Evangeline Anderson - The Assignment 3 - Fireworks

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

– Nie. Nie założę tego. Nie ma mowy. – Detektyw Sean O'Brian spojrzał na stos czarnej skóry leżącej na jego dużym, mosiężnym łóżku i pokręcił głową. – Musisz. – Detektyw Nick Valenti, jego partner, najlepszy przyjaciel, a od półtora roku także i kochanek, przesunął dłonią po swoich gęstych, czarnych włosach i zmarszczył brwi. Przyniósł przebranie do mieszkania O'Briana, a jedno takie miał na sobie. I chociaż Valenti założył ciasne, czarne skórzane spodnie, czarną skórzaną kamizelkę i buty motocyklowe, jego partner nie chciał nawet dotknąć swojego kostiumu. – Dlaczego niby muszę? Kurde, Valenti, dzisiaj jest Czwarty Lipca, a nie Halloween. Poza tym dlaczego mamy to robić teraz? Myślałem, że pójdziemy do parku zobaczyć fajerwerki – to nasza tradycja. – Później będzie mnóstwo czasu na fajerwerki. A na razie załóż te ciuchy – powiedział mu Valenti. – Po co? – O'Brian zmrużył swoje zielone jak morze oczy. Właśnie wrócił z wizyty od rodziców i nie miał za dobrego humoru. Nie chciał nawet przytulić Valentiego. Odkąd się ostatnio widzieli, minęły długie dwa tygodnie i Valenti tęsknił jak cholera za nim i za twardym ciałem swojego partnera przyciśniętym do jego. Więc bolało, kiedy O'Brian go odepchnął. Bardzo bolało. Czyżby jego partner nie tęsknił za nim tak bardzo jak on za O'Brianem? Czy po prostu O'Brian musiał się rozweselić? Coś wyraźnie leżało mu na sercu, ale wyraźnie nie był jeszcze gotowy, by o tym porozmawiać. Westchnął i postanowił wrócić do tematu. – Mówiłem ci – powiedział, starając się być cierpliwym.– idziemy na obserwację do The Castle – Kapitan Harris dostał cynk, że ma się tam odbyć spory przerzut. Jeśli tego nie założymy, będziemy tam pasować jak wół do karety. – The Castle? Najbardziej zboczony klub w mieście? – Dokładnie ten – powiedział sucho Valenti. – Kurde, dzięki, że zapytałeś mnie, zanim wziąłeś taki świetny przydział – głos O'Briana ociekał sarkazmem. Wciąż narzekając, zaczął ostrożnie wybierać ze stosu skórzanych ubrań, jakby wydawało mu się, że jak będzie ich dotykał za długo, to się poparzy. – Myślałem, że nie będziesz miał nic przeciwko, zważywszy na to, przez co przeszliśmy w RamJacku – powiedział Valenti, krzyżując ręce na piersi. RamJack był ośrodkiem dla gejów, który z wierzchu błyszczał, a pod swoją bogatą fasadą aż kipiał z korupcji. Od czasów udawania dwóch gejów i złapania barona narkotykowego, Vincenta Conrada, Valenti i O'Brian byli nie tylko najlepszymi przyjaciółmi i partnerami, ale i kochankami. Okoliczności zmusiły ich do przyznania T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

się do swoich prawdziwych uczuć – uczuć, które okazały się całkowitym zaskoczeniem, bo żaden z nich nigdy wcześniej nie wykazywał zainteresowań tą samą płcią. Ich związek nie brał się jedynie z nienasyconego pożądania, jakie iskrzyło między nimi za każdym razem, gdy się dotykali, ale także z lojalności i zaufania tak głębokiego, że dla obu było to nieodłączne. Więc przyszedł czas, by O'Brian pokazał mu trochę tego zaufania i założył te cholernie ciuchy, pomyślał cierpko Valenti. – A tak, RamJack. – O'Brianowi zaświeciły się oczy, kiedy podniósł parę skórzanych ochraniaczy na spodnie i zaczął szukać sposobu jak je założyć. – Więc będziemy odgrywać te same role co tam? – Cóż, nie do końca – Valenti uśmiechnął się widząc zapał O'Briana. Nie potrafił zapomnieć, że przed działaniami w RamJack, jego partner był zły, że to on musiał odgrywać uległą rolę "chłopca Tatuśka" Valentiego. Ale nie można było zaprzeczać, że ze swoim niewielkim wzrostem, blond-rudymi włosami i jasnymi, zielonymi jak morze oczami, Sean O'Brian świetnie odgrywał swoją rolę. Metr osiemdziesiąt pięć Valentiego, jego czarne włosy i poważne brązowe oczy, razem ze skrytą osobowością, wykluczały go z odgrywania roli uległego. – Jak to, "nie do końca"? – zapytał podejrzliwie O'Brian, zdejmując buty i zsuwając swoje obcisłe dżinsy. Valenti starał się nie patrzeć za bardzo, kiedy O'Brian zdjął także koszulę i zaczął przypinać ochraniacze. Jemu te dwa tygodnie, kiedy O'Brian był u swojej rodziny, wydawały się bardziej jak dwa miesiące i sam widok umięśnionego ciała partnera wystarczył, by Valentiemu zwilgotniały usta. Oczywiście, były takie czasy, kiedy myśl o patrzeniu na ciało innego faceta i podniecenie się tym widokiem wydawała się obcym pojęciem. Ale tak było zanim poddał się uczuciom, które bardzo długo skrywał i pozwolił sobie kochać O'Briana jako kogoś więcej, niż tylko najlepszego przyjaciela i partnera. – Cóż – powiedział, po czym odchrząknął, zastanawiając się jak ma mu to wyjaśnić. – To będzie coś bardziej Domin/uległy. Ja będę Dominem, a ty uległym. – Czyli? – O'Brian uniósł brew, dalej walcząc z ochraniaczami. Valenti odchrząknął ze skrępowaniem. – Czyli ja będę twoim, uch, Panem, a ty moim niewolnikiem. – W sensie, seksualnym niewolnikiem? – O'Brian upadł nagle na kolana i położył dłonie na udach Valentiego. – Co mam robić? – zapytał niskim, chropowatym głosem. – Chcesz, żebym błagał o possanie twojego fiuta...Panie? Trzon Valentiego, który był już wpół twardy przez sam widok swojego partnera w samych tylko ochraniaczach, w sekundę stał się całkowicie sztywny. – Skoro prosisz – zaczął, ale zanim zdążył skończyć, O'Brian był znów na nogach i sprawdzał swoje ochraniacze. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

– Tak to powinno być? – zapytał, patrząc na czarną skórę, która otaczała jego krągły, umięśniony tyłek i grubego fiuta. – Mam założyć do tego coś jeszcze? Przecież nie mogę iść tylko tak, czy mogę? Będziesz musiał aresztować mnie za publiczne obnażanie, zanim w ogóle dotrzemy do The Castle. Valenti odchrząknął, czując jak serce wali mu w piersi. – Prawdę mówiąc, jest coś, co powinieneś jeszcze założyć, partnerze. – Podszedł do łóżka i chwycił czarny, skórzany przedmiot z grubą rączką i zwisającymi z niego wieloma długimi, skórzanymi frędzlami. – To. – Co to jest? – O'Brian podszedł, by się lepiej przyjrzeć. – Cholera – powiedział, patrząc z ciekawością na rączkę. – To jest prawie tak duże jak twój fiut, Valenti. – Zgadza się. – Nagłym ruchem, którego jego partner nie zauważył, Valenti rzucił się na mniejszego mężczyznę i pociągnął go na łóżko. Potem bez wahania wyciągnął swoje kajdanki i skuł dłonie O'Briana za jego plecami, zmuszając go do ustawienia się w uległej, klęczącej pozycji na środku materaca. – Ej! Co ty do cholery wyprawiasz? – zaprotestował O'Brian, patrząc ze zdezorientowaniem na swojego partnera. – Co to ma być, Valenti? – To ma nauczyć cię jak będą wyglądać nasze role w The Castle. Mianowicie, ja jestem Panem i ma być tak, jak ja mówię – warknął Valenti. – To nauczy cię też pewnej lekcji, partnerze. – Lekcji? Jakiej lekcji? Rozkuj mnie, Valenti, albo to ja nauczę cię lekcji na temat przepraszania – warknął O'Brian. – Nie sądzę – Valenti pokręcił głową. – Sean, pamiętasz co stało się w ostatnie Boże Narodzenie na naszą pierwszą rocznicę? O'Brian zaczął wyglądać niepewnie. – Cóż, tak – przyznał po długiej przerwie. – Ja, eee, ty zachowywałeś się nierozsądnie przez tego głupiego nowicjusza, z którym musiałem przez jakiś czas pracować, więc musiałem, eee... – Porwać mnie z przyjęcia dobroczynnego, przywiązać do łóżka – tego samego co to tutaj – Valenti poklepał gruby materac dużego, mosiężnego łóżka O'Briana. – A potem musiałeś mnie wypieprzyć do nieprzytomności. To właśnie musiałeś zrobić, partnerze? O'Brian przekręcił się na kolanach z niepewnością w swoich zielonych oczach. – No tak, ale obu nam się to podobało, Valenti. Prawda? – Podobało. – Valenti posłał partnerowi leniwy uśmiech. – Ale to nie oznacza, że nie czekałem na odpowiedni moment, by ci odpłacić. A wiesz co mówią, O'Brian – spłata jest prawdziwą suką. Nie mówiłem ci, że nie zapomnę ci tego, że byłem związany i wypieprzony jak jakaś bezradna laska? – Cholera – O'Brian zmarszczył brwi, oczy miał pełne zarówno strachu, jak i pożądania. – T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

Nie miałem pojęcia, że potrafisz być...tak dominujący, skarbie. – Niespodzianka – Valenti przesunął dłonią od karku partnera do muskularnej krzywizny jego nagiego tyłka. – Nie tylko ty umiesz posługiwać się kajdankami. – Wychodzi na to, że nie. – O'Brian zadrżał pod jego dotykiem, po czym uniósł wyzywająco brodę. – To skoro już jestem skuty i bezradny, to co będzie dalej? – Teraz założę ci resztę kostiumu. Czy powinienem powiedzieć w ciebie? – rozwodził się Valenti, podnosząc czarny, skórzany przedmiot z podłogi, na którą upadł, kiedy zakuwał O'Briana w kajdanki. – Że co? Co to w ogóle jest, do cholery? – O'Brian spojrzał niespokojnie na skórzanego fallusa z jego długimi, czarnymi frędzlami. Valenti spojrzał swojemu partnerowi prosto w oczy i uśmiechnął się leniwie, wyjmując tubkę nawilżacza z ciasnej, przedniej kieszeni swoich skórzanych spodni. – To jest pejcz. – Że co do kurwy? Co to ma kurwa być? – Zielone oczy O'Briana stały się niemożliwie szerokie. – Na pewno tego we mnie nie wsadzisz, Valenti. Zapomnij – wiesz, że nie gustuję w czymś takim. O'Brian zawsze wzdragał się przed wzbogacaniem ich życia erotycznego seks zabawkami, Valenti podejrzewał, że to dlatego, że wydawało mu się, że będą przez to bardziej "gejowscy". Bo O'Brian nie uważał się za geja. Jak powiedział wcześniej Valentiemu, był facetem hetero, który był zakochany w swoim partnerze, który jak się złożyło, także był facetem. Gej czy hetero – Valenti często rozmyślał nad tym, że ich związek był poza metkami i wykraczał poza homofobiczne myślenie ich społeczeństwa. Miłość między nim, a O'Brianem była waleczną więzią – wzajemnym uczuciem jakie było między starożytnymi Grekami czy Spartanami. Innymi słowy, nie byli zwykłymi pieprzącymi się kumplami, ich dusze były złączone. Ale to nie znaczyło, że jego fiut nie pulsował teraz w jego ciasnych, skórzanych spodniach na sam widok jego skutego i bezradnego partnera. Czarne, skórzane ochraniacze tworzyły idealną oprawę dla ciała O'Briana i jednocześnie dały Valentiemu dostęp do najbardziej wrażliwych części ciała jego partnera. – Wsadzę to w ciebie, Sean – powiedział miękko, zbliżając się do partnera. Pogładził czarną, skórzaną rączką drżące boki O'Briana i jego płaskie sutki, rozkoszując się sykiem jego partnera, kiedy chłodna skóra zetknęła się z rozgrzanym ciałem. – A potem będę cię tym posuwał – kontynuował. – Ruchał cię aż nauczysz się swojej lekcji. – J...jakiej lekcji? – Pomimo wyraźnego strachu, O'Brian prawie dyszał z pożądania. Jego pierś i policzki były zarumienione i bezustannie oblizywał swoje pełne usta. Usta, które Valenti chciał wziąć w posiadanie wysysającym duszę pocałunkiem. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

– Po pierwsze, na temat manier – powiedział, kładąc pejcz tak, by O'Brian mógł go widzieć. – Widziałem cię dwa tygodnie temu, Sean i tęskniłem jak szalony. Ale ty od powrotu zachowujesz się dziwnie – jakbyś nie cieszył się, że mnie widzisz – jakbyś nie chciał mnie nawet dotknąć. To boli. Wzrok O'Briana złagodniał. – Skarbie, oczywiście, że chcę cię dotknąć. O tym myślałem przez całą drogę do domu. Chodzi po prostu o to...cóż, mogę wyjaśnić— – Wyjaśnisz później – uciął Valenti. Wycisnął trochę lubrykantu na palce i klęknął za swoim partnerem, rozszerzając mu kolanami nogi. – Teraz musisz nauczyć się swojej lekcji. Usłyszał jak jego partner wciąga powietrze, kiedy naparł najpierw jednym, a potem dwoma śliskimi palcami w ciasne wejście O'Briana. Boże, tak dobrze było to robić, dotykać swojego partnera po tak długim czasie. Strasznie tęsknił za O'Brianem i bycie z nim po tak długim czasie było tak właściwie, jakby kawałek układanki odnalazł swoje miejsce. Nie miał też nic przeciwko temu, że jego partner jęczał teraz swoim niskim głosem i wił się, kiedy Valenti go otwierał. Głębokie, męskie jęki zdawały się trafiać wprost do jego krocza, sprawiając, że jego fiut był obolały z potrzeby. – Boże, skarbie to takie – och! – O'Brian nie był w stanie dokończyć, ale Valenti wiedział co chciał powiedzieć. – Dobre, prawda partnerze? – wymruczał, wysuwając palce i podnosząc skórzany pejcz. – Przygotuj się – będzie jeszcze lepiej. O'Brian odwrócił głowę i spojrzał przez ramię na Valentiego, ponownie robiąc wielkie oczy. – Boże, Nick, nie wiem... – Nie musisz wiedzieć, bo nie masz wyboru – powiedział głębokim i bezlitosnym głosem. – Możesz albo rozłożyć nogi i otworzyć się dla mnie po dobroci, albo mogę zmusić cię do rozłożenia nóg. A jeśli będę musiał to zrobić, to obiecuję, że czeka cię naprawdę ostra jazda, Sean. – Przez długą chwilę wpatrywał się w swojego partnera, chcąc usłyszeć odpowiedź O'Briana. Na ułamek sekundy w oczach O'Briana pojawił się sprzeciw, ale potem wolno kiwnął głową. – Dobrze, Nicky – wymruczał. – Zrób to. Zrób ze mną co chcesz – nie potrafię z tym walczyć. Nigdy. – Wolno i posłusznie rozłożył nogi. Jego dłonie wciąż były skute za jego plecami, więc opuścił twarz na granatową pościel i westchnął głęboko. – Zrób to, Nicky – powiedział, patrząc przez ramię na partnera. – Pieprz mnie. Chcę tego. Valenti poczuł jak serce podchodzi mu do gardła na widok tej pięknej, uległej postawy. To była ta sama poza i te same słowa jakich O'Brian użył za pierwszym razem, gdy kochali się w RamJacku. Wtedy po raz pierwszy O'Brian przyznał, że chce, by Valenti go wziął, by go pieprzył, chociaż nigdy wcześniej żaden z nich nie zrobił czegoś takiego z innym facetem. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

Ale choć serce zaciskało mu się w piersi, to jego fiut pulsował boleśnie w spodniach i Valenti wiedział, że chce zobaczyć długą, czarną, skórzaną rączkę w uległym tyłku partnera. Chciał patrzeć jak O'Brian ulega mu i bierze wszystko, co on mógł mu dać, co musiał mu dać. – Przygotuj się, Sean – powiedział zachrypniętym od emocji głosem. – Bo będę cię dzisiaj ostro pieprzył. O'Brian jęknął miękko, nie mówiąc ani słowa. Kiedy Valenti naparł grubą końcówką czarnej, skórzanej rączki na jego ciasne wejście, zadrżał jak nerwowe zwierzę, ale nie próbował się odsunąć. Zamiast tego, rozłożył nogi jeszcze szerzej i pchnął do tyłu, by wyjść na spotkanie pejczowi, który wchodził w niego cal po calu. – Właśnie tak, Sean – wymruczał Valenti, gładząc delikatnie drżące plecy i pośladki partnera. – Właśnie tak. Weź go. Rozłóż nogi i weź go dla mnie. – Od ich pierwszego razu nigdy nie czuł takiej kontroli. Choć w RamJacku O'Brian oddał się Valentiemu, to i tak było w tym poczucie winy, wrażenie, że nie powinien robić tego swojemu partnerowi, mężczyźnie, którego kochał najbardziej na świecie, bo to na zawsze zniszczy ich przyjaźń. A teraz, kiedy byli kochankami, a nie tylko przyjaciółmi i partnerami, Valenti czuł tylko władzę i zero wstydu. Zastanawiał się przez chwilę, czy O'Brian czuł tak samo, kiedy w ostatnie święta przykuł Valentiego do łóżka i pieprzył do nieprzytomności. – Boże, skarbie – tak głęboko! – Jęknął O'Brian, przerywając jego myśli. – Tak...tak kurewsko głęboko. – Będzie jeszcze głębiej – warknął Valenti i wsunął ostatnie pięć centymetrów skórzanego pejcza. Kiedy w końcu cały znalazł, się w krągłym, ciasnym tyłku O'Briana, długie, skórzane frędzle otarły się jego uda, a on sam wciągał spazmatycznie powietrze i starał się pozostać w bezruchu. – Boże – wyszeptał. – Nie mogę uwierzyć...Boże... – I jak? – zapytał Valenti, wysuwając skórzany pejcz na kilka centymetrów i wpychając go z powrotem, rozkoszując się jękiem O'Briana. Pomyślał, że nigdy nie widział niczego równie erotycznego jak jego szorstki, bezwzględny partner, klęczący na łóżku twarzą w dół, ze skutymi rękami i czarnym, skórzanym pejczem wbitym w jego ciało. Samo patrzenie na ten obrazek sprawiało, że jego fiut ociekał prejakulatem w ciasnych spodniach i patrząc między nogi O'Briana, widział, że był on w takiej samej sytuacji – twardy jak skała i ociekający. – Jak to jest mieć to tak głęboko w tobie, partnerze? – Cholernie...cholernie intensywnie – wydyszał O'Brian. – Niesamowicie. – Spojrzał na Valentiego oczami pełnymi potrzeby. – Ale to mało, skarbie. Ciągle mam ciebie mało. Chcę...chcę... – Czego? – Valenti obszedł go, także klęczał tuż przed O'Brianem, nie wyciągając pejcza. – T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

Czego chcesz, Sean? – zapytał łagodnie. – Chcę cię ssać, skarbie – wymruczał O'Brian. – Chcę twojej spermy. To wyzwanie sprawiło, że fiut Valentiego zapulsował jeszcze bardziej. Objął dłonią policzek O'Briana. – Oczywiście, że możesz mnie possać, Sean – wymruczał. – Uwielbiam czuć na sobie twoje usta – zawsze tak dobrze mnie ssiesz. – Nie. – O'Brian uniósł ramiona z łóżka i pokręcił głową. – Nie rozumiesz mnie, Nick. Chcę...chcę, żebyś mnie do tego zmusił. Zmuś mnie – dobrze? – Mam cię zmusić, tak? – Valenti zmarszczył brwi, po czym spłynęło na niego zrozumienie. – Chcesz, żebym traktował cię jak niewolnika, prawda? – warknął. Przesuwając zaborczo dłonią po włosach partnera, chwycił je i szarpnął mocno. – Chcesz, żebym zmusił cię do ssania twojego Pana? – Tak...tak, chcę. – Na twarzy O'Briana pojawił się wstyd i pożądanie, a Valenti uświadomił sobie, że jego partnerowi nie było łatwo przyznać, że jest tym podniecony, podniecony byciem zdominowanym. Jednocześnie był trochę zszokowany tym jak podniecało go bycie Dominem O'Briana. Ale był w tamtej chwili tak napalony, że nie miał czasu na analizowanie sytuacji. Chciał jedynie poczuć na swoim pulsującym trzonie gorące usta O'Briana. – Więc zrób to – warknął, ciągnąć głowę partnera i wpychając twarz O'Briana między jego zakryte skórą1 uda. – Wyjmij mojego fiuta i ssij mnie, Sean. – Posłał partnerowi powolny, leniwy uśmiech. – I nie proś mnie, żebym cię rozkuł. Użyj swoich ząbków. Możesz zaczynać. – Valenti odpiął srebrny guzik swoich spodni i odchylił się, dając O'Brianowi miejsce do działania. Wyraźnie było widać, że jego partner nie mógł się doczekać, by wypełnić rozkazy Valentiego. O'Brian pochylił się i chwycił zębami srebrny suwak. Powolnym, zmysłowym ruchem pociągnął go w dół, rozdzielając ciasne, skórzane spodnie Valentiego i uwalniając jego fiuta. Valenti jęknął przeciągle, kiedy O'Brian ochoczo wziął jego trzon w usta, ssąc i liżąc, jakby nie miał dość ciepłego, słonego smaku. Odkąd przyznali się do wzajemnego pociągu, zawsze tak między nimi było – jakby nie mieli siebie dość. Ale Valenti musiał przyznać, że O'Brian był szczególnie dobry w obciąganiu. Wziął się do tego od początku, a teraz był przeklętym ekspertem. – Boże, tak mi dobrze! – jęknął Valenti, wsuwając dłonie we włosy partnera i pieprząc głębiej jego gorące, uległe usta. – Ssij mnie głęboko, Sean. Weź mnie całego. – Poruszał mocno biodrami, pozwalając sobie na szorstkość, wiedząc, że jego partner mógł to przyjąć, wiedząc, że tego właśnie chciał O'Brian. Chciał być posiadany. Posuwany. Valenti czuł jak orgazm narasta w jego jądrach, ale nie chciał tak dojść. Spędził dwa długie tygodnie bez swojego partnera i kiedy dojdzie, nie chciał, by odbyło się to w gardle O'Briana, 1 W takich sytuacjach to, że leather i skin, znaczą to samo, jest trochę uciążliwe

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

nieważne jak to było seksowne. Nie, chciał dojść w tyłku swojego partnera, wypełnić sobą O'Briana i sprawić, by ich zjednanie było kompletne. O'Brian ssał go mocno, przesuwając językiem po główce kutasa Valentiego, aż ten myślał, że oślepnie z rozkoszy. Ciężko było wysunąć się z tych ciepłych, mokrych ust, ale jakoś mu się udało. – Co...? – O'Brian uniósł z rozczarowaniem wzrok. – Gdzie idziesz, skarbie? – zapytał zachrypniętym głosem. – Uwielbiam cię ssać. Nie mam dość twojego kutasa. Te słowa napaliły Valentiego jeszcze bardziej. – Wiem i dlatego zaraz dam ci więcej – obiecał. Zmienił pozycję, tak że teraz był znowu za O'Brianem i przez chwilę podziwiał gruby, skórzany pejcz cały czas zagłębiony między pośladkami partnera. Widok był niezwykle erotyczny, ale jeszcze bardziej chciał zobaczyć swojego fiuta w niestawiającym oporu ciele O'Briana, pieprzącego go mocno i długo. – Co...co robisz? – zapytał O'Brian, przekręcając głowę tak by mógł spojrzeć przez ramię. Valenti uśmiechnął się i chwycił za podstawę pejcza. – Chociaż to bardzo ładne, to przechodzi mi przez myśl coś innego, co wolałbym w tobie widzieć – mojego fiuta. Zamierzam cię posuwać, tak jak obiecałem. – Boże, skarbie, tak! – jęknął O'Brian, kiedy Valenti wyjął pejcz. – Boże, tak bardzo chcę cię mieć w sobie. Muszę poczuć jak mnie bierzesz. Jak we mnie dochodzisz. – Więc rozłóż nogi i wpuść mnie – rozkazał Valenti. Jęcząc, O'Brian zastosował się. Rozszerzając nogi jeszcze bardziej, opuścił głowę i ramiona na łóżko, ustawiając się w pełnej uległości pozycji, która tak podniecała Valentiego. Pomimo drobnej postury, Valenti widział jak O'Brian ściga zbrodniarzy i każdego dnia ich pracy zastrasza mężczyzn większych od siebie. Sam fakt, że tak szorstki, niezależny glina jak O'Brian, oddaje mu się tak całkowicie sprawił, że Valenti był twardy jak skała. Kiedy ustawił się przy wejściu O'Briana, obiecał sobie, że da partnerowi pieprzenie, jakiego ten nigdy nie zapomni. – Boże! – jęknął znowu O'Brian, kiedy Valenti naparł na ciasną obręcz mięśni. – Boże, proszę, Nicky, proszę! Instynkty Valentiego krzyczały, by wszedł mocno w swojego partnera. By pchnął mocno w ten piękny tyłek i wydarł z gardła O'Briana jęk. Ale tego wyraźnie spodziewał się jego partner. Więc zamiast tego wysunął się lekko i wsunął w uległe ciało O'Briana jedynie główkę swojego fiuta. – Tego właśnie chcesz? – prowokował. – Tego właśnie potrzebujesz, Sean? – Boże, tak, ale więcej. Więcej ciebie – wyjęczał O'Brian. – Proszę, skarbie, nie widzisz, że doprowadzasz mnie do szaleństwa? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

– Och, ależ widzę. – Valenti wszedł niego na kolejne kilka centymetrów, podziwiając erotyczny widok jego trzonu przeszywającego bezbronne ciało O'Briana. – Ale dam ci to na swoich warunkach – kontynuował. – Już nie mogę! – O'Brian pchnął do tyłu, próbując wbić w siebie fiuta Valentiego, ale Valenti chwycił jego szczupłe biodra i mocno je przytrzymał. – Ajajaj, Sean – ostrzegł. – Bądź grzeczny albo nic nie dostaniesz. Rozluźnij się i wpuść mnie wolno. – Rób to jeszcze wolniej, a przejdę na emeryturę, zanim dojdę – burknął O'Brian, ale jego głos wskazywał na to, że uwielbiał to, co robił Valenti. Uwielbiał to i chciał więcej. Valenti z radością wyświadczył mu tę przysługę. Wolno, centymetr po centymetrze, wchodził w swojego partnera, wsuwając swój trzon coraz dalej w sprężyste ciało O'Briana. Wiedział, kiedy uderzył w ten czuły punkt tuż nad prostatą partnera, bo O'Brian wciągnął powietrze i na chwilę zacisnął mocno oczy. W końcu znalazł się cały w chętnym tyłku swojego partnera. Przez chwilę Valenti też musiał zacisnąć mocno oczy i wziąć kilka głębokich wdechów. Boże, O'Brian był ciasny – jego wewnętrzne mięśnie zaciskały się na Valentim jak śliska, aksamitna pięść. Marzył jedynie, by dojść, wypełnić sobą ciało partnera. Ale obiecał, że podaruje swojemu partnerowi jazdę jego życia i nie zamierzał złamać tej obietnicy. – Czujesz to? – zapytał szorstko, pchając biodrami jeszcze głębiej w O'Briana. – Czujesz jak cię wypełniam, Sean? Jak cię pieprzę? Jak cię biorę? – Boże, tak! - O'Brian wił się pod nim, kwiląc cicho, kiedy Valenti wolno go pieprzył.– Oczywiście, że cię czuję, skarbie – wyjęczał. – Jesteś we mnie tak głęboko, że mógłbym dojść od samego czucia cię. Więc może będziesz mnie już posuwał? – Och, naturalnie, że będę cię posuwał – obiecał Valenti. – Ale nie dojdziesz, dopóki ja tak nie powiem. Dopóki ci nie pozwolę. – Sięgając wokół ciała partnera, chwycił mocno trzon O'Briana i przesuwał po nim mocno dłonią, od podstawy do korony. – Nicky! Skarbie! – Jęczał O'Brian, a jego biodra poruszały się konwulsyjnie, wbijając jego fiuta w pięść Valentiego. – Nie ma mowy. – Valenti odsunął się i wszedł w partnera krótkim, mocnym pchnięciem, by pokazać mu, kto tutaj rządzi. – Mówiłem ci, że nie dojdziesz, dopóki ci nie pozwolę. Więc się uspokój i pozwól mi cię posuwać. Zrozumiałeś? – Mhm – O'Brian kiwnął głową na tyle, na ile mógł, mając twarz przyciśniętą do materaca i wtedy Valenti nie mógł już czekać dłużej. Wysuwając się tak, że tylko główka jego fiuta pozostała w ciele partnera, pchnął mocno do przodu, całkowicie biorąc O'Briana. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

– Boże, Nicky! – O'Brian prawie krzyczał z potrzeby, ale posłusznie pozostawał nieruchomy, a Valenti pompował trzon partnera w rytmie swoich głębokich, długich pchnięć w jego ciasne wejście. Valenti widział, że umierał, by odpowiadać na jego pchnięcia, że każdy instynkt w jego ciele mówił mu, by się poruszył, by wyszedł na spotkanie pchnięciom i pompowaniu. Ale jakimś cudem O'Brianowi udało się nie poruszać, choć jego dłonie, wciąż skute za jego plecami, były zaciśnięte z napięcia w pięści, a dolną wargę miał złapaną między swoje zęby. – Dobrze, tak dobrze – powtarzał Valenti, wchodząc mocno w ciało partnera i ściskając obolałego fiuta O'Briana. – Otwórz się i weź mnie. Pozwól mi cię brać. – Mocniej! - dyszał O'Brian, jego całe ciało drżało od ostrych uderzeń fiuta Valentiego. – Bierz mnie mocniej, Nicky! Pieprz mnie! – Uwielbiam posuwać twój słodki tyłek – powiedział mu Valenti, zwiększając tempo i upewniając się, że za każdym razem uderza w czuły punkt partnera. – Uwielbiam wypełniać cię swoją spermą i oznaczać cię jako swojego. – Zawsze byłem twój – powiedział zachrypniętym głosem O'Brian. – Od chwili, gdy poznaliśmy się w Akademii, Valenti. Po prostu...nie wiedziałem tego, dopóki nie wypieprzyłeś mnie za pierwszym razem w RamJacku. Samo wspomnienie o ich pierwszym wspólnym razie wystarczyło, by Valenti poczuł pierwsze oznaki zbliżającego się orgazmu. – Pamiętasz jak cię wtedy brałem? - powiedział, mocno przesuwając dłonią po kutasie O'Briana. – Pamiętasz jak ofiarowałeś mi swój tyłek – jak powiedziałeś, że chcesz, bym cię posuwał, choć żaden z nas nie pierdolił się wcześniej z żadnym innym facetem? – Nie potrafiłbym zapomnieć, nawet gdybym chciał, skarbie – wydyszał O'Brian. – To jak po raz pierwszy wszedłeś we mnie i ujeżdżałeś mnie, było najlepszym i najbardziej przerażającym momentem mojego życia. Tak jak ujeżdżasz mnie teraz. – Będę cię ujeżdżał jeszcze mocniej. Ujeżdżał, aż będziesz cały w mojej spermie – obiecał mu Valenti. Czuł już gorącą falę orgazmu, wzbierającą się w jego jądrach, grożącą zalaniem go rozkoszą, a chciał, by jego partner doszedł razem z nim. – Ujeżdżaj mnie, skarbie. Zrób to! – błagał O'Brian. – Ale proszę, Boże, proszę cię, pozwól mi wkrótce dojść. Ja tu umieram! – Chcesz dojść? - Valenti bezlitośnie przesuwał dłonią po kutasie partnera. – Chcesz dla mnie dojść, Sean? Jesteś tego pewny? – Cholera jasna, tak, jestem pewny! – O'Brian znowu pchnął w jego stronę biodrami, tracąc swoją uległą postawę na rzecz głębokiej potrzeby, by ponieść się fali. Valenti wciąż ściskał jego fiuta, więc nie miał jak dojść, dopóki jego partner tak nie powie. Valenti był gotowy, bardziej niż T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

gotowy. Czuł jakby powstrzymywał się całą wieczność, a przyjemność z ciasnego uścisku ciała przyjaciela na jego fiucie tylko rosła i rosła. Musiał dojść i chciał dać w tym samym czasie O'Brianowi tę samą intensywną rozkosz jaką odczuwał on. – Więc dojdź – powiedział mu Valenti, napierając mocno i głęboko na ciało partnera. – Dojdź dla mnie, Sean. Chcę poczuć jak szczytujesz, kiedy będę cię wypełniał. – Z ostatnim pociągnięciem, doprowadził O'Briana na skraj rozkoszy i go z niego zepchnął. Kiedy na jego dłoń trysnęła gorąca sperma, poczuł jak również się zatraca, pozwalając orgazmowi O'Briana wywołać jego własny i doszedł głęboko w ciele swojego partnera, przyjaciela i kochanka. Tak bardzo cię kocham, Sean, pomyślał, kiedy ogarnęły go fale przyjemności i gdy opadł na plecy partnera. Kocham to z tobą robić, kocham pokazywać ci co czuję, jak wiele dla mnie znaczysz. Przez długą chwilę potrafił myśleć jedynie o odzyskaniu oddechu. – Ja też cię kocham, Nicky. – Głos O'Briana był przygłuszony i Valenti uświadomił sobie, że musiał odezwać się głośno. – Ale nie miałbym nic przeciwko, gdybyś ze mnie zszedł i zdjął te przeklęte kajdanki! – kontynuował jego partner. – Zaraz mi ręce odpadną. – Jasne, nie ma problemu. – Valenti delikatnie wycofał się z ciała partnera i przeszukał kieszeń spodni w poszukiwaniu kluczyka do kajdanek. Kiedy uwolnił dłonie O'Briana, usiadł na łóżku, niepewny reakcji partnera, kiedy ten będzie wreszcie nieskrępowany. O'Brian krzywiąc się usiadł na łóżku i pomasował nadgarstki. – Stary, ta pozycja daje plecom w kość – skarżył się i zmrużył swoje zielone oczy. – Nie wspominając o tyłku. Valenti spojrzał na niego niepewnie. – Tak, no cóż...chciałem sprawić ci powitanie, jakiego nie zapomnisz – powiedział, mając nadzieję, że nie brzmiał tak kulawo, jak się czuł. – Nie byłbym taki szorstki, tyle że... O'Brian machnął ręką. – W porządku, skarbie, rozumiem, odpłaciłeś mi się za ostatnie święta. I byłeś pewnie wkurzony za to, że zachowywałem się jak dupek, kiedy wróciłem. – Cóż, nie byłeś jakoś specjalnie uszczęśliwiony z mojego widoku – przyznał Valenti. – Wiem, że lubisz spędzać czas ze swoją rodziną, ale— – To przez rodzinę jestem w tak podłym nastroju – przerwał z grymasem O'Brian. – Oni są, ach... – Pokręcił głową. – Kurde, skarbie. Powiedziałem im o nas i nie byli szczególnie podekscytowani. – Co zrobiłeś? – Valenti skończył poprawiać spodnie i usiadł obok partnera na łóżku. – Muszę przyznać, że jestem zaskoczony, że im powiedziałeś, Sean. Myślałem, że chcesz zachować to co mamy tylko między nami. – Na początku tak było. – O'Brian przesunął dłonią po włosach i westchnął. – Ale gdybym spotkał dziewczynę, z którą chciałbym spędzić resztę życia, to bym im powiedział. Więc doszedłem T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

do wniosku, że powinienem im powiedzieć o nas. Niestety, jakoś nie otworzyli szampana. – Mogę sobie wyobrazić – wymamrotał Valenti, masując partnera pocieszająco po plecach. Rodzice O'Briana byli irlandzkimi katolikami, więc ich brak entuzjazmu nie był wielkim zaskoczeniem. Rodzice Valentiego wiedzieli o nim i O'Brianie, ale się nie przejmowali. Z drugiej strony, nie przejmowali się Valentim, odkąd opuścił dom, by być podrzędnym gliną, zamiast zostać odnoszącym sukcesy prawnikiem, czy lekarzem. – Chyba powinienem był się tego spodziewać – O'Brian wzruszył ramionami. – Ale chciałem, by moja rodzina wiedziała. Bo to co my mamy, Nicky, nie jest tylko na chwilę. To coś prawdziwego. Coś, czego chcę do końca życia. Rozumiesz? Valenti poczuł jak rośnie mu serce i mocno przytulił O'Briana. – Czuję tak samo, partnerze – wymruczał w szyję O'Briana. – I muszę ci powiedzieć, że może i twoi rodzice nie przyjęli tego za dobrze, ale to, że zależało ci na tyle, by im powiedzieć, wiele dla mnie znaczy. – Tak, no cóż. – O'Brian pocałował go delikatnie z boku twarzy. – Kocham cię, skarbie. Wykrzyczałbym to z dachu, ale wiesz, że nie przyjęliby tego za dobrze na posterunku. – Tak, wiem – Valenti odsunął się i westchnął. – Mówiąc o robocie, musisz coś wiedzieć, O'Brian. Ja, eee, wymyśliłem tę historyjkę o obserwacji The Castle. – Że co zrobiłeś?! – O'Brian spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Mówisz poważnie, Valenti? Valenti roześmiał się. – Tak. Chciałem zobaczyć cię w tych skórzanych ochraniaczach – przyznał. – No i musisz przyznać, że naprawdę odpłaciłem ci się za zeszłe święta. – Żebyś wiedział. Będzie mnie boleć przez jakiś miesiąc. – O'Brian szczerzył się szeroko przy tych słowach. – W każdym razie i tak nie zamierzałem chodzić publicznie z tym pejczem w tyłku. Chociaż mógłbym się zgodzić na kolejny prywatny pokaz. – To wyglądało cholernie seksownie – przyznał Valenti. – Nigdy nie myślałem, że ty i ja będziemy uprawiać takie perwersyjne S&M, ale po tym jak w święta przykułeś mnie kajdankami do łózka, pomyślałem, że warto spróbować. – Zdecydowanie – O'Brian pochylił się i pocałował go namiętnie. – Nie potrafiłbym zrobić czegoś takiego z kimś innym oprócz ciebie, skarbie. Wiesz o tym? Valenti uśmiechnął się. – Wiem. Czuję to samo. – Potem spojrzał na zegarek. – O cholera! – Co się stało? – O'Brian patrzył na niego z niepokojem. Valenti westchnął. – Ominęły nas tegoroczne fajerwerki. – Nie martw się tym, skarbie. To nic wielkiego. – Wiem, tylko...chodzenie do parku i oglądanie fajerwerków było naszą tradycją jeszcze zanim, no wiesz, byliśmy razem. – Valenti przesunął dłonią po włosach i pokręcił głową. – Jeszcze T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

kiedy byliśmy nowicjuszami w Akademii. Zawsze na to czekałem. Czekałem, żeby, no wiesz, spędzić z tobą trochę czasu. Nawet wtedy. – Cóż, dzisiaj zaczęliśmy nową tradycję – powiedział mu O'Brian. – I ta jest cholernie dobra. O wiele bardziej wolę kochać się z tobą w wygodnym łóżku każdego czwartego lipca, niż siedzieć w parku i dawać się pożreć komarom. – No cóż... – Valenti uśmiechnął się i nachylił nad partnerem, by ukraść mu buziaka. – Chyba masz rację. Możemy między sobą stworzyć tyle fajerwerków, że można by obchodzić dwadzieścia czwartych lipca. – No jasne, że mam rację – powiedział O'Brian oddając pocałunek. – I za jakąś minutę będę gotowy stworzyć ich jeszcze więcej. Tyle, że tym razem, to ty będziesz miał na sobie ochraniacze i kajdanki, partnerze. Valenti jęknął, ale wybrzuszenie w jego czarnych spodniach zdradziło jego prawdziwe odczucia. Prawda była taka, że nie było na świecie miejsca, w którym chciał być bardziej, niż w łóżku z O'Brianem, tworząc więcej fajerwerków.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h