2017-02-04 program Karnawal

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracował m.in. z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Gliwickim Teatrem Muzycznym oraz Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Júlia Grejtáková (fortepian) słowacka pianistka, korepetytor solistów w operze w Koszycach, od 2014 związana z Operą Narodową w Bratysławie. Współpracuje także z Filharmonią w Koszycach oraz operą w Bańskiej Bystrzycy, pianistka międzynarodowego konkursu wokalnego „Musica Sacra” w Rzymie. Współtwórczyni i pianistka projektu Opera Slovakia. Występowała podczas licznych koncertów operowych z uznanymi śpiewakami operowymi oraz instrumentalistami podczas koncertów na Słowacji, w Polsce, we Włoszech, Hiszpanii, Meksyku i innych. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

prezentuje

KARNAWAŁOWA

GALA OPEROWO-OPERETKOWA S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Júlia Grejtáková (Bratysława)

P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)

PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

2. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano» Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

3. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Anna Wilczyńska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)

4. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Tercet «Ach, jakże mi serduszko drży!» Rosalinde (Anna Wilczyńska) • Adele (Agnieszka Drożdżewska) • Gabriel von Eisenstein (Tomasz Tracz)

5. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Kwintet « Hm! hm! hm!» I Dama (Agnieszka Drożdżewska) • II Dama (Anna Wilczyńska) • III Dama (Izabela Strzelecka) • Tamino (Tomasz Tracz) • Papageno (Ivo Michl)

6. Franz Lehár: GIUDITTA – Aria «Meine Lippen sie küssen so heiß» Giuditta (Agnieszka Drożdżewska)

7. Georges Bizet: CARMEN – Couplets «Votre toast, je peux vous le rendre» Escamillo (Ivo Michl) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz)

8. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle»

9. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Artystki z variété» Boni (Tomasz Tracz) • Feri (Ivo Michl)

10. Léo Delibes: LAKMÉ – ‘Duet Kwiatów’ «Vien, Mallika... Dôme épais» Lakmé (Agnieszka Drożdżewska) • Mallika (Izabela Strzelecka)

11. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Tłumy fraków» Sylva (Anna Wilczyńska) • Edwin (Tomasz Tracz)

12. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «W rytm walczyka serce śpiewa» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Edwin (Ivo Michl) • chór (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz)

13. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

14. Johann Strauss: BARON CYGAŃSKI – Couplet «Wielka sława to żart» Sándor Barinkay (Tomasz Tracz)

15. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero»

chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).

Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompo-zytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1, 9, 11, 12). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgier-skich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 2). Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z pięknymi ariami i nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 3). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique. Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 15). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie.

Fledermaus Johanna Straussa to zabawna historia o temperamentnym, wiedeńskim finansiście Gabrielu von Eisenstein, który ma trafić do aresztu za uderzenie poborcy podatkowego i obrazę sądu. Tymczasem jego przyjaciel, Dr Falke organizuje wraz z młodym arystokratą – księciem Orlofskym bal. Jest to w rzeczywistości pretekst do ośmieszenia Eisensteina w ramach rewanżu za złośliwy żart swojego przyjaciela. Intryga polega na tym, że Falke wśród gości zaprasza w innych rolach domowników Eisensteina. Służąca będzie wytworną damą, żona pojawi się w masce i ma być przedstawiona jako węgierska księżna. Falkemu udaje się przekonać Eisensteina, by ten potajemnie wybrał się na bal, a w więzieniu stawił się rano. Zanim jednak hulaka von Eisenstein wyjdzie z domu śpiewa z żoną oraz służącą śmieszny tercet, w którym każdy oszukuje każdego mówiąc o tęsknocie i gorących uczuciach (nr 4). Rosalinda, żona Eisensteina, rozpoznaje w czasie balu prawdziwą naturę swojego męża. Wszystko jednak wyjaśnia się rano, na końcu operetki. Zaplanowane z ogromnym rozmachem dzieło Franza Lehara – Giuditta, wyróżnia się spośród innych jego operetek rozmachem instrumentacji, rozmiarami i tematyką, zbliżoną choćby do historii Carmen, a więc kończącą się nieszczęśliwie. Tytułowa bohaterka porzuca szczęście przy boku męża uciekając z oficerem Octaviem do Ameryki Północnej. Tam sielanka nie trwa jednak długo, a Giuditta szukając dla siebie zajęcia zostaje tancerką nocnego lokalu. Słynna aria Meine Lippen sie küssen so heiß (nr 6) to zmienna w tempie i nastroju opowieść o powabie tańczącej kobiety i zachwycającej się nią mężczyzn. Lakmé umuzyczniona przez Leo Delibesa to historia miłości przepięknej corki hinduskiego kapłana Nilakanthy, Lakme, oraz Geralda, angielskiego żołnierza o artystycznej duszy. Rzecz rozgrywa się w Indiach, za panowania krolowej Wiktorii. Lakme wraz ze służącą Malliką biegną do lasu zrywać kwiaty – duet „Vien, Mallika... Dôme épais“ (nr 10). Ponieważ cudzoziemiec, zauroczony orientalną pięknością, naruszył zakaz wstępu do świątyni poświęconej hinduskiemu bogowi, ściąga na siebie zemstę Hindusow. Ci ostatni w czasie procesji świątecznej wbijają sztylet Geraldowi. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man i love (nr 13) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…”

Carmen z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (nr 8) (Miłość jest niesfornym ptakiem) , które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową. Uwolniona z karceru Carmen, w myśl śpiewanej przez siebie pieśni rozkochuje kolejnych mężczyzn – najpierw policjanta Don José, w drugim zaś akcie wielbionego przez tłumy toreadora Escamilla, który po kolejnym imponującym zwycięstwie w swym słynnym marszu-toaście (Votre toast, je peux vous le rendre, nr 7) opisuje uroki walki na arenie – igranie z niebezpieczeństwem, atmosferę panującą w cyrku, ale nade wszystko uwielbienie żeńskiej części publiczności. Miłość, magia, walka dobra ze złem, tajemnicze symbole przepełniają jedno z ostatnich dzieł Mozarta – operę Czarodziejski flet – Książę Tamino gotów jest natychmiast ruszać w drogę, by uratować córkę Królowej Nocy. Kłopot jest tylko z zakneblowanym Papagenem. Na szczęście pojawienie się Trzech Dam uwalnia ptasznika; rozkazują mu one zarazem towarzyszyć księciu w wyprawie. Perspektywa ta bynajmniej Papagena nie zachwyca, ale co począć? Na wszelki wypadek Damy wręczają wędrowcom czarodziejski flet i srebrne dzwoneczki. Drogę mają wskazać im Trzej Chłopcy o wielkiej mądrości. Trzy Damy żegnają przyszłych wybawicieli królewskiej córki (nr 5). XIX-wieczny Wiedeń, stolica sztuki, elegancji i zabawy przeżywał rozkwit w rytm najpiękniejszych melodii operetkowych, jakie wyszły spod pióra Straussów. Niezrównanej Zemście nietoperza kroku dorównywał słynny Zigeunerbaron – Baron cygański – ponadczasowa historia łącząca żywiołowość i dynamikę cygańskiego obozowiska z elegancją i przepychem wiedeńskich salonów. Osnowę libretta stanowią zawiłe miłosno-finansowe perypetie węgierskiego wojewody Sandora Barinkaya, bogatego hodowcy świń Kalmana Żupana oraz uroczych dam – Arseny i Mirabelli. Jak wszystkie operetki Straussa każdy fragment stanowi wielki przebój, a wśród znajduje się ten bodaj największy i nieśmiertelny – słynne kuplety Barinkay’a Wielka sława to żart, książę błazna jest wart (nr 14).