Karpov S. - Irydologia w praktyce

SPIS TREŚCI WSTĘP ....................................................................................................................4 HISTORIA IRYDOLOGII ........................................................................................... 5 CZYM JEST IRYDOLOGIA? .................................................................................. 8 BUDOWA OKA I TĘCZÓWKI .............................................................................. 12 PERYFERYCZNE ZNAKI ..................................................................................... 17

Rola brwi w diagnozie ............................................................................. 17 Rola powiek w diagnozie ......................................................................... 18 Rola twardówki w diagnozie ................................................................... 18 Rola rogówki w diagnozie........................................................................ 19 TYPOWANIE IRYDOGENETYCZNE ................................................................... 21

Charakteryzacja tęczówki ........................................................................23 Gęstość tęczówki ......................................................................................24 ROLA KOLORU TĘCZÓWKI W DIAGNOZIE .................................................... 30 PODSTAWOWE ZNAKI TĘCZÓWKI ...................................................................33

Znaki strukturalne ...................................................................................33 Łakuny .................................................................................................34 Znaki refleksyjne .................................................................................... 38 Plamy na tęczówce...................................................................................43 Plamy toksyczne ..................................................................................43 Plamy ostateczne .................................................................................43 Plamy pigmentacyjne .......................................................................... 45 RELIEF TĘCZÓWKI .............................................................................................54 RĄBEK BARWINKOWY ....................................................................................... 57 PIERŚCIEŃ AUTONOMICZNY........................................................................... 60 ŹRENICA W DIAGNOZOWANIU ....................................................................... 68

Źrenica skacząca i nieruchoma .............................................................. 68 Anizokoria............................................................................................... 68 Spłaszczenia źrenicowe ...........................................................................69 TOPOGRAFIA TĘCZÓWKI .................................................................................. 73 REJESTRACJA WYNIKÓW BADAŃ ................................................................... 77

Protokół badania ..................................................................................... 77 Sprzęt irydologiczny ................................................................................ 79 TABELA TOPOGRAFICZNA ............................................................................... 82 BIBLIOGRAFIA .................................................................................................. 123

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Wstęp

●

str. 4

WSTĘP

Witam Cię, Drogi Czytelniku! Razem z żoną od lat prowadzimy prywatny gabinet medycyny niekonwencjonalnej. Podstawą naszych badań jest analiza tęczówki oka. Przez prawie 15 lat wskazujemy statystyczne zależności pomiędzy patologiami w organach a występowaniem znamion na tęczówce. Na podstawie własnych doświadczeń i analizy prac wybitnych

światowych

irydologów

opracowaliśmy

topologię

irydologiczną w postaci tablicy pozwalającej określić organy, które są statystycznie powiązane z jednym z 360 pól projekcyjnych na tęczówce oka. W sposób prosty i dokładny spróbuję opisać podstawy badań pozwalających bezinwazyjnie określić ogólny stan organizmu.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Historia irydologii

●

str. 5

HISTORIA IRYDOLOGII Irydologia jest starożytnym sposobem rozpoznawania patologii organów naszego organizmu, wykorzystującym analizę

tęczówki

oka. Jeszcze ponad 3 tysiące lat temu w Indiach, Chinach i Japonii starożytni lekarze wydzielali odpowiednie pola na tęczówce oka, w celu zbadania zmian, które powstały w wyniku pewnych schorzeń. Dowody wykorzystania analizy wyglądu tęczówki oka do badania organizmu ludzkiego odnaleziono nawet w papirusach faraona Tutenchamona. Autorem pracy na ten temat był ksiądz El Aksy. Starożytni rolnicy wykorzystywali elementy irydologii przy zakupie koni, krów i owiec, analizując plamki na oczach zwierząt. Ksiądz El Aksy przekazał swoją wiedzę lekarzom z Indochin, Tybetu i Babilonii, co spowodowało rozpowszechnienie tej metody na całym świecie. Kolejny etap rozwoju irydologii rozpoczął F. Meyens, kiedy w 1670 roku

w

Dreznie

została

opublikowana

jego

monografia

„Physiognomica medica”. W 1813 roku lekarz G.J. Beer z Wiednia ściśle powiązał schorzenia w organizmie ze zmianami na tęczówce oka w swojej książce „Nauka o schorzeniach ocznych”. Następny krok w rozwoju irydologii zawdzięczamy wybitnemu węgierskiemu uczonemu, lekarzowi I. Peczely, który w wyniku

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Historia irydologii

●

str. 6

długoletnich badań opracował pierwszą w świecie mapę topologiczną tęczówki oka. I. Peczely od dziś uznawany jest za prekursora metody irydologicznej. Ten historyczny etap rozwoju irydologii trwał do lat pięćdziesiątych XX-go stulecia. W tym samym czasie inny wybitny naukowiec irydolog, ksiądz i naturopata ze Szwecji N. Liljequist w roku 1897 opublikował swoją pracę „Diagnoza na podstawie oka”. W roku 1920 dr M. Madaus zaczyna wydawać czasopismo o irydologii pod tytułem„Iriscorrespondens”,

które

pozwoliło

zorganizować

działalność irydologów z całego świata. W 1909 roku w Chicago A. Lindlar wydaje książkę pod tytułem „Irydodiagnostyka i inne metody diagnostyczne”, w której próbuje naukowo określić podstawy irydologii i naturopatii. W tym okresie powstaje także szereg prac takich wybitnych irydologów jak I. Anderer, F. Vida, I. Deck, F. Roberts, R. Bourdiol, T. Kiiege, P. Dimkow, z których każdy stworzył swoją mapę topologiczną tęczówki oka. Po

zakończeniu

drugiej

połowiedwudziestego stulecia,

wojny

światowej,

zainteresowanie

w

drugiej

irydologią jako

nieinwazyjną metodą badania całego organizmu mocno wzrasta. W krajach europejskich, a później również w Ameryce, Kanadzie, Japonii zostały stworzone wyspecjalizowane centra badawcze, próbujące połączyć irydologię z klasycznymi badaniami klinicznymi. Właśnie w tym okresie powstaje pojęcie „irydologia kliniczna”.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Historia irydologii

str. 7

●

W niektórych krajach zaczęto wykładać irydologię na studiach medycznych jako dziedzinę naukowo – medyczną. We Francji, USA i innych krajach powstają stowarzyszenia irydologów. W mieście Ettilingen

w

Niemczech

I.

Deck

stworzył

Instytut

Badań

Fundamentalnych w dziedzinie irydologii. Wynikiem jego 30-letniej praktyki są dwie monografie: „Podstawy irydodiagnostyki” z 1965 roku i „Irydodiagnostyka różniczkowa” z 1980 roku. W roku 1951 B. Jensen w USA założył Organizację Irydologów (FIA), a w 1970 roku opublikował książkę „Nauka i praktyka irydologii”, która po dzień dzisiejszy uznawana jest za podstawowy podręcznik w tej dziedzinie. W roku 1980 w dawnej Czechosłowacji odbyła się międzynarodowa konferencja z irydotroniki, w której uczestniczyło wielu fachowców: lekarze, fizycy, elektronicy, inżynierowie, praktykujący irydologowie. W tym momencie

irydologia awansuje do miana dziedziny

naukowej. Poważnym wsparciem irydologii staje się rozwój techniki komputerowej. Bez względu na to, że korzenie irydologii sięgają daleko w przeszłość, jest ona dość młodą i dynamicznie rozwijającą się dziedziną. Tempo jej rozwoju ciągle wzrasta. Nauka ta kryje jeszcze sporo tajemnic, lecz jest wyjątkowo pomocna w ekspresowych badaniach całego organizmu. Nie wymaga również drogiego sprzętu badawczego.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Czym jest irydologia?

●

str. 8

CZYM JEST IRYDOLOGIA? Irydologia jest sposobem na bezinwazyjną i szybką ocenę ogólnego stanu naszego organizmu. Jest swoistą książką chorób. „Jeżeli oko masz czyste, to i ciało zdrowe” - tak pisze Biblia. Informatywność irydologii jest dość wysoka. Schorzenia przewlekłe, odczucia bólowe różnego rodzaju (np. w wyniku wypadku), stany zapalne

naszych

organów

są

widoczne

w

wyniku

badania

irydologicznego. Według dzisiejszych badań przyjmuje się, że całe nasze ciało pokryte jest siatką eksteroreceptywnych pól, projekcyjnie związanych z odpowiednimi organami naszego organizmu. Niektóre z nich mają dość wysoką informatywność, inne – mniejszą. Całą sieć projekcyjnych pól można podzielić na odpowiednie struktury: - skórne projekcyjne pola według klasycznej chińskie akupunktury na ciele i twarzy; - skórne projekcyjne pola na dłoniach i stopach; - śluzowe językowe projekcyjne pola; - skórno – śluzowe projekcyjne pola nosa i zatok nosowych; - skórne uszne projekcyjne pola; - projekcyjnie pola na tęczówce oka.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Czym jest irydologia?

●

str. 9

W takiej kolejności można wykorzystać wszystkie pola w trakcie diagnozowania naszego organizmu w sposób niekonwencjonalny. Najprostszą metodą pośród wszystkich wymienionych jest właśnie obserwacja projekcyjnych pól tęczówki, ze względu na łatwy do niej dostęp. Istota irydodiagnostyki polega na badaniu wrodzonych i adopcyjnie – troficznych wyjątków i zmian w strukturze, reliefie, kolorystyce i pigmentacji tęczówki i porównywaniu tych zmian z topograficzną projekcją organów naszego organizmu na tęczówce. Irydologia pozwala: 1. Określić podatność całego organizmu i poszczególnych organów na różnego rodzaju schorzenia. 2. Rozpoznać

istniejące kliniczne

objawy chorób

i dysfunkcję

organów. 3. Ujawnić już powstałe patologiczne zmiany w naszym organizmie. 4. Prześledzić

dynamikę

patologicznych

zmian,

również

pod

wpływem leczenia. 5. Określić toksyczne zatrucie naszego organizmu i obserwować proces odtrucia. Zmiany na tęczówce oka są analizowane za pomocą tak zwanych map irydologicznych, określających topografię tęczówki. Do dzisiaj opracowano ponad 30 różnych map topologicznych tęczówki oka. Wszystkie są podobne w całości, lecz każdy z badaczy dodaje coś szczególnego, opracowanego w wyniku własnej praktyki. Przy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Czym jest irydologia?

●

str. 10

zestawianiu wszystkich map irydologicznych wykorzystywane są podstawowe zasady opracowane przez wybitnego lekarza I. Peczely. Dlaczego irydologia wykorzystywana jest jako metoda badania naszego organizmu? 1. Metoda jest dość prosta. 2. Absolutna nieszkodliwość. 3. Bardzo wczesne wykrywanie różnego rodzaju patologicznych zmian w organach. 4. Możliwość obserwacji wszystkich zmian w naszym organizmie w jednym polu widzenia. 5. Możliwość ustalenia przyczyny – badawczych powiązań rożnego rodzaju symptomów. Według dr I. Deck [3] irydologia naucza lekarza badać organizm w całości, a nie w zakresie poszczególnych organów. Oprócz tego pozwala określić pierwotne i drugorzędne zmiany w naszym organizmie, przeprowadzać zróżnicowaną diagnozę. Irydologia pozwala obserwować przebieg zapobiegawczego leczenia środkami naturalnymi: homeopatią, akupunkturą, akupresurą, ziołolecznictwem, oczyszczaniem organizmu (w tym głodówką), dietoterapią.

Pozwala

również

na

określenie

schorzeń

przekazywanych genetycznie. Mówiąc o dużych możliwościach irydologii, chcę podkreślić, że ta metoda nie próbuje zastąpić innych metod badania, lecz je uzupełnia i wspiera w miarę swoich możliwości.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Czym jest irydologia?

●

str. 11

Jak każda inna metoda irydologia ma swoje atuty i wady. Na przykład bezbólowy przebieg choroby nie daje patologicznych znaków na tęczówce oka. Jest to charakterystyczne np. dla chorób przewlekłych ( opuchlizny w początkowym stadium, cysty, polipów itp.). Czasami schorzenia nerek, serca lub innych organów mogą być niezauważone przy zastosowaniu metod irydologicznych, ponieważ mają za mało receptorów nerwowych. Należy również zwrócić szczególną uwagę na tzw. lateralizację (rozróżnienie ludzi leworęcznych i praworęcznych).

Badanie

tęczówki u ludzi leworęcznych wymaga specjalnych metod, o których napiszę dalej. U ludzi leworęcznych znaki na tęczówce prawego oka odpowiadają organom po prawej stronie ciała, a tęczówce lewego oka – lewej stronie. Natomiast u ludzi praworęcznych jest odwrotnie (na krzyż). Dodatkowe trudności w trakcie analizy tęczówki mogą napotkać badacze, którzy nie są oftalmologami. Dotyczy to przypadków ocznych schorzeń lub ocznych zmian u ludzi starszych (np. zwyrodnienia), w wyniku których powstają znamiona na tęczówce, nie związane z odpowiadającymi im organami. Granice irydologii zakreśla zdrowy rozsądek. Dr R. Bourdiol [2] pisze na przykład, że nie trzeba analizować tęczówki, aby postawić diagnozę płaskostopia, wystarczy po prostu spojrzeć na stopy.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Budowa oka i tęczówki

●

str. 12

BUDOWA OKA I TĘCZÓWKI W trakcie wzrostu niemowlęcia w łonie matki oczy pojawiają się dość wcześnie – w trzecim tygodniu rozwoju, co pozwala ocenić za pomocą irydologii nawet prawidłowość rozwoju płodu i powstanie różnego rodzaju chorób genetycznych. Oczy są receptorami centralnego układu nerwowego. Są zbudowane z kilku tkanek różnego rodzaju, które można podzielić na 4 części (Rys.1).

Rys.1. Struktura oka [13]

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Budowa oka i tęczówki

●

str. 13

1. Zewnętrzną kapsułę, zawierającą twardówkę i rogówkę (Rys. 1) 2. Środkową

część – układ żylny:

chorioidea,

ciało ciliarne

(rzęskowe) i tęczówkę. 3. Układ wzrokowo – nerwowy, zawierający siatkówkę z przewodnikami nerwowymi. 4. Światło – przewodzący aparat, zawierający rogówkę, płyn oczny wewnętrzny, soczewkę i szkliste ciało za nim (Rys. 1). Tęczówka oka ma podwójną budowę: mezodermalną i ektodermę nerwową. Górny obszar tęczówki (stromalny) ma mezodermalną budowę, tylny (pigmentarny) – entodermalną. Z tylnej części wychodzą mięśnie tęczówki (sfinkter i delator źrenicy, mięśnie rzęskowe Rys. 3). Tęczówka dzieli oko na 2 części – przednią i tylną, i mieści się pomiędzy rogówką i soczewką. Peryferyczny brzeg tęczówki przekształca się w ciało ciliarne (rzęskowe, Rys. 3). Forma tęczówki jest lekko eliptyczna o średnicy (długości) 12,5 mm w poziomie i 12 mm w pionie. Średnia grubość tęczówki wynosi około 300 mcm. Tęczówka służy do ekranizacji światła, produkowania i odpływu ocznego płynu, podtrzymywaniu stałej temperatury wewnątrz oka w wyniku zmiany przestrzeni pomiędzy naczynkami krwionośnymi. Ciekawe właściwości ma kolejny element oka - źrenica. Średnica źrenicy zmienia się w granicach 2 – 8 mm. Średnica w normie wynosi około 3 mm. Zmienia się z wiekiem. U dzieci jest wąska – do 2 mm, słabo reaguje na światło. W młodości wynosi około 4 mm.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Budowa oka i tęczówki

●

str. 14

W starości znów się zwęża, zmniejszają się również jej możliwości adaptacyjne. Średnica źrenicy może się zmieniać w wyniku różnych czynników. Zwęża się pod wpływem światła, przy zamykaniu oczu, we śnie itp. Poszerzenie źrenicy jest wynikiem odczuć bólowych, dużego wysiłku fizycznego, pobudzenia nerwowego itp. Tęczówka ma sporą sieć naczynek krwionośnych, mających swoistą architekturę. Arterialne drzewko wychodzi z systemu arterii ocznych, a żyły wchodzą do górnej żyły ocznej. Dwie tylne długie i 6-12 przednich krótkich ciliarnych arterii są rozgałęzione i tworzą duży pierścień arterialny. Od

tego

pierścienia

odchodzą

radialnie

w kierunku źrenicy naczynka, które w obrębie 1,5 mm od źrenicy tworzą mały alternatywny pierścień na tęczówce. Wyglądają jak zębata linia, która ogranicza wewnętrzną część tęczówki od zewnętrznej i nazywa się pierścieniem autonomicznym. Od małego kółka arterialnego odchodzą cienkie naczynka, które kierują się do otworu źrenicy i tworzą pętle. Żyłki tęczówki znajdują się obok arterii, ale głębiej. Sieć nerwową tęczówki tworzą gałązki trójniczego i okoruchowego nerwu.

Podstawową

rolę

przy

innerwacji

tęczówki

odgrywa

sympatyczny (współczulny) układ nerwowy. Badanie mikroskopijne tęczówki wykazuje jej wielowarstwowość (Rys. 2). Górna (mezodermalna) warstwa jest podzielona na dwie: powierzchowną (I) i głęboką (II). Właściwie taka wielowarstwowość jest charakterystyczna wyłącznie dla człowieka. Początki głębszej

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Budowa oka i tęczówki

●

str. 15

warstwy odnaleziono tylko u małp. Powierzchniowa (mezodermalna) warstwa pokrywa tylko ciliarną (rzęskową) część tęczówki i kończy się przy pierścieniu autonomicznym. Nie przechodzi do części źrenicowej. Przy

bardziej

dokładnym

(histologicznym)

badaniu

każdą

powierzchniową (mezodermalna) warstwę można podzielić (Rys.2):

Rys. 2 1

–

górna

część

–

cienka

membrana

wielkości

kilku

powierzchniowych epiteliarnych komórek; 2 – górna graniczna warstwa; 3 - warstwa naczynek krwionośnych, 4 tylna graniczna warstwa, 5 – pierwsza pigmentowa warstwa; 6 druga pigmentowa warstwa. Górna (mezodermalna) część tęczówki, a dokładniej – górna pograniczna warstwa odpowiada za kolorystykę tęczówki, która zależy od jej grubości i ilości pigmentu (melaniny).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Budowa oka i tęczówki

●

str. 16

Tylna III (epidermalna) cześć tęczówki składa się z dwóch epiteliarnych pigmentowanych warstw. Ponieważ ektodermalna warstwa przykryta jest z góry mezodermalnymi warstwami, przy badaniu tęczówki widać tylko krawędź pigmentowanej warstwy ektodermalnej części (III), zwanej rąbkiem barwinkowym. (brzeg źreniczny). Przód tęczówki można przedstawić tak jak pokazano na Rys. 3. Wszystkie części są dobrze widoczne przy badaniu irydologicznym.

Rys. 3. Podstawowa struktura tęczówki [13]: 1- strefa źrenicy; 2 – brzeg źrenicy - rąbek barwinkowy; 3 – pole źrenicowe; 4 – pierścień autonomiczny; 5 – pole rzęskowe (pas ciliarny), 6 – brzeg rzęskowy. Podstawowymi parametrami tęczówki są: kolor, obraz i topologia.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Peryferyczne znaki

●

str. 17

PERYFERYCZNE ZNAKI Bardzo ważny wpływ na badanie mają tak zwane peryferyczne znaki, które mogą uzupełnić badanie tęczówki. Analiza tych znaków nie wymaga specjalnego sprzętu badawczego, a może dostarczyć bardzo cennych dodatkowych informacji o stanie zdrowia człowieka. Według P. Schmidta [10] i R. Bourdiola [2] wyróżniamy 5 najbardziej wpływowych grup peryferycznych znaków.

Rola brwi w diagnozie P. Schmidt [10] podkreśla trzy typy brwi: - okrągłe, charakterystyczne dla charakteru sentymentalnego, niesystematycznego, artystycznego; - proste, charakterystyczne dla charakteru rozsądnego, ułożonego, pedantycznego; - nierówne, zębate, charakterystyczne dla charakteru nieufnego, krytycznego, półpedantycznego; - gęste brwi świadczą o twardym charakterze, natomiast brwi rzadkie wskazują na słaby charakter. Każda z brwi ma trzy podstawowe części: „głowę”, „ciało” i „ogon”. Brak lub rzadkie włoski w „ogonku” świadczy o chorobie trzustki, jest tak również przy syfilisie. Głębokie zmarszczki nad „głową” prawej brwi świadczą o naruszeniu funkcji wątroby, a nad „głową”

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola brwi w diagnozie

●

str. 18

lewej brwi – o naruszeniu funkcji śledziony lub chorób związanych z krwią. Wyraźnie czerwona skóra brwi wskazuje na stan zapalny nerek.

Rola powiek w diagnozie P. Schmidt [10] na podstawie własnych doświadczeń pokazuje szereg możliwych naruszeń w organizmie, związanych z wyglądem powiek: - brązowy kolor świadczy o uszkodzeniu kielicha nerek; - ciemno - brązowy kolor w postaci drobnych plamek wskazuje na przewlekłe schorzenie wątroby; - „mleczno kawowy” kolor w postaci drobnych plamek wyłącznie na dolnej części powiek wskazuje na przewlekłą niewydolność nerek; - różnego rodzaju brodawki na powiekach wskazują na możliwość raka nerek.

Rola twardówki w diagnozie Irydolog musi wiedzieć o specyficznej kolorystyce twardówki (sclery).

Dla

twardówki

niektórych

typów

Murzynów

charakterystyczna jest brązowa pigmentacja. Szereg azjatyckich narodowości ma równomierny żółty kolor twardówki. Wiek również stanowi faktor zróżnicowania fizjologicznego koloru twardówki. Jasnoniebieski okras twardówki jest charakterystyczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola twardówki w diagnozie

●

str. 19

u niemowląt, biały z odcieniem jasnobrązowym – u ludzi młodych, a żółty odcień u ludzi starszych. Patologiczny kolor twardówki według R. Bourdiol [2] i naszych doświadczeń: - czerwony odcień – naruszenia sercowe; - matowo - białe - schorzenia płuc; - brązowe – naruszenia funkcji nerek; - zielonkawe – naruszenia funkcji wątroby. We wszystkich przypadkach obserwacji pigmentacji twardówki należy wykluczyć zmianę koloru w wyniku użycia leków lub barwionych kropel do oczu. Odrębną kwestią jest waskult i konjunktywit twardówki.

Rola rogówki w diagnozie W normalnym stanie na rogówce nie widać żadnych naczynek. Istnienie naczynek na rogówce, zarówno czerwonych, jak i biało – szarych jest patologią. Jednym z najbardziej widocznych znaków przy badaniu rogówki jest tak zwany pierścień

sodowo

–

lipidowy

lub pierścień

cholesterolowy. Powstaje w górnej i dolnej części rogówki w postaci szaro – białych łuków. Badania mikroskopijne pokazują, że wyglądają one jak grudki soli morskiej. Osobne łuki z czasem zamykają się, tworząc pierścień wokół całego limba rogówki. Ich

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola rogówki w diagnozie

●

str. 20

pojawienie się, według M. Bardadyn [1], jest rezultatem zaburzeń równowagi kwasowo – zasadowej i prowadzi do kwasicy oraz nieprawidłowej gospodarki lipidowej. E.S.Welchowier [12] stwierdza, że w miarę starzenia się organizmu częstotliwość występowania pierścienia sodowego narasta od zera w wieku 20 lat, do 44% u ludzi starszych, po 70 roku życia. Według dr M. Bardadyn [1] ma to bardzo ważne znaczenie diagnostycznie i pozwala na wykrycie miażdżycy w stadium początkowym. Jeżeli pojawia się w górnej części rogówki, to najbardziej narażone na uszkodzenie są naczynia mózgowe, jeśli w dolnej – to naczynia kończyn dolnych.

Równocześnie

pierścień

sodowy

świadczy

o stopniu starzenia się organizmu. Tego objawu nie wolno pomylić ze zmianami o podobnym charakterze: - pierścień lekowy (który mogą spowodować środki farmakologiczne, takie jak aspiryna) o brudno – szarym kolorze, bikarbonat sodu, w wyniku którego powstają łukowe szaro - białe złogi; - pierścień o zielonym kolorze, związany z wrodzonym uszkodzeniem wątroby, które prowadzi do naruszenia rozkładu związków miedzianych; - brązowy pierścień na pograniczu rogówki z rozpłyniętymi krawędziami świadczy o chorobach nerek; - białe „zadrapania” jak od paznokcia na bokach rogówki świadczą o poważnym uszkodzeniu czaszki związanych z utratą przytomności. - różowy kolor rogówki może oznaczać cukrzycę.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Typowanie irydogenetyczne

●

str. 21

TYPOWANIE IRYDOGENETYCZNE

Tęczówka

każdego

człowieka

ma

niepowtarzalny,

wyjątkowy

charakter. Podobnie jak jego wygląd zewnętrzny lub odcisk linii papilarnych może służyć do jego identyfikacji.

Kształt tęczówki zależy od wielu uwarunkowań: genetycznych, wypadkowych, chorobowych, żywieniowych, toksycznych itp. Teoria rasowa nie znalazła potwierdzenia przy badaniach statystycznych i analizie tęczówki. W wyniku etnicznego wymieszania się w ludzi kolor tęczówki mieszanego typu jest najbardziej rozpowszechniony, a gamy odcieni kolorów tęczówki nie da się opisać. Teza o irydogenetycznym typowaniu wyłącznie na podstawie koloru tęczówki nie sprawdziła się statystycznie. Pogląd, że niebieski kolor tęczówki jest najlepszy, charakterystyczny dla ludzi z mocną psychiką i fizycznie rozwiniętych, też już dawno został uznany za nieprawdziwy.

W dzisiejszych czasach przy typowaniu irydogenetycznym stosowane jest podejście kompleksowe, które oprócz kolorowego tła tęczówki bada szereg specyficznych i strukturalnych chromatycznych znaków tęczówki.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Typowanie irydogenetyczne

●

str. 22

Udowodniono, że podstawowym znakiem, odpowiadającym za wrodzone uwarunkowania naszego organizmu jest jej gęstość. Co można określić jako wrodzone uwarunkowania? Przede wszystkim odporność organizmu na różnego rodzaju niekorzystne wpływy zarówno ze strony środowiska wokół nas, jak i ze strony drobnoustrojów chorobotwórczych i pasożytów wewnątrznych. Następnie wymienić należy wrodzone zdolności adaptacyjne naszego organizmu, jego regeneracyjne możliwości, zdolności życiowe. Ogólnie mówimy o „poziomie i jakości zdrowia”, które przekazali nam nasi rodzice. Naukowcy [7] udowodnili, że tęczówka pozwala ocenić wrodzone wady, poczynając od czwartego pokolenia w naszej rodzinie. Jednocześnie tęczówka pozwala ocenić predyspozycję do rozwoju wad i chorób, którą przekazali nam rodzice. Dla irydologii praktycznej bardzo istotne jest, ile czasu zajmuje proces powstania znaków irydologicznych o podłożu genetycznym. Chodzi o ustalenie wieku człowieka, w którym można rozpocząć analizę tęczówki. I. Deck [4] stwierdził w wyniku badań, że strukturalne znaki tęczówki są ukształtowane już po 2-3 latach życia. Bardzo ważne jest naszym zdaniem, aby jak najwcześniej rozpocząć obserwację tęczówki, kiedy dziecko jeszcze nie ma żadnych „cywilizacyjnych” chorób. Podobnego rodzaju badania pozwalają na określenie chorób genetycznych i wyodrębnienie chorób nabytych w przyszłości.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Charakteryzacja tęczówki

●

str. 23

Charakteryzacja tęczówki Bez

względu

strukturalnych

na

indywidualność

map

tęczówki

każdej

opisujących

tęczówki

i

wiele

konstytucjonalne

osobliwości każdego organizmu, można wyszczególnić kilka jej charakterystycznych typów. Według E. S. Wielchowier i naukowców z Rosji [9] istnieją trzy irydogenetyczne typy (Rys.4):

Rys.4

Pierwszy typ – radialny (promienisty). Tęczówka ma bardzo zwarty układ prawie jednakowych promienistych włókien. Jest niemal jednolita. Taki typ tęczówki świadczy o dobrej konstytucji organizmu, predyspozycjach do zdrowia. Czasami włókna mają jednakowy zwarty, falisty wygląd.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Charakteryzacja tęczówki

●

str. 24

Drugi typ – radialno – homogenny. Jest podzielony na dwa podtypy.

Pierwszy

charakteryzuje

się

połączeniem

radialnie

położonych włókien w pasie źrenicowym i gęsto pigmentowanego pasa rzęskowego (ciliarnego). Dla drugiego wariantu typowa jest gęsto

pigmentowana

powierzchnia

całej

tęczówki.

Jest

to

homogenny typ tęczówki. Podobnie jak pierwszy typ, radialno – homogenny typ tęczówki świadczy o dobrej konstytucji organizmu i dobrym zdrowiu. Trzeci typ tęczówki – radialno – zatokowy. Powierzchnia tęczówki jest słabej gęstości, często cienka. Na całej powierzchni rozproszone wgłębienia - zatoki. Czasami tęczówka przy takim typie wygląda, jakby była uszkodzona gradem z chaotycznym rysunkiem włókien. Radialno – zatokowy typ tęczówki charakterystyczny jest dla ludzi ze słabym typem konstytucji, ze słabym od urodzenia zdrowiem.

Gęstość tęczówki Każdy z określonych strukturalnych typów tęczówki można opisać na podstawie ich gęstości. Irydolodzy uważają, że większa gęstość tęczówki odpowiada zdrowszemu i mocniejszemu organizmowi. B. Jensen [6] opisuje sześć stopni gęstości tęczówki radialnego typu (Rys.5).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Gęstość tęczówki

●

str. 25

Rys. 5

Gęstość pierwszego stopnia – wyjątkowa tęczówka. To idealny typ tęczówki. Włókna niemalże przylegają jedno do drugiego, sąprawie nierozróżnialne. Często ma niebieski kolor. Taką tęczówkę mają zazwyczaj ludzie z bardzo dobrą odpornością genetyczną i dobrym zdrowiem. Spotykana jest bardzo rzadko. Przy ciężkich schorzeniach mają najlepsze możliwości wyzdrowienia. Gęstość drugiego stopnia – dobra tęczówka. Kolor tęczówki może być różny. Stroma dosyć gęsta, jednak nie do takiego stopnia jak w przypadku pierwszej. Radialne włókna dobrze widoczne i leżą równolegle obok siebie. Taki typ tęczówki spotykany jest u ludzi z dobrym zdrowiem mających dobre uwarunkowania genetyczne. Przy poważnych schorzeniach szanse na pełne wyzdrowienie są bardzo duże.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Gęstość tęczówki

●

str. 26

Gęstość trzeciego stopnia – zadowalająca. Kolor może być różny. Stroma niezbyt gęsta. Włókna są rozproszone, faliste, osłabione, co oznacza, że organizm ma słabą funkcjonalność tkanek i organów. Właściciel takiej tęczówki szybko się męczy, jest podatny na różnego rodzaju choroby. Przy poważnych schorzeniach zdolność do wyzdrowienia względnie zadowalająca. Gęstość

czwartego

stopnia

–

przeciętna.

Nie

ma

charakterystycznej barwy tęczówki. Włókna są cienkie, widoczne szczeliny między nimi, kształt zarówno owalny, jak i wyciągnięty. Właśnie

takie

szczeliny

utrudniają

poszukiwanie

znaków

irydologicznych i ocenę stanu organów. Analizę tęczówki należy przeprowadzać bardzo ostrożnie. Właściciele takiego

rodzaju

tęczówki mają słabe zdrowie, nie są odporni na stres. W przypadku poważnego schorzenia droga ku zdrowiu jest długa i męcząca. Gęstości piątego i szóstego stopnia – słaba i bardzo słaba tęczówka. Stroma usiana mnóstwem zagłębień i jamek, które zmieniają jej kolor i kształt. Wyraźnie widoczne pustki zniekształcają strukturę tęczówki w obrębie pierścienia autonomicznego, nie pozwalając na lokalizację uszkodzonych organów. Taką tęczówkę mają ludzie ze słabą odpornością i zdrowiem. W przypadku ciężkiej choroby możliwy jest letalny wynik. W przypadku analizy tęczówek z piątą i szóstą gęstością trzeba pamiętać, że pustoty, jamki i zagłębienia powstają nie wskutek

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Gęstość tęczówki

str. 27

patologii w organach, ale w wyniku budowy tęczówki i świadczą o słabości aparatu genetycznego organizmu. Na podstawie trzech typów irydogenetycznych tęczówki i sześciu stopni ich gęstości można opisać konstytucjonalny typ prawie każdej tęczówki. Idealną tęczówkę można na przykład opisać jako „typ irydogenetyczy – radialny, gęstość pierwsza”. Tęczówkę z dobrą gęstością bez zatok (łakun), lecz z falistymi, niezbyt mocno przylegającymi włókienkami, można opisać jako „typ irydogenetyczny – radialny, gęstość trzecia”. Nie ma wątpliwości, że typ irydogenetyczny tęczówki i jej gęstość są bardzo pomocne przy określaniu genetycznych predyspozycji organizmu, pozwalają sporządzić prognozę w przypadku ciężkiego schorzenia. Na poważną chorobę mogą chorować ludzie z różnymi typami tęczówek, lecz nie ma wątpliwości, że dzięki lepszej odporności, zdolności do regeneracji tkanek, odporności psychicznej ludzie mający dobry typ tęczówki szybciej i z

mniejszym

uszczerbkiem dla zdrowia wychodzą ze stanu chorobowego. Dobra tęczówka (typ irydogenetyczny – radialny, gęstość druga) charakterystyczna

jest

dla

organizmów

chemicznych, pasożytniczych lub spożywczych.

wolnych

od

toksyn

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Gęstość tęczówki

●

str. 28

Mogą ją mieć niemowlęta lub ludzie prowadzący zdrowy, naturalny tryb życia, regularnie oczyszczający organizm. W pełni zadawalającą tęczówkę mają ludzie zdrowi według ogólnie przyjętych reguł (typ irydogenetyczny – radialny, gęstość trzecia). Dla

praktycznych

irydologicznych

ocen

konstytucjonalnej

osobowości organizmu ludzkiego można skorzystać z tabeli 1 [7].

Tabela 1 Znak

Ocena

Pozytywnie

Ocena

Negatywnie

Gęstość tęczówki

1 lub 2

+

3-6

-

Struktura

normalna

+

inna

-

Zniekształcenie źrenicy

brak

+

jest

-

Szłam pierścienia autonomicznego

brak

+

jest

-

Zniekształcenie i rozerwanie pierścienia autonomicznego

brak

+

jest

-

Plamy pigmentowe (barwinkowe)

brak

+

jest

-

Plamy toksyczne

brak

+

jest

-

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Gęstość tęczówki

Pierścienie adaptacyjne (kurczowe)

brak

+

jest

-

Rozarium limfatyczne

brak

+

jest

-

Obłok dystroficzny

brak

+

jest

-

●

str. 29

Dobre znaki morfologiczne oceniane są na „+”, niekorzystne – „-”. Ocena końcowa może wahać się od 1 do 10, sumuje się są tylko pozytywne znaki. Taką integralną ocenę można stosować do szybkiego określenia odporności genetycznej na różnego rodzaju schorzenia, dla ogólnej oceny stanu naszego zdrowia. Dzięki wcześniejszemu wykryciu defektów tęczówki i odpowiednim działaniom zapobiegawczym (profilaktyce zdrowia) można zapobiec skutkom wrodzonej słabości odpowiednich organów i podtrzymywać zdrowie na odpowiednim poziomie.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola koloru tęczówki w diagnozie

●

str. 30

ROLA KOLORU TĘCZÓWKI W DIAGNOZIE

Już lekarze starożytnego Egiptu przy dworze faraona Tutenchamona przeprowadzali badania na podstawie koloru tęczówki oka. Badając tęczówkę, musimy brać pod uwagę nie tylko ogólny jej kolor, ale także barwę poszczególnych elementów. Kolor tęczówki może się zmieniać pod wpływem różnego rodzaju faktorów – chorób, zatrucia różnego (choroby

rodzaju

środkami

zawodowe),

farmakologicznymi,

toksynami,

powstałymi

chemicznymi w

wyniku

nieprawidłowego żywienia itp.

Kolor tęczówki zależy od tzw. komórek pigmentacyjnych – chromatoforów, których podstawowym elementem jest melanina. Przy niewielkiej ilości pigmentu w komórkach oczy są błękitne, przy odrobinie większej – jasnobrązowe, a w przypadku dużej – ciemnobrązowe.

Jednocześnie

bardzo

istotną

kwestią

jest

rozmieszczenie komórek pigmentacyjnych na powierzchni tęczówki. Zjawisko to z fizycznego punktu widzenia można określić w sposób następujący:

- w przypadku błękitnego koloru tęczówki mezodermalna warstwa tęczówki zawiera niewiele

komórek

pigmentacyjnych. Druga

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola koloru tęczówki w diagnozie

●

str. 31

pigmentowa warstwa (Rys. 2) pochłania długie fale świetlne (czerwono – zielone). Odbijane są jedynie fale krótsze (błękitno – niebieskie);

- brązowe oczy mają w mezodermalnej warstwie większą ilość komórek pigmentacyjnych, które pochłaniają światło krótkofalowe (błękitnoniebieskie) i odbijają pozostałe – czerwono – zielone, które połączone dają brązowy kolor oczu;

- w przypadku szarego koloru tęczówki mezodermalna warstwa ma nieco mniej komórek pigmentacyjnych niż w przypadku tęczówki barwy brązowej, w wyniku czego część światła odbija się od mezodermalnej warstwy, a część – od pigmentowej. Przy tym odbijane światło będzie się składało zarówno z fal krótkich, jak i długich w różnych proporcjach, co w rezultacie daje różne kolory tęczówki.

Kolor oczu jest przekazywany genetycznie. Ciemny kolor tęczówki ma pierwszeństwo przed kolorem jasnym. Z wiekiem kolor tęczówki się zmienia. Niemowlęta zazwyczaj mają jasny kolor, który z wiekiem zaczyna się zmieniać na ciemniejszy. W wieku 21-25 lat tęczówka osiąga pełną maksymalną pigmentację. Po 40 latach znów zaczyna się rozjaśniać.

Związane

mezodermalnej warstwy.

jest to

ze

zmniejszeniem

gęstości

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rola koloru tęczówki w diagnozie

●

str. 32

Ustalono, że ludzie z jasną tęczówką są bardzo czuli na energię świetlną. Związano to z osłabioną odpornością tęczówki ze względu na niewielką ilość melaniny w mezodermalnej warstwie.

Można to uwzględniać przy aklimatyzacji ludzi i określaniu dla nich podstaw higieny. Np. przy przemieszczeniu człowieka z jasną tęczówką w region z powiększoną aktywnością słoneczną (np. z północy na południe) może on odczuwać podwyższone napięcie nerwowe, skurcze naczyniowe, hipertoniczne objawy. I odwrotnie, w przypadku zmiany miejsca zamieszkania człowieka z ciemną tęczówką na północ z południa może to spowodować stan depresyjny, różnego rodzaju słabości, objawy hipotoniczne.

Na ludzi z jasną i ciemną tęczówką w różny sposób działają środki farmakologiczne: absorbenty szybkie i powolne. Dla ludzi z jasną tęczówką z reguły potrzebne są dwukrotnie mniejsze ilości leków dla osiągnięcia tych samych efektów leczniczych.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Podstawowe znaki tęczówki

●

str. 33

PODSTAWOWE ZNAKI TĘCZÓWKI Najbardziej informatycznymi znakami tęczówki są: strukturalne, refleksyjne, pigmentacyjne. Wszystkie te parametry pozwalają sądzić o lokalizacji procesów patologicznych w naszym organizmie i analizie

mechanizmu,

stadium,

charakteru

procesu

chorobotwórczego. Do znaków strukturalnych nie należą zmiany źrenicowe i obwodu autonomicznego, które są odrębną dziedziną badawczą. Do znaków pigmentacyjnych należą plamy toksyczne, plamy pigmentacyjne i tzw. plamy ostateczne, które są opisywane przez irydologów z całego świata.

Znaki strukturalne Należą do nich wg I. Deck [3] różnego rodzaju defekty struktury tęczówki, podzielone wg kształtu, głębokości zalegania i rozmiaru. Znaki strukturalne świadczą o patologicznych procesach w naszych organach, kiedy już istnieją zmiany fizjologiczne lub w przypadku patologicznych organów.

mocnych

stanach

zapalnych

poszczególnych

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki strukturalne

●

str. 34

Mowa przede wszystkim o łakunach (od łacińskiego lacuna wgłębienie, zatoka). Proces powstania i zmiany łakun zawsze jest związany z procesem powstania i zmian chorobowych w organach. Np. na początku możemy stwierdzić lokalną nabrzmiałość stromy tęczówki, która zmienia swój kształt, głębokość, gęstość i kolor w ciągu rozwoju patologicznego procesu w organach. Łakunom mogą towarzyszyć różnego rodzaju pigmentacyjne znaki powstałe w wyniku

powiązania

podstawowego

procesu

patologicznego

z innymi zmianami w organach, które towarzyszą temu procesowi. Znaki strukturalne (uszkodzenia tęczówki) zawsze wskazują na patologiczne zmiany w organach naszego organizmu reflektorowo powiązanych z sektorami tęczówki. Defekty, wgłębienia na tęczówce powstają również w wyniku różnego rodzaju stanów zapalnych lub mechanicznych uszkodzeń (np. w wyniku wypadków). Do znaków strukturalnych wg I Deck [3] odnoszą się łakuny, krypty, komórki lub dziurki (utrata substancji) w stromie tęczówki. Łakuny Łakuny należą do bardzo poważnych i często spotykanych znaków w irydologii. Powstają w wyniku rozstąpienia włókien struktury tęczówki. Zagłębienia mogą być zarówno powierzchowne, jak i głębokie, dochodzące do warstwy pigmentacyjnej. Łakuny świadczą o różnego rodzaju stanach zapalnych, procesach degeneracyjnych, stanach powypadkowych naszych organów.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki strukturalne

●

str. 35

Określa się je według 5 parametrów: Rozmiar łakuny. Im większy rozmiar łakuny, tym cięższy jest proces uszkodzenia organów lub ostrzejszy stan zapalny. Jednak nie zawsze tak musi być. Zależy to również od lokalizacji łakuny na tęczówce. Czasami mniejsza łakuna w projekcji mózgowej wskazuje większą patologię niż np. w projekcji mięśni pleców. Głębokość łakuny. Rozpoznawane są łakuny powierzchniowe i głębinowe. Im głębsza łakuna, tym bardziej poważny jest proces chorobowy. Według głębokości orientacyjnie można ocenić stadium stanu zapalnego – ostry, średni, przewlekły. Kształt łakuny. Według swojej konfiguracji łakuny mogą mieć najróżniejszy charakter, np. podobną do liścia, ośmiornicy, pędzla, otwartą, zamkniętą itp. (Rys. 6) Kształt łakuny ma bezpośredni związek ze stadium procesu patologicznego w naszym organizmie. Na początku choroby łakuna ma z reguły powierzchowny charakter. W ostrym początkowym stadium ma kształt liniowy lub ostrokątny. W przypadku przewlekłego schorzenia zagłębia się, poszerza na powierzchni tęczówki, traci liniowość – zaokrągla się. Dziura na dnie łakuny (brak substancji) świadczy o destrukcji tkankowej wewnątrz odpowiedniego organu naszego organizmu. Kolor łakuny. Według opinii większości irydologów, kolor łakun charakteryzuje stopień zaawansowania procesu patologicznego. Lokalny jasny kolor opisuje ostre zapalenie w organie, pociemnienie może świadczyć o przejściowym stadium od ostrego do przewlekłego

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki strukturalne

●

str. 36

lub o stadium przewlekłym. Jasny kolor z ciemną plamką lub sektorem w obrębie łakuny wskazuje na ciężką chorobę. P. Schmidt uważa, że jest to jedna z oznak raka. Lokalizacja

łakun. Rozmieszczenie

łakuny

na

powierzchni

tęczówki (jej topografia) wskazuje na uszkodzony organ. Uważa się, że łakuny peryferyczne bezpośrednio przy brzegu rzęskowym odnoszą się z reguły do określenia stanu skóry lub tkanki powierzchownej. Mogą również wskazywać na naczynia peryferyczne lub uszkodzenia układu limfatycznego [7]. Znaki rozmieszczone w pobliżu brzegu rzęskowego świadczą o porażeniu układu nerwowego organu lub o naruszeniu jego krwiobiegu. Łakuny u pierścienia autonomicznego charakteryzują w organach.

B.

Jensen

„zamknięte” (Rys. 6).

Rys. 6

[6]

opisuje

głęboką

łakuny

patologię

„otwarte”

i

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki strukturalne

●

str. 37

Łakuny otwarte wskazują na możliwość odprowadzenia produktów ostrego stanu zapalnego z uszkodzonego organu (np. stan zapalny w płucach – odkasłujemy flegmę), natomiast „zamknięta” łakuna pokazuję, że proces zapalny przebiega we własnych produktach, powstałych w wyniku tego stanu (np. opuchlizny, bąble itp.). Jeżeli proces patologiczny nosi charakter przewlekły, kolor łakun typu „otwartego” i „zamkniętego” będzie ciemniejszy.

Trzeba podkreślić, że łakuny nie są wyłącznie znakiem stanu zapalnego. Mogą powstawać w wyniku różnego rodzaju procesów degeneracyjnych lub innych procesach patologicznych, również, jak już pisałem wcześniej, tęczówka może mieć strukturę radialno – lakunarnego typu.

W przypadku ciemnej tęczówki szczelinę w niej trzeba traktować jak ekwiwalent łakuny. Jeżeli szczelina ma brzegi rozmyte, a kolor jest jaśniejszy od ogólnego tła, oznacza to stan zapalny w organie, jeżeli ma kolor ciemniejszy od ogólnego tła – mamy stan przewlekły lub blizny po chorobie.

Uwaga! Znaki strukturalne są stałe.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

●

str. 38

Znaki refleksyjne Znaki refleksyjne według I. Deck [4] są naczyniowe. Znaki naczyniowe kierunku radialnego mogą pojawić się w ciągu kilka dni lub miesięcy i powoli zniknąć. Znaki refleksyjne poprzecznego kierunku wynikają przeważnie z genetycznego uwarunkowania i są nieodwracalne. Do refleksyjnych znaków w irydologii należą: - tzw. „białe linie” – rozjaśnione, nabrzmiałe radialne włókienka, Wskazują na umiarkowane „podrażnienie organu”; - jasnoczerwone radialne naczynka. Świadczy o podrażnieniu organu; - włókna pozwijane – świadczą również o podrażnieniu w organie, możliwym opuszczeniu lub zmniejszeniu odpowiedniego organu. Znak ten nazywany jest „pęczkiem włosów” lub „lokówką”; - linie poprzeczne – włókna przechodzą w poprzek tęczówki. Mogą rozchodzić się w różne strony w postaci gałęzi na drzewkach lub rogów renifera. Linie poprzeczne charakterystyczne są dla różnego rodzaju zrostów w organach lub tkankach; - poprzeczne naczyniowe linie o jasnoczerwonym kolorze. Taki znak wskazuje oprócz zrostów na zjawiska zastojowe w organach (przemiany materii).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

●

str. 39

Według I. Deck [3] linie poprzeczne wskazują na procesy degeneracyjne lub kancerogenne w organach. Odnalezienie na tęczówce linii poprzecznych nie świadczy jednoznacznie o procesach rakowych. Podobne znaki wskazują na potrzebę przeprowadzenia profilaktycznych zabiegów. Jak już napisałem, wszystkie znaki zmian patologicznych w naszych organach mogą się rozwijać, zmieniać się, przekształcać, charakteryzując ukryte patologiczne mechanizmy. R. Bourdiol [2] bardzo dobrze opisał i pokazał różne stadia stanu zapalnego tęczówki (Rys.7).

Rys. 7. Znaki porażenia organicznego pokazujące stadium stanu zapalnego. A – stadium ostrego stanu zapalnego. B – stadium narastania stanu zapalnego. C - stadium podostrego stanu zapalnego. D – stadium przewlekłego stanu zapalnego.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

●

str. 40

Stadium ostrego zapalenia – charakteryzuje się nabrzmieniem i rozszczepieniem (rozwłóknieniem) radialnych włókien tęczówki w projekcji porażonego organu. Włókna zmieniają liniowy wygląd, stają się faliste, spiralne, przybierając postać korkociągu. Kawałki powierzchni tęczówki wyglądają na jaśniejsze w stosunku do pozostałej części stromy. W przypadku jasnej tęczówki te pola mają biały kolor z różnymi odcieniami zależnymi od koloru tęczówki. Lokalne rozjaśnienie stromy wskazuje na początek stanu zapalnego, może pojawić się bardzo wcześnie przed klinicznymi zmianami. Jeżeli na tym etapie następuję wyzdrowienie, to wskazane zmiany na tęczówce znikają. Stadium narastania stanu zapalnego charakteryzuję się zwiększeniem nabrzmiewania włókien i ich uchylenia od radialnego kierunku. Szczeliny, powiększając rozmiary, tworzą powierzchniowe łakuny, których dno ma wygląd kratowy lub komórkowy. W trakcie rozwoju łakuny tracą kształt geometryczny, wyciągają się wzdłuż i pogłębiają się. Im dłużej trwa proces patologiczny, tym głębsze stają się łakuny i ich dno staję się coraz ciemniejsze. Pojawienia się ciemnego koloru na dnie łakuny świadczy o destrukcji tkanek w organie. Stadium podostrego stanu zapalnego wskazuje na zanikanie zapalenia z określonymi „stratami” w organie lub przejście do stanu przewlekłego. To stadium można określić trzema zjawiskami:

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

●

str. 41

- nabrzmiewanie włókien nie zmniejsza się, lecz zaczynają one powracać do koloru podstawowego, tracą biały kolor; - łakuny nie są już pogłębiane; - na granicach, a czasami na dnie łakun pojawiają się ciemne pigmenty. Całość nawet przy niewielkim powiększeniu ma ciemniejszy kolor niż w ostrym stadium.

Stadium stanu przewlekłego jest określany trzema zjawiskami: - powoli znika nabrzmiewanie włókien, które „opadają”; - łakuny poszerzają i zaokrąglają się; - zwiększa się ilość pigmentu w obrębie łakuny, zaczynają mieć intensywny ciemny kolor.

Stadium blizn według R. Bourdiol [2] charakteryzuje się powolnym rozpuszczaniem się pigmentu i tworzeniem się białej ramki, jasnego wałka na granicy łakuny. Ewolucję

znaków

tęczówki

na

rożnych

etapach

zapalnych

i degeneracyjnych bardzo wyraźnie pokazał B. Jensen [6] (Rys. 8).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

Rys. 8

●

str. 42

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Znaki refleksyjne

●

str. 43

Doświadczenie wskazuje, że im więcej strukturalnych i refleksyjnych znaków ma tęczówka, tym organizm jest słabszy.

Plamy na tęczówce Plamy i

na

tęczówce

różnorodnymi

są

najbardziej

patologicznymi

znakami.

charakterystycznymi Istnieją

toksyczne,

ostateczne i pigmentacyjne plamy [7]. Oceniając plamy na tęczówce, można powiedzieć, że ich rozmiar jest odwrotny do ich ważności. Plamy toksyczne Są to duże plamy, które mimo swych rozmiarów nie mają topograficznej i prognostycznej wartości. Mogą być obserwowane gołym okiem, mają wyraźnie ostre i łamane granicę. Istnieje kilka ich rodzajów. Mają ciemny kolor: ciemnobrązowy, ciemnoczerwony, rzadziej – żółtopomarańczowy. Przy ich obserwowaniu wyglądają jak oprawione w stromę tęczówki. Bez względu na to, jak wyglądają, świadczą o słabości sił obronnych naszego organizmu, autointoksykacji w związku z zatruciami organizmu toksynami różnego rodzaju. Plamy ostateczne W przeciwieństwie do plam toksycznych mają mniejszy rozmiar i są mniej widoczne na tęczówce. Plamy mają zaokrąglony kształt. Nazwę „ostateczne” noszą dlatego, że wskazują na koniec procesu

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 44

patologicznego. Dla tych znaków ważne jest ich topograficzne położenie na tęczówce. Ciemny kolor (brązowy na niebieskiej tęczówce, czarny na brązowej) wskazuję na kończący się proces chorobowy (wyzdrowienie) lub na już zakończony. W zależności od lokalizacji na tęczówce plamy te mogą wskazywać (zaczynając od górnej granicy pola rzęskowego i do pierścienia autonomicznego): - na przewlekły dermatoz przy lokalizacji w górnej granicy; - gojącą się ranę; - stare złamanie; - atrofię tkanki (np. płuc); - kamień (np. w nerkach lub woreczku żółciowym). Przy brązowo - czerwonym kolorze plam ostatecznych mogą wskazywać na hemoroidalny proces i w zależności od lokalizacji na tęczówce

może

być

w

stadium

gojenia

się

lub

blizny

posttraumatycznej. Czerwono-żółte plamy mogą wskazywać na zakończone lokalne zapalenia różnego rodzaju: - tkankowe, kostne, mózgowe itp.; - przewlekły pankreatyt, stałe zaparcia, hemoroidy. Pigmentacja o kolorze żółtym z kropkami ciemnobrązowymi wskazuje na zakończenie procesu infekcyjnego np. przy anginie, grypie, różnego rodzaju abscesach. Kolor żółto-zielony może wskazywać na proces ropny.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 45

Plamy pigmentacyjne Do plam pigmentacyjnych można zaliczyć dużą grupę rożnego rodzaju

struktur

pigmentacyjnych.

Przy

analizie

plam

pigmentacyjnych trzeba uwzględniać ich kolor, rozmiar, kształt, gęstość, rozmytość granic. Plamy pigmentacyjne mogą pokrywać sporą część powierzchni tęczówki, lecz przy dokładnym obejrzeniu zawsze

należy

uwzględnić

ich

ziarnistą

strukturę.

Plamy

pigmentacyjne w porównaniu z toksycznymi wyglądają na mniej wyraziste, mniej ostre i mniej kolorowe. Ich granice zawsze mają kształt okrągły. Plamy pigmentacyjne można podzielić na 5 podstawowych grup: - jasne, ciemne, brązowo - czerwone, czerwone i koloru tytoniu. Z kolei jasne plamy pigmentacyjne można podzielić na kolejne 5 grup, z których jedna ma 4 warianty. Ciemne plamy pigmentacyjne mają 2 grupy, brązowo - czerwone – 3. Plamy pigmentacyjne o kolorze tytoniu dzielą się na bardzo małe i duże

skupiska

pigmentu. Wśród dużego skupiska pigmentów można określić 5 form: trójkątną, w postaci pasa, ogona ryby, formę sektorową i kupkopodobną. Natomiast większa trójkątna pigmentacja ma 2 warianty, pigmentacja w postaci pasa – 4, w kształcie ogona ryby – 4, formie sektorową – 4, kupkopodobna – 5 wariantów. Istnieją więc 33 rodzaje plam pigmentacyjnych na tęczówce.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 46

1. Jasne plamy pigmentacyjne. Żółtozłociste plamy pigmentacyjne spotykane są na jasnych tęczówkach. Na ciemnych tęczówkach mogą mieć niewielką ilość dodatków zielonkawego lub rdzawego odcienia. W zależności od lokalizacji oznaczają: - żółtozłociste obramienie pierścienia autonomicznego wskazują na słabość

wiązadeł

kręgów

kręgosłupa,

co

może

spowodować

schorzenia kręgosłupowe; - pigmentacja wzdłuż pierścienia autonomicznego tęczówki świadczy o słabości organu, który jest projekcyjnie powiązany z odpowiednim odcinkiem pierścienia autonomicznego; - segmentowa pigmentacja z przerwami na zewnętrznej części tęczówki może oznaczać dysfunkcje aparatu ruchowego; -

generalizowana

żółtozłocista

pigmentacja

pasa

ciliarnego

(rzęskowego) w kierunku zewnętrznym wskazuje na neurozę i psychozę. Brudnożółte

plamy

pigmentacyjne

mają

grubszą

budowę

i kolorowe ziarenka, przypominające żwir. Lokalizuje się w pobliżu pierścienia

autonomicznego

w

dolnej

części

tęczówki.

Charakterystyczne przy toksycznym uszkodzeniu nerek. Jasnożółte

plamy

pigmentacyjne.

Jeżeli

są

równomiernie

porozrzucane po segmencie na tęczówce, świadczą o infekcji w protekcyjne powiązanym organie.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Plamy na tęczówce

Żółto - zielonkowa – „ropnista ” pigmentacja,

str. 47

zbudowana

z ziarenek różnego rozmiaru i koloru. Przypomina wyglądem gąbkę. Lokalizuje się przeważnie w ciliarnym (rzęskowym) polu wokół pierścienia autonomicznego i może oznaczać choroby weneryczne lub przewlekłą alkoholową intoksykację. Żółto - zielonkowa – „klejowa” pigmentacja lub prawie przezroczysta substancja przypominająca brudną galaretkę. Na podstawie lokalizacji na tęczówce można stwierdzić gruźlicę lub podobne uszkodzenie odpowiedniego organu.

2. Ciemne plamy pigmentacyjne. Ciemne plamy pigmentacyjne trzeba odróżniać

od

plam

toksycznych. Z reguły ciemne plamy pigmentacyjne są rozmazane. Jeżeli ciemne plamy pigmentacyjny mają jasny kontur, może wskazywać to na choroby rakowe. Istnieją dwie formy ciemnej pigmentacji z jasnym pasem. Typu „jeż morski”. Wygląda jak maleńka brązowo - czerwona kula, z której wychodzą igiełki (włoski). Wskazuje na niedobre opuchlizny rakowe macicy lub prostaty. Dywanik brązowo - czarnego koloru. Mieści się w pasie źrenicowym i świadczy o złośliwych przypadłościach przewodu pokarmowego.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 48

3. Brązowo - czerwone plamy pigmentacyjne. Najczęściej przekazywane genetycznie wskazują na dziedziczenie słabości odpowiednich organów do różnego rodzaju infekcji. Są trzy typy tych plam: Pigmentacja typu „jeż” ma wygląd maleńkich kulek z cienkimi konturami. Świadczy o genetycznym uwarunkowaniu do cukrzycy. Pigmentacja typu „kolor kasztanowy”. Plama zajmuje z reguły dosyć sporą powierzchnię. Lokalizują się zawsze w dolnej części tęczówki i wskazują na odziedziczone choroby narządów układu moczowego (często z tendencją do złośliwości). Pigmentacja typu „siatka”. Mieści się w ciliarnym (rzęskowym) pasie przy pierścieniu autonomicznym i czasami sięga aż na pas źrenicowy. Wskazuje na predyspozycję do chorób gruźliczych.

4. Czerwone plamy pigmentacyjne. Mają diagnostyczną i topograficzną wartość. Niezależnie od rozmiaru zawsze sygnalizują stan hemoroidalny.

5. Plamy pigmentacyjne o kolorze tytoniu. Wyglądają jak skupisko (wg P. Schmidt [10]) drobnoziarnistego buro - czerwonego pigmentu, przypominającego rozkruszony tytoń.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 49

W zależności od lokalizacji: - na pierścieniu autonomicznym wskazuje na uszkodzenie trzustki; - w polu źrenicowym wskazuje na zaparcia, dysfunkcję przewodu pokarmowego. Duże skupiska pigmentu o kolorze „szlachetnego tytoniu” można zobaczyć nawet przy pomocy zwykłej soczewki. Według R. Bourdiol [2] duże plamy mają jaśniejszy kolor, wyglądają jak brązowe przypudrowanie.

Mieszczą

się

zawsze

(ciliarnym). Są podzielone na 5 grup (Rys. 9):

Rys. 9

w

pasie

rzęskowym

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 50

1. Trójkątny kształt plamy pigmentacyjnej typu „szlachetny tytoń” może powstać w dwóch typach: A) trójkąt oparty na pasie autonomicznym wskazuje na porażenie projekcyjnego organu przez infekcję; B) trójkąt oparty na granicy tęczówki charakterystyczny przy naruszeniu innerwacji odpowiedniego w górnoskroniowym sektorze

organa.

może wskazywać

Przy

lokalizacji

na

możliwość

powstania zaćmy lub katarakty.

2. W postaci pasa. Pasy pigmentacyjne na tęczówce wskazują na naruszenie innerwacji organów. Istnieją 4 warianty (Rys. 9): C) cienki pas radialny z 2-3 włókien nie ma topograficznego powiązania z organami i świadczy o słabości wiązadeł powiązanej z artretyzmem; D) szeroki pas radialny również nie ma powiązania topograficznego, lecz wskazuje na dysfunkcję mózgową, sklerozę rozsianą; E) dwa wąskie pasy równoległe, zaczynające się w sektorze wciągnięcia pierścienia autonomicznego świadczą o zwiększonym parasympatycznym pobudzeniu przewodu pokarmowego. Wskazują na zgagę, odbicia, meteorizmy;

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 51

F) dwa wąskie pasy równoległe, zaczynające się w sektorze wybuchania pierścienia autonomicznego, wskazują na cerebralne naczyniowe

naruszenia:

migrenę,

zawroty

głowy,

utratę

przytomności.

3. W postaci ogona ryby (Rys. 9). Bada się i kształt, i lokalizację. Istnieją 4 typy tej pigmentacji: G) V – podobny kształt wskazuje na neurotyczne i wegetatywne naruszenia; H) forma w kształcie „ogona jaskółki” – drobnoustrojowe porażenie odpowiedniego organu; I) arka – patologia naczyniowa odpowiedniego organu; J) kleszcze - podobny kształt wskazuje na uszkodzenie kręgów kręgosłupa.

4.

Forma

sektorowa

(Rys. 9) pigmentacja ma ważność

topograficzną. Istnieją 4 warianty: K) szeroki pas sektorowy w średniej części pasa ciliarnego (rzęskowego)

świadczy

o

zmianach

projekcyjnie powiązanych z tym sektorem;

organicznych

organów

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Plamy na tęczówce

●

str. 52

L) wąski pas sektorowy w średniej części pasa ciliarnego (rzęskowego) jest charakterystyczny przy dysfunkcji odpowiednich organów; M) pas sektorowy przy pierścieniu autonomicznym wskazuje na wisceralną parasympatykotonię; N) graniczny pas sektorowy wskazuje na zastój w żyłach, limfostaz.

5. Grudkopodobny kształt. Pigmentacja nie ma topograficznego znaczenia i występuje w 5 wariantach: O) grudki pigmentu na wypuklinie pierścienia autonomicznego mogą wskazywać na pankreatyt, cukrzycę, predyspozycje do otyłości; P)

grudki

pigmentu

w

miejscu

wciągania

pierścienia

autonomicznego - na naruszenia endokrynne; Q) grudki pigmentu ustawione sektorowo w średniej części pasa ciliarnego (rzęskowego) wskazują na artroz wisceralny; R) przygraniczne, w obrębie linii rzęskowej, regularne grudki pigmentacyjne wskazują na psychozę; S) chaotycznie porozrzucane grudki pigmentu mogą wskazywać na psychozy klimakteryczne.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Plamy na tęczówce

str. 53

Ogromna ilość plam pigmentacyjnych, o różnym kształcie, kolorze, rozmiarze,

lokalizacji, strukturze wewnętrznej, stwarza spore

trudności w jednoznacznym opisaniu schorzeń powiązanych z nimi. Częstotliwość powstania plam pigmentacyjnych bywa powiązana z charakterem procesu patologicznego. W przypadku schorzeń przebiegających z jawnym odczuciem bólowym, np. zapalenie płuc, wrzody

przewodu

pokarmowego,

cholecystyt,

pankreatyt,

częstotliwość powstania plam pigmentacyjnych jest dość wysoka – 70-95%. Przy bezbólowym przebiegu choroby (np. cysty, wrodzone wady serca) plamy pigmentacyjne na tęczówce nie powstają. Można powiedzieć, że wszystkie stany zapalne, wypadkowe, toksyczne i inne, które powodują odczucia bólowe, prowadzą do powstania plam pigmentacyjnych na tęczówce w określonych miejscach, projekcyjnie powiązanych z odpowiednim organem. Brak plam pigmentacyjnych przy już postawionej diagnozie może być powiązany z niedostateczną innerwacją procesu patologicznego przy wolno przebiegającym procesie chorobowym takim jak patologia dziedziczna (polikistoz organów, diwertykuły, koarktacji itp.), bezbólowy „tlejący” proces (opuchlizny, cysty, polipy), uszkodzenie parenchimatoznych organów słabo wyposażonych w końcówki nerwowe.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Relief tęczówki

●

str. 54

RELIEF TĘCZÓWKI Sporo informacji o stanie naszego organizmu można uzyskać z analizy reliefu tęczówki. Duże znaczenie ma przy tym ocena pasów ciliarnego (rzęskowego) i źrenicowego oraz wielkość kąta Fuksa (kąt pomiędzy rzęskowymi i źrenicowymi płaszczyznami w miejscu ich łączenia), istnienie lokalnych zagłębień lub uwypukleń na tęczówce. R. Bourdiol [2] proponuje analizę reliefu tęczówki przedstawioną na rys. 10.

Rys. 10 Przy analizie reliefu tęczówki trzeba pokreślić diagnostyczne i prognostyczne znaki.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Relief tęczówki

●

str. 55

Znaki diagnostyczne (Rys. 10 a - e): 1. tęczówka wypierająca. Brzeg źrenicy jest mocno wypierający do góry lub nawet wychodzi przed płaszczyznę tęczówki. Kąt Fuksa jest duży. Ten znak jest często spotykany przy krótkowzroczności lub

zaćmie.

W

irydologii

wskazuję

na

hipertensję

(tak

wewnątrzoczną, jak i arterialną); 2. tęczówka

wióropodobna.

Brzeg źrenicowy leży poniżej

płaszczyzny rzęskowej i często wskazuję na neurowegetatywną dystonię. Ludzie z takim reliefem zazwyczaj charakteryzują się emocjonalną niestabilnością, lękami; 3. tęczówka podobna do krateru. Przy takim typie reliefu pas rzęskowy i źrenicowy schodzą się do siebie pod mniejszym kątem. Pierścień autonomiczny podobnie jak krater wznosi się do góry. Pas źrenicowy w wyniku tego spada dość mocno poniżej poziomu stromy tęczówki. Taki relief tęczówki jest spotykany u ludzi z

hormonalnymi,

endokrynologicznymi

uszkodzeniami

(ze

skłonnością do kortyko – nadnerczykowej hiperfunkcji), a oprócz tego u osób w stanie maniakalno – depresyjnym; 4. miskopodobna tęczówka charakteryzuje się wgłębieniem pola źrenicowego.

Dla

charakterystyczne z wazomotorną

osób są

reakcją,

z stany

podobnym

reliefem

depresyjne,

bradiokardijej,

tęczówki

hyperwagotonia

stanami

powiększoną potliwością, skłonnością do diarei itp.;

lękowymi,

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Relief tęczówki

●

str. 56

5. płaskolateralny typ tęczówki charakteryzuje się wgiętym pasem

ciliarnym

(rzęskowym).

Świadczy

o

hipofunkcji

sympatycznego układu nerwowego. Wśród prognostycznych znaków można opisać trzy: 6. tęczówka i

źrenicowa

z

„normalnym” łączą

się

w

reliefem.

jednej

Część

rzęskowa

płaszczyźnie.

Pierścień

autonomiczny dobrze widoczny, leży na jednym poziomie ze stromą tęczówki. Taki relief świadczy o zbilansowanym, stabilnym układzie sił życiowych oraz o wyjątkowej energii życiowej i dobrym rokowaniu w przypadku zachorowania; 7. okrągło pogrubiony relief. Powierzchnia tęczówki wygląda na nabrzmiałą. Kąt Fuksa nie istnieję. Ludzi z takim typem tęczówki charakteryzuje zmniejszenie poziomu energii życiowej. Czasami mogą mieć hipertonię i polifagię; 8. relief płaski. Charakteryzuje się płaską tęczówką, zupełnym brakiem pierścienia autonomicznego, co świadczy o słabej odporności i złej prognozie w przypadku ciężkiego schorzenia. Taki relief może świadczyć o istniejącej chorobie.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rąbek barwinkowy

●

str. 57

RĄBEK BARWINKOWY Rąbek

barwinkowy

(brzeg

źrenicowy)

jest

wewnętrznym,

źrenicowym brzegiem tęczówki. Jego dolna warstwa pigmentacyjna jest wywinięta na brzeg tęczówki. (Rys. 8). Zazwyczaj wygląda jak cienki, ciemnobrązowy lub czarny pierścień, przylegający do tęczówki. . Kolor pierścienia wiąże się z działaniem pigmentu – fuscyny. Kiedy źrenica jest zwężoną, rąbek barwinkowy jest bardziej widoczny, ponieważ jest szerszy. Zazwyczaj dolna część rąbka barwinkowego jest grubsza od górnej. Według E. S. Welhowera [9, 12] istnieje sześć typowych kształtów rąbka barwinkowego (Rys. 11).

Rys. 11

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rąbek barwinkowy

str. 58

●

1. Pigmentacja ma kształt szerokiego, gęsto barwionego pasa. 2. Słonecznikowy wygląd pigmentacji. 3. Słońcopodobny kształt pigmentacji. Koło zmienia się od granicy źrenicy w kierunku zewnętrznym do tęczówki, zmieniając pigmentację na szarą lub szarobrązową (słabo pigmentowaną). 4. Elipsoidalna pigmentacja. Jej szerokość zmienia się równomiernie wzdłuż granicy źrenicy. 5. Pigmentacja

nieregularna,

pigmentacyjnych

o

chaotyczna.

różnych

Składa

średnicach,

się

wzdłuż

z

plam granicy

źrenicowej. 6. Pigmentacja wąska, równomierna lub nie ma jej wcale.

Przy badaniu irydologicznym 1 i 2 wariant rąbka barwinkowego traktuje się jako normę. Badania kliniczne wykazały, że taki rąbek barwinkowy występuje u około 70% zdrowych ludzi. Pozostałe 4 warianty traktuje się jako patologiczne [7]. Wszyscy ludzie mają lokalną stratę pigmentu. Wygląd pigmentacji brzegu źrenicy pozwala ocenić

stan

parasympatycznego

układu

nerwowego.

Szersza

świadczy o podwyższonym tonusie, średnia – oznacza normę, a wąska wskazuje na osłabiony tonus.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

str. 59

●

Rąbek barwinkowy

U ludzi chorych szerokość rąbka barwinkowego jest 1,5

razy

mniejsza niż u ludzi zdrowych. Jeżeli przyjąć pigmentację u ludzi zdrowych za 100%, to u ludzi chorych z przewlekłym zapaleniem pęcherzyka żółciowego wynosi ona 72%, przy przewlekłej białaczce 63%, u chorych na raka żołądka - tylko 23%. Zbyt duża strata pigmentu w wyniku rozwoju schorzenia onkologicznego wskazuje na osłabienie mechanizmów obronnych organizmu i dużych zmian w nim. W większości przypadków raka w 4 stadium rąbek barwinkowy jest prawie niewidoczny (nie większy niż 1 mm przy powiększaniu do 36 razy [7]). Ale u chorych na raka w stadium początkowym szerokość rąbka barwinkowego jest prawie normalna. Oznacza

to,

że

szerokość

rąbka

barwinkowego

może

być

wykorzystywana przy prognozie rozwoju raka. Różne

zmiany

rąbka

barwinkowego

mają

ważne

znaczenie

diagnostyczne. Kształt pigmentacji podobny do słońca odpowiada przewlekłemu stanowi zapalnemu żołądka (gastryt). Wąski rąbek odpowiada

niszczącym,

przewlekłym

schorzeniom,

rakowi.

Częściowe uszkodzenie pigmentacji w górnej części rąbka świadczy o

dysfunkcji

centralnego

układu

nerwowego.

Pigmentacja

nieregularna, chaotyczna może świadczyć o rozwijającej się cukrzycy. Należy podkreślić podkreślić, że irydolog musi znać symptomy oftalmologiczne.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Pierścień autonomiczny

str. 60

PIERŚCIEŃ AUTONOMICZNY W irydologii jest to granica podziału pasów ciliarnego (rzęskowego) i źrenicowego. Ma bardzo ważne znaczenie diagnostyczne. Wygląda jak równomierna lub łamana linia występująca nad powierzchnią tęczówki. Zmienia się dynamicznie w zależności od zmiany szerokości źrenicy i pasa źrenicowego. Jeśli pierścień autonomiczny jest wyraźny świadczy o stanie funkcjonalnym sympatycznego układu nerwowego [7]. Przy jawnie wypierającym

nad

powierzchnię

autonomicznymwystępuje

pobudzenie

tęczówki

pierścieniu

sympatycznego

układu

nerwowego, a przy słabo widocznym, wygładzonym wyglądzie mamy obniżony tonus. Równomierny,

okrągły

pierścień

autonomiczny

świadczy

o równoczesnym działaniu mięśni ocznych, powiązanych zarówno z parasympatycznym, jak i sympatycznym układem nerwowym. Zwieracz źrenicowy i rozwieracz źrenicy mają około 80 segmentów mięśni. Przy prawidłowym charakterze pierścienia autonomicznego działa cały szereg segmentów mięśni – antagonistów, pod kontrolą wszystkich elementów sympatycznego i parasympatycznego układu nerwowego. Dlatego wregularny kształt pierścienia autonomicznego świadczy o wewnętrznej harmonii wszystkich elementów naszego organizmu.

Jednak

dłuższa

patologiczna

dysfunkcja

organu

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 61

wywołuje reakcję układu nerwowego, nerwowo – mięśniowego układu

tęczówki,

wywołując

lokalne

naruszenie

pigmentacji

i deformację pierścienia autonomicznego. Istnieje 5 różnych

kształtów

pierścienia

autonomicznego

[7]

(Rys. 12): równomierna, równomierno – zębata, nierównomierno zębata, wklęsła i występująca. Dwie pierwsze formy są charakterystyczne dla normalnego stanu naszego organizmu, trzy pozostałe świadczą o patologii. Forma zębata przejawia się w dwóch postaciach: równomiernej (ząbki są równe) i nierównomiernej (ząbki mają różną wielkość). Pierwszą formę zębatą spotyka się przeważnie u ludzi zdrowych. Natomiast druga forma zębata świadczy o procesach chorobowych w organach. Większe ząbki świadczą o dysfunkcji lub słabości topograficznie powiązanych z ząbkami organów.

Rys. 12

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 62

Charakterystycznym znakiem przy owrzodzeniu dwunastnicy wg E. S. Welchowiera

jest

wklęsłość

pierścienia

autonomicznego

pomiędzy godz. 5.00 – 7.00 (Rys. 13).

Rys. 13 Znak taki świadczy również o genetycznych uwarunkowaniach do choroby wrzodowej dwunastnicy. Wklęsłość w kierunku „płuca – opłucna” pokazuje na możliwość astmy opłucnej. Charakterystyczne

zmiany

pierścienia

autonomicznego

są

zwierciadłem niektórych stanów patologicznych układu jelitowego. Odpowiednim patologicznym zmianom w jelitach towarzyszą odpowiednie wklęsłości pierścienia autonomicznego w sektorach tęczówki powiązanych topograficznie (Rys. 14).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 63

Rys. 14. Zwężenie okrężnicy zstępującej (B. Jensen, 1964): a - tęczówka, b - jelito grube

Guzy jelita grubego mogą przejawiać się lokalnymi wypukłościami pierścienia autonomicznego (Rys. 15).

Rys. 15 Całkowita guzowatość okrężnicy (B. Jensen, 1964): a – tęczówka, b – jelito grube

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Pierścień autonomiczny

Opuszczeniu

jelita

grubego

odpowiada

wklęsłość

str. 64

pierścienia

autonomicznego (Rys. 16).

Rys. 16. Obniżenie okrężnicy poprzeczne (B. Jensen, 1964); a – tęczówka, b – jelito grube

Czasami powstają tzw.

szczeliny

poprzeczne

lub

rozerwanie

w obwodzie pierścienia autonomicznego. Ten znak jest powiązany ze zmianami w kręgosłupie. Na przykład przerwa w górnej części pierścienia autonomicznego może wskazywać na newralgię kręgową w szyjnym odcinku kręgosłupa. Taki mocny znak, jak rozerwanie w pierścieniu autonomicznym oznacza poważną patologię ze strony topograficznie powiązanych organów. Ze zmianami pierścienia autonomicznego wiąże się obniżenie organów

w

obrębie

brzucha.

Nieznaczne

obniżenie

jelita

poprzecznego (Rys. 16), które jeszcze nie przejawia się klinicznie, w przypadku badania irydologicznego przejawia się spłaszczeniem

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 65

pierścienia autonomicznego w górnej części. Przy mocniejszym obniżeniu się jelita poprzecznego spłaszczenie przekształca się we wklęsłość.(Rys. 16) Bardzo poważne znaczenie ma lokalne wypieranie (wybuchanie) pierścienia autonomicznego. Patologii w tym przypadku trzeba szukać w organie według topograficznego kierunku tego wypierania. Fenomen

lokalnego

wybuchania

pierścienia

autonomicznego

w symetralnych częściach dwóch tęczówek jest charakterystycznym dla patologii sercowych (zawał, stan pozawałowy, arytmia, stan reumatyczny sercowy). Istnieje powiązanie pomiędzy lokalizacją, rozmiarem wypierania pierścienia autonomicznego i lokalizacją a wielkością patologii w różnych częściach serca. Na lewej tęczówce wypieranie w projekcji serca występuję częściej niż na prawej. Patologia w prawym przedsionku przejawia się wypieraniem pierścienia autonomicznego w sektorze 9.30 – 9.50, w prawej komorze serca – 8.50 – 9.30. Podwyższone ciśnienie w lewym przedsionku charakteryzuje się wypieraniem na lewej tęczówce w

sektorze

2.00

–

2.30.

Lekka

deformacja

pierścienia

autonomicznego odpowiada kompensacyjnej hipertrofii mięśnia sercowego, wypieranie średnie świadczy o początku dylatacji, mocne wypieranie wskazuje na jawną dylatację. Rozerwanie pierścienia autonomicznego wskazuje na anewryzmy, lokalne nekrozy sercowe. Lokalizacja wybuchania może opisywać patologie sercowe.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 66

Zjawisko lokalnego wypierania pierścienia autonomicznego można wykorzystać do szybkiego, masowego diagnozowania patologii sercowych. Istnieją

dane

statystyczne,

które

dowodzą

znaczenia

zmian

pierścienia autonomicznego w diagnozowaniu chorób psychicznych. Oprócz rożnego rodzaju zmian stromy tęczówki w projekcji mózgowej, najbardziej

typowym

znakiem

irydologicznym

dla

schizofrenii jest wypieranie pierścienia autonomicznego w mózgową część topograficzną tęczówki. U niektórych chorych widoczne jest podwójne wypieranie bez rozerwania pierścienia autonomicznego (w postaci „rogów”), u innych – wypieranie z naruszeniem ciągłości pierścienia autonomicznego w sektorze 11.30 – 12.40 (Rys. 17).

Rys. 17. Zmiany pierścienia autonomicznego w przypadku schizofrenii wg E.S.Welchowera, 1983)

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Pierścień autonomiczny

●

str. 67

Symptom rozerwania pierścienia autonomicznego może wskazywać na patologię nieodwracalną odpowiadających topografii tęczówki elementów wegetatywnego układu nerwowego lub hiperfunkcję odpowiednich organów. Przy diagnozowaniu irydologicznym poważnym znakiem jest nie tylko ocena kształtu pierścienia autonomicznego, ale i jego czystość. Czysty pierścień autonomiczny spotyka się wyłącznie u ludzi zdrowych. Dla ludzi chorych charakterystycznym jest pierścień zanieczyszczony. nasycenia

W

zależności

pigmentem

w

od

ilości

projekcji

i

zanieczyszczeńoraz wkoło

pierścienia

autonomicznego mówimy o zanieczyszczeniu 1, 2 i 3 stopnia. Zanieczyszczenie pierścienia autonomicznego świadczy o dysfunkcji autonomicznego

układu

nerwowego

z

przewagą

do

części

sympatycznej. Zanieczyszczenia mogą być skutkiem długoletniego zatrucia organizmu w wyniku nieprawidłowego żywienia, nadużycia alkoholu, nikotyny, a również nadużycia leków.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Źrenica w diagnozowaniu

●

str. 68

ŹRENICA W DIAGNOZOWANIU

Źrenica skacząca i nieruchoma Są to graniczne zjawiska. Skacząca źrenica (hippis pupile) przejawia się w stałych zmianach jej średnicy. Częstotliwość zmian średnicy nie odpowiada częstotliwości oddychania. Świadczy o niestabilności układu wegetatywnego i podwyższonej wrażliwości. Spotykana jest również w przypadku epilepsji, stanów depresyjnych, opuchliznach mózgu,

sklerozie

rozsianej,

zapaleniach

opon

mózgowych

i chorobach wenerycznych. Nieruchoma (absolutnej).

źrenica

spotykana

Paralityczna

jest

w

nieruchomość

przypadkach źrenicy

ślepoty

może

być

spowodowana uszkodzeniem nerwu odpowiedzialnego za ruchomość oczu i może być sztucznie wywołana użyciem atropiny. Refleksyjna nieruchomość źrenicy w obu oczach może świadczyć o uszkodzeniu nerwów kręgosłupowych.

Anizokoria Bardzo interesująca jest analiza zmian rozmiarów źrenicy u jednego człowieka (anizokoria). Statystyka wskazuje, że zjawisko to można zaobserwować u 19% zdrowych ludzi. W przypadku schorzeń

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Anizokoria

●

str. 69

somatycznych - w 37%, a u chorych z uszkodzeniami centralnego układu nerwowego – od 50-91% [7]. W stadium początkowym większą średnicę ma źrenica po stronie uszkodzonego organu, ponieważ źrenica poszerza się, żeby otrzymać więcej energii potrzebnej dla walki ze schorzeniem. W przypadku schorzenia przewlekłego, wyczerpującego organizm zaczyna bronić uszkodzonego organu przed nadmierną

stymulacją

świetlną.

W rezultacie źrenica jest mniejsza po stronie uszkodzonego organu. Anizokoria artretyzmem,

może

być

spowodowana

tuberkulozą

płuc,

cukrzycą,

zatruciem

akromegalią,

ołowiem,

brakiem

witaminy PP.

Spłaszczenia źrenicowe Nie zostały opisane w klasycznych podręcznikach do oftalmologii, lecz informacje o nich mogą być przydatne przy szybkim ustalaniu diagnozy. W przypadku spłaszczenia źrenicowego powiększa się pole projekcyjne uszkodzonego organu w kierunku spłaszczenia źrenicy (Rys. 20).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Spłaszczenia źrenicowe

●

str. 70

Rys.18. Spłaszczenia źrenicowe

Spłaszczenia źrenicowe opisane wg [7]: 1. Spłaszczenia na 12.00 wg I. Dek liczy się zgodnie ze wskaźnikiem depresji. Spłaszczenie źrenicy prawego oka świadczy o astenii, mocnym przeżyciu. Z lewej strony spotyka się je w przypadku wyczerpania nerwowego, idei nawiązującej. Jawne spłaszczenie w prawej źrenicy podkreśla głęboką depresję, natomiast w lewym oku – skłonność samobójczą. 2. Niezbyt wyraźne, górne skroniowe spłaszczenie na 10.30 z prawej strony i 01.30 z lewej spotyka się w przypadku otosklerozy, której

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Spłaszczenia źrenicowe

●

str. 71

towarzyszy szum w uszach. Jawne spłaszczenie wskazuje na poważne uszkodzenia mózgowe, które mogą prowadzić do utraty równowagi lub naruszenia połykania, może również wskazywać na osłabienie funkcji mowy. I. Deck uważa, że podobnego rodzaju spłaszczenia świadczą o zaburzeniach seksualnych. 3. Środkowe skroniowe spłaszczenie źrenicy na 09.00 z prawej strony wskazuje na zaburzenie oddychania na tle nerwowym, natomiast na 03.00 z lewej strony świadczy o patologii płuc. Głębokie

spłaszczenie

jest

charakterystyczne

w

przypadku

patologii układu sercowego. 4. Dolne skroniowe spłaszczenie źrenicy świadczy o cukrzycy. Może to być powiązane z patologią wątroby i woreczka żółciowego. Wg I.Deck może wskazywać na patologię w górnej części kręgosłupa i prowadzić do naruszenia ruchliwości rąk. 5. Spłaszczenie na 6.00 jest charakterystyczne w przypadku choroby nerek. Wg I. Deck wskazuje na niedowład dolnej części ciała i nóg. 6. Spłaszczenie na 4.30 z lewej strony i na 7.30 z prawej z reguły świadczy o patologii ginekologicznej i zaburzeniach funkcji płciowej. Może wskazywać na ciążę pozamaciczną. Spłaszczenie z lewej strony źrenicy może świadczyć o patologii pęcherza moczowego i organów płciowych, patologii lędźwiowo-krzyżowego odcinka kręgosłupa. Spłaszczenie z prawej strony wskazuje na

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Spłaszczenia źrenicowe

str. 72

podrażnienia w tych samych organach. Spłaszczenie z lewej strony może również świadczyć o impotencji na tle psychicznym. 7. Spłaszczenie na 3.00 z prawej strony i na 9.00 z lewej strony. Niewielkie z prawej strony wskazuje na szybkie zmęczenie powodowane

słabością

układu

oddechowego

i

możliwość

skurczów w nogach. Prawostronnie spłaszczenie wskazuje na uszkodzenie nerwu kurczowego. 8. Górne spłaszczenie na 1.30 z prawej strony i na 10.30 z lewej zawsze wskazuje na zaburzenia psychiczne. Z prawej strony – zaburzenia koncentracji umysłowej, z lewej – na patologię szyjnego odcinka kręgosłupa różnego stopnia.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Topografia tęczówki

●

str. 73

TOPOGRAFIA TĘCZÓWKI

Na rys. 19 (A, B) przedstawiono wariant topografii pól projekcyjnych (mapa irydologiczna) organów człowieka na tęczówce wg B. Jensen (1964 r).

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Topografia tęczówki

●

str. 74

Rys. 19. Topografia tęczówki wg B. Jensen, 1964. A – oko prawe, B – oko lewe

Nie stworzono jeszcze do tej pory standardowego schematu pól projekcyjnych organów na powierzchni tęczówki. Dlatego w oparciu o kilka już istniejących schematów opracowaliśmy topografię tęczówki, którą wykorzystujemy w naszej praktyce i podczas analiz komputerowych. Sporządzając schemat, oparliśmy się na naszym

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Topografia tęczówki

●

str. 75

wieloletnim doświadczeniu i zastosowaliśmy najbardziej racjonalne i sprawdzone pola projekcyjne różnych autorów. Integralny schemat powstał w oparciu o analizę komputerową dokonań szeregu światowych autorów – irydologów: I. Peczely, B. Jensen, K. Gunter, R. Bourdiol, F. Roberts, F. Vida i I. Deck, Schumann, E. S.Welchowier, G. Lausas, P. Dimkow, I. Angerer, A. Gastro i innych. Stosujemy podstawowy podział powierzchni tęczówki na 6 stref i 60 minut, co pozwala określić lokalizację organów w 360 polach na jednej tęczówce. Na lewej (D - dekstra) i prawej (S – sinistra) jest razem 720 pól (Rys. 20).

Rys. 20 Podstawowa

tablica

organów,

projekcyjnie

powiązanych

w zależności od strefy i minuty, przedstawiona jest w tabeli nr 2.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

●

Topografia tęczówki

str. 76

Chcemy zwrócić uwagę, że określone powiązanie pól projekcyjnych na tęczówce z odpowiednimi organami naszego organizmu nie ma charakteru

ścisłego,

lecz

orientacyjny.

Zbyt

dużo

faktorów

indywidualnych dla każdego człowieka może mieć wpływ na topologię tęczówki. Właściwie nie ma dwóch identycznych tęczówek. Właśnie z tego powodu każda tęczówka może być wykorzystana do ścisłej identyfikacji osoby, tak jak rysunek papilarny palców. Podczas tworzenia tabeli przeprowadziliśmy przede wszystkim wnikliwą analizę ponad 10 światowych map irydologicznych oraz oparliśmy się na własnym wieloletnim doświadczeniu. Każde z 720 pól powstało w wyniku statystycznej analizy wyników własnych badań porównanych z wynikami badań wybitnych irydologów. W jaki sposób korzystamy z przedstawionej tabeli? Każda jej komórka zawiera nazwy poszczególnych organów powiązanych z odpowiednią minutą i strefą na mapie topologicznej tęczówki. W każdej komórce na pierwszym miejscu przedstawiono najczęściej spotykany organ (maksymalne prawdopodobieństwo), wskazany na podstawie wielokrotnych badań irydologicznych. Kolejne miejsca w

tabeli

oznaczają

narządy

spotykane

rzadziej.

Zazwyczaj

irydologowi spis tych organów daje pole dla myślenia. Dodatkową informację można otrzymać podczas rozmowy z pacjentem.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Rejestracja wyników badań

●

str. 77

REJESTRACJA WYNIKÓW BADAŃ Podstawową metodą badania irydologicznego jest analiza tęczówki oka przy pomocy urządzenia optycznego, pozwalającego zwiększyć pole widzenia 4-6 razy i przeniesienia wyników na protokół badania, przedstawiony na rys. 21.

Protokół badania Protokół badania nr Nazwisko, imię: Data urodzenia: Płeć: męska, żeńska

Data badania: Jesteś: praworęczny, leworęczny

Operacje, złamania, oparzenia:

Typ irydogenetyczny: radialny, radialnie – homogenny, radialnie – łakunarny Kolor tęczówki: jasny, ciemny, mieszany Gęstość: 1, 2, 3, 4, 5, 6 Rozmiar źrenicy: 1:2, 1:3, 1:4 Rozarium limfatyczne: tak, nie Zniekształcenie pierścienia autonomicznego: tak (1, 2, 3, 4, 5 – typ), nie

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Protokół badania

●

str. 78

Szłam (pogrubienie) pierścienia autonomicznego: tak (1, 2, 3 stopnia), nie Rozerwanie pierścienia autonomicznego: tak, nie Obłok dystroficzny: tak, nie Rąbek barwinkowy: tak (1, 2, 3, 4, 5, 6 – typ), nie Spłaszczenia źrenicowe: tak (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 – typ), nie Opis schorzeń:………………………………………….. ……………………………………………………………......... ……………………………………………………………......... Irydolog:

Rys. 21

Dla określenia łakuny otwartego typu wykorzystujemy oznaczenie: V lub V. Zamkniętego typu: I lub I. Plamy pigmentacyjne: o lub o. Stopień zaawansowania schorzenia, powiązanego ze znakiem irydologicznym określamy grubością czcionki.

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Sprzęt irydologiczny

●

str. 79

Sprzęt irydologiczny W podstawowym wariancie do analizy tęczówki można wykorzystać soczewkę pozwalającą otrzymać 4-6 krotne powiększenie. Można zamówić taką soczewkę w każdym sklepie okulistycznym (+13 D lub +20 D). Badania przeprowadzamy w ciemnym pokoju. Oczy są podświetlane za pomocą lampy stołowej, ustawionej 50 cm z boku i z przodu pacjenta. Lampa powinna mieć matowy ekran, który rozprasza światło. Można również kupić specjalną podświetlaną soczewkę (Rys. 22).

Rys. 22

Na płaską część soczewki nanosi się siateczkę (wg Rys. 19). Jednak

badanie

tęczówki

za

pomocą

soczewek,

nawet

podświetlanych, ma wyłącznie charakter orientacyjny. Nawet

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Sprzęt irydologiczny

●

str. 80

irydolog z doświadczeniem może popełnić błędy w wyniku występowania różnego rodzaju cieni, nieprawidłowego oświetlenia i aberracji. Oprócz tego wykorzystywanie monookulistycznego sprzętu nie pozwala ocenić reliefu tęczówki, jej pełnego kształtu. Dokładna irydobiomikroskopia jest nieporównywalna z badaniami przy pomocy soczewek, prowadzi się je przy użyciu specjalistycznego sprzętu: biokulistycznego mikroskopu z odpowiednim źródłem światła. Są to specjalnie wykonane irydoskopy i typowy sprzęt dla badań okulistycznych: tzw. „lampy szczelinowe” (Rys. 23).

Rys. 23

Właśnie

taki

sprzęt

pozwala

otrzymać

obraz

tęczówki

pojemnościowy, odpowiednio oświetlony i powiększony. Innym

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Sprzęt irydologiczny

●

str. 81

atutem tego rodzaju sprzętu jest możliwość stabilizacji głowy w trakcie badania w odpowiedniej pozycji, co pozwala dokładnie określić pozycję znaków na tęczówce. Badanie irydologiczne rozpoczynamy od ogólnej analizy oka i jego okolic.

Potem,

przy

niewielkim

powiększeniu

soczewką

z podświetleniem, na przemian oglądamy prawe i lewe oko, próbując określić ogólny stan organizmu. Właśnie w tym momencie badania można wykorzystać soczewkę z podświetleniem. Następnie

prowadzimy

specjalistycznego

sprzętu

szczegółową do

powiększeniu.

Podczas

irydologicznych

wykorzystujemy

badania

analizy

analizę oczu

przy

używając średnim

poszczególnych mocne

powiększenie

odpowiednim oświetleniu właściwych pól tęczówki.

znaków przy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 82

TABELA TOPOGRAFICZNA Strefa 1 Minuta

Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

2

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

3

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

4

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

5

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

6

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

7

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

8

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

9

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna

Wstępująca okrężnica. Żołądek: krzywizna mała, ściana tylna

10

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, odźwiernik, ściana tylna

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, ściana tylna

11

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, odźwiernik, ściana tylna

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, ściana tylna

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 83

12

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, odźwiernik, ściana tylna

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, ściana tylna

13

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, odźwiernik, ściana tylna

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, ściana tylna

14

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, odźwiernik, ściana tylna

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, ściana tylna

15

Żołądek: krzywizna mniejsza, dno, wpust

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, odźwiernik

16

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: dno żołądka, krzywizna mniejsza, odźwiernik

17

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, krzywizna mniejsza, odźwiernik

18

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, krzywizna mniejsza, odźwiernik

19

Żołądek: trzon, krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, krzywizna mniejsza, odźwiernik

20

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, odźwiernik

21

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, odźwiernik

22

Żołądek: krzywizna mniejsza, wpust

Żołądek: trzon, odźwiernik

23

Żołądek: trzon, odźwiernik, Antrum (jama). Żołądek: ściana przednia krzywizna większa, ściana przednia

24

Żołądek: odźwiernik, krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

25

Żołądek: odźwiernik, krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 84

26

Antrum (jama). Żołądek: odźwiernik, krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

27

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ścianka przednia

28

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

29

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

30

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

31

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

32

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

33

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

34

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia, odźwiernik

35

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Żołądek: trzon, ściana przednia

36

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Żołądek: trzon, ściana przednia

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 85

37

Antrum (jama). Żołądek: krzywizna większa, ściana przednia

Żołądek: wpust, trzon, ściana przednia

38

Żołądek: wpust, krzywizna większa, ściana przednia

Żołądek: wpust, trzon, ściana przednia

39

Żołądek: wpust, krzywizna większa, ściana przednia

Żołądek: wpust, trzon, ściana przednia

40

Żołądek: wpust, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

41

Żołądek: wpust, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

42

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza, dno, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

43

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza, dno, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

44

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza, dno, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

45

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza, dno, ściana przednia

Żołądek: wpust, krzywizna mniejsza

46

Żołądek: wpust, krzywizna Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, dno, ściana tylna mniejsza

47

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

48

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

49

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 86

50

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

51

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

52

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

53

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

54

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

55

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

56

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

57

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

58

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

59

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

60

Żołądek: krzywizna mniejsza, ściana tylna

Żołądek: wpust, dno, krzywizna mniejsza, ściana tylna

Strefa 2 Minuta

Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

2

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 87

3

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

4

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, poprzeczna, zagięcie śledzionowe; żołądek: wpust, układ nerwowy autonomiczny

5

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, poprzeczna, zagięcie śledzionowe; żołądek: wpust; układ nerwowy autonomiczny

6

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: wstępująca, poprzeczna, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

7

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: wstępująca, poprzeczna, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

8

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, zstępująca, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

9

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, zstępująca, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

10

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: zstępująca, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

11

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, zagięcie śledzionowe; układ nerwowy autonomiczny

12

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

13

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 88

14

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

15

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

16

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, serce, układ nerwowy autonomiczny

17

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, serce, układ nerwowy autonomiczny

18

Jelito cienkie, okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

19

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

20

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

21

Jelito cienkie, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica zstępująca, układ nerwowy autonomiczny

22

Jelito cienkie, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: zstępująca, esowata; trzustka, układ nerwowy autonomiczny

23

Jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: zstępująca, esowata; trzustka, układ nerwowy autonomiczny

24

Jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: zstępująca, esowata; układ nerwowy autonomiczny

25

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

26

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 89

27

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

28

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

29

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

30

Dwunastnica, jelito cienkie, jelito ślepe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica: esowata, zstępująca; układ nerwowy autonomiczny

31

Jelito ślepe, okrężnica wstępująca, dwunastnica, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica esowata, układ nerwowy autonomiczny

32

Jelito ślepe, okrężnica wstępująca, dwunastnica, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica esowata, układ nerwowy autonomiczny

33

Jelito ślepe, dwunastnica, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica esowata, układ nerwowy autonomiczny

34

Jelito ślepe, dwunastnica, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica esowata, jelito cienkie, jelito proste, układ nerwowy autonomiczny

35

Jelito ślepe, dwunastnica, wyrostek, trzustka, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica esowata, jelito cienkie, jelito proste, odbyt, układ nerwowy autonomiczny

36

Jelito ślepe, dwunastnica, trzustka, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, okrężnica esowata, układ nerwowy autonomiczny

37

Jelito ślepe, dwunastnica,

Jelito cienkie, okrężnica

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 90

trzustka, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

esowata, układ nerwowy autonomiczny

38

Dwunastnica, trzustka, okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, okrężnica esowata, układ nerwowy autonomiczny

39

Dwunastnica, okrężnica wstępująca, trzustka, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

40

Dwunastnica, okrężnica wstępująca, trzustka, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

41

Okrężnica wstępująca, dwunastnica, trzustka, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

42

Okrężnica wstępująca, dwunastnica, żołądek: odźwiernik, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

43

Okrężnica wstępująca, dwunastnica, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

44

Okrężnica wstępująca, dwunastnica, oskrzele – oskrzelka, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

45

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

46

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

47

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy

Jelito cienkie, żołądek: wpust, układ nerwowy autonomiczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 91

autonomiczny 48

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, żołądek: wpust, układ nerwowy autonomiczny

49

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, żołądek: dno, układ nerwowy autonomiczny

50

Okrężnica wstępująca, układ nerwowy autonomiczny

Jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

51

Okrężnica: wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

52

Okrężnica: wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

53

Okrężnica: wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

54

Okrężnica: wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

55

Okrężnica: poprzeczna, wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, jelito cienkie, układ nerwowy autonomiczny

56

Okrężnica: poprzeczna, wstępująca, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

57

Okrężnica: poprzeczna, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

58

Okrężnica: poprzeczna, zagięcie wątrobowe, układ

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 92

nerwowy autonomiczny 59

Okrężnica: poprzeczna, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

60

Okrężnica: poprzeczna, zagięcie wątrobowe, układ nerwowy autonomiczny

Okrężnica poprzeczna, układ nerwowy autonomiczny

Strefa 3 Minuta Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, płat skroniowy, reprezentacja czuciowa ciała; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, płat ciemieniowy, śródmózgowie, centrum zdolności umysłowych, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

2

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, podwzgórze, płat skroniowy, centrum ciśnienia, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, podwzgórze, płat potyliczny, śródmózgowie, centrum odczuwania, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

3

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, podwzgórze, płat czołowy, śródmózgowie, centrum zdobywania wiedzy, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Podstawa czaszki, błędnik, mózg: pień, płat potyliczny, śródmózgowie, móżdżek, centrum odczuwania, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

4

Podstawa czaszki, mózg: przysadka, podwzgórze,

Błędnik, móżdżek, centrum zdolności wrodzonych,

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 93

czoło, śródmózgowie, centrum zdobywania wiedzy, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

5

Skroń, czoło, mózg: pień, śródmózgowie, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Błędnik, móżdżek, centrum równowagi, epileptyczny, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

6

Skroń, oko, mózg: śródmózgowie, zatoka czołowa, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Błędnik, móżdżek, mózg: most, układ limfatyczny: przyustny węzeł chłonny, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

7

Zatoka czołowa, szczęka górna, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Potylica, tarczyca, ucho wewnętrzne, ossmastoideus, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

8

Nos, oko, zatoka czołowa, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Potylica, szyja, tarczyca, przełyk, ucho wewnętrzne, ossmastoideus, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

9

Nos, oko, język, szczęka górna, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Ramię, obojczyk, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa, przełyk, nos, oko, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

10

Szczęka górna, nos, oskrzela, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Ramię, obojczyk, serce, aorta, układ limfatyczny,podobojczykowy węzeł chłonny, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

11

Migdały, oskrzela, tchawica, kręgosłup:

Serce - aorta, serce – lewa komora, ramię, obojczyk, układ

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 94

odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

limfatyczny: podobojczykowy węzeł chłonny, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

12

Migdały, oskrzela, tchawica, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Serce – lewa komora, serce aorta, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), oskrzela – oskrzeliki, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

13

Pierś: tylne śródpiersie, oskrzela, tchawica, szczęka dolna, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Serce – lewa komora, serce, serce - aorta, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), oskrzela – oskrzeliki, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

14

Pierś: tylne śródpiersie, oskrzela, tchawica, strefa tarczycowo – sercowa, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Serce – lewa komora, serce aorta, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), oskrzela – oskrzeliki, ucho – błona bębenkowa, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

15

Pierś: tylne śródpiersie, oskrzela, tchawica, strefa tarczycowo – sercowa, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Oskrzele, serce, płuco, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), oskrzela – oskrzeliki, kręgosłup: kręgi odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

16

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, łopatka, przełyk, oskrzela, strefa tarczycowo – sercowa, współczulny układ nerwowy

Oskrzela, oskrzela – oskrzeli, układ limfatyczny: gruczoł mleczny, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), współczulny układ nerwowy

17

Kręgosłup: odcinek

Serce, oskrzela, oskrzela –

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 95

piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, łopatka, mięśnie pleców, oskrzela, strefa tarczycowo – sercowa, współczulny układ nerwowy

oskrzeliki, hipokamp, układ limfatyczny: gruczoł mleczny, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: śródpiersie (mediastinotomia), współczulny układ nerwowy

18

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, łopatka, mięśnie pleców, plecy – górna część, oskrzela, strefa tarczycowo – sercowa, współczuły układ nerwowy

Serce, oskrzela, oskrzela – oskrzeliki, hipokamp, żebra, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: sródpiersie (mediastinotomia), współczulny układ nerwowy

19

Kręgosłup: odcinek piersiowy, przepona, pierś: tylne śródpiersie, łopatka, plecy – część górna, strefa tarczycowo – sercowa, współczulny układ nerwowy

Serce, oskrzela, oskrzela – oskrzeliki, hipokamp, opłucna, przepona, układ limfatyczny: podmięśniowy węzeł chłonny, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

20

Kręgosłup: odcinek piersiowy, przepona, pierś: tylne śródpiersie, łopatka, plecy – część średnia, współczulny układ nerwowy

Przepona, ręka, pierś: tylne śródpiersie, serce, oskrzela oskrzeliki, kręgosłup: odcinek piersiowy, splot słoneczny, współczulny układ nerwowy

21

Przepona, kręgosłup: odcinek piersiowy, plecy – część dolna, macica: ciało, wątroba, organy płciowe, współczulny układ nerwowy

Trzustka – ogonek, śledziona, ramię, ręka, serce, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

22

Macica - trzon, gruczoł krokowy, kręgosłup: odcinek piersiowy, plecy – część dolna, macica: ciało, wątroba, organy płciowe, współczulny układ nerwowy

Śledziona, trzustka, trzustkaogonek, nerw kurczowy, kręgosłup: odcinek piersiowy, splot słoneczny, współczulny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 96

23

Pęcherz moczowy, moczowód, macica - trzon, gruczoł krokowy, organy płciowe, mięśnie brzucha, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Śledziona, trzustka – ogonek, brzuch – część górna, nerw kurczowy, kręgosłup: odcinek piersiowy, splot słoneczny, współczulny układ nerwowy

24

Pęcherz moczowy, moczowód, macica - trzon, gruczoł krokowy, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczulny układ nerwowy

Miednica: kości, żebra, trzustka: głowica, brzuch: górna część, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, splot słoneczny, współczulny układ nerwowy

25

Gruczoł krokowy, moczowód, jajnik, jądro, macica - szyjka, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczulny układ nerwowy

Jajnik, jądro, trzustka, pachwina, jajowody, miedniczka nerkowa, gruczoł krokowy, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

26

Gruczoł krokowy, moczowód, jajnik, jądro, macica - szyjka, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Trzustka, jądro, pachwina, jajnik, jajowody, wyrostek, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

27

Nerka, organy płciowe, jądro, jajnik, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Miedniczka nerkowa, miednica, pachwina, wyrostek, jądro, jajowód, jajnik, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

28

Nerka, nadnercze, jądro, jajnik, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Miedniczka nerkowa, pachwina, jajowód, jajnik, organy płciowe, nadnercze, brzuszyna, brzuch: ścianka, wyrostek, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 97

29

Nerka, nadnercze, jądro, jajnik, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Pachwina, nadnercze, moczowód, wyrostek, brzuszyna, brzuch: ścianka, noga: kość goleniowo – udowa, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

30

Nerka, nadnercze, pachwina, organy płciowe, system błonic (śluzówki), kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Noga, nadnercze, pachwina, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

31

Pachwina, noga, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Pachwina, jądro, nadnercze, odbyt, noga, system błonic (śluzówki), kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

32

Pachwina, wyrostek, nadnercze, moczowód, brzuszyna, brzuch – ścianka, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Pachwina, nadnercze, wyrostek, moczowód, brzuszyna, brzuch: ścianka, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

33

Wyrostek, pachwina, nadnercze, nerka: miedniczka, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Wyrostek, pachwina, nerka: miedniczka, nadnercze, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

34

Wyrostek, pachwina, jajnik, jajowód, jądro, miednica, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Nerka, macica, jądro, jajnik, organy płciowy, miednica, jelito proste, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

35

Trzustka, jądro, pachwina, jajowód, jajnik, wyrostek, miednica, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

Jelito proste, gruczoł krokowy, odbyt, pochwa, jajnik, jądro, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 98

36

Trzustka, trzustka: głowa, jądro, jajnik, jajowód, wyrostek, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

Jelito proste, gruczoł krokowy, macica: szyjka, organy płciowe, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, współczuły układ nerwowy

37

Brzuch: część górna, trzustka, trzustka: głowa, przepona, nerw kurczowy, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

Pęcherz moczowy, moczowód, gruczoł krokowy, macica: ciało, organy płciowe, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

38

Woreczek żółciowy, trzustka: głowa, brzuch: część górna, nerw kurczowy, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

Pęcherz moczowy, gruczoł krokowy, macica: ciało, mięśnie brzucha, organy płciowe, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

39

Woreczek żółciowy, trzustka: głowa, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

Macica: ciało, przepona, wątroba, mięśnie brzucha, gruczoł krokowy, pochwa, organy płciowe, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

40

Woreczek żółciowy, trzustka: głowa, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczuły układ nerwowy

Pierś: tylne śródpiersie, mięśnie brzucha, gruczoł krokowy, macica: ciało, wątroba, organy płciowe, plecy: dół, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

41

Ręka, przepona, układ limfatyczny: podmięśniowy węzeł chłonny, oskrzela: oskrzeliki, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, przepona, ręka, plecy – część średnia, współczulny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 99

42

Ręka, oskrzela: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, przepona, strefa tarczycowo – sercowa, plecy – część górna, współczulny układ nerwowy

43

Opłucna, oskrzela: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, strefa tarczycowo – sercowa, oskrzela, plecy – część górna, współczulny układ nerwowy

44

Klatka piersiowa, żebra, układ hormonalny: gruczoł mleczny, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, strefa tarczycowo – sercowa, oskrzela, łopatka, mięśnie pleców, współczulny układ nerwowy

45

Oskrzela, oskrzela: oskrzeliki, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie, strefa tarczycowo – sercowa, oskrzela, łopatka, przełyk, współczulny układ nerwowy

46

Oskrzela, oskrzela: oskrzeliki, serce, ucho: błona bębenkowa, hipokamp, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulnły układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, przełyk, pierś: tylne śródpiersie, strefa tarczycowo – sercowa, oskrzele, współczulny układ nerwowy

47

Serce, płuco: słup, oskrzela: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, przełyk, pierś: tylne śródpiersie, strefa tarczycowo – sercowa, oskrzela, współczulny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●str. 100

48

Serce, płuco: słup, oskrzela: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Kręgosłup: odcinek piersiowy, migdał, tchawica, szczęka dolna, oskrzele, współczulny układ nerwowy

49

Serce, płuco: słup, oskrzela: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Migdał, migdał: podniebienie, tchawica, oskrzela, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

50

Serce, obojczyk, ramię, układ limfatyczny: podobojczykowy węzeł chłonny, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Migdał, tchawica, szczęka górna, oskrzela, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

51

Obojczyk, serca, ramię, tchawica, potylica, szyja, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

Szczęka górna, nos, oskrzela, kręgosłup: odcinek piersiowy, współczulny układ nerwowy

52

Szyja, tarczyca, potylica, ucho, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Nos, oko, język, czoło, szczęka dolna, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

53

Ucho: wewnętrzne, potylica, ucho, ossmastoideus, tarczyca, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Nos, oko, zatoka czołowa, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

54

Ucho: wewnętrzne, układ limfatyczny: przyuszny węzeł chłonny, ossmastoideus, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Zatoka czołowa, oko, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 101

55

Ucho: wewnętrzne (błędnik), mózg: śródmózgowie, most; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Zatoka czołowa, mózg: rdzeń przedłużony, śródmózgowie; czoło, skroń, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

56

Ucho: wewnętrzne (błędnik), mózg: płat potyliczny, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy, strefa płciowa,

Podstawa czaszki, mózg: podwzgórze, rdzeń przedłużony, śródmózgowie, centrum zdolności umysłowych; szyszynka, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

57

Kręgosłup: kręgi szyjne, ucho: wewnętrzne (błędnik), podstawa czaszki, mózg: płat ciemieniowy, pień, centrum zdolności wrodzonych; współczulny układ nerwowy

Podstawa czaszki, mózg: podwzgórze, płat czołowy, przysadka, śródmózgowie, centrum zdolności umysłowych, mowy; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

58

Podstawa czaszki, mózg: pień, płat ciemieniowy, płat potyliczny, centrum odczuwania, kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Podstawa czaszki, mózg: podwzgórze, płat czołowy, przysadka, śródmózgowie, centrum ciśnienia; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

59

Podstawa czaszki, mózg: pień, podwzgórze, płat potyliczny, śródmózgowie, centrum odczuwania; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Przysadka mózgowa, podstawa czaszki, mózg: płat ciemieniowy, czołowy, podwzgórze; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

60

Podstawa czaszki, mózg: pień, podwzgórze, płat ciemieniowy, śródmózgowie, centrum zainteresowań umysłowych; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

Przysadka mózgowa, podstawa czaszki, mózg: płat ciemieniowy, czołowy, podwzgórze, centrum odczuwania; kręgosłup: kręgi szyjne, współczulny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 102

Strefa 4 Minuta

Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Przysadka mózgowa, mózg: płat skroniowy, wzgórze, podwzgórze, hipokamp, centrum ciśnienia, centrum odczuwania, część wzrokowa

Mózg: słup, płat czołowy, płat ciemieniowy, podwzgórze, hipokamp, śródmózgowie; centrum zainteresowań, centrum ataksji (braku koordynacji ruchu), centrum zmęczenia

2

Przysadka mózgowa, mózg: płat czołowy, płat skroniowy, wzgórze, podwzgórze, hipokamp, centrum ciśnienia, centrum odczuwania, część wzrokowa, część udarowa

Mózg: słup, płat ciemieniowy, płat potyliczny, podwzgórze, hipokamp, śródmózgowie; centrum odczuwania, centrum ataksji (braku koordynacji ruchu), centrum autoanalizy

3

Centrum mowy, mózg: płat czołowy, płat skroniowy, śródmózgowie, podwzgórze, centrum ciśnienia, centrum zdolności umysłowych, część wzrokowa, część udarowa

Ucho: wewnętrzne (błędnik), mózg: słup, płat ciemieniowy, płat potyliczny, podwzgórze, hipokamp, śródmózgowie; centrum odczuwania, centrum równowagi, epilepsji

4

Mózg: płat czołowy, płat skroniowy, śródmózgowie, podwzgórze, hipokamp, centrum ciśnienia, centrum zdolności umysłowych, część słuchowa

Ucho: wewnętrzne (błędnik), centrum epilepsji, mózg: płat potyliczny, hipokamp, centrum zdolności wrodzonych, centrum równowagi

5

Skroń, czoło, mózg: strefa limbiczna, śródmózgowie, centrum woli, centrum myślenia

Ucho: wewnętrzne (błędnik), centrum epilepsji, centrum równowagi, przepona uszna, mózg: hipokamp, płat potyliczny

6

Zatoka czołowa, oko, czoło, skroń, ucho: jama bębenkowa, śródmózgowie

Ucho: wewnętrzne (błędnik), śródmózgowie, ucho, przepona uszna, potylica,

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 103

7

Zatoka czołowa, oko: jama oczna, szczęka górna, policzek

Ucho, śródmózgowie, ucho: wewnętrzne, ossmastoideus, potylica, tarczyca, kręgosłup: kręgi szyjne

8

Nos, zatoka czołowa, zatoka szczękowa, nos: puszka sitowa, oko

Ucho, kręgosłup: kręgi szyjne, ucho: wewnętrzne, szyja

9

Nos, zatoka szczękowa, język, oko, szczęka górna, jama ustna

Kręgosłup: kręgi szyjne, ucho, szyja, ramię, obojczyk, przełyk, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa

10

Szczęka górna, nos, migdał, krtań, gardło, język, jama ustna

Obojczyk, płuco: część górna, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, potylica, serce: aorta, szyja, kręgosłup: kręgi szyjne

11

Krtań, gardło, jama ustna, migdał, oskrzele, układ limfatyczny: podszczękowy węzeł chłonny

Obojczyk, płuco: część górna, płuco: część środkowa, układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), serce: aorta, ramię, oskrzele: oskrzeliki

12

Krtań, jama ustna, gardło, język, tarczyca, oskrzele, migdał

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), serce: aorta, oskrzele: oskrzeliki, ossmastoideus

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 104

13

Szczęka dolna, tarczyca, pierś: tylne śródpiersie (mediastinotomia), gardło, jama ustna, krtań, oskrzele

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, płuco: część dolna, układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), serce, oskrzele: oskrzeliki, ossmastoideus

14

Tarczyca, gardło, krtań, pierś: tylne śródpiersie (mediastynotomia), jama ustna

Płuco: część dolna, płuco: część środkowa, układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, oskrzele: oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), serce

15

Przełyk, oskrzele, jama ustna, gardło, krtań, tarczyca, pierś: tylne śródpiersie, struny głosowe, tchawica

Płuco: część dolna, oskrzele, oskrzele: oskrzeliki, układ hormonalny: gruczoł mleczny, hipokamp, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), serce

16

Przełyk, ucho: błona bębenkowa, łopatka, kręgosłup: odcinek piersiowy, oskrzele, tarczyca

Klatka piersiowa, opłucna, oskrzele, oskrzeliki, hipokamp, gruczoł mleczny, płuco: część dolna, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia)

17

Łopatka, obojczyk, oskrzele, mięśnie pleców, pierś: tylne śródpiersie (mediastynotomia), kręgosłup: odcinek piersiowy

Klatka piersiowa, gruczoł mleczny, opłucna, oskrzele, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia)

18

Łopatka, obojczyk, oskrzele, plecy – góra, mięśnie pleców, pierś: tylne śródpiersie (mediastynotomia), kręgosłup: odcinek piersiowy

Klatka piersiowa, gruczoł mleczny, żebra, opłucna, oskrzele, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia)

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 105

19

Plecy – góra, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne śródpiersie (mediastynotomia)

Opłucna, przepona, żebra, klatka piersiowa, oskrzele, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), gruczoł mleczny

20

Kręgosłup: odcinek piersiowy, przepona, plecy – średnia część, pierś: tylne śródpiersie (mediastynotomia)

Przepona, ręka, żebra, śledziona, trzustka, klatka piersiowa

21

Plecy – dół, kręgosłup: odcinek piersiowy, kręgosłup: odcinek krzyżowy, macica: ciało, gruczoł krokowy (stercz), wątroba, mięśnie brzucha

Przepona, śledziona, ręka, trzustka, żebra, ramię, kiść

22

Plecy – dół, pęcherz moczowy, macica: ciało, wątroba, kręgosłup, gruczoł krokowy (stercz), mięśnie brzucha

Śledziona, brzuch – górna część, brzuszna, nerw kurczowy

23

Pęcherz moczowy, kręgosłup, gruczoł krokowy (stercz), mięśnie brzucha

Śledziona, brzuch – część górna, brzuszna, przepona, nerw kurczowy

24

Pęcherz moczowy, moczowód, macica, kręgosłup, gruczoł krokowy (stercz)

Przepona, brzuch – część górna, jajnik, jajowód, jama brzuszna

25

Moczowód, macica, gruczoł krokowy (stercz), macica: szyjka, pochwa, organy płciowe, kręgosłup, pęcherz moczowy

Jajnik, jajowód, brzuch – dolna część, jama brzuszna, pęcherzyk nasienny

26

Moczowód, organy płciowe, macica: ciało, pochwa

Jajnik, miednica, jajowód, brzuch – dolna część, miedniczka nerkowa, jądro, organy płciowe

27

Organy płciowe, macica: ciało, pachwina, jądro, nerka, miednica: kości

Brzuch, brzuch – dolna część, miedniczka nerkowa, jajowód, brzuch – ścianka, miednica, organy płciowe

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 106

28

Nerka, nadnercze, organy płciowe, miednica: kości

Miedniczka nerkowa, brzuszyna, brzuch – dolna część, pachwina, brzuch – ścianka

29

Nerka, nadnercze, miednica: kości, noga, udo

Pachwina, przepuklina, brzuch – dolna część, brzuch - ścianka, moczowód, kolano, kość goleniowo udowa

30

Nerka, miedniczka nerkowa, moczowód, pachwina, noga, udo, układ nerwowy

Noga, pachwina, nerka, nadnercze, miedniczka nerkowa, moczowód, stopa

31

Pachwina, noga, kolano, stopa, kość goleniowo - udowa, nerka, nadnercze, odbyt, miednica: kości, układ nerwowy

Noga, nerka, nadnercze, miednica – kości, odbyt, udo

32

Pachwina, brzuch – dolna część, Nerka, nadnercze, macica, miedniczka nerkowa, brzuszyna, srom, organy płciowe, brzuch – ścianka, przepuklina miednica: kości

33

Brzuszyna, brzuch – dolna część, brzuch – ścianka, miedniczka nerkowa, pachwina

Nerka, nadnercze, macica, srom, organy płciowe

34

Brzuszyna, brzuch – dolna część, miedniczka nerkowa, jajowód, organy płciowe, miednica, brzuch - ścianka

Macica, jądro, pochwa, organy płciowe, gruczoł krokowy (stercz), jelito proste

35

Jajnik, miednica, jądro, jajowód, Jelito proste, pochwa, odbyt, brzuszyna, srom, pęcherzyk macica, gruczoł krokowy nasienny (stercz)

36

Jajnik, jajowód, jądro, brzuszyna, pęcherzyk nasienny, przepona, brzuch – górna część

Gruczoł krokowy (stercz), moczowód, macica, jelito proste, macica: szyjka, pęcherz moczowy, pochwa, organy płciowe

37

Brzuch – górna część, przepona, brzuszyna, nerw kurczowy

Pęcherz moczowy, moczowód, kręgosłup

38

Brzuch – górna część, brzuszyna, wątroba, przepona, woreczek żółciowy

Pęcherz moczowy, kręgosłup, mięśnie brzucha, macica, gruczoł krokowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 107

39

Woreczek żółciowy, układ żółciowy, wątroba

Wątroba, macica: ciało, gruczoł krokowy (stercz), przepona, mięśnie brzucha, kręgosłup: odcinek krzyżowy, plecy - dół

40

Woreczek żółciowy, układ żółciowy, wątroba, ramie, kiść

Kręgosłup: odcinek krzyżowy, plecy – dół, oskrzele, pierś: tylne sródpiersie (mediastinotomia), wątroba, mięśnie brzucha

41

Klatka piersiowa, żebra, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), ramię

Przepona, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylne sródpiersie (mediastinotomia), oskrzele, plecy – cześć średnia, plecy – góra

42

Żebra, klatka piersiowa, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), opłucna, oskrzeliki, ręka, gruczoł mleczny

Kręgosłup: odcinek piersiowy, oskrzele, przepona, pierś: tylne sródpiersie (mediastinotomia), plecy – część średnia, plecy - góra

43

Klatka piersiowa, gruczoł mleczny, żebra, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), opłucna, oskrzeliki

Kręgosłup: odcinek piersiowy, oskrzele, mięśnie pleców, pierś: tylne sródpiersie (mediastinotomia), plecy – cześć średnia, obojczyk, łopatka

44

Klatka piersiowa, gruczoł mleczny, opłucna, żebra, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), oskrzeliki

Przełyk, kręgosłup: odcinek piersiowy, oskrzele, mięśnie pleców, pierś: tylne sródpiersie (mediastinotomia), plecy – część średnia, obojczyk, łopatka

45

Klatka piersiowa, oskrzele,

Przełyk, łopatka, pierś: tylne

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 108

opłucna, gruczoł mleczny, żebra, pierś: przednie śródpiersie (mediastinotomia), opłucna, oskrzeliki, płuco: część dolna, hipokamp

sródpiersie (mediastinotomia), kręgosłup: odcinek piersiowy, oskrzele, oskrzele, tarczyca, ucho: błona bębenkowa

46

Płuco: część dolna, oskrzele, oskrzeliki, hipokamp, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny

Przełyk, tarczyca, jama ustna, gardło, krtań, oskrzele, pierś: tylne śródpiersie (mediastinotomia), struny głosowe, tchawica

47

Płuco: część środkowa, płuco: część dolna, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny

Tchawica, struny głosowe, tarczyca, oskrzele, szczęka dolna, jama ustna, gardło, krtań, pierś: tylne śródpiersie (mediastinotomia),

48

Płuco: część środkowa, płuco: część górna, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, ossmastoideus

Tarczyca, szczęka dolna, jama ustna, język, oskrzele

49

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, oskrzeliki, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny, ossmastoideus

Krtań, gardło, jama ustna, tarczyca, migdał, układ limfatyczny: podszczękowy węzeł chłonny

50

Obojczyk, ramię, płuco: część górna, pierś: przednie śródpiersie (mediastynotomia), układ limfatyczny: płucny węzeł chłonny

Krtań, gardło, jama ustna, migdał, szczęka górna, oskrzele

51

Obojczyk, ramię, płuco: górna część, tchawica, potylica, pachy, kręgosłup: kręgi szyjne, szyja

Krtań, gardło, jama ustna, język, zatoka szczękowa, nos, szczęka górna, migdał

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 109

52

Kręgosłup: kręgi szyjne, szyja, tarczyca, potylica

Nos, zatoka szczękowa, język, nos: puszka sitowa, oko, czoło, szczęka dolna, jama ustna

53

Ucho, ucho: wewnętrzne, kręgosłup: kręgi szyjne, mózg: śródmózgowie, szyja, ossmastoideus

Nos, zatoka czołowa, oko, oko: jama oczna, zatoka szczękowa

54

Ucho, ucho: wewnętrzne, ucho: przepona, mózg: śródmózgowie, kręgosłup: kręgi szyjne, szyja, ossmastoideus

Zatoka czołowa, ucho: jama bębenkowa; oko, szczęka górna, policzek

55

Mózg: śródmózgowie, błędnik, ucho: wewnętrzne, ucho: przepona, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa

Czoło, skroń, zatoka czołowa, oko, mózg: strefa limbiczna, śródmózgowie

56

Błędnik, mózg: strefa płciowa, ośrodek neurastenii, ośrodek psychoseksualny, parkinsonizm, strefa nauczania

Skroń, czoło, mózg: podwzgórze, strefa limbiczna, kora wewnętrzna, centrum zdolności umysłowych, intelekt

57

Mózg: most, rdzeń kręgowy; mózg: kora wewnętrzna; błędnik, mózg: płat potyliczny, hipokamp; mózg: centrum wrodzonych zdolności; ośrodek neurastenii, ośrodek psychoseksualny, parkinsonizm, strefa nauczania, rozumowania

Mózg: kora wewnętrzna, podwzgórze, śródmózgowie, płat czołowy, ośrodek słuchowy, ośrodek mowy, centrum zdobywania umysłu

58

Mózg: kora wewnętrzna, most, rdzeń kręgowy, hipokamp, śródmózgowie; mózg: centrum odczuwania, ośrodek rozumienia, ataksji (braku koordynacji ruchu)

Mózg: podwzgórze, płat czołowy, śródmózgowie, centrum ciśnienia, część udarowa, apoplektyczna, ośrodek mowy, oskrzele: korzeń

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 110

59

Mózg: podwzgórze, kora wewnętrzna, most, rdzeń kręgowy, śródmózgowie, płat potyliczny; mózg: centrum odczuwania, ośrodek rozumienia, ataksji (braku koordynacji ruchu)

Mózg: przysadka, kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, podwzgórze, wzgórze, centrum ciśnienia, ośrodek wzrokowy, część udarowa, apoplektyczna

60

Mózg: podwzgórze, kora wewnętrzna, śródmózgowie, hipokamp; mózg: centrum zainteresowańumysłowych, ośrodek ataksji (braku koordynacji ruchu), zmęczenia

Mózg: podwzgórze, przysadka, kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, hipokamp, centrum odczuwania, centrum ciśnienia, ośrodek wzrokowy

Strefa 5 Minuta

Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Mózg: kora wewnętrzna, mózg: płat ciemieniowy, podwzgórze, hipokamp, centrum odczuwania, ośrodek wzrokowy, centrum ciśnienia

Mózg: kora wewnętrzna, mózg: płat ciemieniowy, centrum zainteresowań umysłowych, centrum ataksji (braku koordynacji ruchu)

2

Mózg: kora wewnętrzna, mózg: płat ciemieniowy, wzgórze, podwzgórze, hipokamp, ośrodek wzrokowy, centrum ciśnienia, część udarowa, apoplektyczna

Mózg: kora wewnętrzna, płat potyliczny, centrum odczuwania, centrum ataksji (braku koordynacji ruchu), ośrodek autoanalizy

3

Mózg: ośrodek mowy, mózg: kora wewnętrzna, mózg: płat czołowy, hipokamp, część udarowa, apoplektyczna, centrum zdobywania wiedzy

Mózg: płat potyliczny, błędnik, kora wewnętrzna, centrum odczuwania, centrum epilepsji, równowagi, ośrodek autoanalizy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 111

4

Skroń, mózg: płat czołowy, mózg: kora wewnętrzna, strefa limniczna, ośrodek słuchowy; czoło

Mózg: błędnik, płat potyliczny, śródmózgowie; mózg: centrum zdolności wrodzonych, centrum epilepsji, równowagi

5

Skroń, czoło, mózg: strefa limniczna, płat czołowy, ośrodek myślenia, woli

Mózg: błędnik, mózg: centrum epilepsji, równowagi; mózg: śródmózgowie, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa, ucho: zewnętrzne przejście słuchowe, ucho: przepona, ossmasoideus

6

Oko, zatoka czołowa, mózg: płat czołowy, czoło, skroń, ucho: jama bębenkowa

Mózg: błędnik, śródmózgowie; ucho, ucho: zewnętrzne przejście słuchowe, ucho: przepona

7

Zatoka czołowa, szczęka górna, oko: jama oczna, policzek

Ucho, tarczyca, mózg: śródmózgowie, ossmastoideus, kręgosłup: kręgi szyjne

8

Nos, zatoka czołowa, nos: puszka sitowa, zatoka szczękowa, oko

Ucho, szyja, przełyk, ucho: wewnętrzne, ossmastoideus, kręgosłup: kręgi szyjne

9

Nos, szczeka dolna, zatoka szczękowa, oko, język, czoło

Ucho, szyja, kręgosłup: kręgi szyjne, ramie, obojczyk, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa, przełyk, potylica

10

Szczęka górna, nos, migdał, krtań, gardło

Obojczyk, płuco: część górna, szyja, potylica, pachy

11

Krtań, gardło, jama ustna, migdał

Obojczyk, płuco: część górna, płuco: część środkowa, ramię, pachy

12

Jama ustna, krtań, tarczyca, szczęka dolna, gardło, migdał

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, serce, ossmastoideus

13

Tarczyca, szczęka dolna, jama ustna, gardło, krtań, oskrzele

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, gruczoły potyliczne, ossmastoideus

14

Tchawica, tarczyca, struny głosowe, jama ustna, gardło, krtań,

Płuco: część środkowa, płuco: część dolna, gruczoły potyliczne

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 112

15

Tchawica, struny głosowe, przełyk, tarczyca, oskrzele

Płuco: część dolna, oskrzele, opłucna, gruczoł potyliczny, klatka piersiowa, gruczoł mleczny, żebra, hipokamp

16

Przełyk, tarczyca, łopatka, oskrzele, pierś: tylny profil (toraks)

Klatka piersiowa, opłucna, oskrzele, gruczoł mleczny, hipokamp, gruczoł potyliczny, pierś: przedni profil (toraks), płuco: część dolna

17

Łopatka, tarczyca, oskrzele, pierś: tylny profil (toraks), obojczyk, mięśnie pleców, kręgosłup: piersiowy odcinek

Klatka piersiowa, żebra, opłucna, gruczoł mleczny, gruczoł potyliczny, pierś: przedni profil (toraks), płuco: część dolna

18

Łopatka, plecy – góra, oskrzele, pierś: tylny profil (toraks), obojczyk, mięśnie pleców, kręgosłup: piersiowy odcinek, obojczyk

Klatka piersiowa, żebra, opłucna, gruczoł mleczny, gruczoł potyliczny, pierś: przedni profil (toraks)

19

Plecy – góra, mięśnie pleców, oskrzele, przepona, kręgosłup: piersiowy odcinek

Klatka piersiowa, żebra, opłucna, przepona, pierś: przedni profil (toraks), ramię, ręka: palce kiści, ręka: nadgarstek

20

Przepona, oskrzele, kręgosłup: piersiowy odcinek, plecy – część średnia

Przepona, klatka piersiowa, ręka, śledziona, żebra, ręka: palce kiści, ręka: kiść,

21

Plecy – dół, macica: ciało, gruczoł krokowy (stercz), przepona, mięśnie brzucha, wątroba, kręgosłup: odcinek lędźwiowy

Śledziona, ręka, ręka: palce kiści, ręka: kiść, ramię

22

Plecy – dół, macica: ciało, gruczoł krokowy (stercz), pęcherz moczowy, mięśnie brzucha, wątroba, kręgosłup: odcinek krzyżowy

Śledziona, brzuch: część górna, nerw kurczowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 113

23

Pęcherz moczowy, pęcherz moczowy: ujście moczowodu, mięśnie brzucha, kręgosłup: odcinek krzyżowy

Śledziona, brzuch: część górna, jama brzuszna, przepona, nerw kurczowy

24

Pęcherz moczowy, moczowód, penis, pochwa

Brzuch: część górna, przepona, brzuszyna, brzuch: ścianka, pod żebrami, jajnik: jajowód, nerw kurczowy

25

Penis, pochwa, macica, gruczoł krokowy (stercz), pęcherz moczowy, organy płciowe

Brzuch: część dolna, brzuszyna, przepona, jajnik, jądro, miednica

26

Penis, pochwa, macica, moczowód, organy płciowe, pęcherz moczowy, gruczoł krokowy (stercz)

Brzuszyna, brzuch: część dolna, brzuch: ścianka, jajnik, jądro, pęcherz moczowy, gruczoł krokowy (stercz), penis, pochwa, macica

27

Organy płciowe, miednica: kości, nerka, pachwina, jądro

Brzuszyna, brzuch: część dolna, brzuch: ścianka, miedniczka nerkowa, organy płciowe, miednica

28

Nerka, nadnercze, organy płciowe, miednica: kości

Brzuszyna, brzuch: ścianka, brzuch: część dolna, moczowód, miedniczka nerkowa

29

Nerka, nadnercze, pęcherz moczowy, moczowód, noga – kolano, noga – stopa

Pachwina, brzuszyna, brzuszyna: ścianka, moczowód, przepuklina, noga: kolano, noga: palce stopy

30

Nerka, nadnercze, pęcherz moczowy, moczowód, pachwina, noga, kość potyliczna, noga – kolano, noga – stopa

Noga, noga: kolano, noga: stopa, nerka, moczowód, pęcherz moczowy

31

Noga, noga: kolano, noga: stopa, pachwina

Noga, nerka, noga: stopa, noga: kolano, pęcherz moczowy, moczowód, odbyt

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 114

32

Pachwina, moczowód, nerka, nadnercze, przepuklina, brzuszyna, brzuch: część dolna, brzuch: ścianka

Nerka, nadnercze, srom, miednica: kość, noga: kolano, noga: stopa

33

Brzuch: ścianka, brzuszyna, brzuch: część dolna, pachwina, jajnik

Nerka, nadnercze, srom, miednica: kość

34

Brzuszyna, brzuch: część dolna, brzuch: ścianka, miednica, miedniczka nerkowa,

Pochwa, jądro, penis, srom, jelito proste

35

Brzuszyna, miednica, Pochwa, jelito proste, odbyt, brzuch: ścianka, brzuch: penis dolna część, jajnik: jajowód, miedniczka nerkowa

36

Brzuszyna, jajnik, jajnik: jajowód, brzuch: ścianka, brzuch: górna część, nerw kurczowy, jądro, przepona

Pochwa, jelito proste, penis, gruczoł krokowy (stercz), odbyt, pęcherz moczowy, organy płciowe

37

Brzuch: górna część, brzuszyna, brzuch: ścianka, nerw kurczowy, przepona

Pęcherz moczowy, moczowód, pęcherz moczowy: ujście moczowodu (sphinkter), gruczoł krokowy (stercz)

38

Brzuch: górna część, wątroba, nerw kurczowy, jama brzuszna, przepona

Pęcherz moczowy, gruczoł krokowy (stercz), macica: ciało, plecy, mięśnie brzucha, kręgosłup: odcinek krzyżowy

39

Wątroba, woreczek żółciowy

Plecy – dół, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, macica: ciało, gruczoł krokowy (stercz), mięśnie brzucha, wątroba, przepona, kręgosłup: odcinek krzyżowy

40

Wątroba, ramię, ręka: kiść

Plecy – dół, kręgosłup: odcinek lędźwiowy, wątroba, mięśnie brzucha

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 115

41

Klatka piersiowa, żebra, pierś: przedni profil (toraks), oskrzeliki, przepona, ramię, ręka: palce kiść, ręka: nadgarstek,

Przepona, plecy: część średnia, kręgosłup: odcinek piersiowy

42

Klatka piersiowa, żebra, pierś: przedni profil (toraks), oskrzeliki, opłucna, ręka

Plecy – góra, kręgosłup: odcinek piersiowy, pierś: tylny profil (toraks), przepona

43

Klatka piersiowa, żebra, pierś: przedni profil (toraks), oskrzeliki, gruczoł mleczny, opłucna, gruczoły potyliczne

Łopatka, obojczyk, pierś: tylny profil (toraks), kręgosłup: odcinek piersiowy, mięśnie pleców

44

Klatka piersiowa, żebra, pierś: przedni profil (toraks), oskrzeliki, gruczoł mleczny, opłucna, gruczoły potyliczne

Łopatka, obojczyk, pierś: tylny profil (toraks), kręgosłup: odcinek piersiowy, mięśnie pleców,

45

Opłucna, oskrzele, klatka piersiowa, żebra, płuca: część dolna, pierś: przedni profil (toraks), gruczoł mleczny, gruczoł potyliczny, hipokamp

Tarczyca, przełyk, struny głosowe, tchawica

46

Płuco: część dolna, Tarczyca, przełyk, płuco: część oskrzele, gruczoł potyliczny, dolna, tchawica, struny głosowe hipokamp

47

Płuco: część środkowa, płuco: część dolna, gruczoły potyliczne, hipokamp

Tchawica, struny głosowe, tarczyca, szczęka dolna, jama ustna, gardło, krtań,

48

Płuco: część środkowa, płuco: część górna, gruczoły potyliczne, ossmastoideus

Jama ustna, tarczyca, szczęka dolna, gardło, krtań, oskrzele, język

49

Płuco: część górna, płuco: część środkowa, gruczoły potyliczne, ossmastoideus

Krtań, gardło, jama ustna, tarczyca, migdał

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 116

50

Płuco: część górna, obojczyk, ramię, pachy

Krtań, gardło, jama ustna, migdał, szczęka górna

51

Obojczyk, ramię, potylica, szyja, tchawica, pachy

Nos, zatoka szczękowa, szczęka górna, migdał, krtań, gardło, szczęka dolna

52

Szyja, potylica, ucho

Nos, szczęka dolna, nos: puszka sitowa, zatoka szczękowa, oko, język, czoło

53

Ucho, ucho: wewnętrzne, tarczyca, ossmastoideus, szyja, kręgosłup: kręgi szyjne

Nos, oko, oko: jama oczna, zatoka czołowa

54

Ucho, ucho: zewnętrzne przejście słuchowe, ucho: przepona, ossmastoideus, mózg: śródmózgowie, kręgosłup: kręgi szyjne

Ucho, ucho: zewnętrzne przejście słuchowe, ucho: przepona, zatoka czołowa, oko, szczęka górna, policzek, potylica

55

Mózg: śródmózgowie, mózg: błędnik, ucho: zewnętrzne przejście słuchowe, ucho: przepona, ossmastoideus, układ tętnicowy: tętnica podobojczykowa

Skroń, czoło, oko, zatoka czołowa, mózg: strefa limbiczna, płat czołowy

56

Mózg: błędnik, mózg: płat potyliczny, śródmózgowie; mózg: ośrodek płciowy, mózg: neurastenia, histeria psychoseksualna, parkinsonizm

Skroń, mózg: płat czołowy, czoło, mózg: strefa limbiczna, centrum zdolności umysłowych

57

Mózg: błędnik, mózg: kora wewnętrzna, płat potyliczny, mózg: centrum zdolności umysłowych, mózg: neurastenia, histeria psychoseksualna, parkinsonizm

Mózg, mózg: płat czołowy, mózg: kora wewnętrzna, centrum zdobywania wiedzy, ośrodek mowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 117

58

Mózg, mózg: kora wewnętrzna, płat potyliczny, mózg: centrum odczuwania, mózg: neurastenia, histeria psychoseksualna, parkinsonizm, rozumienia

Mózg, kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, śródmózgowie; mózg: ośrodek ciśnienia, ośrodek mowy, część udarowa, apoplektyczna

59

Mózg, mózg: kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, mózg: centrum odczuwania, mózg: ataksja (brak koordynacji ruchu)

Mózg, mózg: kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, wzgórze, podwzgórze, hipokamp; mózg: ośrodek ciśnienia, część wzrokowa, część udarowa, apoplektyczna

60

Mózg, mózg: kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, mózg: podwzgórze, hipokamp; mózg: centrum zainteresowań umysłowych, mózg: ataksja (brak koordynacji ruchu), zmęczenie

Mózg, mózg: kora wewnętrzna, płat ciemieniowy, wzgórze, podwzgórze; mózg: centrum odczuwania, ośrodek ciśnienia, część wzrokowa

Minuta

Oko prawe (Dekstra)

Oko lewe (Sinistra)

1

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, krew, mózg: centrum odczuwania, mózg: kora

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, mózg: zainteresowań umysłowych, mózg: błędnik

2

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, krew, mózg: centrum ciśnienia, ośrodek mowy, mózg: kora, autonomiczny układ nerwowy

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, mózg: centrum odczuwania, mózg: błędnik

Strefa 6

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 118

3

Skóra, czoło: kość czołowa, układ limfatyczny, krew, mózg: centrum zdobywania umysłu, ośrodek mowy, mózg: kora, autonomiczny układ nerwowy

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, mózg: centrum zdobywania umysłu, ośrodek mowy; mózg: błędnik

4

Skóra, czoło: kość czołowa, układ limfatyczny, krew, mózg: centrum zdolności umysłowych, mózg: kora, autonomiczny układ nerwowy

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, mózg: centrum zdolności wrodzonych, mózg: błędnik

5

Skóra, czoło: kość czołowa, skroń, czoło, układ limfatyczny, krew, mózg: kora, autonomiczny układ nerwowy

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, mózg: centrum równowagi, epilepsji; mózg: błędnik

6

Skóra, czoło: kość czołowa, zatoka czołowa, oko, układ limfatyczny, krew, mózg: kora

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, mózg: śródmózgowie

7

Skóra, układ limfatyczny, Skóra, układ limfatyczny, skroń, czoło: kość czołowa, szczęka potylica: kość potyliczna, górna, krew, mózg: kora ossmastoideus

8

Skóra, układ limfatyczny, nos, krew

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, ucho, ossmastoideus, krew

9

Skóra, układ limfatyczny, język, czoło, szczęka dolna, krew

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, ucho, krew

10

Skóra, układ limfatyczny, migdał, krtań, gardło, krew

Skóra, układ limfatyczny, skroń, potylica: kość potyliczna, ucho, szyja, krew

11

Skóra, układ limfatyczny, migdał, krtań, gardło, krew

Skóra, układ limfatyczny, skroń, ramię, krew

12

Skóra, układ limfatyczny, tarczyca, krew

Skóra, układ limfatyczny, płuco: górna część, krew

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 119

13

Skóra, układ limfatyczny, tarczyca, krew

Skóra, układ limfatyczny, płuco: górna część, krew

14

Skóra, układ limfatyczny, tchawica, struny głosowe, krew

Skóra, układ limfatyczny, płuco: część środkowa, krew

15

Skóra, układ limfatyczny, przełyk, krew

Skóra, układ limfatyczny, płuco: część dolna, krew

16

Skóra, układ limfatyczny, krew, przełyk

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

17

Skóra, układ limfatyczny, krew, obojczyk

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

18

Skóra, układ limfatyczny, krew, obojczyk

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

19

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: część górna

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

20

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: część środkowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

21

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: część środkowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, ręka: kiść

22

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: część środkowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, śledziona

23

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy

Skóra, układ limfatyczny, krew, śledziona

24

Skóra, układ limfatyczny, krew, pęcherz moczowy

Skóra, układ limfatyczny, krew, przepona, brzuch: część górna

25

Skóra, układ limfatyczny, krew, pochwa, organy płciowe

Skóra, układ limfatyczny, krew, jajnik, jądro, brzuch: część górna

26

Skóra, układ limfatyczny, krew, pochwa, organy płciowe

Skóra, układ limfatyczny, krew, jajnik, jądro

27

Skóra, układ limfatyczny, krew, organy płciowe

Skóra, układ limfatyczny, krew, miednica

28

Skóra, układ limfatyczny, krew, nerka

Skóra, układ limfatyczny, krew, brzuszyna

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 120

29

Skóra, układ limfatyczny, krew, nerka

Skóra, układ limfatyczny, krew, pachwina, brzuszyna, brzuch: ścianka

30

Skóra, układ limfatyczny, krew

Skóra, układ limfatyczny, krew, pachwina

31

Skóra, układ limfatyczny, krew, pachwina

Skóra, układ limfatyczny, krew, pachwina

32

Skóra, układ limfatyczny, krew, pachwina, brzuszyna, brzuch: ścianka

Skóra, układ limfatyczny, krew, nerka

33

Skóra, układ limfatyczny, krew, brzuszyna, brzuch: ścianka

Skóra, układ limfatyczny, krew, nerka

34

Skóra, układ limfatyczny, krew, miednica, jajnik, jądro

Skóra, układ limfatyczny, krew, jądro, pachwina

35

Skóra, układ limfatyczny, krew, przepona, brzuch: część górna, jajnik, jądro

Skóra, układ limfatyczny, krew, odbyt, jelito proste

36

Skóra, układ limfatyczny, krew, przepona, brzuch: część górna, jajnik, jądro

Skóra, układ limfatyczny, krew, pochwa, penis, organy płciowe

37

Skóra, układ limfatyczny, krew, przepona, brzuch: część górna

Skóra, układ limfatyczny, krew, pęcherz moczowy

38

Skóra, układ limfatyczny, krew, wątroba

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy

39

Skóra, układ limfatyczny, krew, wątroba

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy

40

Skóra, układ limfatyczny, krew, wątroba

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: dół

41

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: część środkowa

42

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: góra

43

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, plecy: góra, obojczyk

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

●

str. 121

44

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, obojczyk

45

Skóra, układ limfatyczny, krew, klatka piersiowa

Skóra, układ limfatyczny, krew, przełyk

46

Skóra, układ limfatyczny, krew, płuco: część dolna

Skóra, układ limfatyczny, krew, przełyk

47

Skóra, układ limfatyczny, krew, płuco: część środkowa

Skóra, układ limfatyczny, tchawica, struny głosowe, krew

48

Skóra, układ limfatyczny, krew, płuco: część górna

Skóra, układ limfatyczny, tarczyca, krew

49

Skóra, układ limfatyczny, krew, płuco: część górna

Skóra, układ limfatyczny, tarczyca, krew

50

Skóra, układ limfatyczny, krew, ramie

Skóra, układ limfatyczny, migdał, krtań, gardło, krew

51

Skóra, układ limfatyczny, krew, szyja

Skóra, układ limfatyczny, migdał, krtań, gardło, krew

52

Skóra, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, ucho

Skóra, układ limfatyczny, język, czoło, szczęka dolna, krew

53

Skóra, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, ucho, ossmastoideus

Skóra, układ limfatyczny, nos, krew

54

Skóra, układ limfatyczny, krew, ucho: wewnętrzne, skroń, ossmastoideus

Skóra, układ limfatyczny, oko, mózg: kora, krew

55

Skóra, układ limfatyczny, krew, skroń, ossmastoideus

Skóra, układ limfatyczny, czoło, czoło: kość czołowa, zatoka czołowa, skroń, krew, mózg: kora, autonomiczny, wegetatywny układ nerwowy

56

Skóra, skroń, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, organy płciowe

Skóra, układ limfatyczny, czoło: kość czołowa, skroń, krew, mózg: kora, centrum zdolności umysłowych; autonomiczny wegetatywny układ nerwowy

IRYDOLOGIAWPRAKTYCE – Sergiusz Karpov i Wiera Chmielewska

Tabela topograficzna

● str. 122

57

Skóra, skroń, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, krew, mózg: błędnik, centrum zdolności umysłowych

Skóra, układ limfatyczny, czoło: kość czołowa, krew, mózg: kora, centrum zdobywania umysłu, ośrodek mowy; autonomiczny wegetatywny układ nerwowy

58

Skóra, skroń, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, krew, mózg: błędnik, centrum odczuwania

Skóra, czoło: kość czołowa, układ limfatyczny, potylica: kość potyliczna, krew, mózg: kora, centrum ciśnienia; autonomiczny wegetatywny układ nerwowy

59

Skóra, skroń, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, krew, mózg: błędnik, centrum zdolności umysłowych

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, krew, mózg: kora, centrum ciśnienia; autonomiczny wegetatywny układ nerwowy

60

Skóra, skroń, układ limfatyczny, krew, potylica: kość potyliczna, krew, mózg: błędnik, centrum zainteresowań umysłowych

Skóra, potylica: kość potyliczna, układ limfatyczny, krew, mózg: kora, centrum odczuwania; autonomiczny wegetatywny układ nerwowy