Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podc...
4 downloads
15 Views
185KB Size
Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Hortensię z Der Opernball, Pepi z Wiener Blut i wiele innych. Występowała podczas Festiwalu Operowego w St. Margarethen w roli Papageny oraz jako Gretchen w operze Wildschutz a także Lortzinga w Niemczech i Szwajcarii, oraz jako Lucilla w La scala di seta Rossiniego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Witold Janusz (fortepian) ukończył Wrocławską Akademię Muzyczną, w klasie fortepianu prof. Włodzimierza Obidowicza. Doskonalił swoje umiejętności na mistrzowskich kursach solistycznych i kameralnych (Duszniki Zdrój, Żagań). Brał udział w wielu koncertach jako pianista-kameralista zarówno w kraju, jak i za granicą (Bułgaria, Hiszpania, Szwajcaria, Słowacja). Jest laureatem nagród i wyróżnień dla pianistów akompaniatorów na ogólnopolskich konkursach wokalnych. W 2009 roku uzyskał tytuł doktora sztuki. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.
prezentuje
GALA KARNAWAŁOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Barbara Spitzer Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Ivo Michl
sopran (Wrocław) sopran (Wiedeń) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) baryton (Praga)
F ORTEPIAN : Witold Janusz (Wrocław)
P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław) www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble
PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer Izabela Strzelecka, Ivo Michl)
2. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano»
Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)
3. Wolfgang Amadeus Mozart: COSÌ FAN TUTTE – Duetto «Il core vi dono» Dorabella (Izabela Strzelecka) • Guglielmo (Ivo Michl)
4. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria «Meine Lippen sie küssen so heiß» Giuditta (Agnieszka Drożdżewska)
5. Léo Delibes: LAKMÉ – ‘Duet Kwiatów’ «Vien, Mallika... Dôme épais» Lakmé (Agnieszka Drożdżewska) • Mallika (Izabela Strzelecka)
6. George Gershwin: PORGY AND BESS – Pieśń «Oh, I got plenty o’ nuttin’» Porgy (Ivo Michl)
9. Franz Lehár: WESOŁA WDÓWKA – Pieśń o Wilii «Wiljo, o Wiljo» Hanna (Anna Wilczyńska)
10. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Aria «Les oiseaux dans la charmille» Olympia (Barbara Spitzer)
11. Wolfgang Amadeus Mozart: COSÌ FAN TUTTE – Terzettino «Soave sia il vento» Fiordiligi (Agnieszka Drożdżewska) • Dorabella (Izabela Strzelecka) • Don Alfonso (Ivo Michl)
12. George Gershwin: PORGY AND BESS – Pieśń «Summertime» Bess (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)
13. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Duet «Pa- Pa- Pa-» Papagena (Barbara Spitzer) • Papageno (Ivo Michl)
14. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Anna Wilczyńska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)
7. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)
8. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle» Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Ivo Michl)
15. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero» chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)
16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» (Agnieszka Drożdżewska,Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)
– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)
Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 15). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).
Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 2). Così fan tutte ossia la scuola degli amanti (Tak czynią wszystkie czyli szkoła kochanków) to jedna z czterech czołowych oper Wolfganga Amadeusa Mozarta, której bohaterowie – dwaj oficerowie sławią piękno i cnotę swych narzeczonych. Przysłuchujący się temu wiedeński arystokrata, zamierza wygrać zakład, dowodząc owym idealistom jak wątpliwa jest wierność kobiet. Dzięki przebraniom i innym intrygom, narzeczone gotowe były zmienić obiekt swych uczuć i ulec „nowym” adoratorom. Z całej intrygi pozostała więc gorzka prawda, iż „tak czynią wszystkie”... Duet Il core vi dono (Daję ci swe serce) (nr 3) rozgrywający się pomiędzy Dorabellą a Guglielmem, przebranym za Albańczyka pokazuje, jak szybko dziewczyna ulega zalotom i miłosnym gierkom „podstawionego” adoratora. Ona rzeczywiście zapragnęła nieznanego przybysza, jego zaś serce krwawi wobec kobiecej niewierności… W tercecie Soave sia il vento (nr 11) sceptycznie nastawiony do piękniejszej połowy rodu ludzkiego Don Alfonso proponuje zakład, by sprawdzić wierność dziewcząt. W czasie pozorowanego oddalenia oficerów do pułku śpiewny jest tercet pożegnalny – fale lekko kołysząc się zabierają ukochanych w siną dal, a młodym narzeczonym pękają serca.
Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Meine Lippen sie küssen so heiß (nr 4) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Lakmé umuzyczniona przez Leo Delibesa to historia miłości przepięknej corki hinduskiego kapłana Nilakanthy, Lakme, oraz Geralda, angielskiego żołnierza o artystycznej duszy. Rzecz rozgrywa się w Indiach, za panowania krolowej Wiktorii. Lakme wraz ze służącą Malliką biegną do lasu zrywać kwiaty – duet „Vien, Mallika... Dôme épais“ (nr 5). Ponieważ cudzoziemiec, zauroczony orientalną pięknością, naruszył zakaz wstępu do świątyni poświęconej hinduskiemu bogowi, ściąga na siebie zemstę Hindusow. Ci ostatni w czasie procesji świątecznej wbijają sztylet Geraldowi. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man I love (nr 7) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Carmen (nr 8) z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (Miłość jest niesfornym ptakiem), które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową.
Wesoła wdówka (Die lustige Witwe) Franza Lehára. Sztuka Meilhaca rozgrywała się w Paryżu w poselstwie nie istniejącego księstewka niemieckiego. Młoda i piękna wdówka z tego księstwa, Madeleine von Palmer, zamieszkała we Francji i istnieje obawa, że może tam wyjść za mąż. Książęcy poseł ma nie dopuścić do takiego małżeństwa i wyswatać Madeleine za rodaka, aby jej miliony pozostały w księstwie. Poseł, baron Scharpf zamierza wydać wdówkę za przystojnego hrabiego Prachsa, miłego światowca, attaché księstwa w Paryżu. Oboje młodzi zakochują się w sobie, kiedy jednak hrabia dowiaduje się o majątku ukochanej, honor nie pozwala mu na oświadczyny. Poseł przy pomocy Madeleine ostatecznie radzi sobie ze skrupułami młodego człowieka (nr 9). Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z arią lalki Olimpii Les oiseaux dans la charmille (nr 10) o śpiewie ptaków, w której to zakochuje się po raz pierwszy główny bohater Hoffmann, z pięknymi ariami i nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 14). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique. Porgy and Bess jest spełnieniem wielkiego marzenia kompozytorskiego G. Gershwina. Do napisanej w 1933 roku opery wprowadził elementy pierwotnego jazzu. Początkowo została ona przyjęta bardzo entuzjastycznie, jednak kiedy wystawiono ją w Nowym Jorku, została ostro skrytykowana. Powodem był fakt, iż bogatym, snobistycznym melomanom nie podobało się wykorzystanie na scenie „czarnej“ muzyki, którą uważali za coś gorszego (nr 6, 12). Ptasznik Papageno z opery Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta z niedowierzaniem spotyka swoją towarzyszkę, bliźniaczo podobną Papagenę. Wspólnie snują plany o posiadaniu wielkiej ilości potomstwa – duet Pa-, pa-, pa- (nr 13).