Tozsamosc aniola 3 - Grzechy aniola - L. H. Zelman-1

L. H. Zelman Grzechy anioła Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Grzechy anioła Spis treści

Okładka Karta tytułowa KSIĄŻKI W SERII: *** *** Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII *** Karta redakcyjna KSIĄŻKI W SERII: TOŻSAMOŚĆ ANIOŁA BEZSENNOŚĆ ANIOŁA GRZECHY ANIOŁA Moim rodzicom *** Tysiąc razy widziałem, że anioły są postaciami ludzkimi, czyli ludźmi. Rozmawiałem z nimi jak człowiek z człowiekiem, czasem z jednym, czasem z kilkoma naraz, i nic różnego od człowieka pod względem postaci u nich nie widziałem; i dziwiłem się nieraz, że takimi były[1]. Jestem Azathra. Kiedyś byłam serafinem i ulubieńcem Boga. Siedem tysięcy lat temu, gdy doszło w niebie do buntu aniołów, które nie zaakceptowały stworzenia człowieka, poświęciłam swoją nieśmiertelność i życie w raju, by ratować ukochanego przed upadkiem. Stwórca przyjął moją ofiarę, jednak by nie tracić swego zaufanego posłańca,

powierzył mi misję. Miałam strzec porządku na ziemi i chronić ludzi przed wpływami demonów, a w chwili, gdy ludzkość pogrąży się w mroku i nie będzie już dla niej nadziei, ogłosić upadek i powrócić przed Jego oblicze. Nie jestem już aniołem, ale nie jestem też człowiekiem. Nie mam już wstępu do Edenu i utraciłam możliwość przebywania w blasku bożej światłości, wciąż jednak żyję i mogę Mu służyć. Wybrał mnie spośród wielu swych wiernych posłańców, bowiem niejednokrotnie udowodniłam, że życie i dobro innych są dla mnie ważniejsze niż moje własne pragnienia. Jestem Azathra, Ostatni Nieskazitelny – Wybraniec. Od tysięcy lat żyję wśród śmiertelnych, strzegąc równowagi wszechświata. W dniu, kiedy Stwórca wezwie mnie do siebie, świat przestanie istnieć... [1] Emanuel Swedenborg O niebie i jego cudach. Również o piekle. Według tego co słyszano i widziano , przekład anonimowy za: Edward LucieSmith Anioły. Rozdział I Biegłam coraz szybciej. Neony zlewały s i ę w barwną pulsującą tęczę. Mimo zapadającego zmierzchu i mżawki ulice były zakorkowane, a chodniki pełne przechodniów. Starałam się ich omijać, ale nie zawsze skutecznie. Skręciłam w główną aleję, by

uniknąć nieoświetlonych zaułków. Tu ruch był jeszcze większy. Wpadłam na kilku mężczyzn, wytrącając jednemu z nich aktówkę. Zaklął siarczyście i pogroził mi pięścią. Przeprosiłam, lecz nie byłam pewna, czy to usłyszał. Wciąż biegłam, gorączkowo spoglądając za siebie. Czułam, że demony są tuż za mną. Tropiły mnie od wyjścia z Casablanki – dwóch mężczyzn na kolorowych ścigaczach. Początkowo myślałam, że to młodzi ludzie, poszukujący mocnych wrażeń, kiedy jednak podjechali bliżej, nie miałam już wątpliwości. Zaczęłam uciekać. Na chwilę udało mi się ich zgubić, gdy wbiegłam między sklep a pralnię chemiczną, ale wiedziałam, że nadal gdzieś tam są i lada moment się pojawią. Minęłam skrzyżowanie i zdyszana zatrzymałam się przed witryną dużej pizzerii. Światła z wnętrza lokalu padały przez ogromne szyby, rozjaśniając półmrok panujący na ulicy. Pochyliłam się i oparłam dłonie o kolana. Brakowało mi tchu. Starałam się gorączkowo odtworzyć w głowie plan miasta, by znaleźć najkrótszą i w miarę bezpieczną drogę do domu. Musiałam unikać ciemnych i opustoszałych miejsc, bo tam stawałam się zbyt łatwym celem. Było dokładnie tak, jak przewidziałam. Bitwa na Megiddo między aniołami a Upadłymi niczego nie rozwiązała. Poniżony przywódca Upadłych tylko czekał na odpowiedni moment, by wziąć odwet za doznaną zniewagę. Upokorzyłam go w obecności

innych demonów, zmuszając, by padł przede mną na kolana, a strażnicy Paktu rozgromili jego wojska – to było zbyt wiele jak dla Samaela, który uważał się za równego Bogu. Teraz wytoczył swą najcięższą broń. Znów zwrócił swój gniew przeciwko człowiekowi. Ulice zapełniły się demonami, miasto tonęło w mroku. Każdego dnia anioły w ludzkich wcieleniach patrolowały dzielnice, polując na tych, którzy nie przestrzegali postanowień Paktu. Przyłapanego na gorącym uczynku demona wykluczano – pozbawiano go ciała, które na powrót zamieniało się w proch, a duszę na wieczność odsyłano do Otchłani, gdzie pozostawała pod strażą Abaddona. Jednak nawet strach przed największą piekielną czeluścią nie powstrzymywał demonów przed szerzeniem zła. Zręcznie unikając anielskich strażników, realizowali plan doprowadzenia ludzkości do upadku. Złapani na łamaniu zasad, nie poddawali się karze, lecz stawiali zacięty opór, co prowadziło do kolejnych bezsensownych aktów przemocy. Choć sami nigdy nie atakowali aniołów, to z jakiegoś powodu tego wieczoru znalazło się dwóch śmiałków, którzy próbowali na mnie polować. W tym konflikcie nikt nie mógł czuć się bezpieczny. Wyprostowałam się

i usunęłam z drogi idącej pod dużym czarnym parasolem parze. Obrzuciłam ją nerwowym spojrzeniem i przylgnęłam plecami do zimnej szyby. Nie tak to wszystko powinno wyglądać. Bitwa na Megiddo miała poskromić Upadłych i przywrócić porządek, tymczasem sytuacja wymykała się spod kontroli. Czułam się po części temu winna. Nie tylko nie umiałam zapobiec tej walce, ale też sama przyczyniłam się do jej zaostrzenia. Kolejny raz uległam swojej słabości do Narthangela i pozwoliłam mu opuścić Otchłań. Teraz wracał, a świat płonął od jego gniewu. Nagle zza zakrętu wyjechał srebrnofioletowy ścigacz. Motocyklista w kasku i skórzanym ubraniu w kolorach identycznych jak jego sportowa honda jechał bardzo wolno, obserwując ludzi na chodniku. Na sam dźwięk silnika zamarłam. Instynktownie pochyliłam głowę i wmieszałam się między przechodniów, dostosowując krok do ich tempa. Kątem oka ujrzałam, jak kierowca niebezpiecznie blisko podjeżdża do krawężnika i szuka mnie wzrokiem. Mięśnie pod skórą napięły mi się do granic wytrzymałości. Przyśpieszyłam. Przede mną było kolejne skrzyżowanie, a za nim postój taksówek. Musiałam tam tylko dotrzeć. Warkot motoru był coraz bliżej. Mokre od deszczu ubranie ciążyło i uwierało,

a tykanie w głowie przypominało zegar z zapalnikiem do bomby. Czerwone światło. Zatrzymałam się i przymknęłam powieki. Honda zrównała się ze mną. Mimo przyciemnianej osłony w kasku czułam, że wzrok demona już mnie dosięgnął. Rozległ się ponaglający klakson samochodu i motor ruszył na pełnym gazie. Spanikowana zawróciłam. Rzuciłam się pędem w stronę parkingu na tyłach pizzerii. Biegłam co sił w nogach, a moje buty miarowo uderzały o asfaltową nawierzchnię. Po kilku minutach ponownie usłyszałam warkot i drogę zajechał mi identyczny model ścigacza. Na mój widok zahamował z piskiem, a dookoła uniósł się smród spalonej gumy. Stanęłam jak wryta. Zdałam sobie sprawę, że ucieczka przez parking była błędem. Miejsce było słabo oświetlone i przylegało do zdewastowanego magazynu, który już z daleka odstraszał przypadkowych przechodniów. Zrobiłam kilka kroków w tył. Motocyklista w czarno-bordowym stroju zaczął wolno krążyć wokół mnie, dając do zrozumienia, że znalazłam się w pułapce. Chwilę później dołączyła do niego srebrna honda. Nagle odgłos silników ucichł i mężczyźni zsiedli ze swoich maszyn. – Anioł, który nie nosi broni... – Dobiegł mnie zgryźliwy rechot demonów i spod kasków wyłoniły się twarze wykrzywione w sarkastycznym

uśmieszku. Krople potu wystąpiły mi na czoło, a w gardle poczułam drażniącą suchość. Upadli ruszyli w moim kierunku. Złowrogie skrzypienie skórzanych butów zgrzytało mi w uszach jak zapowiedź nadciągających kłopotów. – Nawet gdyby miała broń, nie umiałaby jej użyć. – Upadły zachichotał i ostrożnie zaszedł mnie od tyłu. Dźwięk jego głosu przewiercił mnie na wskroś. Instynktownie się cofnęłam, gdy naraz rozległo się głuche tąpnięcie. Powędrowałam wzrokiem za dźwiękiem i zobaczyłam wyłaniającą się z ciemności, od strony magazynów, sylwetkę wysokiego mężczyzny w szarej kurtce, z naciągniętym na głowę kapturem. Szedł zamaszystym i zdecydowanym krokiem, ale w jego chodzie nie było ciężkości. Poruszał się z taką gracją, że cienie pod jego stopami zdawały się tańczyć. Wychwyciłam znajome wibracje i odetchnęłam z ulgą. – Kim jesteś? – warknął właściciel hondy, który stał teraz pomiędzy mną a przybyszem i najwyraźniej nie zamierzał schodzić mu z drogi. Mężczyzna nie odpowiedział. Kiedy podszedł na tyle blisko, że mogliśmy mu się przyjrzeć, stanął i zsunął kaptur. Ciemnobrązowe włosy rozsypały się wokół jego twarzy, a przeraźliwie błękitne oczy zalśniły od gniewu. – A jak sądzisz? – zapytał Haniel tonem, od którego cierpła skóra. W tym samym momencie na parking wjechało rozpędzone czarne maserati

i wyskoczył z niego Kaspar. Wyglądał, jakby w jego wnętrzu szalało tornado. N a w e t z pewnej odległości czułam wrzącą w nim krew. – Dwa anioły i Nefilim! No to mamy małe przyjęcie. – Upadły silił się na żartobliwy ton, ale pewność siebie zdążyła z niego wyparować. – Wątpię, żebyś zdążył zrobić pamiątkowe zdjęcia – oznajmił beznamiętnie Haniel i odchylił poły kurtki, ukazując przypięty do pasa rząd sztyletów. Demony ostrożnie odsunęły się ode mnie i zwróciły w stronę anioła. Powietrze stało się gęste od napięcia. Niekształtne cienie rzucane przez stare hangary zdawały się teraz pełzać po ziemi i otaczać nas ciemnym kręgiem. Zrobiło się przeraźliwie cicho. Odgłosy miasta ustały, jakby metropolia wstrzymała oddech. Nawet wiatr szumiący w pobliskich drzewach ucichł. Dopiero przeciągły zgrzyt wysuwanych z pochew sztyletów boleśnie przeciął tę ciszę. – Nie marnujmy czasu – powiedział spokojnie Haniel i obrócił w palcach broń. Upadli ruszyli w kierunku anioła. Żołądek podszedł mi do gardła. Nagle jeden z demonów natarł na Haniela, a drugi błyskawicznie rzucił się w moją stronę. Nim zdążyłam zareagować, Kaspar mnie odepchnął, a ostrze ześlizgnęło się po jego piersi. Wydałam stłumiony jęk i upadłam na ziemię. Legrand zaklął siarczyście i wymierzył

demonowi potężny cios w szczękę, po którym tamten zatoczył się w tył. W mgnieniu oka Haniel rzucił sztylet, a Nefilim zgrabnie go przejął. Zamroczona słyszałam już tylko grad uderzeń i dźwięk ścierającej się broni, który niósł się po parkingu posępnym echem. W głowie huczało mi od zderzenia z czymś twardym. Próbowałam wstać, lecz obraz przede mną stracił ostrość, a asfalt zaczął falować. Gdy wreszcie z trudem się podźwignęłam, niespodziewanie uderzyła mnie fala gorąca, a moich uszu dobiegł rozdzierający krzyk. Snop ognia wystrzelił na półtora metra w górę i zniknął równie szybko, jak się pojawił. Ciała demonów spłonęły. Haniel pochylał się nad rozsypaną kupką popiołu, próbując wydobyć z niej sztylety. Wokół niego unosił się zapach spalenizny i drobiny prochu rozdmuchiwanego przez wiatr. W ciemnościach wyraz twarzy anioła nie był dobrze widoczny, ale czułam, że jest niespokojny. – Nic ci nie jest? – zapytał, kiedy się zorientował, że stoję tuż obok, wciąż dygocząc z emocji. – Będę miała najwyżej guza, ale Kaspar jest ranny. –

Zerknęłam ukradkiem na Legranda i z przerażeniem stwierdziłam, że jego rana nadal krwawi. Szkarłatna ciecz zdążyła już utworzyć spore rozlewisko i pokryć niemal całą pierś. Poczułam, jak serce przestaje mi bić. Chciałam podejść i mu pomóc, ale jego lodowaty wzrok mnie powstrzymał. – To tylko draśnięcie. Sam się tym zajmę – oznajmił chłodno, podając aniołowi sztylet, który nadal trzymał w dłoni. – Jesteś pewien? Może powinniśmy to obejrzeć – zasugerował Haniel, udając, że nie dostrzega napięcia między nami. – Przeżyłem już gorsze ciosy. Marne szanse, że akurat ten mnie zabije – odparł Kaspar z nutą goryczy. Odwróciłam głowę, by ukryć łzy, które napłynęły mi do oczu. Wiedziałam o jakim „ciosie” mówił. Mimo że zaledwie przed chwilą narażał dla mnie życie, wciąż nie dawał mi zapomnieć o tym, co nas poróżniło. Haniel wsunął broń do pochwy za pasem i rozejrzał się po parkingu, jakby się upewniał, że miejsce jest już bezpieczne. – Ktoś ich musiał nasłać – powiedział, przerywając krępującą ciszę. – Nie byliby aż tak głupi, żeby zaatakować Wybrańca bez wyraźnego rozkazu. – Myślisz, że to Samael? – Legrand spoglądał na niego, celowo unikając mojego wzroku. – Tak, choć to trochę dziwne – strapił się anioł. – Gdyby naprawdę chciał się

jej pozbyć, bardziej by się postarał. Otrząsnął kurtkę z szarego pyłu i spojrzał na mnie z ukosa. – Dlaczego nie zaczekałaś na Iliasa? Nie powinnaś sama chodzić po zmierzchu – rzucił oskarżycielsko, jakby dopiero zdał sobie sprawę, że znów złamałam jeden z anielskich zakazów. – Gdybym wiedziała, że zaczął się sezon polowań, pewnie bym zaczekała – odparłam, bardziej urażona tonem, jakim mnie skarcił, niż samymi słowami. – Zaoszczędzisz nam sporo zmartwień, jeśli w końcu zaczniesz poważnie traktować polecenia i przestaniesz testować naszą czujność – mruknął gniewnie. Rzadko widywałam Haniela w ludzkim wcieleniu, ale patrząc, jak groźnie wygląda z tym arsenałem wokół bioder, wcale nie żałowałam. Ostatnio przejawiał niebywałą tendencję do ciągłego pouczania mnie i choć tym razem miał rację, nie byłam w nastroju, by wysłuchiwać jego pretensji. – Przykro mi, że sprawiam tyle kłopotu... – burknęłam zawstydzona i zła, że dałam się wywieść demonom w pole. Spojrzenie anioła złagodniało, ale jego głos pozostał szorstki. – Azathra, nie zawsze możemy być przy tobie. Czas, żebyś w końcu zaczęła nas słuchać. – Raz już posłuchałam i dokąd nas to zaprowadziło? – przerwałam mu ostro.

Haniel nie skomentował mojego wybuchu. Najwyraźniej uznał, że w tej sytuacji rozmowa ze mną nie ma sensu. Dał Kasparowi dyskretny znak, by odwiózł mnie do domu, a sam ruszył z powrotem w stronę hangarów. – Dokąd idziesz?! – zawołałam za nim. – Muszę coś sprawdzić. Odezwę się wkrótce. – Machnął ręką na pożegnanie i zniknął między drzewami. Byłam wściekła i miałam ochotę krzyczeć, ale mina Kaspara skutecznie mnie przed tym powstrzymała. Z chłodną obojętnością otworzył mi drzwi do samochodu, a sam zajął miejsce kierowcy. Westchnęłam zrezygnowana i skorzystałam z tego niemego zaproszenia. Całą drogę do domu milczeliśmy. Legrand zachowywał się tak, jakby mnie przy nim nie było. To mnie przytłaczało. Chłód między nami utrzymywał się od miesiąca i nic nie wskazywało na to, by nasze relacje miały ulec poprawie. Kaspar ignorował mnie ostentacyjnie. Od naszej ostatniej kłótni nie interesował się niczym, co zrobiłam lub powiedziałam. Całym sobą dawał mi do zrozumienia, że jestem mu obojętna. Na początku próbowałam go przepraszać i wyjaśniać, że to, co powiedziałam o Nefilimach, nie było wymierzone w niego, ale w końcu dałam sobie spokój. Nie chciał mnie słuchać i nie mogłam mieć mu tego za złe.

Ukradkiem zerknęłam na jego profil, gdy zaparkował samochód przed moim domem i czekał, aż wysiądę. Nawet w tym poszarpanym ubraniu i ze zmierzwionymi włosami wciąż wyglądał cudownie. Tęskniłam za jego uśmiechem i groźną miną, kiedy się wściekał, widząc, jak narażam się na niebezpieczeństwo. Teraz udawał, że to go w ogóle nie obchodzi. Był zimny i nieobecny. Nigdy nie sądziłam, że zatęsknię za jego nadopiekuńczością i ciągłymi pretensjami. Oddałabym wszystko, by okazał choć cień emocji, zamiast się przede mną zamykać. – Dlaczego nie chciałeś, żeby Haniel ci pomógł? – zapytałam, widząc, że rana na jego piersi jeszcze nie zaczęła się goić. – Nic mi nie jest – uciął i zacisnął kurczowo dłonie na kierownicy. – Mogłabyś już iść? Trochę się śpieszę. – Pozwól mi – szepnęłam i niepewnie wyciągnęłam dłoń w jego stronę. – Nie! – wzdrygnął się. – Obiecałem Barbs, że nie wdam się dziś w żadną bójkę i wrócę wcześniej. Jedną część obietnicy już złamałem, więc gdybyś mogła... – Wskazał na drzwi, dając mi tym samym do zrozumienia, że czas, abym sobie poszła. – Jak długo jeszcze będziesz mnie karał za to, co powiedziałam? Nie możemy żyć obok siebie w ten sposób. – Masz rację. Nie możemy. – Wrzucił bieg i pochylił się nade mną, żeby otworzyć mi drzwi. Kiedy jego twarz znalazła się blisko mojej, wstrzymałam oddech. Zapach krwi mieszał się ze słodką wonią skóry Kaspara. Chciałam go dotknąć, ale zamiast tego zacisnęłam palce na udach. – Już zawsze tak będzie? Nigdy mi nie wybaczysz? – wyszeptałam łamiącym się głosem.

– Na szczęście „zawsze” dla jednego z nas nie musi oznaczać wieczności – rzucił wymijająco i zerknął w boczne lusterko, by upewnić się, czy nic nie nadjeżdża. Zrezygnowana i ze zbolałym sercem wysiadłam z samochodu. – Dobranoc – pożegnałam się smutno. Posłał mi tylko przelotne spojrzenie

i ruszył z piskiem opon. Gdy weszłam do mieszkania, Josh już spał. Przemknęłam cicho do pokoju, w pośpiechu zrzuciłam ubranie i weszłam do łazienki. Odkręciłam kran i strumień gorącej wody uderzył o dno wanny. Pomieszczenie powoli zaczęło wypełniać się parą. Dopiero teraz poczułam, że znika napięcie w moich mięśniach. Nie potrafiłam zapanować nad ich drżeniem. Oparłam się o krawędź szafki pod lustrem i zacisnęłam powieki. Próbowałam być silna, ale nie umiałam powstrzymać szlochu, który rozsadzał moje wnętrze. Łzy napłynęły mi do oczu. Nienawidziłam tej wojny. Od bitwy na Megiddo upłynęło ponad trzydzieści dni i choć nie brałam udziału w walce, odbierała mi całą energię. Powrócił

obraz płonącego demona wraz ze swądem palonego ciała. Wypuściłam głośno powietrze, jakby to miało uwolnić moje płuca od zalegającego w nich zapachu. Dziś po raz pierwszy widziałam, jak wyklucza się demony. Nie sądziłam, że zrobi to mnie takie wrażenie. Znałam procedury i wiedziałam, jak unicestwia się Upadłych, ale ten widok mną wstrząsnął. Nie byłam na to gotowa. Dotychczas anioły dbały o to, bym trzymała się z daleka od miejsc, gdzie było niebezpiecznie, i rzadko informowały mnie o bitwach, które toczyły się na ulicach. Chroniły mnie dlatego, że byłam po części człowiekiem, a jako serafin nie potrafiłam walczyć. Zostałam stworzona, by kochać, a miłość w tej wojnie okazała się bezużyteczna. To, co zobaczyłam tej nocy, boleśnie przywróciło mnie do rzeczywistości. Podeszłam do wanny i zakręciłam kran. Nad wodą unosił się słodki zapach płynu do kąpieli. Marzyłam, żeby się w niej zanurzyć i zmyć z siebie pot. Brzydziłam się przemocą, nawet jeśli anioły stosowały ją w słusznej sprawie. Odnosiłam niejasne wrażenie, że wyprawa Michała na Megiddo nieodwracalnie wszystko zmieniła.

Miasto było niespokojne. W ludziach narastały lęk i agresja. Nieświadomie reagowali na wydarzenia, o których istnieniu nie mieli pojęcia. Upadli byli coraz bardziej pewni zwycięstwa, a anioły stawały się bezwzględne. To, co istniało między mną a Kasparem, dogorywało. Na myśl o nim znów mimowolnie wstrzymałam oddech. Tęsknota za nim szalała w moim sercu jak dziki mustang, którego nie umiałam okiełznać. Chciałam z nim być. Chciałam, żeby mi wybaczył. Wmawiałam sobie, że tylko próbuje mnie ukarać za to, co powiedziałam o Nefilimach, i tak naprawdę nie przestał mnie kochać. Jednak czas nie leczył jego ran, a on zdawał się coraz bardziej ode mnie oddalać. Czułam jego złość i smutek, ale nie umiałam temu zaradzić. Nie przyjmował mojej pomocy. Koił swój ból w walce. Przyłączył się do aniołów i razem z nimi co noc wyruszał w miasto, by unicestwiać demony, podczas gdy ja drżałam ze strachu, że pewnego dnia już nie wróci. Prawie zapomniałam, jak to jest przytulać się do niego i widzieć w jego oczach czułość. Teraz nawet na mój przelotny dotyk reagował niechęcią. Weszłam do wanny i zanurzyłam się po sam czubek głowy, żeby stłumić szloch. Kaspar już mnie nie chciał, Upadli niszczyli miasto, a ja niewiele mogłam zrobić, by temu zapobiec. Nie ma nic bardziej przytłaczającego niż bezsilność.

Podźwignęłam się z wody i sięgnęłam po ręcznik. Nie byłam w stanie utopić swoich myśli ani zmyć dręczących mnie wyrzutów sumienia. Weszłam do sypialni i stanęłam przy oknie. Ciemna, prawie bezgwiezdna noc spowijała niebo nad moim ogrodem. Drżenie mięśni ustąpiło i ogarnęło mnie zmęczenie. Musiałam być silna. Ta wojna odebrała mi Kaspara, ale nasza miłość nie była jedyną jej ofiarą. Straciłam Carmen, przyjaźń Barbs i wiarę w samą siebie. Za to mój wróg stawał się coraz silniejszy i czekał na dzień, kiedy ujrzy mnie pokornie błagającą o litość. Pociągnęłam za koraliki i roleta

z szelestem opadła w dół. W pomieszczeniu zapanował mrok. Zacisnęłam powieki i splotłam palce na karku. „Musisz być silna” – powtarzałam uparcie, bo wiedziałam, że najgorsze ma dopiero nadejść. Narthangel opuścił Otchłań i zmierzał do miasta. Droga pod jego stopami płonęła i zamieniała się w zgliszcza. Wszędzie

czułam jego obecność. Niemal każdej nocy nawiedzał mnie ten sam koszmarny sen. Biegłam w nim przez gęsty las, potykałam się i wpadałam w mroczną czeluść. Na jej dnie czekał na mnie Upadły... – Wyglądasz jak stara łajba po przebytym sztormie. Źle spałaś? – powitał mnie w kuchni rozentuzjazmowany głos Josha, mojego współlokatora. – To miało być zabawne? – Spojrzałam na niego znad patelni, na której smażyłam jajecznicę. Po wydarzeniach poprzedniej nocy wciąż byłam skołowana i nie miałam ochoty na poranne przepychanki słowne. – A zabrzmiało jak dowcip? – Niezrażony posłał mi rozbrajający uśmiech i rozsiadł się wygodnie na stołku barowym. – Wyglądało raczej jak żałosna próba zwrócenia mi uwagi, że późno wróciłam. – A gdzie byłaś tak długo? – W pracy – ucięłam, by nie wdawać się w zbędne dyskusje. Ostatnio z trudem udawało mi się ukrywać przed nim swoją podwójną tożsamość, a miałam dość tworzenia naprędce historii, w których potem sama się gubiłam. – Nie powinnaś wracać o tak późnej porze. W mieście aż się roi od

podejrzanych typów. W zeszłym tygodniu kilka przecznic stąd znaleźli martwą dziewczynę. – Potrącił ją samochód – przypomniałam mu. – A kierowca zbiegł i nie udzielił jej pomocy. – To jeszcze nie morderstwo. – Tego nie wiadomo. Okolica jest niebezpieczna i nie warto tak ryzykować – powiedział Josh z pochmurną miną. – Do tej pory miałaś szczęście i nic ci się nie stało, ale nie możesz kusić losu. – Mieszkam z tobą pod jednym dachem i twój bałagan mnie nie zabił, to dopiero szczęście! – Przewróciłam oczami. – Jesteś złośliwa! – Skądże znowu! Tylko szczera. – Uśmiechnęłam się zgryźliwie. – Zrzęda – parsknął. – Bałaganiarz! – Rzuciłam w niego ścierką do naczyń, ale Josh zdążył zrobić unik i wylądowała ona na stole. Zachichotałam, widząc jego zaskoczoną minę. – Zamiast się wymądrzać, mógłbyś zrobić przegląd lodówki. Dziś twoja kolej na wyprawę do sklepu – powiedziałam, tłumiąc śmiech. – Znów zakupy? – jęknął. – Co w tym dziwnego? Przecież musimy jeść. – Ze względów ekonomicznych i zdrowotnych powinniśmy ograniczyć

jedzenie. W czasach, kiedy ludzie na świecie głodują, obżarstwo jest podwójnym grzechem. – Byłabym szczerze wzruszona twoją troską o dobro innych, gdyby nie kryło się za tym zwyczajne lenistwo. Przestań więc narzekać, bo szukanie wymówek w niczym ci nie pomoże. – Dlaczego to wszystko spotyka właśnie mnie? – Josh westchnął ciężko. – Bo uparłeś się, żeby tu zamieszkać. – Uśmiechnęłam się szelmowsko i postawiłam przed nim talerz z jajecznicą. – Pracuję dziś do późna, więc ty będziesz czynił honory pana domu. – Jeśli honorem nazywasz wynoszenie śmieci... – burknął. – Josh! – Tak! Wiem! – zakomunikował pojednawczo i zapchał sobie usta jedzeniem. Przez chwilę pałaszował swoją porcję w milczeniu, zagadkowo łypiąc na mnie znad talerza. – Wpaść po ciebie po pracy czy jesteś już umówiona? – zapytał niby mimochodem. – Umówiona? – zdziwiłam się. – Tak. Z tym... no, jak mu tam? Zmarszczyłam brwi, próbując sobie przypomnieć, czy znam kogoś o tak dziwacznie skonstruowanym nazwisku,

ale nic nie przychodziło mi do głowy. – Pytam, bo może chcesz, żebym po ciebie przyszedł? Wiesz, groźna okolica... podejrzane typki... – A, racja! – przyznałam, przełykając kęs. – Ktoś już się zadeklarował, że mnie odprowadzi. – Ciekawe, czy ten „ktoś” nie jest mniej niebezpieczny niż gangi grasujące po nocach – mruknął pod nosem. Popatrzyłam na niego, wyłapując tę subtelną aluzję. – Tylko nie zaczynaj! – powiedziałam kategorycznie, chcąc w zarodku zdławić nadciągającą dyskusję na temat Iliasa. – Andrea, nie chcę mieszać się w twoje sprawy, ale sądzę, że ten złotowłosy Adonis, którego nazywasz przyjacielem z dzieciństwa, ma zły wpływ na ciebie i twój związek z Legrandem. – Ilias nie ma nic wspólnego z tym, co dzieje się między mną a Kasparem – podkreśliłam ostro i wstałam od stołu, by odnieść naczynia do zmywarki. Moje kiepskie relacje z Kasparem nie umknęły uwadze Josha i korzystał z każdej nadarzającej się okazji, aby zmusić mnie do zwierzeń. – Przyznasz jednak, że to trochę zastanawiające? Pojawił się przyjaciel, zniknął narzeczony. Od kiedy ten... jak mu tam... zaczął cię odwiedzać, ciągle gdzieś znikasz, a Kaspar już prawie do ciebie nie przychodzi. – To czysty przypadek – odparowałam. – Cieszę się, że polubiłeś Kaspara i tak dotkliwie brakuje ci jego obecności, ale nie będę z tobą omawiać swoich sercowych spraw!

– Nie wydaje ci się podejrzane, że ten gość nie widział cię przez kilka lat, a teraz nagle zapragnął odnowić z tobą znajomość? – dociekał Josh. – Nie sądzisz chyba, że czyha na mój majątek? – zaśmiałam się. – Może nie na majątek, ale ten koleś jest dość dziwny. Powinnaś być ostrożna. – Zapewniam cię, że nie ma wobec mnie żadnych nieuczciwych zamiarów. – Akurat – prychnął. Zrezygnowana oparłam się o szafkę i pokręciłam głową. Nie wiedziałam, jak sensownie wytłumaczyć Joshowi, że Ilias nie może być powodem mojego rozstania z Kasparem. I choć przyczyna była pozornie prosta, wyjaśnienie jej stwarzało mi spory problem. Bo niby jak powiedzieć śmiertelnemu, że odwiedza mnie anioł? Byłam zła na siebie, że nie przedstawiłam współlokatorowi Sandalfona jako członka rodziny. Uniknęłabym niezręcznych sytuacji i niedorzecznych podejrzeń. Od bitwy na Megiddo strażnicy często przybierali ludzkie wcielenia. Rzadko pojawiali się w nich w moim domu z wyjątkiem Sandalfona, który stał się moim najbliższym powiernikiem. W ten sposób mogłam swobodnie komunikować się

z pozostałymi aniołami, nie wzbudzając niezdrowych podejrzeń, że mówię sama do siebie. Cały problem polegał na tym, że o ile Josh z łatwością zaakceptował kuzyna Azariasza, o tyle przyjaciel z dzieciństwa – Ilias, z jakichś powodów nie przypadł mu do gustu. – Myślę, że niepotrzebnie się do niego uprzedziłeś – próbowałam ratować reputację Iliasa. – Ja się do nikogo nie uprzedzam! – Josh udał oburzenie. – Pamiętaj, że mam szósty zmysł, który pozwala mi wyczuć, że coś jest nie tak. – Od kiedy to tak żywo interesujesz się moim życiem prywatnym? – zapytałam buntowniczo, opierając dłonie na biodrach. – Odkąd wynoszę nasze wspólne śmieci – oświadczył z powagą, a po chwili oboje parsknęliśmy śmiechem. Troska Josha była wzruszająca. Nawet gdybym chciała, nie umiałabym się na niego gniewać. Mimo całego zamętu panującego w jego nieokrzesanej głowie z prawdziwą radością odkrywałam rodzący się w niej zdrowy rozsądek. – Dzięki za rady, ale muszę już iść – powiedziałam, dławiąc resztki śmiechu.

– Za godzinę muszę być za barem i lepiej, żebym się nie spóźniła. – Może w zamian za te cenne porady zrobisz za mnie zakupy?! – krzyknął, kiedy biegłam po schodach do sypialni. – Mowy nie ma! Godzinę później byłam już w barze. W zasadzie nie musiałam się śpieszyć, ponieważ od jakiegoś czasu bar był tylko marną atrapą knajpy. Tuż po bitwie na Megiddo Agares, jeden z podwładnych Samaela, wykupił magazynw pobliżu Casablanki i przekształcił go w świetnie prosperujący klub nocny. Odbierał nam prawie wszystkich klientów i z dnia na dzień bar Morisa zaczął świecić pustkami. Nawet piątki, w które urządzaliśmy jam session, nie przyciągały już do nas gości. Ludzie woleli bawić się w ekskluzywnym klubie, gdzie serwowano dobry alkohol w niskich cenach, niż przesiadywać w knajpce, której urok wyblakł wraz z kolorem farby na ścianach. To była forma zemsty za to, że nie dopuściłam Upadłych do przejęcia lokalu. Wytworne zagranie Agaresa doprowadziło do tego, że Casablanca popadła w finansową ruinę, i to na mnie

spoczywała cała odpowiedzialność. Zależało mi na tych ludziach i nie chciałam, by stracili pracę. Doceniałam, że nikt nie robił mi wymówek z tego powodu, ale i tak czułam się winna. Wystarczyło popatrzeć na zbolałą minę Morisa. – Andrea, zagrasz w lotki?! – zawołała do mnie Yvette, barmanka, moja zmienniczka. W towarzystwie kucharza Dino i Eriki rozgrywała partię rzutek. – Nie, dzięki. Posprzątam na półkach. – Daj spokój, sprzątałaś je wczoraj. – Dziewczyna wydęła zabawnie dolną wargę. Wzruszyłam ramionami i nie dając się zwieść jej niemym perswazjom, zabrałam się za polerowanie szklanek. Potrzebowałam zajęcia, żeby dać ujście tłumionej wściekłości. Ostatnie miesiące były dla mnie trudne. Walki na ulicach, rozstanie z Kasparem, upadający bar... to wszystko sprawiało, że czułam się zupełnie bezużyteczna. Przekazałam Michałowi dowodzenie, a sama zepchnęłam się do roli biernego obserwatora. Straciłam kontrolę nad tym, co działo się w mieście, i coraz bardziej zaczynało mi to doskwierać. Zwłaszcza że poczynania strażników nie przynosiły żadnych efektów, a Upadli wykorzystywali ten zamęt do własnych celów. Usłyszałam donośny śmiech Dino i zobaczyłam, jak Erika próbuje wydostać rzutkę, która utknęła dziesięć

centymetrów od tarczy. Zezłoszczona burknęła coś do kucharza i znów wycelowała. Zaśmiałam się i wróciłam do porządków. Lubiłam swoją pracę i przebywanie między ludźmi, ale bolało mnie, że tak niewiele mogę dla nich zrobić. To, co powiedział demon na parkingu o moim posługiwaniu się bronią, ubodło mnie bardziej, niż mogłam się tego spodziewać. Czy tak właśnie mnie postrzegali? Bez arsenału sztyletów wokół pasa nie stanowiłam dla nich zagrożenia? Czy w związku z tym nie potrafiłam ochronić przed nimi swoich „ziemskich” przyjaciół? Znów zerknęłam na grających i ze zdziwieniem zobaczyłam, że podekscytowana Yvette idzie w moją stronę, szybkim ruchem poprawiając swoje długie blond włosy. – Andrea! Masz gościa! – pisnęła uradowana. Nim zdążyłam ją zapytać o powód jej entuzjazmu, w drzwiach wejściowych pojawił się wysoki mężczyzna w eleganckiej koszuli i dopasowanych dżinsach. Jasne włosy swobodnie opadały mu na ramiona, a nienaturalnie biała cera wyraźnie kontrastowała z błękitem oczu. Patrząc na niego, można było odnieść wrażenie, że jest postacią żywcem wyjętą z ilustrowanej książki. Musiałam przyznać, że nawet w ludzkim ciele Sandalfon wciąż wyglądał jak anioł. W przeciwieństwie do pozostałej szóstki, która w swych ziemskich wcieleniach nie różniła się zbytnio od zwykłych śmiertelników, był nieludzko piękny. Yvette wydała stłumiony

jęk zachwytu, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce. – Witaj, Ilias, miło, że wpadłeś – szepnęła zalotnie i zamrugała powiekami, rzucając mu powłóczyste spojrzenie spod długich rzęs. – Dzień dobry, Yvette – odparł grzecznie anioł i odwzajemnił jej uśmiech. Tylko moje wprawne oko zdołało dostrzec, że pod tym doskonale wystudiowanym grymasem kryje się zniecierpliwienie. Ilias najwyraźniej nie miał ochoty wdawać się w wymianę uprzejmości, łypnął bowiem na mnie znacząco. – Możemy porozmawiać? Przeszło mi przez myśl, że czeka mnie ostra reprymenda. Odstawiłam szklanki na miejsce i posłusznie wyszłam za aniołem na zewnątrz. Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie, wiedząc, że Yvette obserwuje nas przez okno. – Coś się stało? – zapytałam, mrużąc oczy przed słońcem. – Poza tym, że polowali na ciebie Upadli? – Złe wieści szybko się rozchodzą. – Westchnęłam, nie przestając się uśmiechać. – Miałam nadzieję, że Michał się nie dowie, ale, jak widać, Haniel nie omieszkał was o wszystkim poinformować. – Zgrzytnęłam zębami, niezadowolona, że nic się przed nimi nie ukryje. Za nic w świecie nie chciałam mieć znowu całodobowej eskorty i po cichu liczyłam, że Haniel nie rozgłosi wszem wobec mojego spotkania

z demonami. – To poważna sprawa, nie bagatelizuj tego! – Twarz anioła przybrała srogi wyraz. – Do tej pory żaden Upadły nie zaatakował strażnika sam. Albo ci dwaj byli wyjątkowo głupi, albo Samael przeszedł do kontrofensywy, a to już spory problem. – Domyślam się, że przyjęliście tę drugą ewentualność – zauważyłam z lekkim przekąsem, bo Michał zawsze zakładał najgorsze. Ilias przestąpił z nogi na nogę, po czym pomachał Yvette, która prawie przylgnęła do szyby, żeby na niego popatrzeć. Spłoszona, że została zdemaskowana w tak idiotycznej pozie, szybko się wycofała. – Pozostaje jeszcze Narthangel – powiedział cicho Ilias. – Jego też nie możemy wyłączyć z kręgu podejrzeń. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że zbliża się do miasta. Jest wściekły i trudno przewidzieć, co zamierza. Robi się nieciekawie i powinnaś być ostrożniejsza. – Znam tę formułkę – ucięłam. – Najwyraźniej nie dość dobrze – obruszył się moją arogancką odzywką. – Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że Michał przysłał cię tu po to, żebyś siedział przez cały dzień w barze i mnie pilnował. – Zagotowałam się na myśl, że będę musiała odganiać od niego Yvette albo, co gorsza, zmagać się z jego niewidzialnością. Anioł uśmiechnął się promiennie, ukazując śnieżnobiałe zęby. – Mowy nie ma! – krzyknęłam. – I tak jestem już wystarczająco dziwna dla większości

śmiertelników. Twoja obecność do reszty zepsuje mój wizerunek. – Będę dyskretny. – Wątpię – prychnęłam. – Jestem tak dyskretny, że nawet nie wspomniałem o wyjeździe Kaspara... Serce podeszło mi do gardła. – Mógłbyś powtórzyć? – wyjąkałam w nadziei, że się przesłyszałam. Twarz anioła spochmurniała. – Postanowił opuścić miasto – powiedział łagodnie i złapał mnie za rękę, jakby się obawiał, że zaraz zemdleję. – Chce wywieźć Barbs, zanim wróci Narthangel. Musisz to zrozumieć i pozwolić mu odejść. – Kiedy? – zapytałam, odwracając wzrok, by Ilias nie widział, że zaczynam panikować. – Dziś. Haniel poprowadzi ich w bezpieczne miejsce. Wyszarpnęłam rękę z jego uścisku i nie zwracając uwagi na protesty, pobiegłam w stronę domu Legranda. W tej jednej chwili nic nie miało dla mnie znaczenia, chciałam go zobaczyć. Nie mógł tak po prostu odejść. Czułam, jak ogarnia mnie wściekłość. Uciekał przede mną. Nie zamierzał się nawet pożegnać. Po tym wszystkim, co nas kiedyś łączyło, nie był w stanie zebrać się na odwagę i powiedzieć mi wprost, że już mnie nie chce. Biegłam tak szybko, że nie zauważyłam, kiedy minęłam budynek uczelni, w której razem studiowaliśmy. Zatrzymałam się cztery przecznice dalej, gdzie na horyzoncie majaczył wysoki apartamentowiec, w którym mieszkał

Kaspar. Spojrzałam na budynek i wzięłam głęboki wdech. Zaniosłam się głośnym szlochem. Odchodził, bo to ja zawiniłam. Szalało we mnie poczucie winy. Rozsądek podpowiadał mi, dlaczego wyjeżdża, ale emocje brały górę. Nie chciałam go stracić. Nie mógł odejść przekonany, że Nefilimy znaczą dla mnie mniej niż ludzie. Miałam tak mało czasu, żeby mu powiedzieć, co naprawdę czuję. Ale czy on będzie w ogóle chciał tego słuchać? Musiałam mu powiedzieć, że go kocham! Kaspar stał przy samochodzie i pakował walizki Barbs do bagażnika. Miał na sobie ciemne bojówki i T-shirt, co oznaczało, że przygotowywał się do długiej podróży. Wiedziałam, że jest spięty. Mięśnie pod jego skórą pracowały rytmicznie, ale ruchy były sztywne i nerwowe. Nie wyglądał na uciekiniera, który w popłochu zbiera swój dobytek, by zniknąć niezauważenie. Przypominał raczej kogoś, kto z rozmysłem próbuje zamknąć pewien rozdział swojego życia.

Poczułam, jak serce ściska mi się z żalu. Nie mogłam go zatrzymać. Tak naprawdę od dawna nie było go już przy mnie. Tylko jego fizyczna obecność utrzymywała mnie w złudnym przeświadczeniu, że nadal jesteśmy razem, choć poróżnieni. Kiedy kolejna torba podróżna wylądowała w bagażniku, ogarnęło mnie zwątpienie. Stałam za nim, na tyle daleko, że jeszcze mogłam się wycofać. Może wcale nie potrzebowaliśmy tego pożegnania? Łzy znów napłynęły mi pod powieki. – Wiem, że tu jesteś – usłyszałam głos Kaspara i przez ułamek sekundy poczułam na sobie ciepło jego przenikliwych oczu. Po chwili jednak odwrócił wzrok i znów zaczął się pakować. – Zamierzałem wpaść do baru, zanim opuszczę miasto – oznajmił chłodno. – „Wpaść”? – powtórzyłam po nim. – „Przyjechać”, jeśli to słowo bardziej ci odpowiada. – Odchrząknął. – Skoro jednak sama postanowiłaś przyjść, nie będę musiał się fatygować. Łykałam każde słowo jak gorzką pigułkę, która zatrzymywała się i grzęzła

w przełyku. – Sądziłam, że zasługuję przynajmniej na tyle, żebyś osobiście poinformował mnie o swoich planach – powiedziałam niepewnie. – No to jesteśmy kwita, bo ja do tej pory sądziłem, że mnie kochasz – odparł, zamykając z hukiem bagażnik i rzucając mi przelotne spojrzenie w drodze do drzwi samochodu. – Kocham cię... – szepnęłam prawie bezgłośnie. – I dlatego uwolniłaś Upadłego, a mnie skazałaś na wygnanie? Dziwnie okazujesz uczucia. – Przykro mi, że tak się stało. – I to, oczywiście, załatwia sprawę – uciął szorstko i zajął się upychaniem podręcznych bagaży pod siedzenie pasażera. Patrzyłam, jak pakuje rzeczy i znika z mojego życia. Moja nadzieja i jego miłość gasły z każdą sekundą tego żałosnego pożegnania. Zebrałam się na odwagę i podeszłam bliżej. – Chciałam ci tylko życzyć szerokiej drogi. Wbrew temu, co myślisz, nadal jesteś dla mnie ważny i niełatwo mi będzie znieść tę rozłąkę. – Kiedy pojawi się Narthangel, utuli cię w żalu – sarknął. – Nie wątpię, że znajdzie sposób, by cię pocieszyć. – To podłe! Jak możesz tak mówić?! – krzyknęłam. Mógł się na mnie złościć, ale to było okrucieństwo. – Podłe? – prychnął nonszalancko. – Przecież wciąż do niego potajemnie wzdychasz. Tylko ślepy by nie zauważył, że odwzajemniasz jego uczucia.

– Nieprawda! – zirytowałam się. – Widziałem to! – Odwrócił się gwałtownie w moją stronę i podszedł tak blisko, że poczułam jego oddech na twarzy. – Nawet podobizna demona na ścianie budzi twoje pragnienia. Wystarczy, że usłyszysz jego szept, i już płoniesz dla niego. Otwierasz przed nim serce, tak samo jak wrota Otchłani... – Nagle zamilkł, bo zdał sobie sprawę, że przemawia przez niego nie tylko złość, ale i zazdrość. A tej najwyraźniej nie zamierzał przede mną ujawniać. – To przez niego muszę stąd wyjechać! – dodał wzburzony i jednocześnie zmieszany. – Nie poświęcę kolejnego członka rodziny tylko dlatego, że nie potrafisz wyrzucić Narthangela ze swojego życia. Przed oczami jak żywy stanął mi obraz tamtej nocy, gdy rozgorzała bitwa na Megiddo. Przerażająca i piękna podobizna Narthangela na ścianie w pokoju Josha, która ożyła w mojej wyobraźni. Uległam mu. Pragnął mnie tak szaleńczo, że nie umiałam mu się oprzeć. Prosił, bym go uwolniła i pozwoliła mu wrócić na ziemię. Zrobiłam to. Rumieniec wstydu wystąpił mi na twarz. Kaspar był świadkiem tego, co się wtedy stało. Nie sądziłam jednak, że dostrzegł w tej scenie coś więcej niż moje zmagania z dręczącą mnie przeszłością. Poczułam się okropnie. – Pozwoliłam mu opuścić Otchłań, bo

tylko on może mi pomóc odnaleźć Carmen! Wiedziałbyś o tym, gdyby nie zaślepiała cię zazdrość! – krzyknęłam zdesperowana. – Każdy pretekst jest dobry, by dostać to, na czym ci zależy. – Zależy mi tylko na tobie. – Aż boję się pomyśleć, co byś zrobiła, gdybyś mnie naprawdę kochała – odciął się złośliwie. Tysiące kolorowych plamek zamigotało mi przed oczami. Tylko potężne uderzenie w głowę mogło równać się z ciosem, który właśnie mi zadał. – To boli – powiedziałam łamiącym się głosem. – Nie rań mnie w ten sposób. Podeszłam do Kaspara i próbowałam go dotknąć, ale odsunął się, jakby moja bliskość go raziła. Oparł się o samochód i przeczesał nerwowo włosy. Był zagubiony, ale nie chciał tego okazać. Spuścił głowę, wpatrując się uparcie w czubki swoich butów, i milczał. Chciałam cofnąć czas i wymazać wszystko, co sprawiło, że tak bardzo oddaliliśmy się od siebie. Nie wyobrażałam sobie wieczności bez niego, ale miał rację – wypuściłam na wolność potwora, nad którym nie umiałam panować. – Chcę, żebyś wiedział, że bardzo mi przykro z powodu Carmen i zrobię wszystko co w mojej mocy, aby ją odnaleźć. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać. Jesteś aniołem, nie możesz wejść do Otchłani i tak po prostu jej stamtąd zabrać. – Znajdę na to jakiś sposób.

– Skoro jesteś taka wszechmocna, to dlaczego nie znalazłaś sposobu, żebyśmy mogli być razem? – Podniósł wzrok i po raz pierwszy od tak dawna zobaczyłam w nim znajomy blask. Jego usta drżały z emocji, a pierś falowała w nierównym oddechu. To jedno spojrzenie wystarczyło mi za milion niewypowiedzianych słów. – Starałam się... – jęknęłam, wpatrując się w ciepłą zieleń jego oczu z obawą, że zaraz zniknie. – Wciąż to powtarzasz. Tylko nic z tego nie wynikło. Zawsze były dla ciebie rzeczy ważniejsze niż ja: ludzie, twoja misja, Królestwo... – Podszedł do mnie i kciukiem delikatnie uniósł moją brodę. – Pomyślałaś kiedyś o mnie? Nie jestem człowiekiem. Mam w sobie demona. Nie masz pojęcia, ile mnie kosztuje okiełznanie tego zwierzęcia, które we mnie siedzi. – Wiem... – To dlaczego wciąż wystawiasz mnie na próbę? Chciałam odwrócić wzrok, by nie zobaczył łez ukradkiem wymykających się spod moich powiek, ale mi nie pozwolił. Wsunął dłonie w moje włosy i przyciągnął mnie do siebie. Żar jego skóry elektryzował. Poczułam delikatne muśnięcia palców na karku i zadrżałam. Pragnęłam, żeby mnie objął, marzyłam, by zniknąć w jego ramionach i nie czuć nic poza jego czułym uściskiem. On jednak wpatrywał się we mnie z takim niepokojem i pragnieniem, jakby chciał

zapamiętać najdrobniejsze szczegóły w mojej twarzy. – Dlaczego tak trudno cię kochać? – wyszeptał. – Dlaczego nie mogę po prostu o tobie zapomnieć? – Otarł łzę, która mimowolnie spłynęła mi po policzku, wprost pod jego palec. – Gdybym miał jeszcze wybór, wolałbym cię nigdy nie spotkać... Opuścił dłoń i ciepło zastąpił przejmujący chłód. – Kocham cię, Azathro, ale miłość do anioła to wyzwanie, a ja nie jestem w stanie mu sprostać. – Rzucił mi zbolałe spojrzenie i cofnął się, dając mi do zrozumienia, że podjął ostateczną decyzję. Poczułam, jakby nastąpiło trzęsienie ziemi i walące się gruzy przygniotły mnie swoim ciężarem. Nie mogłam oddychać. – Wrócisz? – wymamrotałam w nadziei, że zostawi mi choć cień szansy na to, że zdołam jeszcze kiedyś naprawić swój błąd. Kaspar jednak unikał mojego wzroku. W jednej chwili niewidzialne drzwi między nami zatrzasnęły się z hukiem. Czułam, jakby skończyła się jakaś epoka. Nie byłam przekonana, czy któreś z nas odnajdzie się w tym świecie bez drugiego. Zdjęłam z palca pierścionek, który mi kiedyś podarował, i oddałam mu go. – Prawdziwa miłość potrafi przetrwać bez symboli. Ja w naszą wierzę, więc to tobie będzie on potrzebny – oświadczyłam najbardziej oficjalnym tonem, na jaki udało mi się zdobyć. Uśmiechnęłam się smutno i nie czekając na to, co powie, odeszłam,

zostawiając go samego. Całe popołudnie błądziłam po mieście bez celu. Nie było takiego miejsca, do którego chciałabym się udać, ani takiego, w którym czułabym się bezpiecznie. Zabrakło mi w końcu łez. Nagle zrozumiałam, dlaczego Kaspar rzucił się w wir walki z demonami. Adrenalina działała jak lek uśmierzający. Na krótką chwilę pozwalała zapomnieć o bólu. „Przemoc jako antidotum na miłość” – wzdrygnęłam się, bo ta myśl wydała mi się żałosna i odkrywcza zarazem. Potrzebowałam jednak czegoś, co zapełni pustkę po Kasparze. Czegoś, co uwolni mnie od tego przytłaczającego poczucia winy. Kiedy zaczęło się ściemniać, powłócząc nogami, dotarłam do domu. Światła były pogaszone, co oznaczało, że Josh jeszcze nie wrócił. Widok pustego mieszkania tonącego w

ciemności nie nastrajał optymistycznie. Nie chciałam być sama. Usiadłam na schodach przed wejściem, oparłam łokcie na kolanach i zwiesiłam głowę. – Nareszcie! – usłyszałam ciche westchnienie. Odwróciłam się i zobaczyłam stojącego w drzwiach Iliasa. – Nie masz dla mnie litości – powiedział z udawanym żalem i podszedł do mnie. – Cały boży dzień wśród spalin i hałasu. Ledwie to wytrzymałem. – Chodziłeś za mną? – Zerknęłam na niego, niechętnie unosząc głowę. – Dzięki tobie znam to miasto lepiej niż ktokolwiek. – Uśmiechnął się przekornie. – Skoro szedłeś za mną, to jakim cudem... – Wskazałam na drzwi, z których przed chwilą wyszedł. – Na ostatnich metrach trochę cię wyprzedziłem, żeby sprawdzić, czy dom jest bezpieczny – wyjaśnił i podał mi torebkę, którą zostawiłam w Casablance, kiedy w popłochu pognałam do Kaspara. – O rany! Bar! – krzyknęłam, bo nagle zdałam sobie sprawę, że wyszłam z pracy i nikomu nic nie powiedziałam. Byłam tak wstrząśnięta wyjazdem Kaspara, że zupełnie zapomniałam o Yvette i całej reszcie. – Wytłumaczyłem cię. Bez obaw.

Przyjęli to ze zrozumieniem. – Powiedziałeś im prawdę? – Częściowo. Twoja koleżanka była tak miła, że nie wnikała w szczegóły. – Wyobrażam sobie – jęknęłam. Mógłby zdradzić jej największe tajemnice Królestwa, a ona i tak nic by z tego nie zrozumiała, dostałaby małpiego rozumu od samego patrzenia na niego. – Wspaniałomyślnie postanowiła cię zastąpić – odparł, udając, że nie dostrzegł ironii. – Klient w tym barze to rzadki ptak, ona jednak postanowiła zostać, by obsłużyć waszych niewidzialnych gości. – Dziękuję, że mi przypomniałeś, czyja to wina – fuknęłam rozżalona. – Wybacz, nie chciałem cię urazić. – A te kwiaty są w ramach przeprosin? – Zerknęłam na gałązkę, którą obracał w palcach. – Kwiaty? – zdziwił się. – A, to! – Podał mi je. – Znalazłem w twoim pokoju, kiedy szukałem intruzów. Leżały na parapecie. – To pewnie od Josha. Ciągle mi je podrzuca. – Lubi cię. – Przynajmniej on... – Posmutniałam, bo przed oczami znów pojawiła mi się twarz Kaspara. – Jak się masz? – zapytał z troską, widząc, że emocje po spotkaniu z Legrandem wciąż jeszcze nie opadły. Wyjęłam z torebki breloczek z kluczami i zaczęłam nerwowo obracać go w palcach. Nie musiałam niczego

wyjaśniać Iliasowi, doskonale wiedział, co się wydarzyło i jak bardzo jestem przygnębiona. Byłam mu wdzięczna, że przez cały dzień był w pobliżu i wstrzymał się od prób pocieszania mnie. Wystarczająco sama się nad sobą użalałam. Potrzebowałam czegoś innego. – Ilias, chcę walczyć – oznajmiłam po chwili tonem, który nie pozostawiał wątpliwości, że mówię poważnie. – Co? – Anioł prychnął, jakby zakrztusił się jedzeniem. – To co słyszałeś. Chcę walczyć u waszego boku. – Chyba nawet ty wiesz, jak niedorzecznie brzmi to w twoich ustach! – Skrzywił się z dezaprobatą. – Mam gdzieś, jak to brzmi! Mam dość biernego przyglądania się wszystkiemu! Nad niczym już nie panuję! Muszę coś zrobić, zanim oszaleję. – Przykro mi, że Kaspar odszedł, ale wkrótce się pozbierasz... – Tu nie chodzi tylko o niego! – krzyknęłam zirytowana. – Spójrz, co stało się z Carmen, co dzieje się z barem. Jestem aniołem, a nie mogę ochronić najbliższych. Po co komu taki anioł? – Azathro, w tym ludzkim wcieleniu nie umiesz utrzymać równo tacy z czterema szklankami, a chciałabyś władać bronią? Rozumiem, że jesteś rozgoryczona tym, co się dzieje, lecz walkę zostaw archaniołom. – Uważasz, że tylko mieczem można zwyciężać? – Cóż... nie ukrywam, że tak właśnie myślę, ale pewnie spróbujesz mnie oświecić. Urażona tonem jego głosu i uwagami na temat tacy ze szklankami, zerwałam się i weszłam do domu. Wiedziałam, że

ma rację, ale tylko w jeden sposób mogłam zagłuszyć swą rozpacz. Musiałam poczuć, że panuję nad sytuacją. – Nie złość się, ale to nie jest dobry pomysł – powiedział pojednawczo anioł, wchodząc za mną do kuchni. – Michał się na to nie zgodzi. – Na co? – zapytałam, marszcząc gniewnie brwi. – Cokolwiek planujesz, robisz to pod wpływem impulsu. Pozwól emocjom opaść, a potem zastanowisz się, co dalej. – Chcę czuć się bezpiecznie. – Uderzyłam otwartą dłonią w blat stołu. – Bez ciągłego nadzoru i waszego oddechu na plecach. Chcę, by Upadli zostawili w spokoju ludzi, którzy są pod moją opieką. Nie będę stała z boku i czekała, aż poskromicie Samaela. – I co zrobisz? – Zacznę od Agaresa i jego nocnego klubu. Zmuszę go, żeby się stąd wyniósł, a potem zadbam, żeby żaden inny demon nigdy więcej się tu nie zbliżał. Ta dzielnica należy do mnie. To moja przestrzeń i wara demonom od tego miejsca! – Szlachetne to i odważne, ale raczej mało prawdopodobne, że Agares będzie współpracował – zauważył anioł z lekkim uśmiechem. Odczytywałam z jego miny, że wątpi w szanse powodzenia mojego pomysłu. – Masz jakieś plany na wieczór? – zapytałam niezrażona. – Mam plany na najbliższe tysiąclecie i wyprawa do klubu Agaresa nie mieści

się w nich – odparł nieco zaskoczony moją determinacją. – Więc pójdę sama – rzuciłam hardo i wróciłam do salonu. – To zły pomysł. Pozostałym aniołom też by się nie spodobał – próbował protestować, ale wiedziałam, że jego opór słabnie wobec mojej zdecydowanej postawy. – No to im o tym nie powiemy. – Uśmiechnęłam się szelmowsko i sięgnęłam po torebkę, która leżała na

oparciu kanapy. – Dlaczego dałem się w to wciągnąć? – mruknął niechętnie anioł i ruszył za mną do wyjścia. Za nic nie pozwoliłby mi pójść tam samej. Do klubu dotarliśmy kilka minut przed północą. Ku mojemu zaskoczeniu spotkałam tam wiele osób, które kiedyś były gośćmi baru Faricciego. Już samo to wzbudziło moją irytację. Usiedliśmy z Iliasem przy stoliku i zamówiliśmy napoje. Rozejrzałam się po imponującym lokalu, który urządzono w stylu vintage. Ekskluzywne meble, piękne dekoracje, precyzyjne wykończenia motywów ozdobnych na ścianach. To musiało

przyciągać klientów. Tu każdy czuł się ważny, skoro otaczało go tyle wspaniałości. Bar Faricciego wyglądał przy tym jak tania knajpka z poprzedniej epoki. – Coraz mniej mi się to podoba – powiedział Ilias, gdy skąpo ubrana kelnerka postawiła przed nami szklanki z sokiem i kołysząc biodrami, oddaliła się, rzucając mu na odchodne powłóczyste spojrzenie. – Taaa, półnaga blondynka roznosząca drinki to objaw całkowitego bezguścia – udałam, że nie zrozumiałam jego aluzji. Anioł groźnie zmarszczył brwi. – Na twoim miejscu nie byłbym taki beztroski. Ktoś chciał cię zgładzić i być może spróbuje ponownie. Powinniśmy stąd wyjść, zanim wpakujemy się w kłopoty – zniżył głos do szeptu i badawczo rozejrzał się po lokalu. W tej samej chwili obok nas przeszło dwóch Upadłych w otoczeniu paru młodych dziewczyn. Kiedy zorientowali się, kim jesteśmy, usiedli kilka stolików dalej i zaczęli podejrzliwie na nas zerkać. – Myślisz, że zaatakują? – zapytałam, widząc, jak Ilias dyskretnie sprawdza broń ukrytą pod obszerną marynarką. – Po ostatnich wydarzeniach trudno to przewidzieć. Wolę mieć się na baczności – powiedział, nie odrywając wzroku od demonów. Jego piękna anielska

twarz pozostawała niewzruszona, ale ciało zdradzało gotowość, by w mgnieniu oka zerwać się do walki. – Jak udaje wam się złapać Upadłych na gorącym uczynku? Przecież oni zawsze czują naszą obecność – zaciekawiłam się, bo nigdy nie zdradzali mi szczegółów swoich potyczek z podwładnymi Samaela. – Gdy przybieramy ludzką postać, często nie dostrzegają nas wśród śmiertelnych. Muszą znaleźć się naprawdę blisko, żeby poczuć nasze światło. Wtedy zazwyczaj jest już dla nich za późno – wyjaśnił oględnie. Zamyśliłam się. – Świta Samaela chyba jest bardziej czujna niż tacy szeregowcy. – Kiwnęłam nieznacznie głową w kierunku demonów. – Tak, ale nawet szeregowcy wiedzą, że dopóki nie udowodnimy im, że naruszyli zasady Paktu, nie możemy ich wykluczyć. Musimy zgromadzić dowody, wydać wyrok, a dopiero potem unicestwiać. – Przecież to Upadli, wiadomo, że są

winni. – Byłam zdziwiona, że anioły tak drobiazgowo przestrzegają procedur wykluczania. Ilias uśmiechnął się i pokręcił głową z uznaniem. – Miło, że w końcu to zrozumiałaś. Ale, jak wiesz, Stwórca po upadku pozwolił im przebywać na ziemi, pod warunkiem, że podporządkują się ustalonym w Pakcie regułom. To, że jesteśmy w stanie wojny, nie zwalnia nas z obowiązku respektowania prawa. Zagotowało się we mnie ze złości. – Mam już dość ich panoszenia się w mieście – burknęłam. – Nie zamierzam tolerować tego, że przywłaszczają sobie wszystko, co im się żywnie podoba, i doprowadzają ludzi, takich jak Faricci, na skraj bankructwa. My działamy zgodnie z prawem, a oni mają je w nosie... – Przepraszam – zwróciłam się do przechodzącej obok kelnerki. – Chciałabym porozmawiać z właścicielem lokalu. Zaskoczona dziewczyna bąknęła coś, co zabrzmiało jak „przekażę” i zniknęła w tłumie, który o tej porze zaczynał wypełniać lokal. – Czy ty planujesz jakąś awanturę? – Ilias energicznie poruszył się na skórzanym fotelu, niezadowolony z mojego prowokacyjnego zachowania. Nim jednak

zdążyłam mu odpowiedzieć, przy naszym stoliku zjawił się młody mężczyzna w eleganckim garniturze, który przedstawił się jako menedżer i z przesadną manierą wyrecytował dobrze wyuczony tekst, usprawiedliwiający nieobecność właściciela. Wysłuchałam go z należytą uwagą, po czym łagodnym i zdecydowanym tonem poprosiłam, by przekazał Agaresowi, że w podanym mi w jego klubie napoju pływa czarne pióro. Zdziwiony mężczyzna zobowiązał się przekazać moją wiadomość i oddalił się w stronę biura na piętrze. – Czarne pióro? – zdumiał się anioł. – Co to za pomysł? – Jest tylko jedna kobieta, która odważyłaby się przesłać mu tak sformułowane zaproszenie. Nie będzie miał wątpliwości, że to ja –

powiedziałam, wygodnie rozpierając się w fotelu. – Myślisz, że przyjdzie? Popatrzyłam na zegar nad barem. – Ciekawość nie da mu spokoju. Poza tym nie będzie chciał uchodzić za tchórza. Rozejrzałam się dookoła, żeby się upewnić, ile demonów znajduje się w pomieszczeniu. Nie zauważyłam jednak nikogo więcej z wyjątkiem tych dwóch, którzy nas mijali. Za to gości z każdą chwilą przybywało i gwar stawał się coraz głośniejszy. – Kim są ci dwaj? – Wskazałam na sąsiedni stolik. – To demony niższego rzędu. Ten z prawej to Zavebe, drugi nazywa się Orus. Metatron ma ich od jakiegoś czasu na oku. Namawiają do kradzieży i oszustw. Liczą, że przebywając w pobliżu Agaresa, załapią się na awans w hierarchii. Zerknęłam na nich i stwierdziłam, że na pozór wyglądają normalnie. Ten, którego Ilias wskazał jako Zavebe’a, był wysokim szczupłym rudzielcem z niezdrowymi rumieńcami na twarzy. W pierwszym momencie skojarzył mi sięz natrętnym akwizytorem, próbującym sprzedać coś, czego nikt nie chce kupić. Orus przypominał nastolatka. Nastroszona fryzura, pomalowane na czarno oczy i paznokcie oraz dziwaczny strój ozdobiony setkami połyskujących ćwieków nie odróżniały go od większości młodych ludzi. Obaj mieli w sobie coś, co przykuwało

uwagę. Mimo że brakowało im wdzięku i klasy Upadłych z kręgu Samaela, ich pewność siebie i arogancja mogły pociągać śmiertelnych. – To bezmyślne i nieopierzone czarty, które w swojej głupocie są gotowe zaatakować anioła, by tylko wykazać się przed Samaelem. Lepiej na nich uważać – wyjaśnił Ilias, widząc moje zaciekawienie. – Przecież nie mają szans w starciu ze strażnikami – zauważyłam. – Kieruje nimi niezdrowa ambicja, więc nie należy ich lekceważyć, zwłaszcza jeśli jest się Wybrańcem w ludzkim ciele. – Spojrzał na mnie znacząco, dając mi tym samym do zrozumienia, że już raz miałam okazję się o tym przekonać. – To jakiś koszmar. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko zaszło aż tak daleko – zdążyłam głośno wyrazić swoją dezaprobatę, gdy zza moich pleców dobiegł głos Agaresa: – No proszę, proszę, jakież to szacowne istoty przyszło mi gościć w moim klubie. – Stanął tuż obok nas z ustami wykrzywionymi w cynicznym uśmieszku. Od razu można było dostrzec różnicę między demonami niższego rzędu a świtą Samaela. Agares miał nienagannie skrojone ubranie i roztaczał wokół siebie taki urok, że oczy niemal wszystkich śmiertelnych

wędrowały w jego kierunku. – Mam nadzieję, że dobrze się bawicie – oświadczył z lekceważeniem, spoglądając na mnie z góry. – Jeśli mam być szczera, to fatalnie – odparłam. Byłam nieco zdumiona, że tak szybko się zjawił. – Przykro słyszeć, że mój nowy lokal nie spełnia twoich oczekiwań – podkreślił słowo „nowy”, po czym zasiadł w fotelu, kiwając jednocześnie na kelnera, który już do niego zmierzał ze szklanką whisky. Najwyraźniej znał upodobania właściciela. – Czemu zatem zawdzięczam ten zaszczyt? Bo, jak rozumiem, nie zaprosiłaś mnie na miłą pogawędkę. – Usta drgnęły mu ironicznie. – Chcę, żebyś zamknął lokal i wyprowadził się z tej dzielnicy – oświadczyłam bez ogródek. Donośny śmiech Agaresa wypełnił salę, przyciągając wzrok demonów przy sąsiednim stoliku. – Masz tupet, aniołku – sarknął, upijając łyk ze szklanki. – Ale tupet i odwaga nie wystarczą, by siadać ze mną do negocjacji. – Źle mnie zrozumiałeś. Nie przyszłam z tobą negocjować –

wyjaśniłam. – Więc jesteś tu, żeby mnie prosić. To już brzmi lepiej. – Mylisz się – warknęłam i pochyliłam się w jego stronę, opierając się władczo o dzielący nas stolik. – Masz dwa dni, by opuścić moją dzielnicę. Od dziś ustalam tu bezpieczną strefę – moją strefę. Nie waż się jej przekroczyć. – Wciąż mnie zaskakujesz – pokiwał głową z uznaniem – potrafisz być jednocześnie taka anielsko wyniosła i tak szatańsko niebezpieczna. Niesamowita mieszanka. Trochę jak lody z gorącą polewą – kpił, wolno sącząc alkohol. – Nie igraj ze mną, Agares, bo... – ...bo rzucisz mnie na kolana, jak Samaela? – W oczach demona zaiskrzył ogień. – Chcesz nas wszystkich zobaczyć u swoich stóp? Czyżby przemawiała przez ciebie żądza władzy? – Żal mi cię – powiedziałam ze współczuciem. – Nie próbuj jednak wciągać mnie w swoje gierki, bo nic w ten sposób nie zyskasz. Masz dwa dni. Potem nie chcę cię tu widzieć. – Co, jeśli nie posłucham? – rzucił prowokacyjnie, rozpierając się wygodnie w skórzanym fotelu, który aż zatrzeszczał pod jego ciężarem. – Jeśli cię złapię na najmniejszym wykroczeniu, osobiście dopilnuję, żebyś trafił do Otchłani. A za każdego Upadłego, którego tu spotkam, będę dodawać ci setkę lat do wyroku.

– Myślisz, że możesz stawiać warunki? – Myślę, że jesteś w mojej strefie, a tu ja ustalam zasady. Jeżeli nie zostawisz tego miejsca w spokoju, staniesz się jedynym demonem w historii, który będzie mógł się poszczycić własnym aniołem stróżem. Pójdę za tobą wszędzie i będę cierpliwie czekać, aż złamiesz któreś z postanowień Paktu. A wierz mi, determinacji mi nie brakuje. – Cóż, muszę przyznać, że potrafisz być przekonująca. Może rozważę twoją propozycję. – Nie zastanawiaj się zbyt długo. Czas ucieka – fuknęłam. Demon wstał i zbliżył się do mnie na tyle, że wyraźnie mogłam obejrzeć jego szpetną bliznę na prawym policzku. W tej samej chwili jak spod ziemi wyrosły tuż obok cztery demony, które otoczyły nas półkolem. Ilias zerwał się z siedzenia i skrzyżował ręce pod marynarką na znak, że jeśli się ruszą, użyje broni. – Wiesz, że to jeszcze nie koniec? – szepnął Agares ochrypłym głosem, nie spuszczając z oczu gotowego do walki anioła. – Wiem! – oświadczyłam krnąbrnie. – Musisz mi jeszcze powiedzieć, co stało się z Carmen. – I sądzisz, że dowiesz się tego ode mnie po tym, co od ciebie usłyszałem? – syknął i dał znak swej obstawie, by się cofnęła; Ilias najwyraźniej nie budził jego zaufania. – Kto kazał ją zabrać do Otchłani? –

zapytałam ostro. – Nie mam pojęcia! – Uśmiechnął się arogancko i dumnie wyprężył swoją potężną sylwetkę. – Kłamiesz! – Jestem demonem, czego się spodziewałaś? – zakpił. – Dowiem się, który z was jej to zrobił! A wtedy strzeżcie się mojego gniewu! – Będę czekał z niecierpliwością – oświadczył, sięgnął po whisky i dopił ją z szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Miałam już na końcu języka ciętą ripostę, ale uznałam, że wszczynanie awantury w klubie pełnym śmiertelnych to nie najlepszy pomysł. Zwłaszcza że temperatura wokół nas zdecydowanie się podniosła. – Do zobaczenia, aniołku... – usłyszałam ociekający ironią głos demona i zobaczyłam, jak szeregowcy ostrożnie rozpoczęli odwrót, osłaniając dumnie oddalającego się przywódcę. Gdy był już w połowie drogi do drzwi, nie wytrzymałam i zawołałam za nim: – Agares! Odwrócił się. – Zapomniałeś szklanki... – Wskazałam na puste naczynie. Mogłabym przysiąc, że charakterystyczne tarcie, które dobiegło mych uszu, było zgrzytem jego zębów. Zmierzył mnie wrogim spojrzeniem

i wyszedł. Zaraz za nim czmychnęli Orus i Zavebe; najwyraźniej stracili ochotę na przebywanie w pobliżu rozgniewanego anioła. – A więc to miałaś na myśli, mówiąc, że można walczyć bez broni – powiedział z dezaprobatą Ilias, który wciąż trzymał dłonie zaciśnięte na sztyl etach i wzrokiem odprowadzał demony. – Na mój gust w ten sposób zdobywa się wrogów, a nie wygrywa wojny – spuentował z groźnym błyskiem w oku. – Przy takim oblężeniu jeden wróg więcej nie robi różnicy – oznajmiłam beznamiętnie. Kiedy Upadli zniknęli z pola widzenia, anioł złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą, przeciskając się przez tłum w kierunku wyjścia. Czułam, że jest niezadowolony, że dał mi się namówić na tę wyprawę. Gdy przechodziliśmy obok baru dostrzegłam mężczyznę, który wspierając się o kontuar, przyglądał mi się z zainteresowaniem. Wzrost i mocna budowa ciała wyróżniały go spośród kłębiących się wokół niego ludzi. Wydał mi się dziwnie znajomy. – Znasz tego człowieka? – spytałam Iliasa, który wciąż torował mi drogę. – Którego?

– Tego z długimi włosami, w czarnym płaszczu. Nim jednak zdążyłam wskazać mu miejsce, gdzie stał mężczyzna, ten zniknął. – Człowiek czy Upadły? – dociekał anioł. – Nie wiem – przyznałam zdumiona, że nie zdołałam tego w pełni ocenić. – Chyba gdzieś już go widziałam – szepnęłam z uczuciem lekkiego niepokoju, bo z jakiegoś powodu widok tego mężczyzny mnie poruszył... Rozdział II Obudziły mnie pierwsze promienie wschodzącego słońca. Przeciągnęłam się leniwie i spojrzałam na zegarek. Było zdecydowanie zbyt wcześnie, żeby wstawać. Z niechęcią wysunęłam się z łóżka i powędrowałam do łazienki. Lodowaty prysznic ożywił wciąż ospałe ciało. Haniel wyraźnie dawał mi do zrozumienia, że anioły czekają na mnie w salonie. Jego głos, choć przyjemny i ciepły, natrętnie rozbrzmiewał w mojej głowie. – Już schodzę – jęknęłam i z ociąganiem wcisnęłam się w dżinsy i kolorową tunikę. Domyśliłam się, że nasza nocna eskapada już się wydała i że będzie to wyjątkowo nieprzyjemny poranek. Od pamiętnej nocy, podczas której rozegrała się bitwa na Megiddo, anioły rzadko mnie odwiedzały. Poza Hanielem, Sandalfonem i Rafaelem, którzy roztaczali nade mną opiekę,

prawie ich nie widywałam w pełnym składzie. Michał i Kamael byli zbyt pochłonięci wykluczaniem Upadłych, by marnować czas na przekonywanie mnie do swoich racji, a Zadkiel i Metatron całymi dniami przemierzali miasto, skrzętnie notując wszelkie przewinienia demonów, którym potem wymierzano karę. Teraz wyczuwałam obecność całej siódemki, co oznaczało, że strażnikom nie spodobała się moja wyprawa do klubu Agaresa. Splotłam włosy w luźny warkocz i zeszłam do salonu. Poza Sandalfonem wszyscy pojawili się w swych naturalnych postaciach. Anioły na ziemi ukazywały się jako niematerialne byty, niewidzialne dla oczu śmiertelników. Choć swym wyglądem poniekąd przypominały ludzi, w rzeczywistości bardzo wiele je od nich różniło. Miały nieskazitelne piękne rysy i proporcje. Ich widok za każdym razem napawał mnie zachwytem. Kiedy na nie patrzyłam, odzywała się we mnie tęsknota za rajem. Byłam zazdrosna, że anioły mogą cieszyć się jego widokiem, podczas gdy ja musiałam zadowalać się jedynie ulotnymi wrażeniami z przeszłości. – Nie za wcześnie na wizytę? – zapytałam radośnie, próbując ukryć lekkie zdenerwowanie. – Nie sądzę – odparł poważnie

Michał. – Wiemy o twoim wczorajszym wyczynie i musimy porozmawiać. – Zdaje się, że nasza nocna wyprawa miała być tajemnicą – szepnęłam do Sandalfona, który stanął obok mnie, ale ten tylko wzruszył ramionami. – Jestem aniołem, nie mogę kłamać. Rozgniewany Michał spiorunował nas spojrzeniem. – Wiesz, że nie wolno ci podejmować takiego ryzyka! – zagrzmiał. – Nie możesz bez porozumienia z nami chodzić w miejsca, gdzie aż roi się od Upadłych. To było niemądre i nie może się więcej powtórzyć. – Był ze mną Ilias – powiedziałam chłodno. – Nie traktujcie mnie, jakbym była dzieckiem, które trzeba pilnować. – Czy uważasz, że tak postępuje rozsądny anioł? – zapytał Michał z przyganą. – Twoje ziemskie życie jest kruche, a demony niższego rzędu są bezmyślne, każdy z nich mógł cię zaatakować. Nie wspominając już o Agaresie. Pomyślałaś o tym? Nie potrafisz się sama bronić, a my nie możemy wciąż drżeć o twoje bezpieczeństwo, kiedy ty postanawiasz bez uprzedzenia bawić się w pogromcę Upadłych. – Nie byłam w niebezpieczeństwie, bo Ilias poszedł tam ze mną – powtórzyłam z naciskiem. – A gdyby tego wieczoru go nie było, zrezygnowałabyś z pomysłu? Zawahałam się. – Tak myślałem... – jęknął z rezygnacją. – Azathro, martwimy się o ciebie. –

Rafael próbował załagodzić sytuację. – Nie możesz postępować tak nierozważnie. Demony już raz cię zaatakowały. Nie mamy pewności, że sytuacja się nie powtórzy. Dopóki nie ustalimy, co się wtedy stało, nie wolno ci tak lekkomyślnie szafować swoim życiem. Poczułam, jak wzbiera we mnie złość. Znów byłam spychana do narożnika. – Nie zamierzam siedzieć z założonymi rękami – oznajmiłam dobitnie. – A wy nie możecie odebrać mi prawa do tego, by walczyć o śmiertelnych. Mam gdzieś, czy polują na mnie demony niższego, czy wyższego rzędu, nie będę się przed nimi kryła! – To sługusy – odezwał się milczący dotąd Metatron. Zwany był Kronikarzem przez wzgląd na to, że spisywał dzieje świata. – Tak ich nazywają Upadli z kręgu Samaela, sami o sobie mówią, że są „panami”. Spojrzeliśmy na Metatrona zaskoczeni jego znajomością diabelskiej hierarchii. Ten anioł, który zazwyczaj siedział pochylony nad księgami, nagle oderwał się od swojego zajęcia i odwrócił się w naszą stronę. – Samael jest królem – kontynuował. – Jego zaufani poplecznicy to arystokracja, a reszta to sługusy, których wykorzystuje do najgorszej roboty. To oni najczęściej narażają się, łamiąc zasady Paktu. Od początku są spisywani na straty. Gdy ich przyłapujemy, Samael odcina się od nich, twierdząc, że to

głupcy, którzy nie działali z jego rozkazu. W ten sposób on nigdy nie łamie postanowień Paktu. – Przecież to jasne, że żaden Upadły nie odważyłby się zrobić niczego bez zgody Samaela – zauważyłam, bo byłam niemal pewna, że to sam „król” nasłał na mnie demony tamtego wieczoru, kiedy uratował mnie Haniel. – Tak, ale nie jesteśmy w stanie tego udowodnić. Nawet sługus złapany na gorącym uczynku nie przyzna się, że działał z rozkazu swych „panów”. I tym sposobem stają się oni bezkarni. Jeśli Samael wyda polecenie, by cię zgładzić, każdy sługus w tym mieście będzie na ciebie polował, a my nie udowodnimy winy Upadłemu. Dlatego, Światło, nie powinnaś sama chodzić w miejsca, które nie są bezpieczne. – Popatrzył na mnie z taką troską, że poczułam się skarcona jak mała dziewczynka. – Doceniam waszą troskę, ale nie dam Samaelowi satysfakcji i nie będę przed nim uciekać – powiedziałam stanowczo. – Nie uznaję przemocy i nie podoba mi się sposób, w jaki wymierzacie sprawiedliwość, lecz jestem jedną z was i powinnam coś zrobić. – Czy ty chcesz walczyć? – Michał nie krył zdumienia, a na twarzach aniołów pojawiło się niedowierzanie. Zdziwieni byli wszyscy poza Sandalfonem, który skrzętnie próbował ukryć, że wyjawiłam mu już ten pomysł. – Azathro, jesteś serafinem. Nie zostałaś stworzona, by walczyć, tym zajmują się archanioły – oznajmił Haniel, uprzedzając moją odpowiedź. – Nie masz pojęcia o władaniu bronią.

– Samael nie potrzebuje armii, by sprawować kontrolę nad ludzkimi duszami, a ja nie potrzebuję broni, aby go pokonać – powiedziałam z naciskiem. – Niewątpliwie nasz rację – przyznał Michał. – Ale do czasu, zanim będziesz gotowa się z nim zmierzyć, musisz podporządkować się rozkazom. – Co oznacza, że nie mogę zrobić nic bez waszej zgody. – Co oznacza, że zrobisz to, o co prosimy. Przestaniesz się narażać. – Michał był nieprzejednany, wobec czego wdawanie się z nim w dyskusje nie miało najmniejszego sensu. – Więc jako Wybraniec jestem całkowicie bezużyteczna – jęknęłam i opadłam ciężko na kanapę. – Nikt z nas nigdy nie wątpił w to, jak bardzo jesteś wyjątkowa – oświadczył Metatron, wstając znad swoich ksiąg. – Zostałaś wybrana. Wierzymy, że nadejdzie dzień, gdy twoje Światło poprowadzi nas do zwycięstwa. Bądź cierpliwa. Powiodłam wzrokiem po twarzach aniołów. Podobnie jak przed bitwą na Megiddo wszystkie zdawały się jednomyślne. Wszystkie z wyjątkiem mnie. – Co mam robić? – szepnęłam, patrząc na Metatrona. – Ludzkie ciało, które dostałaś, jest naczyniem na duszę anioła, a nie jego

więzieniem. Kiedy to zrozumiesz, rozwiązanie nasunie się samo... – W tej samej chwili dobiegł nas głos Josha, który nagle pojawił się na schodach prowadzących z piętra do salonu. – Andrea, nie widziałaś... – Na widok Iliasa mina mojego sublokatora zrzedła. Niewyraźnym chrząknięciem odpowiedział na grzeczne pozdrowienie ani oł a i ostentacyjnie unosząc głowę, pomaszerował do kuchni. – To byłoby na tyle – zwróciłam się do strażników, którzy zaczęli kolejno z n i k a ć z salonu. Zdążyli się już przyzwyczaić do takich sytuacji. – Andrea, czy mógłbym cię prosić na moment?! – zawołał do mnie Josh. Posłałam Iliasowi porozumiewawcze spojrzenie i weszłam do kuchni. – A on tu czego? – szepnął oskarżycielsko mój współlokator, gdy znalazłam się obok niego. – Wpadł z poranną wizytą. – Nie za wcześnie na towarzyskie spotkania? – Był w pobliżu i postanowił mnie odwiedzić. Nie mógłbyś być dla niego trochę milszy? To niegrzeczne tak burczeć, kiedy ktoś się z tobą wita – zwróciłam mu uwagę, robiąc przy tym groźną minę. – Przepraszam, ale to wszystko, na co mnie stać, jeśli chodzi o tego gościa – fuknął niezadowolony. – Dlaczego go nie lubisz? – On jest jakiś podejrzany – Josh jeszcze bardziej zniżył głos, żeby Ilias nie mógł go usłyszeć. – Podejrzany? O co? – zdziwiłam się, próbując jednocześnie ukryć rozbawienie.

– Nie o co, a dlaczego? – poprawił mnie. – Spójrz na niego. Wygląda, jakby go ktoś podrasował w Photoshopie. Jest w nim coś nieludzkiego. – Nie wiem, o czym mówisz. Znam go od dawna, to mój przyjaciel. – Ja mu nie ufam i ty też nie powinnaś. – Josh wyjrzał ostrożnie zza ściany oddzielającej kuchnię od salonu, jakby chciał sprawdzić, czy Ilias przypadkiem czegoś akurat nie kradnie. – Przesadzasz! To jest mój gość i chcę, abyś traktował go z należytym szacunkiem. Liczę, że weźmiesz to sobie do serca, bo będzie mnie często odwiedzał. – A więc jednak? – Jednak co? – zniecierpliwiłam się. – Miałem rację! Rozstałaś się z Kasparem dla tego wymuskanego gogusia! – Josh! Doprowadzasz mnie do rozpaczy tymi swoimi podejrzeniami. Lubię Iliasa, przyjaźnimy się, to wszystko! – rzuciłam szorstko i wróciłam do salonu. Anioł spoglądał właśnie przez okno na ogród; zdawał się nie przejmować dziwnym zachowaniem mojego współlokatora. – Słyszałeś? – zapytałam, stając obok niego. – Każde słowo. – Uśmiechnął się. – Nic na to nie poradzę. Uprzedził się do ciebie. – Taki już los aniołów. Ludzie nas nie widzą, nie słyszą, a kiedy ich

odwiedzamy, to najchętniej wyrzuciliby nas z domu. Westchnęłam. Nie mogłam się z nim nie zgodzić. – Wezmę torebkę i możemy iść. – Zniesmaczona nietaktownym zachowaniem sublokatora poszłam do sypialni po swoje rzeczy. Kiedy po chwili wróciłam, Josh niczym zawodowy śledczy przesłuchiwał Iliasa. – ...więc nie chodziliście razem do szkoły? – Nie przypominam sobie, żebym w ogóle do niej chodził – z anielskim wdziękiem odpowiedział Ilias. – Czyli nie masz żadnego wykształcenia? – dopytywał mój współlokator. – Mam wrodzoną mądrość, jeśli można tak powiedzieć. – I pewnie jesteś bezrobotny? – Zarobkowanie nie leży w mojej naturze – tłumaczył anioł. – To zupełnie jak z Joshem. W jego mniemaniu praca to zajęcie niegodne artysty – przerwałam im rozmowę, posyłając współlokatorowi gniewne spojrzenie. – Jestem gotowa. Idziemy? – zwróciłam się do Iliasa, który jak na rozkaz pożegnał

się z chłopakiem i ruszył do wyjścia. – Ten facet to nieudacznik – szepnął konspiracyjnie Josh, gdy anioł zniknął z pola widzenia. – Nie skończył żadnej szkoły, nie ma domu ani pracy. Uważaj na niego. – Dziękuję za troskę – wymamrotałam i wyszłam. W drodze do baru starałam się wytłumaczyć aniołowi, jak ważne są dla mnie relacje z Joshem i dlaczego nie powinien być aż tak oględny w swych odpowiedziach. Mój współlokator uwielbiał wymyślać najdziwniejsze teorie, co zdecydowanie nie służyło moim celom. Miałam już wystarczająco dużo problemów. Anioł odniósł się do tego ze zrozumieniem, ale po jego minie widziałam, że rozmowy z Joshem dostarczają mu sporo przyjemności i z niechęcią z nich zrezygnuje. – Anioły! – jęknęłam w duchu, wchodząc do środka. – Ich prostolinijność w ziemskim wydaniu to istna udręka... – Dlaczego nie zaprosiłaś Iliasa do środka? – Rozczarowana Yvette spoglądała przez okno za oddalającym się aniołem. – Spieszył się – ucięłam, zaskoczona jej reakcją. – Chętnie poznałabym go bliżej. Nigdy nie widziałam tak przystojnego mężczyzny... – Westchnęła z zachwytem. Przewróciłam oczami w odpowiedzi.

– Jesteś pewna, że nie ma dziewczyny? – Nie sądzę – odparłam z konieczności. – Myślisz, że mogłabym mu się spodobać? – Uwodzicielsko zarzuciła swoimi blond włosami. Wyglądała przy tym tak komicznie, że z trudem powstrzymałam się od śmiechu. Zamierzałam powiedzieć coś, co ją zniechęci do mojego przyjaciela, ale nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. Yvette była ładną dziewczyną o ujmującym uśmiechu, ale mimo swojej urody i łatwości w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi wciąż nie mogła znaleźć wymarzonego chłopaka. Większość jej związków kończyła się rozczarowaniem już po kilku randkach. Wciąż trafiała na mężczyzn, którzy albo szukali przygód, albo porzucali ją dla innych dziewczyn. Ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu dość często spoglądała rozmarzonym wzrokiem na Iliasa, a nie chciałam, żeby przytrafił jej się kolejny zawód miłosny. – On nie skończył żadnej szkoły i nie ma pracy – wygłosiłam pierwszą myśl, jaka przyszła mi do głowy. – Niewiarygodne – mruknęła Yvette.

– Sprawia wrażenie bardzo inteligentnego. – Krótko z nim rozmawiałaś. – Nie bądź złośliwa! – skarciła mnie. – Poza tym jest tu tylko przejazdem. To typ podróżnika i rzadko zatrzymuje się gdzieś na dłużej. Na twoim miejscu nie zawracałabym sobie nim głowy. – Szkoda, byłaby z nas świetna para... – Westchnęła z przejęciem. – Yvette, nie możesz oceniać ludzi po wyglądzie. Nawet go nie znasz. Skąd wiesz, że polubiłabyś go? – Ty go lubisz, to dla mnie wystarczająca rekomendacja – zakomunikowała otwarcie. – Poza tym kiedyś muszę znaleźć tego jedynego. – Ilias nim ni e j e s t! – podkreśliłam dobitnie ostatnie słowa i stanęłam za barem, zabierając się za polerowanie szklanek. – Masz, to dla ciebie. – Położyła na kontuarze niewielką kopertę i wzięła się za porządkowanie napojów w lodówce. – Co to jest? – zapytałam, patrząc na kopertę. – Nie wiem. Przyniósł to rano jakiś człowiek i kazał ci oddać. Odłożyłam ścierkę i badawczo przyjrzałam się przesyłce. – Spodziewasz się zamachu? – Zachichotała. – Na bombę mi to nie wygląda. – Nigdy nie wiadomo. – Ostrożnie wzięłam do ręki list i obróciłam go w palcach. Nie było na nim ani adresata, ani nadawcy. Moja ostrożność

wzbudziła ciekawość dziewczyny. Podeszła do mnie i zajrzała mi przez ramię. – Zobacz, co jest w środku – ponagliła. Z lekkim ociąganiem wyjęłam zawartość koperty. Było to zaproszenie na wieczorny spektakl do teatru. Zerknęłam na podpis i serce mi zamarło. W prawym dolnym rogu widniała niewielka złocona litera „S”. – Wiesz, kto mógł ci to przysłać? – Yvette była wyraźnie podekscytowana. – Pewności nie mam, ale wystarczy pójść, żeby się przekonać – odparłam wymijająco i schowałam zaproszenie do tylnej kieszeni dżinsów. – Czy to rozsądne? – Rozsądne pewnie nie, ale jaka adrenalina! – Puściłam do niej oko. Poczułam za sobą nagły podmuch powietrza i ujrzałam Haniela. Dał mi znak, żebym wyszła, byśmy mogli swobodnie porozmawiać. Przeprosiłam Yvette i udałam się na zaplecze baru. – To Narthangel? – zapytał anioł, patrząc na kopertę w moim ręku. – Samael! Narthangel nie jest tak wyrafinowany. – Czego może chcieć? – Nie mam pojęcia – przyznałam nie całkiem szczerze. – O rozejm raczej nie poprosi. – Bez względu na to, co oznacza to zaproszenie, nie powinnaś go przyjmować. Jeśli to on nasłał na ciebie tamte demony... – Sądzisz, że zaprosiłby mnie do teatru, żeby się zemścić? – przerwałam mu dość obcesowo. – To zbyt banalne. – A jeśli chce cię publicznie

upokorzyć? – Poniżyć mnie w oczach ludzi, których ma za nic, to dla niego żadna satysfakcja. Gdyby chciał to zrobić, poszukałby znacznie lepszej publiczności. Spotkania z Samaelem zawsze były jak wędrówka w nieznane rejony piekła. Nigdy nie można mieć pewności, czy uda się stamtąd wrócić. Obawiałam się jednak, że nie zostawił mi wyboru. Miałam wobec niego zobowiązanie i czułam, że nadszedł moment na spłatę długu. – Pójdę na to spotkanie. Może uda mi się skłonić Samaela, by zaprzestał swoich niecnych praktyk – powiedziałam do Haniela. – Wiesz, że to niemożliwe. Poza tym Michał nie pochwaliłby tego. Uważa, że Upadły miał dość czasu na to, żeby zmądrzeć. – Myślę, że Michałowi trudno pogodzić się z większością moich pomysłów. Skoro jednak nie mogę uniknąć konfrontacji z Samaelem, to przynajmniej powinnam spróbować pokojowego rozwiązania. – Twój upór jest zatrważający. – Haniel westchnął. – Wobec tego pójdziemy z tobą. Będziemy mieć nad wszystkim pieczę. – Bez was bym się nie ruszyła. – Przeszło mi przez myśl, że bez pomocy

aniołów przebieg tego spotkania mógłby być daleki od pokojowego. Kilka

godzin później, ubrana w gustowną czarną sukienkę i nieco spóźniona, dotarłam do teatru. Stanęłam przed wejściem do budynku i wzięłam głęboki wdech. Podążałam w nieznane. Moje ostatnie spotkanie z Samaelem było dla niego porażką, więc po tym zaproszeniu mogłam się spodziewać wszystkiego. Nie kontaktował się ze mną od pamiętnego dnia, czyli od przywrócenia więzów Drzewa Życia. Podejrzewałam, że spożytkował ten czas, by przygotować doskonały plan zemsty. – Jesteśmy z tobą – usłyszałam głos Sandalfona. Rozejrzałam się, ale nigdzie nie dostrzegłam aniołów. Domyśliłam się, że są już wewnątrz. Pchnęłam ciężkie metalowe drzwi i weszłam do środka. W holu przywitał mnie wysoki młody mężczyzna, który wziął ode mnie bilet i wskazał mi drogę do loży. Po chwili znalazłam się w ogromnej sali, po brzegi wypełnionej widzami. Przedstawienie już trwało. Samael, ubrany w elegancki smoking, siedział zapatrzony w scenę. Jego demoniczny urok wypełniał przestrzeń. Ku mojemu zdziwieniu nie było z nim Stelli. Odebrałam to jako zły znak. Zauważył moją obecność, ale nie dał tego po sobie poznać. Bezszelestnie zasiadłam obok niego. – Upiór w operze – powiedziałam, spoglądając w tym samym kierunku co on. – Tak! To mój ulubiony musical – oświadczył z udawanym zachwytem. – Mówiłam o tobie... Przeniósł powoli wzrok ze sceny na mnie.

– Spóźniłaś się! – Tylko trochę. Posłał mi cyniczny uśmiech i ponownie spojrzał w stronę aktorów. – Nie zaprosiłeś mnie po to, by wymieniać ze mną opinie na temat teatru, przejdźmy więc do rzeczy – ponagliłam chłodno. – Więcej szacunku dla sztuki – warknął. – Szacunku? Dodałeś do słownika nowe słowo? Jestem pod wrażeniem. Aria śpiewaczki wywołała burzę oklasków. Demon ochoczo przyłączył się do braw. Zastanawiałam się, przed kim odgrywa to przedstawienie. Nie miał w sobie nawet odrobiny poważania dla człowieka, nie wspominając już o stworzonych przez niego dziełach. Postanowiłam czekać cierpliwie. – Nie masz wrażenia, że jest tu za gorąco? – zapytał od niechcenia. – Tobie to chyba nie przeszkadza? – rzuciłam dwuznacznie. Na jego ustach zaigrał uśmieszek. – Miałem na myśli obecność twoich anielskich przyjaciół. Strasznie tu od nich tłoczno. Czyżbyś się czegoś obawiała? – Uniósł ironicznie brew. – Mam powody sądzić, że ktoś kazał swoim sługusom na mnie polować. Jesteś jedynym podejrzanym na mojej liście, więc nie dziwi cię chyba, że wolałam się ubezpieczyć. – Sugerujesz, że źle ci życzę? – Samael udał zdziwienie w iście mistrzowskim stylu. – Nigdy nie odważyłbym się podnieść ręki na posłańca. To wbrew zasadom. – Najwyraźniej któraś ręka wymknęła ci się spod kontroli – wymamrotałam i powiodłam wzrokiem po sali, na której aż roiło się od Upadłych. – Przyjęłam twoje zaproszenie, bo

uznałam, że powinniśmy porozmawiać o rozejmie – oświadczyłam z powagą. – Przyszłaś negocjować warunki czy wydawać rozkazy? – zapytał z kpiącym wyrazem twarzy, którym dawał mi do zrozumienia, że wie o moim spotkaniu z Agaresem. – Nie jestem zwolenniczką siłowych rozwiązań, ale jeśli nie dojdziemy do porozumienia, ta sytuacja nikomu nie wyjdzie na zdrowie. – Nie trudź się, aniołku, bo nie wzruszają mnie twoje dobre chęci. – Pochylił się lekko w moją stronę i szepnął: – Zamierzam sprawować niepodzielną władzę i interesuje mnie tylko wygrana, a ty wkrótce się przekonasz, jaka kara spotyka tych, którzy ośmielają się mnie upokorzyć. – Kiedyś ta ambicja cię zgubi. – Stawiam na to, że ciebie taki los spotka pierwszą. Jeśli mnie pamięć nie myli, zawarłaś ze mną układ, którego nie pochwaliliby twoi skrzydlaci przyjaciele. W zamian za Malchut obiecałaś mi drobną przysługę i czas, abyś wypełniła swoją część umowy. Poczułam dziwne mrowienie na skórze. Postanowiłam jednak nie okazywać zdenerwowania. – Nie obawiaj się, ja zawsze dotrzymuję danego słowa – ucięłam szorstko. – Zatem zabierz Narthangela do Otchłani, bo tylko w ten sposób uwolnisz świat od jego szaleństwa – powiedział

Samael z fałszywym uśmiechem. – Liczysz na to, że pójdę tam razem z nim, by mieć pewność, że nigdy więcej nie wróci? – Popatrzyłam na niego, z niedowierzaniem kręcąc głową. – Sprytnie to obmyśliłeś. – Obiecałaś mi. A to jedyne rozwiązanie, chyba że – uśmiechnął się przebiegle – go wykluczysz. Popatrzyłam na niego przerażona. – Nie umiałabyś tego zrobić, prawda? – Zaśmiał się. – Tak wiele dla niego poświęciłaś i teraz miałabyś wbić mu sztylet w serce? Nie! Na to jesteś zbyt święta. – Za każdym razem, kiedy cię widzę, przekonuję się, jak bardzo jesteś podły. Nie masz litości nawet dla tych, którzy są ci oddani – prychnęłam z odrazą. – Pomagam ci tylko spełnić kolejny dobry uczynek. – To pokazuje, jak bardzo masz wypaczone pojęcie o tym, co jest dobre. Nie upadnę, żeby ocalić ludzi przed Narthangelem, ale z przyjemnością poczekam na dzień, kiedy będę mogła zobaczyć twoją klęskę. Oczy Samaela zapłonęły. Nieznacznie przesunął rękę i ścisnął mi palce, niemal je miażdżąc. – Twoje niedoczekanie, moja piękna... – Uniósł moją dłoń do ust i złożył na niej przeciągły pocałunek. Kolejne gromkie oklaski przerwały naszą rozmowę. Samael zwolnił uścisk i wstał, by nagrodzić aktorów brawami. Serce łomotało mi w piersi jak oszalałe. Wiedziałam, do czego dążył. Chciał mojego upadku. Pieczołowicie plótł swoją intrygę jak pajęczą sieć. W loży po przeciwnej stronie

dostrzegłam Haniela. Z wyrazu jego twarzy domyśliłam się, że jest zaniepokojony. Anioły nie słyszały, o czym rozmawiałam z demonem, ale i tak czułam się nieswojo. – Jutro spodziewam się powrotu mojego zacnego przyjaciela – powiedział z nonszalancją Upadły, ponownie siadając obok mnie. – Spraw, żeby ten obłąkany z miłości do ciebie kochaś zniknął, nim pokrzyżuje moje plany. – Zapewniam, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś nie poczuł satysfakcji! – Poderwałam się z miejsca i ruszyłam do wyjścia. Jeszcze przez moment czułam na sobie wzrok Samaela. Był bardzo pewny siebie. Powrót Narthangela stanowił dla niego gwarancję, że tym razem zrealizuje plany, jakie ma względem mnie. Nietrudno było się domyślić, że pragnął mego upadku. Narthangel był zaledwie narzędziem w jego rękach. Wybiegłam z budynku i zatrzymałam przejeżdżającą taksówkę. Podałam kierowcy adres i zrezygnowana ciężko opadłam na oparcie siedzenia. Po chwili pojawił się przy mnie Haniel. – Czego chciał Samael? – spytał zaniepokojony. – Dał mi do zrozumienia, że pokojowe rozwiązanie nie wchodzi w grę. – Westchnęłam i przytknęłam

czoło do zimnej szyby. Bolało mnie to, że nie mogę być z nim szczera, ale nie miałam innego wyjścia. – Jutro pojawi się w mieście Narthangel. Muszę mieć pewność, że Kaspar i Barbs są bezpieczni – powiedziałam cicho. – Nic im nie grozi. Tym się nie martw – pocieszył mnie. Choć ciężko mi było rozstawać się z Kasparem, w tej sytuacji musiałam przyznać, że jego wyjazd był rozsądną decyzją. Nie chciałam, aby jego i Barbs spotkał taki sam los jak Carmen. Zamierzałam jeszcze coś powiedzieć, ale kierowca z zaciekawieniem zaczął zerkać we wsteczne lusterko. – Przepraszam. Mówienie do siebie to forma autoterapii. Robię to zawsze, gdy się zdenerwuję – wyjaśniłam mu naprędce. – Pomaga? – zaciekawił się mężczyzna. – Tylko czasami – jęknęłam. Haniel skinął mi na pożegnanie i zniknął. Weszłam do domu i cicho, nie chcąc budzić Josha, przemknęłam do sypialni. Nie miałam sił, żeby się przebrać. Położyłam się na łóżku i utkwiłam otępiały wzrok w suficie. Samael doskonale wiedział, jak wykorzystać przeciwko mnie obietnicę, którą mu złożyłam. Byłam przygotowana na to, że nadejdzie dzień, kiedy wyciągnie asa z rękawa, aby mnie pogrążyć. W tamtym momencie jednak najważniejsze było dla mnie dobro aniołów. Nie mogłam zdecydować inaczej i w duchu wierzyłam, że znajdę sposób, by Upadły nie zrealizował swoich planów. Dla ludzi istniało wiele odmian

grzechu: gdy nieświadomie, w wyniku słabości swego charakteru, naruszali prawo Stwórcy; kiedy je naginali, by osiągnąć określone korzyści i nieposłuszeństwo; gdy z rozmysłem i premedytacją łamali przykazania. Dla aniołów była tylko jedna kategoria grzechu. Każde odstępstwo od zasad ustanowionych przez Stwórcę było buntem. A bunt oznaczał upadek. Przywróciłam aniołom nieśmiertelność, ryzykując wszystkim, co miałam, a czekało mnie za to jedynie potępienie, bo tak stanowiło prawo. Wiedziałam, że w chwili, gdy spełnię obietnicę złożoną Upadłemu, przypieczętuję swój los. Z trudem podźwignęłam się na kolana. Otarłam wierzchem dłoni łzy, które spłynęły mi po twarzy, i spojrzałam na poduszkę. Leżały na niej białe lilie. „Kochany Josh” – pomyślałam, biorąc je do ręki. Symbol czystości i nadziei. Obie te rzeczy były mi teraz potrzebne.

Nad ranem ze snu wyrwał mnie potężny odgłos szalejącej burzy. Deszcz z impetem uderzał w okna pokoju, a zawodzenie wiatru dawało się słyszeć mimo piorunów. Podeszłam do okna. Niebo było czarne od chmur, jakby nagle nastąpiło zaćmienie słońca. Ogród za domem przypominał sadzawkę pełną wody, w której zniknęły wszystkie moje rośliny. Kolejne efektowne wejście Narthangela. Nie potrafił inaczej. – Już tu jest – oświadczył Haniel, pojawiając się przy mnie.

Anioł podążył za moim wzrokiem. Drzewa gięły się pod naporem wiatru, a spadające krople deszczu ścinały ostatnie pąki róż. – Boję się – powiedziałam, choć z trudem te słowa przeszły mi przez gardło. – Naprawdę się boję. – Zerknęłam na Haniela i nasze oczy się spotkały. Wiedział, że to nie gniew Narthangela mnie przeraża, lecz uczucie, które nas kiedyś łączyło. To ono sprawiało, że czułam się bezradna, choć miłość dawno wygasła. – Będziemy w pobliżu, gdybyś nas potrzebowała – powiedział anioł, by dodać mi otuchy. Przytaknęłam z wdzięcznością. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. – Andrea, robię kawę. Napijesz się? – zaspany głos Josha wyrwał mnie z rozmyślań. – Tak! Zaraz zejdę! – odkrzyknęłam. Anioł ukłonił się lekko i zniknął, zostawiając mnie samą w pokoju. Ubrałam się i chwilę potem dołączyłam do Josha w kuchni. – Dziękuję za kwiaty. – Usiadłam naprzeciwko niego. – Nie ma za co. – Upił łyk kawy. – Kto by pomyślał, że tak się zepsuje pogoda, jeszcze wczoraj było tak słonecznie. – Rzeczywiście – przyznałam. – Chyba daruję sobie dzisiejsze wykłady. Nie uśmiecha mi się gnać rowerem na uczelnię podczas takiej nawałnicy. – Josh przeciągnął się leniwie. – Ja na szczęście mam dziś wolny dzień. – Szczęściara. – Wierz mi, nie chciałbyś być na moim miejscu. – Posłałam mu przez stół rozpaczliwe spojrzenie. – Przepraszam. Wiem, że masz kłopoty w barze i to rozstanie z Kasparem... – urwał. – Ja też ci

niczego nie ułatwiam swoim zachowaniem w stosunku do tego... jak mu tam? – Ilias – powiedziałam z naciskiem. – Mógłbyś chociaż spróbować go polubić. – Może spróbuję – jęknął niechętnie. – Dzięki – wykorzystałam moment jego nieuwagi i zabrałam mu z talerza grzankę z serem. Warknął niezadowolony i pogroził mi palcem. – Na początku przyszłego miesiąca będzie wystawa obrazów w galerii Bransa, może wybrałabyś się ze mną? Tak, by oderwać się od codziennych trosk. – Josh poruszył zabawnie brwiami, żeby mnie rozśmieszyć. – Co to za wystawa? – Anioły w malarstwie. Od średniowiecza do współczesności. – A jakżeby inaczej! – zgodziłam się z entuzjazmem. Josh uwielbiał anioły, wciąż je malował. Prowadził nawet bloga, na którym z uporem maniaka dowodził, że doświadcza kontaktu z bożymi wysłannikami. Nawet nie przypuszczał, jak wiele jest prawdy w tym, co pisze. – No co?! – fuknął, widząc moje rozbawienie. – Przyda ci się trochę kontaktu ze sztuką i z wyższymi istotami. Jesteś strasznie przyziemna. Brakuje ci duchowości, która charakteryzuje ludzi o szerokich horyzontach myślowych. Nie wytrzymałam i parsknęłam

śmiechem. Przez dobrą chwilę nie mogłam się opanować. – Co cię tak bawi? – spytał zaskoczony, gdy nieco się uspokoiłam. – Uwielbiam cię, Josh. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. – Cokolwiek chodzi ci po głowie, mam nadzieję, że to nie jest żadna złośliwość. – Bez obaw. Tylko szczera prawda. Nagle dobiegł mnie dźwięk telefonu. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do salonu w poszukiwaniu torebki. W ostatnim momencie udało mi się ją znaleźć i odebrać połączenie. – Andrea? – pisnęła do słuchawki podekscytowana Yvette. – Taaak! – odparłam lekko zdyszana. – Chyba nie spałaś? – A nawet gdyby? To już raczej bez znaczenia. – No dobra! Wiesz, co się stało? – znów zapiszczała. – Nie, ale pewnie w tej sprawie dzwonisz. – Agares Black zamknął swój bar! – to zdanie oznajmiła z takim entuzjazmem, że omal od tego nie ogłuchłam. – To cudownie – powiedziałam beznamiętnie. – No co ty?! Nie cieszysz się?! – Jasne, że się cieszę. Tylko mniej to okazuję. – Wróciłam z telefonem do kuchni, by dokończyć kawę. – No dobra! Masz godzinę na to, żeby się ubrać i przyjechać do baru. – Do baru? Po co? – Postanowiliśmy uczcić nasze małe zwycięstwo. Faricci dziś stawia.

– A co zwyciężyliśmy? – zdziwiłam się. – No... Blacka! Andrea, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Słucham cię, ale na świętowanie triumfu to chyba jeszcze za wcześnie. Poza tym jest kiepska pogoda i nie chce mi się wychodzić z domu. – Zamów taksówkę. – Naprawdę dziękuję. To mój wolny dzień i chcę odpocząć. – Będziesz żałować! – Już mi z tym ciężko. – Westchnęłam. – Na pewno się nie skusisz? – Dzięki, Yvette, ale nie mam dziś nastroju na towarzyskie spotkania. Bawcie się dobrze. Jutro mi wszystko opowiesz. – Jak chcesz – odparła trochę rozczarowana i rozłączyła się. – Musisz iść do pracy? – spytał Josh, gdy odłożyłam telefon. – Nigdzie się nie wybieram – oświadczyłam stanowczo i pochyliłam się nad kawą. Agares co prawda zamknął swój klub, lecz nie było to żadne zwycięstwo. Zbyt dobrze znałam Upadłych, żeby myśleć, iż udało mi się ich pokonać. Świętowanie ich przegranej było najbardziej nierozsądną rzeczą, jaką mogłabym zrobić. Do późnego popołudnia prowadziliśmy z Joshem ożywione rozmowy. Starałam się nie myśleć o niczym, tylko ukradkowo zerkałam w stronę okna. Zastanawiałam się,

z której strony nadejdzie demon. Nie miałam wątpliwości, że znajdzie sposób, by do mnie dotrzeć. Nie zamierzałam się przed nim ukrywać. Kiedy po kolacji pożegnałam się z moim współlokatorem i wróciłam do pokoju, po raz pierwszy ogarnęło mnie zwątpienie. Czy byłam w stanie przechytrzyć Samaela? Czy istniała jeszcze szansa, że znajdę w sobie siłę, o której mówił Metatron? Położyłam się na łóżku i przymknęłam powieki. Każda część mnie mówiła, że Narthangel wrócił i jest blisko. Niemal czułam jego obecność. Dotyk jego palców na moim policzku, zapach, namiętny szept. Był moją największą słabością, moim przekleństwem. Podarował mi miłość, która na zawsze odmieniła mój los. Im bardziej pragnęłam jej się pozbyć, tym bardziej mnie wypełniała. Przerażała mnie myśl o spotkaniu z nim. Ilekroć się pojawiał, przeszłość ożywała. Teraz, kiedy nie było przy mnie Kaspara, czułam się bezbronna. Tylko on sprawiał, że bez lęku mogłam stawić czoła Narthangelowi. Rozdział III Dzień po zamknięciu nocnego klubu Agaresa Casablanca znów się zaludniła. W barze zaczęły się pojawiać grupy osób, początkowo niewielkie, ale dzięki nim to opustoszałe do niedawna miejsce

ożyło. Zadzieranie z Agaresem może nie było najrozsądniejszym pomysłem, ale za to skutecznym. Nie miałam wątpliwości, że na liście moich zagorzałych wrogów pojawił się kolejny Upadły. Mało mnie to jednak obchodziło. Po wyczerpującym dniu wróciłam do domu i od razu padłam na kanapę. Byłam gotowa spać na niej do rana. Josha nie było, wyczułam za to obecność anioła. – Sandalfon? Wyszedł z kuchni w eleganckim wieczorowym stroju, co od razu przykuło moją uwagę. – Wybierasz się dokądś? – zapytałam, siadając z wrażenia. – Idziemy dziś na przyjęcie – oświadczył i wskazał gestem suknię, której wcześniej nie zauważyłam. – Domyślam się, że to nie będzie zwyczajny wieczór? – Zerknęłam na niego podejrzliwie. – Powiedzmy, że idziemy wymierzyć sprawiedliwość. Chciałaś się przyłączyć, więc uznaliśmy, że tym razem możesz nam towarzyszyć. – W takich strojach? – Podeszłam do rozłożonej na sofie kreacji, żeby przyjrzeć się jej z bliska. Uszyto ją ze ślicznej satyny w kolorze weneckiego różu, odsłaniała ramiona i plecy na wysokości łopatek. Brzegi i dół ozdobione były drobnymi perłami,

połyskującymi w sztucznym świetle. – Jesteś pewien, że powinnam to na siebie włożyć? – zapytałam, delikatnie muskając materiał. – Sądzę, że tak – odparł Sandalfon. – Jesteśmy już trochę spóźnieni, więc byłbym wdzięczny, gdybyś się pośpieszyła. Z lekkim ociąganiem wzięłam strój i poszłam do sypialni, żeby się przebrać. Nie byłam pewna, dlaczego tym razem postanowili zabrać mnie ze sobą, ale wolałam nie pytać. Włożyłam suknię i przejrzałam się lustrze. Wyglądałam dość atrakcyjne, nawet zbyt atrakcyjnie jak na łowcę demonów. Spięłam włosy w niski kok i roztarłam nieco jasnego pudru na zaczerwienionych policzkach. Kiedy moje palce zetknęły się ze skórą, wróciło wspomnienie o Narthangelu. Popatrzyłam na swoje odbicie i jeszcze raz dotknęłam twarzy. Czy to możliwe, że nawet z oddali tak na mnie oddziaływał? Potrząsnęłam głową, by pozbyć się natrętnych myśli, i zbiegłam schodami z powrotem do salonu. Ilias czekał na mnie przed domem. Wsiedliśmy do zamówionej taksówki i samochód ruszył. – Dokąd jedziemy? – zapytałam anioła, gdy zauważyłam, że omijamy centrum. – Do rezydencji w zachodniej części miasta. Powinniśmy dotrzeć tam za parę minut – odparł i spojrzał przez szybę na sznur samochodów przed nami. Poczułam się dziwnie. Zabiegałam o to, by móc towarzyszyć aniołom w ich wyprawach, bo wierzyłam, że to pozwoli mi zapomnieć o rozstaniu z Kasparem. Teraz jednak nie byłam już tego taka pewna. – Wahasz się? – zapytał Ilias, widząc

zakłopotanie na mojej twarzy. – Nie – skłamałam. – Zastanawiam się tylko, komu chcecie wymierzyć dziś sprawiedliwość. Anioł uśmiechnął się tajemniczo, ale nie odpowiedział. – Czy dla własnego bezpieczeństwa nie powinnam wiedzieć więcej? – dociekałam zaintrygowana. – Jeśli ktoś dziś będzie w niebezpieczeństwie, to na pewno nie ty. Zagadkowa mina anioła trochę mnie zaniepokoiła. Najwyraźniej jednak nie zamierzał udzielać mi żadnych wyjaśnień. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, otworzył mi drzwi i pomógł wysiąść z samochodu. – Gotowa? – Można być na to gotowym? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie i ruszyłam w kierunku okazałej willi. Otoczona rozległym parkiem, z równo przyciętym żywopłotem, przypominała starą wiktoriańską budowlę. Jedynie nowoczesne elementy elewacji wskazywały, że dom jest nowy. – Spodziewałabym się raczej, że zabierzesz mnie do obskurnego lokalu nocnego w dzielnicy Upadłych, a nie w tak wytworne miejsce – oświadczyłam, rozglądając się

po gustownym holu, w którym się znaleźliśmy. – Moja droga – anioł położył sobie moją dłoń na przedramieniu – tu znajdziesz znacznie więcej demonów niż gdziekolwiek indziej. – Poprowadził mnie do obszernego salonu, tłumnie obleganego przez ludzi pogrążonych w rozmowie. – Tylko się rozejrzyj – zniżył głos do szeptu. Powiodłam wzrokiem po sali. Na pozór wszystko wyglądało idealnie. Eleganckie wnętrze urządzone z gustem i wyczuciem, ale nieprzygniatające bogactwem. Raczej klasyczne. Zupełnie nie w stylu lubujących się w przepychu Upadłych. Dystyngowani goście – kobiety w wyszukanych kreacjach i drogiej biżuterii, mężczyźni w dobrze skrojonych garniturach. Nic nadzwyczajnego, przynajmniej dla tych, którzy na co dzień stykali się z wyższymi sferami. – Jesteś pewien, że są tu Upadli? – Pochyliłam się w stronę anioła, by nikt nie słyszał tego, co mówię. – Tak! – odpowiedział, podając mi szampana, który zdążył wziąć od przechodzącego obok kelnera. – Co mam z tym zrobić? – Spojrzałam na kieliszek. – Udawaj, że pijesz. – Uśmiechnął się.

To była moja pierwsza wojenna wyprawa przeciwko demonom. Ale szczerze mówiąc, nie tak ją sobie wyobrażałam. Przechadzanie się w długiej wieczorowej sukni w niczym nie przypominało krwawej rzezi z Megiddo. Mój niepokój wzrastał z każdą chwilą. Kątem oka dostrzegłam Haniela i Metatrona, którzy w swych ludzkich wcieleniach spacerowali wśród gości. Wprawdzie byli wytwornie ubrani i pogrążeni w rozmowie, lecz z daleka było widać, jak bardzo są skoncentrowani. Coś wisiało w powietrzu. To było jak cisza przed burzą. Mój towarzysz zdawał się nie okazywać zdenerwowania. Zastanawiałam się, czy to przez wzgląd na mnie. Po chwili zauważyłam wchodzącego do sali Kamaela. Zaraz za nim weszli Rafael i Michał. Wzrok tego ostatniego mówił sam za siebie. Chodziło o coś znacznie więcej niż wymierzanie sprawiedliwości. Anioły rozpierzchły się po całej sali, jakby formowały szyk bojowy. Były tak skupione, że

niemal mnie nie dostrzegały. Rozglądały się uważnie na boki, jednocześnie próbując pozostać niezauważonymi. Gdy w drzwiach prowadzących na taras stanął Zadkiel, już wiedziałam, że obstawiły wszystkie wyjścia z budynku. Chciałam zapytać o to Iliasa, ale ten nagle zastygł w bezruchu i natychmiast oczy pozostałych powędrowały w tę samą stronę. Odwróciłam się. Na szczycie schodów prowadzących na ogromny balkon na piętrze stał Narthangel. Jego czarne włosy połyskiwały w blasku rozlicznych świateł, a śniada cera lśniła na tle śnieżnobiałej koszuli. Niezapięte guziki i niedbale narzucona ciemna marynarka sprawiały, że wyglądał jak znudzony arystokrata. Sprawiał wrażenie spokojnego, mimo to jego oczy zdradzały wyjątkową czujność. Z wyższością powiódł wzrokiem po zebranych i napotkał moje przerażone spojrzenie. Serce zamarło mi w piersi. – Przykro mi, Azathro – szepnął Ilias. Dopiero teraz zrozumiałam. To Narthangel był celem dzisiejszej

obławy. Demon, który nadal się we mnie wpatrywał, również był tego świadomy. Kieliszek z szampanem wypadł mi z ręki i z hukiem rozbił się o posadzkę. W salonie pełnym ludzi nagle zapadła martwa cisza. A przynajmniej tak mi się wydawało. Przeniosłam zlękniony wzrok na anioła. – Przykro mi – powtórzył. – To się musi skończyć. – Nie róbcie tego – szepnęłam. – Potrzebuję go. – Za późno. Dość już wyrządził zła. – Tylko on może zaprowadzić mnie do Carmen – mówiłam niemal bezgłośnie. Anioł przeczącym ruchem głowy dał mi do zrozumienia, że nic się nie da zrobić. Wyrok zapadł. Spojrzałam na Narthangela. Wciąż stał nieporuszony. Jakby czekał. Wpatrywałam się w niego z narastającą paniką. Miałam wrażenie, że nie zdołam przed nim ukryć swoich prawdziwych uczuć. W jego oczach, niemal granatowych od gniewu, dostrzegłam błysk satysfakcji. Nagle w sali zrobiło się poruszenie. Zanim się zorientowałam, Narthangel zniknął, a zaraz za nim zniknęły anioły. Zostałam sama pośród ludzi. Wiedziona instynktem, wybiegłam na zewnątrz budynku. Nikogo tam jednak nie zastałam. Zdjęłam buty, gotowa udać się w pogoń za Narthangelem i strażnikami. Nie miałam jednak pojęcia, dokąd biec. Starałam się pozbierać myśli, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Opuściłam teren rezydencji i wbiegłam na chodnik.

„Gdzie jesteś?” – rozpaczliwie poszukiwałam kontaktu z Upadłym za pomocą swych myśli. W odpowiedzi pojawiła się jeszcze bardziej przygnębiająca cisza. Uniosłam suknię na wysokość kolan i rzuciłam się na oślep przed siebie. Pocieszałam się, że nie odczuwam bólu. Gdy Kaspar walczył z Narthangelem, na moim ciele pojawiały się wszystkie rany demona. Może nie było jeszcze za późno. Biegłam coraz szybciej. Skręciłam w kolejną przecznicę. Brakowało mi już tchu. Ulice stawały się coraz ciemniejsze i coraz bardziej ponure. Potknęłam się i wpadłam na ścianę. Raptem zza drzew wyłoniły się dwie znajome sylwetki – Zavebe i Orus. Jęknęłam na ich widok. – Do usług. – Jeden z Upadłych ukłonił się i wymierzył w moją stronę

lufę pistoletu. Poczułam ostre ukłucie w ramię i osunęłam się na ziemię. Powoli wracała mi świadomość. Powieki, mimo że ciężkie, delikatnie drgnęły. Pod opuszkami palców wyczułam miękkość jedwabiu. Poczułam

przeszywające ukłucie w ramieniu. Otworzyłam oczy. W pokoju panował półmrok. Widok zza ogromnego okna na przeciwległej ścianie wskazywał, że jest noc. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem i jak długo spałam. Niewielka nocna lampka przy łóżku oświetlała zaledwie mały fragment pomieszczenia. Jak przez mgłę przypomniałam sobie przyjęcie, zaułek i strzał. Syknęłam z bólu. Ws tał am i przytrzymując się ściany, podeszłam do okna. Kręciło mi się w głowie. Byłam tak otępiała, że dopiero po chwili dotarł do mnie dziwny zapach rozchodzący się po pokoju. Obróciłam nieznacznie głowę i w księżycowym blasku rozpoznałam zarys męskiej sylwetki. Ktoś siedział w eleganckim rzeźbionym fotelu na wprost mnie i palił cygaro. – To ty? – wyszeptałam z niedowierzaniem. – Spodziewałaś się już mnie nie zobaczyć? – spytał Narthangel i wypuścił chmurę dymu, za którą na moment zniknęły jego drapieżne oczy. Zatkało mnie. Wyglądał oszałamiająco. Ciemne włosy ze srebrnymi refleksami okalały mu miękko twarz, uwydatniając jej intrygujące rysy, a wyraźnie zarysowane kości

policzkowe i męski podbródek zdradzały, że pod tą niespotykaną urodą skrywa się wyjątkowo niebezpieczny osobnik. Miał na sobie ten sam gustowny strój co na przyjęciu. Ciasno przylegająca do masywnego ciała marynarka, niedopięta na piersi koszula... Zaczerpnęłam tchu. Był tak piekielnie przystojny, że nie mogłam przestać na niego patrzeć. – Jak udało ci się uciec? – zapytałam ostrożnie, próbując ukryć zachwyt. Kąciki ust demona drgnęły w ironicznym uśmiechu. – Dziwi cię to, że siedmiu aniołów nie może dopaść jednego Upadłego? – Zgrabnie obrócił w palcach cygaro i rzucił mi powłóczyste spojrzenie spod przymkniętych powiek. – Jak widzisz, wszystko jest możliwe, kiedy mocno się czegoś pragnie... Wzrok Narthangela prześlizgnął się po moich nagich ramionach i spoczął w miejscu, gdzie ramiączko sukienki lekko się zsunęło. Poprawiłam je dyskretnie i zmieszana odwróciłam głowę. – Martwiłaś się o mnie? – zapytał niskim gardłowym głosem, który sączył mi się do ucha i rozbrzmiewał w całym ciele. – Nie obchodzi mnie los Upadłych – odparłam chłodno. – Mój też nie...?

– Zwłaszcza twój – skłamałam. W rzeczywistości jakaś część mnie się cieszyła, że nic mu się nie stało. Nie miałam pojęcia, jak zdołał się wymknąć aniołom, ale nie czułam się na siłach, by tego dociekać. Pulsowanie w głowie nie ustępowało, a bliskość Narthangela wzmagała moją czujność. Był pokusą w najczystszej postaci, a ja nie chciałam znów popełnić tego samego błędu. – Czy ty się mnie boisz? – Jego głos wyrwał mnie z zamyślenia. – Nie, chociaż pewnie powinnam. – Nieznacznym gestem wskazałam mu ślad na lewym ramieniu, który został mi po ukłuciu strzałką ze środkiem usypiającym. Na twarzy demona pojawił się grymas niezadowolenia. – Wybacz, nie chciałem cię skrzywdzić – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Dopilnuję, by winnych ukarano. – Ty kazałeś mnie porwać, więc to twoja wina – wymamrotałam. Upadły powolnym gestem zgasił cygaro i oparł dłonie na poręczach fotela. – Zatem ukarzę siebie. – Czyżby? – zapytałam kpiąco. – Przez chwilę będę tu siedział i tylko na ciebie patrzył... Wierz mi, mieć cię w zasięgu ręki i nie móc dotknąć, to większa tortura, niż sobie wyobrażasz. Jego słowa przyprawiły

mnie o szybsze bicie serca. Zauważyłam, jak kurczowo zaciska dłonie na oparciach wytwornego mebla, i zrozumiałam, że mówił poważnie. – Dlaczego mnie tu sprowadziłeś? Czego ode mnie chcesz? – spytałam. – Czego chcę? – Zastanowił się. – Myślę, że wiesz... Przełknęłam nerwowo ślinę. – Oszukałaś mnie i porzuciłaś dla tego odmieńca – mówił cichym chrypliwym głosem. – Wróciłem, żeby cię odzyskać. – Zmyliłeś anioły, by twoje sługusy mogły mnie tu sprowadzić, i uważasz, że w ten sposób mnie zdobędziesz? – Cóż, jestem dobrym strategiem, chociaż nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem. Nie sądzę jednak, żebyś była tu wbrew sobie. – Masz rację, czekałam z niecierpliwością, aż mnie ustrzelisz w ciemnym zaułku i każesz nieprzytomną zawlec w jakieś obskurne miejsce – parsknęłam, rozglądając się z pogardą dookoła. Demon wstał i powolnym krokiem przeszedł przez pokój. Mimo czaru, jaki wokół siebie roztaczał, wyczuwałam w nim tłumioną dzikość. Z lekkim ociąganiem zdjął marynarkę i rzucił ją na łóżko. – Jeśli pozwolisz, wynagrodzę ci wszelkie niedogodności – szepnął. Spojrzenie, które rzucił mi spod długich czarnych rzęs, sprawiło, że mój puls gwałtownie przyśpieszył. – Dziękuję! Nie skorzystam – odparowałam.

– Jesteś tego pewna? – Podszedł i oparł dłonie po obu stronach mojego ciała, przypierając mnie do ściany. – Najzupełniej – wyjąkałam, ale w moim głosie nie było już poprzedniej stanowczości. Wokół Upadłego unosił się zniewalający zapach, krew we mnie zawrzała. Wszystko w nim było doskonałe: ciało, twarz, głos, to jak się poruszał, jak pachniał... Przymknęłam powieki. – Powiedz, co mam zrobić, żebyś zapomniała o bólu – wyszeptał i złożył przeciągły pocałunek na moim zranionym ramieniu. Zadrżałam, kiedy jego miękkie wargi dotknęły mojej skóry i zaczęły sunąć w kierunku łokcia. Gorący oddech demona znaczył ślad tej subtelnej wędrówki i przyprawił mnie o kolejny dreszcz. Chciałam się od niego odsunąć, ale zamknął mnie między swymi potężnymi ramionami. – Czy tak jest dobrze? – wymruczał. – Nie – odparłam, nieświadoma, jak zadziornie zabrzmiała ta odpowiedź. Narthangel uśmiechnął się, a jego oczy zapłonęły. – Wybacz, że jestem taki niezdarny, lecz w moim życiu była tylko jedna kobieta... – Zmysłowym ruchem kciuka obrysowywał kontur mojego podbródka. Jego palec powoli wędrował wzdłuż policzka, tam i z powrotem, aż w końcu zatrzymał się na linii dolnej wargi. – Gdybym tylko wiedział, co zrobić, byś znów mnie zapragnęła – mruknął, wpatrując się w moje drżące usta. – Oddałbym wszystko, aby usłyszeć, jak to mówisz...

Wsunął palce w moje włosy i zaczął mi delikatnie masować skórę u nasady karku. – Powiedz, że tęskniłaś, że nadal mnie chcesz... Próbowałam zaprotestować, ale nie mogłam. Wpatrywałam się w demona jak zahipnotyzowana. Jego czarne włosy połyskiwały w słabym świetle, a lazurowe oczy wypełniała namiętność. Wmawiałam sobie, że to środek usypiający wciąż krąży w mojej krwi i czyni mnie tak podatną, ale to nie była prawda. Narthangel był jak malowidło na ścianie Josha: nie dawał się wymazać. Zwłaszcza kiedy był tak blisko. – Wypuść mnie – poprosiłam cicho, próbując się od niego odsunąć. – Ty nie chcesz odejść – zauważył swym zniewalająco niskim głosem i pochylił się do mojego ucha. – Czujesz, jak twoje ciało domaga się tych czułości? Jak pragnie, bym je dotykał? Patrzyłam, jak usta demona suną po moim obojczyku, nie byłam w stanie myśleć o niczym innym. Nigdy dotąd jego czar nie działał na mnie aż tak silnie. Jego bliskość, zapach i tembr głosu obezwładniały. Miałam wrażenie, że w powietrzu zaczął się unosić jakiś intensywny afrodyzjak, który mnie odurzał. – Chcę... – Przymknęłam powieki. Nie dokończyłam zdania. Czułam, że mój opór słabnie z każdą chwilą. – Weź wszystko, co mam – szepnął Narthangel i jego usta zawisły tuż nad moimi. – Zostaliśmy dla siebie stworzeni... jestem tylko twój... Zacisnął

dłonie na moich nadgarstkach i przygniótł mnie swoim ciałem. Oddychałam równie ciężko jak on. – Pocałuj mnie. Dotknij mnie – prosił płomiennie. Uwolniłam dłoń z uścisku i wsunęłam pod jego rozpiętą na piersi koszulę. Nasze ciała się zetknęły, a po pokoju rozniósł się cichy jęk rozkoszy. Mięśnie pod koszulą naprężyły się jak struny i w jednej chwili stalowe ramiona oplotły mnie niczym zdradziecki bluszcz. – Kochaj mnie – usłyszałam pożądliwy szept. Poczułam, jak jego wargi miękko opadają na moje usta, i zalała mnie fala gorąca. Oszołomiona, zarzuciłam mu ręce na szyję i odwzajemniłam pocałunek. – Kochaj mnie, Azathro – poprosił niemal błagalnie i zamknął mi usta kolejnym pocałunkiem. Było w nim nie tylko pożądanie, ale też długo skrywana tęsknota. Zawirowało mi w głowie. – Nie! – krzyknęłam ostatkiem sił i odepchnęłam demona. Narthangel odskoczył ode mnie jak oparzony. Oczy iskrzyły mu z gniewu. Rysy twarzy jeszcze się wyostrzyły w przyćmionym świetle lampki. – Pragniesz mnie równie mocno jak ja ciebie. Wiesz dobrze, że musimy być razem – wydyszał wzburzony. Czułam, że palę się ze wstydu. Stanęłam po drugiej stronie pokoju, aby być jak najdalej od niego. – Nigdy nie będziemy razem –

rzuciłam, wciąż zażenowana swoją uległością. – Zamierzasz odzyskać Nefilima, więc zrobisz, co zechcę. Oboje wiemy, że lubisz poświęcać się dla innych. Oddasz za niego życie, nawet gdyby to oznaczało, że skażesz się na wieczne potępienie. Popatrzyłam na niego, nie rozumiejąc, o czym mówi. Dopiero po chwili to do mnie dotarło. – A więc to ty zaplanowałeś zabicie Carmen – stwierdziłam z odrazą. – Odebrałeś jej ludzkie życie, żeby zmusić mnie do upadku. Jak mogłeś? – Zrobiłem to dla nas. Za jednym zamachem pozbyłem się z twojego życia dwóch Nefilimów – oświadczył arogancko. Pomyślałam o Kasparze i o tym, ile bólu musiało sprawić mu zniknięcie siostry i nasze rozstanie. – Jesteś potworem! – Podeszłam do demona i uderzyłam pięścią w jego tors, nie potrafiąc pohamować złości. Raz po raz wymierzałam mu ciosy, chcąc wyrzucić z siebie całą tłumioną wściekłość. Świadomość, że to przeze mnie Carmen utknęła w Otchłani, była nie do zniesienia. – Dość! – burknął i złapał mnie za nadgarstek. Próbowałam się wyswobodzić, ale jego uchwyt był zbyt silny. – Zrobiłem to, bo nie pozwolę, by odebrał mi cię Nefilim! Nie po to porzuciłem Królestwo, aby teraz jakiś odmieniec... – urwał nagle, jakby zdał

sobie sprawę, że powiedział za dużo. Wypuścił moją dłoń i odwrócił się w stronę okna. Cokolwiek wymknęło mu się z ust, przywołało nieprzyjemne wspomnienia. Byłam zaskoczona. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek uda mi się zobaczyć grymas bólu na jego twarzy. – Uwolnij Carmen – poprosiłam. Liczyłam, że w chwili słabości okaże jej litość, kiedy jednak na mnie spojrzał, w jego oczach dostrzegłam już tylko chłód. – Jeśli chcesz ją znaleźć, musisz po nią pójść – oznajmił beznamiętnie. – Wiesz, że anioły nie mogą wejść do Otchłani. – Mogą! Gdy popełnią grzech. – Na ustach demona zamajaczył niewyraźny uśmieszek. Wstrzymałam oddech. – Kiedy to zrobię, nie będzie dla mnie odwrotu... – A wtedy zawsze już będziemy razem – odparł z wyrazem triumfu. – Nie doczekasz się! – Jestem cierpliwy – powiedział Narthangel z goryczą. – Masz przynajmniej dwa powody, żeby to zrobić. Pierwszy: żeby uratować Nefilima, drugi: nadal mnie kochasz. – To nieprawda. Jak mogłabym kochać kogoś, kto sieje tylko nienawiść? – Sama sobie na to odpowiedz. Z nas dwojga tylko ty to wiesz. Cofnęłam się instynktownie w stronę drzwi. – Nigdy nie będę twoja. Lepiej, żebyś się z tym pogodził. – Nie masz wyboru. Jeśli nie

uratujesz Nefilima, przestaniesz być Nieskazitelna, jeśli go uratujesz, upadniesz... Tak czy inaczej należysz już do mnie. – Nawet gdyby to miało trwać kolejne tysiąclecia, znajdę sposób, żeby wydostać Carmen i uwolnić się od ciebie. W mgnieniu oka Narthangel znów znalazł się przy mnie i zamknął mnie w żelaznym uścisku swoich ramion. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa – wycharczał mi do ucha, z trudem kontrolując oddech. – Chcesz, abym żebrał o twoją miłość? Zrobię to! Chcesz mnie ukarać za to, że cię zawiodłem? Dobrze! Ale nie odtrącaj mnie w ten sposób. W moim ciele drzemie demon, który pragnie cię bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. Nie wiem, czy jestem w stanie go powstrzymać. Odsunął się ode mnie i zabrał marynarkę z łóżka. – Prześpij się! Dokończymy tę rozmowę jutro – rzucił szybko i wyszedł z pokoju. Gdy drzwi się za nim zatrzasnęły, położyłam się na łóżku i zaczęłam płakać. Nie miałam pojęcia, że Narthangel może być zdolny do takiego okrucieństwa. Wiedziałam, że jest gotów zniszczyć wszystko, co stoi mu na drodze do mnie, ale nie sądziłam, że mógłby chcieć mnie

skrzywdzić. Z premedytacją zaplanował każdy szczegół, by pozbawić mnie Światła i związać ze sobą. Prawie do rana krążyłam nerwowo po pokoju, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Wiedziałam, że muszę uwolnić Carmen i zwrócić jej ludzkie życie, ale zejście do Otchłani było wykluczone. Miałam do spełnienia misję, byłam Wybrańcem, więc nie mogłam poświęcić milionów śmiertelnych, by ratować jednego Nefilima. Ta świadomość doprowadzała mnie do rozpaczy. Gdybym nie pokochała Kaspara, Narthangel nie pragnąłby teraz zemsty i Carmen nadal by żyła. Gdyby nie moja słabość do Upadłego, Samael nie mógłby mnie szantażować. Dlaczego nie mogłam być taka jak inne anioły? Dlaczego tylko mną targały uczucia i namiętności, które pozostałym strażnikom były zupełnie obce? Miałam w głowie całkowity mętlik. Powrót Narthangela sprawiał, że nie mogłam być pewna nawet własnych uczuć. Podeszłam do okna i oparłam czoło o zimną szybę. Na niebie pojawiały się pierwsze oznaki świtu. Nie wiem, jak długo tak stałam, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem, gdy nagle oślepiający blask słońca poraził moje

źrenice. Zamrugałam gwałtownie. – Widzę, że postanowiłaś tej nocy nie spać – usłyszałam za sobą głos Upadłego. – W niewoli sen nie przychodzi zbyt łatwo – odpowiedziałam cicho, odwracając się w jego stronę. Stał w drzwiach, niedbale oparty o futrynę, i lustrował mnie swoim przenikliwym wzrokiem. – Nie jesteś więźniem. Drzwi były otwarte – oznajmił z nieskrywaną radością. Spojrzałam na niego i uświadomiłam sobie, że nawet nie próbowałam uciec. Byłam przekonana, że zostałam zamknięta, i nawet nie zadałam sobie trudu, by to sprawdzić. – Dobrze wiesz, że twoje miejsce jest przy mnie, dlatego zostałaś – powiedział miękko i podszedł do mnie. – To musiało się stać, najdroższa. Ta miłość jest silniejsza niż wszystko, co nas otacza. – Objął mnie ramieniem i ukrył twarz w zagłębieniu mojej szyi. – Tęskniłem za tobą – szeptał, gładząc mnie po włosach. – Chcę sprawić, żebyś była ze mną szczęśliwa... – Chcesz, żebym była szczęśliwa? To zostaw mnie w spokoju – warknęłam i odepchnęłam go. – Nie zostałam tutaj dla ciebie! Byłam pewna, że mnie tu zamknąłeś. – Doprawdy? – Jego ton przepełniała ironia. – Sądzisz, że mógłbym uwięzić anioła? – Zaśmiał się histerycznie. Poczułam się głupio. Byłam tak przerażona, że o tym nie pomyślałam. – Zdaje się, że sama musisz odpowiedzieć sobie

na pytanie, dlaczego wciąż tu jesteś. – Już nie! – parsknęłam i ruszyłam do drzwi, gotowa jak najprędzej opuścić to miejsce. Nim zdążyłam minąć Upadłego, ten złapał mnie za rękę i przytrzymał. – Nie tak szybko! Zerknęłam na jego dłoń, która zaciskała się na moim przedramieniu, i wyszarpnęłam się z uścisku. – Anioły wydały na mnie wyrok – oznajmił cierpko. – Jeśli mnie opuścisz, odbiorą mi ciało i nigdy już nie powrócę. – Zasłużyłeś na to! – Być może. Ale wiesz, co to oznacza. Znajdę się na dnie najmroczniejszej z czeluści, pozostawiony na pastwę szaleństwa i rozpaczy, z dala od ciebie, przez całą wieczność... – Musnął kciukiem mój policzek. – Żałuję, że nie stało się to wcześniej. – Odejdź ze mną, a ocalisz nas oboje. – Próbujesz mnie uwodzić, szantażować, zastraszać, a teraz wzbudzać moją litość. Co jeszcze zrobisz, żeby dopiąć swego? Zasłużyłeś na swój los. – Odejdź ze mną... Popatrzyłam na niego ze współczuciem. – Nagle przeraziłeś się ciemności? Ty, który nie miałeś litości dla śmiertelnych, liczysz, że ktoś okaże ją tobie?

– Jedyne, czego się boję, to wieczność bez ciebie. Nic nie przejmuje mnie większą grozą niż świadomość, że mógłbym cię utracić. – Więc powinieneś zacząć się bać – odparowałam bez namysłu. Oczy Narthangela przybrały wygląd dwóch kraterów wrzącej lawy. – Zatem idź! – warknął wściekle. – Podszedł do drzwi i pchnął je z furią. – Tym razem mam pewność, że wrócisz, dlatego nie będę cię zatrzymywał. Uciekłam. Wybiegłam na ulicę na boso i w wieczorowej sukni. Był środek dnia. Ruszyłam przed siebie. Ciepły wiatr szarpał moje splątane włosy, a słońce paliło nagą skórę ramion. Przechodnie spoglądali na mnie jak na egzotyczne zjawisko. I tak właśnie się czułam. Byłam aniołem bez skrzydeł, człowiekiem bez ludzkiej duszy. Istotą zawieszoną między piekłem a niebem. Chodnik pod moimi stopami zmienił się w piaszczystą drogę. Kiedy uniosłam głowę, ujrzałam Har-Megiddo. Wspięłam się na szczyt. U podnóża wzniesienia rozpościerał się widok na miasto. Patrzyłam na nie jak na ginący krajobraz. Powrót Narthangela zagrażał mu równie mocno jak mnie. Za plecami poczułam podmuch wiatru. Siedmiu strażników Paktu objawiło się tuż przy mnie. Na ich twarzach malowała się skrucha. Czuli się winni, że nie ochronili mnie przed Upadłym. Tylko czy było to w ogóle możliwe? Rozdział IV

Jesteście mi winni kilka wyjaśnień – powiedziałam do Haniela i Sandalfona, gdy następnego dnia rano odprowadzali mnie do pracy. Nie byłam na nich zła za to, że nie zdołali ochronić mnie przed porwaniem. Byłam zła, że nie poinformowali mnie wcześniej o swoich planach wykluczenia Upadłego. – Przede wszystkim jak to możliwe, że Narthangel wam uciekł? – zapytałam, bo to wydawało mi się najdziwniejsze. – Dobre pytanie – odparł Sandalfon. – Czy to znaczy, że nie wiecie? – Popatrzyłam na nich z niedowierzaniem. – Zniknął, zanim zdążyliśmy się do niego zbliżyć. Jest sprytniejszy, niż przypuszczaliśmy – przyznał niechętnie anioł. – Dlaczego mi nie powiedzieliście, że chcecie go wykluczyć? – Od jego powrotu całą Afrykę objęły rewolucje, piraci atakują statki handlowe,a terroryści zabijają niewinnych ludzi. Potrzebne są ci jakieś inne uzasadnienia? – zapytał poważnie Haniel. – Nie wątpię, że zasłużył na karę, chcę tylko wiedzieć, dlaczego mi o tym nie powiedzieliście? – Bo stanęłabyś w jego obronie. – Sandalfon spojrzał na mnie wymownie i nagle przypomniałam sobie swoje rozpaczliwe słowa, w których błagałam, by oszczędzili demona. – Chciałam, żeby powiedział mi, gdzie jest Carmen – wytłumaczyłam zakłopotana. – Wiesz, gdzie jest, lecz on cię do

niej nie zaprowadzi. – Być może, ale mam niejasne przeczucie, że Narthangel kłamie. Nie spocznę, dopóki się nie dowiem, co naprawdę zaszło tamtego dnia, gdy zniknęła. Haniel popatrzył na mnie z niedowierzaniem. – I dlatego pozwolisz, by Upadły bezkarnie chodził po ziemi? – Nie tylko on jest odpowiedzialny za te wszystkie tragedie! Ale bez niego nigdy nie poznam prawdy. – Z nim też masz na to niewielkie szanse. To kłamca i do tego jest niebezpieczny. – Więc znajdę jego sługusów! Któryś z nich musi coś wiedzieć na temat Carmen – oświadczyłam hardo. – Ich też nie nakłonisz do zwierzeń. Nawet jeśli coś wiedzą, nie zdradzą tego. Są lojalni wobec swoich przełożonych. – To się okaże! Zacznę od Zavebe’a i Orusa. Obaj kręcą się koło Agaresa, którego Barbara widziała podczas ataku na obóz. Poza tym służą Narthangelowi. To oni pomogli mu uprowadzić mnie z przyjęcia. Jeśli maczali w tym palce, dowiem się tego. – Nie liczyłbym na to. Poza tym Michał nie byłby zadowolony, że narażasz się na niebezpieczeństwo – nie dawał się przekonać Haniel. Przystanęłam i popatrzyłam ze smutkiem na oba anioły. – Obiecałam Kasparowi, że odnajdę

jego siostrę. Nie udowodnię mu swoich uczuć, jeśli będę się bała podjąć ryzyko. – Nie odnajdziesz Nefilima, jeśli podejmiesz ryzyko i przegrasz – powiedział Haniel z naciskiem. – To co mam robić? – jęknęłam poirytowana. – To przeze mnie Carmen znalazła się w takim położeniu! Mam ją tak zostawić?! – Na razie to jedyne rozwiązanie. Zapadła krótka cisza, po której nieoczekiwanie odezwał się Sandalfon. – Jak możemy ci pomóc? – zapytał poważnie. Haniel posłał mu groźne spojrzenie, ale anioł nie ugiął się pod jego ciężarem. – Jeśli to dla ciebie ważne, żeby poznać prawdę, jestem gotowy szukać jej razem z tobą. Ty nie zawahałaś się, gdy potrzebowaliśmy twojej pomocy – powiedział głośno, jednocześnie dając do zrozumienia Hanielowi, że okazuje brak wdzięczności. Anioł nie był zachwycony tym, co usłyszał, ale argument Sandalfona najwyraźniej do niego przemówił, bo spojrzał na mnie groźnie i westchnął. – Może rzeczywiście lepiej mieć cię na oku. Bóg raczy wiedzieć, w co się jeszcze wplączesz, kiedy zostawimy cię samą. – Dzięki! – Uśmiechnęłam się uradowana. – Czego zatem potrzebujesz? – ponowił pytanie Sandalfon, gdy stanęliśmy przed barem. – Dowiedzcie się, które demony służą Narthangelowi. Spróbujemy wytypować kilku i przyprzemy ich do muru. Któryś musiał wiedzieć o planach Upadłego

i pomagać mu, gdy ten przebywał w Otchłani.

– Jak na kogoś, kto uważa się za kruchą istotę, jesteś bardzo pewna siebie – zauważył z satysfakcją anioł. „Raczej zdesperowana” – pomyślałam. Jeśli miałam zejść po Carmen na dno piekła, najpierw chciałam być pewna, że ona tam jest. W Casablance od rana panował względny spokój. Kilku gości przy stolikach kończyło właśnie śniadanie, a Yvette stała za barem i prowadziła ożywioną rozmowę z kucharzem i Eriką. Na mój widok wszyscy się rozpromienili. – Andrea! Witaj! – krzyknęła Yvette. – Cześć! – odparłam bez entuzjazmu i mijając bar, wyszłam na zaplecze, by przebrać się w firmowy strój. – Kiepsko dziś wyglądasz – oświadczyła z rozbawieniem Yvette, wchodząc za mną. – Wygląd odzwierciedla moje samopoczucie. – Wciągnęłam bluzę i spięłam włosy w kucyk. – Coś się stało? Coś, o czym chciałabyś pogadać? –

zapytała zatroskana. – Nie! Ale dzięki. – Okej, jak chcesz! – Wzruszyła ramionami i ponownie się rozpromieniła. – Andrea! W sobotę są moje urodziny. Urządzam w domu niewielkie party, chciałabym, żebyś przyszła – pisnęła radośnie. – No! Andrea! Powiedz, że przyjdziesz – ponagliła mnie, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę. – Oczywiście, że przyjdę. – Uśmiechnęłam się. – Nie przepuściłabym takiej okazji. – Jesteś kochana! Tak się cieszę! – Uścisnęła mnie. – Jeśli masz ochotę, możesz przyjść z osobą towarzyszącą – dodała w pośpiechu. – Nie zabiorę ze sobą Iliasa, jeżeli to sugerujesz. – Tak tylko pomyślałam... – jęknęła rozczarowana. – Yvette, już o tym rozmawiałyśmy. Ilias nie jest dla ciebie odpowiednim kandydatem. – Dobra, już dobra. Znam twoje zdanie, więcej się nie będę upierać. – Duże to przyjęcie? – zapytałam, chcąc zmienić temat. – Nie, kilkoro moich przyjaciół, pracownicy Casablanki, oczywiście na czele z szefem. Właśnie gdy weszłaś, ustalałam z Dino przystawki na wieczór. – Zatarła ręce z podniecenia.

– Może ja też coś przyniosę? – zaproponowałam. – Przecież ty nie umiesz gotować. – Nie, ale mogę coś kupić. – Udałam obrażoną faktem, że wytyka mi brak talentów kulinarnych. – Daj spokój! Kupić mogę sama. – Yvette się zaśmiała. – Dla mnie najważniejsze jest to, żebyś przyszła. Jedzenie to tylko dodatek do dobrego towarzystwa. – A może... – zaczęłam się głośno zastanawiać. – Może zabrałabym ze sobą Josha, jeśli już mowa o dobrym towarzystwie. – Mówisz o swoim współlokatorze? – Tak. Jest kuzynem Faricciego, więc nie będzie czuł się zupełnie obcy w naszym gronie. – Pamiętam, ostatnio cię zastępował, kiedy wyjeżdżałaś. Nie miałam jednak okazji go poznać, bo wychodził, nim zaczynała się moja zmiana. – Rzuciła mi przenikliwe spojrzenie. – Jeszcze studiuje, pewnie spieszył się na zajęcia – próbowałam go tłumaczyć. – Przystojny? – Ma bardzo interesujący typ urody. – Uśmiechnęłam się na myśl o rozczochranej fryzurze Josha i jego wiecznie wymiętej koszulce. – Czyli brzydki – stwierdziła Yvette z rezygnacją. – Tego nie powiedziałam! Owszem, jego wygląd wymaga pewnych kosmetycznych poprawek, ale za to ma w sobie wiele uroku, którego brakuje innym znanym mi chłopakom. – No to jesteśmy umówione. – Klasnęła w dłonie uradowana.

Radosny nastrój Yvette udzielił się tego dnia wszystkim w barze. Erika, która nie lubiła obsługiwać stolików, tryskała dobrym humorem, z uśmiechem podając dania klientom. Kucharz Dino podśpiewywał, smażąc ryby, a jego pomocnicy zanosili się śmiechem, słysząc włoskie aranżacje popularnych szlagierów. Nawet wieczorem mimo zmęczenia humory nadal nam dopisywały. – Świętujesz zwycięstwo nad Agaresem? – Sandalfon, który znienacka pojawił się przy barze, z rozbawieniem spojrzał na butelkę whisky w moim ręku. – Obsługuję gości – odparłam, dyskretnie rozglądając się, by się upewnić, czy nikt na mnie nie patrzy. – Prosiłam, żebyś nie pojawiał się w Casablance, kiedy pracuję, w końcu ktoś pomyśli, że jestem wariatką. – Prosiłaś też, żebym nie przychodził tu w ludzkim wcieleniu ze względu na Yvette. – Wskazał na dziewczynę, która właśnie nas minęła, zmierzając w stronę kuchni. – I najwyraźniej nie wziąłeś sobie do serca żadnego z moich słów – westchnęłam. – Co to serce? Anioły to mają? – Spojrzał na mnie z rozbawieniem. – Nie mam dziś ochoty na żarty – ofuknęłam go. – Lepiej powiedz, czy czegoś się dowiedziałeś. – Orus i Zavebe ulotnili się zaraz po tym, jak pomogli Narthangelowi cię uprowadzić. Nikt nie wie, gdzie są teraz. – A inni? – Są jeszcze Kaim i Batrael. Kaim należał kiedyś do anielskich chórów. Po upadku stał

się mistrzem blefu i nałogowym hazardzistą. To największy krętacz wśród demonów i dzięki swoim zdolnościom do robienia ludziom wody z mózgu zyskał przychylność Narthangela. Ponoć służy mu wiernie od bardzo dawna. Nie liczyłbym jednak, że ten łgarz powie ci prawdę. – A Batrael? – Zaszczytów po upadku raczej się nie doczekał. Jest pijakiem i drobnym oszustem, rzadko dostaje do wykonania ważne zadanie. Jest szansa, że może od niego coś wyciągniesz, pod warunkiem że w ogóle coś wie. – No to mamy plan na wieczór – ucieszyłam się. – Jest jeszcze zła wiadomość. – Anioł spojrzał na mnie poważnie. – Obaj mają zostać wykluczeni, więc musimy się pośpieszyć, zanim Michał postanowi się z nimi rozprawić. – Gdzie w takim razie ich szukać? – Blackjack i zabawa do białego rana – odparł przekornie. – Czyli kasyno i klub nocny? Przytaknął. – Nie muszę ci mówić, że żaden z aniołów nie popiera tego, że zamierzasz uganiać się za demonami? – Sama jestem zgorszona tym pomysłem – odrzekłam i uśmiechnęłam się zadziornie. – Ale jak sam rozumiesz, okoliczności mnie do tego zmuszają. – O której kończysz? – Za jakąś godzinę. – Odruchowo zerknęłam na zegarek, co nie umknęło uwadze przechodzącej obok Yvette.

– Andrea, jeśli chcesz wyjść dziś trochę wcześniej, to mogę cię zastąpić – zaproponowała ochoczo. – Naprawdę? – Jasne. – Uśmiechnęła się. – I pozdrów ode mnie Iliasa. – Przekornie puściła mi oczko. – Ona mnie naprawdę lubi. To urocze! – oświadczył anioł, idąc za mną na zaplecze. – Nie ciebie! Twoje ciało – sprostowałam. – Uległa chwilowej fascynacji twoją cielesnością. Ludziom to się zdarza.

– Pozbawiasz mnie ziemskiego triumfu. – Raczej oduczam ziemskiej próżności. – Zdjęłam firmowe ubranie, wzięłam torebkę i ruszyłam do tylnego wyjścia. – Dokąd zatem? – zapytałam, gdy znaleźliśmy się na zewnątrz. – Weź taksówkę i jedź do kasyna Laza, będę tam na ciebie czekał. – W takim razie do zobaczenia na miejscu – odparłam i udałam się w kierunku głównej ulicy w poszukiwaniu wolnej taksówki. Kiedy wyszliśmy z Iliasem z kasyna, było kilka minut po północy. Noc była jasna, a krzykliwe kolorowe neony przypominały, że miasto jeszcze nie śpi. Szliśmy środkiem chodnika, każde po innej stronie ulicy, i rozglądaliśmy się za

klubem o nazwie Tapane. Wiedzieliśmy, że musiał tu gdzieś być, więc uważnie śledziliśmy napisy nad wejściem do lokali. Jak na złość tego wieczoru żaden z demonów nie pojawił się tam, gdzie spodziewaliśmy się go zastać. Kilka godzin spędzonych b e zs e ns o w ni e w kasynie Laza przyprawiło mnie jedynie o ból głowy. Byłam rozczarowana, ale się nie poddawałam. Postanowiłam sprawdzić pozostałe miejsca, w których bywał Batrael; wydawał mi się idealnym kandydatem na informatora. Niezbyt inteligentny i niezadowolony ze swej niskiej pozycji wśród Upadłych, mógł łatwo ulec pokusie, by wyjawić mi kilka istotnych tajemnic. Haniel wpadł na jego ślad w jednym z nocnych klubów przy głównej ulicy. Mieliśmy z Iliasem nadzieję, że go tam znajdziemy. – Jest! – Ilias dał mi znak, że znalazł Tapane. Przeszłam na drugą stronę ulicy i spojrzałam na szyld. Przedstawiał mosiężne naczynie wpisane w dwa okręgi. – Kolejny nocny klub Agaresa! Od kiedy pojawił się w mieście, wyrastają jak grzyby po deszczu – prychnęłam z dezaprobatą. – Łatwo nie będzie się tam dostać – powiedział Ilias i wskazał na wejście, przy którym stali ochroniarze. Z oburzeniem stwierdziłam,

że wpuszczano do środka tylko osoby ładne i dobrze ubrane. Reszta była odprawiana z kwitkiem, i to w mało kulturalny sposób. – Taka segregacja jest poniżej ludzkiej godności! – warknęłam zbulwersowana. – Nie martw się, nam niczego nie brakuje – Ilias się zaśmiał. – Nie o to chodzi! Nie wolno klasyfikować ludzi ze względu na urodę i zasobność portfela! To poniżające! – Ale nadal chcesz tam wejść? Przytaknęłam. Sprawa nierównego traktowania musiała poczekać. Krytycznym spojrzeniem obrzuciłam swoją jasną sukienkę i buty na płaskim obcasie. Nie wyglądałam najgorzej, ale przy innych wystrojonych dziewczynach mój strój nie wypadał zbyt korzystnie. Za to Ilias prezentował się jak gwiazda filmowa. Po raz pierwszy popatrzyłam na niego jak na mężczyznę i od razu zrozumiałam, dlaczego tak bardzo podobał się Yvette. Nawet gdyby zamiast eleganckiej sportowej marynarki i jedwabnej koszuli miał na sobie workowatą bluzę Josha, nie straciłby nic ze swego uroku. Odruchowo przysunęłam się do niego, licząc, że razem uda nam się wejść do klubu. Mój plan zadziałał. Po dwudziestu minutach, wczepiona w ramię anioła, znalazłam się w środku. Panował tu całkowity chaos. Setki ludzi tłoczyły się

na parkiecie, z zapamiętaniem oddając się czemuś, co wyglądało jak taniec godowy. Ostra muzyka klubowa w połączeniu ze światłami stroboskopów ogłupiała zmysły, a ciężkie brzmienia płynące z potężnych głośników dudniły w głowie jak młoty pneumatyczne. Wymieniliśmy z Iliasem spojrzenia i ruszyliśmy w kierunku baru. Usiedliśmy przy dwóch jego krańcach, by nie skupiać wokół siebie nadmiernej ilości światła. W takim miejscu trudno było nas dostrzec, ale jakiś czujny Upadły szybko mógłby nas zdemaskować. Zamówiłam sok i zaczęłam się wsłuchiwać w rozmowy. Ilias zrobił podobnie. Miał jednak mniej szczęścia i już po chwili podeszły do niego dwie młode dziewczyny, żeby zaproponować mu wspólnego drinka. Starałam się skoncentrować na zadaniu, ale hałas mnie rozpraszał. Odwróciłam się plecami do baru i zaczęłam przyglądać się tańczącym. Sylwetki migały mi przed oczami, zlewając się w falującą masę. Zastanawiałam się, co było dla mnie

większą motywacją do tego, by znaleźć s i ę w takim miejscu – konieczność złapania Batraela czy wściekłość na Narthangela? W powietrzu unosił się zapach alkoholu i potu. Wyuzdane ruchy kobiet i pożądliwe spojrzenia mężczyzn sprawiały, że to miejsce napełniało się negatywną energią. Odwróciłam wzrok od tańczących i nagle po przeciwnej stronie zobaczyłam znajomą twarz. Faceta w czerni z baru Agaresa. Nie zdążyłam go wówczas pokazać Sandalfonowi. Teraz stał nieruchomo i jak poprzednio obserwował mnie z zaciekawieniem. Wysoki, dobrze zbudowany, z lekkim zarostem i twarzą opaloną słońcem przypominał kapitana statku pirackiego. Znów zaczęłam się zastanawiać, skąd go znam. Rzuciłam szybkie spojrzenie Iliasowi, który wciąż był zajęty odprawianiem natrętnych dziewczyn. Nieznacznym ruchem głowy wskazałam mu mężczyznę. Podążył za moim wzrokiem, ale nieznajomy nie wzbudził jego zainteresowania. Nie byłam pewna, czy anioł patrzy na właściwą osobę. W pewnym momencie w tłumie ludzi dostrzegłam Batraela. Zerwałam się z miejsca i odruchowo pobiegłam w jego kierunku. Ilias ruszył za mną. Upadły przez chwilę był nieświadomy naszej obecności. Kiedy jednak spostrzegł, co się dzieje, natychmiast rzucił się do ucieczki. Wmieszał się w tłum tańczących i po chwili straciłam go z oczu. Był zdecydowanie szybszy

ode mnie, ale wiedziałam, że Iliasowi się nie wymknie. Domyśliłam się, że będzie chciał wydostać się z budynku, więc przepchnęłam się do wyjścia i wybiegłam na zewnątrz. Zdążyłam zauważyć, że Haniel znika w jednym z zaułków. Stamtąd też dobiegł mnie odgłos walki. Pobiegłam tam. Wpadłam w wąską uliczkę między dwa wysokie budynki. Ku memu zaskoczeniu nikogo tam nie było, mimo że dźwięk walki nadal był wyraźny. Zrozumiałam, że się pomyliłam. Sterta złomu i poprzewracane śmietniki sugerowały, że demon próbował umknąć aniołom i najwyraźniej mu się to udało. Cofnęłam się gwałtownie, by zawrócić, i wpadłam prosto na Zavebe’a. – Anioł! Jak miło – syknął demon. Zrobiłam kilka kroków w tył. – Znów bez obstawy i bez broni... to bardzo nierozsądne... – Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. W jego dłoni zajaśniał sztylet. Nie miałam wątpliwości, co zamierza uczynić. – Nie waż się – burknęłam. – Agares będzie mi wdzięczny za tę przysługę. Ostatnio bardzo mu się naraziłaś – zarechotał zadowolony z siebie. – Jeśli mnie tkniesz, pożałujesz – zagroziłam. Moje słowa jednak nie zrobiły na nim wrażenia. Niespodziewanie wziął zamach i broń poleciała w moim kierunku. W ostatnim

momencie zdążyłam zrobić unik i sztylet przeciął powietrze tuż przy moim policzku. Schwyciłam ze sterty metalowy pręt. – Tym chcesz mnie pokonać? – Demon zaniósł się donośnym śmiechem i ponowił natarcie. Starałam się bronić, ale był szybki i wyjątkowo silny. Atakował mnie niczym rozwścieczone zwierzę, a ja z trudem próbowałam odpierać ciosy. Nagle za moimi plecami wyrosła ściana. Upadły zrozumiał, że jestem w pułapce. Wytrącił mi z ręki pręt, który poszybował w górę, a potem z łoskotem spadł na chodnik. Zamarłam. Już spodziewałam się następnego natarcia, kiedy raptem poczułam obecność kogoś trzeciego. Było ciemno, ale rozpoznałam w przybyszu tajemniczego mężczyznę z baru. – Może ze mną się zmierzysz? – zwrócił się do demona, który natychmiast odwrócił się w jego kierunku. – Odejdź, jeśli chcesz żyć – warknął Zavebe. Mężczyzna nie posłuchał. Powolnym krokiem zaczął się do nas zbliżać. – Dobrze ci radzę, zabieraj się stąd – grzmiał Upadły. Był wściekły, że ktoś ośmiela mu się przeszkadzać.

„Tylko nie to” – pomyślałam, widząc, jak mężczyzna zmierza wprost w paszczę lewiatana. Wolałam zginąć, niż mieć na sumieniu śmiertelnego. Wykorzystałam nieuwagę demona i zaczęłam przesuwać się wzdłuż ściany. Musiałam ocalić nieznajomego. Ten jednak wciąż szedł w naszą stronę. – Nie rób tego! Uciekaj! – krzyknęłam rozpaczliwie. Mężczyzna zdawał się mnie nie słyszeć. Ogarnęła mnie panika. Rzuciłam się na pomoc śmiertelnemu. Było jednak za późno. Zavebe wziął zamach, próbując go zranić. Mężczyzna jednak zrobił unik i ręka demona trafiła w pustą przestrzeń. Rozjuszony Upadły poczerwieniał na twarzy i wydał z siebie przeraźliwy okrzyk. Natarł na przeciwnika, gotów rozszarpać go na kawałki. Nagle poczułam szarpnięcie za rękę. Haniel wyciągnął mnie z zaułka, a Kamael i Sandalfon ruszyli na pomoc nieznajomemu. – Haniel! To był człowiek! – krzyknęłam spanikowana, gdy znaleźliśmy się w bezpiecznej odległości. – Muszę wrócić i zobaczyć, czy nic mu się nie stało! – Nic mu nie będzie – uspokajał mnie anioł. – To śmiertelny, nie rozumiesz?! To my bronimy ich, nie oni nas! – nadal krzyczałam przerażona. Czułam, jak drżą mi wszystkie mięśnie. Dygotałam, jakbym nagle

znalazła się pośrodku lodowca. Nie mogłam tego opanować. Już sama nie wiedziałam, co bardziej wytrąciło mnie z równowagi: świadomość, że przeze mnie mógł zginąć człowiek, czy to, że mógł zginąć, bo nie umiałam go obronić? – Muszę tam wrócić! – zawołałam. – Jest bezpieczny. Nie stanie mu się krzywda – oznajmił stanowczo Haniel. – Nie jest tam sam. Jego zapewnienia mnie nie uspokoiły. Po raz pierwszy znalazłam się w takiej sytuacji. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się ryzykować życiem człowieka. Nagle pojawił się Sandalfon. – Co z człowiekiem? – omal nie krzyknęłam na jego widok. Anioł popatrzył na nas dziwnie. – Zavebe i Batrael wykluczeni – powiedział beznamiętnym tonem. – A co z mężczyzną? – dopytywałam. – Odszedł – oznajmił nienaturalnym tonem. – Dokąd? – Nie wiem – uciął.

– Jak to odszedł? – nie dawałam za wygraną. – Demon go zranił? Czy na pewno nic mu nie jest? Sandalfon milczał. Miałam wrażenie, że nie powiedział mi wszystkiego. Przeczuwałam najgorsze. Próbowałam wyostrzyć swoje zmysły i odszukać nieznajomego. Ale nie potrafiłam. Nie wyczuwałam go. Nie słyszałam jego myśli ani bicia serca. – O nie! – jęknęłam. To nie mogła być prawda. Następnego dnia zadzwoniłam do Faricciego i poprosiłam o wolny dzień. Nie

byłam w stanie pracować. Wspomnienie mężczyzny nie dawało mi spokoju. Nie miałam pewności, czy rzeczywiście zginął, ale intuicja podpowiadała mi, że tak. Dlaczego stanął w mojej obronie? Kim był? Pytania powracały, przywołując obrazy z poprzedniej nocy. Do tego jeszcze moja lista informatorów skróciła się o połowę. Przerażała mnie myśl, że Narthangel będzie ostatnim demonem, który może mi pomóc w znalezieniu Carmen. Byłam zła na siebie za swoją niezdarność. Gdybym dorwała Batraela w klubie, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. – Andrea? Jesteś tam? – Pukanie do drzwi przywróciło mnie do rzeczywistości. – Tak. – No to wchodzę. – Josh, jak zwykle w wymiętym podkoszulku i z fryzurą w nieładzie, stanął w progu, niedbale opierając się o futrynę. – Przepraszam, że ośmielam się zakłócać twój spokój, ale przyszedł ten, jak mu tam... To znaczy Il i a s – poprawił się. – Obiecałeś, że będziesz dla niego miły – przypomniałam mu. – Obiecałem, że spróbuję go polubić. I lubię... ale gdy do nas nie przychodzi. – Na znak protestu skrzyżował ręce na piersi. – Poproś, żeby poczekał, zaraz zejdę. – Mogę nawet poprosić, żeby sobie poszedł. – Josh! – krzyknęłam zirytowana.

– Okej, okej – podniósł ręce na znak, że się poddaje – powiem mu! Kilka minut później zeszłam do salonu. Ilias siedział na kanapie naprzeciwko mojego współlokatora, a między nimi stał Haniel. Wyglądało to dość komicznie. Jakby anioł stał się rozjemcą w tym nieokreślonym konflikcie. – Czy mógłbyś nas zostawić? Chcielibyśmy porozmawiać. – Spojrzałam na Josha wymownie. Wstał z lekkim ociąganiem i poszedł do siebie. – Chyba nigdy nam się nie uda poprawić stosunków – zauważył Ilias z lekkim uśmiechem. – Na to wygląda – westchnęłam. – Nie poszłaś dziś do pracy. Zastanawialiśmy się, czy dobrze się czujesz – powiedział Haniel, bacznie mi się przyglądając. – „Dobrze” to dosyć względne pojęcie, biorąc pod uwagę to, co się wczoraj wydarzyło. – Przykro mi, że znalazłaś się w niebezpieczeństwie. Mówiliśmy ci, że to nie najlepszy pomysł, abyś brała udział w takich nocnych wyprawach. – Nie mówię o sobie! – parsknęłam. – Na moich oczach omal nie zginął śmiertelny! A może właśnie zginął... – Nie unoś się – pouczył mnie anioł. – Rozumiem twoje przygnębienie, ale to nie powód, aby krzyczeć. – Łatwo ci powiedzieć! Ty nie musisz balansować na granicy dwóch światów. Ja mam ludzkie ciało, ludzkie uczucia i anielską misję do spełnienia. Nie mogę zniknąć w chwili zagrożenia ani pojawić się znienacka tam, gdzie dzieje się coś złego. Rozgoryczona padłam na kanapę. Ilias

przysiadł się do mnie i objął mnie ramieniem. – Ten mężczyzna jest cały i zdrowy – powiedział, żeby załagodzić sytuację. – Chcę go zobaczyć. Ilias spojrzał na Haniela i na moment zapadła krępująca cisza. – Przecież powiedzieliście, że żyje – zauważyłam. – A ty koniecznie musisz mieć dowód, by w to uwierzyć? – Nie, ale mam wrażenie, że nie mówicie mi wszystkiego. Jeśli nic mu nie jest, to dlaczego nie mogę go zobaczyć? Z wyrazu twarzy Haniela wywnioskowałam, że coś jest nie tak. Wiedziałam, że nic mi nie powiedzą i że naciskanie niczego nie zmieni. Czułam się fatalnie, dotychczas anioły nie miały przede mną tajemnic. – Wkrótce się z nim spotkasz – odparł lakonicznie Haniel. To mnie jednak nie uspokoiło. Miałam ochotę krzyczeć, ale nagle na schodach pojawił się Josh. Gdy zobaczył obejmującego mnie Iliasa, znieruchomiał. – Nie chciałem wam przeszkadzać, ale... – bąknął zmieszany. Anioł lekko cofnął ramię, co nie uszło uwagi mojego współlokatora, który natychmiast zacisnął pięści, jakby zamierzał rzucić się na niego. – Czas na nas! – powiedział Haniel, widząc nadciągające chmury. Ilias ścisnął mnie za rękę w geście, który miał dodać mi otuchy. – Mam wrócić? – zapytał. Zaprzeczyłam. Nie chciałam, by powracał w swej anielskiej postaci, to jeszcze bardziej

skomplikowałoby sprawy. – Poradzę sobie, dziękuję. – Odwzajemniłam jego uścisk. Pożegnał się zdawkowo z Joshem i wyszedł. Zaraz za nim zniknął drugi anioł. – A więc miałem rację! Spotykasz się z nim! – rzucił oskarżycielsko mój współlokator. – A nawet gdyby? To nie twoja sprawa – odparowałam zła, że przerwał mi rozmowę z aniołami. – Właśnie, że moja! Mieszkamy razem, sprzątam tu, robię zakupy i inne straszne rzeczy, do których mnie zmuszasz, więc mam prawo wiedzieć, kto utrudnia ci wykonywanie twojej części obowiązków. Prawie udławiłam się ze śmiechu. – Nie zaniedbuję swoich obowiązków – zaprotestowałam drżącym głosem. – Ale też nie wkładasz w nie serca... – Jak twoim zdaniem wkładać serce w uruchamianie zmywarki? – Nawet urządzenia potrzebują, by poświęcić im trochę uwagi! W końcu nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. Wiedziałam, że Joshem powoduje troska o mnie. Martwił się, że po rozstaniu z Kasparem zwiążę się z kimś, kto mnie skrzywdzi. Byłam mu za to wdzięczna, ale i tak mnie irytował. – No to jak? Spotykasz się z nim? – naciskał. Pokiwałam głową z

rezygnacją i weszłam do kuchni, by zaparzyć sobie kawy. – Andrea, to bardzo nierozsądne z twojej strony. Ten gość może i był kiedyś twoim przyjacielem, ale teraz? Skąd wiesz, że nie jest jakimś typem spod ciemnej gwiazdy? Myślałem, że masz więcej rozsądku... – Wystarczy! – jęknęłam. Nie mogłam już słuchać jego marudzenia. – Nie spotykam się z Iliasem! Ile razy mam ci to jeszcze powtarzać?! – Jakoś mnie ta twoja odpowiedź nie przekonuje. – Mam dać ci to na piśmie, żebyś zostawił mnie w spokoju? – Skoro nic was nie łączy, to dlaczego on cię obejmował? – Jest moim przyjacielem, pocieszał mnie. – Ja też jestem twoim przyjacielem, też cię pocieszam, ale nie obściskujemy się z tego powodu. – A chciałbyś? – zażartowałam. – Niekoniecznie. Raczej nie jesteś w moim typie – oznajmił z druzgocącą szczerością. Sapnęłam z udawanym rozczarowaniem. – No tak, jestem zbyt przyziemna... – Mało uduchowiona – poprawił. – To lepiej brzmi. – Josh! – Spojrzałam na niego, czując, że jestem mu winna wyjaśnienie. – Ja kocham Kaspara! I zawsze tak będzie. To, że go tu nie ma, nie oznacza, że o nim zapomniałam i szukam pociechy w ramionach kogoś innego. Ilias nie zajmie jego miejsca. Josh popatrzył na mnie podejrzliwie, mrużąc przy tym oczy. – Mój wewnętrzny

wykrywacz kłamstw sygnalizuje mi, że mówisz prawdę. – No nareszcie! – Westchnęłam i postawiłam na stole dwa kubki świeżo zaparzonej kawy. – Ale to nie zmienia faktu, że będę czujny – zaznaczył z tą samą miną. – Tego akurat mogłam się domyślić. – Zaśmiałam się. – À propos relacji towarzyskich! Nie chciałbyś pójść ze mną jutro na imprezę? – Zapraszasz mnie? – zdziwił się. – Tak! Jesteś co prawda trochę nieokrzesany, ale miło by było, gdybyś mi towarzyszył. – Co to za impreza? – Urodziny koleżanki z baru Faricciego. Mógłbyś przy okazji spotkać się z kuzynem. – Uśmiechnęłam się. Wiedziałam, że Josh nie lubi Morisa. – Już mnie skutecznie zniechęciłaś – wymamrotał. – Daj spokój! Będzie fajnie. Yvette bardzo się ucieszy. – Yvette... ładne imię. – I ładna dziewczyna – dodałam szybko. – No to chyba się poświęcę. – Super! – zawołałam. – Ja zajmę się prezentem, ty kupisz kwiaty. Tylko nie białe lilie! – zaznaczyłam. – Yvette lubi storczyki, niech przygotują ci w kwiaciarni niewielki bukiet. – O której zaczyna się impreza? – O dwudziestej. Faricci zdecydował się zamknąć wcześniej bar, by wszyscy mogli przyjść. – To do niego niepodobne – zauważył Josh z przekąsem.

– Malkontent! – skwitowałam z uśmiechem. Rozdział V Andrea! Niebieskie czy czarne dżinsy? – Byle nie żółte! Josh, ku mojemu zaskoczeniu, od dwóch godzin próbował skompletować strój na przyjęcie urodzinowe Yvette. – A ta koszula? Nie jest już modna, ale za to ma wszystkie guziki. – Wszedł do mojej sypialni ze zbolałą miną. Jego koszula pamiętała chyba czasy szkoły średniej. – Ostatni krzyk mody to to nie jest, ale najważniejsze, żebyś dobrze się w niej czuł. – Wiesz, w czym czuję się dobrze. – Taak, w bluzie z napisem „Od dziś nic nie robię” – rzuciłam z przekąsem i weszłam do łazienki, żeby uczesać włosy. – Owszem... tylko trochę się rozciągnęła, noszę ją na okrągło – przyznał ze smutkiem. – Ta koszula jest okej. Może zostać – uspokoiłam go. Z dwojga złego wolałam go w koszuli z za małym kołnierzykiem niż w spranej bluzie przypominającej worek na śmieci. – No to mam już chyba wszystko – ucieszył się Josh. – A kwiaty? – Wyjrzałam zza drzwi, bo coś mnie tknęło. – Kupiłeś? – Tak, ale nie było tych, o których mówiłaś. – Nie mieli storczyków? – zdziwiłam się. – Właśnie! Storczyków! Nie było! – Zapomniałeś nazwy kwiatów? – jęknęłam.

– Godzinę sterczałem w kwiaciarni, żeby przypomnieć sobie, jak nazywają się te cholerne kwiaty i za nic nie mogłem – powiedział z goryczą w głosie. – No to kupiłem róże. Kwiaciarka powiedziała, że są uniwersalne. – Niech będą róże. Cud, że w ogóle je kupiłeś. – Pokręciłam głową z dezaprobatą. – A teraz się pośpiesz, bo za chwilę będzie tu taksówka. – Już? – Josh! Spójrz na zegarek! Zerwał się jak oparzony i pobiegł do swojego pokoju. Po okrzykach: „Auć!”, „Szlag by to trafił!”, „A niech to!”, domyśliłam się, że jest prawie gotowy. Gdy dotarliśmy na miejsce, wszyscy już na nas czekali. Wśród zebranych było kilku znajomych Yvette, resztę stanowiła załoga z Casablanki: Erika, kelnerka Betty, Faricci, kucharz Dino i jego dwóch pomocników – Paul i Sebastian. Solenizantka w pięknej bladoniebieskiej sukni prezentowała się zjawiskowo. Joshowi na jej widok odebrało mowę. Zamiast złożyć dziewczynie życzenia, wręczył jej wiązankę i wcisnął ręce do kieszeni dżinsów, żeby ukryć zdenerwowanie. – Cieszę, że jesteście – powiedziała rozpromieniona Yvette. – Przepraszamy za spóźnienie, były korki. – Spojrzałam wymownie na

Josha. Tuż przed wyjściem z domu oblał się kawą i poplamił koszulę. Musieliśmy pojechać do sklepu, żeby kupić mu nową, bo na szukanie i przyszywanie guzików do starej nie było już czasu. Musiałam przyznać, że spośród wszystkich nieudaczników, jakich znałam, Josh był największy. Ale za to w nowym ubraniu prezentował się nad wyraz atrakcyjnie. Yvette też zdawała się to zauważać, bo wzięła go pod ramię i zaczęła przedstawiać gościom. Przywitałam się z kolegami z baru i z pozostałymi osobami, a chwilę potem Dino wniósł do pokoju ogromny tort przedstawiający łąkę pełną storczyków. Po godzinie impreza rozkręciła się na dobre. Joshowi przestała nawet przeszkadzać obecność Morisa, choć próbował go ignorować. Tylko ja nie byłam w nastroju do zabawy. Wciąż miałam przed oczami mężczyznę w czerni, który ruszył mi na ratunek w zaułku. Prześladowało mnie nieodparte wrażenie, że skądś się znamy. Mimo że anioły mnie zapewniały, że nic mu się nie stało, czułam niepokój. Było w nim coś intrygującego, na pierwszy rzut oka bardziej przypominał

demona niż człowieka. Ale przecież mi pomógł... Ktoś w pokoju włączył muzykę i wszyscy ruszyli do tańca. Yvette kiwnęła na mnie głową, żebym się przyłączyła, lecz odmachnęłam, że nie mam ochoty. Wzruszyła ramionami i pociągnęła za sobą Josha. Nie chciałam sprawiać jej przykrości, ale nie byłam tego dnia najlepszym kompanem do zabawy. Snułam się między rozbawionymi gośćmi, aż w końcu, tuż przed północą, mimo sprzeciwu Yvette i ku niezadowoleniu Josha, postanowiłam opuścić imprezę. Ponieważ mój współlokator świetnie się bawił i nie chciał jeszcze wychodzić, obiecałam mu, że wrócę taksówką i zadzwonię do niego, jak tylko dotrę do domu. Wyszłam na zewnątrz. Noc była ciepła, a niebo bezchmurne. Jak na złość nigdzie nie widziałam wolnych taksówek, więc chcąc nie chcąc, ruszyłam pieszo w stronę domu. Od czasu, kiedy Narthangel uprowadził mnie z przyjęcia, nieustannie towarzyszyło mi uczucie, że wciąż jest przy mnie. Choć wiedziałam, że musi się trzymać z dala ode mnie, dręczyła mnie świadomość, że jest na tyle przebiegły i zdeterminowany,

by próbować przechytrzyć anioły. Do tego koszmarny sen, który pojawiał się niemal każdej nocy, sprawiał, że słowa Upadłego o naszym przeznaczeniu potęgowały mój strach. „Gdybym tylko znalazła Carmen” – jęknęłam w duchu. Przeszłam na drugą stronę ulicy i dotarłam do parku. Kilka latarni z ledwością oświetlało mocno zadrzewioną alejkę. Nasłuchiwałam, ale oprócz szelestu liści i przejeżdżających nieopodal samochodów panowała zupełna cisza. Dziwiło mnie, że żaden z aniołów nie pojawił się dzisiaj, żeby mnie odprowadzić. Zastanawiałam się, co ich zatrzymało? Mogłam mieć tylko nadzieję, że nie wydarzyło się nic złego. Ostatnio anioły zachowywały się dość dziwnie. Miałam wrażenie, że nie mówią mi wszystkiego. Chociażby próba wykluczenia Narthangela, utrzymywana przede mną w tajemnicy. Na końcu alejki zobaczyłam podświetlony mdławym światłem szczyt fontanny. Byłam już zmęczona i jak najszybciej chciałam znaleźć się w domu. Przyśpieszyłam. Nagle usłyszałam dziwne

dźwięki. Przystanęłam i zaczęłam się przysłuchiwać. Odgłosy przypominały bójkę. Potem nastąpiło jedno po drugim silne uderzenie, plusk wody i rozdzierający krzyk. Przeraziłam się. Ludzki instynkt podpowiadał mi, że powinnam zawrócić, jednak świadomość, że komuś dzieje się krzywda, nie pozwoliła mi zdezerterować. Bezszelestnie zbliżyłam się do końca ścieżki i ukryłam za drzewem. Ostrożnie wyjrzałam zza niego. Na tle fontanny zauważyłam potężną postać w ociekającym wodą płaszczu, u której stóp leżało bezwładne ciało mężczyzny. Poczułam, jak krew ścina mi się w żyłach. Bałam się poruszyć. Człowiek w płaszczu odwrócił się w moją stronę i wtedy go rozpoznałam. Nieznajomy z baru Agaresa. Nie przypominał teraz pirata, lecz budzącego grozę szaleńca. Ciemne włosy lekkimi falami opadały mu na ramiona, a postawna sylwetka w półmroku wydawała się jeszcze większa. Stał i patrzył w moim kierunku beznamiętnym wzrokiem. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że jest świadomy mojej obecności. Sprawiał wrażenie, jakby czekał, aż się ujawnię. Wyglądał

naprawdę groźnie. „I pomyśleć, że drżałam o jego bezpieczeństwo” – przemknęło mi przez głowę. Po aniołach nie było nawet śladu, więc nie mogłam liczyć na ich pomoc. Ucieczka też nie wydawała się rozsądnym rozwiązaniem, zwłaszcza że człowiek leżący na ziemi mógł potrzebować mojej pomocy. Zdecydowałam się wyjść zza drzewa. Przeszłam kilka kroków i stanęłam w bezpiecznej odległości od nieznajomego. Od razu dostrzegłam lodowaty błękit jego oczu. Serce załomotało mi w piersi. Stał nieruchomo i wpatrywał się we mnie. Gdyby nie to, że jego źrenice reagowały na światło, pomyślałabym, że jest wykutym w kamieniu posągiem. Przełknęłam nerwowo ślinę. Patrzyłam na niego równie intensywnie co on na mnie i nagle dostrzegłam to, czego wolałam nie widzieć. – To nie może być prawda... – wyrwało mi się. W tym momencie ciało na ziemi zapłonęło i rozsypało się w proch. Mężczyzna schylił się i wyjął dwa połyskujące sztylety z kupki popiołu, która została po Upadłym. Z niebywałą zwinnością obrócił je w palcach

i jednym zwinnym ruchem wsunął do pochew ukrytych pod połami płaszcza. Przyglądałam się temu z przerażeniem. Dopiero teraz zauważyłam w wyglądzie mężczyzny ślady walki. Miał rozerwaną na piersi koszulę i naderwany rękaw płaszcza, spod którego prześwitywała oliwkowa skóra. Choć nie chciałam w to wierzyć, jego tożsamość zdawała się oczywista. Podeszłam bliżej. Uniosłam drżącą dłoń i szarpnęłam podarty materiał, do końca obnażając jego ramię. Moim oczom ukazał się tatuaż bismalah. – Gabriel... – jęknęłam. Anioł nie zareagował. Woda z mokrych włosów kapała mu na twarz, a zniszczony rękaw zwisał niedbale z nadgarstka. Cofnęłam się kilka kroków wstrząśnięta swoim odkryciem. – Od jak dawna jesteś w mieście? – zapytałam, starając się, by mój głos brzmiał pewnie. – Od jakiegoś czasu – odparł zdawkowo i jednym szybkim ruchem pozbył się fragmentu tkaniny. – Po co przybyłeś? – zapytałam oschle, czując, jak krew w żyłach zaczyna mi wrzeć. Anioł zerknął na mnie przelotnie, ale zignorował moje pytanie i zajął się zacieraniem śladów walki z demonem. – Odpowiesz mi?! – wykrzyczałam. Wiedziałam, że za chwilę opuści mnie odwaga.

– Nie widzę takiej konieczności – odparł chłodno i popatrzył na mnie tak, że poczułam osadzający się na moim ciele szron. Zaczęłam żałować, że nie zostałam dłużej na imprezie u Yvette, zaczęłam żałować, że w ogóle wyszłam dziś z domu. Kiedy zaczęłam żałować już wszystkiego, co do tej pory zrobiłam, i nawet tego, czego nie zrobiłam, dotarło do mnie, że to naprawdę Gabriel. Tylko on był w stanie wywołać we mnie tak potworne poczucie winy. – Dlaczego tu jesteś? – powtórzyłam, bo tylko na to było mnie stać. – Z tego samego powodu co ty – odpowiedział beznamiętnie. – Nie wierzę ci! – Więc po co pytasz? Przez chwilę zabrakło mi powietrza w płucach. – Mam prawo wiedzieć... – warknęłam rozeźlona. – Skorzystaj z niego – oświadczył prowokacyjnie, bo wiedział, że nawet gdybym chciała, nie wkradnę się w jego myśli. Kipiałam ze złości. Odruchowo zacisnęłam palce w pięść, co nie umknęło jego uwadze. – Jak rozumiem, nie jestem tu mile widziany. – Zerknął przelotnie na moje pobielałe knykcie. – A wyglądam jak komitet powitalny? – odparowałam. Moja riposta go nie rozbawiła. Znowu mnie zignorował i zajął się swoim ubraniem, które po walce z Upadłym było dość sfatygowane. Rozejrzałam się dookoła z nadzieją, że pojawi się któryś z aniołów i wybawi mnie z tej kłopotliwej sytuacji. Nie chciałam przebywać sam na sam z Gabrielem, ale nie mogłam odejść

pierwsza. Duma by mi na to nie pozwoliła. Wtedy jak na zawołanie pojawił się Haniel. Gabriel lekko skinął głową ku niemu w porozumiewawczym geście i odszedł, nie pożegnawszy się ze mną. Przez chwilę stałam jak otępiała, patrząc w alejkę, w której zniknął anioł. Byłam tak zaskoczona, że nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Spodziewałam się wielu rzeczy: zemsty Samaela, intryg Narthangela i złośliwości Agaresa, ale nigdy spotkania z Gabrielem. – Od początku wiedzieliście, że to on! I ukrywaliście to przed mną?! – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Twój stosunek do Gabriela to żadna tajemnica. Nie chcieliśmy bardziej komplikować sytuacji. Jest tu, bo ma zadanie do wykonania. Fakt, że nie darzysz go sympatią, niczego nie zmieni. Musisz uszanować jego obecność – odparł ze spokojem Haniel. – Uszanować? – parsknęłam kpiąco. – Pozwoliliście, by nękały mnie wyrzuty sumienia, że naraziłam śmiertelnego na niebezpieczeństwo, zatailiście przede mną przybycie Strażnika Królestwa i oczekujecie, że przejdę nad tym do porządku dziennego? – Znów kierujesz się ludzkimi emocjami – wytknął mi oskarżycielskim tonem. – Przykro mi, ale inaczej nie potrafię! Akurat ty najlepiej powinieneś wiedzieć, czemu tak się dzieje. – Tak, ale nie rozumiem, co bardziej cię złości? To, że tu jest? Czy że ci o tym nie powiedzieliśmy? – Obie te rzeczy budzą mój sprzeciw! – Gabriel jest aniołem. Pojawia się tam, gdzie musi, i nie ma obowiązku nikogo o

tym informować. A nie powiedzieliśmy ci o tym, bo przewidzieliśmy twoją reakcję. – Was jednak poinformował o swoim przybyciu – zauważyłam szorstko. – Może dlatego, że jego widok nas nie wyprowadza z równowagi. – Więc teraz to moja wina? – jęknęłam. – Przecież to on zwrócił się przeciwko mnie! Mam udawać szczęśliwą, że go widzę, podczas gdy on dążył do tego, by mnie więcej nie oglądać? W jednej chwili wspomnienia sprzed tysięcy lat powróciły wraz z uczuciem wstydu i upokorzenia. Gabriel był tą częścią raju, o której chciałam zapomnieć. Szara Eminencja Królestwa, anioł bez łagodnego oblicza, bezwzględnie strzegący prawa i wykonujący wyroki na grzesznikach. Wieki temu, kiedy przyznałam się do uczucia łączącego mnie z Narthangelem i postanowiłam oddać za niego swoją nieśmiertelność, Gabriel jako jedyny wśród aniołów uznał to za zdradę i domagał się dla mnie surowych konsekwencji. Twierdził, że

nie zasługuję na miano serafina i powinnam podzielić los Upadłych. Chciał, by na zawsze zamknęły się przede mną bramy raju, którego był strażnikiem. Za upór, z jakim walczył o wymierzenie mi kary, Stwórca zdegradował go, odbierając mu tytuł archanioła miłosierdzia. Stał się aniołem zemsty. Wtedy też na jego skrzydłach pojawiły się słowa bi-ismi Allahi, „w imię Boga”. Nikt, kto zawinił, nie mógł uniknąć kary, którą w imię bożej sprawiedliwości wymierzał Gabriel. Wiedziałam, że któregoś dnia wróci, by dowieść ponad wszelką wątpliwość, że zasługuję na potępienie. Jego obecność w mieście dla mnie mogła oznaczać tylko jedno – wiedział, że zawarłam układ z Samaelem. – Nic nie jest takie, jakim się wydaje – oznajmił Haniel, odrywając mnie od ponurych wspomnień. – Tak! Tylko wy zdajecie się tego nie zauważać – powiedziałam z rezygnacją. – Źle osądzasz Gabriela. Przybył do miasta, bo chce wyrównać rachunki z Samaelem. To spod jego straży Upadły wykradł Drzewo Życia. – Nikt z was nie wie, po co on tu naprawdę jest – wyszeptałam. – Gabriel nikomu nie wyjawia celu swoich posłannictw. Wszystko, co robi, jest tajne. Dlatego jako jedyny wśród aniołów ma więcej niż jedno ludzkie wcielenie. Może być każdym i wszędzie. Sądzisz, że tym razem postanowił zrobić wyjątek i obwieścić wam, co zamierza? – Skąd pewność, że tak nie jest? – Bo gdyby przyszedł pomóc nam w walce z Samaelem, zacząłby od

podziękowań za to, że odzyskałam Drzewo, które on pozwolił skraść. A jak widać, nie jest mi wdzięczny, więc wybacz, lecz nie dostrzegam w nim sojusznika. – Masz w sobie wiele żalu... – To nie jest żal – przerwałam mu. – To bolesna świadomość, że kiedy anioł traci skrzydła, dla niektórych przestaje być aniołem. – Nigdy nie przestałaś być aniołem. Jesteś Wybrańcem. – Tak! Tylko on w to jakoś nie wierzy! – Przykro mi, że obecność Gabriela tak na ciebie wpłynęła. Wolałbym, żebyś nie myślała w ten sposób ani o sobie, ani o nim. – A ja wolałabym, żeby go tu nie było. – Tak mnie przygnębiło przybycie Gabriela, że nie potrafiłam logicznie myśleć. Wiele słów, które wypowiedziałam, nigdy nie powinny były wyjść z moich ust. Nie mogłam jednak tłumić ich w sobie. Tu nie chodziło tylko o przeszłość, ale również o prawdziwy powód jego obecności, jakiego się domyślałam. I choć samo zawarcie przeze mnie układu z Samaelem nie było grzechem, to wypełnienie danego mu słowa już tak. Anioł zemsty o tym wiedział i z pewnością nie przybył, aby mi pomóc. Zawisłam bardzo blisko krawędzi nieba, a on pojawił się, by w odpowiednim momencie odebrać mi Światło. To była najbardziej przerażająca myśl, jaka mnie nawiedziła. Zrozumiałam, w jak wielkim

znalazłam się niebezpieczeństwie. Wszystko wskazywało na to, że plany Upadłych względem mnie były dużo bardziej przebiegłe, niż mogłam przypuszczać. – Przepraszam, Hanielu, ale chciałabym zostać sama – wyznałam łamiącym się głosem. – Muszę coś przemyśleć. – Odwróciłam się i,

pochylając się pod ciężarem myśli kłębiących się w mojej głowie, ruszyłam do domu. Ten bagaż był zbyt duży, by nieść go w pojedynkę, ale nie znałam nikogo, kto mógłby mi pomóc. Ludzie mówią, że samotność to przekonanie, że nikt nie jest w stanie nas zrozumieć. Wśród niezliczonej ilości ludzi i wielu aniołów czułam się samotna. Piątkowy poranek w Casablance rozpoczął się gorączkowymi przygotowaniami do wieczornych koncertów. Muzycy rozstawiali sprzęt nagłaśniający, stroili instrumenty i robili pierwsze próby. Cała załoga była tego dnia w pracy i wszyscy mieli pełne ręce roboty. Kończyłam właśnie obsługiwać kobietę siedzącą przy barze, gdy na drugim końcu kontuaru pojawił się Sandalfon.

– Co tu robisz? – szepnęłam, dyskretnie zbliżając się do niego. – Przyszedłem teraz, bo w miejscu publicznym nie możesz na mnie nawrzeszczeć – zniżył głos, naśladując mój konspiracyjny szept. – Ciebie to bawi? – Zerknęłam na niego z rozczarowaniem. – Sytuacja? Nie! Ale twoja złość – tak! Zagryzłam dolną wargę, by powstrzymać potok słów, które cisnęły mi się na usta. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o Gabrielu? Myślałam, że jesteś po mojej stronie! – wyrzuciłam z siebie. – Wszyscy jesteśmy po tej samej stronie – zauważył. – Wiesz dobrze, o czym mówię! – prychnęłam. – Wiem, choć nadal tego nie rozumiem. Poza tym Gabriel uznał, że sam powinien ci powiedzieć o swoim przybyciu. – No to zrobił to w pięknym stylu! – Wyraziłam swoje oburzenie nieco zbyt głośno, więc szybko zakaszlałam, by odwrócić uwagę kobiety przy barze, która zerknęła z zaciekawieniem w moją stronę. – Nie zaplanował tego spotkania w parku, jeśli o to ci chodzi – odparł anioł. – Był pewien, że go rozpoznasz, kiedy pojawił się w klubie Agaresa, a potem w Tapane. – I przez ten cały czas udawałeś, że nie masz o niczym pojęcia! – Przyznaję, że postanowiłem nic nie mówić. Nie będę mieszał się w wasze zatargi – wyznał bez cienia skruchy.

– Po co te całe podchody? Nie mógł do mnie po prostu przyjść? – Nie wyglądasz na kogoś, kto przyjąłby go z otwartymi ramionami. – Cóż... nie zasłużył sobie na moją wdzięczność – wymamrotałam i zamilkłam na chwilę, bo jeden z muzyków podszedł do baru, żeby zapytać o Morisa. Wyjaśniłam naprędce młodemu mężczyźnie, że szef jeszcze nie przyjechał, i wróciłam do rozmowy z aniołem. – Nie wiem, po co Gabriel zjawił się w mieście, ale dla mnie to dość dziwna sytuacja – oświadczyłam ponuro i zajęłam się wycieraniem kontuaru, by ukryć zdenerwowanie. – Co w tym dziwnego? On tylko spełnia swoje obowiązki. Jesteś zła, bo uważasz, że potraktował cię niesprawiedliwie, ale dlaczego doszukujesz się w jego obecności czegoś więcej? – zapytał Sandalfon z przyganą. – Niczego się nie doszukuję! – odparowałam zmieszana, bo zdałam sobie nagle sprawę, że moja podejrzliwość może wzbudzić zainteresowanie aniołów. – Gabriel to nieprzewidywalny i

nieobliczalny fanatyk, który nie ma w zwyczaju zdradzać celu swoich misji. Sądzisz, że nagle to się zmieniło? – Przyznaję, że bywa ekscentryczny, ale ty również rzadko robisz to, czego się od ciebie oczekuje. Oboje chadzacie własnymi drogami i nie macie w zwyczaju liczyć się ze zdaniem innych. – Wypraszam sobie! – oburzyłam się. – Ja słucham, co do mnie mówicie, i nie jestem tak bezkompromisowa jak on. – Zależy, jak na to spojrzeć... Nie skomentowałam tego przytyku. – Jeśli próbujesz mnie zmiękczyć, próżna twoja fatyga – oświadczyłam wyniośle. – Nie zmienię o nim zdania. Ale skoro twierdzisz, że przybył, by nam pomóc, chwała mu za to. – Całe szczęście, że Stwórca pozostawił w tobie odrobinę anielskiego rozsądku. – Anioł uniósł ręce w dziękczynnym geście. – To nie rozsądek, tylko chłodna kalkulacja. Gdyby zadziałał mój rozsądek, Gabriel dowiedziałby się, co o nim myślę – warknęłam cicho. – A czy on powiedział ci, co myśli o tobie? – Nie musiał! To, w jaki sposób mnie potraktował, mówi samo za siebie... –

Zrobiłam pauzę, bo jak spod ziemi wyrosła Yvette z wielkim pudłem krakersów. – Andrea, możesz to wrzucić na półkę? – Jasne! – Odebrałam od niej karton. – W kuchni wszystko prawie gotowe. Moris mówił, że dziś będzie więcej gości, więc musimy sprężać się z robotą. – Jak skończysz z krakersami, przyjdź do mnie na zaplecze, pomożesz mi z napojami – rzuciła w przelocie i zniknęła za drzwiami. – Czy nadal mogę liczyć na twoją pomoc w sprawie Carmen? – szepnęłam do anioła. – Jak zwykle do usług – odparł z uśmiechem i po chwili już go nie było. – Gdzie się podziewa Faricci? Ludzie o niego pytają – zapytałam Yvette, gdy skończyłam rozpakowywać kartony. – Przyjechał jakieś pół godziny temu. Jest u siebie w biurze, ale pewnie szybko stamtąd nie wyjdzie, bo ma ważnego gościa. – Powinien nas uprzedzać, że zamierza organizować większe imprezy. Od rana przewalają się po barze takie tłumy, że z trudem odróżniam muzyków od klientów – pożaliłam się. – Nie narzekaj! Ostatnio było tu tak pusto, że gotowa byłam się modlić o wizytę listonosza. – Może chociaż on przyniósłby dobre wieści – przyznałam ze smutkiem. Niespodziewanie pojawił się na zapleczu Moris, podekscytowany i z wypiekami na twarzy. – Andrea, czy mogłabyś pozwolić do mojego biura – poprosił, usiłując zachować stanowczy ton. Spojrzałam na Yvette i tak, by Moris nie zauważył, powtórzyłam bezgłośnie:

„Pozwolić”? Dziewczyna zachichotała. Rozbawiona weszłam za Fariccim do gabinetu i nagle oniemiałam. – Panie Elmal, przedstawiam Andreę Fero. Andrea, to jest Nathaniel Elmal, nasz potencjalny inwestor – oznajmił z dumą mój szef, przedstawiając mi Narthangela. Poczułam, jak uginają się pode mną kolana. Upadły w eleganckim stroju pochylał się nad dokumentami rozłożonymi na biurku Morisa. Na mój widok podszedł i wyciągnął starannie wypielęgnowaną dłoń. – Miło mi panią poznać – powiedział zniewalająco niskim głosem, a kąciki ust drgnęły mu w nieznacznym uśmiechu. Zachowywał się tak, jakby widział mnie po raz pierwszy, ale pod tą pozorną powściągliwością tętniła żądza, której blask odbijał się w jego oczach. Przeszłam obok niego, tak by Faricci odniósł wrażenie, że odwzajemniłam uścisk wyciągniętej na powitanie ręki. Już na samą myśl, że mogłabym go dotknąć, robiło mi się słabo. – El mal to po hiszpańsku „zło”, wiedział pan o tym? – zapytałam niby mimochodem, nie próbując kryć niezadowolenia. – Fero po łacinie oznacza „nieść”, czyż to nie zbieg okoliczności? – Narthangel, rozbawiony moim taktycznym zagraniem, uśmiechnął się i wcisnął dłoń do kieszeni spodni. Ta podszyta sarkazmem wymiana uprzejmości nie umknęła

uwadze Faricciego, który natychmiast ruszył z odsieczą, by rozładować napięcie. – Nie wiem, po co ludzie uczą się obcych języków, skoro większość z nich nawet we własnym nie potrafi się wypowiedzieć – zażartował. Upadły nie zareagował. Sprawiał wrażenie skupionego tylko na mnie. – Ile zna pani języków, panno Fero? – zapytał prowokacyjnie, zdając sobie sprawę, że w obecności śmiertelnego nie mogę powiedzieć prawdy. – Obawiam się, że w żadnym nie jestem w stanie się z panem porozumieć, p a n i e El ma l – wyraźnie zaakcentowałam różnicę w wymowie nazwiska, które podał. – Czy to skromność? – Bynajmniej. Raczej bolesna dawka realizmu. Gdybym była skromna, powiedziałabym, że nawet doskonała znajomość języka w pewnych warunkach nie gwarantuje właściwej komunikacji. Zwłaszcza gdy ktoś słyszy tylko to, co sam mówi – odparowałam opryskliwie. Byłam wściekła, że Upadły naruszył moją bezpieczną strefę i podstępem próbuje zdobyć bar. Najbardziej jednak drażniło mnie to, że w jego obecności nie potrafiłam kontrolować swojego ciała. Już samo przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu było niebezpieczne. – No tak! – Moris chrząknął znacząco w obawie, że za chwilę powiem o jedno słowo za dużo. – Andrea, poprosiłem cię tutaj, bo pan Elmal chciałby poznać opinie

pracowników na temat funkcjonowaniu baru – wydukał nieskładnie. – Liczy, że wasze pomysły pomogą w podjęciu ważnych dla Casablanki decyzji. Więc gdybyś zechciała... – Wskazał mi krzesło i wyraźnie niezadowolony z atmosfery, która się wytworzyła, zasiadł za biurkiem. – Chciałbym porozmawiać z panną Fero na osobności – nieoczekiwanie oznajmił Narthangel, posyłając Faricciemu uprzejme, ale stanowcze spojrzenie. Moris zmieszał się na tak niedyskretnie sformułowane żądanie. Uśmiechnął się zakłopotany, a jego palce nerwowo zabębniły po blacie. – Cóż... – poruszył się nerwowo, nieco zdezorientowany – myślałem, że... – Myślenie zostaw mądrzejszym od siebie – przerwał mu impertynencko demon, nadal nie spuszczając ze mnie wzroku. Moris wyglądał przez chwilę, jakby został spoliczkowany. Ociągając się lekko, wstał zza biurka i dyskretnie poprawił marynarkę. – Właściwie to miałem sprawdzić, czy Yvette złożyła zamówienie na whisky – bąknął niewyraźnie. – Gdybym był potrzebny, będę w barze. Kiwnął do mnie porozumiewawczo

głową, dając mi do zrozumienia, że nie daruje, jeśli przepłoszę kolejnego inwestora, i ruszył do wyjścia. Odprowadziłam go wzrokiem, a gdy zniknął za drzwiami, ogarnęła mnie panika. – Byłem pewien, że ucieszysz się z mojej wizyty – powiedział Narthangel, a jego melodyjny głos przedarł się serią drgań do moich uszu, wywołując dziwne uczucie lekkości. – Nie rób tego – warknęłam. – Czego? – zdziwił się. – Nie próbuj mnie uwodzić – ucięłam i stanęłam możliwie najdalej od demona. – Mów, czego chcesz, zanim zjawią się tu anioły, żeby cię wykluczyć. – Zjawią się, jeśli dasz im do zrozumienia, że jesteś w niebezpieczeństwie. A nie jesteś, prawda? – Spojrzał na mnie w taki sposób, że zalała mnie fala gorąca. Opięta bluzka z logo Casablanki niemal zapłonęła mi na skórze, kiedy wodził po niej oczami. Odwróciłam się, żeby ukryć rumieniec. – Czego chcesz? – powtórzyłam zirytowana. – Musisz o to pytać? Czy to wciąż nie jest dla ciebie jasne? – Czego chcesz od Morisa? – Od tego miałkiego, żałosnego człowieczka? – prychnął. – A co on mógłby mi dać? – Tego usiłuję się dowiedzieć! Dlaczego ty i Agares uwzięliście się na ten bar? Możecie mieć każdy lokal w tym mieście.

– Zamierzam odebrać tylko to, co należy do mnie. – Casablanca nie jest twoja! – Ale ty, tak! Nim zdążyłam się zorientować, demon znalazł się tuż za mną i trzymając mnie za ramiona, zmusił, bym przywarła plecami do jego piersi. – Pragnę cię – szepnął mi do ucha. – Nie mogę przestać o tobie myśleć. To uczucie doprowadza mnie do szaleństwa. Wzdrygnęłam się, gdy jego usta zaczęły błądzić w moich włosach. Każdy fragment mojej skóry domagał się czułości. – Kiedy jest się na pustyni, pragnienie staje się tak silne, że nie ma znaczenia, komu wyrwiesz ostatnią kroplę wody, by je zaspokoić – mruknął cicho. – Ty jesteś moją kroplą. I nawet gdybym miał wchłonąć cały piasek, żeby cię mieć, zrobię to. Odgarnął włosy z mojego karku i musnął go delikatnie ustami. – Ugaś ten żar – szepnął miękko. – Kochaj mnie, tak jak kiedyś... Wstrzymałam powietrze w płucach, gdy jego dłoń przesunęła się wzdłuż mojego biodra i zatrzymała lekko powyżej talii. Dziwna woń, która unosiła się wokół demona, była wyjątkowo intensywna i działała jak afrodyzjak. Sprawiała, że jego głos wydał mi się

niższy, cieplejszy i bardziej zmysłowy. – Pragnij mnie – szepnął i odwrócił mnie twarzą do siebie, żeby pocałować, ale zdążyłam wyrwać się z jego uścisku. – Anioły wydały na ciebie wyrok i wkrótce cię wykluczą! Lepiej będzie, jeśli o mnie zapomnisz! – krzyknęłam. Twarz Narthangela pociemniała, jakby przesłoniła ją burzowa chmura. Miałam wrażenie, że wytatuowany na jego skórze smok wije się pod koszulą i próbuje wydostać na zewnątrz. – Dlaczego pozwoliłaś opuścić mi Otchłań, skoro już mnie nie pragniesz? – zapytał nieludzko zimnym głosem. – Bo chcę, żebyś zwrócił mi Carmen – oświadczyłam przerażona, że tak otwarcie mu to wyznałam. – Muszę wiedzieć, co się z nią stało. – Ma się całkiem nieźle – prychnął urażony. Przeszedł przez gabinet i oparł się o regał z dokumentami. – Czy to znaczy, że nie odebrałeś jej życia? – Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. – „Życie” to dość względne pojęcie, nie uważasz? Zbliżyłam się do demona i zacisnęłam dłonie na jego koszuli. – Nie zrobiłeś tego, prawda? – szepnęłam. – Nie skrzywdziłeś jej? – Patrzyłam błagalnie w jego oczy. – Przeceniasz mnie, podejrzewając o to, że potrafię okazać litość. – Delikatnie, lecz stanowczo uwolnił się z mojego uścisku. – Mam gdzieś Nefilimy. Ale jestem gotów zrobić wszystko, by znów zobaczyć w twoich oczach pożądanie.

Zarumieniłam się na myśl o nocy spędzonej w jego domu. Wstydziłam się tamtego niekontrolowanego wybuchu emocji i chciałam na zawsze wyrzucić go z pamięci. – To się więcej nie powtórzy – zapewniłam go z całą mocą. – Doprawdy? – zdziwił się. – Potrafisz na mnie patrzeć i nie wyobrażać sobie, że cię dotykam? Potrafisz zapomnieć o rozkoszy, jaką czujesz, gdy zasypuję twoją skórę pocałunkami? Potrafisz... – Nie rób tego! – warknęłam, czując, że znów próbuje mamić moje zmysły. – To nie ja. To pragnienie jest w tobie. Wiesz, że mogę je obudzić, i dlatego się boisz. – Ruszył wolno w moim kierunku, a ja odruchowo zaczęłam się cofać. – Wystarczy, że na ciebie patrzę, a już płoniesz – szepnął miękko. – Nie waż się do mnie zbliżać – zagroziłam. – Czujesz moje dłonie w swoich włosach? Gorącą rosę, którą zostawia mój oddech na twej nagiej skórze? To przyjemne ciepło, które ogarnia twe ciało, gdy jestem blisko? – kusił zniewalającym głosem, nadal idąc w moją stronę. – To tylko złudzenie – jęknęłam. – Czujesz to, prawda? – naciskał. – Nie chcesz tego przyznać, ale nawet teraz marzysz o tym, żebym cię objął i sprawił, by twoje zmysły oszalały z rozkoszy. – Zbliżył się do mnie i jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej. Zadrżałam. – Jestem w tobie. W każdej komórce twojego ciała – jęknął uwodzicielsko i dotknął kciukiem mojego policzka. – Jestem częścią ciebie, Azathro, i jeśli stąd odejdę, zabiorę cię ze sobą. – Mylisz się – powiedziałam cicho, próbując panować nad łamiącym się głosem.

– Tym razem nie zostawię ci wyboru. Pragnę cię do granic obłędu i nie zniosę dłużej tej rozłąki. – Pochylił się i delikatnie musnął ustami moją dolną wargę. W tej drobnej pieszczocie było więcej ognia, niż się spodziewałam. Fala gorąca spłynęła na mnie tak nieoczekiwanie, że zabrakło mi tchu. Byłam pewna, że jeśli jeszcze raz mnie dotknie, nie będę umiała się powstrzymać, by nie oddać mu pocałunku. Jednak Narthangel nie zamierzał mnie już dotykać. Odsunął się o kilka kroków. Doskonale wiedział, co się ze mną dzieje. – Niech cię piekło pochłonie – rzuciłam rozpaczliwie i zażenowana wyszłam, trzaskając drzwiami. – I jak rozmowa? – zaatakował mnie Moris, gdy tylko pojawiłam się przy barze. – Nie najlepiej – odparłam chłodno. – Nie jestem zainteresowana warunkami współpracy z panem „Elmal”. Odchodzę! – Jak to „odchodzisz”? – zapytał zaskoczony, a Yvette, która usłyszała moje słowa, otworzyła usta ze zdziwienia. – Zwyczajnie. Składam rezygnację –

poinformowałam zdecydowanie. – Andrea... – Faricci rozłożył bezradnie ręce i popatrzył na mnie z niedowierzaniem. – Wybaczcie, ale nie zmienię zdania – oświadczyłam i nie zważając na to, że wciąż mam na sobie koszulkę z napisem „Casablanca”, wyszłam z lokalu. Nie widziałam pozostałych pracowników baru, ale mogłam przypuszczać, że wszyscy byli równie zdziwieni co Yvette i Moris. Dopiero w połowie drogi do domu uświadomiłam sobie, że zachowałam się idiotycznie, rezygnując w ten sposób z pracy. „Wszystkiemu winien Narthangel!” – parsknęłam wściekle. Tłumaczyłam sobie jednak, że nie miałam innego wyboru. Musiałam rzucić tę posadę, bo inaczej Upadli nigdy by nie zostawili tego miejsca w spokoju. Byłam zła i rozgoryczona. Gdyby nie to, że chciałam znaleźć Carmen, nie zawahałabym się wydać Narthangela aniołom. Upadły wiedział, że aby wejść do Otchłani, musiałam popełnić grzech. Nawet gdybym to zrobiła i odnalazła Nefilima w czeluściach, nie byłabym w stanie jej pomóc. Musiałabym liczyć na wsparcie aniołów. Tyle tylko, że strażnicy odwróciliby się ode mnie, więc moje poświęcenie byłoby

całkowicie pozbawione sensu. Zabijając Carmen, Narthangel nic nie zyskiwał. Utrzymując ją przy życiu, mógł wykorzystać wiedzę o miejscu jej

pobytu do tego, by zmusić mnie do ustępstw. Upadły nie był aż tak głupi, by wierzyć w to, że porzucę anielską misję i pobiegnę się na ratunek Nefilimowi. Tak czy inaczej zrodziła się we mnie nadzieja na odnalezienie Carmen całej i zdrowej. Weszłam do domu, mijając w drzwiach wychodzącego Josha. – Co tak wcześnie? Nie powinnaś być jeszcze w pracy? – Na mój widok zrobił zdziwioną minę. – A ty nie powinieneś być teraz na zajęciach? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie. – Właśnie wychodziłem... Czy coś się stało? – Przyjrzał mi się z zaciekawieniem. – Wszystko w porządku. – Nic na to nie wskazuje. – Wskazał palcem na firmową bluzę, którą miałam na sobie. – Zapomniałam ją zdjąć – powiedziałam prawie zgodnie z prawdą. – Spieszyłam się trochę i wyleciało mi to z głowy. A teraz idź, bo się spóźnisz! Porozmawiamy wieczorem!

– Wypchnęłam go lekko za drzwi. Josh wzruszył ramionami i nie chcąc najwyraźniej wdawać się ze mną w dyskusję, wsiadł na rower i odjechał. Gdy zniknął, z uczuciem ulgi poszłam do kuchni, by zaparzyć sobie kawy. Musiałam odreagować spotkanie z Upadłym. Nim jednak zdążyłam dojść do siebie, pojawił się Sandalfon. – Możesz mi powiedzieć, co tym razem wymyśliłaś? – Posłał mi wyczekujące spojrzenie. – To zależy, o co pytasz – powiedziałam wymijająco, nalewając wody do ekspresu. – Dlaczego rzuciłaś pracę w barze? – Już o tym wiesz? – jęknęłam. – Sądziłaś, że to ukryjesz? – Przynajmniej przez chwilę – wyszeptałam. – Pamiętasz lament proroka Jeremiasza po spaleniu Jerozolimy? – Tak! – odparłam zdziwiona. – To było nic w porównaniu z tym, co odstawiła twoja przyjaciółka Yvette, gdy wyszłaś z baru. Tak rozpaczała, że prawie zagłuszyła anielskie chóry. Gdyby ludzie mieli lepiej rozwinięte zmysły, usłyszeliby to na Alasce. – Rany, Yvette! – Rzuciłam się w kierunku kanapy, gdzie zostawiłam swoją torebkę, bo przypomniałam sobie, że mam w niej wyłączony telefon. – Jedenaście wiadomości! –

krzyknęłam, patrząc na wyświetlacz. – Moris! Yvette! Erika! – wymieniałam kolejno pojawiające się nieodebrane połączenia. – Muszę im jakoś wytłumaczyć to nagłe odejście. – Mogę wiedzieć, co cię popchnęło do tak desperackiego kroku? – anioł ponowił pytanie zdecydowanym tonem. – Wizyta Narthangela w Casablance – odparłam beznamiętnie i wróciłam do kuchni. – Był w barze?! I nie wezwałaś nas? Przecież wiesz, że go szukamy! Dlaczego nam nie powiedziałaś? – Uznajmy, że to „przemilczałam”. – Uśmiechnęłam się, dając mu do zrozumienia, że jesteśmy kwita. – Michałowi to się nie spodoba – powiedział anioł z przekonaniem. – Wiem! Ale mam podstawy sądzić, że Carmen nie zginęła, i dopóki nie znajdę dowodów potwierdzających moją teorię, Narthangel jest moim świadkiem koronnym. – Obawiam się, że Michał przetrąci mu tę koronę, zanim zdołasz wyciągnąć z Upadłego jakiekolwiek informacje. – Dlatego musisz mi pomóc odnaleźć Kaima i Orusa – oświadczyłam

zdecydowanie. – Jeśli uda mi się od nich czegoś dowiedzieć, los Narthangela będzie mi zupełnie obojętny. – Czyżby? – Anioł spojrzał na mnie z powątpiewaniem. – Cenię sobie twoją szczerość, ale mam wrażenie, że mogę się bez niej obyć – burknęłam obrażona i sięgnęłam po kubek z gotową kawą. – Im dłużej jesteś człowiekiem, tym trudniej z tobą wytrzymać – westchnął. Popatrzyłam na niego rozbawiona. – To niesamowite! A ty, odkąd zacząłeś pojawiać się w ludzkim wcieleniu, stałeś się jakby... bardziej

ludzki. – Posłałam mu promienny uśmiech. Kilka godzin po tym, jak opuściłam Casablankę i zdążyłam wyjaśnić Sandal fonow i i Hanielowi powód swojego odejścia z baru, wybraliśmy się do kasyna, gdzie mieliśmy nadzieję znaleźć Kaima. Pora była wczesna, ale lokal wypełniały już setki gości. Kasyno Laza było jednym z najpopularniejszych salonów hazardu w mieście. Każdego dnia oblegały je tłumy graczy, próbujących swojego szczęścia w ruletce, kartach i automatach do gry. Ludzie wierzyli, że uda im się wygrać majątek, który odmieni ich los. Przychodzili pełni nadziei, a wychodzili jako biedacy, nierzadko z długami większymi niż marzenia o wygranej. Tego wieczoru

Ilias, Haniel i ja postanowiliśmy sprawdzić, czy i nam fortuna sprzyja. Ilias został na zewnątrz, na wypadek gdyby demon niepostrzeżenie próbował się wymknąć, a my z Hanielem weszliśmy do środka. Przechadzałam się między stolikami do pokera, rozglądając się za Upadłym, który odpowiadałby opisowi podanemu przez Sandalfona, podczas gdy anioł w swej naturalnej postaci zaglądał do sal przeznaczonych dla VIP-ów. Po dwóch godzinach bezowocnych poszukiwań zaczęłam tracić nadzieję. Zależało mi na odnalezieniu Carmen i poznaniu prawdy, ale nie byłam pewna, czy poszukiwanie jej w ten sposób przyniesie jakiś efekt. Kaim mógł być wszędzie. Nocne życie miasta kwitło i zapewniało demonom niewyczerpane ilości rozrywek, co sprawiało, że odnalezienie ich było nie lada wyczynem. Nie mogłam się jednak poddać. Poza sługusami pozostawał mi tylko Narthangel, a on nie był najlepszym źródłem informacji. Poza tym jego dni na ziemi były już policzone. Spojrzałam na Haniela, który zakończył przeszukiwanie sal i dał mi znak, że niczego nie znalazł. Westchnęłam i zrezygnowana ruszyłam w kierunku wyjścia. Nagle w ogromnych

przeszklonych drzwiach pojawił się Upadły. Niepozorny krępy człowieczek z aroganckim wyrazem twarzy jednym przeciągłym spojrzeniem omiótł zebranych i przez chwilę zatrzymał swój wzrok na mnie. Drgnęłam niespokojnie. Haniel zasygnalizował, że to ten, na którego czekaliśmy. Kaim zdawał się nie dostrzegać we mnie anioła. Uśmiechnął się łobuzersko i mrugnął do mnie okiem. Zaskoczona i nieco skołowana jego reakcją, odpowiedziałam mu słabym uśmiechem. Najwyraźniej pochlebiało mu moje zainteresowanie, bo dumnie wyprężył pierś i z rękami w kieszeniach zaczął powoli zmierzać w moim kierunku. Był tak zarozumiały i zadowolony z siebie, że nie wyczuł obecności Haniela. Lustrował mnie wzrokiem z rosnącą satysfakcją aż do momentu, kiedy dystans między nami zaczął się zmniejszać. Nagle jego twarz spochmurniała. Zwolnił, jakby wyczuwał, że coś jest nie tak. Kiedy byłam już niemal na wyciągnięcie ręki, demon wreszcie zorientował się, kim jestem, i raptownie rzucił się do ucieczki. Wybiegłam za nim na zewnątrz i zobaczyłam, jak biegnie przez parking. W popłochu przeskoczył nad stojącym motocyklem i wpadł prosto na Iliasa. – Oby znał odpowiedź na twoje pytania – powiedział

Haniel, przyglądając się tej scenie. – Zaraz się przekonamy. – Zerknęłam na niego z ukosa i ruszyłam biegiem za demonem. – A niech mnie! – pisnął Kaim. – Sam Wybraniec po mnie przyszedł! – Na twoim miejscu nie cieszyłbym się z tego – skwitował Ilias, trzymając sługusa za kołnierz marynarki, tuż u nasady karku. Wyglądało to dość komicznie, ale starałam się zachować powagę. – Gdybyście chcieli mnie wykluczyć, już by mnie tu nie było, skoro jednak tego nie zrobiliście, mam powód do radości. – Uśmiechnął się przebiegle. Po twarzach aniołów przebiegł grymas niezadowolenia. Zrozumiałam, że pomaganie mi jest ponad ich siły i poczucie sprawiedliwości. W innych okolicznościach nie zawahaliby się i po demonie zostałaby tylko kupka popiołu. Nie chciałam bardziej zaostrzać sytuacji i wystawiać na próbę ich cierpliwość, więc ostro zwróciłam się do demona, który nie przestawał się głupkowato uśmiechać: – Potraktuj to jako chwilowe odroczenie kary. Nie zostałeś jeszcze wykluczony tylko dlatego, że potrzebuję informacji o Nefilimie, którego kazał zaatakować Narthangel. Demon się skrzywił. – Nic o tym nie wiem. – Doprawdy? – Spojrzałam na niego z lekką ironią. – To raczej niemożliwe, zważywszy, że dobrze służysz swemu panu i cieszysz się jego zaufaniem. Ilias wzmocnił uchwyt i Upadły

jęknął, bo koszula zaczęła boleśnie uwierać go w szyję. – W mieście nie widuje się Nefilimów – wymamrotał. – Gdybym takiego spotkał, na pewno bym zapamiętał. – To dziwne... – zadumałam się – ...bo widzisz, mam podstawy twierdzić, że maczałeś palce w jego porwaniu. – Blefowałam z miną wytrawnego pokerzysty. – Nie mogłem go uprowadzić, bo nigdy go nie widziałem. – Jeśli nigdy nie widziałeś Nefilima, to skąd wiedziałeś, jak wygląda i kogo masz porwać? – naciskałam. – Nie wiedziałem, jak wygląda, bo nigdy go nie widziałem. Nikogo też nie uprowadziłem – wybełkotał, jednocześnie próbując się uwolnić z uchwytu anioła. – Kto zatem ci go wskazał, jeśli ty go nie znałeś? – zagrzmiałam. – Nikt mi nie wskazał, bo nigdy jej nie widziałem. – Powiedziałeś „jej”. – Uśmiechnęłam się. – Nie mówiłam, że to „ona”. Demon zmieszał się, a ja poczułam, że jestem coraz bliższa odkrycia prawdy. – Chcę wiedzieć, co się z nią stało! – zażądałam stanowczo i podeszłam bliżej, czując, jak

ogarnia mnie wściekłość. – Co będę z tego miał, jeśli powiem? – Jeden grzech mniej – oświadczył wrogo Ilias i uniósł demona kilka centymetrów nad ziemię. – Ten układ nie jest dla mnie korzystny, więc chyba w niego nie wejdę – Kaim próbował negocjować, choć guziki koszuli boleśnie miażdżyły mu krtań, a nogi bezwładnie zwisały w powietrzu. – Obawiam się, że nie masz wyjścia. – Omiotłam go znaczącym spojrzeniem, dając mu do zrozumienia, że sytuacja, w której się znalazł, nie należy do komfortowych. – Powiem, co wiem, jeśli puścicie mnie wolno – wycharczał. – Nie pertraktujemy z Upadłymi! – powiedział groźnie Haniel, na wypadek gdyby przyszło mi do głowy okazać słabość. W tym samym momencie z zaciemnionej części parkingu wyłonił się mroczny cień. Odruchowo zerknęliśmy na przemieszczającą się w naszą stronę postać. Szła powoli, jakby celowo próbowała wywołać w nas niepokój. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to Gabriel. Miał ten sam co zwykle beznamiętny wyraz twarzy i postawę wojownika. Mimo że nadal pozostawał w sporej odległości od nas i był słabo widoczny, czułam na sobie jego lodowaty wzrok. Przeszywał mnie niemal na wskroś. Z pewnością nie był zachwycony tym, co zobaczył. Domyślałam się, że podzielał zdanie Michała w kwestii moich poszukiwań

Carmen. Nie zamierzałam jednak z tego powodu zmieniać swoich planów. Spojrzałam na niego hardo, by dać mu do zrozumienia, że nie wycofam się, nawet jeśli miałabym mu się tym narazić. – Co się stało z Carmen? – zwróciłam się do demona, ignorując obecność Gabriela. – Już mówiłem, że nie wiem – parsknął kpiąco. – Lepiej, żebyś sobie przypomniał! Demon znów uśmiechnął się głupkowato. – Jakoś nie widzę powodu, dla którego miałbym to zrobić... Nim dokończył zdanie, jeden ze sztyletów Gabriela przeciął przestrzeń między mną a aniołami i utkwił w rękawie marynarki Kaima. Zaraz za nim poszybował kolejny, który wbił się w nogawkę jego spodni, tuż koło nogi. Demon jęknął z przerażenia i rzucił mi błagalne spojrzenie. – Ja naprawdę nic nie wiem! – powiedział, drżąc ze strachu, bo uświadomił sobie, jak blisko jest utraty ciała. – Nie kłam! – krzyknęłam zirytowana. – Ani mi to w głowie, kiedy ten szaleniec ciska we mnie nożami – jęknął struchlały. – Kiedy Agares i Orus przywieźli ją do miasta, miałem się tylko upewnić, czy pozostałe Nefilimy nie zaczną jej szukać. Potem rozpętaliście tę bitwę na Megiddo i

przestałem interesować się dziewczyną. – Więc jednak nie zginęła... – Spojrzałam z nadzieją na Iliasa. – Wierzysz mu? – spytał anioł. – Mówię prawdę! – zaklinał się Upadły, uporczywie próbując dosięgnąć gruntu pod nogami. – Potwierdził moje przypuszczenia – oznajmiłam spokojnie. – To mi wystarczy. Ilias postawił Kaima z powrotem na ziemi, ale nadal nie wypuszczał go z uścisku. – Zatem jego czas się skończył – powiedział zdecydowanym tonem i zerknął w stronę Gabriela. Podążyłam za jego wzrokiem. Anioł zemsty tkwił nieruchomo, jakby tylko czekał, by wymierzyć demonowi karę. Wyglądał naprawdę przerażająco. Jego oczy, mimo że należały do anioła, budziły lęk. Było w nich coś magnetycznego, co przyciągało i usypiało czujność, a jednocześnie wywoływało nieprzyjemne mrowienie w całym ciele. Poczułam litość dla demona. Stał wystraszony, wiedząc, co go za chwilę spotka. Zamierzałam odejść, by nie musieć oglądać tej sceny, gdy niespodziewanie na parking wpadły trzy rozjuszone

sługusy i zaczęły biec w naszą stronę. Z daleka zauważyłam, że są uzbrojeni. Kaim wykorzystał moment zamieszania, wyszarpnął się z uścisku Iliasa i rzucił się do ucieczki. W tej samej chwili Haniel ruszył za nim, a Ilias dobył broni i osłonił mnie własnym ciałem przed szarżą jednego z demonów. To wszystko trwało zaledwie parę sekund. Rozgorzała bitwa. Odwróciłam się instynktownie i zobaczyłam kolejnych dwóch Upadłych biegnących w moim kierunku. Spanikowałam. Gorączkowo wypatrywałam drogi ucieczki, gdy nagle tuż obok pojawił się Gabriel. Przemieścił się niemal bezszelestnie i odciął drogę nacierającym demonom. Dwa z jego sztyletów ze świstem przecięły powietrze i utkwiły w sercu najszybciej zbliżającego się sługusa. Anioł w mgnieniu oka wydobył spod płaszcza kolejne sztylety i starł się z dwoma wściekłymi demonami naraz. Jeszcze nigdy nie widziałam, by ktoś tak sprawnie władał bronią. Ruchy Gabriela były płynne i pewne, jakby został stworzony do tego, by nieść zagładę. Poruszał się błyskawicznie, aż ostrza jego sztyletów błyskały niczym flesze. Oniemiałam z lęku i wrażenia. Raptem usłyszałam krzyk i ciało jednego z demonów walczącego z Iliasem zapłonęło żywym ogniem. Chwilę potem to samo stało się z Upadłymi, którzy stanęli do walki z aniołem zemsty. Ostatni z nich, widząc, że nie ma żadnych szans, zaczął uciekać.

Stałam jak sparaliżowana. Nigdy wcześniej nie widziałam nic tak przerażającego. Spojrzałam na Gabriela, który wzrokiem podążał za umykającym demonem. Miał tak posępny i nieprzenikliwy wyraz twarzy, że poczułam, jak oblewa mnie zimny pot. Nagle odwrócił się i spojrzał na mnie. Zaczerpnęłam powietrza. – Nic ci nie jest? – zapytał Haniel, który pojawił się obok mnie. Nie było z nim Kaima, więc się domyśliłam, że on również został wykluczony. – Nie, jest w porządku. – Kiwnęłam nieznacznie głową, choć nie byłam tego do końca pewna. – Co z tamtym? – Ilias wskazał na miejsce, gdzie pobiegł sługus. – Zajmę się nim – powiedział chłodno Gabriel, nie odrywając ode mnie wzroku. – Zabierzcie ją stąd. Ja zatrę ślady. Oznajmił to takim tonem, że krew we mnie zawrzała. Nie dość, że nie zwracał się bezpośrednio do mnie, to jeszcze wydawał rozkazy. Chciałam zareagować, ale tylko zacisnęłam pięści i zdławiłam w sobie słowa, które cisnęły mi się na usta. Gabriel najwyraźniej wyczuł moją złość, bo dostr zegł am w jego oczach błysk rozbawienia. Odwróciłam się na pięcie i darując sobie pożegnania, pomaszerowałam w stronę postoju taksówek.

Wróciłam do domu i od razu poszłam do swojej sypialni. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy. Widok ponurej twarzy Gabriela mnie nie opuszczał. Nie mogłam uwierzyć, że w tej boskiej istocie jest tyle gniewu. To, jak walczył i patrzył na Kaima, uświadomiło mi, że nie zna uczucia litości i nikt, kto zgrzeszył, nie uniknie kary. Nawet dobre uczynki w oczach Gabriela nie były okolicznością łagodzącą. Ta myśl mnie przytłoczyła. Obietnica dana Samaelowi zawisła nade mną jak ostrze na szafocie. Nie czułam się winna, ale nagłe pojawienie się Gabri el a w mieście wzbudzało mój niepokój. Tatuaż na jego ramieniu boleśnie mi przypominał, czyje rozkazy wykonuje. Dlaczego przybył właśnie teraz? Dlaczego pałał do mnie taką niechęcią? Czy Kaspar zdradził moją tajemnicę? Ta niepewność była nie do zniesienia. Naciągnęłam kołdrę na głowę w nadziei, że zasnę i moje lęki znikną. Z mojej podświadomości wyłonił się mglisty obraz miejsca, którego nie mogłam rozpoznać. Niewyraźne kontury drzew zlewały się z ciemnością. Pod stopami poczułam miękki mech i zadrżałam. W blasku księżyca olbrzymie konary tworzyły nade mną wąski szpaler. Zrobiłam krok do przodu i wdepnęłam w błotnistą maź, która

zdawała się zaciskać wokół moich kostek. Krzyknęłam i chwyciłam się wystającej gałęzi. Nagle z tyłu usłyszałam demoniczny śmiech. Odwróciłam się gwałtownie. Przeszył mnie przeraźliwy chłód, a serce podskoczyło mi do gardła. Ptaki zerwały się z wierzchołków drzew. Ja też rzuciłam się do ucieczki. Potężne konary szarpały mnie za włosy, a ostre gałęzie kaleczyły mi twarz. Nie mogłam oddychać. Moja skóra płonęła, jakby trawił ją ogień. Starałam się biec coraz szybciej, by korzenie nie zdołały pochwycić mnie za stopy. Za plecami usłyszałam warknięcie dzikiego zwierzęcia i nagle przestrzeń wypełniło ogłuszające wycie. Potknęłam się i upadłam, ścierając boleśnie dłoń o szorstką korę. Po policzku płynęła mi krew, rany na skórze piekły. Podniosłam się i biegłam dalej. Niespodziewanie tuż przede mną zamajaczył cień. Nim zdążyłam się zatrzymać, z rozdzierającym krzykiem runęłam w dół... Zerwałam się z łóżka, ciężko dysząc. Pot spływał mi z czoła, a tętno szalało. Otworzyłam okno i wychyliłam się na zewnątrz, żeby móc zaczerpnąć świeżego powietrza. Wciąż ten sam

powracający koszmar. Przetarłam ręką zmęczone oczy i spojrzałam na ogród. Noc była jasna i ciepła. Uniosłam głowę i wtedy na dachu przeciwległego domu dostrzegłam sylwetkę. – Gabriel – szepnęłam zaskoczona. Anioł stał i patrzył w moim kierunku. Z tej odległości nie widziałam go zbyt wyraźnie, ale nie miałam wątpliwości, że to on. Poły jego płaszcza powiewały na wietrze. Odsunęłam się od okna. Gabriel, nie odrywając ode mnie wzroku, podszedł do krawędzi dachu. Po chwili zobaczyłam, jak zeskakuje i znika w mrocznych ulicach miasta. Rozdział VI Nie możesz tak po prostu odejść! – zaprotestowała płaczliwie Yvette, gdy następnego dnia spotkałyśmy się w kawiarni. Zostawiła mi na telefonie tyle wiadomości z prośbą o spotkanie, że nie mogłam jej odmówić. Wiedziałam, że powinnam wytłumaczyć swoje zachowanie, nawet jeśli będę musiała przemilczeć większość faktów. – Moris da ci dwa tygodnie urlopu, żebyś mogła wszystko jeszcze raz przemyśleć. Zgódź się – poprosiła, wpatrując się we mnie błagalnie. – Nie, Yvette! Podjęłam decyzję i zdania nie zmienię. – Faricci będzie zdruzgotany. – Daj spokój! Znajdzie kogoś na moje miejsce. Nigdy nie byłam dobrą barmanką. – Zrobiłam głupią minę. – Problem w tym, że nowy inwestor wycofa swoje udziały, jeśli odejdziesz. – Jak to? – Upuszczona łyżeczka do kawy z brzękiem uderzyła o talerzyk. –

No tak! Powiedział, że zaproponował ci stanowisko menedżera, ale nie chciałaś się zgodzić na warunki finansowe, więc zrezygnowałaś z pracy. A on bez ciebie baru nie chce. – Tak wam powiedział?! – Przecież nie zmyślam – jęknęła. – Obaj z Fariccim uznali, że jeżeli wrócisz, dostaniesz kwotę, jakiej zażądałaś. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. – Jaka to kwota? – Popatrzyłam na nią, czując, jak ogarnia mnie wściekłość. – Nie wymienili sumy. – Yvette! – Z trudem tłumiłam gniew. – Czy też uważasz, że odeszłam z Casablanki z powodu pieniędzy? – Wszyscy się nad tym zastanawialiśmy i uznaliśmy, że to niemożliwe... – Uśmiechnęła się smutno. Odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej przyjaciele we mnie nie zwątpili. To nie zmieniało jednak postaci rzeczy, że Narthangel znowu kłamał. „Podły oszust, niech ja go dorwę” – warknęłam w myślach i zaraz jak na zawołanie pojawił się obok mnie Sandalfon. – Andrea, o co chodzi z tym inwestorem? Dlaczego odeszłaś? – dopytywała Yvette. – Nie mogę z nim pracować i tu nie chodzi

wcale o pieniądze. – Popatrzyłam na nią wciąż jeszcze wściekła. – Żałuję, że byłam tak niemądra... – ...i pozwoliłam, by ta plugawa istota wypełzła na powierzchnię ziemi – dokończył za mnie anioł. – ...i nie powiedziałam Morisowi, że Elmal i Black są wspólnikami. – Zmarszczyłam brwi, by go skarcić. – Wspólnikami? – zdziwiła się Yvette. – Nie wymienisz teraz chyba wszystkich Upadłych jako członków korporacji Samo Zło? – podjudzał mnie Sandalfon. „Wolałabym, żebyś mi nie pomagał!” – powiedziałam do niego w myślach. – Jeśli uważasz, że Moris nie powinien robić interesów z tym człowiekiem, powiedz mu o tym – zachęcała mnie Yvette. – Albo zamiast chować głowę w piasek, jak struś, pozbądź się Upadłego – dodał anioł tym samym tonem co dziewczyna. Popatrzyłam na niego zeźlona. – Wiem, że muszę to zrobić! – odparłam ostro i potem nieco łagodniej zwróciłam się do Yvette. – Po ostatnich wydarzeniach z Blackiem nie sądzę, by Moris chciał mnie wysłuchać. Zależy mi jednak na was i Casablance. Potrzebuję tylko trochę czasu, żeby znaleźć jakieś rozwiązanie. – Wrócisz do pracy? – zapytała.

– Nie teraz. Może za jakiś czas, gdy sytuacja się zmieni. – Co takiego zrobił Elmal, że nie mogłabyś z nim pracować? – Jest kilka powodów – powiedziałam, upijając łyk kawy. – Najważniejszy jest taki, że mu nie ufam. Yvette zrozumiała, że nie chcę o tym mówić, więc zmieniła temat. Rozmawiałyśmy jeszcze przez chwilę i dowiedziałam się, że mój współlokator zaprosił ją do pracowni ceramiki, by mogła zobaczyć, jak wypala się naczynia i figurki z gliny. Dalekie to było od romantycznej randki, ale i tak uznałam, że Josh robi postępy. Już samo zaproszenie Yvette było sporym osiągnięciem. Zwłaszcza że wydawała się bardzo zadowolona. Kiedy Yvette poszła i zostaliśmy przy stoliku sami z Sandalfonem, nie omieszkałam go zganić. – Dlaczego się nade mną pastwisz? – zapytałam cicho, kiedy usadowił się naprzeciwko mnie, tam gdzie chwilę temu siedziała Yvette. – Bo uważam, że postępujesz niewłaściwie – oznajmił oskarżycielsko. – Pomagam ci w słusznej sprawie. Znalezienie Nefilima jest dla ciebie ważne, bo kochasz Kaspara i chcesz mu to udowodnić.

Ale chronienie Narthangela jest złe, tak nie wolno ci postępować. – Nie chronię go – zaprzeczyłam bez przekonania. – Nie wiem, gdzie on jest. Pojawia się i znika, kiedy chce. Bez niego jednak mogę nigdy nie odnaleźć Carmen. Teraz, kiedy mam prawie pewność, że nie zginęła w Otchłani, to wszystko komplikuje się jeszcze bardziej. – Sprawy Nefilima przesłaniają ci prawdziwy cel twojej misji. – Kiedy znajdziemy Orusa i wycisnę z niego wszystko, co wie, nie będę się dłużej wahać. – Zabrzmiało poważnie, ale trudno mi w to uwierzyć – w jego głosie dało się wyczuć powątpiewanie. – Nie ufacie mi i dlatego kazaliście Gabrielowi mnie pilnować? – zapytałam, nie kryjąc rozczarowania. – Wiesz, że nie darzę go sympatią. Nie chcę, żebyście wyznaczali go na mojego strażnika – burknęłam. – Nie mieliśmy takiego zamiaru. – To dlaczego wczoraj pojawił się pod kasynem, a nocą kręcił się koło mojego domu? – Wykluczanie Upadłych jest jego obowiązkiem, ale przyznaję, że nie wiem, co robił pod twoim domem. To

pewnie przypadek. – Sandalfon! Wy nigdzie

nie przebywacie przypadkiem, a on tym bardziej. – Skoro jesteś taka ciekawa, sama go zapytaj. – Wzruszył ramionami. Spiorunowałam go wzrokiem. Niepokoiło mnie, że anioły nie wiedziały o nocnej wizycie Gabriela. – Wolę żyć w niewiedzy – jęknęłam. Znalezienie Orusa było łatwiejsze, niż się spodziewałam. Okazało się, że demon przypominający wyglądem zbuntowanego nastolatka był uczniem klasy maturalnej. Przeraziło mnie to. Nie przypuszczałam, że Upadli próbują się wkradać w łaski młodych ludzi, i to w miejscu, gdzie młodzież powinna czuć się bezpieczna. Gdy tylko Haniel namierzył sługusa, Ilias i ja pognaliśmy, by go odszukać. Ponieważ obcym nie wolno było wchodzić na teren szkoły, podaliśmy się za stróżów prawa, co ostatecznie nie było niezgodne z prawdą. Zgłosiliśmy się do dyrektora z prośbą o możliwość zadania „uczniowi” kilku pytań. Po paru minutach Orus Gloomy pojawił się w gabinecie. Na nasz widok zareagował jak większość młodocianych przestępców, próbujących ukryć swoje ciemne sprawki – próbował uciec. – Panie Gloomy! – powiedział podniesionym tonem dyrektor, wysoki przysadzisty mężczyzna z lekko

przerzedzonymi włosami. – Wnioskuję z pańskiego zachowania, że czystego sumienia to pan nie ma. Demon łypnął na nas złowrogo. Usadzony siłą na krześle nie zamierzał więcej uciekać. – Ci państwo są z policji i chcieliby zadać ci kilka pytań. Mam nadzieję, że nie wplątałeś się znów w jakąś kabałę – oświadczył dyrektor z poważną miną. – Jeśli chcesz, możemy wezwać dla ciebie adwokata – oświadczył z wdziękiem Ilias, dyskretnie wskazując na Haniela, który pojawił się w gabinecie. Orus prychnął i rzucił nam pogardliwe spojrzenie. – Czego chcecie? – warknął. – Kilku informacji – powiedziałam, stając przed nim. – Pamiętasz mnie, prawda? – Uśmiechnęłam się do niego, dając mu do zrozumienia, że nie zapomniałam, iż strzelił do mnie lotką ze środkiem usypiającym. – Coś kojarzę – burknął i poruszył się nerwowo na siedzeniu. – To dobrze! Jakiś czas temu zniknęła dziewczyna o imieniu Carmen – kontynuowałam. – Ładna zielonooka blondynka. Mamy powody przypuszczać, że byłeś jedną z ostatnich osób, które ją widziały. – Nie przypominam sobie – odparł lekceważąco. – Pewien... c zł o w i e k – chrząknęłam znacząco – o imieniu Kaim powiedział,

że widział was razem na mieście. – Może to on był tą ostatnią osobą, która ją widziała, bo ja nie wiem, o czym mówicie – zapierał się. – Tak podejrzewaliśmy. – Ilias podszedł do demona i spojrzał na niego z góry. – Ale widzisz, on się „ulotnił” i obawiamy się, że z tobą za chwilę może stać się to samo. – Zawoalowana groźba trafiła do odbiorcy, bo zaczął niespokojnie rozglądać się po pokoju, jakby szukał drogi ucieczki. – Innymi słowy: szukamy Nefilima – oznajmił chłodno Haniel, którego najwyraźniej irytowało odgrywanie tej scenki przed dyrektorem. – Ja nic nie wiem! – Kaim powiedział, że przed bitwą na Megiddo ty i Agares ją ukryliście. Chcemy wiedzieć, czy nadal jest wśród śmiertelnych, a jeśli tak, to gdzie? – naciskał anioł. – Kaim to kłamca! – syknął Orus. – A tobie akurat powinniśmy wierzyć – stwierdził nonszalancko Haniel i spojrzał na mnie. – Mówiłem, że nie warto się fatygować. Zakończmy tę sprawę. – Nie! Poczekajcie! – krzyknął demon. – Mówię prawdę! – Nie wątpimy w to, że chcesz nam pomóc, ale powinieneś chwilę pomyśleć, zanim dasz nam jednoznaczną odpowiedź. – Uśmiechnęłam się łagodnie,

by dyrektor nie miał wątpliwości co do profesjonalizmu stróżów prawa. – Szkoda naszego czasu. Nawet jeśli wie, i tak niczego nie powie – skwitował Haniel. Popatrzyłam demonowi w oczy i oprócz przerażenia dostrzegłam w nich złośliwy błysk. Postanowił grać na naszych zasadach i nie zamierzał się ugiąć. Strach przed Narthangelem i Agaresem był większy niż widmo Otchłani, do której mógł za chwilę trafić. – Wiesz, jak działa nasze prawo – oświadczyłam poirytowana, gdyż moja nadzieja na odnalezienie Carmen malała z każdą chwilą. – I wcale nie jest mi przykro! – dodałam. Upadły popatrzył na mnie z kpiącym uśmieszkiem na twarzy. – Nigdy jej nie znajdziesz – rzucił od niechcenia. – Skąd ta pewność? – Bo nie wiesz, czego szukasz – burknął. – Nie jesteś aż tak mądra, jak mówią. Spodziewałem się, że ktoś o twojej reputacji będzie bardziej „światły”. – Zachichotał złośliwie. – Młody człowieku! Trochę kultury! – zagrzmiał dyrektor, zniesmaczony zachowaniem swojego ucznia. – Mądrość to umiejętność

dostrzegania głupoty, a ja twoją widzę wyraźnie – odparłam niewzruszona. – Przykro mi, że nie zostawiam ci czasu na refleksje, ale tam, dokąd zmierzasz, nie będą ci one potrzebne. – Zerknęłam w stronę Haniela, który czekał, by wykonać wyrok na demonie. – Nie boję się! – krzyknął, próbując dodać sobie odwagi. – Kiedy wygramy, wrócę tu, by zobaczyć, jak się przed nami płaszczycie. To będzie niezapomniane widowisko. – Lepiej będzie dla ciebie, jeśli uwierzysz, że na tej stacji sprzedaje się bilety tylko w jedną stronę – powiedział Haniel. – Gdzie jest Carmen? – powtórzyłam pytanie, choć nie miałam już nadziei, że usłyszę odpowiedź. – Nie tam, gdzie się jej spodziewasz – odparował Orus. – A gdzie się spodziewam? – Sama sobie odpowiedz. Miałam ochotę rzucić się na demona i wydusić to z niego, ale prawda była taka, że nie wolno mi było tego zrobić, poza tym nic by to nie dało. Podziękowałam dyrektorowi za pomoc i wyszłam. Anioły podążyły moim śladem. Wróciłam do domu całkowicie rozbita. Nie dość, że nie udało mi się zdobyć informacji o miejscu pobytu Carmen, to jeszcze straciłam ostatniego sługusa na swojej liście. W dodatku mocno nadwyrężyłam wyrozumiałość aniołów. Pozostawał

mi jedynie Narthangel. Dostawałam dreszczy na samą myśl, że znów muszę się z nim spotkać, ale spełnienie obietnicy danej Kasparowi było dla mnie ważniejsze. Musiałam znaleźć Nefilima bez względu na wszystko, i to zanim Narthangel trafi na zawsze do Otchłani. Spojrzałam na uchylone drzwi prowadzące z salonu na taras. Nie przypominałam sobie, żebym przed wyjściem zostawiała je otwarte, podeszłam więc bliżej i ostrożnie wyjrzałam na zewnątrz. – Gabriel! – powiedziałam zaskoczona jego widokiem. Był ostatnią osobą, jaką spodziewałam się tu zastać. Na dźwięk mojego głosu odwrócił się i spojrzał na mnie. Miał bardzo poważną minę. – Wybacz to najście – oświadczył chłodno, a jego błękitne oczy stały się niemal srebrne. Poczułam skurcz w żołądku. Wyprostowałam się dumnie i stanęłam naprzeciw niego. – Biorąc pod uwagę to, że nie przepadasz za moim towarzystwem, sprowadza cię coś ważnego. Skinął nieznacznie głową, nie odrywając ode mnie wzroku. Jednak tym razem w jego spojrzeniu nie było lodowatej obojętności. Zobaczyłam coś, co przeraziło mnie jeszcze bardziej. Ból w okolicy żołądka rozprzestrzenił się po całym ciele i zacisnął na sercu. Prawie nie mogłam oddychać. – Słucham! – Uniosłam dumnie głowę; chciałam wyglądać na wyższą

niż w rzeczywistości. Anioł zdawał się nie dostrzegać moich zabiegów i nadal wpatrywał się we mnie w milczeniu. Jego srebrne oczy przenikały mnie na wskroś. Nie cierpiałam, gdy to robił. Niezręczna cisza między nami zawsze wypełniała mnie poczuciem winy. Zarówno teraz, jak i tysiące lat temu. Czy to Gabriel sprawiał, że czułam się winna? – O czym chcesz rozmawiać? – zapytałam od niechcenia. – O tym, co zrobiłaś. – A co takiego zrobiłam? – udałam zdziwioną. – Chcesz to ode mnie usłyszeć czy pominiemy ten wstęp? – rzucił beznamiętnie. – Ty wiesz... – szepnęłam, z trudem przełykając ślinę. Nie miałam już wątpliwości, że wie o moim układzie z Samaelem. Przymknęłam powieki i odwróciłam twarz, by ukryć przed aniołem narastający we mnie niepokój. – Kaspar ci powiedział? – Nie. Ale nie sądziłaś chyba, że zdołasz to ukryć. Wzięłam głęboki wdech. – I co teraz? – zapytałam, przybierając rzeczowy ton, choć nie potrafiłam powstrzymać drżenia

w głosie. – Ty mi powiedz. – Zrobiłam to, co uznałam za słuszne. – Jesteś pewna, że postąpiłaś właściwie? – Jego niski gardłowy głos sprawiał, że byłam gotowa podważyć wszystkie podjęte przez siebie decyzje. – Jesteś innego zdania? – Spojrzałam na niego. – Gdybyś to ty musiał dokonać wyboru, postąpiłbyś inaczej? Pozwoliłbyś aniołom zginąć? – Były inne możliwości. – A jeśli nie? – Nie szukałaś ich – stwierdził beznamiętnie. – Tak łatwo ci przychodzi oskarżanie mnie – powiedziałam cierpko. – Nic, co robię, nie zyskuje twojej przychylności, prawda? Ty w przeciwieństwie do mnie zawsze potrafisz znaleźć dobre rozwiązanie. – Nie zawsze – uciął. – Dobrze wiedzieć, że nie jesteś nieomylny – prychnęłam. – Kiedy cię zobaczyłam, od razu zrozumiałam, po co przybyłeś do miasta. Nie przegapiłbyś okazji, by osobiście wymierzyć mi sprawiedliwość. – Tak myślisz? – Tak! I powiem ci coś! – Zadarłam buntowniczo głowę. – Nie żałuję! Może nie przestrzegam zasad, ale wszystko, co robię, dyktuje mi serce. Odzyskanie Drzewa Życia i przywrócenie aniołom nieśmiertelności było dla mnie ważniejsze niż prawo i własny los. Nie oczekuję łaski, jeśli więc przybyłeś, by odebrać mi Światło, jestem gotowa. – Z dużą łatwością przychodzi ci

oddawanie wszystkiego co anielskie – zauważył z przekąsem. – Z trudem przychodzi mi rozmawianie o tym z tobą – oświadczyłam ostro. – Nie masz uczuć, więc nie oczekuję, że zrozumiesz moje motywy. Nie wątpię jednak, że dołożyłeś wszelkich starań, by się w to nie zagłębiać. Nagły powiew wiatru zatrzepotał płaszczem Gabriela. Na jego twarzy dostrzegłam dziwny grymas, którego nie potrafiłam rozszyfrować. Kolor jego źrenic w jednej chwili zmienił się w głęboki lazur i mogłabym przysiąc, że dostrzegłam w nich iskry. Czyżbym dotknęła czułego miejsca? – Uważasz, że wolno ci łamać zasady, bo wiesz lepiej, co jest dobre dla innych? – zapytał. – A ty sądzisz, że masz prawo mnie przez to oceniać? – Niczego nie oceniam. Stoję na straży prawa, które ty naginasz – skwitował ostro. – Stoisz na straży Edenu, któremu zwróciłam sefiry. – Nie mówię o Drzewie Życia, lecz o wykluczaniu Upadłych! Cofnęłam się odruchowo. – Michał wydał rozkaz wykluczania Upadłych. Sprzeciwiasz się

jego poleceniom i jeszcze twierdzisz, że postępujesz właściwie? Zaniemówiłam z wrażenia. Nie spodziewałam się, że skarci mnie również za to. – Nie podważam jego rozkazów! Odraczałam chwilowo wyroki Upadłych, bo potrzebowałam od nich informacji. – To są motywy, których rzekomo nie potrafię zrozumieć? – Wątpię, czy w ogóle cokolwiek potrafisz poza wymierzaniem kary i zadawaniem pytań – prychnęłam zirytowana. – Dotąd nie odpowiedziałaś na żadne z nich. – Bo wcale tego nie oczekujesz! Sam wiesz wszystko lepiej. Zaczęłam nerwowo krążyć po tarasie. Obecność Gabriela doprowadzała mnie do szału. Nie było sensu mu tłumaczyć, dlaczego odnalezienie Carmen jest dla mnie ważne i dlaczego sprzeciwiam się wykluczaniu Upadłych. Dla niego istniało tylko dobro Królestwa. Nie mogłam go jednak zignorować, zwłaszcza że mój los spoczywał w jego rękach. – Nie wydaje mi się, żebyśmy doszli do porozumienia w żadnej z poruszanych kwestii – powiedziałam stanowczo. – Będę wdzięczna, jeśli przekażesz mi to, co masz do przekazania, i zakończymy spotkanie.

Stanęłam bokiem do Gabriela i zapatrzyłam się w ogród. Przez chwilę czułam na sobie spojrzenie anioła, ale bałam się poruszyć. Łzy napłynęły mi do oczu. – Nie jestem twoim prześladowcą, wykonuję tylko boskie wyroki – powiedział niespodziewanie łagodnie. Staliśmy obok siebie i patrzyliśmy w tym samym kierunku. Czekałam. Byłam pewna, że za tymi słowami kryją się kolejne, dużo bardziej miażdżące. Palce mi zesztywniały od zaciskania w pięści, zaczęłam czuć lekkie mrowienie. I znów ta cisza. Nie mogłam jej znieść. Wiedziałam, że popełniłam mnóstwo błędów. Ale żyjąc od tysięcy lat wśród ludzi i dzieląc czas między anielską misję a ziemskie obowiązki, często zatracałam granice tego, co dla anioła jest już grzechem. Śmiertelni mieli szansę naprawić złe uczynki, lecz czy ja również ją dostanę? Z wahaniem zerknęłam na Gabriela. Z jego postawy biła pewność siebie. Budził respekt, nie tak jak Samael czy Narthangel. Ciemne włosy opadały mu na ramiona. – Co ze mną będzie? – spytałam cicho, czując suchość w gardle. Spojrzał na mnie tak, jakby dotykał po kolei każdego fragmentu mojej twarzy. – Nie wiem – oznajmił bez przekonania. – Jesteś Wybrańcem, tylko Stwórca może zdecydować o twoim losie. – Nie przyszedłeś, żeby odebrać mi Światło? – zapytałam jednocześnie z nadzieją i niedowierzaniem. – Jesteś jednym z wielu powodów,

dla których tu przybyłem. Jednak nie do mnie należy karanie nieposłusznego anioła. – Czego zatem chcesz? – Wypełniam swoje obowiązki. – Jaki jest względem mnie? Zamyślił się, ale nie odpowiedział. Nie byłam pewna, jak odczytywać to milczenie. – Jeśli przyszedłeś, żeby mnie upomnieć, to pozostaje mi podziękować. Jeśli przyszedłeś walczyć u naszego boku, moja wdzięczność jest tym większa. Ale wolałabym, żebyś nie stawał na mojej drodze! – powiedziałam z rezerwą. Anioł odwrócił wzrok, a jego usta zacisnęły się, jakby z trudem przełykał moje słowa. – Ty już o nic nie walczysz. Obudź się, zanim będzie za późno! – rzucił chłodno. Nim się zorientowałam, zwinnym ruchem przeskoczył przez barierkę tarasu i zniknął za ogrodzeniem. Oniemiałam. – Andrea! Fajnie, że jesteś! – Uradowany Josh wpadł na taras, gdzie wciąż osłupiała patrzyłam w stronę, gdzie zniknął Gabriel. – Słyszałem, że rzuciłaś robotę u Faricciego, moje gratulacje! W końcu poszłaś po rozum do głowy – cieszył się. – Ty mi znalazłeś tę pracę – przypomniałam mu, nadal patrząc w ślad za Gabrielem. – No tak, ale wtedy jej potrzebowałaś. Myślę, że stać cię na coś więcej niż praca barmanki.

– To miłe, ale chyba mnie przeceniasz. – Minęłam go i weszłam do salonu. – Co z tobą? Źle się czujesz? Jesteś jakaś dziwna – zaniepokoił się. – Muszę wyjść. Mam coś do załatwienia. – Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o naszej jutrzejszej wyprawie do galerii? – zapytał. – Do galerii? – Zerknęłam na niego z ukosa. – No tak! – parsknął. – Obiecałaś pójść ze mną do Bransa! Pamiętasz? – Anioły! Rzeczywiście, wyleciało mi to z głowy! – przyznałam skruszona. – Nie chciałbyś pójść tam z Yvette? Wiem, że się spotykacie. – Powiedziała ci? – zmieszał się. – To chyba nie była tajemnica? – Zerknęłam na jego lekko zażenowaną minę. – Nieee, ale zamierzałem ci powiedzieć, kiedy już będę pewien... – Pewien czego? Że to ta właściwa dziewczyna? Pokręciłam głową z dezaprobatą i sięgnęłam po torebkę. – To, co? Pójdziesz ze mną? Zależy mi na tym – zapytał z nadzieją. – Tak! – przytaknęłam, siląc się na entuzjazm. – Teraz muszę wyjść, ale pogadamy o tym, jak wrócę. Wybiegłam na chodnik przed domem, ale po Gabrielu nie było już śladu. Rozmowa z nim, choć była nieco dziwna, trochę mnie uspokoiła. Nie wierzyłam, że po tylu latach jego

stosunek do mnie mógł się zmienić, dlatego potraktowałam jego słowa jak ostrzeżenie. I choć zapewniał, że nie jest moim prześladowcą, bezbłędnie potrafił wymienić wszystkie moje grzechy. Może rzeczywiście byłam do niego uprzedzona, ale dzięki temu zachowywałam ostrożność. Przeszłam na drugą stronę ulicy i ruszyłam w kierunku centrum. Było parę minut po szóstej i w mieście panował ruch. Przeciskałam się przez tłumy przechodniów. Ostatnie słowa Gabriela bardzo mnie zabolały. Nie chciałam się do tego przyznać, lecz miał rację w wielu sprawach. Tylko wewnętrzny bunt wobec anioła zemsty nie pozwalał mi się do tego przyznać. Naprawiałam błędy swoje i innych, wierząc, że coś zmienią. Ale to nie była prawda. Nie mogłam już sprawić, że Upadli powrócą do Królestwa, że Narthangel stanie się na powrót serafinem, a Kaspar wybaczy mi winy. Tkwiłam w fałszywym przekonaniu, że świat może stać się lepszy, rzeczywistość jednak była inna: aby przetrwać, należało walczyć. Wbrew losowi, przeciwnościom i czasem na

przekór sobie. Zamierzałam udowodnić Gabrielowi, że potrafię bronić Królestwa nie gorzej niż on, nie zapominając jednocześnie o istotach, których bezpieczeństwo mi powierzono. Skręciłam w ulicę, przy której stał najwyższy budynek w mieście. Gigantyczny drapacz chmur, siedziba Samaela. Jednak to nie z nim chciałam się spotkać, uznałam, że tylko tutaj mogę znaleźć Narthangela. Był moją jedyną szansą na odnalezienie Carmen. Skrycie liczyłam, że zgodzi się mi pomóc przez wzgląd na łączące nas kiedyś uczucie. Mogłam go nawet o to błagać. Dotarłam do wejścia, a stamtąd przeszłam do ogromnego holu. Surowe wnętrze rozświetlały promienie słoneczne padające przez duże okna. Podeszłam do recepcjonistki, która właśnie kończyła rozmawiać przez telefon. – Dzień dobry! W czym mogę pomóc? – zapytała śpiewnie. – Chciałabym się widzieć z... panem Elmalem – powiedziałam po namyśle. – Z Samem czy Nathanielem? Uśmiechnęłam się na myśl, że demony ukrywały się pod tak niewyszukanym nazwiskiem. – Z Nathanielem – odparłam. Kobieta wystukała coś na klawiaturze, po czym grzecznie

poinformowała mnie, że pan Elmal nie miał na dziś żadnych umówionych spotkań i w związku z tym nie ma go w biurze. – Obawiam się, że w tej sytuacji będzie musiała mi pani podać swoje dane, a ja postaram się znaleźć jakiś dogodny termin – wyrecytowała jednym tchem. Oparłam się o kontuar, za którym siedziała, i ze słodkim uśmiechem odrzekłam: – Nazywam się Andrea Fero, moim celem nie jest czekanie, a na kolejną wizytę proszę mnie umówić za sto lat, bo dopiero wtedy będę miała czas. – Tak mam zapisać? – Spojrzała na mnie skołowana. – Co do słowa! – odparłam z poważną miną. Kobieta potraktowała to jako żart. Już miała coś odpowiedzieć, gdy na jej biurku zadzwonił telefon. Podniosła z gracją słuchawkę i po śpiewnym „Słucham” nastała cisza. Wsłuchiwała się w rozmówcę, łypiąc na mnie dyskretnie. – Pani Fero! Przedostatnie piętro. – Uśmiechnęła się przymilnie i wskazała na windę. Gdy dotarłam na właściwy poziom, przywitała mnie młoda kobieta o nienagannej figurze i ognistych rudych włosach. Przedstawiła się jako Aurora, sekretarka Nathaniela, i zakomunikowała, że pan Elmal gra dziś w tenisa i w związku z tym trochę się spóźni. Uśmiechnęłam się ironicznie, ale nie skomentowałam tego kłamstwa. Kobieta zaprosiła mnie do

przestronnego gabinetu, w którym miałam zaczekać, i zaproponowała filiżankę kawy. Kiedy zniknęła za drzwiami, podeszłam do okna i spojrzałam na panoramę miasta. Z tej wysokości wszystko wyglądało inaczej. – Czy w tym wieżowcu jest taras widokowy? – zapytałam Aurorę, gdy wróciła z przygotowaną dla mnie latte. – Niestety! Dach nie jest nawet zabezpieczony, więc podziwianie widoków możliwe jest tylko przez okna. – Uśmiechnęła się i dyskretnie poprawiła niesforny rudy kosmyk wymykający się spod luźnego koka. – Gdyby pani czegoś potrzebowała, proszę mnie zawołać. Jestem pewna, że pan Elmal wkrótce przyjdzie – dodała, a na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec. Nie umknął mojej uwadze ten drobny pąs, kiedy mówiła o Narthangelu. Była śmiertelniczką i nie było w tym nic dziwnego, że uległa czarowi demona. – Dziękuję! – odparłam i usiadłam

przy eleganckim stoliku, na którym postawiła kawę. Czekanie nigdy nie było moją najmocniejszą stroną. Już po piętnastu minutach zaczęłam nerwowo kręcić się po gabinecie. Nie było w nim nic, co mogłoby mnie zainteresować. Wnętrze przypominało zdjęcia z katalogów z ekskluzywnymi meblami i nie miało duszy, podobnie jak właściciel. Kolejny raz podeszłam do okna. „Chciałabym móc wznieść się nad miastem – pomyślałam. – Właściwie dlaczego miałabym tego nie zrobić?”. Wyszłam z pokoju pod pretekstem odszukania toalety. Aurora wskazała mi długi hol, na którego końcu znajdowały się łazienki. Posłusznie ruszyłam w tamtym kierunku. Po chwili dostrzegłam duże przeszklone drzwi prowadzące na klatkę schodową. Rozejrzałam się dyskretnie i nacisnęłam klamkę. Byłam na przedostatnim piętrze biurowca, więc od dachu dzieliły mnie już tylko dwie kondygnacje. Kilkoma susami pokonałam schody i znalazłam się przed metalowymi drzwiami, spod których wpadało światło. Pchnęłam je delikatnie i moim oczom ukazał się fantastyczny widok. Dach był płaski i rozległy. Wiatr wiał tu silniej, ale i tak było cudownie. Szłam powoli, a kiedy dotarłam do krawędzi, spojrzałam w dół. Wiele bym dała, by móc skoczyć i choć przez chwilę poczuć,

że znowu mogę latać. Zamknęłam oczy i pozwoliłam, by słońce i ciepły podmuch otoczyły moje ciało. – Piękny widok, prawda? Odwróciłam się i zobaczyłam Narthangela. Wyglądał, jakby wyszedł właśnie spod prysznica. Miał na sobie dżinsy i niezapiętą koszulę, której nie zdążył włożyć w spodnie, a zmierzwione włosy wciąż były wilgotne. Prezentował się wyjątkowo atrakcyjnie. – Podobam ci się? – zapytał, widząc, że przyglądam mu się bez słowa. – Rzeczywiście stąd jest ładny widok – odparłam wymijająco i rozejrzałam się dookoła. Demon podszedł i stanął obok mnie. – Lubię tu przychodzić – powiedział niemal z zachwytem. – To przypomina mi czas, gdy siadywaliśmy na Aconcagui i obserwowaliśmy tęczę. Uwielbiałaś patrzeć na wszystko z góry. – To było dawno temu... – Wspomnienia nie umierają tak szybko jak uczucia. – Spojrzał na mnie płomiennie. – Wiem, że wciąż to robisz. Wchodzisz na Megiddo i obserwujesz miasto – wyszeptał i odgarnął mi włosy z twarzy. – Czasem okoliczności zmuszają do zrezygnowania ze starych przyzwyczajeń – odparłam chłodno i instynktownie odsunęłam głowę. Uśmiechnął się słabo. Zacisnął palce i opuścił bezwładnie rękę. – Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają.

– Na przykład? – zapytałam, uparcie patrząc przed siebie. – Ty... Moje uczucie do ciebie... – uwodził mnie łagodnym tonem. – Przeszłam długą drogę i nie jestem już tą samą istotą. Dziś nie stanęłabym w twojej obronie. – Ale wciąż nade mną czuwasz – szepnął miękko i powiódł zmysłowo palcem wzdłuż mojego ramienia. – Jesteś tak blisko... – jęknął. – Jestem tu, bo nie zostawiłeś mi wyboru – oświadczyłam chłodno. – Próbowałam znaleźć Carmen, ale jak zapewne wiesz, nic z tego nie wyszło. – Tak! Trochę nieudolnie się do tego zabrałaś. – Wiem, że nie zginęła i nadal jest w mieście. Chcę, żebyś ją uwolnił. – Zadałem sobie wiele trudu, by uknuć tę intrygę, a teraz mam tak zwyczajnie pozwolić jej odejść? – Nie potrzebujesz jej! Ona nic nie zrobiła! – Potrzebuję ciebie. – Pochylił się nade mną i ujął moją twarz w dłonie. – Ona jest gwarancją, że moje marzenia się spełnią. Jeśli tylko tak mogę je zrealizować, będziesz musiała się z tym pogodzić. – Pożądasz tego, czego nie możesz mieć, i każesz innym za to płacić? – To ty zdecydowałaś o losie Carmen – mruknął Narthangel i kciukami zatoczył koła na moich policzkach. – Pragniesz mnie, najdroższa. Czujesz to samo co ja, po co się oszukiwać? – Jestem dla ciebie celem do zdobycia. W tym nie ma żadnego uczucia. – Wątpisz w moją miłość? – zapytał w taki sposób, że przez chwilę byłam gotowa uwierzyć w szczerość jego słów. – Nigdy jej nie udowodniłeś! – A jakich dowodów potrzebujesz? –

Rozłożył ręce. – Uwolnij Nefilima i zostaw w spokoju moich przyjaciół z baru! – rzuciłam hardo. Tylko z naiwności mogłam wypowiedzieć na głos te słowa. Narthangel zaśmiał się i skrzyżował ręce na karku, prężąc swoją masywną pierś. – Rzucasz mi wyzwanie? Bardzo sprytne! – powiedział z uznaniem. – Co przewidujesz dla zwycięzcy? – Nie wydaje mi się, żeby twoje uczucia były prawdziwe, więc wyznaczanie nagrody nie jest konieczne – oznajmiłam przewrotnie. – Za dużo czasu spędzasz w kasynie – skwitował rozbawiony i pokręcił głową. – Nawet gdybym była wytrawnym graczem, nie postawiłabym na twoją uczciwość. – A na co byś postawiła? – Na to, że kłamiesz. – Zrobiłam krok w tył, ale Narthangel zdążył złapać mnie za rękę. Uniósł moją dłoń do ust i patrząc mi w oczy, złożył przeciągły pocałunek w jej wnętrzu. – Więc zagrajmy! – szepnął miękko. – Zwycięzca bierze wszystko. – Co przez to rozumiesz? – Ty dostaniesz Nefilima, a ja ciebie... – Mam być stawką w wygranej? Jakie to romantyczne – prychnęłam. Demon przyciągnął mnie do siebie, nasze nosy omal się nie zetknęły. – Gra jest ciekawsza, gdy pożąda się nagrody – wyszeptał mi w usta. – Już nawet wiem, co z nią zrobię... – Jeśli wygrasz – zauważyłam. – O to się nie martwię – mruknął

cicho. – Prędzej zostaniesz zbawiony! – Za moimi plecami rozległ się gniewny pomruk Gabriela. Narthangel cofnął się gwałtownie, wypuszczając mnie z ramion. Anioł stał kilka metrów za nami, poły jego płaszcza zawijały się wokół długich cholewek pod wpływem wiatru. Wyglądał groźnie. – No proszę! Sam Gabriel! Kto by przypuszczał, że zdobędziesz się w końcu na odwagę! – ironizował Upadły, a w jego oczach pojawiły się złowrogie błyski. Przeszedł kilka kroków i stanął na wprost anioła. – Przyszedłeś mnie... wykluczyć? – zapytał z kpiną. – Odsuń się od krawędzi dachu – usłyszałam w głowie stanowczy głos Gabriela. Zerknęłam na niego przestraszona. – Rób, co mówię! – ponaglił mnie. Przytaknęłam nieznacznie i wolno zaczęłam się przemieszczać w kierunku drzwi. Narthangel zauważył ten manewr i spojrzał na mnie drwiąco. – Długo na to czekałeś, przyjacielu – warknął. – To musi być dla ciebie wyjątkowy dzień. Swoją drogą dziwię się, że tyle ci to zajęło. Gabriel milczał, obserwując mnie kątem oka. – A jak ty to przyjęłaś? Zrobił na tobie wrażenie? – zapytał cynicznie

Narthangel, patrząc, jak się od niego oddalam. – Zachłysnęłaś się jego opowieścią i postanowiłaś mnie wydać? – Nie wiem, o czym mówisz – odparłam zaskoczona. – Czyżby? Chcesz powiedzieć, że go tu nie przyprowadziłaś? – Szybciej! – poganiał mnie anioł. – Przyszłam sama – odparłam, nie zatrzymując się. Narthangel przypatrywał mi się przez chwilę spod przymrużonych powiek, jakby coś rozważał. Nie miałam pojęcia, co oznacza ta mina. – Ty nadal nic nie wiesz? – zapytał z niedowierzaniem. – Wiem tyle, ile powinnam – ucięłam. Upadły wybuchnął gromkim śmiechem, jakby nagle doznał uczucia ulgi. – Jesteś tchórzem, Gabrielu! Większym, niż myślałem – powiedział złowieszczo. Nagle dwa sztylety świsnęły w powietrzu i wbiły się obok stóp Narthangela. Nie wyglądał na zdziwionego. Pochylił się i szybkim ruchem wydobył je z podłoża. – Chcesz honorowej walki? – zapytał, unosząc ironicznie brew. Anioł jednym płynnym ruchem zsunął z ramion płaszcz, ukazując na

odsłoniętym bicepsie tatuaż. – Odejdź! – zagrzmiał głos w mojej głowie, a gniewne spojrzenie Gabriela zmroziło mnie na wskroś. – Nie! – krzyknęłam mimowolnie, choć byłam coraz bardziej przerażona. – Nie odsyłaj jej. Twoja historia na pewno jej się spodoba – kpił Upadły. Anioł dobył kolejnych sztyletów, z niebywałą zręcznością obrócił je w palcach i wycelował w niewielki punkt, tuż za Upadłym. – Bez broni – oznajmił beznamiętnie. – Jak chcesz! – prychnął demon i nonszalancko pozbył się swoich. – Poczekajcie! – krzyknęłam. – Co wy robicie? – Wyrównujemy rachunki – oświadczył Narthangel. – Ale nie martw się, najdroższa, wciąż jesteś moją nagrodą. – Mrugnął do mnie okiem i w jednej chwili wszystko zawirowało. Gabriel rzucił się w stronę Narthangela i obaj stoczyli się z dachu. Rozdział VII Następnego dnia z niecierpliwością oczekiwałam pojawienia się Haniela. Musiałam uzyskać odpowiedzi na kilka pytań. Chodziłam nerwowo po salonie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Byłam wstrząśnięta i zaskoczona zachowaniem Gabriela. Powinien był wykluczyć Narthangela, ale tego nie zrobił. On, najbardziej prawy i bezwzględny spośród aniołów, darował mu karę, staczając z nim bezsensowny pojedynek... na pięści. Przecież to było niedorzeczne! Nikt, na kogo zapadł

wyrok, nie miał szans ujść z życiem, gdy w pobliżu zjawiał się anioł zemsty, co się zatem stało? O jakich porachunkach mówił Upadły? I dlaczego był taki pewny siebie? Gabriel chciał coś przede mną ukryć. Dlatego zrzucił Narthangela z dachu. Tylko jaką wspólną tajemnicę mogli mieć anioł i demon? Rzuciłam się na kanapę i beznamiętnie zaczęłam wpatrywać się w sufit. Miałam dość Gabriela. Zniweczył mój plan odnalezienia Carmen, a byłam już tak blisko. Po co w ogóle pojawił się w mieście? Skoro nie przybył, żeby mnie ukarać, to po co? Czy mogłam mu ufać? Czy można było nie ufać aniołowi? Zasłoniłam twarz poduszką i wydałam stłumiony okrzyk. Nic nie układało się po mojej myśli. A do tego żaden z aniołów się nie pojawiał. – Próbujesz się udusić czy zapomniałaś zrobić makijaż? – usłyszałam głos Josha. Zdjęłam poduszkę z twarzy i zobaczyłam, jak przemyka do kuchni. – Gdybym próbowała się udusić,

otworzyłabym drzwi do twojego pokoju – odparowałam bez namysłu. – Haha, dobre! – Chłopak się zaśmiał. Wstałam z kanapy i poszłam za Joshem. – Pamiętasz, że idziemy dziś do galerii? – zapytał, stawiając na stole dwa kubki z parującą kawą. – Tak – powiedziałam bez entuzjazmu. Ostatnią rzeczą, na jaką tego dnia miałam ochotę, był spacer między obrazami i koneserami sztuki. – Chyba nie będziesz próbowała się wymigać? – Josh zerknął na mnie podejrzliwie. – Nie miałam takiego zamiaru! – udałam oburzenie, by go nie urazić. – To świetnie! Wiesz, cała wystawa została zaprojektowana tak, by ukazać, w jaki sposób na przestrzeni wieków zmieniał się sposób przedstawiania aniołów. To niesamowite, sama zobaczysz, będziesz zaskoczona, jak niewiele wiedziałaś o tych fantastycznych istotach – niemal piał z zachwytu. – Wątpię, czy jest coś, co mogłoby mnie jeszcze zaskoczyć – mruknęłam pod nosem. – To świadczy jedynie o tym, że jesteś zbyt hermetyczna – obruszył się Josh. – Nie dopuszczasz do siebie myśli, że poza ludźmi istnieją na świecie inne istoty. Ludzie od setek lat malują anioły, jak sądzisz, dlaczego? – Nie mam bladego pojęcia. – Zrobiłam zdumioną minę.

– Bo je widują! – oświadczył poważnie mój współlokator. – Są wśród nas i dlatego je portretujemy, tak jak uwieczniamy na fotografiach członków naszych rodzin. – Dość ciekawa teoria – przyznałam z uśmiechem. – To fakty! Kiedy obejrzysz obrazy, zrozumiesz, o czym mówię. – W takim razie nie mogę się już doczekać – przybrałam poważny ton, co wywołało grymas niezadowolenia na jego twarzy. – Chyba się ze mnie nie naśmiewasz? – Oczywiście, że nie! Zaintrygowało mnie to, co powiedziałeś. – Aż trudno uwierzyć, że można być takim sceptykiem – jęknął Josh z dezaprobatą. Zaśmiałam się. Byłam dla niego trudnym do rozgryzienia przypadkiem. Nie zamierzał jednak się poddawać, czego dowodem, jak przypuszczałam, miała być wyprawa do galerii. Kilka godzin później siedzieliśmy w taksówce. Byliśmy już spóźnieni. Nie miałam nastroju, sprawa z Gabrielem wciąż nie dawała mi spokoju. Obiecałam jednak Joshowi ten wieczór, więc postarałam się przywołać na twarz uśmiech. Galeria mieściła się w jednej z najbardziej ekskluzywnych dzielnic miasta. Pełno tu było eleganckich restauracji, sklepów z drogimi ubraniami, perfumerii i jubilerów.

Rzadko miałam okazję bywać w tym miejscu. Bogate ekspozycje w witrynach były dla mnie jak eksponaty muzealne, na które mogłam popatrzeć przez przeszkloną gablotę. Nie czułam z tego powodu rozczarowania, ale musiałam przyznać, że takie cuda mogą dodać każdej kobiecie pewności siebie. Josh zapłacił za taksówkę i udaliśmy się do wejścia, nad którym widniał podświetlony napis „Galeria Bransa”. Chłopak otworzył przede mną drzwi i szarmanckim gestem wskazał mi wnętrze. Był bardzo podekscytowany. – Witaj w moim świecie – oznajmił z entuzjazmem, gdy znaleźliśmy się w środku. Rozejrzałam się wokół siebie. Ogromne białe wnętrze z wysokim sufitem i szarą podłogą sprawiało imponujące wrażenie. Już od progu było widać, że wystawa cieszy się sporym zainteresowaniem – tłumy gości przemieszczały się między potężnymi filarami, na których wisiały obrazy, wszędzie było słychać ożywione rozmowy. W normalnych warunkach pewnie cieszyłabym się na takie wydarzenie, ale ze względu na konflikt z Upadłymi przebywanie w zatłoczonych pomieszczeniach wyzwalało we mnie mechanizmy obronne. Miałam napięte mięśnie i czujnie zerkałam na każdą zbliżającą się do mnie postać. Josh pociągnął mnie za sobą do lewego skrzydła galerii; uznał, że stąd należy rozpocząć zwiedzanie. Byłam zaskoczona, że tak świetnie zna tę

wystawę, zważywszy że prezentowana jest po raz pierwszy. Posłusznie poszłam za nim i po dwudziestu minutach, kiedy się upewniłam, że w galerii nie ma demonów, odetchnęłam z ulgą. W tym czasie zaaferowany chłopak z zachwytem rozprawiał o obrazach, które mijaliśmy. To rzeczywiście był jego świat. Z wytrawnością doskonałego przewodnika omawiał każde malowidło i dodawał kilka słów na temat artysty. Sama zdążyłam się zorientować, że większość prezentowanych dzieł była reprodukcjami, ale Josh uznał za stosowne informować mnie o tym. – Spójrz! Ten jest niesamowity! – Wskazał obraz, pod którym widniał napis: Trzej archaniołowie i Tobiasz , Francesco Botticini (1446–1498). – Rzeczywiście, fantastyczny! – Uśmiechnęłam się, bo dobrze znałam to płótno, a właściwie oryginał. Przedstawiało ono Michała, Rafaela i Gabriela w towarzystwie młodego Tobiasza, podążającego z lekarstwem do chorego ojca. – Zobacz! – kontynuował wniebowzięty Josh. – Każdy z aniołów został ukazany z charakterystycznymi dla siebie atrybutami: Michał w zbroi, z mieczem i kulą – symbolem władzy, którą w imię Stwórcy sprawuje nad światem; Rafael ma skrzydła w pawie oczka, a w dłoni trzyma miseczkę z żółcią mającą uleczyć chorego; Gabriel jako anioł zwiastowania Maryi ma w dłoni lilie, które symbolizują jej czystość. Czyż to nie jest perfekcyjne? – westchnął z przejęciem.

– O tak! Zdecydowanie! – Zachichotałam. – Michał wygląda jak młody Kopernik w zbroi Don Kichota, Rafael jak królowa Elżbieta z Tudorów, a Gabriel jak jej starsza siostra. – Królowej Elżbiety nie było wtedy jeszcze na świecie, a poza tym nie miała siostry – fuknął. – Na obrazie już ma! – Nie potrafiłam powstrzymać się od śmiechu. – No i jak tu cię uwrażliwić na sztukę! – jęknął Josh, zdruzgotany moim brakiem subtelności. – Przepraszam, ale to naprawdę komiczne. – Nie chciałam sprawiać mu przykrości, ale akurat ten obraz zawsze wywoływał mój śmiech. Gabriel przypominał na nim kobietę, a Rafael miał spodnie jak Aladyn z Baśni z tysiąca i jednej nocy. Żaden z namalowanych aniołów nie był podobny do ziemskiego wcielenia pierwowzoru. – Andrea! To Renesans! Tak wówczas ukazywano piękno! – zawołał mój współlokator i przeszedł do kolejnej reprodukcji. Stłumiłam śmiech i ruszyłam za nim, wysłuchując z uwagą kolejnych wykładów. Simberg, Gentileschi, Spadarino,

Murillo, Bilivert, lista twórców i podobizn aniołów stawała się coraz dłuższa, a Josh niestrudzenie opowiadał. Kiedy dotarliśmy do obrazu Domenica de Michelino Tobiasz i trzej archaniołowie, przedstawiającego dokładnie tę samą scenę co na malowidle Botticiniego, Josh się zawahał. Tutaj twarze wszystkich trzech aniołów wyglądały identycznie i przypominały jasne oblicze królowej Elżbiety. – Coś w tym jest – przyznał po namyśle. – Renesans! – Wzruszyłam ramionami, rozbawiona. – Swoją drogą, nie uważasz, że to dość dziwne? – Co takiego? – Na wszystkich tych obrazach są Michał, Gabriel i Rafael, pozostałe anioły są bezimienne. – Jak widać, nawet niebo ma swoich celebrytów. – A ci wszyscy malarze to paparazzi? – Najwidoczniej nie każdy zasługuje na to, by jego imię uwieczniano w książkach, a podobiznę zachowywano dla potomnych. – Taak! – Uśmiechnęłam się. – Ciekawe, co by na to powiedział Metatron i Zadkiel. – Słucham? – Josh spojrzał na mnie zdziwiony. – Nic! Tak tylko rozważam. Ku mojemu wielkiemu zadowoleniu zbliżaliśmy się do „współczesności”.

Tutaj wyobraźnia artystów sięgała znacznie głębiej. Był anioł kowboj, anioł Batman, nagi facet ze skrzydłami siedzący na stołku barowym... istne szaleństwo. Marzyłam, żeby zakończyć tę wycieczkę i wrócić do domu. – A teraz najważniejszy punkt programu! – ożywił się nagle Josh. – Daruj, ale na dziś mam już dość zwiedzania – jęknęłam. – Andrea, to niespodzianka! Zamknij oczy! Popatrzyłam na niego podejrzliwie. – No zamknij! – ponaglił. Niechętnie spełniłam jego prośbę. Poczułam, że łapie mnie za rękę i dokądś prowadzi. – Mam nadzieję, że to nie jest niebezpieczne? – chciałam się upewnić. – Bez obaw! Chwilę potem stanęliśmy. – Już! Możesz otworzyć! – powiedział z radością w głosie. Uniosłam lekko powieki i moim oczom ukazało się coś niebywałego. Zerknęłam zaskoczona na Josha. Uśmiechał się triumfalnie. – To przecież ja – stwierdziłam zdumiona. – A kto powiedział, że nie było anioła o imieniu Andrea? Zabrakło mi słów. Obraz był przepiękny. Przedstawiał zatopiony w blasku słońca ogród za naszym

domem. W centralnej części, pośród niezliczonej ilości kwiatów, tuż obok fontanny, stałam ja z wielkimi białymi skrzydłami i sekatorem do ścinania róż. Zerknęłam na podpis: Anioł z przedmieścia, Joshua Faricci. – Udało ci się! Masz swoją wystawę! – krzyknęłam podekscytowana i rzuciłam mu się na szyję, bo uświadomiłam sobie, że właśnie spełniło się jego marzenie. Josh obrócił mnie wokół siebie szczęśliwy, że może ze mną dzielić swój sukces. – Gratuluję! To cudowne! – powiedziałam uradowana. – Dzięki! – Zaśmiał się. – Tylko jeden obraz, ale zawsze to jakiś początek. – Najważniejsze, że ktoś docenił twoje prace! Teraz wszyscy będą mogli je podziwiać. – Miałem wątpliwości, czy nie użyjesz tego sekatora przeciwko mnie, gdy zobaczysz siebie na tym obrazie. – O tym porozmawiamy później! – udałam rozzłoszczoną. – To naprawdę niesamowite! Szkoda, że nie zaprosiłeś Morisa, byłby z ciebie bardzo dumny. – W to raczej wątpię – prychnął. – Ma niewielkie poważanie dla sztuki, a dla jej twórców – jeszcze mniejsze. – Jesteście rodziną, jak to możliwe, że tak się nie lubicie? – To nudna historia,

nie zainteresowałaby cię. – A jeśli tak? – Zmarszczyłam brwi. – To może przy następnej okazji, bo muszę cię na chwilę opuścić. – Josh dyskretnie wskazał mi mężczyznę, który kiwał głową w naszym kierunku. – To Leo Byng, dyrektor galerii. Zamienię z nim kilka słów i zaraz do ciebie wracam – wyjaśnił pośpiesznie i zniknął w tłumie. – Oczywiście! – bąknęłam pod nosem. Byłam tak dumna z Josha, że natychmiast mu wybaczyłam ten nietakt. Dla zabicia czasu postanowiłam obejrzeć resztę obrazów, które wcześniej z premedytacją pominęłam. Wbrew temu, co sądził Josh, uwielbiałam sztukę i podziwianie jej sprawia mi wielką przyjemność. Podeszłam do reprodukcji Zwiastowanie Rossettiego przedstawiającej Marię i Gabriela. Niechętnie patrzyłam na dzieła, na których Gabriel był ukazywany jako anioł zwiastowania – piękny młodzieniec o łagodnym dziewczęcym o b l i c zu, z kwiatem lilii w dłoni. W rzeczywistości taki nie był, o czym doskonale wiedzieli nie tylko Upadli. Znałam kilka jego ziemskich wcieleń, a l e w żadnym z nich nie przypominał boskiej istoty z obrazów. Wyglądał bardziej jak średniowieczny rycerz niż

renesansowe dziewczę z gałązką... Nagle poczułam dziwny ucisk w brzuchu. – Białe lilie! – szepnęłam i wspomnienie kwiatów, które znajdowałam na parapecie swojego pokoju, jak błyskawica przecięło moją głowę. Serce drgnęło mi niespokojnie. „To niemożliwe! – jęknęłam w duchu. – Przecież były od Josha!”. Odwróciłam się instynktownie i zerknęłam w stronę, w którą udał się mój współlokator. Zobaczyłam go, jak wymienił uścisk dłoni z Byngiem, po czym wmieszał się w tłum. Kiwnęłam dłonią i chwilę potem znów był przy mnie. – Właśnie patrzysz na bogatego człowieka! – krzyknął rozpromieniony. – Galeria sprzedała dwa z moich obrazów, które nie zostały pokazane na wystawie. – Gratuluję – odparłam, siląc się na entuzjazm, co nie uszło jego uwagi. – Coś się stało? – Nie, skąd ten pomysł? – Próbowałam się uśmiechnąć. – No

przecież widzę, że spochmurniałaś. – Zrobił wyczekującą minę. – Zastanawiam się tylko, dlaczego przynosiłeś mi białe lilie. Czy to te obrazy cię natchnęły? – zapytałam, patrząc na niego z rosnącym niepokojem. – Przyłapałaś mnie! – oznajmił Josh. – To nie ja zostawiałem ci kwiaty. – Jak to?! Kiedy znalazłam je w swoim pokoju, podziękowałam ci za nie, a ty powiedziałeś: „Nie ma za co”. – Bo nie było za co – odparł zmieszany. – Nie mówi się „Nie ma za co”, gdy rzeczywiście nie ma za co dziękować. – No dobra! Przecież się przyznałem! – Chłopak westchnął zrezygnowany. – Ilias ci je podrzucał. Zamierzał się wkupić w twoje łaski, a ja nie chciałem, żeby wyszedł na romantycznego adoratora, więc dałem ci do zrozumienia, że to ode mnie. – Widziałeś, jak kładł je w moim pokoju? – dopytywałam. – Nie, ale to oczywiste, że były od niego. – Nie do końca... – powiedziałam niemal bezgłośnie, przekonana, że to jednak nie był Ilias. – Jeśli nie on, to kto? – Nie wiem. Mogę się jedynie domyślać. – Odwróciłam się i raz jeszcze spojrzałam na Zwiastowanie. Wróciłam do domu w nieco mniej radosnym nastroju. Mimo że bardzo cieszyłam się z sukcesu Josha, historia z kwiatami przyćmiła tę radość. Skąd

wzięły się lilie w moim pokoju? Czy to przypadek, że te same kwiaty były na obrazie? Przecież nie mógł przynieść mi ich Gabriel. Po co miałby to robić? Może to miało być jakieś ostrzeżenie? Tylko jakim ostrzeżeniem mogły być kwiaty? Przychodziły mi do głowy rozmaite pomysły, każdy równie idiotyczny. Nie chciałam popadać w paranoję, ale obecność Gabriela w mieście stawała się coraz bardziej zagadkowa. Wzięłam gorący prysznic i położyłam się do łóżka. Mimo że starałam się o nim nie myśleć, jego twarz wciąż pojawiała mi się przed oczami. Intrygująca i bez wątpienia najgroźniejsza twarz anioła, jaką kiedykolwiek widziałam. Zacisnęłam powieki, chcąc wyrzucić go z głowy. Udało mi się to jednak dopiero wtedy, gdy w półśnie przywołałam obraz Kaspara. Uczucie lęku związane z Gabrielem ustąpiło miejsca tęsknocie za szmaragdowym spojrzeniem Nefilima. Zobaczyłam nas, jak spacerujemy razem, wtuleni w siebie i szepczący miłosne wyznania. Kaspar obejmuje mnie czule i obsypuje gradem pocałunków, które ochoczo odwzajemniam. Wędrujemy piaszczystą plażą, piasek przyjemnie masuje stopy, a niebo... niebo staje się czarne. Nagle spod ziemi wyrastają gigantyczne korzenie, które

przekształcają się w drzewa tworzące szpaler. Podłoże staje się grząskie i lepkie. Wszystko spowija gęsta mgła, w której ginie Kaspar. Widzę, jak jego

palce rozpływają się w powietrzu, i zostaję sama. Chcę krzyknąć, lecz głos więźnie mi w krtani. Zza pleców dobiega mnie szyderczy śmiech. Zaczynam uciekać. Wiem, że to sen, ale nie mogę się zatrzymać. Coś każe mi biec. Potykam się. Wiem, że za moment upadnę i pochłonie mnie ciemna głębia. „Złap równowagę! Trzymaj się!” – nakazuję sobie w duchu. To na nic. Zataczam rękoma koło i po chwili zaczynam spadać. Do popołudnia czas ślimaczył się niemiłosiernie. Josh po śniadaniu wyszedł na uczelnię i zostałam sama. Wyszukiwałam sobie zajęcia, czekając na anioły, ale z ubolewaniem stwierdziłam, że znów zostałam zignorowana. Próbowałam przywołać Sandalfona i Haniela, lecz żaden się nie pojawił. Byłam zła, że już drugi dzień nie reagują na moje wezwania, choć dobrze wiedziałam, że nie mam prawa się na nich denerwować – z pewnością mieli ważniejsze sprawy niż spełnianie moich zachcianek. Zeszłam do

kuchni, nastawiłam zmywarkę i zerknęłam na lodówkę, na której wisiała, przymocowana magnesem, lista zakupów. Josh uznał, że skoro jestem bezrobotna, mogę zająć się sprawunkami. Wzięłam kartkę i wcisnęłam ją do tylnej kieszeni dżinsów. Pomyślałam, że spacer po mieście dobrze mi zrobi. Wyszłam na ulicę, ale zamiast udać się do pobliskiego warzywniaka, poszłam w kierunku centrum. Kusiło mnie, żeby odwiedzić Casablankę. Mocno zżyłam się z tym miejscem i ludźmi. Wiedziałam, że nie powinno tak być. Przywiązywanie się do śmiertelnych zawsze rodziło problemy i było niebezpieczne zarówno dla nich, jak i dla mnie. Ciężko jednak być człowiekiem i nie żyć wśród ludzi. Zwłaszcza że nie byłam typem samotnika i potrzebowałam przyjaciół. Rzuciłam rzewne spojrzenie w stronę baru, który akurat mijałam, i skręciłam w boczną uliczkę. Po godzinie dotarłam do najbardziej ruchliwej części miasta. Znajdowały się tu sklepy z odzieżą, butiki, salony fryzjerskie, salony tatuażu, wizażu, a także wiele innych miejsc, gdzie można było wydać zarobione pieniądze. Wędrowałam chodnikiem, oglądając manekiny na wystawach, prezentujące nowe kolekcje ubrań, ręcznie robioną biżuterię, kolorowe apaszki i inne

bibeloty, które na co dzień zupełnie mnie nie zajmowały. Czułam się dość dziwnie. Wszystko wyglądało tak spokojnie. Jakby świat nie miał swojej drugiej, mrocznej strony. Patrząc na ludzi, którzy mnie mijali, zdałam sobie sprawę, że zachowują się tak, jakby nie byli świadomi grożącego im niebezpieczeństwa. Byli jak dryfujące samotne wyspy, oddzielone od siebie milami morskimi. Skupieni na przetrwaniu. Może właśnie w tym tkwiła cała istota problemu? Nie nauczyliśmy ich patrzeć tak, by rozumieli, co widzą. Nie mogli chronić się przed złem, skoro w ogóle go nie dostrzegali. Zamierzałam właśnie zawrócić, gdy nagle w tłumie mignęła mi znajoma sylwetka. To była Aurora, sekretarka Narthangela. Burza rudych loków wiła się wokół jej głowy i luźnymi kaskadami spadała na ramiona. Wyglądała na bardzo zadowoloną. Miałam wrażenie, że podskakuje z radości. Coś mnie podkusiło, żeby pójść za nią. Każdy, kto pracował dla demona, był dla mnie podejrzany. Szanse na to, że śmiertelniczka może wiedzieć, gdzie jest Carmen, były znikome, ale przykład Stelli będącej człowiekiem z krwi i kości dowodził, że nawet Upadli czasem zdradzali swoje

sekrety ziemskim kobietom. Przyśpieszyłam i schowałam się za dużym słupem ogłoszeniowym, bo raptem Aurora zatrzymała się przed jedną z witryn. Stała tak przez chwilę, po czym weszła do środka. – Bawisz się w chowanego? Na dźwięk głosu Haniela podskoczyłam jak oparzona. – Czemu się skradasz? Przestraszyłeś mnie! – zganiłam go. – Nie skradam się. Po prostu poruszam się bezszelestnie. Zerknęłam na niego spod brwi, czując, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. – Gdzie się podziewałeś? Od wczoraj próbuję się z tobą skontaktować. – Przybrałem ludzką postać i udawałem turystę na Wyspach Kanaryjskich. – Że co? – Spojrzałam na niego zaskoczona. – Żartowałem. – Dziwne te twoje żarty! – Podobnie jak twoje pytanie – zaśmiał się. – Przecież wiesz, co robiłem. – Tak – jęknęłam i wróciłam do obserwacji sklepu. – Możesz mi powiedzieć, dlaczego się ukrywasz? – Nie ukrywam się. Śledzę kogoś – szepnęłam konspiracyjnie.

– Kogo? – Ją. – Wskazałam dziewczynę, która wyszła właśnie ze sklepu z małą papierową torbą. – To Aurora, pracuje dla Narthangela. – Niech zgadnę! Uważasz, że zaprowadzi cię do Carmen? – Mam taką nadzieję. – Upadły nie wtajemniczyłby śmiertelniczki w swoje plany. – Może i nie, ale nie zaszkodzi się upewnić – powiedziałam podekscytowana i ruszyłam za Aurorą w stronę centrum handlowego. – Myślałem, że przestałaś już szukać Nefilima. – Anioł postanowił mi towarzyszyć. – Zrobię to dopiero wtedy, gdy będę przekonana, że wyczerpałam już wszystkie możliwości. – Czyli jeszcze trochę to potrwa... – Liczę, że nie aż tak długo – odparłam i przyśpieszyłam kroku, by nie zgubić dziewczyny, która nagle zniknęła za zakrętem. – Weszła do sklepu z butami – objaśnił Haniel, który w mgnieniu oka zniknął i po chwili wyłonił się od strony, gdzie straciłam dziewczynę z oczu. – Jak to dobrze, że cię mam – prychnęłam złośliwie. – Czemu chciałaś się ze mną widzieć? – zapytał nagle. – Przedwczoraj wydarzyło się coś

bardzo dziwnego i miałam nadzieję, że będziesz umiał mi to wytłumaczyć. Kiedy poszłam przedwczoraj do siedziby Upadłych, żeby spotkać się z Narthangelem... – Byłaś w siedzibie Upadłych?! – zapytał Haniel podniesionym głosem. – Tak, ale nie to jest najważniejsze. – Azathro! Twój brak odpowiedzialności jest godny potępienia! Jak możesz się tak narażać? – Nic mi nie jest! – I chwała Bogu! – Raczej: „chwała Gabrielowi!”. To on pośpieszył mi z odsieczą – rzuciłam z przekąsem. Haniel wydał z siebie przeciągłe westchnienie. – Właśnie o niego chciałam zapytać – kontynuowałam zawzięcie. – Pojawił się, kiedy stałam z Upadłym na dachu wieżowca... – Na dachu wieżowca? – jęknął anioł. – Pozwolisz mi dokończyć? – warknęłam. – Gdy przestaniesz mnie zaskakiwać! Posłałam mu złowieszcze spojrzenie i mówiłam dalej: – Nie byłam w niebezpieczeństwie. Niespodziewanie pojawił się Gabriel, lecz zamiast wykluczyć Narthangela, rzucił mu wyzwanie. – I to ma mnie bardziej zaskoczyć niż fakt, że Wybraniec, którego chronimy od setek lat, dobrowolnie oddaje się w ręce Upadłych? – fuknął ze złością.

– Gabriel pozbył się broni i zrzucił demona z dachu. Czy to twoim zdaniem normalne zachowanie? – naciskałam, ignorując jego uwagę. – Dlaczego go nie wykluczył? – Pewnie miał ku temu powody. – Kiedy ja okazuję demonowi łaskę, jestem za to karcona, a on może mieć „ku temu powody”?! – Popatrzyłam na Haniela z wyrzutem. – Mówimy o Gabrielu. – I co z tego? Czy jego prawo nie obowiązuje? – Nagle tak zapragnęłaś pozbyć się Narthangela? – Nie o to chodzi! Zastanawiam się tylko, dlaczego Gabriel zarzuca mi, że nie wykonuję poleceń Michała i chronię Upadłych, podczas gdy on robi dokładnie to samo. – Nie chcę odpowiadać na twoje pytania – oznajmił poważnie anioł. – Jak to: nie chcesz? – Spojrzałam na niego zdziwiona. – To, co dzieje się między tobą a Gabrielem, jest wyłącznie waszą sprawą. Nie mogę w to ingerować. – Przez cały czas przekonywałeś mnie, że źle go oceniam, a teraz nagle nie chcesz się w to mieszać? – Nadal tak uważam, ale jesteś zbyt zaślepiona, żeby to zrozumieć. Opuściłam bezradnie ręce. – Dlaczego wszyscy trzymacie jego stronę? – Tylko tobie tak się wydaje. Gabriel jest tu po to, żeby nam pomóc. Przyjmij to wreszcie do wiadomości, przestań dostrzegać w nim wroga. – Przez niego znów nie dowiedziałam się, gdzie jest Carmen! – Zrezygnowana oparłam się o słup ogłoszeniowy, za którym wciąż się chowałam.

– Zapomnij o Nefilimie. Są teraz ważniejsze sprawy. – Aurora to ostatni trop. Jeśli nic nie znajdę, przestanę szukać – powiedziałam smutno. Anioł przytaknął i oboje zerknęliśmy w stronę sklepu, z którego wyszła dziewczyna.

Śledzenie sekretarki Narthangela nie przyniosło żadnych rezultatów i w końcu musiałam przyznać, że poniosłam klęskę. Po czterech godzinach zakupów dziewczyna wróciła do domu, a ja zrezygnowana udałam się z Hanielem do jednego z klubów, który tej nocy miały patrolować anioły. Usiadłam przy barze i zamówiłam sok. Zamierzałam poczekać, aż anioły spełnią swoje obowiązki, po czym oficjalnie przyznać się do porażki. Było to trudne, bo musiałam zająć jasne stanowisko wobec Narthangela. Upadły miał trafić na zawsze do Otchłani, i nie mogłam temu zapobiec. Czekały na to nie tylko anioły, ale także Samael, który liczył, że wypełnię dane przyrzeczenie. Tylko czy byłam gotowa? Czy mimo przepełniającej mnie złości potrafiłabym zepchnąć go bezpowrotnie do piekieł? Wiedziałam, że to myślenie donikąd mnie nie zaprowadzi. Jeśli nie byłam w stanie wbić w serce Narthangela

sztyletu, musiałam z nim odejść. Zacisnęłam kurczowo palce na szklance z napojem. Gdyby Gabriel wykluczył wtedy Narthangela, miałabym o połowę mniej zmartwień. Rozejrzałam się po lokalu i zobaczyłam idącego w moją stronę Iliasa. Był jak zwykle elegancki. Dziewczyny, które mijał po drodze, rzucały mu ukradkowe spojrzenia i zalotnymi pozami próbowały przyciągnąć jego wzrok, lecz on zdawał się tego nie widzieć. – Witaj, piękna nieznajoma! – powiedział, przysiadając się do mnie. – Założyłem się z chłopakami z tamtej strony baru, że uda mi się zaprosić cię na drinka i zdobyć twój telefon – dodał z uśmiechem. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Wyjęłam z kieszeni komórkę i położyłam ją na barze. – Jest twój! – oświadczyłam chłodno. – Miałem na myśli numer. – Numer to ty mi wyciąłeś z kwiatami – wymamrotałam. – Wciąż wściekasz się za ten ogród? Czy to nie uległo już przedawnieniu? – Nie mówię o ogrodzie! Miałam na myśli lilie, które zostawiałeś mi w pokoju. – To nie byłem ja. Twierdziłaś ostatnio, że to Josh je przynosi – przypomniał mi. – On jest przekonany, że były od ciebie.

– Skoro nie były ani ode mnie, ani od niego, to skąd się wzięły? – zainteresował się. Wyciągnęłam z pojemniczka drewnianą wykałaczkę i zaczęłam obracać ją w palcach. Nie byłam pewna, czy powinnam dzielić się z Iliasem swoimi podejrzeniami. – Domyślasz się, kto to? – dociekał. – To trochę niedorzeczne – zaczęłam niepewnie – ale myślę, że to Gabriel. Anioł zaśmiał się, lecz już po chwili się zreflektował. – Jakieś inne kandydatury? – zapytał, przyjmując poważny wyraz twarzy. – Wiem, że to dziwne, ale intuicja podpowiada mi, że to mógł być on. Widziałam go kilka razy w pobliżu mojego domu... – Nie wydaje mi się, żeby Gabriel miał naturę romantyka. Poza tym jesteście w dość osobliwych relacjach i nawet jak na gest pojednania to chyba zbyt melodramatyczne. – Raczej irytujące – rzuciłam. Zawstydziłam się swoich podejrzeń. Zacisnęłam dłonie i niechcący wbiłam sobie ostrze wykałaczki w kciuk. Syknęłam. – Boli? – Nie, skąd? To nawet przyjemne – odparłam uszczypliwie i włożyłam palec do ust. – Lepiej stąd chodźmy! Odprowadzę cię do domu i po drodze wszystko mi opowiesz. – Ilias uśmiechnął się przekornie.

– A twój zakład? – Wskazałam na komórkę, wciąż leżącą na kontuarze. – Nie zawieram zakładów! To nielegalne! – Zaśmiał się. – Daj mi pięć minut. Spotkamy się przy wyjściu – powiedziałam i ruszyłam na poszukiwanie damskiej toalety. Miałam ochotę włożyć głowę pod kran z lodowatą wodą, żeby poukładać myśli. Iliasowi moje podejrzenia wydawały się niedorzeczne. Po co Gabriel miałby dawać mi kwiaty? A jeśli to nie był on, to kto? Kaspara nie było, a Narthangel nie kryłby się z takim gestem. Zwilżyłam twarz wodą i popatrzyłam na swoje odbicie. Sięgnęłam po papierowy ręcznik i nagle kątem oka dostrzegłam w lustrze znajomą twarz. Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam wychodzącą z łazienki Aurorę. Wyrzuciłam papier i wybiegłam za nią. Zdążyła się już wmieszać w tłum tańczących, ale ruda czupryna ją zdradzała. Nie miałam już nadziei, że doprowadzi mnie do Carmen, lecz byłam ciekawa, z kim się tu bawi. Dziewczyna weszła schodami na drugie piętro, a stamtąd przeszła długim korytarzem do prawego skrzydła budynku. Jej wysokie szpilki stukały o posadzkę, bezbłędnie wskazując mi drogę. Wyglądała na bardzo zadowoloną. Krótka czerwona sukienka z rozkloszowanym dołem falowała wokół jej zgrabnych nóg; musiałam przyznać, że prezentowała się w niej wyjątkowo atrakcyjnie. Bezszelestnie przesunęłam się wzdłuż ściany i ukryłam za rogiem. Byłam mistrzynią wtapiania

się w tłum, lecz na otwartej przestrzeni moje zdolności szpiegowskie nie były aż tak imponujące. Wyjrzałam zza ściany. Aurora podchodziła właśnie do podwójnych drzwi z przydymionego szkła. Wyjęła z torebki kartę magnetyczną i wsunęła ją do zamka. Czujnik zareagował i po chwili straciłam ją z oczu. Domyśliłam się, że to sala dla VIP-ów, co jeszcze bardziej pobudziło moją ciekawość. Odczekałam chwilę i ruszyłam jej śladem. Szarpnęłam za klamkę, lecz drzwi nie puściły. „Pięknie” – pomyślałam. Nie miałam w zwyczaju używać swej anielskiej mocy w codziennym życiu, ale co było robić? Dyskretnie rozejrzałam się dookoła i położyłam dłoń na zamku. Usłyszałam cichy trzask i zapaliło się zielone światło. Wewnątrz panował półmrok. Czerwień ścian zlewała się z żółtym światłem rzucanym przez fikuśne kandelabry. Z głośników płynęła cicha nastrojowa muzyka, słychać było szmer rozmów. I pomyśleć, że piętro niżej kłębił się tłum. Narożne

kanapy pooddzielane były ażurowymi parawanami, które tworzyły intymne zakątki. Niestety, w tym świetle z trudem mogłam rozróżnić poszczególne sylwetki. Rudowłosa Aurora zniknęła bez śladu. Przesunęłam się do przodu, licząc, że uda mi się ją wypatrzeć, nie zwracając zbytnio na siebie uwagi. Już po chwili zdałam sobie sprawę, że moje obawy są nieuzasadnione. Większość zgromadzonych skupiona była na miłosnych igraszkach, sączeniu alkoholu i dobrej zabawie. Dziewczęta w wyzywających strojach, chichocząc, eksponowały swoje wdzięki, a mężczyźni, niewątpliwie posiadacze zasobnego portfela, upajali się tym widokiem. Wzdrygnęłam się zniesmaczona, ale szukałam dalej. Przechodziłam właśnie obok kolejnego parawanu, gdy dostrzegłam znajomy kolor włosów. To była ona. Opierała się o poręcz kanapy i zalotnie pochylała nad jakimś mężczyzną. Jego dłoń spoczywała na jej nagim udzie. Zza ażurowej zasłony dobiegały też inne głosy. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w rękę na nodze

dziewczyny. Byłam niemal pewna, że wiem, do kogo należy. Podeszłam bliżej i dyskretnie zajrzałam do środka. Na kanapie siedział Agares i dwóch innych Upadłych w otoczeniu kilku młodych kobiet, które sączyły szampana z kryształowych kieliszków, lubieżnie się przy tym uśmiechając. Po przeciwnej stronie spoczywał Narthangel. Aurora opierała się o jego pierś i kokieteryjnie szeptała mu coś do ucha. Zadowolony demon przesuwał palcami po jej ciele, a ona rozpływała się pod wpływem jego dotyku. Poczułam dziwne ukłucie w sercu. To nie była zazdrość. Raczej rozczarowanie. Ostatecznie był mężczyzną, którego kiedyś kochałam. Mężczyzną, który twierdził, że jego uczucia do mnie nigdy się nie zmienią. Już zamierzałam się wycofać, gdy zauważył mnie Agares. – Zdaje się, że mamy gościa! – powiedział chłodno i z aroganckim uśmiechem upił łyk alkoholu. Narthangel odwrócił wzrok od Aurory i napotkał moje spojrzenie. W jednej sekundzie jego oczy stały się prawie granatowe. Odepchnął od siebie dziewczynę i zerwał się z kanapy. – Co tu robisz? – warknął. – Sprawdzam, czy obsługa napełniła w łazienkach dozowniki na mydło – powiedziałam gorzko. – Przepraszam, nie chciałam nikogo niepokoić – rzuciłam i szybkim krokiem skierowałam się do wyjścia. Byłam zła

na siebie, że tu przyszłam. Nim zdążyłam jednak dotrzeć do drzwi, Narthangel odciął mi drogę. – Jak mnie znalazłaś? – Złapał mnie za ramiona i zmusił, bym na niego spojrzała. – Kiedy odebrali mi skrzydła, w zamian wmontowali mi radar, żebym mogła znaleźć każdą szuję w tym mieście – wykrztusiłam i wyszarpnęłam się z jego uścisku. – To, co zobaczyłaś, nie miało z nami nic wspólnego! – Czyżby?! – To tylko zapatrzona we mnie śmiertelniczka! – parsknął kpiąco. – Która dostarczyła mi dowodu na to, ile warte są twoje słowa i uczucia. – Brzydzę się śmiertelnymi! Jak mogłaś pomyśleć, że... – urwał i spojrzał na mnie, jakby go olśniło. – Jesteś zazdrosna? – To musiały być dla ciebie istne katusze obłapiać nagie uda pięknej kobiety – prychnęłam wymijająco. – Na świecie istnieje tylko jedna piękna kobieta i należę tylko do niej. – Uśmiechnął się z satysfakcją. Moja reakcja najwyraźniej połechtała jego ego. O ile ja zyskałam pewność, że jest podłym kłamcą, o tyle on utwierdził się w przekonaniu, że nie jest mi obojętny. – Przegrałeś nasz zakład! – powiedziałam twardo, by zmyć zarozumiały uśmieszek z jego ust. – Niczego nie przegrałem! Wręcz

przeciwnie – przyciągnął mnie do siebie i zachłannie spojrzał mi w oczy – teraz bardziej niż kiedykolwiek czuję się wygrany. – Wybacz, ale nie dołączę do twojego haremu. Z przyjemnością natomiast odbiorę nagrodę, którą mi obiecałeś – oświadczyłam hardo, odwzajemniając jego spojrzenie. Tłumaczyłam sobie, że po tym, co dla niego zrobiłam, miałam prawo czuć się rozczarowana. Nie pierwszy raz mnie zawodził. I nie chodziło tu wcale o Aurorę, lecz o to, że nie mogłam mu ufać. – To tylko śmiertelniczka – powtórzył Upadły, jakby to wszystko wyjaśniało. – I właśnie to mnie z nią łączy! Dzięki tobie też nią jestem! – krzyknęłam. Narthangel cofnął się i wypuścił moje ramię z uścisku. – Wszystko przez Gabriela. – Zacisnął zęby z wściekłości. – Gdyby nie on, nie wahałabyś się tak długo, by ze mną odejść. – Nie widzę powodu, dla którego akurat ten anioł miałby mieć wpływ na moje decyzje – prychnęłam i zerknęłam na zaskoczoną Aurorę, która usilnie próbowała doprowadzić do ładu swoją sukienkę. – Nie zrezygnuję! – oświadczył Upadły z zaciętą miną. – Ani Gabriel, ani żaden Nefilim nie odbierze mi ciebie! – Jestem częścią Królestwa, a nie twoją własnością. Jeśli masz w sobie choć odrobinę honoru, przyznaj się do przegranej i uwolnij Carmen. – Tylko na tym ci zależy? – Tak! – odparłam z bijącym sercem. – A więc dobrze! – Upadły odwrócił się i dał znak jednemu z demonów siedzących na kanapie obok Agaresa. Ten wstał i podszedł do drzwi po drugiej stronie sali. Wcześniej ich nie zauważyłam,

zaciekawiona obserwowałam, jak znika za nimi. Czułam w głowie potężne pulsowanie. Czy to możliwe, że Carmen przez cały czas tu była?! Narhangel szarpnął mnie za rękę i poprowadził za parawan. Nawet arogancki uśmieszek Agaresa nie robił na mnie w tej chwili wrażenia. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w wyjście, za którym zniknął demon. Czułam, jak dłonie wilgotnieją mi ze zdenerwowania. „Oby to była ona” – błagałam w myślach. Nagle drzwi się otworzyły i wyszła z nich Carmen, cała i zdrowa. Łzy napłynęły mi do oczu. Gdyby Narthangel nie ściskał mojej ręki, rzuciłabym się jej na szyję. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie słabo. Zrobiła kilka kroków i stanęła za plecami Agaresa. Położyła mu dłonie na ramionach, a on czule pogładził jej smukłe palce. – Witaj, Azathro! – powiedziała cicho. – Dobrze cię widzieć. Zaniemówiłam. Poczułam, że niewidzialna obręcz zaciska mi się na piersi, a serce przestaje tłoczyć krew. – Widzę, że jesteś zaskoczona – oświadczyła łagodnie. – Wybacz, nie chciałam sprawić ci przykrości. Trwało to dobrą chwilę, nim zrozumiałam, co się naprawdę stało. Patrzyłam na Carmen i czułam, jak coś

we mnie umiera. – Dlaczego? – szepnęłam przez zaciśnięte gardło. – Chciałam ci tego oszczędzić. Niepotrzebnie mnie szukałaś. Gdybyś nie była tak uparta, nikt by się nie dowiedział, że wróciłam tam, gdzie moje miejsce. – Jak... mogłaś to... zrobić? – Z trudem dobierałam słowa, nie mogąc uwierzyć w to, co widzę. – Barbara i Kaspar... oni myślą, że zginęłaś. – Bo zginęłam. Dla nich już jestem martwa – dziewczyna mówiła spokojnie, jakby w ogóle jej już nie obchodzili. Przełknęłam nerwowo ślinę. Bałam się, że zaraz zwrócę całą zawartość żołądka. – Kaspar prawie dał się zabić, chcąc cię pomścić – wydusiłam przez ściśnięte gardło. – Z tego co mi wiadomo, to ty omal nie doprowadziłaś go do rozpaczy – odparła z lekką drwiną. – Wierzyłam w ciebie, Carmen... – Cóż, powinnaś była wiedzieć, że uwielbiam róż, luksus i przystojnych mężczyzn. – Zerknęła czule na rozpartego na sofie Agaresa. – Czy to możliwe, że tak bardzo się myliłam co do ciebie? – Na swoje nieszczęście jesteś zbyt wielką idealistką. Gdybyś się lepiej przyjrzała, zobaczyłabyś, że obietnica Królestwa już dawno przestała być nęcąca. Tu, na ziemi można stworzyć sobie raj i bez Boga. Żadnych zasad, żadnych reguł, żadnych ograniczeń. Tylko wolność. – Słono ci przyjdzie za nią zapłacić. – Mam nadzieję,

że nie. – Uśmiechnęła się znacząco do Agaresa. – Jeśli armia Boga przegra wojnę, to ty będziesz musiała zdecydować, po której jesteś stronie. – Poświęcisz życie swoich najbliższych dla kilku chwil namiętności z tym... czymś? – Spojrzałam z obrzydzeniem na demona, którego gładziła po włosach. – Dałaś nam wybór. Każdy z nas dokonał swojego. Nie muszę się czuć za nikogo odpowiedzialna. – Tak wiele już osiągnęłaś. Dlaczego właśnie teraz? – Nie mogłam tego zrozumieć. – Jestem demonem, nie chcę walczyć ze swoją naturą. Kaspar ma ciebie, Barbs nadal kocha Jareda, a ja odnalazłam szczęście w zupełnie innym miejscu. – Odsunęła się od Agaresa i podeszła do mnie. – Nie miałam zamiaru nikogo skrzywdzić – powiedziała miękko. – Upozorowałam swoje zniknięcie, bo uznałam, że tak będzie najlepiej. – Wiesz, ile zła wyrządziłaś? – zapytałam, wciąż nie wierząc, że to dzieje się naprawdę. – Ta wojna, to wszystko... – Rozejrzałam się odruchowo po sali i napotkałam spojrzenie Narthangela. – A ty...

wykorzystałeś to – dokończyłam z trudem. Zrobiłam krok w tył. Nagle poczułam się jak w swoim śnie. Mroczny gęsty las, który mnie osaczał, i rechotliwy śmiech demona w tle. Ależ byłam głupia! Narthangel najpierw sprawił, bym uwierzyła, że Carmen trafiła do Otchłani, potem dał mi nadzieję, że mogę odnaleźć ją żywą, a wszystko po to, by udowodnić, jak bardzo jestem łatwowierna. Choć patrzył na mnie bez słowa, słyszałam w myślach jego natarczywy głos: Nefilimy cię zdradziły i zakpiły z twojej dobroci, a ty wciąż im wybaczasz. Dlaczego mnie twoja łaska omija? Zerkałam raz na Upadłego, raz na Carmen. Anioły miały rację: zbyt ślepo ufałam swojej intuicji, która podpowiadała, że miłość to broń silniejsza niż miecz. I dokąd mnie to zaprowadziło? Łzy pociekły mi po policzkach. Zawiodłam wszystkich, ale najbardziej samą siebie. Odwróciłam się i wybiegłam na korytarz. Minęłam hol, zbiegłam po schodach i przy wyjściu z lokalu wpadłam na Iliasa. Wczepiłam się palcami w jego koszulę i zaczęłam spazmatycznie szlochać. – Straciłam ją! – załkałam. – Straciłam Carmen! Rozdział VIII Tej nocy nie mogłam zasnąć. Przed oczami wciąż miałam troje Nefilimów, które przysięgały mi lojalność w zamian za szansę na powrót do Królestwa. Chroniły mnie i dobrze spełniły swój obowiązek, ale czy ja zrobiłam

wszystko, by ocalić je przed drzemiącym w nich złem? Czy postąpiłam właściwie, pozostawiając je samym sobie? Miałam jedynie nadzieję, że Kaspar i Barbs okażą się silniejsi niż Carmen i zwyciężą pokusę, by przejść na stronę Samaela. Sandalfon, Rafael i Haniel, którzy pocieszali mnie przez cały wieczór, zapewniali, że pozostałe Nefilimy są bezpieczne i że nie dostrzegli rodzącego się w nich zwątpienia. To mi jednak nie wystarczało. Bałam się. Nie chciałam stracić Kaspara. Spośród wszystkich istot na ziemi on był dla mnie najważniejszy. Ale co mogłam jeszcze zrobić, by mu pomóc? Wymogłam na aniołach obietnicę, że nie powiedzą Kasparowi o Carmen. Nie chciałam, żeby to złamało mu serce. Już raz ją stracił. Wolałam, żeby był na mnie wściekły, niż popadł w obłęd na myśl, że jego siostra pogrążyła się w mroku. Nie mogłam na to pozwolić. Zbyt mocno mi na nim zależało. Dwa kolejne dni spędziłam w pokoju. Powiedziałam Joshowi, że jestem przeziębiona i źle się czuję. Nie miałam ochoty na towarzystwo. Nawet anioły uznały, że w tej sytuacji lepiej zostawić mnie w spokoju. Ilias i Haniel trzymali nade mną wartę, ale powstrzymali się od rozmów. W piątkowe popołudnie, mimo że wciąż miałam

kiepski nastrój, postanowiłam opuścić swoją samotnię. Zeszłam do kuchni, by zaparzyć sobie kawy. Josh był na wykładach, więc nie zadawałam sobie trudu, żeby się ubrać i uczesać. Zasiadłam nad parującym kubkiem i zaczęłam skubać niedojedzone grzanki Josha. – Pamiętasz jeszcze, jak się łyka? Uniosłam głowę i zobaczyłam stojącego na progu Gabriela. – Twoją obecność przełykam z trudem – powiedziałam zaskoczona jego widokiem i odruchowo zsunęłam niżej koszulkę. Był ostatnią osobą, którą życzyłam sobie widzieć, ale nawet śmiertelni wiedzieli, że nie wyrzuca się z domu anioła. – Skończyłaś już z rolą cierpiętnicy czy nadal dokonujesz aktu samobiczowania? – zapytał i wszedł do kuchni. Powiodłam za nim wzrokiem. W niewielkim pomieszczeniu wyglądał jak olbrzym. – Dotąd napawałam się niczym niezmąconą ciszą – zauważyłam z lekkim sarkazmem. – To najwyższy czas z tym skończyć. – Rzucił mi na stół kartę magnetyczną z wygrawerowaną złotą literą „S” i nazwą „Paradise”. Wzięłam ją do ręki i obróciłam w palcach. – Skąd to masz?

– Było w twojej skrzynce na listy. Zdaje się, że Samael wysłał ci kolejne zaproszenie. Karta, którą trzymałam w dłoni, do złudzenia przypominała tę, której użyła Aurora, by dostać się do sali dla VIPów. Domyśliłam się, że to wejściówka do jednego z nocnych lokali. – Upomina się o wypełnienie twojej części umowy – wyjaśnił anioł, tak jakby nie było to dla mnie oczywiste. Odłożyłam kartę i wsunęłam do ust grzankę. – Co zrobisz? – A jakie to ma teraz znaczenie? – zapytałam z goryczą. – Narthangel musi wrócić do Otchłani. Mogę go tam zaprowadzić albo wtrącić. Niezależnie od sposobu, jaki wybiorę, skażę siebie na ten sam los. Byłam świadoma tego, w jak rozpaczliwym położeniu się znalazłam. Nie chciałam jednak pokazywać Gabrielowi, że sytuacja mnie przerosła. – Teraz ponad wszelką wątpliwość udowodnisz, że nie zasługuję na powrót do Królestwa – powiedziałam oschle i upiłam łyk kawy. Anioł drgnął nieznacznie na te słowa, odwrócił się i podszedł do okna. Czerń dodawała mu powagi i sprawiała, że wydawał się bardziej mroczny niż Samael. Było w nim coś, co onieśmielało i intrygowało zarazem. Za każdym razem, gdy był w pobliżu, czułam, że oddycham z trudem.

– Kto powiedział, że chcę cokolwiek udowadniać? – zapytał, ale w jego głosie pojawiła się fałszywa nuta. Uniosłam głowę znad kubka i przyjrzałam mu się uważnie. – Nie lubisz mnie – stwierdziłam, widząc, jak unika mojego wzroku. – Będzie nam łatwiej, jeśli to sobie wyjaśnimy raz na zawsze. – Nie sądzę, by takie wyznania ułatwiły ci „przełykanie mojej obecności”. Jeśli jednak to dla ciebie ważne, zapewniam, że nie żywię niechęci wobec aniołów. – To dlaczego na dachu wieżowca nie wykluczyłeś Upadłego? To był twój obowiązek. – Twierdziłaś, że nadal go potrzebujesz, by znaleźć Nefilima. – Nie sądzę, aby to był prawdziwy powód! – krzyknęłam. – Gdybyś wykluczył Narthangela, uwolniłbyś mnie od słowa danego Samaelowi. A ty najwyraźniej chcesz, bym go dotrzymała. – Nie znajduję argumentów, żeby odeprzeć te zarzuty – odparł beznamiętnie Gabriel. – Po co w ogóle pojawiłeś się na tym dachu? – Byłaś w niebezpieczeństwie. Stałaś tam w towarzystwie Upadłego. Prychnęłam rozbawiona. – Myślisz, że miał chęć mnie

zepchnąć? – Wykonuję tylko rozkazy – oznajmił ze stoickim spokojem, który drażnił mnie bardziej niż jego wyniosły ton. Wstałam z krzesła i odniosłam naczynia do zlewu. – Gabrielu, zwalniam cię z obowiązku chronienia mnie – zakomunikowałam. – Nie chcę, byś odczuwał przymus. – Pomyślałaś, że może wcale go nie odczuwam? – Odwrócił się, ale zdążyłam zobaczyć na jego twarzy dziwny grymas, jakby moje słowa go uraziły. – Zastanów się lepiej, jak wybrnąć z sytuacji z Samaelem – próbował być szorstki, ale zabrzmiało to sztucznie. Podeszłam i stanęłam za jego plecami. – Dlaczego tu jesteś, Gabrielu? Dotknęłam jego ramienia, a on odwrócił się i popatrzył na mnie. Odcień jego oczu zmienił się z zimnego błękitu w ciepły lazur. Przez jedną krótką chwilę miałam wrażenie, że pod maską tego groźnego anioła kryje się wrażliwa i głęboko zraniona istota. – Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz poznać odpowiedzi – oświadczył, zatapiając we mnie swoje elektryzujące spojrzenie. Poczułam w żołądku dziwny ciężar. – Dlaczego tu jesteś? – powtórzyłam. Choć raz chciałam go zmusić, by odpowiedział szczerze na moje pytanie. On jednak milczał. Wpatrywał się

w moją twarz, jakby rozważał, co powinnam usłyszeć. Przerażał, a jednocześnie budził szacunek. – Ponieważ mnie potrzebujesz – powiedział w końcu. Chciałam zaprzeczyć, rzucić jakąś kąśliwą uwagę, ale nie umiałam znaleźć właściwych słów. Otworzyłam usta, lecz wydobyło się z nich jedynie żałosne westchnienie. – Nie idź na spotkanie z Samaelem – poprosił, uporczywie patrząc mi w oczy. – Zaufaj mi i zrób, o co cię proszę. – Mam uwierzyć, że chcesz mi pomóc? – Proszę, byś mi zaufała i ten jeden raz posłuchała mojej rady. – Zacisnął zęby, a mięśnie twarzy drgnęły mu rytmicznie. Wkładał wiele wysiłku, żeby wypowiedzieć te słowa, choć nie miałam pojęcia dlaczego. – Nie spotkam się z Samaelem, jeśli odpowiesz na jedno pytanie – zaproponowałam niepewnie. – Dlaczego nie wykluczyłeś Narthangela? Gabriel cofnął się lekko i zamyślił. Potem bez słowa ruszył do wyjścia. Zatrzymał się dopiero na progu kuchni i nie patrząc na mnie, oświadczył: – Gdyby którykolwiek z aniołów wykluczył Upadłego, zginęłabyś. Twoja miłość uczyniła go nietykalnym. Po chwili usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Stałam i patrzyłam przed siebie jak otępiała. Myśli w

mojej głowie zakotłowały się i w końcu ułożyły w logiczną całość. Krwawiłam, gdy Kaspar zranił Narthangela. Odczuwałam każdy ból Upadłego. Dopadła mnie jedna z najbardziej z przerażających wizji – podarowałam mu fragment swojej nieśmiertelności. „Należymy do siebie, tworzymy jedną całość. Jesteśmy sobie przeznaczeni...” – brzmiały mi w uszach słowa demona. Wiedział o tym! Dlatego nie bał się Gabriela, gdy ten ciskał obok niego sztylety. Anioł zemsty nie mógł go wykluczyć, nie krzywdząc tym samym mnie. Zrobiło mi się słabo. Opadłam na krzesło i ukryłam twarz w dłoniach. A co z pozostałymi aniołami? Nie mogły o tym wiedzieć, bo w przeciwnym razie nie organizowałyby obławy na Narthangela. Ktoś zatem pomógł mu uciec z przyjęcia. Na pewno nie Gabriel, bo Upadły był zaskoczony jego obecnością w mieście. Zamknęłam oczy i pokręciłam głową. „Haniel!” – jęknęłam. Tylko jemu ufał Gabriel. Po tym, co stało się z Carmen, myślałam, że nic nie jest w stanie bardziej mnie załamać. Myliłam się. I potrzebowałam Gabriela. Tylko on wiedział, jak pomóc mi wykluczyć Upadłego. Z wściekłością wyrzuciłam do kosza na śmieci zaproszenie od Samaela. Próbowałam skontaktować się z Hanielem, ale nie reagował na moje wezwania. Nie mogłam tak bezczynnie czekać, byłam zbyt zdenerwowana.

Zadzwoniłam do Yvette i umówiłam się z nią w kawiarni. Po spotkaniu z Yvette i kilku godzinach bezcelowego błądzenia po mieście wróciłam do domu, lecz Haniela wciąż nie było. Zastałam za to Josha, który siedział na kanapie przed telewizorem. – Znowu będzie padało – jęknął, gdy usłyszał, że weszłam. – Zanosi się na burzę. – Usiadłam na sofie po drugiej stronie i położyłam stopy na pufie. – Co oglądasz? – Zerknęłam na ekran, na którym jakiś chirurg przeprowadzał operację. – Mąż nie kochał żony, więc ona zgłosiła się do programu, gdzie doktor Śmierć z magicznym skalpelem w dłoni tak ją przefastryguje, że będzie piękniejsza niż miss świata. – Metamorfozy? – Taaa – wydał z siebie leniwy odgłos. – Gdzie byłaś? – W kawiarni z Yvette. A ty? Byłeś w galerii? Jak obrazy? – Mam kupca na Anioła z przedmieścia – powiedział tym samym rozleniwionym tonem. – Naprawdę? – zaciekawiłam się. – Tak. I nieźle płaci, ale nie wiem, czy chcę go sprzedać. Ma wartość sentymentalną. – Uśmiechnął się do mnie i puścił mi oczko. – Kupiłabym go od ciebie, ale moje finanse nie stoją najlepiej – odparłam z rezygnacją, bo bez pracy nie stać mnie było nawet na czynsz. – Nie sprzedałbym ci go. Nie znasz się na sztuce – burknął zaczepnie. Cisnęłam w niego poduszką, a Josh

zaśmiał się rozbawiony. – Mówiłeś już Faricciemu o wystawie? – zapytałam, kiedy przestał rechotać. – Nie i nie zamierzam – oświadczył kategorycznie. – Dowiem się w końcu, o co wam poszło? – Chcesz znać całą historię czy od momentu: „I wyrzucił mnie z domu”? – Całą – powiedziałam i wstałam na chwilę, by zamknąć drzwi na taras, bo lunął deszcz i woda zaczęła wpadać do salonu. Wprawdzie nie byłam w najlepszym nastroju do rozmowy, ale i tak zamierzałam czekać na Haniela, więc opowieść Josha przyjęłam z entuzjazmem. – Mój ojciec i ojciec Morisa są braćmi – zaczął. – Od kilku pokoleń prowadzą rodzinną farmę, uprawiają ziemię, hodują zwierzaki i takie tam... – Machnął ręką. – Rodzinna tradycja wymagała, żeby synowie przejmowali schedę po rodzicach, ale Moris nie chciał, więc pewnego dnia uciekł i przyjechał do miasta. – Niech zgadnę! Przyjechałeś tu za nim? – Uśmiechnęłam się, bo wyobraziłam sobie Josha jako farmera. – Miałem studiować prawo. Moris zaproponował, że mogę

u niego zamieszkać. – To ładnie z jego strony. – Taaa, tylko że po roku mnie wywalili ze studiów, a Moris się wściekł. Pragnął mieć w rodzinie prawnika, a nie, pożal się Boże, przymierającego głodem artystę. Nawet nie chciał słyszeć, że zamierzam studiować malarstwo. Któregoś dnia wystawił mi walizki za drzwi i kazał sobie poszukać innego lokum. – Nie wierzę, że Moris byłby do tego zdolny – powiedziałam zaskoczona. – Dla pieniędzy dałby sobie przeszczepić ogon małpy – prychnął Josh. – I takim sposobem trafiłeś do tego domu? – zgadywałam. – Gdzie było tak pięknie – westchnął rzewnie – dopóki się nie pojawiłaś! – dodał ze śmiechem, a ja wycelowałam w niego kolejną poduszkę. – Nie możecie się jakoś dogadać? W końcu jesteście rodziną, a w tym mieście macie tylko siebie. – Mowy nie ma! Nie gadam z tym ograniczonym dusigroszem – zacietrzewił się. – A jaka jest twoja historia? Czemu znalazłaś się w tym domu? Nigdy o tym nie mówiłaś. – Spojrzał na mnie z zaciekawieniem. – Ja nie mam historii – odparłam zbita z tropu. – Żadnego rodzeństwa? Psa? Wrednej koleżanki ze szkoły? – dopytywał z uśmiechem. – Niczego – szepnęłam smutno, ale mój głos zlał się z odgłosami burzy. Zerknęliśmy na okna, które zalewały

strugi deszczu. Mimo że na dworze było już ciemno, błyskawice rozświetlały niebo. Nagle jedna z nich rozbłysła, po niej nastąpił przeraźliwy huk i w całym domu zgasło światło. – Cudownie! – jęknęłam, bo zrobiło się tak ciemno, że nie widziałam swoich palców u stóp. – Andrea? Mówiłem ci, że boję się ciemności? – zapytał Josh łamiącym się głosem. – Nie. – Boję się ciemności! – Okej, przyjęłam! Po omacku dotarłam do kuchni i wygrzebałam z szuflady świeczkę, którą zostawił tu jeszcze poprzedni lokator. – Josh, masz zapałki? – Mam – odparł, nie ruszając się z kanapy. – Możesz mi dać? – Nie wiem, gdzie są! – A tak w przybliżeniu? – W moim pokoju! Westchnęłam. – Słyszałeś kiedyś powiedzenie, że lepiej z mądrym zgubić, niż z głupim znaleźć? – zapytałam, gdy potykając się o meble, z powrotem dotarłam do salonu. – Znalazłaś czy zgubiłaś? Bo nie wiem, czy mam się na ciebie obrazić – wymamrotał. Złapałam go za rękę i holując po schodach na piętro, doprowadziłam do pokoju. Po kilku minutach znaleźliśmy zapałki i słaby płomień rozświetlił pomieszczenie. – A ty? – zapytał, dając do zrozumienia, że mamy tylko jedną świeczkę. – Ja się nie boję. – Zaśmiałam się głośno. – Poza tym od tych błyskawic jest wystarczająco jasno, żebym trafiła do łóżka. Pewnie zaraz usuną awarię i wszystko wróci do normy.

– Może posiedzimy i pogadamy jeszcze? – zaproponował Josh nieśmiało. – Odkąd przydarzyła mi się ta koszmarna historia z malowaniem potworów na ścianach, mam wrażenie, że ciemność nie jest moim sprzymierzeńcem. – Bez obaw. Jestem w pokoju obok, w razie czego ruszę ci z odsieczą. – Roześmiałam się i wróciłam do swojej sypialni. Podeszłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz. Wichura się wzmagała, a po niebie tańczyły rozszalałe błyskawice. Odgłos piorunów wprawiał szyby w delikatne drżenie. Położyłam się do łóżka i zakryłam głowę poduszką. Te dźwięki znów mi przypomniały bitwę na Megiddo i noc, kiedy straciłam Kaspara. Nie mogłam wciąż wracać do przeszłości. Musiałam się z tego otrząsnąć i iść dalej. Czy musiałam wszystko stracić, by wreszcie do mnie dotarło, to o czym inni wiedzieli od dawna? Miejsce aniołów było w niebie, demonów w piekle, a człowieka na ziemi. Gabriel miał rację, zasłużyłam na potępienie. Zacisnęłam powieki i pozwoliłam, by spłynął na mnie sen. – Azathro, Azathro! Obudź się! – Nie teraz, Josh! Śpię! – warknęłam

przez sen. – Obudź się, Światło! „Światło” – przemknęło mi przez myśl. Podniosłam powieki. Nade mną stał Metatron. – Wstań, Światło! Potrzebujemy twojej pomocy! – Co...? – Zerknęłam na niego półprzytomna; nie miałam pewności, czy mi się nie przyśnił. – Zejdź do drzwi wejściowych. Tylko się pośpiesz. Jego mina mnie przeraziła. Zerwałam się z łóżka i zbiegłam po schodach do salonu. Podeszłam do drzwi i szarpnęłam za klamkę. Moim oczom ukazał się rozpaczliwy widok. Ilias i Azariasz podtrzymywali zakrwawione ciało Gabriela. – Mój Boże! Co się stało? – wydukałam przerażona. – Nie ma czasu! Pomóż nam – ponaglił Ilias. – Na górę! Do sypialni! – zarządziłam. Anioły wtaszczyły bezwładnego Gabriela na piętro i ułożyły go na moim łóżku. – Dlaczego go nie uleczyliście? – To nie takie proste – oznajmił Haniel, który pojawił się po chwili za pozostałymi strażnikami. Rozdarłam koszulę na piersi Gabriela i zobaczyłam olbrzymią kłutą ranę w okolicy serca. Miał też kilka płytkich cięć na żebrach i jedną na ramieniu, tuż pod bismalą.

– Co się stało? – powtórzyłam, nie znajdując wyjaśnienia tego, co widzę. – Walczył z Narthangelem – powiedział zdawkowo Ilias. Spojrzałam na niego wstrząśnięta. – Dlaczego sam się nie uleczył? – To nie jest zwyczajna rana. Musisz nam pomóc! Nie było teraz czasu pytać o szczegóły. – Rozbierz go! Ilias, przynieś wodę – komenderowałam. Usiadłam na krawędzi łóżka i czekałam, aż Azariasz zdejmie ubranie z Gabriela. Jego pierś mocno krwawiła, a nieprzytomny anioł nie dawał żadnych oznak życia. Położyłam dłoń na ranie. Krew obficie wyciekała mi spod palców. Ciało anioła było gorące. Bardzo się koncentrowałam, ale moje światło nie chciało przeniknąć do jego wnętrza. Zamknęłam oczy i modliłam się żarliwie, ale bez skutku. Rana krwawiła coraz bardziej. – Wy też próbowaliście? – zapytałam zdruzgotana. – Wszyscy – odparł posępnie Azariasz. – To niemożliwe! – jęknęłam. – Azathro, czy mimo niechęci, jaką do niego żywisz, możesz go uratować? – zapytał Haniel, który wydawał się najbardziej zaniepokojony stanem Gabriela.

– Możesz? – powtórzył z naciskiem, gdy długo nie odpowiadałam. – Przecież próbuję! – krzyknęłam spanikowana. – Na Boga! On jest aniołem, nie może umrzeć! – Pomóż mu, błagam – ciągnął Haniel. Jeszcze raz pochyliłam się nad ciałem rannego i przyłożyłam dłonie do jego serca. Z ledwością dało się wyczuć słabe uderzenia. „Nie zostawiaj mnie teraz, Gabrielu. Potrzebuję cię” – szepnęłam zrozpaczona. Przymknęłam powieki i nagle poczułam ciepło wokół dłoni. Oślepiający blask utworzył potężną aurę, która otuliła pogrążonego w letargu Gabriela. Moje światło wnikało w niego, a pod skórą pojawiły się złote refleksy. Trochę potrwało, zanim krwotok ustał i rany zaczęły się zamykać. Gabriel nadal był blady i nieprzytomny. – Udało się. – Uradowany Haniel odetchnął z ulgą, a pozostali głośno westchnęli. – Będziecie musieli mi sporo wytłumaczyć! – stwierdziłam, ocierając zakrwawioną dłonią czoło. – Zwłaszcza ty! – Zerknęłam na Haniela, który pokornie spuścił głowę. – Nie zapytasz o Upadłego? – zaciekawił się Azariasz. Odwróciłam wzrok, by nie dostrzegł w nim bolesnej prawdy. Żyłam, więc Narthangel również. – Nie jestem ciekawa! – odparłam chłodno. – Umyj się i odpocznij, a my go zabierzemy. – Ilias podszedł do łóżka, na którym leżał anioł. – Nie! – krzyknęłam. – Nie możecie go teraz zabrać! Jest zbyt słaby, musi zregenerować siły. Kiedy się obudzi, pójdzie o własnych siłach. – Zaopiekujesz się nim? – zapytał

Metatron. – Tak! Idźcie już. Jutro mi wszystko wyjaśnicie. – Zostanę, żeby w razie czego ci pomóc – zaproponował Ilias. Kiwnęłam głową, że się zgadzam, i weszłam do łazienki, żeby się umyć. Ręce drżały mi z nerwów. Oparłam się o umywalkę i ciężko zwiesiłam głowę między ramionami. Nie miałam siły, żeby rozważać, co się właściwie stało. Pulsujący ból rozsadzał mi czaszkę. Odkręciłam wodę. Czerwona ciecz spływała do zlewu, a ja wciąż trzęsłam się jak osika. Wzięłam ręczniki i wróciłam do sypialni. Anioły zniknęły. Został tylko Ilias. – Możesz spać w salonie na kanapie – powiedziałam, siadając koło Gabriela. – Nie potrzebuję snu. Zostanę z tobą. – Żeby Josh dostał zawału? Mowy nie ma! Jeśli będę potrzebowała twojej pomocy, zawołam cię. Ilias bezszelestnie zszedł po schodach, a ja zabrałam się za zmywanie z anioła śladów walki. Krew była dosłownie wszędzie: we włosach, na twarzy, na ciele i spodniach. Zmoczyłam róg ręcznika i zaczęłam ją delikatnie ścierać. Serce biło mi jak oszalałe. Wiedziałam, że cokolwiek się wydarzyło, miało to coś wspólnego ze mną. Gabriel bez trudu pokonałby Narthangela, lecz pozwolił się zranić, by nie stała mi się krzywda. Tylko dlaczego? Dlaczego anioł, który mną gardził, tak się poświęcał? Zerknęłam na jego twarz pogrążoną we śnie. Kiedy spod zamkniętych powiek

nie błyskało lodowate spojrzenie, nie wyglądał tak groźnie. Miał ostre rysy, mocno zarysowany podbródek i kształtne usta. Musnęłam je łagodnie ręcznikiem, ocierając z nich resztki zaschniętej krwi. Ciało Gabriela powoli zaczynało odzyskiwać zdrowy kolor. Czyżbym się myliła co do niego? Co oznaczały te białe lilie na moim oknie? Odrzuciłam myśl, która zjawiła się w mej głowie. To był Gabriel! On nie miewał słabości! Wypłukałam ręcznik i otarłam krew z jego dłoni i ramion. Oczywiście przydałaby mu się kąpiel, chciałam jednak, by rano nie przeraził się swoim wyglądem. „O ile w ogóle coś jest w stanie go przerazić...” – Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Gdy tak leżał bezbronny w moim łóżku, czułam, że lód w moim sercu kruszeje. Przesunęłam dłonią po żebrach, na których wciąż jeszcze widniały blizny. – Jaką tajemnicę skrywasz, Gabrielu?

– szepnęłam i odsunęłam mu z czoła niesforny kosmyk włosów. – Dlaczego właśnie ciebie zesłał mi Stwórca? Wyniosłam wodę i brudne ręczniki do łazienki. Wzięłam prysznic, przebrałam się w czyste spodenki i koszulkę. Kiedy wróciłam, anioł wciąż spał. Dotknęłam jego czoła i piersi. Nadal był rozpalony, lecz gorączka powoli ustępowała. Okryłam go kołdrą, a sama zwinęłam się w kłębek w rogu łóżka i wsłuchując się w jego miarowy oddech, zasnęłam. Światło poranka zaczęło delikatnie wkradać się pod moje powieki.

Zamrugałam. Gabriel stał przy oknie, tyłem do mnie. Najwyraźniej zdążył już wziąć prysznic, bo skóra lśniła mu czystością, a długie włosy wciąż jeszcze były wilgotne. Poruszyłam się i syknęłam z bólu. Mój kręgosłup źle zniósł tę noc. – Nic ci nie jest? – zapytał, spoglądając na mnie spod długich gęstych rzęs. – Wszystko w porządku. – Usiadłam i zaczęłam rozmasowywać sobie kark. – A jak ty się czujesz? – Dobrze – odparł i po raz pierwszy się uśmiechnął. To był niesamowity widok. Kształtne usta wygięły się w nieznacznym grymasie, a cała twarz zdawała się promienieć blaskiem. Spuściłam wzrok, by ukryć, jak bardzo mnie ten widok poruszył. – Mogę? – Podeszłam do Gabriela i wskazałam na miejsce, gdzie jeszcze wczoraj widniała ogromna rana. Przytaknął. Przyłożyłam dłoń do zabliźnionego miejsca i powiodłam palcem wzdłuż szramy, która wciąż jeszcze była widoczna. Oznaki gorączki zniknęły, ciało anioła się regenerowało. Skóra odzyskała oliwkowy kolor. Gabriel zaczerpnął powietrza, a ja nagle zdałam sobie sprawę, że stoję tuż obok półnagiego mężczyzny. – Kto by pomyślał, że masz serce – powiedziałam z lekką ironią, próbując ukryć zmieszanie. – Kto by pomyślał, że ty mi je zwrócisz. – Z wdzięcznością przykrył dużą dłonią moje drobne palce. Poczułam przyjemne mrowienie, które

w jednej chwili rozeszło się po całym ciele. Mimowolnie wydałam z siebie jęk zachwytu, ale natychmiast się tego zawstydziłam i szybko cofnęłam rękę. Nie zdawałam sobie sprawy, że światło innego anioła może działać na mnie tak obezwładniająco. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Gabriel udał, że nic nie zauważył. – Przepraszam, że sprawiłem tyle kłopotu. – Wskazał na łóżko i zaplamioną kołdrę. – Krew anioła to relikwia. Sprzedam ją i do końca życia nie będę musiała pracować – próbowałam żartować, lecz mój głos zabrzmiał żałośnie. – Jesteś zdenerwowana. To przeze mnie? – Spojrzał na mnie w tak intymny i niepokojący sposób, że musiałam odwrócić wzrok. – Nie! To znaczy tak... – zawahałam się. – Przestraszyłeś nas wszystkich wczoraj. Nie wyglądałeś zbyt dobrze, gdy wtaszczyli cię tu strażnicy. – Bałaś się? – Umieraliśmy z przerażenia – odparłam wymijająco, próbując na niego nie patrzeć. – Bałaś się o mnie? – doprecyzował pytanie. Wytarłam spoconą dłoń w koszulkę i drgnęłam nerwowo. – Oczywiście – wydukałam. – To naturalne odczuwać lęk o czyjeś życie, gdy jest zagrożone. – Dlatego pozwoliłaś mi tu zostać i zaopiekowałaś się mną? Nie odpowiedziałam. Nie byłam pewna, czy to, co zamierzałam

powiedzieć, do końca było zgodne z prawdą. Odwróciłam się, żeby ściągnąć brudną pościel, ale Gabriel chwycił mnie delikatnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Spojrzał na mnie z łagodnością, której nigdy wcześniej nie widziałam w jego oczach. – Dziękuję – szepnął miękko. Zerknęłam na rękę uwięzioną w jego palcach i zadrżałam. – Zrobiłbyś dla mnie to samo. – Dziękuję, że mi zaufałaś... – Zwolnił uścisk, a ja cofnęłam się nieznacznie. – Bywam uparta i nierozsądna, ale nie bez serca. Czasem trzeba zapomnieć o dumie i dawnych urazach. – Zapomniałaś? – Uniósł głowę i spojrzał na mnie w tak niepokojący sposób, że zawahałam się nad odpowiedzią. – Na ten jeden moment. Kąciki ust drgnęły mu w lekkim uśmiechu. – Więc mam wobec ciebie dług – oświadczył. – Spłacisz go, jeśli powiesz mi, co się wczoraj stało. Anioł spoważniał, a jego źrenice na ułamek sekundy zalśniły jak srebro. Zrozumiałam, że nie chce o tym mówić. – Nie podoba mi się twoje milczenie – wypaliłam mimo woli. – Nie uważasz, że zasługuję na szczerość? – Spotkałem się z Samaelem – powiedział niechętnie, jakby robił to

wbrew sobie. – Poszedłeś tam zamiast mnie? – jęknęłam z niedowierzaniem. – Tak było bezpieczniej. – Bezpieczniej? Ledwo cię wczoraj odratowałam! – krzyknęłam. – Najwyraźniej ja ciebie też potrzebuję. – Znów się uśmiechnął, a ja poczułam, że się czerwienię. To było idiotyczne i wmawiałam sobie, że nagość Gabriela tak na mnie wpływa. Zauważyłam, że od zeszłej nocy jego obecność stała się dla mnie krępująca. Odwróciłam wzrok, lecz anioł uniósł delikatnie kciukiem mój podbródek i przyjrzał mi się uważnie. – Nie musisz czuć się winna – szepnął. – Każdy z nas ma zadanie do wykonania, po to tu jesteśmy. – Nie czuję się winna! Jestem wściekła! – rzuciłam gniewnie. – Kazałeś mi obiecać, że nie spotkam się z Upadłym, a sam tam poszedłeś. Myślisz, że nie umiem o siebie zadbać? Że nie poradzę sobie z nim? – To, co myślę, zwykle nie ma dla ciebie znaczenia. – Bo nigdy nie mówisz, co myślisz! – krzyknęłam, ale po chwili się zreflektowałam. – Dlaczego walczyłeś z Narthangelem? Dlaczego nazwał cię na dachu tchórzem? Dlaczego pozostałe anioły nie wiedziały, że wykluczenie Upadłego pozbawi mnie życia? – A twierdziłaś, że tylko ja potrafię zadawać pytania. – Mój nagły wybuch go rozbawił. – Znów unikasz odpowiedzi. – Istotnie – przyznał.

– Dlaczego? – Zaczęłam nienawidzić tego pytania. Spojrzał na mnie smutno. – Bo ty jesteś odpowiedzią na wszystko. Cofnęłam się zaskoczona. Otworzyłam usta, ale nim zdążyłam coś powiedzieć, Gabriel mnie uprzedził. – Będzie lepiej, jeśli odłożymy tę rozmowę na później – usłyszałam w głowie jego głos i po chwili rozległo się głośne pukanie do drzwi. – Andrea?! – To Josh! – niemal krzyknęłam w popłochu. – Nie może cię tu zobaczyć! – Rozejrzałam się nerwowo po pokoju, zastanawiając się, gdzie schować tak potężnego mężczyznę. – Łazienka! – Wskazałam na drzwi. – Andrea! Czy wiesz, że twój bezdomny przyjaciel śpi na kanapie w salonie?! – Tak! Daj mi minutę, zaraz zejdę! – zawołałam. – Bezdomny przyjaciel? – spytał zdziwiony Gabriel, gdy prawie siłą wepchnęłam go do łazienki. – To długa historia – rzuciłam szybko. – Josh nie lubi Iliasa, a nie chcę nawet wiedzieć, co by było, gdyby ujrzał rano w moim pokoju półnagiego mężczyznę – wyszeptałam. – Andrea! Idziesz? – ponaglał Josh. – Zaraz! – warknęłam. – Josh nie może cię zobaczyć – rzekłam stanowczo, zamykając się z aniołem w małej łazience. – Poczekaj tu, aż wyjdę. Popatrzył na mnie tak, że znów przeszył mnie ten dziwny dreszcz. Pomieszczenie nieoczekiwanie stało się zbyt ciasne, a bliskość Gabriela – niezręczna. Zmieszałam się. – Muszę iść, ale nie sądź, że spłaciłeś swój dług! Jeśli ja zaufałam tobie, ty

będziesz musiał odpłacić mi tym samym – szepnęłam, by mój głos nie dotarł do Josha. – Ufam ci – odparł. – Na tyle, by wyznać mi prawdę? – zawahałam się. – Na tyle, by cię przed nią chronić. Spojrzałam na jego poważną minę i zrozumiałam, że dalsza dyskusja nie ma sensu. Cokolwiek ukrywał, mówienie o tym sprawiało mu ból. Czułam to. Nie mógł jednocześnie mi ufać i pogardzać mną za nieposłuszeństwo, którego się dopuściłam, opuszczając Królestwo dla Narthangela. Jego tajemnica tkwiła gdzieś dużo głębiej. Nie byłam pewna, czy uda mi się ją kiedykolwiek poznać. – Do zobaczenia – powiedziałam cicho i wyszłam. Rozdział IX Co, u diabła, ten gość robi na naszej kanapie?! – zagrzmiał Josh, gdy tylko otworzyłam drzwi pokoju. – Wpadł wczoraj dość późno, więc pozwoliłam mu przenocować – odparowałam i wysunęłam się na korytarz, by dać Gabrielowi szansę ucieczki przez okno. – Kto normalny przychodzi w środku nocy? – Miał kłopoty i potrzebował mojej pomocy. Nie mogłam mu odmówić – tłumaczyłam się nieudolnie. – Biedaczek! – westchnął Josh teatralnie. – Pewnie zgasło światło i nieborak zabłądził! – Nie ironizuj! – Dziś tylko przenocował, a jutro przyniesie tu swoje walizki! – ściszył głos poirytowany, by Ilias go nie usłyszał. – Nie bądź niemądry – obruszyłam się. – On coś ukrywa. Widziałaś, jak

wygląda? Twierdzi, że jest bezdomny i nie ma pracy, a ubiera się jak gwiazda filmowa. Ciekawe, skąd ma na to forsę. – Może mówiąc, że jest bezdomny, użył metafory? – Uśmiechnęłam się. – Albo jest gangsterem i poszukuje go policja. Sama powiedziałaś, że miał kłopoty. – Ile jeszcze scenariuszy podeśle ci wyobraźnia, zanim zaakceptujesz najprostszą z możliwości? – Nie wiem! Coś mi w tym facecie nie pasuje. Dopóki się nie dowiem co, wolałbym, żeby się tu nie kręcił. – Rozumiem, że zdjęcie w kronice policyjnej załatwiłoby sprawę. – Zaśmiałam się, choć nie było mi do śmiechu. Gdyby Josh się dowiedział, że za drzwiami łazienki ukrywa się półnagi mężczyzna, straciłby o mnie resztki dobrego mniemania. – Sądzę, że twój kuzyn Azariasz powinien wiedzieć, że Ilias się koło ciebie kręci. – Powiem mu przy najbliższej okazji – przytaknęłam ochoczo. Josh zmierzył mnie karcącym spojrzeniem. – Będziemy musieli ustalić nowe zasady dotyczące przyjmowania gości w tym domu – oznajmił, przybierając groźną minę. Była zabawna i zupełnie do niego nie pasowała, więc z trudem powstrzymywałam śmiech. – Nie wydaje mi się, żebyśmy w ogóle miewali gości, zatem – jak rozumiem – te zasady mają dotyczyć Iliasa? – Jego również – odparł niezrażony. –

Idę do siebie. Mam nadzieję, że należycie wytłumaczysz swojemu p r zyj a c i e l o w i , że nie jest w dobrym tonie odwiedzać młodą kobietę o tak późnej porze. – Odwrócił się na pięcie i zamaszystym krokiem ruszył do swojego pokoju. Uśmiechnęłam się i zeszłam do salonu. Ilias siedział na oparciu kanapy, a obok niego stali Rafael i Haniel. – Z takim strażnikiem jak Josh nie jesteśmy ci w ogóle potrzebni. – Ilias nie krył rozbawienia na mój widok. – Ma szósty zmysł, który pozwala mu wyczuć zagrożenie. – Przewróciłam oczami. – Co z Gabrielem? – zapytał Haniel. – Już dobrze. Rany się zabliźniły – odparłam zgodnie z prawdą. – Wciąż jest na górze? – Teraz pewnie już nie. Krzyki Josha nawet jego mogłyby wystraszyć. Usiadłam na kanapie i popatrzyłam na całą trójkę. – Wytłumaczycie mi, co się wczoraj wydarzyło? – Szczerze mówiąc, liczyliśmy, że Gabriel nam to wyjaśni – wyznał zakłopotany Rafael. – Wiemy, że wybierał się na spotkanie z Samaelem. Uparł się jednak, że pójdzie na nie sam, że nie chce naszej pomocy. Poruszyłam się niespokojnie. Domyślałam się, skąd taka decyzja Gabriela. Zamierzał pomówić o moim układzie z Upadłym i wolał, by pozostałe anioły nie były świadkami tej rozmowy. To było szlachetne z jego strony, ale zarazem potwornie nierozważne.

– Mieliśmy wczoraj poważne starcie ze sługusami na moście i musieliśmy wywołać burzę, żeby ukryć odgłosy walki. Nie zorientowaliśmy się, że Gabriel potrzebuje pomocy – kontynuował Rafael. – A więc te błyskawice to wasza sprawka? – Tak – przyznał anioł. – Dopiero Metatron wyczuł, że coś jest nie tak. Ruszyliśmy we czterech na poszukiwanie Gabriela, a Kamael, Michał i Zadkiel zostali na moście. – Znaleźliśmy go leżącego w kałuży krwi pod jednym z lokali Agaresa – powiedział Ilias i podał mi sztylet, ukryty dotąd w kieszeni kurtki. – To było wbite w jego serce. Zamarłam na widok broni. Nie różniła się od innych, które widywałam u aniołów i Upadłych, ale świadomość, że tkwiła w sercu Gabriela, mną wstrząsnęła. – Ma wygrawerowaną na rękojeści literę „N” – wyjaśnił Rafael. – Czy Narthangel tam był, gdy się zjawiliście? – zapytałam, obracając w palcach ostrze. – Nie. – To skąd pewność, że to on zaatakował Gabriela? – Nikt inny nie odważyłby się podnieść ręki na anioła zemsty – oświadczył zadumany Haniel. – Może Gabriel natknął się przez przypadek na Upadłego i próbował go wykluczyć. Tego nie wiemy – mówił dalej Rafael. – Najważniejsze pytanie, bez odpowiedzi,

brzmi: dlaczego Gabriel dał się pokonać? Anioły patrzyły na mnie, a ja poczułam, jak ziemia się pode mną rozstępuje. Nie mogłam skłamać, jednak nie byłam pewna, czy powinnam wyjawić prawdę. Skoro Gabriel nie powiedział pozostałym o więzi łączącej mnie z Upadłym, może miało to pozostać tajemnicą? – Próbowaliśmy go uleczyć – na ratunek pośpieszył mi Haniel i zaczął relacjonować resztę wydarzeń. – Nie udało się to żadnemu z nas. Uznaliśmy, że tylko Światło Wybrańca może go ocalić, więc przynieśliśmy go do ciebie. – Tak – wymamrotałam skołowana. – Choć nie wiem, czemu akurat moje Światło było silniejsze niż wasze. – Wstałam i przeszłam przez salon. Oparłam się o parapet i skrzyżowałam ręce na piersi. – Jeśli chcemy wiedzieć, co się naprawdę stało, musimy zapytać Gabriela – podsumowałam. – To dość nietypowa sprawa. I przyznam szczerze, że sam jestem ciekaw, co się za tym kryje – oświadczył Ilias. – Jeśli Upadłemu udało się tak poważnie zranić anioła, nam wszystkim może grozić niebezpieczeństwo. – Czy Gabriel mówił coś wczoraj, gdy zostaliście sami? – zaciekawił się Rafael. – Nie. Był przez cały

czas nieprzytomny. A dziś rano nie zdążyłam go o to zapytać. – Nie wiem jak wy, ale ja muszę już iść. – Ilias zaczął się zbierać. – Jeżeli Josh nadal będzie słyszał, że tu jestem, znów będziesz miała kłopoty. – Może powinieneś mu się objawić – zaproponowałam. – Pomyślę o tym – oznajmił z rozbawieniem. Chwilę po wyjściu Iliasa zniknął też Rafael. W salonie został tylko Haniel, który od początku zachowywał się dość nietypowo. Był milczący i niespokojny. Dałam mu znak i przeszliśmy do kuchni. Nie chciałam, żeby Josh przypadkiem usłyszał mój monolog. – Ty wiesz więcej niż pozostali, prawda? – bardziej stwierdziłam, niż zapytałam, a on nawet nie próbował zaprzeczyć. – Jak to możliwe? – Wszyscy mamy swoje tajemnice – wyjaśnił dość oględnie. To lakoniczne stwierdzenie nie było dla mnie w żadnej mierze odkrywcze czy zaskakujące. Metatron od zawsze zapisywał w księdze dzieje ludzkości, ale nikt z nas tego nigdy nie czytał, Zadkiel był aniołem wtajemniczenia i znał wiele boskich sekretów. Każdy z nas nosił w sobie tajemną cząstkę raju, i dzięki temu Królestwo było bezpieczne. Mnie jednak interesowało coś zgoła odmiennego: – Dlaczego ty i Gabriel skrywaliście moją tajemnicę? Jeśli każdy ją ma, z jakiego powodu moja nie należy do mnie? – Bo jesteś tylko jej częścią – odparł zagadkowo Haniel. Popatrzyłam na niego zaskoczona. – To może powinnam znać tę część,

która mówi, że oddając nieśmiertelność za Upadłego, oddaję mu również swoje życie? – fuknęłam rozzłoszczona. – Nie chcieliśmy, żebyś żyła w strachu. Pobyt z dala od Królestwa był dla ciebie wystarczającą udręką, byś musiała się jeszcze martwić o swoje bezpieczeństwo na ziemi. Poza tym i tak chroniłaś go z wyjątkową determinacją. – To ty pomogłeś Narthangelowi uciec z przyjęcia, żeby pozostali nie mogli go wykluczyć? – Tak. – Wiedział, że to byłeś ty? Anioł znów przytaknął. Nagle zdałam sobie sprawę, iż Narthangel wciąż powtarzał, że jesteśmy sobie przeznaczeni i że nic nie może nas rozdzielić. Zatopiłam palce we włosach. Nigdy nie przykładałam wagi do słów demona, bo ciężko było doszukać się w nich prawdy. Ale dlaczego nie zobaczyłam tego wcześniej? Przecież rany na moim ciele po walce Kaspara z Narthangelem powinny były zwrócić moją uwagę, zaniepokoić mnie... Może byłam wtedy zbyt wstrząśnięta, by o tym myśleć? A może po prostu wydawało mi się to niedorzeczne? – Wiesz, co to oznacza? – oznajmiłam z goryczą. – Narthangel pozostanie bezkarny albo ja zginę. – Nie, jeśli pokonasz to, co sprawiło, że opuściłaś dla niego Królestwo. Popatrzyłam na niego zdziwiona. – Nie żywię już do niego tego uczucia co kiedyś – odparłam hardo. – Będziesz musiała to udowodnić. Zrobisz to, wykluczając go. Przeszłam nerwowo przez kuchnię. Nie kochałam demona,

ale czy potrafiłam wbić mu sztylet w pierś? Zerknęłam błagalnie na Haniela, który słyszał, jak biję się z myślami. – To jedyne wyjście. Musisz pokonać tę część ciebie, która wciąż jest mu oddana. Nie wypędzisz zła, zostawiając mu uchylone drzwi. Ta fizyczna więź, która łączy cię z Upadłym, wynika z uczucia, które was kiedyś połączyło. Wykluczając go, uwolnisz się od niego raz na zawsze. – Dlaczego właśnie teraz? – Bo przegrywamy wojnę – oświadczył anioł takim tonem, że poczułam lodowaty chłód na plecach. – Jeśli nie rozprawisz się z własną przeszłością, nie poprowadzisz nas do zwycięstwa. Słowa Haniela zadźwięczały w moich uszach jak odgłos monety wrzucanej do metalowej kadzi. Nie tylko nie byłam gotowa na to, by własnoręcznie odesłać Narthangela do piekła, ale też wisiało nade mną widmo układu z Samaelem. Wykluczenie przeze mnie Upadłego oznaczało przypieczętowanie naszego paktu. – Co ma z tym wspólnego Gabriel? Bo nie jest tu tylko ze względu na Samaela, prawda? – zapytałam, licząc na to, że może w końcu usłyszę odpowiedź na któreś z pytań. – Owszem, Samael to niejedyny powód, dla którego Gabriel tu jest – anioł potwierdził moje przypuszczenia. – Po tym, co się wczoraj stało, chyba ostatecznie uwierzyłaś, że możesz mu ufać. – Już raz się ode mnie odwrócił, niełatwo uwierzyć w szczerość jego intencji.

– On nigdy się od ciebie nie odwrócił. – A niby dlaczego stracił tytuł archanioła? To on uparcie dążył, żeby wygnać mnie z Królestwa. – Czy uważasz, że anioł, który zaryzykował dla ciebie własnym życiem, mógłby kiedykolwiek chcieć cię skrzywdzić? – W jego głosie dało się słyszeć rozczarowanie. Bronił Gabriela. Odkąd pamiętam, zawsze starał się mnie przekonywać, że źle go oceniam. – Nie wiem, co się wczoraj stało, ale cokolwiek to było, nie wymaże przeszłości z mojej pamięci – powiedziałam twardo. – Jesteś najbardziej światłym ze wszystkich aniołów, masz wrażliwość i przenikliwość, której nam brakuje... Nie mogę uwierzyć, że nie potrafisz dostrzec tak oczywistej rzeczy. – Na twarzy anioła malował się zawód. – Może nie jestem tak doskonała, jak sądzisz – szepnęłam. – A może po prostu nie chcesz przyznać, że już to wiesz. Na chwilę przed oczami stanął mi ranny Gabriel i znów poczułam tępy ból w żołądku. Bałam się o niego, ale tak, jak lękałabym się o każdego z aniołów, któremu przydarzyłoby się coś podobnego. – Tak sądzisz? – zapytał anioł,

przenikliwie wpatrując się we mnie. – To jedyny powód, dla którego zaopiekowałaś się nim wczoraj? Nie odpowiedziałam. Przez setki lat pielęgnowałam w sobie niechęć do Gabriela. Myśl, że jest jedyną istotą, która zna mój sekret, i być może jedyną, która będzie mi w stanie pomóc, nie była zbyt przyjemna. Musiałam zaufać komuś, kto był równie nieprzewidywalny co Upadli. A cokolwiek próbował powiedzieć mi Haniel, on też znał tylko fragment tajemnicy. Nie mógł wiedzieć, że plany Gabriela sięgają znacznie dalej. Obawiałam się, że anioł zemsty dał się pokonać Upadłemu, nie dlatego, by mnie chronić, lecz bym mogła spełnić obietnicę daną Samaelowi. Gorzej już być nie mogło. Kiedy Haniel zniknął, wyszłam na taras. Nie chciałam wracać do pokoju, choć wiedziałam, że Gabriela już tam nie ma. Przerażał mnie. A najbardziej to, że nie mogłam być pewna jego prawdziwych intencji. Z jednej strony jego opiekuńczy i pełen czułości dotyk, a z drugiej lodowate, obojętne oczy, w których czaił się gniew. Nie miałam pojęcia, jak udało się Narthangelowi tak poważnie go zranić. Anioły nawet w ludzkim wcieleniu wciąż były nieśmiertelne, a ich ciała goiły się niemal natychmiast. Rany Gabriela były inne. Zastanawiające było, dlaczego

pozostałym strażnikom nie udało się ich uleczyć. Jeśli jedynym wyjściem, by uwolnić świat od Narthangela, było wykluczenie go, nie miałam wyboru. Nawet gdyby to miało oznaczać dla mnie wyrok. Zastanawiałam się tylko, czemu ktoś taki jak ja został Wybrańcem. Dlaczego nie Gabriel? Miał wszystkie cechy przywódcy. Ślepo wykonywał rozkazy i nigdy nie kierował się emocjami. Ja nie potrafiłam nawet uratować Carmen. Łzy znów napłynęły mi do oczu. Upadli odbierali mi wszystko, na czym mi zależało. Miałam nadzieję, że Barbara i Kaspar nie będą następni. Na myśl o Kasparze zaczęłam łkać jak dziecko. Przycisnęłam pięść do ust. Tęskniłam za nim. Im dłużej byliśmy rozdzieleni, tym gorzej to znosiłam. Nie umiałam żyć na ziemi bez jego miłości. Dzięki niemu zachowywałam równowagę między dwoma światami. Zbyt późno jednak zdałam sobie z tego sprawę. Teraz istniało całkiem spore prawdopodobieństwo, że nigdy się nie dowie, jak ważny był dla mnie. Jeśli moje grzechy wyjdą na jaw i zostanę ukarana, być może więcej go nie zobaczę. Z mojej krtani wydobył się przeciągły jęk. Zagryzłam zęby na zaciśniętych palcach i poczułam ból. Jednak nie tak silny jak ten, który trawił mnie od środka. Znalazłam część siebie w drugiej osobie i nie zdążyłam jej o tym powiedzieć. Grzech zaniechania, kolejny na moim nieskazitelnym obliczu. Po całym dniu wypełnionym gorzkimi przemyśleniami wiedziałam już, co powinnam zrobić. Postanowiłam jednak, że zanim spotkam się z Narthangelem,

napiszę do Kaspara. Wprawdzie list nie mógł zastąpić szczerej rozmowy, lecz uznałam, że w takich okolicznościach jest to najlepszy sposób. Nie chciałam, by brzmiał jak list pożegnalny, więc starałam się mu nadać łagodniejszy ton. Bezskutecznie. Po godzinie ślęczenia przy stole nad kartką papieru stwierdziłam, że nie potrafię napisać nic, co choć w połowie oddałoby moje uczucia. Zerknęłam na podświetlany zegar przy moim łóżku. Było po dziewiątej. Zaaferowana nie zauważyłam, że na dworze zrobiło się ciemno i sypialnia tonęła w półmroku. Nagle firanka na oknie uniosła się, jakby podmuch wiatru wprawił ją w ruch. Spojrzałam na nią i po chwili zobaczyłam stojącego tam anioła. – Witaj, Światło, nie chciałem ci przeszkadzać – powiedział Metatron, wychodząc z cienia. – Nigdy nie przeszkadzasz – odparłam i uśmiechnęłam się do niego. – Męczący dzień? – Raczej dręczące wyrzuty sumienia – jęknęłam i potarłam oczy. Podeszłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz. Noc zapowiadała się ciepła i bezchmurna. W oddali ujadał pies, a odgłos przejeżdżających samochodów zdawał się bardzo wyraźny. – Bardzo dziś cicho. Jak przed burzą – stwierdziłam po chwili i zerknęłam podejrzliwie na Metatrona. Rzadko mnie odwiedzał sam, więc domyśliłam się, że jego wizyta nie była przypadkowa. Miałam tylko nadzieję, że nie przyszedł mnie poinformować o kolejnej bitwie z Upadłymi. –

Niczego nie planujemy – odczytywał mój niepokój. – Przyszedłem, żeby z tobą porozmawiać – wyjaśnił. – Coś się stało? – Martwi mnie to, co przytrafiło się wczoraj Gabrielowi – wyznał z zakłopotaniem. – Do tej pory takie sytuacje nie miały miejsca. Nigdy żaden demon nie odważył się tak otwarcie zaatakować anioła. Teraz Upadli polują na ciebie. Obawiam się, że to wszystko zaszło za daleko. – Co na to Michał? – zapytałam, przełykając nerwowo ślinę. – Nadal uważa, że jedynym wyjściem jest wykluczanie Upadłych. – Ty już tak nie myślisz? Metatron przeszedł przez pokój i rozważał coś przez chwilę. Sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział, jak zacząć. – Kiedy anioł zaczyna krwawić, a my nie potrafimy go uleczyć, wojna powinna dobiec końca. – Nie chcę podważać decyzji Michała, ale sądzę, że najrozsądniej będzie, jeśli nam pomożesz – oświadczył w końcu i położył na stole opasłą księgę, którą zawsze nosił przy sobie. – Wiesz, co to jest? – spytał. – Jedna z twoich ksiąg. Zapisujesz

w niej dzieje ludzkości – odparłam zaskoczona, bo dla wszystkich aniołów było to oczywiste. – Niezupełnie. Mam dwie takie księgi, a każda liczy wiele tomów. Są to Księga Życia i Księga Śmierci. W pierwszej zapisuję tych, którzy są prawi i swoimi uczynkami zasługują na wejście do Królestwa, w drugiej grzeszników, dla których nie ma już ratunku. – Dlaczego nosisz tylko jedną? – Bo teraz tylko jedna jest mi potrzebna. Oznajmił to w taki sposób, że nie potrzebowałam dodatkowych wyjaśnień. – Czy to jest ten moment, kiedy powinnam zwątpić w siebie i całą ludzkość? – zapytałam drżącym głosem. – To jest moment, kiedy powinnaś podjąć mądrą decyzję – odrzekł anioł poważnie. – Nasze metody się nie sprawdziły, nie osiągnęliśmy nic poza wątpliwą przyjemnością odesłania rzeszy Upadłych do Otchłani. Moje księgi nie kłamią, oddaliliśmy się od celu i bez względu na to, co twierdzi Michał, tylko ty możesz temu zaradzić. – Ale jak? – Nie na darmo stałaś się człowiekiem. Znasz ludzkie słabości, rozterki i namiętności. Znajdź sposób, by ich obudzić z tego letargu, bo nie przetrwają. – To nie takie proste i dobrze o tym wiesz. – Przybyliśmy na ziemię, żeby strzec

porządku, ale to śmiertelni muszą stoczyć walkę o siebie samych. Jeśli nie uświadomimy im, jak wielkie grozi im niebezpieczeństwo, poniosą klęskę. A my razem z nimi. – Jak mam przekonać śmiertelnych, że to, co sprawia im przyjemność i daje radość, jest złe? To nie średniowiecze, że wystarczyło z ambony nastraszyć ich bożym gniewem. Ludzie teraz są inni. Nie boją się, bo nie wierzą w niebo i piekło. – Spraw, żeby uwierzyli. – To jakiś żart? – prychnęłam. – Nic innego nie robimy od setek lat, jak tylko dajemy dowód na istnienie Boga. – Pokaż im to, co powinni zobaczyć. – Oni w nic nie chcą wierzyć! Pragną tylko tego, co oferuje im Samael. Władzy, pieniędzy i uciech cielesnych. Nie rozumieją, że świat, który podarował im Stwórca, jest największym dobrem. – Jeśli ty w nich zwątpisz, nic ich nie uratuje – w jego głosie zabrzmiała przygana. Odwróciłam się w stronę okna i oparłam ręce o parapet. Kiedyś wierzyłam, że miłość ocali świat, ale teraz już przestałam być tego pewna. Okazało się, że nawet ona miała niszczycielską moc. Szalona odbierała rozsądek, niespełniona raniła, a zaborcza mogła nawet zabić. Czy potrafiłam uratować śmiertelnych sama? Czy miałam na to wystarczająco dużo

siły? Jak mogłam wyrwać ich z rąk Samaela, którego nieświadomie tak wielbili? Kątem oka zerknęłam na leżącą na stole księgę. Wiedziałam, że pełno w niej grzeszników, którym nie mogliśmy już pomóc. Gdyby nie było naprawdę źle, Metatron nie zdradziłby mi jej treści. – Muszę to przemyśleć – powiedziałam cicho. Anioł skłonił się, zabrał księgę i zniknął. „Pokaż im to, co powinni zobaczyć” – to zdanie odbijało się echem w mojej głowie. Co takiego mogłabym pokazać ludziom, którzy uodpornili się już na widok śmierci i cierpienia? Co pokazać komuś, kogo nie wzruszało piękno? Nie chcąc niepokoić Josha, wyskoczyłam przez okno do ogrodu i wyszłam na ulicę. Nie powiedziałam Metatronowi całej prawdy. Najbardziej bałam się tego, że popełniłam zbyt wiele wykroczeń i nie będę w stanie wypełnić swojej misji do końca. Ten lęk mnie paraliżował. Nie czułam się już Nieskazitelna, a taki miał być

Wybraniec. Świadomość, że zawiodę anioły i samego Stwórcę, była dla mnie przytłaczająca. Wiedziałam jednak, że to jedyny moment, żeby ostrzec ludzi przed Samaelem. Jeśli zostanie odebrane mi Światło, nic już nie zdołam dla nich zrobić. Skręciłam w główną ulicę i ruszyłam w kierunku centrum. Noc nie była już taka cicha. Przy parku minęła mnie grupka głośnych pijanych nastolatków. Zaraz za nimi pojawiła się para w średnim wieku, która zawzięcie się kłóciła, obrzucając się nawzajem wyzwiskami. Po przeciwnej stronie ulicy ochroniarz wyrzucał z baru jakiegoś awanturującego się klienta, który odgrażał się i machał rękoma. Miałam wrażenie, że w mieście panuje taki chaos jak w mojej głowie. Przed oczami przesuwały mi się obrazy Narthangela, Kaspara, Gabriela, Samaela i Metatrona z księgą w ręku. Światła samochodów i kolorowe neony oślepiały mnie jak stroboskop. Przez tę kakofonię dźwięków przebijała się policyjna syrena, której towarzyszyło przeciągłe wycie klaksonu. Mignęło mi przed oczami czerwone światło i poczułam szarpnięcie. Nim się zorientowałam, że weszłam na jezdnię, stałam już z powrotem na chodniku i patrzyłam, jak wściekły kierowca grozi mi pięścią i ciska przekleństwa pod moim adresem. Serce podskoczyło mi do gardła. – Co za czasy! Żeby anioł musiał mieć własnego Anioła Stróża! – powiedział Haniel, wciąż trzymając mnie za łokieć.

– Jak to się stało, że nie zauważyłam świateł? – Przestraszona zapatrzyłam się w odjeżdżający z piskiem opon samochód, który przed chwilą omal mnie nie rozjechał. – Mnie o to nie pytaj. – Wzruszył ramionami. – Dobrze, że byłeś w pobliżu. Gdyby nie ty, nie wiem, jak by to się skończyło. – Popatrzyłam na niego z wdzięcznością. – Chodź! – Uśmiechnął się pobłażliwie. – Odprowadzę cię do domu, zanim naprawdę coś złego ci się przytrafi. Zamierzał już ruszyć, ale go powstrzymałam. – Chyba nie mogę jeszcze wracać... Jest coś, co muszę zrobić, zanim zdecyduję się wykluczyć Narthangela. – Wskazałam na odległą o paręset metrów siedzibę Samaela. Haniel podążył wzrokiem za moją dłonią. – Co zamierzasz? – zapytał zaskoczony. – Jeśli rzeczywiście jestem Wybrańcem i w moich rękach leży poskromienie

Upadłych, nadszedł właściwy moment, żeby to udowodnić – powiedziałam z mocno bijącym sercem. – Jesteś na to gotowa? – Nie wiem – przyznałam szczerze. – Może nigdy nie będę, a może zawsze byłam. Nie mam czasu, żeby to teraz rozważać. – Co chcesz zrobić? – Śmiertelni chcą mieć namacalny dowód na istnienie Boga, a my nie możemy dać im nic więcej ponad to, co już dostali. Musimy im pokazać coś, co sprawi, że otrząsną się z amoku, w którym tkwią od tak dawna. To nasza jedyna szansa. – Do czego ci ten budynek? – Oboje zerknęliśmy na majestatyczny wieżowiec wyrastający przed nami. Oficjalnie własność korporacji zarządzanej przez braci Elmal, w rzeczywistości miejsce, z którego Samael i Narthangel manipulowali nieświadomymi niczego ludźmi. – Muszę dostać się na dach, potrzebuję waszej pomocy – powiedziałam, odrywając wzrok od budynku. – Odwrócicie uwagę ochroniarzy, a ja wślizgnę się do środka. Anioł wyglądał na zakłopotanego. – Jesteś pewna, że to dobry moment? – Pomysł najwyraźniej nie do końca go przekonywał. – Lepszego nie będzie – odparłam z determinacją. – Dobrze zatem. Daj nam chwilę.

Spotkamy się przy wejściu. Rozdział X Pół godziny później jechałam już windą na ostatnie piętro wieżowca. Sandalfon, Haniel i Rafael odciągnęli ochronę od monitorów, a Michał z Zadkielem zadbali o to, by kamery nie zarejestrowały mojej obecności. Kamael i Metatron sprawdzali w tym czasie piętra. Gdy drzwi windy się otworzyły, cała siódemka już na mnie czekała. Był tam również Gabriel. Wyszliśmy na dach i popatrzyliśmy w milczeniu na miasto. Migotało tysiącem świateł i mimo późnej pory wciąż tętniło życiem. Wiedzieliśmy, że ani wojna, którą prowadził Michał, ani moje przesłanie miłości nie ocalą tych ludzi. Tylko oni sami mogli to zrobić. Musieli jednak uwierzyć. Na nowo odkryć istnienie Stwórcy. – Co, jeśli nie dadzą wiary temu, co zobaczą? – zapytał zapatrzony przed siebie Kamael. – Przestanę spisywać swoje księgi – odpowiedział mu Metatron. Podeszłam do krawędzi dachu i weszłam na betonowy gzyms. Kochałam to miasto i byłam jego jedyną nadzieją. Chciałam dać ludziom do zrozumienia, że istnieje siła

potężniejsza, niż mogą sobie wyobrazić. Wiatr smagał moją twarz, ale nie czułam chłodu. Strażnicy stanęli na gzymsie po obu moich stronach. Miałam wrażenie, że czas przestał płynąć. Zamknęłam oczy. Modliłam się, by Stwórca po raz ostatni wysłuchał mojej prośby, swego niepokornego anioła, i pozwolił mi ocalić tych, którzy w niego zwątpili. Pod powiekami zaczęły mi się pojawiać mgliste obrazy. Historia ludzkości, lata wojen, konfliktów i cierpienia. Dzieje świata, który już dawno temu wyparł się Boga. Ujrzałam samą siebie. Setki moich wcieleń, które przemierzały ziemię przez tysiąclecia. Samotny anioł pośrodku pustyni, osaczony przez stado wygłodniałych drapieżników. Ujrzałam Światło. Jego blask otulił mnie jak szczelna powłoka i przez chwilę znów poczułam się bezpieczna. Nagle na mojej skórze zaczęły się pojawiać złociste ogniki. Podniosłam wolno powieki i zobaczyłam, że płonę. Wtedy usłyszałam głos Zadkiela: Kto nie wierzy w Boga, w Jego aniołów, w Jego Księgi, w Jego Posłańców i Dzień Ostatni – ten zbłądził zbłądzeniem dalekim[2]. Chmury przesłoniły księżyc i gwiazdy, niebo stało się czarne. W jednej chwili światła w mieście zaczęły gasnąć jedno po drugim i zapanowała całkowita ciemność. Poczułam narastający w ludziach lęk. Uniosłam głowę. Moje dłonie

mimowolnie zwróciły się ku górze. Na niebie rozbłysła gwiazda rubinowego koloru. Wydobywająca się z jej środka czerń tworzyła krater, w którym stopniowo zaczęło pojawiać się światło. Przybierało odcienie kamieni szlachetnych i w miarę jak się zbliżało, stawało się coraz bardziej jaskrawe i oślepiające. Najpierw ametyst, potem azuryt, malachit, rodonit i na końcu bursztyn. Barwy załamywały się i przenikały, było to piękne i przerażające zarazem. W jednej chwili niebo nad miastem zapłonęło. Potężna ognista łuna wydostała się z wnętrza krateru i rozproszyła światło, które niczym tęczowy strumień spłynęło na wieżowiec. Nie mogliśmy oderwać oczu od tego widoku. Nad naszymi głowami wybuchały kolejne palety barw. – Otrzymaliście dowód od waszego Pana i zesłaliśmy wam światło jasne[3] – szepnęłam. – Dziś musicie

zadecydować, co zobaczyliście. Jeśli nie pojmiecie przesłania, nie będzie dla was ratunku. Opuściłam ręce i nagle zerwał się silny wiatr. Trwaliśmy tak przez dłuższą chwilę do czasu, gdy tęcza rozmyła się w chmury, które po chwili się rozproszyły. Barwy blakły i znikały w takiej kolejności, w jakiej się pojawiły. Wreszcie rubinowa gwiazda zmniejszyła swą objętość i zgasła. Na czystym niebie zaświecił księżyc, a wraz z nim światła miasta. Płomienie dookoła mnie zniknęły. Poczułam, jak moje ciało traci sprężystość i bezwładne zaczyna się osuwać. W ostatniej chwili czyjeś silne ramiona podźwignęły mnie i straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam, wciąż tkwiliśmy na dachu. W pozycji wpółsiedzącej opierałam się o betonową obręcz u podstawy komina. Byłam zziębnięta i osłabiona. Nie potrafiłam opanować szczękania zębami. Gabriel pochylił się nade mną i zarzucił mi na plecy swój płaszcz. Cały arsenał sztyletów zalśnił mi przed oczami. – Dasz radę zejść o własnych siłach? – zapytał Rafael, podchodząc bliżej. – Musimy wyjść z budynku, nim zbiegną się tu Upadli. – Tak. – Kiwnęłam głową i spróbowałam się poruszyć. Odnosiłam wrażenie, że ciało zamieniło mi się w ołów. Miałam sztywne nogi, kręciło mi się w głowie. Opierając się plecami o beton, lekko się uniosłam. Musiało to wyglądać bardzo żałośnie, bo Gabriel podszedł, ujął mnie delikatnie za

ramiona i pomógł mi wstać. Wzdrygnęłam się. – Poradzę sobie! – powiedziałam hardo. Przytrzymując się jego wyciągniętej ręki, zrobiłam pierwszy chwiejny krok. Anioł zmarszczył czoło i zmierzył mnie przenikliwym spojrzeniem. Dla wszystkich było jasne, że jestem zbyt słaba, żeby iść sama. – Zabezpieczcie na dole przejście. Nie mogą nas zobaczyć – rozkazał Gabriel tonem nieznoszącym sprzeciwu. Nie zważając na moje protesty, wziął mnie na ręce i dał strażnikom znak, by zaczęli torować nam drogę. Anioły skinęły porozumiewawczo głowami i natychmiast rozpłynęły się w powietrzu. – To nie jest najlepszy moment na utarczki – oświadczył władczym tonem. – Musimy się stąd wydostać jak najszybciej. – Wiem – odparłam, byłam zła, że ciało odmówiło mi posłuszeństwa. – Obejmij mnie za szyję – zażądał. – Co? – wypaliłam zmieszana. Popatrzył na mnie groźnie. – Obejmij mnie, jeśli chcesz bezpiecznie wrócić na dół. Będziemy szli schodami. – Dlaczego schodami? – Zadrżałam na myśl, że przez cały ten czas będę tak blisko niego.

– Ochrona budynku jedzie na górę. Masz jakiś inny pomysł? – Raczej nie... – To rób, co mówię! – ponaglił. Nagle anioł zmarszczył brwi. Coś go zaniepokoiło. Obrócił nieznacznie głowę i zaczął nasłuchiwać. – Musimy się śpieszyć – syknął i ruszyliśmy do drzwi. Odruchowo zarzuciłam mu ręce na szyję i splotłam palce na jego karku. Zerknął na mnie z dziwnym błyskiem w oczach, ale się nie odezwał. Dotarliśmy do wyjścia ewakuacyjnego i zaczęliśmy schodzić. Na każdym piętrze Gabriel rozglądał się bacznie. Przemykaliśmy cicho i niemal bezszelestnie. Musiałam przyznać, że był niesamowicie silny, niósł mnie z taką lekkością, jakbym nic nie ważyła. Oddychał równo i miarowo. Czułam się niezręcznie. Mimo że starałam się o tym nie myśleć, miękki zarost na jego policzku, o który co chwila się ocierałam, przypominał mi o jego bliskości. Kusiło mnie, żeby dotknąć jego włosów. Miękkość skóry na jego karku przyprawiała mnie o szybsze bicie serca, a silna dłoń, która obejmowała moje biodro, parzyła jak rozżarzony węgiel. Zagryzłam dolną wargę, by powstrzymać tłumiony jęk. Gabriel podciągnął mnie trochę wyżej i niechcący musnęłam ustami jego żuchwę; poczułam, jak jego mięśnie naprężają się pod czarnym T-shirtem. Przycisnął mnie mocniej do siebie, a jego place kurczowo zacisnęły się na moich udach. Przez moment miałam wrażenie, że myśli o tym samym co ja, choć jego twarz była całkowicie pozbawiona wyrazu.

– To jakieś szaleństwo – jęknęłam. – Już niedaleko – odparł. – Nie to miałam na myśli – szepnęłam w duchu. – Wiem. Czytam w twoich myślach – oznajmił, a ja otworzyłam usta ze zdziwienia. Nagle przed nami pojawił się Haniel i dał nam znak, że w naszą stronę biegną Upadli. Opuściliśmy w pośpiechu klatkę schodową i podążyliśmy za nim do windy. – Zorientowali się, że jesteśmy nadal w budynku – powiedział Haniel. – Odłączyli zasilanie, ale ta winda zwiezie was na dół. Tam się spotkamy! – zdążył dodać i drzwi się zamknęły. Gabriel postawił mnie na podłodze. Zauważyłam, że celowo unika mojego wzroku. Speszyłam się. Jeśli czytał w moich myślach... – Nie powinieneś tego robić – skarciłam go. – Czego? – Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię. Nie wolno ci zakradać się do mojej głowy. – Niczego nie ukrywasz – odparł beznamiętnie. Znów spłonęłam rumieńcem. Zsunęłam z ramion płaszcz i oddałam mu go. – Już mi cieplej – skłamałam. Przez chwilę patrzył na mnie badawczo. W jednej sekundzie winda skurczyła się do niewyobrażalnie małych rozmiarów i ogarnął mnie klaustrofobiczny lęk. Marzyłam, by

drzwi się w końcu otworzyły. Gabriel odebrał ode mnie płaszcz tak, by nasze dłonie się nie zetknęły. – Nie ma za co – odpowiedział na „dziękuję”, którego ode mnie nie usłyszał. Odwróciłam się, by nie patrzeć, jak się ubiera. Nadal kręciło mi się w głowie i z trudem stałam na nogach. Gdy winda stanęła, anioł ponownie wziął mnie na ręce i wyniósł z budynku. Poranek następnego dnia przywitałam dość niechętnie. Na dachu przez moje ciało przepłynęło mnóstwo energii, co poskutkowało potwornym bólem głowy zaburzającym koordynację ruchów i ostrość widzenia. Potrzebowałam czasu, by mój organizm się zregenerował. Nie domagał się nawet porannej kawy, a to oznaczało, że nie działa jak należy. Kiedy zeszłam na śniadanie, było już po dziesiątej. W salonie przed telewizorem siedział Josh. Rzuciłam mu krótkie „cześć”, na które odpowiedział nieznacznym ruchem ręki, i przemknęłam do kuchni. Czułam straszną suchość w przełyku i myślałam tylko o tym, jak ugasić pragnienie. – Andrea! Chodź, zobacz! – zawołał podekscytowany Josh. – Nie mam ochoty na telewizję – burknęłam. Wyjęłam z lodówki mleko i napełniłam nim kubek. Ból głowy nie ustawał, a dźwięki z telewizora

dodatkowo go pogłębiały. – Chodź! Mówią w wiadomościach o tym wczorajszym zjawisku – naciskał mój współlokator, nie odrywając się od ekranu. – Zjawisku? – zaciekawiłam się. – Nie mów mi, że nic nie wiesz! Wszyscy to widzieli! Wypiłam duszkiem zimne mleko i niechętnie wyszłam z kuchni. Na ekranie telewizora elegancka spikerka z kamienną twarzą relacjonowała wydarzenia, a w tle pojawiały się zdjęcia przedstawiające różne zjawiska świetlne, łącznie z tym z ubiegłej nocy. – Posłuchaj tego – zachęcał Josh i zrobił głośniej. ...według naukowców to, czego byliśmy wczoraj świadkami, to najprawdopodobniej wynik eksplozji lub burzy radiacyjnej na Słońcu. To dość częste zjawisko świetlne przypominające zorzę polarną, która zazwyczaj pojawia się za kołem podbiegunowym, ale w sprzyjających warunkach widzialna bywa także w okolicach pięćdziesiątego równoleżnika. Przybiera ona na ogół postać różnobarwnych smug, wstęg, łuków i promieni. Naukowcy

uspokajają – podobne wybuchy miały już miejsce i nie są niebezpieczne dla Ziemi, gdyż chronią nas atmosfera i pole magnetyczne naszej planety. Biorąc pod uwagę, że Słońce wchodzi obecnie w swoją najbardziej aktywną fazę, te procesy mogą się nasilać. Chmura naładowanych elektrycznie cząstek protonów i neutronów, która zbliżyła się w nocy do Ziemi, mogła spowodować zakłócenia w funkcjonowaniu fal radiowych i urządzeń komunikacyjnych. Przerwy w dostawie prądu były prawdopodobnie efektem awarii transformatora, który pod wpływem wyładowań mógł się przepalić. W tej chwili szczegóły awarii są ustalane. – Ludzie potrafią sobie wszystko wyjaśnić – jęknęłam z niedowierzaniem i zrezygnowana usiadłam obok Josha. – Ooo, to tylko jedna z teorii – zaśmiał się mój współlokator. ...łączymy się teraz z naszą korespondentką, która jest w centrum miasta i rozmawia z jego mieszkańcami – kontynuowała spikerka i zaraz potem na ekranie pojawiła się młoda dziennikarka z mikrofonem. Nie usłyszałam, co mówi, bo nagle poczułam na plecach chłodny powiew powietrza i zobaczyłam Sandalfona.

– Jak samopoczucie? – zapytał anioł. – Fatalnie – odparłam. – Fatalnie? – prychnął Josh. – Jeszcze wszystkiego nie słyszałaś! Zerknęłam znacząco na Sandalfona i wróciłam do oglądania wiadomości. To nie żadna zorza! – grzmiał do mikrofonu wzburzony rozmówca. – Rząd znów mydli nam oczy! To była inwazja obcych! Tym razem nie damy się omamić pokrętnymi kłamstwami! Domagamy się prawdy! Prawie zaniemówiłam z wrażenia. Wyrwałam Joshowi pilota z ręki i wyłączyłam odbiornik. Zdenerwowana rzuciłam pilota na sofę i splotłam palce na obolałej głowie. „Wszystko na nic! – Nadzieja rozprysła się we mnie jak kawałki tłuczonego szkła. – Kosmici, zorza polarna, wybuchy na Słońcu... Ludzie na wszystko znajdą odpowiedź. Poszukują i domagają się prawdy, a nie biorą pod uwagę najprostszych rozwiązań!”. – Ty też w to nie wierzysz, prawda? – Uradowany Josh zerwał się z siedzenia. – Nie! Ale ważne jest to, w co oni wierzą – powiedziałam gniewnie. – W takim razie musisz coś zobaczyć! – Podbiegł do komody i przyniósł mi poranną gazetę z ogromnym zdjęciem na pierwszej stronie. Zaskoczona spojrzałam na fotografię. Przedstawiała wieżowiec w dużym oddaleniu, na dachu którego stała niewyraźna postać z ogromnymi skrzydłami. Napis nad zdjęciem głosił: „Dostaliśmy ostrzeżenie?”. Zerknęłam na Josha, a potem na Sandalfona. – To anioł! – powiedział mój

współlokator z błyskiem szaleństwa w oczach. – Widzę, ale jak to możliwe? – zdziwiłam się, bo postać na zdjęciu bez wątpienia była mną. Zastanawiało mnie tylko, skąd miałam skrzydła. – Nie wierzyłaś, kiedy mówiłem, że anioły istnieją, a teraz masz na to dowód – oznajmił chłopak z satysfakcją. – Może to fotomontaż? – spytałam, narażając się przy tym na karcące spojrzenie anioła. – Przeczytaj! – Josh wyrwał mi z ręki gazetę i sam zaczął czytać. Wczoraj w nocy, zaraz po tym jak zniknęła na niebie dziwna anomalia, na adres mailowy naszej redakcji zaczęły napływać zdjęcia przedstawiające dziwną postać na dachu wieżowca, należącego do korporacji zarządzanej przez Sama Elmala i jego brata Nathaniela. Jedna z mieszkanek budynku przylegającego do wieżowca wykonała to ujęcie, na którym widać wyraźnie istotę z wielkimi skrzydłami. Czyżbyśmy dostali ostrzeżenie? Czy wydarzenia minionej nocy i niesamowite błyski na niebie były dziełem Boga, który postanowił przypomnieć nam o swojej obecności? Aby potwierdzić autentyczność zdjęć, wysłaliśmy je do laboratorium. Oby nie okazały się prawdziwe... – Andrea! Wiesz, co to oznacza?! Od początku miałem rację. One istnieją! – Uradowany Josh omal nie wpadł na stojącego obok Sandalfona.

– Nawet jeśli istnieją, ty bez wątpienia byś ich nie zauważył – wyszeptałam. – Nie zgadzam się jednak z tym, co piszą w gazecie – mówił niestrudzenie Josh, przechadzając się po pokoju. – To nie jest ostrzeżenie. Myślę, że ten anioł chciał nam coś przekazać. To była jakaś wskazówka. – Bystry z niego chłopak – przyznał Sandalfon, schodząc mu z drogi. – Jaka wskazówka? – zainteresowałam się. – Jeszcze tego nie rozgryzłem. Wciąż nad tym pracuję. – Tak. To bardzo skomplikowane – prychnęłam wciąż jeszcze zła, że łatwiej ludziom uwierzyć w kosmitów niż w istnienie Boga. – Gdybym dotarł do tych zdjęć, może udałoby mi się je powiększyć – powiedział, chodząc w kółko. – Po co je powiększać? – Nie rozumiesz? Jeśli dowiemy się, który to anioł, poznamy treść przesłania. – W jaki sposób? – próbowałam nadążyć za tokiem jego rozumowania. – Ależ ty jesteś niedoinformowana – stwierdził ze współczuciem Josh. – Jeśli to był Gabriel, oznacza to nadejście Zbawiciela, jeśli Michał – dzień Sądu Ostatecznego... – ...a jeżeli Rafael, to nadejście miski z lekarstwem dla chorego ojca – dokończyłam. – Też widziałam w galerii te obrazy, ale nie sądzę, by miały wiele wspólnego z wczorajszą nocą. – Wiesz co, Andrea? – Spojrzał na mnie z rozczarowaniem. – Myślę, że gdybyś nawet spotkała takiego anioła, to i tak byś próbowała go uszczypnąć. Sandalfon zaniósł się

gromkim śmiechem. – A masz za swoje – powiedział i znów usunął się z drogi, bo Josh na nowo rozpoczął wędrówkę po salonie. – Dlaczego miałabym szczypać anioła? – Żeby sprawdzić, czy jest prawdziwy – odparował. – A co ty byś zrobił, gdybyś go spotkał? Josh zatrzymał się na chwilę i się zamyślił. – Zapytałbym go o wiele rzeczy. – O jakie na przykład? – Popatrzyłam na niego wyczekująco. – „Andrea! Czyja w tym tygodniu kolej na sprzątanie? Andrea! Widziałaś gdzieś mój plecak?” – odpowiedział za niego rozbawiony Sandalfon. Spiorunowałam go wzrokiem i znów wróciłam do Josha, który dobitnie oznajmił: – Mój anioł, moja sprawa. Nie mogę z tobą omawiać kwestii przeznaczonych wyłącznie dla uszu posłańca. – Poddaję się. – Uniosłam ręce nad głowę. – Idź, zdobądź te zdjęcia, powiększ je i powiedz mi, jak to się stało, że mam tam... że tamta istota ma skrzydła – poprawiłam się szybko. – Chyba jednak drzemie w tobie jakiś potencjał. – Uśmiechnął się. Zaraz potem zabrał plecak, wsiadł na rower i pojechał na poszukiwania. Zostaliśmy z Sandalfonem sami. Wzięłam z lodówki woreczki z lodem, żeby zrobić sobie okład na głowę, i położyłam się na kanapie. – Wkrótce przejdzie – skomentował

to lakonicznie anioł. – Ludzkie ciało nie w każdych warunkach nadaje się do spełniania boskich misji – jęknęłam. – Nie narzekaj. Świetnie ci poszło. – Czyżby? – prychnęłam. – Wybuchy na Słońcu, kosmici i anioł na dachu. Tyle tylko zobaczyli. Żadnej refleksji, żadnej pokory, czy ci ludzie w ogóle w coś wierzą? – Przyłożyłam worek z lodem do czoła i syknęłam. – Jest lepiej, niż się spodziewaliśmy. – Taaa – wydałam z siebie stłumiony odgłos. – Włącz telewizor i sama się przekonaj. Zerknęłam na niego spod bryłek lodu. – Jeszcze jakaś teoria? Coś, czego do tej pory nie było? Nie, dzięki! Dość już widziałam. Nagle za sprawą anioła telewizor sam się włączył i usłyszałam głęboki męski głos, który rzeczowym tonem wyjaśniał: ...te zdjęcia obiegły cały świat. Anioł, który pojawił się na dachu wieżowca, wzbudził prawdziwą sensację. Ludzie masowo zapełniają kościoły i modlą się na ulicach. Pod budynkiem, na którym go sfotografowano, gromadzą się tłumy – relacjonował na żywo dziennikarz. – Coraz częściej mówi się o przypadkach cudownych uzdrowień, które miały miejsce ostatniej nocy. Jeden ze świadków, starsza kobieta mieszkająca po przeciwnej stronie ulicy, twierdzi, że dziesięć lat temu stwierdzono u niej całkowitą głuchotę. Wczoraj usłyszała słowa wypowiadane przez anioła i odzyskała słuch. Takich zdarzeń ponoć jest kilkadziesiąt, wszystkie będą badać lekarze specjaliści. Zdjęłam woreczek z czoła i usiadłam. – To już nie moje dzieło – powiedziałam zaskoczona.

– Nie! Ale to tak. – Anioł wskazał na ekran. Operator towarzyszący dziennikarzowi pokazał tłumy ludzi kłębiących się przed siedzibą Samaela. W tym gąszczu głów dostrzegłam białe transparenty z napisami: „Precz z Elmalem!”, Korporacja ZŁO!”, „Uwolnić miasto!”. Spojrzałam na anioła i zastygłam z półotwartymi ustami. – Jednak coś zrozumieli – skwitował i się uśmiechnął. Wśród zebranych dziś tłumów są też ci, którzy uważają, że to nie przypadek, iż właśnie na tym budynku pojawił się anioł – mówił dalej dziennikarz. – Ten gigantyczny drapacz chmur należy do korporacji zarządzanej przez znanego z bezkompromisowości biznesmena Sama Elmala. Ludzie zarzucają mu, że jego konsorcjum niszczy środowisko naturalne, dopuszcza się oszustw podatkowych, malwersacji na giełdzie papierów wartościowych, a także prowadzi nielegalny handel diamentami, z którego zyski przeznacza na dostawy broni dla rebeliantów w RPA. Demonstrujący uważają, że to przed nim anioł próbował ostrzec miasto, i domagają się śledztwa w sprawie domniemanych nadużyć Elmala.

Sprawą nieprawidłowości w działalności firmy zajęła się już prokuratura, a Greenpeace zapowiada blokadę inwestycji biznesmena. Wciąż nie mamy potwierdzenia, że zdjęcia wykonane przez uczestników wczorajszych wydarzeń są autentyczne. Jednak potężna machina ruszyła i zdaje się, że nic nie jest w stanie jej powstrzymać. – Samael dostanie szału – powiedziałam, wyłączając telewizor. – Już dostał. Nawet nie będę zgadywał, ile czarcich głów spadło, kiedy się zorientował, że udało nam się wniknąć niepostrzeżenie do jego budynku. – Po twarzy anioła przemknął cień satysfakcji. – Z tego, co wiem, przegrupowuje oddziały i zamierza naprawić „szkody”, które wyrządziłaś. – Należało się tego spodziewać – wyburczałam i znów położyłam się z lodem na czole. – Musimy dobrze wykorzystać ten moment, zanim znów nie pomiesza ludziom w głowach. – Nie możemy nawoływać ich do buntu, to niezgodne z zasadami Paktu. Daliśmy im znak, a teraz musimy cierpliwie czekać na rozwój wydarzeń. – Chcesz to tak zostawić? – Wyglądał na zaskoczonego. – Ostatnio pewien bardzo mądry anioł powiedział mi: „Przybyliśmy na ziemię, żeby strzec porządku, ale to śmiertelni muszą stoczyć walkę o siebie samych”. Musimy dać im szansę. Ludzie to mądre

istoty, kiedy wskażesz im kierunek, sami znajdą drogę. Sandalfon zamyślił się. – Nawet ci, którzy wierzą w inwazję kosmitów? – Liczę, że tych, którzy uwierzyli w anioła, jest więcej – powiedziałam z nadzieją. – Á propos, ciekawa jestem, jak to się stało, że na tych zdjęciach mam skrzydła? – Nie są twoje. – To akurat wiem – zapewniłam. – Ktokolwiek mi je domalował, bardzo przysłużył się ludzkości. – To skrzydła Gabriela – wyjaśnił Sandalfon. – Więc ta postać na dachu to on? – zapytałam nieco zaskoczona. – Nie, to nie on. – Anioł się zaśmiał, widząc moją minę. – Słabłaś. Gabriel stanął za tobą, żeby w razie czego przyjść ci z pomocą. Dlatego na zdjęciu wyglądacie jak jedna postać. – Przecież Gabriel był w ludzkim wcieleniu, nie miał skrzydeł... – Nagle uświadomiłam sobie, że coś przeoczyłam tamtego wieczoru. – Objawił się, żeby cię uratować. Zasłabłaś i straciłaś równowagę. W ostatniej chwili zdążył cię złapać. Wszystko potoczyło się zbyt szybko i zadziałał instynktownie. Najwyraźniej w tym momencie niektórzy zdążyli zrobić zdjęcia. – Nie miał skrzydeł, kiedy się ocknęłam... – Wróciłam pamięcią do tego, jak Gabriel pochylał się nade mną. – Nie. Ale i tak będzie musiał się wytłumaczyć, nawet z tych ułamków sekund. Nie miał zgody na objawienie. Chociaż, z drugiej strony... – zrobił

pauzę – ...dzięki niemu żyjesz. – Cóż, powinnam być mu wdzięczna – zauważyłam z niechęcią i jak bumerang powróciła wizja anioła niosącego mnie na rękach. Ogarnęła mnie złość na myśl, że wiedział, co wtedy czułam. – Teraz przynajmniej ty i Gabriel jesteście kwita. – Na to wygląda. – Znów położyłam woreczek z topniejącym lodem na skostniałe z zimna czoło. Myśl, że zawdzięczam Gabrielowi życie, nie podziałała na mnie zbyt kojąco. Motywy jego działania wciąż pozostawały dla mnie wielką niewiadomą. – Nie wychodź dziś. W mieście jest zbyt niebezpiecznie – wyrwał mnie z zadumy anioł. Przemieścił się błyskawicznie między oknami, by upewnić się, że nie ma wokół domu żadnego zagrożenia. – Przypuszczałam, że to powiesz... – Ja nie żartuję – oświadczył groźnym anielskim tonem, którego rzadko używał w mojej obecności. – Nie wolno ci bagatelizować gniewu Samaela. – Nie zamierzam tego robić – odparłam z lekkim uśmiechem, ale anioł nie wydawał się przekonany. Mimo bólu, który nadal rozsadzał mi głowę, byłam zadowolona. Najważniejsze było to, że udało się obudzić śmiertelnych z odrętwienia. Oskarżenia wymierzone w Samaela stanowiły dowód na to, że ludzie są świadomi czyhającego na nich zła, ale nie zawsze mają odwagę, by stawić mu czoła. Chciałam, żeby zrozumieli, iż nie

są sami. Miałam nadzieję, że to co pokazałam im poprzedniej nocy, obudziło ich uśpione sumienia. Była to ostatnia rzecz, jaką mogłam dla nich zrobić. Z miejsca, do którego się wybierałam, już mnie nie usłyszą. Kiedy Sandalfon upewnił się, że dobrze zrozumiałam jego polecenie, zniknął, by dołączyć do pozostałych strażników patrolujących miasto. Wróciłam do sypialni i otworzyłam drzwi szafy. Wyjęłam z niej białą sukienkę na ramiączka, którą kupiłam z myślą o romantycznej randce z Kasparem, i delikatnie wsunęłam ją przez głowę. Nigdy nie miał okazji mnie w niej zobaczyć. Uśmiechnęłam się gorzko. Podeszłam do lustra i przyjrzałam się sobie. Włosy spływały mi w nieładzie na ramiona i plecy, a oczy lśniły żywym blaskiem. Taką siebie chciałam zapamiętać, cokolwiek miało się dziś wydarzyć. Poczułam nagły ucisk w żołądku i wyprostowałam się dumnie. Wiedziałam, że nadeszła chwila, by zmierzyć się z Narthangelem i ze swoją przeszłością. Zbyt wiele zła przyniosło moje uczucie do Upadłego i nie mogłam już dłużej zwlekać. Teraz, kiedy w mieście

wrzało od emocji, a śmiertelni dostali czas na przemyślenia, ja musiałam stanąć do walki z własnym demonem. Narthangel stał się zbyt niebezpieczny i pewny siebie. Odważył się zaatakować anioła, wiedząc, że ten nie podejmie walki, odebrał mi Carmen i manipulował ludźmi, na których mi zależało. Lista jego grzechów była tak długa, że nie mogłam pozwolić, by zapełnił ją kolejnymi. Jeśli kiedykolwiek się wahałam, czy podołam wykluczeniu Upadłego, teraz pozbyłam się wszelkich wątpliwości. Jedyne, na co nie byłam gotowa, to odejść razem z nim. A to mnie właśnie czekało. Byłam zbyt niepokornai zaślepiona wizją doskonałego świata, by dostrzec, że nie wygram z Samaelem. Za późno zrozumiałam swój błąd. „Zawiodłam” – to słowo, jak refren piosenki, do znudzenia przewijało się w moich myślach. Zawiodłam Nefilimy, anioły, ludzi i samą siebie. Postanowiłam jednak dotrzymać danego słowa, gdyż anioły zawsze to robią, bez względu na konsekwencje. Uprzątnęłam pokój i stanęłam

w drzwiach. Ze smutkiem spojrzałam na swoją sypialnię. Nie byłam pewna, czy jeszcze tu wrócę. Jeśli Gabriel przybył do miasta po to, by odebrać mi Światło, wiedziałam, że to uczyni, gdy tylko wykluczę Narthangela. Przełknęłam nerwowo ślinę. Co czuje anioł, który chyli się ku upadkowi? Czy to, co ściskało mnie za gardło, było zwiastunem najgorszego, czy tylko przejawem paniki? Zamknęłam za sobą drzwi i zeszłam do salonu. Josha wciąż nie było. Na wszelki wypadek postanowiłam zostawić mu wiadomość. Nie mogłam zniknąć tak bez śladu. Wzięłam długopis i na tekturowej podstawce do kawy napisałam: „Wyjechałam. Sprawy rodzinne. Nie czekaj! Andrea!”. Były to jedyne rozsądne zdania, jakie przyszły mi w tych okolicznościach do głowy. Miałam nadzieję, że wrócę do domu i będę musiała się z nich wytłumaczyć. Ignorując pouczenia Sandalfona, wyszłam z domu i pognałam prosto do Casablanki. Postanowiłam, że nim spotkam się oko w oko z Narthangelem, upewnię się, że moi przyjaciele są bezpieczni. Przez wzgląd na Upadłego ostatnio omijałam ten bar. Chciałam, by dał spokój Faricciemu. Martwiłam się jednak, czy Moris sobie poradzi z utrzymaniem lokalu.

Poza tym ciekawiło mnie, co tej nocy dostrzegli na niebie. „Oby to nie byli kosmici” – jęknęłam w duchu. Tego dnia na dworze było wyjątkowo parno. Wilgoć w powietrzu była tak duża, że kiedy dotarłam na miejsce, sukienka lepiła mi się do skóry. Na progu Casablanki powitała mnie Erika. Rzuciła mi się na szyję i uściskała tak, jakbyśmy nie widziały się przynajmniej kilka lat. – Jak dobrze, że jesteś! – pisnęła uradowana. – Cieszysz się na mój widok, bo znudziła ci się praca za barem? – Uśmiechnęłam się i odwzajemniłam jej uścisk. – Daj spokój! Bez ciebie to miejsce jest jak oaza nieszczęśników. Wszyscy tylko narzekają i zrzędzą. – To ty zawsze byłaś największą marudą – zauważyłam. – No tak! A oni teraz robią mi konkurencję – udała urażoną. – Andrea! – Z zaplecza wyszła Yvette i przywitała się ze mną równie ciepło i entuzjastycznie. – Widzę, że naprawdę tęskniłyście. – Zaśmiałam się. – Nawet nie wiesz, jak bardzo! – Yvette westchnęła z przejęciem. – Chodź, napijemy się soku i pogadamy. – Pociągnęła mnie za sobą do baru, wskazała stołek, a sama wbiegła za kontuar po napoje. – Czemu tu dziś tak pusto? – zapytałam, rozglądając się po lokalu. Było późne popołudnie i o tej porze zwykle w barze roiło się od gości. Tego dnia nie było nikogo, z wyjątkiem starszego pana samotnie sączącego piwo przy stoliku. – To przez tego anioła, który się wczoraj pojawił na dachu wieżowca. Słyszałaś o tym? – zapytała poruszona

Erika. Przytaknęłam i odebrałam szklankę z rąk Yvette. – Wszyscy są w centrum przed budynkiem korporacji. Jedni manifestują, inni liczą, że anioł znów się pojawi, a jeszcze inni poszli tam z czystej ciekawości – kontynuowała Erika. – Chyba nie zgromadzili się tam wszyscy mieszkańcy miasta? – zdziwiłam się. – Prawie! Nie oglądasz telewizji? – Niespecjalnie – przyznałam. – Ludzie oszaleli. Najpierw te dziwne błyski na niebie, potem anioł... – A wy co myślicie? To naprawdę anioł czy może kosmici? – zapytałam z bijącym sercem. – Andrea! Bądź realistką! – prychnęła nonszalancko Erika. – Jaki kosmita chciałby odwiedzić nasze nędzne miasto? Tutaj mógłby zawitać tylko sam diabeł, a że już tu jest, stawiam na anioła. – Ja też uważam, że coś w tym musi być – powiedziała Yvette i pokazała mi gazetę ze zdjęciem. – Zobacz! Na tej fotografii widać wyraźnie, że ta istota ma skrzydła. Wygląda, jakby zrywała się do lotu. To niesamowite. Wzięłam gazetę do ręki i jeszcze raz przyjrzałam się postaci. Z tej odległości była prawie niewidoczna, za to imponujących rozmiarów skrzydła już

tak. Najwyraźniej fotograf uchwycił moment, kiedy zaczęłam spadać, bo postać na zdjęciu była przechylona. Wtedy też pewnie Gabriel zdążył mnie pochwycić i dało to efekt zwany przez Yvette „zrywaniem się do lotu”. – A co na to Moris? Też sądzi, że to był anioł? – Ten niedowiarek? – znów prychnęła Erika. – Moris boi się, że Nathaniel wycofa się z inwestycji, co zniweczy jego plan rozbudowy Casablanki – wyjaśniła szybko Yvette. – Ludzie okupują siedzibę korporacji Elmala, zaczęły wychodzić na jaw ciemne interesy rodziny. – I bardzo dobrze! – powiedziała dobitnie Erika. – Ponoć obaj bracia Elmal to wcielone diabły. Sam handluje na czarnym rynku diamentami, a za zdobyte pieniądze kupuje broń dla rebeliantów, którzy potem mordują niewinnych ludzi w Afryce. Aż strach pomyśleć, na czym zbił fortunę ten Nathaniel. Nie chciałabym, żeby ktoś taki finansował Casablankę. – Wiedziałaś o tym. – Yvette spojrzała na mnie smutno. – Dlatego nie chciałaś pracować dla Nathaniela, prawda? – Tak – potaknęłam. – Postąpiłaś bardzo mądrze! Gdybym wcześniej wiedziała, też rzuciłabym tę robotę – poparła mnie Erika. – Na razie nie ma takiej potrzeby – uspokoiłam ją. – Sądzę, że w tej chwili ostatnią rzeczą, o jakiej myśli Nathaniel, jest inwestowanie w bar na peryferiach miasta. – Mam nadzieję, że udowodnią tym draniom ich przestępstwa i poślą ich do wszystkich diabłów. Uważają, że skoro są bogaci, mogą robić, co im się podoba. A tu proszę! – Wydęła zabawnie usta. – Jeden anioł i po sprawie.

– To nie był żaden anioł! Niepostrzeżenie za naszymi plecami pojawił się Moris. – Witaj, Andrea, dobrze, że przyszłaś – zwrócił się do mnie z szerokim uśmiechem. – Jeśli nie anioł, to co? – zapytała Erica. – Nie wiem! Może Batman, ale nie anioł – odburknął Faricci. – Jak to był Batman, ja jestem Nicole Kidman – fuknęła. – A ja kapitan Drozd – zawtórowała jej Yvette. – Czyście wszyscy poszaleli? Anioł? – warknął szef. – W całym mieście zgasło światło, zrobiło się ciemno jak w grobowcu faraona, a wy tu dyrdymały opowiadacie! Ktoś nie dość, że zobaczył anioła, to jeszcze zdążył mu fotkę pstryknąć?! Bzdury! To jakieś złudzenie optyczne albo fotomontaż. Ludzie stroją sobie żarty, a mnie to będzie kosztować kupę forsy. – Sknerus – mruknęła Erika. Moris posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. – Lepiej, żeby to szybko wyjaśnili, bo jak dobiorą się do korporacji Elmala, to ten sknerus nie da ci wypłaty – burknął. Obrażona Erika ostentacyjnie wstała z krzesła i dumnym krokiem pomaszerowała do kuchni. Faricci westchnął głęboko, po czym przeniósł wzrok na mnie. – Kiedy wracasz do pracy? – Jeszcze nie zdecydowałam – odparłam lakonicznie. – Andrea, nie możemy czekać w nieskończoność. Wiesz, że pan Elmal

życzył sobie, żebyś tu pracowała. Od tego zależy wiele rzeczy... – I właśnie dlatego wciąż się waham. Moris zacisnął pięść, ale nic nie odpowiedział. Wiedział, że nic w ten sposób nie wskóra. – Dostaniesz wyższą pensję, lepsze warunki, tylko wróć. – Gdybym miała kiedykolwiek wrócić, to tylko dla przyjaciół, których tu znalazłam. Żadne dobra nie są warte, żeby sprzedać za nie duszę. Powinieneś o tym pamiętać. – Oczywiście, że pamiętam – próbował się tłumaczyć. – Ale twoi przyjaciele potrzebują pieniędzy, a nie będą ich mieć, jeśli bar upadnie. – Zerknął na Yvette, licząc, że go poprze, ale ta odwróciła się na pięcie i zaczęła ustawiać szklanki na półce. – Uważam, że moi przyjaciele sami najlepiej wiedzą, czego im trzeba. – Uśmiechnęłam się usatysfakcjonowana. – Czy już na nikim nie można polegać w tym pokręconym świecie? – jęknął Moris. – Człowiek myśli za wszystkich, chce ich dobra i tak mu się odpłacają! – Wyjął z serwetnika papierową chusteczkę i przetarł nią spocone czoło. Klimatyzacja w knajpie nie działała zbyt sprawnie i parne powietrze dawało się wyraźnie odczuć. – Czy ty w ogóle zamierzasz tu wrócić? – zapytał zrezygnowany. Spojrzałam na Yvette, która przestała ustawiać szklanki, i skupiła na mnie swój wzrok. Podobnie jak Moris była ciekawa, czy jeszcze zamierzam podjąć pracę w Casablance. Nie chciałam ich rozczarować, ale mój los zdawał się przesądzony, a nie mogłam kłamać.

– Jeszcze to rozważam – odparłam wymijająco. Faricci wziął oddech, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale nagle zrezygnował i wydał tylko z siebie głębokie westchnienie. Zamaszystym ruchem wyjął kolejną papierową chusteczkę. – I co ja mam teraz zrobić? Żaden bank nie udzieli mi pożyczki. Elmal był moją ostatnią szansą – mruknął zrezygnowany. – Nie wydaje mi się, żebyś wykorzystał już wszystkie sposoby na uratowanie baru – powiedziałam poważnie. – Oczywiście! Mogę jeszcze sprzedać mieszkanie i przenieść się tutaj – prychnął. – Możesz też zaproponować udziały w Casablance Joshowi... Moris spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a potem parsknął śmiechem. Nawet Yvette zauważyła to niestosowne zachowanie i gniewnie zgarnęła serwetki z kontuaru. – A niby za co ten nieudacznik miałby wykupić moje udziały? – rechotał, nie mogąc się powstrzymać. – Za pieniądze ze sprzedaży obrazów

– odparłam niewzruszona. – A kto je kupi? – Galeria Bransa. Faricciemu zrzedła mina. Uśmiech zamarł mu na ustach w tak groteskowym grymasie, że teraz ja musiałam się powstrzymać, żeby się nie roześmiać. Najwyraźniej nawet na laiku robiła wrażenie nazwa galerii położonej w najbogatszej dzielnicy miasta. – Mam rozumieć, że galeria Bransa chce kupić jego obrazy? – Już kupiła i sprzedaje je z pokaźnym zyskiem. A biorąc pod uwagę wydarzenia ostatniej nocy, twórczość Josha ma szansę stać się wyjątkowo popularna. – Mrugnęłam do niego porozumiewawczo. Faricci zasępił się i odruchowo sięgnął po serwetki, które Yvette wcześniej usunęła mu sprzed nosa. Posłał jej złośliwy uśmieszek i otwartą dłonią przetarł czoło. – Nie jesteśmy w najlepszych stosunkach – wydukał zmieszany. – Nie będzie chciał mi pomóc. – Ty kiedyś mu pomogłeś, może zechce ci się odwdzięczyć. – Chyba nie do końca byłem mu pomocny... – Łypnął na mnie spod gęstych brwi. – To może zacznij od przyznania się do błędów. – Uśmiechnęłam się do niego. Moris przez chwilę bębnił palcami w blat kontuaru, jakby rzeczywiście rozpatrywał taki scenariusz. W ostateczności nie było to złe

rozwiązanie. Bar pozostałby w rodzinie, a on wciąż miałby nad nim kontrolę. Wystarczyło tylko pojednać się z Joshem. Rzucił mi jeszcze ukradkowe spojrzenie, po czym zerwał się ze stołka i bez słowa wrócił do swojego biura. – Co za dziwny człowiek – westchnęła Yvette. – Obawiam się, że cała rodzina

Fariccich jest dość osobliwa – powiedziałam z uśmiechem. W duchu miałam nadzieję, że w taki nietypowy sposób uda mi się tę rodzinę scalić. Kiedy wyszłam z Casablanki, niebo było zachmurzone i na rozgrzany chodnik zaczęły spadać pierwsze krople deszczu. Zapowiadała się ulewa. Postanowiłam przyśpieszyć kroku, by dotrzeć do centrum, nim rozpada się na dobre. Na wszelki wypadek pominęłam skrót przez park z obawy, że któryś z Upadłych mógł tam się na mnie zaczaić. Przeszłam przez parking i ruszyłam wzdłuż budynków. Powietrze było ciężkie i gęste, tak że z trudem oddychałam. Sukienka przywarła mi do skóry i czułam, jak pojedyncze krople spływają mi po nagich ramionach. Przebiegłam kilka przecznic i zdyszana zatrzymałam się pod markizą jednego ze sklepów. Po chwili lunął deszcz, a strugi wody zalały chodnik i ulicę. Nie było szans na to, że markiza mnie osłoni. Na szczęście kilka metrów dalej

zobaczyłam zadaszony przystanek autobusowy. Nie zdążyłam jednak do niego dobiec, gdy niebo przecięła błyskawica, a zaraz po niej uderzył piorun. Nadciągała burza. Domyśliłam się, że Samael miał z tym coś wspólnego, być może próbował w ten sposób rozgonić tłum zgromadzony pod biurowcem. Natychmiast musiałam tam się znaleźć. Podciągnęłam sukienkę na wysokość kolan i nie zważając na kałuże, z których woda wlewała mi się do płaskich czółenek, pobiegłam przed siebie. Serce waliło mi jak szalone. Potrzebowałam tłumu, by ukryć się w nim przed aniołami. Gdyby się zorientowały, że zamierzam sama wykluczyć Narthangela, ruszyliby mi na pomoc, a ja nie chciałam, by stały się świadkami mojego upadku, kiedy opuści mnie Światło. Minęłam ostatnie niskie zabudowania i wbiegłam w aleję, gdzie na horyzoncie majaczyły gigantyczne drapacze chmur. Zrobiło się ciemno, a rzęsisty deszcz dodatkowo utrudniał widoczność. Im szybciej się przemieszczałam, tym większy ogarniał mnie strach. Zerknęłam kilka razy przez ramię, żeby upewnić się, że nikt za mną nie idzie, ale oprócz kilku przejeżdżających samochodów na ulicach panowały pustki. Skarciłam się w duchu za tę podejrzliwość. Zaczęłam biec coraz szybciej. Mięśnie dygotały mi ze zmęczenia.

Nagle w ustach poczułam znajomy metaliczny smak. Przetarłam dłonią twarz i zobaczyłam na niej ślady krwi. Zamarłam. Przerażona tym widokiem, potknęłam się o nierówność na chodniku i całym ciężarem runęłam w ogromną kałużę. Zamroczyło mnie. Wsparłam się na rękach i uklękłam. Z włosów kapała mi woda. Z nosa ściekała mi krew i spływała strużką na chodnik. „Samael” – przemknęło mi przez myśl i zdałam sobie sprawę, że opuściłam „bezpieczną strefę”. Z trudem podniosłam się z kolan. Spojrzałam w górę i wtedy ogarnęła mnie całkowita ciemność. Oparłam się o stojącą obok latarnię, ale pod palcami zamiast chłodnego metalu poczułam szorstką korę. Przetarłam oczy ze zdziwienia. Przede mną stały gęste szpalery drzew. W nozdrzach, z których wciąż sączyła się krew, pojawił się znajomy zapach lasu. Zaskoczona zerknęłam pod nogi. Tam, gdzie jeszcze przed chwilą był chodnik, rósł mech i wiły się olbrzymie konary. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak w moim koszmarze. Poruszyłam się nieznacznie, lecz stopy ugrzęzły mi w błotnistej mazi. Wtedy też nastąpiło potężne uderzenie pioruna. Wiedziałam, że to, co mnie otacza, nie jest rzeczywiste. To musiała być sprawka Samaela. – Biegnij! – Usłyszałam w głowie głos Upadłego, a potem jego demoniczny śmiech. Rozejrzałam się nerwowo. – Biegnij! – powtórzył ten sam zjadliwy ton. Nagle konary drzew zaczęły się poruszać i wydawać z siebie głęboki pomruk. Chociaż wiedziałam, że to tylko iluzja wywołana przez wściekłego demona, zadrżałam.

– Czekam na ciebie... – wabił upiorny głos. Przyśpieszyłam kroku, a potem pędem ruszyłam przed siebie. Przeskakiwałam przez powalone drzewa, mimo że w rzeczywistości ich tam nie było. Przerażało mnie to, że wszystko wygląda dokładnie jak w moim śnie. Te same kolory, zapachy, nawet dźwięki wydawały się identyczne. Czułam, jak moja skóra płonie mimo chłodu, który niósł ze sobą deszcz. Coraz bardziej ogarniała mnie panika. Głos Samaela doganiał mnie i oddalał się. Biegłam jak w amoku. Nagle dostrzegłam przed sobą wystający korzeń i myśli w mojej głowie zawirowały. W moim śnie to za nim była Otchłań. Zatrzymałam się gwałtownie. Za plecami rozległo się zawodzenie wilków. – To się nie dzieje naprawdę – powiedziałam cicho i cofnęłam się instynktownie. – Myślałaś, że możesz mnie pokonać?– Chrapliwy głos rozbrzmiewał echem wśród drzew. – Sądziłaś, że przechytrzysz samego króla ciemności? Rozejrzałam się, próbując dociec, skąd dochodzi dźwięk. Serce łomotało mi w piersi jak oszalałe. Czułam, że jesteśmy tu tylko my dwoje, podobnie j a k w moim koszmarze. To przerażało mnie najbardziej. Nagle z wierzchołków drzew zerwały się stada ptaków i całą przestrzeń wypełnił trzepot skrzydeł. – Tylko jeden krok, by spełnić obietnicę... – zdawał się zawodzić wiatr. „To się nie dzieje naprawdę, to się

nie dzieje naprawdę ...” – powtarzałam sobie w myślach, cofając się. Z całej siły próbowałam rozwiać to urojenie, ale było zbyt wyraziste, niemal całkowicie realne. Nagle poczułam mocne szarpnięcie i zatoczyłam się do przodu. Przed oczami zamajaczyła mi ogromna ciemna dziura. – Skacz! – padł rozkaz znad drzew. – Nie! – jęknęłam. – Skacz! Rozległo się kolejne uderzenie pioruna. Zerwał się porywisty wiatr, który z całą mocą pchnął mnie do przodu, wprost do Otchłani. [2] Koran 4:136, tłum J. Bielawski, Warszawa, 1986. [3] Koran 4:174, tłum. J. Bielawski, Warszawa, 1986. Rozdział XI Deszcz wciąż padał. Zaciskałam mocno powieki, bałam się, że gdy je uniosę, dookoła będzie już tylko mrok. „Boże, spraw, żeby to był tylko zły sen” – mamrotałam drżącymi ustami. Spróbowałam się poruszyć. Zesztywniałe ciało drgnęło nieznacznie. Nagle poczułam na swojej twarzy czyjś ciepły dotyk, a potem cichy szept. Nie potrafiłam jednak rozróżnić słów. Przez myśl przemknęło mi, że to Narthangel, i łzy napłynęły mi do oczu. „Tylko nie on!”. Nie chciałam zostać zepchnięta w mroki piekieł. – Nic ci nie jest? – usłyszałam znajomy głos. Otworzyłam oczy

i zobaczyłam pochylającego się nade mną Gabriela. Po jego długich włosach spływały strugi deszczu, spojrzenie zdradzało niepokój. – Upadłam? – szepnęłam zlękniona. – Przewróciłaś się. Podał mi rękę i pomógł wstać z chodnika. – Upadłam? – powtórzyłam, z całą mocą wczepiając się w jego ramię. Gabriel popatrzył na mnie zdziwiony i nagle zrozumiał, co mam na myśli. – Nie pozwoliłbym ci upaść – odparł z przejmującą szczerością. Spojrzałam na anioła i rozpłakałam się. Zanurzyłam twarz w kołnierzu jego płaszcza. Jeszcze nigdy tak bardzo nie cieszyłam się na widok Gabriela. Łkałam bez opamiętania, wtulona w niego. – Źle postąpiłam, zawierając układ z Samaelem – wymamrotałam, pociągając nosem. – Kiedy raz sprzymierzysz się z ciemnością, ona wciąż za tobą podąża. Dlatego aniołom nie wolno łamać zasad. – Dobrze, że to w końcu zrozumiałaś – powiedział cicho, głaszcząc mnie delikatnie po plecach. Podniosłam głowę i zerknęłam na niego skruszona. Sądziłam, że zobaczę w jego oczach błysk satysfakcji, lecz znalazłam w nich jedynie chłodny błękit. – Tylko szkoda, że tak późno – wyznałam, ocierając łzy. Jego beznamiętne spojrzenie zupełnie

nie współgrało z czułym dotykiem. Natychmiast jednak otrzeźwiło moje zmysły. Odsunęłam się, skrępowana. Gabriel był ostatnią osobą, przy której chciałabym okazywać słabość. Zażenowana odwróciłam wzrok. Dopiero wtedy zauważyłam, że jesteśmy w centrum miasta. Z dala widać było tłum kłębiący się pod wieżowcem. Lało, a tam nadal były setki, może tysiące śmiertelnych machających transparentami. – Co zamierzasz? – zapytał Gabriel. – To, co powinnam była zrobić dawno temu – odparłam, nie odrywając wzroku od siedziby Samaela. Czułam, że nagle opuściła mnie cała odwaga. Drżałam na myśl, że mój koszmar zamieni się w rzeczywistość. – Nie rób tego – powiedział Gabriel tym samym beznamiętnym tonem. Zerknęłam na niego załzawionymi oczami. Musiałam wyglądać naprawdę żałośnie. Splątane włosy, ubłocone buty i mokra sukienka. Czy to właśnie chciał zobaczyć? Odartego z godności anioła? – Dlaczego mi nie ufasz? – Już nawet się nie krył, że czyta w moich myślach. Woda spływała strugami po jego płaszczu, a on wciąż się we mnie wpatrywał. – Przecież wiesz... – Nie dałem ci wystarczająco wielu dowodów na to, że chcę pomóc? – Zbyt mało, by mnie przekonać... – szepnęłam zmieszana. Ogarnęła mnie niemoc. Gabriel był aniołem i powinnam była mu ufać. Ale bałam się. Rana, którą mi zadał, była

zbyt głęboka. – Masz rację, skrzywdziłem cię – przyznał, wciąż czytając w moich myślach. Załkałam żałośnie. – Ale miałeś rację. Anioł, który wyrzeka się nieśmiertelności, nie ma prawa szczycić się mianem strażnika Królestwa. Spójrz na mnie! – Rozłożyłam bezradnie ręce. – Czy ktoś taki jak ja może być Wybrańcem? – Tak – odparł rzeczowo Gabriel, nie odrywając wzroku od mojej twarzy. Uświadomiłam sobie, że mokra sukienka uwypukliła kobiece kształty, i skrępowana skrzyżowałam ramiona na piersi. – To ty poprowadzisz Królestwo do zwycięstwa – wyszeptałam, ocierając z twarzy krople deszczu. – Jesteś aniołem bez skazy! – Nie jestem! Zostałem ukarany – przypomniał mi, akcentując wyraźnie każde słowo. – Z mojej winy! – krzyknęłam rozżalona. – Gdybym tak ślepo nie wierzyła w ocalenie Narthangela, wiele rzeczy by się nie wydarzyło! Nie stalibyśmy dziś naprzeciw siebie i nie rozmawiali o tym. – Azathro, to nie czas na rachunek sumienia – zauważył szorstko. – Dla mnie tak! Cokolwiek się dzisiaj stanie, wiedz, że – zawahałam się – biismi Allahi, Gabrielu! Ty jesteś narzędziem Sprawiedliwości! A ja nie będę miała o nic żalu. – Dość! – Chwycił mnie za rękę, a w

jego oczach dostrzegłam groźne błyski. – Wróć do domu, zanim wypatrzą cię Upadli. Tu nie jest dziś bezpiecznie. – Podjęłam decyzję i nie zmienię zdania. – Wyszarpnęłam dłoń z uścisku. – Niepokorny anioł! – bąknął pod nosem. – Honor to ostatnia rzecz, jaka mi została. Nie splamię go, okazując lęk przed karą. – To najmniej rozsądny sposób, by dowieść swojej odwagi. – Mówisz tak, bo ty niczego nie musisz udowadniać. Twarz Gabriela pociemniała, a rysy stężały. Widziałam, jak mięśnie pod cienką skórą niespokojnie drgają, lecz zdołał nad sobą zapanować. – Nie jestem tak doskonały, za jakiego mnie uważasz – wycedził przez zęby. – Jestem tchórzem, Azathro! I nawet gdybym samotnie wykluczył całą armię ciemności, nie dowiodę, że jest inaczej. – Ból w jego oczach był tak autentyczny i przejmujący, że nie mogłam wątpić w jego szczerość. – Ty? Tchórzem? – zapytałam. – Nie miałem wtedy odwagi ci powiedzieć... – urwał i odwrócił wzrok. – I teraz też jej nie mam – dokończył ściszonym głosem. Jego ostatnie słowa zlały się z odgłosem kolejnego uderzenia pioruna. Patrzyłam na niego oniemiała. Przez chwilę miałam wrażenie, że odejdzie. Nie zrobił tego. – Królestwo cię potrzebuje – oświadczył po chwili, próbując zapanować nad głosem. –

Królestwo? – zapytałam i dotknęłam jego policzka. Zdumiona zauważyłam, że na styku jego skóry i moich palców przebiegło światło. Wzdrygnęłam się. Gabriel nie wyglądał na zaskoczonego. Przymknął powieki. Jeszcze raz zbliżyłam palce do jego policzka. Światło przeszyło mnie na wskroś i poczułam ciepło. Wtedy Gabriel pochwycił moją dłoń i odsunął ją od twarzy. Wiedziałam, że rozważa, czy odejść, czy zostać ze mną. Coś go powstrzymywało. Ujął moją twarz w dłonie i przyciągnął do siebie. – Nie powinienem tego robić – jęknął cicho. – Robić czego? – Tego! Pochylił się i mnie pocałował. W jednej chwili jego światło wdarło się do mojego wnętrza i rozbłysło jak potężna eksplozja. Ogarnął mnie stan euforycznego szczęścia. Miliony barw raju zawirowały i utonęłam w ich blasku. Czułam zapach egzotycznych kwiatów, a ciało wrzało z podniecenia. – Jesteś bramą do Królestwa – wyszeptałam. Objęłam Gabriela mocniej ramionami i przylgnęłam do niego całym ciałem. – Azathro – powiedział cicho, a moje imię zabrzmiało jak najbardziej zniewalający dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałam. – Zabierz mnie tam – jęknęłam. – Kiedy tylko będziesz gotowa – odparł, tuląc mnie do siebie. – Jestem gotowa! – Jeszcze nie! – Jego głos stał się nagle zadziwiająco szorstki. Niechętnie odsunął się ode mnie. Chciałam zaprotestować, ale w porę

ugryzłam się w język. Dotknęłam opuszkami palców nabrzmiałych warg, wciąż nie wierząc w to, co się stało. – Jak to możliwe? – Jestem aniołem – powiedział zachrypniętym głosem. – Jak myślisz, co czuje Narthangel, gdy cię całuje? Dla niego jest zupełnie tak samo. Odwrócił wzrok, nie zdążył jednak ukryć przede mną swych emocji. – Jak to możliwe, że darzysz mnie tak sprzecznymi uczuciami? – dokończyłam. – To jedna z tajemnic, których lepiej nie odkrywać – odparł Gabriel chłodno, a ja zauważyłam, że jego oczy znów stały się srebrne. – Jesteś tu tylko dla mnie, prawda? – Uniosłam głowę, by na niego popatrzeć, lecz krople deszczu bardzo to utrudniały. Nie odpowiedział, tylko poprawił broń ukrytą pod płaszczem. Zdążył już pewnie pożałować tego, co się stało. – Już rozumiem – powiedziałam, walcząc ze łzami, które znów zaczęły napływać mi do oczu. – Zlitowałeś się nade mną... „Nieszczęsny, głupi anioł, niech zazna trochę raju, zanim strącę go do Otchłani” – parsknęłam ironicznie, naśladując jego głos. Gabriel nawet nie drgnął. Wpatrywał się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Zrobiłam kilka kroków w tył. Czułam się upokorzona. Nie chciałam jego łaski. Niczego od niego nie chciałam. Odwróciłam się i pobiegłam w stronę tłumu zgromadzonego pod wieżowcem. Ulewa się wzmagała, a pioruny uderzały coraz częściej. Ludzie zaczęli u c i e k a ć w popłochu. Próbowałam przedostać się bliżej budynku, ale kilkakrotnie omal nie

zostałam stratowana. Odwróciłam się jeszcze raz w stronę Gabriela i zobaczyłam, że spogląda w moją stronę. Po chwili ruszył za mną. Postanowiłam się schować w tłumie. Nie chciałam, żeby mnie znalazł. Celowo przywoływałam w głowie obrazy innych części miasta, jednak anioł był nieugięty. Przedarłam się przez pierwszą linię i znalazłam się po drugiej stronie ulicy. Od wieżowca dzieliło mnie już tylko kilkadziesiąt metrów i setki osób. Byłam poobijana, podeptane stopy krwawiły. Wtem poczułam szarpnięcie i ktoś złapał mnie za rękę. – Chodź! – usłyszałam dźwięczny głos i zobaczyłam Carmen, ukrytą pod obszernym kapturem. Zawahałam się. – Chodź! – powtórzyła i wskazała nieznacznym ruchem na Gabriela, który zmi erzał w moją stronę. Pociągnęła mnie, a ja posłusznie pobiegłam za nią. Dziewczyna zgrabnie omijała wszystkie przeszkody, nadal zaciskając dłoń na moim nadgarstku. Po chwili zorientowałam się, że kierujemy się do budynku opery. Carmen rozglądała się ukradkowo, chcąc się upewnić, że Gabriel nie podąża naszym śladem. Nagle przyśpieszyła kroku i skręciła w boczną uliczkę na tyłach budynku. Na bruku wreszcie zwolniłyśmy. Stopy ślizgały mi się po mokrej powierzchni, tak że z trudem utrzymywałam się na

nogach. – To już blisko – powiedziała cicho. W tym miejscu nie było tłumów, więc odetchnęłam z ulgą. Byłam poobijana i posiniaczona, a serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Carmen pociągnęła mnie do drzwi między dwoma niewielkimi filarami i pchnęła je lekko. – Czeka na ciebie – oznajmiła. Popatrzyłam na nią nieufnie. – Przecież chciałaś się z nim spotkać. – Zerknęła na mnie zdziwiona, że nagle się waham. – Dlaczego to zrobiłaś, Carmen? – zapytałam, wciąż nie mogąc uwierzyć, że dziewczyna, którą miałam przed sobą, była kiedyś moją przyjaciółką. Wypuściła mój nadgarstek z uścisku i znów rozejrzała się czujnie dookoła. – Nie jestem zła, Andrea – zwróciła się do mnie moim ziemskim imieniem. – Kocham Agaresa i luksus, jaki mi zapewnia. Żaden śmiertelny nie da mi tego co on. – To złudne. – Być może, ale nie jestem taka jak ty. Nie chcę poświęcać się dla innych. – Popatrzyła na mnie z przejmującą szczerością. – Pragnę zaznać prawdziwej namiętności, pławić się w bogactwie i dostawać to, o czym marzę. Nie będę wiecznie tkwiła w Afryce, wśród biedy, chorób i nieszczęść, by zasłużyć na zbawienie. To nie dla mnie. – Wiesz, kto uczynił ten świat tak okrutnym...

– Przykro mi, że cię rozczarowałam, ale to mój wybór – oznajmiła chłodno. – Nie robię nic złego, po prostu chcę żyć po swojemu. – Do tego, by zatriumfowało zło, wystarczy bezczynność dobrych ludzi[4], Carmen. Nie pomagając go zwalczać, stajesz się współwinna. Ludzie na ciebie patrzą i będą cię naśladować. – Nie oczekuję, że to zrozumiesz – odparła szorstko i naciągnęła mocniej kaptur na głowę. – Idź! On czeka na ciebie! Odwróciła się i pobiegła przed siebie, oglądając się, czy nikt jej nie śledzi. Pchnęłam mocniej drzwi i weszłam do przestronnego holu na tyłach opery. Przede mną wyrastały wysokie marmurowe schody prowadzące na górę. Weszłam na nie, bacznie się rozglądając. Wszędzie panowała głucha cisza. Na drugim piętrze zauważyłam szeroki łuk prowadzący do foyer. Z bijącym sercem ruszyłam w jego kierunku. Narthangel siedział wygodnie rozparty w fotelu i ćmił cygaro. Miał na sobie jasną koszulę i ciemne eleganckie spodnie. – Wiedziałem, że przyjdziesz – powiedział, przyglądając mi się znad obłoków dymu. – Nietrudno było zgadnąć – odparłam, łapiąc oddech. – Nie, nietrudno – potwierdził z ironicznym uśmiechem. Rozejrzałam się po pomieszczeniu; było wytworne – stylowe fotele i stolik

oraz ogromny marmurowy kominek. Litą podłogę wykonano w różnych odcieniach beżu, łączonych ze złotymi i z brązowymi wykończeniami, a ściany przyozdobiono licznymi obrazami przedstawiającymi martwą naturę. Wszystko było niemal perfekcyjne, nawet zapach drzewa sandałowego wydawał się starannie dobrany. – Napijesz się czegoś? – Upadły wskazał na butelkę whisky, stojącą na stoliku. Zignorowałam pytanie i podeszłam bliżej. – Zaplanowałeś to – stwierdziłam ze złością. – Co do szczegółu – odparł niezrażony. – Mój układ z Samaelem też? – Doszliśmy w tej sprawie do porozumienia. Uznaliśmy, że ten układ nam obu przyniesie korzyść. – Po jego twarzy przemknął wyraz zadowolenia. – Więc wiesz, po co tu jestem? Przytaknął nieznacznie i zaciągnął się dymem. – Musisz „uratować świat od mojego szaleństwa” – zacytował cynicznie słowa Samaela. – Przyszłaś, bo chcesz dotrzymać obietnicy, którą mu złożyłaś. Przewidziałem to. – Uknułeś intrygę, w której postanowiłeś dać się wykluczyć. Jaki to ma sens? –

zapytałam z niedowierzaniem. – Zamierzam zabrać cię ze sobą. To mój rodzaj poświęcenia – oświadczył Narthangel. – W ten sposób nie odzyskasz mojej miłości – wyjąkałam, drżąc z zimna i ze strachu. – Mylisz się... jak zwykle. – Wystudiowanym gestem zgasił cygaro. – Nigdy jej nie utraciłem. – Przyszłam, żeby wbić ci sztylet w pierś, czy to nie wystarczający dowód na to, że nic do ciebie nie czuję? – Pokaż go. – Oczy demona zapłonęły. – Pokaż mi broń, którą chcesz zatopić w moim sercu. Wzdrygnęłam się. Nie miałam broni. Nawet o niej nie pomyślałam, kiedy tu szłam. Jego twarz wykrzywiło coś na kształt lekkiego uśmiechu. Wstał i leniwym kocim ruchem sięgnął do szuflady zabytkowej komody, skąd wyjął sztylet z charakterystycznym półprzezroczystym ostrzem. – Pomogę ci – powiedział miękko i włożył mi go do ręki. Zacisnęłam palce na rękojeści, tak że pobielały mi knykcie. Łzy cisnęły mi się do oczu, ale powstrzymywałam je, by nie stracić resztek godności. – Zrób to, po co tutaj przyszłaś. – Narthangel wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że musiałam odwrócić wzrok. – Zrób to dla nas – powtórzył. – Nie ma żadnych „nas” – szepnęłam cicho, z przerażeniem patrząc na sztylet w mojej dłoni. – Ty nie potrafisz już kochać. Nie tak jak kiedyś. – Kocham cię bardziej niż wtedy i teraz nie muszę się z tym kryć. – Pożądasz, pragniesz – spojrzałam na niego, czując, jak ból rozlewa się po moim ciele – ale nie „kochasz”. Demon pochwycił moją rękę, w której

wciąż trzymałam broń, i przyciągnął mnie do siebie. Uśmiechnął się, gdy miękko wylądowałam na jego piersi. Zsunął mi ramiączko sukienki i obnażył nagie ramię. – Pożądam, pragnę i kocham wszystko, co jest tobą, nawet to ludzkie ciało. – Pochylił się i złożył pocałunek na moim obojczyku. Jego oczy płonęły. Starał się nad sobą panować, ale wiedziałam, że tylko anielskie Światło, które wciąż miałam w sobie, zmusza go do zachowania dystansu. – Zrób to! – Przycisnął ostrze do swojej piersi i przytrzymał mój nadgarstek. – Zrób to – szepnął zmysłowo, jakby sprawiało mu to rozkosz. Ręce mi drżały i nie mogłam zebrać myśli. Za wszelką cenę chciałam przedłużyć ten moment, nim na zawsze zapadnie ciemność. Patrzyłam na twarz demona i wiedziałam, że nie chcę jej oglądać przez resztę swego życia. – To nie będzie mnie bolało – szeptał w moje włosy i wciąż przyciskał mnie do siebie. – Poczekam na ciebie po drugiej stronie... Te słowa mnie otrzeźwiły. Wyszarpnęłam się z uścisku, ciężko dysząc. Broń upadła z brzękiem na podłogę. Patrzyłam na nią jak na wijącego się węża. Miałam wrażenie, że pełznie w moją stronę. Odsunęłam się z odrazą.

Narthangel wybuchnął gromkim śmiechem. – Chcesz, żebyśmy tu zostali, najdroższa? Nie boisz się, że któryś z twoich skrzydlatych przyjaciół zrobi to za ciebie? Tylko co się wtedy stanie z tobą? Przecież łączy nas więź... Odwróciłam się i podeszłam do stolika. Oparłam dłonie o blat i zwiesiłam głowę. Dlaczego zabrakło mi odwagi? Dlaczego właśnie teraz? Poczułam na plecach gorącą dłoń demona. Przesunął ją lubieżnie wzdłuż mojego kręgosłupa. – Nie walcz z tym. Jesteśmy sobie przeznaczeni. – Nie jesteśmy! – warknęłam, bardziej rozzłoszczona swym tchórzostwem niż jego słowami. – Drżysz, kiedy cię dotykam. – Aurora też drżała, czy to znaczy, że jest ci przeznaczona? – wyrwało mi się w gniewie. Nartangel odwrócił mnie gwałtownie w swoją stronę. – Ludzie nic dla mnie nie znaczą! – I dlatego twoje miejsce jest w Otchłani. – Wytrzymałam jego wzrok. – Więc zrób to! – Sięgnął po sztylet i znów wcisnął mi go do ręki. Przyklęknął przede mną i rozerwał koszulę, ukazując nagą pierś. – Tak powinno być wygodniej! Patrzyłam na Upadłego przestraszona. Nie mogłam tego zrobić. Nie w ten sposób. Z całej siły uderzyłam go w twarz otwartą dłonią.

– To za Carmen! – powiedziałam, czując, jak ogarnia mnie wściekłość. Uderzyłam jeszcze raz. – To za Gabriela! Zamierzałam mu wymierzyć jeszcze jeden policzek, ale zdążył mnie powstrzymać. – ...a za ciebie dam się wykluczyć – warknął przez zęby, wstając z klęczek. Rozzłoszczony przeszedł przez pokój i zatrzymał się przy kominku. – A więc ten tchórz przyznał się wreszcie, że zwariował na twoim punkcie! – prychnął. – Trzeba przyznać, że masz dar stwarzania potworów – oświadczył z nutą goryczy w głosie. – Potworów? – Oszalał z miłości do ciebie – mówił dalej demon. – Ale zbyt mocno obawiał się Stwórcy, by się do tego przyznać. Anioły nie mogą łączyć się w pary, a dla Gabriela prawo zawsze było najważniejsze. Dopiero kiedy opuściłaś Królestwo, a on stracił tytuł archanioła, zrozumiał swój błąd. Stał się bardziej mroczny niż ja – zakpił. – Mroczny? – wyłapywałam słowa z kontekstu. – Jak myślisz, dlaczego został wojownikiem Królestwa? Posępny anioł ze zranionym sercem – ironizował. – Nigdy sobie nie wybaczył, że pozwolił ci odejść i że nie wyjawił ci w porę swoich uczuć. Sądzi, że mógł cię ocalić. Jednak strach przed gniewem Stwórcy i tym, że kochasz mnie bardziej, niż kiedykolwiek mogłabyś pokochać jego, był silniejszy. – Ale

jak...? – próbowałam zrozumieć. – Bi-ismi Allahi, „w imię Boga”, tak rozpoczął swoją krucjatę przeciwko wszystkim upadłym aniołom. Poprzysiągł zemstę za to, że się zbuntowaliśmy, a on utracił ukochaną. Gdyby nie więź między nami, byłbym jego pierwszą ofiarą. – Zaśmiał się szyderczo. – Przecież Gabriel chciał, żebym opuściła Królestwo – wydukałam, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę. Demon spojrzał na mnie zdziwiony. – Dałby sobie wyskubać wszystkie piórka, żeby cię tam zatrzymać. Gdybym wiedział, że jest takim tchórzem, nigdy nie przyłączyłbym się do Samaela – powiedział z goryczą i zrobił krok w moim kierunku. – Nienawidziłem ludzi za to, że mogą okazywać sobie miłość i nikt ich za to nie osądza, ale najbardziej nienawidziłem Gabriela. Był taki jak ty: prawy i szlachetny. Mógł mi cię odebrać, a ja nie zamierzałem mu na to pozwolić. – Więc dlatego przyłączyłeś się do buntowników? Z zazdrości? Ja nie miałam pojęcia o uczuciach Gabriela. – Nie miałaś! Ale któregoś dnia w końcu byś zauważyła, jak na ciebie patrzy. – Nic by to nie zmieniło, byłeś dla mnie wszystkim... – Być może – przyznał demon z goryczą, a w jego oczach znów zalśnił gniew. – Tylko że w Królestwie nie było miejsca dla nas trojga. Poczułam, jak krew odpływa mi z ciała. Więc Gabriel nie przybył, by upewnić się, czy złamałam prawo. Nie chciał odebrać mi Światła! Bronił mnie...

– ...a ty go zraniłeś – ostatnią myśl wypowiedziałam na głos. – Chciał, aby Samael zwolnił cię z obietnicy. Chciał ocalić cię przed Otchłanią. Odebrać mi ciebie! – A ty mu zadałeś śmiertelny cios. – Jak widać, nie tak znowu śmiertelny – powiedział z przekąsem Narthangel. – Wiedziałeś, że nie będzie się bronił, żeby mnie nie skrzywdzić, a jednak to cię nie powstrzymało – jęknęłam. – Nie masz honoru! – Ale ty go masz. – Wskazał na sztylet w mojej dłoni. – I powinnaś zrobić z niego użytek. W jednej chwili znów znalazł się przy mnie. Pchnął mnie lekko na ścianę i oparł dłonie po obu stronach mojej głowy. Był wściekły. – Zostaliśmy ukarani, Azathro. Nie rozumiesz tego? – wycharczał. – Anioł, człowiek i demon! Rozdzielono nas, bo ośmieliliśmy się kochać! Ale ja nie jestem tchórzem i zamierzam zabrać cię ze sobą! Zaczął mnie całować. Wyobraziłam sobie, co czułam, gdy całował mnie Gabriel, i zrozumiałam, dlaczego Narthangel tak mnie pożądał. Byłam dla niego ostatnią cząstką raju. Jego zaślepienie nie pozwoliło mu dostrzec, że kiedy stracę Światło, zostanę jedynie przykrym wspomnieniem tego, co dawno porzucił. „Anioł, człowiek i demon” – huczało mi w głowie – miłość, poświęcenie i zazdrość... Wszyscy na swój sposób zgrzeszyliśmy. Zacisnęłam powieki i po mojej twarzy potoczyły się łzy. Odepchnęłam demona od siebie i oparłam ostrze sztyletu na jego mostku, między połami koszuli. Spojrzał na mnie z nieukrywaną satysfakcją i cofnął się. Patrząc w jego oczy, zrozumiałam, dlaczego ludzie tak

kochają zło. Jest atrakcyjne i roztacza urok przygody. Wyzwala szybsze bicie serca i nadaje życiu pikanterii. Z czasem jednak staje się gorzkie. To moment, kiedy trzeba dokonać wyboru i zwalczyć je w sobie. To nigdy nie jest łatwe. Bo niby jak dobrowolnie unicestwić fragment siebie? – Należę tylko do ciebie – powiedział Narthangel, bezwładnie rozkładając przede mną ręce. Wciąż trzymając sztylet przy jego sercu, zmusiłam go, by wyszedł na środek pokoju. Nie dostrzegałam w nim nawet cienia lęku. Przeciwnie, miałam wrażenie, że to, co robię, sprawia mu przyjemność. Szybkim ruchem zerwał z siebie koszulę, jakby chciał mi ułatwić zadanie. Tatuaże na jego ramieniu wiły się jak żywe stwory. Przycisnęłam mocniej ostrze i ujrzałam, jak po skórze demona spływa strużka krwi. Zamarłam. Tylko chwile dzieliły mnie od tego, by na zawsze pogrążyć nas w ciemności. Już nawet nie próbowałam powstrzymywać łez. – Nie mogę – załkałam. – Możesz! – Przytrzymał moją rękę i osunął się na kolana. – Możesz! – powtórzył. Jego wzrok przeszywał mnie na wskroś. Tak bardzo pragnęłam w tej chwili zniknąć. Ludzka część mnie walczyła z anielskim głosem. – To jedyny rodzaj miłosierdzia, jaki możesz mi okazać – szepnął demon, próbując ukryć przewrotny uśmieszek. – Czy muszę zabić to, co tak bardzo kiedyś kochałam? Przez tysiące lat zaprzeczałam sama sobie,

uparcie twierdząc, że nic już dla mnie nie znaczysz. Ale to nie była prawda. Zawsze cię chroniłam, bo wierzyłam, że moja miłość cię ocali. – Wiedziałem o tym, najdroższa – szepnął miękko. – W twoich oczach nigdy nie przestałem być serafinem. Nie potrafiłaś mnie znienawidzić. Teraz mamy szansę zacząć wszystko od nowa... – Ta miłość nas zabiła, Narthangelu, a piekło umarłych nie wskrzesza... Uniosłam sztylet i ujęłam go w obie dłonie. Byłam pewna, że muszę to zrobić, by skrócić nasze cierpienie. Zamachnęłam się. Patrzyłam, jak ostrze przeszywa ciało demona i zagłębia się w jego sercu. Narthangel wydał z siebie przerażający krzyk i upadł. Płomienie ogarnęły całą jego potężną postać. Poczułam potworny ból. Jakby rozgrzany metal wlewał się do mojego wnętrza. Stałam z wciąż uniesionym sztyletem. Narthangel ginął, ale to nie ja zadałam mu cios. Obok mnie pojawił się Gabriel i to jego ostrze ugodziło demona. Płonęłam razem z nim. Spojrzałam w dół. Na mojej sukience, w okolicy serca, pojawiła się czerwona krwista plama. – Dlaczego? – Spojrzałam na Gabriela i osunęłam się na ziemię. Straciłam przytomność, a kiedy się ocknęłam, po Narthangelu została już tylko garstka popiołu. Moja głowa bezwładnie spoczywała na udzie Gabriela, podczas gdy on usilnie próbował uwolnić swoje światło, by zatamować krew sączącą się z mojej rany. Patrzyłam, jak walczy,

by uratować mi życie. Krople potu wystąpiły mu na czoło. Nic nie czułam. Jakby ogień, w którym spłonął Narthangel, wypalił we mnie wszystko. – Wybacz mi – wyszeptał Gabriel, gdy zrozumiał, że nie jest w stanie mi pomóc. – Dlaczego? – wycharczałam przez zaciśnięte gardło. – Królestwo nie mogło cię stracić. – Królestwo czy ty? – spytałam cicho. Zakrztusiłam się, a z kącików ust pociekła mi rubinowa ciecz. – Nic nie mów. – Anioł otoczył mnie ramieniem i mocniej przytulił do siebie. – Chcę wiedzieć... Uniosłam powieki i spojrzałam w jego smutne oczy. Miały przenikliwie błękitny odcień, jak niebo. – Nie mogłem pozwolić ci odejść. Nie tym razem – szepnął głosem pełnym bólu. – Dlaczego mi nie powiedziałeś... – Uznałem, że łatwiej mi będzie znieść twój gniew niż litość. – Litość? – jęknęłam. – Czy nie zasługuje na litość anioł, który zamiast służyć Stwórcy, pragnie jedynie miłosnego spełnienia? – zapytał z goryczą. – Czy najpiękniejszy serafin w całym Królestwie, ulubieniec Boga, mógłby odwzajemnić uczucie zwykłego archanioła? Drżącą ręką dotknęłam jego twarzy i zostawiłam na niej krwawy ślad

palców. – Nie jesteś zwykłym archaniołem, Gabrielu... – Urwałam. Przytrzymał moją dłoń i pocałował jej wnętrze. – Wybacz mi, że nie umiałem cię wtedy obronić. Gdybym tak bardzo nie wstydził się swoich uczuć, nie byłoby cię tutaj. – Jak mógłbyś mnie obronić? To była moja decyzja. – Nie musiałabyś jej podejmować, gdyby Narthangel nie opuścił przeze mnie Królestwa. – To już teraz nie ma znaczenia... Poczułam, że słabnę i tracę kontakt z rzeczywistością. Gabriel się oddalał, nie rozumiałam już jego słów. Miałam wrażenie, że oglądam tę scenę jak przez wielką szybę. Wszystko stawało się płaskie. – Powiedz to... – wyszeptałam, z trudem panując nad głosem. – Powiedz... Nie usłyszałam już słów Gabriela, bo nagle rozbłysło światło i ogarnęła mnie przeraźliwa pustka. Gdzieś z podświadomości wyłaniały się czyjeś głosy. Najpierw donośne, jakby wszyscy ludzie na ziemi zaczęli mówić naraz. Potem coraz cichsze i mniej wyraźne. Usłyszałam anioły: Michała, Haniela i Metatrona, ale one również umilkły i w końcu nastała cisza. Nawet ja sama stałam się tą ciszą. I wtedy niespodziewanie dobiegł mnie znajomy dźwięk. Ciche nawoływanie. „Kaspar!” – przebiegło przez moją głowę. Zaczerpnęłam

powietrza i w mojej piersi uderzyło serce. Najpierw słabo, ledwie wyczuwalnie, a po chwili zaczęło bić jak oszalałe. [4] Cytat przypisywany Edmundowi Burke’owi, będący prawdopodobnie parafrazą innych jego słów. Rozdział XII Siedziałam na tarasie i patrzyłam z zachwytem na ogród, który urządził dla mnie Sandalfon. Jeszcze nigdy nie był on taki piękny i kolorowy jak teraz. Kilkanaście niezwykłych gatunków kwiatów i krzewów tworzyło unikalną kompozycję. Byłam mu wdzięczna za ten mały kawałek raju, który mi podarował. Minął tydzień, od kiedy zginął Narthangel, a ja wciąż wracałam do zdrowia. Można by nazwać to cudem, gdyby nie fakt, że dla aniołów pojęcie cudu miało zgoła inne znaczenie niż dla śmiertelnych. I choć to ręka Gabriela odesłała go do piekieł, w rzeczywistości to ja naprawdę go unicestwiłam. Pokonałam swojego demona. Zwyciężyłam tę część siebie, która wciąż widziała dla niego nadzieję. Ocalałam, bo odebrałam mu nieświadomie podarowany fragment swej nieśmiertelności. I dlatego że był przy mnie Gabriel. – Ocalałaś, bo jesteś Wybrańcem – powiedział Haniel, który wraz ze mną podziwiał dzieło Sandalfona. Uśmiechnęłam się do niego smutno. Byłam najlepiej strzeżoną tajemnicą Królestwa, ulubieńcem Boga, ale wciąż nie miałam pojęcia dlaczego.

– Żałuję, że wcześniej nie mogłem ci o tym powiedzieć, lecz dopóki nie zdecydowałaś się wykluczyć Narthangela, nie wolno mi było tego zrobić – odparł anioł, wciąż czytając w moich myślach. – Czy to możliwe, że byliśmy inspiracją Boga? – zapytałam. Historia, którą mi opowiedział, od trzech dni bezustanne chodziła mi po głowie. – Tak, nawet jeśli trudno ci w to uwierzyć. – Więc dlatego zostałeś archaniołem miłości. – Spojrzałam na niego, jakbym nagle zrozumiała całą tę zawiłą opowieść. – Kiedy Adonai zauważył uczucie, które połączyło ciebie, Narthangela i Gabriela, i to jak bardzo próbujecie je ukryć, gdyż niezgodne jest z prawem Królestwa, nakazał mi was obserwować. Chciał, żebym jak najwięcej dowiedział się o takiej miłości i mógł jej potem nauczać... – Ludzi – dokończyłam za niego. Przytaknął. – Stwórca postanowił, że stworzy istotę, która będzie umiała tak kochać, dokonywać słusznych wyborów i jednocześnie być mu oddana. Chciał stworzyć świat, w którym ta istota mogłaby być szczęśliwa i nie musiała

tego przed Nim ukrywać. – I stworzył człowieka. – Wtedy wszystko się zmieniło. – Haniel przeszedł przez taras i usiadł obok mnie. – Upadli zniszczyli ten doskonały plan. Nie zaakceptowali człowieka i jego prawa wyboru. Zło, które zrodziło się po ich buncie, dotknęło również was. Ty stanęłaś w obronie buntownika, a Gabriel, przerażony gniewem Stwórcy, nie przyznał się, że on również kocha kogoś poza Nim. Z całej trójki ty okazałaś się najbardziej wyjątkowa. Wzbudziłaś w aniołach głębokie uczucia, a swoją miłością i oddaniem udowodniłaś, że jesteś gotowa do największych poświęceń. Bóg dostrzegł w tobie niezłomną wolę walki i uznał, że jeśli pokonasz swoje uczucie do Upadłego i zrozumiesz, że zło rodzi się nawet w najczystszych sercach, ludzie również nauczą się walczyć z demonami. Jesteś tworem najbliższym człowiekowi, dlatego stoisz na straży śmiertelnych. – Chronię ich, bo są mi bliscy – powiedziałam z przekonaniem. – I dlatego wciąż jesteś ulubieńcem. – Wskazał palcem na niebo i uśmiechnął się. – Nawet jeśli jestem tu poniekąd za karę? – Zerknęłam na niego z ukosa. – W Królestwie musieliście zostać rozdzieleni. Narthangel upadł, Gabriel stracił tytuł archanioła, a ciebie Stwórca posłał na ziemię. Nie odebrał ci jednak nieśmiertelności.

– Anioł, człowiek i demon połączeni i rozdzieleni na wieki przez to samo uczucie – szepnęłam. – Miłość, poświęcenie i zazdrość. Najwyraźniej każde z nas samo wyznaczyło sobie karę. – Największą karą jest to, że nie możecie być razem. – Nawet jeśli kiedyś powrócę do Królestwa, to ja i Gabriel... Anioł zaprzeczył ruchem głowy. – Złamiecie prawo – oświadczył. Nagle zrozumiałam, dlaczego Gabriel był taki nieugięty. Tu nie chodziło o zemstę. On walczył sam ze sobą. Chciał zabić w sobie miłość, zapomnieć o mnie, tak jak ja pragnęłam zapomnieć o Narthangelu. – Gabriel uważa, że to z jego winy znalazłaś się na ziemi. Sądzi, że gdyby wyjawił ci swoje prawdziwe uczucia jeszcze przed buntem, może nie oddałabyś tak lekkomyślnie swej nieśmiertelności Upadłemu – kontynuował Haniel. – Kto wie – szepnęłam i uśmiechnęłam się smutno. – Być może zdołałby mnie powstrzymać... Wstałam i podeszłam do balustrady. – Gdzie on teraz jest? – zapytałam, bo

od dnia, gdy zginął Narthangel, anioł ani razu się nie pojawił. – Nie wiem – przyznał niechętnie Haniel. – Zniknął bez śladu. – Wyjechał z miasta? Tak bez pożegnania? – Spojrzałam na niego zaskoczona i zawiedziona zarazem. – To przecież Gabriel. – Wzruszył ramionami, jakby to wszystko wyjaśniało. Ogarnęło mnie przygnębienie. Tak długo niesłusznie oskarżałam anioła i traktowałam go z wyraźną niechęcią, podczas gdy on cierpiał. Narthangel miał rację, byliśmy z Gabrielem bardzo do siebie podobni. Dumni i niezależni, a jednocześnie pełni pokory. Nauczyliśmy się żyć ze świadomością, że bycie aniołem to nie tylko przywilej, ale również odpowiedzialność. Własne pragnienia odchodzą na dalszy plan. Może dlatego byliśmy tak wyjątkowi. Po policzku potoczyła mi się łza. Otarłam ją ukradkiem i wyprostowałam się. – Co z Samaelem? – zapytałam, odzyskując zasadniczy ton. – Wygląda na to, że wczoraj wraz ze swoją świtą opuścił miasto. – Czy to pewne? – Wnioskując z tego, co zostawił w „liście pożegnalnym”, raczej tak. – Co tym razem... – jęknęłam przerażona. – Spłonęła prawie cała dzielnica Upadłych na obrzeżach miasta. Nie było ofiar, ale budynki zostały doszczętnie zniszczone. Uderzyłam pięścią w

barierkę i poczułam kłujący ból wokół rany, która nie do końca się jeszcze zabliźniła. W tej zatęchłej okolicy mieszkała kiedyś E r i ka ; z pewnością wielu dobrych i uczciwych ludzi straciło teraz dach nad głową. – Dokąd się przeniósł? – syknęłam przez zęby. – Na razie nie wiadomo, ale zapewne niedługo da o sobie znać. Jak tylko znajdzie sprzyjający grunt, spróbuje odtworzyć swoje imperium – zauważył anioł. Opadłam ciężko na krzesło. Może i uwolniłam ludzi od jednego z najgorszych demonów, ale drugi wciąż pozostawał na wolności. Co prawda śmiertelni odwrócili się od niego, bo wyszły na jaw jego ciemne sprawki, i w tym mieście nie było już dla niego miejsca, lecz wiedziałam, że wkrótce znajdzie sobie inne... – Dajcie mi znać, kiedy go namierzycie – powiedziałam, wciąż bezwiednie zaciskając pięści. – I co wtedy? – zapytał anioł. – To co zwykle. – Uśmiechnęłam się słabo. – Podążymy jego śladem. Naszą rozmowę przerwało nagłe pojawienie się Josha w salonie. Zszedł zaspany i kiwnął do mnie głową na powitanie przez otwarte drzwi na taras. – Rany! Andrea! Wiesz, co mi się śniło? – Ziewnął dyskretnie. – Tak? – mruknęłam. – Śniło mi się, że Ilias jest tym aniołem, który stał na wieżowcu. To

było okropne! – fuknął i zniknął w kuchni, a po chwili wyłonił się z butelką mleka. Spojrzałam na niego zdziwiona. – Dlaczego okropne? – No wiesz, nie traktowałem go najlepiej, kiedy tu przychodził. Gdyby okazało się to prawdą, miałbym spore kłopoty. – A skąd wiesz, że to nie jest prawda? – Zerknęłam na anioła, który z rozbawieniem przyglądał się Joshowi. – Daj spokój, Andrea! Po co anioł miałby do ciebie przychodzić? Jesteś przecież sceptykiem. – Może właśnie po to? – Uniosłam znacząco brwi. – No, to byłoby straszne... – jęknął i upił mleka. – Jakieś wnioski? – zapytałam. Miałam nadzieję, że coś do niego dotarło. – Wnioski? – Spojrzał na mnie znad butelki. – Nasuwa mi się jeden: Nie należy przed snem jeść pizzy, bo potem śnią się koszmary. Spiorunowałam go wzrokiem, a on się roześmiał. – Wiem, co masz na myśli. Powinienem być milszy dla Iliasa – powiedział rozbawiony. – No nareszcie! – wydałam z siebie okrzyk radości. – Ale tak czy siak on nie może być aniołem. Anioły nie ubierają się w sklepie z ekskluzywną odzieżą. – A gdzie? – spytałam, udając zdziwienie. – Nie wiem, ale na pewno nie u Calvina Kleina.

– Wzruszył ramionami. Haniel śmiał się tak bardzo, że choć starałam się zachować powagę, w końcu nie wytrzymałam. – To było zabawne? – obruszył się mój współlokator. Nagle rozległ się dzwonek i wszyscy troje zerknęliśmy w stronę drzwi. – Zajmiesz się tym? Jestem trochę nieubrany. – Josh wskazał na swój wymięty podkoszulek i krótkie spodenki, które służyły mu jako piżama. – Jasne – odparłam i poszłam otworzyć. W drzwiach stał kurier z przesyłką dla Josha. Była to duża biała koperta z adresem laboratorium fotograficznego. Domyśliłam się, że są w niej powiększone zdjęcia anioła z wieżowca. Pokwitowałam odbiór i już zamierzałam się cofnąć do mieszkania, gdy nagle zauważyłam stojącego kilka metrów dalej Legranda. – Kaspar... – szepnęłam zaskoczona, a on uśmiechnął się nieśmiało. – Zastanawiałem się, czy twoja „bezpieczna strefa” dotyczy również Nefilimów? Nie byłem pewien, więc... postanowiłem wpaść i zapytać. – Wpatrywał się we mnie zakłopotany. Byłam tak zdumiona, że nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu. Odłożyłam kopertę na szafkę przy drzwiach i podeszłam bliżej. Wydawał się naprawdę zdenerwowany. – Musiałem cię zobaczyć –

powiedział, gdy stanęłam przed nim na wyciągnięcie ręki. W jego szmaragdowych oczach czaiło się skrępowanie, zrozumiałam, że wieści o siostrze już do niego dotarły. – Wiesz o Carmen? – Tak. Gabriel mi powiedział. – Gabriel? – zdziwiłam się. – Nie miej mu tego za złe. Uznał, że powinienem wiedzieć, jak bardzo się narażałaś, żeby ją znaleźć. – Na jego twarzy pojawił się rumieniec, którego nigdy wcześniej nie widziałam. – Wstyd mi za nią i za siebie – mówił ze spuszczonym wzrokiem. – Oboje cię zawiedliśmy. Ja nawet bardziej niż ona... – Nie zawiodłeś mnie – szepnęłam i dotknęłam jego policzka. Nie byłam w stanie wyrazić, jak bardzo jestem szczęśliwa, że wrócił. To, że stał przede mną, było najlepszym dowodem, że nasze uczucie przetrwało. Nawet z daleka kochał mnie na tyle mocno, by mroczna część jego natury nie zwyciężyła. Powstrzymywałam się, by nie rzucić mu się z radości na szyję. – Przepraszam – jęknął cicho. – Przepraszam za wszystko. Nie chciałem cię ranić. Wybacz mi, jeśli nie jest jeszcze za późno... Splotłam nasze palce i spojrzałam mu w oczy. –

Oboje źle postąpiliśmy. Najważniejsze, że wróciłeś. – Nie mógłbym żyć bez ciebie. – Uśmiechnął się smutno. – Jesteś wszystkim, co mam. Dzięki Gabrielowi zrozumiałem wiele rzeczy. To, jakim byłem głupcem i jakim jestem szczęściarzem... – Znów się uśmiechnął i zerknął na nasze złączone dłonie. – Jeśli nie masz nic przeciwko głupcom, to może spróbowalibyśmy jeszcze raz... – Co proponujesz? – Zmrużyłam zadziornie oczy. – Na początek może randkę? Zaśmiałam się. – Tęskniłam za tobą. – Zatopiłam palce w jego włosach i przyciągnęłam go do siebie. – Nie mam w zwyczaju całować się na pierwszej randce, ale tym razem zrobię wyjątek. – Nasze usta

się zetknęły i poczułam, że jestem najszczęśliwszą istotą na ziemi. Kaspar uniósł mnie i obrócił wokół siebie, a ja po raz pierwszy od tysięcy lat poczułam, że znów mam skrzydła. Noc była wyjątkowo piękna i gwiaździsta. Odkąd zginął Narthangel, nawałnice przestały nawiedzać miasto. Znów było cicho i spokojne. Wyjęłam z koperty jedno zdjęcie i spojrzałam na swoją podobiznę. Nie była zbyt

wyraźna, ale dla kogoś, kto znał mnie tak dobrze jak Josh, nie pozostawiała cienia wątpliwości. Dotknęłam zamazanej postaci Gabriela i jego skrzydeł, które ocaliły mnie tamtej nocy. Wyglądaliśmy jak jedna istota. – Idziesz? – zapytał cicho Kaspar, wynosząc ukradkiem moją walizkę z salonu. – Jeszcze chwilę. Wsunęłam fotografię z powrotem do koperty i położyłam ją na stoliku. To był mój list pożegnalny dla Josha. Żadne słowa nie były w stanie oddać tego, co chciałam mu powiedzieć. Miałam nadzieję, że kiedy zobaczy zdjęcia, domyśli się, dlaczego musiałam odejść. Anioły nigdzie nie zagrzewają miejsca na dłużej. Muszą podążać tam, gdzie są potrzebne, i wypełniać powierzone im zadania. Wzięłam do ręki długopis i na odwrocie koperty napisałam odpowiedź na pytanie, które Josh miał zamiar zadać aniołowi, gdyby go kiedyś spotkał. Tam jest piękniej, niż możesz to sobie wyobrazić. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Ostatni raz omiotłam wzrokiem salon, by zapamiętać każdy szczegół. Ciężko mi było rozstawać się z tym miejscem. Zostawiałam w nim cząstkę siebie. Wyszłam na zewnątrz i cicho zamknęłam za sobą drzwi. – Dokąd teraz? – zapytał Kaspar, gdy wsiadłam do samochodu. – Na Har-Megiddo. Chcę jeszcze raz

spojrzeć na miasto. Ruszyliśmy spod domu. Ze smutkiem obserwowałam dobrze mi znane zakątki, które mijaliśmy. Sklepy, kwiaciarnia, Casablanca... Już nigdy więcej miałam ich nie oglądać. Kiedy kilka minut później zaparkowaliśmy u podnóża góry, Kaspar spojrzał na mnie. Wyczuwał mój smutek. – Iść z tobą? – zapytał cicho. – Nie, to potrwa tylko chwilę. – Uspokoiłam go czułym dotknięciem dłoni. Wysiadłam z samochodu i wdrapałam się na szczyt. Z zachwytem spojrzałam na miliony świateł rozjaśniających miasto. Okna w wieżowcach rozpraszały ciemność, a neony tworzyły barwne tęcze. Nawet nocą tętniło tu życie. Wiedziałam, że będę tęsknić za tym miastem. Moja misja nie dobiegła jednak końca, musiałam podążać dalej. Byłam Wybrańcem stojącym na straży ludzkości, dopóki Samael nie zostanie ostatecznie pokonany. Poczułam przyjemny powiew i w dłoni pojawił mi się znajomy kształt. Uniosłam rękę i zobaczyłam białą lilię. U mego boku stał Gabriel. Czarny płaszcz powiewał mu na wietrze, długie włosy falowały wokół jego ramion. Spojrzeliśmy na siebie i nasze palce zetknęły się w geście pożegnania. Jest wiele takich miast na świecie i w każdym z nich jest jakaś góra Megiddo. Stoi na niej samotny anioł. Patrzy na ludzi pełen obaw i lęku, czy zdoła ich ocalić w chwili próby. Może to jestem ja, a może Gabriel? Wystarczy dobrze się przyjrzeć... ***

Jeśli pewnego dnia okaże się, że jesteś aniołem i twoja obecność na ziemi to nie przypadek... Czy w to uwierzysz? Andrea to wrażliwa i inteligentna dziewczyna, ale brak jej pewności siebie. Nawet kiedy Kaspar, najatrakcyjniejszy chłopak na studiach, okazuje jej zainteresowanie, nie potrafi mu zaufać. Kaspar budzi w niej niezrozumiały niepokój, tym bardziej że zaczynają się dziać rzeczy trudne do wyjaśnienia. Dziewczyna ma poczucie, że jej śladem ktoś podąża. Ktoś, kto nie jest człowiekiem... Czy znajdzie w sobie siłę, by zmierzyć się z przeszłością i zmienić przyszłość? Jak wiele można poświęcić dla

miłości? Azathra powraca na ziemię w nowym wcieleniu. Już nie jest zakompleksioną dziewczyną, lecz piękną i pewną siebie kobietą. I ma bardzo poważne zadanie do wykonania. Zadanie, które spędza jej sen z powiek... Z zastępem aniołów u boku musi stanąć do walki z przeciwnikiem, który już raz próbował ją zgładzić... Jednak wycieńczona bezsennością może być łatwym celem dla Upadłych... Czy zdoła wykonać powierzone jej zadanie i nie ulec zniewalającej mocy zła? Czy Kasparowi uda się odzyskać

jej miłość? Text © copyright by L.H. Zelman 2012 This edition © copyright by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2012 Projekt okładki Wojciech Zwoliński Opracowanie graficzne okładki Marta Weronika ŻurawskaZaręba Redakcja Julia Celer Korekta Krystyna Lesińska, Ewa Mościcka, Joanna Habiera Przygotowanie pliku do konwersji Agnieszka Dwilińska-Łuc ISBN 978-83-10-12353-4

Plik wyprodukowany na podstawie Grzechy anioła, Warszawa 2012 www.naszaksiegarnia.pl Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o. 02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c tel. 22 643 93 89, 22 331 91 49, faks 22 643 70 28 e-mail: [email protected] Plik ePub przygotowała firma eLib.pl al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: [email protected] www.eLib.pl

Document Outline Karta tytułowa Spis treści KSIĄŻKI W SERII: * * * *** Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII *** Karta redakcyjna