Amber Kell - Moon Pack Series 02 - Baiting Ben

Rozdział 1 Benjamin Sallen wszedł do klubu z szeroko otwartymi oczami i pełnym nadziei sercem. Co bardziej fascynujące, był to rzut monetą; migające światła, napływ półnagich tańczących ciał wijących się na parkiecie albo skąpo ubrani kelnerzy krążący wokół z tacami pełnymi jedzenia. Po wypełnieniu niezliczonych wniosków potwierdzających jego status zmiennego, wreszcie mógł przejść przez drzwi klubu. Jego wzmocnione zmysły pochłaniały wirujące w powietrzu zapachy, smakując na końcu języka posmak słodyczy, pożądania i seksu. Nigdy tak szybko nie zrobił się tak twardy, ale feromony wypełniające powietrze sprawiały, że każdy chciał seksu. Ben przyszedł tu w poszukiwaniu partnera, ale w tej chwili zadowoliłby się gorącym, spoconym seksem z jakimś nieznajomym, jeśli to oderwałoby go od krawędzi. Jakby w odpowiedzi, jego penis próbował wydostać się z rozporka jego ulubionych dżinsów. Zastanawiał się, czy to był tego rodzaju klub, w którym był pokój dla wygody jego członków. Ben odskoczył, kiedy leopardołak przycisnął swojego towarzysza do ściany i zaczął go na sucho posuwać. Może nie potrzebowali prywatnej przestrzeni. Potrząsając głową, przeszedł przez parkiet w kierunku baru. Jego gardło było wysuszone, a dzisiaj nie musiał pracować. Jego praca jako niezależnego biegłego księgowego pozwalała mu pracować w dowolnych godzinach i zapobiegała odpowiadaniu na kłopotliwe pytania, dlaczego nie mógł pracować blisko pełni księżyca. Po miesiącach zadomawiania się w nowym środowisku i życiu bez sfory , pragnął dotyku innego zmiennego. Nawet przypadkowe zetknięcia ciał innych zmiennych na parkiecie pomogło ukoić jego samotne zwierzę. Pomimo opuszczenia swojej alaskiej sfory raptem pół roku temu, desperacko pragnął towarzystwa innych mu podobnych. Polowanie podczas pełni księżyca już nie było tym samym bez sfory; straciło swój blask, a zdobyczą jaką potrafił złapać były raczej króliki, niż dorodne jelenie. Wykupienie karty członkowskiej w klubie było jego szansą na nowe życie. Jeśli poznałby się i sparował z miejscowym łakiem, mógł walczyć o akceptację w sforze. Nawet, gdyby złączył się z innym wolnym wilkiem, grupa złożona z dwóch będzie o wiele lepsza niż złożona z jednego. Wolne istoty nie przeżywały zbyt długo w wielkim, złym świecie, szczególnie te niewielkie. Jak na zmiennego, Ben ze wzrostem metr siedemdziesiąt pięć był raczej niski. Obwiniał za to swoją ludzką matkę. Gdyby był pełnokrwistym wilkiem spokojnie osiągnąłby metr osiemdziesiąt dwa. Przynajmniej potrafił się zmienić. Słyszał o pół-krwi zmiennych, którzy nie potrafili się zmienić, ale wciąż czuli zew księżyca. Ben rozstrzygnął, że musieli być w jakimś rodzaju piekła, a on miał na tyle szczęścia, że nie był jego częścią. Używając swoich małych rozmiarów, Bez prześlizgnął się przez tłum do długiego, drewnianego baru, zajmującego większość ściany. Barmanem był elegancki mężczyzna, który poruszał się z płynnością zmiennego kota. "Coś podać?" Barman mrugnął swoimi długimi rzęsami spod pary przenikliwych, zielonych oczu. "Oprócz mnie." Ben zaśmiał się pod nosem. "Rum z colą poproszę."

"Ooo, jaki uprzejmy." Dłonie barmana poruszały się tak szybko, że ruch był zamazany. Teatralnym gestem postawił przed Benem drinka. "Coś jeszcze?" Uśmiechając się do siebie, włożył napiwek dla słodkiego kota do przeznaczonego do tego słoja. "Nie teraz, ale dam ci znać, jeśli to się zmieni." Nie zmieni się. Szukał kogoś ze swojego rodzaju. W jego bardziej szalonych czasach, kot byłby pierwszym wyborem, ale teraz szukał czegoś bardziej trwałego. Ben chciał partnera. Nie mógł go mieć, tam skąd pochodził. Podczas Wielkiego Znakowania żaden z wilków nikt nie zgłosił do niego swojego roszczenia. Może gdyby Dillon był w domu, wszystko byłoby inaczej. Może. Obraz wysokiego, ciemnego wilka z zielonymi niczym las oczami błysnął w jego umyśle, ale Ben odepchnął go jak najdalej razem ze wszystkimi uczuciami i potrzebą. Dillon był częścią jego przeszłości a dzisiejszy wieczór miał zabezpieczyć jego przyszłość. "Witaj słodziutki." Zabrzmiał za nim szorstki głos. Ben odwrócił się, by zobaczyć ogromnego mężczyznę z lodowato czarnymi oczami patrzącymi na niego, jakby był najlepszym kawałkiem mięsa, jaki chciałaby pożreć. "Um. Cześć." Posłał mu uprzejmy uśmiech i zmienił pozycję, by spojrzeć na drugiego mężczyznę. Zapach udowodnił mu, że mężczyzna był również wilkiem, ale bez żadnego ewentualnego partnera. Nie wydzielał odpowiedniego zapachu. Ben był w szoku, gdy mężczyzna owinął wokół niego rękę. "Co byś powiedział na to byśmy ty i ja poznali się lepiej? Jestem Ned. A ty jak masz na imię?" Było to bardziej stwierdzenie, niż pytanie, gdy mężczyzna ściągał go ze stołka barowego i prowadził w kierunku wyjścia.. "B-Ben." Panika zagnieździła się w jego klatce piersiowej. Super, pierwszy raz był w klubie i już był w kłopotach. Dlaczego zawsze jemu to się przytrafiało? Wszystko co chciał, to poznać wilkołaka z jego marzeń i ustatkować się, a nie zostać porwanym przez Neandertalczyka. "Tu jesteś, dziecinko. Ned, dzięki, że go znalazłeś." "Thomas." Ręka Neda ześlizgnęła się z ramion Bena tak szybko, że ten stracił równowagę, sprawiając że potknął się o mówiącego. Silne ramiona owinęły się wokół niego, otaczając go w podnoszącym na duchu uścisku. Miał dziwne wrażenie powrotu do domu. "Cześć, dziecinko." Ben doznał wrażenia śmiejących się, orzechowych oczu i szerokiego, białego uśmiechu zanim został wciągnięty w gorące objęcia i pocałowany jak nigdy dotąd w swoim życiu. Gorąco wybuchnęło w jego ciele. Jęcząc, przysunął się bliżej mężczyzny, napierając na niego swoją erekcją. Mężczyzna nazywany Thomasem był długi, twardy i idealny przy nim. Zapach mokrej rosy na trawiastej łące wypełnił jego zmysły. Zwalczył pragnienie zawycia na prawidłowość jego zapachu. Jego. Nieznajomy odsunął się. Ben warknął, jego dziąsła płonęły, kiedy jego zęby wydłużyły się, gotowe by ugryźć. Jego wilk chciał oznaczyć tego mężczyznę, tak by każdy mógł to zobaczyć. Jak śmiał się odsunąć, był jego! Zwalczył swoje instynkty każące mu wziąć mężczyznę jak osłabionego jelenia. Ugryźć go, pieprzyć i upewnić się, że każdy widział, że jest zajęty. Wystraszony agresją

swoich myśli, Ben odsunął się. "Chyba jest twój." Powiedział Ned gdzieś za nim. "Powinieneś mieć go bardziej na oku, zanim jakiś łowca partnerów ci go ukradnie." Słowa oddalały się razem z mężczyzną, którego pochłonął tłum. Próbując podporządkować sobie swojego dziwnie agresywnego wilka, Ben odrobinę potrząsnął głową. Jako jeden z najmniejszych członków sfory, był zaskoczony nagłym impulsem oznaczenia tego mężczyzny. Nadzieja wybuchła w nim, gdy zastanawiał się, czy właśnie nie znalazł tego, czego szukał. Jakaś mała jego część zaprotestowała, że ten mężczyzna nie był przecież Dillonem. Ben bezlitośnie powstrzymał to i zwrócił uwagę na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę, który wyglądał jak model ze znanego magazynu, z rodzaju tych, które czyta się jedną dłonią. *** Thomas spojrzał w dół na ślicznego rudowłosego wilka i prawie się spuścił. Złote oczy, orli nos, wargi tak wydatne, że heteroseksualny mężczyzna mógłby śnić o nich nocami. Widział piękniejszych mężczyzn, jego Alfa miał najpiękniejszego mężczyznę na tej planecie, ale tamten nie był istotny. Partner. Słowo zostało wyszeptane w jego umyśle, wiadomość od jego wewnętrznego wilka. Wszystko mieściło się w miejscu, zapachu, atrakcyjności, wspaniałym pocałunku. Nie było wątpliwości, że ten mały wilk u jego boku był jego partnerem. "Mam na imię Benjamin" powiedział śliczny mężczyzna podając mu dłoń. "Thomas Moon." Czekał, by młodszy wilk zatytułował się swoją przynależnością. W kulturze wilków nazwiskiem była nazwa sfory do której się należało. Kiedy młodszy wilk nie podzielił się z nim tą informacją, zdecydował, że subtelność w stosunku do jego partnera będzie stratą czasu. Po prostu zapytał "Gdzie twoja sfora?" Chłód pojawił się w złotych oczach Bena. Mniejszy wilk odsunął się, dopóki nie było między nimi komfortowej przestrzeni. Thomas zwalczył chęć chwycenia Benjamina i przyciągnięcia w jego ramiona, gdzie należał. "Opuściłem moją sforę. Mam status wolnego wilka." Strach przejął duszę Thomasa. Wolne wilki były niebezpieczne. W większości przypadków wilki były wolne, bo coś było nie tak z ich psychiką, co nie pozwalało im przebywać ze sforą. Albo sfora znalazła w wilkach coś, co jej nie pasowało i wyganiała je. Rzadko był jakiś dobry powód, by wilk podróżował samotnie. Rozglądając się, Thomas uświadomił sobie, że nie mogą rozmawiać o czymś tak ważnym w zatłoczonym klubie. Potrzebowali prywatności. "Chodź ze mną." Nieufność pojawiła się w oczach Bena. Mądry facet. "Chcę tylko pogadać. Zostawię nawet otwarte drzwi, więc będziesz mógł wyjść, kiedy będziesz chciał." Obiecał. Nie chciał go wystraszyć, ale naprawdę wolał porozmawiać z nim w jakimś cichszym miejscu.

Po długiej chwili jego partner skinął głową. "Dobra." *** Ben podążył za przystojniakiem po małych schodkach. Trochę dziwne było widzieć sforę w miejskim środowisku. Dorastanie w dziczy na Alasce nie przygotowało Bena na dziwność miejskich wilków. Mężczyzna idący przed nim wyglądał kosmopolitycznie i układnie jak wilcza wersja Jamesa Bonda. Mrowienie ogarniało kręgosłup Bena od góry do dołu gdy patrzył na ten świetne pośladki napinające się przed nim na schodach. "Przestań patrzeć na mój tyłek." "Nie." Odpowiedział Ben. "Za bardzo podoba mi się ten widok. Jeśli nie chcesz, żebym się na ciebie patrzył, to musisz przestać być taki cudowny." Był zaskoczony własną śmiałością, ale i zadowolony, kiedy Thomas odwrócił głowę, by rzucić mu krótki, zadowolony uśmiech, zanim kontynuował wspinanie się po schodach. Zachwycający mężczyzna w wysadzanej klejnotami obroży zatrzymał Thomasa u szczytu schodów. "Thomas, musisz powiedzieć Silverowi, że nie potrzebuję ochroniarzy śledzących każdy mój krok. Już praktycznie się o nich potykam. Proszę, proszę zainterweniuj." Olśniewająca istota ściskała kurczowo dłonie Thomasa, gdy go błagała. "Nie, Anthony. Potrzebujesz ochrony." Ben czuł się źle z powodu tego piękna. Twarz Anthony'ego wyrażała taki smutek, że poczuł jak jego własne serce ściska się z sympatii. Te smutne oczy obejrzały się i spoczęły na Benie. "Znalazłeś swojego partnera." Z zawrotną zmianą nastoju blondynek uścisnął mocno Thomasa. Warkot narósł w gardle Bena, ale został niespodziewanie zaskoczony, gdy Anthony uwolnił Thomasa i rzucił się na Bena. Szczupłe ramiona owinęły się na nim, jak przytulny kocyk. Uczucie intensywnego dobrego samopoczucia sączyło się przez jego ciało jak narkotyk. Mężczyzna pachniał jak żywy las, wilgotna gleba, zielona pola i stare dęby. Anthony pachniał jak dom, nawet jeśli dom był bardziej drzewami otulonymi przez śnieg niż jak pachnący, ciepły las. Ben zanurzył twarz w pięknej szyi i wciągnął powietrze. Stres, którego nawet nie był świadomy, zniknął, zostawiając go uspokojonego i prawie nieprzytomnego z ulgi. Niski warkot przerwał jego spokój. "Sugeruję, żebyś puścił mojego partnera, zanim wyrwę ci ręce i cię nimi stłukę." Głos był tak głęboki i wibrujący, że mógł prawie poczuć silny gniew ukryty za wypowiedzonymi słowami. Blondynek wysunął się z jego objęć. "Uspokój się, ważniaku, właśnie witałem partnera Thomasa." Patrząc jak słodki, piękny mężczyzna podchodzi spokojnie do psychola co najmniej dwa razy od niego większego, palce Bena zwinęły się z pragnienia zapewnienia Anthony'emu bezpieczeństwa. Groźna pozbawiona rękawów koszula mężczyzny eksponowała szerokie bary i ramiona zbudowane z grubych mięśni. Jego szare oczy były koloru zimowego alaskiego nieba i tak

samo ciepłe. Instynkty opiekuńcze Bena wzrosły, dopóki nie zobaczył, jak mężczyzna odwraca się i patrzy na kształtnego blondynka z wyrazem kompletnego uwielbienia. To było jak patrzenie na roztapiającą się przed nim górę lodową. Jedna masywna ręka owinęła się wokół Anthony'ego przyciągając go bliżej w czułym uścisku. Anthony uśmiechnął się. Stając na palcach, umieścił na granitowym, szorstkim policzku delikatny pocałunek. "Zapłacisz mi za tego ważniaka." Powiedział olbrzym. Blondynek nie wyglądał na ani trochę poruszonego. Beztrosko klepnął swojego kochanka w mocno zbudowane ramię, mrugając swoimi pięknymi oczami. "Czekam na to." Ben wpatrywał się w to wszystko zafascynowany. Energia emanująca z mężczyzny była siłą Alfy ale była oczywista dla każdego, kto dowodził w tym związku. Wielka łapa sięgnęła ku niemu."Jestem Silver Moon, Alfa Sfory Moon. Thomas jest moją prawą ręką." "Benjamin." Widząc zdziwienie na czole Alfy, musiał wyjaśnić. "Jestem wolnym wilkiem." Silver zesztywniał. "Dlaczego?" "Mieliśmy właśnie o tym pogadać, kiedy twój partner zatrzymał nas, żeby błagać o odesłanie ochroniarzy i obmacywać nasze ciała." Mówiąc to, Thomas złapał Bena za rękę i ciągnął go wzdłuż korytarza. Ben poczuł chłód na myśl, że jego partner dosłownie rzucił ślicznego blondynka wilkom na pożarcie. Zaparł się na piętach, przygotowując się na wyskok. Afla mógł go zabić, ale czuł dziwną opiekuńczość względem ślicznego chłopaka, który pachniał lasem. Zamiast warknąć, Silver odrzucił do tyłu głowę i zaczął się śmiać. "Wy dwaj idźcie podyskutować, a ja wyjaśnię mojemu upartemu partnerowi, dlaczego potrzebuje tylu strażników." Alfa warknął lekko na szczupłego blondynka, który ledwie sięgał do jego ramienia. "Nie-nie zamierzasz go skrzywdzić, prawda?" Ben nie mógł nic na to poradzić. Martwił się o bezpieczeństwo mniejszego mężczyzny przy jego ogromnym partnerze. Alfa nie okazywał złości, ale Ben miał wystarczające doświadczenie z Alfami, by wiedzieć, że ich humory były zmienne jak wiatr. Anthony posłał mu ogromny uśmiech. "Jesteś taki słodki. Ale Silver nigdy by mnie nie zranił. Witaj w sforze." Silver warknął. "Nie pozwoliłem ci witać nikogo w mojej sforze. To ja jestem Alfą i to ja witam albo nie." Kurde, to wyglądało jak prawdziwa walka. Słodki wyraz twarzy opuścił blondyna, co sprawiło, że jego błyszczące oczy zmieniły się w lite, zanim odwrócił się do swojego partnera. Mógł przysiąc, że widział w nich błyszczące światło. "Cholera." Wyszeptał za nim Thomas. Ben był wolno odciągany od sprzeczającej się pary. Mógł powiedzieć, że mężczyzna chciał go usunąć z linii ognia.

"Och, a więc to jest twoja sfora? Wychodzi na to, że ja jestem tylko jakąś maskotką. A ja głupio wierzyłem, że jesteśmy partnerami w tym związku. Więc daj mi znać, jaka jest twoja decyzja, a potem koleś, ja zdecyduję, czy jesteś mile widziany w moim łóżku." Gwałtownym ruchem trzasnął drzwiami, którymi niedawno wyszedł. "Kurwa." Alfa łypnął na Thomasa. "Niech on kurwa będzie twoim partnerem, bo jak widać, nie ma żadnego sposobu, bym mógł powiedzieć mojemu, że go nie zatwierdziłem." Rzucając im ostatnie lodowate spojrzenie, ogromny Alfa popędził za swoim mniejszym partnerem. "Cóż, to było pouczające." Powiedział Thomas patrząc na Bena z szerokim uśmiechem. Wygląda na to, że Anthony potrafi wyczuć partnerów." "Dlaczego on tak cholernie dobrze pachnie?" Zapytał Ben, podążając za swoim partnerem wzdłuż korytarza. Nie chciał sprawić błędnego wrażenia, ale cholera! "Nie miej mi tego za złe. Znaczy, ty pachniesz wspaniale, ale on pachnie jak żyzna gleba i dom." Thomas kiwnął głową i rzucił mu znaczący uśmiech. "Matka Anthony'ego jest leśną wróżką. Wciąż nie wiem, kim jest jego ojciec. Jedno ostrzeżenie. Wąchaj go na odległość. Wszyscy tak robimy." Ben kiwnął głową. "Na odległość. Rozumiem." Był przekonany, że nie chciał podpaść Alfie, nawet jeśli jeszcze nie dołączył do sfory. *** Thomas szedł w milczeniu do swojego apartamentu. Wiedział, że z aprobatą Anthony'ego, jego partner będzie zaakceptowany w sforze. Zazwyczaj odbywało się spotkanie określające, czy nowy partner pasuje do hierarchii sfory, lub czy muszą dołączyć do innej wilczej sfory. Miał wrażenie, że Anthony skróci cały ten proces. Pomimo wszystko, Silver nie chciał być odseparowany od swojego pięknego chłopaka, a Anthony był bardziej niż uparty. Partner Alfy może i nie był wilkiem, ale był potężny sam w sobie. Czując się lepiej z powodu relacji, Thomas przepuścił w drzwiach słodkiego rudowłosego. "Każdy z nas ma swój apartament. Im wyżej w hierarchii, tym lepsze zakwaterowanie, ale nikt nie ma złych warunków. Niektórzy wolą mieszkać w swoich własnych mieszkaniach, poza domem sfory, ale zachęcamy najwięcej z nich jak się da, by zamieszkali tutaj." Ben kiwnął głową. "Wyobrażam sobie, że ciężko w wielkim mieście mieć na każdego oko. Jest tu więcej, niż jedna sfora?" "W okolicy są cztery watahy, ale w mieście jest tylko sfora Moon, a Silver nadzoruje cały Północny Zachód. Wielu uważa go za najsilniejszego w Stanach. Anthony, którego przed chwilą poznałeś, jest architektem i obecnie buduje hotel dla wszystkich paranormalnych istot." "Mądrze." Thomas przytaknął. "Jesteśmy z niego naprawdę dumni. Nie był zbyt chętny, by zostać partnerem Silvera, bo parę lat temu stracił kochanka, ale już się zadomowił. Jak mogłeś zauważyć, wciąż mają parę ważnych kwestii do uzgodnienia. My nie będziemy mieli takich problemów."

Patrzył, jak jego chłopak nastroszył się, jak zwierzę chcące wyglądać na większe. "A to dlaczego?" W oczach Bena błyszczało wyzwanie. Cholera, przez to jego fiut stanął i zwrócił na siebie uwagę. "Bo chociaż jestem z nas dwóch większy, to myślę, że równomiernie i rozsądnie rozłożymy siły w naszym związku. Problem z Alfą i jego partnerem polega na tym, że posiadają różne rodzaje magii. Silver ma parę kwestii co do posiadania partnera, który jest silny, ale wygląda jakby zwykły wiatr mógł mu skopać tyłek i dlatego zazwyczaj ma całą świtę ochroniarzy. Nawet nie chcę wiedzieć, gdzie byli dziś wieczorem. Silver zamierza przekazać komuś parę ostrych słów." Sądząc po zadowolonej minie Bena, Thomas mógł powiedzieć, że będzie między nimi dobrze. Rzadko spotykał kogoś, kto by tak do niego pasował już od pierwszego wejrzenia. Widok chłopaka w uścisku Neda prawie wytrącił go z równowagi. Na szczęście drugi wilk szybko uwolnił swój uścisk na Benie. Zrobił sobie mentalną notatkę, by pogadać z Silverem o coraz bardziej agresywnym zachowaniu Neda. Jeśli to się utrzyma, będą go musieli wykopać z klubu. Miejsce może i służyło zmiennym do poznawania się, ale było także miejscem, gdzie powinni czuć się bezpiecznie. Nie mogli pozwolić sobie na kogoś, kto straszy klientów. Panika na twarzy Bena kazała ruszyć mu na ratunek, nawet zanim dowiedział się, że są partnerami. W każdym razie i tak nikt im nie przeszkodzi. Otworzył drzwi do apartamentu i po odwieszeniu kurtek, wskazał swojemu partnerowi kanapę. Thomas dotrzymał obietnicy i zostawił drzwi nie zamknięte na klucz. "Usiądź, dziecino." Wiedział, że jego wzrok był zdziczały, ale był zdeterminowany, by najpierw dowiedzieć się więcej o swoim partnerze, zanim przyszpili go do ziemi, oznaczy i upewni się, że są złączeni na wieki. Ben zatopił się w miękkich poduszkach, jego oczy rozszerzyły się z ostrożnością. "Musi być dobra do drzemki." Powiedział, gładząc miękki materiał. Tomas miał przelotną wizję Bena robiącego to samo z nim. Palce rudowłosego były długie, eleganckie i chciał, by owinęły się wokół jego fiuta bardziej, niż chciał czegokolwiek innego w swoim życiu. Odepchnął te myśli używając całych pokładów powściągliwości. "Chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej o tobie. Jeśli zamierzamy być partnerami, to powinniśmy poznać nasze upodobania, twój wiek, powód, dla którego opuściłeś swoją sforę i jak zarabiasz na życie." Ben skrzywił się odrobinę. "Pewnie nie możemy najpierw się pocałować, a potem odpowiedzieć na pytania?" Thomas zaczął się śmiać. Przysunął się i położył dłoń na nodze Bena. "Wiesz co, śliczny? Za każde pytanie na które odpowiesz dostaniesz buziaka." Wiedział, że to pewnie okropny pomysł, ale myśl o nie dotykaniu tego mężczyzny w przeciągu paru następnych sekund go zabijała. Zarówno jego wilcza, jak i ludzka strona chciała tego mężczyzny z niespotykaną potrzebą. "Zgoda." Zgodził się szybko Ben. "Mam dwadzieścia pięć lat." Kłamałby, gdyby nie miał nadziei, że jego przyszły partner zacznie od czegoś bardziej osobistego. Dał odpowiedź, na jaką to zasłużyło. Thomas pochylił się i cmoknął go w policzek. "To nie był pocałunek."

"Niewielka odpowiedź to niewielki pocałunek. Poza tym, jesteś jeszcze dzieckiem. Mam przy tobie setki lat." "Wow." Oczy Bena zrobiły się szerokie, zastanawiając tym Thomasa, czy wiek będzie między nimi jakimś problemem. Ogólnie łaki nie martwiły się wiekiem, bo żyły naprawdę długo. To co było barierą wiekową nie po pokonania u ludzi, u zmiennych nie miało najmniejszego znaczenie "Czy ta różnica wieku jest dla ciebie problemem?" "Nie, po prostu byłem zaskoczony." "Ta, to naprawdę przekonujące." Ben wywrócił oczami. "Daj mi chwilę, na przystosowanie się, dobrze? Nie każdy dowiaduje się, że jego partner jest tyle starszy od niego." Partner. Thomas uśmiechnął się na to słowo. Pochylił się, wsuwając palce we włosy Bena i złapał jego głowę w silnym uścisku. "Sądzę, że jestem ci winien kolejny pocałunek, by przekonać cię do moich zalet jako potencjalnego partnera." "Tak, sądzę, że jesteś." Tym razem pocałunek nie był cnotliwy, lekki, ani przelotny. Tym razem Thomas badał kształt i rozmiar migdałków Bena. Brał usta Bena jak spragniony mężczyzna, szukający ostatniej kropli wody na pustyni. Jeden pocałunek zamienił się w dwa, dopóki seksowny rudzielec nie leżał pod nim bez koszulki. Thomas przegryzał i ssał smutki mniejszego mężczyzny. Zadowolony z jego reakcji, kontynuował, nakrywając w dłoni wybrzuszenie na spodniach swojego partnera, kiedy Ben zwinął się pod jego dotykiem. "Pieprzyć pytania, muszę poczuć cię wokół mnie." Thomas zamarł, gdy nieproszona myśl pojawiła się w jego umyśle. "Będziesz na dole, prawda? Nie mam nic przeciwko leżeć od tej pory pod spodem, ale teraz muszę cię oznaczyć." Ledwie oddychał, czekając na odpowiedź chłopaka. "Nie zawsze będę na dole. Ale tej nocy jestem cały twój." Ben ochylił się i pozwolił ustom Thomasa przejąć kontrolę. Nie mogąc powstrzymać potrzeby kontaktu nagiej skóry o skórę, dotyk Thomasa był pewny i stanowczy, gdy szybkimi, oszczędnymi ruchami rozbierał swojego partnera, zanim zrzucił własne. Ledwie mignęła mu gładka, biała skóra z warstewką rudych włosów, zanim okrył młodszego mężczyznę swoim ciałem. "Ej, nawet nie mogłem sobie popatrzeć." Zaprotestował Ben. "Dlaczego miałbyś przejmować się patrzeniem, skoro lepiej jest poczuć?" Warknął Thomas przesuwając swoim ciałem po ciele Bena i wysyłając wzdłuż jego kręgosłupa rozkoszne dreszcze.

Był ostrożny, nie obciążając całkowicie młodszego mężczyzny swoją wagą. Nie chciał zgnieść swojego nowo znalezionego partnera. Chciał się z nim związać. *** Fiut Thomasa na jego brzuchu był twardy i długi, jedwabista główka zostawiała na jego nagiej skórze mokre pocałunki. W przeciwieństwie do swojego partnera, Ben był stosunkowo pozbawiony włosów na torsie, jedynie z odrobiną jasnych włosków na rękach i nogach. Część jego pół-rasowego statusu, to było zawsze przyczyną krępującego wpatrywania się w niego przez inne wilki podczas pełni księżyca, oprócz Dillona, którego spojrzenia nigdy nie było krępujące, a potrzebujące. Przez to zawsze był twardy i dlatego zmieniał się z dala od niego. Wystarczająco ciężko było przemienić się, gdy było się wilkiem tylko w połowie, a było jeszcze trudniej, gdy twoja koncentracja była skupiona na penisie. "Tak dobrze jest cię czuć." Niski głos Thomasa oderwał Bena od smutnych myśli na temat jego poprzedniej sfory. Teraz była kolej na nowy początek. Nowy początek ze wspaniałym mężczyzną, który chciał go nie tylko jako partnera, ale także w każdy inny możliwy sposób. Dillon był przeszłością i tam miało już zostać. Żale nigdy nikomu nie przysłużyły. Ben zacisnął brzuch i wtulił swojego penisa w Thomasa, który w odpowiedzi zadrżał. "Rób tak dalej, a nie będzie żadnych pytań o to, kto będzie na górze. Dojdę, zanim się w tobie znajdę." Chichocząc, Ben złapał za tyłek Thomasa i przyciągnął go bliżej, poddając się pokusie pocałowania tych bajecznych warg. Wargi napierały na siebie, usta otwierały, by pozwolić językom splatać się nawzajem. Penis Bena pulsował w reakcji na uczucie i smak drugiego mężczyzny. Thomas chwycił go mocno u podstawy i oderwał usta od Bena. "Nie dochodź jeszcze. Chcę być w tobie, kiedy to zrobisz." "Więc lepiej się pospiesz." Thomas uwolnił go i poderwał się na nogi. Wyciągnął dłoń i pomógł Benowi wstać, coś dobrego, odkąd opuściła go cała racjonalność. Ten wilkołak zabrał całą jego uwagę i mógł myśleć wyłącznie o następnym dotyku. "Sypialnia. Nawilżacz." Te dwa słowa sprawiły, że Ben również się poderwał dołączając się do swojego partnera. "Możemy wypróbować kanapę innym razem." Zgodził się. Niski, nieprzyzwoity śmiech wydobył się z ust wytwornego mężczyzny. "Liczę na to." Wciąż trzymając się za ręce pospieszyli do sypialni. Ogromne łoże z ciemnego drewna ozdobione na wezgłowiu skórą od razu przyciągało wzrok. Ben rzucił mu pobieżne spojrzenie zanim rzucił się na materac. Leżąc, kiwnął palcem na swojego towarzysza życia. "Chodź tu, przystojniaczku." "Kto by pomyślał, że takie nieśmiałe maleństwo okaże się zwierzęciem w sypialni?" "Nie jestem nieśmiały." Powiedział z uśmiechem Ben. "Po prostu nie jestem dupkiem. Poza tym, obaj wiemy, że jestem zwierzęciem w wielu miejscach, nie tylko w sypialni. Ale możemy

zacząć tutaj." Po rzuceniu mu gorącego spojrzenia, Thomas sięgnął do szafki nocnej i wyjął z niej butelkę nawilżacza. Ben spojrzał na etykietkę. "Niezłe." Powiedział w aprobacie. "Dla mojego partnera wszystko, co najlepsze." Wątpił, że to czekało na niego cały ten czas, ale nie chcąc zepsuć nastroju, zwabił swojego kochanka bliżej. Bena nie obchodziło, kto dzielił łóżko z Thomasem, ale odtąd nikogo innego w nim nie będzie. Tak działało partnerstwo, przynajmniej na Alasce. Musiał dowiedzieć się, jakie tu panują obyczaje. Chociaż będąc szczerym, nic go nie obchodziło. Nie zamierzał dzielić się Thomasem. Musiał znaleźć jakiś dobry sposób, by przekazać te informacje drugiemu mężczyźnie. W końcu. "No to chodź i pokaż mi, co potrafisz zrobić ze swoim ulubionym nawilżaczem." Z niecnym uśmiechem Thomas dołączył do swojego partnera. *** Patrzenie na bladą skórę tego pięknego mężczyzny na jego granatowej narzucie prawie wystarczyło, by Thomas doszedł nawet bez dotykania klejnotu na jego łóżku. Cholera, myślał o zachwycającym mężczyźnie już przy barze. Teraz, bez ubrań to było już za dużo. Bez przykrycia, Thomas mógł zrozumieć drapieżnika pod nim. Pierwszy raz w życiu został opanowany przez siłę innego wilka. Mając nadzieję, że Ben nie widzi jego drżących dłoni, Thomas odkręcił tubkę nawilżacza i dwoma palcami porządnie rozsmarował go na swoim trzonie. Bez słowa Ben odwrócił się na brzuch, podciągnął się na kolana i zaprezentował swój przepiękny tyłek. Thomas prawie doszedł. Znowu. Zaśmiał się odrobinę szorstko, nie mogąc powstrzymać radości. "Jak będziesz tak dalej robił, to będzie to najkrótsze oznaczenie w całej historii." Ben zaśmiał się. "Pospiesz się albo skończę bez ciebie." Mógł zauważyć, jak jego partner sięga do swojego długiego, cudownego fiuta. Odrzucając całkowicie rozwagę, Thomas rzucił się na Bena. "Mam cię." Jego partner zakołysał biodrami. "Miałeś mnie już wcześniej." Thomas klepnął go w pośladek. "Nie psuj zabawy." "Tak jest, proszę pana."

Prychnął. Nie mógł przypomnieć sobie, kiedy ostatnio miał w łóżku zabawę. Gorący, spocony seks tak, ale nie zabawę. Wsuwając pierwszy palec w ciasny otwór Bena, dał swojemu partnerowi chwilę na zrelaksowanie, poruszał nim czekając, aż Ben się przyzwyczai. "Kolejny." Stęknął Ben. Thomas wsunął następny palec, posuwając dwoma, dopóki młodszy mężczyzna się nie rozluźnił. "Gotowy na mojego fiuta?" Ben przytaknął. "O tak, daj mi go." Przyciskając usta do pokrytego piegami ramienia, Thomas ustawił czubek swojego penisa przy wejściu swojego partnera i wolno napierał na nie, dopóki jego jądra nie dotknęły pośladków Bena. Równoczesne westchnięcia pochodzące od kochanków wywoływały napady chichotów. "Przestań." Warknął Thomas. "Sprawiasz, że dochodzę." Bycie w nim, kiedy się śmiał wywoływało dziwne uczucia. Uśmiechając się przy plecach partnera, Thomas wolno pchał biodrami, dopóki Ben nie zaczął krzyczeć. "Szybciej!" Chętny wyświadczyć mu tę przysługę, wpychał się szybciej w uległe wnętrze młodszego mężczyzny, pozwalając naturze i radości ze znalezienia swojego partnera zwiększyć prędkość i głębokość pchnięć. Mimo, że Thomas pragnął to przedłużyć wkrótce poczuł, że jest blisko. Sięgając, objął swojego partnera, pozwalając mu się w siebie wtulić, kiedy wciąż się w nim poruszał. Wysunęły mu się kły i poddając się potrzebie swego wilka, Thomas ugryzł wrażliwą skórę między ramieniem, a szyją. Ben krzyknął. Wilgoć wypełniła dłoń Thomasa, gdy mięśnie mniejszego mężczyzny zacisnęły się na jego penisie, wywołując jego własny orgazm. Wyjąc, wpompował nasienie w ciasny tyłek partnera. Padli razem na łóżko. Thomas ledwie pamiętał by przekręcić się na bok, by nie zgnieść swojego chłopaka. Delikatnymi ruchami wysunął się z Bena i polizał ranę, którą mu zrobił. "Mój, mój partner." Powiedział, przerywając ciszę. Mógł wyczuć wspólne bicie ich serc, dziki rytm dwóch istot desperacko pragnących stać się jedną. "Wow." Szept Bena wywołał szeroki uśmiech na jego twarzy. "Czasem opłaca się być z kimś doświadczonym." Powiedział skromnie Thomas. "Chyba nie chcę wiedzieć, gdzie zdobyłeś całe to doświadczenie." Głos Bena był niewzruszony, ale odrobinę smutny. Thomas przyciągnął swojego chłopaka, wtulając go w swoje ramiona. "Nie myśl o tym, skarbie. Wiesz, że odkąd jesteśmy razem, nie będę miał już nigdy nikogo innego." "To dobrze. Nie wiedziałem, jak to jest w twojej sforze. Zastanawiałem się, jak powiedzieć

ci, że będziesz już tylko ze mną." Delikatne palce zaplątały się we włosy na klatce piersiowej Thomasa. "Bo jeśli zabawisz się z kimś innym, to upewnię się, że to była ostatnia rzecz, którą zrobiłeś." "Ał!" Kępka włosków była teraz między palcami Bena, już nie przyłączona do torsu mężczyzny. "Zaborczy wilczek." Powiedział, czule trącąc nosem o nos swojego chłopaka. "Pozwól, że pójdę po szmatkę, by nas umyć." Kilka minut później, dwa umyte i przytulone wilki zapadły w pierwszy sen jako towarzysze życia.

Rozdział 2 Ben wślizgnął się na stołek barowy i rzucił barmanowi uśmiech. "Hej, Dare, mogę dostać szklankę wody?" "Już się robi, Ben." Życzliwy barman postawił przed nim szklankę, mrugnął okiem i odszedł. Typowa sobota, nawet przed szesnastą bar był oblegany przez klientów i ich gości. Ben skończył wcześniej ze swoimi klientami i teraz czekał na swojego partnera. Ostatnie dwa tygodnie minęły mu na gorącym seksie i tworzeniu więzi. Spanie w ramionach Thomasa było główną atrakcją dnia. Nie przestawało go zaskakiwać, że jego partner był taką przylepą. Czasami było mu za gorąco w tym całym cieple jego towarzysza, ale szczęśliwie spał w tym morzu ognia, jeśli to oznaczało, że ten duży mężczyzna był blisko. Thomas był wszystkim, czego kiedykolwiek chciał w partnerze; silny, słodki i szanujący to, że Ben miał własny rozum. Nie mieli żadnych sprzeczek o to, kto jest większym Alfą. Ich więź polegała na równości. Nawet jeśli jego serce pragnęło wilka, którego zostawił za sobą, to nigdy tego nie powie. Pijąc swoją wodę, Ben poczuł, że wszystko w jego świecie jest w porządku. Musiał jeszcze powiedzieć Thomasowi, czym się zajmował. Czekał po prostu, aż mężczyzna ponownie rzuci przez pokój wyciągami bankowymi, zanim przyzna się, że jest księgowym. Sądząc z jego warczenia, gdy wychodził, nie powinno to długo zająć. "Tu jesteś." Warknął mu do ucha znajomy głos. Ben obrócił się na stołku, szok sprawił, że przez długą chwilę patrzył w milczeniu. "DDillon, co ty tu robisz?" Kompletnie bezwolnie, oczy Bena przesuwały się w górę i w dół wilka, którego zawsze uważał za uosobienie prawdziwego łaka. Mając spokojnie ponad metr osiemdziesiąt, Dillon pełen był mięśni i postawy. Jego praca jako architekta krajobrazu utrzymywała go w formie, a jego umysł był po prostu urzekający. Zagubiony w jego błękitnych oczach, dopiero po chwili zrozumiał, że Dillon coś mówił. "Co ty tu robisz?" "Zgłaszam roszczenie do mojego partnera." Bena przeszył ból. Wiedział, że odkąd jest z Thomasem, Dillon był już historią, ale myśl o tym pięknym mężczyźnie oznaczającym innego była więcej, niż mógł znieść.

Jakimże samolubnym dupkiem się okazał. "Gratulacje ze znalezienia partnera." Wybąkał. To była gorzka pigułka do przełknięcia; nawet myślenie o jego kochanku nie wystarczało, by stępić szarpiący ból w jego sercu. "Dziękuję. Jestem pewien, że razem będziemy szczęśliwi." Ben starał się znaleźć jakąś uprzejmą odpowiedź, ale to było poza nim. Mimo, że bardzo chciał, by Dillon był szczęśliwy, z przyjemnością pozbawiłby głowy drania, który śmiał zwabić tu mężczyznę, o którym sekretnie marzył. Podczas, gdy Ben zaczął bić się z myślami, duże dłonie szarpnęły go ze stołka. Zanim zdążył zaprotestować, twarde wargi wzięły jego usta w posiadanie w pokazie całkowitej dominacji. Instynkt i wspomnienia sprawiły, że Ben roztopił się w ramionach większego wilka. Smakował tak cholernie dobrze i pachniał jak słońce. "Zabieraj swoje pierdolone łapska z dala od mojego partnera." Mężczyzna przemówił głębokim warknięciem, ale jego głos przebił się przez głośnią muzykę. *** Dillon puścił swojego partnera i odwrócił się w kierunku nowego wilka. Odsunął Bena za siebie, chroniąc go przed atakiem. "Zostań tam, kochanie." Z jakiegoś powodu jego słowa rozwścieczyły tamtego mężczyznę. "Nie mów do niego kochanie. On jest mój." Warknął drugi wilkołak. Mógł zobaczyć wysuwające się kły, gdy wściekłość opanowała zdrowy rozsądek. "On jest moim partnerem." Nie obchodziło go pozerstwo tego faceta. Nie było nawet takiej opcji, żeby zrezygnował z Benjamina. Gonił za tym dzieciakiem przez pół świata i nie zamierzał oddać go temu wilkowi. Nie miało dla niego znaczenia, że mężczyzna wyglądał jak model w swoim świetnie skrojonym garniturze, garniturze, który podkreślał jego wyborne ciało. Ben warknął zza niego. "Nie zranisz mojego partnera, Dillon." "Partner?" Krzyknął Dillon, jego serce skoczyło. "On nie jest twoim partnerem. Ja nim jestem." "Nie w tym życiu, powodzenia w następnym." Prychnął obcy wilk. Dłonie Dillona zmieniły się w zakończone pazurami łapy i wydał z siebie głośny warkot. "Nikt nie weźmie tego, co moje." Rzucając się, rozdarł koszulę tego faceta, rozrywając ją, by dostać się do mężczyzny ukrytego pod ubraniem. Wybuchło w nim pragnienie wyrwania mu serca. Jak ten nowicjusz śmiał oznaczyć to, co było jego? Nie było wątpliwości, że będzie musiał zabić tego intruza. Jego wilk łaknął krwi. Ledwie zdążył uskoczyć, by uniknąć ataku pazurami. Dillon warknął i z imponującym pokazem odruchów, złapał drugiego wilka za gardło i rzucił nim o bar. W pokazie dominacji, Dillon

opuścił głowę i ugryzł mężczyznę, jego zęby zatopiły się w szyi obcego wilka. Jego koncentracja zachwiała się, kiedy jego fiut przy nim stwardniał. Wilk pachniał jak kakao i jagody, szczęśliwe wspomnienia z jego dzieciństwa. Jego kły cofnęły się w zaskoczeniu. Korzystając z chwili nieuwagi, obcy podniósł Dillona i rzucił go na twardy parkiet. Słyszał, jak coś trzasnęło, ból krzyczał w jego organizmie, wywołując w jego ciele konwulsje, kiedy walczył ze zmianą. Przemiana była reakcją wilkołaka na niebezpieczeństwo, ale nie chciał tracić czasu, którego potrzebował na zmianę. Nie mógł zostawić Bena bez ochrony. "Nie zrań go!" Krzyknął Ben. Dillon był zadowolony, słysząc niepokój w głosie jego partnera, nawet jeśli ból pulsował mu w głowie, a świat poszarzał. Zmieniał się. Dillon zamrugał, kiedy warknął głęboki głos. "Co tu się dzieje?" Leżąc na podłodze patrzył, jak największy wilk, jakiego kiedykolwiek widział wszedł w jego pole widzenia. Wilkołak podążał za szczupłym, pięknym blondynkiem, który miał błyszczący uśmiech na twarzy, jakby cała ta pieprzona sytuacja była niezwykle zabawna. Czy on świecił? Nie. To pewnie omamy w jego mózgu. "Czyż nie jesteś ślicznym wilczkiem." Powiedział blondynek śpiewnym głosem. Mógłby warknąć na niego, ale pachniał zbyt dobrze i się opanował. Takkkkk, tutaj. Jego noga tupała, przyciągając uwagę. "Przestań go pieścić." Zażądał Alfa. Wielki zmienny pochylił się i złapał świetnie pachnącego mężczyznę, a Dillon obnażył agresywnie zęby. Alga warknął. Instynkt kazał Dillonowi przekręcić się, ukazując brzuch. Próbował posłać skruszone spojrzenie mniejszemu mężczyźnie, który gładził go po głowie, zanim wstał i stanął obok wilka Alfa. "Zawsze musisz wywoływać kłopoty, prawda?" Powiedział duży wilk, składając delikatny pocałunek na policzku mniejszego mężczyzny. "No ba." "Dillon." Wyszeptał Ben, zsuwając się na podłogę i przyciągając głowę wilka na swoje kolana. Jego oczy błyszczały w przydymionym świetle klubu. Oczy Bena zawsze były jego największą zaletą. Ciepłe i pełne wyrazu, pozwalały każdemu, kto w nie patrzył wiedzieć, co młodszy mężczyzna czuł. Dillon odwrócił głowę, przyciskając nos bliżej krocza swojego partnera, wdychając pyszny zapach pożądania. Człowiek w nim jęknął z potrzeby. "Cóż, to było interesujące." Rozbawienie wypełniło głos blondynka, kiedy pomagał drugiemu wilkowi wstać z podłogi i podał mu ścierkę, by zatrzymał krwawienie z szyi. "Thomas, co tu się do cholery dzieje?" Zażądał odpowiedzi Alfa. "Ten facet próbuje ukraść mi partnera." Thomas wskazał na Dillona. ***

Ben oglądał całą scenę, jakgdyby był widzem własnego życia. W jakiś sposób to nie wydawało się realne. Otrząsał się z szoku, kiedy Anthony uśmiechnął się do niego. "Hej, Ben, znalazłeś swojego drugiego partnera. Gratuluję." Wciągając jego leśny zapach, nie zrozumiał do końca słów ślicznego chłopaka. "Drugi partner?" "Cóż, większość fae potrzebuje więcej, niż jednego partnera." Zrzucił nonszalancko tę bombę, jakby właśnie nie zmienił światopoglądu Bena. "Jak to fae? Moja matka była człowiekiem." Ben wstał, ostrożnie kładąc głowę Dillona na podłodze. Podczas tej rozmowy chciał być na nogach. Thomas owinął ramię wokół Bena, oferując mu wsparcie. Był wdzięczny za pocieszenie, ale bardziej niż trochę zdezorientowany. Zdezorientowany i podekscytowany. Co, jeśli mógł mieć ich obu? To było chciwe i złe... ale, och, tak bardzo kuszące. Anthony zaśmiał się, lekko brzęczący dźwięk zatańczył wokół pomieszczenia jak iskrzące promienie słońca. "Jeśli tak ci powiedziała, to znaczy, że kłamała. Jesteś co najmniej w połowie fae. Zawsze rozpoznam krew fae." "Masz na myśli, że nie jest w pełni wilkiem?" Thomas wpatrywał się w Bena, jak gdyby próbował zauważyć jakieś defekty genetyczne. "Ale możesz się zmieniać, prawda?" Zapytał Thomas do długiej przerwie, kiedy Ben robił się bledszy i bledszy. Ben przytaknął. Chciał odsunąć się od Thomasa, ale ten go nie puścił. Kiedy Dillon się zmieniał, rozbrzmiał trzeszczący dźwięk. Zajęło to tylko chwilę, bo jego przyjaciel z dzieciństwa był silnym wilkiem. W mgnieniu oka ciemnowłosy mężczyzna potrząsnął głową i wstał, by stanąć z nimi twarzą w twarz. Jego oczy skupiły się na Thomasie, lub bardziej szczegółowo, na ramieniu owiniętym wokół Bena. "No cóż, wiem, że jestem partnerem Bena i jeśli ty uważasz, że jesteś jego partnerem, to mamy problem. Nie oddam go." Ben odwrócił się i zobaczył w oczach Dillona fanatyczne światło i wiedział, że wynikną ogromne problemy, jeśli nie wyłoży jakiś gruntownych zasad. "Zapomnij o tym, Dillon." Ostrzegł. "Znam to spojrzenie. Jeśli coś stanie się Thomasowi, to obarczę cię za to odpowiedzialnością." "Uspokoić się, wszyscy! Chodźmy do biura i pogadajmy. Nie potrzebuję w klubie kolejnej walki. Macie szczęście, że to nie zdarzyło się podczas największego ruchu albo wykopałbym stąd wasze tyłki." Silver poprowadzić ich przez morze zainteresowanych gapiów do drzwi z tyłu klubu. W środku znajdowało się przestronne pomieszczenie w ogromnym biurkiem, dwoma skórzanymi sofami i trzema skórzanymi fotelami, wszystko utrzymane w bogatej, brązowej tonacji. Silver usiadł na jednej z kanap, sadzając swojego mniejszego partnera na swoich kolanach. Dillon usiadł na jednym ze skórzanych foteli, Thomas na drugim. Obaj spojrzeli na Bena wyczekująco. Dołączył do pary Alf na kanapie, kładąc sobie stopy Anthony'ego na kolanach. Potrzebował pociechy z dotyku, nawet jeśli ledwie znał tego mężczyznę. Żaden z jego potencjalnych partnerów nie wyglądał w nastroju na przytulanki, a w tym momencie wybranie jednego z nich mogłoby być początkiem jakiejś masakry. Potrzebując otuchy nagiej skóry, automatycznie zdjął z Anthony'ego sandały i zaczął masować jego stopy.

"Dam ci sześćset lat, żebyś tego nie przestawał." Westchnął Anthony zamykając oczy. "Nie zasypiaj, słodziutki. Miałeś nam właśnie powiedzieć, skąd wiesz o Benie." Anthony pochylił głowę na klatce piersiowej Alfy. "Hmmm. Mój ojciec jest w połowie fae. Ja jestem zaledwie w jednej czwartej. Ale jest zawsze coś, co je zdradza. U Bena to oczy. Widziałem ten kolor jedynie na dworze fae." "A kiedy byłeś na dworze fae?" Spytał Silver pozornie łagodnym głosem, ale Ben mógł zobaczyć, że Alfa zmrużył oczy, jakby odbywał przesłuchanie. Podskoczył, instynktownie próbując ochronić Anthony'ego. "Czy nie zbaczamy z tematu? Co mam zrobić? Nie sądzę, by ci dwaj byli skłonni się mną podzielić." Zerknął na surowe twarze swoich partnerów. Wróciły do niego pełne gniewu wyrazy twarzy. "Widzicie?" Anthony wzruszył ramionami. "Trudno. Mogą albo się tobą podzielić albo być sami. Nigdy nie słyszałem o fae, który by żył z mniej niż jednym partnerem." Przerażenie błysnęło na twarzy Alfy. Ben zobaczył, jak ten przełyka. "Czy to znaczy, że będziesz potrzebował drugiego partnera?" Spytał Silver, nie mogąc całkowicie ukryć paniki. Śmiejąc się, Anthony odwrócił głowę i dał Silverowi buziaka. "Jestem fae tylko w jednej czwartej, skarbie. Mam już tyle partnera, ile mogę udźwignąć." "Dobrze." Silver przytulił mocno swojego chłopaka. "Bardzo dobrze." Thomas skoczył na nogi i stanął przed Alfą. "Więc, według ciebie w porządku jest, że to ja muszę się dzielić, ale ty już nie. Wiem, że zabiłbyś każdego, kto by nawet pomyślał o dotykaniu Anthony'ego." Z delikatnym pocałunkiem, Silver postawił swojego chłopaka na nogi, zanim sam wstał. "Nie mogę zabić każdego, kto myśli o dotykaniu Anthony'ego, bo nie mielibyśmy nikogo w sforze." Potężne szare oczy spojrzało na całą trójkę i Ben mógł prawie poczuć wewnętrzny przymus pokazania wielkiemu Alfie brzucha. Cholera, silny był. "Tak jak powiedział mój partner. Możesz albo sobie z tym poradzić albo dołączyć do sfory jako potrójny partner. Działo się to już wcześniej, ale z tego co wiem, nie działo się to w ciągu ostatnich stu lat. Ale wasza trójka musi sobie z tym poradzić. Nie chcę mieć żadnych tarć w sforze. Zrozumiano?" Włoski na rękach Bena podniosły się. Chciał zostać sam na sam z Anthonym i dowiedzieć się więcej o fae, ale patrząc na spojrzenia swoich partnerów wiedział, że to nie pora. To mogło wyjaśnić jego wewnętrzną potrzebę ochrony tego chłopaka. Krew wzywała krew. Thomas ukłonił się przed swoim Alfą. "Musimy to przedyskutować. "Dziękuję za radę, Silver." Z uśmiechem, złożył niski ukłon Anthony'emu. "I za twój wkład, partnerze Alfy." Anthony posłał mu buziaka. Ben spojrzał przez chwilę na Anthony'ego, ciekawy dlaczego nie przytulił Dillona i nie powitał go w rodzinie.

Dillon również złożył ukłon i nieznacznie odchylił głowę, ukazując swoje gardło parze. "Ja również dziękuję za waszą radę i możliwość dołączenia do waszej sfory. Naprawdę nie myślałem wcześniej o niczym, niż o odzyskaniu Bena. Mamy wiele do przedyskutowania." Dillon podszedł i biorąc dłoń Anthony'ego, złożył na jej wierzchu pocałunek. "Oczywiście, nigdy nie byłem w sforze, która miałaby tak ślicznego partnera Alfy." Silver zabrał dłoń z uścisku Dillona i starł zapach drugiego wilka. Oczy Anthony'ego błysnęły w kierunku Bena. "Będę miał oko na tego tutaj, kotku, on jest zbyt gładki." Para Alfa wyszła, ale wcześniej Silver rzucił Dillonowi ostrzegawczego spojrzenie.

Rozdział 3 Thomas nie mógł uwierzyć, że wszystko tak szybko się spieprzyło. Jeszcze godzinę wcześniej marzył o dołączeniu do swojego chłopaka przy barze na kilka drinków przed snem, teraz nie tylko to się posypało, ale najwyraźniej zyskał dodatkowego wilka. Nie to, że Dillon nie był atrakcyjny, ale nie był partnerem Thomasa i pewnie będzie potrzebować całej swojej kontroli, by nie wbić się w szyję tego popaprańca, jak tylko Ben się odwróci. Już myśl o wysokim, muskularnym mężczyźnie dotykającym Bena sprawiła, że stawał się wściekły i dostał mdłości. "Co zamierzamy zrobić?" Dillon usiadł na skórzanym siedzeniu. "Musimy znaleźć sposób by związać się nawzajem. Nie zrezygnuję z Bena. On jest mój i jeśli będzie nalegał, na bycie również twoim, wtedy zgłoszę wniosek potrójnego partnerstwa. Najlepiej zrobić to tutaj, bo nasza sfora na Alasce nie uzna potrójnego partnerstwa. Cholera, oni nawet nie uznają gejowskiej pary." Oczy Dillona spotkały się z oczami Thomasa i po raz pierwszy uderzyło go, jak uderzająco turkusowe były oczy drugiego wilka. Niebiesko-zielony odcień był prawie hipnotyzujący. Thomas nie mógł powstrzymać uśmieszku. "Ben nie potrzebuje wniosków. Został już akceptowany." Dillon utkwił spojrzenie w Benie. "Jak to możliwe? Najbliższa pełnia jest w przyszłym miesiącu." Ben uśmiechnął się. "Anthony zdecydował, że będę dobrym członkiem sfory i powitał mnie." "A-ale on nie jest wilkiem." Zmieszanie Dillona było prawie słodkie. Thomas wrednie cieszył się cierpieniem drugiego mężczyzny. "Anthony może być architektem i nie-wilkiem, ale każdy może zobaczyć, kto jest górą w tym związku." Dillon prychnął. "Też odniosłem to wrażenie. Czekaj, jak on ma na nazwisko?" "Carrow." "Wow. Wiedziałem, że wygląda znajomo. Byliście kiedyś w Hotelu Carrow?"

Thomas potrząsnął głową. "Nie. Ale słyszałem, że jest wspaniały. Jesteś architektem?" Dillon pokręcił głową. "Projektantem krajobrazu." "Jeśli zostaniesz, może Tony znajdzie pracę dla ciebie." Powiedział Ben. "Albo Silver." Powiedział Thomas ze uśmiechem. "On zawsze szuka ludzi do ochrony Anthony'ego." "Jest w opałach?" Spytał Dillon, zaniepokojone spojrzenie pojawiło się na jego przystojnej twarzy. Jego mina wskazała na to, że byłby skłonny być ochroniarzem, gdyby Alfa tego chciał. Thomas miał dziwne wrażenie, że mężczyzna będzie dobrym nabytkiem dla sfory. Gdyby Dillon nie chciał partnera Thomasa, kto wie, czy nie staliby się przyjaciółmi. A było tak, że chciał, by ten mężczyzna odszedł. Śmierć byłaby lepsza, ale zadowoli się czymkolwiek. Niestety, wyglądało na to, że jego życzenie się nie spełni. Nigdy. "Nie, ale ma nowy projekt, przez który musi pracować z wampirami i innymi istotami nadprzyrodzonymi. Silver obawia się, że któryś z nich będzie próbował ukraść jego skarb." "A to uzasadniony strach." Powiedział Ben. "Jest słodki i naprawdę piękny. Każdy byłby zaniepokojony, jeśli byłby jego partnerem." Thomas i Dillon warknęli jednocześnie. "Och, proszę, jakbyście nie zauważyli." Powiedział Ben, wywracając oczami. "Wróćmy do tematu. Jak zamierzamy dzielić się naszym partnerem?" Nie chciał dzielić się Benem, ale jeśli inna opcja powodowałaby, że jego partner byłby na zawsze rozdarty, to zrobiłby wszystko, co trzeba, by Ben był szczęśliwy. "Mogę zamieszkać w okolicy, dopóki nie zostanę zaakceptowany jako członek. Możemy się wymienać, wiążąc się z Benem i cementując nasze sparowanie. Zabiorę go, bo jestem pewny, że już oznaczyłeś go jako swojego partnera." "Nie zabierzesz go stąd." Powiedział Thomas. "Dorastałem z nim, jest mój." Odpowiedział Dillon. Pieprzyć to. "Więc powinieneś go oznaczyć, kiedy miałeś szansę, zamiast pozwolić mu odejść na tysiące mili i znaleźć innego partnera." Thomas zauważył cios i uchylił się z drogi przyjmując cios na ramię. "Wystarczy!" Krzyknął Ben. Thomas i Dillon zamarli.

"Przestańcie się o mnie bić. Jeśli obaj jesteście moimi partnerami, to musicie nauczyć się dzielić. Thomas, sądzę, że to dobry pomysł, żebym wrócił z Dillonem do hotelu i odbył z nim rozmowę." "Nie. Nie ma nawet mowy, żebym pozwolił obcemu zabrać mojego chłopaka." Thomas podniósł do góry dłoń, uciszając protesty. "Bez obrazy Dillon, ale nie znam cię i nie oddam ci tak po prostu mojego partnera. Możesz spać na kanapie, ale chcę być obecny, gdy będziesz rozmawiać z Benem. Nie wiem, co się stało między wami, ale jeśli wszyscy zamierzamy utworzyć jakiś związek, muszę znać szczegóły." Ben zagryzł wargę Biedna, zbolała mina powróciła na jego twarz, wpatrywał się w nich, jak pies, który nie ma pojęcia, który jest jego panem. Dillon przez chwilę wpatrywał się w niego badawczo, zanim wypuścił powietrze z płuc. "Nie cierpię tego przyznawać, ale ja też nie pozwoliłbym ci wyjść z Benem. Okay, wezmę tylko torbę z samochodu i wtedy będziemy mogli pogadać. Gdy Dillon wyszedł, Ben rzucił się w ramiona Thomasa. "Tak bardzo przepraszam, Tommy. Nie sądziłem, że po mnie przyjdzie. Kiedy nie pokazał się pokazał się na ceremonii oznakowania sądziłem, że między nami wszystko skończone." Thomas przełknął gulę, która utworzyła mu się w gardle. "Kochasz go?" Ben przytaknął odsuwając swój wzrok spod badawczego spojrzenia Thomasa. "Spójrz na mnie, dziecinko." W oczach rudowłosego błyszczały łzy. "Nie możesz nic poradzić na to, kogo kochasz." Ben położył głowę na ramieniu Thomasa, trzymając go mocno. "Ale ciebie też kocham." Gładził plecy swojego partnera, by uspokoić jego drżenie, które mógł poczuć przez cienki materiał jego koszuli. "Wymyślimy coś. Kocham cię i nie wypuszczę cię." Potrząsnął nim delikatnie. "Rozumiesz?" Ben przytaknął z załzawionym uśmiechem. Zanim zdążył coś jeszcze powiedzieć, drzwi otworzyły się ponownie. Spojrzenie Dillona stwardniało na widok objętych mężczyzn. "Lepiej się przyzwyczaj." Powiedział Thomas. "Jeśli wszyscy mamy być razem, to będziesz patrzył, jak robię o wiele więcej niż trzymanie go." Dillon kiwnął głową. "Wiem, ale to nie znaczy, że muszę to lubić." Ben wyślizgnął się z objęć Thomasa, ale złagodził jego nastrój, składając na jego ustach delikatny pocałunek. Dillon warknął. Kiedy para odwróciła się w jego kierunku, wzruszył ramionami, jego policzki się zaróżowiły. "Wybacz, instynkt." Thomas dał spokój. Przynajmniej wyglądało na to, że Dillon się starał.

*** Dillon wpatrywał się w tę parę i starał się nie wyrwać Bena z ramion drugiego wilka. Bóg jeden wiedział, że Thomas w świetle zaistniałej sytuacji wydawał się zachowywać całkowicie przyzwoicie. Inny wilk mógłby zapewne wywalić go z miasta, używając swoich znajomości. Ten Alfa wyglądał na takiego, który byłby w stanie to zrobić. Może nawet wygoniłby go na resztę życia albo zabił cicho i ukrył ciało. W podobnej sytuacji też by to rozważałby. Gdyby pierwszy związałby się z Benem, nie byłby taki uprzejmy. Ostrożnie obejrzał Bena i był jednocześnie zadowolony i zmartwiony widząc, że młodszy wilk wyglądał tak dobrze. Gdzieś z tyłu umysłu wyobraził sobie młodszego wilka przyciśniętego do niego i wdzięcznego za to, że go stamtąd wyrwał. Nie mógł wyobrazić sobie Bena całkowicie szczęśliwego z przystojnym partnerem. Inaczej niż śmierć, to był najgorszy możliwy scenariusz. "Ben, chcę, żebyś wiedział, że chciałem być na znakowaniu, ale rodzice wysłali mnie za miasto." "Nigdy mnie nie lubili." Powiedział Ben cichym głosem. Usiadł na kanapie, przyciągając kolana do piersi. Thomas usiadł na kanapie i wciągnął Bena na swoje kolana, by pocieszyć młodszego wilka. Dillon pragnął być jedynym, który gładziłby złoto-rudą głowę, ale wiedział, że nie czas na to. "Nie rozumiem, czym jest to znakowanie." Wtrącił się Thomas. "Nie macie tu ceremonii znakowania?" Thomas potrząsnął głową. "Skoro wiesz, od pierwszego zaciągnięcia nosem, że ktoś jest twoim partnerem, to po co ceremonia?" Dillon wzruszył ramionami. "My zawsze robiliśmy w ten sposób. Kiedy wilk osiąga wiek dwudziestu pięciu lat, kwalifikuje się do ceremonii. Jeśli nikt go nie oznaczy, może on odejść jako samotny wilk albo zostać w pobliżu i mieć nadzieję, że do sfory dołączy ktoś, kto wybierze sobie ją lub jego. Ben, dlaczego na mnie nie zaczekałeś? Wiedziałeś, że zamierzałem cię oznaczyć." To było pytanie, które nękało go nocami. Co, jeśli po tym wszystkim co przeszedł, Ben tak naprawdę go nie chciał? Ben wstał z kolan Thomasa pieszcząc je czułym gestem. Nie pomagało Dillonowi patrzeć na te wszystkie dodatkowe czułe dotknięcia skierowane do Thomasa i ani jednego pocałunku dla niego. "Nie wiedziałem, że zamierzasz mnie oznaczyć. Miałem nadzieję, ale kiedy nie pojawiłeś się na ceremonii, pomyślałem, ze to twój sposób, by łatwo się mnie pozbyć. Twój ojciec powiedział mi, że wybrałeś podróż, więc pomyślałem, że pewnie w ten sposób sygnalizujesz mi, że mnie nie chcesz." Dillon wpatrywał się w swojego zachwycającego partnera przez długi moment, zanim upadł na kolana. "Jak mogłeś nie wiedzieć, że cię chciałem? Od pierwszego dnia, w którym cię poznałem, każdym oddechem chciałem wdychać twój zapach, chciałem, by każdy usłyszany głos był twoim głosem. Jesteś dla mnie wszystkim."

Wziął dłonie Bena i upadł na kolana, próbując ukryć panikę łomoczącą mu w piersi, kiedy spojrzał w górę mężczyznę, który był całym jego światem. "Nie potrafię żyć bez ciebie. Proszę, bądź mym partnerem." W oczach Bena zabłysły łzy. Z delikatnym naciskiem szarpnął za dłonie Dillona, chcąc by wstał. "Przepraszam, że nie możesz być moim jedynym partnerem, Dillon, ale jeśli jesteś skłonny się podzielić, to będzie szczęśliwy mając cię jako członka mojej rodziny." Zduszony śmiech wyrwał się Dillonowi z gardła, kiedy owijał ramiona wokół swojej miłości i brał głęboki wdech, zaciągając się słodkim zapachem swojego partnera. Cytrusowy zapach szamponu zmieszał się z pożądaniem i uderzył prosto w jego penisa. "Chcę cię." Przepiękne oczy Bena spojrzały w górę na niego i zobaczył całą miłość, jaką pragnął w nich ujrzeć. Wyczuł pojawienie się obok tego drugiego, ale nie odrywał oczu od Bena. "Czasem będziesz musiał się nim ze mną podzielić." Oschły głos Thomasa przerwał ten moment. Dillon westchnął i odwrócił głowę, by spojrzeć na drugiego wilka, przerywając kontakt wzrokowy z jego ukochanym. Po raz pierwszy tak naprawdę przyjrzał się Thomasowi. Spojrzał ponad jego dość kształtną powierzchownością i w orzechowych oczach zobaczył te same obawy, które sam czuł. "Jesteś skłonny się nim dzielić?" Thomas przytaknął. "Nie jestem zbyt chętny, ale skłonny. Chodźmy do sypialni i zobaczmy, czy potrafimy się podzielić. Jeśli nasze wilki nie będą tego potrafiły, jeden z nas będzie musiał odejść. Nie musiał mówić, kto odejdzie, to w końcu była sfora Thomasa. Dillon tylko kiwnął głową i po raz pierwszy odkrył, że jest na słabszej pozycji. Jako silnemu wilkowi w alaskiej sforze, ciężko mu było zdać się na kogoś innego, ale dla Bena był gotów spróbować. "Ostatnia szansa Ben, wciąż możesz wrócić ze mną." Naprawdę nie mógł nic na to poradzić. Ben posłał mu smutny uśmiech. "Jestem już związany z Thomasem." "Kurwa." Teraz nie było szansy, by to odkręcić. Raz związane, wilki nie mogły przebywać z dala od siebie na dłużej niż kilka dni. To był jeden z powodów, dla których wilki podróżowały zawsze co najmniej w parze. "Niezła próba." Prychnął Thomas. "Ty pewnie też byś tak zrobił." "I dlatego cię nie zabiłem."

Dillon uśmiechnął się. Miał wrażenie, że Thomas rozumie go lepiej niż Ben. Silny wilk, ale uczuciowy człowiek – to nie była kombinacja pożądana w alaskiej sforze. Nie sądził, by to był problem w sforze, w której znalazł się Ben. Mimo wszystko, partner Alfy był delikatnym maleństwem bez ani kropli wilczej krwi. Jeśli główny Alfa nie miał nic przeciwko uczuciowemu człowiekowi, to tym bardziej nie będzie miał nic przeciwko delikatnemu wilkowi. Myśląc o tym, podążył za parą do sypialni, zatrzymując się tam zaskoczony. "Cholera. To największe łóżko, jakie kiedykolwiek widziałem." Thomas spojrzał na nie przeciągle, jakby nigdy go nie widział. "Kiedy kupowałem w zeszłym roku nowe łóżko, wybrałem największe, jakie mieli. Teraz zastanawiam się, czy to dlatego, że miałem jakieś przebłyski naszej trójki. W mojej rodzinie są jasnowidzowie. Do tej pory myślałem, że mnie to ominęło, teraz nie jestem tego taki pewien." "Może i nie." Zgodził się Dillon. Thomas był ogromnym mężczyzną, ale jak na łaka średni. Ben był maleńki, więc ci dwaj nie potrzebowali tak dużo miejsca, nawet jeśli kręcili się we śnie. Węzeł w jego żołądku wreszcie się rozsupłał. Jeśli Thomas przewidział potrzebę większej ilości miejsca, to wszystko powinno się ułożyć. Thomas rozebrał się do naga, ale Ben i Dillon wciąż byli w pełni ubrani. Dillon przez chwilę zachwycał się nachyloną postacią Thomasa, zanim podszedł do Bena i jednym płynnym ruchem zdjął z niego koszulę. Wyczuł ruch pod sobą i zobaczył klęczącego Thomasa, zdejmującego z Bena buty. Sytuacja, w której nagi mężczyzna klękał u jego stóp spowodowała, że jego penis ustał i zwrócił na siebie uwagę. Orzechowe oczy Thomasa zabłyszczały, kiedy spojrzał do góry. "Tylko dlatego, że ty i ja nie jesteśmy partnerami, nie znaczy, że nie możemy cieszyć się sobą nawzajem. Mimo wszystko, będziemy razem przez naprawdę długi czas." "Ohhh, moglibyście się pocałować. To by było taaaaaakie gorące." Zagruchał Ben. Thomas wstał i przesunął Bena między nich. Niepewny wzrok pojawił się w jego oczach i Dillon musiał przyznać, że też to poczuł. "Jesteś pewny, kochanie?" Spytał Dillon. "Nie będziesz się przez to czuł... no dziwnie?" Ben wzruszył ramionami. "Tak jak powiedział Thomas, spędzimy ze sobą długie lata. Nie potrafię wyobrazić sobie dzielenia tego łóżka przez setki lat, a was dwóch w ogóle się nie dotykających. To nienaturalne." Dillon poczuł ciekawskie palce Bena wsuwające się w jego włosy. "Pocałuj mnie pierwszy, może będzie łatwiej z moim smakiem na twoich ustach." "No, to jest coś, z czym mogę się zgodzić." Dillon owinął ramiona wokół Bena, przyciągając mocno do siebie młode ciało. Nie dając mu szansy na zmianę zdania, Dillon zawładnął ustami Bena z desperacją, tęsknotą i potrzebą budującą się odkąd cała ta sprawa z partnerstwem się zaczęła. Przez dotyk starał się przekazać, jak bardzo chciał, by to wszystko zadziałało. Pierwszy pocałunek zamienił się w drugi, kiedy Ben odpowiedział z nawet większym entuzjazmem, niż się spodziewał. Entuzjazmem, o którym myślał, że jest możliwy tylko w

marzeniach. To był mężczyzna, na którego czekał tyle lat, by dorósł, jego wyśniony mężczyzna, jego partner. Zaskoczyło go, gdy poczuł dłonie rozsuwające suwak jego spodni. Dłonie Bena były owinięte wokół jego pasa. Odsunął się, by rzucić spojrzenie. "Tylko pomagam." Powiedział z szerokim uśmiechem Thomas. Dillon powrócił do pożerania Bena. To mógł być ostatni raz, kiedy trzymał w ramionach swojego partnera, słodko-gorzkie pożegnanie z mężczyzną, który posiadł jego serce i mógł bardzo łatwo je zniszczyć. Jeśli Thomas albo wilk Bena go odrzucą, skończy ze swoim życiem. Bez swojego partnera był niczym. Nie było sensu, by dalej żyć. Obie jego połowy rozważały tę drogę. "Nie." Ben wyszarpał się, jedynie dłonie Dillona trzymały go, nie upadł na tyłek. "Nie możesz tego zrobić!" "Uspokój się, dziecinko." Dillon głaskał nagą skórę Bena długimi, płynnymi ruchami. "Co się dzieje?" "Mogę słyszeć twoje myśli." Thomas gwałtownie wciągnął powietrze, stając za Benem. "Kurwa, jesteście partnerami." Tylko Alfy lub partnerzy mogli słyszeć myśli innego wilka. Nie było możliwości, by Ben był Alfą. Poczuł, jak dłonie Thomasa ocierają się o jego, jakby próbował uspokoić zdenerwowanego wilka. "O czym myślałeś?" Spytał Thomas, jego oczy pełne były niepokoju z powodu bladości Bena. "Jeśli to nie zadziała, a nasze wilki go odrzucą, to on się zabije." Powiedział Ben między wdechami. Młodszy wilk zaczynał szybko wpadać w panikę. Thomas kiwnął głową. "To ma sens." Ben odkręcił się do niego, ukazując kły. "To nie ma sensu!" Krzyknął. *** Thomas patrzył z poczuciem winy jak Ben stawał się kompletnie rozstrojony. Wyglądało, jakby był zapatrzony w drugiego mężczyznę. Nie mógł winić Dillona za dążenie do śmierci bez Bena. Sam zrobiłby to samo. Widział wilki, które straciły swoich partnerów. Żyli jedynie w połowie i przez lata pozostawali w nieustannej depresji. Lepiej skończyć to od razu, niż żyć jak duch. Nie było możliwości, by stracił swojego partnera, bo tylu latach szukania go i jeśli to oznaczało zaakceptowanie innego wilka, to znajdą jakiś sposób. Pomimo tego, że Dillon chciał partnera Thomasa, zdawał się porządnym facetem, który chciał dla Bena jak najlepiej. Nie potrafił się na niego złościć, to nie była wina Bena, że potrzebował ich obu. Przeciwnie, czuł wobec drugiego wilka współczucie, kiedy Dillon patrzył, jak wszystkie jego marzenia się rozwiewają. Żal ścisnął Thomasa za serce.

"Zostań z nami, Dillon. Nie chcę stracić mojego partnera i mam wrażenie, że jeśli odejdziesz, to Ben tego nie przeżyje." "Nie potrzebuję twojego miłosierdzia." Warknął Dillon, ukazując wilcze zęby. Thomas strzelił go w nos. Wydał on odpowiedni trzask, a mężczyzna upadł. "Thomas!" Ben odwrócił się do niego z szokowaną miną. "Chciałem nakłaść mu trochę rozumu." Powiedział z miną niewiniątka. Współczucie odpadało; czasem było lepiej się bić. Dillon warcząc podniósł się na nogi. Ben stanął mu na drodze. Używając swojego ponadprzeciętnego refleksu, wstrzymał na czas cios. "Uważaj, dziecino, prawie cię uderzyłem." "Wolałbym, żebyś mnie uderzył, niż miałbyś zginąć." Thomas mógł prawie usłyszeć złość w głosie Bena. "Wracajmy lepiej do tematu. Dillon, rozbierz się." Rozbawiło go, jak drugi wilk łypał na niego i jednocześnie pozbywał się reszty ciuchów. Nos był prawie uleczony i wrócił do swojego oryginalnego kształtu, zanim był nagi. Dillon wytarł krew w koszulę zanim z aroganckim uśmiechem zdjął bokserki. Facet był potężny, nawet jak na zmiennego. Thomas ledwie uniknął jego wcześniejszego ciosu. Jeśli doszłoby między nimi do walki, niue był całkowicie przekonany, czy by wygrał. Podziwiając pierś drugiego mężczyzny, wystarczyło jedno spojrzenie w dół, by Thomas dostał kompleksu mniejszości. Facet był kurewsko wielki. Cieszył sie, że Ben powiedział mu, że nigdy wcześniej nie miał intymnych kontaktów z Dillonem. Nie był pewny, czy chciał znaleźć się w seksualnej rywalizacji z czymś tak dużym. Jednakże Ben miał rację. Będą razem przez naprawdę długi czas, a jego ciało stwardniało na myśl o tym wielkim potworze w jego ciele. Nigdy jakoś nie preferował partnerów o penisach powyżej średniej, ale może przy odrobinie praktyki i dostępem do tego dużego fiuta zmieni zdanie. "Mam nadzieję, że zamierzasz użyć dużej ilości nawilżacza." Ben zachichotał. "Nigdy się nie skarżyłem." "Mogę się założyć." Ben brzmiał na oszołomionego. "Nigdy nie widziałeś go nago podczas przemiany?" Wśród wilków nie było tabu związanego z byciem nago. Kurde, podczas pełni zaskakujące było widzieć jakiegoś w jakichkolwiek ubraniach. "Nie chciałem go zawstydzić przez wpatrywanie się. Upewniałem się, że zmieniam się na innym terenie." Dillon zaśmiał się. "Ja nie robiłem ci tej samej przyjemności, kochanie. Patrzyłem, kiedy tylko miałem okazję. Zdejmuj bokserki, mam ochotę na te piękne ciałko." Thomas nie wiedział, czy Dillon specjalnie go ignoruje, czy był po prostu skupiony na

Benie, ale odsunął się na bok, żeby tamten mógł dotknąć jego partnera. Czekał, aby jego wilk warknął na widok innego dotykającego tego, co było jego. I czekał. Nic. Huh. Dillon spojrzał na niego. "Zamierzasz suę rzucić?" Thomas potrząsnął głową. "Jak na razie jest dobrze." Zauważył, jak ramiona drugiego wilka się rozluźniają, kiedy poprowadził Bena do łóżka. Dillon spojrzał za siebie. "Chodź tu, przystojniaku, to jest łóżko na conajmniej trzy osoby." Jego wilk warknął w odpowiedzi na to. "Ono jest maksymalnie na trzy osoby i nie zapomnij o tym." Myśl o Dillonie dotykającym kogo innego sprawiła, że widział na czerwono. "Na konkretne trzy osoby." Nie wiedział, czy więź z drugim partnerem będzie tak silna, ale myśl o Dillonie dotykającym kogo innego, niż Ben lub on sam sprawiała, że czuł się chory. Kurwa, może więź poprzez Bena była silniejsza, niż sądził albo te wcześniejsze ugryzienie zrobiło coś więcej, niż tylko bolało. Tylko partnerzy byli objęci ugryzieniami innych zmiennych, a Dillon głęboko wgryzł się w jego ramię. Thomas uśmiechnął się. W tym momencie wiedział, że wszystko się uda. Dillon rzucił mu pytające spojrzenie. Udał, że go nie widzi. Mogli pogadać o tym później. W tej chwili musieli dokończyć wiązanie. Nie chcąc stracić nic z parowania, posłusznie wspiął się na łóżko, rozkładając się obok Bena, tak że otaczali mniejszego mężczyznę z obu stron. Miał wrażenie, że w ten sposób będą spać w nocy. Obaj chroniący to, co było dla nich najcenniejsze. Ben leżał twarzą do Dillona. Thomas wiedział, że to naprawdę było wiązanie dla Bena i Dillona, ale jego wilk odmówił odejścia w tym momencie. Z jakiegoś powodu jego bestia uważała, że jeśli jej tu nie będzie, to umknie mu ważna część ich życia. Doświadczenie nauczyło Thomasa nigdy nie ignorować jego wilka. Dillon pocałował Bena. Czekał, by poczuć urazę. Czekał, by jego wilk kłapnął i warknął, ale wszystko co widział, to dwóch pięknych mężczyzn kochających się. Między nimi była gorąca namiętność, poruszanie warg o wargi, praca języka, ale to, co wprowadziło Thomasa w pożądanie, to delikatny dotyk Dillona na ciele jego partnera. Uścisk drugiego wilka na Benie był silny, ale czuły, jego chwyt ledwie napierał na delikatną skórę mniejszego mężczyzny. Zsuwając się w dół ciała kochanka, Dillon połknął penisa Bena. Thomas patrzył, jak jego partner dotyka drugiego wilka w sposób delikatny i pełen uwielbienia. Jakby spełniało się jego największe marzenie. Przełknął gulę w swym gardle. Nie dlatego, że był zazdrosny, ale dlatego, że mógł byś świadkiem tej czułej sceny.

Zadowolony z tego, co widział, chciał się dołączyć. Pochylając się, polizał ścieżkę w górę pleców Bena.

Rozdział 4 Dillon jęknął wokół penisa Bena. Czekał całe życie, by posmakować swego ukochanego i to było wszystko, o czym marzył. Ssąc twardy trzon, był zadowolony słysząc jęki i delikatne dotknięcia, które otrzymywał przy każdym liźnięciu. Gdy poczuł jak jądra Bena się zaciskają, uniósł usta. Nie chciał, by Ben doszedł, dopóki nie znajdzie się w tym ciasnym tyłku. Wiedział, że Thomas robił coś za plecami jego partnera, ale nie chciał wiedzieć, co. Skoncentrował się na doprowadzaniu kochanka na krawędź i z powrotem. "Poczekaj na mnie, dziecinko. Na plecy, czy na kolana?" "Na plecy. Chcę widzieć twoje oczy." "O tak. Nie chciałbym, żebyś się pomylił." Odwrócił wzrok, mając nadzieję, że Ben nie widział błysku bólu, który jak wiedział, pokazał się w jego oczach. Delikatne palce złapały go delikatnie za podbródek i odwróciły z powrotem. "Co jest, kochany?" Oczy Bena były wypełnione łzami, nie tego chciał dla swojego partnera przy ich pierwszym wiązaniu. "Przepraszam, że nie możesz mieć jednego partnera." Załkał Ben. Dillon odsunął włosy kochanka z jego twarzy. Rzucając okiem ponad ramieniem Bena, spojrzał w równie zatroskane oczy Thomasa. Żaden z nich nie chciał, by mały wilkołak był zżerany poczuciem winy, gdy wreszcie są razem. "Wiem, dziecinko." Dillon wziął od drugiego wilka nawilżacz, nawet na niego nie patrząc. "Ale nauczyłem się, że czasem w życiu nie można mieć wszystkiego, czego się chce. Uda nam się." Zapewnił. Przynajmniej wiedział, że jeśli to nie wyjdzie, jego maleństwo będzie miało kogoś, kto będzie się nim opiekował. Już tylko czucie Bena pod nim, nawet raz, było warte całego smutku. Czucie dłoni głaszczącej jego plecy sprawiło, że instynktownie odrzucił głowę do tyłu. "Spokojnie." Powiedział Thomas głębokim głosem, który nawet z encyklopedii zrobiłby sprośną łóżkową historię. "Mój wilk chce cię poczuć." Spróbował się zrelaksować. Naprawdę to robił, ale nie znał Thomasa, a jego wilk był ostrożną duszą. Nie cofnął się, ale też nie pochylił się w kierunku dłoni. Ben westchnął pod nim. "Pocałujcie się. Sprawiacie, że jestem nerwowy, a mój wilk lubi was tak samo." Dillon spojrzał na Thomasa jak na potencjalnego kochanka. Ten mężczyzna nie był w jego zwyczajnym typie. Jego ideał leżał pod nim i czekał, żeby pocałował innego mężczyznę, ale jeśli spotkałby go na ulicy, z pewnością spojrzał by na niego ponownie i jeszcze raz, gdyby przemówił.

Był rozbawiony widząc, że Thomas patrzył na niego w ten sam sposób. "Jesteśmy chyba dobrze rokującą parą." Uśmiechnął się Dillon. "O tak, jesteśmy." Zgodził się Thomas. Zanim mógłby powiedzieć jeszcze jakiś mądry komentarz cisnący mu się na usta, Thomas złapał jego głowę w swoje dłonie i pocałował go. Potrzeba pojawiła się na jego plecach, tak gorąca, że myślał, że stanął w ogniu. Jęcząc, zwolnił swój uścisk na Benie i owinął ramiona wokół Thomasa, pogłębiając pocałunek i pochłaniając wydobywające się z niego dźwięki. Wrażenia i mgliste myśli pełne gorąca i potrzeby wypełniły jego umysł. Jedna myśl wzrosła ponad wszystkie, uświadamiając Dillonowi, że te myśli nie były jego. Widok fiuta Dillona pojawił się w jego umyśle. Muszę go spróbować. Dillon odchylił głowę. "Słyszałem cię w mojej głowie." Oczy Thomasa się rozszerzyły. "Co usłyszałeś?" Dillon się zarumienił. "No, no." Drażnił się Thomas. "Słyszałeś mnie." "O czym pomyślałeś?" Spytał Ben. Thomas kiwnął głową, wskazując, by to Dillon odpowiedział. Wciąż się czerwieniąc, Dillon odpowiedział. "On chciał posmakować mojego fiuta." Ben zaczął się śmiać. "Będzie musiał stanąć w kolejce. Chodź tutaj i daj mi pierwszemu posmakować." Uśmiechając się, Dillon wspiął się na ciało Bena, kroczem przy jego ustach. "Smakuj, dziecino. Nawet nie wiesz, ile nocy spędziłem na marzeniu o tej chwili." "Nie trać czasu na marzenia, skoro możesz to zrobić. Nakarm mnie swoim fiutem." Powiedział Ben, owijając usta wokół czubka penisa Dillona i zasysając go. Dillon jęknął. Był taki wrażliwy i to był Ben, jego wyśniony mężczyzna. Już widok tych wiśniowych warg otaczających jego kutasa wystarczał, by chciał trysnąć i ścisnęły mu się jądra. Kiedy Ben wessał go głębiej i zaczął jęczeć, Dillon wyciągnął swojego penisa z jego ust. "Mój." Warknął Ben, jego oczy zmieniły się w pożądaniu i ukazały się koncówki kłów. "Schowaj kiełki, z pewnością kutas nie dla ciebie. Podnieś nogi, to cię nawilżę. Możesz possać mnie później. Nie ma możliwości, żebym go zbliżył do tych ząbków."

Ben zachichotał. "Dobra." Odwrócił głowę na na swojego drugiego partnera. "Thomas, mógłbyś mnie nawilżyć?" Thomas przytaknął. "Nie masz nic przeciwko?" Czy on właśnie pytał o zgodę Dillona? "Będę czuł się lepiej, wiedząc, że jest gotowy na ciebie." Kiwając głową, Dillon ześlizgnął się na bok i zrobił miejsce drugiemu mężczyźnie. Z ręką Thomasa tak bliską jego ciała, mógł poczuć ciepło bijące od drugiego wilka. Zapach gorącego, potrzebującego samca sprawił, że spojrzał w dół na w pełni pobudzonego penisa. Kropelki spermy błyszczały na czubku, sprawiając, że Dillonowi do ust napłynęła ślinka. Oddając się instynktom, ześlizgnął się niżej i zamachnął się językiem zlizując esencję drugiego mężczyzny. Smak eksplodował na jego kubkach smakowych. "Mmmm. Więcej." Potrzeba zaatakowała go kłami ostrzejszymi niż innego wilka. Z niczym więcej, niż z ochotą w umyśle, Dillon skoczył. Thomas uderzył w podłogę z Dillonem głęboko ssącym jego fiuta. *** Thomas prawie tracił swój pieprzony rozum. Wiedział, że powinien odepchnąć drugiego mężczyznę, ale zarówno jego, jak i jego wilka nie obchodziło, że powinien skoncentrować się na Benie. Dillon robił coś swoim językiem, że oczy prawie wyszły mu z orbit. "Kurwa." Thomas drżał w krótkich pchnięciach bioder, które były na tyle ruchami, na ile pozwalał mu trzymający go wilk. Nie pozostało mu nic, tylko się poddać. Thomas doszedł, zalewając gardło Dillona z siłą, która wyczerpała go nie tylko z nasienia ale i z całej energii. Dźwięk ponad nim sprawił, że spojrzał do góry. Ben nachylał się z krawędzi łóżka, obserwując ich dwóch. Źrenice mniejszego wilka były rozszerzone, a on sam wydawał kwilące dźwięki. "Chyba nasza dziecinka czeka." Wyszeptał do Dillona, który lizał ścieżkę w górę jego brzucha. To była ostatnia rzecz, którą powiedział, bo drugi wilk zagarnął jego usta w ścinającym go pocałunku i wyparł z jego umysłu wszystkie myśli. Jego wilk chciał odsłonić swój brzuch i pozwolić temu silnemu mężczyźnie się ugryźć. Mógł poczuć więzi partnerskie zawiązujące się między nimi. Naprawdę byli potrójnymi partnerami. W tym momencie wiedział, że należał do Dillona, tak bardzo jak do Bena. Jego wilk nie zaakceptowałby niczego mniej. Kiedy wreszcie Dillon oderwał się od jego ciała, Thomas prawie zawył z powodu straty. Usłyszał głuchy łoskot, gdy drugi wilk wskoczył na łóżko. Nie martwił się, że zrani rudowłosego. Był w stu procentach pewien, że Dillon prędzej by odciął sobie ramię, niż zranił Bena. Wkrótce zaciekawiły go dźwięki dochodzące z łóżka. Jęcząc, zebrał wystarczająco siły, by wstać i śledzić sytuację. Och. Ogromne ciało Dillona otaczało mniejszego wilkołaka, idealnie wyrzeźbiony tyłek poruszał się rytmicznie, kiedy wchodził w szczupłe ciało. Nawet kiedy pieprzył Bena z dziką intensywnością, całował go czule i miękko i Thomas mógł zobaczyć w oczach swojego partnera

bezdenną radość, kiedy patrzył na drugiego wilka. Thomas powstrzymał nagłą wilgoć w swoich oczach. Byli razem tak kurewsko piękni. Nie mogąc się powstrzymać, Thomas wdrapał się na łóżko i ułożył się z boku. Jego dłonie gładziły ich ciała, jakby pragnął być częścią nich. Patrzył z pożądliwą niecierpliwością, kiedy pojawiły się kły Dillona i wbił je w ramię Bena. Nie chcąc być gorszym, kiedy Dillon go uwolnił, Ben ugryzł krzywiznę między ramieniem a szyją, wpuszczając w jego ciało enzym partnerski. Leżąc koło nich i również mając w sobie partnerskie serum Bena, Thomas poczuł kliknięcie, oznaczające dwa połączenia na poziomie partnerskim. Wezbrała się w nim ulga, zostawiając go z pełnymi radości zawrotami głowy. Strumień powiązania przez Bena pospieszył do jego serca. Mógł poczuć ich obu, razem i oddzielnie. Byli triadą. Dillon był teraz bezpieczny.

Rozdział 5 Dillon spotykał się z Anthonym w sprawie pracy, Thomas rozmawiał z Silverem o sprawach sfory i Ben nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zlitował się nad swoim partnerem i teraz zajmował się księgowością klubu tak samo jak zajmował się osobistymi klientami, ale chwilę temu skończył. Mając nadzieję, że przekona swoich mężczyzn do tańca, udał się do baru. Uśmiechając się do swojego ulubionego barmana, usiadł przy barowym stołku. "Siemasz, Dare." Zachwycający zmienny kot posłał mu ciepły uśmiech. Nawet, gdy nie flirtował, roztaczał wokół siebie nieodpartą radość życia. Było oczywiste, że ludzi kłębiących się wokół przyciągało coś więcej niż drinki. Kiedy myślał, że nikt nie patrzy, Ben zauważył, że kot wpatruje się poważnie wyglądającego wilka, który patrzył wszędzie, tylko nie na bar. Ben umierał z ciekawości co do tej pary, ale w oczach barmana była taka tęsknota, że wiedział, że ta historia była zbyt osobista, by dzielić się z nią w zatłoczonym barze. "Co mogę ci podać, przystojniaczku? Zaoferowałbym siebie, ale słyszałem, że masz teraz pełne ręce." Posłał barmanowi kiwnięcie głową i uśmiech. "Taa, mam na talerzu więcej, niż trzeba. Może rum z colą?" "Już się robi." Drink został podana z kolejnym uśmiechem. Ben odszedł, pozwalając pozostałym zająć jego ulubione miejsce. Więcej niż kilku patrzyło na barmana częściej, niż na wybór drinków.

Przeniósł się w kąt parkietu, by przyglądać się tym wszystkim poruszającym się zmiennym. Wiedział, że Dillon nie za bardzo lubił tańczyć, ale nie wiedział, jak sprawy się mają z Thomasem. Byłoby cudownie, gdyby jeden z jego partnerów lubił tańczyć, ale patrzenie też było dobre. Przekręcił głowę na prawo, by zrozumieć, w jaki sposób jakaś dwójka tańczących była spleciona. Był całkowicie pewny, że gdzie indziej byliby aresztowani. Gdy się wyprostował, poczuł jak na jego gardło naciska coś zimnego i ostrego. Strach zmroził jego kręgosłup, kiedy usłyszał przy uchu znajomy głos. "Cześć, śliczny. Widzę, że zostawiłeś już swojego chłoptasia. Ale już dobrze, masz mnie." Głos Neda był spokojny, jakby noża w ogóle nie było. "Chcesz mnie, prawda dziecino? Marzyłem o tobie." Mówienie nie, nie było najprawdopodobniej najlepszym wyborem. "Nie sądzę, by mój partner się na to zgodził." Miał nadzieję, że to było wystarczająco neutralne. Nie sądził, by warto było wspomnieć, że miał dwóch partnerów i żaden z nich nie doceniłby psychopaty podrzynającego jego gardło. Ned nie musiał wiedzieć o jego życiu miłosnym. Nacisk noża pogłębił się, co oznaczało, że to nie był argument. "Tym gorzej dla niego. Nie będzie cię chciał, gdy skończę się z tobą zabawiać." Kurwa. Ben miał nadzieję, że niepewna więź, którą czuł do swoich partnerów była wystarczająca, by wysłać im wiadomość. Kiedy Ned ciągnął go przez tłum, Ben wysyłał swoim partnerom mentalne wezwanie. Nie chciał wzywać żadnego z ochroniarzy baru, ten psychol mógł któregoś dźgnąć. Ben mógł wyczuć ze skwierczenia na jego skórze, że nóż był powleczone srebrem. Niebezpieczeństwo. Ned. Pomocy. Wyobraził sobie w myślach Thomasa, a potem Dillona. Ciało Neda blokowało większość ludzi przed widzeniem Bena, więc nie było żadnych świadków, że opuścił bar. Zanim Ben miałby jakąkolwiek szansę, by wywołać zamieszanie, byli już na zewnątrz. Nóż opuścił jego gardło i został pchnięty na maskę zardzewiałego pickupa. Zastanawiał się, ilu ludzi Ned porwał w przeszłości. Za gładko poszło, żeby nie było to pierwszym razem. "Teraz moja kolej na ten słodki tyłek." Bez noża na gardle Ben odkręcił się, by stawić czoła Nedowi. Nawet, gdy jego ciało trzęsło się ze strachu, był gotowy do walki. "Nie pozwolę ci na to." Ned zaczął się śmiać, jego twarz przypominała maskę. "A jak mnie zamierzasz powstrzymać, śliczny chłopczyku? Obaj wiemy, że jestem silniejszy, twojego partnera tu nie ma, a nikt ze środka cię nie usłyszy." Ben wiedział, że drugi wilk miał rację. Wypełniła go desperacja. "O właśnie, poddaj się i pójdzie łatwiej." Ned posłał mu paskudny uśmiech. "Ale proszę bardzo, walcz jeśli chcesz, nie mam nic przeciwko odrobinie ostrej gry wstępnej." Ogarnęły go mdłości. Nawet jeśli jego partnerzy przyjdą, nie zdążą na czas. Biorąc głęboki wdech, Ben uwolnił swoją wewnętrzną bestię. Pazury wysunęły się z jego palców, w miejscu gdzie

wcześniej były paznokcie. Warcząc nisko, rzucił się na Neda. Ból eksplodował w jego czaszce, kiedy większy wilk złapał go w pasie i rzucił na ostry żwir. Ben leżał tam jęcząc, podczas gdy silniejszy wilk śmiał się nad nim. "Jakiś problem?" Zapytał miękki tenor. Znajomy dźwięk głosu partnera Alfy przeraził Bena. Wiedział, że może przetrwać to, co zrobi mu Ned, ale nie miał pojęcia jak to było z krucho wyglądającym człowiekiem. Oglądając się, zobaczył cień czerwonego sportowego samochodu zaparkowanego parę metró dalej. Kiedy się kłócili, żaden nie usłyszał nadjeżdżającego auta. Anthony wyszedł z cienia. Ned zaświecił się jak choinka. "Nawet lepiej. Gdzie twoja ochrona, partnerze Alfy? Nie wydaje mi się, by twój pan pozwolił ci wyjść gdzieś bez nich." Uśmiechnął się szyderczo. "Nie ważne. Najpierw przelecę ciebie, a potem wezmę tę ślicznotkę ze sobą." "Nie sądzę." Głos Anthony'ego był spokojny, jakby rozmawiali o pogodzie. Be patrzył zaskoczony, jak szczupły mężczyzna zdejmuje kłaczek ze swojej marynarki, ignorując podchodzącego do niego wielkiego wilkołaka. "Myślę, że zamierzasz wsiąść w tę obrzydliwą ciężarówkę i opuścić miasto. Nie mogę pozwolić ci na zranienie członka sfory. Silver będzie niepocieszony." Leżąc na ziemi, Ben poczuł w powietrzu poruszenie. Maleńkie włoski jakie miał na ciele, podniosły się w nagłym wzroście eklektryczości, kiedy powietrze wypełnił zapach ozonu. Miał co do tego bardzo złe przeczucie. To nie skończy się dobrze. Podciągając się na nogi, nie zdążył powstrzymać pasma rozgrywających się zdarzeń. Ned wydał z siebie wyk i śmiech. Bez ostrzeżenie pchnął swoim nożem w stronę Anthony'ego. Ben chciał instynktownie zastąpić mu drogę, ale nie mógł poruszyć stopami. Był sparaliżowany. Jego szok nie mógł być większy, niż Neda. Zanim okrutny wilkołak sięgnął Anthony'ego, błyskawica rozdarła niebo i spaliła tego drania tam, gdzie stał. Twarz wilkołaka zamarła w wyrazie szoku na twarzy. Jego całe ciało było kompletnie nieruchome, jakby został zamieniony w kamień. Jednym wypielęgnowanym paznokciem, Anthony pchnął ciało. Skwierczenie wypełniło powietrze i Ned zamieni się w miliony części, jak jakaś postać z kreskówki, ale dziesięć razy bardziej przerażająca. Ben został uwolniony ze swojego zastoju i rzucił się do Anthony'ego, ale teraz nie wiedział, czy chciał go uściskać, czy uciec z krzykiem. Złote oczy Anthony'ego spojrzały w jego. Po części spodziewał się zobaczyć szalejącą w nich burzę, ale były spokojne i czyste. "Zawsze mówiłem Silverowi, że umiem o siebie zadbać." Ben przytaknął. "Mówiłeś, że jaka jest inna część twojego dziedzictwa?" "Mój dziadek to Zeus."

"Huh." Domyślał się, dlaczego Silver nie chciał tego rozgłaszać. Chcesz, by twoja sfora wiedziała, że umiesz ją ochronić, ale nie przestraszyć jej członków. Drzwi zewnętrzne otworzyły się z trzaskiem i dwaj zmartwieni partnerzy rzucili się na Bena. "Wszystko dobrze, skarbie?" Thomas biegł blisko Dillona. "Słyszeliśmy twoje wołanie, ale nie wiedzieliśmy, gdzie jesteś. Dare powiedział nam, że wyszedłeś na zewnątrz." Oczy Dillona przeszukiwały go z bliska, szukając ran. Ben patrzył, jak jego wybawiciel okrążył zwęglone zwłoki i podszedł do Alfy stojącego na szczycie schodków. "Cześć, kochanie, przepraszam, że się spóźniłem. Był mały wypadek w drodze do domu." "Gdzie twoi ochroniarze?" Ton Alfy sugerował, że będzie musiał się spowiadać, ale Ben wiedział, że Anthony będzie się z tego cieszył. Anthony rozejrzał się po parkingu. "Hmmm. Wygląda na to, że musiałem ich zgubić. "Zabieraj swój tyłek do środka, musimy pogadać o tym, jak niebezpieczne jest podróżowanie bez twoich ochroniarzy." Głos Silvera był niski i znaczący. Alfa spojrzałna pozostałą trójkę. "Coś, czym muszę się martwić?" "Tak poza tym, Dillon, gdyby mój partner ci nie powiedział, witaj w sforze." Dillon skłonił się krótko, "Nie, proszę pana." Odpowiedział Ben. Nie było mowy, żeby wydał Anthony'ego. Jeśli będzie chciał, by jego partner o tym wiedział, to mu powie. Zrelaksował się, kiedy Alfa mrugnął do niego okiem. "A tak poza tym, Dillon, w razie, gdy mój chłopak ci nie powiedział. Witaj w naszej sforze." Dillon złożył krótki ukłon, pochylając głowę w szacunku i trzymał tę pozę, dopóki Alfa nie podążył za swoim partnerem. "Kurwa, ale świry." Skomentował. "Taaa, ale oni są nasi." Powiedział Ben, chichocząc. "Chodźmy do łóżka. Potrzebuję pociechy od moich partnerów." Dłonie Dillona przesunęły się po ciele Bena. "Co tu się stało?" Patrzył, jak Thomas kopie kupkę popiołu, prześwitywał w niejbłysk srebrnego noża. "Czy to jest to, o czym myślę?" Ben odsunął się od Dillona i upadł na asfalt. Strach sprzed paru chwil wrócił potrójnie, a przerażenie sprawiło, że trzęsły mu się ręce. Gdyby nie Anthony, mógłby nie przeżyć tej nocy. Drżącym głosem opowiedział swoim partnerom co nastąpiło. Z fascynacją i przerażeniem

wpatrywali się w kupkę popiołu. "Mamy u niego dług." Powiedział Thomas, przełykając ciężko. "Nie martw się. Z tyloma kłopotami, w które się pakuje, jestem pewien, że będziemy mieli wiele okazji, by go spłacić." Powiedział oschle Dillon. Ben nie chciał myśleć o ciele leżącym na parkingu. I tak pewnie zostanie rozwiane przez wiatr. Jakieś pięć minut temu, przysiągłby, że to niemożliwe. Jak widać, w sforze Moon nic nie było niemożliwe. Mimo wszystko, jeśli sfora mogła mieć potrójnych partnerów, dlaczego nie miałaby mieć mężczyzny, który był po części bogiem, po części fae, po części magiem i wszystkimi rodzajami kłopotów?