2017-02-26 program Karnawal

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Monika Piechaczek (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie prof. Agaty Młynarskiej-Klonowskiej. Klonowskiej. Brała udział w licznych konkursach, zdobywając laury i wyróżnienia. Regularnie koncertuje w repertuarze operetkowym, operowym, sakralnym w kraju i za granicą m. in Niemczech, Austrii, Turcji. Jest częstym gościem licznych festiwali m. in Festiwalu Kiepury, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wiedeńskiej, Festiwalu Muzyka Epok, Letniego Festiwalu Operowego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka yka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na między międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako soli solista z orkiestrami w Polsce i za granicą. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

prezentuje

KARNAWAŁOWA

GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Anna Wilczyńska Monika Piechaczek Izabela Strzelecka Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) sopran (Opole) mezzosopran (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Berlin)

PROWADZENIE KONCERTU : www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble sonori.ensemble

Martyna Witowska (Wrocław)

PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

2. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano»

Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

3. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria «Kto me usta całuje, ten śni» Giuditta (Monika Piechaczek)

4. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Anna Wilczyńska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)

5. Giacomo Puccini: GIANNI SCHICCHI – Aria «O mio babbino caro» Lauretta (Agnieszka Drożdżewska)

6. Georges Bizet: CARMEN – Séguédille «Près des remparts de Séville» Carmen (Izabela Strzelecka)

7. Georges Bizet: CARMEN – Couplets «Votre toast, je peux vous le rendre» Escamillo (Ivo Michl) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

8. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle» Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Anna Wilczyńska, Ivo Michl)

9. Ferenc Liszt: II. RAPSODIA WĘGIERSKA (Przemysław Winnicki)

10. Léo Delibes: LAKMÉ – ‘Duet Kwiatów’ «Vien, Mallika... Dôme épais» Lakmé (Agnieszka Drożdżewska) • Mallika (Izabela Strzelecka)

11. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «W rytm walczyka serce śpiewa»

Sylva (Monika Piechaczek) • Edwin (Ivo Michl) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

12. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

13. Franz Lehár: CYGAŃSKA MIŁOŚĆ – Czardasz «Kiedy skrzypki grają» Ilona (Monika Piechaczek)

14. Wolfgang Amadeus Mozart: COSÌ FAN TUTTE – Duetto «Il core vi dono» Dorabella (Izabela Strzelecka) • Guglielmo (Ivo Michl)

15. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero»

chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Anna Wilczyńska) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 15). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).

Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompo-zytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1, 11). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgier-skich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 2). Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Kto me usta caluje, ten śni (nr 3) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Ferenc Liszt – II. Rapsodia węgierska (nr 9) – to najsłynniejsza kompozycja z cyklu niespełna 20 rapsodii, kompozycji opartych na węgierskich motywach ludowych. Elementy narodowe są obecne przede wszystkim w konstrukcji utworu, opartej na wojskowym tańcu „verbunkos”, przywołującym pobór Węgrów do armii cesarskiej. Na kanwie tego tańca oparty jest charakterystyczny, dwuczęściowy układ rapsodii – otwierający taniec „lassan” jest powolny i melancholijny, zaś następująca po nim „friska” dynamiczna i żywiołowa. W mistrzowski sposób połączył Liszt w tej kompozycji wielopłaszczyznowość kultury ludowej z karkołomną wirtuozerią pianistyczną, w której perliście pobrzękują wojskowe dzwoneczki oraz tradycyjne madziarskie cymbały.

Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z pięknymi ariami i nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 4). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique. Nastrojowa aria O mio babbino caro (nr 5) to jeden z największych przebojów opery włoskiej przełomu XIX i XX wieku. Lauretta, zakochana w Rinuccio, prosi swego ojca, tytułowego Gianniego Schicchi o pomoc w pozyskaniu spadku po wuju swego ukochanego, który swój majątek zapisał na klasztor. Przebiegłe działania powodują w ostateczności przejście majątku na niego samego, który przeznacza spadek na zamążpójście uszczęśliwionej Lauretty. Gdy w fabryce wybucha bójka, sierżant José musi aresztować Carmen, która już zdążyła go uwieść, pomimo obietnic, jakie złożył swojej wiernej narzeczonej Micaeli. Carmen jednak zwodzi go (obiecując mu miłość) śpiewając ognistą Seguidillę (nr 6) przywołując miłosne igraszki w zajeździe Lilii Pastii (miejscu schadzek) i ten sam umożliwia jej ucieczkę. Carmen z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (nr 8) (Miłość jest niesfornym ptakiem), które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową. Uwolniona z karceru Carmen, w myśl śpiewanej przez siebie pieśni rozkochuje kolejnych mężczyzn – najpierw policjanta Don José, w drugim zaś akcie wielbionego przez tłumy toreadora Escamilla, który po kolejnym imponującym zwycięstwie w swym słynnym marszu-toaście (Votre toast, je peux vous le rendre, nr 7) opisuje uroki walki na arenie – igranie z

niebezpieczeństwem, atmosferę panującą w cyrku, ale nade wszystko uwielbienie żeńskiej części publiczności. Lakmé umuzyczniona przez Leo Delibesa to historia miłości przepięknej corki hinduskiego kapłana Nilakanthy, Lakme, oraz Geralda, angielskiego żołnierza o artystycznej duszy. Rzecz rozgrywa się w Indiach, za panowania krolowej Wiktorii. Lakme wraz ze służącą Malliką biegną do lasu zrywać kwiaty – duet „Vien, Mallika... Dôme épais“ (nr 10). Ponieważ cudzoziemiec, zauroczony orientalną pięknością, naruszył zakaz wstępu do świątyni poświęconej hinduskiemu bogowi, ściąga na siebie zemstę Hindusow. Ci ostatni w czasie procesji świątecznej wbijają sztylet Geraldowi. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man i love (nr 12) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Nastrojowa w charakterze, liryczna, pełna nostalgii i sentymentu operetka Franza Lehara Cygańska miłość odwołuje się do charakterystyki cygańskiej duszy i muzyki przepełnionej lirycznymi dźwiękami skrzypiec. Inna od wszystkich operetek, o zdecydowanie minorowym charakterze, wyróżnia się na tle typowego repertuaru wiedeńskiego ciekawą, barwną instrumentacją i wspaniałymi melodiami. Najsłynniejszą z nich jest niewątpliwie słynny czardasz Kiedy skrzypki grają (nr 13), oddający w swej treści tęsknotę za utraconą miłością, ojczyzną, a który jest afirmacją cygańskiej pieśni „co za serce chwyta”. Così fan tutte ossia la scuola degli amanti (Tak czynią wszystkie czyli szkoła kochanków) to jedna z czterech czołowych oper Wolfganga Amadeusa Mozarta, której bohaterowie – dwaj oficerowie sławią piękno i cnotę swych narzeczonych. Przysłuchujący się temu wiedeński arystokrata, zamierza wygrać zakład, dowodząc owym idealistom jak wątpliwa jest wierność kobiet. Dzięki przebraniom i innym intrygom, narzeczone gotowe były zmienić obiekt swych uczuć i ulec „nowym” adoratorom. Z całej intrygi pozostała więc gorzka prawda, iż „tak czynią wszystkie”... Duet Il core vi dono (Daję ci swe serce) (nr 14) rozgrywający się pomiędzy Dorabellą a Guglielmem, przebranym za Albańczyka pokazuje, jak szybko dziewczyna ulega zalotom i miłosnym gierkom „podstawionego” adoratora. Ona rzeczywiście zapragnęła nieznanego przybysza, jego zaś serce krwawi wobec kobiecej niewierności…