rozejrzała się po skromnej sypialni i pomyślała o nadchodzących wieczorach, spędzonych w towarzystwie żon, synów i córek graczy. Pomyślała o nudnym jutrze. Pomyśla­ ła o niecierpliwym oczekiwaniu na spotkanie z Ga­ brielem. Nic mogła tego znieść. - Powinnyśmy wyjechać. Thomasin przełknęła ślinę. -Co? - Powinnyśmy stąd wyjechać. Zaraz. Dzisiaj. Mam tiarę królowej. Ojciec nie przyjechał. A ty nie chcesz zostać. - I choć Madeline nie mogła ocalić wszyst­ kich przed łajdackimi planami Rumbelowa, to posta­ nowiła uchronić przynajmniej Thomasin, gdyż bar­ dzo ją polubiła. - Jedziemy.

Thomasin ześliznęła się z łóżka i popatrzyła na Madeline z mieszaniną zdziwienia i nadziei. - Dokąd? - Do Londynu, uwolnić moją kuzynkę Eleanor. - Spotkałyśmy ją w gospodzie. To ona jest tą praw­ dziwą damą do towarzystwa. - Tak. Bardzo dobrze. - Madeline ześliznęła się na podłogę po drugiej stronie łóżka. - Zostawimy wiadomość, wyjaśnimy twoim rodzicom, kim jestem i gdzie cię szukać, kiedy już skończy się przyjęcie. - Będą na ciebie wściekli. - Raczej wdzięczni. - Madeline nie mogła wyjawić więcej. - Przedstawię cię w najlepszych domach jako swoją protegowaną. Lady Tabard umrze z zachwytu. Z rękami złożonymi na podołku Thomasin wpa­ trzyła się w przestrzeń. - Jeffy mnie nie kocha, prawda? - Nie wiem, kochanie. Ty znasz tę odpowiedź naj­ lepiej ze wszystkich. Thomasin spuściła głowę. - Właściwie mogę jechać. - Gabriel chce, żebym wyjechała, więc będzie za­ dowolony - dodała gorzko Madeline. Thomasin wytarła chusteczką zapłakaną twarz. - Czy to dlatego cię zostawił? Żebyś wyjechała? Zmoczyła kolejną chusteczkę i podała ją Madeli­ ne. Przyciskając materiał do rozpalonych policzków, poczuła drżenie serca. - Może... - Przypomniał się jej zasmucony wyraz twarzy Gabriela i nadzieja nagle ją opuściła. - Nie, on naprawdę mnie nie chce. Przynajmniej takiej, ja­ ką jestem. A nie potrafię być inna. Thomasin zmierzyła Madeline krytycznym spoj­ rzeniem.

- Nie sądzę, by on chciał, żebyś się stała kimkol­ wiek innym. Pragnie tylko, żebyś była... lepsza. - Wystarczy, że jestem taka, jaka jestem. Nie chcę o tym mówić. - Madeline chwyciła swój sakwojaż i wepchnęła do środka kilka ubrań. - Pakuj się. Je­ dziemy. - Nie wiem, jak się pakuje torbę - warknęła Thomasin. - Ja również nie. Jak czegoś nie zmieścisz, popro­ sisz służących, żeby ci dosłali. - Madeline wyjęła spod łóżka pudełko z tiarą i włożyła je między ubra­ nia. Na wierzchu umieściła aksamitną kaburę z pi­ stoletem w środku i zamknęła torbę. Thomasin spakowała tyle ubrań i biżuterii, że Ma­ deline musiała jej pomóc w zamknięciu torby. Ra­ zem ujęły rączki. Thomasin jęknęła z wysiłku. A po­ tem po cichu wyszły na korytarz, zbiegły ze schodów w dół i w okamgnieniu znalazły się przy wyjściu. Spo­ tkały służących, ale nic gości - wszyscy byli w swoich pokojach i przygotowywali się na wieczór. Półmrok zmienił teren otaczający posiadłość w niewyraźną plątaninę drzew oraz trawy, a ogrom­ nemu tandetnemu domowi nadawał groźny charak­ ter. Decyzja została podjęta i Madeline poczuła, że chce wyjechać natychmiast. MacAllister miał rację. Rumbelow był naprawdę niebezpieczny. Ktoś musiał zginąć. Bała się, że może to być zupełnie niewinna osoba. Wiedziała, że jeśli wyjedzie, nie będzie rozpraszała Gabriela swoją obecnością. Tak bardzo jednak nie chciała zostawiać go samego. Stojąc u szczytu schodów, Thomasin rozejrzała się, jakby w oczekiwaniu na powóz. - Co teraz? - Pójdziemy do stajni i...

- I każemy przygotować sobie powóz na drogę do Londynu. Thomasin popatrzyła na nią z powątpiewaniem. - Mamy przejść na piechotę cały ten kawał drogi? - Nie martw się - zapewniła ją Madeline. - Masz więcej sił, niż ci się wydaje, a ja podróżowałam po kontynencie. Stajenni wykonują po prostu pole­ cenia. Tu się jednak myliła. W stajniach zapalono lampy, wyszczotkowane ko­ nie stały w swoich boksach, ale gdy Madeline zako­ munikowała stajennemu, że potrzebuje powozu, ten pokręcił tylko głową. -Nie. Madeline nie mogła uwierzyć w taką bezczelność. - Słucham? - Stawiając obok siebie torbę, roztarla obolałe ramię. - Lady Thomasin Charlford chce wyjechać. - Nie - powtórzył stajenny. - Dobry człowieku, przecież jesteś stajennym, prawda? Wydajesz konie i powozy. Natychmiast rób, co każę. Stajenny strzelił palcami. - Biegnij po pana - powiedział, gdy pojawił się po­ mocnik Pana? - Pana Rumbelowa? - Nie, mojego pana. Madeline ogarnęły złe przeczucia. Thomasin również odstawiła torbę i dreptała ner­ wowo w miejscu obok Madeline. Sprawiała przy tym takie wrażenie, jakby nigdy przedtem nie była w stajni. - Pomówię z twoim przełożonym - zagroziła Ma­ deline, zwracając się do woźnicy. - Ktoś na pewno się nami zajmie.

- Chcesz ze mną gadać, nie? - Z cienia wyłonił się Duży Bill. - I co mi chcesz, ślicznotko, powiedzieć? Madeline poczuła, że ma serce w żołądku. W ponurym świetle stajni chuda, zapadnięta twarz Dużego Billa wyglądała jak woskowa maska śmierci. Usta wykrzywił w ponurym grymasie, podbródek miał zarośnięty, a nieprzyjemna woń, jaka od niego biła, świadczyła aż nadto wyraźnie o tym, że Duży Bill dawno się nie kąpał. Wsadził kciuki za pasek i strzyknął śliną zabarwioną tytoniem tak blisko Ma­ deline, że kilka kropli poplamiło jej spódnicę. Widocznie gdzieś pomiędzy spacerem i nocną eskapadą uczucie Dużego Billa znacznie osłabło. Thomasin postąpiła krok naprzód. - Uważaj, co robisz. Duży Bill otaksował ją wzrokiem - Ale ślicznotka! Dajemy dyla od starych, co? Thomasin, zaskoczona tak wielką nieuprzejmością, aż skuliła się z oburzenia. - Nie twoja sprawa. Nie wiesz, gdzie twoje miej­ sce. Madeline położyła rękę na ramieniu Thomasin, by ją powstrzymać. Thomasin myślała, że ma do czynie­ nia z bezczelnym służącym. Madeline wiedziała jed­ nak, że to morderca. - Jestem damą do towarzystwa lady Thomasin. Eskortuję ją do Londynu. - Nie, nie eskortuje pani, bo nigdzie nie jedziecie. Żadna z was. Nie przebierał w słowach. - Chyba nie decydujesz o planach swoich gości powiedziała Madeline. Poprawił spodnie. - Chyba jednak tak. Nikt stąd nie wyjedzie, póki pan Rumbelow nie każe, a nic nie mówił.

Było gorzej, niż Madeline mogła to sobie wyobra­ zić. Rozejrzała się. Stajenny przyglądał im się z sze­ roko otwartymi oczami, a za nim stał sznur bandy­ tów czekających na rozkazy Dużego Billa. - Absurd - powiedziała Thomasin. - Pan Rumbelow nic trzymałby nas tutaj wbrew naszej woli. - I tak nie chciałaby panienka nigdzie jechać z ta­ kim kimś. - Duży Bill wbił wzrok w Madeline. - Nie nadaje się na damę do towarzystwa dla tak niewinnej panny. Przechodzi samą siebie, obracając lorda, a mogła mieć kogoś takiego jak ja. Oczywiście Thomasin nic wiedziała, o jakim obra­ caniu mowa, gdyż w przeciwnym wypadku przeżyła­ by szok. A tak, ścisnęła tylko mocniej rękę Madeline. - Ona nie może mieć z tobą nic wspólnego. To prawdziwa księżna. - Thomasin! Och nie. Była to ostatnia rzecz, o jakiej Duży Bill powinien był się dowiedzieć. Duży Bill i Rumbelow. - Księżna. Tak powiedziała? - Duży Bill odrzucił głowę i zaśmiał się głośno, a wraz z nim wszyscy ze­ brani. Thomasin przeniosła spojrzenie z Dużego Billa na Madeline. - On jest bezczelny. To tylko służący. Nie może nas tu trzymać. Przecież to by się równało porwaniu, a za to się idzie do więzienia. Dużemu Billowi drgnęła powieka. Madeline po­ patrzyła na niego przenikliwie. - I tam właśnie trafi. - Rozkazy pana Rumbelowa - powtórzył Duży Bill. - Ależ to niemożliwe, Madeline. - Thomasin wciąż jeszcze nie wierzyła. - On się z pewnością my­ li. Pan Rumbelow nie wydałby nigdy takiego rozka­ zu. Przecież musiałby być szaleńcem...

- Albo przestępcą. - Albo jedno i drugie - dodał życzliwie Duży Bill. - Przecież... och! - Thomasin zatkała sobie dłonią usta. Przenosiła spojrzenie z Dużego Billa na Made­ line. - Jazda do domu, a ty - wskazał palcem Madeline - dopilnuj, żeby ta mała trzymała gębę na kłódkę. Albo ja sam się tym zajmę. - Duży Bill splunął raz jeszcze, tym razem prosto na buty Madeline. Thomasin pisnęła i odskoczyła do tyłu. W spokoj­ nej zwykle Madeline zawrzało. Patrzyła prosto na Dużego Billa, nie ruszając się z miejsca. Ku rozbawieniu swych towarzyszy uśmiechnął się obleśnie i cmoknął. Zręcznym, szybkim gestem zdzieliła go w żołądek. Głowa poleciała mu do tyłu. Duży Bill przełknął resztę ohydnego, przeżutego tytoniu. Madeline odskoczyła. Bill chwycił się za brzuch i zaczął z trudem chwy­ tać powietrze. Madeline złapała obie torby i jedną z nich wręczy­ ła Thomasin. - Chodź, kochanie. Musimy wracać do domu, za­ nim zaczną nas szukać.

ROZDZIAŁ

25

Mężczyźni śmiali się z Billa, a Madeline i Thomasin szybko uciekły. -Mercie! Nie powinnam była tego robić. Duży Bill będzie się mścił. Strasznie. - Nie miej sobie tego za złe. To okropny człowiek. Mówił o tobie straszne rzeczy i nie uważał się za rów­ nego tobie i... o co mu chodziło? Kiedy mówił, że się nami zajmie? - Thomasin postąpiła w stronę domu. - Zaraz powiem tacie. - Nic! - Madeline obejrzała się za siebie, ale nie zwolniła kroku. - To by wszystko zepsuło. - Co? Przyjęcie pana Rumbelowa? Przykro mi, że muszę ci to powiedzieć, ale dla mnie ono już jest po­ psute. Mam tańczyć i śmiać się przez kolejne dwa dni, wiedząc, że ten człowiek zatrzymał mnie tu siłą? Jestem arystokratką. On nie może sobie na to po­ zwolić. - A jednak sobie pozwolił. Na zachodzie niebo przybrało srebrnoszarą barwę, pogrążając ziemię otuloną w cieniu. Zerwał się wiatr od morza, a jęk drzew tłumił jakiekolwiek dźwięki. Thomasin potknęła się o kępkę trawy; Madeline chwyciła ją pod ramię, by nie straciła równowagi, ale nie zwolniły. Za nimi czaiło się niebezpieczeństwo. - I dlaczego masz pilnować, żebym trzymała... gę­ bę na kłódkę? - Thomasin oddychała ciężko. - Je­ steś za to odpowiedzialna? - Chodzi mu o to, że jeśli ty podniesiesz alarm, ja przez to ucierpię. - Nie może tego zrobić.

- Thomasin, rozejrzałaś się dobrze? - spytała po­ irytowana Madeline. - Było tam wielu mężczyzn z bronią i żaden z nich nic wyglądał na myśliwego. Odczekała, by ta informacja dotarła do Thomasin. Jesteśmy same. Gra już się rozpoczęła. Żad­ na z obecnych tu dam lub też jej synowie czy córki na pewno nie uwierzą, jeśli im powiemy, co się stało. Wszyscy będą raczej pytać, dlaczego chcemy wyje­ chać. Ten logiczny wywód odjął Thomasin mowę. - Ale przecież nie możemy dać się uwięzić. Rumbelow na pewno coś knuje. Nigdy mu nie wierzyłam. Madeline miała ochotę się roześmiać, ale sytuacja była zbyt poważna. - Jeśli mi zaufasz, porozmawiam z kimś, kto bę­ dzie wiedział, co robić. Miała przynajmniej taką nadzieję. - Z kim? Przecież wszyscy panowie grają. - Służący lorda Campiona. On mi uwierzy. - Była zdecydowana wbić mu prawdę do głowy. Thomasin popatrzyła na swoją pomiętą suknię i przeniosła wzrok na Madeline. - Kiedyś byłyśmy modnie spóźnione. - Wbiegły na górę do sypialni i rzuciły torby na łóżko. - A dzi­ siaj spóźnimy się wręcz bardzo modnie. * **

Uzbrojony jedynie w szczotkę ze srebrną rączką MacAllister stał nieruchomo w sypialni Gabriela i patrzył na Madeline, wyraźnie zszokowany tym, co usłyszał. - Jak się, u diabła, pani o tym dowiedziała? - Chciałam wyjechać, tak jak kazał Gabriel.

- Nie mogia pani przyjść kapkę wcześniej, zanim jego lordowska mość poszedł grać? - MacAllister postukai szczotką w dłoń. - Jest pani pewna, że o to im chodziło? Rumbelow nie pozwoli nikomu wyje­ chać bez pozwolenia? - Oni mieli strzelby - wycedziła, wyraźnie poiryto­ wana. - Eee tam, ja sam chciałem panią ze dwa razy za­ strzelić. - Nie czas na żarty. - Ja wcale nie żartuję. Najlepiej by było powie­ dzieć jego lordowskiej mości, ale gra już się zaczęła. - Nie możesz mu przekazać wiadomości? Postanowiła, że jeśli MacAllister nie zacznie dzia­ łać, ona sama włączy się do akcji. - Rumbelow nie zgodził się na to, żeby dżentelme­ ni zabrali ze sobą służących. Mówi, że nie pozwoli oszukiwać, ale my już dobrze wiemy, o co mu się roz­ chodzi. - MacAllister potarł podbródek. - Chyba najlepiej zrobię, jak pójdę do wioski, bo tam czekają ludzie jego lordowskiej mości. - Ma tam swoich ludzi? - Madeline uspokoiła się na chwilę. - Dzięki Bogu! - Chyba pani nie myślała, że sam złapie takiego bandytę? Łajdaka z prywatnym wojskiem? - prychnął MacAllister. - Jego lordowska mość ma głowę na karku. - To zależy - powiedziała cierpko Madeline. - Oj panienko, nie jest lord z panią szczęśliwy, nie. Co mu panienka zadała? - Nie chce się ze mną ożenić - wypaliła, urażo­ na taką niesprawiedliwością. - Nie, to nieprawda. - Zapewniam cię, że prawda.

- Cztery lata czekania, dziś moje błogosławień­ stwo i nie chce? - MacAllister popatrzył na nią zdzi­ wiony. - Musiała pani zrobić coś nie tak. - Wiele rzeczy, łącznie z tym, że... Znów poczuła ból. Tam w stajni, a potem, gdy bie­ gła w pośpiechu, by zawiadomić o wszystkim MacAllistera zapomniała, że Gabriel ją odtrącił. Teraz znów pogrążyła się w tym wspomnieniu i odwróciła głowę. - No, no chyba pani nie płacze, co? - MacAllister przyjrzał się jej uważnie. Popatrzyła na niego buntowniczo i otarła policzki. - Tylko trochę. - Więc jednak ma pani kobiece serce. - A coś ty myślał? - warknęła. - Że psie? - Nie, bo psy mają złote serca. Myślałem, że bar­ dziej serce papugi. Nikt poza MacAllisterem nie odważył się tak do niej mówić. Ten człowiek był naprawdę niepopraw­ ny, swarliwy i nieznośny - a jednak teraz to właśnie on stał się jedyną nadzieją wszystkich uczestników przyję­ cia. Patrzył na nią jak botanik na rzadki okaz grzyba. - Bardzo jestem ciekaw, co znów wstąpiło w jego lordowską mość. - Nie wiem, ale nie zamierzam o tym dyskutować z jego służącym. - Pokazała stanowczo MacAllisterowi, gdzie jego miejsce, ale on tego nie zauważał. Potrafisz się obronić, jeżeli napotkasz któregoś z lu­ dzi Rumbelowa? - Mam noże. - Gabriel też. - Jak pani sądzi, kto go nauczył ich używać? - Mac­ Allister pokręcił głową. - Przeklęta kobieta. O niczym nie słyszała.

** *

Pięć stolików blisko siebie. Dziesięć twardych krze­ seł. Czterech lokajów o podejrzanej proweniencji. Ściany w kolorze czerwonego wina. Ciemnozielone zasłony w wysokich oknach. Puste półki na książki. Dziesięciu dżentelmenów, z których żaden nie do­ strzegał ani faktu, że są odcięci od świata, ani tego, że lokaje stoją pod drzwiami niczym strażnicy wię­ zienni. Turecki zielono-czarny dywan. Dym z pojedyn­ czych cygar. Pokój gry, stojące powietrze. Zegar wy­ bijający północ. Od strony morza zbliżała się burza. Gabriel słyszał wyraźny szum wiatru. W pokoju gry panowie pochylali się nad kartami tak, jakby od tego miało zależeć ich życic. Ciszę cza­ sem przerywały tylko okrzyki podniecenia lub zdzi­ wienia. Nawet Rumbelow skupił się na kartach, zachowy­ wał całkowity spokój i nie odzywał się bez potrzeby. Tak więc przemówił Gabriel. Nie miał innego wyj­ ścia. Grał, aby wygrać, a zwycięstwo wymaga strategii. Nie tylko strategii karcianej, ale takiej, która mogłaby zakłócić koncentrację przeciwników. Zresztą zabaw­ nie było ich drażnić. Miła chwila odpoczynku od po­ wściągliwości towarzyszącej grze. A on musiał wygrać. Lub nie. Zamierzał zdecydować w ostatniej chwili, gdy wszystko stanie się jasne. Rozgrywkę z panem Paybornem wygrał i byłby zdziwiony, gdyby tego ranka Payborn nie poszedł z torbami. - Powinniśmy otworzyć okno. Trzeba przewie­ trzyć.

Nikt się nie odezwał. Lord Tabard zaciągnął się cy­ garem, inni bezmyślnie przekładali karty. - Nie ma pan nic przeciwko otwarciu okna, Rumbelow? - spytał ponownie Gabriel Siedzący przy pobliskim stoliku Rumbelow mach­ nął niedbale ręką. - Nie, nie, niech pan robi, co chce. Ach tak. Rumbelow nie lubił, by mu przeszkadza­ no w grze. - Nie wiem, czy powinienem wydawać polecenia pańskim służącym... - Proszę robić, co się panu podoba na miłość boską. Rumbelow popatrzył na niego ze złością. Gabriel przyjrzał mu się uważnie - niezdrowe ru­ mieńce, zaciśnięte usta, rozdęte nozdrza - wszystko to wskazywało, że można go sprowokować, by ujaw­ nił uczucia, a co ważniejsze - karty. Rumbelow opamiętał się jednak i zdobył na spo­ kój. - Sprytny jesteś, Campion, ale już mnie nie spro­ wokujesz - powiedział z uśmiechem. Lord Tabard i pan Vavasseur zirytowani tym za­ mieszaniem trzepnęli kartami o stolik. - Owszem, sprowokuję. - Świadomie drażnił Rumbelowa i jednocześnie myślał: Dlaczego zasiadł do gry, skoro zamierza uciec z pieniędzmi z kaucji? Czyżby szukał wyzwania? Udało mu się już przechy­ trzyć prawników w kraju. Czyżby chciał się pochwa­ lić, że wygrał z najlepszymi hazardzistami w Anglii? Czyżby stał się aż tak arogancki? Rumbelow spojrzał w karty, potem znów na Ga­ briela. - Nikt nie pokona Thurstona Rumbelowa. Skoro Rumbelow szukał wyzwań, Gabriel był go­ tów mu je zapewnić. Jedną ręką, od niechcenia prze-

tasował karty. Ten efekciarski gest osiągnął jednak zamierzony skutek. - Aż do dziś. Rumbelow patrzył uważnie na precyzyjne ruchy Gabriela. - Rozmowa niczego nie wnosi - powiedział. - Kie­ dy zagramy, zobaczymy, kto kogo pokona, oczywi­ ście o ile wcześniej nie wyeliminuje pana żaden z graczy. Gabriel założył nogę na nogę. - Albo jeśli nie porzuci pan gry i nie ucieknie, by uniknąć upokorzenia. Wyzwanie. Bardzo kuszące dla Rumbelowa. - Można uatrakcyjnić grę - powiedział Rumbe­ low. - Na przykład dodatkowy zakład między nami dwoma. Spojrzenie Gabriela powędrowało w kierunku sej­ fu - czarnego, ciężkiego, zamkniętego na kłódkę. - Dodatkowy zakład... Ale ja nie mam jeszcze do­ wodu, że pański depozyt istnieje. - Co? - warknął Rumbelow. - Nazywasz mnie oszustem? Oskarżasz o to, że nie złożyłem kaucji? - Wolałbym zobaczyć gotówkę. Skupię się lepiej na grze, jeśli będę pewien, że otrzymam wygraną. Gabriel patrzył z zadowoleniem na wypieki Rum­ belowa. Złodziej, oszust, a jednak nieobojętny na obrazę. Fascynujące. Teraz już wszyscy przyglądali się tej scenie z zain­ teresowaniem, ale tylko nieliczni okazali się na tyle nietaktowni, by skinąć głową. Rumbelow z irytacją odłożył karty, wstał, podszedł do sejfu i pokazał ze­ branym klucz przypięty do pasa. - Jest jeszcze jeden klucz, ale zostawiłem go w moim banku w Londynie. - Przykląkł przy sejfie, otworzył go i oczom Gabriela ukazało się dziewięć

kupek banknotów przewiązanych sznurkiem. Rumbelow wyjął jeden z nich i zademonstrował dwa banknoty tysiącfuntowe po obu stronach stosu. - Za­ dowolony? - spytał Gabriela. Sfałszowane? Albo prawdziwe, żeby lepiej zaka­ muflować arkusiki białego papieru przycięte do roz­ miaru banknotów funtowych. - Tak, jestem usatysfakcjonowany. - I gdyby statek Rumbelowa już czekał, gdyby byli tu jego ludzie, rzu­ ciłby mu ostateczne wyzwanie już teraz. - Dodatkowy zakład to świetny pomysł. - Popa­ trzył na stosiki banknotów. - Wspaniały widok. Dla­ tego obstawmy dziesięć tysięcy więcej. - To pańska propozycja. Ja chcę czegoś innego. Wyjątkowego. - Spojrzenie Rumbelowa mówiło sa­ mo za siebie. - Czegoś, co stanowi pańską własność. Właściwie nic powinien być zaskoczony, a jednak był. Coś, co stanowi jego własność? Nie zawahał się jednak. - Dostanie pan wszystko, czego pan sobie zażyczy, niezależnie od żalu, o jaki mogłaby mnie ta strata przyprawić. Musiał wszystko spokojnie przemyśleć. Czy zyskał w ten sposób przewagę? Czy też nie? Rumbelow uśmiechnął się promiennie i uroczo, a przy tym... tak... okrutnie. - To zakład. Wszyscy obecni są świadkami. Jeśli Campion i ja spotkamy się w decydującej rozgrywce, ja stawiam dziesięć tysięcy, a pan Campion dowolnie wybraną przeze mnie własność. - Diabelnie głupi pomysł, Campion - powiedział pan Greene. - Przecież on może zażądać Campion Court. - Najpierw musi wygrać. - Gabriel powiódł wzro­ kiem po innych graczach. - Czy znacie takiego, kto

mógłby się tym pochwalić? - Strzelił palcami na jed­ nego ze służących Rumbelowa. - Otwórz okna. Wpuśćmy tu trochę powietrza. - Będziemy rozmawiać, czy grać w karty? - Lord Achard łypnął na Gabriela. - Rzeczywiście, lepiej grajmy. - Gabriel rozpoczął następne rozdanie.

ROZDZIAŁ

26

Było już po północy, kiedy panny Vavasseur skoń­ czyły śpiewać, ukłoniły się i wysłuchały braw. Lady Tabard mówiła bardzo wolno i głośno, prze­ konana, że pani Vavassuer ma kłopoty ze zrozumie­ niem naturalnej angielszczyzny. - Ma pani wyjątkowo utalentowane córki. Oczy pani Vavasseur rozbłysły z rozbawienia. - Dziękuję pani. Pani własna córka, Thomasin, akompaniuje tak pięknie na pianoforte. - Lady Thomasin ma całą masę talentów i... - La­ dy Tabard pochyliła się do pani Vavasseur, ale Madeline i tak słyszała każde jej słowo - dziś otrzymała propozycję małżeństwa od lorda Hurtha. Madeline miała ochotę jęknąć. Rozejrzała się po pokoju i zauważyła, że nie ona jedna podsłuchała oświadczenie lady Tabard. Problem polegał jednak nie na tym, że ona i Thomasin dokonały tak ważne­ go podboju. Ważniejsze było to, by sprawę potrakto­ wać subtelnie, zważywszy, iż Thomasin, wbrew na-

dziejom macochy, nie zamierzała przyjąć oświad­ czyn. Ale lady Tabard nie wiedziała, co znaczy subtel­ ność. Lady Achard klasnęła w ręce, by przywołać uwagę zebranych, - Która śliczna panna zaprezentuje nam teraz swoje talenty? - Josephine, przecież ty pięknie grasz na harfie powiedziała panna Greenc. - Zagraj nam. Lady Achard zarumieniła się skromnie, zaprote­ stowała stosownie i - nadal błagana o występ - naka­ zała służącym, by przenieśli harfę przed czarny, mar­ murowy kominek. Madeline przygryzła dolną wargę i wsłuchała się w wiatr uderzający o okiennice. Kiedy wróci MacAllister z ludźmi Gabriela? I choć odczuwała ogromny żal do kochanka, jednocześnie bardzo się o niego niepokoiła. Był w domku wdowy sam, skazany na to­ warzystwo Rumbelowa i innych graczy. Czy Rumbelow w ogóle zamierzał dopuścić do gry? A może okradał teraz swoich gości, bił ich, ba, zabijał? Ale nie, to nie miało sensu. Przecież mógł to rów­ nie dobrze zrobić kiedy indziej w ciągu ostatnich dni. Jego plan był znacznie bardziej skomplikowany, ale Madeline wierzyła, że Gabriel da sobie ze wszystkim radę. Potrzebował tylko wsparcia. Jednak wszędzie, gdzie spojrzała, kręcili się podej­ rzani służący Rumbelowa, ubrani elegancko w libe­ rie, jednak sprawiający wrażenie, jakby znaleźli się tam przypadkiem. Nikt inny nie zwracał na nich uwagi, poza Thomasin. Madeline zaczęła się oba­ wiać, że dziewczyna zacznie wszem wobec opowia­ dać o ich ucieczce i zachowaniu Dużego Billa. Made­ line sądziła, że jak dotąd powstrzymuje ją od tego tylko beztroska atmosfera, w której dzięki staraniom

Rumbelowa młode panny mogły się popisać swoimi talentami. Jednak nawet pod pozorem burzowej pogody w innych gościach też wyczuwało się napięcie. Wszy­ scy czekali na rezultat gry. Thomasin zbierała gratulacje i wyrazy uznania dla swego talentu. Jako dobrze wychowana młoda dama protestowała i rumieniła się, lecz w jej oczach Made­ line wyraźnie dostrzegała panikę. Pospieszyła więc, by ją wesprzeć, gdyż w uszach miała wciąż ostrzeże­ nie Dużego Billa. Uprzedził ją jednak Hurth. W koszuli z kraciaste­ go lawendowego jedwabiu i w żakiecie z jasnoniebie­ skiego aksamitu ukłonił się, uśmiechnął i dał jej do zrozumienia, że chciałby porozmawiać z Thoma­ sin sam na sam. Thomasin pokręciła odmownie głową. - Idź, dziewczyno - zagrzmiała lady Tabard. Masz moje pozwolenie - dodała, uśmiechając się po­ rozumiewawczo do innych dam. Lady Achard zasiadła do harfy, a Hurth ujął Tho­ masin pod ramię i wyprowadził ją na korytarz. Thomasin rzuciła Madeline udręczone spojrzenie. Madeline pospieszyła za nimi i wśliznęła się do bi­ blioteki, zanim Hurth zdołał zamknąć drzwi. Popa­ trzył na nią spod oka. Usiadła w ciemnym kącie pokoju. Miała prawo tam przyjść. W końcu była damą do towarzystwa. Hurth odrzucił do tyłu ufryzowane włosy i wskazał Thomasin miejsce na kozetce. - Proszę spocząć, lady Thomasin. - Wolę stać, dziękuję - odparła wojowniczo. Zajęty sobą, nie dosłyszał jednak tej nuty w jej gło­ sie; nie dostrzegł również, że dziewczyna patrzy na niego jak pacjentka z bólem zęba na dentystę.

- Bardzo proszę - powtórzył. Wzdychając głośno, Thomasin usiadła. Madeline zagryzła wargi, by powstrzymać uśmiech. Gdyby nie martwiła się tak bardzo o Gabriela, MacAllistcra, nie bała się śmierci i zagłady, byłby to jeden z najjaśniejszych momentów jej życia. Skrzypiąc gorsetem, Hurth przykląkł na jedno kola­ no. Poprawił spodnie i spróbował znów wziąć Thoma­ sin za rękę. Ona jednak przysiadła na obu dłoniach. Niezrażony, otworzył usta, by przemówić. - Po pierwsze, muszę panią zapewnić, że rozma­ wiałem dzisiaj z pani ojcem i otrzymałem jego po­ zwolenie na tę rozmowę, którą w innym przypadku mogłaby pani uznać za zuchwalstwo. - Milordzie - powiedziała pospiesznie Thomasin wiem o pańskiej propozycji, toteż chciałabym nam obojgu oszczędzić bólu i... Przerwał, jakby w ogóle się nie odezwała. - Mimo iż pani macocha nie jest specjalnie pożą­ daną parantelą, darzę panią uczuciem. Thomasin zesztywniała. Madeline zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, by ktokolwiek tak dalece się nie znał na sztuce uwo­ dzenia. Zdawać by się mogło, że Hurth uczył się, jak rozgniewać i odstręczyć kobietę. - Atencja, jaką panią darzę, z pewnością bardzo pani schlebia, a co więcej uświadomiła pani mój naj­ głębszy szacunek. - Schlebia, lordzie Hurth, nie jestem jednak... - Chciałbym, żeby została pani moją żoną. - Za­ mrugał i cofnął się, czekając na okrzyki radości. Thomasin jednak milczała. Wydawało się, że prze­ stała oddychać. Madeline podejrzewała, że jej pod­ opieczna zagryza zęby. W końcu, gdy Hurth zaczął

wykazywać zniecierpliwienie, Thomasin zdecydowa­ ła się przemówić. - Pańska atencja istotnie mi schlebia, milordzie, i dlatego odrzucam pańską propozycję z najgłębszym żalem. Hurth pokręcił lekko głową, jakby nie mógł uwie­ rzyć w to, co usłyszał. - Lady Thomasin, być może przytłacza panią per­ spektywa wejścia do mojej rodziny, ale ma pani nie­ skazitelne maniery, wyjąwszy nadmierną wylewność, której jednak na pewno zapobiegnie codzienny kon­ takt z moją matką. Krótko mówiąc, jest pani warta tego, by wydać na świat kolejnego Hurtha. - Czy chciałby pan sprawdzić stan moich zębów? spytała lodowato Thomasin. Madeline prychnęła. Czując na sobie dwie pary oczu, z których jed­ na spoglądała na nią z wyrzutem, a druga z dezapro­ batą, ukryła twarz w chusteczce. Śmiech przy tak do­ niosłej okazji musiał istotnie uchodzić za faux pas. Hurth schylił czoło. - Czasem wydaje się pani również zbyt lekkomyśl­ na. Właśnie ta pani cecha budzi największe wątpli­ wości mojej matki, ale zapewniłem ją, że jest pani bardzo pojętna i szybko nauczy się zachowywać zgodnie ze swoim statusem. Thomasin wstała. - Czyli dam się łatwo okiełznać. Aluzja do koni nic pozwoliła Madeline zachować powagi i księżna znów musiała kryć twarz w chus­ teczce. Hurth również podniósł się z klęczek. Prostu­ jąc kolano, jęknął cicho. - Przypuszczam, że znów traktuje pani tę ważką de­ cyzję zbyt lekko. Mając na uwadze fakt, że pani ojciec

wyraził zgodę i, co zresztą jest o wiele ważniejsze, ro­ dzina moja również nie stawia przeszkód, czy zgodzi się pani zostać moją żoną? - Udzieliłam już panu odpowiedzi - warknęła Thomasin. - Nie, dziękuję, nie wyjdę za pana. Na policzki Hurtha wystąpiły rumieńce. - Czy poza odmową nie zasłużyłem na żadne wy­ jaśnienie? Thomasin zacisnęła pięści. Madeline rozpoznała objawy i szybko wstała. - Lady Thomasin! Thomasin odzyskała panowanie nad sobą. - Nie pasujemy do siebie. Nic nas nie łączy. - Nie musi nas nic ze sobą łączyć. Co za prostacki pomysł. Przecież mamy się pobrać. Madeline znów uniosła chusteczkę do ust. Tym ra­ zem Thomasin również nie zdołała ukryć uśmiechu. - Nie kocham pana - powiedziała stanowczo. - Za takie pomysły obwiniam pani macochę - po­ wiedział Hurth. - Miłość jest dla wieśniaków. - W takim razie jestem wieśniaczką, bo potrzebu­ ję miłości do zamązpójścia albo w ogóle nie wyjdę za mąż - odparowała Thomasin. - Proszę wybaczyć mojej towarzyszce i mnie, udamy się do pokoju dla dam, gdzie postaram się jakoś uporać ze świadomo­ ścią, że nie postąpiłam słusznie. - Dramatycznym gestem przyłożyła rękę do czoła. - Pewnego dnia, milordzie, gdy znajdzie pan szczęście małżeńskie u boku właściwej kobiety, jeszcze mi pan za to po­ dziękuje. Jego uróżowane usta zacisnęły się z irytacji. - Co za androny! Thomasin wzruszyła lekko ramionami, jakby chciała powiedzieć; ,,próbowałam", i poszła w kie­ runku drzwi.

Madeline po raz kolejny dygnęła przed Hurthem i pospieszyła za nią. Weszły do saloniku dla pań, po­ patrzyły na siebie i wybuchnęły śmiechem. Gdy Thomasin odzyskała panowanie nad sobą, usiadła przed lustrem i ukryła twarz w dłoniach. - To było takie okropne... A Ta Kobieta będzie na mnie wściekła. Madeline przypomniała sobie, jak lady Tabard od­ kryła swoje ciepłe uczucia wobec Thomasin. - Lady Tabard wcale nie jest taka okropna, jak sądzisz. Thomasin uniosła głowę. - To córka kupca. - O dobrym sercu. - I okropnych manierach. - Bywają gorsze rzeczy. Widywałam już macochy, które zapędzają pasierbice do ciężkich robót, biją je, karmią wodą i chlebem... które zmuszają je, by polu­ biły pierwszego mężczyznę, jaki się im oświadczy. - Zmyślasz - powiedziała Thomasin ze śmiechem. - To bajki. - Nic, zapewniam cię. Lady Tabard ma naprawdę na względzie twoje dobro. Po prostu kiepsko wyraża swoje intencje. - Owszem. - Jeśli się postarasz, będziesz umiała z nią rozmawiać. To kobieta o silnej osobowości. Pomoże ci osiągnąć wszystko, czego zapragniesz. Thomasin popatrzyła z namysłem na Madeline. - Ona rzeczywiście jest silna. Madeline odczuła niepokój. Co Thomasin miała na myśli? - Dlaczego dziewczęta lubią oświadczyny? - spy­ tała Thomasin już normalnym głosem. - Większość oświadczyn nie jest aż tak okropna. Madeline usiadła obok Thomasin i poklepała ją

po ręku. - Przez większość czasu dżentelmen opo­ wiada, jak bardzo cię uwielbia i jak bardzo powinnaś się tym czuć zaszczycona. - Tak wyglądały oświadczyny lorda Campiona? Usiłowała przywołać w pamięci oświadczyny sprzed czterech lat, ale stały jej na przeszkodzie wydarzenia dnia dzisiejszego. To ona oświadczyła się Gabrielowi, a on ją odtrącił. Odtrącił, a teraz odczuwała z tego po­ wodu głęboki ból. Ból, który nic opuszczał jej ani na chwilę - nawet wtedy, gdy się śmiała, gdy skupiała się na Thomasin, gdy słuchała lady Tabard. Nigdy. Czy kiedyś przestanie go odczuwać? - Bardzo mi przykro. Nie powinnam była ci o tym przypominać. - Thomasin podała Madeline wilgotny ręcznik. - Jesteś taka nieszczęśliwa. Nie możesz zmienić w sobie tego, o co on prosi? A prosi o tak niewiele... O szansę, by dla ciebie pracować. Dla żony, o której wie, że odda mu się całkowicie. Madeline potarła bezradnie twarz. - Nie powinien oczekiwać ode mnie zmiany. - To ty oczekujesz zmiany od niego. - Tak, ale na lepsze. Chcę, żeby skończył z hazardem. - Nie chcesz, by brał na siebie odpowiedzialność za twój majątek - ciągnęła Thomasin niezrażona protestami Madeline, a ja uważam, że on wszel­ kie takie zadania traktuje bardzo poważnie. - Popa­ trzyła wymownie na Madeline. - Prawda? - Tak, ale... - Tym razem Madeline nie znalazła ar­ gumentów. - Być może mogłabyś się zmienić, gdybyś obdarzy­ ła go pełnym zaufaniem. - To jest zbyt trudne. - A jednak Madeline wierzy­ ła, że Gabriel pomści Jerry'ego, pokona Rumbelowa i ochroni jego gości.

- Rola damy do towarzystwa też nie jest łatwa, a jednak doskonale sobie z nią poradziłaś - zauważy­ ła sprytnie Thomasin. - To prawda. Odniosłam sukces, prawda? - Dokonałaś cudu. - Może... Zanim jednak Madeline dokończyła myśl, do salo­ niku - niczym wielki, zdobiony powóz pocztowy wtoczyła się lady Tabard. - Tu jesteś, młoda damo - powiedziała, wbijając wzrok w pasierbicę. Thomasin wstała. - Mamo, muszę ci coś powiedzieć. - Obrzuciła Madeline wymownym spojrzeniem. - O czymś, co wydarzyło się dziś rano. Co takiego Madeline powiedziała Thomasin o la­ dy Tabard? To kobieta o silnej osobowości. Pomoże ci osiągnąć wszystko, czego zapragniesz. Thomasin zamierzała jej powiedzieć o Dużym Billu. - Nie! - zawołała Madeline, zrywając się na rów­ ne nogi. Thomasin nie zwracała na nią uwagi - Mamo, byłam rano z Madeline w... - I dlatego nie przyjęłaś oświadczyn Hurtha. - La­ dy Tabard machnęła ręką, jakby chciała się od niej opędzić. - Jestem bardzo zmartwiona. Bardzo. Każ­ da inna młoda dama na twoim miejscu doceniłaby taką szansę. - Mamo, to teraz nieważne. Ważne jest, że... - Nieważne?! A co jest ważne, jak nie szansa poślu­ bienia bogatego mężczyzny z tytułem i... prezencją. Ale nie, ty z niej nie skorzystasz. Ty kochasz swojego Jeffy'ego. - Lady Tabard wymówiła to imię z taką po­ gardą, że Madeline aż się skuliła. Żałowała, że musi być świadkiem tej sceny. - Jeffy. Najmniej wartościo-

wy, za to najgłupszy i najbardziej nieuczciwy młodzie­ niec, jakiego mogłaś znaleźć. I to dla niego odrzuciłaś mężczyznę, który odziedziczy tytuł markiza. Urażona Thomasin wpadła w gniew, który zajął miejsce woli działania. - Nie odrzuciłam lorda Hurtha ze względu na Jeffy'ego. Nie wyjdę za niego za mąż, bo mi się nie po­ doba, a nie wyjdę za człowieka, którego nie darzę sympatią. - Dlaczego? - syknęła zniecierpliwiona lady Tabard. - Bo tak postąpiła moja matka, przez co moi ro­ dzice byli nieszczęśliwi do końca życia. Dlatego oj­ ciec wziął sobie ciebie za nałożnicę, a po śmierci matki za żonę. Madeline patrzyła zafascynowana na lady Tabard, która w jednej chwili zmieniła się w bladą kobietę w średnim wieku o bardzo przeciętnej aparycji i za­ wstydzonej minie. - Młoda damo, to nic są tematy dla... - Lady Ta­ bard zaczerpnęła powietrza, jakby w poszukiwaniu utraconej godności. - Co chciałaś mi powiedzieć? spytała, ową godność odzyskawszy. - Nic, absolutnie nic - odparła Thomasin bez­ barwnym głosem. Madeline z ulgą opadła na krzesło i patrzyła, jak lady Tabard wychodzi z pokoju. - Byłaś dla niej bardzo surowa - powiedziała. - Zasłużyła na to. - Pierś falowała jej mocno. Zajęła miejsce mamy, a ja mam udawać, że nic o tym nie wiem? - Twój ojciec jest za to równie odpowiedzialny. - Tak, tak. Ale on o mnie nic dba. - Więc nic możesz go zranić. - Madeline doskona­ le to rozumiała. Jej własny ojciec był dokładnie taki

sam... i gdzie on się właściwie podziewal? Oczywiście nie chciała, żeby brał udział w grze, ale teraz martwi­ ła się o niego, bo ta nagła zmiana planów była do niego niepodobna. - Ta Kobieta jest głupia. - To prawda. - Madeline była zadowolona z takie­ go obrotu sprawy, gdyż zyskała pewność, że teraz Thomasin nie zdradzi macosze, co się wydarzyło w stajniach. - Wracamy na przyjęcie? - Koniecznie? - najeżyła się Thomasin, ale w jej głosie nie było śladu wrogości. Madeline chciała zaapelować do jej poczucia god­ ności, ale uznała, że dziewczyna ma dość wyzwań jak na jeden dzień. - Błagam cię, chodź ze mną. Rumbelow obiecał, że zda nam sprawozdanie z przebiegu gry, a ja muszę wiedzieć, co się tam dzieje. - To znaczy, czy lord Campion wygrywa. Thomasin skinęła lekko głową i poszła pierwsza do saloniku muzycznego. Było bardzo późno. Przyjęcie dobiegało końca. Wszyscy czekali już tylko na jedno. Na sprawozdanie z gry. Wreszcie do pokoju wkroczył Duży Bill wzmoc­ niony aurą powagi, jaką zyskał dzięki swej misji. Od­ chrząknął i odczekał chwilę, aż ustanie szmer. - Pan Rumbelow przesyła wyrazy szacunku i pierwsze doniesienia o grze. Pan Payborn przegrał pierwszą partię. Przegrał również lord Achard, pan Rumbelow wygrał. Pan Greene wygrał. Pan Darnel wygrał. Pan Vavasseur przegrał. - Duży Bill podawał nazwiska i wyniki w absolutnej ciszy. W końcu odsło­ nił w uśmiechu żółte zęby, które aż nadto wyraźnie przypominały Madeline o wcześniejszych przeży­ ciach. - Pan Rumbelow prosi, żebym powiedział

wam o dodatkowym zakładzie między nim i lordem Campionem. Jeśli lord Campion wygra ostatnią par­ tię, pan Rumbelow wypłaci mu dodatkowe dziesięć tysięcy. Jeśli wygra pan Rumbelow, Campion odda mu jedną z rzeczy, która stanowi jego własność. Coś, o co Rumbelow go poprosi. W pokoju podniósł się szmer zdumienia. Duży Bill uniósł rękę. - Jeszcze jedno. Jutrzejsza zabawa w wiosce zosta­ ła odwołana. Pan Rumbelow sądzi, że pogoda nie będzie najlepsza, a nie chce, żeby jego goście po­ umierali z zimna. Tak więc, dopóki pan Rumbelow się nie zgodzi, nie próbujcie wyjeżdżać z Chalice Hall. Niech nikt się stąd nie rusza. W końcu - spod przymrużonych powiek popatrzył na Madeline - nie chcemy, żebyście się rozchorowali. Nie chcemy wa­ szej... śmierci.

ROZDZIAŁ

27

- Naprawdę uważam, że lord Campion dał wyraz nadmiernej pewności siebie. Co za nikczemny zakład! - oświadczyła lady Tabard, zmierzając w stronę dom­ ku wdowy. Wszyscy pozostali goście szli za nią i zgod­ nie kiwali głowami. - Nie wiem, co on zamierza. Madeline sądziła, że wie. Gabriel chciał wytrącić Rumbelowa z równowagi, tak zdeterminowanego, by wygrać - tu i teraz. MacAllister nie przyjechał jesz­ cze z posiłkami, a wyruszył ponad półtorej doby te-

mu. Trzydzieści sześć godzin porywistego wiatru, cią­ głego deszczu... niekończących się zmartwień. Madeline słuchała plotek służących, w nadziei, że usły­ szy też jakieś wieści na jego temat, ale nikt nie po­ wiedział ani słowa. Nikt nawet nie zauważył jego nie­ obecności. Wczoraj, za dnia, wszyscy lamentowali, że nie mo­ gą udać się do wioski i zjeść posiłku w herbaciarni „U przyjaciół". Kilku młodszych panów postanowiło stawić czoło pogodzie, lecz lokaje odwiedli ich raczej nieuprzejmie od tego zamiaru. To wzbudziło pewne napięcie, którego przyczyn do końca nie rozumieli, lecz które jednak rzuciło na dom ponury cień. Gdy wreszcie Duży Bill poinformował zebranych o wynikach gry, wszyscy poszli spać. - Czy papcio jest naprawdę wyeliminowany z gry? - spytała prosząco jedna z młodszych panien Achards. - Bo jeśli tak, to nie rozumiem, dlaczego nie możemy wyjechać. Już mi się tu nie podoba. Madeline zerknęła w stronę Thomasin i pochwyci­ ła jej spojrzenie. Skinęła do niej porozumiewawczo głową, Thomasin odwzajemniła się jej tym samym ruchem głowy. W ciągu ostatnich paru dni bardzo wydoroślała. Madeline była ciekawa, czy ona sama również za­ służyła na taką opinię. - Sądzę, że twój ojciec chce, abyśmy zostały do końca, żeby później opowiadać historię Gry Stule­ cia - odparła lady Achard, naciągając szal mocniej na głowę, by uchronić się przed szalejącym wiatrem. Madeline zapragnęła pobiec do domku wdowy i przekonać się, że Gabriel żyje i dobrze się miewa. Dręczyły ją wyrzuty sumienia. Jak mogła nawet przez chwilę myśleć, że zostawi go tu samego w obli­ czu armii wrogów?

Tylko dlatego, że ją odtrącił... Lecz Thomasin była zdania, że mylnie odczytała jego intencje. Tłiomasin sugerowała, że Madeline może się zmienić i stać się taka, jakiej Gabriel jej pragnie, kobietą, która należy do niego całkowicie i bezwarunkowo. - Dlaczego wszyscy musimy tam iść? - jęknęła pa­ ni Vavasseur. - I to w dodatku tak wcześnie? Mogła­ bym spać jeszcze co najmniej dwie godziny. Miała rację. Wezwanie do domku wdowy nadeszło o dziewiątej, czyli wówczas, gdy żaden z gości nie otworzył nawet oczu. Prośba o przybycie brzmiała jak rozkaz. Wszystkie rodziny miały obejrzeć ostat­ nie rozdanie. - Tak więc Rumbelow zagra przeciwko lordowi Campionowi? - Hurth pociągnął nosem i otarł go chusteczką. - Rumbelow nic ma szans. Wszyscy wie­ dzą, że Campion ma diabelne szczęście, a w dodatku talent do gry. Nie rozumiem, dlaczego nasz gospo­ darz po prostu nic dał mu pieniędzy i zrezygnował z rozgrywki. - I mogłoby się wydawać, że to słowa człowieka, którego nie obchodzi hazard - zauważyła Thomasin. Hurth popatrzył na nią jakby była robakiem nie­ godnym najmniejszej uwagi, lecz nie przepuścił oka­ zji, by się odezwać. - Na pewno nie dbam o karty - wyjaśnił i znów po­ ciągnął nosem. - Jeśli o mnie chodzi nie ma nic lepszego niż ob­ stawienie dobrego konia na wyścigach - powiedziała z godnością jego matka. - Zapewne nie - przyznała słabo Thomasin. Wciągając haust rześkiego powietrza Madeline przekonywała samą siebie, że wiara w Gabriela nie do­ wodzi ślepego uzależnienia, ale odwagi. Jej własnej.

Gabriel nazwał ją tchórzem. On dawał z siebie wiele, ona musiała się nauczyć tego samego. Niesprawiedli­ we byłoby, gdyby to on ponosił w tej grze całe ryzyko. - Jesteśmy na miejscu. - Lady Tabard weszła do korytarzyka domku wdowy i zdjęła szal. - Cał­ kiem sympatyczne miejsce, zwłaszcza w porównaniu z tym nieznośnym wystrojem Chalice Hall - powie­ działa, rozglądając się wokół, a potem zerknęła na Madeline, jakby chciała zwrócić jej uwagę na fakt, iż zmieniła gust. Pierwszego dnia pobytu twierdziła, że Chalice Hall prezentuje się wspaniale. Madeline jednak była zajęta zdejmowaniem płasz­ cza, który natychmiast wręczyła jednemu z lokajów. Pragnęła zobaczyć Gabriela. Pragnęła go zobaczyć natychmiast. Drugi lokaj otworzył przed nią drzwi i skinął w stronę pokoju gry. Madeline nie rozpoznała wnę­ trza, gdy bawiła tu ostatnio - było ciemno. Weszła tylnymi drzwiami. A gdy wychodziła bladym świtem, od resztek namiętności kręciło się jej w głowie. - Oto rodziny, panie Rumbelow - zaanonsował je­ den z lokajów. - Dziękuję, Lorne - odparł Rumbelow. Damy wraz ze swymi dziećmi weszły do pokoju i ujrzały szare, zmęczone twarze graczy. Madeline odnosiła wrażenie, że większość z nich nie zmrużyła nawet oka, krzepiąc się wyłącznie brandy i podniece­ niem, aż do czasu przegranej. Teraz siedzieli w fote­ lach wokół jedynego stolika, jaki pozostał na środku. Tam właśnie Gabriel i Rumbelow siedzieli naprze­ ciw siebie z kartami w rękach. Madeline napawała się widokiem Gabriela, jego niedbałą pozą, spokojem, pewną ręką. Najwyraźniej miał przerwę w grze, gdyż jego biały krawat był wypra­ sowany, a czarny płaszcz nieskazitelny. Jego dłoń zdo-

bił jeden jedyny sygnet, przykuwający jej uwagę do rąk mężczyzny - jego dłoni o długich, precyzyjnych, pal­ cach. Grał o sto tysięcy funtów tak, jakby to było dzie­ sięć szylingów, bez żadnych oznak zdenerwowania. Nie patrzył na nią. Nie spojrzał na nikogo. Wie­ działa jednak, że jest świadom ich obecności. Poczu­ ła, że zalewa ją fala miłości tak ogromnej, że z trud­ nością powstrzymała się, by nie podbiec, nie zarzucić mu ramion na szyję i nie wyznać, że należy do niego. Za gośćmi weszło dwunastu służących, którzy usta­ wili się w pokoju niczym strażnicy w Newgate. Niepokój Madeline przybrał na sile. Ta właśnie chwila, ten finał stanowił powód, dla którego Rumbelow się nie zgodził, by ktokolwiek opuścił posia­ dłość. Ale cóż takiego planował? Zwykły rabunek? Czy też haniebne morderstwo? W pokoju gry zasłony i dywany tłumiły każdy dźwięk. Gracze siedzieli spokojnie. Resztę gości przywołano do porządku. Gdy rodziny podeszły do swoich mężczyzn, zaległa cisza jak makiem zasiał. Atmosfera iskrzyła od napięcia. Kibice wychylali się do przodu przy każdym nowym rozdaniu, obser­ wowali grę, coś obliczali. Madeline widziała, jak bez­ wiednie drżą im palce, poruszają się usta... Nienawidziła tych chwil, gdy grał jej ojciec, gdy porzucał realny świat dla miejsca, gdzie chwała i bo­ gactwo wymykały się zwodniczo spod kontroli. Ma­ gnusa tu nie było, lecz tę samą co u ojca chciwość i desperację dostrzegała u innych graczy, a wiedzia­ ła, wiedziała z całą pewnością, że niebezpieczeństwo czyha tuż obok. Byli zbyt zajęci, by je dostrzec. Madeline pomyślała... Wydawało się jej, że nie ma in­ nego wyboru jak zaufać Gabrielowi, gdyż nie wiedziała, czy może bez niego żyć. Brzmiało to, rzecz jasna, dra­ matycznie, lecz wypróbowała przecież tę możliwość.

I zrozumiała, że życie bez Gabriela to nie życie, ale we­ getacja. Czekała, by dał jej sygnał, że ma podejść. Ani razu nie skierował jednak wzroku w jej stronę, siedział na krześle, nie zauważając jej obecności. Duży Bill natomiast stał z tyłu ze skrzyżowanymi ramionami i strzegł wejścia. Na Madeline patrzył z wrogością tak wielką, że miałaby ochotę sięgnąć po pistolet, który jednak został w walizce. Na spacerze zachęcała go do poufałości, a potem odtrąciła w naj­ bardziej oczywisty sposób, biorąc sobie innego ko­ chanka. I uderzyła go, wystawiając na pośmiewisko. Przyniosło jej to wiele satysfakcji, ale było niemą­ dre. W jego wrogim spojrzeniu wyczytała wyraźnie, że sprowokowała los i zwróciła przeciw sobie Duże­ go Billa, który niewątpliwie zamierzał ją skrzywdzić. I wiedział, że sprawi mu to przyjemność. - Madeline - zawołała Thomasin lekko zduszo­ nym głosem. - Chodź i dołącz do nas. Madeline posłuchała, a Thomasin skryła ją roz­ myślnie za bujnymi kształtami swojej macochy, po­ za zasięgiem wzroku Dużego Billa. Rozglądając się wokół, Madeline doszła do wnio­ sku, że nie jest tu jednym członkiem świty zaproszo­ nych gości. Do tej pory nie przyszło jej do głowy, że nic powinna była tu przychodzić, nikt nie wpadł na to, by jej tego zabronić. Co jednak tu robił służą­ cy pana Daniela? Miody człowiek miał niewyraźną minę i czuł się skrępowany; mówił coś do Darnela ci­ cho, lecz natarczywie. Darnel patrzył na Rumbelowa spod przymrużonych powiek, najwyraźniej z czegoś niezadowolony. Rumbelow nie zwracał na nich uwagi. Dlaczego zresztą miałby się czymkolwiek przejmować? Nikt nic mógł mu w żaden sposób zagrozić.

W przejmującej ciszy słuchać było klapanie kart. W przeciwieństwie do Gabriela Rumbelow wydawał się najwyraźniej zmęczony przedłużającą się grą. Ko­ smyk jasnych wilgotnych od potu włosów przylepił mu się do czoła. Policzki zraszał szarawy pot, pod pa­ chami niebieskiej marynarki również pojawiły się mokre plamy. Madeline poczuła przypływ satysfakcji. Miała na­ dzieję, że Rumbelow zapłaci gorzko za każdy prze­ grany punkt. Chciała, by cierpiał po każdym przegra­ nym rozdaniu. Pragnęła... Popatrzyła na lokajów. Na Lorne'a - niezdarnego i złowieszczego. Na Du­ żego Billa, który znów zbliżył się na tyle, by ją obser­ wować. Rzeczywistość dawała jej brutalnie o sobie znać. Jej nadzieje i marzenia nie miały znaczenia. Nie miało znaczenia również i to, czy Rumbelow prze­ gra. On i tak już przecież zaplanował ostateczne zwy­ cięstwo, a jakim sposobem zamierzał je osiągnąć, wolała się nie domyślać. Gabriel miał plan, ale jego plan zakładał udział grupy ludzi pod wodzą MacAllistera. Co zamierzali teraz ludzie Gabriela? I co ona mogła zrobić, aby mu pomóc? Gabriel wyłożył karty. Karty wyłożył również Rumbelow. Pan Greene podliczył, następnie zliczył całość. - Przed nami ostatnia partia, a na razie jest remis - powiedział wyraźnie podniecony. Rozległy się pomruki i szepty: - Niezwykłe. Zadziwiające. Niesamowite. - Zupełnie nieprawdopodobne - wymamrotał lord Tabard. - Campion miał cały czas przewagę. Al­ bo odwróciła mu się karta, albo...

Madeline nie wiedziała, co miał na myśli przez to drugie „albo", ale w dusznym pokoju zapanowała te­ raz atmosfera oczekiwania. Gracze wychylili się do przodu i patrzyli w skupie­ niu, jak Gabriel tasuje karty. - Czy teraz właśnie gra idzie o ten dodatkowy za­ kład? - spytała ojca Thomasin. Przytaknął. - Ekstra dziesięć tysięcy od Rumbelowa lub jaka­ kolwiek własność Campiona. Gabriel położył talię kart na stole koszulkami do góry, uniósł je i pozwolił opaść z powrotem na blat w idealnie takim samym porządku. - Nadszedł czas, by ustalić, co możesz wygrać, Rumbelow - powiedział Gabriel. Rumbelow popatrzył na Gabriela i Madeline do­ strzegła teraz wyraźnie jego wilczą naturę ukrytą sta­ rannie pod pozornie cywilizowaną powłoką. Uroczy uśmiech przybladł. Ten uśmiech, który zwiódł ją cał­ kowicie w dzień przyjazdu i oczarował wszystkie ze­ brane w posiadłości damy. Teraz jednak już żadna z pań nie pozwoliła się oszukać. Wszystkie cofnęły się instynktownie, jakby pod powierzchnią dobrych manier odkryły nieczyste intencje swego gospodarza. Wreszcie spojrzenie Rumbelowa spoczęło na Madeline. - Przecież wiesz, czego chcę, Campion. - Oczywiście. Twoje dziesięć tysięcy przeciwko jednej księżnej. - Madeline patrzyła z niedowierza­ niem na Gabriela, który wyjął z kieszeni jej rękawicz­ kę i rzucił na stół. - Jeśli wygrasz, jest twoja.

ROZDZIAŁ

28

Madeline poczuła dziwną miękkość w kolanach. Zupełnie jak ojciec. Gabriel okazał się taki sam jak jej ojciec, grał o nią w karty zupełnie tak, jakby była niczym więcej niż tylko monetą lub klejnotem. Kiedy ją odtrącił, gdy skrytykował tak surowo choć ze smutkiem -jej charakter, myślała, że umrze ze zmartwienia. Ból, który odczuwała teraz był jed­ nak czymś zupełnie nieporównywalnym. Nic gorsze­ go nie mogło jej się przydarzyć. Zdradził ją. - Co to znaczy? - spytała Thomasin, obejmując ją w talii. - Nic z tego nie rozumiem. Nie rozumiał również nikt z zebranych. W pokoju rozległy się zdławione szepty. Gabriel siedział wyprostowany przy stole z wyraź­ nie znudzoną miną. Ale Gabriel przekonywał ją przecież, że nie ma nic wspólnego z jej ojcem. Żądał, by mu ufała. A ona mu przysięgła, że nale­ ży tylko do niego, tak jak chciał. Czy mu ufała? Czy dotrzyma obietnicy? Nie mogła jej znowu złamać. Nic chciała. Jakżeby zresztą mogła? Niezależnie od tego, czy Gabriel jej pragnął, czy nie, była przecież księżną Magnus. Dała słowo. - To moja rękawiczka. - Z trudem wydobyła z siebie głos i Thomasin musiała się nachylić, by ją usłyszeć. - To moja rękawiczka - powtórzyła głośniej. Lord Campion gra o mnie.

W pokoju rozległy się zdziwione szepty. - O czym pani mówi? - spytała lady Tabard. - Pan­ no de Lacy, przecież to jakiś absurd. Dlaczego który­ kolwiek z nich miałby się zainteresować właśnie pa­ nią? Thomasin popatrzyła z oburzeniem na Gabriela. - On nie może tego zrobić. - Może, jeśli mu na to pozwolę. - Głos Madeline drżał, mimo iż ze wszystkich sił starała się zachować spokój. Pan Rumbelow otaksował ją wzrokiem, a jego uśmiech przyprawił Madeline o dreszcz. - Już od dawna wiem, że mamy wśród nas oszust­ kę i patrzyłem z rozbawieniem, jak ta dama usiłuje udawać damę do towarzystwa lady Thomasin. Tak, przyjaciele, to prawda. Panna de Lacy pochodzi istotnie z rodziny de Lacy, ale jest markizą Sheridan i przyszłą księżną Magnus. Wszystkie oczy zwróciły się na Madeline, najpierw rozległy się szepty, potem syki, które rozpoznawała nieomylnie od chwili, gdy po raz pierwszy wywołała skandal. Tym razem było jednak gorzej. Tym razem gniew nie tłumił zażenowania. Czuła, że płonie, na jej policzki wystąpiły rumieńce. - Wiedziałem! - Vavasseur zwrócił się do żony. A nie mówiłem, że to księżna Magnus? Pani Vavasseur skinęła głową. Madeline nie mogła oderwać wzroku od profilu Gabriela. Niemal słyszała jego głos. Przyjdź Lady Tabard odwróciła głowę, by na nią spojrzeć. -To nieprawda. Ona jest kuzynką... - Urwała, jak­ by doznała nagłego olśnienia, przypomniała sobie wydarzenia ostatnich paru dni, zachowanie Madeli­ ne. Oczy wyszły jej na wierzch z przerażenia - zrozu­ miała, do kogo kierowała swoje obraźliwc uwagi.

Czy Madeline ufała Gabrielowi na tyle, by został jej kochankiem, mężem... partnerem? Bo jeśli tak, musiała również uwierzyć, że ma on na uwadze jakiś wyższy cel, a nie sprawienie jej bólu. Musiała ufać, iż nic jest to akt zemsty, lub, co gorsza, bezmyślność, lecz dobrze przemyślana strategia. Czym się kiero­ wał, nie miała pojęcia. Lecz wiara nie wymaga roz­ sądku ani logiki. Duży Bill odsunął się od drzwi. - Co ty robisz, Thurston? Graj o dziesięć tysięcy, nie o nią. Żadna z niej księżna. Damy i dżentelmeni popatrzyli ze zdziwieniem na słu­ żącego, który łajał swego pana i Madeline dostrzegła, że na ich twarzach maluje się wyraźny niepokój. Czy ufała Gabrielowi? Bo jeśli nie zamierzała zaufać mu teraz, mogła nigdy nie otrzymać podobnej szansy. Rumbelow rozłożył ręce niczym ksiądz udzielają­ cy błogosławieństwa. - Zapewniam cię, że ona jest naprawdę księżną Magnus. Od razu ją poznałem. Gdyby i ona mnie roz­ poznała, oszczędziłaby wszystkim wielu zmartwień. Rodziny zaczęły szeptać, zbite w małe grupki pa­ trzyły na Madeline podejrzliwie, ze współczuciem lub przerażeniem. - Posłuchaj Campion - odezwał się pan Darnel. Jeśli to naprawdę księżna Magnus, nie możesz o nią grać, jakby była... monetą. - Dlaczego nie? - spytał Rumbelow. - Jej ojciec grał. Kolejny przypływ bólu wraz ze zrozumieniem, że Gabriel gra o nią w karty... Bólu, który jednak tym razem minął szybko. Liczył się teraz tylko Gabriel. Czy mu ufała? - Jeszcze jedno. Ona jest przecież zaręczona z tym Amerykaninem. - Pan Payborn był oburzony, jak na prawdziwego hazardzistę przystało. - Jeśli ustali-

my, że Jej Wysokość to po prostu czyjaś własność, to nie należy do Campiona, tylko do Knighta. A gdyby Knight odstąpił od swoich roszczeń, stanic się znów własnością ojca. - Ale ona jest tutaj i dwa dni temu pan Campion objął ją w posiadanie w tej samej sypialni, gdzie nie­ którzy z panów myli się i przebierali. - Rumbelow uśmiechnął się do Madeline niczym kolekcjoner, który ogląda właśnie szczególnie piękną tabakierę. Madeline zacisnęła zęby. Jakie to miłe ze strony Rumbelowa, że nie omieszkał wszystkim o tym po­ wiedzieć. Panny Vavasseur zaczęły chichotać i nie mogły przestać, mimo rozpaczliwych prób matki, która chciała je uciszyć. Był to jednak nerwowy chichot. - Mam nadzieję, że to nieprawda, Wasza Wyso­ kość, ponieważ opiekowała się pani moją córką - po­ wiedziała lady Tabard. Lady i lord Achard szeptali coś do siebie, najwy­ raźniej rozgniewani, a w pokoju rozległy się pomru­ ki oburzenia. W końcu Gabriel odwrócił głowę, by spojrzeć na swą ukochaną. Minę miał wciąż obojętną, powie­ ki ciężkie. - Madeline, chodź do mnie - powiedział bez śladu uczucia. Przyjdź. Nogi miała ciężkie jak ołów, zrobiła jednak pierw­ szy krok, potem następny. Ruch przyniósł jej ulgę. Oddychała spokojniej. Rumieńce przybladły, Była księżną Magnus. Wybrała swego partnera, a teraz zamierzała mu wierzyć, nie dbając o konse­ kwencje. Popatrzyła na swoje palce i szczupłą dłoń, na któ­ rej krzyżowały się cienkie żyłki. Gabriel podniósł

wzrok. W jego oczach dostrzegła wyraźny triumf i słodko-gorzkie zmęczenie, które wstrząsnęło nią do głębi. - Gabrielu? - szepnęła pytająco. Dała mu prze­ cież, o co prosił. Dlaczego miał tak smutną minę. Ujął ją za rękę, którą podniósł do ust i ucałował. Ten czysty gest uwolnił ją od strachu, wzmocnił uf­ ność. Być może Gabriel chciał ją w jakiś sposób wy­ korzystać, ale wyłącznie po to, by pomścić śmierć brata. Na pewno by jej jednak nie poświęcił. Na pew­ no nie. Położył sobie jej dłoń na ramieniu i odwrócił się do Rumbelowa. - Bardzo dobrze. Rozegrajmy ostatnią partię. Gabriel rozdał karty, po dwanaście każdemu, trzy­ nastą umieścił na środku stołu. Pan Rumbelow pierwszy wymienił karty, potem przyszła kolej na Gabriela. - Proszę mi powiedzieć, Wasza Wysokość, co pani zamierza, jeśli wygram. Popatrzyła na niego z taką pogardą, że poczerwie­ niał. - Na pańskim miejscu zastanawiałabym się raczej, skąd wziąć dziesięć tysięcy funtów. - Jest wobec ciebie naprawdę lojalna, Campion zachwycał się Rumbelow. - Oczko. - Za mało - odparł Gabriel. - Trzy asy. Tak niewielu mężczyzn posiada zarów­ no ciała kobiet, jak i ich dusze. Miło mi będzie ci ją odebrać. - Dobrze - odezwał się Gabriel, patrząc w karty. - Trzy - Rumbelow wyłożył króla kier. - Cztery. Madeline patrzyła w ścianę, upokorzona jak nigdy dotąd zarówno komentarzami Rumbelowa, jak i obojętnością Gabriela. Postanowiła jednak to

wszystko znieść. Wiedziała, że Gabriel wygra. I oże­ ni się z nią. A ona do końca życia będzie mu przypo­ minać, co jej zawdzięcza. Upokorzenie minie - przekonywała siebie w du­ chu. Sprawiedliwość zatriumfuje. Sprawiedliwość dla Jerry'ego. Sprawiedliwość dla wszystkich oszuka­ nych przez tego kanciarza, który sam siebie nazywał Rumbelowem. Gra trwała. Krąg ciekawskich, którzy czekali na wynik gry w coraz większym napięciu zacieśniał się wokół stolika. Madeline starała się nie patrzeć. Chciała całkowicie zaufać umiejętnościom Gabriela. Jak mogła jednak nie śledzić przebiegu gry, stojąc u jego boku. Jak mogła nie wiedzieć, że gra przybie­ ra tak niekorzystny dla niego obrót? Gdy na stolik spadła ostatnia karta, w pokoju za­ legła cisza. Pan Rumbelow zgarnął ostatnią lewę. Gabriel przegrał partię, grę i ją.

ROZDZIAŁ

29

- Wygrałem. Wygrałem! - Rumbelow odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął radosnym śmiechem. Madeline z trudem chwytała oddech. - Wygrałem, i to w dodatku uczciwie. Kto by po­ myślał? Mam sto tysięcy funtów, a wcale ich nie ukradłem. - Rumbelow znowu się zaśmiał i ten obłą­ kańczy chichot zwrócił uwagę wszystkich gości.

- Nie ukradł pan - powtórzył lord Achard. A dlaczego miałby pan coś kraść? Przecież zorgani­ zował pan tę grę. Pan Greene rozdziawił usta. - Chyba nie planował pan jakiegoś kantu? Ręka Madeline spoczywała w dalszym ciągu na ra­ mieniu Gabriela. Był taki ciepły, taki spokojny. Nie mogła uwierzyć, by zrobił coś podobnego. Uniósł jej dłoń ponownie do ust i ucałował. Czu­ łość tego gestu sprawiła, że jego zdrada wydała się tylko złudzeniem. A potem podał jej dłoń Rumbelowowi. - Jest twoja. Świat oszalał. Gabriel oszalał. - Ona nie może z nim pójść - oświadczyła władczo lady Tabard. - Nie wiemy, kim są jego ludzie. Madeline popatrzyła na Rumbelowa i wzdrygnęła się ze zgrozy. Nie, to nie działo się naprawdę. Chcia­ ła wyrwać rękę, ale Gabriel przytrzymał ją stanowczo za nadgarstek. - Ona jest przyszłą księżną Magnus, a nie jakimś koniem wyścigowym - powiedział Hurth. Jak to się stało? Madeline nie rozumiała. Gabriel przecież nigdy nie przegrywał, a poniósł klęskę w najważniejszej grze swojego życia. Jej życia. - Oburzające! - Vavasseur targał wąsy. - Niewia­ rygodne. Thomasin podeszła do stolika. - Nie możecie tego zrobić... wy... wy... mężczyźni. Gabriel wstał i potrącił krzesło. - Przegrałem. - Pochylił się nad stolikiem do Rumbelowa. - Przegrałem, więc lepiej niech pan się teraz nią zajmie. Czy Madeline wierzyła Gabrielowi? Albo tak, al­ bo nic. Podjęła decyzję, że się na nim oprze. Nic się

nie zmieniło. Skoro ją przegrał, zapewne miał jakiś plan. Skoro się na to zdecydował, widocznie była mu potrzebna. - Och, może pan być spokojny. - Rumbelow wy­ ciągnął do niej rękę. - Na pewno się zajmę. Jak mogła pomóc Gabrielowi? Wzięła ze stolika rękawiczkę i podała ją Rumbelowowi. Zrozumiał, że choć pogodziła się z losem, to jed­ nak go obraża i spod maski uprzejmości wyjrzała na­ gle twarz bestii. - Lady Thomasin... - Gabriel ujął dziewczynę za rękę. - Proszę spakować Madeline. I sprawdzić, czy ma wszystkie niezbędne rzeczy potrzebne w dłu­ giej podróży. Rzeczy, jakich potrzebuje dama w ta­ kich okolicznościach. W tym momencie Madeline zaczęła rozumieć. Wiedziała, czego pragnie Gabriel. Zrozumiała przynajmniej w niewielkim stopniu - co planuje. Oczy Thomasin rozbłysły. - Odmawiam. Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Rozpętało się piekło. - Nie może pan... Przecież ona... Szokujące! Skandal! Madeline uciszyła ich gestem ręki. - Jestem już spakowana. Thomasin i ja chciałyśmy wyjechać już przedwczoraj, ale powstrzymali nas lu­ dzie Rumbelowa. Znów rozległy się głosy, głośne i ciche. Niektórzy mówili do Gabriela, inni do Rumbelowa, jeszcze in­ ni do Madeline. - Przynieś mi torbę - Madeline zwróciła się do Thomasin. Thomasin popatrzyła na nią jak na osobę, która właśnie postradała zmysły.

- Chyba nie zamierzasz tego robić? Zgiełk ustał, wszyscy zebrani wytężyli słuch. - Wyraziłam zgodę na ten zakład. Teraz muszę do­ trzymać obietnicy. - Madeline położyła rękę na ra­ mieniu Thomasin i mocno ją ścisnęła. - Teraz ty, przyjaciółko, musisz mi przynieść torbę. Thomasin z trudnością dobywała głosu. - Proszę cię, Madeline... nie możesz, on jest... spojrzała na Rumbelowa - okropny. Zawsze taki był, a teraz... Nie wolno ci... - Jeśli jesteś moją przyjaciółką, zrobisz, o co pro­ szę - powiedziała Madeline z desperacką szczero­ ścią. Thomasin niechętnie skinęła głową i ruszyła do drzwi. Jeden z lokajów zagrodził jej drogę. - Puść ją - nakazał Rumbelow. -I... lady Thomasin... Odwróciła się do niego. - Jeśli spróbuje pani jakichś sztuczek, zabiję pani rodziców. Thomasin otworzyła szeroko oczy i przycisnęła pięść do ust. - Jak to... zabije nas pan? - Jasna karnacja lorda Tabarda przybrała niepokojąco czerwoną barwę. - Proszę cię, Thomasin, pospiesz się - błagała Ma­ deline. - Czyżbyśmy byli więźniami? - spytał Payborne tu­ balnym głosem. - Co miała na myśli Jej Wysokość, twierdząc, że nie udało się jej wyjechać? - Dlaczego chciała pani wyjechać? I zabrać moją córkę? - atakowała lady Tabard. - Właśnie, Rumbelow, i co tu robią ci wszyscy lu­ dzie? - sekundował jej lord Achard.

Teraz dopiero zdali sobie sprawę z niebezpieczeń­ stwa, pomyślała z odrazą Madeline. - Dlaczego wcześniej nie spostrzegli, że Rumbelow zagonił ich tutaj jak owce na rzeź? Rumbelow sięgnął pod stół, wyjął pistolet i wyce­ lował lufę w Payborna. - Więźniami? Gorzej. Jeżeli mnie nie posłuchacie, zostaniecie skazańcami. Jedna z panien Achard krzyknęła głośno. - Tato... - panna Payborn przytuliła się do ojca. Rumbelow celował teraz prosto w jej głowę. - Jeśli chcesz zachować córkę przy życiu, Payborn, każ jej zdjąć te perły, które ma na szyi. Payborn i jego córka znieruchomieli, patrzyli jak zahipnotyzowani na czarną lufę. - Co pan robi? - wtrąciła lady Tabard. Jej pierś fa­ lowała z oburzenia. - Dlaczego celuje pan z pistole­ tu w tę młodą pannę? - Podaj mi natychmiast te perły - syknął Rumbe­ low przez zaciśnięte zęby. Ze zwężonymi z wściekło­ ści oczami wyglądał jak opętany przez diabła. Panna Payborn jęknęła i sięgnęła do zapięcia. Pan Payborn schował ją za siebie. - Posłuchaj, Rumbelow, nie wiem, do czego zmie­ rzasz, ale... Rumbelow przesunął lufę. - Pierścionki. Tabakiery. No już. - Bardzo pana przepraszam, ale... - Podwójny podbródek pani Payborn zafalował z oburzenia. - Słusznie. - Rumbelow skinął na swoich ludzi i w pokoju znalazło się nagle dwanaście pistoletów. Pan Vavasseur objął rodzinę, jakby mógł ochronić ich wszystkich swym kościstym, chudym ciałem. - Tak postępują łajdacy.

- Owszem. Jestem złodziejem i oszustem, a wyście się tego nie domyślili. - Ociekający pogardą głos Rumbelowa zalewał ich niczym kwas. - Banda prze­ klętych kretynów... Lady Tabard nie wyglądała jednak na przestraszoną. - Proszę trzymać język na wodzy, Rumbelow. - Zamknij gębę, stara jędzo. - Pistolet zatoczył łuk. - Idioci, myśleliście, że jestem podobny do was. A teraz za to zapłacicie. - Z uśmiechem wskazał lu­ fą zbity tłum gości. - Zabierzcie im wszystko, chłop­ cy, to proste. Lokaje natarli, domagając się klejnotów. Młode damy płakały. Hurth zasłonił sobą matkę i zamierzył się na jednego ze służących. Otrzymał za to silny cios kolbą w głowę i runął nieprzytomny na ziemię. Lady Margerison, płacząc, klęknęła przy nim i zaczęła zdejmować pierścionki. Lord Margerison usiłował przekupić zbirów, by zostawili ich w spokoju. Jeden z ludzi Rumbelowa wziął od niego pieniądze, ale naj­ wyraźniej nie zamierzał odejść. Gabriel skorzystał z zamieszania i stanął tuż za plecami Madeline. - MacAllister? - szepnął. - Wyjechał przedwczoraj w nocy i słuch po nim za­ ginął - odparła, odwracając głowę. - Niech to diabli. W drzwiach stanęła zmęczona Thomasin, niosąc ciężką torbę Madeline. Zatrzymała się w progu i z przerażeniem objęła wzrokiem pokój. Tyle prze­ mocy... - Pokaż, co jest w środku - nakazał Rumbelow. Thomasin podeszła do niego ciężkim krokiem i wręczyła mu torbę, którą postawił na stole. - Będzie pan oceniał moje pończochy? - spytała kpiąco.

- Jak mi się spodoba... - Zajrzał do środka i wyjął pudło z tiarą. - Campion dał ci tiarę? Bardzo dobrze - dodał, wyjmując klucz. - Więc miałeś go cały czas! - wykrzyknęła. - Owszem. - Przekręcił klucz w zamku i uniósł wieko. Popatrzyła na niewiarygodnie piękną ozdobę ze złota, wysadzaną diamentami, rubinami i szmarag­ dami. Ciężką koronę. Królewską koronę. Koronę, którą widziała po raz pierwszy w życiu. - Co to jest? - spytała martwym głosem. Gabriel nie odrywał od niej wzroku. Długie palce Rumbelowa pieściły klejnoty. - To korona Reynarda. Madeline przeżyła teraz największy szok tego dnia. - To nie moja tiara. - Na miłość boską! - mruknął Gabriel. Rumbelow znów się roześmiał, charakterystycz­ nym stłumionym śmiechem, który przybierał na sile. - Sądziłaś, że to twoja tiara? Sądziłaś, że przysłał ją twój ojciec? Dlatego tu przyjechałaś w tym żałosnym przebraniu? Nie, to korona Reynarda, a on sam się tu nie zjawił zapewne przez angielskie blokady. Madeline wiedziała już od dawna, że Rumbelow jest niebezpieczny. Wiedziała, że jest okrutny, wyzu­ ty z zasad i zapewne szalony. Ale nikt nie miał pra­ wa drwić z księżnej Magnus. Potrząsnęła głową. Gniew narastał w niej z sekun­ dy na sekundę. W tej samej chwili dostrzegła grymas na twarzy Ga­ briela i naprężenie mięśni ciała, jakby Campion goto­ wał się do skoku i chciał się rzucić na Rumbelowa. Mimo to opanował się i odsunął. - I ja to sam uznałem.

Rumbelow objął Madeline ramieniem. - Lordzie Campion! - krzyknęła Thomasin z obu­ rzeniem. - Jak pan może pozwolić na coś takiego! Madeline głośno przełknęła ślinę. Inną sprawą by­ ło wierzyć Gabrielowi, inną znosić dotyk Rumbelowa. Było to znacznie gorsze niż pocałunki innych mężczyzn. Wyczuwała w nim zło, desperację i triumfalizm. Stał się przyczyną tylu śmierci i klęsk. Bała się go w równym stopniu, co nim pogardzała. Gabriel wskazał jej torbę. - Wszystko pani spakowała, Wasza Wysokość? Chyba wybiera się pani za granicę. Rumbelow upchnął koronę z powrotem w torbie. - Owszem, francuskim statkiem. Co za przygoda, prawda, księżno? Madeline próbowała namacać czarną aksamitną kaburę, w której ukryła pistolet. Przez jedną krótką, straszną chwilę obawiała się, że broń zniknęła i po­ czuła jak ze strachu bije jej serce. A jeśli Rumbelow usłyszy? Potem jednak dotknęła dłonią miękkiego materiału i odetchnęła z ulgą. - Co tam masz? - spytał Rumbelow podejrzliwie. - Torebkę. - Podniosła ją i pokazała Rumbelowowi. - A może sądziłeś, że coś, czym mogłabym cię skrzywdzić? Nie odpowiedział, ale wyczuła charakterystyczny zapach potu i strachu. Teraz, gdy zaszedł tak daleko, chciał uniknąć jakichkolwiek pułapek. - Po co ci ta torebka? Popatrzyła mu prosto w oczy. - Jestem kobietą. Raz w miesiącu... - Dobrze - uciął Rumbelow. - Już dobrze. Weź ją. Czasem - ale bardzo rzadko - bycie kobietą miało swoje zalety.

- Wasza Wysokość, to aż nadto szczere wyznanie zaprotestowała lady Tabard. Głos jej brzmiał jednak niezbyt przekonująco, gdyż jednocześnie wręczyła Rumbelowowi swoje diamenty. Madeline owinęła sobie kaburę wokół nadgarstka. Trzymała ją jak kobieta, która w torebce nie nosi ni­ czego poza chusteczką i kilkoma monetami. Ciężar pistoletu działał na nią kojąco i niezależnie od tego, co by się stało z jej torbą, miała przy sobie broń. Popatrzyła na Gabriela, który skinął głową tylko raz. By dodać jej odwagi. W obliczu klęski i śmierci nie potrzebowała pocie­ szenia. Nie chciała, by Gabriel czuł się winny. Pra­ gnęła od niego wyłącznie miłości. I nie była pewna, czy ją otrzyma. - Zaraz, zaraz. - Lorne wycelował broń w Rumbelowa. - Korona ma być podzielona tak samo jak reszta łupu. Rumbelow zrobił wulgarny, wymowny gest. - Najpierw zabiorę księżnę do sypialni na szybki numerek. Madeline popatrzyła z rozpaczą na Gabriela, któ­ ry, ku jej oburzeniu, powitał rozwój wypadków z wy­ raźną ulgą. - Nie gap się na niego. - Rumbelow mocno ścisnął jej ramię. - On cię nie ocali. W takim razie będę musiała to zrobić sama.

ROZDZIAŁ

30

To właśnie pytanie powinna sobie zadać. Czy Ga­ briel wciąż ją kocha? Lorne celował do Rumbelowa z pistoletu. - Chcę moją część korony. - Sądzisz, że porwę ją na części? Rób, co do ciebie należy, i celuj w nich. - Rumbelow wskazał niedbale kciukiem zdesperowanych arystokratów. - Nie wyjdę przecież z sypialni tak, żebyś tego nie zauważył. Zaraz wrócę. - Proszę. Podał Madeline walizkę. - To w ra­ zie, gdybyś wpadł na pomysł, żeby uciec z fantami. - Nie możesz jej zabrać - zaprotestował Lorne. Duży Bill podszedł do niego od tyłu i uderzył w głowę. Lorne odwrócił się szybko, ale otrzymał mocny cios w twarz i zwalił się jak kłoda na ziemię. Duży Bill kopnął jego pistolet. - Rumbelow musi mieć teraz swoją przyjemność. - Łypnął na Madeline. - A po nim my wszyscy. Madeline chwyciła się ręką za gardło. Lorne wycierał zakrwawiony nos. - Nie chcę jej. Chcę dostać swoje pieniądze. - Zaraz wrócę, otworzę sejf i podzielę gotówkę. A wy możecie postawić pod drzwiami strażnika - do­ dał sarkastycznie. Gabriel widział, jak Rumbelow prowadzi Madeli­ ne w stronę drzwi. Szła spokojnie, z wdziękiem, jak kobieta stworzona do życia w luksusie, świadoma swoich przywilejów. A jednak Gabriel znał ją dobrze. Wiedział, że ro­ zumie niebezpieczeństwo, w jakim się znalazła.

W jakim znaleźli się wszyscy tu zebrani. I że uczyni, co trzeba, by ocalić tych ludzi i oddać Rumbelowa w ręce sprawiedliwości. Była najodważniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. Patrzył, jak znika za drzwiami, i chciał za nią pobiec, odebrać ją Rumbelowowi, a potem zabić mężczyznę, który śmiał dotknąć jego kobiety. Po­ wstrzymywała go przed tym wyłącznie chęć pomsz­ czenia brata oraz konieczność zatrzymania francu­ skich statków szpiegujących bezkarnie ich wybrzeże, a także świadomość, że Madeline nigdy mu nie prze­ baczy, jeśli ją teraz zawiedzie. Prosił ją, by mu ufała. A teraz to on musiał uwie­ rzyć, że ona wykona swoje zadanie. Nie mógł liczyć na nikogo innego. Pokój gry był pełen szlochających kobiet, oburzo­ nych mężczyzn i szczęśliwych rabusiów. Dostrzegł jednego ze służących, który zabrał pan­ nę Greene w kąt pokoju i odbierał jej klejnoty w wy­ jątkowo lubieżny sposób - błądząc dłońmi po jej cie­ le w sposób tak bezkarny, że młoda dama wybuchnęła płaczem. To było dla niego za dużo - wiedział, że tego samego może teraz doświadczać Madeline i jednocześnie czekał na strzał, nie będąc pewnym, po której stronie lufy znajdzie się jego ukochana. Rozumiał, że musi pozostawić Rumbelowowi wy­ starczająco dużo czasu na ucieczkę przez tunel. Nie za dużo jednak. Tylko tyle, by oszust zyskał przewa­ gę i dotarł do francuskiego statku. Tymczasem jed­ nak jego cierpliwość wyczerpała się ostatecznie. Wysunął sztylet z rękawa i przycisnął go do szyi bandyty. - Puść ją - szepnął. - I oddaj mi broń. Zwalisty lokaj zaśmiał się głośno. - Kogo usiłujesz nastraszyć tym nożykiem?

- Nikogo - odparł Gabriel i rąbnął go nadgarst­ kiem w jabłko Adama. Zbir zgiął się wpół i zakrztusił, a wtedy Gabriel podniósł mały stolik i zdzielił go w głowę. Pistolet potoczył się po podłodze, bandyta upadł twarzą w dół. Gabriel usłyszał charakterystyczne chrupnięcie łamiącego się nosa, a potem zobaczył krew. Inny służący zobaczył, co się dzieje, i ruszył w stro­ nę Gabriela. Ten jednak odwrócił się do niego z pod­ niesionym nożem. - Chodź - zażądał Gabriel. - Aż mi się pali do bójki. Służący wycofał się. Okradanie kobiet było ła­ twiejsze. A jemu zależało wyłącznie na łatwych zdo­ byczach. Gabriel schował pistolet za pas i skierował się w stronę drzwi. Minął Dużego Billa, obserwując jednocześnie drzwi sypialni. Więc tak. Duży Bill nie ufał już tak bardzo swemu panu. Można go było wykorzystać. Mógł okazać się cenny. - Chodź - powiedział do niego Gabriel. Duży Bill postąpił krok naprzód, a potem wycelo­ wał z pistoletu w Gabriela. - Ej, dokąd to? Wracaj. Przecież was okradamy. - Rumbelowa tam nie ma. Duży Bill słuchał go teraz bardzo uważnie. - Jak to, przecież jest. - Nie, nie ma go. - Gabriel znów ruszył w stronę korytarza i popatrzył na niego wymownie, jak na so­ jusznika. Duży Bill rozdziawił usta. Najwyraźniej myślał, po czym wyszedł ma korytarz za Gabrielem. - Dlaczego, u diabła, miałbym cię słuchać? Ukra­ dłeś mi kobietę.

- To księżna. - Gabriel patrzył czujnie na broń. Nigdy nie była twoją kobietą. Duży Bill odsłonił zepsute zęby. - Wiem, czego chce kobieta, a ona chciała mnie. Gabriel przyłożył ucho do drzwi, ale niczego nic usłyszał. Żadnego dźwięku. Krzyku. Strzału. - Jak długo ich nie ma? - zapytał. - Nie wiem... Z dziesięć minut. - Chyba tak. W ciągu tych dziesięciu minut Rumbelow rozciął ta­ petę i otworzył przejście. Madeline nie stawiała oporu, więc biorąc pod uwagę warunki pod ziemią, zapewne poruszali się szybko. Zamierzali wyjść obok stajni, sprowadzić konie i wyruszyć na spotkanie statku. - Słyszysz coś? Duży Bill popatrzył na niego jak na wariata i przy­ łożył ucho do drzwi. -Nie. - Rumbelow zawsze jest taki cichy z kobietą w łóż­ ku? - Nie, zawsze słychać jakieś wrzaski i płacze, a te­ raz nie. - Wyszli. - Gabriel patrzył z przyjemnością, jak Duży Bill walczy z przerażeniem i podejrzeniami. Wyszli tajnym przejściem. - Przejściem? Nie ma... - Przekrwione oczy Duże­ go Billa zbielały wokół tęczówek. - Rumbelow wymyślił sposób, żeby zająć wszyst­ kich czymś innym i w tym czasie spokojnie uciec. Duży Bill strzyknął tytoniem na świeżo wypolero­ waną podłogę. - Nie zostawiłby dziesięciu tysięcy funtów. Pienią­ dze są wciąż w sejfie. - Czyżby? - zakpił Gabriel. - Naprawdę w to wie­ rzysz?

Duży Bill zaufał nieodpowiedniej osobie, ale nie był głupi. Wycelował z pistoletu w klamkę. Gabriel zasłonił uszy. Odgłos wystrzału rozniósł się echem po całym korytarzu. Bill wpadł do środka. Stanął jak wryty. I stęknął. Ze ściany wyzierała dziura wielkości człowieka, prowadząc w głąb podziemnego przejścia. Madeline zniknęła. Zniknęła wraz z oszustem. Dokładnie tak to zaplanował. Gabriela ogarnął strach, smutek i poczucie winy. Czyżby jednak postą­ pił źle? Czy pomszczenie śmierci brata było warte Madeline? Jakże jednak mógł postąpić inaczej, skoro Rumbelow wyrządził tyle zła i tak bardzo zasłużył, by zniknąć z tego świata? Przeklinając, na czym świat stoi, Duży Bill zawrócił w stronę pokoju gry. Gabriel deptał mu po piętach. W międzyczasie sytuacja uległa radykalnym zmia­ nom. Lord Achard okładał dwóch służących szpadą ukrytą w lasce, zadając im poważne rany. Lady Tabard ukryła Thomasin za plecami, a jej cięty język wystraszył napastnika, który najwyraźniej zaczynał się wycofywać. Służący Darnella leżał zakrwawiony na podłodze - Darnell stał nad nim w pozycji, jaką widuje się zazwyczaj tylko na ringu. - Mówiłem Rumbelowowi, że to nie wypali - szep­ nął Duży Bill. - Mówiłem, że zaczną walczyć, jeśli za­ grozi ludziom, których kochają. Gdy jeden ze służących uniósł pistolet i wycelował w lorda Acharda, Duży Bill wyrwał broń innemu zbi­ rowi i strzelił mu w plecy. Lokaj padł na podłogę z rozpostartymi ramionami. Nad głową Dużego Billa unosił się dym z pistoletu. - Nie strzelajcie do szlachty, głupcy - mruknął, krzywiąc usta. - Znajdą was i ani chybi powieszą.

Złodzieje zwiesili głowy i zaczęli przestępować z nogi na nogę. Zadowolony z osiągniętego efektu ukląkł przy sej­ fie. Wbrew twierdzeniom Rumbelowa, że istnieją tylko dwa klucze, wydobył z kieszeni własny i otwo­ rzył drzwiczki. Wyrzucił na podłogę stosiki bankno­ tów, rozerwał je i... zobaczył puste kartki papieru. Zebrani w pokoju ludzie nie odrywali od niego wzroku. - Gdzie są pieniądze? - zapytał Payborne. - Chciałem zapytać o to samo - powiedział jeden z lokajów, robiąc krok naprzód. - Gdzie jest ta cho­ lerna forsa? - Drań - mruknął Duży Bill. - Zniknęła. Już dawno temu. - Gabriel przykuł ich spojrzeniem zwiastującym nieomylnie szubienicę. I wy też mogliście zniknąć. Jeden z lokajów rzucił biżuterię na podłogę. - Wiedziałem. To było za łatwe - powiedział, otworzył okno i wyskoczył na zewnątrz. Walka pomiędzy gośćmi i ludźmi Rumbelowa roz­ poczęła się na nowo, ale teraz przewaga była po in­ nej stronie. Panowie wiedzieli, że służący nie ośmie­ lą się do nich strzelać. - Drań - powtórzył Duży Bill, omiótł pogardliwym wzrokiem pokój i ruszył do drzwi. Gabriel podążył za nim jak cień. Duży Bill wie­ dział, dokąd iść. Żeby tylko udało im się przybyć na czas...

ROZDZIAŁ

31

Czy Gabriel ją kochał? Madeline i Rumbelow wyłonili się z ciemnego tu­ nelu spowitego pajęczynami i kurzem. Madeline za­ czerpnęła pierwszy haust świeżego powietrza i zaka­ słała, ale Rumbelow nie dał jej czasu na oczyszczenie się z kurzu. Prowadził ją szybkim krokiem w kierun­ ku stajni. Nie wątpiła, że Gabriel będzie jej szukał. Był czło­ wiekiem honoru, który żądał, by obdarzyła go zaufa­ niem, na które zasłużył. Wierzyła zatem, że będzie jej szukał, ale z jakiego powodu? Gdyż wymagał tego ho­ nor? Ponieważ chciał dopaść Rumbelowa i zemścić się na nim za śmierć Jerry'ego? Czy też dlatego, że nie mógłby jej po prostu zostawić w rękach łotra? Czy Gabriel ją kochał? I czy miała szansę, by się tego dowiedzieć? Prze­ cież jedno z nich mogło umrzeć. Torba obijała się jej o goleń. Z niskich szarych chmur spadł przelotny deszcz, a zasnute niebo paso­ wało do jej nastroju. Wiedziała, czego pragnie Gabriel, zupełnie tak, jakby rozmawiała z nim na ten temat. Zaplanował, że doprowadzi Rumbelowa do statku, by jego ludzie mogli go oddać w ręce sprawiedliwości i zająć statek. Wszystko to rozumiała, lecz gdyby cokolwiek się nie udało... a tak wiele spraw przybrało zły obrót... i gdy­ by ona zginęła, czy Gabriel rozpaczałby po niej? Czy wspominałby ją z uczuciem, czy też jak naj­ większe przekleństwo swojego życia? Pragnęła za­ pewnienia, że ta bolesna potrzeba, by być blisko

niego, to tęskne pragnienie jest odwzajemnione. Chciała od niego tego samego, czego on wymagał od niej. Gdy dotarli do stajni, Rumbelow obudził służącego. - Hej! Przygotuj kabriolet! Zaprzęgaj siwki Campiona! No już, ruszaj się! Stajenny wyjrzał na deszcz, popatrzył na Rumbelowa jak na wariata. Podniósł się jednak z posłania. - Aye, proszę pana. Cokolwiek pan sobie życzy. Gdy wyprowadzał konie z boksów, Rumbelow oparł się o ścianę i obdarzył Madeline promiennym uśmiechem. - Sprytne, co? Od razu wiedziałem, kim jesteś. Od pierwszego spotkania. Madeline postawiła ciężką torbę i roztarła obola­ łe ramię. - Bardzo sprytne. - Przyszło mi do głowy, że mogę cię jakoś wyko­ rzystać, ale nie wiedziałem, że wygram cię w karty. Pochylił się nad nią tak nagle, że podskoczyła. - Po­ całujmy się. - Lepiej ruszajmy. Gabriel nie jest głupi. Zaraz wyruszy w pogoń - powiedziała stanowczym tonem, jakiego zwykle używała wobec ojca, kiedy wpadał na szalone pomysły. - Najpierw będzie musiał wyłamać drzwi do sy­ pialni, a z tym się tak szybko nie upora. Moi służący do tego nie dopuszczą. Przyciskając rękę do piersi Rumbelowa, popatrzy­ ła na niego z podziwem, - Myślę, że bardzo dobrze to zaplanowałeś. Przy­ pływ geniuszu, prawda? - Geniuszu? - Pocałował ją w szyję. - Zamieszałeś służącym w głowach obietnicą klej­ notów od rodzin hazardzistów, których okradasz. -

Musiała się powstrzymać, żeby nie uderzyć go w twarz. Zamiast tego mówiła dalej. - Gracze są sku­ pieni na zapewnieniu bezpieczeństwa rodzinom, więc nie ośmielą się podjąć walki, a z kolei służący są zachwyceni okradaniem bogatych matron i nie wie­ dzą, że zabrałeś kaucję. Rumbelow uniósł głowę. Na jego ustach igrał uśmieszek zadowolenia. - Sprytna jesteś. Skąd wiedziałaś, że mam kaucję? Aż do tej chwili nie wiedziała, ale Rumbelow po­ twierdził jej podejrzenia. - Mądry jesteś. Nigdy nie zamierzałeś jej oddać. Zza rogu wyszedł stajenny. - Kabriolet gotowy, panie, ale zmokniesz, nawet jeśli postawię dach. - Wykręcił szyję, żeby spojrzeć w niebo. - Jeżeli znam się na pogodzie, a znam się doskonale, to będzie lało. - Nieważne. Jedźmy. - Rumbelow chwycił Madeline za ramię i popchnął ją w stronę drzwi. - Moja torba - zaprotestowała. - W środku jest korona. - Przynieś ją. Chwyciła torbę - w końcu mogła wykorzystać szarfę, żeby go związać, jeśli nadarzyłaby się taka okazja, i po­ spieszyła w stronę dwukołowego otwartego powozu. Rumbelow pomógł jej wsiąść. - Będzie pan sam powoził? - spytał stangret. - Oczywiście. - Rumbelow ujął lejce, strzelił z ba­ ta i ruszyli. Jechali szybko przed siebie, rozchlapując kałuże. Gdy wyjeżdżali z Chalice Hall, Rumbelow zerknął w stronę domku wdowy, jakby w obawie, że zostaną zauważeni. Dobrze. Martwił się, że ktoś może ich śledzić, a rę­ ce miał zajęte lejcami.

- Dokąd jedziemy? - Madeline nie zwracała uwa­ gi na deszcz, który wpadał do powozu przez skórza­ ne zadaszenie. - Do zatoki Adriana. Statku z brzegu nie widać, na plaży czeka łódź. Przed zmrokiem będziemy we Francji. Za pasem miał pistolet, a w kaburze strzelbę, osło­ niętą od deszczu. - Nie za piękna ta torebka. Może kupię ci w Pary­ żu nową garderobę - powiedział wyjątkowo nieprzy­ jemnym tonem. Paryż? Tylko nie Paryż. - W Paryżu grozi mi więzienie. Udał, że ociera łzę. - W życiu każdego jest czasem trochę niepogody. Chciał się jej najwyraźniej szybko pozbyć. Czy za­ mierzał ją oddać w ręce francuskich władz? Zapłacili­ by mu na pewno sowicie za angielską księżnę i sprze­ dali z kolei ojcu, który obiecał ją przecież Knightowi. - Dobrze to wszystko wymyśliłeś. Poza tym, co widziała, Rumbelow nie miał żadnej innej broni. Dwa do jednego. A Rumbelow nie wie­ dział o pistolecie. To dawało jej przewagę, nie na ty­ le dużą jednak, by przeciwstawić się jego posturze i prostackiej brutalności. Niezależnie od tego, co zaplanował Gabriel, najle­ piej by było, by natychmiast zrealizował swój plan. - Dlaczego nie ukradłeś kaucji już pierwszego wieczoru? Dlaczego tak ci zależało na zachowaniu pozorów? - spytała. - Świetnie się bawiłem. Oczarowałem wszystkich gości, myśleli, że ich lubię i że prowadzę czystą grę. Posługiwał się lejcami zręcznie, elegancko, tak jakby sprawiały mu przyjemność własne umiejętności. Naprawdę doskonale.

- Rozumiem. Ale żeby tak czekać do ostatniej chwili... Wydaje się to ryzykowne. Na zakręcie wpadli kołami w błoto. Kabriolet przechylił się niebezpiecznie. Zamarła, przygotowa­ na do skoku, w razie gdyby mieli się wywrócić. - Dalej, lenie! - wrzasnął Rumbelow, okładając bezlitośnie batem piękne rumaki. Madeline skrzywiła się z odrazą. Wiele by dała za to, by wyrwać mu bat z dłoni. Odczuła nagłe szarpnięcie - konie zdołały wyciągnąć powóz z błota. - Wcale nie było ryzykowne - powiedział. - Duży Bill to jedyny z moich ludzi, który zna mnie na tyle dobrze, by spodziewać się podstępu, ale ten głupiec uważa mnie za brata. Poczuła na twarzy powiew słonej bryzy. - Nigdy go wcześniej nie zdradziłeś. - Nigdy. Ale kiedy zaczął cię uwodzić, zrozumia­ łem, że przewróciło mu się w głowie. - A tylko ty możesz sobie na to pozwolić. - W je­ go oczach dostrzegła błyski gniewu i - jak sądziła strachu, a także triumfu. Chciała go sprowadzić do defensywy. Chciała, by skupił się na czymkolwiek, byle tylko nie na pościgu i obawie przed pojmaniem. Opanował gniew i posłał jej jeden ze swoich olśniewających uśmiechów. - Tak, tylko ja. - Pogłaskał ją po policzku. - Nie martw się, królewno. Na pewno mnie polubisz. Arogancja Rumbelowa przekroczyła wszelką mia­ rę. Odwróciła głowę i popatrzyła na drzewa miotane wiatrem, w nadziei, że dostrzeże gdzieś MacAllistera i jego ludzi. Gdzie oni się podziali? I co się stało z MacAllisterem? Powóz zbliżał się do wybrzeża. Wkrótce mieli do­ jechać do zatoki Adriana.

Nie mogła wsiąść na francuski statek. Musiała za­ gadywać Rumbelowa... dopóki nie zjawi się Gabriel. Szybko, Gabrielu. Szybko. - Grałeś w tę grę do końca, by udowodnić, że mo­ żesz pokonać tych wszystkich graczy, prawda? Rumbelow zaniósł się śmiechem szaleńca. Na­ prawdę ją przerażał. - Chodziło mi głównie o Campiona. Pokonałem twojego byłego kochanka, najlepszego gracza w An­ glii i zabrałem mu kobietę. - Rumbelow przycisnął jej ramię. Zaczął je pieścić... - Teraz stanę się legen­ dą. Dobrze było wygrać i dobrze będzie cię zabrać. Księżna... w sam raz dla mnie. Ogarnęły ją mdłości, ale nie zamierzała się teraz poddawać żadnym słabościom. - A nie jesteś przecież szkaradna. - Zawrócisz mi w głowie tymi komplementami. Musiała zmienić temat. - Gdzie kaucja? - Wyjąłem ją z sejfu zaraz po tym, kiedy ją tam włożyłem. - Wskazał za siebie. - Jest zamknięta na kłódkę w pomieszczeniu na bagaż. Odwróciła się, ale zobaczyła tylko skórzane zada­ szenie. - Nic dziwnego, że nie chciałeś pozwolić nikomu odjechać. Ktoś mógłby wziąć kabriolet i co byś wte­ dy zrobił? - Właśnie. Jesteś dość bystra jak na arystokratkę dodał protekcjonalnym tonem. I ten ton, słowa doprowadziły ją do szału. Uśmiech­ nęła się chłodno. - A ty arogancki jak na zbója. Zamierzył się na nią, ale zablokowała uderzenie ramieniem. Konie zboczyły z drogi, kabriolet szarp­ nął do przodu. Czarna wełwetowa kabura uderzyła go w łokieć z całą siłą ukrytego pistoletu.

- Uważaj jak powozisz! - nakazała, ale było za późno. Nie udało się jej odwrócić uwagi Rumbelowa. Zatrzymał gwałtownie konie i owinął lejce wokół wodzidła. - Co tam masz? - Chwycił torebkę. - Oddaj mi to natychmiast. Zamachnęła się torebką i już po chwili poczuła z rozkoszą, że pistolet wbija się Rumbelowowi mię­ dzy żebra. - Uff-jęknął i upadł do tyłu. Z sercem w gardle namacała stopą schodek. Chwycił ją za spódnicę i szarpnął. Fałdy zbierające spódnicę w talii pękły. Straciła równowagę i wypadła z powozu, wyciągając przed sie­ bie ręce, by złagodzić upadek. Uderzyła się mocno w brzuch. Błoto zamortyzowało trochę uderzenie, ale Madeline i tak z trudem chwytała powietrze. Konie stanęły dęba. Były blisko, stanowczo zbyt blisko, ich roztańczone kopyta ochlapywały ją bło­ tem. Usłyszała nagle rżenie innych koni. A może to tylko uderzenie przyćmiło jej rozum? Potoczyła się na plecy. Udało jej się wstać. Sięgnęła do torebki, namacała pistolet i wycelowała w Rumbelowa. Stał w powozie, próbując wyciągnąć strzelbę. Drzewami targał wiatr. Padający deszcz smagał ją w twarz. - Rzuć to - krzyknęła. - Ręce do góry! Nie wyjęła jednak pistoletu z eleganckiej kabury. Popatrzył na nią i roześmiał się głośno. - Co chcesz zrobić? Zastrzelisz mnie torebką? Zwinnym ruchem oparł strzelbę na ramieniu. Wielkie nieba, będzie musiała go zabić. Odciąga­ jąc spust, wycelowała mu prosto w serce. Zza zakrętu wypadł Duży Bill na wielkim dereszu.

- Szubrawcze! - krzyknął do Rumbelowa, wyma­ chując pistoletem. - Złodzieju! Strzelba odwróciła się szybko i Rumbelow wypalił prosto w brzuch Dużego Billa. Spod żeber pociekła krew. Mężczyzna krzyknął głośno z bólu i wściekłości. Rozpostarł ramiona, jak­ by chciał objąć śmierć, i spadł z konia w trawę na po­ boczu drogi. Ogier cofnął się, przeskoczył przez ciało i poszarżował prosto na Madeline, która odskoczyła za krzak i usunęła mu się z drogi. Ogier przebiegł tak blisko niej, że ciepło jego ciała musnęło ją w twarz. Zachwiała się. Odzyskała równowagę. Upuściła pistolet. Rumbelow znów zaczął się śmiać i tym razem nie przestał. Ohydne odgłosy radości rozbrzmiewały tuż nad jej głową. Miała ochotę zasłonić uszy rękami. Wyrwał broń zza pasa Rozejrzała się rozpaczliwie. Zobaczyła torebkę na gałęzi. I pistolet, który wypadł z kabury. Zanurko­ wała, by go dosięgnąć, ale wiedziała, wiedziała, że jest za późno. Rumbelow wciąż się śmiał. Wycelował w nią broń i zaryczał ze śmiechu. Za chwilę umrze. Gabrielu! Odezwał się huk wystrzału. Ale ona nie poczuła nic. Ani przenikliwego bólu, ani obezwładniającej niemocy. Rumbelow przestał się śmiać. Zachwiał się. Sięgnęła po pistolet, odciągnęła spust, uniosła broń i zobaczyła, że Rumbelow pada na ziemię z raną w piersi i wyrazem zdziwienia na urodziwej twarzy. Nic z tego nie rozumiała. A potem na drodze pojawił się Gabriel i wszystko stało się jasne.

Zabił Rumbelowa. Zabił i ocalił jej życie. Teraz patrzył na nią tak, jakby była wcieleniem jego wszyst­ kich snów. - Gabrielu... - Podeszła do niego chwiejnym kro­ kiem. - Gabrielu... Ześliznął się z siodła i podbiegł. Spotkali się w po­ łowie błotnistej drogi. Wokół nich gwizdał wiatr, pa­ dał coraz gęstszy deszcz, ale oni tego nie zauważali. Pomścili Jerry'ego. Uwolnili świat od łotra. Żyli. I mieli siebie. Gabriel porwał ją w ramiona i przytulił tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Zasypała jego twarz pocałunkami. Do ust wpadło jej tyle wody, że omal się nie utopiła, ale było jej wszystko jedno. Zaczął całować ją tak, jakby była je­ go sercem, duszą, jakby nie mógł bez niej żyć. Chciała rozmawiać, powiedzieć mu, jak się czuje. Zamiast tego rozkoszowała się jednak smakiem Ga­ briela, zapachem Gabriela, wspaniałym ciepłem i bliskością Gabriela. W końcu na nią popatrzył. - Wolałbym, żebyś odłożyła ten pistolet. - Co? Och... - Popatrzyła na broń, którą wciąż ści­ skała w pobielałych palcach. - Bałam się wypuścić go z rąk. - Maddie, nie dbam o to, jak dobrym jesteś strzel­ cem - powiedział cicho, ale z mocą. - Nie obchodzi mnie to, czy jesteś księżną i najzdolniejszą kobietą, jaką znam. Następnym razem, kiedy spotkamy na swojej drodze jakiegoś łajdaka, chcę, żebyś zaczę­ łaś krzyczeć i zemdlała. Zachichotała radośnie. Ale on się nie uśmiechał. Nie żartował. - Przynajmniej będę wiedział, gdzie jesteś. Przy­ najmniej będę pewien, że cię ocalę.

Pogłaskała jego mokry policzek. - Martwiłeś się? - Martwiłem? - Zaśmiał się ochryple. - Czy wiesz, że przegrałem umyślnie? - Tak przypuszczałam. Przecież stałam tuż za tobą. - Pokręciła głową. - Nigdy się nie dowiesz, ile mnie to kosztowało, żeby cię nie skrzyczeć za tak fatalną gre. - Wyobrażam sobie. - Nadal się nie uśmiechał. Przegrałem, wiedząc, że dotrzymasz słowa i poje­ dziesz z Rumbelowem. Zesztywniała. Nie była już rozbawiona. - Nie miałeś żadnych wątpliwości? - Przysięgłaś, że będziesz mnie słuchała. Przysięgłaś to cztery lata temu. A jesteś księżną Magnus. - Ga­ briel odwrócił wzrok, jakby nie mógł znieść wyrazu jej twarzy. Wiedziałem, że nie złamiesz tej obietnicy. Uniosła delikatnie jego głowę. - Tak jak sądziłam, miałeś plan. - Plan! Może i można to tak określić. Potrzebowa­ łem pomocy i po zniknięciu MacAllistera byłaś moją jedyną nadzieją. - Twoją jedyną nadzieją? - Uśmiechnęła się. - To mi się nawet podoba. - Mnie się nie podobało. Byłem zależny od kobie­ ty, naraziłem ją na niebezpieczeństwo tylko dlatego, że miała pistolet i wiedziała, jak się nim posłużyć. Pokręcił głową, a na jego twarzy malowała się roz­ pacz i desperacja. - Naprawdę nie miałam nic przeciwko temu. - Te­ raz kiedy wszystko już skończyło się dobrze, odkryła, że naprawdę wszystko akceptowała. - Chciałeś, że­ bym doprowadziła Rumbelowa do francuskiego stat­ ku i zatrzymała go tam do czasu przybycia twoich lu­ dzi. Mogłam tego dokonać.

- Dzięki Bogu, nie musiałaś. - Naprawdę, Gabrielu, wiem, że nie zagrałbyś o mnie w karty i nie przegrał, gdyby to nie było ko­ nieczne, aby dopaść Rumbelowa. Wierzyłam w ciebie. - Kiedy cię przegrałem, musiałaś mieć wątpliwości. Wahała się przez chwilę, ale postanowiła powie­ dzieć prawdę. - Mówiłeś mi, że nie jesteś taki jak ojciec. I nie je­ steś. Jesteś zupełnie inny. Można na tobie polegać. Urzeczywistniasz moje wszystkie marzenia. Popatrzył na nią i pokiwał gwałtownie głową, jak­ by akceptował tę afirmację. - Można na mnie polegać, ale czy wiesz, jak się ba­ łem? Jechałem tu na oklep na wałachu, niczym jakiś zubożały rycerz! I cały czas nie wiedziałem, czy zdą­ żę. I czy nie znajdę cię martwej lub rannej... - Ścisnął jej rękę i ucałował palce. - I nie wiedziałem, czy mi wybaczysz ten zakład i to, że cię przegrałem i w do­ datku naraziłem na niebezpieczeństwo. Boże, Maddie, nigdy nie zdołam ci tego wytłumaczyć. Usłyszeli za sobą jakiś szelest. Gabriel zesztywniał i odwrócił się przez ramię. - Co... - Ona też się odwróciła. Duży Bill podczołgał się i wycelował prosto w Madeline. - Suka - wyszeptał. Uniosła pistolet i pociągnęła za spust. Duży Bill też pociągnął za spust. Gabriel zasłonił ją własnym ciałem. Oba pistolety wypaliły jednocześnie. Gabriel osunął się na nią bezwładnie. Porywając go w ramiona, upadła na kolana, przytłoczona jego ciężarem. Gabriel był ranny. Dobry Boże, Gabriel był ranny.

ROZDZIAŁ

32

- Gabrielu! - Madeline przyklękła, trzymając jego głowę na kolanach i próbując wyciągnąć go z błota. Gabrielu! Żył! Ale... gdy sięgnęła ręką za jego plecy, na pra­ wym ramieniu odnalazła ranę, maleńką, ale okrop­ ną. - Krew ubrudziła jej rękę, krew szybko zmyta przez deszcz. - Proszę cię, Gabrielu... Jego usta poruszyły się. Pochyliła się nad nim, przyłożyła ucho do jego ust. - Przestań się wydzierać. Nic mi nie jest - wyszeptał. - Wcale się nie wydzieram. A ty jesteś ranny. - Mogło być gorzej. - Otwierając oczy, popatrzył w szare niebo. - Mogło na dodatek padać. - Nie jesteś zabawny. Ale przynajmniej mówił. I wiedziała, że przeżyje, jeśli uda się jej zatamować krwawienie. Z trudem zaczerpnął powietrza. - Zabiłaś go? Nie popatrzyła nawet na ciało leżące w krzakach. - Och tak. - Moja dziewczynka. - Kolejny oddech, zaczerp­ nięty z widocznym trudem. - Ja bym dla ciebie zabił. - Przecież zabiłeś. - Dla ciebie mógłbym umrzeć. - Ani mi się waż. - Fular, który zdjęła mu z szyi, owi­ nęła wokół rany i mocno ścisnęła. - Ani mi się waż. Rozejrzała się wokół. Potrzebowała pomocy. Nikogo jednak w pobliżu nie było. - Przeklęty MacAllister. Dla­ czego nigdy go nie ma, kiedy jest mi potrzebny? Gabriel chciał się roześmiać, ale zamiast tego wy­ dał z siebie jakiś dziwny świst.

- Jeśli ci pomogę, dojdziesz do powozu? - Jeśli pomożesz. - W jego oczach krył się ból. Zo­ staniesz? - Oczywiście, że zostanę. - Na zawsze? - Na zawsze. - W jej oczach zebrały się łzy. - A za­ wsze to bardzo długo, więc lepiej żyj, żeby się o tym przekonać. - Więc wybaczasz mi ten zakład? I to, że cię prze­ grałem? - Rozumiałam, co robisz. - Głupio było martwić się o to teraz, kiedy obojgu groziła śmierć, a Gabriel leżał w błocie na drodze z raną postrzałową w ramieniu. - Nie obchodzi mnie zrozumienie. Chcę przeba­ czenia. - Wybaczam ci. Pociągnął ją lekko za włosy i zajrzał w oczy. - Maddie, kocham cię. Zobaczyła czerwoną plamę krwi sączącą się przez materiał i zaklęła. Otworzył szeroko oczy. - Czy to znaczy, że mnie nie kochasz? - Uwielbiam. Kocham. - Zdjęła szarfę i zawiązała ją na fularze. - Będę nawet podniecona faktem, że mnie kochasz, kiedy położysz się na łóżku i doktor wyjmie ci kulę z ramienia. - A więc jednak mnie kochasz. Chciała powiedzieć Gabrielowi, żeby się zamknął, oszczędzał oddech, ale teraz nadszedł moment, aby parę spraw postawić jasno. - Zawsze cię kochałam. Sądzisz, że... robiłabym z tobą te wszystkie rzeczy, gdyby było inaczej? - Jakie rzeczy? - powiedział trochę niewyraźnie, ale nadal się uśmiechał. - Pokażę ci, kiedy się lepiej poczujesz.

- Szybko zdrowieję. - Oby! - Nie mogła się powstrzymać i przycisnęła usta do jego ust. - Kocham cię - szepnęła. - Ko­ cham, kocham, kocham. - Wyjdziesz za mnie? - Tak. - Mówiła to już wcześniej, a jednocześnie nie mówiła. Czekała, by ponowił pytanie, by zaczął wątpić. Ale on tylko się uśmiechnął. - Dzisiaj. Najwyraźniej zamierzał dożyć ślubu w kościele. Napięcie ustąpiło. Skoro Gabriel postanowił żyć, na pewno przeżyje. - Muszą ogłosić zapowiedzi. To trwa co najmniej cztery tygodnie. Patrzył na nią tak przenikliwym wzrokiem, że nie­ mal przestała oddychać. - Mam specjalną licencję. - Specjalną licencję? - Patrzyła na niego tępo. Kiedy ją dostałeś? - Cztery lata temu. Wszędzie ją ze sobą zabiera­ łem, czekając aż do mnie przyjdziesz. - Na pewno cierpiał, ale zdawał się o tym nie myśleć. Patrzył tyl­ ko na nią pięknymi oczyma w ciemnej oprawie. Wyjdź za mnie dzisiaj. Chciała mu powiedzieć masę rzeczy. Chciała go oskarżyć o nadmiar zaufania. Chciała powiedzieć, że nie wróciła do Anglii dla niego. Chciała ocalić dumę, którą tak bardzo naraził na szwank przez ten nie­ szczęsny zakład. Wsunęła mu w dłoń zziębnięte palce. - Dzisiaj. * * *

Na zewnątrz grzmiało i błyskało. W rynnach Chalice Hall wył wiatr, a dym wlatywał z powrotem

do kominów, ulewny deszcz wzbierał w potoki, a drogi zmieniał w bagna. Zegar w holu wybił dwunastą. Madeline siedziała na krześle obok łóżka, przekręcając sygnet Gabriela na palcu, i patrzyła na śpiącego męża. Na jego ściągnię­ tej twarzy igrał płomień świecy. Gabriel cierpiał, a Madeline wiedziała, że ból jeszcze długo nie ustą­ pi. Ale gdy dotknęła jego czoła, przekonała się, że jest chłodne. Nie groziła mu żadna infekcja. Nie spuszczając z niego wzroku, usiadła wygodniej. Podciągając pod siebie nogi, otuliła stopy białym szlafrokiem, a na ramiona zarzuciła kaszmirowy szal. Cieszyła się, że w taką noc może przebywać w po­ mieszczeniu. Miała dość deszczu i wiatru, wcześniej, przy takiej właśnie pogodzie, gdy trzymała głowę Ga­ briela na kolanach, wyznali sobie dozgonną miłość. Przeszkodził im niegrzecznie MacAJIister, kuśty­ kając po wypadku, który spowodował całe opóźnie­ nie. Przykry jak zawsze, narzekał, gdy pomagał Ga­ brielowi wstać i wsiąść do powozu. Twierdził, że szu­ kał ich wszędzie. Ludzie króla aresztowali francuski statek. - Nie można zostawić pani samej ani na chwilę gderał, poganiając konie. - Zawsze się pani wpakuje w kłopoty. Wyjęcie kuli nie nastręczyło większych trudności. Lekarz zalecił dwutygodniowy odpoczynek, dużo bu­ lionu i czerwone wino. Był pewien, że Gabriel doj­ dzie do siebie. Starszy pastor nie był zachwycony propozycją udzielenia ślubu na podstawie przedatowanej licen­ cji sprzed czterech lat, ale przekonał go datek na sie­ rociniec. Drużbą Gabriela był MacAJIister, druhną Madeline została Thomasin. Na świadków popro-

szono tylu posiniaczonych i zszokowanych gości, ilu tylko mogła pomieścić sypialnia. Goście zamierzali wyjechać zaraz po burzy, z kau­ cjami w kieszeniach, aby wszędzie szerzyć nowinę o tym, jak to lord Campion przegrał umyślnie w kar­ ty, by rozprawić się z bandytą, pojmać francuski sta­ tek i - wreszcie - ożenić się z księżną Magnus. Na twarzy Madeline igrał uśmiech. Była kobietą zamężną. Żoną Gabriela. Idiotyczny zakład jej ojca nie miał już żadnego znaczenia. Wiedziała, że pan Knight będzie na pewno rozczarowany, ale zamierza­ ła mu wszystko wyjaśnić i... Nie. Gabriel na pewno się uprze, że to jego zadanie, a ona z przyjemnością mu je powierzy. Ufała, że pokona wszelkie trudności. Słysząc zamieszanie na korytarzu, zmarszczyła gniewnie brwi. Czyżby nie wszyscy wiedzieli, że Ga­ briel potrzebuje spokoju? Hałas stawał się coraz wyraźniejszy, więc pospie­ szyła zobaczyć, co się dzieje. MacAllister kuśtykał do niej przez korytarz z kartką papieru. - Wasza Wysokość, pani lokaj to przed chwilą przyniósł. Przemókł do nitki ten cały Dickie i nie chciał słuchać, że pani śpi. Jego powóz utknął w bło­ cie, szedł tu całą drogę na piechotę i nie chciał odejść, dopóki pani tego nie przeczyta. Madeline rozpoznała charakter pisma. Eleanor. Może była chora? Ojciec? A jeśli pan Knight wyrzą­ dził jej krzywdę? Poczuła, że ogarnia ją strach, szyb­ ko rozerwała kartkę. Kiedy przeczytała krótki liścik, uniosła głowę i do­ strzegła, że Gabriel patrzy na nią z troską. - Co się stało, kochanie? - zapytał. - Chodzi o Eleanor. Pisze, że jeśli natychmiast nie przyjadę, wyjdzie za Knighta jutro w południe.