2017-01-06 program Karnawal

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Monika Piechaczek (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie prof. Agaty Młynarskiej-Klonowskiej. Klonowskiej. Brała udział w licznych konkursach, zdobywając laury i wyróżnienia. Regularnie koncertuje w repertuarze operetkowym, operowym, sakralnym w kraju i za granicą m. in Niemczech, Austrii, Turcji. Jest częstym gościem licznych festiwali m. in Festiwalu Kiepury, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wiedeńskiej, Festiwalu Muzyka Epok, Letniego Festiwalu Operowego. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, eta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na między międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka wdówka” F. Lehára. Współpracował m.in. z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Gliwickim Teatrem Muzycznym oraz Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Marcin Grabosz (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną we Wrocławiu zakresie fortepianu oraz dyrygentury symfonicznej. Jako pianista koncertował m. in.. w Rosji, Austrii, Słowacji, Holandii i w Niemczech. W swej działalności pianistycznej głównie nie koncentruje się na kameralistyce. W maju 2005 roku otrzymał nagrodę specjalną dla najlepszego akompaniatora na Konkursie Muzyki XX wieku w Warszawie. Od 2008 roku jest dyrygentem Orkiestry Symfonicznej OSM I i II stopnia im. K. Szymanowskiego we Wrocławiu. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną ówną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci. Lejdis Quartet (kwartet smyczkowy) kwartet smyczkowy założony przez cztery, pełne miłości do muzyki dziewczyny z Rzeszowa. Swoje umiejętności doskonaliły na Uczelniach muzycznych w Polsce (Kraków, Katowice, Warszawa) u wybitnych profesorów i wirtuozów. Ich debiut odbył się w 2013 roku na otwarciu fontann multimedialnych w Rzeszowie. Od tej pory zespół prężnie się rozwija uczestnicząc w koncertach czy nagraniach płytowych m.in. Koncert Operetkowy na Zamku Kazimierzow Kazimierzowskim w Przemyślu, Festiwal Muzyki dawnej w Leżajsku, Koncert dla telewizji TVN w Warszawie.

www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble sonori.ensemble

prezentuje

KARNAWAŁOWA GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Monika Piechaczek Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Marcin Grabosz (Wrocław) KWARTET SMYCZKOWY LEJDIS QUARTET Natalia Musz Natalia Kmita Aleksandra Jarosińska Monika Bieda-Kapias Kapias

I skrzypce II skrzypce altówka wiolonczela

PROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)

PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

2. Franz Lehár: WESOŁA WDÓWKA – Duet «Usta milczą, dusza śpiewa» Hanna (Monika Piechaczek) • Danilo (Tomasz Tracz)

3. Giuseppe Verdi: RIGOLETTO – Kwartet «Bella figlia dell’amore» Gilda (Agnieszka Drożdżewska) • Maddalena (Izabela Strzelecka) • Il Duca di Mantova (Tomasz Tracz) • Rigoletto (Ivo Michl)

4. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria «Kto me usta całuje, ten śni» Giuditta (Monika Piechaczek)

5. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Izabela Strzelecka)

6. Wolfgang Amadeus Mozart: COSÌ FAN TUTTE – Terzettino «Soave sia il vento» Fiordiligi (Agnieszka Drożdżewska) • Dorabella (Izabela Strzelecka) • Don Alfonso (Ivo Michl)

7. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano» Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

8. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Scena zbiorowa «Jak bal, to bal!» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl) • chór (Monika Piechaczek)

– PRZERWA –

9. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle» Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

10. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Agnieszka Drożdżewska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)

11. Luigi Denza: – Pieśń «Funiculì, funiculà» (Tomasz Tracz)

12. George Gershwin: PORGY AND BESS – Duet «Bess, you is my woman now» Bess (Izabela Strzelecka) • Porgy (Ivo Michl)

13. Frederick Loewe: MY FAIR LADY – Piesń «Przetańczyć całą noc» Eliza Doolittle (Monika Piechaczek)

14. Léo Delibes: LAKMÉ – ‘Duet Kwiatów’ «Vien, Mallika... Dôme épais» Lakmé (Agnieszka Drożdżewska) • Mallika (Izabela Strzelecka)

15. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero»

chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

_________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Przebojowy musical My fair lady z muzyką Fredericka Loewego to historia, u której źródła leży słynna historia o Pigmalionie. W wersji amerykańskiej akcja została przeniesiona do dziewiętnastowiecznego Londynu, gdzie językoznawca, prof. Higgins, zakłada się z przyjacielem, że przemieni uliczną kwiaciarkę w damę z wyższych sfer. Ozdobą musicalu jest niewątpliwie przebojowa muzyka, wśród której pierwszeństwo oddać trzeba niezapomnianej piosence Przetańczyć całą noc (nr 13). Lakmé umuzyczniona przez Leo Delibesa to historia miłości przepięknej corki hinduskiego kapłana Nilakanthy, Lakme, oraz Geralda, angielskiego żołnierza o artystycznej duszy. Rzecz rozgrywa się w Indiach, za panowania krolowej Wiktorii. Lakme wraz ze służącą Malliką biegną do lasu zrywać kwiaty – duet „Vien, Mallika... Dôme épais“ (nr 14). Ponieważ cudzoziemiec, zauroczony orientalną pięknością, naruszył zakaz wstępu do świątyni poświęconej hinduskiemu bogowi, ściąga na siebie zemstę Hindusow. Ci ostatni w czasie procesji świątecznej wbijają sztylet Geraldowi. Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 15). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).

Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1, 8). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Wesoła wdówka (Die lustige Witwe) Franza Lehára. Sztuka Meilhaca rozgrywała się w Paryżu w poselstwie nie istniejącego księstewka niemieckiego. Młoda i piękna wdówka z tego księstwa, Madeleine von Palmer, zamieszkała we Francji i istnieje obawa, że może tam wyjść za mąż. Książęcy poseł ma nie dopuścić do takiego małżeństwa i wyswatać Madeleine za rodaka, aby jej miliony pozostały w księstwie. Poseł, baron Scharpf zamierza wydać wdówkę za przystojnego hrabiego Prachsa, miłego światowca, attaché księstwa w Paryżu. Oboje młodzi zakochują się w sobie, kiedy jednak hrabia dowiaduje się o majątku ukochanej, honor nie pozwala mu na oświadczyny. Poseł przy pomocy Madeleine ostatecznie radzi sobie ze skrupułami młodego człowieka (nr 2). Così fan tutte ossia la scuola degli amanti (Tak czynią wszystkie czyli szkoła kochanków) to jedna z czterech czołowych oper Wolfganga Amadeusa Mozarta, której bohaterowie – dwaj oficerowie sławią piękno i cnotę swych narzeczonych. Przysłuchujący się temu wiedeński arystokrata, zamierza wygrać zakład, dowodząc owym idealistom jak wątpliwa jest wierność kobiet. Dzięki przebraniom i innym intrygom, narzeczone gotowe były zmienić obiekt swych uczuć i ulec „nowym” adoratorom. Z całej intrygi pozostała więc gorzka prawda, iż „tak czynią wszystkie”... W tercecie Soave sia il vento (nr 6) sceptycznie nastawiony do piękniejszej połowy rodu ludzkiego Don Alfonso proponuje zakład, by sprawdzić wierność dziewcząt. W czasie pozorowanego oddalenia oficerów do pułku śpiewny jest tercet pożegnalny – fale lekko kołysząc się zabierają ukochanych w siną dal, a młodym narzeczonym pękają serca.

Książę Mantui – pozbawiony skrupułów młodzieniec, żądny jedynie rozkoszy i uciech życia rozkochuje w sobie Gildę, córkę własnego błazna, tytułowego bohatera opery Giuseppe Verdiego - Rigoletta. Jednak uczucia czystego dziewczęcego serca to niewystarczający powód do wierności. Ojciec chcąc uświadomić córce niegodziwość jej wybranka przyprowadza Gildę na miejsce schadzki księcia z siostrą bandyty, Magdaleną. Gorące słowa „Piękna córo miłości, niewolnikiem jestem twych wdzięków, jednym tylko słowem możesz moje cierpienia pocieszyć“ niestety nie są skierowane do Gildy. Głosy obu par: księcia i Maddaleny oraz Rigoletta i Gildy łączą się w mistrzowskim kwartecie Bella figlia dell’amore (nr 3). Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Kto me usta całuje, ten śni (nr 4) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man i love (nr 5) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 7). Porgy and Bess jest spełnieniem wielkiego marzenia kompozytorskiego G. Gershwina. Do napisanej w 1933 roku opery wprowadził elementy pierwotnego jazzu. Początkowo została ona przyjęta bardzo entuzjastycznie, jednak kiedy wystawiono ją w Nowym Jorku, została ostro skrytykowana. Powodem był fakt, iż bogatym, snobistycznym melomanom nie podobało się wykorzystanie na scenie „czarnej“ muzyki, którą uważali za coś gorszego (nr 12).

Carmen (nr 9) z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (Miłość jest niesfornym ptakiem), które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową. Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z pięknymi ariami i nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 10). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique. Popularna pieśń neapolitańska Funiculì, funiculà (nr 11), której autorem jest Luigi Denza, została skomponowana w 1880 z okazji uruchomienia w Neapolu kolejki szynolinowej, wiodącej na szczyt Wezuwiusza. Uległa ona zniszczeniu w trakcie erupcji wulkanu w 1944, lecz popularność utworu, którego refren mówi wprost: Kolejka w górę, kolejka w doł! Trwa nieprzerwanie. Ponieważ tekst został napisany w dialekcie neapolitańskim, wielu ówczesnych kompozytorów, m.in. Richard Strauss, Arnold Schoenberg czy Mikołaj Rimski-Korsakow uznało ją za utwór tradycyjny, wykorzystując popularną melodię we własnych kompozycjach. Utwór na przestrzeni lat znalazł setki interpretatorów, wśród których wymienić można obok śpiewaków operowych także m.in. Annę German Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 15). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie.