Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podc...
7 downloads
13 Views
263KB Size
Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Monika Piechaczek (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie prof. Agaty Młynarskiej-Klonowskiej. Klonowskiej. Brała udział w licznych konkursach, zdobywając laury i wyróżnienia. Regularnie koncertuje w repertuarze operetkowym, operowym, sakralnym w kraju i za granicą m. in Niemczech, Austrii, Turcji. Jest częstym gościem licznych festiwali m. in Festiwalu Kiepury, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Wiedeńskiej, Festiwalu Muzyka Epok, Letniego Festiwalu Operowego. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na między międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówk wdówka” F. Lehára. Współpracował m.in. z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Gliwickim Teatrem Muzycznym oraz Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszp Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej łodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę agrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.
www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble sonori.ensemble
prezentuje
KARNAWAŁOWA
GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Monika Piechaczek Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl
sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)
F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Wrocław)
PROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)
PROGRAM 1. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Uwertura (arr. Przemysław Winnicki) (Przemysław Winnicki)
2. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)
3. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Artystki z variete» Boni (Tomasz Tracz) • Feri (Ivo Michl)
4. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle» Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Tomasz Tracz, Ivo Michl)
5. Giacomo Puccini: GIANNI SCHICCHI – Aria «O mio babbino caro» Lauretta (Agnieszka Drożdżewska)
6. Luigi Denza: – Pieśń «Funiculì, funiculà» (Tomasz Tracz)
7. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria « Kto me usta całuje, ten śni» Giuditta (Monika Piechaczek)
8. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Scena zbiorowa «Jak bal, to bal!» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl) • chór (Monika Piechaczek)
– PRZERWA –
9. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Agnieszka Drożdżewska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)
10. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Jakże mam ci wytłumaczyć» Sylva (Monika Piechaczek) • Edwin (Tomasz Tracz)
11. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «W rytm walczyka serce śpiewa» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Edwin (Ivo Michl) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz)
12. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Izabela Strzelecka)
13. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero» chór (Agnieszka Drożdżewska, Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)
14. Frederick Loewe: MY FAIR LADY – Piesń «Przetańczyć całą noc» Eliza Doolittle (Monika Piechaczek)
15. Johann Strauss: BARON CYGAŃSKI – Couplet «Wielka sława to żart» Sándor Barinkay (Tomasz Tracz)
16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Monika Piechaczek, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)
_________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)
XIX-wieczny Wiedeń, stolica sztuki, elegancji i zabawy przeżywał rozkwit w rytm najpiękniejszych melodii operetkowych, jakie wyszły spod pióra Straussów. Niezrównanej Zemście nietoperza kroku dorównywał słynny Zigeunerbaron – Baron cygański – ponadczasowa historia łącząca żywiołowość i dynamikę cygańskiego obozowiska z elegancją i przepychem wiedeńskich salonów. Osnowę libretta stanowią zawiłe miłosno-finansowe perypetie węgierskiego wojewody Sandora Barinkaya, bogatego hodowcy świń Kalmana Żupana oraz uroczych dam – Arseny i Mirabelli. Jak wszystkie operetki Straussa każdy fragment stanowi wielki przebój, a wśród znajduje się ten bodaj największy i nieśmiertelny – słynne kuplety Barinkay’a Wielka sława to żart, książę błazna jest wart (nr 15). Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem - publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).
Fledermaus czyli Zemsta nietoperza Johanna Straussa (nr 1) to zabawna historia o temperamentnym, wiedeńskim finansiście Gabrielu von Eisenstein, który ma trafić do aresztu za uderzenie poborcy podatkowego i obrazę sądu. Tymczasem jego przyjaciel, Dr Falke organizuje wraz z młodym arystokratą – księciem Orlofskym bal. Jest to w rzeczywistości pretekst do ośmieszenia Eisensteina w ramach rewanżu za złośliwy żart swojego przyjaciela. Intryga polega na tym, że Falke wśród gości zaprasza w innych rolach domowników Eisensteina. Służąca będzie wytworną damą, żona pojawi się w masce i ma być przedstawiona jako węgierska księżna. Falkemu udaje się przekonać Eisensteina, by ten potajemnie wybrał się na bal, a w więzieniu stawił się rano. Zanim jednak hulaka von Eisenstein wyjdzie z domu śpiewa z żoną oraz służącą śmieszny tercet, w którym każdy oszukuje każdego mówiąc o tęsknocie i gorących uczuciach. Rosalinda, żona Eisensteina, rozpoznaje w czasie balu prawdziwą naturę swojego męża. Wszystko jednak wyjaśnia się rano, na końcu operetki. Carmen z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (nr 4) (Miłość jest niesfornym ptakiem) , które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową. Nastrojowa aria O mio babbino caro (nr 5) to jeden z największych przebojów opery włoskiej przełomu XIX i XX wieku. Lauretta, zakochana w Rinuccio, prosi swego ojca, tytułowego Gianniego Schicchi o pomoc w pozyskaniu spadku po wuju swego ukochanego, który swój majątek zapisał na klasztor. Przebiegłe działania powodują w ostateczności przejście majątku na niego samego, który przeznacza spadek na zamążpójście uszczęśliwionej Lauretty.
Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 2, 3, 8, 10, 11). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Kto me usta caluje, ten śni (nr 7) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man i love (nr 12) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…”
Popularna pieśń neapolitańska Funiculì, funiculà (nr 6), której autorem jest Luigi Denza, została skomponowana w 1880 z okazji uruchomienia w Neapolu kolejki szynolinowej, wiodącej na szczyt Wezuwiusza. Uległa ona zniszczeniu w trakcie erupcji wulkanu w 1944, lecz popularność utworu, którego refren mówi wprost: Kolejka w górę, kolejka w doł! Trwa nieprzerwanie. Ponieważ tekst został napisany w dialekcie neapolitańskim, wielu ówczesnych kompozytorów, m.in. Richard Strauss, Arnold Schoenberg czy Mikołaj Rimski-Korsakow uznało ją za utwór tradycyjny, wykorzystując popularną melodię we własnych kompozycjach. Utwór na przestrzeni lat znalazł setki interpretatorów, wśród których wymienić można obok śpiewaków operowych także m.in. Annę German.
Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 13). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie.
Przebojowy musical My fair lady z muzyką Fredericka Loewego to historia, u której źródła leży słynna historia o Pigmalionie. W wersji amerykańskiej akcja została przeniesiona do dziewiętnastowiecznego Londynu, gdzie językoznawca, prof. Higgins, zakłada się z przyjacielem, że przemieni uliczną kwiaciarkę w damę z wyższych sfer. Przypadkowym obiektem eksperymentu staje się Eliza Doolittle. Po serii zabawnych porażek udaje mu się to i Eliza zaczyna być podziwiana jako prawdziwa lady. Wynika to oczywiście z jej własnego czaru, którego tylko Higgins zdaje się nie zauważać. Dopiero, gdy pojawia się groźba małżeństwa z dandysem Freddym, profesor uświadamia sobie, że to właśnie Eliza jest kobietą jego życia. Ozdobą musicalu jest niewątpliwie przebojowa muzyka, wśród której pierwszeństwo oddać trzeba niezapomnianej piosence Przetańczyć całą noc (nr 14).