Konrad T Lewandowski Ksin Poczatek

Konrad T. Lewandowski

Saga o kotołaku KSIN. POCZĄTEK

Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA

Saga o kotołaku KSIN. POCZĄTEK Spis treści Okładka Karta tytułowa Zajrzyj na strony W serii 1 POJEDYNEK 2 PRZYGODA ZA WSZELKĄ CENĘ 3 WYGRANA ŚMIERĆ 4 KLIENCI KUPCA KADORA 5 IMIĘ 6 KIPIĄCE EMOCJE 7 DZIEWCZYNA 8 UCIECZKA 9 CZYM SIĘ STAJESZ?! 10 TRÓJKA WYRZUTKÓW 11 ODDAJ JĄ! 12 SAMOZWAŃCZY TĘPICIEL 13 WŁADCZYNI DEMONÓW 14 MARZENIA I SZPONY 15 OGIEŃ NA STARYCH KRESACH 16 ROHIRRYJSKIE POBOJOWISKO 17 RODMIN 18 SZEREG NIEPOROZUMIEŃ 19 CMENTARNE ZJAWY 20 MATKA 21 NEGOCJACJE 22 POCAŁUNEK 23 CZAS PRZEZNACZENIA 24 PUSZCZA UPIORÓW 25 KAMIENNY UMYSŁ BESTIARIUSZ Karta redakcyjna

Zajrzyj na strony: www.nk.com.pl

Znajdź nas na Facebooku www.facebook.com/WydawnictwoNaszaKsiegarnia



W przygotowaniu KSIN DRAPIEŻCA KSIN SOBOWTÓR RÓŻANOOKA KSIN KOCZOWNIK KSIN NA BAGNACH CZASU

1 POJEDYNEK

Przeciągłe, wibrujące wycie wilkołaka rozległo się gdzieś w głębi mrocznego matecznika. Śpiew słowika urwał się, ucichły świerszcze. Nawet wiatr zamarł i wszystkie cienie znieruchomiały. Tylko wielki, okrągły księżyc trwał niewzruszony, siejąc mocną złocistą poświatę. Ksin przystanął na moment i zwrócił głowę w stronę, z której dobiegł go głos. Ocenił odległość. Było blisko. Za blisko. Ruszył dalej. Długim susem przesadził strumień i biegł, prawie nie dotykając spiczastych traw. Śpieszył się, lecz to nie strach go poganiał. Powodem był Korzeń. Korzeń dla Starej Kobiety, która tak bardzo go potrzebowała. Czuł, że czasu już mało, i dlatego chciał zdążyć. Musiał zdążyć. Wypadł spomiędzy drzew na niewielką polanę i stanął jak wryty. Instynkt tylko na chwilę wyprzedził wzrok. Teraz zobaczył. Przypadł do ziemi, jeżąc sierść na grzbiecie. „Jednak nie biegłem dość szybko” – pomyślał, patrząc na kształt, który wynurzył się przed nim. Wilkołak był zaskoczony – szedł przecież śladem człowieka, już wyobrażał sobie świeżą krew i ciepłe, drgające jeszcze mięso, a tu... Dwie pary świecących oczu niemo wpatrywały się w siebie: czerwonosine wilkołaka i zielonkawe Ksina. „Odejdzie czy nie odejdzie?” – zastanawiał się Ksin. Wilkołak nie odchodził. Nie mógł się zdecydować. Czuł człowieka, a widział kotołaka, i nie pojmował tego. Najwyraźniej był zbyt głodny, aby zważać na zmysł Obecności. Świeżo przekształcony, jeszcze nienasycony drapieżca, równie dziki, co głupi. Ksinowi obrzydło czekanie. Poderwał się nagle i runął wprost na tamtego. Chciał tylko wolnej drogi, nie zwady. Odbił się i wyprężył

jak struna, przelatując wysoko nad łbem wilkołaka. I to był błąd – nie docenił napastnika. W ułamku sekundy parskająca pianą morda znalazła się tuż pod nim, a obnażone kły wbiły się w jego udo, nieomal wyrywając kawał ciała. Ksin zwinął się w kłąb i runęli na ziemię, która aż jęknęła od podwójnego ciosu. Drzewa zatrzęsły się od przeraźliwego ryku, który wypełnił cały las. Zakręcili się w opętańczym tańcu, a strzępy darni i fontanny ziemi rozpryskiwały się na wszystkie strony. Zwarli się ciasno i miotali tak gwałtownie, że Ksin nawet nie usiłował wyciągnąć pazurów. Każda próba uwolnienia łap mogła zakończyć się tylko w jeden sposób – ucieczką wilkołaka wraz z częścią nogi Ksina. Nie miał więc wyjścia, wypuścił trzymany w paszczy Korzeń i ostro skręcając łeb, wgryzł się w krtań napastnika. Wycie zamieniło się w charkotliwy bełkot. Gdyby miał zęby takie jak te, co wpiły się w niego, byłoby już po walce, ale jego były krótsze i tkwiły w dużo mniejszej paszczy. Jednak zrobiły swoje – wilkołak puścił i w tym samym momencie uczynił to Ksin. Odskoczyli od siebie. Ksin prychnął i warknął gardłowo. Odpowiedziało mu tylko chrypienie wilkołaka. Rzucił kilka szybkich spojrzeń – nigdzie nie dostrzegł Korzenia. Nie było czasu na poszukiwania. Kotołak wyprostował się i powoli uniósł ramiona. Napiął mięśnie. Miękkie opuszki rozchyliły się i potężne szpony w księżycowej poświacie rozbłysły jak polerowana stal. Wilkołak zamilkł, sprężył się i zaszarżował, rozchylając szczęki. Kły przeciw pazurom. Starcie było szybkie jak myśl, ale Ksin był jeszcze szybszy i nie popełnił już błędu. Dwa błyskawiczne, zamaszyste ciosy zerwały napastnikowi z pyska wszystkie mięśnie i ścięgna, odsłaniając nagą kość oraz wrośnięte w nią zęby, które bezsilnie chwyciły powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą stał Ksin. Wilkołak zarył łbem w trawę i przekoziołkował przez plecy. Natychmiast wstał i znów zaatakował, tym razem z wyskoku. Spotkali się w powietrzu. Skóra na ramieniu kotołaka rozdarła się z trzaskiem, ale dwa jego pazury trafiły wprost w jedno z sino jarzących się ślepi i wyrwały je razem z kawałem kości czaszki.

Jęk wilkołaka w niczym nie przypominał już tego, co Ksin usłyszał na samym początku – teraz była to przeraźliwa skarga upiora. Na wpół oślepiony zaczął się cofać w stronę drzew, ale rozjuszony kotołak nie pozwolił mu uciec. Palący ból w nodze i łapie zaćmił wszystko oprócz pragnienia zemsty. Wykorzystał zdobytą przewagę i zaszedł wilkołaka od strony wyłupionego oka. Rwał, gryzł i szarpał, czując, jak ciało tamtego ustępuje pod jego szponami. Ogarnęły go zwierzęca radość i uniesienie. Prawdziwa rozkosz mordowania. Jej szczyt nastąpił wtedy, gdy tylne pazury Ksina rozpruły wilkołakowi brzuch i zaplątały się w jelitach. Na krótko, bo te porwały się niczym marne sznureczki. Nareszcie odstąpił i spojrzał na swoje dzieło. Potwór leżał bez ruchu, nie wydając żadnego dźwięku, ale żył. Moc Onego skupiła się nad nim, ogniskując światło księżyca, które utworzyło wyraźny, oddzielny snop, łączący powaloną bestię ze świecącą wysoko na niebie tarczą. Ksin podlegał tym samym prawom i wiedział, że oznacza to, iż żadna z ran, które zadał, nie jest tak naprawdę śmiertelna, i chociaż starczyłoby ich do zabicia dziesięciu zwykłych ludzi, to jednak wilkołak ozdrowieje jeszcze tej samej nocy, a potem pójdzie za nim... I rzeczywiście: wyprute wnętrzności zaczęły się poruszać, początkowo bezładnie, lecz już po chwili, niczym wielkie białe glisty, z powrotem wpełzały do otwartego brzucha. W trawie coś zaszeleściło. Ksin nie musiał patrzeć, aby się upewnić, że to toczy się owo skrwawione oko, wlokąc za sobą odłupany kawałek czaszki. Nie miał ochoty na nową walkę i wiedział, co powinien zrobić. Podszedł bez pośpiechu i oparł lewą łapę na gardle leżącego. Prawą uderzył mocno. Zwarł pazury, ściskając żebra i mostek jak chrust, w jeden pęczek. Pociągnął. Rozległ się ostry, wielokrotny trzask i chrzęszczące mlaśnięcie. Cisnął na bok wyrwany ochłap, po czym sięgnął po odsłonięte, trzepoczące źródło życia i mocy... Posoka bluzgnęła na boki. Kotołak podniósł się z sercem pokonanego wroga w łapach i patrzył. Tylko trzy rzeczy mogły pokonać nekrokreatywną moc Onego: srebrny pocisk, miedziane ostrze albo pazury istoty pokrewnej – właśnie takiej jak on.

Rozerwał zdobycz na strzępy niczym kawał szmaty i rozrzucił. Skutek był natychmiastowy. Struga opalizującego światła postrzępiła się i zgasła, a wszelki ruch ustał. Zerknął w dół. Przemiana już się cofnęła. U stóp kotołaka leżał teraz zmasakrowany trup człowieka. Ksin przyjrzał się mu dokładnie: twarzy właściwie nie było, ale dłonie zabitego świadczyły, że musiał to być młody mężczyzna, mniej więcej w jego wieku. „Rodzina nie odnajdzie go i nie rozpozna – pomyślał. – Nikt nigdy nie dowie się prawdy o nim...”. Zaniepokojony, ocknął się z zadumy. Stracił zbyt wiele czasu! Pośpiesznie odszukał Korzeń i pobiegł w noc.

2 PRZYGODA ZA WSZELKĄ CENĘ

Wazon z barwnej karyjskiej porcelany z trzaskiem rozprysł się na ścianie i osypał gradem tęczowych okruchów. – Zatem mój los został przypieczętowany, czy tak?! – wybuchła piękna Aspaja, córka Kadora, uszlachconego kupca. Jej ojciec był jednym z najbogatszych przedsiębiorców Katimy, stolicy królestwa Suminoru. Dziewczyna obróciła się na pięcie, zamiatając pokój falbanami sutej sukni, chwyciła szkatułkę z zielonych kości morskiego diabła i cisnęła nią o podłogę. Wieczko odpadło, rozsypały się znajdujące się wewnątrz jadeitowe słoiczki z pachnidłami. Jeden z nich rozjuszona Aspaja kopnęła pod łóżko. – Co chcesz tym osiągnąć, moja panno? – zapytała spokojnie Fija, jej piastunka. – Jak dotąd wystraszyłaś tylko biednego Kasina... – Starsza kobieta pochyliła się i podniosła najeżonego kota, czystej krwi drzewołaza ronijskiego. Zwierzak miał czarne futro w jagodowym odcieniu i wbrew słowom Fii wcale nie wyglądał na wystraszonego, raczej przeciwnie, był gotów przyłączyć się do figli swej pani i też coś strącić lub poszarpać. I tak zresztą od dawna wszelkie szkody spowodowane przez impulsywną Aspaję przypisywano właśnie jemu. A że nikt nie ośmielił się karcić kocura, co najwyżej pan domu sarknął czasem, że trzymanie półdzikich drzewołazów w mieście musi się skończyć potłuczeniem zastawy oraz podartymi firanami. Faktem, że zniszczone przedmioty rzadko nosiły ślady kocich pazurów, nikt się zbytnio nie interesował. – Och, mój Kasino! – Aspaja chwyciła zwierzaka i wtuliła twarz w jego futro. – Nie gniewasz się na mnie, prawda? Prawda, że nie? Zwierzak nie miał ochoty na pieszczoty, więc wyrwał się stanowczo i zeskoczył na łóżko. Jeśli suknia miała pozostać cała, lepiej było nie przytrzymywać go na siłę. Tak naprawdę Kasino był w tym domu

jedyną istotą, którą traktowała z prawdziwym respektem. W zamian mogła liczyć na codzienną daninę z upolowanych w nocy nietoperzy, wśród których czasem zdarzały się i porońce, co wzbudzało wielkie przerażenie wśród służby. Drzewołazy były rasą kotów ukształtowaną samoistnie na pograniczu Puszczy Upiorów i nie obawiały się pomniejszych tworów Onego. Ponadto znacznie lepiej od zwykłych kotów wyczuwały demony i sygnalizowały ich obecność. To główny powód, dla którego chętnie widziano je w roli strażników pokoi dziecinnych, pomimo szkód, jakie czasem wyrządzały. Oczywiście na pełnej krwi drzewołaza stać było tylko najbogatszych. Fija uklękła i zaczęła zbierać rozrzucone słoiczki. – Cóż ci zawiniły pachnidła? – zapytała zrzędliwie. – Bywasz doprawdy nieznośna... – I jeszcze rozkapryszona, płocha, uparta, złośliwa... – wyliczała na palcach Aspaja. – Tak, wiem, taka właśnie jestem! I chcę taka być! A gdybym nie była dziewicą, to jeszcze mogłabym być namiętna, wyuzdana i rozwiązła! – Po ślubie będziesz mogła sobie pozwolić, na co tylko zechcesz – odparła piastunka. – Wystarczy, że urodzisz Warikowi dziedzica, a będzie ci wszystko wolno, jak wszystkim wielkim damom. – Będę się nudzić jak one! – Wiele na twoim miejscu chciałoby takiej nudy. – Ale ja nie chcę! Nie zamierzam się nudzić ani nikomu niczego rodzić! A jaki mam wybór?! Albo wyjdę za mąż za kupca, albo zostanę królewską nałożnicą. – Wciąż jeszcze masz szanse. Król ostatnio przyglądał ci się dłużej niż innym pannom. – Jednak w końcu wybrał Danezję. I Danezja już chodzi z brzuchem, wielki mi przywilej! Ani myślę jej zazdrościć. – Zatem czego ty chcesz, moja panno? – Przygody. – Stolica zapewnia wiele przygód. – Ale nie takich! Ja chcę dotknąć istoty życia i śmierci. Chciałabym na własne oczy zobaczyć Zbójeckie Knieje i Puszczę Upiorów, a nie tylko czytać lub słyszeć o nich krwawe opowieści. Chciałabym choć raz w życiu tam trafić... – Wielu chce stamtąd uciec.

– Wcale nie, ludzie tam żyją! Są osady, miasta... – I ghule zamiast cmentarzy. – Chciałabym zobaczyć żywego ghula. Choćby i powąchać. – Doprawdy dziwne masz pragnienia, moja panno. – A nawet zobaczyć wampira! – kontynuowała zaperzona Aspaja. – Oczywiście bezpiecznie otoczona silnym męskim ramieniem... Pamiętam, że kiedy Kasino upolował pierwszego porońca, strasznie się wystraszyłam i zarazem poczułam, że lubię strach... To takie mocne, przenikliwe uczucie... Zawsze oszczędzano mi strachu... ja chcę go więcej... – Głupia jesteś, moja panno! – Nie taka głupia, by nie wiedzieć, czego chcę. Chcę zobaczyć Rohirrę, zobaczyć potwory! Poczuć ten dreszcz... przygodę... – Twój ojciec nigdy się na taką podróż nie zgodzi. – Wiem, nie jestem aż taka głupia. Jednak to właśnie on nauczył mnie, jak się zdobywa to, czego się pragnie. – Zamierzasz więc uciec z domu, szalona dziewczyno?! – Dam się porwać. – Komu? – Temu młodemu magowi, który ostatnio tak gorliwie zabiegał o protekcję mojego ojca. Wczoraj podczas kolacji bardzo ciekawie opowiadał o potworach. On byłby dla mnie doskonałym przewodnikiem i opiekunem. – Mówisz o Galionie? Przecież on chce zrobić karierę w stolicy, po to właśnie przyjechał do Katimy i stara się wkraść w łaski twojego ojca. Ktoś taki miałby porwać córkę swojego dobroczyńcy i uciekać z nią jako banita w Zbójeckie Knieje? – A co, jeśli nie zrobi tej kariery? – rzuciła od niechcenia Aspaja. – O czym ty mówisz, moje dziecko? – Byłam dziś rano w gabinecie mojego ojca... – I co zrobiłaś? – Fija zamarła nad skorupami wazonu, powoli uniosła głowę. Znała dobrze ten ton swojej podopiecznej i wiedziała, czego się po nim spodziewać. – Posłużyłam się pieczęcią papy. Nikt niczego nie zauważył. – Co zrobiłaś?! Ale przecież... ale przecież Galion prosił twojego ojca o list polecający do Akademii Magów – przypomniała zaskoczona Fija. – Chciał, aby uznano jego dysertację o jakichś potworach szczególnego

rodzaju... – Odczłowieczeńcach – dopowiedziała Aspaja. – On sądzi, że ta dysertacja zapewni mu wielkie uznanie i posadę wykładowcy w stołecznej Akademii... – Ja mam inne plany! – ucięła Aspaja. – Nie potrzebuję żadnego mistrza magii w Katimie, tylko przewodnika w ostępach Rohirry. – Na Reha, dziecko drogie! Co ty zrobiłaś?! – Zamieniłam listy. – Jak to? – Galion prowadził swoje badania w Bal, mieście na pograniczu Puszczy Upiorów i Zbójeckich Kniei, a swoje spostrzeżenia wysyłał w listach do Katimy, do tutejszego maga Mordara, mistrza z Akademii Magów. Ten udawał jego przyjaciela i mentora, ale odkrycie przypisał sobie. – Słyszałam o tym – odparła Fija. – Prowincjonalny mag twierdzi, że sławny mistrz ze stolicy ukradł wyniki jego badań nad upiorami. Przyjechał do Katimy, aby dowieść swojego pierwszeństwa, i prosił o wsparcie twojego ojca... – Który się na to zgodził. – Ale ty, moja panno, zamieniłaś listy! – Papa chciał mieć swojego człowieka w Akademii Magów, ja chcę czego innego. Papa nigdy mi niczego nie odmawiał, więc nie powinien się gniewać... – Naprawdę to zrobiłaś?! – Dziś wczesnym rankiem. Ojciec ma zwyczaj dyktować listy w nocy, bo, jak mówi, wtedy jest największy spokój i można zebrać myśli. Zapieczętowane pisma czekają do rana, kiedy przychodzi sekretarz Sedik i zajmuje się ich rozsyłaniem. Ja przyszłam trochę wcześniej... – I...? – I napisałam, że czcigodny kupiec Kador jest całkowicie przekonany o pierwszeństwie badań mistrza Mordara i prosi o możliwie dyskretne zamknięcie całej tej przykrej sprawy, bez wymieniania nazwiska Kadora. Potem wysłałam jeszcze własny liścik do mistrza Mordara, w którym powiadomiłam go o poparciu mojego ojca i oznajmiłam, że w przyszłości, jak na kupca przystało, dostojny Kador oczekuje odwzajemnienia tej przysługi. W ten sposób papa

będzie miał swojego człowieka w Akademii, a ja swojego przewodnika. – I mówisz mi o tym tak otwarcie, zepsuta dziewczyno?! – Oczywiście, przecież ty jedziesz ze mną. – Ja?! – Ty i Kasino. Nie mogę przecież podróżować bez służącej i ulubionego pupila. Postaram się więc, aby Galion porwał całą naszą trójkę. – Zaraz pójdę do twojego ojca i wszystko mu opowiem. – Nie pójdziesz. – Dlaczego nie, moja panno? – Bo na początek powiem, że rzuciłaś na mnie czary. Fija pobladła. Tak ciężkie oskarżenie groziło okrutnym wyrokiem. – Nie rzuciłam żadnych czarów, niczego mi nie dowiedziesz – powiedziała drżącym głosem. Choć chciała, nie była w stanie ukryć lęku. – To ty jesteś głupia! – Aspaja tupnęła nogą. – Wiesz dobrze, że wystarczy jedno moje słowo. Przeciw słowu niewolnicy... – Ty wiesz? – Wiem. Już dawno temu znalazłam w papierach ojca twój akt własności. Zostałaś kupiona, kiedy byłam mała, i przeznaczona mi do wszelkich usług. Podarowano mi ciebie, a od kiedy skończyłam piętnaście lat, mogę cię sprzedać, komu zechcę. – Byłam dla ciebie jak matka... – Nie pochlebiaj sobie. Jesteś tylko gadającym narzędziem, tak napisano na tym papierze. – Jak możesz... – Wszystko jest towarem, jak zwykł mawiać mój ojciec. Ty też, a nawet ja. Tylko że ja nie dam się sprzedać żadnemu Warikowi za kilka nowych koncesji. Może potem, jak już wrócę z Rohirry. Być może prędko zacznę tam tęsknić za stołecznym luksusem i rolą klaczy rozpłodowej rodzącej dziedziców. Na razie jednak będzie tak, jak chcę, a chcę przygody! Takiej jak z kart rozbójniczej opowieści, ale prawdziwej! – Znam cię od maleństwa, od kiedy ledwie zaczęłaś chodzić. Nigdy bym nie sądziła, że potrafisz być tak wyrachowana. – Jestem córką kupca, więc umiem rachować. Widziałam wiele razy, jak papa kupuje i sprzedaje bele sukna, zwierzęta i ludzi. Największą

głupotą jest nie zrobić interesu, kiedy on sam się pcha w twoje ręce, lub powstrzymać się od niego z powodu głupich sentymentów. Tego właśnie nauczył mnie papa. – Nie poznaję mojej małej dziewczynki... – Bo ja jestem już kobietą! Kobietą, która wie, czego pragnie. No, może jeszcze nie całkiem kobietą, ale temu można łatwo zaradzić... Galion będzie niepocieszony, kiedy się dowie, że Akademia mu nie uwierzyła i jego kariera w stolicy przepadła z kretesem. Ktoś go wtedy powinien pocieszyć, prawda? Fija nie zdołała nic na to odpowiedzieć. Tylko stała i patrzyła szeroko otwartymi oczami. – Pamiętam wszystko, czego mnie uczyłaś – mówiła dalej Aspaja. – Tego, jak powinnam objawiać mężczyźnie moje powaby... Po południu lub wieczorem przyjdzie odpowiedź z Akademii, więc to stanie się dziś w nocy, a o świcie ruszamy... No, nie stój tak! – ponagliła piastunkę i tupnęła nogą. – Zacznij już pakować potrzebne rzeczy. Przecież nie dam się porwać w jednej koszuli! Ale też... – zawahała się – weź nie za wiele rzeczy, żeby Galion nie pomyślał, że wszystko zostało ukartowane... Najlepiej weź biżuterię, ją łatwo będzie sprzedać i kupić potrzebne rzeczy po drodze. No, nie stój tak! Jesteś tu po to, by mi służyć, po nic innego. Bierz się do roboty! – Tak, pani... – Fija skłoniła się pokornie.

3 WYGRANA ŚMIERĆ

Między drzewami pojawił się zarys chaty. Ksin przyśpieszył. Po chwili las był już za nim. Ogarnął go lęk. Kiedy odchodził, Cienie Śmierci błąkały się jeszcze na skraju zarośli. Teraz podeszły aż pod sam dom. Bezkształtne i nieokreślone, snuły się, polatywały, aby zaraz rozpłynąć się w powietrzu i znowu ukazać. Dopóki trwała pełnia, widział je, później potrafił jedynie odczuć ich obecność, tak samo jak pies przewidujący nieuchronny zgon swego pana. Jednakże ani teraz, ani wcześniej nie było w jego mocy rozproszyć je lub przegonić – istniały tylko jako pewien rodzaj emanacji umierającego. Starając się nie patrzeć na zawieszony nad drzwiami Znak, chyłkiem przestąpił próg i przypadł do łoża. Stara Kobieta z wysiłkiem otworzyła oczy. – Jesteś... – wyszeptała. Pochylił się do przodu i otworzył pysk. Korzeń spadł na posłanie. Jej dłoń drgnęła, przesunęła się i szukała, aż w końcu palce natrafiły i rozpoznały poskręcany kształt. Uśmiechnęła się słabo. – Za późno, synku... – Powiedziała to bardzo cicho, ale wyczuł w tych słowach i żal, i ulgę zarazem. Wcześniej obawiał się tego, ale teraz, gdy ujrzał Cienie, zyskał tę straszną pewność, która napełniła mu duszę rozpaczą. Stara Kobieta osłabła tak bardzo, że nie mogła już sama przyrządzić sobie leku, a jego potężne, lecz niezgrabne łapy nie wykonałyby tej delikatnej czynności. Do chwili, w której odzyskać miał ludzki wygląd, brakowało jeszcze kilku godzin. Był bezsilny. Położył łeb na skraju posłania i czekał. Nic innego nie mógł zrobić. Cienie Śmierci przeniknęły już przez ściany i tańczyły w izbie. Ręka Starej Kobiety uniosła się i opadła na jego głowę. Gładziła

krótką sierść, muskała uszy. Gdy natrafiła na kosmyk sztywny od zakrzepłej wilkołaczej krwi, znieruchomiała na moment. Potem znów poczuł słabnącą pieszczotę. Zrozumiał, że domyśliła się wszystkiego. Czas upływał i nic się nie zmieniało, tylko Cienie ocierały się już o niego. Zamknął ślepia, by na nie nie patrzeć. – Cieszę się, że jesteś przy mnie – usłyszał nagle zupełnie wyraźnie. Były to jej ostatnie słowa. Dłoń, którą czuł na sobie, opadła bezwładnie. Cofnął się, spojrzał. Stara Kobieta leżała z zamkniętymi oczami i już nie oddychała. Cienie zniknęły. Gdyby był wilkołakiem, być może zawyłby teraz, lecz on nie umiał nawet ronić łez. Potrafił za to kochać. Pochylił się i zaczął lizać jej stygnącą rękę. Tę dobrą rękę, którą, choć nigdy nie sprawiła mu bólu, pokrywała sieć głębokich bruzd – starych śladów jego kłów i pazurów. Siedział tak, odrętwiały ze smutku i żalu, i nawet nie zauważył godzin, które minęły. Dopiero lekki dreszcz, który wstrząsnął jego ciałem, przypomniał mu o tym, co miało stać się za chwilę... Tępy ból ocknął się gdzieś w głębi mózgu i narastał, pulsując szkarłatem. Rósł, potężniał, nadymał się, rozsadzając czaszkę, i nagle, jak lodowaty piorun, strzelił wzdłuż kręgosłupa. Ksin wydał zdławiony skowyt i padł, skręcając się w drgawkach. Pysk i łapy ogarnął żywy ogień. Kości gięły się i zwijały jak wiotkie gałązki, a mięśnie puchły i sztywniały na przemian. Zęby cofały się w głąb szczęk, te zaś zmniejszały się w spazmatycznych zrywach. Miał wrażenie, jakby wydzierano mu oczy, miażdżono palce i nogi. Sierść kryła się w rytm Przemiany pod obrzmiałą skórą. Nareszcie cierpienie przesiliło się i szybko zaczęło słabnąć. Po chwili w miejscach objętych Przemianą pozostało już tylko delikatne mrowienie, które wkrótce znikło. Ksin podniósł się z podłogi i usiadł. Mógł już tylko płakać... Ukrył twarz w dłoniach i bezgłośny szloch wstrząsnął jego barkami. Dopiero dotkliwy chłód poranka kazał mu wreszcie pomyśleć o sobie – był przecież zupełnie nagi. Wstał i sięgnąwszy po ubranie, które zdjął tuż przed pełnią, zaczął się pośpiesznie ubierać. Gdy skończył, znów spojrzał na ciało Starej Kobiety. Teraz dopiero dotarło do niego, jak bardzo jest samotny.

„Nie ma jej, już nie ma...” – Poraziła go nowa fala smutku. Ostatni raz popatrzył na tę dobrą twarz, ucałował lodowate policzki i okrył ciało. Rozejrzał się po izbie, znalazł sznur i jeszcze kawał tkaniny. Zabrał się do roboty. Niebawem leżał przed nim podłużny, nieforemny tłumok. Stał wyprostowany, jasnowłosy, a jego zielone oczy zapatrzyły się gdzieś, hen, daleko w przeszłość... – Tak długo była tu przy mnie... była zawsze... – powiedział cicho do siebie. – Jakże to wszystko się zaczęło?

4 KLIENCI KUPCA KADORA

Dom rodu Kadorów uchodził w Katimie za otwarty. Strażnicy przy bramie za dnia wpuszczali na zewnętrzny dziedziniec niemal każdego, kto chciał tam wejść, nawet co schludniejszych żebraków, choć tych odsyłano zaraz na mały dziedziniec kuchenny, gdzie wydawano im resztki jedzenia. Aby dostać coś więcej – monetę, drobną lub grubszą, czy protekcję w jakiejś sprawie, należało w zamian szepnąć zarządcy kilka słów o jakimś ciekawym zdarzeniu w mieście. Temu właśnie służył cały system. Wszelka pożyteczna wiedza miała do tego domu przychodzić sama. Przybysz z ulicy Kaletniczej, przy której znajdowała się brama na wewnętrzny dziedziniec, mógł wejść, kiedy chciał, niezaczepiany przez odźwiernych, acz nader uważnie przez nich obserwowany, wypocząć w cieniu krużganku, napić się wody z fontanny bijącej pośrodku dziedzińca i po prostu odejść. Tak jednak bywało rzadko. Zdecydowana większość przybywających szukała tu szczęścia i pomocy w interesach. Młodzi kanceliści, nieustannie kręcący się po dziedzińcu, uważnie wysłuchiwali każdego, kto miał im coś do powiedzenia. Przeważnie były to prośby o spotkanie z samym dostojnym Asfijem Kadorem w sprawie niebywale korzystnej dla obu stron transakcji bądź kredytu. Tych ludzi proszono do kantoru na kubek wina z zarządcą kancelarii, który decydował, czy sprawę istotnie warto przedstawić panu domu. W zamian czekała go nagroda lub potrącenie zarobku, jeśli czcigodny Kador uznał, że niepotrzebnie zawracano mu głowę. Obiecujący klienci, którzy wszakże musieli poczekać na swoją audiencję kilka godzin lub dni, w tym czasie mogli liczyć na kufel piwa, miskę ciepłej strawy i nocleg w izbie czeladnej. Najbardziej obiecujący po udanej rozmowie z panem domu proszeni byli

do rodzinnego stołu i na gościnne pokoje, gdzie tytułowano ich już „przyjaciółmi czcigodnego Kadora” i traktowano na równi ze starymi kompanami oraz kontrahentami gospodarza. Ten obyczaj, zaprowadzony jeszcze przez pradziadka czcigodnego Asfija, od pokoleń sprawdzał się znakomicie, przynosząc maksimum korzyści przy minimum kosztów. Cóż znaczyło bowiem dla niezmiernie bogatego kupca kilka dodatkowych beczek piwa i wina, parę wozów z jadłem czy garść srebrnych drobniaków wobec wiedzy o każdym istotnym ruchu konkurencji? Łapówki i doraźne kupowanie szpiegów wymagały już ciężkich trzosów złota. Dobrowolny donosiciel, przychodzący z nadzieją na komitywę z dostojnym Kadorem, był o wiele tańszy. Łatwo się zatem domyślić, że na dziedzińcu i w izbach służebnych nieustannie kłębił się tłum wszelkiej maści szarlatanów, wydrwigroszy, wynalazców, naiwnych głupców lub wyrachowanych intrygantów, dających wszem wobec do zrozumienia, że są w posiadaniu niebywałych sekretów ludzkich i boskich, a przy tym pilnie baczących na każde słowo i gest podobnych im wydrwigroszy. Z tej racji wewnętrzny dziedziniec nazywano pospolicie Dziedzińcem Cudów, gdyż doprawdy wiele niezwykłości tu widywano. Codziennymi gośćmi bywali tu złodzieje, szpiedzy wszelkiej maści, szukające klientów prostytutki tudzież zwykli szaleńcy. Wszystkich ich cierpliwie tolerowano, każdej ślepej i kulawej kurze mogło bowiem trafić się cenne ziarno wiedzy, które należało odsiać od plew. Doświadczeni przez wiele lat praktyki słudzy domu Kadora nieomylnie wyławiali z tej ludzkiej mierzwy wszelkie zawieruszone w niej perły prawdy, względnie okruchy pereł, które właściwi ludzie umieli połączyć w całość. I tak codziennie rano najcenniejsze informacje trafiały do uszu spożywającego śniadanie gospodarza. Inne kupieckie rody, idąc za tym przykładem, stosowały podobną praktykę, ale z racji rozległości swoich koneksji ród Kadorów był w tej mierze niedościgniony. Szeptano, że dostojny Asfij zna nawet zamysły samego króla. Jeśli tak, to pan tego domu korzystał z tej wiedzy dość mądrze i zręcznie, aby nie tylko nie narazić się na gniew monarchy, lecz wręcz przeciwnie – cieszyć się jego nieustannymi łaskami, czego jawny dowód stanowiły głowa mocno trzymająca się na karku i tytuł szlachecki.

Obecny gospodarz, kiedy dwadzieścia lat temu objął swoje dziedzictwo, zmienił nieco zasady wobec nieproszonych gości, polecając, aby ze szczególną atencją traktowano szukających u niego wsparcia magów. Po pierwsze dlatego, że byli to ludzie wykształceni, którzy częściej od innych wiedzieli, co mówią, a po drugie i ważniejsze, zdecydowana większość z nich prędzej czy później robiła znaczące kariery albo co najmniej znajdowała solidne posady w różnych miastach królestwa Suminoru. Potem w razie potrzeby można było przypomnieć im wyświadczone niegdyś dobrodziejstwa lub – w przypadku ludzi o niegodziwie krótkiej pamięci – pokazać stare weksle. Magowie, zwłaszcza ci młodzi, w spodniach przetartych na tyłku od siedzenia w tylnych, niewyściełanych ławach Akademii, notorycznie zadłużający się na czesne i stołeczne rozrywki, byli zdaniem kupca Kadora najlepszą inwestycją, i tej instrukcji pilnie trzymali się wszyscy jego oficjaliści. Dlatego właśnie przybywający z głębokiego południa, a dokładniej z zapadłej mieściny Bal, młody Galion Latro, absolwent podrzędnej Akademii Magów w Deremie (nie wykładano tam magii wysokiej, a jedynie przydatną stacjonującemu w tym mieście wojsku półmagię leczniczą i nawigacyjną), przeżył wielkie zaskoczenie, przekroczywszy po raz pierwszy w życiu bramę stolicy. Na Dziedziniec Cudów trafił, ma się rozumieć, idąc za radą przypadkowo spotkanego na ulicy żebraka. Liczył na jakiś posiłek, może kilka noclegów, a został potraktowany jak zaginiony syn, który oto właśnie się odnalazł. Zaledwie rozpoznano przybrudzone podróżnym kurzem insygnia jego profesji, natychmiast podbiegł do Galiona jeden z niższych sług kupca, prosząc na kubek wina i pytając, czy przybysz nie jest głodny. Był, a więc niezwłocznie zaprowadzono go do kuchni na obfity posiłek z trzech dań. Kiedy młody mag kończył jeść, przysiadł się do niego niebywale serdeczny zarządca z dzbanem wina, grzecznie wypytując wędrowca o stan dróg, pochodzenie oraz plany w stolicy. Wiadomość, że Galion zarabia na życie jako prowincjonalny aptekarz, została przyjęta z uznaniem należnym uczciwej profesji, a fakt, że prowadzi on studia nad naturą tworów Onego – z entuzjazmem i szacunkiem. W niespełna dwie godziny syty i nieco podpity Galion nabrał głębokiego przekonania, że jest wybrańcem losu. Kiedy zaś wkrótce okazało się, że pan tego domu słyszał już o jego dokonaniach

i zaprasza na rodzinną kolację, młody mag był już całkowicie pewien, że wszystkie jego życiowe kłopoty skończyły się raz na zawsze. Tak oto Galion poznał osobiście kupca Kadora, jego dostojne małżonki Kasnę i Frizis oraz piękną córkę Aspaję. Działo się to osiem dni przed rozmową Aspai z jej piastunką. Galion nie był jedynym magiem korzystającym z gościny w domu Kadora. Drugi wędrowny kuglarz – iluzjonista, niejaki Tagero, przybył parę dni wcześniej z północnego wybrzeża, ale jego nie traktowano z taką atencją, a właściwie ledwie go zauważano. Nic dziwnego, obu magów oceniano bowiem stosownie do ich ambicji. Galion marzył o katedrze wykładowcy w stołecznej Akademii, zatem mądrze było widzieć w nim jej przyszłego rektora i tak się doń odnosić. Może nieco na wyrost, ale długoterminowe inwestycje mają swoje prawa. Tagero natomiast pragnął jedynie za niewygórowaną opłatę zabawić „dostojnych państwa” swoimi magicznymi sztuczkami. Umożliwiono mu to już pierwszego wieczora, po czym jego umiejętności uznano za warte jednej sztuki złota oraz powtórnego pokazu dla znaczniejszych gości. Okazja trafiła się dwa dni później, podczas prywatnego przyjęcia dla wspólników gospodarza. Ponieważ Tagero był dość rozsądny, aby nie pokazywać tych samych iluzji, a nawet zademonstrował kilka lepszych, tym razem zarobił trzy sztuki złota i rzuconą mimochodem opinię pana domu, iż „ten człowiek może się jeszcze przydać”. Do czego, czcigodny Kador nie sprecyzował, ale sumienny zarządca niezwłocznie przeniósł Tagera do nieco lepszej izby gościnnej, z dostępem do domowego ogrodu, co miało istotne znaczenie dla dalszego biegu wydarzeń. Tym sposobem Tagero stał się stałym, acz podrzędnym rezydentem domu Kadora. Zapewniono mu przyzwoity wikt i kąt do spania, w zamian zaś w każdej chwili musiał być gotów do świadczenia usług. Małżonki gospodarza poprosiły go jeszcze, aby uświetnił ich wytworny podwieczorek z przyjaciółkami z miasta, po czym o kuglarzu Tagerze najwyraźniej zapomniano. Prędko wtopił się on w gromadę podobnych mu typów kłębiących się na Dziedzińcu Cudów, patrzących z obawą i zazdrością na konkurentów do pańskich łask oraz czekających bez końca na swoją wielką szansę. Tagero wszakże się jej doczekał. Prawdę mówiąc, myślał już o odejściu i poszukaniu szczęścia gdzie

indziej. Powodem była zazdrość o Galiona, który ledwie przybył, a natychmiast zyskał patronat gospodarza, o jakim marzyli w dzień i w nocy wszyscy hołysze z Dziedzińca Cudów. Tagero z początku nie wiedział, dlaczego konkurentowi się tak poszczęściło. Przypuszczał, że zdecydowała męska uroda i postawa Galiona, który mógł się poszczycić posturą królewskiego legionisty i zapewne znacznie lepiej prezentowałby się w zbroi niż w szatach uczonego. To chudy, przygarbiony Tagero, wyglądający na zabiedzonego gryzipiórka, zdecydowanie lepiej pasował do wyobrażeń o stołecznych akademikach żyjących w wiecznym kurzu manuskryptów, rozprawiających o niedoszłych zaklęciach i ślepnących po czterdziestce. Kiedy zaś Tagero usłyszał o ambitnych planach Galiona, ze złości długo pluł sobie w brodę. Cóż, zaproponował lichy towar, więc licho mu zań zapłacono. Sam sobie był winien. Dręczony zazdrością kuglarz nie próbował w żaden sposób zbliżyć się do szczęśliwszego konkurenta. Planował opuścić dom Kadora, zwłaszcza że to elokwentny Galion, z zapałem rozprawiający o potworach Rohirry, był teraz główną atrakcją kolacji przy pańskim stole. * * * Pasją Galiona byli odczłowieczeńcy – fascynujący swoim okrucieństwem, ale mało znany gatunek tworów Onego. Istoty owe, kryjące się w lasach pomiędzy Puszczą Upiorów a Zbójeckimi Kniejami, jawiły się jako forma pośrednia pomiędzy ludźmi i potworami. Potwierdzenie tego wymagało dokładniejszych badań, którym właśnie, z niewątpliwym sukcesem, poświęcił się młody mag i aptekarz z Bal. Otóż Galion odrzucał pospolity pogląd, że odczłowieczeńcy to pół ludzie, pół potwory, gdyż jego zdaniem jako zwyrodniali psychopaci już nie byli ludźmi, jeszcze zaś nie stali się tworami Onego. W większości należeli niegdyś do band zbójeckich, ale zostali wygnani przez własnych kamratów – za bunt wobec herszta albo stwarzanie zagrożenia dla towarzyszy. Nawet w najbardziej zdegenerowanej bandzie opryszków muszą bowiem być zachowane podstawowe zasady społeczne, takie jak posłuszeństwo wobec przywódcy i lojalność wobec

kompanów, tymczasem odczłowieczeńcy nie są do tego zdolni, a ich postępowaniem kierują paranoiczne kaprysy. Galion odkrył, że przekształcenie w odczłowieczeńca następuje pod wpływem długotrwałego oddziaływania mocy Onego na umysły ludzi prymitywnych, pozbawionych zahamowań moralnych, pragnących jedynie zaspokajać własne zachcianki. Bandyci ze Zbójeckich Kniei żyli krótko – z reguły po kilku latach ginęli w walce lub na szafocie – a ci, którzy zdołali przetrwać dłużej, zwykle przeobrażali się w końcu w odczłowieczeńców. Przed takim losem, jak się okazało, chroniło posiadanie kodeksu honorowego, choćby najdziwniejszego, byle przestrzeganego. Rozbójnicy ze Zbójeckich Kniei zwykle zabijali kamratów, u których zaczynali dostrzegać pierwsze objawy odczłowieczenia. Czasem jednak, gdy zdegenerowanie osobowości nie było jeszcze zbyt zaawansowane, poprzestawali na wygnaniu delikwenta z bandy. Z dala od ludzi, w całkowitej samotności, proces odczłowieczenia pogłębiał się i przebiegał coraz szybciej. Następowała całkowita utrata resztek uczuć wyższych, po czym zanikał instynkt samozachowawczy. Doprowadzało to w końcu do śmierci odczłowieczeńca, który popełniał samobójstwo, ginął w wypadku lub rozszarpany przez dzikie zwierzęta. Odczłowieczeńcy tracili też życie w morderczych starciach z podobnymi sobie, gdyż ani ból, ani rany nie były w stanie skłonić przeciwników do zaprzestania walki. Nierzadko przypadkowi świadkowie mieli okazję widzieć sczepione ze sobą ciała, częstokroć już w agonii, ale wciąż jeszcze próbujące walczyć. Z powodu skłonności do samozagłady odczłowieczeńcy nie stanowili dużego zagrożenia dla mieszkańców Zbójeckich Kniei, pomijając samotnych wędrowców i dzieci, które odeszły zbyt daleko od domu. Dopiero po śmierci odczłowieczeniec przekształcał się w śmiertelnie groźnego typowego potwora Onego, żywego trupa lub wilkołaka, którego wytropienie i zabicie rzadko kończyło się bez ofiar. Młody Galion, wykazując wielką odwagę, zdołał obalić szereg przesądów oraz potwierdzić niezbitymi dowodami, że zanim nastąpi śmierć i Przemiana, odczłowieczeńcy nie mają zdolności przekształcania ciała, nie posiadają zmysłu Obecności ani nadnaturalnej siły i szybkości.

Tymi teoriami zyskał uznanie gospodarza oraz zaimponował paniom domu podczas pierwszej rodzinnej kolacji, na którą go zaproszono. Zachęcony okazywanym mu podziwem i przekonany, że oto przekracza próg wielkiej kariery w stolicy, podekscytowany Galion z wielkim zapałem czytał zgromadzonym przy stole rękopis swego wiekopomnego, jak mniemał, traktatu: Odczłowieczeńcy wykazują pewne cechy i odruchy potworów, jak skłonność do gryzienia i rozszarpywania ofiar gołymi rękami. Są też wyraźnie szybsi i silniejsi od normalnego człowieka, mają zwiększoną odporność na ciosy, prawie nie odczuwają bólu i zmęczenia, a ich rany goją się szybciej i nigdy nie ulegają zakażeniu. Zabija ich wykrwawienie się albo odrąbanie głowy, przy czym głowa odczłowieczeńca przez wiele godzin po odcięciu zachowuje zdolność kąsania, po czym ostatecznie przekształca się w pająkołaka, to znaczy z jej szyi wyrastają pajęcze nogi i rozpoczyna ona żywot tworu Onego. Pierwszej nocy po wykrwawieniu z martwych powstaje żywy trup. Odczłowieczeniec, który nie został zabity od razu, szybko dochodzi do siebie. Jego decydującym atutem w walce jest całkowity brak zdolności odczuwania strachu. Potrafi przy tym być bardzo przebiegły, nigdy się nie waha, nie można go odstraszyć ani z nim pertraktować. Dostanie się w jego ręce oznacza wyjątkowo okrutną śmierć, rodem z sennego koszmaru. Zabity odczłowieczeniec przekształca się w potwora w czasie od godziny do trzech dni. Jeśli nie zastosuje się magicznych zabezpieczeń, Przemiana jest nieuchronna, a jej rezultat zależy od rodzaju śmierci. Na przykład utopienie powoduje powstanie utopca, poćwiartowanie – pająkołaka, zagłodzenie – wampira, zagryzienie przez wilki lub psy – wilkołaka, ukąszenie węża – wężołaka, a popiół ze spalonego ciała przybiera postać spaleńca. W strzygi przekształcają się odczłowieczone kobiety, które używały węży, aby zaspokoić się seksualnie. Wszyscy odczłowieczeńcy bez wyjątku są maniakami seksualnymi o bardzo wysokim libido. Rozmaite formy zoofilii i nekrofilii stanowią wśród odczłowieczeńców praktyki najbardziej niewinne, jeżeli można tu użyć tego słowa. W większości przypadków ich zachowania seksualne są trudne do opisania i nazwania, na przykład często spotykaną formą aberracji płciowej jest gwałt dokonywany w miejscu ran kłutych...

Wspomnijmy tu mimochodem, że piękna Aspaja, słuchając tych fragmentów opowieści Galiona, zaczęła się ekscytować i rumienić tak bardzo, że natychmiast odesłano ją do jej panieńskich komnat. Młody mag nie zwrócił na nią uwagi. Po chwilowej przerwie spowodowanej zamieszaniem przy stole kontynuował z poprzednią pasją:

Chociaż odczłowieczeńcy nigdy na nic nie chorują, często są jednak nosicielami wielu groźnych i wstydliwych chorób, zatem szanse wyleczenia zakażonych przez nich ran są niewielkie. Ponadto ofiary odczłowieczeńców, nawet jeśli przeżyją bezpośredni atak, doznają tak wielkich urazów psychicznych, że rozwijają się u nich bardzo silne stany lękowe i depresyjne, prowadzące z czasem do samobójstwa, a niekiedy też odczłowieczenia...

Tak więc wiedza Galiona była rzeczywiście ciekawa i poruszająca. Jedyny błąd, jaki ów młody mag popełnił, polegał na obdarzeniu nadmiernym zaufaniem i wiarą w naukową uczciwość autorytetów ze stolicy, zwłaszcza mistrza Mordara, którego powiadamiał na bieżąco o postępie swych badań, nie mając pojęcia, że ten całkiem serio liczy, iż młody zapaleniec zginie od kłów i szponów tworów Onego, zanim zdąży ogłosić autorstwo swoich odkryć. Młody mag okazał się wystarczająco sprytny, by przeżyć wśród potworów, ale nie dość chytry, by poradzić sobie z kolegami po fachu. Cóż, nie każdy jest doskonały, jednak talentu i ambicji Galionowi odmówić nie było można. Jak z tak dobrze zapowiadającym się młodym uczonym mógł równać się domokrążny iluzjonista, którego szczytowe osiągnięcie polegało na przedstawieniu wizji dna morza w rejonie Archipelagów Południowych? Czyż bajecznie kolorowe rybki i ukwiały mogły zapewnić dreszcz podniecenia porównywalny z relacją z pierwszej ręki o upiorach Rohirry? Nigdy wcześniej Tagero nie czuł się bardziej upokorzonym nieudacznikiem, choć z Galionem nie zamienił ani słowa. Ze wstydem schodził mu z drogi, ale wciąż zwlekał z decyzją o odejściu z domu kupca, desperacko licząc na uśmiech losu. I, o dziwo, to szczęście uśmiechnęło się do niego ustami córki gospodarza. Aspaja bowiem właśnie Tagera wysłała z listem do mistrza Mordara – listem, którym wbijała ostatni gwoźdź do trumny niedoszłej błyskotliwej kariery naiwnego Galiona. Panna zwróciła uwagę na ponurego chudzielca snującego się po przydomowym ogrodzie, ponieważ wiedziała dobrze, że każdy inny, bardziej zasiedziały rezydent domu Kadora prędko zdradziłby jej sekret ojcu za parę nędznych srebrników. Wybrała więc osamotnionego przybłędę, co do którego mogła mieć prawie całkowitą pewność, że nie zdążył jeszcze dołączyć do żadnej z koterii. Obcego, któremu zewsząd odmawiano zaufania, a nie szczędzono jedynie fałszywej przyjaźni. Ponadto

Tagero był magiem, więc jednak kimś wyrastającym ponad zwykły plebs, a jako mag, choćby najpośledniejszej rangi, mógł łatwo wejść w mury Akademii. Człowiek każdej innej profesji miałby z tym trudności, musiałby tłumaczyć się, po co, z czym i do kogo. Plan Aspai się powiódł, w każdym razie o tyle, że list trafił do adresata, a żaden donos o tym zdarzeniu nie dotarł do uszu jej ojca. Kupiecka córka nie doceniła jednak przebiegłości swego posłańca, który bynajmniej nie zamierzał krępować się zasadą tajemnicy korespondencji. Zaledwie dom Kadora zniknął za rogiem ulicy, drobne, acz finezyjne zaklęcie sprawiło, że pieczęć Aspai, w żaden sposób niezabezpieczona przed takim magicznym przypadkiem, odskoczyła od listu. Tagero przeczytał posłanie i zrozumiał, że jego znacznie szczęśliwszemu konkurentowi właśnie powinęła się noga, a on sam stał się posiadaczem nadzwyczaj cennej wiedzy. Powstało zatem pytanie, jak najlepiej wykorzystać tę jakże sprzyjającą okoliczność. Sprzedanie zdobytej informacji według stawek obowiązujących na Dziedzińcu Cudów, które Tagero zdążył już dobrze poznać, nie wydawało się zbyt korzystne. Lwią część nagrody zgarnie pośrednik, a nielojalny posłaniec nie będzie już mile widziany, nie tylko przez pannę Aspaję. Co więcej, na pewno prędko znajdą się chętni, by wkraść się w łaski dziedziczki za pomocą sztyletu wbitego między żebra zdrajcy. A więc jaki byłby lepszy pomysł? Najmądrzej poczekać, co z tej intrygi wyniknie, i mieć oczy szeroko otwarte. Wtedy korzyści mogą okazać się stokrotne... Zatem za sprawą kolejnego zaklęcia pieczęć wróciła na swoje miejsce, a Tagero niezwłocznie dostarczył list adresatowi, zadowalając się na razie zwyczajową odprawą. Potem wrócił do domu kupca i zbliżywszy się mimochodem do spacerującej po ogrodzie Aspai, szepnął jej: „Sługa uniżony wypełnił swoją misję”. Panna bez słowa upuściła w trawę złotą monetę i odeszła na pokoje.

5 IMIĘ

Znalazła go dawno temu. Podrzutka, paromiesięczne niemowlę – tak mu przynajmniej powiedziała. Twierdziła, że nie wie, czyim był dzieckiem i dlaczego tak go potraktowano. Leżał porzucony na jakimś pustkowiu, przygwożdżony do ziemi trzema osikowymi kołkami. Oprawcy przesadzili – do zabicia całkowicie wystarczyłby jeden, ale wbity w serce. Te trzy akurat je ominęły i jego kocia żywotność skorzystała z tej szansy. Kobieta uwolniła dziecko, opatrzyła rany, po których nie został żaden ślad, i nakarmiła. Szybko wyzdrowiał. Musiała domyślać się, kim jest, a jednak którejś nocy, gdy mały, gaworzący na swoim posłaniu bobas zamienił się w szalejącego potworka, dała się zaskoczyć. Zlekceważyła Przemianę, nie podejrzewając, jak potężna siła i nienawiść wstąpiły w jego malutkie ciałko. Rzucił się na nią, opętany morderczym szałem. Walczyli długo. Ona robiła wszystko, aby go nie skrzywdzić, on chciał tylko zabić. Bardzo ją wtedy pokaleczył, zwłaszcza ręce. Na drugi dzień, gdy ona płakała z bólu, on jak zwykle krzykiem domagał się mleka. Nie zemściła się ani go nie ukarała. Wciąż pielęgnowała malca najlepiej, jak tylko umiała. Stała się jedynie ostrożniejsza, kiedy nadchodziła pełnia. Jednak nawet wtedy nie próbowała go wiązać czy zamykać. Przeciwnie, raczej sama uciekała i ukrywała się, dając mu całkowitą swobodę. Nie zagrażało to nikomu, gdyż najbliższe osady dzieliło od nich wiele dni drogi. Nigdy się nie dowiedział, dlaczego przybyła na to przerażające pustkowie. Nie była czarownicą, prostą wieśniaczką też nie. Prosiła go, aby nie pytał, więc uszanował jej wolę. Wiedział tylko, że wspomnienia sprawiają jej wielki ból. Pierwsze lata przebiegały tak samo; był zdrowym, roześmianym

chłopczykiem, uwielbiającym bawić się i biegać. Czasami tylko, zwykle na kilka bezchmurnych nocy w miesiącu, stawał się krwiożerczym upiorem. Wtedy to z całą bezwzględnością polował na tę, którą za dnia nazywał mamusią. Gdyby nie Znak wiszący teraz nad drzwiami, z pewnością by ją dopadł i pożarł. Z czasem zaczął dostrzegać i pojmować to, co się z nim działo. Któregoś dnia, po powrocie do ludzkiej postaci, przyniósł jej bukiecik zebranych w lesie kwiatów. Przepraszał i płakał. Nie musiał tego robić, bo ona i tak nigdy się nie gniewała. Potem pojawił się bunt i wstręt do samego siebie. Poczucie winy i wstydu rosło razem z nim, nabierało mocy. Coraz bardziej kochał Starą Kobietę. Tym mocniej, im lepiej mógł pojąć i ocenić jej dobroć. Ta miłość potężniała i łączyła się z przepełniającym go gniewem. Z każdą kolejną Przemianą coraz wyraźniej przypominał sobie, kim był za dnia, aż wreszcie nastąpił przełom. Zbliżył się wówczas do jej kryjówki i zapiszczał. Odgadła, że zaszło coś niezwykłego. Tkwiące w nim zło podjęło ostatnią próbę. Odważnie wyszła z ukrycia. Cały dygotał, gdy podchodziła do niego z wyciągniętą ręką. Te blizny! Uciekł, bojąc się, że nie wytrzyma. Po chwili jednak przystanął i znów zaczął iść w jej stronę. Dotknęła go, pogłaskała po grzbiecie i nagle ponury czar prysł. Przypadł do niej, mrucząc i łasząc się jak zwyczajny kot, a ona tuliła go i długo płakała ze szczęścia. Jedna tylko rzecz pozostawała dla niego zagadką – dlaczego nie odzyskał w tym momencie ludzkiej postaci. Dopiero później, kiedy zaczął dojrzewać, zrozumiał. Nie był w pełni człowiekiem. Tkwiło w nim wiele kocich cech i to właśnie one ujawniły się w okresie dorastania. Miał owalne, a nie okrągłe źrenice, inaczej niż wszyscy ukształtowane kości policzkowe, trochę nietypowy głos, odmienne paznokcie oraz mnóstwo innych, czasem nawet trudnych do dostrzeżenia szczegółów, jak na przykład miękkość włosów. Nade wszystko zaś wyróżniała go kocia zwinność. Był więc mieszańcem i tkwiła w nim część czysto zwierzęcej natury, która na trwałe wchłonęła w siebie działanie magii. Dlatego zawsze, gdy księżyc świecił mocnym i jasnym blaskiem, stawał się kotołakiem. Lecz czy to w postaci człowieka, czy półzwierzęcego demona, był ciągle sobą – radosnym, pełnym życia Ksinem, który potrafił kochać. Ksin – dziwne imię. Stara Kobieta opowiadała, że jego pierwsza

Przemiana nastąpiła właśnie w chwili, gdy zastanawiała się, jak go nazwać. Nagle usłyszała prychnięcie rozjuszonego kota – i ten dźwięk stał się jego imieniem. Wszystkie piekielne stwory, od których roiła się okolica, traktowały go zazwyczaj jak swego. Czasem tylko, tak jak tego wilkołaka dzisiejszej nocy, mylił je ludzki zapach, jakim przesiąknął, żyjąc obok swej opiekunki. On jednak nigdy nie czuł się z nimi dobrze. Mówiąc prościej, nie znosił ich, choć znał je doskonale. Wampiry na przykład wyłaziły, gdy księżyc w pełni przysłaniały lekkie obłoki – nie lubiły bowiem nazbyt jasnego światła – i nie były tak tępe jak wilkołaki, bo nigdy nie zmylił ich jego zapach. Ksin nie ulegał wtedy Przemianie, a zawsze lubił buszować w nocy po lesie. Spotykał wampiry często, a jeśli nie, to i tak zawsze wiedział, w którym miejscu się czają. Zmysł Obecności nigdy go nie zawiódł. Odnosiły się do niego obojętnie, czasem schodziły mu z drogi, dobrze wyczuwając, iż jego krew jest dla nich śmiertelną trucizną. A on tymczasem lekko kaleczył się w obecności wampira. Ten, poczuwszy krew, od razu wpadał w trans; jego instynkt samozachowawczy walczył z nieodpartym pragnieniem ssania. To drugie zawsze ostatecznie zwyciężało. Przypadał do Ksina i spijał ściekające krople, aby za chwilę z wyciem i w konwulsjach rozsypać się w proch. Była to ulubiona szczeniacka zabawa Ksina. Wilkołakami gardził, chyba nawet bardziej, niż na to zasługiwały. Bez wątpienia wiązało się to z jego kocią naturą, która nie mogła ścierpieć ich pokrewieństwa z psami. Nigdy nie spotykał się z nimi jako człowiek, gdyż Przemianie podlegał w takich samych jak one warunkach. Przygoda, jaka spotkała go tej nocy, różniła się od pozostałych tylko tym, że zazwyczaj to on szukał wilkołaków, a nie odwrotnie. Z innym kotołakiem zetknął się tylko raz. W pierwszej chwili nawet się ucieszył, jednak gdy w oczach tamtego dostrzegł tępą, bezrozumną nienawiść, poczuł wstręt. Dał mu dobitnie do zrozumienia, że to jego teren, i zrobił to bardzo skutecznie, bo więcej intruza już nie zobaczył. Strzygi były jedynym rodzajem tworów Onego, z którym utrzymywał prawie dobrosąsiedzkie stosunki. Miały niewiele mniejsze niż on pazury, zęby zaś dużo większe. No i jego krew szkodziła strzygom tak samo jak wampirom, a one o tym wiedziały.

Stara Kobieta nie przeżyłaby na tym pustkowiu nawet jednej nocy, gdyby nie chronił jej Znak wiszący zawsze nad drzwiami chaty. Ksin przerwał rozmyślania i spojrzał w jego stronę. Kute srebro zdawało się falować i drgać, kiedy na nie patrzył. Było to złudzenie – po prostu za sprawą natury owego niebywale silnego talizmanu on, kotołak, nie mógł dostrzec prawdziwych kształtów Znaku. Ksin nie lubił tego kawałka złowrogiego metalu i zawsze starał się trzymać od niego z daleka. Chociaż z czasem przyzwyczaił się do jego obecności, to jednak gdy przechodził przez próg, miał wrażenie, że oblewa go ukrop. Niebawem zaś miało czekać go coś znacznie bardziej przykrego... Jednak na razie wolał o tym nie myśleć. Wziął ciało na ręce i wyszedł przed dom. Na skraju polany rósł piękny, rozłożysty dąb. Stara Kobieta ogromnie lubiła wypoczywać w jego cieniu. Położył ją więc tam, gdzie zazwyczaj siadała, i wrócił po łopatę. Darń pękła cicho, kiedy wbił w nią sczerniały metal. Potem zazgrzytała ziemia. Jego świadomość rozpłynęła się w miarowym rytmie pracy, w kolejno wykonywanych czynnościach, i dopiero gdy ostatnia grudka gliny spadła na podłużny kopczyk, oczy Ksina spojrzały przytomniej. Teraz nadeszła pora na najważniejsze – zabezpieczenie grobu, bo w przeciwnym razie zaraz po zmierzchu zlazłyby się do niego wszystkie okoliczne ghule, aby wykopać i pożreć zwłoki. Zresztą to jeszcze nie byłoby najgorsze. Starą Kobietę mogłaby dosięgnąć Przemiana... Pozornie to, co należało zrobić, wydawało się proste: przenieść i położyć na grobie Znak. „Przenieść... – Ksin uśmiechnął się ponuro. – Ale najpierw trzeba go dotknąć!”. Kiedyś próbował zrobić to patykiem, drewno się zapaliło, a on poczuł ból, jakby urwano mu rękę. Więcej już nie próbował. Przełknął ślinę i poszedł do chaty. Chwycił stołek, ustawił go przed wejściem. Śpieszył się, chcąc ubiec strach i zwątpienie. Wskoczył na stołek. Gorący wicher, wiejący jakby z otwartej czeluści pieca, gwałtownie uderzył go w twarz. Zdawało mu się, że patrzy na wrzącą rtęć, a włosy zaczynają mu płonąć. Czując, że dłużej już tego żaru nie zniesie, desperackim ruchem wyciągnął ręce... Straszliwy ból przeszył mu mózg, a wnętrzności zamienił w jeden

oszalały kłąb. Potworna siła chwyciła go za gardło i szarpnęła w dół. Usłyszał stłumiony huk – to jego ciało uderzyło o ziemię. Przytomności nie stracił, tylko przed oczami załopotała mu jakaś czerwona płachta i rozpadła się nagle na mrowie drobnych kawałków, które miotały się niczym nieprzeliczone stado pijanych ptaków. Nie zdawał sobie sprawy, jak długo leżał ogarnięty albo przejmującym bólem, albo zupełnym odrętwieniem. Kiedy już wstał, było w nim tylko jedno uczucie – twardy, nieludzki upór. Ponowił próbę. Tym razem zamiast chybotliwego stołka podstawił stół. – Przestanę dopiero wtedy, gdy mnie zabijesz – wycharczał godzinę później, podnosząc się z blatu stołu i rozmazując grzbietem dłoni płynącą z nosa krew. – Muszę to dla niej zrobić! Dłonie chwyciły Znak... I nic. Zupełnie nic. Osłupiał. Kontury gwiaździstego talizmanu nie falowały już, mógł odczytać pokrywające go runy, których istnienia wcześniej nawet się nie domyślał. Ot, zwykły kawałek nieco już zaśniedziałego srebra. – Czyżbym go zniszczył? Stracił Moc? – zaniepokoił się. Wybiegł na zewnątrz, wygrzebał w mogile płytki dołek, umieścił w nim Znak i zasypał. Potem stanął nad grobem niezdecydowany, nerwowo pocierając brodę. Po chwili znowu przyklęknął i przesunął wyciągniętą ręką po powierzchni kopczyka. Miękka, wilgotna ziemia, żadnego ciepła ani wibracji. Nic. „A może to ja się zmieniłem? – pomyślał. – Trzeba to sprawdzić!”. Ruszył w stronę lasu. Niebawem zaszedł tam, gdzie kiedyś biegła dawno już zapomniana droga. Wiele lat temu był to ruchliwy gościniec, lecz teraz pozostała po nim jedynie linia młodszych drzew, wyraźnie wyróżniająca się w posępnej masie starych, omszałych pni. Uważnie obserwował miejsca, które stanowiły niegdyś pobocza traktu. Nagle się przyczaił. Trwał chwilę w bezruchu, po czym zaczął iść, ale tak, by najmniejszy szelest nie zdradził jego obecności. Skradał się w stronę niezbyt dużego, płaskiego głazu, na którym zapewne chętnie przysiadali zdrożeni wędrowcy, aby rozprostować obolałe nogi. Jeszcze dwa kroki. Sprężył się i skoczył. Palce lewej dłoni zwarły się na szorstkiej obłości i poderwały ją w górę, a prawa ręka po łokieć zniknęła w powstałej szczelinie. Kwik, pisk, szamotanina. Pod głazem się zakotłowało. Odwalił

go na bok i oburącz chwycił wyrywającego się porońca. Ten, skrzecząc wściekle i bijąc skrzydłami, ciosami dzioba usiłował zmusić Ksina do rozluźnienia uścisku. Lecz kotołak zręcznie przesunął dłonie i złapał potworka za kark oraz nasadę nietoperzowatych skrzydeł. – Mam cię! – wysyczał, potrząsając nim mocno. Poroniec zamilkł. Ksin podniósł go w górę jedną ręką i oblizując skaleczenia na drugiej, z ciekawością obejrzał. Pół ptasi, pół ludzki upiorek musiał powstać z zagrzebanego niedbale cztero-, może pięciomiesięcznego płodu. Jego jedynym przeznaczeniem było prześladowanie ciężarnych kobiet, aby doprowadzić je do poronienia i tak przedłużyć swój rodzaj. Para czarnych, pozbawionych wyrazu oczu bezmyślnie spoglądała na Ksina. Ten, zajęty polowaniem na porońca, zapomniał o dręczącej go niepewności, ale teraz znów poczuł niemiły, mdlący skurcz w okolicy żołądka. Przy okazji uświadomił sobie, że nie jadł nic od wczorajszego wieczora. „Zaraz się wszystko wyjaśni” – myślał, biegnąc przez mroczną gęstwinę. Na polanę wrócił spocony jak mysz – bardziej z emocji niż ze zmęczenia. Od razu skierował się w stronę grobu. Trzy kroki przed nim poroniec zachrypiał przeraźliwie i szarpnął tak mocno, że omal mu się nie wyrwał. – Aha, znaczy nie jest źle... – Ksin poprawił uchwyt. Przez moment potrzymał straszydło nad samym Znakiem – wrzask był taki, jakby ktoś wronę dusił, ale kotołak nie odczuł nic szczególnego. – Więc to jednak ja! – stwierdził zaskoczony. – No to dla pewności... – Z rozmachem cisnął porońca wprost na przykryty cienką warstwą ziemi Znak. Aż zagwizdał z wrażenia, bo zaledwie jego ofiara dotknęła mogiły, buchnął z niej potężny kłąb błękitnego ognia, a w powietrzu zawirowały wielkie płaty sadzy. Prócz tego pojawiło się jeszcze nieco białego dymu. I koniec. – O jednego parszywca mniej – mruknął do siebie i wrócił do chaty. Wziął wiadro z wodą i z ulgą wylał je sobie na głowę. Otrząsnął się i wszedł do spiżarni. Zjadał wszystko, co wpadło mu w ręce. Szybko zaspokoił pierwszy głód i w pewnym momencie przyłapał się na tym, że bezmyślnie przebiera palcami w garncu z marynowanymi grzybami.

Powoli odłożył ogryzany połeć dziczyzny. „I co teraz?” – zadumał się. Nie musiał właściwie pytać. Stara Kobieta już dawno powiedziała mu, co powinien uczynić, gdy jej zabraknie – pójść między ludzi. Wzdrygnął się. Znał ludzi z jej opowieści i tych kilkunastu książek, które najpierw ona mu czytała, a później on sam, dopóki nie nauczył się ich na pamięć. Nie oszczędzała mu żadnych szczegółów, mówiła o wszystkim, co w życiu widziała, przemilczając jedynie te sprawy, które bezpośrednio dotyczyły jej samej. Ksin wiedział zatem, jak się zachować, czego się spodziewać, co mówić i robić. Stara Kobieta nauczyła go nawet kląć. Wiedział, umiał, rozumiał – lecz naprawdę wolał już raczej wampiry i strzygi! – Nigdzie nie pójdę, tu zostanę – postanowił. Nagle gdzieś z oddali usłyszał albo może przypomniał sobie jej cichy głos: „Musisz odnaleźć kogoś, kto pokocha cię takim, jaki jesteś. Jak ja. Nikt nie może być sam, nie może być sam, nie sam, nie sam, nie...”. Bezgłośne echo rozpłynęło się jak delikatna mgła. Popatrzył w przestrzeń. – Dobrze, matko – wyszeptał. Znów zaczął jeść.

6 KIPIĄCE EMOCJE

Dostojny Kador zaczął ten wieczór w znakomitym nastroju. Wszystkie dzisiejsze interesy przebiegły wyjątkowo pomyślnie, więc zasiadając do kolacji, kupiec nie znalazł w sobie ani odrobiny zrozumienia dla ponurego wyrazu twarzy Galiona. Młody mag najwyraźniej nie miał dziś zamiaru bawić towarzystwa mrożącymi krew w żyłach opowieściami z Rohirry. Ba, zamiast tego wyraźnie był skłonny się skarżyć, a co więcej, o zuchwałości, śmiał obwiniać o coś pana domu! Sytuację mógłby rozjaśnić uniżony list od mistrza Mordara, w którym mag dziękował za poparcie „w wiadomej, niezmiernie przykrej dla niego sprawie” oraz przyrzekał wszelkie możliwe formy wdzięczności. To pismo jednak miało dotrzeć dopiero rano, kiedy nie będzie już można niczemu zapobiec. Tego dnia w południe Galion zamierzał się stawić w Akademii, aby przed specjalną komisją magów, powołaną dzięki protekcji dostojnego Kadora, dowieść, że jest twórcą dysertacji o odczłowieczeńcach, której autorstwo przypisał sobie Mordaro. Zebranie jednak odwołano w ostatniej chwili. Galion był przekonany, że idzie odebrać należne mu laury oraz wspaniałomyślnie przyjąć oferowaną mu katedrę w zamian za odstąpienie od oficjalnego oskarżenia, tymczasem przeżył wyjątkowo niemiłe rozczarowanie. Najpierw odźwierny potraktował go jak byle przybłędę i nie chciał wpuścić za bramę. Wkrótce potem w sali, w której miało się odbyć posłuchanie, młody mag zastał jedynie posługacza z miotłą, który nie wiedział o niczym poza tym, że musi tutaj zamieść i umyć podłogę. Desperacka bieganina po korytarzach Akademii i szukanie mistrzów, którzy mieli zasiąść w komisji, nie zdała się na nic. Wszyscy gdzieś przepadli, na dodatek zabierając ze sobą swoich sekretarzy. Tylko jednego z nich Galion zdołał przypadkiem odnaleźć,

by dowiedzieć się, że żadne posiedzenie rady mistrzów nie zostało na dziś zaplanowane. Szanowny petent najwyraźniej pomylił daty lub postradał zmysły z gorąca. Galion istotnie był bliski szaleństwa. Zwłaszcza kiedy wykrył, że ktoś używa magii, aby celowo plątać przed nim korytarze Akademii i ukrywać drzwi gabinetów za iluzją litego muru. W końcu nad zrozpaczonym prowincjuszem, macającym ściany jak ślepiec, zlitował się jeden z podrzędnych mistrzów-asystentów, napomykając mimochodem, że Galion nie ma tu już czego szukać, ponieważ stracił łaskę swojego protektora. Usłyszawszy tę wiadomość, zdruzgotany młody mag wrócił do domu kupca Kadora i zamknął się w swoim pokoju, dopóki parę godzin później nie zaproszono go, jak gdyby nigdy nic, na kolację z rodziną gospodarza. Pan domu przybył na wieczerzę przekonany, że będą dziś świętować sukces młodego maga. Wysławszy rano list z jednoznacznymi, jak sądził, wyrazami poparcia, uznał sprawę za załatwioną i resztę dnia poświęcił kupieckim interesom. Doprawdy nie spodziewał się czarnej niewdzięczności, której miał teraz doświadczyć. – Piję zdrowie przyszłego rektora Akademii Magów w Katimie! – wygłosił toast dostojny Kador, gdy tylko usiadł za stołem. Uprzejmość gospodarza dodatkowo podkreślał fakt, że nie zaczął od zwyczajowego toastu za zdrowie króla. Tymczasem Galion ku zdumieniu Kadora skrzywił się, jakby to było jakieś szyderstwo. – Jak przebiegło posłuchanie w Akademii? – Kupiec próbował kontynuować świętowanie, jakby nic się nie stało. – Nie było żadnego posłuchania, o czym, panie, na pewno dobrze wiesz! – wybuchnął Galion. Dostojny Kador osłupiał, zdumiony tą informacją, a nade wszystko poczuł się do głębi urażony tonem głosu młokosa oraz podłą insynuacją ze strony kogoś winnego mu dozgonną wdzięczność. Doprawdy, jeszcze nigdy żaden karmiony w tym domu łaskawym chlebem przybłęda nie pozwolił sobie na takie zachowanie. – Nie pojmuję twoich słów, młody człowieku – rzekł oschle kupiec, odstawiając na stół pełen kielich. – Zebranie się nie odbyło. W Akademii potraktowano mnie jak sparszywiałego psa.

– To niezwykła wiadomość – odparł rozgniewany Kador. – Dlaczego wszakże mniemasz, mój chłopcze, jakobym ja miał wiedzieć o tym zawczasu? Tu do Galiona dotarło, że każda szczera odpowiedź na to pytanie będzie już jawną zniewagą wobec gospodarza i nikczemnym złamaniem zasad gościnności, nawet tak fałszywej. – Byłem przekonany, panie, że wiesz o wszystkim, co dzieje się w stolicy. – Galion nieudolnie próbował obrócić wymówkę w pochlebstwo. – Wiem o wielu rzeczach lub dowiaduję się o nich z czasem – odparł z godnością Kador. – Wszakże ty, młody człowieku, ośmieliłeś się zasugerować mi wyraźną złą wolę w twojej sprawie. Jestem tym poruszony i ogromnie dotknięty. – Racz wybaczyć, panie... – Głos Galiona zaczął się łamać. Mag był przekonany, że kupiec sobie z nim igra i rozmyślnie go dręczy, że Kadora od początku bawiło dawanie nadziei młodemu głupcowi z prowincji, by na koniec sobie zeń okrutnie zadrwić. Galion jeszcze nigdy nie przeżył takiego upokorzenia. Co więcej, zasady grzeczności wymagały od niego teraz, aby sam poniżył się jeszcze bardziej. Aspaja przysłuchiwała się tej gniewnej rozmowie ze skromnie spuszczonym wzrokiem, ale w duszy aż drżała od przepełniającego ją triumfu. Doskonale przewidziała, że jej ojciec poczuje się urażony i nie zacznie od razu rzeczowo, krok po kroku, dochodzić prawdy. Uczyni to dopiero następnego dnia, kiedy już ochłonie ze wzburzenia. Z kolei Galion też zachował się zgodnie z jej oczekiwaniami, nie panując nad wzburzeniem i lekceważąc wszelkie zasady etykiety. Tak, słusznie przypuszczała, że w gniewie wyjdzie z niego prostak i gbur o manierach rohirryjskiego drwala. Obaj mężczyźni skakali sobie do oczu, jakby tańczyli w rytm niesłyszalnej muzyki, którą ona im grała. Był to pierwszy tak przemyślny podstęp Aspai – i od razu udany! Córka Kadora poczuła się niczym dama dworu zaprawiona w najprzebieglejszych intrygach haremowych. Nawet w oczach siedzącej za nią Fii pojawił się mimowolny błysk podziwu. Żony kupca nie pojmowały niczego i patrzyły na bezczelnego chłystka z nieskrywanym oburzeniem. Zarządca domu, który zwykle czekał na rozkazy w mrocznym krużganku za plecami gospodarza, wychynął teraz, wypatrując jednego skinienia swego pana, by w try

miga wziąć Galiona za kołnierz, obić kijami i wyrzucić na zbity pysk w proch ulicy, bez prawa powrotu. – Panie... Dobór moich słów i brzmienie głosu... były skutkiem przepełniającej mnie rozpaczy... – Kompletnie zdruzgotany, poczerwieniały Galion zaczął się kajać, przeklinając w duchu dzień, w którym przekroczył progi tego domu. – Taki brak wychowania jest zupełnie niezrozumiały w przypadku ludzi szczycących się szlachetnym tytułem maga. – Kador nie zamierzał dać się przeprosić zbyt łatwo. – Czy rozkażesz, mój panie, usunąć stąd tego człowieka? – ośmielił się odezwać niepytany majordomus. Galion poczerwieniał jeszcze bardziej. – Nie. – Doświadczony kupiec mimo wzburzenia nie zamierzał działać pochopnie. Przeczuwał, że stało się coś dziwnego, co trzeba będzie wyjaśnić. Na razie jednak duma nakazywała mu utrzeć nosa zuchwałemu chłystkowi. – Niech podadzą mu lepszego wina – powiedział głośno, rozmyślnie ignorując grzecznościowy tytuł maga – albowiem, jak widać, to wino, które mamy teraz na stole, nie jest dość dobre, aby naprawić tak daleko idący brak humoru. Skoro gospodarz raczył zażartować, wszyscy zaczęli się śmiać. Galion też, choć bardziej chciało mu się płakać z wściekłości. Śmiał się, poprzysięgając w duchu zemstę rodowi Kadorów. Młody mag miał już pewność, że stał się zabawką w rękach cynicznego dorobkiewicza, który najpewniej od samego początku był w zmowie z mistrzem Mordarem. – Jeśli dobry humor wrócił, prosimy o kolejną opowieść o stworach Rohirry! – Gospodarz rozsiadł się wygodnie. Zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie to dodatkowy policzek dla już upokorzonego maga, ale nie widział powodu, aby dobitnie nie pokazać Galionowi, gdzie jest jego miejsce. Młody mag z wysiłkiem przełknął wino, jakby nagle przybrało ono konsystencję gęstego miodu. – Zadziwiającym stworem Onego, o którym jeszcze nie opowiadałem, jest wirzec – wydusił z siebie. – Słuchamy! Słuchamy! – zarządził pan domu. Galion niechętnie sięgnął po swój manuskrypt i rozpoczął czytanie. Potwór ten wygląda jak mała trąba powietrzna wysokości jednego

lub dwóch dorosłych mężczyzn, poruszająca się po drodze szybkimi zygzakami. W środku tej lejowatej kurzawy wiruje ludzki szkielet, którego kości palców przekształciły się w długie, ostre pazury, przypominające ostrza mieczy. Potwór ów z dziką furią tnie nimi wszystko wokół siebie. Żołnierze z Deremy często spotykają wirce na drogach swoich przemarszów i reagują wtedy według ustalonych reguł: natychmiast do szarży na demona rusza najbliższa dziesiątka. Żołnierze walczą lancami, których groty mają głęboki srebrny grawerunek, dzięki czemu mogą być używane zarówno przeciw ludziom, jak i potworom. Ponadto jeden na pięciu deremczyków ma dodatkowo srebrny miecz. Wirzec walczy jak trzech doskonale zgranych szermierzy. Jego cięcia są dość płytkie, ale potrafi uderzać wielokrotnie w to samo miejsce, przez co nieustannie pogłębia rany. Jego szybkość i duża liczba pazurów pozwalają mu zgrabnie parować i zbijać ciosy. Powodzenie w walce z wircem może zapewnić tylko zgrany atak zespołowy. Pojedynczy wojownik zawsze zostanie przez niego zmasakrowany. W walczącej razem grupie na koniec wszyscy są mniej lub bardziej pokiereszowani. Zabity wirzec rozpada się na kurz i kości. Jego pazury mają dużą wartość handlową. W Deremie każdy kupiec zapłaci sto lub sto pięćdziesiąt sztuk złota za jeden... Zgnębiony Galion mówił dziś tak monotonnie i bez wyrazu, że znudzony kupiec w tym momencie przerwał wykład, choć może ceny pazurów potworów powinny go zainteresować, chyba że już je dobrze znał. Kador skinął na młodszą małżonkę i udał się z nią do sypialni. Na tym niemiła kolacja się skończyła. Młody mag natychmiast wstał i skłoniwszy się sztywno pozostałym przy stole paniom, poszedł do swojej izby. Przy samych drzwiach dogoniła go Aspaja i zanim zdumiony Galion zdążył zareagować, dziewczyna wsunęła się przed nim do środka. – Ach, panie! – Teatralnie załamała ręce i zatrzepotała rzęsami. – Jakże mi przykro z powodu tego, co zaszło! To wszystko moja wina... – Co mówisz, pani? – zdumiał się Galion. – To moja wina – powtórzyła Aspaja, spuszczając wzrok. – Patrzyłam na ciebie... – Jak to patrzyłaś? – Młody mag nadal nic nie rozumiał.

– Ty, panie, moich spojrzeń zupełnie nie zauważałeś, ale ojciec tak. Papa pomyślał, że łączy nas potajemny związek... – To niedorzeczność! – Lecz papa właśnie tak myśli i to wzbudziło jego gniew na ciebie. Proszę, wybacz mi... – Panna uniosła głowę i spojrzała Galionowi prosto w oczy. Nie powiedziała nic więcej, ale już nie musiała. Właśnie dotarł do niego zapach jej perfum, zawierających domieszkę potu zgrzanej klaczy. Strome piersi rysujące się pod karyjskim jedwabiem jej sukni, których prawie nic nie skrywało, stawały się z każdą chwilą bardziej spiczaste, bardziej ponętne... Skromny kaftanik, w którym Aspaja przyszła na kolację, zdjęła w biegu i rzuciła go drepczącej za nią piastunce. Zmiana wyglądu była szybka i prosta, ale zaskakująco efektowna. Pod szczelnie zapiętym kaftanem skutkiem czego łatwo dało się ukryć brak gorsecika i koszuli, skruszona winowajczyni kajała się teraz, mając na sobie tylko jedną warstwę półprzeźroczystej różowej tkaniny. Panienka, która zgodnie z oficjalnym obyczajem jeszcze nie powinna nic wiedzieć o sprawach pomiędzy kobietami i mężczyznami, w okamgnieniu stała się półnagą kusicielką. Sprawiała przy tym wrażenie, że jest tego faktu niewinnie nieświadoma, co tym bardziej nęciło. Młody mag w jednej chwili uwierzył, że przez ostatnie dwa tygodnie był ślepym głupcem, który zajęty swoimi sprawami nie zauważył, że córka gospodarza za nim szaleje. Cały jego gniew momentalnie wyparował, ustępując miejsca rosnącemu oszołomieniu. – Ja nie chciałam... – wyszeptała Aspaja. – Naprawdę pragnęłam twojego szczęścia, panie, aby móc widywać cię częściej. – To ja byłem głupcem – odparł Galion. Miał całkowitą pewność, że mówi prawdę. – Czy teraz, panie, wrócisz do Bal? – Nic innego już mi nie pozostało. – Ale nie odejdziesz bez pożegnania ze mną, prawda? Nie chciałabym, abyś wspominał ten dom całkiem źle... – Rozpięła jedyną zapinkę ściągającą dekolt jej skąpej sukni, która skutkiem tego zsunęła się z ramion i zawisła na samych szczytach piersi. Wystarczyło jedno muśnięcie, aby całkiem opadła. Zanim Galion zdążył pomyśleć, co robi, jego dłoń bezwiednie wykonała ten ruch. Półnaga Aspaja z cichym okrzykiem wstydu

skrzyżowała ręce na piersiach, ale natychmiast zmieniła zdanie, odkryła swe wdzięki i zarzuciła mu ramiona na szyję. Przycisnął ją do siebie i pocałował, a ona bez wahania oddała pocałunek, przywierając do niego całym ciałem. – Pani... – Po dłuższej chwili Galion zdobył się na odrobinę opamiętania. – Skoro twój ojciec... – Ja wynagrodzę ci stratę, którą spowodował mój ojciec! – przerwała mu zapalczywie, odstąpiła krok do tyłu i zsunęła z bioder pierwszą spodnią suknię. Pod nią miała kolejną, srebrzystą jak pajęczyna, a pod tą jeszcze dwie następne, jedną kolorową jak tęcza i drugą z wizerunkiem czerwonych płomieni pełznących w górę po udach. Piąta, czyli ostatnia przewidziana zwyczajem spódnica, czarna jak węgiel i niezwykle kusa, okrywała jedynie wzgórek łonowy i górę ud na szerokość dłoni, czyli właściwie uwypuklała te wdzięki w sposób uniemożliwiający oderwanie od nich męskich oczu. Pod nią wszakże nie było jeszcze nagiego ciała, lecz zupełnie wyjątkowy element stroju, którego w tych okolicznościach żadna panna nosić nie powinna. Po rytuale zdjęcia pięciu sukien umysł Galiona był w stanie takiego pomieszania, że kiedy spod ostatniej spódniczki wyjrzała dziewicza przepaska biodrowa, nie był zdolny do innych uczuć poza zachwytem, że to on jako pierwszy mężczyzna ów fatałaszek rozwiąże. Trzeźwiejszy umysł zastanowiłby się może nad faktem, że tego elementu kobiecego stroju nigdy nie noszono na co dzień. Panny młode zakładały dziewicze przepaski biodrowe tylko na noc poślubną albo wstępując do haremu władcy. Aspaja nader jednoznacznie pokazywała w ten sposób, że postanowienie spędzenia nocy z Galionem podjęła co najmniej kilka godzin przed nieszczęsną kolacją. Zatem spodziewała się, że niechybnie dojdzie do kłótni, po której młody mag będzie potrzebował namiętnego pocieszenia. Jednak skąd mogła wiedzieć, że Galion wróci z Akademii głęboko rozczarowany i zacznie robić wymówki panu tego domu? Aspaja nie była głupia i wiedziała dobrze, że zakładając tak uroczysty element panieńskiego stroju, naraża się na podejrzenia i niezręczne pytania, jednak nie chciała z niczego rezygnować ani tracić cnoty jak byle dziewka służebna, rzucona w spichrzu na worek zboża. Pragnęła czuć palce swego wybrańca odkrywającego stopniowo jej kobiecość. Jej pierwszy raz miał być zmysłowym misterium,

odbywającym się z zachowaniem wszystkich kolejnych etapów. Gdyby Galiona ogarnęły wątpliwości, Aspaja zamierzała je rozwiać stwierdzeniem, że stołeczne panny z dobrych domów zwykły już nosić dziewicze przepaski na co dzień, i wyrazić wielkie zdumienie, że moda ta nie dotarła jeszcze na prowincję. Była faktycznie duża szansa, że znawca potworów Rohirry, choć odkrył wiele głębokich sekretów, akurat w te niewieście rejony żadnym swym doświadczeniem nie sięgnął. Wszakże obawy, że młody mag czegoś się domyśli, okazały się całkiem płonne. Galion, zobaczywszy, co kryje się pod ostatnią ze spódnic, wręcz zadygotał z podniecenia. Wszelkie myśli uleciały mu z głowy i nie postało w niej jakiekolwiek, choćby najmniejsze, podejrzenie. Dodajmy jeszcze, że dziewicza przepaska Aspai Kador wbrew swej nazwie nie miała nic wspólnego ze skromnością. Nie była zwykłym płatkiem białej gładkiej tkaniny, których używały panny młode z gminu. Wśród stołecznych wyższych sfer przyjęło się w tej mierze znacznie większe wyrafinowanie. Galion akurat kiedyś o tym słyszał, bodaj od kolegów z Akademii, ale nigdy nie spodziewał się, że przyjdzie mu mieć do czynienia z tak ekscytującym akcesorium, nawet podczas własnej nocy poślubnej. Żadna uczciwa mieszczka z Bal czy nawet Deremy nie ośmieliłaby się włożyć do świętego aktu czegoś uszytego z misternej karminowoczerwonej koronki, która tylko nieznacznie skrywała to, co znajdowało się pod nią, a właściwie zdecydowanie wszystko to podkreślała. Galion natychmiast wszedł w rolę pana młodego. Zaniósł Aspaję na rękach do łóżka i zaczął gorączkowo szukać potwierdzenia zasłyszanej przy winie opowieści dotyczącej systemu zapięć dziewiczej przepaski. Wszelkie zapinki i haftki bardzo przemyślnie ukrywano wśród gęstych splotów koronki, a twórcy tego rodzaju garderoby prześcigali się w pomysłowości, jak utrudnić ich odnalezienie i otwarcie. Wiadomo było jedynie, że kto chciał zdjąć dziewiczą przepaskę zbyt szybko, napotykał nader irytujące trudności. Dopiero zapominając o pośpiechu i najkrótszej możliwej drodze do celu, delikatnie i coraz śmielej pieszcząc omdlewającą pannę młodą, natrafiało się palcami na właściwe miejsca, które tym razem już nie stawiały żadnego oporu.

Mistrz magii, którego Aspaja uczyniła swoim wybrankiem na dobre i na złe, tym razem nie okazał się prowincjuszem. Szybko odgadł system i metodę, po czym pośród westchnień i głębokich jęków droga do uczynienia Aspai kobietą stanęła przed nim otworem. Zrzucił z siebie szaty i pochylił się nad córką kupca, która teraz śmiało rozłożyła przed nim uda. Galion osunął się na nią przekonany, że pozostaje mu już tylko zanurzyć się we wzbierającą oszałamiająco słodycz kobiecego łona. Delikatny opór, jaki napotkała jego męskość, zadziwił młodego maga, otrzeźwił, a nawet nieco wystraszył. Żadna z jego dotychczasowych kochanek nie była dziewicą. Wszystkie miały to już dawno za sobą. Tu znów zabrakło mu doświadczenia. Galion po prostu nie spodziewał się czegoś takiego po wyrafinowanych i kapryśnych pannach ze stolicy. Teraz zaś zaświtała mu niepokojąca myśl, jak wielkiego odszkodowania kupiec Kador może zażądać za nieślubne pokładziny, zwłaszcza od maga, którego szczególnie łatwo oskarżyć, że osiągnął swój cel za pomocą zaklęć i uroków. Dla Galiona, którego nie było stać nawet na wynajęcie stancji w żadnej stołecznej oberży, suma zadośćuczynienia, jaka mogłaby wchodzić w grę, oznaczała dożywotnie niewolnictwo w służbie domu Kadora. Teraz więc, a nie podczas podziwiania i rozsupływania dziewiczej przepaski Aspai, w głowie Galiona rozkręcił się nagły wir myśli, z każdym kolejnym obrotem wznoszący się ku coraz poważniejszym podejrzeniom i obawom. A jeśli córka jest w zmowie z ojcem? Najpierw on utrącił jego akademicką karierę, a teraz ona pozbawi go wolności... Galion znał swoją wartość na tyle, by wiedzieć, że jego wiedza o potworach Rohirry wyprzedza wszystko, co ustalono do tej pory, że choć stołeczna Akademia nie uznała tego oficjalnie, w praktyce jest jedynym żyjącym obecnie magiem w Suminorze, który wiedzę z dawnych traktatów z epoki przed Rzezią Magów sprawdził i rozbudował dzięki osobiście przeprowadzonym obserwacjom i doświadczeniom. Wiedza, jaką posiadał, miała doprawdy wielką wartość handlową, mogła być z powodzeniem wykorzystana choćby do zapewnienia bezpieczeństwa skracającym sobie drogę karawanom. Niemożliwe, by znany i poważny kupiec tej korzyści nie zauważył. Galion w decydującej chwili nieruchomo zawisł nad czekającą w napięciu Aspają.

Dziewczyna, zniecierpliwiona niespodzianym zawahaniem wybranka, gwałtownie pociągnęła go na siebie, mocno wbijając we własne łono. Zamierzała mu się oddać, ale skoro on nagle zaczął się ociągać, ona przejęła inicjatywę i użyła go jak bez mała drewnianego kołka lub grubej świecy. I dopiero w następnej chwili, przeniknięta bólem i rozkoszą, pogrążyła się w zmysłowym uniesieniu. Pochłonięty skrupułami Galion z prawdziwym zdumieniem zorientował się, że to, co miało się stać, właśnie się dokonało, i że już jest we wnętrzu Aspai. I że chociaż wydarzyło się to poza jego decyzją i wolą, nie ma już dlań drogi odwrotu. Nie ma sensu dalej rozważać swoich obaw. Trzeba brać, co los daje, i pogrążyć się w żarze zmysłów, co też Galion z zapałem uczynił. W końcu mimo wszystko nie był durniem niewrażliwym na wdzięki tej niebywale powabnej dziewczyny. Wszakże świadomość, że nie on odebrał jej dziewictwo, lecz to ona samodzielnie użyła go, aby stać się kobietą, głęboko zapadła w jego duszę. Na razie jednak wszystko, co Galion mógł wyrazić w ludzkiej mowie, zawierało się w desperackim okrzyku: „ A niech się dzieje, co chce!”. Niewiele by się jednak stało i zapewne przerwano by tę schadzkę córki pana domu z przybłędą, który właśnie stracił przychylność gospodarza, już na etapie czułych wyznań, gdyby nie tajny sprzymierzeniec całego spisku, czyli Tagero oraz jego iluzje. Wędrowny sztukmistrz nie został wprawdzie zaproszony do głównego stołu, którego ozdobą miał być dzisiaj Galion, ale podczas całej kolacji stał w cieniu krużganka razem z kilkoma innymi rezydentami czekającymi, aż pan domu z jakiegoś powodu nagle przypomni sobie o nich i każe ich zawezwać. Oni zaś wtedy okażą swą natychmiastową gotowość do usług, zjednując sobie pańskie uznanie. Ci wyzuci z wszelkiej dumy i godności desperaci, pochlebcy i nadgorliwcy czynili to z nader miernym skutkiem, lecz nieustająco. Tagero dołączył do tego żałosnego grona z innych powodów. Postanowił uważnie obserwować Aspaję i Galiona, by pojąć, co się kryje za jej ingerencją w sprawy młodego maga. Był więc świadkiem sprzeczki Galiona z Kadorem, a zachowanie dziewczyny, która przez cały czas udawała całkowicie niezorientowaną w przedmiocie sporu

i ani razu nie zabrała głosu, przekonało go, że panna rozgrywa jakąś własną intrygę, w której dostojny Kador i aptekarz z Bal są jedynie nieświadomymi marionetkami. Tagero postanowił więc obserwować Aspaję także po kolacji i widział, jak dziewczyna biegnie do pokoju Galiona, rozbierając się po drodze. Kolejną zastanawiającą sprawą okazało się dziwne zachowanie piastunki Fii. Służące tego rodzaju zwykle były najbliższymi powiernicami swoich podopiecznych i często ułatwiały im potajemne schadzki. Tym razem jednak Fija wyraźnie nie próbowała kryć swej pani. Kiedy Aspaja zniknęła w pokoju Galiona, piastunka z kaftanem w rękach wciąż kręciła się pod jego drzwiami, jakby chciała dać wszystkim przechodniom do zrozumienia, że jej pani przebywa z młodym magiem sam na sam. Taka nieostrożność była ponad wszelką wątpliwość celowa. Fii nie uchodziło jawnie zdradzić Aspai, bo nawet ci, co by na tym skorzystali, nigdy by jej tego nie wybaczyli, co innego natomiast sprowokować niepomyślny przypadek... Aspaja takiej nielojalności nie wzięła pod uwagę. Owszem, zdawała sobie sprawę, że w domu jej ojca jest pełno oczu śledzących wszystko i wszystkich, ale zbyt wścibskimi rezydentami miała zająć się Fija. Co faktycznie jej piastunka robiła, tego przez zamknięte drzwi dziewczyna zobaczyć nie mogła. Zatem osobliwe zachowanie Fii w połączeniu z wiadomością, że Galion wypadł z łask gospodarza – która obiegła już cały dom Kadora – gwarantowało, że schadzka Aspai zostanie udaremniona najdalej podczas zdejmowania trzeciej spódnicy. Na szczęście dla Aspai chytry Tagero czuwał i postanowił wziąć jej stronę. W czasie gdy córka pana domu syciła swoimi wdziękami zmysły młodego maga z południa, korytarzem obok komnaty kochanków przeszło w sumie kilkanaście osób. Żaden z domowników jednak nie zauważył Fii, która za sprawą magicznej iluzji wydawała się jedynie cieniem na ścianie. Podobnie zresztą jak sam Tagero, stojący dwadzieścia kroków dalej. Kolejne zaklęcie wytłumiło wszelkie odgłosy dobiegające zza drzwi, tak że nawet Fija niczego nie słyszała, choć bacznie nasłuchiwała. Urok rzucony na piastunkę był ze względów bezpieczeństwa bardzo powierzchowny i natychmiast by prysł, gdyby Fija się do kogoś

odezwała lub przechodzącego człowieka potrąciła. Tagero niczego więcej nie ryzykował, gdyż plotka, że ktoś w tym domu używa magii bez wiedzy i zgody gospodarza, mogłaby spowodować zupełnie nieobliczalne następstwa. Magowie, choć znów ich doceniano, cieszyli się daleko mniejszym prestiżem niż w czasach przed Rzezią Magów, do której zresztą doprowadziły właśnie ich pycha i arogancja. Teraz mag, jako osoba podejrzana, musiał nieustannie udowadniać swoją uczciwość i przydatność. Magów w Suminorze nie bano się, lecz traktowano z mniej lub bardziej skrywaną pogardą. Pozwalano im żyć i praktykować, byle bez przesady. To dlatego Akademia Magów w Katimie nie mogła poszczycić się zbyt wieloma osiągnięciami i trudno tam było o ambitnych adeptów czy bardziej śmiałe projekty. W przeciwnym razie już dawno wysłano by do Rohirry ekspedycje badawcze wraz z łowcami potworów i nawet najzdolniejszy miejscowy aptekarz nie miałby stołecznym magom czym zaimponować. Wszakże władze Akademii tak obawiały się politycznych podejrzeń, że magowie znów knują i rosną w siłę, że systematycznie zniechęcano zbyt śmiałych adeptów. Sam mistrz Mordaro utrzymywał stanowczo, jakoby swoją wiedzę o odczłowieczeńcach uzyskał ze starych manuskryptów. Liczono, że prestiż i możliwości Akademii wzrosną, gdy król powoła znów urząd nadwornego maga, ale wciąż z tym zwlekano. Z powyższych powodów Tagero i Galion nie byli jakimiś szczególnymi nieudacznikami czy chudopachołkami, lecz reprezentowali kondycję dość typową dla ich stanu w obecnych czasach. Po Rzezi Magów praktykowanie użytecznej magii przejęli świętcy Reha oraz zakon Tępicieli i oni dominowali w tej dziedzinie. Dlatego Tagero wzbraniał się użyć mocniejszych zaklęć, choć i takie znał. W zamian jednak uzyskał istotną wiedzę na temat Fii, a mianowicie że mimo swego dwuznacznego zachowania piastunka pozostaje jednak lojalna wobec pani. Fija wyraźnie wolałaby, żeby romans Aspai z Galionem się wydał, ale jednocześnie nie usiłowała zbyt stanowczo do tego doprowadzić. Nikomu nie doniosła, nikogo nie zaczepiła, tylko najwyraźniej modliła się w duchu, aby ktoś ją tu zauważył i zapytał, gdzie jest jej pani. Niewątpliwie ta kobieta kochała Aspaję i starała się obronić ją przed nią samą. To też była informacja warta zapamiętania.

Wobec tego wszystkiego Tagero ostatecznie nabrał przekonania, że cała intryga wymaga dalszej obserwacji i należy jej pozwolić rozwijać się, zanim przyjdzie odpowiedni moment, by ją przeciąć z możliwie największą korzyścią dla siebie. Dzięki temu zbiegowi okoliczności upojona Aspaja, beztrosko krzycząc z rozkoszy, stała się kobietą, tak jak pragnęła. A następnie przystąpiła do realizacji kolejnego etapu swoich planów.

7 DZIEWCZYNA

Noc spędził nad grobem Starej Kobiety, snując wspomnienia i chwilami drzemiąc, a rankiem rozpoczął przygotowania. Przeszukawszy chatę, znalazł w niej sporo złotych monet, trochę kosztowności i stary miecz, który służył tu do ścinania chwastów i rąbania trzasek na opał. Przez kilka godzin szlifował i ostrzył jego poszczerbioną, a miejscami też zardzewiałą głownię. Na koniec przebrał się w podróżne ubranie, przypasał broń, schował pieniądze i upchnąwszy do dużej skórzanej sakwy resztę zapasów ze spiżarni, zarzucił ją sobie na plecy i ruszył do wyjścia. W pół drogi zawahał się jeszcze, cofnął i wsunął za cholewę buta drugi kuchenny nóż. Wyszedł i raz jeszcze zatrzymał się na skraju polany. Jakiś czas patrzył na dom, który zostawiał na łasce losu, i mogiłę w cieniu wielkiego dębu. Odgarnął kosmyk włosów z czoła, odwrócił się i zniknął pomiędzy drzewami. Szedł szybkim krokiem, zastanawiając się, dokąd pójść. Wiedział, że ten kraj nazywa się Suminor, a jego największym miastem i stolicą zarazem jest Katima. „Miejsce równie dobre jak każde inne i na obcego będą zwracać mniejszą uwagę” – pomyślał, skręcając na północ. Po południu wyszedł z Puszczy Upiorów, odnalazł królewski trakt i pomaszerował nim na północny zachód. Było pusto, cicho i tylko piach zazgrzytał czasem pod podeszwą. Ksin stał się senny i zamyślony. Stracił czujność. W tych okolicach potworów Onego raczej się już nie spotykało, ludzi zaś jeszcze nie. Jeżeli już ktoś musiał podążać tym szlakiem, robił to za dnia, najszybciej, jak można, osłaniając się najlepszymi dostępnymi amuletami. Kotołak nie wyczuwał w pobliżu żadnych pokrewnych istot, natomiast ludzi zwykł ignorować. Jeszcze do niego nie dotarło,

że należy zmienić przyzwyczajenia. Stłumiony krzyk jakoś do niego nie dotarł, dopiero stek wyzwisk przywołał go do rzeczywistości. – Wiąż mocniej, durniu, bo ci spod tyłka ucieknie! – rozległo się gdzieś w pobliżu. Ksin rozejrzał się zaskoczony – trakt był pusty. Dopiero kilkadziesiąt kroków dalej zobaczył to, co działo się na skraju drogi. Przywiązana do pobliskich drzewek za obie ręce i jedną nogę, rozciągnięta na ziemi dziewczyna wierzgała w desperackiej furii drugą, wolną na razie nogą, a obok niej kręciły się dwa zbiry o wyglądzie najemnych żołdaków. Kusa jaskrawoczerwona i podwinięta w tej chwili spódniczka – zgodnie z tym, co mówiła mu Stara Kobieta – nie pozostawiała cienia wątpliwości co do zawodu uprawianego przez jej właścicielkę. Jednakże ta nie zachowywała się bynajmniej tak, jak należałoby się spodziewać po przedstawicielce jednego z najstarszych cechów świata. Wręcz przeciwnie! Broniła swej cnoty z zajadłością godną dziewiczej kapłanki boga Reha, tyle tylko że bez porównania bardziej skutecznie – jeden z napastników masował obolałe krocze i właśnie to jego grzmiące po całej okolicy bluzgi sprowadziły Ksina na ziemię. „Chyba nie mieli czym zapłacić” – stwierdził w myślach. Tamci go dostrzegli. – O! Idzie nowy do pomocy! – zawołał ten kopnięty, przestając na chwilę kląć. Drugi odwrócił głowę, a wtedy dziewczyna skorzystała z okazji i uwolniwszy powtórnie nogę, trafiła go obcasem sandała w piszczel. – Aj! – Mężczyzna odskoczył i zwrócił się w stronę Ksina: – No jak, druhu, przyłączysz się? Starczy jej i dla trzech. Ksin milczał, mało go obchodziło to wszystko. Już chciał ominąć tych troje i pozostawić ich razem ze wspólnym, jak sądził, zmartwieniem w postaci braku gotówki, gdy jego wzrok zatrzymał się na twarzy dziewczyny. Była ładna, no, w każdym razie dużo ładniejsza od strzygi, i młoda. A on znał tylko Starą Kobietę. Wiedział, że takimi jak ona nie warto się przejmować – tak mówiła Stara Kobieta – ale w oczach tej tutaj spostrzegł coś niezwykłego. „Ech, tak mi się tylko wydaje” – pomyślał, wzruszając ramionami,

ale stał dalej. Najemnicy uznali jego milczenie za aprobatę, a ten, który siedział w kucki, wstał teraz i wyciągnąwszy sztylet, ruszył w stronę pojmanej. – Hej, sprawię ją ociupinę, to nie będzie nam wierzgać – powiedział. Ksin wiedział już, czego chce. – Nie! – rzekł twardo. Tamci popatrzyli po sobie. – Znaczy wolisz niesprawioną? – Uwolnijcie ją! Ryknęli śmiechem. – Głupiś? Ślepiów nie masz? Przecie widać, co za jedna! – Ty durny! Patrz, Gieno, ślachetny obrońca się znalazł, i to kogo? – rechotał drugi. – Powiedziałem! – Ksin oparł dłoń na rękojeści miecza. Spoważnieli. – No, Wlamir, znaczy robota czeka, później poswawolim... – Ten, który stał bliżej Ksina, pochylił się i podniósł leżący w trawie topór. Ruszyli, zachodząc go z dwu stron. Nie czekał, aż podejdą – zaatakował pierwszy. Oni byli zawodowcami, a on nigdy dotąd w ten sposób nie walczył. Okazał się jednak znacznie szybszy – gdy jego pierwszy cios ześlizgnął się po zręcznie nadstawionym ostrzu topora, drugi spadł niemal natychmiast. Przeciwnik uchylił się, lecz Ksin, nie zatrzymując cięcia, doskoczył i czubkiem klingi zdołał zawadzić o jego głowę. Zaciął płyciutko, niemalże musnął, ale czaszka na pewno pękła, bo tamten wypuścił broń i jak pijany złapał się za pień pobliskiego drzewa. Kotołak zwrócił się w stronę Wlamira. Ten jednak też miał miecz i władał nim znacznie lepiej niż Ksin. Klingi zderzyły się raz i drugi. Błysnęły skry. Dłuższą chwilę walczyli, nie mogąc zdobyć przewagi, aż wreszcie wyćwiczony najemnik zmusił Ksina do chaotycznej obrony. Odtrącając mordercze razy, kotołak cofnął się kilka kroków i nagle zaatakował w sposób, który całkowicie ogłupił Wlamira. Lewą ręką rzucił dwoma nożami wydobytymi z cholewy i jednocześnie prawą zadał potężne koliste cięcie mieczem, dając tym piękny popis iście kociej zręczności.

Tamten, uskakując przed nadlatującymi ostrzami, wpadł wprost na idącą z dołu głownię, która liznęła go jak srebrzysty płomień. Poderwany w górę siłą uderzenia, poleciał w tył i runął bezwładnie jak kukła, rozrzucając szeroko ramiona. Ksin odwrócił się i podszedł do poprzedniego przeciwnika. Ten dalej stał, obejmując drzewo. Jego oczy patrzyły bezmyślnie, a po spękanej korze spływały krew i białawy płyn... Kotołak bez namysłu dźgnął go mieczem w plecy. Usłyszał trzask łamanych żeber i charkot. Wyszarpnął żelazo i poprawił cios – rzężenie ustało. Trup osunął się na kolana i padł na wznak. Ksin wytarł miecz, po czym spokojnie odszukał i schował noże. Dziewczyna cały czas wodziła za nim wzrokiem. – Co, nie lubisz się dzielić? – wysyczała z nienawiścią. Pierwszy raz usłyszał jej głos. Szarpnęła więzami, gdy zbliżył się do niej. Widać nie usłyszała, o co im poszło, bo znów zamierzała się nogą. Na wszelki wypadek, aby nie oberwać, przeciął sznur czubkiem klingi z bezpiecznej odległości. Obszedł ją dookoła i uwolnił ręce. Schował miecz i usiadł. Patrzyła, nic nie rozumiejąc. – Chcieli za darmo? – zapytał, wskazując na zwłoki. – Z początku nie – odpowiedziała powoli. – To ja nie chciałam. – Ty? – A co? – Spojrzała wyzywająco. – Nie wolno mi? – No... – Zamilkł zaskoczony, o czymś takim Stara Kobieta nigdy nie wspominała. – Dlaczego to zrobiłeś? – odezwała się znowu. – Przecież... – Martwisz się? – wszedł jej w słowo. – Nie, ale dlaczego? – Jak masz na imię? – Nie potrafił dobrać słów, aby odpowiedzieć na poprzednie pytanie. – Hanti. Ach tak... Ty naprawdę nie chciałeś się dzielić. Poczuł się nieswojo. Spuścił wzrok, bo jego policzki zrobiły się podejrzanie gorące. – Jestem Ksin. Milczeli przez długą chwilę, nagle jej dłoń dotknęła jego ramienia. – Chodźmy stąd – powiedziała miękko. Szli środkiem drogi, spoglądając na siebie z ciekawością.

– Powiedz mi... – zaczął – ...czemu ty im... no wiesz... – Nie dałam? – Aha. – Nie jestem taka, jak myślisz. Nie wytrzymał i parsknął śmiechem. – Wspaniale! – zawołał. – Rozumiem, że twoja suknia jest bardzo ładna, tylko wyjaśnij mi teraz, jaka to cnotliwa wychowanka szkółki dla prawowicie spłodzonych panien postanowiła na co dzień nosić jednoznaczny strój. – Zachichotał. – Prostak! – syknęła. – Nie przyszło ci do głowy, że robiłam to nie z własnej woli? Jako brankę wojenną sprzedali mnie do domu rozpusty w Amizar. Byłam tam przez cztery lata i uciekłam przy pierwszej sposobności, czyli miesiąc temu. – Wybacz. Tamci dwaj ścigali cię? – Tak, ale z powrotem mieli dostarczyć tylko moją głowę. Jako postrach dla innych. Póki co jednak do zabawy potrzebna im byłam w całości. Wtedy nadszedłeś. A skąd ty jesteś? – Stąd. – Wskazując na las za sobą, uświadomił sobie, że już powiedział zbyt wiele. Popatrzyła na niego uważnie. – I co robiłeś w Puszczy Upiorów? – Zadajesz za dużo pytań! – warknął zmieszany. – Nie udawaj. Przecież widzę, że nie jesteś pełnym człowiekiem. – Aż tak bardzo to widać? – zaniepokoił się. – Nie bardzo, ale ja umiem patrzeć. Lampart? Puma? – Nie, kot. Zwykły kot. – Miłe zwierzątko. Mam nadzieję, że tylko to... Nie odpowiedział. Ta dziewczyna okazała się bystrzejsza, niż się spodziewał. Ksin uznał, że powinien czym prędzej zmienić temat rozmowy, a przy okazji dowiedzieć się czegoś więcej o świecie ludzi, skoro nadarzyła się okazja. – Jestem drwalem z Rohirry... – zaczął mówić. Tak kazała mu się przedstawiać Stara Kobieta, gdyby go ktoś kiedyś zapytał. – I dlatego nosisz miecz zamiast topora? – Hanti natychmiast weszła mu w słowo i roześmiała się ironicznie. Ksin stropił się całkiem, a ona kontynuowała: – Po twoich dłoniach widzę, że nigdy ciężko nie pracowałeś. No, może trochę... I nie jesteś czystej krwi człowiekiem. Wiem, że

w niektórych świątyniach w Radaganie trzyma się półludzkie mutanty z zamorskich krajów. Nigdy żadnego z nich nie widziałam, ale słyszałam o tym. Uciekłeś z takiej świątyni, prawda? Nie wiedział, co odpowiedzieć, więc milczał. – Przede mną nie musisz ukrywać, że też jesteś uciekinierem, nie wydam cię – zachęcała go do zwierzeń. Nagle powiedziała parę słów w obcym języku. Ksin zdołał się tylko domyślić, że to ronijski. – Nie udawaj, że nie rozumiesz! – zezłościła się teraz. – Jestem rodowitym Rohirryjczykiem, rohirryjskim drwalem. – Ksin upierał się przy swoim. – A ja pochodzę z Karu i u nas w Karze mówią, że Suminorczycy obcują ze zwierzętami i potem rodzą się z tego potwory! Albo jacyś Rohirryjczycy... – prychnęła z pogardą i złością. – Właśnie uratowałem ci życie – przypomniał jej urażony. – I w jakiej pozycji mam ci okazać wdzięczność? – Demonstracyjnie zadarła spódnicę i obróciła się na pięcie, pokazując swoje wdzięki z przodu i z tyłu. – Jeszcze nigdy nie miałem kobiety... – Ksin zdziwił się, słysząc własne słowa. Zuchwała Karyjka teraz dopiero zapomniała języka w gębie. – Tylko co miałeś? – zakpiła w końcu, ale już bez poprzedniej werwy. – Nie chcę ci zrobić krzywdy... – Ksin zaczął mówić tak, jak uczyła go Stara Kobieta. – Mężczyźni zawsze robili mi krzywdę – odparła z wahaniem. – A zwykle przy tym sami uważali, że nie robią zupełnie nic złego... – Ja jestem inny. – Dlaczego? Nie, doprawdy łatwiej było rozszarpać wilkołaka, niż rozmawiać z tą pyskatą dziewczyną! Ksin zaciął usta i ruszył szybkim krokiem przed siebie.

8 UCIECZKA

– Zabierz mnie ze sobą do Bal – poprosiła, kiedy Galion odpoczął po miłosnym uniesieniu i znów zaczął błądzić dłonią po jej piersiach. – Chciałbym... – odpowiedział bez przekonania. – Zatem weź! – szepnęła namiętnie. – Pragnę, abyś robił to ze mną każdej nocy, kiedy zechcesz, tylko ty... Nie jakiś beznamiętny głupiec, dla którego jestem tylko korzystną taksacją z odsetkami rosnącymi co rok w moim brzuchu! – Masz narzeczonego? – Tak, tylko że jego bardziej ode mnie podnieca liczenie pieniędzy. On woli pieścić swój abakus i sakiewkę. Biorąc mnie, na pewno za każdym razem będzie sumował wszystkie swoje miłosne pchnięcia i szacował ich wartość dodaną... – Na pewno na widok twojej urody zapomni o kapitałach całego świata – próbował pocieszyć ją komplementem. – Nie zapomni. W naszych wyższych kupieckich sferach kobieca uroda nie ma znaczenia, to tylko towar. Można sobie kupić dowolnie piękną niewolnicę, wedle gustu, kiedy się chce. Żona nie musi być urodziwa, tylko płodna i posażna. Zresztą widziałam już gotowy projekt mojej intercyzy – objaśniała Aspaja. – Zostały tam ustalone wszystkie obowiązki małżeńskie, które mam świadczyć. „Raz za dnia i dwakroć nocą, w pozycji wybranej przez małżonka” – zacytowała z rzeczowością godną doprawdy kupieckiej córki. – Przy czym nasienie męża ma zawsze trafiać do mojego łona, ten warunek na pewno pochodzi od mojego ojca. Zapewniam cię, że całość niewiele się różni od aktu kupna-sprzedaży rasowej klaczy. Mam urodzić co najmniej pięć źrebiąt w ciągu ośmiu lat. Jeśli się nie wywiążę, papa zobowiązał się zwiększyć sumę mojego posagu. – Ale ta umowa jeszcze nie jest podpisana? – upewnił się zdumiony

Galion. – Jeszcze nie, ale to stanie się w ciągu najbliższych dni. Jeśli mnie ze sobą nie zabierzesz... – To niełatwe... – wahał się jeszcze. – Co masz do stracenia? – zapytała prowokująco. W istocie nie miał nic. Jego dalsze życie stało się boleśnie przewidywalne – wróci do Bal i do końca swoich dni będzie kręcić pigułki. Za parę lat wykupi aptekę na własność i ożeni się z jakąś miejscową dziewczyną. Cała jego wiedza o potworach przyda się tylko do tego, by chronić przed nimi swoje dzieci i dom. Może to i niemało, ale wszelkie ambicje należało pożegnać na zawsze. W Katimie i Akademii nie miał już czego szukać. Z kolei przedłużając włóczęgę, by poszukiwać szczęścia na północy Suminoru, ryzykował, że w końcu w Bal znajdą nowego aptekarza i nie będzie nawet do czego wracać. Zresztą Galion słyszał, że wśród tutejszych kupieckich rezydentów jest jakiś mag z północy, niejaki Tagero, który przybył do stolicy w poszukiwaniu zajęcia, zatem na północy zbyt wielu możliwości zrobienia kariery nie było. Tylko na południu, na obrzeżach Rohirry, ciągle poszukiwano ludzi o przydatnych umiejętnościach. Dlatego głównie, że każdy, kto mógł się pochwalić jakimiś talentami, wykorzystywał je, aby stamtąd uciec. Tak jak Galion, któremu właśnie w stolicy powinęła się noga. – Twój ojciec będzie nas szukał – powiedział, zastanawiając się, jakich wpływów bogaty, uszlachcony kupiec mógłby użyć, żeby odzyskać córkę i zadośćuczynić urażonej dumie. – Jeśli się trochę postarasz – odrzekła Aspaja, przeciągając się kusząco – mój papa znajdzie mnie już z twoim synem na rękach. Wtedy na pewno okaże wielkoduszność i wybaczy nam obojgu. To by oznaczało powrót do Katimy w charakterze zięcia dostojnego Kadora. Wtedy także i drzwi Akademii znów mogłyby się przed nim uchylić... Aspaja była zatem kluczem do jego marzeń, a leżąc teraz w jego łóżku, przegięta nieco do tyłu, doprawdy wyglądała właśnie tak, jak ów magiczny klucz do krainy spełnionych nadziei wyglądać powinien. Wyciągnęła ku niemu ręce, a on posiadł ją z wielkim zapałem, w nadziei, że uczyni ją matką. Naiwny Galion nie mógł wiedzieć, że w komnacie Aspai czeka już na nią gotowy wywar z ziół, którego

zadaniem było usunąć wszelkie ewentualne następstwa miłosnych zmagań. – Musimy uciec tej nocy – zaczęła przedstawiać swój plan, kiedy spocony kochanek legł na niej bezwładnie całym ciężarem. – Tak szybko? – Galion uniósł się na łokciu i popatrzył zdziwiony. – Moje zaręczyny odbędą się jutro wieczorem. – Czemu nie powiedziałaś mi tego wcześniej? – Mieliśmy ciekawsze tematy do... rozmowy. – Uśmiechnęła się znacząco, po czym dała mu znak, że chce wstać. Galion przesunął się, by ją przepuścić, i półsiedząc, patrzył, jak Aspaja chodzi nago po jego izbie. Nie śpieszyła się z ubieraniem. Najpierw zebrała swoje spódnice i wierzchnią suknię, potem wsunęła się w nie w odwrotnej kolejności, co też miało swój ekscytujący urok. Przepaski dziewiczej już nie włożyła – zostawiła ją kochankowi na pamiątkę. – Za pół godziny przyjdzie tu moja służąca i przyniesie ci pieniądze i kosztowności. Za nie kupisz kryty powóz i zaczekasz w nim na nas przy południowej bramie. Zjawimy się tam o godzinie dziewiątej, w porze przedpołudniowych zakupów. – Zaraz! – przerwał jej. – Jaki powóz? Jakie znowu „my”? – Jadę z Fiją, moją piastunką, oraz Kasinem, moim ukochanym kotem – oświadczyła. – Powóz zaś to chyba oczywiste, nie oczekujesz wszak, że obejdę się bez służącej i tak długą drogę odbędę na piechotę? – Powinniśmy wymknąć się stąd w środku nocy, zaraz o świcie zdobyć konie i gdy tylko otworzą bramy, rwać z kopyta. – Nie umiem jeździć konno – powiedziała od niechcenia. – Tylko powóz zapewni mi konieczne wygody. – Dziewczyno, nie wiesz, co mówisz! Jeżeli będziemy trząść się jakąś bryczką razem z twoją starą służącą i kotem, pościg twojego ojca dopadnie nas najdalej rankiem następnego dnia. – Chyba nie chcesz narażać mnie na utratę naszego dziecka? – Jeszcze za wcześnie, by się go spodziewać. – Nie wiem, czas był odpowiedni... – Spuściła wzrok. Do Galiona dotarło wreszcie, że dzisiejsza schadzka wcale nie odbyła się spontanicznie, że Aspaja wszystko wcześniej dokładnie zaplanowała. Uznał jednak, że ona po prostu od kilku dni czekała na szczęśliwy moment. Przez myśl mu nie przeszło, że ta piękna

i pewna siebie dziewczyna może mieć coś wspólnego z klęską jego akademickich planów. – Prędko nas schwytają, jeżeli będziemy podróżować powozem – upierał się. – Pojedziemy bocznymi drogami – odparła. – Zaczną mnie szukać, dopiero gdy nie zjawię się na obiad, zatem mamy pięć godzin. To dość, by wystarczająco oddalić się od głównego traktu do Deremy. – Ta droga jest stale patrolowana przez Tępicieli. Na boczne drogi oni zapuszczają się rzadko, więc możemy tam spotkać potwory. – Obronisz mnie przed nimi lepiej od Tępicieli – stwierdziła z przekonaniem. Nijak nie wypadało mu zaprzeczyć. – Dobrze więc – zgodził się. – Ale czy jesteś pewna, że nie powinniśmy się bardziej śpieszyć? – O świcie znikniesz ty, a rano ja i Fija. Zatem nikt nie powinien skojarzyć tego ze sobą. Gdybyśmy wyszli stąd razem, zbyt wiele oczu by to spostrzegło. Mój ojciec będzie dziś spał do dziesiątej. Zawsze tak robi, kiedy bierze wieczorem kobietę, a nigdy na jednej nie poprzestaje. Oprócz Hilii papa zabawi się jeszcze przynajmniej z dwiema konkubinami. I na pewno nie będzie pracować w nocy, więc jesteśmy bezpieczni. To znaczyło, że Kador nie przeczyta listu od mistrza Mordara i nie zacznie dochodzić, kto zmienił jego decyzję w sprawie Galiona. Młody mag oczywiście nie mógł tego wiedzieć, ale tknęły go podejrzenia i ogarnęła jakaś niejasna obawa. – Chyba powinienem zacząć się ciebie bać – powiedział półżartem do Aspai. – Tak, jeśli staniesz się moim wrogiem – odparła z powagą i wyszła. Galion był przekonany, że powiedziała to serio, i zarazem uderzyła go jej pewność siebie w tym momencie, tak dalece kontrastująca z nieśmiałymi słowami i zachowaniem z początku tej schadzki. Całkiem jakby dopiero teraz, na odchodne, Aspaja przestała ukrywać swoje zamiary. Dałoby mu to do myślenia, gdyby pod powiekami nie miał wciąż widoku jej nagiego ciała. „Niezwykła panna” – powiedział sobie w duchu na koniec i poczuł wielką dumę, że to właśnie on ją posiadł. Prawdę mówiąc, stało się dokładnie odwrotnie, ale ta myśl nie była zdolna przebić się

do świadomości Galiona. W umówionym czasie do jego drzwi zapukała Fija. Bez słowa wręczyła mu dwa pękate, ciężkie woreczki i natychmiast się oddaliła. Galion postawił dwie świece na stole i rozsupłał obie sakiewki. Ich zawartość przyprawiła go o zawrót głowy. Nigdy dotąd nie widział takiego majątku! Spodziewał się sumy wystarczającej na podróż na południe oraz kilku błyskotek, których spieniężenie pokryłoby dodatkowe niespodziewane wydatki, na przykład prezenty dla zbyt dociekliwych urzędników. Tymczasem miał przed sobą przynajmniej dziesięciokrotność oczekiwanej sumy! Żaden posag, na jaki mógłby w przyszłości liczyć prowincjonalny aptekarz, nie dorównałby trzeciej części tego bogactwa. Gdyby powóz, którego oczekiwała Aspaja, był sześciokonną karetą z wynajętym na miesiąc woźnicą, gdyby na noclegi zatrzymywali się nawet w najlepszych oberżach, to po przybyciu do Bal i tak pozostałoby im dość, aby postawić murowany dom i wykupić miejscową aptekę na własność, a do tego kawał ziemi lub tartak. Albo... Galionowi zaświtała kolejna myśl. Za te pieniądze można by zamówić kosztowny sprzęt i wyposażyć najlepsze w Suminorze laboratorium do badań nad potworami – ze srebrnymi klatkami, trumnami solnymi, ekstraktorami eliksirów... Aspaja jakby mimo woli zaofiarowała mu znacznie szersze możliwości badań, niż Galion spodziewał się uzyskać jako stołeczny akademik. Oznaczało to, że teraz będzie mógł sprawdzić kilka nader śmiałych hipotez, o których nie wspomniał dotąd Mordarowi. Jeśli się one potwierdzą, skradzione wyniki okażą się niczym wobec nowo zdobytej wiedzy! Galionowi zakręciło się w głowie. Zdał sobie sprawę, że jest bogatym człowiekiem i szczęśliwym kochankiem ponętnej dziewczyny, a zarazem stoi u progu nowych odkryć, zdolnych wstrząsnąć posadami Suminoru. Wystarczyło jedynie nie dać sobie tego uśmiechu fortuny odebrać! Ta myśl napełniła go determinacją, jakiej nie miał nawet wtedy, kiedy wyruszał z Bal do Katimy, by upomnieć się o swoje autorstwo badań nad odczłowieczeńcami. Teraz zaś, choć zmierzał w przeciwną stronę, Galion był przejęty otwierającymi się przed nim możliwościami, tak wielkimi, że aż zapierały dech.

Mimo zmęczenia miłosnymi zapasami zapomniał o śnie. Ubrał się czym prędzej do drogi i zaczął się pakować. Potem podekscytowany czekał, aż strażnicy otworzą bramę na ulicę, kazał im przekazać, że serdecznie dziękuje dostojnemu kupcowi za gościnę, i skoro świt wymknął się na miasto. * * * Plan Aspai, choć dobry, okazał się nie dość dobry jak na obyczaje panujące w domu Kadora. Wiedza o tym, co zrobi młody mag, który tak zuchwale naraził się gospodarzowi, mogła być warta kilku sztuk srebra. To wystarczyło, aby kilka par oczu śledziło uważnie każdy jego krok po niespodziewanym opuszczeniu kupieckiej siedziby. Galionowi oczywiście wolno było odejść, kiedy chciał, ale nie bez pożegnania i obietnicy wdzięczności. To nie uchodziło. Poza tym wszak nie został wyrzucony, nie wymówiono mu gościny, pan domu wciąż wiązał z nim jakieś plany, zatem w każdej chwili dostojny Kador mógł zapytać, gdzież ten niewychowany młokos przebywa. A odpowiedzi gotowych było udzielić czterech gorliwych rezydentów oraz mag Tagero, który akurat chciał zatrzymać tę wiedzę tylko dla siebie. Wyśledzono szybko, że Galion natychmiast po otwarciu kramu powoźnika kupił, płacąc za wszystko szczerym złotem, solidną, krytą, parokonną bryczkę, a do tego dwa luzaki oraz zapasy na długą podróż tak znaczne, że z pewnością nie wybierał się w tę drogę sam, no chyba że na koniec świata. Potem młody mag, pokluczywszy trochę po mieście, stanął ze swoim zaprzęgiem w zaułku niedaleko południowej bramy Katimy, niewątpliwie na kogoś tam czekając. Dwie godziny później do powozu wsiadły dwie kobiety, po czym Galion natychmiast wyjechał z nimi z miasta, kierując się drogą na południe. Kobiet nie rozpoznano, ponieważ obie miały na sobie długie płaszcze i zaciągnięte głęboko na twarze kaptury, acz dostrzeżono, że jedna z nich niosła kota. Fakt ten dobrze połączył się z wiadomością, że panienka Aspaja i jej piastunka Fija udały się na poranne zakupy w mieście, zabierając ze sobą drzewołaza Kasina, czego nigdy wcześniej nie robiły. Krótko mówiąc, dostojny kupiec Kador został poinformowany, że jego córka uciekła z młodym magiem, nie po pięciu godzinach, jak szacowała Aspaja, ale już po trzech kwadransach od chwili, gdy powóz

Galiona minął południową bramę Katimy. Wysłanie za nimi ośmiu strażników domu na rączych koniach, dobrze uzbrojonych i zaopatrzonych w chroniące przed magią amulety, było kwestią następnego kwadransa. Najdalej po upływie trzech godzin występna para zostałaby sprowadzona z powrotem i postawiona przed gniewnym obliczem pana domu. Do tej pory kary dla winowajców też powinny już być szczegółowo obmyślone. Jednak tu w sprawę wmieszał się Tagero. – Łaskawy panie – zwrócił się do majordomusa. – Panienka Aspaja pytała mnie wczoraj o drogę do Kardy i spokojne oberże w tym mieście. Karda, drugie co do wielkości miasto Suminoru, leżała na północ od Katimy. Na te wieści zarządcy zaświeciły się oczy. Majordomus powstrzymał szykujący się do wyjazdu pościg i pobiegł do pana domu. – O dostojny! – zawołał. – Udało mi się wykryć przebiegły podstęp! – Jaki znowu? – zapytał rozsierdzony Kador. Najświeższa korespondencja, w tym list od mistrza Mordara, wciąż leżała przed nim nietknięta. Kupiec nie miał do niej głowy. – Panienka Aspaja ucieka na północ! Nie na południe. – Skąd to wiesz? – Twój uniżony sługa, panie, pomyślał sobie, że ucieczka na południe byłaby nazbyt oczywista. Przeklęty Galion opowiadał wszystkim, że pochodzi z Rohirry, więc każdy by się spodziewał, że tam będzie próbował schronić się przed gniewem mego dostojnego pana. Tak jednak najłatwiej byłoby mu wywieść pościg w pole... – To, co mówisz, ma sens – zgodził się Kador. – Mów więc dalej. – Zatem słudze twojemu przyszło do głowy, by popytać wśród służby i klientów twego szacownego domu, czy panienka Aspaja i przeklęty Galion nie rozmawiali z nimi ostatnio o sprawach przydatnych dla ich niecnych zamierzeń. Tak odnalazłem niejakiego Tagera, iluzjonistę – może go jeszcze pamiętasz, panie – który rzekł mi, że panienka Aspaja dyskretnie wypytywała go o karczmy w Kardzie... – Do tej pory na pewno zdążyli objechać miasto i właśnie wjeżdżają na trakt ku wybrzeżu – oszacował szybko kupiec. – Ślij natychmiast pościg przez północną bramę. Jeśli jest, jak mówisz, złapią ich w ciągu godziny. – Niezwłocznie, panie! – Majordomus ukłonił się nisko.

– A temu Tagerowi daj to. – Kupiec wyjął z szuflady sakiewkę z odliczonymi dziesięcioma sztukami złota. Była to najwyższa nagroda za informację, na jaką mógł liczyć rezydent tego domu. – Niezwłocznie, panie – powtórzył usłużnie zarządca. Po wyjściu z gabinetu patrona majordomus wyjął z otrzymanej sakiewki trzy monety i wręczył je czekającemu na korytarzu magowi. – Oto twoja nagroda – powiedział. – Nasz pan okazał wielką hojność za twoje doniesienie. Tagero uśmiechnął się krzywo, przyjął pieniądze i odszedł bez słowa. W ten sposób uciekinierzy zyskali swoje pięć godzin i jeszcze kolejne pięć. Strażnicy bowiem, sprawdziwszy wszystkie powozy zmierzające na północ i znajdujące się w odległości dwóch godzin jazdy od Katimy, nie zawrócili od razu, ale rozdzielili się i zlustrowali jeszcze boczne drogi, biegnące po obu stronach głównego traktu. W efekcie dopiero wieczorem, upewnieni całkowicie, że zbiegów nie przeoczyli, wrócili do kupca z niepomyślną wiadomością. Do tej pory czcigodny Kador zdążył wreszcie przeczytać list od mistrza Mordara oraz zawezwać go osobiście w celu udzielenia dodatkowych wyjaśnień. Odprawiwszy zaś nieuczciwego maga z powrotem do Akademii, Kador zaczął zachodzić w głowę, dlaczego Aspaja uciekła z człowiekiem, którego karierę złamała. I czemu on się na to zgodził. Cenną wskazówkę w tej mierze dał sam mistrz Mordaro, dokładnie opisując posłańca, który przyniósł mu list od Aspai, i nadmieniając, że ów człowiek przedstawił się odźwiernemu Akademii jako mag, dzięki czemu został wpuszczony i skierowany do Mordara bez dodatkowych pytań. Niewątpliwie posłańcem tym był kuglarz Tagero, który wszakże nie mógł udzielić żadnych wyjaśnień, gdyż zniknął. Niepostrzeżenie opuścił dom Kadora w trakcie zamieszania towarzyszącego wyjazdowi pościgu i od tego czasu nikt go nie widział. Dopiero następnego dnia rano zgłosił się żebrak, który widział iluzjonistę wyjeżdżającego z Katimy przez zachodnią bramę. W tym samym czasie Tagero kupił sobie dwa konie – wierzchowca i luzaka, zatem dokądkolwiek jechał, zamierzał robić to szybko, ograniczając postoje. Niewątpliwie miało to związek z faktem rozmyślnego wyprowadzenia pościgu w pole.

Grzbiet majordomusa obficie spłynął krwią pod dwoma batogami, zanim pan domu Kadora upewnił się, że znaleziona przy zarządcy sakiewka z większością pieniędzy, przeznaczona w całości dla Tagera, nie świadczy o współudziale w magicznym spisku, a jedynie o pospolitej chciwości. Co do tego, że miała tu miejsce magiczna intryga, nie mogło być najmniejszych wątpliwości. Wszystko wskazywało na to, że biedna Aspaja została wplątana w tajemniczą rozgrywkę pomiędzy magami, którzy z pewnością nieprzypadkowo w krótkim odstępie czasu znaleźli się w domu czcigodnego kupca Kadora i podle wykorzystali jego gościnność i miłosierdzie. Na pewno rzucono na Aspaję urok lub kilka uroków, po czym użyto jej jako bezwolnego narzędzia w zbrodniczym pojedynku i wreszcie ją porwano, a raczej skłoniono do tego, by pozwoliła się porwać. Używanie jakichkolwiek czarnych czarów było jednym z najcięższych przestępstw w Suminorze, „piętnowanym na tym i tamtym świecie”, czyli obłożonym karami świeckimi i religijnymi. W szczególności chodziło o pierwszy etap uroku spotworniającego, czyli odebranie własnej woli pokrzywdzonemu, dlatego każdy, kto o tym choćby tylko słyszał, zobowiązany był złożyć doniesienie. Na drugi dzień po zniknięciu córki kupiec Kador uznał swoją bezsilność i oficjalnie zawiadomił władze. Te zareagowały z właściwą sobie powagą i surowością. Główny podejrzany, czyli mistrz Mordaro, został natychmiast aresztowany oraz poddany torturom w celu ujawnienia jego związków z Galionem i Tagerem. Już na wstępie przyznał się on do przypisania sobie autorstwa dysertacji młodego maga z Bal, a więc znaleziono motyw jego działania. Ze swej strony dostojny kupiec Kador zapewnił śledczych, że w tym sporze zamierzał poprzeć Galiona i nie zmienił zdania. Skoro Aspaja przechwyciła list z poparciem dla Galiona i wysłała dwa z inną treścią – do przełożonego Akademii i samego Mordara – niewątpliwie działała w interesie tego ostatniego, pod wpływem rzuconego na nią uroku. Nigdy wcześniej bowiem cnotliwa Aspaja nie mieszała się w sprawy swojego ojca, zawsze uchodziła za posłuszną, skromną córkę i szczęśliwą przyszłą narzeczoną. Niewątpliwie Tagero musiał działać jako wspólnik Mordara, ten wszakże usilnie zaprzeczał, jakoby go znał wcześniej. Po co wszakże

ten drugi list został wysłany? Wynikałoby z niego, że mózgiem całej intrygi była Aspaja, co przecież należało wykluczyć. Zatem uznano, że Mordaro za pośrednictwem Tagera kazał sobie ów list wysłać, aby zyskać alibi i zrzucić winę na cnotliwą córkę dostojnego kupca. W jej zaś winę uwierzył najwyraźniej rozgoryczony młody mag z Bal i z zemsty porwał Aspaję, stosując urok uwiedzenia. Tagero jako wspólnik Mordara zmylił pościg, aby Galion pozostał głównym winowajcą, intryga nie mogła być zbyt szybko rozwikłana i żeby on sam miał czas na ucieczkę. Powyższe wnioski potwierdziły w pełni dwie kolejne sesje tortur, które zamieniły ciało Mordara w poszarpany, krwawy łachman, całkowicie łamiąc jego umysł i wolę. Za pomocą magii próbował on bronić się przed bólem, co uznano za kolejny przejaw złej woli i zastosowano zaklęcia katowskie, które sprawiły, że czary znieczulające zamieniły się w swoje przeciwieństwo. Pośród rozrywających gardło krzyków Mordaro przyznał się zatem do wieloletniej znajomości z czarnoksiężnikiem Tagerem, podającym się za wędrownego kuglarza, oraz ujawnił, że cała intryga stanowiła część większego, przerażającego spisku – zamachu na życie króla. Aspaja, córka Kadora, z racji swojej wielkiej urody była kandydatką na królewską nałożnicę. Władca co prawda obdarzył względami inną dziewczynę, bliską przyjaciółkę Aspai, ale o córce kupca nie zapomniał i rozważał przyjęcie jej do haremu, gdyż poprzednia wybranka z powodu ciąży, w którą prędko zaszła, nie dawała mu już zadowolenia. Istniała więc możliwość podsunięcia królowi nałożnicy obłożonej zawczasu czarnoksięską klątwą, mogącą uczynić zarówno z ciała, jak i duszy dziewczyny śmiertelną truciznę. Wszystko zaś po to, aby wróciły czasy sprzed Rzezi Magów, kiedy magiczny terror zagrażał władcom i najwyższym kapłanom Reha, zmuszając ich do uległości wobec Czarnej Kapituły, której odnowicielem oraz Najwyższym Mówcą pragnął zostać Mordaro. Do tego właśnie nikczemnego zamiaru przyznał się on na mękach czwartego stopnia, by wkrótce potem zakończyć życie w jeszcze większych męczarniach, przewidzianych jako kara za taką zbrodnię. Po wykryciu tak podłego spisku Akademię Magów w Katimie zamknięto i rozwiązano. Adeptom nakazano wrócić do domów, a mistrzów rozproszono, zsyłając na prowincję. Najbliżsi

współpracownicy Mordara skonali podczas śledztwa. Na koniec bibliotekę Akademii zarekwirowała świątynia Reha. Paradoksalnie skutkiem całej afery było powołanie przez króla nadwornego maga, przed czym władca dotychczas się wzdragał. Teraz jednak uznał, że powinien mieć ochronę przed magicznymi spiskami. Aby zapewnić królowi bezpieczeństwo, ustalono, że urząd ten obejmie nienarodzone jeszcze dziecko nałożnicy Danezji. Zwykły płód przekształcono zatem w półhomunkulusa, budząc jego świadomość jeszcze w łonie matki i tam też rozpoczynając jego edukację oraz formowanie talentów. Wkrótce po narodzeniu chłopczyk sam wybrał sobie imię – Rodmin. Za Galionem i Tagerem wysłano listy gończe, acz w żadnym z nich nie wspomniano, że mogą oni być wspólnikami. Aptekarza z Bal ścigano za uwiedzenie z użyciem uroku, iluzjonistę z północy jako znacznie groźniejszego czarnoksiężnika. Kupiec Kador, gdy opadły emocje i odzyskał zimną krew, postanowił spokojnie czekać, aż ktoś się zgłosi w sprawie okupu za Aspaję. Na razie zmienił tylko zarządzenia dotyczące rezydentów. Czcigodny Kador postanowił skończyć z długoterminowym inwestowaniem w młodych, zdolnych i ambitnych magów. Od tej pory każdy przybłęda reprezentujący tę profesję miał być wyrzucany z Dziedzińca Cudów na zbity pysk.

9 CZYM SIĘ STAJESZ?!

Słońce przebyło już trzy czwarte swojej dziennej drogi, kiedy opuścili lesistą Rohirrę i wydostali się na otwartą równinę Starego Suminoru. Ksin, nieprzyzwyczajony do tak rozległych przestrzeni, czuł się z początku niepewnie, ale w miarę upływającego czasu górę wzięła w nim ciekawość. Szedł, bystro rozglądając się na wszystkie strony. Okolica wciąż jeszcze była bezludna. Dokładnie odwrotnie zachowywała się Hanti. Gdy ów posępny las, o którym słyszała tyle przerażających rzeczy, pozostał już daleko za nimi, wyraźnie poczuła ulgę. Jej kroki i gesty stały się tak naturalne i pełne swobody, że chwilami zdawała się tańczyć po piaszczystej drodze niczym rusałka. Takie przynajmniej odnosił wrażenie patrzący na nią Ksin, któremu zresztą nigdy dotąd nie udało się podejść do żadnej prawdziwej rusałki czy elfa. – Odpocznijmy trochę – zaproponowała Hanti. – Pić mi się chce, a tam, za tymi drzewami, powinna być rzeka. – Zgoda. Zboczyli z traktu i skierowali się we wskazanym przez dziewczynę kierunku. Ona pobiegła przodem i pierwsza stanęła na porośniętym krzakami brzegu. Rzeczka nie była szeroka, za to jej ciemnozielonkawy, leniwy nurt kryć musiał wiele niezwykłych i mrocznych głębin. Świadczyły o tym liczne nabrzeżne skarpy, których strome ściany niemal pionowo wchodziły w głąb milczącej topieli. W pewnym miejscu brzeg obniżał się trochę, a przerwa w gęstym pasie zarośli pozwalała dotrzeć na sam skraj płynącej wody, gdzie starczyło już tylko pochylić się nieco, aby dłonie mogły zaczerpnąć orzeźwiającego chłodu. Hanti przystanęła tutaj, a beztroski uśmiech na twarzy Ksina

natychmiast zgasł. Coś jak wibrujący zew dotarło do niego i mrowiem przebiegło po skórze. Poczuł Obecność. Wyraźnie, choć jakby jakaś miękka i gruba osłona tłumiła sygnał odbierany przez jego nadprzyrodzony zmysł. TO było jednak silne... i takie bliskie! Hanti pochylała się, wyciągając ramiona... – Woda! Błysk woli i zła niczym sztylet przeszył mu mózg. W ułamku sekundy nastąpiły trzy rzeczy: szybki jak piorun skok Ksina, przeraźliwy krzyk Hanti i plusk rozwierającej się rzeki. Ręce kotołaka zacisnęły się na talii dziewczyny i desperacko szarpnęły w tył. Atak utopca zaledwie o włos chybił celu. Rozmiękłe białe łapy klasnęły, chwytając powietrze. Ksin odciągnął oszalałą z grozy Hanti, a wystające z wody dłonie wczepiły się w darń. Utopiec dźwignął się ku górze, wypełzł na brzeg i wstał. Opuchnięty i siny, ruszył prosto na nich, a z ust i nosa wyciekał mu zielonkawy śluz. Ksin stał, unosząc głowę, i patrzył prosto we wlepione w niego martwe, matowożółte kule tkwiące w oczodołach tamtego. Słyszał gwałtowny, spazmatyczny oddech kurczowo wczepionej w jego ramię i kulącej się za nim dziewczyny. Utopiec znieruchomiał. Odrażająca, wyblakła poczwara miała rozmiękłe, białawe ciało wiszące na kościach jak pomięty łachman na kołku. Gdyby nie moc Onego, już dawno ściekłoby ze szkieletu. Ksin czekał. Hanti uspokoiła się niespodziewanie i wychyliwszy się zza pleców kotołaka, w skupieniu obserwowała całą scenę. Wreszcie utopiec zrobił krok w tył. Po nim następne. Powoli wlazł z powrotem do rzeki i zniknął pod powierzchnią wody. Powstałe przy tym kręgi uniósł nurt. – Zmykajmy! – mruknął Ksin. W pośpiechu wrócili na drogę, lecz zanim zdołali zrobić sto kroków, dziewczyna zatrzymała się nagle. – Chodź! – zawołał. – Nie! – Czemu? – Za głupią mnie masz?! Myślisz, że nie wiem, dlaczego on zrezygnował? Żadnej zwykłej istoty na pewno by się nie przeląkł! – wyrzuciła z siebie. – On cię poznał. Jesteś jednym z nich! – Cała aż

drżała ze strachu i z nienawiści. Nie miał już nic do ukrycia. – To prawda. – Czułam, że masz na mnie ochotę, ale nie sądziłam, że mam być do zeżarcia! – Nie... – Czym się stajesz?! – Kotołakiem – odparł z rezygnacją. – To giń! – Rzuciła się na niego, unosząc nóż o ostrzu inkrustowanym srebrem. Uchylił się i złapał ją za nadgarstek, ale ona podcięła mu nogi i wpadli do przydrożnego rowu. Szamotała się z furią, próbując gryźć i kopać. – Przestań! – Albo ty, albo ja! – syknęła. – Uciec nie dam rady. Uderzyła go głową w nos. Bardzo zabolało. – Nic ci nie zrobię, proszę... – Teraz nie, tylko jak księżyc wzejdzie. – Jest już po pełni. – To przy następnej! – wrzasnęła. – Ty oślico! – Zdenerwował się wreszcie. – A co ja z tobą przez ten miesiąc zrobię?! Dość, mówię! Znieruchomiała, jednak ręki z nożem nie puścił. – Do Katimy idziesz? – zapytała spokojniej. – Do Katimy – potwierdził. – To jeszcze ze dwa tygodnie wędrówki. – A tam w tłumie zgubić się łatwo – dodał. – Niech będzie – zgodziła się – ale co ty chcesz tam robić? Przecież zatłuką cię zaraz po pierwszej Przemianie. Nie ukryjesz się. – Nie jestem taki, jak myślisz – przedrzeźnił ją. – Mogę cię już uwolnić czy mam najpierw wyrzucić ci tę zabawkę? – Już dobrze. Puść. Zwolnił uchwyt i odsunął się na wszelki wypadek. – No to jaki jesteś? – spytała, chowając nóż. – Zaraz ci powiem, tylko wyleźmy stąd najpierw. – Podaj mi rękę. Szła obok niego i słuchała. On mówił o sobie, Starej Kobiecie,

o wszystkim, co tylko pamiętał. Trwało to długo i gdy skończył, była już głęboka noc, a oni leżeli w trawie na posłaniach z płaszczy. – I ja mam ci wierzyć? – powiedziała cicho. – A masz lepszy pomysł? – żachnął się. – Mam – wyszeptała. – Możesz mi rozpiąć bluzkę... Zrobił to i ostrożnie odsunął poły tkaniny. Jej piersi były nieduże, idealnie półkuliste. W miarę jak na nie patrzył, sutki kurczyły się w małe rożki, wyostrzając łagodne owale w sterczące szczyty. – Potrafisz pieścić samym spojrzeniem... – wymruczała zmysłowo. Przygarnął ją i przytulił mocno. Podała mu usta i sama podciągnęła spódniczkę. Rozchyliła kolana. Przez chwilę nie bardzo wiedział, od czego zacząć, ale potem było już dobrze. I miło. Tylko trochę inaczej, niż czytał...

10 TRÓJKA WYRZUTKÓW

Tagero zupełnie się nie spodziewał, że zostanie banitą. Na dodatek jeszcze ściganym za najcięższą zbrodnię, to znaczy spisek na życie panującego z użyciem magii. Jego plan był doprawdy o wiele mniej ambitny. On chciał tylko zaczekać, aż kupiec Kador wyznaczy wysoką nagrodę za odnalezienie Aspai albo będzie skłonny zgodzić się na sowity okup. W zależności od okoliczności Tagero wystąpiłby wtedy w roli męża opatrznościowego lub jedynego pośrednika w targach o wysokość okupu, a w obu przypadkach bez konieczności oddania lwiej części zysku pazernemu majordomusowi. Wędrownemu iluzjoniście wydawało się więc, że wystarczy spokojnie poczekać, aż desperacja Kadora wzrośnie i przełoży się na skłonność do głębszego sięgnięcia do kiesy. Należało jedynie zadbać, aby sprawa nie rozwikłała się zbyt szybko. Pewność kontroli nad sytuacją dawał Tagerowi zaklęty ptak, którego mag z północy wysłał w ślad za powozem Galiona i Aspai. Kiedy uciekinierzy minęli południową bramę Katimy, a śledzący ich szpiedzy pobiegli z doniesieniami do domu kupca, starając się prześcignąć jeden drugiego, Tagero został jeszcze przez pewien czas na miejskich murach, gdzie dokonał drobnego magicznego zabiegu, rzucając czar na przelatującego w pobliżu kruka. Ptak natychmiast zapomniał o wszelkich swoich sprawach i poleciał za oddalającymi się kochankami. To, co widziały jego oczy, widział również w niewielkim krysztale Tagero. Dzięki temu mag wiedział od razu, że kiedy tylko mury Katimy zniknęły za horyzontem, Galion skręcił z głównej drogi najpierw na południowy zachód, a niedługo potem zawrócił na wschód, znów ruszył traktem do Deremy, ale tym razem nim nie jechał, tylko szybko go przeciął i skierował się głębokim objazdem na południowy wschód; najwyraźniej zamierzał dotrzeć na Stare Kresy, omijając

Deremę traktem na Daferg. Zamysł był rozsądny i zarazem niewymagający nadmiernego nadkładania drogi. Tak więc Tagero, przekonany zrazu, że nad wszystkim panuje, nie zamierzał opuszczać domu Kadora, ale zostać tam i dopomagać w śledztwie, pokornie odpowiadając na wszelkie pytania i podając się przy tym za nieświadomego niczego zdrożonego sługę i posłańca panienki Aspai. Gdyby Tagero nie uciekł, doprawdy niewiele można byłoby mu zarzucić i w żadnym wypadku nie ściągnąłby na siebie tak poważnych podejrzeń, a potem oskarżeń. Niestety, kiedy chytrze zmylony pościg wyjeżdżał z północnej bramy Katimy, Tagero zerknął w swój kryształ i mina mu zrzedła. Jego znakomity plan właśnie legł w gruzach. Okazało się bowiem, że Galion znał się na sztuce iluzji znacznie lepiej, niż Tagero sądził. Gdyby mag z północy choć raz porozmawiał ze swoim konkurentem do łask kupca Kadora, dowiedziałby się zapewne, że aptekarz z Bal dokonywał swoich ryzykownych obserwacji naukowych, osłaniany przed wzrokiem i węchem odczłowieczeńców oraz innych stworów Onego za pomocą wielowarstwowych iluzji maskujących. Biegłości w tej dziedzinie dowodził fakt, że Galion wciąż żył i cieszył się dobrym zdrowiem. Teraz też, kiedy tylko znaleźli się w bardziej odludnej okolicy, młody mag nałożył na swój powóz czar zwodzący zmysły ludzi i potworów, a przypadkowo także zauroczonych ptaków. Słowem, pojazd uciekinierów obserwowany z odległości większej niż dziesięć kroków stawał się obszarem falującego rozgrzanego powietrza, w którym kłębił się obłok niesionego wiatrem kurzu. Kruk, skupiony na obserwowaniu ciemnej, kanciastej bryły powozu, co chwila tracił orientację i gubił ślad. Odnalezienie go zajmowało mu coraz więcej czasu, kiedy zataczał chaotyczne kręgi nad drogą. Było jasne, że najdalej do wieczora zupełnie straci trop i za parę dni odnalezienie Galiona i Aspai stanie się bardzo trudne, jeśli nie całkiem niemożliwe. Należało więc za nimi jechać, i to szybko, póki jeszcze było wiadomo, gdzie są! Tylko dołączenie do uciekinierów pozwalało zachować kontrolę nad ich poczynaniami. Tagero zaczął czym prędzej przygotowywać się do niespodziewanej podróży, mimo iż wiedział, że w Katimie musi oczyścić się z podejrzeń i że jeśli się od tego uchyli, postawi się w złym świetle. Uznał jednak, że sprawy nie zajdą zbyt daleko i zdąży się jeszcze wytłumaczyć. Zebrał więc swój dobytek

i zarobione pieniądze, po czym pobiegł na koński targ, aby szukać wierzchowca i luzaka na zmianę, czekała go bowiem całonocna jazda. Zajęło mu to znacznie więcej czasu, niż się spodziewał. Natychmiastowe kupno aż dwóch dobrych koni przerastało jego możliwości finansowe. By nie zostać doszczętnie złupionym przez chytrych sprzedawców, Tagero musiał się targować i nie dać poznać po sobie, że się śpieszy. Skutkiem tego na spacerowaniu po końskim targu z wielce znudzoną miną zeszło mu aż do czasu zamknięcia bram. Noc spędził więc w mieście i dopiero rankiem mógł wyruszyć w pościg, zaczynając koniecznie od mylącego wyjazdu na zachód, aby potem dokonać długiego objazdu Katimy dalekimi polnymi drogami. Na swoje szczęście Tagero wybrał się w drogę dość szybko, żeby nie stracić tropu Galiona i Aspai, ale równocześnie na swoje nieszczęście taki szybki wyjazd sprawił, że parę dni później ziemia zaczęła palić mu się pod nogami, i to na obszarze całego Suminoru. Nie bez racji powiadają, że czarna magia przynosi pecha. Ale czarna magia powikłana ślepą namiętnością to już mieszanka, której nawet nieśmiertelni bogowie powinni się wystrzegać, a cóż dopiero zwykli śmiertelnicy! Albowiem, jakby wyliczonych wyżej okoliczności było mało, Tagero pragnął Aspai... Pałał ku niej namiętnością równie gorącą, co wstydliwą, a zarazem beznadziejną, jaką może odczuwać jedynie mężczyzna pozbawiony wszelkiej urody do kobiety niebywale pięknej, zgrabnej, powabnej i pełnej świeżości, czyli właśnie takiej jak Aspaja. Przez całą drogę, przez kolejne samotne wieczory Tagero wyobrażał sobie, jak odbija kochankę Galionowi, tocząc z nią wyimaginowany dialog, od którego, jak liczył w skrytości ducha, zacznie się ich kolejne spotkanie. – Ach, więc to tobie zawdzięczam powodzenie wszystkich moich planów?! – Aspaja nie będzie posiadać się ze zdumienia, wdzięczności i podziwu. – Naprawdę pojmano by nas, gdyby nie ty?! – Pani, każde twoje marzenie jest dla mnie najwyższym prawem – odpowie on, udając skromność. – Spełnianie twych marzeń to jednak nie tylko najszczersze z moich pragnień, ale, być może, w mojej i tylko mojej mocy jest czynić je rzeczywistymi... – I spojrzy na nią z ogniem, od którego ona dozna pomieszania zmysłów. – Zdumiewasz mnie, mój Tagero, ale tak, muszę przyznać ci rację. Wybacz, że cię nie doceniłam. Galion chyba naprawdę nie jest zbyt

mądry. – Największą jego głupotą, o pani, jest to, że on zupełnie nie rozumie, jak wielki skarb trzyma w dłoniach, kiedy dotyka ciebie! Nawet w takiej chwili chciałby być tylko aptekarzem, a ciebie, pani, uczynić jakąś prowincjonalną aptekarzową! W tej chwili w oczach Aspai winien zapalić się błysk zrozumienia i zawstydzenia. Jak mogła nie dostrzec wcześniej takiej oczywistości?! – Nie chcę takiego losu! – wykrzyknie i natychmiast popadnie w przygnębienie. – Ale teraz przecież nie mogłabym odejść od Galiona... Sprawy zaszły za daleko. – Być może istnieje iluzja zdolna sprawić, że on raz na zawsze zniknie z twych oczu, o pani. Wystarczy, byś powiedziała, że tego właśnie pragniesz... – Pragnę – odpowie wtedy wyimaginowana Aspaja i zaraz doda: – Pragnę jednak nie tylko tego, abyś uwolnił mnie od Galiona. Dotąd oceniałam mężczyzn po pozorach, nie pojmując, że największymi z męskich zalet są rozum i spryt... Chciałabym kiedyś urodzić syna obdarzonego tymi cechami. Wcale nie musiałby być wysoki... – Jej oczy będą błyszczały coraz bardziej z każdym wypowiadanym słowem. – Pragnę spełnić twoje marzenie, pani – odpowie Tagero. – Pragnę przeprowadzić cię przez kolejne szczyty marzeń! – Och tak! – szepnie namiętnie Aspaja i stojąc przed nim, zacznie rozsznurowywać swój kaftan. – Tak, mój Tagero... Niech zniknie głupi Galion, bądź teraz już tylko ty! Potem mag z północy zasypiał, a całkiem naga Aspaja przychodziła do niego we śnie. Gdyby Tagero miał niezmącony pożądaniem umysł i choć cień podejrzeń, jak wielkie zamieszanie spowoduje jego skryty i nagły wyjazd, bardzo możliwe, że zawróciłby niezwłocznie do Katimy, przyznał się do wszystkiego, po czym przyjął karę przewidzianą dla drobnych oszustów, czyli chłostę i piętno wypalone na czole. Potem dalej mógłby wieść żywot wędrownego iluzjonisty, cieszącego gawiedź na jarmarkach. Piętno stanowiłoby poniekąd potwierdzenie jego kuglarskich umiejętności i w sumie jakoś dałoby się żyć. Przynajmniej nic gorszego by mu już nie groziło. Ludzie oznaczeni w ten sposób przez ramię sprawiedliwości dawali innym należytą przestrogę i świadectwo, a więc podlegali w Suminorze szczególnej ochronie

prawa. Nie wolno było się nad nimi dodatkowo znęcać ani ich prześladować. Byli skazańcy poniekąd mieli zapewniony chleb do końca życia. Mogli bowiem liczyć na jałmużnę i nocleg w każdej świątyni Reha, jeżeli wcześniej cały dzień spędzili pod jej bramą i opowiadali przechodzącym wiernym, jak sprawiedliwie i za co zostali pokarani, sławiąc przy tym królewskie miłosierdzie. Doprawdy, nawet tak nędzne i upokarzające życie było lepsze od losu wyjętego spod prawa czarownika, z którym byle chłystek robił, co chciał, zupełnie jak w czasach Rzezi Magów, kiedy to każdy kubek napoju i kęs jadła mogły być zatrute, a każdy nocleg groził poderżnięciem gardła lub strzaskaniem głowy. Wobec ściganych czarnoksiężników nie obowiązywały żadne reguły honorowej walki. Z obawy przed ich umiejętnościami magowie mordowani byli w sposób niezwykle podstępny i skryty. Żadne zaklęcia na dłuższą metę nie zapewniały im bezpieczeństwa. Do ponurej legendy przeszła śmierć jednego z arcymagów tamtej epoki, który nieopatrznie uznał, że może bezpiecznie zasnąć na łące w towarzystwie upośledzonego na umyśle pastuszka, a ten, domyśliwszy się jakoś, że ma do czynienia z „czarnym złym”, wrzucił śpiącemu mistrzowi do ust pająka, który przypadkiem okazał się jadowity. Prześladowania z okresu Rzezi Magów, kiedy to zabobonny strach przed czarami wzbudził powszechną nienawiść do ludzi je praktykujących, doprowadziły do tego, że wielu zaszczutych magów popadało w samobójcze szaleństwo. Jedni zwyczajnie dawali się złapać, inni się wieszali, jeszcze inni uciekali do Puszczy Upiorów i aby tam przetrwać, sami rzucali na siebie urok spotworniający. Teraz, wieki później, podobny los ciążył nad zaplątanym we własne sidła podrzędnym iluzjonistą z północy. Na razie jednak, zupełnie nieświadomy podążającej za nim niesławy, Tagero żwawo zmierzał na południe śladem Galiona i Aspai. Dogonił ich czwartego dnia około południa. Młody mag miał się na baczności i dość wcześnie wypatrzył samotnego jeźdźca. Wzmocnił iluzję osłaniającą powóz, po czym zjechał z drogi i przystanął na pobliskiej łące, czekając, aż tamten ich wyminie. Ślady kolein zatarte zostały kolejną iluzją, bardzo delikatną, tak aby wykrywające magię amulety nie zareagowały. Powinny zasygnalizować jedynie, że kilka godzin temu przechodził tędy jakiś

twór Onego. Każdy rozsądny wędrowiec w takim przypadku natychmiast przyśpieszał kroku. Mało kto w tych okolicach dysponował amuletem wykrywającym coś więcej niż podwyższony poziom mocy magicznej i pozwalającym odróżnić rzucone z premedytacją zaklęcie od wietrzejącej smugi mocy Onego. Tagero wszakże miał właśnie taki artefakt, a ponadto wiedział, czego szuka oraz gdzie powinien patrzeć. Skręcił dokładnie w tym samym miejscu co Galion i ruszył prosto na powóz, jawiący się z oddali jako bujna kępa wikliny. Mag z Bal spróbował jeszcze odstraszyć intruza, wywołując iluzję powstającej z burzanów południcy, ale Tagero rozwiał ją jednym pstryknięciem palców. Dla uciekinierów stało się jasne, że jeździec nie jest przypadkowym podróżnym i że szuka właśnie ich. Mógł być zwiadowcą na czele pościgu, należało więc natychmiast go zabić. Tu wszakże pojawił się pewien kłopot, gdyż zarówno Galion, jak i Tagero nie znali magii bojowej, której nauczania zakazano od czasów Rzezi Magów. Byli rezydenci kupca nie mieli pojęcia o ciskaniu piorunów kulistych czy wirów nicujących. Jednym słowem, efektowny pojedynek magów w starym stylu nie wchodził w grę. Raczej powinni załatwić sprawę jak mężczyźni, aczkolwiek nie należeli do wojowników wprawionych we władaniu bronią. Galion kupił sobie wprawdzie kuszę do polowań, ale teraz przygotować jej do strzału nie zdążył. Tagero miał długi kord, którego jednak nie wyjął, by nie denerwować drugiej strony. Tymczasem młodszy z magów gorączkowo zastanawiał się, co w tej sytuacji uczynić. Wreszcie w przebłysku natchnienia postanowił użyć nowego zaklęcia, które zaczął komponować po opuszczeniu Katimy. W celu zyskania większej mocy rozwiał iluzje osłaniające zaprzęg oraz ślady na drodze. Kiedy powóz, konie oraz stojący obok nich Galion stali się wyraźnie widoczni, Tagero pochopnie uznał, że tamten zdecydował się ujawnić i chce z nim mówić. Ruszył więc na spotkanie, zaniedbując podstawowe zasady ostrożności. Myślał tylko o tym, co powiedzieć, by zyskać zaufanie zbiegów. Galion jednak bezbłędnie wykorzystał sytuację i ułożył palce w obmyślony wcześniej znak oraz wyartykułował wibracje wzbudzające. Podziałało! Tagero poczuł, jakby w czoło wbito mu gwóźdź, który przebiwszy

czaszkę, momentalnie rozkrzewił się w środku, wnikając we wszystkie zakątki mózgu. Na wszelką obronę było już za późno. Czar tarczy odbijającej powinien zostać uaktywniony wcześniej, przynajmniej w stanie jałowym. Ogłuszony Tagero padł na kolana; tylko dlatego że Galion rzucił swój czar po raz pierwszy, zdołał zachować resztki świadomości i zrozumieć, co się z nim dzieje. A nade wszystko docenić wreszcie niewątpliwy talent prowincjonalnego aptekarza. Galion skomponował bowiem zaklęcie jednocześnie porażające wolę, gaszące świadomość i czyszczące pamięć zaatakowanego. Brak wprawy sprawił, że poszczególne składowe czaru nie były jeszcze dobrze zharmonizowane i blokowały się wzajemnie, jednak praktyczny eksperyment na żywym przeciwniku pozwolił szybko wnieść potrzebne poprawki i uczynić z Tagera coś na kształt żywego półtrupa, kierowanego wolą swego twórcy. Mag z północy, wijąc się w wysokiej trawie, zdał sobie sprawę, że traci władzę nad własnym umysłem, a nade wszystko nad pamięcią, którą Galion zamierzał całkowicie mu wymazać, szczególnie najświeższe wspomnienia, aby każdy, kto spotka błąkającego się bez celu Tagera, uznał go za ofiarę południcy. W tych stronach z pewnością brakowało wystarczająco biegłych kapłanów Reha lub Tępicieli, by postawić prawidłową diagnozę. „Nie, powstrzymaj się!” – chciał zawołać Tagero, ale jego słowa zabrzmiały jak niezrozumiały skrzek. Uznawszy, że przeciwnik został wystarczająco obezwładniony, Galion zdjął z niego urok i zaczął się przygotowywać do powtórnego rzucenia czaru, tym razem w udoskonalonej wersji. Tagero domyślał się tego, ale jedyne, co był w stanie zrobić, to obficie zwymiotować. Poza tym nie był zdolny do jakiekolwiek przeciwdziałania. Lada moment miał się stać banitą nieświadomym przestępstwa, za które jest ścigany, a być może też własnego imienia i ostatnich kilkunastu lat życia. – Ja go znam! – zawołała Aspaja, wychylając się z okna powozu. – To Tagero, mój sługa, zostaw go! Galion powstrzymał się więc od dobicia przeciwnika, najbardziej zdumiony faktem, że Aspaja mu rozkazuje, i to tonem nieznoszącym sprzeciwu. Dopiero potem zaintrygowało go znaczenie jej słów.

Owszem, teraz rozpoznał w Tagerze jednego z rezydentów domu Kadora, ale nigdy by nie przypuszczał, że ktoś taki służy dziewczynie. Ciekawe, w jaki sposób? Opuścił jednak ręce, odwrócił się i bez słowa zajął się końmi, podczas gdy Fija na polecenie swej pani podeszła z wodą do Tagera. Ten potrzebował paru minut, aby dojść do siebie, ale udawał półprzytomnego przez ponad kwadrans, aby całkowicie odzyskać jasność umysłu. Wiedział, że jego życie zależy od tego, czy zdoła przekonująco odpowiedzieć na pytania, które zaraz padną. – Zawdzięczacie mi wiele... – zdecydował się zacząć pierwszy. – Gdyby nie ja, wasz nędzny spisek zostałby wykryty, zanim się zaczął. Ta stara krowa – wskazał na Fiję – stała jak głupia pod waszymi drzwiami i czekała, aż ktoś was przydybie. Tylko dzięki moim iluzjom nie rzucała się w oczy. – To prawda... – Aspaja zmarszczyła brwi. – Kiedy wychodziłam, ty wciąż miałaś w rękach mój kaftan, chociaż wcześniej kazałam ci go odnieść. – Pomyślałam, że to nieprzystojne, abyś, pani, wychodząc, nie miała go na sobie... – broniła się nieporadnie piastunka. – Miałaś być w mojej komnacie i udawać, że ja też tam jestem. To ci nakazałam! – Aspaja podniosła głos. – Dobrze wiesz, że nikt w domu mojego ojca nie ośmieliłby się podnieść na mnie oczu, choćbym nawet szła całkiem naga. A ty warowałaś jak głupia z tym łachem w rękach?! Wystawiałaś mnie jak pies lisa w norze! – Rozgniewana podeszła do Fii i wymierzyła starej kobiecie siarczysty policzek. Piastunka wybuchła płaczem i padła na kolana. – Tak, panienko – przyznała się. – Chciałam powstrzymać ten szalony kaprys. – Ośmielasz się nazywać wolę swojej pani kaprysem?! – Aspaja znowu ją uderzyła. – Podła niewolnico! Powinnam cię teraz tutaj zostawić! Galion przerwał pojenie koni i patrzył na swoją kochankę, nie poznając jej. W istocie poznawał ją właśnie teraz, ale nie przyjmował tego do wiadomości. – Jeśli nie pragniesz, pani, jej śmierci, nie powinnaś tej kobiety porzucać, bo prędzej czy później ją znajdą i ujawni się, dokąd zmierzamy – wtrącił Tagero, zadowolony, że za sprawą udanego

wybiegu w centrum uwagi znalazła się Fija. Aspaja jednak nie dała się tak łatwo zwieść. – Skoro wiedziałeś o nas wszystko, czemu nie doniosłeś mojemu ojcu? – Wiem wiele, o pani. – Tagero znacząco spojrzał na Galiona. – Znam tajemnice wypowiedziane i zapisane... Aluzja była oczywista. Aspaja pojęła, że Tagero odkrył, jak przekreśliła wymarzoną karierę młodego maga. Dziewczyna poczerwieniała, zagryzła wargi i obróciła się plecami do Galiona, by kochanek nie zobaczył zmieszania na jej twarzy. – Wszakże ci, których wybrałem, aby ofiarować im swe usługi, mogą liczyć na moją bezgraniczną lojalność – dokończył myśl Tagero. – Dlaczego ja? – chciała wiedzieć Aspaja. – A nie mój ojciec? – Twój ojciec, o pani, ma bardzo wiele sług, ty zaś, pani, jak się przekonałem, nie masz żadnego... – Nieprawda! – wybuchła oburzona Fija. – Kocham moją panienkę i nie chcę, aby spotkało ją coś złego. Dlatego tam wtedy... – Dość! – Aspaja zdała sobie sprawę, że Fija też może powiedzieć Galionowi, jak to naprawdę było z listem Kadora. – Jestem już panią, nie panienką, i tak się masz do mnie zwracać. – Tak, pani... – Fija pochyliła głowę, nie wstając z klęczek. – Następnej zdrady nigdy ci nie wybaczę, zrozumiałaś? – Tak, pani. Aspaja skończyła z Fiją i znów zwróciła się do Tagera. – Dlaczego ja? – powtórzyła. – Jeden spośród stu sług wielkiego pana nigdy nie będzie się cieszyć taką hojnością i łaską jak jedyny wierny sługa swojej pani. Poza tym po najdłuższym życiu twego znakomitego ojca tyś, pani, jest jedyną dziedziczką. – Wcale nie jedyną – żachnęła się Aspaja. Jednak Tagero miał rację. Tak się złożyło, że to ona była najstarszym prawowitym dzieckiem swego ojca. Starsi bracia Aspai pomarli w dzieciństwie. Czcigodny Kador spłodził wprawdzie jeszcze innych synów, ale pochodzili oni ze związków z konkubinami, zatem prawo do dziedziczenia miał w pierwszej kolejności wnuk, którego urodzi Aspaja lub jedna z jej dwu młodszych sióstr przyrodnich. Im jednak brakowało jeszcze wielu lat, zanim będą zdolne rodzić.

Z jakiegoś powodu jednak ostatnie słowa Tagera nie spodobały się kupieckiej córce. – Zatem postawiłeś na mnie jak na klacz rozpłodową – sarknęła. – Patrzę dalej w przyszłość niż inni – zaczął tłumaczyć się Tagero. – Najwyższy z bogów może przywołać do siebie twego czcigodnego ojca znacznie szybciej niż ciebie, pani. Takie są prawa natury. Gdybym wystąpił przeciw tobie, o pani, łaska twego ojca mogłaby zostać szybko zastąpiona twoim gniewem. – To prawda, odpłaciłabym za taką zdradę – przyznała Aspaja, ukrywając głęboko w duszy niechęć do kolejnego człowieka, dla którego ona i jej los stały się tylko korzystną długoterminową inwestycją. – Czy to znaczy, że on jedzie z nami? – Galion dopiero teraz zabrał głos. – Och, kochany! – Aspaja rozkwitła całym bukietem uśmiechów. – Przecież potrzebujemy woźnicy, a ty naprawdę powinieneś odpocząć! – Zarzuciła mu ręce na szyję. – Prawda... – westchnął głęboko. Czujność zachowywana przez ostatnie dni i noce rzeczywiście dała się Galionowi we znaki. Dokładać do tego kłótnię z apodyktyczną kochanką? To byłoby już naprawdę ponad jego siły. – Jednak nie ufam temu człowiekowi! – stwierdził dla zasady. – Gdyby nie ja, pościg schwytałby was już pierwszego dnia – odparł Tagero. – Na szczęście wysłałem ich do Kardy i zanim się spostrzegli, wy byliście już daleko. Ja też spaliłem za sobą mosty, wyruszając za wami. – Lepiej byłoby nam mieć zaufanego człowieka w Katimie – mruknął Galion. – Cieszy mnie, że tak szybko stałem się zaufanym człowiekiem – wyszczerzył się Tagero i dodał usłużnie: – Możesz, panie, teraz wypocząć. Ja będę trzymał iluzje maskujące nasz kondukt... Galion zamrugał. Dlaczego Tagero użył słowa „kondukt”? Przecież nie wieźli ze sobą nikogo martwego. Chyba że któreś z nich było już martwe... Skąd wzięła się taka dziwna myśl? Dopiero dużo później młody mistrz magii z Bal stwierdził, że zaklęcie przejęcia woli, które w ostatnich dniach skomponował, może też tak przestroić umysł człowieka, by przeczuwał rzeczy przyszłe...

Na razie jednak ruszyli w dalszą drogę. Aby nadrobić stracony czas, zaprzęgli świeże konie. Powoził Tagero i on też kontrolował iluzję, osłaniając powóz oraz cztery luzaki biegnące za nim. Obok maga siedziała Fija, wciąż zapuchnięta od płaczu, i nie odzywała się ani słowem do człowieka, który ją wydał, żeby przypodobać się Aspai. Galion miał odpoczywać, lecz sądząc po odgłosach dobiegających z wnętrza powozu, on i Aspaja nie rozumieli bynajmniej odpoczynku jako głębokiego snu. Kupiecka córka nie krępowała się obecnością swojej służby. Chwilę później na dach pojazdu bezceremonialnie wyrzucony został prychający gniewnie Kasino. Fija wzięła drzewołaza na kolana i wtuliła twarz w jego futro. * * * Tydzień później dotarli do Deremy. Ostatnie dwa dni trzymali się z dala od bitych dróg, na których w każdej chwili mógł pokazać się oddział stacjonującej w tym mieście sławnej lekkiej jazdy. Ojciec Aspai miał dość wpływów, by spowodować rozesłanie po okolicy liczniejszych niż zwykle patroli. Poza tym deremska jazda nieustannie ćwiczyła szarże i pochody, a więc na dodatek zbiegowie całkiem przypadkiem mogliby się znaleźć w środku jakichś manewrów. Od czasu przyłączenia do Suminoru Pogranicza Piryjskiego oraz ujścia Rzeki Krzemiennej jako nowych prowincji miasto Derema znalazło się dokładnie w strategicznym środku państwa i stacjonująca tutaj jazda potrafiła w tym samym czasie, czyli w pięć dni, dotrzeć nad każdą z zagrożonych granic. Ponadto obecnie panujący król Redren III uważał za stratę czasu zawieranie traktatów pokojowych na od trzech do pięciu lat, bowiem, jak uczyła historia Międzykontynentu, mniej więcej tyle trwały wszystkie okresy pokoju, wymuszone nie dyplomacją, lecz wyczerpaniem przeciwników, stale dążących do dominacji na międzykontynentalnym przesmyku lądu. W rezultacie Suminor formalnie znajdował się w stanie nieustannej wojny ze wszystkimi sąsiadami i nigdy nie wiedziano, kiedy i gdzie deremczycy będą potrzebni. Wojska zgromadzone w Deremie ćwiczyły więc nieustannie, zawsze gotowe do wymarszu. Większość mieszkańców tego miasta stanowiły rodziny wojskowe, w tym całe dynastie wojowników

szczycących się nieustanną służbą monarchom z Katimy od siedmiu i więcej pokoleń. Rozsądek nakazywał ominąć Deremę jak najszerszym łukiem, ale podczas podróży ujawniły się niedostatki bagażu i Aspaja uparła się, aby zrobić dodatkowe zakupy. Panna istotnie potrzebowała ciepłych sukni, solidnych butów, a także z pół beli surowego sukna na przyszłe potrzeby, zatem Galion nie oponował. On sam uznał też, że jego kochanka potrzebuje kilku podstawowych amuletów, niezbędnych, by unikać stworów Onego, o czym wcześniej w pośpiechu nie pomyśleli. Tak więc osłonięci podwojoną iluzją zbliżyli się do miasta na odległość godziny drogi, po czym Fija pojechała tam sama konno. Szczęśliwie uczyła się tego kiedyś za młodu i teraz przypomniała sobie swoje jeździeckie umiejętności, które okazały się wystarczające. W mieście kawalerzystów kobieta w siodle, nawet już posunięta w latach, nie budziła żadnego szczególnego zainteresowania. Piastunka wróciła po połowie dnia z zakupami dla Aspai oraz wiadomością, którą przekazała swej pani zdala od uszu obu mężczyzn. – Jedziemy z wywołańcami. – Starając się ukryć zdenerwowanie, zerkała chyłkiem na Galiona i Tagera, by upewnić się, że jej nie słyszą. – Widziałam przybite na katowskim słupie na rynku listy pościgowe za nami. – Jak to za nami?! – syknęła Aspaja. – Za mną też? – Za Galionem i Tagerem – uściśliła piastunka. – Ciebie, pani, uważają za ofiarę magicznego uwiedzenia przez Galiona. Tagero oskarżony jest o czarnoksięski spisek na życie króla. Każdy, kto go spotka, ma prawo go zabić w jakikolwiek sposób. – Jesteś pewna, że chodzi o nich? – zdziwiła się Aspaja. – Tagero w spisku? – Wymieniono wprost imiona ich obu, pani. Są też dobre opisy twarzy i postaci. To na pewno oni. – Ale ja jestem bezpieczna? – upewniła się dziewczyna. – Tak, dopóki uchodzisz za ofiarę porwania. Jeśli jednak się wyda, że ty, pani, wszystko obmyśliłaś... – Nie wyda się! – ucięła stanowczo Aspaja. – Im nikt nie uwierzy, gdy spróbują mnie oczernić. Tylko twoje świadectwo się liczy. Zatem nie wyda się, prawda? – zapytała z naciskiem.

– Nie wyda, pani – powtórzyła głucho Fija. – Jednak im szybciej oddalisz tych ludzi od siebie, tym lepiej. Wracajmy do Katimy, póki jeszcze nie jest za późno. – Jeszcze nie zobaczyłam Rohirry! – odpowiedziała nadąsana Aspaja. – Galion miał mi ją pokazać i pokaże. Nigdzie nie wracamy. Poza tym kiedy ciebie nie było, obiecałam mu, że zostanę jego żoną... Weźmiemy ślub w pierwszej napotkanej kaplicy Reha. To będzie takie urocze! – Pani, to nierozważne! – Powinnaś się cieszyć wraz ze mną – burknęła zirytowana dziewczyna. – Zapomniałaś o jednej ważnej rzeczy, pani. – Niby o czym? – W świątyniach Reha nie wolno używać magii. Jest tam mnóstwo artefaktów wykrywających nałożone na wiernych zaklęcia i uroki. Zauroczeni ludzie nie mogą brać udziału w świętych obrzędach, muszą się wpierw oczyścić z wszelkiej magii, zwłaszcza przed ślubem. – I co z tego? Przecież mnie nikt nie przeklął. – No właśnie, pani. Jeżeli weźmiesz ślub w przybytku Pana Gwiazd, dasz tym dowód, że nie zostałaś przez nikogo magicznie zniewolona, że była to twoja własna decyzja i że jesteś rozmyślną wspólniczką Galiona i Tagera – wyszeptała gorączkowo Fija. – Kiedy się to ujawni, zostaniesz wyjęta spod prawa, stracisz dziedzictwo, majątek... wszystko. – Ale ja muszę wziąć ten ślub! – uparła się Aspaja. – Jeżeli go weźmiesz, nie będziesz już miała dokąd wracać. Staniesz się banitką, której przeznaczeniem jest prędzej czy później skończyć na szubienicy. A wcześniej być może nie unikniesz tortur. – Ale Galion tego ode mnie chce! On już zaczął coś podejrzewać. Dziś zapytał mnie, czy jestem naprawdę po jego stronie. Odrzekłam mu, że na śmierć i życie, więc on spytał, czy zostanę jego żoną. Ja nie miałam innego wyjścia, więc zgodziłam się... – Zepchnęłaś go w przepaść, a teraz, kiedy on spada, chcesz się jeszcze do niego uwiązać? – zapytała z przekąsem piastunka. Aspaja nie skarciła jej za zuchwałość, choć zrobiłaby to z wielką ochotą. Tylko gniewnie zacięła usta i długo nic nie mówiła. – Chcę zobaczyć Rohirrę i potwory! – rzekła w końcu z głuchą

zawziętością w głosie. – Nie cofnę się w pół drogi, nie stchórzę i się nie ośmieszę. A jeśli Galionowi odmówię, on ze mną zerwie i odeśle mnie, czuję to. Zostanę więc panią aptekarzową! – Twoja wola, pani... – Fija pochyliła przed nią głowę tak nisko, jakby ją kładła na katowski pieniek. – Wymyślę coś! – stwierdziła z determinacją Aspaja.

11 ODDAJ JĄ!

Następne dni i noce upłynęły podobnie. Droga nie dłużyła się im. Szli, rozmawiali, a gdy w oczach obojga zapalały się te same rozmigotane iskierki, znikali z gościńca, aby na kilka godzin zaszyć się w jakimś przytulnym zakątku i do upojenia nasycić sobą. Wreszcie do miasta zostały im tylko dwa dni wędrówki. Słońce stało w zenicie, przypiekając solidnie, kiedy Hanti skończyła właśnie opowiadać mu jakąś historię. Roześmiał się i zapytał: – Słuchaj, czy wy wszystkie jesteście takie same? – Zależy gdzie... – odparła szybko. Ksin zamrugał gwałtownie. – Ja myślałem o strachu, to znaczy... o odwadze. – Całkiem się zaplątał. – No, czy wszystkie kobiety tak szybko jak ty przestają się bać? – wykrztusił wreszcie. – Chodzi ci o tego mokrego przyjemniaczka, wtedy? – Uhm. Zamyśliła się. – Raczej nie. Niejedna z tych, które uszłyby z życiem, ze strachu przed wodą na długo przestałaby się myć – rzekła i mrugnęła filuternie. – Więc ty jesteś inna od wszystkich? – To z przyzwyczajenia. W Amizar kazali mi niekiedy oddawać się takim, przy których tamten wymoczek wyglądał jeszcze całkiem świeżo. A ty, skoro już zaczęliśmy o tym mówić, co zrobiłbyś ze mną, gdybyś po Przemianie nie potrafił się opanować? – Zapewne spróbowałbym tego i owego... – A co byłoby pierwsze? – Popatrzyła na niego zalotnie. – Mózg – palnął bez wahania. – Koty zawsze zaczynają od łba.

Speszyła się i jemu też zrobiło się głupio – to nie był temat do żartów, przynajmniej nie teraz. Pogawędka urwała się, a upał, od którego aż falowało powietrze, rozproszył ich myśli i nie zachęcał do dalszego suszenia gardeł i języków. Wlekli się więc noga za nogą, wypatrując cienia, najlepiej w pobliżu jakiegoś źródełka. Zbliżali się do miejsca, gdzie droga wchodziła pomiędzy dwa ciągnące się po horyzont łany złotego zboża. Wiatru nie było, lecz pylisty kurz i tak kłębił się przy każdym kolejnym kroku. Ksin stanął nagle. – Zaczekaj! – Położył dłoń na ramieniu dziewczyny. – Hę? – Spojrzała pytająco, ocierając pot z czoła. – Jest tu! – Co takiego? – Południca. – Gdzie? – Tam, na skraju pola, z prawej. Zaczaiła się w zbożu. – Skąd ty...? Ach, prawda, zapomniałam. To co robimy? – Nic trudnego... – Podniósł z gościńca solidny kamień. – Nie patrz w tamtą stronę – ostrzegł. – Najlepiej spójrz pod nogi. Zamierzył się i rzucił z rozmachem. Wrzask, jaki Hanti usłyszała za moment, poraził ją do szpiku kości swoją upiorną wibracją. Pociemniało jej w oczach i przewróciłaby się, gdyby nie ramię Ksina. – Uciekła, droga wolna – powiedział. Weszli w pszeniczny wąwóz i przebyli tędy kawałek drogi. Morze złocistych kłosów trwało tu dookoła sztywne i nieporuszone, a w martwej ciszy rozlegał się tylko szelest ich kroków i szmer przyśpieszonych oddechów. Wszędzie tylko białożółte, oślepiające światło, smak pyłu w wyschniętych ustach i piekący pot. Było gorąco, coraz goręcej... Ksin zaklął półgłosem. – Co?! – Niedobrze. Wraca. – Chwycił drugi kamień. – Och... – Spokojnie, jest daleko, ale lezie za nami. Szybko urwij pas płótna! – Już... już... – Ręce jej za bardzo drżały, więc zrobił to sam

i zawiązał swej towarzyszce oczy. – P... po co to? – Rozjuszyłem ją i jeśli teraz na nią spojrzysz, to stracisz nie tylko rozum, ale możliwe, że umrzesz z przerażenia. Prowadził Hanti jak małe, bezradne dziecko. – Ksin! – załkała rozpaczliwie. – COŚ mnie dotyka! N-na pleca-ach! Odwrócił głowę. Słup falującego od upału powietrza przybrał zarys postaci. – A niech to! Stoi na drodze. Czujesz na sobie jej wzrok... Ale się wściekła! – Zasłonił dziewczynę własnym ciałem. – Lepiej? – Tak. Czy daleko jeszcze? – Nie widać końca tego przeklętego zboża. To pewnie królewska ziemia. – A ona? – Bliżej, ale trzyma się z tyłu. Nie dorzucę tam, za daleko. – Falująca sylwetka wniknęła w zboże. – Znów się schowała! – Znaczy, ona boi się nas? Nie odpowiedział. Milczenie się przeciągało. – Weź się w garść! – Cz-czemu? – Szczęknęła zębami. – Jest druga... – liij! – Hanti! Dziewczyno! Słyszysz, co do ciebie mówię?! – Potrząsnął nią z całej siły, mocno ściskając za ramię. Nie pomogło. Południca już wnikała w jej umysł. – Mateńkooo! – zaskamlała przeciągle. Uderzył ją w twarz. – Hanti! Hanti! – Sam zaczął już tracić głowę. – Ksin! Gdzie ty?! – Omal nie zerwała opaski z oczu. – Tu jestem! Rzuciła mu się na szyję, prawie go dusząc. Wziął ją na ręce i pobiegł. Kamień wypadł mu z dłoni. Miał zamiar powiedzieć, że jeśli zostawi ją na moment samą, to za nic nie wolno jej ruszyć się z miejsca i otwierać oczu. Czuł bowiem oprócz dwóch Obecności jeszcze trzecią – słabą, lecz narastającą. Jednak gdy paznokcie Hanti przebiły koszulę i z całą mocą wpiły się w jego ciało, zrozumiał, że żadna siła nie oderwie jej od niego, więc teraz już pędził jak szalony, widząc w tym ich jedyną szansę

na ocalenie. Był bezbronny wobec połączonej woli trzech potwornych nadistot. Sam mógłby im łatwo uciec, ale musiałby porzucić Hanti. One chyba właśnie na to liczyły... Napór mocy południc potężniał z każdą chwilą, pot zalewał mu oczy, zaczęły omdlewać ręce. Pierwszy raz w życiu czuł tak obezwładniające zmęczenie. Obłęd nadciągał z otchłani podświadomości. Uczucia i myśli znikały niczym gaszone świece... – Oddaj ją, oddaj, oddaj... – wwiercało się w umysł Ksina. Odpowiedzią było tylko biec, biec, biec... Wytrzymać, dojść, dopaść. Widział już koniec pola, ale jego świadomość kotołaka zamierała, jakby zgniatana żelaznym młotem. – Już! Słabnie. Jakaż ulga! Poczucie Obecności ustało. Padł na kolana. – Hanti! – Myślał tylko o niej. Była nieprzytomna. – Jeśli... – Lodowata igła strachu ukłuła go prosto w serce. – Hanti, najdroższa... – Głaskał ją, szarpał, całował. Nareszcie otworzyła oczy. – Ksin... czy my żyjemy? Fala ogromnej ulgi zabrała mu resztkę sił. Padł na nią, szlochając jak dziecko. Południce uderzyły jedynie w niego, ale gdyby choć na moment skupiły się na Hanti, nic nie pomogłaby opaska na oczach – jej jestestwo nieodwracalnie rozpadłoby się jak domek z kart. Mieli wiele szczęścia. Minęło sporo czasu, zanim się pozbierali, ale dalej szli niczym skazańcy odwiązani od pręgierza. – Nie myślałam, że mogą być groźne nawet dla ciebie – odezwała się cicho dziewczyna. – Jedna jeszcze nie, ale kilka... One czerpią swą siłę ze słońca, ja z księżyca. Widzisz różnicę? – Tak... Dalszy marsz męczył ich coraz bardziej. Krótkie postoje w niczym nie pomagały. Nie dotrwali do wieczora i na nocleg zatrzymali się wcześniej niż zwykle. Pierwszy raz tak szybko ogarnęła ich senność. Nie próbowali z nią walczyć i dopiero rankiem, błądząc w półśnie dłonią pod spódniczką dziewczyny, Ksin przypomniał sobie, iż mają niejakie zaległości.

Hanti myślała podobnie... * * * Tego dnia ujrzeli odległe zabudowania Katimy. Siedzieli w cieniu niewysokiej skałki, dojadając ostatnie zapasy. – Ksin... – Hanti przełknęła kęs chleba. – Słucham. – Sięgnął po bukłak z wodą. – Tam... rozstaniemy się, tak? – Miałaś taki zamiar. – Tak, wiem, jestem tylko dziewką na sprzedaż. Nie warto się mną przejmować... – Zwiesiła głowę. – Co ty, Hanti? – I nic innego nie umiem robić. Zostawisz mnie! A ja... ja... – Jej głos się załamał. – No, powiedz – zachęcił ją łagodnie. – Ja... chcę być... z tobą! Porwał ją w ramiona i przytulił mocno. – Ja z tobą też. – Naprawdę? – Nie namawiałem cię, bo wiedziałem, że się mnie boisz. – To bez znaczenia! Trzy razy, gdyby nie ty... Moje życie należy do ciebie. – Popatrzyła mu w oczy. – Przecież ja nawet nie jestem człowiekiem... – Nie przesadzaj, jesteś na pewno bardziej ludzki niż całe to pełnej krwi bydło, jakie przez cztery lata właziło na mnie w dzień i w nocy! – No właśnie, a co będzie, jeżeli zostanę rozpoznany? Pomyślałaś, co stanie się z tobą? Prawo Czystości ludzkiego rodzaju chyba jeszcze jest przestrzegane? – Nie zawsze. To w końcu chcesz, abym była? – Tak. – Więc słuchaj. Musisz po prostu uważać. Paznokcie zaraz ci przytnę i nie będzie widać, że są zakrzywione. Pozostaje tylko ich kształt, ale takie wąskie zdarzają się czasem i u zwykłych ludzi. Na wszelki wypadek, przy obcych, lekko zaciskaj pięści – w razie gdyby gapili się na twoje dłonie. Unikaj patrzenia im w oczy, ale bez przesady i pamiętaj, że kiedy się wściekasz, to twoje źrenice stają się prawie pionowe. I wreszcie, gdy będziesz chodzić, staraj się robić jak

najwięcej hałasu. Nawet mnie doprowadza czasem do szału twoje bezszelestne stąpanie. – To wszystko? – Nie. – Cóż jeszcze? – Mam być twoją prawdziwą kobietą, nie dziewką? – No, tak. – To będzie cię trochę kosztowało... Popatrzył na nią zaskoczony. – A co myślałeś? Kupisz mi wreszcie przyzwoitą suknię. Zawsze marzyłam o takiej długiej, błękitnej, w szmaragdowe wzorki. Parsknął śmiechem i od razu zakrztusił się kawałkiem wędzonki. Grzmotnęła go w plecy. Odetchnął. – Będzie, jak pragniesz. – Otarł załzawione oczy. – Dziękuję, a teraz dawaj łapy! – Wyciągnęła nożyczki. Dwie godziny później weszli do pierwszej napotkanej na przedmieściach Katimy gospody i wynajęli tam pokój. Nie pozostali w nim jednak długo, bo zaledwie Ksin zdołał zdjąć z siebie podróżną sakwę, Hanti zaraz wyciągnęła go na zakupy. Włóczyli się między straganami w skłębionym ludzkim mrowisku, a kotołak co rusz wdawał się w spory z przekupkami. Doskonale bawił się przy tym, ćwicząc umiejętności, których nabył niegdyś dzięki Starej Kobiecie. Szło mu całkiem nieźle, toteż kiedy nadeszła pora, aby zapłacić za trzy nowe sukienki dla Hanti, która zupełnie nie mogła się zdecydować na jedną, wytargował nawet całkiem rozsądną cenę. Hanti przebrała się natychmiast, żywiołowo wyrażając zachwyt. Jedynie kocie wyczucie równowagi Ksina ocaliło ich przed kąpielą w wielkiej kałuży, gdy dziewczyna z dzikim okrzykiem uwiesiła się na nim. Kiedy wracali, Hanti puściła luźno szczelnie okrywający ją do tej pory płaszcz i zacisnąwszy drobne palce na ramieniu Ksina, szła dumnie u jego boku, z powagą spoglądając na inne kobiety. W drodze powrotnej przyczepił się do nich jakiś wędrowny handlarz talizmanami, proponując kupno pewnego, ponoć bardzo skutecznego, amuletu przeciwko kotołakom. Ksin nie zawahał się ani chwili, kupił, podziękował uprzejmie, po czym pomaszerował dalej, ciągnąc za sobą

półprzytomną ze śmiechu dziewczynę. Przekupień długo jeszcze gapił się za nimi, niczego nie rozumiejąc, a Hanti, chichocząc bez przerwy, zaraziła swą wesołością również i Ksina. Kiedy stanęli oboje w drzwiach gospody, zanosząc się śmiechem, wzbudzili powszechne zainteresowanie obecnych. Nikt jednak nie rozpoznał odmieńców w parze wesołych, pijanych szczęściem kochanków.

12 SAMOZWAŃCZY TĘPICIEL

Nazajutrz po przybyciu do Katimy, zostawiwszy dziewczynie kilka srebrnych monet na kupno żywności, Ksin wybrał się szukać pracy. Wprawdzie tego, co miał, mogło wystarczyć im jeszcze na długo, lecz on chciał jak najszybciej upodobnić się do zwykłego, spokojnego mieszkańca Katimy. Spotkali się dopiero późnym popołudniem. Hanti czekała na niego z obiadem, a Ksin z tajemniczą miną położył na stole pękaty mieszek z pieniędzmi. – Jak na początek, powiodło mi się niezgorzej. Sięgnęła po sakiewkę i odwiązała rzemyk. – Złoto? – Popatrzyła zdumiona. – Tak. Trzydzieści sztuk. – Aż tyle! Ale za co? Jak...? – Zaraz się dowiesz, tylko daj coś zjeść – poprosił. Nalała polewkę do misy i postawiła przed nim, a sama usiadła naprzeciw, opierając brodę na dłoniach. Przyglądała mu się w skupieniu. Skosztował. – Dobre! – zawołał. – Sama gotowałaś? – Uhm. – Całkiem nieźle jak na... – zawiesił głos – początkującą żonę – zakończył uprzejmie. Zarumieniła się jak podlotek. – Co ja widzę? – Roześmiał się. – Ty i zmieszanie? – No bo, bo... Och, Ksin! – Zerwała się i przypadła do niego. – Myślałam, że żaden mężczyzna nigdy tak do mnie nie powie! Odłożył łyżkę. – Ech, ty moja zwariowana... – Potargał jej włosy. – No przestań,

bo co stanie się z moją koszulą? – Upiorę – chlipnęła. Wstał, podniósł ją i pocałował. Przywarła do niego i trwali tak przez długą chwilę. Wreszcie znowu mógł zabrać się do jedzenia. A ona na niego patrzyła i jej oczy lśniły. – Miałem ci opowiedzieć... – przypomniał. – Zatem to było tak: chodziłem po mieście i dokładnie, jak kazałaś, potykałem się co trochę o bruk na ulicy. Pytałem, szukałem – nigdzie nic ciekawego, a to, na co niektórzy mnie namawiali, mogłoby w przyszłości skończyć się źle, albo i jeszcze gorzej. Nagle poczułem Obecność; mówiłem ci już, jakie to jest uczucie. Zgłupiałem całkiem, bo byłem przecież w środku miasta, i dopiero po jakimś czasie połapałem się, skąd dobiega do mnie ten zew. To z jednego z najzwyklejszych domów, a raczej z jego podziemia. Wszedłem do środka i od razu wiedziałem – w piwnicy wykluł się bazyliszek. Gospodarz początkowo zapierał się i łgał w żywe oczy. – Nie dziwię się – wtrąciła Hanti. – Słyszałam, że bazyliszki nie powstają z niczego. On naprawdę musiał zrobić coś bardzo podłego. – Właśnie, a teraz wolał raczej z nim mieszkać, niż aby rzecz się wydała. Jednak dogadaliśmy się w końcu. On przyniósł pieniądze, a ja poszedłem na dół i... – I co? – Jej głos zadrżał z emocji. – Nic. Ukręciłem bazyliszkowi łeb. Nie był to duży kłopot. Zarobiłem tyle, co zakonny Tępiciel, a tamten przed nikim nie musiał się z niczego tłumaczyć. Pożegnał mnie bardzo rad. – Łotr! – To prawda, lecz jeśli nie zmieni swojego życia, to znowu wskrzesi potworka. Powiedziałem mu o tym. – Może stanie się inny... – rzekła zamyślona Hanti. Ksin odsunął pustą miskę i popatrzył na nią. – I tak znalazłem zawód dla siebie – stwierdził. – Ale teraz mam chęć na nieco słodyczy... – Och! Prawda, zapomniałam, zaraz kupię, wybacz! – Ruszyła w stronę drzwi, lecz zatrzymał ją. – Ależ nie! – Otoczył dziewczynę ramionami. – To ty będziesz moim deserem i na tym oto talerzu – dodał, wskazując na łoże.

13 WŁADCZYNI DEMONÓW

– Tagero! – Tak, moja pani? – Mag zerwał się i stanął przy swoim ognisku. Rozpalał je zawsze na uboczu, by nie przeszkadzać kochankom. Podobnie zresztą jak Fija, która z kolei nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Tylko Kasino dotrzymywał piastunce towarzystwa przy jej ogniu. – Czy jesteś moim wiernym sługą? – zapytała Aspaja. – Jakże możesz w to wątpić, o pani?! Dziewczyna zwlekała jeszcze chwilę z ujawnieniem swego zamiaru. Błądziła wzrokiem po stepie, tam, gdzie Galion odszedł, by zapolować. Upewniała się, że kochanek nie wraca i nie widzi, że ona rozmawia z Tagerem. – Wiesz, że chcę, by Galion został moim mężem? – Cieszę się twoim szczęściem, pani – zapewnił ją gorliwie Tagero. – Ale wiesz pewnie i o tym, że jeśli wyjdę za mąż za ściganego przestępcę, to mogę łatwo być uznana za jego wspólniczkę? – Galion jest przestępcą? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Porwanie oblubienicy to stary i na poły zapomniany zwyczaj, ale jeszcze nie zbrodnia. – Przestępstwem jest zniewolenie kobiety za pomocą magii. O to Galiona podejrzewają. Mój ojciec i władze sądzą, że on mnie zauroczył. Fija widziała w Deremie list pościgowy za nim. – A za mną? – zaniepokoił się Tagero. – Nie zauważyła takiego. – Aspaja skłamała bez mrugnięcia okiem. – Chcę jednak, abyś rozważył co innego. – Co takiego, pani? – Jeśli ja zostanę wydziedziczona, ty stracisz swoją nagrodę. – Tak być może – zgodził się Tagero po krótkim namyśle

i spochmurniał. – Dlatego powinieneś mi wyświadczyć przysługę, która leży w twoim interesie. – Aspaja przeszła do rzeczy. – Słucham cię, pani. – Ty zajmiesz się przygotowaniami do mojego ślubu i zrobisz wszystko tak, aby ten ślub nie był ważny, ale aby Galion niczego nie zauważył. Oczy Tagera rozbłysły. – Podziwiam twoją mądrość, pani! – Masz tutaj pieniądze. – Podała mu ciężką sakiewkę. – I zgódź za nie kogoś, kto zdoła zachować się jak prawdziwy kapłan, ale nie ma prawa udzielać ślubów. Znajdź w Irimie jakiegoś aktora. – Przy każdej świątyni Reha jest dość biednych akolitów, którzy chętnie przyjmą jałmużnę w zamian za dyskretną przysługę – odparł spokojnie Tagero. – Jednak widzę drobną trudność, pani. Zgodnie z obyczajem to pan młody układa się z kapłanami. – Galion nie będzie miał na to czasu. – Aspaja miała już gotową odpowiedź na te wątpliwości. – Będzie wtedy przymierzać swój ślubny strój, który zaraz zaczniemy mu szyć. Przecież nie mogę wyjść za mąż za oberwańca w brudnych podróżnych łachach. To wielkie zdarzenie i nic nie powinno go zepsuć. – Uczynię wszystko po twojej myśli, pani! – Jeśli nie zawiedziesz, twoja nagroda będzie dwukrotna. – Dziękuję, pani. I, proszę, pozwól mi jeszcze odważyć się na pewną niewielką śmiałość... Powiedział to takim tonem, że ona wcale nie zamierzała mu na to pozwolić. – Czego jeszcze chcesz? – zapytała, nadając głosowi twardsze brzmienie. – Porozmawiać z tobą otwarcie. – Z Tagera nagle wyparowała cała usłużność. – Wiem, że Galion jest dla ciebie tylko zabawką i niczym więcej. Gdy przestanie cię bawić, prędko się tym głupcem znudzisz. – Nie twoja sprawa! – ucięła i zrobiła pół obrotu, by odejść. Tagero chwycił ją za rękę i stanowczo odwrócił z powrotem ku sobie. – Jak śmiesz! – Chciała uderzyć go w twarz, ale się powstrzymała. Poprzestała jedynie na spojrzeniu pełnym wzgardy i wyższości. – Prędzej czy później zapragniesz prawdziwego mężczyzny –

wyszeptał Tagero rozedrganym z namiętności głosem. – Myślisz, że ty nim jesteś?! – parsknęła mu w twarz z takim politowaniem, że aż się cofnął, puszczając jej rękę. – Ja nie jestem zaślepionym durniem w rękach kapryśnej dziewki! – odparował, czerwieniejąc z gniewu. Aspaja zmilczała tę obelgę, tylko popatrzyła mu w oczy wzrokiem tak pełnym szyderstwa, że Tagero dla odmiany zbladł. Nagle zaświtała mu myśl, że ona i przed nim coś ukrywa. Stracił pewność siebie, a co gorsza, nie zdołał tego ukryć. Aspaja zaś wiedziała dobrze, że zyskała nad nim przewagę. – Znaj swoje miejsce, sługo. – Córka kupca była teraz zimna, wyniosła jak królowa. – I pohamuj swoje żałosne żądze, nędzniku – cedziła słowo po słowie. – Przewróciło ci się w głowie od podsłuchiwania całymi nocami odgłosów tego, co Galion ze mną robi, kiedy ja tego pragnę. Twoje rojenia cię ogłupiły tak bardzo, że zapomniałeś, że to ja jestem panią moich wdzięków i mojego złota. Zatem ja postanawiam, że ty będziesz miał złoto, a Galion moje ciało, przynajmniej na razie... Zrozumiałeś? – Tak, pani. – Pognębiony Tagero znów zgiął się w pokornym ukłonie. – Czy to już wszystkie twoje rozkazy? – Nie. – Aspaja obejrzała się na swoją piastunkę. – Fija, podejdź tutaj! – nakazała. – Słucham, pani? – Kobieta podeszła z drzewołazem na rękach. – Ten człowiek odczuwa niezaspokojoną żądzę i dlatego zachowuje się nieprzyzwoicie wobec mnie. – Czy każesz go, pani, za to ukarać? – Nie, zaspokoisz go teraz. Kładź się. Fija szeroko otworzyła oczy. Tagero też wyglądał tak, jakby nie wierzył własnym uszom. – Nie rozumiem, pani... – Zrobicie to tu i teraz – oznajmiła Aspaja, czując napełniające ją z wolna lodowate okrucieństwo. Było to zupełnie nowe doznanie, na swój sposób fascynujące. Oto łamała wszelkie sentymenty i napawała się bezwzględną władzą, jaką miała nad tymi ludźmi. – Zaspokoisz go, bo taka jest moja wola, niewolnico – wymówiła z naciskiem ostatnie słowo. Tagero zmełł w ustach głuche przekleństwo i skinąwszy na Fiję,

zrobił krok w stronę powozu. – Nie – powstrzymała go Aspaja. – Nie na moim posłaniu! Zrobicie to tutaj, na moich oczach, abym miała pewność, że nic nie udajecie. Jak zwierzęta... – dodała, aby nie liczyli na jakiekolwiek skrupuły z jej strony. Mięśnie szczęk maga zadrgały. Znać było po nim, że jeszcze nigdy w życiu nie został tak upokorzony. Jednak nie śmiał się sprzeciwić. Aspaja była panią sytuacji i oboje dobrze o tym wiedzieli. Ani wiek, ani uroda byłej piastunki nie zachęcały do cielesnego obcowania, ale Tagero rzucił się na Fiję, wyrywając z jej gardła rozpaczliwy krzyk. Pobladła, wyniosła Aspaja usiadła dziesięć kroków od nich, wzięła na kolana Kasina i głaszcząc go miarowo, patrzyła w skupieniu na dwie ludzkie marionetki podrygujące posłusznie w więzach jej woli. – Tak musiałam zrobić – szepnęła dziewczyna do mruczącego drzewołaza. – Nie mogłam pozwolić, aby wciąż wynosili się ponad mnie, traktowali jak głupią i próbowali mną rządzić. To ja jestem tutaj jedyną panią i musiałam nauczyć ich posłuszeństwa. I jeszcze sprawić, aby tych dwoje nawzajem się znienawidziło, aby zbrzydzili się sobą do cna, tak żeby nigdy nie zmówili się przeciwko mnie. Nie mogłam okazać słabości, choćby najmniejszej. Musiałam tak postąpić, nie mogłam się zawahać, rozumiesz mnie, Kasino? Kot zaburczał głośniej, jakby rzeczywiście zrozumiał, zarówno słowa, jak i stojącą za nimi konieczność. – Ale ja tak naprawdę nie jestem zła – zapewniła Aspaja swojego pupila. – Nie jestem nieczuła, wyrachowana ani bez uczuć. Umiem kochać i kocham ciebie, Kasino, tylko ciebie. Nikogo innego na tym świecie. Wiesz o tym, prawda? Pochyliła się nad nim i dotknęła nosem czubka jego nosa, a drzewołaz przesunął łapą po jej twarzy. Nie wysunął pazurów, a więc bez wątpienia rozumiał i odwzajemniał pieszczotę. * * * Dwie godziny później, kiedy Galion wrócił, niosąc cztery upolowane zające, zastał obozowisko w takim stanie, jak gdyby nic tu nie zaszło. Tagero i Fija jak zwykle siedzieli każde przy swoim ognisku, nie patrząc na siebie. Aspaja bawiła się z drzewołazem, a ujrzawszy

kochanka, natychmiast rzuciła się mu na szyję. – Och, kochany! Jak bardzo się stęskniłam! – Objęła go mocno i zaczęła całować. Galion jak zwykle rzucił zdobycz Fii do oprawienia, a Aspaja pociągnęła go do powozu. – Zaczekaj... – Młody mag zawahał się niespodzianie i sięgnął pod koszulę. Wyjął stamtąd swój amulet ochronny. Był to oprawiony w srebro okruch labradoru, który teraz rozgrzał się wyraźnie i zamigotał niebieskimi skrami przypominającymi biegające po kamieniu mrówki. – Uaktywnił się – stwierdził zaniepokojony Galion – ale jakoś dziwnie... – Czy coś się do nas zbliża? – zapytała przejęta Aspaja. – Raczej coś już tu jest – wycedził przez zęby młody mag. – Gdzie?! – Dziewczyna przestraszyła się nie na żarty. – Nie wiem. Odczyt rozproszony... – Galion zmarszczył brwi. – Tagero, pomóż mi! – zawołał. Mag z północy wstał i podszedł do niego ze swoim amuletem z kryształu granatu, na którego ściankach wyryto hieroglify, połyskujące teraz bladoróżowym światłem. Porównali wskazania. – To wygląda na urok – stwierdził beznamiętnie Tagero, a Galion w milczeniu przyznał mu rację. – Bezpostaciowe wzbudzenie mocy Onego... – Niewykrystalizowane, lecz szukające kierunku i celu – dodał Galion. – Jakby coś tu się stało. – A co miałoby się stać? – zapytała od niechcenia Aspaja. Fija nie zdołała powstrzymać szlochu. – Nie obawiaj się. – Galion chciał ją uspokoić, myśląc, że piastunka się boi. – To jeszcze nic groźnego... Służąca, zgromiona wzrokiem swej pani, odwróciła się i schowała głowę w ramionach. – Gdzieś blisko jest nieoznakowany grób? – podsunął Tagero z kamienną twarzą. – To być może – zgodził się Galion. – Ale dziwne, aby Przemiana zwłok zaczęła się tak nagle i akurat w tej chwili. – Możliwe, jeśli ktoś rzucił na nas czar łowczy z Katimy – odparł Tagero. – Najpierw szeroko, potem zaciskający się...

– A przy okazji wzbudzający uśpione potwory – dodał Galion. – Chyba ojciec Aspai nie był aż tak nierozważny, by zlecić podobny obrzęd. – Może nie wiedział o tym? – zwodził go dalej Tagero. – Ruszajmy stąd! – zdecydował Galion. – Lepiej w tym miejscu nie zostawać na noc. – Dobra myśl – zgodził się skwapliwie Tagero i poszedł gasić swoje ognisko. Aspaja wyczekała, aż zajęty zaprzęgiem Galion spuści ją z oczu, i podeszła szybko do Tagera. – Ty wiesz, co to było – szepnęła gorączkowo. – Mów! – Nie wiem, pani – odpowiedział, unikając jej wzroku. – Przyznaj się, łajdaku, przekląłeś mnie! – Gdybym tak zrobił, Galion zaraz by to zauważył. Podejrzewam, że w tobie zaszło coś na kształt Przemiany... – Jak śmiesz?! – syknęła. – Możesz łatwo sama sprawdzić, dotknij srebra. Zobaczysz, czy ono cię sparzy... – Tagero uśmiechnął się do niej mściwie. Aspaja nie miała jednak na sobie nic wykonanego ze srebra. Jej wzrok padł na leżący na ziemi płaszcz maga z dużą srebrną zapinką przy kołnierzu. Kucnęła więc szybko i położyła na niej dłoń. Metal okazał się chłodny. Dziewczyna wstała powoli i podniosła na mężczyznę roziskrzony gniewem wzrok. – Nie waż się mnie zwodzić! – parsknęła. – Ani kpić sobie ze mnie! – Dobrze było to sprawdzić – odparł z wymuszoną nonszalancją. – Wszak przekonałem się już, że masz zadatki na strzygę... Obróciła się na pięcie i podeszła pomóc Galionowi przy koniach. Poirytowani i zaaferowani, nie zwrócili najmniejszej uwagi na Kasina, który w momencie, kiedy Aspaja dotknęła srebra, wygiął grzbiet w łuk, najeżył się i naelektryzował, jakby zaraz tuż obok miał uderzyć piorun. Fija wiedziała od dawna, że panienka Aspaja nie może mieć srebrnych zabawek ani biżuterii, ani też płacić monetami z tego metalu. Oficjalnie z powodu bogactwa jej ojca, któremu uwłaczałoby, gdyby jego dziedziczka nie miała wszystkiego ze złota. Teraz jednak roztrzęsiona piastunka nie zauważyła, co się dzieje, zwłaszcza że

Kasino niemal natychmiast odzyskał zwykły wygląd, a potem wdrapał się na dach powozu. Gdy przejechali milę, amulety obu magów uspokoiły się i można było zacząć szukać miejsca na nocleg. Ten minął spokojnie. Mimo iż wszyscy spodziewali się kolejnych zaburzeń mocy Onego, dalsza droga do Irimy upłynęła bez niespodzianek. Przez tydzień nic się nie wydarzyło, poza tym że Fija jeszcze bardziej znienawidziła Tagera, który teraz już bez skrupułów przychodził do niej każdej nocy. Mag wyładowywał swoją złość i żądzę na nieszczęsnej piastunce. Mroczna intuicja Aspai doprawdy jej nie zawiodła. Tych dwoje nigdy nie zdołałoby zjednoczyć się przeciw niej. Do samej Irimy nie wstąpili. Ostrożnie ominęli to miasto – ostatnie noszące cechy wysokiej cywilizacji Starego Suminoru – po czym wjechali na tereny właściwej Rohirry. W napotkanych po drodze miasteczkach i osadach zaczęły pojawiać się, niewidywane nigdzie wcześniej, przybytki lokalnych rohirryjskich wyznań; miały one tu status równy ogólnopaństwowej religii Reha, Pana Gwiazd, acz cieszyły się znacznie większym poważaniem u miejscowych. Tak więc w sennej wsi Ugor, w której Galion i Aspaja postanowili wziąć ślub, najwyżej ponad dachami domów wznosił się szczyt chramu Hojnej Pani – bogini płodności, zapewniającej potomstwo i chroniącej przyszłe matki. Ponadto, jak chętnie opowiadał Galion, Hojna Pani zwykła też objawiać się strapionym drwalom oraz rannym wojownikom, dając im pocieszenie w swoich ramionach. Z każdego takiego przygodnego związku rodziło się później półboskie dziecko, które bogini podrzucała na wychowanie zwykłym śmiertelnikom. Stąd też wszelkie ludzkie podrzutki zawsze traktowano w rohirryjskich puszczach z wielką troską i szacunkiem, a bywało, że znajdowały nawet lepszą opiekę niż dzieci gospodarzy. Zwyczajowo też za przybrane dzieci bogini uznawano sieroty, których rodziców zabiły potwory Onego. Uważano wtedy, że tylko osobista interwencja bogini uchroniła te dzieci od śmierci. Dlatego właśnie wielu mieszkańców Zbójeckich Kniei sądziło, że są naturalnymi dziećmi Hojnej Pani albo przynajmniej zawdzięczają jej jakieś szczególnie łaski. Za dar bogini uchodziły na przykład wszelkie wrodzone zdolności magiczne, z których najcenniejszy i najrzadszy był odpowiednik zmysłu Obecności, zdarzający się istotnie tylko u niektórych ludzi.

Z powyższych powodów uwielbienie dla Hojnej Pani, najbardziej czczonego w tych stronach bóstwa, nie przyjęło się w innych dzielnicach Suminoru. Poza Rohirrą, zwłaszcza w większych miastach i wśród wyższych sfer, powszechnie krążyła bluźniercza opinia, że kult Hojnej Pani wywodzi się od pewnego pijanego poety, który spotkał w lesie symbiotyczną wampirzycę i zaznał z nią wielkiej rozkoszy. Następnie do ballady opiewającej to zdarzenie dodane zostały elementy żeńskich kultów lunarnych – i tak powstała religia. „Nie należy jednak mówić tego głośno w obecności jakiegokolwiek Rohirryjczyka – przestrzegł ich surowo Galion – bo można zostać obitym bez względu na urząd, wiek i płeć”. Na przylegającym do Ugoru cmentarzu znajdowała się z kolei kaplica Ducha Dobrej Śmierci. Rolę tego przybytku pełniło drzewo z wielką dziuplą, otoczone niewielkim murkiem i ozdobione kolorowymi wstążkami. Ono stanowiło mistyczne centrum całej osady. Zwyczajowo bowiem wszystkie cmentarze w tych stronach, a często także i całe wsie, lokowano wokół takich drzew. Religia ta wzięła początek od spostrzeżenia, że świętcy Ducha Dobrej Śmierci, zwani popularnie Drzewnikami, umieją sprawić, by zwłoki umieszczone w pniach żywych drzew nie uległy demonicznej Przemianie, przynajmniej do czasu obumarcia drzewa. Stąd powstał kolejny, typowo rohirryjski zwyczaj zakładania tak zwanych grobów dziuplowych, a ponieważ odpowiednich drzew było zawsze zbyt mało w stosunku do potrzeb, szukano magicznych i religijnych sposobów poszerzenia ich dobroczynnego działania. Dlatego wszystkie cmentarze na terenie Rohirry stawały się jednocześnie sanktuariami Ducha Dobrej Śmierci. Łaska tego bóstwa mogła sprawić, aby kres życia prawego Rohirryjczyka nastąpił wśród krewnych lub przyjaciół, którzy właściwie zaopiekują się ciałem, nie dopuszczając do jego spotwornienia. Jeżeli zaś jakiemuś prawowiernemu nieborakowi zdarzy się umrzeć wskutek nagłego wypadku z dala od ludzi, to z rozkazu Ducha Dobrej Śmierci na miejscu zgonu pierwsze zjawią się ghule, dzięki którym nie dojdzie do najgorszego, czyli demonicznej Przemiany. Na pniu cmentarnego drzewa, powyżej dziupli wypełnionej kośćmi najgodniejszych mieszkańców danej miejscowości, przybijano malowaną deskę z symbolem rezydującego tu bóstwa, czyli

uśmiechniętą ludzką czaszką, wraz z rytualnym pozdrowieniem: „Niech ghule nadejdą w porę!”. Widok ów obcym wydawał się wstrząsający, ale dla Rohirryjczyków oznaczał ład i bezpieczeństwo. Hojna Pani i Duch Dobrej Śmierci miłosiernie czuwali nad początkiem oraz kresem życia mieszkańców tej skażonej mocą Onego, wrogiej ludziom krainy, toteż całą człowieczą egzystencję podporządkowywano nieustannym zabiegom o przychylność tych dwojga bóstw. Gdyby ich wyznawcy nie byli ludźmi prostymi i niewykształconymi, z pewnością zdołaliby stworzyć intrygującą i subtelną poetycką teologię, głoszącą tajemniczą jedność płodzenia i umierania. Galion sądził, że kiedyś Rohirryjczycy tego dokonają, ale na razie wszystkie ich religijne wyobrażenia cechował przyziemny praktycyzm, bo inaczej tu się żyć nie dało. Najmniej okazale, wręcz nędznie, prezentował się w Ugorze przybytek oficjalnej religii panującej. Chram Reha, mimo iż usytuowany w samym środku wsi, pomiędzy najbogatszymi domostwami, nosił oznaki jawnego zaniedbania, a jego gospodarz – niedożywienia. Od piętnastu lat, czyli afery z magicznymi gongami, świątynie oraz przedstawicieli religii państwowej na terenach Rohirry zaledwie tolerowano. Poszło o to, że pewien świątobliwy safanduła, który całe życie nie wychylał nosa ze świątynnej biblioteki w Katimie, postanowił przyjść z pomocą „molestowanemu przez potwory, zalęknionemu, a poczciwemu ludowi Zbójeckich Kniei”. Obmyślił więc metodę wytwarzania specjalnych magicznych gongów, których dźwięk miał odstraszać potwory Onego. Następnie mieszkańców Rohirry uszczęśliwiono na siłę, instalując te urządzenia we wszystkich tamtejszych przybytkach Reha. Efekty, jak łatwo się domyślić, były opłakane – z okolic ludzkich siedzib w pierwszej kolejności uciekły pożyteczne ghule oraz wampiry symbiotyczne. Co gorsza, wkrótce okazało się, że pewne magiczne składowe wibracji gongu działają odstraszająco na potwory znajdujące się blisko, ale w dużej odległości, gdy wibracja osłabnie, efekt jest wręcz odwrotny. Skutkiem tego najgroźniejsze potwory z Puszczy Upiorów zaczęły przemieszczać się na teren Zbójeckich Kniei, choć nigdy wcześniej tego nie robiły. Sytuację pogorszyły dodatkowo próby tuszowania sprawy przez wysokich świętców oraz uparte wmawianie

wszystkim, że magiczne gongi i nagły wzrost liczby napaści na ludzi nie mają ze sobą nic wspólnego, że to tylko godny politowania zabobon, jeśli nie oznaka nieprawomyślności. W efekcie omal nie doszło do otwartego buntu i secesji Rohirry, a panujący ówcześnie ojciec króla Redrena III znalazł się w prawdziwym kłopocie. Nie pomogło usunięcie felernych gongów, przeprosiny i wypłata odszkodowań rodzinom ofiar. Na Starych Kresach zaczęły płonąć kolejne przybytki Reha, częstokroć razem z zamkniętymi wewnątrz świętcami. Czyny te tłumaczono powodami teologicznymi, jakoby za sprawą gongów doszło do obrazy Pani i Ducha, skutkiem czego nad całym państwem zawisła groźba wojny religijnej. Z jednej strony żądanie całkowitego zakazu kultu Reha w Rohirrze było dla katimskich świętców nie do przyjęcia, z drugiej skuteczne tłumienie buntu na terenach licznie nawiedzanych przez upiory – militarnie niewykonalne. Aby zażegnać kryzys, król zalegalizował lokalne rohirryjskie wierzenia i ogłosił wolność wyznania na terenie Rohirry i Starych Kresów. Kult Reha przestał być religią dominującą, a stał się formalnie równorzędną, w praktyce zaś tylko tolerowaną. Z czasem równowaga egzystencji z potworami Onego została przywrócona, gniew Rohirryjczyków wygasł, ale od tamtej pory zwyczajem stało się, aby świętców Reha obwiniać o każdy kłopot, od biegunki poczynając, na zaćmieniu słońca kończąc. Powiedzenie „Reh tak chciał” nabrało w Rohirrze zupełnie innego znaczenia niż w pozostałych częściach kraju i zwykło wyrażać daleko idący sarkazm. Powaga religii państwowej nakazywała utrzymywać jej przybytki na terenie całego Suminoru, ale w przypadku Rohirry, wobec niechęci miejscowej ludności, świętcy Reha żyli bardzo biednie i gdyby nie opieka królewskich urzędników, musieliby wręcz żebrać. Na żadne nadobowiązkowe ofiary i wyrazy wdzięczności świętcy liczyć nie mogli. W efekcie miasteczka i wsie Rohirry szybko stały się miejscem karnego zesłania nieposłusznych i najbardziej zdemoralizowanych kapłanów Reha, co dodatkowo obniżało prestiż religii panującej. Z tej właśnie przyczyny wysłany na rozmowy w sprawie ślubu Tagero nie miał najmniejszych kłopotów z przekonaniem miejscowego świętcy, by ów obrzęd był nieważny. Co więcej, wystarczyła do tego połowa przewidzianej przez Aspaję sumy. Tagero stwierdził potem, że

gdyby dał trzy sztuki złota więcej, bez trudu nakłoniłby występnego kapłana, aby się na dodatek powiesił. Galion ze swej strony nic podejrzanego nie zauważył. Jego uwagę skutecznie odwróciły krawieckie zabiegi, którym go poddano, oraz oszałamiająca niespodzianka w postaci kreacji panny młodej. Aspaja przezornie zabrała ze sobą z Katimy suknię przygotowaną na jej ślub z Warikiem i teraz zaprezentowała się w niej po raz pierwszy. W tych stronach, w takim stroju, córka kupca mogłaby uchodzić za samą Hojną Panią. Galion, wszak rodowity Rohirryjczyk, nie mógł się tej myśli oprzeć i był całkowicie wniebowzięty. W rezultacie łatwo i szybko zgodził się na to, aby wzniosły akt ślubu z tak olśniewającą damą odbył się nie w brudnej kaplicy z dziurawym dachem, ale w polu, w kręgu magicznych kamiennych artefaktów, które ponoć zapewniały prawowierność obrzędu. Zauroczony pan młody ani przez chwilę nie pomyślał, aby sprawdzić to osobiście, wystarczyło mu zapewnienie Tagera. W istocie rzekomo święty krąg został ułożony przez maga z północy i przekupionego świętcę na parę godzin przed obrzędem ze zwykłych polnych kamieni i żadna z ceremonii odprawionych w jego obrębie nie miała mocy magicznej, religijnej ani prawnej. Aspaja pozostała zatem panną, aczkolwiek noc poślubna z jej strony nie była ani trochę udawana. Galion doznał więc kolejnego zaskoczenia i oszołomienia, a kiedy nad ranem spoczywali na posłaniu, jego – jak mniemał – młoda małżonka zaczęła niespodziewanie chlipać. – Najdroższa, czy byłem nie dość czuły? – zapytał poruszony. – Nie... – Mocno wtuliła twarz w poduszkę, a jej ramiona zadrżały. – To co się stało? Powiedz, proszę. – Kochany, wybacz mi... – jęknęła. – Nie mogę już dłużej milczeć. Nie chciałam ci tego mówić. Aż do teraz... Ja jednak chciałam być twoją żoną ponad wszystko... Wybacz, proszę... – Czego mi nie powiedziałaś? – zapytał Galion, unosząc się na łokciu. – Tego, że ten ślub uczyni mnie banitką bez posagu i nazwiska. – Dlaczego? – Bo ofiarowałam moją rękę i serce wyjętemu spod prawa przestępcy.

– Jak to? – Fija widziała w Deremie listy pościgowe za tobą i Tagerem. Zostaliście oskarżeni o magiczny spisek na życie króla. – Jaki znów spisek?! – Galion zdumiał się i wystraszył jednocześnie. – Nigdy w życiu o królu nawet źle nie pomyślałem... – To na pewno zemsta mojego ojca – szepnęła. – Nie mógł nas schwytać, więc zwrócił przeciwko nam całą potęgę prawa. – Wiedziałaś o tym od tygodni. – Galion usiadł i popatrzył na nią przenikliwie. – Wiedziałam i nakazałam Fii milczeć – przyznała otwarcie Aspaja. – Bałam się rozstania, tego, że gdy się o tym dowiesz, natychmiast ze mną zerwiesz, oddalisz mnie. Nie mogłabym tego znieść. – Gdybym wiedział, nie nakłaniałbym cię do tego ślubu – westchnął ciężko Galion. – Kochany mój, lecz ja pragnęłam być twoją żoną ponad wszystko na świecie! Nic innego się dla mnie nie liczyło i nie liczy! – A ja, głupi, w ciebie zwątpiłem... To ty mi wybacz, ukochana. – Jesteśmy razem i umrzemy razem – zapewniła go z ogniem w oczach. – Nikt i nic nie odbierze nam szczęścia, które zdążymy sobie dać, zanim nas pochwycą i skażą. – Nie. – Galion potrząsnął głową. – Nie złapią nas! Nigdy! W Bal będziemy bezpieczni. – Kochany, pamiętam, jak mówiłeś, że w głąb Rohirry królewska władza dociera rzadko, ale listy pościgowe dojdą w końcu i tam. Będziemy musieli tułać się od miasta do miasta pod przybranymi imionami. – Nie! – sprzeciwił się twardo Galion. – Pozostaniemy w Bal! – Dobrze, ukochany. Przy tobie mogę umrzeć nawet jako pani aptekarzowa. – Nie zostaniesz panią aptekarzową – oznajmił stanowczo. – Uczynię cię kimś o wiele większym. – Kim, kochany? – Udzielną księżną, panią Rohirry. – Co ty mówisz?! – Teraz Aspaja zdumiała się naprawdę. – Mam wiedzę i władzę, których nikomu dotąd nie ujawniłem. Użyję jej dla ciebie. – Co zrobisz?

– Skoro król mnie przeklął, ja podniosę bunt przeciw królowi. Wstrząsnę posadami tego kraju. Użyję moich nowych zaklęć, tych, które miałem już okazję wypróbować na Tagerze. Za ich pomocą sprawię, że potwory będą służyć mnie, a więc także i tobie. Zostaniesz panią Rohirry u mego boku, moją księżną, a może z czasem nawet i królową. – Aspaja panią demonów, królową Rohirry... – wyszeptała, napawając się tymi słowami. – Tak będzie! – zapewnił ją. – Dokonamy tego oboje. – Najdroższy! – Zarzuciła mu ramiona na szyję. – Jakież to będzie wspaniałe! Będę wyniosłą księżną, ale teraz, proszę, uczyń mnie swoją niewolnicą... – Pociągnęła go na siebie. – Tak bardzo pragnę być twoją pierwszą poddaną, książę! – I zaplotła nogi na jego biodrach. * * * Dziesięć dni potem bez przeszkód dotarli do Bal. Powrót cenionego aptekarza wraz młodą, piękną i posażną małżonką przywiezioną aż z samej stolicy wywołał w prowincjonalnym miasteczku wielką radość i zrozumiałą towarzyską sensację. Miejscowa elita, złożona z notariusza, świętcy, kowala oraz dwóch rezydentów domów handlowych z Zaridanu, wyprawiła młodym huczne wesele, po czym zaczęto na wyścigi zapraszać Galiona i Aspaję na prywatne kolacje, pragnąc bez końca wysłuchiwać najświeższych stołecznych plotek. Aby uniknąć kłopotów, pani aptekarzowa twierdziła, że po ojcu zwie się Simiro. Było to jedno z często spotykanych w Katimie nazwisk, używane zarówno przez mieszczan, patrycjuszy, jak i szlachtę, więc ludzie z Bal nie mogli dojść, o jaki dokładnie ród chodzi, a okazywać wścibstwa nie wypadało. Jeżeli kogokolwiek dziwiło, że bogata panna zgodziła się zamieszkać na końcu świata, to przez grzeczność nie pytał o to głośno. Okoliczność ta jawiła się mieszkańcom Bal tak szczęśliwym trafem, że nikt nie ośmieliłby się sugerować przeprowadzki w bardziej cywilizowane rejony. Nie dziwiło też, że Galion, dysponując pokaźnym posagiem żony, natychmiast wykupił na własność aptekę wraz z domem, w którym się ona mieściła, a także zamówił i sprowadził z Zaridanu wielki

transport medykamentów oraz różnych osobliwych ingrediencji. W Bal nie było wprawdzie nigdy aż tak wielkiego zapotrzebowania na zagraniczne leki, ale zanim ktokolwiek zajął się dociekaniami w tej mierze, uwagę wszystkich mieszkańców odwróciły znacznie poważniejsze kłopoty. Drogi w północnej Rohirrze nagle stały się niebezpieczne i sytuacja na nich pogarszała się z każdym dniem. Wkrótce zaś Bal zostało pierwszą miejscowością całkowicie odciętą od świata.

14 MARZENIA I SZPONY

Minęło kilka beztroskich tygodni. Pewnego dnia, jak zwykle wieczorem, siedzieli przy kominku. Hanti cerowała, a Ksin, zadumany, wpatrywał się w ogień. Od czasu do czasu wyciągał dłonie przed siebie, grzał je przez chwilę, po czym znowu opierał na kolanach. – Hanti... – przerwał panującą ciszę. Uniosła głowę. – Dziś jest początek pełni i nie ma chmur, więc to stanie się już niedługo. – Wiem o tym. – Odłożyła robótkę i pochyliła się ku niemu. – Boisz się, prawda? – zapytał. – Trochę... – Mam jeszcze czas, mogę iść do gospodarza i wynająć dla ciebie osobny pokój. Chcesz? – Zostanę z tobą. – Cieszę się. – Musnął czubkami palców jej policzek. Więcej nie rozmawiali. Czas upływał powoli. Hanti spróbowała wrócić do przerwanego zajęcia, ale ukłuła się w palec, więc zostawiła pracę i też zapatrzyła się na trzaskające szczapy. Czekali. Ciemność za oknem coraz bardziej rozjaśniał wschodzący księżyc. Ksin wstał i bez słowa zaczął się rozbierać. Skończył, odłożył ubranie i odsunął ławę, na której siedział. Przyklęknął, opierając dłonie o podłogę. – Zamknij dobrze drzwi – powiedział cicho. Podniosła się i posłusznie wypełniła polecenie. Nie wróciła na swoje poprzednie miejsce, lecz pozostała na środku izby. Węgle w kominku rozsypały się, skwiercząc, płomienie przygasły,

a pokój zalała fala księżycowej poświaty. W mózgu Ksina obudził się ból. Było jak zawsze, odkąd pamiętał. To samo cierpienie towarzyszące każdemu przeistoczeniu. Jakby wyciągano mu pysk z twarzy, podobnie zęby z dziąseł. Moc Onego tłamsiła jego ciało niczym kawał wilgotnej gliny. Gniotła, kształtowała, stwarzała przeciw prawom natury i rozumowi... Aż się dokonało. Upiorna postać drgnęła i spojrzenie dwóch rozjarzonych zielonym światłem ślepi spoczęło na dziewczynie. Kotołak ruszył w jej stronę. Rękami zasłoniła usta, aby nie krzyczeć. Drżała na całym ciele, ale nie cofała się przed nim. Wspiął się na tylne łapy i polizał jej szyję i czoło. Strach odszedł. Hanti uklękła i zanurzyła dłonie w jego sierści. Po chwili przytuliła się w prostym geście oddania. Trwała tak jakiś czas, aż wreszcie puściła go i wstała. On wrócił pod kominek, po czym wyciągnąwszy się przy nim, zamknął oczy. – Ksin... – usłyszał i spojrzał. Rozbierała się dla niego, tak jak każdej poprzedniej nocy. Powoli zsunęła suknię, przepaskę biodrową i rozwiązała zwój podtrzymujący piersi. Zupełnie naga zbliżyła się do niego i przyklękła. – Ta noc jest tak samo nasza jak wszystkie inne – wyszeptała, spuszczając oczy. Położyła się obok. Fala pożądania rozlała się w nim jakimś oszałamiającym dreszczem. Nigdy nawet nie podejrzewał, że w tym stanie może czuć takie pragnienie. Z chrapliwym miauknięciem przetoczył się na nią i ogarnął potężnymi łapami. – Czy potrafisz być delikatny? – zapytała cicho. Skinął łbem na znak, że tak. Rozkołysany rytm, jej spazmatyczny oddech, chwilami krzyk, paznokcie raniące mu skórę, rwące sierść, szum krwi, łomot serca, błyski ognia, skrzypienie podłogi, urwane, gardłowe chrypienie, szczęki zwarte do bólu. Wrażenia, dotknięcia, odczucia zlały się w nim w jeden skłębiony, wirujący chaos, a czas rozpłynął się i znikł... Gdy otworzył oczy, był dzień. Leżał z głową przytuloną do piersi dziewczyny, a na policzku czuł szczyt jednej z nich. Widział swoją dłoń na podłodze i deski dookoła niej rozryte pazurami – drzazgi sterczały na wszystkie strony. I ta

dłoń miała zwyczajne palce. Przemiana nastąpiła we śnie. Nigdy dotąd nie zdarzyło mu się coś takiego – pierwszy raz bez bólu! Uniósł się nieco. Hanti spała głęboko i mocno. Wstał, wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Nie obudziła się, jedynie szepnęła coś niezrozumiale. Okrył ją i usiadł na skraju posłania. Patrzył i myślał. Oto osiągnął już wszystko, czego pragnął. Spełnił ostatnią wolę Starej Kobiety. Marzenia tak szybko stały się rzeczywistością. – Czyż trzeba mi czegoś więcej? – szepnął do siebie. Odpowiedź znał, jeszcze zanim zadał to pytanie. – A więc niech tak będzie zawsze. Prosto, zwyczajnie, aż po kres istnienia. Położył się obok dziewczyny, a ona instynktownie przywarła do niego całym ciałem. Ksin wsunął ręce pod głowę i zamknął oczy. Wszechogarniająca, spokojna radość wzięła go w posiadanie. Zostaną więc tutaj albo znajdą jakieś bezpieczne i piękne miejsce, w którym nocami będzie słychać tylko słowiki lub najwyżej sowy. Potem... Nadeszła nowa myśl, a on uśmiechnął się do niej. Dzieci... Na pewno nie będą podlegać Przemianie i nikt nigdy nie zwątpi w ich człowieczeństwo. A w przyszłości zasłyną być może jako nadzwyczaj zręczni artyści lub akrobaci... Myśli Ksina skupiły się teraz wokół wielu jasnych i najzwyklejszych spraw. Był po prostu szczęśliwy. Później zasnął, ale jawa i sen złączyły się i przemieszały. Śnił o Hanti, że wstaje, ubiera się, zaczyna krzątać się po izbie. Może ona naprawdę już wstała, tylko Ksin nie wiedział tego na pewno... I wcale nie pragnął wiedzieć. Ten cudowny nastrój ulotnił się niepostrzeżenie około południa. Zajęty czymś, nie spostrzegł tego w pierwszej chwili i dopiero odruch gniewu z jakiegoś zupełnie błahego powodu sprawił, że sobie to uświadomił. Zdziwił się, ale wzruszył tylko ramionami i nie przejął się zbytnio. Jednakże robak, który zagnieździł się w jego duszy, ugryzł niebawem o wiele mocniej. A potem znowu... Irytacja i rozdrażnienie narastały w nim z godziny na godzinę. Nigdzie nie mógł znaleźć sobie miejsca. Hanti, która początkowo patrzyła na niego ze zdumieniem, teraz wyraźnie przestraszona zaczęła schodzić mu z oczu. Gdybyż choć znał przyczynę niepokoju! Napięcie rosło i stawało się coraz trudniejsze do zniesienia. Wreszcie, straciwszy cierpliwość, Ksin siadł w pozie do medytacji

i skoncentrował się na stanach swojej świadomości. Obserwował rodzące się myśli, drgnienia uczuć i drogi skojarzeń. Chwytał w sieć woli wszelkie wynurzające się z podświadomości okruchy gniewu i lęku, zbierał je, aby potem, kawałek po kawałku, układać mozaikową wizję. W końcu zrozumiał – czuł Obecność. I to taką, jakiej nie zaznał nigdy dotąd! Nie umiał rozpoznać w niej żadnej ze znanych mu istot. To coś musiało być teraz gdzieś daleko, ale on dostrzegał moc, przy której bladły strumienie nienawiści wysyłane w przestrzeń przez najbardziej nawet krwiożercze wampiry i strzygi. Wibracje zła, wciąż jeszcze bardzo słabe, niosły jednak w sobie znamiona jakiejś przerażającej siły, a ich natężenie powoli, ale bardzo wyraźnie rosło... Wstał, wyjrzał przez okno. Skąpane w słońcu dachy domów, ludzie tłoczący się na wąskich uliczkach i zwykłe codzienne scenki – nic nie zdradzało grozy, która zawisła nad miastem i gęstniała nieubłaganie niczym niewidzialna burzowa chmura. Tuż przed karczmą jakiś chłopak całował dziewczynę; jej smukłe białe ramiona o delikatnej skórze oplatały jego szyję, a dłonie gładziły włosy. Ksinowi zdało się nagle, że ręce te do kości odarte są z mięsa, a młodzieniec tuli do siebie rozszarpanego trupa... Cofnął się pełen wstrętu. – Hanti! Na przekór sobie z pośpiechem skoczył ku niej i wargami rozgniótł jej usta, próbując zgasić upiorną wizję. Nie zdołał. Odepchnął ją od siebie. – Ksin, co się stało?! – spytała oszołomiona. Opowiedział jej. Nic nie odrzekła, tylko skuliła się, jak gdyby chciała ukryć przed obcym swe piersi. – Po wschodzie księżyca będę mógł więcej zrozumieć – dodał i usiadł na podłodze, czekając na Przemianę. Ta nastąpiła gwałtowniej niż kiedykolwiek wcześniej, jakby porwał go wir mocy Onego. Jego zmysł Obecności wyostrzył się teraz tak bardzo, że znał już odległość – około mili. Malała. Potwór nie zbliżał się sam, było ich przynajmniej pięć. Podchodziły do Katimy z trzech stron. Potem weszły do miasta, a mury obronne nie stanowiły dla nich żadnej przeszkody.

Ksin krążył po izbie niby tygrys w klatce. Co chwila mimowolnie wysuwał szpony. Czuł się jak osaczone zwierzę. Instynkt podpowiadał ucieczkę, ale gdy skulona na łóżku Hanti zaczęła szlochać, opamiętał się trochę. Podszedł do niej, zaczął zlizywać łzy z jej policzków. – Tak bardzo się boję – szepnęła, chowając twarz w jego sierści. Zapach jej ciała zmieszany z unoszącym się wszędzie oparem grozy przyprawił go aż o zawrót głowy... Rozdrażnienie stało się pożądaniem. Pojęła błysk w jego oczach i śpiesznie rozchyliła kolana. Za każdym ruchem sama napierała na niego szaleńczym zrywem, jakby chciała w niego wrosnąć. Dyszała ciężko i głośno, ale inaczej niż zwykle, teraz z wyraźnym wysiłkiem, jak w walce. W chwili szczytu przeraźliwy skowyt mordowanego człowieka poraził ich oboje falą obłędnej, demonicznej rozkoszy. W dole ktoś przebiegł pod oknem, wyjąc nieludzko. Ksin wyczuł Obecność o niespełna dwadzieścia kroków od siebie. Z głównej izby w karczmie, w której przesiadywała zawsze gromada spragnionych, buchnął z wielu gardeł krzyk tak straszny, jakby ktoś otworzył bramy piekła, dając potępieńczym wrzaskom ujście do świata żywych. W ogólnym jazgocie rozległy się krótkie, rozedrgane jęki konających, trzask gruchotanych kości i tupot ogarniętych bezrozumnym szałem ludzi. Ksin nie zamierzał czekać, aż „tamto” wtargnie do ich izby. Wskazał dziewczynie drzwi. Nie śmiała protestować, podbiegła, otworzyła i wyjrzała, aby za moment cofnąć się z twarzą ukrytą w dłoniach. Gwałtowny dreszcz wstrząsał jej ramionami. Kotołak jak pocisk wypadł na zewnątrz. Przez ułamek sekundy tkwił na szczycie poręczy okalającej galerię, która prowadziła do gościnnych pokoi. Skoczył w dół. Pazury uderzyły z nadnaturalną siłą, którą powiększył jeszcze ciężar ciała spadającego z wysokości, i zagłębiły się w karku strzygi, wyrywając całe pęczki mocnych jak stal więzadeł i ścięgien. Dotknął łapami podłogi i przetoczył się w bok. Zaatakowany potwór także wykonał zwrot, a wtedy Ksin zobaczył swój błąd. To nie była strzyga, lecz coś, na co nikt jeszcze nie wymyślił nazwy. Podobne do jakiejś bluźnierczej karykatury człowieka zniekształconego przez moc Onego, urok czarnoksiężnika i własną nienawiść. Cios łapy wyglądającej jak topór wyrastający z ramienia musnął łeb

kotołaka, druzgocząc blat stojącego za nim stołu. Znowu nastąpił świst, unik i huk pękających desek. Szczęka potwora zwisała bezsilnie rozdziawiona, ale jego łapy, zakończone podobnymi do łopat szponami, wciąż cięły powietrze z szybkością i mocą pioruna. Ksin atakował, uderzał i krył się pod stoły lub ławy, a te roztrzaskiwały się w drzazgi, kiedy tamten próbował go dosięgnąć. Upiorny stwór ciskał się, miotał na wszystkie strony, aż nagle stąpnął na śliski od krwi fragment podłogi, stracił równowagę i zachwiał się niczym pijany. Kotołak zerwał się jak w natchnieniu, chwycił stół, pchnął i przywalił nim przeciwnika. Już był na górze. Przydusił i sięgnął pazurami. Raz, drugi i znowu. Rwał ścięgna, mięśnie, wyrywał wnętrzności, kaleczył. W dzikim zapamiętaniu nie zauważył, kiedy wyszarpał przeciwnikowi serce... Cofnął się. Pod leżącym do góry nogami stołem nic się nie poruszyło. Tylko kałuża posoki wypływała wciąż większa i szersza. Ksin ogarnął wzrokiem salę; widział porozbijane sprzęty, kilka skrwawionych, najeżonych odłamkami kości ochłapów, a trochę dalej jakiegoś człowieka czołgającego się w stronę wyjścia i wlokącego za sobą bezwładne nogi, jelita i pas szkarłatu. W oknach i otwartych drzwiach tłoczyło się wiele twarzy. Dziesiątki tępo wybałuszonych oczu – to im ocalił życie. Gospodarz wygramolił się zza kontuaru. Rozległy się kroki na schodach – nadchodziła Hanti. Stanęła przy nim. – On jest dobry. Jest mój... – powiedziała z dziecięcą naiwnością i nadzieją. Poczuł lęk. Zrozumiał, że skończył się jego wpływ na następne zdarzenia. I jej też. Teraz mogli już tylko bezczynnie czekać na to, co przyniesie im przyszłość. Wrócili do pokoju. Ksin przysiadł przed kominkiem, a Hanti skuliła się, chowając głowę w ramionach...

15 OGIEŃ NA STARYCH KRESACH

– Panie, pozwól mi ją uratować – powiedział Warik Fergo, oficjalny narzeczony Aspai. Podobnie jak Kador, on też zaliczał się do nobilitowanych kupców, ale szlachectwo Warika należało cenić wyżej, ponieważ urodził się on już po nobilitacji ojca, zatem przysługiwał mu tytuł „dostojnie urodzony”. Przyznać trzeba, że młodzieniec ów nie tylko nosił się jak na dziedzicznego szlachcica przystało, ale też starał się odpowiednio szlachetnie postępować, i to nie tylko na pokaz, co w przypadku kupca zakrawało na dużą naiwność. Aby jego prośba zabrzmiała wznioślej, Warik chciał użyć słowa „ojcze”, ale patrząc na pochmurną minę dostojnego Kadora, w ostatniej chwili ugryzł się w język i zrezygnował z poufałości. Gospodarz ze swej strony też nie zamierzał udawać, że ślub się odbył, czy że przynajmniej ma szansę się odbyć, i nie mówił mu „synu”. – Chłopcze – odpowiedział – stwierdzam z bólem, że moja córka nie okazała się ciebie godna. Jestem ci winien odszkodowanie z tytułu niespełnionej obietnicy małżeńskiej. Przykro mi, że nasze rody nie zdołały się połączyć. Niech twój kasjer zgłosi się do mojego kasjera. – Nie tego chcę! – zaoponował szybko Warik. – Dla mnie ten ślub miał być nie tylko korzystną transakcją. Twoja córka, panie, spodobała mi się od pierwszej chwili, gdy ją ujrzałem, i obdarzyłem ją szczerym afektem. – Szkoda, że ona nie umiała tego docenić. – Zrobi to, jeśli ją wybawię. – Obawiam się, że nie zdołasz. Nie wątpię, że potrafiłbyś ocalić ją przed zbójcami czy demonami, ale nie przed nią samą. – Dziwię się, że tak mówi ojciec o córce. Czy już uznałeś ją

za umarłą, panie? – Wolałbym, aby nie żyła. Nie idzie jednak o to, że moja występna córka zhańbiła swój ród i nazwisko. To umiałbym wybaczyć. – O cóż zatem chodzi? – To tajemnica rodzinna, której nie powinienem wyjawiać obcemu, nawet przyjacielowi. Powiem tyle, że choć Aspaja myśli, że powoduje nią kaprys, w istocie wszystko, co czyni, jest skutkiem działania znacznie potężniejszej siły, w której mocy się znalazła. – Mówią, że otumaniono ją czarami. – Nie wiem, co dokładnie zaszło, ale mam powody sądzić, że było wręcz przeciwnie. To najpewniej Aspaja wszystko zaplanowała. Proszę cię, drogi chłopcze, zapomnij o mojej nieszczęsnej córce. Znajdź inne dziewczę, które zachwyci twoje serce. – Ojcze, tylko Aspaja jest i pozostanie panią mojego serca. Żałuję, że wcześniej nie umiałem tego przekonująco okazać, ale oto właśnie mam szansę dowieść jej, jak wiele dla mnie znaczy. Proszę cię, dostojny panie, zobacz we mnie swojego syna i powiedz mi wszystko, co powinienem wiedzieć, podejmując się tego zadania. – Twój szlachetny wysiłek jest zbędny, mój chłopcze – odpowiedział wymijająco Kador. – Tropem zbiegów wyruszyli już Tępiciele. – Wiem o tym i zrobię wszystko, aby ich ubiec. Tępiciele nie zwykli oszczędzać życia niewinnych, postronnych osób, które przypadkiem znalazły się w miejscu ich poczynań. Kiedy odnajdą Galiona i Tagera, użyją najbrutalniejszych zaklęć, aby ich obu zgładzić. Nie zawahają się, nawet jeśli Aspaja i Fija zginą razem z winowajcami. – Takie jest prawo Tępicieli – odparł oschle Kador. – Zakon, którego zadaniem jest niszczyć potwory Onego, musi budzić grozę większą niż same demony. – Proszę cię, ojcze, udziel mi wiedzy, która będzie mi potrzebna, by ocalić Aspaję. – Warik nie dał się wciągnąć w jałową dyskusję i z uporem powrócił do tematu. – Nie dane mi było zostać twoim drugim ojcem, więc nim nie jestem – uciął Kador. – Są sprawy rodzinne, które dla obcych muszą pozostać tajemnicą. A my dwaj, mimo naszych usilnych pragnień, jesteśmy i pozostaniemy sobie obcy. Zatem nie pytaj mnie, chłopcze, o nic więcej. Powiedziałem już dość, mówiąc, że postępkami Aspai kieruje coś więcej niż kobiecy kaprys. Ona musiała znaleźć się w Rohirrze,

takie było jej przeznaczenie, co zbyt późno zrozumiałem. Być może mogłem zrobić coś wcześniej i zapobiec temu, zanim los zaczął się wypełniać. Wszakże skoro ten ogień zaczął już płonąć, musi się wypalić do końca. Ja na drodze przeznaczenia nie stanę. – To ja jestem przeznaczeniem Aspai! – Warik podniósł głos. – Wątpię w to. – A ja zrobię wszystko, by tego dowieść! Jestem tylko niezmiernie zdumiony, że człowiek, od którego spodziewałem się największej pomocy, odmawia mi jej. – My, Kadorowie, zawsze byliśmy przesądni. – My, Fergowie, nieraz sprzeciwialiśmy się wyrokom losu! – I dlatego wasz ród jest mniej liczny, niż można by oczekiwać. Chłopcze, zachowam twą szlachetność we wdzięcznej pamięci, ale dalsza nasza dyskusja jest bezcelowa. – Jeszcze jedna kwestia! – powiedział szybko Warik. – Jakaż to? – Domyślam się, panie, że postanowiłeś już Aspaję wydziedziczyć? – Z bólem serca, lecz jasnym umysłem. – Nowe dyspozycje względem twoich potomków i dziedziców nie zostały jeszcze ogłoszone. To wiem. – Jeszcze nie, ale moi mistrzowie prawa już pracują nad odpowiednim dokumentem. – Zatem proszę o jedno! Powstrzymaj się, panie, z ogłaszaniem swej woli na czas mojej wyprawy. Odnajdę Aspaję, przywiozę ją i postawię przed twoim obliczem, abyś mógł jej wybaczyć i pobłogosławić nasz związek. Kador nie odpowiedział, wobec tego Warik znów zabrał głos. – Mam dość woli po temu, a także stanowczości i pieniędzy, by zebrać własną drużynę i wyruszyć twej córce z pomocą. Uczynię to! Nawet bez cennych wskazówek, których nie chcesz mi udzielić. Skoro mi nie ufasz, panie, możesz tę wiedzę zachować dla siebie. Niech tak będzie. Sam rozwikłam tę zagadkę. Proszę cię, panie, tylko o jedno: powstrzymaj się z wydziedziczeniem Aspai, dopóki nie wrócę! – Ty nie wrócisz, chłopcze – powiedział dostojny Kador znużonym głosem. Warikowi na chwilę zabrakło słów. Opanował się jednak, zaciął usta i uniósł wyżej głowę.

– Pojadę i wrócę! – wyrzucił z siebie z gniewem. – A ty, starcze, siedź tutaj i drżyj przed mrocznym fatum, któremu nie śmiesz stawić czoła! Być może jestem z rodu kupców, ale potrafię żyć z honorem, a jeśli trzeba, i z honorem umrzeć. Daj mi od dziś trzy miesiące. – Dwa miesiące i trzy dni. Warik potrząsnął głową w zdumieniu, ale powstrzymał się zarówno od targowania się o więcej czasu, jak i żądania wyjaśnień, dlaczego akurat tyle stary kupiec mu daje. Gorąca szlachecka część duszy Warika wzięła górę nad chłodną kupiecką. – Dobrze, jak sobie chcesz, starcze – powiedział z bezbrzeżną pogardą w głosie, po czym odwrócił się i wyszedł bez pożegnania. Dostojny Kador nie skomentował tej zniewagi. Ciężko oparł czoło na dłoni. Gdyby Warik odwrócił się teraz, zobaczyłby, że po policzku twardego kupca spływa gorzka łza. Nikt jednak nigdy nie widział dostojnego Kadora płaczącego, a więc on także tego nie ujrzał. To była część fatum ciążącego nad rodem Kadorów. „Będziesz szlochać, lecz nikt nie zobaczy ani jednej twej łzy”. * * * Szlachetnie urodzony Warik Fergo wprost z domu swego niedoszłego teścia udał się do karczmy Pod Trzema Klaczami. Po rozmowie z Kadorem miał dużą ochotę się napić, ale nie był to jedyny ani najważniejszy powód. Tam właśnie o tej godzinie dwaj wynajęci przez Warika werbownicy, Axir i Riktor, weterani wojsk królewskich, zamierzali sprowadzić najemników gotowych wziąć udział w jego wyprawie, aby młody kupiec poznał tych ludzi i zdecydował, których z nich zatrudni. Przeczuwał jednak, że w tej mierze nie będzie wielkiego wyboru. – Witaj, panie! – Siwowłosy Axir, pierwszy z werbowników Warika, podszedł do niego zaraz za progiem. Zapewne obserwował drzwi wejściowe i nie chciał, aby ktokolwiek ubiegł go w rozmowie ze zleceniodawcą. Axir służył niegdyś w ciężkiej piechocie legionowej, ale odniesiona pod Rontem rana nogi sprawiła, że nie mógł już dotrzymać kroku towarzyszom w szyku. Od tej pory zajął się organizowaniem straży kupieckich karawan, a dom kupiecki Warika od lat był jego stałym klientem.

– Ilu znalazłeś ludzi? – zapytał bez zbędnych wstępów młodzieniec. – Ośmiu, czekają w osobnej izbie. – Axir pokazał drzwi. – A Riktor? – On i jego najemnicy jeszcze nie przyszli, ale słyszałem, że znalazł podobną liczbę chętnych co ja. – Powinno wystarczyć... – zadumał się Warik. – Pozwól ze mną na chwilę, panie. – Axir zaprowadził go do osobnego stołu, gdzie już czekał dzban z piwem i dwa puste kufle. Werbownik nalał swojemu zleceniodawcy i sobie. Warik wychylił swój kufel od razu do dna, machinalnie, najwyraźniej myśląc o czymś innym. Axir upił tylko mały łyk, rozejrzał się, czy nikt nie podsłuchuje, i oznajmił, zniżając głos: – Powinieneś, panie, coś wiedzieć. Przyszły nowe wieści z Rohirry. Niezbyt pomyślne... – Tępiciele już ich dopadli? – Gorzej, Tępiciele utknęli w Irimie, nie zdołali dotrzeć dalej na południe. Kiedy wyruszał stamtąd mój goniec z tą wiadomością, z Aldanu oraz innych miast Starych Kresów nie było żadnych wieści już od co najmniej dziesięciu dni. Wszystkie miasta na skraju Zbójeckich Kniei zostały odcięte, a więc co się dzieje w Bal leżącym jeszcze dalej na południe, tym bardziej nie wiadomo. – Kto przeciął drogi do Aldanu? – Zbójcy z Rohirry, ale różnie o tym mówią... Trudno dać temu wiarę. – Co mówią? – Podobno w okolicach Aldanu pojawiła się banda odczłowieczeńców. – To przecież niemożliwe! Słyszałem, że odczłowieczeńcy nigdy nie łączą się w grupy. Taka jest natura tego zwyrodnienia. To muszą być pospolici bandyci, którzy pragną za odczłowieczeńców uchodzić, by budzić tym większy postrach. – Być może, panie, ale ci bandyci zachowują się całkiem inaczej niż podobni im dotąd. Zawsze do tej pory zbójcy uciekali przed wojskiem, a ci teraz rozmyślnie atakują patrole deremskiej konnicy. Co więcej, jeszcze żaden żołnierz z zaatakowanego oddziału nie przeżył. Wszystkich jeńców i rannych mordują w niebywale okrutny sposób. Plotka, że napastnikami są odczłowieczeńcy, pochodzi od człowieka

wbitego na pal, obdartego ze skóry i częściowo spalonego, którego znalazła jedna z grup uchodźców przed przybyciem do Aldanu. Możliwe, że nieszczęśnik ów bredził w agonii, lecz jeśli powiedział prawdę, nasze sprawy mają się źle. Tak czy owak, jego majaczenia stały się źródłem plotek krążących obecnie po Irimie. I to powstrzymało Tępicieli. – To dziwne. Tępiciele się wystraszyli? – Oni nigdy nie byli zbyt odważni, panie. Nie mają w zwyczaju stawać do równej i otwartej walki ani ryzykować, ale mniejsza o to... Są jeszcze dziwniejsze wieści, na dodatek pewne. Ci zbójcy zabijają ghule. – Zabijają pożyteczne demony? – zdumiał się Warik. – Ano właśnie, panie. Rohirryjscy zbóje nigdy by czegoś takiego nie zrobili. W tamtych stronach zabijanie ghuli to iście samobójcza głupota, bo wiadomo, że z niezjedzonych trupów wylęgają się upiory. – Zatem im chodzi o to, by potworów wylęgło się jak najwięcej – stwierdził Warik. – Nie można w to wątpić, panie, a to z kolei oznacza, że cała ta zawierucha przypomina najazd obcych wojsk. Miejscowi nigdy by się do tego nie posunęli. – Słyszałem co innego. Podobno w czasach afery gongów walczono z królewskimi wojskami, specjalnie zostawiając na ich drodze trupy w stanie Przemiany – przypomniał sobie Warik. – Jednak wtedy partyzanci ghuli nie zabijali, tylko uprowadzali je ze sobą. Ten sposób walki wygląda więc na rohirryjski, choć niebywale szalony. Poza tym żadne obce wojska na pewno nie weszłyby do Zbójeckich Kniei. Tylko ktoś z miejscowych mógł dokonać czegoś takiego. – Zatem mamy kolejny bunt w Rohirrze – skwitował Axir. – Jednak nie wiadomo, z jakiego powodu ani kto mu przewodzi. „Zapewne to Galion” – domyślił się Warik, ale nie powiedział tego głośno. – Najpewniej powstała tam kolejna sekta czcicieli potworów Onego – stwierdził zamiast tego. – To powiemy naszym ludziom. A przede wszystkim, że takie sekty są najbardziej zabójcze same dla siebie. Jeszcze żaden potwór nie dał się ułagodzić żadnymi religijnymi obrzędami, choć są durnie, którzy ciągle tego próbują. – A co z odczłowieczeńcami, panie? Jeśli to prawda...

– Nie ma odczłowieczeńców! – uciął dyskusję Warik. – Ci bandyci swoimi szalonymi działaniami chcą jedynie uwiarygodnić tę plotkę, by wzbudzać większą grozę. Na pewno nie są odczłowieczeńcami, bo ci nie mogliby działać razem! – W Rohirrze od zawsze działy się dziwne rzeczy, które tutaj, w Katimie, trudno pojąć – stwierdził sceptycznie Axir. – Wciąż słyszy się, że powstają nowe potwory... Nie zdążył rozwinąć tej myśli, bo właśnie do karczmy z rumorem wszedł Riktor na czele swoich najemników, a znalazł ich dziewięciu. Po powitalnym zamieszaniu ochotników odesłano do izby, w której siedzieli już ci od Axira, po czym drugi werbownik przysiadł się do Warika, żeby przekazać mu poufne wiadomości ze swoich źródeł. Riktor służył wcześniej w kawalerii deremskiej, o czym świadczyły jego pałąkowate nogi i dobre znajomości wśród tamtejszych wyższych oficerów. – Komendant Deremy przysłał właśnie gońca do Katimy z nadzwyczajnym raportem do króla. – Wiadomo już, co w nim jest? – zapytał Warik. – Inaczej nie byłbym wart pieniędzy, które mi płacisz, panie. – Riktor uśmiechnął się szeroko. – Zatem co wiesz? – To już jest regularna wojna, tylko jeszcze nie wiadomo dokładnie z kim. Bandy ze Zbójeckich Kniei przerwały kręgosłup Rohirry, to znaczy opanowały drogi pomiędzy miastami leżącymi na północnym skraju tej prowincji. Mort, Aldan, Zaridan i Inort znalazły się w stanie oblężenia. Pełno tam teraz uchodźców z osad w głębi puszczy, a wszyscy opowiadają całkiem niestworzone rzeczy... – O odczłowieczeńcach? – wtrącił szybko Axir. – O inwazji potworów – odparł Riktor. – Ponoć spełniły się jakieś stare przepowiednie. – Rohirryjskie zabobony! – oświadczył stanowczo Warik. – Wszyscy tam boją się tego, że z Puszczy Upiorów wyjdzie kiedyś inwazja upiorów na Zbójeckie Knieje i potwory Onego wymordują tam wszystkich do nogi. Straszą się tym od pokoleń, ale mimo to wciąż jakoś tam żyją i dobrze im się wiedzie. – Być może to są zabobony – zgodził się Axir. – Ale cokolwiek jest przyczyną tych zamieszek, sprawiło, że Rohirra to teraz wrzący kocioł

czarownicy. Ty zaś, panie, planujesz wyprawę na samo jego dno, tam, gdzie najgoręcej i najgęściej... Tylko po to, by odnaleźć dziewkę, która już na pewno straciła wianek – dodał z jawną przyganą. – Płacę, więc to moja rzecz, co zamierzam przedsięwziąć. I nie chcę więcej słyszeć ani słowa przeciwko czci mojej narzeczonej, jasne?! – Przy ludziach żaden z nas twej bogdance nie uchybi, panie, ale powinieneś wiedzieć, co o tym myślimy w istocie – odparł Axir. – Nie ma takich pieniędzy, za które warto byłoby zostać zagryzionym przez upiora – dodał Riktor, niedwuznacznie przystępując do targów. – To podobno najgorsza śmierć... – Zapłacę wam podwójnie – odpowiedział bez wahania Warik. – Potrójnie, panie – postawił swój warunek Riktor. – Acz wątpię, aby przekonało to wszystkich. Miał rację, kiedy bowiem przeszli do biesiadujących w sąsiedniej izbie najemników i przedstawili im oględnie sytuację w Rohirrze oraz ofertę Warika, pięciu ochotników mimo obfitego poczęstunku zrezygnowało od razu. Nawet nie próbowali się targować. Potem odeszło jeszcze dwóch, którzy zażądali pięciokrotności zwyczajowej stawki za ochronę kupieckiej karawany zdążającej na Pogranicze Piryjskie. Warika stać było na tę sumę, ale odmówił dla zasady. Miał kupieckie pochodzenie, wiedział więc, że nie może wyjść na durnia, dla którego cena nie gra roli. Najemnicy zaczęliby wynajdywać kolejne niezliczone przeszkody, aby wydusić z niego jeszcze więcej pieniędzy. Musieli zatem wiedzieć, że po przekroczeniu pewnej granicy interesu nie będzie, a oni sami nic nie zarobią. I postarać się, by zleceniodawca się nie zniechęcił. Zatem po godzinnych targach jedenastu ludzi zgodziło się pojechać z Warikiem, w tym Axir i Riktor w charakterze jego poruczników. Jako doświadczeni weterani byli niezbędni, gdyż młody kupiec nie znał rzemiosła wojskowego. Ustalono, że wyjadą następnego dnia skoro świt, tak aby trzeciego dnia wieczorem dotrzeć do Deremy. Tempo iście godne deremskiej kawalerii. Dalej mieli przedostać się do Irimy, a tam ponownie rozpatrzeć się w sytuacji i ewentualnie dołączyć do wyprawy Tępicieli. Ten sojusz zupełnie nie podobał się Warikowi, ale zachował zastrzeżenia dla siebie. Rozumiał już, że to konieczne ze względu na morale jego ludzi. Tuzin zbrojnych to stanowczo zbyt mało, aby

zapuścić się w głąb Rohirry nawet w czasach względnego spokoju w tych stronach, wobec tego musieli znaleźć na miejscu sojuszników, a na razie w grę wchodzili tylko Tępiciele. W Irimie było ich podobno trzydziestu. Fakt, że tak liczna grupa fanatycznych wojowników nie odważyła się wystawić nosa poza mury tego miasta, postanowili zbagatelizować. Axir zapewniał więc głośno, że Tępicie zwlekają tylko dlatego, że chcą zebrać lepsze informacje. To samo dotyczyło zresztą ich samych; nowiny, które dotarły do Katimy, z pewnością stały się już nieaktualne. I zapewne teraz na Starych Kresach było znacznie gorzej, niż sądzili. Należało zatem niezwłocznie pędzić na południe.

16 ROHIRRYJSKIE POBOJOWISKO

O Zbójeckich Kniejach można wiele przeczytać lub usłyszeć od ludzi bywałych w tych stronach. To jednak w żaden sposób nie przygotowuje wędrowca, który po długiej podróży na południe za rogatkami Irimy dostrzega na horyzoncie bezkresną, ciemną ścianę lasu. Każdy wie, że żyją tam potwory Onego, że w mrocznych ostępach dzieją się rzeczy przyprawiające ludzki umysł o nieuchronne szaleństwo, że w kniei czyhają bezlitośni zbóje. Są miejsca, gdzie nie zapuszczają się królewscy urzędnicy, ba, nawet poborcy podatkowi, którzy wszak, jak wiadomo, docierają wszędzie. Gdyby nie przemyślny system ceł na drewno, wosk, miód oraz inne produkty dostarczane z lasów Rohirry oraz ukryte akcyzy na żywność i towary rzemieślnicze, prowincja ta nie odgrywałaby żadnej roli w ekonomii Suminoru. Od zawsze zresztą związki te były luźne. Królowie z Katimy tytułowali się jedynie suwerenami Rohirry, a nie dziedzicznymi samodzierżcami, tak jak w przypadku innych prowincji. Rohirryjczycy żyli więc w przeświadczeniu, że są dobrowolnymi poddanymi władców Suminoru, których sami sobie obrali, i żaden rozsądny król nie wyprowadzał ich z błędu. Nawet obecnie panujący Redren III, choć nosił przydomek Szalonego. Od tego zależała bowiem lojalność rohirryjskich legionistów i kawalerzystów, którzy, przyzwyczajeni od dziecka do potworów Onego, tym bardziej nie okazywali lęku przed jakimkolwiek naturalnym przeciwnikiem na polu bitwy. Rohirryjskie przysłowie opisujące akt największego tchórzostwa mówiło: „Przestraszył się człowieka”. Większej obelgi nie było. Warik wiedział o tym bardzo dobrze – znał zwłaszcza wszelkie szczegóły zagadnień handlowo-ekonomicznych – ale teraz, zapatrzony

w czarny las na horyzoncie, zdawał sobie sprawę przede wszystkim z tego, że musi tam wejść... Zagłębić się w tę leśną otchłań, której przeciwległy skraj jest oddalony o trzy tygodnie szybkiego marszu, o ile się przypadkiem nie zabłądzi lub nie zostanie pożartym. Tak jak każdemu wędrowcowi w takiej chwili serce zaczęło mu walić i ogarnęła go przerażająca, nieodparta myśl, że po prostu zginie, jeśli tam wejdzie. Na dodatek poczuł pewność, że przeczucie go nie myli. Rozsądek nakazywał zawrócić, ale szlachecki honor, choć świeży i przyszywany, tę możliwość wykluczał. Istniała tylko ta jedna droga biegnąca na spotkanie nieuchronnego przeznaczenia. Doprawdy lepiej było zająć myśli czymś innym i skupić się choćby na sytuacji panującej na Starych Kresach. Poznawali ją tym lepiej, im bardziej się do nich zbliżali. Patrząc z zachodu w kierunku wschodnim, cywilizacyjny kręgosłup Rohirry tworzyły cztery miasta: najpierw Mort, leżący niedaleko granicy z Puszczą Upiorów, następnie Aldan, Zaridan i Inort, z których osobne drogi wiodły do „głowy”, czyli Irimy, formalnie stolicy Rohirry, choć zdaniem rodowitych Rohirryjczyków miasto to leżało już poza ich ojczyzną, gdyż z murów Irimy nie było widać Zbójeckich Kniei. Irima istotnie leżała trochę za daleko, ale królewscy namiestnicy po prostu nie chcieli mieszkać bliżej tak złowrogiej krainy i używali wszystkich swoich wpływów na dworze, żeby tam pozostać. W praktyce więc rolę stolicy prowincji pełnił Zaridan – największe skupisko miejscowych elit oraz centrum handlu. Ludność Rohirry Wschodniej, wbrew potocznym mniemaniom, w zdecydowanej większości utrzymywała się nie ze zbójectwa, lecz z eksploatacji lasów. Osady puszczańskie zamieszkiwali głównie drwale, smolarze, węglarze i bartnicy. Niezbędne im produkty rzemieślnicze, jak płótno, naczynia, siekiery, noże i inne narzędzia, wytwarzano w północnych prowincjach Suminoru, co pozwalało zachować wspomnianą już równowagę ekonomiczną, a obok niej również równowagę naturalną, o ile można tak nazwać sytuację, gdy nadnaturalne demony pełnią funkcję drapieżników, a ludzie zwierzyny łownej. Ostatecznie Rohirra, mimo że mało kto płacił tam podatki, nie popadała w izolację ani stagnację gospodarczą, a także nie wyludniała się, choć potwory Onego powodowały systematyczne zmniejszanie się

liczby mieszkańców, jednak nie aż tak znacznie, jak sądzono w bezpieczniejszych częściach Suminoru. Przynajmniej tak było w okresach zachowania równowagi natury i nadnatury. Większym problemem utrudniającym rozwój tej prowincji był fakt, że co ambitniejsi i zdolniejsi Rohirryjczycy tradycyjnie migrowali na północ. Ostatnimi laty próbowano zatrzymać możliwie najwięcej z nich w Zaridanie. Zakładano tam więc kolejne szkoły oraz najliczniejsze w Rohirrze tartaki, destylarnie drewna i domy handlowe, zaspokajające już ponad dwie trzecie zapotrzebowania Suminoru na deski, dziegieć, smołę, węgiel drzewny i potaż. Były to fakty zupełnie oczywiste dla trudniącego się rzemiosłem kupieckim Warika, natomiast zauroczony Aspają Galion zupełnie nie wziął pod uwagę zagadnień ekonomicznych. Wynikał zaś z nich bardzo solidny fakt polityczny, że nikt w Rohirrze nie chciał secesji. Nikomu się to nie opłacało, a słabość władzy królewskiej była tu pozorna. Żaden bunt, nawet wsparty mocą Onego i najczarniejszą magią, nie mógł doprowadzić do trwałej niepodległości Rohirry i musiał upaść prędzej czy później. Warik stawiał sobie tylko pytanie, kiedy nastąpi koniec zamieszania i czy wcześniej uda mu się wydostać z tego zamętu nierozważną Aspaję. Na razie jednak rebelia Galiona była u szczytu powodzenia. Każde ze wspomnianych miast kręgosłupa Rohirry liczyło zwykle od dwóch do trzech tysięcy mieszkańców, zależnie od liczby sezonowych pracowników tartaków, przybywających tam z okolicznych wsi, a teraz jeszcze należało dodać uciekinierów z podleśnych osad. Odległości między każdą parą miast nie przekraczały trzech dni drogi i wszystkie one leżały około pięciu godzin marszu od północnego skraju Zbójeckich Kniei. W rezultacie zerwanie wszelkiej komunikacji pomiędzy Mortem, Aldanem, Zaridanem i Inortem, do czego ostatnio doszło, oznaczało odcięcie od świata olbrzymiego interioru Zbójeckich Kniei i wszystkiego, co tam się znajdowało. W głębi tej puszczy, na skrzyżowaniach najważniejszych traktów, leżały osady liczące po kilkuset mieszkańców, w tym największa Bal, oddalona o dwa dni drogi na południe od Aldanu. To był już ostatni przyczółek cywilizacji. Dalej na południe, wschód i zachód znajdowały się tylko samotne przysiółki, zagubione w bezmiarze lasów i żyjące według sobie tylko znanych reguł.

Wobec opanowania głównych dróg Starych Kresów przez bandy odczłowieczeńców pomysł, żeby dotrzeć do Bal, zakrawał na jawne szaleństwo i nie należało mówić o tym głośno. Podobnie jak powtarzać naiwnego sądu, że odczłowieczeńcy nie mogą łączyć się w grupy. Już wiedziano, że na pewno jest inaczej. Pytanie: „Dlaczego?” musiało na razie poczekać na odpowiedź, aczkolwiek Warik domyślał się, kto za tym stoi. Secesja Galiona, jako się rzekło, na dłuższą metę nie miała szans powodzenia, ale teraz nieludzkie oddziały zbuntowanego maga siały powszechną grozę i zamęt. Ich ewentualne zwycięstwo oznaczało, że Rohirra stanie się prowincją całkowicie bezludną... Oddział Warika opuścił Irimę, udając się za Tępicielami, którzy, jak im powiedziano, wyjechali z miasta niespełna dzień przed ich przybyciem, kierując się do oblężonego Aldanu. Podobno lokalna milicja z Zaridanu podjęła samodzielną wyprawę w celu oczyszczenia dróg w tym rejonie i Tępiciele ogłosili, że chcą w tym dziele dopomóc. Mniejsza o to, na ile szczere były te deklaracje. Istniała duża szansa, że uda się ich szybko dogonić, więc Warik postanowił zrezygnować z planowanego wcześniej popasu w Irimie. Bez zwłoki zatem wyjechali z miasta i wkrótce ujrzeli gęstniejące na horyzoncie Zbójeckie Knieje. A potem zobaczyli pobojowisko. Najpierw na środku drogi natknęli się na leżący w kałuży krwi bezgłowy kadłub Tępiciela w randze starszego zakonu. Rozpoznali to po charakterystycznej klamrze u pasa i oznakach na płaszczu. Głowa trupa gdzieś znikła, ale ślady na piasku dowodziły niezbicie, że zdążyła ona już ulec Przemianie, to znaczy zmieniła się w pająkołaka i odeszła na wielostawowych odnóżach, które wyrosły z kikuta szyi. Amulety zabitego, które miały go uchronić przed takim pośmiertnym losem, były spalone i rozkruszone od nadmiaru mocy Onego, której nie zdołały wchłonąć i zneutralizować. – Duch Dobrej Śmierci nie okazał mu łaski – skomentował ów widok Riktor, jak na rodowitego Rohirryjczyka przystało. Na wszelki wypadek weteran przebił trupowi serce zastruganym naprędce osikowym kołkiem i pojechali dalej. Za pobliskim zakrętem natknęli się na jeszcze koszmarniejszy widok. Wyglądało na to, że oficer Tępicieli, zapewne ich przywódca, zginął, uciekając od rzeczy, których ludzki umysł nie potrafi pojąć.

Jego podwładni oraz ich wierzchowce zostali zmasakrowani w niebywały sposób. W większości zginęli od magii bojowej, której od czasów Rzezi Magów wolno było używać tylko Tępicielom. Wyłącznie ich uczono odpowiednich zaklęć, które teraz najwyraźniej zwróciły się przeciwko nim. Albo niektórych Tępicieli ogarnęło jakieś szaleństwo i zaczęli atakować współbraci. Czary nicujące, to znaczy wywracające ciała ofiar jak skarpetę na lewą stronę, a także ogniste kule sprawiły, że miejscami nie dało się odróżnić zwłok ludzkich od końskich. Zwłaszcza gdy zaklęcie nicujące dosięgło galopującego jeźdźca i wszystkie mięśnie oraz kości człowieka i zwierzęcia skotłowały się w jeden wielki kłąb. Ci, którzy zginęli od broni białej, zostali posieczeni i pokłuci ponad wszelkie wyobrażenie. Pastwiono się nad nimi długo i z dziką furią. Trupy dwóch w miarę całych koni nosiły ślady zębów czegoś podobnego do niedźwiedzia. Sześciu Tępicieli, zapewne rannych w pierwszym starciu, przywiązano do przydrożnych drzew i znęcano się nad nimi w bestialski sposób, dodatkowo okaleczając, przypalając i nadjadając. Jednemu wygryziono oczy, a ślady zębów na skórze wokół oczodołów wskazywały, że zrobił to człowiek, a raczej były człowiek – odczłowieczeniec. Nikt już nie dawał znaków życia, za to widoczne były oznaki początków demonicznej Przemiany. Jeden z pokrytych śmiertelnymi ranami trupów, kiedy mu się przyglądali, zaczął mrugać, dwóm innym wyrosły już długie na piędź paznokcie. Ghule nie mogły temu przeszkodzić – trzy leżały porąbane w okolicznych krzakach, cuchnąc przy tym straszliwie. Kiedy w stronę jeźdźców zawiało smrodem, konie zaczęły stawać dęba, a Warik i paru innych nie pohamowali wymiotów. Ktoś wrzasnął w panice, że muszą natychmiast, jeszcze przed zmrokiem, wrócić do Irimy, bo inaczej skończą tak samo jak ci tutaj. Riktor nie stracił zimnej krwi. Stanowczo przywołał oddział do porządku i rozkazał wszystkim ciałom odrąbać głowy srebrnymi mieczami, które przezornie mieli ze sobą. Jeśli nie było wiadomo, gdzie leży głowa albo co jest głową, mieli rąbać ochłapy na cztery równe ćwierci. Potem sam Riktor, mrucząc jakieś miejscowe zaklęcia i przywołując Ducha Dobrej Śmierci, oprószył każdy kawałek zwłok szczyptą jakiegoś proszku z sakwy przy pasie.

Następnie policzyli trupy, choć ze względu na ich stan oraz przeprowadzone uprzednio zabiegi odczyniające nie było to łatwe zadanie. Wyszło im, że z trzydziestu Tępicieli być może jeden, najwyżej dwóch, zdołało ujść z pogromu. Potem Riktor i Axir zbadali pozostałe ślady, odtwarzając prawdopodobny przebieg całej potyczki. Wyglądało na to, że gdy doszło do walki, Tępiciele już uciekali w panice, zawracając do Irimy. Napastnicy urządzili zasadzkę, otoczyli ich i wymordowali. Wymknął się tylko przywódca, ale i on nie uciekł daleko. Zwycięzcy nie brali jeńców ani łupów. Rzeczy osobiste, broń, nawet pieniądze zabitych Tępicieli, choć porozrzucane i podeptane, leżały nietknięte. Można było je zbierać – nikt tego nie zakazywał – ale mało kto z oddziału Warika odważył się podnieść cokolwiek z krwawego błota. Riktor nakazał jedynie zebrać broń przeciw upiorom, jeśli jeszcze przypadkiem wydawała się do czegoś zdatna. Natężenie mocy Onego przekroczyło tutaj wszelkie dające się wyobrazić poziomy. W efekcie nie przetrwał żaden ochronny talizman, niektóre wręcz wybuchły, dodatkowo raniąc właścicieli. Z jakiego źródła to wypłynęło? Następną niepokojącą sprawą był brak ciał napastników, a przecież szkoleni zabójcy potworów Onego na pewno nie sprzedali życia tanio. Owszem, niektórzy Tępiciele w szaleństwie walczyli między sobą, ale na mieczach pozostałych widniały ślady czarnej krwi i liczne szczerby powstałe w czasie walki. Trudno sobie wyobrazić, aby wszyscy przeciwnicy odnieśli tylko lekkie rany. Czyżby więc ci odczłowieczeńcy na dodatek byli nieśmiertelni? A przede wszystkim – gdzie czaili się teraz? Riktor i Axir porozumieli się bez słów i podjęli decyzję bez narady z Warikiem. Natychmiast sprowadzili oddział z drogi i polecili odejść jak najdalej od niebezpiecznego traktu. Odczłowieczeńcy po walce z Tępicielami cofnęli się w kierunku Aldanu i z pewnością urządzili kolejną zasadzkę milę lub dwie dalej, na tych, którzy nie przelękną się widoku pobojowiska i nie zawrócą do Irimy. Tak właśnie powinni byli postąpić, skoro zamierzali sparaliżować komunikację pomiędzy głównymi miastami Rohirry. Oznaczało to też, że boczne drogi są w miarę bezpieczne. Należało jedynie spodziewać się na nich pojedynczych potworów Onego. Jeśli nie w dzień, to na pewno nocą. Przed wieczorem dotarli do opuszczonej wsi. Nazywała się Blusz,

czego dowiedzieli się z mapy. Ostrożnie wjechali między opłotki. Nikogo nie było widać, nawet zwierząt gospodarskich. Wyglądało na to, że mieszkańcy uszli z dobytkiem do Irimy lub Aldanu. Chaty, podobne do siebie, zbudowano w jednakowym, prowincjonalnym rohirryjskim stylu. Przypominały małe forty. Wszystkie miały wąskie jak strzelnice okna, wzmocnione prętami ze srebra lub srebrzonego żelaza, zależnie od zamożności mieszkańców. Warik wiedział, że kraty znajdują się również w kominach, by nic tamtędy nie wlazło. Otwory okienne usytuowane były tak, żeby o każdej porze dnia do wnętrza wpadało możliwie dużo światła, a więc nieco wyżej niż typowe okna. Utrudniało to wyglądanie na zewnątrz i zaglądanie do środka, co zwiększało bezpieczeństwo domowników, zwłaszcza dzieci. Do obserwowania otoczenia służyły mieszkańcom małe srebrne lusterka na długich trzonkach oraz wąskie szpary w drzwiach i ścianach, zastawiane grubymi deskami. Dachy budowano z belek pokrytych dachówką z palonej gliny zmieszanej z opiłkami srebra. Riktor zsiadł z konia i wszedł do pierwszego z brzegu domostwa. Warik, Axir i jeszcze dwaj inni najemnicy poszli za nim. Młody kupiec chciał dobyć miecza, ale powstrzymał się, widząc, że żaden z wojowników tego nie czyni. – Poznałeś już kiedyś, panie, rohirryjską ghulicę? – zagadnął go Riktor z krzywym uśmiechem. Najwyraźniej zebrało mu się na niewczesne żarty. Warik wszedł do ciemnej izby, przypominając sobie opowieści Galiona, których słuchał w Katimie razem z dostojnym Kadorem i jego córką. Wtedy Aspaja w bardziej emocjonujących momentach chwytała młodego kupca za rękę, a jego przenikał rozkoszny dreszcz... Teraz dreszcz był równie silny, tylko o wiele mniej przyjemny. Na podłodze, obok sterty zakrwawionych ułamków kości, siedziały w kucki dwie młode ghulice ubrane w suknie dziewcząt służebnych. W panującym tutaj gęstym półmroku Warik musiał naprawdę dobrze się przyjrzeć, by spostrzec, że nie są to istoty ludzkie. Świadczył o tym głównie apatyczny wyraz ich twarzy, który u ludzi zdarza się zwykle po przeżyciu ciężkiego szoku. Gdyby polecił im się rozebrać, okazałoby się wtedy, że ich piersi nie mają brodawek sutkowych, pomiędzy

nogami zaś, całkiem gładkimi, jak u lalki, brak jakichkolwiek naturalnych otworów. Wątpliwości znikłyby też, gdyby otworzyły usta. Przednie zęby ghuli to trójkątne kły, boczne, znacznie masywniejsze, służą im do rozgryzania kości, a z tyłu żuchwy znajduje się dodatkowa para stawów umożliwiająca im szersze otwarcie paszczy. Akurat poprzedniego dnia wieczorem na biwaku Warik przeczytał rozdział o ghulach w sławnym bestiariuszu mnicha Anafazego, więc był dobrze przygotowany na to spotkanie. W szczególności wiedział, że z rohirryjskimi ghulami wiąże się pewien lokalny obyczaj, nad wyraz popularny w tych stronach, a będący w istocie ponurym żartem. Częstokroć cudzoziemcy, nieznający natury tych stworów, są podstępnie zachęcani do uwiedzenia młodej ghulicy; takiemu delikwentowi daje się do zrozumienia, że ghulice potrafią dostarczyć nader egzotycznej rozkoszy. Ponieważ ghulica nie rozumie znaczenia ludzkich rytuałów godowych, takich jak flirt i pieszczoty, jej zachowanie tłumaczy się dziewiczą nieśmiałością i zaleca gościowi, aby był uprzejmy i delikatny. Gdy zniecierpliwiony i podniecony adorator wreszcie odkryje swój błąd, salwom śmiechu długo nie ma końca. Sądząc po drwiącym uśmieszku weterana, nawet mimo wiszącego nad ich oddziałem zagrożenia Riktor nie mógł się powstrzymać od chęci sprawdzenia, czy Warik aby przypadkiem nie da się nabrać. Nieważne, że on tutaj płacił i rozkazywał, przekornej rohirryjskiej tradycji i tak musiało stać się zadość... Młody kupiec oschle wyprowadził najemnika z błędu, po czym kazał mu otworzyć okiennice. Kiedy w izbie pojaśniało, zobaczyli, że twarze, ręce i suknie obu ghulic wymazane są zakrzepłą krwią. Pogryzione kości leżące na podłodze były na pewno ludzkie i chyba należały do gospodarzy. Z każdej już dokładnie wyssano szpik. Ghulice dopiero teraz zareagowały na widok gości i wstały. Jedna wzięła miotłę i w wielkim skupieniu zaczęła zamiatać kości pod łóżko. Druga skłoniła się sztywno i bardzo wolno wymawiając słowa, oznajmiła, że państwa nie ma w domu. Najwyraźniej nie wiedziała, co robić dalej, podobnie jak ta pierwsza. Machinalnie odtwarzały wyuczone słowa i czynności.

– Ten dom to grób! – powiedział zniesmaczony Warik. – Chyba nie zostaniemy tutaj na noc? Riktor spoważniał. – Obyśmy wszyscy, mój młody panie, spoczęli kiedyś w tak bezpiecznych i spokojnych grobach – odpowiedział. – To miejsce zostało pobłogosławione przez Ducha Dobrej Śmierci. Pomnij na to, gdybyś kiedyś odłączył się od nas z jakiegokolwiek powodu i musiał spędzić w Rohirrze samotną noc. Nie ma wtedy bezpieczniejszego miejsca niż nawiedzany przez ghule cmentarz lub grób, w którym one mogą dotrzymać ci towarzystwa. Nie zanocujemy tu, panie, ale tylko dlatego, że nie pomieścimy się w tym domostwie wszyscy razem z końmi. Musimy poszukać jakiejś obszerniejszej stodoły, ale te ghulice zabieramy ze sobą. Przydadzą się bardziej, niż sądzisz. Warik nie sprzeciwił się, uznając doświadczenie rodowitego Rohirryjczyka, a ten wyjął z sakwy ofiarną świecę, podobną do tych, które młody kupiec widywał już na tutejszych cmentarzach, postawił ją na stole i z wielkim nabożeństwem odmówił modlitwę dziękczynną do Ducha Dobrej Śmierci. Świeca zapaliła się sama, kiedy wyrzekł ostatnie słowo. Potem wszyscy obecni mężczyźni skłonili się światłu i wycofali z chaty. Obie ghulice posłusznie poszły za nimi, kiedy tylko wydano im takie polecenie. Jedna wciąż niosła miotłę. Widok ich zabrudzonych krwią twarzy i poplamionych sukni wywołał okrzyki wstrętu i zgrozy u dwóch czy trzech najemników. Ludzie ci pochodzili z północy i nie rozumieli, jak pożytecznymi stworzeniami są tutejsze ghule. – A ja bym toto usiekł od razu! – wyrwało się któremuś. – Zamknij mordę, głupcze! – uciszył go Axir. – Jeśli którąś z nich tkniesz, staniesz się jednym z nich. Ghuli zawsze musi być tyle samo. Warik wiedział, że to akurat przesąd, ale bardzo popularny w północnych prowincjach Suminoru. Riktor też musiał o tym słyszeć, jednak nie kwapił się ze sprostowaniem. Rzucił tylko przeciągłe, nader znaczące spojrzenie nadgorliwemu ghulobójcy i wsiadł na konia. Pojechali w głąb wioski, a ghulice potulnie podreptały za nimi. Po drodze jedna znalazła zdechłego szczura i natychmiast go zjadła. Niebawem znaleźli odpowiednio dużą na ich potrzeby stodołę. Potem Riktor, nie bacząc na protesty reszty ogromnie zniesmaczonej

kompanii, sprowadził z pobliskiego śmietnika starego, mocno już śmierdzącego ghula i kazał przyjąć go do towarzystwa. Ustąpił tylko o tyle, że posłał dwóch ludzi, by poszukali w opuszczonych chatach octu i zlali nim ghula od stóp do głów. Ponoć ten stary ludowy sposób ghulowi w niczym nie przeszkadzał, a czynił jego towarzystwo nieco znośniejszym. Zdaniem Warika był to kolejny rohirryjski przesąd, bo oczekiwana ulga okazała się co najwyżej kwestią autosugestii lub paraliżu powonienia. Wszyscy razem mieli zabarykadować się na noc w stodole, ale stary ghul tak śmierdział, że rozkaz okazał się niewykonalny. Doszło do jawnego buntu, bowiem Mirso, ów najemnik z północy, co chciał wpierw zabić nieludzkie służące, teraz wprost odmówił spania w towarzystwie tak obrzydliwie cuchnących stworów. Paru innych gotowych było do niego dołączyć. – Czemu mamy się z nimi gnieździć, skoro tu dookoła tyle jest pustych i wygodnych domów?! Warik nie mógł się nadziwić, że doświadczeni najemnicy, bo innych wszak nie zatrudnił na tę wyprawę, ośmielają się dyskutować z rozkazem, ale pozostawił rzecz do rozstrzygnięcia swoim porucznikom. Riktor, o dziwo, przyjął ten akt niesubordynacji zadziwiająco spokojnie. – Bo nie przeżyjecie do rana! – wycedził tylko przez zęby. – Poradzimy sobie, mości namiestniku. Nieraz i w gorszych opałach bywaliśmy, a spać w wychodku nie będziemy, zresztą ta pokraka cuchnie o wiele gorzej niż wychodek! „Marynowanym gównem” – dodał w myślach Warik, wciąż nie wtrącając się do dyskusji. – Skoro nie chcą słuchać rozkazu ani dobrej rady, niech śpią, gdzie chcą – dołączył do rozmowy Axir. – Zasłużyli na śmierć – odparł krótko Rohirryjczyk i zupełnie przestał się interesować buntownikami. Jego pogardliwa obojętność sprawiła, że większość malkontentów jednak poszła po rozum do głowy i zrezygnowała z pomysłu spania z dala od grupy. Mirso, choć został całkiem sam, uparcie trwał w swoim postanowieniu. Tylko własnego konia pozostawił z nimi w stodole. W ten sposób następnego dnia zyskali dodatkowego luzaka. Przez całą noc Warik okropnie męczył się z ghulim smrodem. Ani

ocet nie pomagał, ani przyzwyczajenie nie nadchodziło. Odór zdawał się wręcz przybierać na sile, tak bardzo, że przerywał każdą chwilę snu. W końcu młody kupiec zrezygnował z obracania się z boku na bok i dołączył do straży, starając się przy tym trzymać możliwie najdalej od siedzącego w kucki cuchnącego stwora, który mamrotał w kółko: „...apir, apir...”. Jego krewne milczały, ale cały czas kręciły głowami, jakby patrzyły na coś, co chodzi wokół stodoły. Rano dowiedzieli się, czego te młódki wypatrywały oraz co stary ghul miał na myśli (o ile można mówić o myśleniu w przypadku tych istot). Trupa niesubordynowanego najemnika znaleźli wiszącego nago na pobliskim żurawie studni. Szyję nieszczęsnego Mirsa, jego nadgarstki oraz wewnętrzne powierzchnie ud pokrywały dziesiątki charakterystycznych podwójnych ukąszeń. Wampiry wyssały go do cna. – To było konieczne – stwierdził zupełnie niewzruszony tym widokiem Riktor. – Co takiego? – zapytał zaskoczony Warik. – Wampirzy urok – odparł krótko najemnik. – To dlatego ten dureń się zbuntował i postanowił spać osobno. Musiałem mu ustąpić, bo w przeciwnym razie próbowałby za wszelką cenę wyjść w nocy ze stodoły, otworzyłby wierzeje i wpuścił je do środka. Żeby go powstrzymać, musielibyśmy go zabić, więc on już i tak był dla nas stracony. Lepiej zatem, że zrobiły to one... Najadły się do syta i dobrze, bo głodne wampiry bywają szalone. Wtedy przestają nawet bać się ognia i mogłyby podpalić stodołę, żebyśmy z niej uszli, a potem wyszukiwać nas w mroku. – To ty wiedziałeś? – Warik zdumiał się i zadrżał ze zgrozy. – Z rozmysłem poświęciłeś jednego z naszych ludzi?! – Za późno się spostrzegłem, że ta wioska jest nawiedzona przez wampiry. I to wiele wampirów. Musiało tu dojść do całej epidemii zaraźliwych pokąsań. Większość tutejszych ludzi nie zdołała nigdzie uciec. Przemienili się i pochowali, a tylko wszelka domowa żywizna uciekła od nich, i to nas zmyliło. Muszą tu teraz być, bodaj w każdej chacie, z wyjątkiem tej jednej, w której spotkaliśmy ghulice. Tego zaś nieboraka – spojrzał na wyssanego trupa – wampiry zauroczyły, jak szukał tego przeklętego octu.

Do Warika dopiero teraz dotarło, że Mirso jest jednym z ludzi, których posłano po ocet do spryskania starego ghula. Tymczasem Riktor mówił dalej: – Było jeszcze za widno na napaść, więc go tylko zauroczyły, ażeby sam do nich wrócił po zmierzchu. Któryś z tych sysoli pewnie siedział w piwnicy i spozierał przez jakąś szparę. Ten nieborak rozglądał się po izbie. Ich oczy spotkały się na chwilę i tyle wystarczyło... Pojąłem, co się dzieje, dopiero jak zaczął bredzić, że chce spać oddzielnie. Żaden rozumny i nawykły do słuchania rozkazów człek nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Było zatem już po nim i nic się nie dało zrobić. Nie rzekłem wam co i jak, żebyście mi nie ogłupieli ze strachu. Bo nie było dokąd pójść... – A więc w zamian za bezpieczny nocleg w tej wsi musieliśmy złożyć wampirom ofiarę z człowieka? – wykrztusił z niedowierzaniem Warik. – To jest Rohirra – odparł krótko Riktor. – Tutaj tak bywa, mój panie. Zwłaszcza w wojenny czas. W innych krajach od wojny i głodu może wybuchnąć pospolita zaraza. W naszych stronach zamiast choróbsk gęsto lęgną się potwory. – I co teraz z tymi wampirami będzie? – Kiedyś je w końcu wybiją i znów da się tu żyć. – Mości namiestniku – rzekł ze strachem jeden z byłych buntowników. – Czy ja mam być następny? No bo ja też chodziłem za octem... Czyli nade mną też już jest urok? Da się to jakoś odczynić? – Przeżyjesz – stwierdził krótko stary najemnik. – Tyś miał szczęście, boś tylko zgłupiał od smrodu, ale w porę żeś zmądrzał. Jednak za mędrkowanie odbieram ci dniówkę żołdu. – I dobrze... – Ukarany odetchnął z ulgą. – A gdyby się to zauroczenie nie zdarzyło? – zagadnął jeszcze Warik. – I gdybyśmy wszyscy razem spali w tej stodole, co wtedy? – Wampiry zaatakowałyby w nocy i trzeba byłoby walczyć do świtu – odparł Riktor. – Pewnie byśmy się obronili, ale ze dwóch, trzech naszych by zginęło. Zatem tak wyszło nam taniej... Warik nic na to nie odpowiedział, a Riktor rozkazał zdjąć trupa i osobiście odrąbał mu głowę srebrnym mieczem, po czym przebił serce osikowym kołkiem. Zaraz potem opuścili Blusz i z największą ostrożnością, bocznymi drogami, zaczęli przekradać się do Aldanu. Ghule wciąż szły za nimi.

17 RODMIN

Stanął w drzwiach w otoczeniu kilku żołnierzy. Ubrany w proste, niezbyt bogate, ale wykwintne szaty. Rówieśnik Ksina, a może tylko trochę starszy od niego. Hanti, która mu otworzyła, cofnęła się pod ścianę i stała tam ze wzrokiem wbitym w podłogę. Ksin czekał na środku izby z rękami założonymi na piersiach. Lśniący nagi miecz leżał na stole. – Tyś jest kotołak Ksin? – zapytał przybyły. – Tak, ja. – Bierzmy TO, panie! – zawołał jeden z żołnierzy, występując do przodu. – Zawrzyj pysk, durniu, i wyjdź stąd! – warknął młodzieniec, wypychając zdumionego gwardzistę za próg. – I wy też! – rozkazał pozostałym. Chciał zatrzasnąć drzwi, lecz zawahał się jeszcze i dodał: – Wina tu dać, ale dobrego! Potem podszedł do Ksina i spokojnie spojrzał mu w oczy. – Jestem Rodmin, nadworny mag jego wysokości Redrena III, pana Katimy i króla Suminoru. – Nie wyglądasz na maga, panie – odrzekł Ksin zimno. – Zbyt młodyś... Cierpki uśmiech wykrzywił wargi Rodmina. – Nie od ciebie pierwszego to słyszę – odparł. – Każdemu wydaje się, że jeśli mag, to zaraz koniecznie mumiowaty pierdoła w spiczastej czapie. A ja po prostu wcześnie zacząłem naukę, jeszcze w brzuchu matki, to wszystko. Ksin milczał. – Nie ciekawi cię to... Pewnie masz rację. Co innego chodzi ci teraz po głowie: z czym i po co przylazł ten tutaj, czyli ja. Czy rozszczepić mu łeb mieczem, tym, który leży na stole, już teraz, czy jeszcze trochę

zaczekać. Prawda? – Zgadza się, w myślach czytać potrafisz, to i wiesz pewnie, że oboje niewiele mamy do stracenia. – Póki żyję, będę mógł tłumaczyć komu trzeba, że właśnie tego kotołaka należy potraktować inaczej niż robiono to przez ostatnich kilkanaście wieków. Bo zapewniam cię, że nikt się nie wzruszył do łez tym, że uratowałeś tu czyjeś życie. Dla tego motłochu ważne jest tylko to, że należysz do tego samego rodzaju istot, po których wczorajszym najściu zostało półtorej setki zabitych i obłąkanych. – A ty...? – Dla mnie też nie ma znaczenia ocalenie tych paru prostaków. Ważne jest co innego, potrzebuję kogoś takiego jak ty. Dlatego przyszedłem – wyjaśnił bez ogródek. – Niby do czego? – Pytasz głupio, a żyć chcesz? – Tak samo jak ty... Rozległo się pukanie do drzwi. – No właśnie. – Rodmin otworzył i odebrawszy od żołnierza dzban oraz trzy kubki, wrócił i postawił je na stole. – Więc wypijmy za to – dodał, rozlewając trunek. Po drugim dzbanie nastroje całej trójki znacznie się poprawiły. Zaróżowiona Hanti przypomniała sobie, że potrafi się śmiać, i szybko przejęła obowiązki gospodyni. Natomiast gość, rozsiadłszy się wygodnie, z zainteresowaniem słuchał Ksina, który kolejny raz opowiadał swoją historię. Opowieść skończyła się równocześnie z zawartością trzeciego dzbana. Rodmin odstawił kubek i rzekł: – Możliwe, że znam wcześniejszą część tej opowieści, a także imię twojej matki, ale o tym kiedy indziej. Teraz są ważniejsze rzeczy: dłużej mieszkać tu nie możecie, zapraszam was do pałacu. Uradziłem to z królem dziś rano. Ksin się zamyślił. – Niech i tak będzie – odrzekł po chwili. Trochę później szli po schodach prowadzących do głównej izby. Panował tam już względny porządek. Wcześniej wyniesiono zwłoki oraz pogruchotane sprzęty, a teraz kobieta gospodarza szorowała na klęczkach podłogę, zmywając właśnie jedną z wielu krwawych

plam. Na ich widok przerwała pracę, zamierając z wyrazem przestrachu na twarzy. Kotołak popatrzył na jedno miejsce, a Rodmin odgadł sens tego spojrzenia. – Ścierwo kazałem odnieść do mojej pracowni. Trzeba je zbadać i chciałbym, abyś był przy tym – powiedział półgłosem, po czym zwrócił się do zebranych żołnierzy: – Oto goście Jego Królewskiej Mości. – Wskazał na Ksina i Hanti. – Czy zrozumieliście dobrze? Przyjęli to bez mrugnięcia okiem. – Tak jest, panie! – Czy motłoch dalej stoi przed karczmą? – Tak, panie. – Więc będziecie potrzebni. – Gestem pokazał drzwi. Dopiero na ulicy zobaczyli, dlaczego nikt ich nie niepokoił przez ostatnie godziny – gospodę otaczał zwarty szereg gwardzistów, powstrzymujących napór burego, posępnego tłumu. Gdy wyszli, powitało ich wycie i gwizdy. – W imię króla! Z drogi! – Żołnierze naparli mocno na motłoch. Tamci ustępowali niechętnie, z ociąganiem, a chwilami próbowali nawet oporu, bo co kawałek tu i ówdzie rozlegały się krótkie, gniewne okrzyki, a potem głuche odgłosy wymierzanych skwapliwie razów. Nagle, korzystając z zamieszania, jakiś człowiek przepchnął się przez szpaler halabardników i skoczywszy w kierunku Ksina, uniósł rękę z kamieniem. Ochrona nie dała mu szans; jeden z gwardzistów błyskawicznie zamachnął się włócznią i z półobrotu zdzielił go drzewcem w twarz. Napastnik wybełkotał coś niezrozumiale i zalany krwią padł na ziemię, lecz tu dosięgły go nowe ciosy i czuby podkutych butów. Zawodząc i jęcząc, odpełzł w bok na czworakach i skrył się w szemrzącej ludzkiej masie. Rodmin splunął przez zęby. Do pałacu dotarli pół godziny później. Przeznaczone dla nich mieszkanie było większe i wygodniejsze niż pokój w karczmie. Zanim jednak zdążyli je lepiej obejrzeć, znowu pojawił się Rodmin i zabrał ze sobą Ksina. Jakiś czas szli pałacowymi korytarzami. – Dokąd idziemy?

– Do pracowni, czekają tam na nas. Zaledwie stanęli w progu, rozległ się zniecierpliwiony głos, na którego dźwięk mag drgnął zaskoczony. – Długo kazałeś nam czekać na siebie, mości Rodminie – oznajmił barczysty mężczyzna w złocistych szatach. Obaj skłonili się nisko. – Wybacz, królu, oto jest człowiek, o którym mówiono – rzekł mag i wskazał na Ksina. – Człowiek? Rodmin nie zawahał się ani przez chwilę. – Nie inaczej, panie, choć pozory mogą wskazywać na coś innego. Czar zmiennokształtności, jaki na niego nałożono, jest silny tak bardzo, że nawet za dnia cech kocich mu nadaje. Ksin spojrzał na niego z wdzięcznością, a król pytał dalej: – Skoro tak, to jak on zdołał sprzeciwić się własnej naturze? – To świadczy o jego sile i przymiotach ducha – odparł Rodmin. – Więc niech usłyszę jego imię. – Zwą mnie Ksin, panie. – I to jest twoje dzieło? – zapytał Redren, pokazując na podłużny tobół leżący na stole. Obok stało jeszcze dwóch ludzi w długich i czarnych togach i szeptali coś między sobą. Ksin domyślił się, co zawiera pakunek. – Tak, królu – powiedział głośno. – Mości Rodminie, czy możecie już zacząć? Ach, prawda, byłbym zapomniał, ale znasz, jak sądzę, tych oto mędrców z Akademii, mistrzów magii Gonta i Irdena? Czarni kolejno skinęli głowami, kiedy król wymieniał ich imiona. Rodmin ściągnął brwi. – Znam, panie, lecz nie sądzę, aby mogli być tu w czymkolwiek pomocni... – Ja inaczej myślę – przerwał mu Redren. – I radzę wam na dziś zapomnieć o dogmatycznych sporach. Dość już błazeństw i zacznijcie wreszcie robić to, za co was karmię! – Wedle woli Waszej Wysokości. – Rodmin skinął na Ksina i obaj podeszli do stołu. Mag sięgnął po lancet i podał go Irdenowi. – Wiele słyszałem o zręcznych dłoniach Waszej Dostojności –

powiedział. – Czy zechcesz, panie, poprowadzić sekcję? – Nawet nie próbował ukryć zawartej w tych słowach drwiny. Tamten skrzywił się z niechęcią, ale narzędzie przyjął i po krótkim wahaniu zaczął odwijać tkaninę. Rodmin z pomocą Ksina przysunął do stołu dwa pełne świec lichtarze. Król nie ruszył się ze swojego miejsca, więc krzesło, na którym siedział, znalazło się teraz w głębokim cieniu. Mistrz Irden odchylił ostatni płat płótna. Panującą w pracowni ciszę przerwał ostry brzęk lancetu, który wyślizgnął się z jego zmartwiałej dłoni i upadł na kamienną posadzkę. – Na Reha! – Gonto zwinął się w kłąb, jakby dostał cios w brzuch, i uciekł pod ścianę. Irden zsiniał i po krótkiej wewnętrznej walce nie wytrzymał i odwrócił głowę. Nawet Ksin wzdrygnął się mimo woli. – Co tam?! – wrzasnął władca i zerwawszy się z miejsca, ruszył w ich stronę. Zdążył zrobić tylko dwa kroki, bo akurat tyle starczyło, aby zobaczyć to, co leżało na sekcyjnym stole. Nagle zdrętwiał, zasłonił oczy, po czym wykonał szybki półobrót i jak pijany dotarł do krzesła. Usiadł na nim, dysząc ciężko. Oczy bez przerwy zakrywał dłonią. Widać było, że z trudem panuje nad sobą. – Wina! – wychrypiał w końcu. Gonto i Irden na wyścigi pośpieszyli z pomocą – byle dalej znaleźć się od upiornego widoku. Rodmin odetchnął głęboko. – Oto pierwsza z cech tej istoty; każdy, kto patrzy na nią, widzi to, czym w głębi duszy najbardziej się brzydzi, co wywołuje u niego najgłębszy strach i odrazę. Na tego potwora nałożono specjalną aktywną iluzję. – Jaką iluzję? – Król przyszedł już trochę do siebie. – Jest taki rodzaj magii, który z zakamarków umysłu potrafi wydobyć najskrytsze i najokropniejsze myśli, bo w każdym z nas jest taki czarny zakątek, w którym czają się bestia i strach. Starczy dotknąć go, obudzić i nadać mu widzialną postać, jak tu. – Więc to żyje dalej?! – W materialnym znaczeniu tego słowa nie, zostało zabite już wczoraj, ale natura tego jest dwoista. Rzekłbym, że ten trup jest teraz

magicznym artefaktem. Ksinie, powiedz, co widzisz. – Dwie rzeczy niczym dwa obrazy nakładają się tutaj na siebie: jedna zewnętrzna i przejrzysta, lecz nikomu nie zdradzę, co przedstawia; jest ponad moje siły mówić o tym. Druga to rodzaj maszyny z kości, mięśni, pazurów i kłów, mogącej służyć tylko do zabijania. Kiedyś był to jednak człowiek... – Który został przemieniony mocą Onego, ale nie samorzutnie, lecz planowo – dodał mag. – Ta cielesna powłoka to właśnie jest rzecz, którą obaj widzimy tak samo, resztę tworzy wyobraźnia. – Ja nie dostrzegłem niczego podwójnego – zaprotestował Gonto. – Bo zbyt przeraził cię widok pierwszej powłoki, panie – odpowiedział Rodmin – a ta dla każdego jest inna. Sprawdźmy to zresztą. Niech każdy powie, co widział. Mistrzu Gonto? – Nie! – Mistrzu Irdenie? – Nie... – Ksin? – Nie. – Wasza Wysokość? – Jak śmiesz! – Twarz Redrena spurpurowiała. – I ja również nie. – Rodmin puścił mimo uszu królewski okrzyk. Zapadło milczenie. – Mniejsza o to, co i jak – przemówił wreszcie Redren. – Chcę wiedzieć, skąd się to wzięło, dlaczego właśnie tu, teraz i kto za tym stoi?! – Z piekła ani chybi! – wyrwał się Gonto. – A od kiedy to istoty piekielne mają materialne ciała? – zapytał szyderczo Rodmin. Gonto spojrzał na niego z wściekłością, lecz milczał zawstydzony. Mag kontynuował: – Nie, panie, to jest dzieło człowieka, lecz nie takiego, co to jedną lub może kilka tajemnych ksiąg przeczytał. Ani tym bardziej jakowejś zgrzybiałej wiedźmy, która tylko naturze przyglądać się umie i od biedy trupa w wampira czy strzygę albo żywego w wilkołaka przekształcić potrafi. Znać tutaj rękę i umysł geniusza, co poświęcił kęs życia studiom nad upiorami. Sam nie wiem, co bardziej wypada: bać się czy może podziwiać...

– Ja go na pal wbić każę, jeno mi rzeknij kogo! Rodmin się zamyślił. – Nie mnie na to pytanie odpowiedzieć, ale tobie, królu. Sam najlepiej wiesz, kto chciałby ci z głowy koronę zedrzeć. – Koronę?! – A tak, bo pomyśl tylko, Wasza Wysokość. Do stolicy włażą upiory, ludzi tuzinami zagryzają, innym na sam ów widok rozum się miesza, a król nic zrobić nie może. Historia powtarza się raz, drugi, trzeci i wreszcie zjawia się ktoś, kto od upiorów wyzwolić obiecuje, chce tylko, żeby go posadzić na miejsce władcy, który przecież poddanych swych obronić nie umie... – Dość! Starczy! Każę wojska na ulicach ustawić! – To rozkaż też, panie, ziemię pod nowy cmentarz szykować i jeszcze szpital dla obłąkanych ufundować. – Co więc radzisz? – Ty, królu, znajdź tego, co następcą twym pragnie zostać. On już nam powie, kto tymi kukłami kieruje. – A jeśli nie zechce? – Czyżby mistrz Jakub stracił pewność ręki? Redren zaśmiał się krótko. – To mi się podoba! Zrobię, jak mówisz, ale co ty uczynisz? – Nie ja, ale my. – Mag wskazał na Ksina. – Nam, panie, resztę pozostaw. Niebawem zostali sami. Rodmin bez pośpiechu podszedł do stołu i narzucił zwisające zeń płótno. Ksin patrzył na niego zamyślony. – Powiedziałeś: „my” – rzekł w pewnej chwili. Mag się odwrócił. – Bo sam nic nie wskóram – odparł. – To wiem na pewno. Ksin nie odpowiedział, a Rodmin zrobił krok w jego stronę i spojrzał mu prosto w oczy. Moment później na twarzy maga pojawił się jakiś nieokreślony grymas, a kotołak uśmiechnął się chłodno. – Ta myśl nie była przeznaczona dla ciebie – powiedział spokojnie. Rodmin żachnął się jak złodziej schwytany z ręką w cudzej sakiewce. – Pierwszy raz widzę coś takiego – burknął zmieszany. Odpowiedziało mu wzruszenie ramion. – Więc gadaj, o co ci chodzi! – krzyknął.

– Co mam mówić?! – warknął Ksin. – Masz nas w garści i nie ma znaczenia, jak mało obchodzi mnie, czy ktoś chce strącić z tronu jakiegoś tam króla, czy nie! – I pewnie myślisz jeszcze, że ja bawię się w to jedynie ze strachu, że jak Redren się skończy, to i ja razem z nim, tak?! – Właśnie. – Dureń jesteś! Zmuszać nie zamierzam, chcesz, to idź, żyj sobie, płódź mieszańce, a bodaj cię! Źrenice Ksina stały się czarnymi pionowymi kreskami. Jednym skokiem przypadł do Rodmina i niemal ocierając się o niego, prychnął: – Słuchaj no ty, mości oświecony, ja chowałem się w lesie, w lesie żyłem, na tych waszych wielkich intrygach i wojnach za grosz się nie wyznaję, ale tchórzem nie jestem i jeśli rzecz uczciwa, to pazurów ni miecza żałować nie zamierzam! Mag odsapnął z ulgą. – Dobrze, siadaj. Długą chwilę w milczeniu przemierzał komnatę tam i z powrotem. – Wampiry, strzygi, wilkołaki, bazyliszki i wszystkie inne potwory. Myślisz pewnie, że zawsze tak było... Zresztą prawie każdy tak myśli... – Znowu zamilkł na moment. – Siedemnaście wieków... Tak... To rzeczywiście tak jakby zawsze. Ale wcześniej... Wcześniej było inaczej. Byli tylko ludzie, były rośliny, zwierzęta i Stara Magia. Nic więcej. To zaczęło się dokładnie tysiąc siedemset dwadzieścia jeden lat temu, wtedy z nieba spadł wielki ognisty głaz. Być może błąkał się najpierw gdzieś, hen między gwiazdami, i przypadkiem napotkał nasz świat. Może rzuciła go ręka jakiegoś mściwego boga? Nie wiemy. Ziemia trzęsła się wiele dni, rzeki i morza wystąpiły ze swoich brzegów, nastała długa i mroźna noc, w czasie której pomarło prawie wszystko, co żywe. A kiedy znów pojawiło się słońce, okazało się, że i ono skrzywiło drogę swojej dziennej wędrówki. Stara Magia straciła moc. A świat był już pełen Onego... Pokolenia mędrców przez wieki próbowały przeniknąć jego istotę. Na próżno. To nie zło – ono było i wcześniej. Nie wola ani duch, raczej moc albo też prawo, które do głębi przeniknęło i skaziło Naturę, każąc jej dawać początek milionom ohydnych nadistot. – Świat, który zrodził Ono, pozostał poza naszym pojmowaniem.

Tak jak sens i porządek jego. Rozumem ledwie musnąć się daje. O Onym zaś jeno to wiemy, że dziwne do zła upodobanie trzyma. Napływa, gromadzi się, skupia, gdy tylko coś złego się dzieje – rychło w materii ślady swe odciska i nowy potwór się rodzi... – Tu przerwał i spojrzał na Ksina. – To, co ci rzekłem, jest wiedzą, która do magów zawsze należała. Kapłanom zdaje się, że podczas katastrofy bramy do piekieł strzaskane zostały i piekielne wyziewy znalazły ujście do świata. Im jednak nie powinieneś wierzyć, bo jakakolwiek rzecz, niechby i z czeluści piekielnych wzięta, także sama Onego mocy podlega, która obcością jest tak wielką, że aż niepojętą i straszną. Walka z płodami Onego trwa tyle już wieków, że koniec jej chyba nigdy, nigdy nie nastanie. Wciąż tylko dwie rzeczy czynić umiemy: potwory zabijać i... – urwał nagle, przygarbił się, skurczył i cichym, zdławionym od nagromadzonej furii głosem dodał: – ...i tworzyć. Zamilkł, ale za moment całkiem stracił panowanie nad sobą i wrzasnął, zionąc niepohamowaną wściekłością: – Tworzyć! Pojmujesz?! Naturę gwałcić! Mało gwałcić, zdradzać! Naszą Matkę Naturę! Dla nędznych korzyści... – Ucichł. – Bardziej ohydnej zdrady wymyślić sobie nie mogę i nie ma na to zbyt wielkiej kary! – Chwycił dzban z winem i pił długo wielkimi haustami. Później znowu przemówił: – Tutaj o czysty, spokojny świat wojna idzie. W niej już dziesiątki pokoleń przeminęły. Może i nie ma nadziei, ale przecież trzeba z tym walczyć... Ciągle i dalej. Każdy niech okruch dołoży. Zatłuc te upiory i łajdaka, co je powołał do życia – to właśnie taki okruch! Rodmin podszedł do kotołaka i zatrzymał się przed nim. – Jesteś pierwszym potworem, który mógłby nam pomóc...

18 SZEREG NIEPOROZUMIEŃ

Nie tylko ghule szły za nimi, jak się okazało podczas popołudniowego biwaku, kiedy stracili kolejnego człowieka. Przyczepił się do nich pająkołak, czyli owa głowa na pajęczych nogach, która uszła z pobojowiska, na krótko zanim je odnaleźli. Najwyraźniej powstały z zabitego Tępiciela demon nie odszedł nigdzie daleko, tylko przyczaił się gdzieś w przydrożnych zaroślach i zobaczywszy ludzi, ruszył ich śladem. Z wampirami z Blusz wolał nie zadzierać, zbyt wiele ich tam było, ale teraz uznał, że nadeszła jego kolej, by się pożywić. W przeciwieństwie do wampirów pająkołak nie musiał czekać, aż się ściemni. Riktor doskonale zdawał sobie sprawę z istnienia potworów atakujących ludzi za dnia. Wszyscy inni też coś o tym słyszeli, choćby o południcach, ale ludzie z północnych prowincji zwykle błędnie mniemali, że te demony objawiają się tylko na polach dojrzałego zboża bądź w czasie żniw. W Rohirrze pól było mało, uprawiano ledwie spłachetki ziemi, na dodatek celowo rozproszone, by nie przebywać zbyt długo w jednym miejscu. A jednak od południc wprost się tam roiło, czego nijak nie chcieli przyjąć do wiadomości ci, którzy wbili sobie do głowy, że im mniej pól żyta czy jęczmienia, tym mniej „zbożowych potworów”. Słowem, typowy błąd, jeden z wielu popełnianych przez tych, którzy się w Rohirrze nie urodzili. Aby uniknąć zagrożenia ze strony dziennych demonów i w porę uciec, należało mieć stale przy sobie ghula, który odruchowo, niczym pies myśliwski, wyczuwał i wystawiał zbliżającego się potwora. Dlatego też Riktor stanowczo przykazał wszystkim chodzącym w krzaki za potrzebą, aby zawsze brali ze sobą którąś z ghulic, i tłumaczył im, że nie ma się czego wstydzić. One i tak nie rozumieją, czemu ludzie ściągają portki i kucają. Co najwyżej zjadają potem to,

co zostało, a jak ktoś się brzydzi, niech nie patrzy. Jedni słuchali mądrej rady, a inni nie. Pająkołak zaś nie zaatakował na oślep, tylko chytrze i cierpliwie czekał na swoją ofiarę. Trzymał się cały czas jednej strony drogi, jak najdalej od ghuli i koni, które też go mogły wyczuć. Nie próbował przebiegać tam i z powrotem w poprzek gościńca, aby nie pozostawić charakterystycznego śladu i nie zostać wypatrzonym na otwartej przestrzeni. Uderzył zatem dopiero wtedy, gdy najbardziej wstydliwy i spragniony dyskrecji członek oddziału Warika skręcił akurat w krzaki po jego stronie drogi. Dureń ów nie tylko nie zabrał ze sobą ghulicy, ale jeszcze pozostał z tyłu i nikomu nie dał znać, co zamierza. Chciał się w spokoju wysrać, a zamiast tego zginął najpaskudniejszą możliwą śmiercią. Akurat w chwili, gdy najbardziej wybałuszał oczy, pająkołak opuścił się ze znajdującej się nad nim gałęzi i zawisł tuż przed jego twarzą. Nim najemnik zdał sobie sprawę, co widzi, pająkołak splunął mu w oczy sokiem trawiennym, po czym z przekształconej żuchwy wyprysły kolczaste szczękoczułki i wbiły się głęboko w oczodoły ofiary, drążąc dalej przez całą głowę i mózg aż do potylicy. Przeraźliwy wrzask mordowanego człowieka urwał się, zanim osiągnął apogeum grozy. Ofiara nie mogła dalej krzyczeć, gdyż zabrakło jej mózgu, który został momentalnie rozpuszczony przez sok trawienny pająkołaka i jednym mocnym siorbnięciem wyssany przez oczy i nos. Cały oddział oczywiście zawrócił natychmiast, ale gdy przybiegł na miejsce, zobaczył tylko trupa, który wciąż kucał ze ściągniętymi portkami i opróżniał jelita, choć górna połowa jego twarzy była wyrwana i jakby wypalona rozżarzonymi cęgami, a z wypatroszonej do cna i otwartej czaszki wręcz dymiło. Pająkołak już przepadł w głębokim gąszczu, ale jego jad usztywnił mięśnie ofiary tak, że mogła ona tkwić w pozycji, w jakiej ją zastali, jeszcze przez dobre trzy dni. Jedyna jasna strona tej sytuacji polegała na tym, że zwłoki po ataku pająkołaka nie nadawały się już do dalszej Przemiany. Niestety, stwory te nie gustowały w trupach, tak jak ghule. Pokarm pająkołaków musiał być zawsze żywy i świeży, więc symbioza z nimi nie wchodziła w grę. Riktor się wściekł. Jednocześnie uwolniony od konieczności

własnoręcznego zabezpieczenia trupa, na czym się znał najlepiej z nich wszystkich, miał czas wygłosić kazanie na temat bezmyślnej samowoli oraz braku ostrożności, połączonych z niedostatkiem doświadczenia. Zwołał więc całą kompanię do „pomnika wielbiciela miejsc ustronnych”, jak to zgryźliwie ujął, i przystąpił do wygłoszenia stanowczego pouczenia. Krótko mówiąc, chciał rzec, że Rohirra głupoty nie wybacza. Nie musiał wszakże tego mówić, a właściwie nie zdążył, bowiem ojczyzna stworów Onego sama przemówiła, bezwzględnie wykorzystując moment gniewnego zaślepienia mówcy oraz brak uwagi słuchaczy. Riktor popełnił błąd, który zarzucał innym. Widać dawno już nie odwiedzał ojczystych stron i stracił czujność albo zaślepiła go odgrywana od paru dni rola tego, który wszystko wie najlepiej. Błędy są rzeczą ludzką, ale w tej krainie istotnie ich nie wybaczano. Odczłowieczeńców było dziesięciu. Niby tylu samo co najemników, ale za to już gotowych do ataku. Uderzyli bez wahania, z całym impetem, w pełni wykorzystując moment zaskoczenia. Połowa ludzi Warika szła pieszo, a gęsta i wysoka roślinność uniemożliwiała nie tylko sformowanie jakiegokolwiek szyku, ale w ogóle dostrzeżenie, co się właściwie dzieje. Napastnicy dosiadali koniołaków – bestii o zmierzwionej sierści, czerwonych oczach i pyskach, z których sterczały zakrzywione, jakby dzicze kły. Nigdy wcześniej w Rohirrze takich stworów nie widywano. Były one oryginalnym i niewątpliwie błyskotliwym dziełem Galiona. Koniołaki biegały szybciej od zwykłych koni i nigdy się nie męczyły, miały też znacznie więcej siły. Co najistotniejsze, tworzyły one ze swoimi jeźdźcami nierozdzielne, uzupełniające się pary, przy czym, jak się później dowiedziano, to koniołak kierował jadącym na nim odczłowieczeńcem, a nie odwrotnie, jak zwykło się mniemać. Tymczasem bojowe zaklęcia Tępicieli komponowano wtedy tak, aby – biorąc pod uwagę pośpiech i niedokładność działającego w strachu człowieka – same dążyły do miejsca o największym zagęszczeniu wibracji Onego. W wirze walki z odczłowieczeńcami zaczęto rzucać je na nich, czyli na cele o drugorzędnym znaczeniu, podczas gdy czar wykazywał skłonność do dążenia w stronę koniołaków. Stanowczy akt woli Tępiciela wchodził więc w kolizję z wewnętrznym magicznym rezonansem zaklęcia, powodując jego rozstrojenie, dokładnie takie

samo, jak w przypadku niepoprawnego wypowiedzenia. W rezultacie czary chybiały celu i zawracały, uderzając w tych, co je rzucili. Dlatego właśnie doszło do masakry na drodze z Irimy do Aldanu, co ustalono parę lat później. Żałowano też poniewczasie, że nie pozwolono Galionowi zrobić kariery w Katimie, ponieważ jego pomysł na obłaskawienie odczłowieczeńców był doprawdy genialny. Wsparty mocą Onego i przemieniony magicznie koński instynkt stadny umożliwiał kontrolę nad pozbawionymi cech ludzkich jeźdźcami, utrzymywał ich razem, pozwalał zachować dyscyplinę i przekazywać im rozkazy, zarówno taktyczne, niezbędne do prowadzenia walki bezpośredniej, jak i na poziomie strategicznym, czyli potrzebne do sprawnego prowadzenia złożonych operacji wojskowych, w tym przypadku planowego patrolowania dróg północnej Rohirry. Niestety, przykra przygoda w Katimie definitywnie zniechęciła Galiona do prowadzenia jakichkolwiek zapisków. Okazał się najzdolniejszym magiem swojego stulecia, lecz nie zostawił po sobie żadnej księgi... Uzbrojeniem odczłowieczeńców były topory, tasaki, miecze oraz sierpy na długich drzewcach. Potwory miały na sobie porozbijane hełmy własnych ofiar oraz fragmenty ich zbroi, nałożone wszakże byle jak, przykładowo napierśnik na plecach i do góry nogami. Strojów ich dopełniały skalpy oraz płaty ludzkiej skóry noszone na ramionach jak płaszcze. Przywódca odróżniał się od innych maską zrobioną z odrąbanej twarzy kobiety i naszyjnikiem z odciętych dłoni. Koniołaki z przeraźliwym kwikiem zaatakowały najpierw konie, starając się przegryźć im szyje i powalić je na ziemię. Zaskoczonych ludzi pozostawiły upiornym jeźdźcom, ewentualnie kąsały ich, kiedy ci, spadając z siodeł, nawijali im się pod pyski. Demoniczne konie były wrażliwe na atak srebrną lub srebrzoną bronią, ale nikt z zaatakowanych tego nie wiedział. Najpierw wszyscy odruchowo starali się opanować spłoszone wierzchowce, a dopiero potem myśleli o zorganizowaniu wspólnej obrony. Riktor, Axir i jeszcze ze dwóch innych najemników mieli konie byłej deremskiej kawalerii, nauczone nie bać się potworów, tylko z nimi walczyć. Stawały więc teraz dęba, uderzając przednimi kopytami we łby demonicznych rumaków. To pozwalało im skutecznie bronić się przed ugryzieniem, a nawet jednego z koniołaków powaliły na drogę

wraz z jeźdźcem. Ów szczęśliwy traf nie wystarczył jednak, aby uchronić zaskoczony oddział przed całkowitym rozbiciem i zmasakrowaniem. Tak, to naprawdę był koniec wyprawy. Uszlachcony, młody i dzielny kupiec Warik Fergo umierał głęboko zdumiony. To przecież nie mogło się tak skończyć! Wszak we wszystkich heroicznych legendach i romansach bohater ze swoją dzielną drużyną pokonywał wszelkie trudności, niebezpieczeństwa oraz przeszkody, by na koniec zdobyć rękę i serce panny, dla której podjął to całe ryzyko. Czyżby teraz miało być inaczej? To przecież niemożliwe! Nie mogą zginąć ot tak, wymordowani w pół drogi, w jakiejś przypadkowej potyczce, na dodatek dotrzymując towarzystwa trupowi z haniebnie opuszczonymi spodniami i sami poniekąd przyłapani bez portek. Tego nie było w księgach! Teraz koniecznie powinna nadejść niespodziewana, ale skuteczna pomoc. Może milicja z Zaridanu, a może deremska konnica, która wszak zawsze przybywała na odsiecz w ostatniej chwili. Wszyscy o tym wiedzieli! Jednak nie zjawił się nikt. Mordercza szarża odczłowieczeńców nie została powstrzymana. Warik wybiegł na drogę, by dosiąść swojego konia i włożyć hełm, który z powodu upału zostawił zatknięty na łęku siodła. Nawet nie spostrzegł, kiedy przelatujący obok koniołak uderzył go w bark i zepchnął z powrotem na pobocze. Starając się odzyskać równowagę, nieszczęśliwie stąpnął w jakiś dół i skręcił sobie nogę; padł na wznak i dopiero wtedy zaczął szukać miecza. Riktor, usiłując naprawić swój błąd, dodatkowo go jeszcze powiększył, wydając pośpieszny rozkaz: „Do koni!”, wskutek czego większość pieszych najemników, tak jak Warik, wybiegła na drogę – prosto pod kopyta i kły koniołaków oraz ostrza ich jeźdźców. Mądrzej byłoby zapomnieć o koniach i bronić się w zaroślach, gdzie mieliby znacznie większe szanse, jeśli nie na odparcie ataku, to przynajmniej na odwrót i ocalenie choćby połowy drużyny. Odczłowieczeńcy nie oddalali się zbytnio od dróg, więc szybko zrezygnowaliby z pościgu. Jednak z mądrości po szkodzie w Rohirrze pożytek jest niewielki. Rzadko zostają świadkowie, aby przekazać zdobyte doświadczenie.

Kiedy odczłowieczeńcy ruszyli do szarży, koni dosiadało czterech z dziesięciu najemników. Trzeba im oddać sprawiedliwość, że nie stchórzyli, ale natychmiast odważnie zwrócili się ku atakującym i stawili im czoło, desperacko starając się dać czas na przygotowanie do walki towarzyszom wybiegającym na drogę za nimi. Przewaga przeciwników była jednak zbyt wielka. W pierwszym starciu powalono na ziemię razem z końmi, zasieczono i stratowano dwóch ludzi Warika, trzeciego zaś zepchnięto z drogi na pobocze przeciwne do tego, gdzie znajdowała się większość zaatakowanego oddziału. Tylko jeden najemnik wygrał swój pojedynek dzięki deremskiemu wierzchowcowi, który kopytami powalił koniołaka, ale to zbyt mało, by osłonić spieszoną część drużyny. Odczłowieczeńcy rozproszyli ich konie, zanim zdążyli do nich dobiec, Axirowi, który w zamieszaniu źle ocenił długość drzewca, ścięli głowę sierpem, zabili ghulicę i popędzili dalej. Wszakże po zaledwie pięćdziesięciu krokach wyhamowali, zawrócili i ruszyli do drugiej szarży. Koniołaki wykonały ten manewr znacznie szybciej od zwykłych koni. Teraz naprzeciw rozpędzonej dziewiątki upiornych jeźdźców znalazł się Riktor z czwórką ludzi, z czego tylko dwóch konno. W tak beznadziejnej sytuacji najemnicy stawili naprawdę zaciekły opór, ale była to już tylko kwestia sprzedania własnej skóry na płaszcze dla odczłowieczeńców za możliwie najwyższą cenę. Licytując się o to, padali jeden po drugim. Poturbowany Warik pozbierał się i kuśtykając, z mieczem w dłoni, dołączył do walczących. Zamierzył się na jednego z odczłowieczeńców, ale w tym momencie wierzchowiec innego ugryzł go w lewą rękę, miażdżąc zębami łokieć i wyrywając kawał mięśni przedramienia. Gwałtownie szarpnięty Warik zatoczył się mocno i nie zdołał sparować ciosu odczłowieczeńca, z którym zaczął walkę. Ostrze tasaka spadło na lewą skroń młodego kupca i pomknęło w dół, rozrąbując oczodół razem z okiem, podniebienie oraz górną szczękę, po czym wyszło ustami, kalecząc język. Warik upuścił miecz i osunął się na kolana. Nim nadeszła śmierć, gasnącym wzrokiem zobaczył jeszcze, jak pokąsany przez koniołaki i rozbrojony Riktor zostaje porwany przez dwóch odczłowieczeńców, którzy chwytają go za ramiona i wloką gdzieś, żeby się z nim po swojemu zabawić. Potem jeszcze ktoś padł tuż obok Warika, ale on już nie zdołał dostrzec, czy

to swój, czy wróg. Umarł. Taki właśnie był koniec szlachetnego narzeczonego występnej Aspai Kador. Jego zwłoki chwyciła ocalała ghulica, lekko zarzuciła je sobie na ramię i pobiegła ze smakowitym łupem w las. Za nią podążył jedyny ocalały najemnik, który miał dość rozumu, aby nie wyjść z zarośli na drogę, prosto na pewną śmierć. Poza tym jako kusznik stamtąd mógł pomóc swoim towarzyszom najbardziej. Najpierw dobił więc powalonego odczłowieczeńca, następnie wystrzelił dwa bełty, starając się przede wszystkim osłaniać swego chlebodawcę. Nie zdołał jednak ocalić Warikowi życia, gdyż przeciwnicy reagowali na strzały znacznie słabiej od zwykłych ludzi. Dopiero trzy kolejne trafienia dawały oczekiwany efekt. Należałoby użyć srebrnych bełtów i mierzyć do koniołaków, ale tego strzelec dowiedział się znacznie później. Osłaniając Warika, osiągnął tylko tyle, że odczłowieczeniec zrezygnował z dalszego siekania swojej ofiary. Kusznik ów miał na imię Hamnisz, pochodził z Ronu, liczył sobie niespełna dwadzieścia lat i jak wszyscy młodzieńcy w tym wieku był przekonany o swojej nieśmiertelności. Jego ojczyznę – Ron leżący na południowym wschodzie Międzykontynentu – oddzielało od Puszczy Upiorów jedynie kilka pasm Gór Pustych. Stąd powszechnie sądzono, że Ron ma swoją własną Rohirrę, mniejszą, ale za to bardziej drapieżną od suminorskiej. Wyjaśnić tu trzeba, że słowo „rohirra” oznaczało pierwotnie ziemię niegościnną i bezludną, która mogła znajdować się gdziekolwiek. Hamnisz urodził się i wychował w całkiem bezpiecznej, leżącej w głębi Ronu, wiosce Pija, koło miasta Aldan, ale po pierwsze, wolał mówić, że jest z Radaganu – stolicy kraju (bo prowincjuszom podczas werbunku proponowano zawsze mniejsze pieniądze, a zresztą tak brzmiało bardziej światowo), a po drugie, jako szanujący się najemny żołnierz, walczący do tej pory tylko z naturalnymi przeciwnikami, nie miał o potworach Onego pojęcia. Mało rozumnie było jednak przyznawać się do takiej ignorancji w sytuacji, kiedy ludziom deklarującym duże doświadczenie w tej mierze płacono trzykrotność zwyczajowej stawki najemnika. Poza tym Suminorczycy z jakiegoś niejasnego powodu uważali Ronijczyków za urodzonych znawców potworów Onego. Może dlatego, że Ron z ich punktu widzenia leżał

za Puszczą Upiorów, a więc tak jakby stanowił jej część. Słowem, aby dostać to lukratywne zajęcie, Hamniszowi wystarczyło jedynie przytakiwać i do niczego się nie przyznawać. Dopiero parę dni temu zaczęło docierać do niego, w jak wielką kloakę wpadł po pas i że bajędy o krwiożerczych straszydłach żyjących za Górami Pustymi bynajmniej nie są tak całkiem zmyślone. Jako bodaj pierwszy człowiek w historii Międzykontynentu znalazł się sam w środku nawiedzonej rohirryjskiej głuszy, zupełnie nie wiedząc, jak się tam należy zachować. Owszem, Hamnisz święcie wierzył w swój wrodzony spryt. Miał po temu rzetelne podstawy, skoro przeżył jako jedyny z całej drużyny Warika, ale pierwszą pomyłkę co do miejscowych realiów popełnił od razu na samym początku swej samotnej przygody. Mianowicie, widząc ghulicę wynoszącą z pola walki ciało swego zleceniodawcy, uznał, że służąca ratuje rannego, i z uznaniem pomyślał, że może ta dziewka o tępym wzroku jest mocno upośledzona na rozumie, ale odwagi to jej jednak nie brakuje. Postanowił iść za nią, bo, jak sądził, ona lepiej zna teren, a ponadto tylko od żywego Warika mógł oczekiwać wypłaty żołdu, więc to jego należało obecnie strzec jak oka w głowie. Dla pozostałych kamratów Hamnisz już zrobił wszystko, co mógł. Teraz to oni robili coś dla niego, zajmując swoimi osobami odczłowieczeńców na drodze. Zajęli ich na tyle długo, że ghulica niosąca na plecach zwłoki młodego kupca z Katimy oraz idący za nimi Ronijczyk zdołali oddalić się na bezpieczną odległość, o ile takie określenie w tych stronach miało jakiś sens. Żadna odległość w Rohirrze nie była bezpieczna. Chyba że od Rohirry. Pierwsza pomyłka Hamnisza spowodowała niezwłocznie szereg następnych. Otóż ghulica, choć tutejsza, nie prowadziła go do żadnej zamieszkanej osady, tylko szukała sobie miejsca, gdzie mogłaby spokojnie pożreć trupa. Dobrze odżywiony od dzieciństwa Warik wydał się jej smaczniejszy od żylastych najemników, dlatego wybrała właśnie jego. Ilekroć jednak chciała przystanąć i zrobić, co jej natura kazała, Ronijczyk oponował i kazał jej iść dalej, bo nigdzie nie było widać ludzkich siedzib, więc ona znów szła przed siebie. Rohirryjskie ghule zawsze posłusznie przedkładały rozkazy swoich ludzkich panów nad własne pragnienia. Na takim dreptaniu po lesie zeszło im więc kilka dobrych godzin, a przez ten czas martwe ciało Warika,

wystawione na niczym nieograniczone działanie mocy Onego, zaczęło ulegać nieuchronnej w takim wypadku Przemianie. Kiedy zaś to nastąpiło, zwłoki młodego kupca przestały być dla ghulicy apetyczne, gdyż stwory Onego z reguły nie zjadają się nawzajem, więc je po prostu porzuciła. Hamnisz uznał, że się zmęczyła, i zarządził w tym miejscu postój. Teraz dopiero Ronijczyk postanowił zająć się Warikiem i opatrzyć jego rany. Hamnisz nie był wprawdzie biegłym cyrulikiem, ale mimo to sądził, że umie doskonale odróżnić żywego od trupa, dlatego ponad wszelką wątpliwość stwierdził, że jego chlebodawca żyje. Serce Warika wprawdzie biło jakoś dziwnie i oddychał tak płytko, że nie dało się w ogóle dostrzec ruchów piersi, no ale to oczywisty skutek ciężkich ran, którymi należało się teraz zająć. Lewa ręka była już na pewno do niczego. Należało ją uciąć, zanim wda się gangrena. Hamnisz rozpalił ognisko, mocno przewiązał Warikowi ramię powyżej rany i załatwił sprawę na pniu zwalonego drzewa jednym pewnym uderzeniem miecza. Kikut natychmiast przypalił, więc zmieniony odcień krwi nie zwrócił jego uwagi. Znacznie gorzej wyglądała sprawa z głową. Doświadczenie mówiło mu, że człowiek z taką raną nie ma prawa przeżyć, ale skoro jawnie żył, to coś z tym należało zrobić... Hamnisz czubkiem noża wydłubał Warikowi strzępy lewego oka oraz odłamki czaszki, które zdołał w ranie dojrzeć, a następnie usunął wybite i obluzowane zęby. Wylewający się na wierzch mózg upchnął palcami z powrotem na swoje miejsce. Nie miał czym tych ran zaszyć, więc zabandażował wszystko mocno najlepiej, jak umiał. Na koniec ułożył wygodnie swego pacjenta i okrył płaszczem. Wreszcie w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku Ronijczyk zjadł kawałek sera, który przezornie włożył do sakwy przy pasie, zamiast trzymać go w jukach, upił parę łyków doprawionej winem wody z manierki i przywołał do siebie ghulicę. Uznał, że dziewucha jest zbyt tępa, by się z nią ceregielić, więc od razu włożył jej rękę pod spódnicę... W następnej chwili zadarł tę kieckę wysoko do góry i bardzo długo z bezbrzeżnym niedowierzaniem w oczach gapił się na to, co tam było, a właściwie czego brakowało. Przesławny rohirryjski figiel z głupim cudzoziemcem udał się naprawdę doskonale, lecz niestety nie miał kto

się z niego głośno i serdecznie uśmiać. Tylko puszczyk zahuczał gdzieś w dali. Choć może to nie był puszczyk... Hamnisz dopiero teraz zdał sobie sprawę, że znajduje się w świecie, którego praw nie rozumie, i poczuł narastający lęk. Tymczasem zostawiona w spokoju ghulica odeszła na bok i zainteresowała się odciętą ręką Warika. W tym kawałku zwłok Przemiana cofnęła się, więc poharatana martwa kończyna znów stała się przydatna do spożycia. Ghulica podniosła ją, siadła w kucki i zaczęła ogryzać, poczynając od czubków palców. Hamnisz zobaczył zęby swej towarzyszki i pojął wreszcie, z czym ma do czynienia. Na chwilę ogarnął go nieprzytomny strach i chciał rzucić się do ucieczki na oślep przed siebie, ale szybko się opanował. Może nie był aż tak mądry, jak o sobie mniemał, ale własny strach w karbach utrzymać potrafił. Najspokojniej, jak umiał, zaczął zastanawiać się, jak przeżyć w takich warunkach. Przede wszystkim nadchodzącą noc. Jedyne, co przyszło mu do głowy, to że skoro w tej przeklętej krainie wszystko dzieje się na opak, ogień, zamiast odstraszać, będzie przyciągać groźne bestie, więc lepiej zagasić ognisko. Potem ronijski najemnik siedział w ciemnościach, nasłuchując w napięciu odgłosów rohirryjskiej nocy. Do białego rana nie zmrużył oka, ale raczej nie dzięki temu przeżył. Właściwie to nikt nie umiał mu mądrze odpowiedzieć na pytanie, które Hamnisz zadawał sobie potem jeszcze przez długie lata kariery najemnika. Jedno wytłumaczenie było takie, że po prostu nie przebywał w Puszczy Upiorów, tylko w Rohirrze Wschodniej, gdzie upiory spotykało się wprawdzie często, ale nie aż tak, żeby koniecznie się na jakiegoś natknąć, nawet nocą. Głupcy miewają szczęście nawet w rohirryjskim lesie! Bardziej uczone wyjaśnienie nawiązywało do zmysłu Obecności. Ronijczyk znajdował się cały czas blisko dwóch stworów Onego, których emanacje przykryły jego ludzką aurę. Tutejsze potwory wyczuwały przede wszystkim ghulicę i Warika, więc omijały to miejsce, gdyż inne nadistoty ich nie interesowały. Instynkt stadny wykazywały tylko wampiry i wilkołaki w czasie pełni księżyca. Teraz zaś zbliżał się nów.

Z kolei kapłani różnych religii utrzymywali zgodnie, że był to jawny skutek szczególnej opieki właśnie ich bóstwa, więc w podzięce za ocalenie należałoby złożyć szczodre wotum. W końcu Hamnisz przestał pytać. Uwierzył, że po prostu miał żołnierskie szczęście, i tyle. Skoro uszedł z przygody cało, nie było o czym filozofować. Gdyby nie uszedł, tym bardziej! Rano okazało się, że o wielkim szczęściu może także mówić jego zleceniodawca, bo przez noc całkiem wydobrzał. Warik nie dostał wysokiej gorączki z ran, czego należało się spodziewać, jego ciało było zimne i spocone. Co więcej, kiedy tylko Hamnisz go dotknął, cudownie ozdrowiały ranny usiadł i zaczął się rozglądać ocalałym okiem. Może niezbyt przytomnie, ale nie wymagajmy zbyt wiele w takich warunkach. Poza tym Warik nic nie chciał jeść ani pić, a także nie mówił, lecz to nic nadzwyczajnego u kogoś, kto ma rozsieczoną górną szczękę i język rozdzielony prawie na dwoje, jak u węża. Z tą raną w ustach Hamnisz nic nie zrobił, bo nie bardzo wiedział, jak powinien się do tego zabrać. W każdym razie z całkowitym zrozumieniem przyjął fakt, że jego szef nie jest i nie będzie zbyt rozmowny. Aczkolwiek szczerze podziwiał jego końskie zdrowie... Pytanie, co dalej? Następna samotna noc w tym nawiedzonym lesie to byłoby już doprawdy zbyt wielkie kuszenie losu. Należało przed zmierzchem dotrzeć do Aldanu, ale to oznaczało, że trzeba odszukać drogę, na której w każdej chwili mogą pojawić się odczłowieczeńcy. Hamnisz nie był aż tak głupi, żeby nie zważać wcześniej na to, w jakim kierunku maszeruje ghulica, więc nie zgubił się w tej puszczy, a także zawczasu zainteresował się mapą. Wiedział zatem z grubsza, gdzie się znajduje, oraz pozbył się już złudzeń, że ghulica zaprowadzi go do jakieś małej, bezpiecznej i nieznanej kartografom osady. Prędzej już na cmentarz. Na dobrą sprawę nie dało się oszacować, co niesie większe ryzyko – marsz lasem czy drogą. Wobec tego należało przynajmniej iść wygodnie. Hamnisz wybrał kierunek na trakt z Zaridanu do Aldanu, a to postanowiwszy, raźno zarzucił kuszę na ramię. Ghulicy zamierzał kazać znów ponieść Warika, ale ten, widząc, że szykuje się wymarsz, pewnie podniósł się o własnych siłach i ruszył za najemnikiem. To się już Hamniszowi wydało naprawdę dziwne, ale

nie zamierzał narzekać na tak szczęśliwy traf. Skoro ranny miał tyle siły, wszystkim bogom dzięki! Ronijczyk pomaszerował przodem, narzucając szybkie tempo. Chciał jak najszybciej dotrzeć do Aldanu. Idąc zaś, obserwował uważnie las przed sobą i po bokach. Na tym skupił całą uwagę. Za sobą nasłuchiwał jedynie kroków Warika i ghulicy. Skoro cały czas szli za nim, to nie musiał się oglądać. Patrzenie za siebie byłoby bardzo nierozsądne, gdyż jakiś potwór mógł w każdej chwili wyskoczyć zza drzewa lub krzaka przed nim... Hamnisz nie zauważył więc, kiedy Warik zerwał z głowy bandaże, ani tego, że głębokie rany pod opatrunkiem całkowicie się zabliźniły, co w tak krótkim czasie było nieprawdopodobieństwem. Wreszcie zaś nie spostrzegł tego, że amputowane ramię także zaczęło się regenerować. Kikut w ciągu kilku kwadransów urósł z powrotem do normalnej długości, aczkolwiek na jego końcu zamiast nowej dłoni uformowało się kopyto. Oko również odtworzyło się w opróżnionym oczodole, ale typowo końskie, choć z czerwoną tęczówką. Pokąsany przez koniołaka martwy Warik stał się końsko-ludzką chimerą, a dokładniej mówiąc, mieszańcem ożywionego trupa z koniołakiem. Duża odmienność natur człowieka i konia spowodowała, że Przemiana zachodziła w tym przypadku znacznie wolniej niż podczas tworzenia się typowej istoty zmiennokształtnej typu wilkołak lub niedźwiedziołak. Partie ciała, które uległy Przemianie, nie zdołały się od razu harmonijnie zespolić, gdyż żywe trupy nie podlegały zmiennokształtności. Wobec tego nadnatura koniołaka zdominowała jedynie lewą połowę ciała Warika – tam, gdzie rozszedł się jad demonicznego wierzchowca – a zewnętrzne cechy koniokształtnego upiora zawładnęły jedynie tymi miejscami, gdzie zachodziły procesy gojenia i demonicznej regeneracji. Stąd końskie ślepie i kopyto zamiast dłoni. Zmarły kupiec po swej chwalebnej śmierci na placu boju stał się doprawdy wielką osobliwością i niezwykle cennym obiektem badań dla każdego maga zajmującego się Przemianami Onego. Co się zaś tyczy krwiożerczości tak powstałego monstrum, to szczęśliwie dla Hamnisza była ona chwilowo przytłumiona. Zgodnie z prawami anatomii lewa połowa mózgu Warika, zdominowana przez instynkty koniołaka, zawiadywała prawą stroną przemienionego ciała, gdzie z kolei przeważały cechy chodzącego trupa. Koniołak wolał

końskie mięso, żywy trup ludzki mózg. Nieustanna rywalizacja pomiędzy tymi dwoma pragnieniami doprowadziła do stanu zawieszenia instynktów, co objawiało się pozorną potulnością stwora, który z całą pewnością nie był już tym, za kogo brał go Hamnisz. W ogóle już nie był żadną osobą! W miarę upływu czasu stwór kiedyś będący Warikiem uzyskiwał jednak spójność wewnętrznych instynktów. Dwa różne rodzaje głodu oraz zamiary ich zaspokojenia przestały się wreszcie znosić wzajemnie, a pierwszeństwo uzyskało wreszcie to dążenie, które w tym momencie wydawało się łatwiejsze do spełnienia. Tłumacząc rzecz za pomocą bliskich zmarłemu pojęć kupieckich, koniołak i żywy trup, egzystujące w jednym ciele, zawarły ze sobą umowę, że najpierw pierwszy pomoże drugiemu, a potem ten drugi pozwoli pierwszemu przejąć władzę nad całą chimerą w celu zapolowania na jakiegoś konia. Jak to się odbyło w rzeczywistości, doprawdy nie wiadomo. Psychologia stworów Onego, jeśli w ogóle takowa istniała, była podówczas dyscypliną całkowicie niepoznaną. Po prostu odmienne demoniczne instynkty w pewnym momencie sprzęgły się ze sobą i przestały wzajemnie blokować swoją władzę nad przemienionym ciałem. Potwór idący za Ronijczykiem w końcu pojął, czego chce oraz jak ma to osiągnąć. Około południa Hamnisz poczuł zapach dymu i usłyszał ludzkie głosy. Odczłowieczeńcy nie mówili, więc na pewno trafił na sprzymierzeńców obozujących gdzieś przy drodze na Aldan, do której chciał dotrzeć. Doprawdy, szczęśliwy traf! Najemnik rozgarnął ostatnie zarośla dzielące go od tego miejsca i zobaczył krzątających się ludzi. Mimo dobrego uzbrojenia na pewno nie było to wojsko, więc zapewne zaridańska milicja, o której już wcześniej słyszał. Hamnisz zawołał do nich i zamachał energicznie. Krzaki za nim zostały gwałtownie rozgarnięte i zadeptane. Najemnik nie zwrócił na to uwagi. Właśnie oddychał z ulgą, przekonany, że jego samotna przygoda znalazła pomyślne zakończenie, a jawna konsternacja spotkanych ludzi to jedynie skutek zaskoczenia. Wszak i oni mieli powody obawiać się nagłej napaści odczłowieczeńców. Strażnicy obozowiska sięgnęli po broń, więc aby

rozwiać wszelkie wątpliwości co do jego przyjaznych zamiarów, Hamnisz odrzucił na ziemię gotową do strzału kuszę. Na wypadek napotkania jakiegoś potwora Ronijczyk umieścił na łożu bełt ze srebrnym grotem, wykonanym naprędce z drobnej srebrnej monety owiniętej wokół stalowego czubka bełtu i przyklejonej doń żywicą, żeby nie odpadła. Może nie było to nadzwyczajne rozwiązanie, ale lepsze niż nic. „Już po wszystkim!” – chciał powiedzieć do idącego za nim Warika, który zbliżył się wyraźnie, lecz kiedy Hamnisz się odwrócił, słowa te nie przeszły mu przez gardło. Zobaczył wreszcie, jak wygląda jego towarzysz, i zrozumiał, czym ów nieszczęśnik się stał i że właśnie znów popełnił błąd... Żadnych wniosków z tego stanu rzeczy ronijski najemnik już wyciągnąć nie zdążył. Otrzymał w głowę nieludzko szybkie i potwornie silne uderzenie, które było jednocześnie lewym sierpowym oraz końskim kopnięciem. Hamnisz momentalnie odleciał w ciemność.

19 CMENTARNE ZJAWY

Skąpani gasnącą purpurą zachodzącego słońca dwaj jeźdźcy gnali Południowym Traktem. Pędzący przodem Rodmin co chwila oglądał się na Ksina, ten zaś, nie bacząc na szaleńcze tempo, siedział przygarbiony, skupiony, z zamkniętymi oczami, instynktownie tylko trzymając się konia. – Czujesz je?! – zawołał nagle mag. – Tak, coraz wyraźniej. – Ale czasu mało, zdążymy? – Powinniśmy. – Przydałoby się... Zamilkli. Noc nadeszła szybko, a niebawem jej mrok rozjaśniać zaczęła srebrzysta poświata szykującego się do wschodu księżyca. Ksin ściągnął wodze. Zeskoczyli na ziemię. – Czy podjechaliśmy dość blisko? – zaniepokoił się Rodmin. – Wystarczająco, masz! – Kotołak rzucił mu ściągnięty w pośpiechu kaftan. – Schowaj moje ubranie i odprowadź konie. Gdy mag wrócił po chwili, zastał Ksina klęczącego już na murawie. – Mam odejść? – Zostań, jeśli chcesz. Możesz patrzeć. Niebawem było po wszystkim. Od kiedy związał się z Hanti, Przemiana następowała łatwiej i szybciej. Stała się niemal przyjemna. Kotołak wstał i popatrzył na Rodmina, do którego w tym samym momencie dotarła myśl: – Gotowy? Mag skinął twierdząco głową, a Ksin poprowadził go w ciemność. Szli długo, przeszło godzinę. Przez ten czas Rodmin nie odezwał się ani słowem, a również Ksin nie przekazał mu żadnej myśli,

te bowiem, które teraz snuły się w jego głowie, pragnął zachować wyłącznie dla siebie. Przed nim był wróg, z każdą chwilą wciąż bliższy – tak mówił zmysł Obecności. Ale on już wiedział, że to jest złudzenie. Tam w dali czaiły się tylko kły oraz szpony oprawione w kłęby mocarnych mięśni. Tego nigdy się nie obawiał. On też miał zęby, pazury i szybkość błyskawicy rozcinającej niebo. Gotów był podjąć to wyzwanie siły. Siły – tak, lecz czy starczy mu woli? Woli niezbędnej do poskromienia prawdziwego wroga, tego, który tkwił gdzieś w głębinach jego podświadomości. Nieznanego, niepojętego, ale realnego. Nigdy wyraźniej Ksin nie zdawał sobie sprawy, że kryje się w nim jakaś mroczna tajemnica... Wczorajszej nocy wszystko stało się nagle, zbyt szybko, aby mogły obudzić się pamięć i wyobraźnia. Skoncentrowany na walce, mimowolnie zdusił odrażające myśli – robaki i zamknął im drogę do świadomości. Teraz tak nie będzie. Widział już tamtego upiornego trupa i TO, w co zaczął się on przekształcać pod wpływem jego spojrzenia. Wtedy hamował się jeszcze – nie był przecież sam – ale inaczej nie powstrzymałby krzyku... Szedł zatem na spotkanie samego siebie, na spotkanie z lustrem, w którym zobaczy coś, co ugodzi jak zestalony płomień w najbardziej wrażliwą część jego duszy. Musi przyjąć ten cios, a potem uderzyć. Jeśli zawaha się choćby przez moment – zginie rozdarty na strzępy. Rodmin myślał podobnie. Miał broń groźną i niezawodną: był magiem, a więc w potrzebie układ znaków i zaklęć mógł chronić go niczym pancerz. Jeden gest, a powietrze przed nim stanie się przejrzystą skałą. Jedno słowo, a miękkie szaty nabiorą twardości stali. Rozewrze się ziemia albo rozbłyśnie płomień... Rodmin mógł wszystko zmienić, z jednym tylko wyjątkiem: jego samego. Mag, ale tylko człowiek... Kotołak dał znak, że już blisko. Rozgarnęli ostatnią kępę zarośli. – Tak myślałem – wyszeptał Rodmin. W świetle księżyca zobaczyli stary, zapuszczony cmentarz. Chwasty, krzaki, tu i ówdzie młode, lecz dobrze wyrośnięte drzewa i szeregi mogił ukryte w wysokiej trawie. Wiatr przemykał się tędy od czasu do czasu i wówczas świat długich księżycowych cieni ożywał. Drgały, przesuwały się i szemrząc, ocierały

o siebie. Zniecierpliwiony, stłumiony odgłos skargi nadciągał i odpływał jak fala... Rozległ się trzask łamanej gałęzi. Szybko wymienili spojrzenia. – Tam! – Dreszcz przebiegł po sierści Ksina. Bez słów doszli do porozumienia. Rozdzielili się. Ksin odczekał, aż ścichnie odgłos kroków Rodmina, i ruszył przed siebie. Żaden dźwięk nie wydostał się spod jego łap. Dłuższą chwilę sunął wśród cieni i plam srebrzystego światła, nie ważąc się podnieść oczu. „No, dalej!” – ponaglił sam siebie. Spojrzał. Lodowata bryła momentalnie skrystalizowała się gdzieś w żołądku, skoczyła i utknęła mu w gardle. Zmartwiał i patrzył jak urzeczony... Hanti. To ona stała pomiędzy rzędami grobów. Blada, przygarbiona, bardzo powoli odwróciła się w jego stronę i zaczęła iść bez pośpiechu, stawiając stopy ostrożnie i z namysłem. Jej nabrzmiałe pokarmem piersi ostro rysowały się pod naciągniętą bielą koszuli, a obie ręce podtrzymywały wielkie, wezbrane łono, pełne nowego życia. Zmizerniała twarzyczka i krągła ociężałość gestów świadczyły, iż jej czas może nadejść już za kilka dni lub nawet godzin. Miał przemyślany plan ataku: przejechać szybko pazurami przednich łap po oczach i równocześnie tylnymi rozedrzeć tamtemu brzuch. Natychmiast odskoczyć... Nigdy żadna myśl nie wydała się mu bardziej bezsensowna i obca. Tłukła się w głowie niczym ogłupiała ćma dookoła świecy. „Wykonać, wykonać, wy-ko-nać” – powtarzał sobie bezmyślnie i monotonnie. Hanti zbliżała się taka szczęśliwa, radosna... Zgiełk myśli, chaos uczuć, a po nim bezdenna pustka. Ksin już niczego nie chciał, nic nie pragnął. Wola rozpadła się w proch, a siła zginęła wraz z nią. „To koniec” – zabłysło gdzieś na dnie świadomości. Czekał na cios i śmierć. Nagle poczuł lekki, ożywczy dreszcz. Coś zbliżało się z niepojętej dali, majacząc migotliwą poświatą. Całkowicie otępiały Ksin nie spostrzegł nawet, który ze zmysłów odebrał owo niezwykłe wrażenie.

Kształt był niejasny, lecz dziwnie znajomy... Nadchodził, wyostrzał się. Obudził ciekawość. W zamian zgasły apatia i rozpacz. Ależ tak! Znał go! To Znak! Tamten Znak! Ten, z którym walczył i wygrał. Zawisł tuż nad nim – tak mu się zdawało – lub może w nim, albo... Nie pojmował tego. I zabłysł tęczową pulsacją. Dreszcz zimna, gorąca i mocy przeniknął go, szarpnął, wskrzesił w oczach ogień. Teraz! Dłoń Hanti wyciągnięta w pieszczotliwym geście... Nie! Nie ma dłoni! Zniknęła, to szpony! Jej czuły uśmiech, wciąż szerszy i szerszy... Biel kłów w czarnej paszczy! I ogłuszający ryk bestii! Kotołak zerwał się, uderzył łbem na oślep. Miał o pół kroku za mało, by wykonać skok, ale dość, aby wyrwać się śmierci. Zachwiało nimi, padli. Ksin już był na nogach. Przegniły, lepki trup Starej Kobiety drgnął i podniósł się z ziemi. Kotołak tylko zacisnął zęby. Bez wahania splótł pazury przednich łap w jeden potężny kłąb i z rozmachem uderzył w kark dziecka. Kręgosłup chrupnął jak zgniatany kamień. I jeszcze tylko serce z piersi wyrwać... To znowu jest ciało Hanti. Rozszarpał je, skończył. Już nie trzeba patrzeć! Z ulgą odwrócił głowę. Dłuższą chwilę zbierał myśli, zanim ponownie dotarło do niego, po co tu przyszedł. Wtedy się oddalił. Szedł wolno, czekając, aż powróci spokój. Z przeciwnej strony wysunęła się z cienia jakaś postać. Poznał Rodmina. Mag miał rozdarty, nasiąknięty krwią rękaw koszuli i zasychające łzy na policzkach, i patrzył martwym wzrokiem gdzieś ponad grzbietem Ksina. – Zostały jeszcze dwa – powiedział cicho. A zatem wykonali połowę zadania... Mag z wysiłkiem rozejrzał się dookoła. Był ogromnie zmęczony, a we włosach pobłyskiwały mu liczne szare pasemka. Zdumiony Ksin uniósł się na tylnych łapach. To nie złudzenie spowodowane blaskiem księżycowego światła. Rodmin rzeczywiście osiwiał. Twarz naznaczoną miał śladem okropnego grymasu, który wciąż jeszcze rysował się na niej pod maską wymuszonego spokoju. Zgaszone oczy, bezsilnie opuszczone ramiona, cała jego postawa przypominała ruinę wypalonego domu. Pogorzelisko duszy.

– Dokończmy to – odezwał się znowu mag. – Gdzie one są? – Pod ziemią – nadpłynęła odpowiedź kotołaka. – Pokaż miejsce. Nie było takiej potrzeby. Darń okrywająca odległą o trzy kroki mogiłę rozdarła się z przeciągłym trzaskiem. Zgrzyty i odgłos pękających korzeni wypełniły cmentarną ciszę. Grób poruszył się, szarpnął i otworzył gwałtownie, bluzgając fontanną żwiru, brył ziemi i piasku. Wyrwa zapadła się z głuchym łoskotem i znów zakipiała jak piekielne źródło. Po chwili spokoju jama rozwarła się po raz drugi, po czym znowu jej ściany osunęły się w ciemność. Powstał lej – mroczna, wilgotna czatownia upiornego mrówkolwa... Czerń na dnie mlasnęła odrażająco i plunęła strzępami częściowo zeszkieletowanych zwłok i kawałkami trumny, a resztki zbutwiałych szmat rozleciały się na wszystkie strony i opadły powoli, osiadając na kościach, przegniłym mięsie i spróchniałych deskach. Fetor uderzył w nich niczym młot. Bardziej odporny Ksin parsknął, ale nie ruszył się z miejsca, natomiast Rodmin zbladł, zatoczył się i padł na kolana. Nie miał czym wymiotować, jedynie mdląca gorycz soku żołądkowego obficie wypełniła mu usta. Pazury kotołaka zaplotły się na jego ramieniu i potrząsnęły nim mocno. – Uważaj, wyłazi! – zabłysło w otępiałym mózgu maga. Drżące palce Rodmina skryły się pod płaszczem i zacisnęły na rękojeści sztyletu. W półmroku zalśniło białoróżowe ostrze. Oczy Ksina zwęziły się na ten widok. To kindżał yev o klindze skuwanej z kawałków miedzi i srebra – magicznego damastu. Można było go użyć tylko raz, gdyż wbity w demona w okamgnieniu rozrastał się na kształt kolczastego krzewu, którego igły docierają do wszystkich zakątków ciała potwora i zabijają każdą jego cząstkę osobno. Mag odpełzł w bok na czworakach, a Ksin chwycił jakiś solidny kamień i niezgrabnie przytrzymał go w łapach. Z dziury gramoliła się Hanti. Jej odcięta głowa trzymała się jeszcze na kilku pasmach skóry lub mięśni i kołysała między ramionami uczepionymi ścian leja. Spadający głaz odbił się od pleców dziewczyny. Wisząca czołem do dołu twarz obróciła się i mrugnęła.

Upiór ruszył na Ksina z zaskakującą szybkością. Kotołak cofnął się błyskawicznie. Udał unik i skoczył wprost na tamtego. Iluzja zniknęła. Pełna szablastych zębów paszcza rozwarła się z rykiem tam, gdzie ziała rana przerąbanego karku. Celny cios spadających z góry szponów zamknął ją z trzaskiem. Wykorzystując zaś to, że zaryte w ziemi pazury potwora były chwilowo bezużyteczne, Ksin uderzył barkiem i wyrwał mu zębami z szyi pęk ścięgien. Odskoczył. Stara Kobieta wstała i ze smutkiem popatrzyła na swoje pokaleczone ręce. „Ty ścierwo!” – Ksin poczuł, jak wzbiera w nim wściekłość. Runął naprzód, pijany furią, ale się przeliczył. Tamten celowo go sprowokował. Grad razów spadł na kotołaka jak lawina. Nie zdołał uniknąć wszystkich. Szeroki szpon przerąbał mu grzbiet jak siekiera i dosięgnął kości. Dwa żebra złamały się z trzaskiem, który odbił się w jego głowie odgłosem dzwonu. Wyrwał się desperackim zrywem. Ból obezwładnił lewą przednią łapę, a płynne ciepło rozlało się po karku, grzbiecie, ściekało na brzuch. Kotołak sapnął z wysiłkiem i poczuł w pysku smak krwi. Znów cofał się, lecz już w nerwowym pośpiechu. Hanti zbliżała się, szła szybkim krokiem, unosząc wałek do ciasta... Ksin potknął się nagle o grób i zakrztusił własną krwią. – Na co czekasz, bałwanie?! Uderzaj! – Ta myśl targnęła umysłem maga, wibrując rozpaczą i furią. Rodmin, który cały ten czas szedł za potworem niczym bezwolna kukła, zareagował teraz tak jak pociągana za nitki lalka – wzniósł ramię, wbił sztylet. Ryk zamarł, a upiór runął jak kłoda. Za chwilę gałązki metalowych cierni przebiły się tu i ówdzie, po czym, wijąc się i podrygując, skierowały w stronę lśniącej tarczy księżyca... – Jeszcze jeden... – Głos Rodmina był straszny, bardziej przypominał skrzek niźli ludzką mowę. Zdecydowanie gorzej niż Ksin znosił wizje, które podsuwała mu podświadomość. – Zaczekaj... – Na ciele Ksina spoczęła skupiona smuga mlecznego światła. W miejsce bólu nadeszło rozkoszne mrowienie. – Zaraz będę gotów... Pół godziny później stali nad jednym z grobów.

– Tak jak poprzednio... – mruknął Rodmin. – Jak one tam wlazły? Tu przecież nigdzie nie widać śladów. – Zapewne wkopały się gdzieś dalej. – Jak krety? – Chyba tak, mają szerokie i płaskie szpony. Czekamy, aż wylezie? – Nie. Już mi wystarczy... – To jak go dostać? Jestem kotołakiem, a nie kretołakiem. Usta Rodmina wykrzywiły się w dziwnym grymasie, w którym Ksin dopiero po dłuższej chwili rozpoznał coś podobnego do uśmiechu. – Rad bym je wszystkie w takich kryjówkach zastać. Byłby mniejszy kłopot. Popatrz. – Wyciągnął gładką kulę wielkości jabłka, siną, o metalicznym połysku. – Co to takiego? – nadeszło pytanie Ksina. – Odsuńmy się lepiej tam. – Mag pokazał mu miejsce. Stanęli parę mogił dalej, kotołak na tylnych łapach. Mag położył kulę na otwartej lewej dłoni, a prawą wykonał nad nią skomplikowane ruchy. Wokół poruszających się palców pojawiła się pomarańczowa mgła. Nabrała wyrazistości, ciężaru, po czym jak ciecz spłynęła na spód dłoni i skupiła się w wielką świecącą kroplę. Rodmin strząsnął ją prosto na kulę. Rozpłynęła się, pokrywając ją całą warstwą barwnego światła. Trwało to krótko, poświata znikła nagle, zupełnie jak gdyby wsiąkła w metal. Kula nie zmieniła wyglądu, ale mag pośpiesznie przełożył ją z ręki do ręki. – Teraz, szybko! – Zamachnął się i cisnął. Pocisk zalśnił w locie niczym smuga rtęci i łagodnym łukiem spadł na grób. Rozległo się głuche łupnięcie. Kula osiadła na darni, ale nic się nie stało. – No i co? – Już zaraz... O! Dotarł do nich znajomy trzask rwanych korzeni. „Nie, to nie to! – zaniepokoił się Ksin. Darń pod kulą wklęsła się głęboko. – Niemożliwe, by była aż tak ciężka!” – pomyślał zdumiony kotołak. A jednak była i stawała się coraz cięższa. Murawa rozstępowała się teraz jak sparciałe płótno. Zachrzęściła ziemia i tam, gdzie patrzyli, powstała równo wycięta, niewielka dziura... Pocisk zapadał się dalej, o czym świadczyły nieprzerwane stłumione

trzeszczenia i zgrzyty. – Zaraz go dopadnie – wyszeptał Rodmin. Dźwięk się urwał. Ksin aż zadrżał z emocji, serce gwałtownie skoczyło mu do piersi. To było jak błysk dalekiego pioruna w głębi nocy – łagodne niebieskie światło w absolutnej ciszy. Właśnie coś takiego wydostało się nagle spod ziemi! „Nie” – uświadomił sobie. To ziemia zaczęła świecić, nabierała przejrzystości! Zjawisko narastało powoli; dziwne, majestatyczne, potężne. Tak jak zapalone światło, przechodząc przez cienką tkaninę, ujawnia na jej powierzchni cień stojącego za nią człowieka, tak ten blask rozjarzony gdzieś w głębi grobu podświetlił go i ukazał jego wnętrze. Gruba, ciężka pokrywa ziemi nie była tutaj przeszkodą. Na oczach Ksina w rozpalającej się błękitnej mgle zamajaczył najpierw podłużny cień – trumna. Po chwili wewnątrz niej zaznaczył się czarnym obrysem kształt zwłok lub raczej szkieletu, a poniżej wyłoniła się ciemna, skurczona postać. Poruszała się sztywno, niemrawo, w rytmie nadnaturalnej agonii. Pojawił się potężny czerwony błysk. Ksin i mag musieli zmrużyć oczy. Kiedy je znowu rozwarli, już nic nie dostrzegli. Moc przestała działać i tylko pożółkła, martwa trawa oraz parująca dookoła mogiły ziemia były jedynym świadectwem tego niesamowitego zdarzenia. – Pora na nas – powiedział Rodmin, przecierając oczy. – Wróćmy w pobliże koni, tam doczekamy zachodu księżyca – przekazał Ksin. – Tylko nie licz na to, że po powrocie odpoczniemy, to nie koniec jeszcze. W drogę! Dwaj zmęczeni zwycięzcy bez pośpiechu ustępowali z pola. Dopełniło się przeznaczenie, a niemy, daleki świadek ich zmagań tkwił wciąż wysoko na swoim miejscu, zalewając wszystko bladosrebrzystą poświatą. Później nadciągnął nowy powiew wiatru i przyniósł ze sobą odległe i samotne wycie wilkołaka.

20 MATKA

Desko, szalony mag towarzyszący rozbójniczej bandzie Muskara, szczęśliwym trafem dysponował bestiariuszem mnicha Anafazego, a więc tym razem spotkanie Hamnisza z kolejnym gatunkiem rohirryjskiego upiora poprzedzone zostało zdobyciem niezbędnego minimum wiedzy teoretycznej. Desko głośno czytał najemnikowi i od razu tłumaczył mu na ronijski. Wampiry symbiotyczne to drugi obok ghuli rodzaj potworów Onego, które na terenach Rohirry Wschodniej przystosowały się do zgodnego współżycia z ludźmi. Dlatego ich ukąszenie nie grozi śmiercią z wykrwawienia lub wampirzej gorączki, a potem nieuchronną Przemianą ofiary w nowego wampira. Co więcej, potwory tego rodzaju nie stosują przemocy – nie muszą, gdyż ich ukąszenia są bardzo przyjemne. Ślina wampirów symbiotycznych zawiera substancje o silnym działaniu narkotycznym. Trzy lub cztery ukąszenia w ciągu jednego tygodnia mogą doprowadzić do uzależnienia, które jednak dopiero po kilkudziesięciu kolejnych ssaniach krwi powoduje śmierć z wycieńczenia. Wszystkie wampiry, także symbiotyczne, rozmnażają się przez zainfekowanie ofiary, ale w przypadku tych ostatnich następuje to tylko w specyficznych okresach rui, która objawia się silnym zaczerwienieniem warg i okolic ust. Stąd nowymi wampirami symbiotycznymi stają się zwykle osoby uzależnione, które zlekceważyły ostrzeżenie. Poniekąd na własne życzenie. Poza okresem rui wampiry symbiotyczne nie różnią się wyglądem od innych wampirów. Łatwo jednak można rozpoznać je po zachowaniu, gdyż zawczasu sygnalizują swą obecność, starając się nie

wystraszyć ofiary, ale zachęcić ją do uległości. Odmowa ukąszenia nie wyzwala w nich agresji ani nawet zbytniej natarczywości, choć przez dłuższy czas towarzyszą one potencjalnej ofierze, aby upewnić się, czy na pewno nie zmieni ona zdania. Wampiry symbiotyczne nie mówią i nie wydają dźwięków, pomijając oczywiste odgłosy ssania i siorbania, towarzyszące posilaniu się. W zamian mają bogatą mimikę twarzy, zwłaszcza ich formy kobietopodobne. W przeciwieństwie do ghuli, męskie i żeńskie narządy płciowe u wampirów symbiotycznych nie zanikły, ponieważ zwiększały one ich atrakcyjność w oczach przyszłych dawców pożywienia. W kontaktach seksualnych z ludźmi pozostają one jednak bezpłodne. Wampiry te wysysają krew niekoniecznie z szyi, chętnie wgryzają się też w inne, silnie ukrwione części ciała. Puszczańscy drwale i zbójcy bardzo chwalą sobie symbiotyczne wampirzyce jako towarzyszki życia. W odróżnieniu od ludzkich kobiet nie trzeba ich specjalnie chronić ani przekonywać do życia w puszczy, a przede wszystkim one nigdy nie narzekają. Ponoć wampirzyce symbiotyczne potrafią nawet nauczyć się dobrze gotować, co jest rzeczą całkowicie niedostępną i niezrozumiałą dla ghuli. Oczywiście te nieludzkie kucharki mogą przygotowywać tylko kolacje i podkurki, mają bowiem alergię na światło słoneczne równie silną jak typowe wampiry. Dodatkową, acz nie najmniejszą, zaletą wampirów symbiotycznych jest fakt, że energicznie chronią one swoje źródła pożywienia przed innymi potworami Onego. Niektórzy ludzie byliby zadowoleni, gdyby wampiry symbiotyczne, zwłaszcza wampirzyce, zamieszkiwały Zbójeckie Knieje równie licznie jak ghule. Niestety, mało kobiet chętnie poddaje się Przemianie, a przestrzeganie zwyczajowych zasad bezpieczeństwa, zalecających korzystanie z przyjemnych ukąszeń nie częściej niż raz na dziesięć dni, dość skutecznie chroni przed uzależnieniem. Na dodatek wampirzyce symbiotyczne często bywają chwytane i wywożone do innych części Suminoru, a nawet przemycane za granicę. Jest to, rzecz jasna, praktyka stanowczo potępiana przez świętców Reha oraz ścigana przez Tępicieli. Rohirryjskie ghule i wampiry symbiotyczne wykazują wrażliwość na srebro i można je łatwo zabić, ale wzbudza to zawsze sprzeciw miejscowych, a nierzadko sprowadza na sprawcę wendetę byłych

właścicieli, więc Tępiciele rzadko bywają nadgorliwi. Ludowe zwyczaje rohirryjskie zdecydowanie silniej oddziałują niż przeforsowane przez wysokich świętców Reha Prawo Czystości i ten stan z reguły jest milcząco aprobowany przez wszystkich miejscowych świętców i pojawiających się w Rohirrze Tępicieli. Banda Muskara, na którą natknął się Hamnisz, składała się z dwudziestu trzech ludzi, pięciu ghuli i jednej symbiotycznej wampirzycy nazywanej przez wszystkich Matką. Ronijskiemu najemnikowi znów się poszczęściło, tak to ujmijmy. Po pierwsze, zbójcy stale mieli się na baczności i trzymali w pogotowiu łuki i strzały o srebrnych grotach, więc natychmiast zabili rozjuszoną chimerę, w którą przemienił się Warik. W zamieszaniu przypadkiem została trafiona i zabita towarzysząca im ghulica, czego szczerze żałowano. Po drugie, Hamnisz nosił hełm, dzięki czemu jego głowa nie rozleciała się od razu jak uderzona młotem dynia. Uderzenie, czy może raczej kopnięcie chimery było jednak tak silne, że szłom, którego wytrzymałość dostosowano do ciosów zadawanych z naturalną siłą, teraz dosłownie rozleciał się w szwach. Zerwane nity łączące fragmenty blach paskudnie poharatały Hamniszowi czoło i prawy policzek. Jeden z kawałków przebił się aż do szczęki i wyłamał trzy tylne zęby. Na szczęście, choć nie obyło się bez wstrząśnienia mózgu, kości czaszki wytrzymały. Kiedy Ronijczyk się ocknął, była już noc i zajmowała się nim właśnie Matka. Symbiotyczna wampirzyca wyglądała jak bardzo chuda, ciemnowłosa, mniej więcej pięćdziesięcioletnia kobieta. Raczej mało atrakcyjna, ale wszyscy członkowie bandy traktowali ją z wielkim szacunkiem, ponieważ chętnie znieczulała rannych, nie wysysając im przy tym resztek krwi. Ponadto Matka znała się na chirurgii. Potrafiła z wyczuciem nastawiać złamane kości i zwichnięte stawy, zręcznie podwiązywać przecięte tętnice, a przede wszystkim zszywać rany. Zabiegi te wykonywała swoimi długimi paznokciami z wywierconymi na czubkach otworkami, przez które przewlekała własne włosy, służące jej za nici. Stosowała przy tym ścieg o fascynującym spiralnym wzorze, który po wygojeniu tworzył na bliźnie efektowny tatuaż.

Grzebanie w ranach Hamnisza, jak zresztą wszystkich innych, sprawiało jej widoczną przyjemność. Jednak nie należało mieć tego Matce za złe, skoro w rezultacie nie pozostawiała żadnych oszpeceń, a wręcz intrygujące ozdoby. Ponoć skóra z wampirzymi tatuażami dobrze utrwalała magiczne wibracje, a przy tym była tak rzadka i cenna, że wycinano ją zmarłym i sprzedawano magom, którzy wykorzystywali te kawałki do wzmacniania tworzonych artefaktów. Kiedy Matka zrobiła swoje i odeszła, do Hamnisza przysiadł się Desko i zaczął go zagadywać. Chodziło oczywiście o podstawowe informacje: kim jest i skąd się wziął, ale także o dopilnowanie, by ranny z mocno stłuczoną głową nie zasnął zbyt szybko, bo mógłby się już potem nie obudzić. Dowiedziawszy się, jak głęboką ignorancję wykazał Hamnisz w ciągu ostatniej doby, mag najpierw rozchichotał się szalonym, demonicznym śmiechem, a kiedy mu przeszło, przyniósł bestiariusz mnicha Anafazego i zaczął mu czytać istotne fragmenty, poczynając od rozdziału o wampirach symbiotycznych. Edukacja ronijskiego najemnika trwała do świtu, kiedy to Hamniszowi przyszło ze wstydem stwierdzić, że nauka ta okazała się dlań niebywale tania – zapłacił za nią jedynie gębą obitą tak, że własna matka by go teraz nie poznała, oraz utratą możliwości rozgryzania orzechów prawą stroną ust. To naprawdę niewiele, zważywszy, że Ronijczyk popełnił tyle błędów, iż mogłyby one za każdym razem sprowadzić śmierć na pół tuzina ludzi. Rano pozwolono Hamniszowi wreszcie się przespać, ale niezbyt długo, gdyż teraz z kolei chciał z nim mówić sam herszt bandy. Muskar był brodaczem w bliżej nieokreślonym wieku. Jak wielu w Rohirrze, uważał się za naturalnego syna Hojnej Pani, czyli jako podrzutek wychowywał się w osadzie puszczańskich smolarzy. Zanim wystąpił przeciw prawu, przez lata zarabiał na życie, wytwarzając smołę i węgiel drzewny, po czym pamiątką zostały mu dłonie całkowicie czarne od substancji wżartych głęboko w skórę niczym tatuaż. Opierając czarne dłonie na udach, herszt rozbójników objaśniał Hamniszowi swój plan. – To Galion, aptekarz z Bal, jest wodzem tych wszystkich odczłowieczeńców – oznajmił na wstępie, budząc tym zrozumiałe zainteresowanie Hamnisza. Zapewne Desko powtórzył już Muskarowi, że rozbita wyprawa, w której Ronijczyk brał udział, zamierzała

dotrzeć właśnie do Galiona, aby odebrać mu kobietę. – On wiedział, że żadnych wolnych zbójów na swoje szaleństwo nie namówi – opowiadał herszt. – My tutaj nie chcemy służyć żadnej władzy, a najbardziej takiej, co się na magii i potworach wspiera. Zatem on, ten Galion przeklęty, spraszał do siebie różne wolne partie, jedną po drugiej. Opowiadał im, że wie o jakimś wielkim łupie łatwym do zdobycia albo że kupcy z Katimy szlak na południe w poprzek Rohirry chcą przetrzeć. Jakby im było mało tego, co dotąd tędy na skróty pojechało... Hamnisz poznał już na tyle rohirryjskie obyczaje, aby wiedzieć, że ostatnie zdanie to taki miejscowy żart. O towarach zrabowanych przez zbójców mówiło się z przekąsem, że „pojechały na skróty”, to znaczy na Pogranicze Piryjskie przez Rohirrę, zamiast wokół niej, jak zazwyczaj. Band ze Zbójeckich Kniei nie sposób było wytępić, ponieważ oprócz terenu sprzyjała im powszechnie miejscowa ludność, którą zbójcy zwyczajowo chronili przed potworami Onego i zaopatrywali w luksusowe towary po przystępnych cenach. W drodze wymiany z rąk do rąk zrabowane dobra trafiały wreszcie na południe, stąd wzięło się ironiczne powiedzonko o podróży na skróty. Prócz miejscowych na rohirryjskich zbójnikach całkiem nieźle zarabiali też katimscy ubezpieczyciele karawan, którzy bez nich zbankrutowaliby co do jednego. Z drugiej strony w północno-wschodniej Rohirrze rabowano karawany z umiarem i raczej bezkrwawo, tak że kupcy się nie zniechęcali i poprzestawali jedynie na pokryciu swoich strat zwiększoną ceną towarów, co można było uznać za subwencję na rzecz zacofanej prowincji oraz kolejny element panującej tutaj równowagi. Plotkowano nawet, że rohirryjskie bandy działają w zmowie z ubezpieczycielami, którzy pilnują, aby kupców rabowano tak w sam raz – ani za dużo, ani za mało, ale nikogo za rękę nie złapano. Tak czy owak, sparaliżowanie ruchu na głównych drogach Rohirry nie opłacało się nikomu. Nawet bandytom wyjętym spod prawa. – Oni więc przybywali na ten zarobek, a on ich zawsze wpierw na ucztę prosił, gdzie do jadła i napoju zadawał jakiegoś magicznego jadu – mówił dalej Muskar. – Rano wszyscy budzili się jako odczłowieczeńcy, tylko jemu posłuszni, ba, nawet konie ich przemienione okazywały się. I tak to partię po partii ów Galion przeklęty w krwiożercze bestie poprzemieniał.

– Ilu razem? – zapytał Hamnisz. – Wszystkich będzie ze trzy setki – odparł herszt. – Wielka siła, na dodatek złą magią wsparta. Nie sposób ich w otwartym boju przemóc... – Zacisnął wielkie czarne pięści, aż zatrzeszczało. – Mnie z moimi też zaprosił, ale myśmy się już spostrzegli, że żaden z tych, co wcześniej do niego poszli, już nie wraca, za to odczłowieczeńców jakby coraz więcej. Skrzyknąłem więc jeszcze jedną partię, żeby się z tym Galionem policzyć, ale nas pod Bal pobili. No to poszliśmy do Aldanu, żeby z królewskimi w sojusz wejść, bo ten wróg wspólny. – Jesteście teraz na północ od Aldanu – zauważył Hamnisz – a mówicie, że szliście tam od południa... – Ominęliśmy miasto, żeby drogami nie iść, bo na drogach wkoło Aldanu odczłowieczeńców teraz najwięcej – wyjaśnił Muskar. – Obozować pod miastem też nie mogliśmy, boby nas wytropili, więc odeszliśmy tu, ale możemy prędko wrócić, żeby tych z Aldanu wspomóc. Wiem, że odczłowieczeńcy pobili Tępicieli i zaridańską milicję, kiedy oni sami próbowali do Bal iść. – Zaridańczycy też wybici? Rozbójnik pokręcił głową. – Nie ze wszystkim. Przegrali bitwę i cofnęli się do Aldanu, ale niezbyt mocno pobici. Jeszcze by mogli coś zwojować, gdyby im rzec, co i jak... Tośmy właśnie zamierzyli. Tylko nam iść do Aldanu niezręcznie, bośmy zbójcy. – I co? – Hamnisz pilnie nadstawił uszu. – Do was tam, młody panie, nic nie mają. – Muskar przeszedł do rzeczy. – Moglibyście tam iść, coby przedłożyć im nasz plan, jak Galiona i jego hordy pognębić. – Czemu sami nie pójdziecie? Skoro wiecie tak dobrze, co się tu dzieje, to zgaduję, że i do miasta posyłaliście już ludzi na przeszpiegi. – Prawda to – przyznał się Muskar. – Posyłałem. Dlatego wiem, że w Aldanie jest wielce ważny Tępiciel, co się uratował z tej jatki, którą żeście pod Blusz oglądali. Z zaridańską milicją myśmy się już dogadywali nie raz, nie dwa. I teraz szłoby się dogadać, gdyby tylko obce uszy nie nasłuchiwały... – Jaki dokładnie macie kłopot? – Ten Tępiciel tam teraz z urzędu najważniejszy, wszyscy miejscowi

muszą go słuchać. A on pod Blusz ze strachu niechybnie tęgo w gacie narobił i teraz od tego tym bardziej zajadły. Spraw tutejszych nie zna, a nikogo słuchać nie chce. Ubzdurał sobie, że wszyscy zbójcy to odczłowieczeńcy albo z odczłowieczeńcami w zmowie. Mówi, że na wojsko z Deremy czekać trzeba, a ja wiem, że oni tu śpieszyć się nie będą, bo bardziej do pilnowania granic są potrzebni. Zresztą zawsze tak było, że myśmy sami na swoim podwórku porządek trzymali, królewskich w to lepiej nie mieszać, bo i po co? – Tak więc ja miałbym iść do tego wysokiego Tępiciela, co w Aldanie teraz rządzi, i przekonać go do waszego planu, o to idzie? – O to. – Muskar skinął głową. – On wam prędzej uwierzy niż nam i żadnych wstrętów robić nie będzie. Mnie już jednego człowieka na torturach kazał zamęczyć, żeby się przyznał do tego, co się jemu w durnym łbie uroiło. Ja to mogę wybaczyć, byle w zamian się do Galiona dobrać. – Zatem jaki macie plan? – Milicja z Zaridanu nie może iść drogą na Bal, bo znów ich pobiją. To pewne. Ale jak się dogadają z nami, to my ich lasami poprowadzimy do samego Bal. Z dala od wszelkich dróg i odczłowieczeńców, co po nich krążą. Nam nie nowina lasy tutejsze przebiegać. Wymkniemy się wszelkim demonom i dotrzemy do Bal, a tam już z moimi i zaridańskimi ludźmi będziemy mieli dość siły, by przeklętego Galiona z jego suką w ich gnieździe zgnieść. Kiedy zaś jego zabraknie, odczłowieczeńcy się rozproszą i cała rebelia się skończy. Znów będziemy mogli żyć w tej naszej Rohirrze po swojemu. – Ale ten Tępiciel wam nie ufa na tyle, aby się na ten plan zgodzić – odpowiedział Hamnisz. – Zatem ja powinienem chyba raczej przekonać dowódcę milicji z Zaridanu, taka tu ma być moja rola? – Taka – potwierdził Muskar. – Jego zwą Mirdo, to umny człek, tylko z Tępicielami z Katimy zadzierać mu nieporęcznie. Chyba żeby miał dobry powód. – Jednak ta dziewczyna, panna Kador, co z Galionem jest, powinna ze mną do Katimy wrócić. – Hamnisz właśnie wpadł na pomysł, jak odzyskać pieniądze obiecane przez Warika. – Po to mnie wynajęli, bym ją do ojca sprowadził. – Nie będzie z niej już nic – odparł oschle herszt zbójców. – Czarnoksięska suka musi na stosie skończyć jak każda inna

czarownica, co dobrym ludziom szkodzi. Ten ważny Tępiciel na pewno jej nie podaruje. – To mój warunek w zamian za pomoc. – Ronijczyk postawił sprawę jasno. Zapadła długa cisza. W końcu Muskar przemówił: – Dopomogę tyle, ile będę mógł. – Wyciągnął ku Hamniszowi swoją czarną dłoń. – Umowa stoi, jestem twoim najemnikiem! – Ronijczyk wygłosił zwyczajową formułę i odwzajemnił uścisk. Wyruszyli do Aldanu niezwłocznie. By chronić Matkę przed słońcem, zawinięto ją w rulon czarnego sukna, który przywiązano do drąga niesionego przed dwóch ludzi. Hamnisz spodziewał się raczej, że zrobią dla wampirzycy kołyskę między końmi, ale Desko wytłumaczył mu, że zwierzęta stałyby się nadmiernie płochliwe. Po drodze towarzyszący bandzie mag udzielił Ronijczykowi kolejnej lekcji znajomości rohirryjskich potworów i ich obyczajów. Na jego dyskrecję wszak Hamnisz nie mógł liczyć, bo już wszyscy zbójcy Muskara wiedzieli, jak się próbował dobrać do ghulicy, i starali się mu podsunąć kolejną, łgając, że ta już będzie miała potrzebną dziurkę. Ronijczyk nie dał się nabrać, ale i tak wszyscy szczerzyli się na jego widok za każdym razem, gdy na niego spojrzeli. Natomiast z wdzięków Matki Hamnisz ani żaden z członków bandy skorzystać nie mógł, gdyż pod tym względem obcował z nią tylko Muskar, dzieląc się wampirzycą jedynie z Deskiem, bo dla wszystkich było lepiej, aby szalony mag nie chodził rozdrażniony i niezaspokojony. Wędrówka przez nawiedzony las z wojskowego punktu widzenia wyglądała naprawdę intrygująco. W przedniej straży szły rozproszone szerokim wachlarzem ghule, aby wykrywać czające się w gąszczu niebezpieczne potwory. Kiedy je wyczuły, natychmiast stawały jak wryte, tak zostały wytresowane. Główna kolumna marszowa w tym momencie skręcała, omijając niebezpieczne miejsce, bez sprawdzania, co się tam właściwie czai. Dociekliwość w Rohirrze nie jest żadną cnotą, jak wspominał Desko, a „ciekawość to lubczyk Onego”, jak głosiło inne miejscowe przysłowie. Walkę rozważano tylko wtedy, kiedy dwa lub trzy ghule zasygnalizowały niebezpieczeństwo dokładnie na trasie marszu, a obejście było niewygodne. Raz im się trafił wykrot, pod którym coś siedziało. Hamnisz rad

by się dowiedzieć, co takiego, ale nikt tego nie sprawdzał. Posłano zaraz po Deska, który spalił pogrążonego w letargu potwora czarem zimnego ognia. Wszystko na trzy kroki od jamy pokryło się grubym szronem, a pień zwalonego drzewa pękł z hukiem, jak podczas trzaskającego mrozu. Teraz dopiero okazało się, dlaczego mag Desko ma opinię szalonego, chociaż wcześniej zachowywał się całkiem do rzeczy. Otóż każde użycie czarów przyprawiało go o szaleństwo – w przypadku maga to doprawdy dość kłopotliwa przypadłość. Z głową Deska działo się coś takiego, że zaklęcia, które rzucał, zawsze jakoś mimowolnie, acz twórczo, przeinaczał (stąd na przykład ten zimny ogień zamiast zwykłego), a następnie umysł mącił mu się jak po tęgim pijaństwie. Jeśli nikt go nie powstrzymał, Desko rzucał kolejne zaklęcia, jeszcze bardziej nieobliczalne, i popadał w coraz większy szał, aż do utraty przytomności. Efekty były wprawdzie niespecjalnie groźne, ale dosyć dokuczliwe. Przypadkowe ofiary musiały potem chodzić ze świńskimi ryjami lub wrzeszczały jak małpy, póki jakiś inny mag tego nie odczynił. Innymi słowy, każde czarowanie przyprawiało Deska o magiczne delirium. Dlatego właśnie wyrzucono nieboraka z cechu i nie miało znaczenia, że w sumie jego główne zaklęcia zawsze przynosiły oczekiwany rezultat. Uznano, że skutki uboczne są nie do przyjęcia. Desko przystał zatem do rozbójników, którym każdy, nawet najbardziej felerny, mag był ogromnie przydatny, i wszyscy szybko przywykli do jego osobliwej przypadłości. Tak więc gdy tylko Desko zrobił swoje, dwóch wyznaczonych zawczasu ludzi natychmiast zarzuciło mu worek na głowę, powaliło maga na ziemię, zakneblowało i skrępowało, po czym poniesiono go, wierzgającego dziko, w zaimprowizowanym hamaku na drągu, zaraz za Matką. Muskar stwierdził, że za jakieś dwie godziny mu przejdzie, i tak się też stało. Po wspomnianym czasie Desko został wypuszczony i jak gdyby nigdy nic kontynuował marsz na własnych nogach. Za to Hamnisz czuł się coraz gorzej. Po południu znieczulające ukąszenie symbiotycznej wampirzycy przestało działać i poharatany policzek oraz rany po wybitych zębach zaczęły mocno dawać się we znaki. Także potłuczona i wstrząśnięta głowa bolała coraz bardziej. Ronijczykowi mąciły się zmysły, stracił czujność, zaczął się zataczać i potykać. Ponoć byli już blisko Aldanu,

ale Hamnisz, zamiast o czekającym go zadaniu, myślał tylko o tym, aby się położyć i upić w sztok, żeby nie czuć bólu szarpiącego twarz i rozsadzającego głowę. Muskar to zauważył i zarządził postój. Zaraz po zachodzie słońca polecił odpakować Matkę, po czym kazał najemnikowi do niej podejść. Poprzedniego jej ukąszenia Hamnisz nie pamiętał. Był nieprzytomny, kiedy to się stało. Czuł tylko zabobonny lęk, kiedy później przesuwał palcami po śladach ukąszeń na szyi. Parę razy dyskretnie przeglądał się w rozmaitych błyszczących przedmiotach, chcąc sprawdzić, czy wciąż widzi swoje odbicie. O zwierciadło wolał głośno nie prosić, żeby go nie wyśmiano. W jego duszy pozostał jednak jakiś osad irracjonalnej obawy, a teraz znów miał się poddać temu zabiegowi, tym razem z pełną świadomością. Desko i kilku rozbójników podeszło bliżej, żeby sobie popatrzeć. Matka postąpiła trzy kroki i zacmokała. W jej ruchach i oczach nie było nic ludzkiego. Ta „żywa mimika”, o której wspominano w bestiariuszu, okazała się w istocie przerażającym grymasem. Hamnisz pomyślał, że zupełnie nie rozumie Muskara oraz innych mężczyzn, którzy chcą się z tymi stworami pokładać. Własne zaloty do ghulicy już całkiem wyleciały mu z głowy. Matka otworzyła usta... Pod tym względem niczym nie różniła się od innych wampirów i takie samo wzbudzała przerażenie. Hamnisz musiał przywołać całą swoją odwagę, aby nie zrobić kroku do tyłu. Usłyszał, że rozbójnicy zakładają się między sobą o to, jak długo Matka będzie go gonić... Wyglądało na to, że cała świeżo nabyta wiedza o wampirach symbiotycznych to stanowczo za mało, by w ostatniej chwili zapanować nad irracjonalnym instynktem ucieczki. Dumny ronijski najemnik postanowił jednak zaimponować Suminorczykom swoim męstwem. Przechylił głowę, nadstawiając drugą, niepogryzioną wcześniej stronę szyi. Matka mlasnęła i pochyliła się ku niemu niesamowicie płynnym, gładkim, jakby wężowym ruchem... Heroiczne zamiary przepadły. Po prostu w takiej chwili nijak nie szło ustać w miejscu. Ciało Hamnisza wyrwało się spod kontroli jego woli i zrobiło wszystko, żeby uciec z rąk demonicznego stwora. Na to jednak Matka miała zbyt wiele doświadczenia. Chwyciła

Ronijczyka szybko, pewnie, z nadnaturalną siłą, której nie sposób było się oprzeć. Równie dobrze Hamnisz mógłby próbować rozgiąć odlane z litego brązu ramiona posągu, który nagle nabrał zdolności ruchu. Matka jednak nie przedłużała jego męki i od razu się wgryzła. W pierwszej chwili odniósł wrażenie, jakby go ktoś gwałcił. Nieważne, że to była szyja. Nie chodziło o miejsce na ciele, lecz o stan duszy. Straszne uczucie trwało jednak zaledwie jedno mgnienie, po czym przerodziło się w rozkosz. Pogrążony w wieczornym półmroku rohirryjski las zapalił się w oczach Hamnisza feerią jaskrawych kolorów. Każdy liść, źdźbło trawy, każda gałązka czy igła zaczęła tętnić własnym wielobarwnym życiem, pulsując ostro namacalnym, wręcz wściekle jarzącym się światłem, a każda zmiana jasności i barwy sprawiała mu niewysłowioną przyjemność. Nie było silniejszego narkotyku. Hamnisz wiedział o tym na pewno, dotąd bowiem spróbował już wszystkich. Teraz, w ramionach Matki, dygotało w nim każde włókno ciała, każda myśl, emocja i zakamarek umysłu. Nie słyszał, jak wampirzyca siorbie jego krew, wpadł w ekstazę, z każdą chwilą nową, wspanialszą, ogromniejącą... Nie spostrzegł momentu, kiedy Matka skończyła. Dotarło do niego tylko, że stoi sam, że już nic go nie boli, że musi mieć cielęco rozanieloną minę oraz że zeszczał się w spodnie. Jednak żaden ze zbójów Muskara się nie śmiał. Podchodzili kolejno, klepali go po plecach i wciskali mu w rękę jego udział wygranych w zakładzie monet.

21 NEGOCJACJE

Do Aldanu Hamnisz przybył o świcie następnego dnia. Miasto zbudowano na planie rombu, skierowanego narożami dokładnie na wschód, zachód, północ i południe. W każdym narożu znajdowała się brama i wieża strażnicza. Z bramy północnej i południowej wychodziły solidne bite drogi do Zaridanu na północy i Bal na południu. Ze wschodniej i zachodniej prowadziły tylko lokalne piaszczyste trakty, które rozgałęziały się i kończyły ślepo gdzieś w okolicznej puszczy. Cały Aldan otaczały ziemno-drewniane wały i błotnista fosa, po której snuły się wypatrujące mięsnych odpadków ghule. Drewniany częstokół na koronie wałów z pozoru nie stanowił poważnego zabezpieczenia przed potworami Onego. Miał bardzo tanie zabezpieczenia magiczne, niezdolne odepchnąć żadnego potwora, a tylko zniechęcające do przełażenia do miasta. W porównaniu z przesławną twierdzą Sahen wzniesioną na granicy Puszczy Upiorów było to tyle co nic. Jednak tutaj skuteczność obrony wynikała nie z mocy magii, lecz przemyślności całego systemu. Każdy potwór Onego mógłby aldańskie wały bardzo łatwo sforsować, ale właśnie ta łatwość zniechęcała je do zbytniego wysiłku i skłaniała do szukania miejsc jeszcze łatwiej dostępnych, pozbawionych jakichkolwiek zabezpieczeń. Tak więc wszelkie wychodzące z puszczy stwory, zbliżywszy się do Aldanu, zawsze zaczynały wędrować wzdłuż wałów, co nie uchodziło uwadze siedzących w fosie ghuli. Te z kolei alarmowały straże, w zamian otrzymując jakiś ochłap padliny. Rozwiązanie proste i jak dotąd absolutnie niezawodne. Jednak ostatnio, wobec zagrożenia ze strony odczłowieczeńców, powszechnie w nie zwątpiono. Do żadnego otwartego szturmu jeszcze nie doszło – słudzy Galiona

nawet nie pokazywali się w zasięgu wzroku obserwatorów na wieżach – a jednak w mieście panowała psychoza oblężenia. Pojawienie się ronijskiego najemnika wzbudziło sensację, a fakt, że chciał on wejść do miasta południową bramą, czyli jakby przybywał z głębi Rohirry, uznano za mocno podejrzane. Nie pomogły tłumaczenia, że prostych dróg pilnują odczłowieczeńcy, więc musiał obejść ich posterunki. Długo sprawdzano, czy Hamnisz nie jest potworem. Kazano mu się rozebrać do pasa i przykładać do gołego ciała srebrne amulety, zanim wreszcie uchylono na chwilę zamkniętą na głucho bramę i pozwolono mu przecisnąć się do środka. W obrębie wałów, oprócz domów mieszkalnych, tartaków, magazynów i rynku, znajdował się jeszcze cmentarz, posiadający status odrębnej świątyni ku czci Ducha Dobrej Śmierci. Pełnił on teraz funkcję koczowiska dla okolicznej ludności, która schroniła się w mieście. Miejsce to było bardzo bezpieczne ze względu na liczne silne zaklęcia i amulety, którymi zabezpieczono wszystkie mogiły. Jednak temu nie dowierzano i w cmentarnej kaplicy zwieńczonej uśmiechniętą czaszką odbywały się nieustannie nabożeństwa przebłagalne z udziałem zalęknionych staruszków obojga płci. Specyfika tych rytuałów i zachowanie strwożonych wiernych dodatkowo pogłębiały panującą w mieście atmosferę histerii i grozy. Na własne siły nie liczył tutaj nikt. Wszelkie nadzieje wiązano z przybyciem wojska z Deremy, czego oczekiwano jak zbawienia. W karczmach zastraszeni uchodźcy z okolicznych wiosek, pijąc na umór, wciąż od nowa opowiadali sobie niestworzone historie o koniach – wampirach, najeździe Pirów, drugim Upadku Onego, całych wymordowanych rodzinach, puszczańskich wioskach, z których znikli wszyscy mieszkańcy, niezliczonych świadectwach niewyobrażalnego okrucieństwa odczłowieczeńców i rozlegających się w puszczy przerażających krzykach torturowanych ludzi, które zawsze słyszał ktoś inny. Prawda całkiem pomieszała się z wymysłami, a faktem, że opowieści te przeważnie przeczyły sobie wzajemnie, nikt się ani trochę nie przejmował. Na domiar złego tego rozpasanego defetyzmu nie miarkowały żadne władze. Królewski namiestnik Aldanu zaraz na początku rewolty pojechał w puszczę z połową miejscowego garnizonu i przepadł bez wieści. Nie wiadomo, czy zginął, czy uciekł. Zniknął też lokalny

świętca Reha, oznajmiwszy na odchodne, że udaje się z pilną pielgrzymką. Członkowie rady miejskiej podobno rozbiegli się po domach, by chronić własne rodziny i majątki. Ludzie napotkani przez Hamnisza w drodze do ratusza zapewniali go wielokrotnie, w ponurym samoudręczeniu i wręcz na wyścigi, że nikt w Aldanie nic nie wie, nad niczym nie panuje, a na dodatek jeszcze ghule w fosie objawiają ostatnio wyraźny niepokój. Najokazalszym budynkiem w mieście był oczywiście stojący przy samym rynku chram Hojnej Pani. Stanowił on teraz jedyną oazę rozsądku. Tutaj stacjonowali zaridańscy milicjanci, tu także zorganizowano garkuchnię dla uchodźców. Wzniesiona po sąsiedzku skromniejsza świątynia Reha, zamknięta początkowo na trzy spusty, teraz służyła Zaridańczykom za stajnię. Hamnisz pomimo młodego wieku wiedział już dobrze, jak wygląda i śmierdzi tchórz. Nie miał więc wątpliwości, że człowiek, przed którym go postawiono, ponad wszelką wątpliwość jest tchórzem, na dodatek najpodlejszym z tego gatunku, czyli nie takim, który od razu ucieka, znika z oczu i można o nim zapomnieć, ale typem ukrywającym zżerający go lęk pod butą, pychą, chorobliwą podejrzliwością oraz niedorzecznym nadużywaniem władzy. Ktoś taki bez skrupułów pośle na śmierć innych, a sam zrobi wszystko, by nie zranić się w mały palec. Zaiste, odwaga w zakonie Tępicieli była cnotą mocno dyskusyjną. Zawsze i wszędzie chcieli oni uchodzić za odważnych, ale w praktyce bardzo rzadko męstwo okazywali. Zakon ten cieszył się licznymi przywilejami i wielką władzą. Tylko oni mogli w obliczu potworów Onego używać bez żadnych ograniczeń magii bojowej, zatem lgnęli do nich mali, żałośni ludzie, którzy pragnęli uchodzić za herosów. Ci, którzy faktycznie mieli choć trochę dumy i śmiałości, zaciągali się do wojska. O wzajemnych animozjach królewskich żołnierzy i Tępicieli krążyły legendy. Nieprzypadkowo tacy na przykład deremczycy nigdy nie korzystali z usług tego zakonu i zawsze sami walczyli z napotkanymi potworami, choć często oznaczało to duże straty. Muskar uprzedził Hamnisza, że ślady wampirzych ukąszeń na jego szyi z pewnością nie będą mile widziane przez obecnego namiestnika Aldanu. Prawo Czystości, którego fanatycznie przestrzegali Tępiciele, uznawało kontakt z wampirem symbiotycznym za ciężkie skalanie

krwi, skutkujące degradacją do statusu podczłowieka. Hamnisz wprawdzie był cudzoziemcem i nie podlegał temu prawu, ale woleli nie ryzykować. Zamaskowali zatem ślady po zębach Matki, nacinając skórę pomiędzy otworkami, żeby wyglądały jak rany od pchnięcia czubkiem miecza. Wszystko zaś razem, łącznie z wampirzymi haftami na skroni i policzku, ukryto pod grubą warstwą bandaży. Ronijczyk wyglądał w nich jak wiejska baba z bolącym zębem, ale opatrunki te nie dziwiły u kogoś, kto uszedł cało z masakry. Tępiciel, który go przyjął, nie podał swojego imienia. Poinformował tylko przybysza wyniośle, że w imieniu króla sprawuje teraz najwyższą władzę w tym mieście. W dalszej rozmowie powtarzał to tak często, że zachodziło uzasadnione podejrzenie, że sam niezbyt w to wierzył. Poniekąd słusznie. Tych kilku nadskakujących mu żałosnych sługusów nie było w stanie wyegzekwować jego władzy już za samym progiem miejskiego ratusza. Na początek Ronijczyk musiał oczywiście wyjaśnić, skąd się tu wziął, i opowiedzieć wszystko, co wiedział o wyprawie Warika. Nadęty Tępiciel co chwila przerywał najemnikowi, nalegając, by mówił prawdę. Żadnego poczęstunku nie zaproponował. Hamnisza znacznie bardziej od niegrzecznego i groteskowego zachowania rozmówcy zaintrygowały blizny na jego policzku. Nigdy jeszcze takich nie widział, a sądził, że ma dość doświadczenia, by rozpoznać pamiątkę po każdym rodzaju broni. Na lewym policzku Tępiciela znajdowały się trzy rozchodzące się promieniście szramy, każda szeroka na palec. Zaczynały się koło nosa oraz kącika ust i znikały na tyle i czubku głowy, skryte zaczesanymi do tyłu włosami. Na pewno nie wyglądały na cięcia od jakiegokolwiek ostrza ani na rany szarpane. Pierwsza myśl była taka, że blizny te pozostawiły pazury jakiegoś potwora, ale wtedy powinny one biec równolegle. Te tutaj bardziej wydawały się odpryskami od wybuchu wystrzelonego z katapulty garnca z olejem skalnym, ale na pewno nie przypominały oparzeń, a raczej zrakowacenia, jednak temu z kolei przeczył ich zbyt regularny przebieg. Skóra wywrócona na drugą stronę, odsłonięte i poplątane mięśnie twarzy, nerwy, pulsujące żyły... Cóż, u licha, mogło zostawić na człowieku takie ślady? Ponadto, mimo że w komnacie było ciepło, Tępiciel miał na sobie

płaszcz, który zakrywał dokładnie lewą połowę ciała. – Jesteś więc najemnikiem i służysz temu, kto ci dobrze płaci – stwierdził teraz tonem odkrywcy, jakby to nie było jasne od początku tej rozmowy. Hamnisz darował sobie powtarzanie tego samego po raz kolejny i tylko wzruszył ramionami. – Wiedziałeś o tym? – Tępiciel położył na stole listy pościgowe za Galionem i Tagerem. – Mówię po suminorsku, ale słabo czytam wasze litery – odparł Ronijczyk. – To jak przeczytałeś swoją umowę z Warikiem? – Najemnik pisze umowy mieczem i krwią, na skórze własnej lub wroga. – Hamnisz wygłosił z dumą dewizę wolnej kompanii. – Świstki mamy za nic. Liczy się dane słowo, a pieczęć stanowi uścisk dłoni. – Zatem Warik nie wspominał ci, że czarnoksiężnik, do którego zmierzacie, ów Galion, jest ścigany przez prawo, a za jego głowę wyznaczono nagrodę? – Może i wspominał, ale nie za to mieli mi płacić, więc to nie moja rzecz. Mieliśmy odebrać mu dziewkę i odstawić ją do waszej stolicy. Za to miał być mój grosz, a gdybyśmy się uwinęli w oznaczonym terminie, jeszcze sowita premia. – Jaki to był termin? – zapytał czujnie Tępiciel. – Dwa miesiące i trzy dni... – przypomniał sobie Hamnisz. – Wiesz, dlaczego właśnie tyle? Ronijczyk znów wzruszył ramionami. – To rzecz mojego zleceniodawcy, nie moja. – Dziwi mnie, doprawdy, że ten termin nic ci nie mówi. – Niby co miałby mówić, panie? – zapytał ostrożnie najemnik, czując, że wstąpił na śliski grunt. – Dokładnie tyle czasu trwa ciąża u kotki ronijskiego drzewołaza. Ty, Ronijczyk, nie wiedziałeś o tym? – Nie znam się na kotach, panie. Zwłaszcza na rasach tak szlachetnych. W moim rodzinnym domu bywały tylko pospolite drapusy... – Zatem nie pochodzisz z Radaganu, chłopcze, tylko ze środkowego Ronu. – Tępiciel przyłapał go na bladze. – Co jeszcze przede mną ukrywasz?

– Skąd pochodzę, to moja sprawa i nikomu nic do tego – odparł hardo Hamnisz, rezygnując z potulności. – Prawdomówność zaś jestem winien tylko temu, kto mnie wynajął, i tylko względem spraw, których umowa dotyczy. – Twój patron umarł podwójnie, jak sam rzekłeś. Zatem teraz służysz już tylko sobie. – Niezupełnie. Jeśli znajdzie się ktoś, kto zechce przejąć zobowiązania czcigodnej pamięci Warika Ferga, umowa z nim zawarta zwiąże mnie znowu. Ta panna ma jeszcze ojca, a zatem... – Na to nie licz – uciął oschle Tępiciel. – Stary Kador niczego ci nie wypłaci, bo nic już właściwie nie ma... – Nie ma? – powtórzył jak echo zdziwiony Hamnisz. – Może on sam jeszcze o tym nie wie, ale to już koniec rodu Kadorów. – Dlaczego? – Dwa miesiące i trzy dni... Te słowa oznaczają wyrok śmierci i konfiskatę majątku. Hamnisz nic nie zrozumiał, ale nie dał tego po sobie poznać. – Jak na kogoś, kto odważył się przybyć do Rohirry, zadziwiająco mało wiesz o potworach, mój chłopcze. – Tępiciel mimo całej antypatii, jaką wzbudzał, kolejny raz popisał się przenikliwością umysłu. – Ten okres oznacza, że dziewczyna została obłożona klątwą, zapewne we wczesnym dzieciństwie i zapewne z powodu interesów jej ojca, który być może za młodu doprowadził kogoś do ruiny. W ogólnym mniemaniu ronijskie drzewołazy kupuje się dzieciom, aby chroniły je przed potworami Onego. Jest w tym trochę prawdy, ale jest też i drugi powód, znany wtajemniczonym. Otóż obecność drzewołaza biernie powstrzymuje uaktywnienie uroku, dopóki jakiś inny, silniejszy bodziec go nie uwolni. U kobiety wzbudzenie klątwy może spowodować pożądliwy afekt ku mężczyźnie, bo na to już żaden kot nie pomoże... – Tępiciel uśmiechnął się paskudnie. – Jeżeli dziecię miało drzewołaza od dawna i było do niego szczerze przywiązane, a on do niego, jest jeszcze czas, by odczynić urok. Tak się składa, że są to dokładnie dwa miesiące i trzy dni. – Które jeszcze nie minęły – zauważył Ronijczyk. – Jeżeli zatem... – To już nie ma znaczenia – wszedł mu w słowo Tępiciel. – Ojciec dziewczyny, jak rzekłem, nie zapłaci, nawet gdybyś zdążył odwieźć

dziewkę z powrotem do Katimy. – Z jakiej racji? – Ponieważ wkrótce zostanie oskarżony o zdradę stanu! – padła wibrująca nienawiścią odpowiedź. – Kupiec Kador stręczył swoją córkę na królewską nałożnicę, wiedząc, że jest ona przez kogoś przeklęta. Naraził życie króla oraz znieważył jego majestat. To jest zdrada stanu karana śmiercią i konfiskatą majątku. Zatem stary Kador nic ci nie zapłaci! – Na razie wiemy o tym tylko my dwaj... – Hamnisz ostrożnie spróbował targów. – Chcesz mnie przekupić, chłystku?! – W oczach Tępiciela zapalił się dziki fanatyzm. Poderwał się z miejsca, wymachując prawą ręką, jakby chciał chwycić najemnika za połę kaftana. Gwałtowny ruch spowodował rozsunięcie się płaszcza i oczom Hamnisza ukazało się skrywane dotąd lewe ramię rozmówcy. Właściwie nie była to ręka, tylko ohydna, bezkształtna bulwa z nagich mięśni, ścięgien, kości i żył. Uderzająco podobna do tego, co Tępiciel miał na policzku, tylko o wiele większa. W tej masie tkwiły i poruszały się, rozmieszczone całkiem przypadkowo, zniekształcone palce... Od samego widoku zbierało się na wymioty. Ronijczyk odgadł wreszcie, co to jest. Podobne, tylko znacznie większe zniekształcenia widział już na pobojowisku koło Blusz. Był to skutek działania zaklęcia nicującego. Ten człowiek ocalał z tamtego starcia, zapewne jako jedyny, ale w walce wrócił do niego odbity czar bojowy, niefortunnie rzucony wcześniej na odczłowieczeńca. Tępiciel zdążył wprawdzie wymówić przeciwzaklęcie tarczy – inaczej by nie przeżył – ale magiczna osłona nie rozwinęła się w pełni na czas i nie osłoniła lewego przedramienia oraz części twarzy... – Mam to przez tę dziwkę! – skomentował z nienawiścią swoje obrażenia. – Przez nią zginęli moi towarzysze. Dlatego nie będzie żadnej litości ani dla niej, ani dla jej ojca, który o wszystkim wiedział! – Chcę dostać swój żołd i nawiązkę za odniesione rany! – syknął Hamnisz, patrząc z nieukrywanym wstrętem na okaleczoną rękę rozmówcy. – Tak możesz zarobić! – Tępiciel pchnął po stole listy pościgowe. – Odnajdź tych dwóch i zabij, a wtedy weźmiesz, co swoje. – A dziewka?

– Winna skończyć życie na stosie, zatem jeśli dostarczysz nam ją żywą, za nią też coś ci dorzucimy i nie będziemy dociekać, czy po drodze sobie z nią zległeś. To będzie twoja premia... – Namiestnik Aldanu chyba nie różnił się w tej chwili niczym od tych, przed którymi ponoć miał bronić miasta. – Potrzebuję ludzi do wykonania tego zadania. – Hamnisz puścił nikczemną sugestię mimo uszu i skorzystał z okazji, by zacząć właściwą sprawę, z którą tu przybył. – Ludzie potrzebni są tutaj, do obrony miasta. Nikogo nie dostaniesz! – Tępiciel uderzył zniekształconą kończyną o stół i skrzywił się z bólu. – Więc jak mam to zrobić? – Nie moja rzecz! – Tępiciel najwyraźniej wyczerpał już swój zapas rozsądku. – Sam dotarłeś aż tutaj, więc sam możesz dojść i do Bal. – Jestem najemnikiem, ale nie najemnym zabójcą. Nie walczę sam, tylko społem z innymi. – Mało mnie to obchodzi! Skoro nie chcesz iść do Bal, wracaj do swego Ronu. Tutaj też nie będziesz tkwić. – Wypędzacie mnie, panie? – Hamnisz upewnił się, że dobrze słyszy. – Nie wypędzam, tylko dopomagam ci wypełnić twoje zadanie. – Chcecie mnie przymusić, bym poszedł do Bal? Tępiciel nie odpowiedział od razu, tylko patrzył na niego z zimną pogardą. – Trzy dni – oznajmił wreszcie. – Jesteś ranny, więc pozwalam ci wypocząć trzy dni w Aldanie. Potem pójdziesz zrobić swoje lub zginąć. Nie widzę żadnego innego pożytku z jakiegoś ronijskiego przybłędy! To był koniec rozmowy. Najemnik skłonił się sztywno i wyszedł bez słowa. Pod ratuszem podeszło do niego dwóch zbrojnych. Nie wyglądali jak na wpół umarli ze strachu strażnicy przy bramie, więc odgadł, że to ochotnicy z Zaridanu. I słusznie się domyślił. – Wielmożny Mirdo prosi na wino! – oznajmił bez wstępu jeden z nich, a drugi pokazał na chram Hojnej Pani. Jeden i drugi ani przez moment nie sprawiali wrażenia, że byliby skłonni przyjąć odmowę. Hamnisz nie robił trudności i poszedł z nimi. Dowódca zaridańskiej milicji w niczym nie przypominał statecznego

mieszczanina czy rzemieślnika oderwanego od warsztatu przez nagłe okoliczności i zmuszonego do służby wojskowej. Kolczugę i miecz przy pasie nosił, jakby się z nimi urodził. Hełm miał zawsze w zasięgu ręki. Do walki mógł stanąć w każdej chwili – i to samo dotyczyło wszystkich jego ludzi. O nieudacznictwie członków lokalnych, małomiasteczkowych oddziałów milicji jak Międzykontynent długi i szeroki krążyły tysiące szyderczych dowcipów, ale najwyraźniej Rohirryjczyków to nie dotyczyło. Mirdo był mniej więcej rówieśnikiem Muskara, też brodatym i tak samo podającym się za syna Hojnej Pani. Właściwie mogliby być braćmi, bo najbardziej różniły ich tylko dłonie – Mirdo miał żylaste i garbowane raczej krwią niż smołą, jak przystało na starego żołnierza. Ronijczyk zwrócił na to uwagę, kiedy Mirdo podawał mu kubek z winem. – Od Muskara jesteś? – Mirdo raczej stwierdził, niż zapytał. – Tak – przyznał się bez ogródek Hamnisz. Podobały mu się szorstkie i bezpośrednie maniery tych ludzi. Na dodatek wino było dobre – nie spodziewał się tak dobrego w tak zapyziałym mieście – więc rozochocony Ronijczyk tym chętniej podchwycił styl rozmowy. – Muskar ma plan? – Ma. – To dobrze. Kiedy możemy połączyć z nim siły? – Choćby tej nocy. – Dziś w nocy z miasta nie wyjdziemy, ani za dnia, bo odczłowieczeńcy też mają oczy. Pojutrze po zmroku zatem. Przekażesz mu to. – Wedle rozkazu. – Widzę, że rozumny z ciebie człek, choć nie nasz. Zgaduję zatem, żeś o partii Muskara temu dupkowi z ratusza ani słowa nie rzekł. – Nie rzekłem. – Rozum masz! – Dowódca Zaridańczyków nalał mu jeszcze wina. – Oby twoje rany prędko się zagoiły. – Przepił do Hamnisza. – Ale on tylko mnie samemu iść do Bal kazał... – Głupiec! – Mirdo roześmiał się krótko. – Pytać go o zgodę nie będziemy. Wyruszymy, jak będziemy gotowi do wymarszu, a jutrzejszego dnia na to starczy. Tępiciel niech zaś tu sobie pomstuje. – Warto by go całkiem uciszyć... – Hamnisz zniżył głos. – Wielce

byłoby to opłacalne... – A czemu? Ronijczyk zwięźle wyjaśnił sytuację z ojcem Aspai. Mirdo pokręcił głową. – Tak daleko posunąć się nie możemy – powiedział wprost. – Co innego posłuszeństwo wypowiedzieć, a potem zwyciężyć, bo wtedy wszystko po kościach się rozejdzie. Ale już całkiem inna rzecz jawnie z zakonem tępicielskim zadzierać. Chyłkiem zaś nic się zrobić nie da, bo on z ratusza nosa nie wyściubia. Ta magiczna franca go zżera, rozrasta mu się w środku, za parę miesięcy będzie ze szczętem po nim, ale póki co drań może dobrym ludziom mocno zaszkodzić. Więc skoro już musi szkodzić, niech zaszkodzi tym, co jakoś tam zawinili. Tępiciele mściwi są, a takiej klęski jak pod Blusz nigdy jeszcze w swej historii nie ponieśli. Czasem trzech, może pięciu z nich ginęło. Trzy dziesiątki po raz pierwszy, więc każdy, kto miał z tym coś wspólnego, musi dać gardło i lepiej od tych porachunków trzymać się z daleka. – Zatem mój żołd przepadł... – Hamnisz uświadomił sobie, że jego umowa z Muskarem straciła rację bytu. Nie było sensu zabiegać o pomoc rozbójnika w ratowaniu Aspai, skoro dziewczyna stała się właściwie bezwartościowa. – Ta białka bliska jest twemu sercu? – Nigdy jej nie widziałem. – To i zmartwienia nie ma! A stratny nie będziesz. Za umne pośrednictwo między mną a Muskarem na niemałą nagrodę zasługujesz. – Tępiciel dał mi listy pościgowe za Galionem i Tagerem... – Zatem będą oni twoi, jak ich dopadniemy. Umowa stoi? – Stoi! – Uścisnęli sobie dłonie. – Zatem teraz, Ronijczyku, przynależysz do przesławnej ochotniczej milicji z Zaridanu, która może czasem i od kogoś w skórę wzięła, ale jeszcze nigdy się nie zdarzyło, aby koniec końców nie dopięła swego! – Za towarzystwo! – Hamnisz uniósł kubek z winem. – Za towarzystwo – odpowiedział mu z powagą Mirdo. – I na pohybel parszywym czarodziejom oraz ich wrednym sukom!

22 POCAŁUNEK

Był świt, kiedy podkowy ich koni zaklekotały na bruku zamkowego dziedzińca. Ze stajni wyszło dwóch zaspanych parobków. Nie sprawiali wrażenia nazbyt zadowolonych – szli bez pośpiechu, ziewając jak głodne rekiny. Rodmin nie czekał, aż podejdą bliżej, zeskoczył na ziemię i puszczając wierzchowca samopas, zawołał do Ksina: – Złaź, nie będziemy tu tracić czasu! Jak im się nie śpieszy, to niechaj sami je łapią! Kotołak skinął w odpowiedzi głową i poszedł w jego ślady. Mag bez słowa pokazał kierunek. Pobiegli. Kiedy mijali się z koniuchami, jeden z nich krzyknął coś do drugiego i pokazał mu palcem Ksina. Rodmin spostrzegł ten gest i przystanął na moment. – Obetrzyj krew z twarzy, bo pomyślą, że kogoś zagryzłeś, i rozniesie się głupia plotka – syknął Ksinowi do ucha. Kotołak, nie zwalniając kroku, przetarł grzbietem dłoni wargi oraz brodę i spojrzał na zebrane skrzepy. – To moja własna – mruknął do siebie. Przesunął ręką po włosach. Pod palcami wyczuł twarde, zlepione kosmyki. „Ale ta nie...” – pomyślał ze zjadliwą uciechą. Rodmin pędził już po schodach, przeskakując po dwa lub trzy stopnie naraz. „Ciekawe, jakim cudem zdołał tak szybko odzyskać siły – przemknęło przez głowę Ksina. – Widać i on ma jakieś swoje sposoby, inaczej na pewno nie byłby tak żwawy z tą pogryzioną do kości ręką”. – Dokąd idziemy? – zapytał głośno. – Do króla. Tam dowiemy się, co dalej.

Daleko nie zaszli. Dwie skrzyżowane halabardy zamknęły im dalszą drogę już za trzecim zakrętem pałacowego korytarza. Rodmin przywołał starszego straży. – Puszczaj, sprawa pilna. – Powiedzcie, panie, co i jak, przekażę gdzie trzeba. – Durniu, nie widzisz, z kim mówisz? Podoficer wytrzeszczył oczy. – Nie, panie, nie poznaję. – Rodmin jestem, nadworny mag króla – warknął zbity z tropu Rodmin. – No tak jakby... – zająknął się strażnik – ...aleście trochę za starzy, panie, tamten przecie... Ksin z trudem powstrzymał uśmiech. Za to maga ogarnęła szewska pasja. – Bęcwały jedne, arkana mojej sztuki nie są na wasze rozumy! Jeśli się postarzałem, znaczy, że tak trzeba było, a teraz z drogi, osły, bo i wam po pół wieku dołożę! Gwardzista zbladł i wykrztusił z wyraźnym przestrachem: – Króla tam nie ma. – A gdzie jest? – W izbie tortur, badań pilnuje. – To trzeba było od razu tak gadać! – Rodmin odwrócił się do Ksina. – Idziemy! W podziemiach przywitała ich głucha cisza, żadnych jęków. – Zapewne skończyli już – domyślił się Rodmin. – Zaraz się przekonamy. Weszli do jasno oświetlonego pomieszczenia. Stojący tyłem Redren odwrócił się na odgłos kroków. Przez chwilę stał nieruchomo, jakby nie wierząc własnym oczom, po czym zagwizdał przeciągle. – No, no! Wyglądacie jak klienci pijanego golibrody – stwierdził. Obszedł ich dookoła i obejrzał z nieukrywanym zainteresowaniem. – Mam nadzieję, że żadne damy was jeszcze nie oglądały, bo ani chybi wszystkie by mi z pałacu uciekły. Rodmin przełknął nerwowo ślinę. – Panie, my... – Trupami śmierdzicie, łajdaki! A bodaj was z taką perfumą! Redren patrzył na nich z taką miną, jakby zastanawiał się, czy

kazać ich ściąć, czy też może lepiej powiesić. Nagle roześmiał się szeroko. – Już dobrze, w łaskawym dziś jestem nastroju, to i na żarty mi się zebrało. – Podszedł do małego stolika i sięgnął po stojący na nim dzban z winem. Nalał do pełna dwa kubki. – Macie. – Podał im osobiście. Zaczęli łapczywie pić. – Zrobiliście swoje? – Tak, panie. – Rodmin odetchnął głęboko. – I nic nie zostało? – Wszystkie zginęły, panie. – To i dobrze. Bo i ja swoją część już skończyłem. Król nalał sobie i uniósł pucharek. – Wasze zdrowie! – zawołał. – I twoje, panie – odpowiedzieli razem. Wypili i odstawili naczynia. Ksin rozejrzał się dookoła. Stojący opodal kat wycierał szmatą powalane krwią ręce, a więc rzeczywiście niedawno musiał skończyć robotę. Jego pomocnik natomiast siedział pod ścianą i z apetytem zajadał wielką pajdę chleba ze smalcem. Kotołak podszedł do ławy i spojrzał na rozciągnięte na niej nagie ciało, a raczej to, co z niego zostało... Różne rzeczy widywał w życiu, ale tutaj zobaczył coś, co wydało mu się dalszym ciągiem koszmarnego snu dzisiejszej nocy. Myślał, że już się obudził, lecz było to tylko złudzenie. Ten człowiek żył jeszcze, i to przerażało najbardziej, gdyż nie miał na sobie ani jednego miejsca bez ran... Mistrz Jakub sprawił go ze zręcznością godną genialnego chirurga. Nie tknął żadnego z niezbędnych do życia narządów, nie uszkodził równie ważnych tętnic i żył, ominął najgrubsze nerwy, ale nie pominął ani jednego miejsca, w którym mógł wywołać ból. To, co istotne, zostało po prostu wypreparowane z ciała i starannie poukładane na deskach stołu. Nerwy obok tętniących żył, wciąż żywa wątroba, rdzeń wyłuskany częściowo z kręgosłupa. Za to reszty nie było już wcale – znikły mięśnie, jelita nawinięto na drewnianą szpulkę. Ręce i nogi sterczały z kubła pod stołem. Zamiast krwi – kat natychmiast przypalał rozpalonym żelazem każde zaczynające broczyć miejsce – wszędzie błyszczały żółtawe, pokryte skrzepami, kałuże

limfy. Najwyraźniej męki zadawano powoli i według starannie przemyślanego planu, popartego świetną znajomością anatomii. – Zaczynał od zdzierania skóry, a skończył na łupaniu gnatów... – Redren, który niepostrzeżenie stanął za Ksinem, pokazał mu gestem narzędzia. Kotołak jednak patrzył gdzie indziej – na twarz leżącego. Usunięto mu dolną szczękę i język, odcięto nos i policzki. W tej żywej czaszce widoczne były oczy, a raczej oko – wybałuszone, straszne, obłąkane. Drugie zwisało na wywleczonym nerwie. Ktoś zrobił na nim supełek... – Dlaczego tak? – wykrztusił wstrząśnięty Rodmin. – On przecież nie może mówić. – Kazałem właśnie tak, kiedy powiedział już wszystko – oznajmił twardo Redren. – To było zbędne... – To była jego kara. Wcześniej była tylko konieczność – rzekł krótko król. – Ależ... – Dureń jesteś! Może nie zasłużył na to?! Ilu ludzi zginęło wczoraj w mieście? – Przeszło setka, panie. – Starcy, kobiety, dzieci były? – Ginęły całe rodziny. – A o tych, co oszaleli ze strachu, już nie wspomnę. Ponad sto śmierci! l gdyby nie my, byłoby ich o wiele więcej. Ja mogę go zabić tylko raz, a więc przynajmniej zrobię to powoli! I tak nie będzie dość odpłaty. Ksin pomyślał o rodzinnym lesie, Puszczy Upiorów, naukach Starej Kobiety, o wampirach, strzygach, wilkołakach. Kierowało nimi ślepe fatum, nagromadzona złość, przeważnie nie ich własna. Przypomniał sobie o rozpaczy i cierpieniu, które dławiły go każdego słonecznego dnia, nim zdołał pokonać tkwiącą w nim nienawiść. Przywołał na myśl upiory sprzed kilku godzin i przez chwilę popatrzył uważnie na króla. Potem bez jednego słowa podszedł do ofiary, wydobył nóż i wbił prosto w jej serce. Straszne oko zgasło natychmiast. Redren sapnął gwałtownie i skoczył w jego stronę. Ich wzrok się spotkał. Królewski pałał furią, Ksin spoglądał chłodno

i ze spokojem. Nic nie zmąciło głębokiej i jasnej zieleni jego oczu. Zapadła złowroga cisza. Obecni w izbie nie śmieli odetchnąć głośniej. Pomocnikowi kata z rozdziawionych ust wypadł kawałek przeżutego chleba. Król przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby budził się ze snu. Rozwarł zmrużone powieki. Bezdźwięcznie poruszył wargami. – Chciałeś udowodnić mi, że jesteś bardziej człowiekiem niż ja. Ty, kocie nasienie, mnie, szlachetnemu od szesnastu pokoleń – rzekł bardzo cicho, ale głos zadrżał mu przy tych słowach. Jego twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie. – Ale to ci się nie uda! – wyrzucił z siebie. Obrócił się szybko i ruszył w stronę drzwi. – Dość błazeństw! Rodmin! Ksin! Za mną! Wy dwaj, porządek tu zrobić! – Redren znów był władcą pośród swych poddanych. Wyprowadził ich z lochów, jakiś czas szedł przez pałacowe krużganki i zatrzymał się dopiero w ogrodach. – Siadajcie! – Pokazał im ławkę. Sam nie poszedł w ich ślady, lecz zadumany chodził tam i z powrotem po wysypanej żwirem alejce. – Ten człowiek był sam – odezwał się, nie przerywając wędrówki. – Nie miał wspólników, ale rzeczywiście chciał zająć moje miejsce. – Zamilkł, popatrzył na Rodmina. – Miał talent, zapewne większy niż ty. Gdyby otwarcie zaproponował mi swoje usługi, na pewno pozbyłbym się ciebie. Miałby wtedy znacznie łatwiejsze zadanie, jednak zanadto się śpieszył. Był zdolny nadzwyczaj, to prawda, ale sam zbyt wysoko się cenił. Zaszarżował i zupełnie przypadkiem potknął się właśnie o ciebie, Ksin. A może to nie był przypadek...? Wyznał mi, że w młodości znał kogoś, kto zmieszał i spreparował nasienie mężczyzny i kota, a potem zapłodnił tym świństwem jakąś kobietę. Jej krewni uwolnili ją od niego, a dziecko porzucili podobno gdzieś w jakiejś głuszy... Ksin zerwał się na równe nogi. – Siadaj, nie szalej. Ja też pomyślałem wówczas o tym, o czym i ty teraz. To nie on cię stworzył ani nie skłamał, mówiąc, że był to niejaki Tagero. Gdyby nie to wyznanie, chyba jednak uwierzyłbym w Rodminowe bajdy o tobie. – Wybacz, panie – powiedział mag, pochylając głowę. – Wybaczam i rozumiem, bo niby skąd miałeś wiedzieć, że twój król nie jest takim durniem, na jakiego wygląda.

– Panie, ja... – Przestań, nie udawaj dworaka, wystarczy mi, że cały pałac pełen jest tej hołoty. Zresztą ja sam dowiedziałem się o tym dopiero wczorajszego wieczora, ale do rzeczy. Po wyjściu z twojej pracowni kazałem wezwać do siebie dowódcę straży. Miał pomóc mi w wykryciu spisku, o którym wspominałeś, a zamiast tego doszedł do wniosku, że trafiła się doskonała okazja do pogrążenia wszystkich osobistych wrogów. W ciągu godziny lochy miałem już pełne. Z początku ucieszyłem się nawet, ale zastanowiło mnie, że coś jakby tych buntowników było za dużo. Ty, Rodminie, przecież mówiłeś o dwóch. Postanowiłem sam sprawdzić, co oni mają do powiedzenia, i zrobiłem to szybko, bo gdyby mistrz Jakub do nich się dobrał, to poprzyznawaliby się do wszystkiego, z gwałceniem własnych prababek włącznie. Po następnej godzinie kazałem pojmanych uwolnić, a dowódcę straży zrzucić na zbity pysk ze schodów. Ksin, myślę, że to będzie odpowiednie dla ciebie stanowisko... – Dziękuję, panie. – Nie dziękuj, bo może się zdarzyć, że będziesz wkrótce przeklinał. W każdym razie widzę, że głupi nie jesteś, a jeśli zlecisz kiedyś ze schodów, to nie wątpię, że spadniesz na cztery łapy. Później wezwałem innych oficerów. Banda bęcwałów! Moje życie i panowanie było w niebezpieczeństwie, a ci umieli tylko prawić pochlebstwa i knuć swoje małe intrygi. Przegoniłem ich więc, ale zostałem sam. Wreszcie dotarło do mnie, że otoczyłem się stadem nieudaczników. Musiałem myśleć sam. Wyobrażacie sobie? Pierwszy raz od czasów, kiedy pobierałem nauki. Ciekawe, co rzekłby na to mój błazen, gdyby miał choć trochę wrodzonego dowcipu... Rozkazałem natychmiast stawić się wszystkim donosicielom i szpiegom. Na szczęście przynajmniej oni okazali się warci swoich żołdów. W mig sprawdzili każdego, kto kiedykolwiek miał coś wspólnego z magią. Taki był początek. Dalej poszło już łatwo. Znalazłem to ścierwo i wysłałem ludzi. Dał się zaskoczyć, lecz mimo to i tak dwóch gwardzistów szlag trafił. Kiedy podchodzili do niego, coś poderwało ich w górę z taką siłą, że mózgi rozchlapały się na suficie. – Znam to – odezwał się Rodmin. – Ale dostali go w końcu – mówił dalej Redren – i zawlekli do lochów. Tam kat wlał mu w gardziel jakiś swój wywar ziołowy.

Reszty domyślcie się sami. – Nic trudnego – stwierdził Ksin obojętnie. – A jednak nie były to zwykłe tortury. Przeszło dwie godziny między tym łajdakiem a mistrzem trwała całkiem równa walka talentów i woli. Z początku nie było sposobu, aby zadać mu ból. Zwykły oprawca na pewno nie zdołałby złamać tego zatwardzialca. Bałem się już, że i mistrz Jakub tu nic nie poradzi, ale okazało się, że mam jeszcze zdolnych ludzi w pałacu... To wszystko, teraz chcę dowiedzieć się, co wy robiliście, tylko nie w tej chwili. Oczekuję was po wieczerzy, bywajcie. – Zatem do zobaczenia, Wasza Wysokość – odpowiedział Rodmin za siebie i Ksina. Wstali, oddając ukłony. Redren oddalił się szybko. – Wiele zmieniło się tutaj dzisiejszej nocy – stwierdził zamyślony mag. – Chciałbym mieć nadzieję, że na lepsze – odparł Ksin. – A to już w wielkiej mierze zależy od ciebie, nowy dowódco gwardii pałacowej. – Rodmin wyciągnął rękę. – Gratuluję! – Dzięki. – Czy znajdziesz drogę do swej komnaty? – Myślę, że tak. – Więc do wieczora. Czas i na mnie. – Mag zostawił kotołaka samego i zniknął gdzieś w labiryncie żywopłotów. Ksin uniósł głowę i rozejrzał się dookoła. „Niebawem wschód słońca – pomyślał. – Którędy iść?”. Rozsądnej odpowiedzi nie znalazł. Przez chwilę kręcił się po pustej ogrodowej alejce, aż w końcu zdał się na wyczucie. Szedł bez pośpiechu, przystając co kilkadziesiąt kroków. Instynktownie odgadywał kształty ogrodów i plan pałacu. Przeważnie trafnie. Wciągnęła go ta zabawa. Zapomniał o koszmarach dzisiejszej nocy i wędrował, wymachując zerwaną z jakiegoś krzaka gałązką, z której co chwilę obskubywał listki. Ogarnął go jakiś dziwny nastrój. Mrużąc oczy, zapatrzył się we wschodzące słońce. To było przyjemne, tak jak wizyta mile widzianego gościa. Pod nogami pojawił się spory kamyk. Kopnął go – żwir zagrzechotał gwałtownie, a wtedy nagle obudziła się radość. Ze śmiechem wpakował głowę do najbliższej

fontanny i nie uspokoił się nawet pod wodą. Bańki powietrza łaskotały go w policzki i uszy. Przestały, gdy skończył się oddech. Lecz nie cofnął głowy, tylko wsłuchał się w szmer i szelesty jak z innego świata. To zabawne słuchać fontanny od spodu... Wciąż nie rozumiał, co się z nim dzieje. Umył twarz i rozkleił strąki pozlepianych krwią włosów. Wypłukał usta. Pięknie! Rozłożył ramiona i obrócił się szybko kilka razy. Chciał wzlecieć. Tam pewnie jest furtka... Ominął kolejny klomb. Rzeczywiście była, tak jak się tego spodziewał. Za moment pochłonął go półmrok pałacowych korytarzy. Woda ściekała mu za kołnierz. Coś zaskrzypiało. Korniki? Szedł coraz pewniej i szybciej. Niebawem rozpoznał ozdoby na ścianach. Już niedaleko... „Czy ona czeka?”. Szok był jak cios w żołądek. Skręcił się i padł na kolana – wizje rozbłysły niczym płomień. Ona... Hanti... Upiory znów były przy nim. Wyszły na wspomnienie imienia. Uśmiech – paszcza, piersi rozdarte po wyrwanym sercu... rozszarpany, drgający brzuch, z którego wychylił się umierający płód... przerąbany kark... Wstrząsnął nim zimny dreszcz. „Dość, precz, wynocha!” – przepędził je gwałtownym wysiłkiem woli. Schowały się w podświadomości, ale w zamian wyłoniło się stamtąd coś jeszcze. Przebudziła się pamięć mocy Onego. To, co byłoby na zawsze zakryte przed człowiekiem, dla demona stało się jawne. Imię Aspaja... I świadomość istnienia niespłaconego długu... Nieodwołalnego wyroku przeznaczenia. Kotołak wstał, uspokoił szybki oddech. – Przecież nie dam się temu. Obłęd! To tamte drzwi. – Z wahaniem sięgnął do klamki. Musiał przemóc rosnący ciężar ręki. Hanti czekała. Od razu rzuciła mu się na szyję. Omal się nie cofnął. „Spokojnie” – skarcił samego siebie i oplótł ją ramionami. Czuł

pustkę. Dziewczyna znieruchomiała nagle. – Ksin! – Popatrzyła mu zalotnie w oczy. – Czemu nie chcesz mnie pocałować?

23 CZAS PRZEZNACZENIA

– Nudzę się i chcę do domu! – oświadczyła Aspaja. Fija popatrzyła na nią na poły z niesmakiem, na poły z rozbawieniem. – Już ci się, panienko, Rohirra znudziła? – zapytała, nie kryjąc drwiny. – A niby co mam tu robić?! – odparła nadąsana dziewczyna. – Jedyna rozrywka to iść na śmietnik i patrzeć, jak ghule jedzą zdechłego psa. Miałam zobaczyć potwory! – Tupnęła nogą. – A nic nie widziałam! Nic! Ani wampira, ani strzygi, żadnego wilkołaka... – Idź sama, nocą, w las, to zobaczysz rychło. – Piastunka najwyraźniej zhardziała przez ostatnie tygodnie. Aspaja jednak była zbyt skupiona na sobie, aby ją za to besztać. Zresztą pogniewać się teraz na Fiję oznaczało pozbawić się jedynego w Bal towarzystwa. Wszelkie życie towarzyskie w miasteczku ustało, kiedy opanowali je odczłowieczeńcy. Ludzie pozamykali się w domach i jeśli już musieli gdzieś iść, to przemykali się tyłem, opłotkami, aby nie spotkać snujących się po głównej drodze i rynku odczłowieczeńców. Z jakiejś przyczyny te półdemony jeszcze nikomu nie zrobiły żadnej krzywdy – Hojna Pani jawnie otaczała Bal swoją opieką – ale lepiej było tych ludzkich bestii nie prowokować. Każdy wolał nie patrzeć im w oczy ani w ogóle się im nie przyglądać, żeby nie ściągnąć na siebie nieszczęścia. Także Aspaja nie mogła się do nich zbliżać, aby z kolei się nie ujawniło, że ma nad nimi całkowitą władzę. Galion na wszelki wypadek nauczył ją kilku zaklęć i dał parę amuletów pozwalających obłaskawiać koniołaki i kierować nimi, ale surowo przykazał jej, żeby korzystała z tych możliwości tylko w chwili zagrożenia życia. Wszyscy mieszkańcy Bal nadal więc żyli w przekonaniu, że aptekarz oraz jego młoda żona są w takich samych tarapatach jak oni wszyscy. Bal

zostało miesiąc wcześniej całkiem odcięte od świata, żadne wieści z północy nie dochodziły, a Galion, Tagero i Aspaja, przybywając tutaj, wyprzedzili zarówno listy pościgowe, jak i wszelkie plotki o skandalu z ich udziałem. Nikt więc ich o nic nie podejrzewał. Tylko bardzo cieszono się, że „nasz aptekarz” wrócił i przywiózł ze sobą ładną i posażną panią aptekarzową, to bowiem oznaczało, że Galion zamierza zamieszkać w Bal na stałe, a to był wielki pożytek dla miasteczka! Doprawdy woleli nie wyprowadzać miejscowych z błędu. Tagero, który pomagał Galionowi tylko w pomniejszych sprawach, miał znacznie więcej swobody i można było poprosić go o towarzystwo oraz magiczną ochronę podczas wyprawy do puszczy, ale Aspaja aż nadto dobrze wiedziała, jaka będzie za to cena. Wymuszone karesy z Fiją bynajmniej nie zgasiły jego żądzy względem kupieckiej córki, a wręcz przeciwnie – do pożądania dodały jeszcze pragnienie zemsty. Poza tym Galion już jej nie interesował. Po pierwsze, nie miał dla niej czasu. Kontrolowanie setek odczłowieczeńców, bez przerwy łączonych w mniejsze lub większe oddziały albo rozdzielanych, wymagało od niego przebywania – z krótkimi i coraz rzadszymi przerwami – w nieustannym magicznym transie. Po drugie, konieczność dowodzenia coraz rozleglejszą rebelią zmusiła młodego maga do korzystania z zaklęć najczarniejszej magii, za użycie których płaciło się latami życia. Galion nie wyglądał już zatem jak młodzieniec. Przez ostatnie tygodnie posunął się w latach daleko poza czterdziestkę, co więcej, istniały całkiem spore szanse, że zakończy tę kampanię jako starzec. Ostatnio zaś doszło jeszcze „po trzecie”, które do reszty przekreśliło wszelki miłosny afekt Aspai względem jej fałszywego małżonka. Otóż Galion, wnikając magicznie w umysły koniołaków, aby nimi kierować, mimochodem nabierał też końskich manier, co okazywało się zwłaszcza w alkowie. Dawny czuły kochanek już nie obdarzał Aspai pieszczotami i nie uprawiał z nią miłości, lecz pokrywał ją jak dziki koń. Co kilkanaście godzin wybiegał na chwilę z pracowni, kazał jej stawać na czworakach z zadartą suknią i brał ją pośpiesznie, brutalnie, całkiem jak kobyłę na pastwisku. Brakowało jeszcze, aby przy tym rżał... Skoro miała zostać królową Rohirry, ostatecznie mogła znieść trochę samotności, nudy i braku zainteresowania. Związek

ze starszym mężczyzną, który zaczynał już wyglądać jak jej ojciec, też był jeszcze do przyjęcia. Ale traktowanie jej jak jakiejś wiejskiej chabety? O nie! Tego już za wiele! Zwłaszcza że Galion sprawiał jej przy tym ból i w ogóle nie pojmował, czego ona chce. Zaspokoiwszy się, zostawiał ją sponiewieraną, we łzach, gryzącą poduszkę, i bez choćby jednego słowa zbiegał z powrotem do piwnicy, gdzie urządził pracownię. Kiedy Aspaja pozbierała się onegdaj po trzecim takim końskim obcowaniu, postanowiła stanowczo, że czwartego razu nie będzie. Stwierdziła, że do Galiona nie czuje już zupełnie nic. Miała tej rozczarowującej rohirryjskiej przygody już serdecznie dość i pragnęła wracać do Katimy. Potrzebowała tylko kogoś, kto ją odwiezie z powrotem. Zatem, chcąc nie chcąc, należało ulec Tagerowi... Aspaja usiadła przy szczelnie zasłoniętym oknie, wzięła Kasina na kolana i głaszcząc mruczącego drzewołaza, zaczęła po raz kolejny rozważać ten projekt. Wcześniej jedynie bawiła się myślami na ten temat. Oswajała się z koniecznością oddania się człowiekowi, do którego czuła dojmującą niechęć, bez mała wstręt. Teraz wreszcie podjęła decyzję. Pozostało już tylko rozmówić się z Tagerem. Zwykle widywali się przy wieczerzy, ale tym razem Aspaja nie musiała czekać aż do wieczora. Mag właśnie wpadł do domu, trzaskając drzwiami. Był wyraźnie wzburzony, ale ona nie przejęła się tym zbytnio. To, co ma mu do powiedzenia, poruszy go znacznie bardziej niż wieści z miasteczka, zapewne o jakimś ekscesie z udziałem odczłowieczeńców. – Mój drogi mistrzu... – zaczęła mówić miękkim, kuszącym głosem. – Postanowiłam spełnić twoje marzenie. Dziś wieczór zatem możesz odwiedzić moją sypialnię. – Doprawdy? – Tagero przystanął, łapiąc oddech. Musiał przed chwilą naprawdę szybko biec. Potrzebował też jeszcze chwili, by otrząsnąć się z zaskoczenia. – Chyba nie powinnaś mówić tego w obecności Fii – odparował wreszcie – bo będzie o mnie zazdrosna. Aspaja nie zamierzała odprawiać piastunki, ponieważ ona i tak o wszystkim by się dowiedziała. Romantyczne gruchanie można więc było sobie darować. Wprawdzie planowała ulec Tagerowi, ale nie

zamierzała rezygnować ze swojej władzy nad nim i jego ślepym pożądaniem. Sądziła, że wciąż tę władzę ma... – Fija zazdrosna?! – parsknęła, obejrzała się na piastunkę i zmartwiała. To, co zobaczyła w oczach swej niewolnicy, sprawiło, że drwiący uśmiech zamarł kupieckiej córce na ustach. – Ty rozcieczona suko! – wycedziła przez zęby Fija, gotowa skoczyć z pazurami do oczu swej pani. – Ty mała, bezczelna zdziro – wydyszała, zbliżając się do niej. Nie do wiary! Ona naprawdę była zazdrosna o Tagera! Osłupiała Aspaja nie dowierzała własnym oczom i uszom. Jej zawsze potulna służąca nagle się zbuntowała. To nieprawdopodobne i zaskakujące odkrycie sprawiło, że ani przez chwilę nie pomyślała o obronie. – Nie należy ostentacyjnie uwodzić obiektu westchnień kogoś, kto wypił eliksir miłości – powiedział Tagero, a w jego głosie zabrzmiał nieskrywany tryumf. Stanął pomiędzy Fiją a jej panią, co zażegnało nieuchronną bójkę obu kobiet, przynajmniej na razie. – Dałeś jej...? – zapytała z niedowierzaniem Aspaja. – Lubczyku? – Oczywiście. – Mag wzruszył ramionami. – Z początku chciałem tylko, aby była mi nieco przychylniejsza w łożu i nie musiała zapierać się siebie. Bo tak byłoby znacznie przyjemniej... Potem jednak zdałem sobie sprawę, żeś ty, moja pani, specjalnie chciała nas ze sobą poróżnić, a eliksir miłości daje znacznie większe możliwości. Uczyniłem więc Fiję moją wspólniczką... – Demonstracyjnie wyciągnął rękę do starszej kobiety, a ta przywarła policzkiem do jego dłoni. – Widzisz, jaka jest mi teraz wierna i oddana? Twoja intryga, córko dostojnego kupca Kadora, obróciła się przeciw tobie. Aspaja zbladła, poczuła zamęt w głowie. – Co uczyniliście? – wyszeptała, ogarnięta przeczuciem, że świat wywraca się do góry nogami. Tagero teraz aż się rozpromienił, sycąc się smakiem zemsty. Zaczął mówić, delektując się każdym słowem: – Te twoje wywary z ziół, które miały chronić cię przed ciążą, już od dawna są czymś całkiem innym, niż myślisz. Jedynie ich smak pozostał ten sam. Fija zmieniła receptę na mój rozkaz. Nie oczekuj zatem niewieściego krwawienia, którego spodziewasz się za trzy dni. To już pewne.

Aspaja sprawiała wrażenie osoby, która dostała obuchem w głowę. Ale jeszcze próbowała zachować twarz. – Galion się ucieszy z dobrej wiadomości... Tagero ryknął szalonym śmiechem. – Myślisz, dziwko, że to jego bękart?! – zarechotał szyderczo. – Nikogo innego nie było – wykrztusiła, walcząc z dławiącym ją złym przeczuciem. – Była odrobina magicznej iluzji... – rzucił jej w twarz. – Zapomniałaś, że jestem mistrzem iluzji? Sam z pomocą mojej sztuki wziąłem sobie to, co dziś postanowiłaś łaskawie mi dać niczym jałmużnę... Galion od dwóch tygodni nie może o własnych siłach wstać z krzesła. Zdechłby tam na dole, gdybym go nie karmił i nie poił. Gdzież mu do kobiety! Zatem ja musiałem go zastąpić przy chędożeniu ciebie... Masz całkiem krągły i zgrabny tyłek, ale już mi się znudził... Poczuła, że cała krew odpływa jej z twarzy. Teraz, nie zważając na nic, chciała już tylko jednego – wydrapać mu oczy. Gotowa była rozszarpać gołymi rękami i jego, i Fiję. Wszakże Tagero schował w zanadrzu jeszcze jedną okrutną niespodziankę, która sprawiła, że w duszy Aspai coś pękło, a ręce opadły jej bezsilnie. – Tylko nie myśl sobie, mała dziwko, że nosisz mojego bękarta – uprzedził ją Tagero. – Co to, to nie! Uznałem, że powinnaś urodzić dziecko temu, kogo najbardziej kochasz... – Kolejne słowa czarnoksiężnika raniły jak sztychy sztyletu. – Wolałem zatem wylewać swoje nasienie w barani flak, a ciebie wypełniałem sokiem twojego kota, nieco zmienionym magicznie, żeby ów koci posiew przyjął się w kobiecym łonie. Poszło to znacznie łatwiej, niż sądziłem. Okazałaś się płodna jak kotka... i nawet dziewięciu miesięcy czekać nie będziesz musiała... Starczą ci dwa, jak każdej kocicy... Ziemia usunęła się Aspai spod nóg. Miała wrażenie, że umarła. Dokładnie to właśnie czuła – że nie żyje. Nie, że coś w niej umarło od słów, które usłyszała, lecz ona cała stała się martwa. Tylko dlaczego jeszcze zdawała sobie z tego sprawę? Dlaczego jej własne ciało stało się nagle tym, czego nienawidziła bardziej niż tego śmiejącego się jej w twarz człowieka? – Galion cię za to zabije – wydyszała jeszcze. – Pożałujesz, łajdaku... Tagero znów parsknął drwiąco. – Posłuchaj tylko, dziwko! Zobacz sama! – Podszedł szybko do okna,

przy którym siedziała, zerwał zasłonę i gwałtownym ruchem otworzył je na oścież. Do izby wpadły odgłosy z głównej ulicy Bal: krzyki ludzi, szczęk stali i drapieżne rżenie koniołaków. W miasteczku trwała zacięta bitwa. Wrzawa dobiegała przynajmniej z trzech różnych kierunków jednocześnie, co wskazywało, że atak był starannie zaplanowany. Co więcej, odczłowieczeńcy wyraźnie ustępowali. Zgiełk przybliżał się nieustannie do domu aptekarza. – To koniec waszego żałosnego buntu i tyranii! – oznajmił Tagero. – Galion zostawił za mało swoich kreatur do obrony tej zapyziałej dziury. Nie macie zatem już żadnych szans. Zresztą nigdy ich nie mieliście. Wiedziałem, że tak się to musi skończyć, i szykowałem się od dawna, by ujść stąd cało. A więc teraz żegnaj, piękna Aspajo, córko Kadora, przeżyliśmy razem w istocie niezapomniane chwile, lecz na mnie już czas! Przybiegłem tylko po swoje rzeczy, a ty mnie zbytnio zagadałaś... – Panie mój! Pójdę za tobą wszędzie! – Fija zerwała się z podłogi, by pobiec za nim, on jednak brutalnie ją odepchnął i wybiegł. Aspaja wciąż siedziała na parapecie. Jak skamieniała. Kasino, całkiem nieświadomy nowiny, że wkrótce zostanie ojcem dziecka swej pani, zeskoczył z jej kolan i z uniesionym ogonem podreptał gdzieś w swoją stronę. Na głównej ulicy Bal odczłowieczeńcy bili się z właściwą sobie zaciekłością, nie zważając na odnoszone rany, ale tym razem to oni nie mieli szans. Muskar przeprowadził swoich ludzi oraz zaridańskich milicjantów przez najdziksze ostępy tutejszych kniei, tak że Galion, którego magicznie wspomagane zmysły skupione były przede wszystkim na prowadzących do Bal drogach, nie dostrzegł w porę zagrożenia i nie zdołał ściągnąć posiłków. Niespełna pół godziny po rozpoczęciu ataku na miasteczko nieszczęsnemu kochankowi Aspai nie pozostało nic innego, jak zebrać resztę zdolnych do walki odczłowieczeńców do obrony własnej siedziby. Starał się także wezwać na pomoc Tagera, ale ten nie odpowiadał. Mag z północy uciekł tuż przed tym, jak zjednoczeni wobec wspólnego wroga rohirryjscy milicjanci i rozbójnicy zamknęli wokół domostwa aptekarza szczelny pierścień oblężenia. Trochę wcześniej tego dnia pomiędzy Aspają i Tagerem doszło

do jeszcze jednej rozmowy. Mag z podróżnym tobołkiem na plecach od dłuższej chwili miotał się po podwórzu, licząc, że zdobędzie jakiegoś wierzchowca, ale okazja się nie trafiała. Koniołaki nie chciały go słuchać, a zwykłe konie nie dały się wyprowadzić ze stajni. Tagero zrozumiał wreszcie, że musi uciekać pieszo, jeśli w ogóle ma ujść cało. Odczłowieczeńcy barykadowali właśnie główną bramę od ulicy, więc mag skierował się na tyły obejścia, gdzie znajdowało się niestrzeżone na razie przez nikogo przejście w solidnym płocie. Podczas gdy Tagero tam zmierzał, z domu wyszła Aspaja i stąpając jak lunatyczka, weszła pomiędzy miotających się odczłowieczeńców oraz biegające we wszystkie strony koniołaki. Pragnęła śmierci, lecz dla jednych i drugich była nietykalna. Chwilę potem dostrzegła przemykającego chyłkiem Tagera i zaczęła machinalnie iść w jego stronę. Do jej nóg przydreptał skądś Kasino. Jeden z odczłowieczeńców, widząc drzewołaza, przystanął i bez krzty skrupułów oraz cienia powodu uderzył zwierzę tasakiem, zadając mu śmierć na miejscu. Szczątki martwego kota z furią wdeptał w ziemię i nie oglądając się za siebie, dołączył do towarzyszy broniących bramy. Wszystko to stało się na oczach Aspai, ale jakby do niej nie dotarło. Najwyraźniej zbyt wiele już tego dnia doświadczyła. Ukucnęła, umoczyła dłoń w krwi ulubieńca i popatrzyła błędnym wzrokiem, w wielkim skupieniu, na swoje pokryte lepką czerwienią palce, jakby bezskutecznie próbowała zrozumieć, cóż to właściwie ma znaczyć i co z tego wynika. A potem nagle coś się stało. Z zakrwawionych palców Aspai przeskoczyła do jej czoła jakby jakaś iskra, wywołując wstrząs i skurcz mięśni, niczym od porażenia niewidzialnym piorunem, budząc pełnię świadomości oraz zapalając rozumny błysk w oczach dziewczyny. Aspaja podniosła głowę, wypatrzyła Tagera, po czym poderwała się na równe nogi i przypadła do maga. – Ten, który się narodzi, zniszczy ciebie! – powiedziała dźwięcznym, mocnym głosem i krwią martwego kota naznaczyła czoło Tagera. On znów chciał sobie z niej zakpić, ale tym razem szyderczy uśmieszek na jego ustach zamienił się w grymas niekłamanej grozy. Tagero w okamgnieniu pojął, co zaszło i jaka to moc wstąpiła właśnie

w Aspaję oraz płód, który nosiła. Krew drzewołaza parzyła skórę maga jak wrzątek. Nie było czasu na odczynianie klątwy. Na tyłach obejścia rozległy się nawoływania zaridańskich milicjantów. Ktoś spokojnie i stanowczo wydawał rozkazy, nakazując otoczyć dom. Tagero obrócił się na pięcie, czym prędzej przecisnął przez szczelinę w płocie i zniknął w rozciągających się za nim gęstych zaroślach, tuż przed pojawieniem się atakujących wojowników. Z drugiej strony do otworu natychmiast doskoczyło trzech odczłowieczeńców i zastawiło go belkami oraz przewróconym wózkiem. Aspaja znów popadła w otępienie. Odeszła na bok, siadła na odwróconym do góry dnem wiklinowym koszu i nieobecnym wzrokiem patrzyła na finał rebelii Galiona, jak ją później nazywali suminorscy historycy. Brama od ulicy została rozbita przedziwnym zaklęciem, które obróciło ją w próchno oraz sprawiło, że wszystkie żelazne ćwieki, sztaby i zawiasy rozsypały się w burą rdzę. Powiało przy tym ciężką wilgocią starego grobowca. Mag Desko, któremu dopiero teraz polecono włączyć się do walki, nazwał to przewrotnie „czarem butwiejącej trumny”. Zawsze wychodziło mu to trochę inaczej, z innymi skutkami dla gapiów, którzy podeszli zbyt blisko, ale niezmiennie skutecznie. Żadne drewniane drzwi, wrota i bramy, nawet te opatrzone przeciw ciężkiej magii oblężniczej, nie wytrzymywały działania zaklęcia, które w okamgnieniu lokalnie przyśpieszało upływ czasu o całe tysiąclecia. W następnej chwili Desko, jak zwykle po wypowiedzeniu zaklęcia, popadł w magiczne delirium i w tym stanie znalazł się naprzeciwko czterech odczłowieczeńców, których odpryski poprzedniego czaru w znacznej mierze pozbawiły żelaznego uzbrojenia, a częściowo też odzieży, która pospadała z nich w postaci zetlałych szmat. Szalony mag zaczął śmiać się obłąkańczo i rzucać kolejne zaklęcia. Jedno z nich rozszczepiło najbliższego odczłowieczeńca na dwie dymiące połowy, jak piorun drzewo, a kolejnemu, stojącemu tuż obok, wyrósł rozłożysty pawi ogon. Niezbyt go to obezwładniło, więc Desko, krztusząc się ze śmiechu, jakby rozbawiła go własna niezręczność, pokrył przeciwnika grubą warstwą smoły przemieszanej z pierzem, skutecznie go przy tym unieruchamiając. Kolejnemu

odczłowieczeńcowi zgniła i zapadła się głowa, niczym butwiejąca dynia. Ostatni z obrońców bramy zmienił się w wielką ropuchę, która zaraz stała się mumią księżniczki. Koniołaki spłoszyły się i rozpierzchły. Z trójki odczłowieczeńców pilnujących tyłów podwórza dwóch rzuciło się na Deska. Szalony mag już na to nie zareagował. Postawił oczy w słup i padł. Ktoś niezorientowany mógłby pomyśleć, że omdlał ze strachu. Na ten moment czekali właśnie przyczajeni za zniszczoną bramą rozbójnicy i milicjanci. Kiedy Desko przestał zagrażać swoim, wtargnęli hurmą do środka, uniemożliwiając nadbiegającym odczłowieczeńcom skrzywdzenie nieprzytomnego maga. Chwilę później było już po walce. Kiedy dobijano ostatniego odczłowieczeńca, od grupy zwycięzców odłączył się człowiek ubrany po ronijsku. Jako pierwszy wpadł do domu i po pośpiesznym przeglądzie kolejnych pomieszczeń odnalazł pracownię czarnoksiężnika. Drzwi zastał otwarte, tak jak je zostawił Tagero, a skrajnie wycieńczony gospodarz, którego wiarołomny wspólnik, wbrew własnym słowom, wcale nie żywił ani nie poił, nie stawiał żadnego oporu. Minutę później Hamnisz wyszedł na podwórze, unosząc wysoko przedwcześnie posiwiałą głowę Galiona. Niezwłocznie zatknięto ją na włóczni i zaczęto obnosić po całym Bal, hałaśliwie obwieszczając zwycięstwo. Stopniowo w kolejnych domach otwierały się okiennice i drzwi, a ludzie przyłączali się do pochodu, z początku zaskoczeni i niezmiernie zdumieni, że największym złoczyńcą okazał się ich aptekarz, ale rychło nad ich konsternacją przeważyły uczucia tryumfu i szczęścia. Rozpoczęło się święto, z każdą chwilą radośniejsze. Hurtowo odszpuntowywano beczki z miodem, piwem i winem. Bal i cała Rohirra były znów wolne! W tym samym czasie w wielu miejscach na drogach prowincji pozostali odczłowieczeńcy zaczęli się rzucać jeden na drugiego i mordować nawzajem, na dodatek kąsani i tratowani przez własne koniołaki. Nieliczni świadkowie tych zajść oraz uprzątający potem pobojowiska opowiadali, że nigdy czegoś takiego nie widzieli, za każdym razem dodając do swych wspomnień coraz bardziej niesamowite szczegóły.

Aspai Kador nic nie obchodziło. Obojętnie patrzyła, jak zaridańscy milicjanci wyprowadzają z domu słaniającą się na nogach Fiję. Musieli ją potem związać i pilnować, gdyż nieszczęsna piastunka, upojona lubczykiem i porzucona przez kochanka, ciągle chciała się topić albo wieszać. Dopiero po południu następnego dnia mag Desko, kiedy już doszedł do siebie, sporządził i podał jej antidotum. Uleczona Fija wróciła do zwykłych obowiązków przy swojej pani, ale stała się dziwnie milcząca. Może pamiętała wszystko i było jej wstyd, a może nie umiała wybaczyć... Wreszcie ktoś zainteresował się siedzącą nieruchomo w kącie podwórza Aspają. Szybko zorientowano się, kim jest, i otoczyła ją grupa gniewnych, złorzeczących jej głośno mieszczan i wojowników. Całkowity brak reakcji na pogróżki sprawił, że gapie zaczęli mieć wątpliwości co do jej winy. Ktoś wyraził głośno przypuszczenie, że może ona też padła ofiarą Galiona, bo gdyby była jego wspólniczką, zapewne próbowałaby uciekać albo zginęła razem z nim. Pani aptekarzowa nie płakała po domniemanym mężu, więc to też uznano za przesłankę braku jej winy. Nastrój zgromadzonych szybko się zmienił i Aspaję zaczęto dla odmiany pocieszać, że teraz już wszystko będzie dobrze. Próbowano nawet poić ją winem, ale nie przyjęła poczęstunku. Wreszcie nadszedł sam Mirdo i wysłuchawszy opinii zgromadzonych, oznajmił dziewczynie, że odtąd będzie przebywać pod strażą, aż do zakończenia śledztwa i wyjaśnienia jej roli w stłumionej właśnie rebelii. Następnie dowódca zaridańskiej milicji nakazał wprowadzić Aspaję do domu i wezwać kilka mieszczek, aby na razie się nią zajęły, po czym postawił zbrojnych pod drzwiami i oknami. Drzwi do pracowni Galiona zabito deskami do czasu, aż Desko będzie w stanie ją zbadać. Aspaja Kador niczemu się nie sprzeciwiała.

24 PUSZCZA UPIORÓW

Zmartwiała ze zgrozy Rohirra ponownie budziła się do życia. Minął tydzień, zanim się całkowicie upewniono, że odczłowieczeńców nie ma już na drogach, i rozpoczął się normalny ruch pomiędzy miastami i osadami. Uchodźcy zaczęli powracać do domów, a z południa na północ i z powrotem pomknęli gońcy z raportami, listami i rozkazami. Z każdym kolejnym dniem coraz dokładniej i jaśniej ustalano, co w ostatnich miesiącach zaszło oraz z jakiej przyczyny. Wieści z Bal dotarły do Katimy, a informacje ze stolicy do Irimy, Zaridanu, Aldanu i Bal. Połączono ze sobą fakty i podjęto decyzje. Kupiec Kador stracił tytuł szlachecki, ale uniknął sądu i egzekucji, gdyż zanim go aresztowano, popełnił samobójstwo. Majątek jego rodu i domu handlowego przeszedł na własność króla, którego kupiec zdradził. Kadora uznano także winnym śmierci Warika Ferga, ponieważ nie uprzedził kandydata na swego zięcia, podobnie jak wcześniej samego króla, że na jego córce ciąży klątwa zawiązanego przeznaczenia, rzucona na Aspaję jeszcze w wieku niemowlęcym. Z listu pożegnalnego samobójcy dowiedziano się, że pierwotnym sprawcą wszystkich nieszczęść był niejaki Felingo, zmarły pięć lat wcześniej dawny wspólnik Kadora, doprowadzony przezeń do ruiny wskutek celowego nasłania rohirryjskich zbójców na jego karawanę zmierzającą na Pogranicze Piryjskie. Felingo, by wyprawić tę karawanę, zastawił u Kadora cały swój majątek na poczet przyszłych zysków, a dowiedziawszy się o nieszczęściu i domyślając się, kto za tym stoi, przeklął córeczkę Kadora słowami: „Ona pójdzie do Rohirry i odpłaci ci za wszystko jako potwór!”. Klątwę tę Kador zinterpretował w ten sposób, że Aspaja stanie się kiedyś potworem Onego i będzie jak inne potwory ukrywać się w puszczach Rohirry.

Jako ojciec dołożył więc starań, aby zabezpieczyć Aspaję przed owładnięciem mocą Onego, stosując ukryte w haftach jej odzieży magiczne znaki oraz kupując córce ronijskiego drzewołaza, służącego za żywy amulet. Ponieważ dorastająca dziewczynka ani później panna nie zdradzała żadnych skłonności do Przemiany, Kador nie zgłosił faktu rzucenia klątwy właściwym władzom. Błędnie uznał, że rzecz może pozostać rodzinną tajemnicą, nawet przed samym królem. W ostatnich słowach listu prosił o przebaczenie. Tymczasem znaczenie klątwy było inne, niż Kador myślał. Los Aspai został związany z Rohirrą w taki sposób, że dziewczyna za wszelką cenę musiała się tam udać i wpaść w ręce tamtejszych zbójców, tak jak wpadła w nie karawana Felinga. Co miało się stać dalej, nie wiadomo, poza tym że każda próba powstrzymania przeznaczenia zwielokrotniałaby moc fatum i rozciągała jego działanie na coraz więcej ludzkich losów. W istocie rebelia Galiona okazała się niezwykle krwawa i głęboko naruszyła równowagę pomiędzy ludźmi oraz stworami Onego. Minęło siedemnaście lat, zanim ponownie zasiedlono wszystkie wsie opanowane przez wampiry, strzygi i wilkołaki oraz naprawiono wszelkie szkody, a wymiana handlowa wróciła do stanu sprzed rebelii. Imię Galiona na zawsze miało pozostać przeklęte. O Tagerze zaginął wszelki słuch, ale na wypadek gdyby kiedykolwiek znów się pojawił w Suminorze, zadbano, aby do każdego burmistrza i wójta, choćby najmniejszej wioski, dotarły listy gończe z dokładnym rysopisem maga. Kazano go zgładzić natychmiast, gdy zostanie rozpoznany. Aspaję pogrążyła sprawa fikcyjnego ślubu z Galionem. Gdyby ją zniewolił, to, rzecz jasna, jako jego ofiara nie byłaby panią swoich czynów i musiałaby postępować ściśle według jego woli. Tymczasem po odnalezieniu i przesłuchaniu świętcy, który przewodził udawanej ceremonii ślubnej, okazało się, że to Aspaja zwiodła Galiona i za pomocą kobiecych intryg posługiwała się młodym magiem do swoich celów. Udowodniono tym samym, że córka Kadora na równi ze swoim kochankiem ponosi winę za wzniecenie czarnoksięskiej rebelii, i za to czekał ją stos na głównym rynku w Zaridanie. Sąd się jeszcze nie odbył, ale wyrok był pewny. Ciąża Aspai nie stanowiła powodu do odroczenia egzekucji, wręcz

przeciwnie. Kiedy okazało się, że jej płód rozwija się nienaturalnie szybko, jak u brzemiennej kotki – tydzień tej ciąży odpowiadał miesiącowi ludzkiej – postanowiono termin kaźni przyśpieszyć, aby sprawiedliwości stało się zadość jeszcze przed narodzinami potwora. Równo miesiąc po wyzwoleniu Bal dotarła tam wiadomość, że następnego dnia około południa do miasteczka przybędzie specjalny oddział Tępicieli z rozkazem dla zaridańskiej milicji, aby ta przekazała im „występną czarownicę”, która następnie zostanie bez zwłoki odstawiona do Zaridanu. Z jakiejś dziwnej przyczyny oddziałowi kapitana Mirda kazano nadal pozostać tam, gdzie był, i nie pozwolono mu wracać razem z Tępicielami do rodzinnego miasta. Mirdo miał dość przyjaciół w Aldanie, aby doniesiono mu o wszystkim zawczasu. Aspaja dowiedziała się o tym niemal równie szybko. Wiadomość tę wykrzyczano kilkakrotnie pod jej oknami, życząc ponadto, aby się długo smażyła w najniższym z piekielnych kręgów. Pojęła, że jest zgubiona i nie może w żaden sposób przeciwstawić się swojemu losowi. Pilnowano jej stale i skutecznie. Mirdo nie był amatorem, a jego ludzie zachowywali dyscyplinę, której mogłaby pozazdrościć niejedna regularna armia. Mieszkańcy miasteczka bardzo chwalili sobie spokój i bezpieczeństwo zaprowadzone przez Zaridańczyków. Tymczasem rozbójnicy Muskara już zniknęli z Bal; ich egzotyczny sojusz z milicjantami z Zaridanu zakończył się trzy dni po wspólnej walce. Na miejscu pozostał jedynie mag Desko, który ponoć musiał podreperować zdrowie, gdyż coś tam mu dolegało. Na to kapitan Mirdo był skłonny przymknąć oko. Swojej ostatniej nocy w Bal Aspaja nie przespała. Czuła, że jutro skończą się dla niej wszelkie względy. Jak dotąd Mirdo oraz jego podwładni traktowali ją po ludzku, czasem nawet ze współczuciem. Ci twardzi rodowici Rohirryjczycy doskonale wiedzieli, że każdy, kogo obłożono klątwą, nie jest do końca winien swoich postępków. Ich zdaniem Aspaja zasługiwała raczej na szybkie, litościwe cięcie srebrnego miecza, ale z bezwzględnymi Tępicielami zadzierać nie chcieli. W całym Suminorze jeszcze nikt tak odważny się nie narodził. Zatem dziewczyna powinna się spodziewać, że będą wieźli ją do Zaridanu w klatce niczym dziką bestię, wystawiając nieszczęsną na pośmiewisko i nienawiść gawiedzi w każdej mijanej miejscowości,

nieustanne poniżanie i dręczenie. Jeden stos to za mało dla kogoś, kto tak bardzo upokorzył zakon tępicielski lub choćby tylko pośrednio przyczynił się do jego klęski pod Blusz. Utrata nimbu niezwyciężoności, a do tego jeszcze ośmieszająca kilkudziesięciu poległych Tępicieli śmierć od własnych zaklęć, wymagały zemsty tak straszliwej, by zbladła przy niej wcześniejsza kompromitacja. O samobójstwie Aspaja nie mogła nawet marzyć. Desko powiedział jej, że dopóki jest w magicznej ciąży, własna wola zawsze obróci się przeciw niej. Szalony mag mówił prawdę. Sprawdziła to, próbując przeciąć sobie żyły krawędzią okucia skrzyni na bieliznę. Ręce same ją od niej odepchnęły, kiedy tylko jej intencja stała się jednoznaczna. Pozostał więc już tylko koszmar. Z każdą chwilą większy. Stukanie w okno sprawiło, że usiadła na łóżku. – Otwórz, pani... – Aspaja usłyszała ściszony głos mówiący z wyraźnym ronijskim akcentem. Zrobiła, co kazano, i za moment rozpoznała zabójcę Galiona. Hamnisz stał na drabinie opartej o parapet jej okna. Strażnicy na dole mocno spali. Z pewnością jednak nie zasnęli z powodu własnego niedbalstwa. Ludziom kapitana Mirda to się nigdy nie zdarzało. – Dostali pieczyste doprawione sosem z maku – wyjaśnił krótko najemnik. – Ubieraj się, pani, i schodź! Aby prędko! Aspaja nie kazała sobie tego dwa razy powtarzać. Każdy los był lepszy od tego, co czekało ją nazajutrz. – Spakuj rzeczy potrzebne w drodze – dopowiedział Hamnisz. – I weź amulety potrzebne do obłaskawienia koniołaka. Na pewno masz takie. Miała. Desko jej ich nie odebrał. Niespodzianie w drzwiach sypialni stanęła zaalarmowana krzątaniną Fija. Ona też najwyraźniej nie mogła zasnąć. – I ja pójdę... – zaczęła mówić. – Zostaniesz tutaj! – ucięła stanowczo Aspaja i zdobyła się, by spojrzeć starej piastunce w oczy. – Choć tyle dobrego mogę dla ciebie zrobić. – Pani moja... – W oczach kobiety stanęły łzy. Chciała Aspaję przytulić, ale dziewczyna odwróciła się do niej plecami i przytrzymując jedną ręką wzdęty brzuch, z wysiłkiem wgramoliła się na parapet.

– Ty spałaś twardo i nic nie słyszałaś! – rzucił Hamnisz na odchodne w stronę piastunki. Potem pomógł Aspai zejść po drabinie i chyłkiem poprowadził ją na zachodni skraj Bal, do zagrody z koniołakami. W bitwie o miasteczko pojmano pięć tych stworów, reszta zginęła lub uciekła. Na razie nie bardzo wiedziano, co z nimi zrobić, więc zapędzono je tylko do solidnej zagrody i poprzestano na dokarmianiu flakami wypatroszonych świń. Koniołaków nie pilnowano, gdyż tylko chory na umyśle mógłby się pokusić o kradzież którejś z tych bestii z piekła rodem. One zaś, wyczuwając, że zbliża się ktoś, kto ma nad nimi władzę, zaczęły się zachowywać bez mała przyjaźnie. – Mam tu siodła i rzędy... – Hamnisz wywlókł z krzaków przygotowaną wcześniej uprząż oraz wypchane juki. – Dlaczego mi pomagasz? – zapytała wreszcie Aspaja. – Powiedzmy, że robię to dla kogoś, kto cię kochał, pani, i życzyłby sobie tego, gdyby żył. – Dla Warika? – zdumiała się. – Nie wiedziałam, że ronijscy najemnicy są tacy sentymentalni... ani też wiarołomni... – Nie mogła się powstrzymać, by tego nie rzec. – Moja umowa z Mirdem wygasła, więc nikogo nie zdradzam – odparł oschle Hamnisz. – Rozliczyliśmy się i rozstaliśmy w zgodzie dziś po południu, w obecności wielu świadków. Zatem teraz służę już tylko sobie i robię, co sam uważam za słuszne. – Ciekawy zbieg okoliczności. – Aspaja zmrużyła oczy. – Tuż przed przybyciem Tępicieli... A moi strażnicy nie zostali przez ciebie zabici, tylko podstępnie uśpieni... Jeden Desko mógł ci dać odpowiedni eliksir. Może ja nie byłam dość mądra, by uniknąć kłopotów, w które wpadłam, ale też nie aż tak głupia, by nie dostrzec tych wszystkich zbieżności. Czyżby zatem zacny kapitan Mirdo nie chciał, abym dostała się w ręce Tępicieli? Hamnisz nieznacznie skinął głową. – Dlaczego? – Bo jesteś nadal przeklęta, pani, a twoje przeznaczenie musi się wypełnić do końca. Tak rzekł nam Desko. – Co jest moim przeznaczeniem? – zapytała Aspaja drżącym głosem. – Masz urodzić to, co nosisz pod sercem, cokolwiek to będzie. Każdy,

kto spróbuje uśmiercić cię przed czasem, spowoduje niebywały zamęt magicznych mocy. A zamętu było w tej krainie już dosyć. – Dokąd zatem mam iść? – Tam, dokąd od samego początku przyzywała cię twoja klątwa. Do Puszczy Upiorów. Tam powijesz to, co masz powić, i stanie się z tobą, co ma się stać. – Zobaczę wreszcie najróżniejsze upiory, jak zawsze pragnęłam – westchnęła posępnie Aspaja. – Może nawet stanę się jednym z nich... – Przywołaj, pani, pierwszego koniołaka, a ja uchylę odrzwia. – Hamnisz zignorował jej ostatnią uwagę. – Ty jedziesz ze mną? – zapytała zdziwiona. – Nie. Ja jadę na północ, ty zaś na zachód. Potrzebuję koniołaka, aby do rana znaleźć się daleko stąd. Nie chcę, aby mnie po drodze coś zaczepiło. Użyczysz mi któregoś ze swoich amuletów? – Skoro mam jechać do Puszczy Upiorów, wszystkie amulety będą mi potrzebne, ale mogę zakląć jednego z tych potworów, żeby był ci posłuszny przez dziewięć godzin. Tylko potem będziesz musiał go zabić, zanim on zabije ciebie... – Zrób to, pani. Poradzę sobie. Znała wszystkie potrzebne zaklęcia dzięki naukom Galiona. Potrafiła też posługiwać się amuletami kierującymi, tylko że dotąd na żadną samodzielną przejażdżkę na koniołaku małżonek jej nie pozwalał. Ciągle mówił, że pora nieodpowiednia na takie rozrywki, że trzeba jeszcze trochę poczekać. Aż wreszcie teraz Aspaja się doczekała... * * * Kwadrans później dwoje jeźdźców na demonicznych wierzchowcach pędem opuściło Bal. Jakiś czas oboje jechali na zachód, ale kiedy tylko zabudowania miasteczka znikły im z oczu i nikt z Bal nie mógł już tego zobaczyć, rozdzielili się. Aspaja nie zmieniła kierunku jazdy. Hamnisz skręcił na północ, bez słowa pożegnania i oglądania się za siebie. Zwyczajem najemników bez sentymentów zostawiał za sobą i ostatecznie zamykał miniony rozdział swego życia. Myślał teraz tylko o tym, gdzie by się zaciągnąć. Suminorskie piwo już mu się znudziło, a więc może do Karu? Na pewno szykują tam nową wojnę z Suminorem, a to byłaby miła odmiana. Najemnik nie

powinien się do nikogo przywiązywać. Byle tylko wyjechać wreszcie z tych zakazanych puszcz, pozbyć się tego potwora i kupić sobie porządnego konia! Aspaja natomiast z początku przeceniła swoje siły. Planowała jechać bez postoju do świtu, ale osłabła po niespełna dwóch godzinach. Bojowe siodło z wysokim łękiem było niewygodne dla niewiasty w ósmym miesiącu ciąży, a na taką właśnie wyglądała. Jazdy konnej wprawdzie trochę się ostatnio nauczyła, ale zdecydowanie nie dość, by jechać długo w tym stanie i na dodatek na takim wierzchowcu. Oparła się jednak pokusie, by ściągnąć wodze. Tylko trochę zwolniła, po czym przekręciła się w siodle plecami do przodu, a nogi oparła o zad. Teraz ów nieszczęsny łęk przestał jej ugniatać brzuch i stał się w miarę wygodnym oparciem dla pleców. Przywiązała się jeszcze do niego szalem, aby nie spaść, zawiązała mocny supeł pod piersiami i biernie poddała się rytmowi tej upiornej podróży do kresu jej przeznaczenia, z którym właśnie zaczęła się godzić. Dla postronnego świadka mogła wyglądać jak potępiona grzesznica, unoszona do piekieł przez demona. Ona sama jednak odczuwała coraz większą ulgę. Spełniała swoją powinność, więc niepokój dręczący jej duszę przez ostatnie miesiące ustawał. W zamian moc Onego brała w opiekę ją i jej nienarodzone dziecko. Koniołak wytrwale galopował na zachód. Minęła noc, potem dzień, kolejna noc i znów dzień. Wierzchowiec czerpiący siłę z mocy Onego nie ustawał ani na moment. Aspaja natomiast popadła w jakiś trans. Nie czuła pragnienia ani głodu, i ją bowiem posilała tajemnicza kosmiczna energia kreująca potwory z martwych ludzkich ciał. Aspaja straciła też poczucie upływu czasu. Spostrzegała tylko okresy jasne i ciemne oraz to, że ciągle jedzie przez las. Upływające godziny zupełnie nie docierały do jej świadomości. Wreszcie koniołak stanął. Dlaczego akurat tu i teraz? Odpowiedzi na to nie znała. Aspaja z wolna oprzytomniała, a następnie niezdarnie zsunęła się z siodła i rozejrzała dokoła. Zmierzchało już i była w głębi kniei. Tyle tylko zdołała stwierdzić. Jej wierzchowiec sięgnął łbem do tyłu, chwycił pyskiem rzemienny popręg, przegryzł go z łatwością i uwolniwszy się od siodła, odbiegł

swobodny w gęstwinę. Żadne zaklęcia przywołujące nie poskutkowały. Aspaja została sama. Podeszła do juków i oszacowała swój skromny majątek: pled, nóż, krzesiwo, trochę jedzenia. Przydałby się jakiś płaszcz... i coś, co mogłoby wkrótce posłużyć za wyprawkę dla dziecka. Naraz Aspaja zauważyła, że przygląda się jej jakaś stojąca pomiędzy drzewami dziewczyna. Zatem żyli tu ludzie, których można było poprosić o pomoc! Wieści o tym, kim ona jest, na pewno nie dotarły jeszcze do tej głuszy... – Hej! Skąd jesteś?! Gdzie mieszkasz?! – zawołała. Tamta nie odpowiedziała, tylko ruszyła w jej kierunku. Poruszała się jakoś dziwnie, ni to wolno, ni szybko, a nade wszystko była niezwykle zaniedbana, co okazało się, gdy podeszła bliżej. Suknia zwisała z niej w strzępach, niezwykle brudną twarz okalały włosy opadające z głowy w kołtunach i strąkach. Nader wątpliwe, aby ta nędzarka miała jakiś dom. Zapewne sypiała w lesie po wykrotach... Aspaja przyglądała się dziewczynie bez słowa, a ta uśmiechnęła się do niej, po czym zaczęła uśmiechać się coraz szerzej. Jej usta otwierały się, wręcz rozdziawiały jak kufer o kilku wiekach, ujawniając kolejne stawy żuchwowe, nieznane ludzkiej anatomii, aż wreszcie całość wyszczerzyła się przeszło setką kłów. Strzyga! Upiorzyca jednym susem pokonała odległość dzielącą ją od zmartwiałej Aspai. I... nie zaatakowała. Jej paszcza momentalnie złożyła się z powrotem w imitację dziewczęcych ust. Strzyga obwąchała uważnie uciekinierkę i uznawszy ją za niejadalną, odwróciła się i płynnym krokiem odeszła w głąb puszczy, która niniejszym ujawniła właśnie swoje miano. To była sławetna Puszcza Upiorów! * * * Dowódca Tępicieli przybyłych do Bal przyjął wiadomość o ucieczce Aspai szyderczym uśmieszkiem. Widać było, że ma ochotę roześmiać się kapitanowi Zaridańczyków prosto w twarz. – Wiedziałem, że tak będzie – stwierdził wreszcie. – Że dzielna lokalna milicja okaże się w tej jednej sprawie bandą żałosnych głupców.

– Czy wasza miłość coś mi otwarcie zarzuca? – zapytał zaczepnie Mirdo. – Wszystkie szczegóły zajścia są w pisemnym raporcie... – Darujmy sobie kpiny! – uciął Tępiciel. – Powiem wprost, kapitanie, że my też wiemy, co znaczy klątwa związanego przeznaczenia. Winniście jednak okazać nam trochę zaufania. Dowódca Tępicieli przyjechał do Bal aż z samej Katimy. Nie wyglądał na takiego głupca i szaleńca jak okaleczony namiestnik Aldanu. Nie sprawiał też wrażenia fanatyka, choć z całą pewnością musiał nim być. – Nigdy, nawet jako zasmarkany wyrostek, nie byłem aż tak głupi, by okazać zaufanie jakiemukolwiek Tępicielowi – odparował Mirdo. – To jest bluźnierstwo, ale udam, że go nie słyszałem, pod warunkiem że więcej nie będziecie nam bruździć. – A co wasza miłość zamierza? – Niezwłocznie wyruszymy w pościg i odnajdziemy zbiegłą czarownicę. – W Puszczy Upiorów? – Teraz Mirdo jawnie zakpił. – Wzięliśmy ze sobą, przewidując właśnie taką okoliczność, specjalny amulet, do którego żadna kreatura Onego nie śmie się zbliżyć na mniej niż sto kroków. W tym kręgu ja i moi ludzie będziemy całkiem bezpieczni, nawet tam. Wiemy dobrze, że przeklęta Aspaja musi, choćby na krótko, znaleźć się w Puszczy Upiorów. Wtedy dopiero ustanie moc przeznaczenia wciągająca ją najpierw do Rohirry, a potem w głąb prowincji, łamiąca wszelkie przeszkody pojawiające się na tej drodze. Wystarczyłby jednak prosty obrzęd odczyniający, byle odprawiony w Puszczy Upiorów, żeby urok wygasł. Potem już bez wzbudzania burzy Onego mogliśmy wrócić z tą zbrodniarką do Zaridanu, by uczynić zadość sprawiedliwości. Zatem teraz pojedziemy za wiedźmą Kador i dopadniemy ją mimo waszych heretyckich intryg. – Czyńcie, panie, co uważacie – uciął dyskusję kapitan. – Zabierzemy ze sobą piastunkę Aspai – oznajmił Tępiciel. – A na cóż wam ta nieszczęsna stara kobieta? – Ich losy są ze sobą magicznie związane. Dzięki tej starej trafimy prosto do zbiegłej czarownicy, bez nadmiernego błądzenia po nawiedzonych manowcach. Przy odrobinie szczęścia wrócimy tak szybko, że nie trzeba będzie przekładać terminu egzekucji

w Zaridanie. Nie życzę sobie jednak, ażeby owa Fija znikła stąd nagle, w niejasnych okolicznościach, tak jak jej pani oraz ów mag wysługujący się zbójom, o którym też wiem. Bo jeśli ta stara ucieknie, ja nie będę już taki wyrozumiały i rozpocznę drobiazgowe śledztwo, które naświetli każdy, nawet najdrobniejszy, aspekt ostatnich wydarzeń i zbada jego zgodność z prawami królewskimi i boskimi. Rozumiemy się, kapitanie? – zapytał Tępiciel lodowatym tonem. – Czyńcie, panie, co uważacie – powtórzył spokojnie Mirdo. – Nam nic do tego. – Bardzo mądrze – skwitował oschle Tępiciel. * * * Wampiry, wilkołaki, strzygi, ożywione trupy oraz inne potwory, których Aspaja nie umiała rozpoznać i nazwać, przychodziły do niej najczęściej w nocy. Poszturchiwały ją, budziły, dotykały, obwąchiwały, ale nigdy nie robiły jej krzywdy. Nawet nie zadrasnęły dziewczyny. Tylko strasznie było widzieć nad sobą w mroku takie oblicza. Dokuczliwy bywał także ich smród. Czasem też niszczyły szałas, nie zadawszy sobie trudu, by dostać się do środka przez wejście. Wtedy Aspaja zaczynała dzień od wykonania niezbędnych napraw, a potem szła szukać jedzenia, przeważnie jagód, choć czuła, że nie musi nic jeść. Robiła to jednak przede wszystkim po to, by zająć czymś ręce i umysł. By nie myśleć o tym, że kiedy już urodzi, przestanie być potrzebna przeznaczeniu. Rozwiązanie przyszło o czasie właściwym dla kotów. Dokładnie dwa miesiące i trzy dni po tym, jak Tagero podstępnie zrobił z niej samicę ronijskiego drzewołaza. Obudziwszy się tego ranka, Aspaja nie mogła już wstać o własnych siłach, a krótko potem zaczęły się pierwsze bóle. Samotny poród trwał długo. Kolejne upływające godziny wysysały z niej siły i mąciły umysł maligną, która jednak w niczym nie łagodziła bólu, kiedy ten znów nadchodził. Moc Onego tym razem nie przyszła jej z pomocą. Jakby wyczekiwała... Aspaję, córkę Kadora, oprócz bólu opuściło wszystko i wszyscy. Może musiała zapłacić cierpieniem za swoje winy, ale jak wielkie one właściwie były? Gdzie była tutaj miara sprawiedliwości i słusznej odpłaty? Może gdzieś w zaświatach, bo tu i teraz istniało tylko cierpienie bez miary. W chwilach wolnych od bólów porodowych

Aspaja próbowała prosić o przebaczenie, najwyraźniej go jednak nie otrzymywała. Skazano ją na urodzenie potwora, przewrotnie poczętego z jednej jedynej odrobiny miłości, której nie zniszczyła w jej duszy klątwa. A więc rodziła bestię przez cały dzień, coraz bardziej odchodząc od zmysłów. Kiedy zatem gdzieś o zachodzie słońca usłyszała ludzkie głosy, a jej szałas otoczyli uzbrojeni po zęby Tępiciele, Aspaja Kador nie uwierzyła już własnym uszom ani oczom. Nie cieszyła się ani nie bała. Nie poruszyło jej także dobiegające z jakiejś niezmiernej dali kwilenie noworodka. Jeden z Tępicieli wyniósł dziecko z szałasu, trzymając je za jedną nogę, i rzucił w trawę. – Małe diablę – stwierdził z obrzydzeniem. – Samiec kotołaka, znać to po ślepiach. – Przybijcie go do ziemi kołkami! – rozkazał dowódca. – Najlepiej trzema dla pewności. – Nie! – Fija próbowała zaprotestować, ale uciszono ją uderzeniem w twarz. Dwóch Tępicieli uklękło przy niemowlęciu. Jeden przycisnął drobne ciałko do ziemi, drugi wbił w nie trzy zaostrzone osikowe kołki. Płacz noworodka ustał szybko. – Gotowe! – oznajmił oprawca, powstając. – Co z czarownicą? – zapytał jeszcze dowódca Tępicieli. – Nic już po niej – odparł ten, który wyniósł dziecko. – Nie wyżyje do świtu. – Zatem spalimy ją tu i teraz. – Przywódca wyczarował ognistą kulę i cisnął nią w szałas, który natychmiast stanął w płomieniach. Pozostali po kolei zrobili to samo, aż w ziemi powstał buchający żarem krater, w którym topiły się piasek i kamienie. – Wybacz mi, pani – szeptała Fija, patrząc na to ze łzami w oczach. – Wybacz mi... wybacz mi... wybacz... wybacz... Potem kazano jej dosiąść konia i cały oddział ruszył w drogę powrotną. Tępiciele byli przekonani, że ta historia dobiegła kresu, ale mieli rację tylko częściowo. Zakończyła się bowiem nie historia Aspai Kador oraz jej półkociego dziecka, lecz ich własna. Tyle że kilka godzin później.

W obozie, świętując zwycięstwo, nie żałowali sobie trunków. Straży nie wystawili, gdyż w Puszczy Upiorów ludzie nie stanowili żadnego zagrożenia, a przed potworami chronił ich gwiaździsty, srebrny talizman pośrodku obozowiska. Pomioty Onego mogły tylko bezsilnie patrzeć z bezpiecznej odległości, a i to też niedługo, gdyż oślepiał je blask: niewidzialny dla ludzkich oczu, lecz dla demonów jaśniejszy od tysiąca słońc. W środku nocy spomiędzy śpiących podniosła się Fija. Zdjęła amulet z drzewca i przyciskając go oburącz do piersi, pobiegła w ciemny las, gdzie zostały spalone szczątki jej pani oraz ciałko dziecka. Wszystkie upiory rozstąpiły się w wielkim pośpiechu przed niosącą potężny artefakt piastunką, ale zaraz za nią ponownie zamknęły krąg wokół obozowiska Tępicieli. I prędko się zorientowały, że wroga im moc osłaniająca żywych ludzi znikła. Fija nie zdążyła ubiec nawet dwustu kroków, gdy usłyszała za sobą pierwszy przeraźliwy krzyk. Nie oglądała się za siebie, kiedy rozlegały się kolejne. Ani wtedy, gdy ludzkie wrzaski zagłuszył ryk jakiejś nadnaturalnej bestii. To ani trochę jej nie obchodziło. Przede wszystkim dokładała starań, by nie zabłądzić po ciemku i wrócić tam, gdzie leżeli ci, którzy byli jej jedyną rodziną i zginęli przez nią, z jej powodu. Zbyt późno zrozpaczona Fija zrozumiała, że bez niej Tępiciele nie odnaleźliby tak szybko rodzącej Aspai. Kiedy Fija – Stara Kobieta – postąpiła pięćset kroków, wszystko za nią ucichło. Tym też się nie przejęła. Nie miała dla Tępicieli żadnych uczuć. Nawet smak dokonanej zemsty był jej obcy. Powodowana przemożnym pragnieniem chciała tylko pogrzebać szczątki swoich bliskich i umrzeć obok nich. Wydawało się, że naprawdę nie pragnie niczego więcej. Ale gdy wiedziona magiczną więzią Stara Kobieta wróciła na miejsce kaźni, usłyszała kwilenie noworodka...

25 KAMIENNY UMYSŁ

Pierwszy miesiąc służby na królewskim dworze był zarazem dla Ksina okresem niezwykle intensywnej nauki pod kierunkiem Rodmina. Wiedza wyniesiona z rohirryjskiej chaty, nawet wsparta całym doświadczeniem Hanti, to jednak zbyt mało, aby poradzić sobie z pałacowymi intrygami i obłudnymi ludźmi, marzącymi o tym, żeby go jak najszybciej skompromitować. Zaległości w nauce nadrabiał po trosze dzięki magicznym eliksirom nadwornego maga, jak choćby tym wyczulającym umysł na kłamstwa ukryte w gładkich słowach, lecz nie mogło się obyć i bez pouczających niespodzianek oraz zaskakujących prób, którym Rodmin poddawał go bez względu na porę dnia i nocy. Kotołak był przekonany, że tak też stanie się i dzisiaj. Rodmin pojawił się niespodziewanie i kazał mu iść ze sobą gdzieś w miasto. Jak zwykle nie podał celu i zupełnie nie zważał na to, że ten rytuał zaczyna już jego ucznia niepomiernie irytować. – Dokąd idziemy? – zapytał Ksin. Rodmin bez słowa wskazał mu najbliższą przecznicę. Ta podrzędna ulica stołecznej Katimy, nie dość dokładnie wytyczona, przypominała falisty ślad gigantycznego węża, który przepełzł tędy, torując sobie drogę między obskurnymi czynszówkami. W oknach domostw jarzyły się czerwone refleksy zachodzącego słońca. Mimo dość wczesnej pory przechodniów było mało. Ksin po chwili rozpoznał okolicę. Bawił tu już parę razy, tyle że w całym majestacie prawa, jako dowódca gwardii pałacowej, której podlegała także straż miejska, a jego lektykę wnoszono z przeciwległego krańca tej ulicy. – Gdybyś powiedział mi wcześniej, że mamy odwiedzić kostnicę miejską, rzekłbym ci, że tego złodzieja rozszarpanego w świątyni Ara

widziałem na miejscu, zanim go tu przynieśli – stwierdził z wymówką kotołak. – Zbyt lubisz tajemnice... – Nie o to chodzi! – uciął mag. Zirytowany Ksin chciał rozpocząć kłótnię, ale zamilkł na widok człowieka, który oczekiwał ich przed drzwiami budynku stanowiącego nader osobliwe architektonicznie połączenie katedry z nagrobkiem. Kostnicę tę zaprojektował osobiście Gero IV, dziad panującego obecnie Redrena III, na pamiątkę stłumienia jakiejś rewolty pałacowej. Był to jeszcze jeden dowód potwierdzający fakt, że rządząca Suminorem dynastia odznaczała się niepospolitą fantazją i polotem. Zwłaszcza jeśli chodzi o pozbywanie się konkurencji. Mężczyzna w zielonym, haftowanym złotą nicią kaftanie, siedzący na stopniu przed wejściem, nazywał się Vedrez i pełnił funkcję rzeźbiarza królewskiego. Kiedy Ksin i Rodmin podeszli bliżej, wstał i skłonił się obu dostojnikom. W jego torbie przerzuconej przez ramię szczęknęło żelazo. – Lepiej byłoby, mistrzu, abyś zaczekał wewnątrz – rzekł Rodmin. – Nikt nie powinien cię tu widzieć. – To nie jest miejsce dla artysta! – odparł Vedrez z silnym ronijskim akcentem. – Ja używać tylko żywa model! Nie do końca była to prawda. Kilka tygodni temu wystawiono w królewskim pałacu najnowsze działo Vedreza, zatytułowane Koniec kariery. Popiersie pełne dramatycznej ekspresji przedstawiało ostatnie chwile konającego na stryczku szpiega Cesarstwa Archipelagu Południowego. Vedrez z doprawdy fenomenalną biegłością oddał wszelkie mimiczne niuanse ostatecznej walki o życie i krytycy zgodnie uznali, że to największe wydarzenie artystyczne sezonu. Polityczne najpewniej też, albowiem rzeźba, uderzająco podobna do obecnie panującego cesarza, popłynęła już na południe i niebawem należało spodziewać się wypowiedzenia wojny. – Chodźmy – oznajmił mag, szczelniej otulając się płaszczem. Weszli w lodowaty mrok kostnicy. Aby niepotrzebnie nie ogrzewać budynku, korytarze oraz część sal oświetlano nie ogniem, lecz bryłami świecącego próchna. W ich zielonkawym blasku większość ciał wyglądała niemal naturalnie. Szybko minęli pomieszczenie, w którym złożono zwłoki niezagrożone Przemianą. Na spotkanie wyszedł im zaraz nadzorca

kostnicy, ubrany od stóp do głów w srebrną kolczugę. Twarz zasłaniała mu siatka z tego samego metalu. Bez słowa skłonił się przybyłym i włożył klucz w zamek drzwi do następnej sali, po czym z wyraźnym wysiłkiem je uchylił. Miały półtorej piędzi grubości. Od wewnętrznej strony przymocowano do nich płytę z litego srebra, pokrytą mnóstwem bruzd, wyrw i zadrapań. W podobnym stanie były ściany, posadzka, a nawet sufit całego pomieszczenia. Niskie granitowe katafalki, wmurowane głęboko w podłogę, nosiły ślady jakby uderzeń piorunów. Dwa zostały tak poszczerbione, że nie nadawały się do użytku. Zgodnie z oczekiwaniami Ksina leżało tu tylko jedno ciało, rozerwane na trzy części ogromnymi pazurami. Rodmin jednak nie zainteresował się tym trupem i poprowadził ich dalej, do komnaty, w której unicestwiano wylęgające się potwory. Płonęły tutaj zwykłe woskowe świece, rozstawione wkoło solidnego stalowego stołu, mało różniącego się od łoża tortur. Leżał na nim marmurowy posąg mężczyzny zastygłego w konwulsyjnym skurczu. – Dobra robota! – pochwalił fachowo Vedrez. – Przyjrzyj się lepiej, mistrzu – odpowiedział mu Rodmin. Rzeźbiarz pochylił się nad statuą. Zaczął wodzić po niej dłońmi, a gdy dotknął włosów, rozległ się cichy chrzęst i w palcach Vedreza została szczypta kruchych białych nitek. – Na wielki Reh! – jęknął artysta. – Kto rzeźbić każdy włos z osobna?! Ksin postąpił krok naprzód, by lepiej widzieć. – Ciekawa technika rzeźbiarska, nieprawdaż? – stwierdził z przekąsem mag. – Tego jeszcze nie było. Nadzorca kostnicy zdjął maskę. Prawy policzek mężczyzny od podbródka do ucha znaczyły cztery równoległe blizny. Biorąc pod uwagę niewielkie odstępy między szramami, zranić go musiało jakieś przekształcone w potworka dziecko. – Świadkowie twierdzą, że tego człowieka zamieniono w kamień – rzekł urzędnik, zwracając się do kotołaka. – Niemożliwe! – zaoponował stanowczo Ksin. – Moc Onego nie ma takich właściwości. – Ale to zdarzenie potwierdza pół tuzina zeznań – odparł nadzorca. – Mistrzu, czy mógłbyś odłupać kawałek tego kamienia? – zapytał

Rodmin. Rzeźbiarz bez słowa wyjął z torby młotek i dłuto. Po krótkim namyśle wybrał prawy bok posągu. Pewne, miarowe uderzenia zawibrowały pod sklepieniem komnaty. Najpierw odpadł cienki, sztywny płat przypominający pergaminową kartę. Wewnętrzna faktura kamienia okazała się znacznie bogatsza niż jego powierzchnia. Vedrez kontynuował pracę, aż odbił fragment wielkości dwóch rozłożonych dłoni. Uczyniwszy to, zamarł w bezruchu. – Na wielki Reh... – wyszeptał. – Skóra, mięśnie, wątroba – stwierdził Rodmin. – Wszystko zamienione w przedniej jakości marmur. Czy ktokolwiek mógłby wykuć podobne dzieło? – Niby jak? – Vedrez wzruszył ramionami. – Chciałbym zobaczyć więcej – powiedział Ksin. Rzeźbiarz ponownie uniósł narzędzia. Parę minut później zdołał odkuć całe powłoki brzuszne i oczom zebranych ukazały się skamieniałe jelita. – Czy nigdzie nie ma śladów klejenia? – upewnił się kotołak. Vedrez zbliżył do światła jeden z odłupanych kawałków i obejrzał go dokładnie. – Nie ma, panie – orzekł. – To zaprawdę musiała być człowiek. – Dlaczego nie zawiadomiono mnie od razu? – zapytał surowo Ksin. – Znacie chyba nowe królewskie rozporządzenia? Zarządca kostnicy pochylił się w ukłonie. – Wybacz, panie, ale ze względu na niezwykłość sprawy pomyśleliśmy najpierw o mistrzu Rodminie – zaczął się tłumaczyć. – Zawsze tak postępowaliśmy. Tymczasem zafascynowany rzeźbiarz kontynuował tę osobliwą sekcję zwłok. Metodycznymi uderzeniami dłuta rozbijał skamieniałe ciało na coraz mniejsze fragmenty. Mag obserwował go uważnie, stwierdzając przy tym, że zamieniony w kamień mężczyzna nie odniósł wcześniej żadnej rany ani nie cierpiał na chorobę zniekształcającą wnętrze ludzkiego ciała. – Myślę, że możemy już iść – uznał, kiedy Vedrez wypreparował mózg i w zadumie zważył go w dłoni. – Kamienny umysł – wymruczał do siebie zafascynowany rzeźbiarz. – Piękno i martwa myśl...

– Co mam zrobić z tym gruzem? – spytał zarządca, wskazując na stół. Rodmin namyślał się chwilę. – Każ zetrzeć w proch i wysypać do rzeki – zdecydował. – Ja chcieć wziąć ten kawałek – poprosił Vedrez, wskazując na skamieniały mózg. – Nie, mistrzu, przechowywanie takich artefaktów może być niebezpieczne. – W taki raz ja chcieć wykonać tutaj kilka szkiców – odparł artysta. Mag skinął głową na znak przyzwolenia. – Zaraz poślę po papier i ołów – oznajmił zarządca kostnicy. – Ale niech to nie trwa dłużej niż do rana – zastrzegł Rodmin, dając Ksinowi znak do wyjścia. Wkrótce znaleźli się z powrotem na ulicy. Noc była bezksiężycowa, latarnie paliły się tylko przed wejściem do kostnicy, więc sto kroków dalej panowały niemal zupełne ciemności. Kotołak widział w nich doskonale, ale Rodmin musiał chwycić towarzysza pod ramię. – Prowadź, skoro widzisz lepiej – rzekł. – Do pałacu? – Tak. Co o tym przypadku sądzisz? – Twory Onego nie są zdolne do zmieniania ciała w kamień – powtórzył Ksin. – Podobnie żaden z żyjących magów nie ma aż takiej władzy nad materią – zapewnił go Rodmin. – A nieżyjący? – To dobre pytanie. Z pewnych wzmianek w Księgach Przemian wnosić można, że przed nastaniem ery Onego, w okresie Starej Magii, znano jednak zaklęcia zmieniające formę materii. – Sądzisz, że ktoś je odnalazł? – spytał Ksin. – Ten ktoś nie musi być człowiekiem. – Dlaczego? – W pierwszym okresie po pojawieniu się Onego w naszym świecie użycie dawnych zaklęć powodowało natychmiastową i niekontrolowaną Przemianę czarnoksiężnika, który ośmielił się je wypowiedzieć. To właśnie spowodowało kres Starej Magii. Szczególnie ponury koniec spotkał nekromantów... – Wikłając się w takie domysły, niczego się nie dowiemy! –

zniecierpliwił się Ksin. – Powiedz mi, co zeznali świadkowie Przemiany w kamień tego nieszczęśnika? – Wszyscy widzieli, jak ów proces przebiegał. Zedo, bo tak się ów człowiek nazywał, najpierw zaczął krzyczeć, że spętały go jakieś niewidzialne więzy, szarpał się, ale coraz wolniej, potem zamilkł, zbladł, zesztywniał całkiem i stwardniał. Trwało to jakieś trzy minuty. – A co było wcześniej? – Dwóch świadków twierdzi, że Zedo rozmawiał z jakimś młodzieńcem, dwóch innych, że z dziewczyną. Kiedy kazano im opisać te osoby dokładniej, okazało się, że dziewczyna i chłopak są tak samo ubrani i tak do siebie podobni, jakby chodziło o tego samego człowieka. Tylko jeśli chodzi o płeć, postronni nie mogli dojść do zgody. W tej samej chwili jeden ze świadków widział młodą kobietę, a drugi chłopaka, ot, osobliwość! – A gdzie to było? – W karczmie Pod Trzema Upiorami, wyobraź sobie. – Więc jednak mamy w Katimie nowego czarnoksiężnika – podsumował kotołak. – To całkowicie niemożliwe! – zaoponował mag. – Powtarzam, że to nie mógł być człowiek. – Więc co? – Demon z czasów Starej Magii, który kiedyś był może człowiekiem i magiem. Nic innego nie przychodzi mi na myśl. – Skąd by się wziął? Mag przystanął i spojrzał w połyskujące zielonkawo oczy Ksina. – Jest w Katimie jedno miejsce dość stare, aby mogły tam przetrwać do naszych czasów jakieś relikty Starej Magii. To świątynia boga Ara. – Ależ tam nie stało się nic nadprzyrodzonego... – zaczął Ksin i zamilkł zaskoczony. – Co oni ci powiedzieli? – zagadnął czujny Rodmin. – Że tego złodzieja, zanim zdążył cokolwiek ukraść, zabił nadzwyczaj silny strażnik uzbrojony w żelazne pazurnice. Kazałem sobie pokazać jedno i drugie. Ten strażnik to naprawdę wielkie chłopisko; używając takiej broni, istotnie mógł rozedrzeć włamywacza na ćwierci. – Lecz mimo to nie uznałeś tej śmierci za całkowicie naturalną

i poleciłeś umieścić zwłoki w Sali Demonów – zauważył Rodmin. – Miały jakąś dziwną aurę. Nic, co by zapowiadało Przemianę, ale wolałem nie ryzykować. – Te szczwane lisy nie powiedziały ci całej prawdy. – Tylko co może łączyć ze sobą rozszarpywanie żywcem i zamienianie w kamień? – zastanawiał się głośno Ksin. – Nie mówiłem, że ze świątyni Ara wydostał się jeden demon. Mogłoby być ich tam więcej. Ksin milczał chwilę. – Co wiesz o tym podrzędnym kulcie? – Przede wszystkim to, że nie zawsze był podrzędny. Przed nastaniem ery Onego była to w Suminorze religia panująca bądź bliska tego statusu. Potem została wyparta przez kult Reha – Pana Czystych Gwiazd. Do naszych czasów w całym Suminorze przetrwały zaledwie trzy świątynie Ara, z czego jedna w Katimie. Z zewnątrz to dość nędzny przybytek, niewykluczone jednak, że zdołali zachować jakieś ślady dawnej świetności... Kotołak nagle zamarł, jakby nasłuchując. Zaraz jednak rozluźnił mięśnie. – Znak od zmysłu Obecności? – domyślił się Rodmin. – To tylko wampir – odparł Ksin. – Jakieś trzysta kroków stąd. Uspokojony mag zdjął rękę z sakwy u pasa, w której nosił artefakty mogące służyć za broń. – Kiedy powoływano cię na stanowisko dowódcy straży królewskiej, wielu sądziło, że niedługo potem wszelkie potwory znikną z ulic stolicy – zauważył. – Wampiry są pożyteczne – oświadczył kotołak. – Nawet Tępiciele się z tym zgadzają, choć nigdy nie powiedzą tego głośno. Dwa lub trzy wampiry krążące nocami po najciemniejszych zaułkach mogą dokonać więcej niż potrojone patrole straży. – Tak dobrze płoszą wszystkich opryszków? – Wyobraź sobie! Pomyśl tylko, ilu ludzi może zagryźć taki wampir? Najwyżej dwóch, trzech w miesiącu. Tymczasem gdy wampirów zabraknie, zaraz zaczynają się bandyckie porachunki, napady i liczba zabójstw wzrasta przynajmniej pięciokrotnie. Lepiej więc dla wszystkich, by wampiry wyssały od czasu do czasu jakiegoś pijaczynę. – Wiem, że król nie ma nic przeciwko temu, ale to niezgodne

z Prawem Czystości... – Czekaj! – przerwał mu Ksin. – Tam coś się dzieje! – Wampir kogoś dopadł? – Raczej odwrotnie. Chodźmy! – Ksin pobiegł, zostawiając maga samego w ciemności. Rodmin niemal natychmiast stracił go z oczu. – Tędy! – zawołał kotołak. Mag ruszył w kierunku głosu, potknął się o coś po ciemku i zaklął głośno, łapiąc równowagę. Ksin nie przejął się kłopotami towarzysza, nawet na niego nie zaczekał. Jego cichnące kroki dochodziły z czarnego jak inkaust przejścia pomiędzy domami. Rodmin, przebierając jedną dłonią w sakwie z artefaktami, drugą macając ściany, podążył za kotołakiem. Nagle uderzył czołem o mur. To ostatecznie zniechęciło go do pościgu po ciemku. Przystanął, aby wyjąć coś zdatnego do magicznego wytworzenia światła. Natomiast Ksin biegł prosto w kierunku źródła Obecności. Niesłyszalny, nadnaturalny zew wibrował coraz słabiej, jakby wydająca go istota została śmiertelnie ranna. Poza tym wyczuwał jeszcze coś, jakby jakiś cień tłumiący zew Obecności. W pierwszej chwili kotołak pomyślał, że wampira zaatakował początkujący Tępiciel, młody, głupi i nadgorliwy fanatyk. W takim wypadku wystarczyłoby przepędzić młokosa, zanim narobi szkód. Ale to nie był człowiek. Ksin zbyt dobrze znał naddźwięki wydawane przez ranione nadistoty i szybko spostrzegł swoją omyłkę. Dobiegł na miejsce kilka uderzeń serca za późno. Walka już się skończyła. Kotołak zdążył jeszcze dostrzec niknący w mroku zwalisty, z pewnością nieludzki, cień i usłyszeć łoskot ciężkich kroków, który nagle przeszedł w szybki i lekki, oddalający się tupot. Ksin nie podążył za napastnikiem. Powstrzymał go przede wszystkim brak wrażenia Obecności. Poza tym nie było pełni księżyca, czyli nie dysponował swoją największą siłą. W stanie niepełnego przekształcenia wolał nie zaczynać walki z czymś, czego nie znał. Powoli podszedł do wampira. Stwór żył jeszcze, ale szkarłatna poświata wydobywająca się z jego ran gasła szybko. Rozdziawione bezsilnie usta się nie poruszały. Stracił połowę zębów, gardła w ogóle już nie miał. Cała głowa została właściwie oderwana od tułowia. Przez chude piersi biegła głęboka, szeroka wyrwa, jakby po ciosie halabardą.

Z kolei lewa ręka i noga, połamane w wielu miejscach, nienaturalnie powykręcane, sprawiały wrażenie, jakby wampir spadł z dużej wysokości. Rzecz w tym, że żadna nadistota nie mogła odnieść takich obrażeń w wyniku uderzenia o ziemię. Na dodatek coś zablokowało proces regeneracji ran. Kotołak przyklęknął i pomacał ranę na piersiach wampira. Zaskoczony natychmiast cofnął dłoń, po czym znowu ostrożnie upewnił się, że to, co czuje, jest prawdą. Tak, bez wątpienia brzegi rany były z kamienia! W tej chwili wampir zakończył swoją egzystencję i zaczął się jego rozpad. Kiedy nadszedł Rodmin, trzymając w dłoni kulę wydzielającą żółte światło, po tworze Onego pozostała już tylko plama czarnego prochu, a w nim jego utrwalone w marmurze rany. – To dzieło istoty niedającej wrażenia Obecności – stwierdził Ksin. – Zatem pora rozmówić się stanowczo z kapłanami Ara – odrzekł mag. * * * Vedrez pracował jak w gorączce. Gwardziści Ksina wynosili z podziemi świątyni Ara kolejne posągi, a rzeźbiarz odtłukiwał z nich kawałki marmuru i za każdym razem stwierdzał, że jest to zamieniony w kamień człowiek. Po zakończeniu tej osobliwej sekcji zwłok żołnierze już sami z siebie, w jakimś przypływie fantazji, przenosili statuy na środek głównej sali świątynnej i ustawiali tam jak przybyłych na nabożeństwo wiernych. Po kilku godzinach niemal całą świątynię Ara zapełnił tłum uszkodzonych posągów w nienaturalnych pozach. Ksin i Rodmin przyglądali się temu bez słowa. Setnik Zefio, trzymający w rękach plik rysopisów ludzi zaginionych bez wieści, uważnie wpatrywał się w skamieniałe twarze i co jakiś czas wykreślał ze swego spisu kolejne zidentyfikowane osoby. Doprawdy wiele ich było! Zaginieni złodzieje, oszuści, zabójcy, o których sądzono, że zdołali ujść sprawiedliwości, odnaleźli się wręcz hurtowo. Wynoszone z głębszych lochów posągi pokrywała coraz grubsza warstwa kurzu, niektóre były oślizgłe od pleśni i wilgoci. Ich wiek nie pozwalał pokusić się o identyfikację. Zefio zwinął więc swój rulon, usiadł na ławie pod ścianą i patrzył na pracę swych podwładnych

z nieskrywaną fascynacją. – Dużo tego tam jeszcze? – zniecierpliwił się w końcu Ksin. Z prostokątnego otworu w posadzce świątyni wychyliła się głowa jednego z podoficerów. Gwardzista najwyraźniej nie mógł wykrztusić słowa, więc tylko pokiwał twierdząco głową. – Myślę, że zobaczyliśmy już dość – stwierdził Rodmin. – Tak – zgodził się kotołak i krzyknął do Vedreza: – Mistrzu, już wystarczy! Artysta odłożył narzędzia i podszedł do Ksina oraz maga. Widać było, że jest ogromnie wzburzony tym, co zobaczył. – To zniewaga dla sztuka! – wydyszał. – Więcej jeszcze bardzo, to jest cios śmiertelny! – Ależ mistrzu, wszak sam tworzyłeś podobne dzieła – zauważył Rodmin. Vedrez energicznie pokręcił głową. – Ja wyrażać więcej, bardzo więcej. One te tu tylko strach. To jest zabijanie piękno! Ksin nie miał ochoty na dyskusje o sztuce. Popatrzył na zgromadzonych pod ścianą kapłanów Ara, których pilnowało kilkunastu gwardzistów. Pojmani maskowali strach wyniosłością, pogardą i butą. – Wiemy już zatem, jak słudzy Ara zarabiali na życie – stwierdził kotołak, ignorując artystę i jego narzekania. – Obiecywali katimskim opryszkom, że będą mogli skutecznie zniknąć... Teraz pora dowiedzieć się, co im w tym pomagało. – Ksin podszedł do kapłanów. – Zaprowadźcie nas przed oblicze króla – zażądał, zresztą kolejny już raz, najstarszy z nich wiekiem i rangą. – Jesteśmy pod opieką Jego Wysokości! – Król właśnie zmienił zdanie – odparł Ksin. – Nasz pan ogromnie nie lubi, gdy ktoś zabawia się magią, a skutkiem tych zabaw coś może niepostrzeżenie wejść do pałacu i zagrozić jego życiu lub panowaniu. W takich sprawach nie bywa pobłażliwy. – Żądam, by przesłuchiwał mnie człowiek, a nie pomiot demona! Kotołak wymierzył arcykapłanowi policzek, który zwalił dostojnika z nóg. Strażnik świątyni, wielkie i niezbyt rozgarnięte chłopisko, postąpił krok naprzód. Zrobił to zbyt szybko i w niewłaściwym kierunku. Dwie

cięciwy kusz zagrały jednocześnie, a punkt przecięcia toru lotu obu bełtów wypadł dokładnie pośrodku czaszki strażnika. Bełty zderzyły się tam ze sobą... Różowa miazga mózgu poleciała na twarze kapłanów, którzy krzycząc, rzucili się do ucieczki. Gwardziści skoczyli naprzód, przypierając miotających się więźniów drzewcami halabard do ściany. Ksin, nie bacząc na zamieszanie, przycisnął do piersi prawą dłoń i skupił na niej całą świadomość. Rysy kotołaka ściągnęły się i stały bardziej kocie... A potem zawirował w błyskawicznym piruecie. Jego prawa ręka, zamieniona w szpon, uderzyła o ścianę z przenikliwym zgrzytem, który zagłuszył wszystkie inne hałasy. Pazury kotołaka, krzesząc iskry, wydarły z muru kawał kamienia. Wstrząs przeniknął cały budynek aż do fundamentów. Sztuki szybkiej częściowej Przemiany nauczył go Rodmin wkrótce po objęciu przez Ksina stanowiska dowódcy gwardii pałacowej. Kotołak, wciąż ściskając w przemienionej łapie oderwany fragment muru, drugą, ludzką ręką chwycił arcykapłana za szatę na piersiach i jednym szarpnięciem postawił na nogi. – Ty sam zadawałeś się z demonami, więc pozostaniesz w ich mocy – syknął, po czym demonstracyjnie, na oczach kapłana, z głośnym chrupnięciem skruszył oderwany od ściany odłamek granitu. Arcykapłan odruchowo zacisnął powieki, chroniąc oczy przed odpryskami kamienia. Teraz opuściła go cała pycha. – Pozostałych do pałacowych lochów! – rozkazał kotołak swoim gwardzistom. Żołnierze po kolei związali i wyprowadzili lamentujących kapłanów. Więźniowie chyba dopiero teraz pojęli, co ich czeka, i nie znaleźli w sobie dosyć odwagi, by znieść tę wiedzę. – Jaką istotę tu trzymaliście? – Ksin znów zwrócił się do arcykapłana. – Nie wiem, panie... Szponiasta łapa mocno zacisnęła się na gardle sługi zapomnianego boga. – Zostaw go, mówi prawdę – powiedział Rodmin, który od dłuższej chwili w skupieniu obserwował pojmanego przez opalizujące niebiesko szkło.

Kotołak puścił krztuszącego się arcykapłana, po czym, intensywnie masując prawe przedramię, doprowadził je do normalnego wyglądu. – Co tu zaszło wczorajszej nocy? – zapytał surowo. Jego więzień bez słowa wskazał trzęsącą się ręką na wiszący opodal ołtarza gobelin. Ksin podszedł tam szybko i zerwał tkaninę. Jego oczom ukazała się świeżo wybita wyrwa w ścianie. – To wejście do chronionej potężnymi zaklęciami tajemnej kaplicy – wyjaśnił zgnębiony arcykapłan. – Od przeszło tysiąca lat przebywała tam istota służąca swą mocą naszej świątyni. – Co za istota?! Były dostojnik mimo woli wtulił głowę w ramiona. – Wszelkie zapisy dawno temu zniszczyły czas i pleśń. Nikt z nas nigdy nie ośmielił się tam zajrzeć, by zobaczyć, co to takiego. Znaliśmy tylko kilka zaklęć potrzebnych, by zmusić ją do posłuszeństwa. Kotołak obejrzał się na Rodmina. Mag, nadal obserwujący aurę przesłuchiwanego przez magiczne szkło, skinął głową na znak, że kapłan nie kłamie. – Co dalej? – Nie chcieliśmy ujawniać, że więzimy tu jakąś istotę, więc kiedy ktoś odkrywał istnienie tego pokoju i pytał, czemu jest zamknięty, mówiliśmy, że jest tam skarbiec świątyni. To sprawiło, że dwie noce temu przyszli złodzieje i zniszczyli pieczęcie Mocy na murze. Wtedy owa istota wydostała się. Jeden ze świętokradców został rozszarpany na strzępy, drugi zamieniony w kamienny posąg, tam stoi... – Arcykapłan pokazał galerię na środku świątyni. – Zatem wykorzystywaliście tego potwora do zamieniania w kamień tych, którzy przyszli szukać u was pomocy, tak? – domyślił się Ksin. – To oznacza skrytobójstwo z użyciem magii, czyli najcięższe i najsurowiej karane przestępstwo w Suminorze. Stary, szacowny kult wyrodził się w bandę morderców – dokończył z pogardą. – Ale nie zawsze tak było – jęknął rozpaczliwie arcykapłan. – Ta istota dawała nam również wielką mądrość. – Nie kłamie... Ale i nie wierzy w to, co mówi – skomentował Rodmin. – Według legend najwięksi kapłani Ara poddawali się próbie, stając z tą istotą twarzą w twarz – opowiadał dalej pojmany. – Więc dlaczego ty sam tego nie zrobiłeś? – spytał zimno Rodmin.

Arcykapłan nisko pochylił głowę. – Od pokoleń nikt tego nie próbował... To wszak tylko legendy, panie... – Zamiast samemu iść, woleliście posyłać tam innych! – prychnął z niesmakiem Ksin. – Zabrać go! Niech teraz mistrz Jakub wybada jego wielkość. * * * Redren był niepocieszony. – Jak mogliście do tego dopuścić?! Ksin i Rodmin popatrzyli po sobie, niepewni, który z nich powinien teraz przemówić. Wreszcie odezwał się mag. – Wasza Wysokość, gdybyśmy mieli choć cień podejrzenia, na pewno nie puścilibyśmy go samego. Król z rezygnacją machnął ręką. – I co ja teraz powiem regentowi Ronu, który mi go wypożyczył? Wyjdę na durnia albo na barbarzyńcę. Co radzicie mi wybrać? Nigdy nie wiedzieli, kiedy król Redren żartuje, a kiedy mówi poważnie, ale doprawdy woleli się nie pomylić... – Wybacz, panie, nie pomyśleliśmy – odezwał się Ksin. – Wybaczam. W końcu dlatego Vedrez był wielkim artystą, że nikt nie potrafił odgadnąć jego zamiarów. – Redren popukał palcem w marmur posągu, o którym można by powiedzieć, że to mistrz Vedrez jak żywy, gdyby nie fakt, że w istocie był to Vedrez we własnej osobie, zamieniony w kamień przez istotę zbiegłą ze świątyni Ara. Na twarzy wielkiego rzeźbiarza zastygł wyraz niezmiernego zdumienia. – Powiedzcie mi wreszcie, jak do tego doszło! – polecił król. – To się stało w karczmie Pod Chryzantemą – rzekł kotołak. – Tradycyjnie zbierają się tam artyści, poeci i różni inni niedojedzeni przez upiory. Świadkowie twierdzą, że krótko przed tym nieszczęśliwym wypadkiem Vedrez wdał się w rozmowę z jakąś dziewczyną. – Inni mówią, że był to młodzieniec – dodał ponuro Rodmin. – Ta pogawędka, z początku przyjazna, szybko zamieniła się w kłótnię, a w pewnej chwili ta istota, dziewczyna lub chłopak, wybiegła z karczmy – kontynuował Ksin. – Niedługo potem ktoś z obecnych spostrzegł, że Vedrez wygląda dziwnie... No i odkrył, że

przy stole siedzi posąg. Początkowo podejrzewali jakiś rzeźbiarski figiel, ale potem się wystraszyli i wezwali straż. – Inny świadek – wtrącił Rodmin – to była kochanka Vedreza. Powiedziała, że on i ów odmieniec niejasnej płci przyszli do karczmy Pod Chryzantemą razem. Zwróciła na nich uwagę, bo była zazdrosna. – Towarzyska bestia z tego stwora – mruknął Redren. – Nic, tylko włóczy się po karczmach... Ile toto siedziało w lochu w świątyni Ara? – zwrócił się do Ksina. – Przeszło tysiąc lat, Wasza Wysokość. – Nic dziwnego, że go suszy i ciągnie do ludzi. – Król się zamyślił. – Co zamierzacie z tym zrobić? – To samo, co wcześniej Vedrez, Wasza Wysokość. Zaczniemy przeszukiwać wszystkie karczmy w mieście – odparł kotołak. – Tylko nie naśladujcie go nazbyt gorliwie, bo nie chcę powiększać tej nowej galerii rzeźb. Czy istnieje sposób, aby odwrócić czar? – Król wskazał na posąg. – Obawiam się, że nie, Wasza Wysokość – powiedział Rodmin. – Gdybyśmy pojmali tę istotę, można by ją co najwyżej zmusić, by przekształciła posąg w trupa. Życia już przywrócić się nie da. – Zatem niech zostanie, jak jest – westchnął Redren. – Trudno, regentowi Ronu napiszę, że jego protegowany, wielki rzeźbiarz Vedrez Din Doro, osiągnął doskonałość w swoim rzemiośle. Kto marmurem wojuje... Doprawdy, cóż za ironia losu! Rodmin i kotołak skłonili się nisko i wyszli z królewskich apartamentów. – A co do tych karczm – rzucił jeszcze za nimi władca – to nie zapomnijcie tam wypić za moje zdrowie! * * * Ksin jako dowódca królewskiej gwardii miał do dyspozycji wystarczająco wielu szpiegów, aby wszystkie oberże w Katimie znalazły się pod stałą, choć dyskretną obserwacją. Zapewne bez trudu udałoby się odszukać młodzieńca o dziewczęcych rysach, tylko co dalej? Próba aresztowania demona mogła mieć tylko jeden skutek, a kotołak nie życzył sobie, by jego podwładni skończyli jako tłuczeń pod budowę drogi. Poza tym byli jeszcze świętcy i Tępiciele. Dla jednych i drugich

walka z istotami nadnaturalnymi stanowiła najważniejsze źródło władzy i przywilejów. Z tej przyczyny dbali oni, aby potworów nigdy nie zabrakło, a jednocześnie stale szukali okazji, żeby pokazać ludowi, jak bardzo dbają o jego bezpieczeństwo. Sprawa świątyni Ara, o której mówiła już cała Katima, oraz fakt sprawowania przez kotołaka najważniejszego urzędu na królewskim dworze były wodą na ich młyn. Nic bardziej nie ugruntowałoby autorytetu sług Reha oraz sławy Tępicieli niż kompromitacja Ksina, prowadząca do popadnięcia w niełaskę i uroczystego spalenia na stosie. Tej egzekucji, gdyby do niej doszło, można by nadać tak wielki rozgłos, że na długie miesiące albo i lata ludzie przestaliby zauważać, że po Suminorze snuje się znacznie więcej wszelkiej maści nadistot, niż potrzeba do wypłoszenia opryszków z ciemnych zaułków. Upiorów było natomiast w sam raz tyle, aby żyjący w strachu ludzie nie przestawali szanować swych oficjalnych obrońców, czyli świętców i Tępicieli. Do tego dochodziło jeszcze zaślepienie i fanatyzm większości szeregowych członków tych organizacji. Temu wszystkiemu Ksin mógł przeciwstawić jedynie łaskę Redrena, przyjaźń Rodmina, lojalność swoich oficerów oraz miłość Hanti. O dziwo, wcale nie tak mało, przynajmniej na razie. Hanti czuła się w królewskim pałacu znacznie lepiej i pewniej niż on. Zwykła mawiać, że po prostu awansowała do trochę większego zamtuza, a z innymi dziwkami zawsze umiała się dogadać. Karyjka, a więc pochodząca z wrogiego kraju, nieszlachetnie urodzona prowincjuszka, eksprostytutka, pokładająca się co noc z demonem Onego... Każdy z tych powodów pojedynczo wystarczyłby, żeby traktować ją jak trędowatą, ale wszystkie razem czyniły z Hanti niebywale egzotyczną atrakcję towarzyską i paradoksalnie obracały się w atuty. Choćby jej narodowość – język wrogów znać wypadało, ale okazji do swobodnej konwersacji po karyjsku na suminorskim dworze brakowało. Wszelkie kontakty z oficjalnym poselstwem budziłyby podejrzenia. Niskie pochodzenie Hanti sprawiało, że nie była dla nikogo zagrożeniem. Z kolei jej znajomość sztuki erotycznej nęciła panny, a życie z potworem ekscytowało znudzone damy, które próbowały już wszystkiego z wyjątkiem takiej przygody. I wreszcie jawna królewska łaska... Traktowano więc Hanti przyjaźnie, wręcz serdecznie – mniejsza o to, czy szczerze – a o dobre stosunki z nią

zabiegały wszystkie pałacowe koterie. Dzięki temu Hanti bardzo szybko stała się nieocenionym źródłem informacji o pałacowych plotkach i intrygach. Siódmego dnia po wizycie w kostnicy, przed południem, na głównym placu Katimy wykonano wyrok na sześciu kapłanach Ara: zostali usmażeni na żelaznych krzesłach. Mistrz Jakub znowu błysnął niebywałym kunsztem, sprawiając, że męki skazanych trwały dwa razy dłużej niż zwykle. Żaden z nich zbyt wcześnie nie udusił się dymem. Kat z właściwą sobie wiarą, sumiennością i współczuciem zadbał, aby oczyszczonych cierpieniem dusz skazanych nie spotkały ostateczne potępienie i wieczne męki w piekle. Głównego arcykapłana czekał gorszy koniec w późniejszym terminie. W śledztwie wyszło na jaw, że nie zamierzał on poprzestać na świadczeniu przewrotnych usług pospolitym przestępcom, ale ostatnio wmieszał się do polityki i planował przysłużyć się kolejnej rewolucji pałacowej, doprowadzając do zniknięcia stronników króla. To kwalifikowało się jako zamach na panującego z użyciem magii, a w takim przypadku sentencja wyroku była bezwzględna: „Nie ma dosyć bólu”. Ani na tym świecie, ani w zaświatach. Wymyślenie odpowiedniej kary, działającej także po śmierci skazanego, wymagało jednak czasu i nieprzeciętnej wyobraźni. Mistrz Jakub musiał poszukać prawdziwie poetyckiego natchnienia. Tymczasem podczas egzekucji doszło do tragicznego incydentu. Wieść, że demon ze świątyni Ara przybiera postać młodego człowieka o niejasnej płci, dotarła do Tępicieli, którzy postanowili go pojmać na własną rękę. Zapewne po to, aby dowieść nieudolności Ksina. Któryś z nich teraz wypatrzył w tłumie podejrzaną istotę, po czym Tępiciele bez najmniejszych skrupułów użyli silnej magii bojowej na gęsto zatłoczonym placu. Postronne ofiary nigdy nie miały dla nich znaczenia, zawsze winę za ich śmierć przypisywano potworom. Okazało się jednak, że ów stwór potrafi czytać myśli, bez trudu więc rozpoznał ich zamiary i zlokalizował czterech otaczających go ukradkiem Tępicieli. Zatem, kiedy po straceniu występnych kapłanów nasycony widokiem kaźni tłum się rozszedł, na głównym placu stolicy stały cztery marmurowe posągi więcej, niż zamierzyli to jego sławni architekci. Godzinę później władze zakonu zabójców

upiorów oskarżyły królewską gwardię w ogóle, a Ksina w szczególności, o zaniedbanie, opieszałość i skryte sprzyjanie demonom. Bezdyskusyjnym faktem było to, że Tępiciele zostali zamienieni w kamień dosłownie kilka kroków od gwardzistów strzegących murowanego szafotu, na którym skwierczała sprawiedliwość. Nikt nic nie zauważył. W rezultacie mag i kotołak postanowili sami odnaleźć zbiega z przybytku Ara, nie ryzykując życia swoich ludzi. Teraz siedzieli już w piątej z kolei karczmie tej nocy, ukradkiem obserwując obecnych. W trakcie dotychczasowych poszukiwań nie natknęli się na żaden ślad demona, a także, o dziwo, nie spotkali już ani jednego Tępiciela. W izbie nie działo się nic nadzwyczajnego. Gwar rozmów walczył ze stukotem kufli i dzbanów. Opodal rozczochrana ladacznica głośno wyłuszczała dwu podpitym klientom, jakie usługi wyświadczy im za jedną sztukę srebra i dlaczego warto zapłacić jej złotem. Wykidajło siedzący na ławie przy drzwiach drzemał z brodą opartą o piersi. Minęła już pierwsza w nocy. – Siedzimy tu już pół godziny – zauważył Rodmin. – Pora chyba sprawdzić gdzie indziej. – Prawda – przyznał rozleniwiony Ksin. Piwo wypite dla niepoznaki oraz za zdrowie króla zrobiło już swoje. – Ile jeszcze gospód jest w tej dzielnicy? – Trzy. Wstali od stołu. Mag rzucił na blat dwa ćwierćsrebrzanki. Chwilę później byli już na ulicy. Rodmin wyjął z torby świeżą pochodnię, zapalił ją od łuczywa zatkniętego przy wejściu do karczmy i ruszyli w drogę. Nie uprzedził ich żaden krzyk, hałas ani nawet jakikolwiek podejrzany szmer. Po prostu natknęli się na ciało mężczyzny leżącego pośrodku ulicy. Człowiek ten wykrwawiał się z długiej szarpanej rany szyi, której brzegi bezskutecznie próbował zacisnąć martwiejącymi palcami. Rodmin poświecił Ksinowi. Kotołakowi wystarczył jeden rzut oka, by stwierdzić, że cios został zadany z góry na dół, z ogromną szybkością i siłą. Nieszczęśnik zdołał się jakoś uchylić, tak że zaczepił go tylko jeden pazur. Gdyby cała łapa dosięgła celu, mężczyźnie

urwałoby bark. – Wielki jak koń... – wyszeptał ranny, bez wątpienia podrzędny złodziejaszek, którego nędza i głód przymusiły do szukania szczęścia po nocy. Pochwa długiego sztyletu przy jego pasie była pusta. – Zaaa... mną... rh... – wycharczał. – Berg... – Szarpnął nim ostatni skurcz, zachłysnął się krwią, ale już jej nie odkaszlnął. Przestał oddychać. Kotołak wyprostował się, przymknął oczy i dokonał Przemiany obu swoich rąk. – Idziemy! – powiedział do maga zmienionym głosem. Po chwili w głębi ulicy zobaczyli dwa ciała. Dwa? Nie, pomyłkę spostrzegli po kilku krokach. Leżał tu tylko jeden trup, tyle że dosłownie rozerwany na dwie części, i to wzdłuż tułowia. Na bruku połyskiwały porzucona broń rzezimieszka oraz wielka kałuża świeżej krwi. – Patrz tam! – Rodmin pokazał krwawe ślady istoty, która musiała przypadkiem wdepnąć w tę kałużę. – To kotołak? – spytał zdziwiony mag. – Za duże – odparł Ksin. – Poświeć tu! – Poruszył niecierpliwie szponami. – Jakby lew lub tygrys – zauważył mag. – Ale nawet one nie są tak duże. Stopniowo odciski wielkich obłych łap zmniejszały się i przechodziły w ślady bosego człowieka, raczej drobnej postury. Trop wiódł w kierunku cienia w załomie muru pobliskiej kamienicy. Coś się tam poruszyło. Kotołak tym razem zaatakował bez wahania. Z mroku wyprysła niewielka postać i rzuciła się do ucieczki, klaszcząc bosymi stopami o bruk. Rodmin instynktownie zablokował swój umysł, sprawiając, że rzucony w tym momencie urok nie zdołał przekształcić materii jego ciała w gładki marmur. Odbity i zneutralizowany czar rozsypał się na snop pomarańczowych skier, które poruszały się wyłącznie po liniach prostych, kreśląc w mroku regularne zygzaki. Ksin okazał się całkowicie odporny. Zaburzenie rzeczywistości spowodowane wyzwolonym czarem nie imało się jego nadnaturalnego ciała. Nie zwolnił nawet biegu. Lecz nie był dość szybki. Podczas pełni Przemiana mogłaby dokonać się całkowicie i ten pościg nie trwałby długo. Teraz jednak musiał

polegać na ludzkich nogach, co sprawiło, że uciekający demon błyskawicznie zniknął mu z oczu. Mimo to kotołak nie zrezygnował z pościgu. Po chwili wpadł na niewielki plac oświetlony jedną pochodnią zatkniętą obok zamkniętych drzwi okazałego domu. Przed wejściem warował posąg zwierzęcia o ludzkiej twarzy. Kotołak obrzucił kamiennego strażnika przelotnym spojrzeniem i skupił uwagę na ciemnościach kryjących przeciwległą stronę placu. Zlekceważenie najlepiej oświetlonego miejsca okazało się błędem. – Uważaj! – krzyknął Rodmin. – To sfinks! Ksin odwrócił głowę i stwierdził, że to, co wziął za rzeźbę zdobiącą fronton kamienicy, właśnie podrywa się do skoku i uderza na niego z impetem. Nie cofnął się, lecz osłonił obiema łapami. Prawą starał się sparować cios napastnika, pazurami lewej sięgnął ku jego wielkim, ciemnym oczom, zmuszając go do uniku. Dzięki temu ustrzegł się zderzenia i stratowania przez znacznie bardziej masywnego przeciwnika, który, sądząc po jego ciężkich stąpnięciach, ważył zapewne tyle, co prawdziwy kamienny posąg. W następnej chwili znów sczepili się pazurami. Sfinks okazał się znacznie silniejszy. Kotołak został poderwany w górę na wysokość dwóch dorosłych mężczyzn i odrzucony na odległość kilkunastu kroków. Mimo kociego wyczucia równowagi z trudem utrzymał się na nogach. Zbieg ze świątyni Ara pokonał dzielącą ich odległość jednym susem i uderzył lewą łapą na odlew, znów zaczepiając szponem o pazury Ksina. Gdyby zdołał dokończyć ten ruch, kotołak zostałby obrócony plecami do niego, a wtedy jedno uderzenie prawej łapy wyprułoby z niego kręgosłup jak z ugotowanej ryby. Ale Ksin po prostu schował pazury. Sfinks, pozbawiony nagle punktu oparcia, poleciał siłą bezwładu w bok, łbem ku ziemi, odsłaniając kark. Błyskawiczne pionowe uderzenie kotołaka trafiło jednak w próżnię. Przeciwnik Ksina, choć leżał już na bruku, zdołał się wywinąć, unikając urwania głowy lub oskalpowania. Jak na tak zwalistą istotę okazał się zaskakująco zwinny. Sfinks i kotołak odskoczyli od siebie i przyczaili się, obserwując jeden drugiego.

Wzajemny respekt sprawił, że teraz żaden z nich nie kwapił się do ataku, wyczekując na ruch tego drugiego. Kotołak miał świadomość, że tej nocy żadna jego rana nie zasklepi się natychmiast ani nie połączą się oderwane części ciała. Perspektywa czekania w takim stanie na pełnię księżyca nie wyglądała zachęcająco. Lepiej było zatem zdać się na pomoc Rodmina. Tymczasem mag, korzystając z danego mu czasu, zdołał przygotować swoją broń: lewitujący nad ziemią srebrny klin. Nucąc zaklęcia, Rodmin kierował tym ostrzem w taki sposób, że zwracało się wszędzie tam, gdzie spojrzał. Wystarczyła jedna myśl, aby klin wystrzelił i wbił się głęboko w miejsce, na które mag patrzył. Teraz właśnie starał się wbić wzrok w oczy sfinksa. Demon z czasów Starej Magii od razu spostrzegł, co się święci. Spróbował chyłkiem obejść maga, ale kotołak zastąpił mu drogę. Próba zepchnięcia Ksina skończyła się tym, że uciekinier z przybytku Ara znalazł się na wprost Rodmina i tylko szybkie spuszczenie wzroku oraz rejterada zygzakiem uratowały go od śmierci. Ksin i Rodmin bezgłośnie doszli do porozumienia. Wzięli sfinksa w dwa ognie, po czym przyparli go do ściany. Ich przeciwnik szybko zorientował się, że już nie ma szans. Zatem przystanął, jakby skonfundowany, zapadł się w siebie i w okamgnieniu przeistoczył w młodego, bosego hermafrodytę w rozchełstanej tunice. – Powiedzcie mi – odezwał się, archaicznie akcentując słowa – dlaczego ze mną walczycie? Ksin znieruchomiał z wrażenia, nie wiedząc, jak zareagować. – Uważaj, to podstęp! – przestrzegł go Rodmin. – Ależ nie. – Sfinks w ludzkiej postaci usiadł na ulicy. Wydawał się teraz mały, delikatny i zupełnie bezbronny. – Wciąż ktoś na mnie napada i chce mi zrobić krzywdę – pożalił się. – Czy rzeźbiarz Vedrez też na ciebie napadł? – zapytał zimno kotołak. – Nie, ale on był głupcem. Mówił, że artysta musi wczuć się w tworzone dzieło. Ja mu na to, że z pewnością nie wie, jak to jest być posągiem, ale mogę mu o tym opowiedzieć, bo tysiąc lat siedziałam nieruchomo, zamurowana w komnacie, z której mogłam tylko wyglądać przez otwierane z zewnątrz okienko z widokiem na lochy świątyni Ara. Chciałam być miła, ale on się na mnie rozzłościł

i krzyknął, że nie potrzebuje żadnych pouczeń, bo jest największym artystą Międzykontynentu, a moje posągi to artystyczna tandeta, bo nie mam pojęcia o subtelnej naturze artyzmu. Uraził mnie tym, więc źle o nim pomyślałam i stało się... – Co pomyślałeś? – zapytał Rodmin. Jego naładowany magiczną mocą srebrny klin wciąż unosił się nad ziemią, nieomal wyrywając się do przodu jak chart uwiązany na niewidzialnej smyczy. – I nie próbuj mnie zwieść! – przestrzegł mag. – Bo na pewno nie spojrzę teraz na Ksina. – Powiedziałam mu, że ma kamienny umysł – rzekł sfinks. – Hm... to by się zgadzało... – mruknął mag. – Wy tak naprawdę wcale nie chcecie mnie zabić. Słyszę wasze myśli. Zatem dlaczego ja miałabym chcieć waszej śmierci? Nie jestem ślepym i szalonym tworem Onego, lecz myślącą i czującą istotą – oznajmił sfinks z dziewczęcą kokieterią, zerkając z ukosa na kotołaka. Ksin na znak pokoju przekształcił swoje łapy z powrotem w ludzkie ręce i zatarł je energicznie, by usunąć mrowienie. – Naprawdę trzymali cię w tym lochu przez tysiąc lat? – zapytał po chwili. – Może nawet dłużej, nie wiem dokładnie ile, nie zajmują mnie takie szczegóły. My, sfinksy, jesteśmy z natury bardzo cierpliwe. – I co robiłeś przez ten czas? – Rozmyślałam o wieczności. – A czym jest wieczność? – zapytał podchwytliwie mag. – To nieustanne TERAZ, wszechobecna teraźniejszość bez przeszłości i przyszłości, w której mieści się ludzka przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – odpowiedział sfinks bez wahania. – My, sfinksy, nie dzielimy czasu na trzy części. Gdy pogrążamy się w medytacji, wszystko dla nas staje się teraz. – Wytłumacz, dlaczego zamieniałeś w kamienie ludzi sprowadzonych do podziemi – rzekł surowo Rodmin. – Byli w większości głupcami lub kłamcami. Inni zaś, gdy do nich przemówiłam, zaczynali wręcz tracić rozum z przerażenia. Tym skracałam męki strachu. Niegdyś kapłani Ara schodzili do mnie, otwierali okienko mojej komnaty i wzywali mnie, by wypróbować siłę swego ducha oraz mądrość. Potem przestali przychodzić, a zamiast nich zaczęli pojawiać się ci pełni lęku nieszczęśnicy o nieczystym

sumieniu. – Kult boga Ara uległ wynaturzeniu – wyjaśnił Rodmin. – Tak właśnie myślałam. Dlatego opuściłam tę świątynię, gdy nadarzyła się okazja. – Kapłani Ara przez ostatnie dwa wieki wykorzystywali cię tylko i wyłącznie do unicestwiania przestępców, których łupy chcieli sobie przywłaszczyć – odezwał się Ksin. – Niekiedy też do zabijania osób, za których śmierć im zapłacono. Dlaczego dawałeś się tak wykorzystywać? Czemu nigdy nikogo nie oszczędziłeś? – Chciałam nie raz, ale żaden z nich nie potrafił w rozmowie ze mną zdobyć się na szczerość. Zawsze usiłowali mnie oszukać, zwieść, obrazić i w końcu doprowadzali do tego, że musiałam pomyśleć, że ich umysł to kamień. – Wystarczyłaby tylko szczerość? – zdumiał się kotołak. – Tylko? – jeszcze bardziej zdziwił się sfinks. – Ja myślałam, że jest to dla ludzi coś zupełnie nieosiągalnego. Tyle było w nich kłamstwa, zaślepienia, ignorancji... A każdemu takiemu nieodmiennie wydaje się, że posiadł wszelką mądrość. Rodmin wyrzekł zaklęcie. Krótki gorący podmuch sprawił, że srebrne ostrze z brzękiem upadło na bruk. Mag podniósł je i schował do sakwy. – Co z nim zrobimy? – zwrócił się do Ksina. – W mieście zostawić go nie możemy, bo z odrazy do hipokryzji wytępi nam wszystkich Tępicieli – zauważył z przekąsem kotołak. – Do pałacu? – rzucił mag. – Tylko gdzie go schowamy? Strasznie dużo tam durni... – Może mistrz Jakub zgodzi się udzielić mu gościny. – Dobra myśl, chodźmy! Sfinks wstał. Wciąż pozostawał w postaci hermafrodyty, toteż gdy pochylony unosił się z kolan, z rozcięcia jego tuniki wysunęły się kształtne kobiece piersi. Uśmiechnął się zawstydzony, czując na sobie zaciekawione spojrzenia obu mężczyzn. – Powiedzcie, czemu zwracacie się do mnie jak do samca? – spytał, poprawiając odzienie. Rodmin i Ksin popatrzyli po sobie z zakłopotaniem. – Może dlatego, że z początku byłeś naszym wrogiem – powiedział mag.

– Rozumiem, męski instynkt walki kazał wam widzieć we mnie mężczyznę. – Hermafrodyta skinął głową. Zmysłowość tego gestu i głosu sprawiły, że Ksin poczuł subtelny zawrót głowy. – Ale ja potrafię być nie tylko wrogiem... – Sfinks kusząco przesunął dłońmi po biodrach. * * * Redren słuchał relacji Rodmina z rosnącym roztargnieniem. – Ostatni kapłani Ara nie znaleźli w sobie dość odwagi, aby poddać się rytualnej próbie rozmowy ze sfinksem – zakończył mag. – Powiedz mi dokładnie, jak on wygląda, kiedy jest człowiekiem? – polecił król. – Jest hermafrodytą, Wasza Wysokość. Istotą łączącą cechy żeńskie i męskie. Redren milczał przez moment, wyraźnie niezadowolony z tej odpowiedzi. – Zapytam wprost – syknął w końcu. – Co on ma między nogami? Sprawdziliście to chyba? – Owszem... – Rodmin się zmieszał. – Ja i mistrz Jakub, dla dobra wiedzy... – Zatem? – Tam, gdzie kobieta posiada najwrażliwszy ze swoich klejnotów, on ma męski członek – wyjaśnił mag. – A to, co u baby najważniejsze? – Jest, Wasza Wysokość. I to w stanie dziewiczym. – Więc on może spółkować i jak kobieta, i jak mężczyzna, czy tak? – Tak, Wasza Wysokość. – A mógłby też sam ze sobą? – Myślę, że to byłoby dla niego... bolesne. – Mości magu, czy zawsze to, co najciekawsze, musisz zostawiać na koniec? – Ależ Wasza Wysokość... Redren uniósł dłoń, ucinając protesty. – Mówiłeś zatem, że ci kapłani bali się poddać próbie i dlatego skończyli jako zbóje oraz płatni mordercy? – zapytał, zmieniając temat. – Dobrze więc, każ teraz wezwać tu Ksina...

* * * Były arcykapłan Ara stał przykuty łańcuchami do ściany. Jego kościste nagie ciało pokrywała sieć pręg od chłosty, którą, jak każdemu oczekującemu na egzekucję przestępcy, wymierzano mu trzy razy dziennie. Czas pomiędzy kolejnymi okresami bólu wypełniał monotonny szmer wielkiej klepsydry umieszczonej przed oczami więźnia. Wskazywała, kiedy nastąpi największy ból, przy którym dotychczasowe cierpienia będą niczym. Teraz, sądząc po wyrazie twarzy wpatrzonego w nią skazańca, w klepsydrze przesypywał się nie piasek, którego pozostało ledwie kilka szczypt, lecz czysty strach. Występny sługa Ara zadrżał, słysząc zbliżające się kroki. Gdy otworzyły się drzwi, mimowolnie szarpnął okowami i wydobył z siebie jękliwy skowyt. Do celi wszedł król. – Panieee... – zaskamlał więzień z nagłą nadzieją. – Nie ośmielaj się do mnie mówić! – warknął gniewnie Redren. Przez dłuższą chwilę z bezbrzeżną pogardą przyglądał się rozpiętemu na kamiennej ścianie kapłanowi. – Oto, jak przemija cnota na tym świecie – wycedził przez zęby władca, po czym oznajmił głośno: – Jako najwyższy strażnik Prawa przynoszę ci twój wyrok, człowieku, który zhańbiłeś urząd najdostojniejszego arcykapłana boskiego Ara. Oto stanie przed tobą ten, na którego nie ośmieliłeś się dotąd podnieść oczu! – Król dał znak komuś na korytarzu i do lochu wszedł sfinks w ludzkiej postaci, okutany w długi płaszcz z kapturem. – Kto to? – jęknął były arcykapłan. Redren nie zniżył się do odpowiedzi. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Na zewnątrz czekali Ksin, Rodmin, mistrz Jakub oraz trzech gwardzistów. – Wasza Wysokość, jeśli ten nędznik pomyślnie przejdzie próbę, sprawiedliwości nie stanie się zadość – rzekł mistrz Jakub. – Jeżeli tak się stanie, niech sczezną wszyscy bogowie i ich prawa – odparł ze złością Redren. – Zwątpię w nich raz na zawsze. Nikt się więcej nie odezwał. Nasłuchiwali w milczeniu. Wkrótce potem w celi rozległ się krótki, straszny krzyk, urwany gwałtownie w momencie największego natężenia. O dziwo, potem jednak, kiedy

już nic nie było słychać, zdawało się, że ów krzyk jeszcze trwa, a nawet przybiera na sile. – I będzie trwać – powiedział sfinks, wychodząc z celi. Mówiąc to, nie spojrzał na nikogo konkretnego, lecz sądząc po minach zebranych, odczytał pytanie zadane przez nich w myślach. – Można wejść – dodał. Widok byłego arcykapłana przyprawił o mróz w kościach nawet mistrza Jakuba. Występny sługa Ara został zmieniony w kamień, ale tylko częściowo. Wciąż rozkrzyżowany na ścianie, był w nią jednocześnie wtopiony, jakby mur celi i postać ludzką wykuto z jednej skalnej bryły. Żywym ciałem pozostała tylko twarz, lewa połowa głowy i szyi oraz fragment lewego ramienia. Mięso i granit połączyły się, płynnie przechodząc jedno w drugie, acz bez wątpienia był to proces niezwykle bolesny. Ponadto moc sfinksa sprawiła, iż nawet żelazne ogniwa łańcuchów zamieniły się w kamień. Cała ta upiorna płaskorzeźba, choć z ust skazańca nie dobywał się żaden dźwięk, emanowała niematerialną, przypominającą krzyk wibracją, którą czuło się w głębi kości, jakby dotykała szpiku, powodując jego mrowienie. – W jego sercu nie było ani krzty głębszych uczuć – rzekł sfinks. – Świat jawił mu się jedynie jako gra podstępu i pozorów, dałem mu zatem całą wieczność, by kontemplował swą nikczemność. – Nakazuję pozostawić tu tę klepsydrę, a kiedy się przesypie, obracać ją aż do kresu istnienia Suminoru – polecił Redren, zwracając się do mistrza Jakuba. – Niech czas nigdy nie stanie w miejscu dla tego nędznika. Następnie wszyscy opuścili celę i przemierzyli podziemia. Kiedy wyszli z lochów i znaleźli się w jasno rozświetlonym pałacu, z Redrena opadła nagle cała powaga. Energicznie zatarł ręce i stwierdził: – Zatem sprawiedliwość mamy już z głowy! Teraz pora pomyśleć, co począć z tobą... – Spojrzał znacząco na hermafrodytę, który natychmiast spuścił wzrok. – Masz zbyt wielką moc, bym mógł pozwolić ci chodzić samopas. – Sfinksa można okiełzać, mój panie – odparł cicho pradawny demon. – Zadaj mi pytanie, a potem ja zadam je tobie. – Wasza Wysokość, nie możesz tego zrobić! – zaprotestował gwałtownie Rodmin. – Jeżeli wdacie się w dysputę, wyzwolicie czar, nad którym nawet on nie zdoła zapanować! Jeśli ostatnie słowo nie

będzie należało do ciebie, twój umysł, panie, skamienieje, a zaraz potem ty sam. Władca nie może narażać swej osoby na tak wielkie ryzyko! – Lecz jeśli go zadziwię, będzie mi służyć wiernie do końca mego życia, czyż nie? – zauważył Redren. – Ja też, mości magu, czytałem stare księgi. Poza tym... czyżbyś mniemał, że twój król jest tchórzliwym głupcem? – Możesz być, Wasza Wysokość, najdzielniejszym z ludzi, ale to jest istota, która przeniknęła największe zagadki filozofów... – Dosyć tego! – zirytował się Redren. – Czyż ja wyglądam na filozofa? Ksin! – Tak, panie! – Za godzinę przyprowadzisz tę ślicznotkę do moich komnat – rozkazał tonem nieznoszącym sprzeciwu i pogłaskał sfinksa po policzku. – A teraz zejdźcie mi wszyscy z oczu, muszę się przygotować... – Powinniśmy byli go od razu zabić! – wybuchnął zdenerwowany Rodmin. – Za co? – spytał rzeczowo Ksin. – Na wszelki wypadek! – Czyli z tchórzostwa – skwitował kotołak. – Czyż to nie przez nie właśnie w czasach Starej Magii wymordowano niemal wszystkie sfinksy? I czym wtedy będziemy się różnić od sprawiedliwie ukaranych kapłanów Ara? – Zapewne masz rację... – Mag nadal nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Chodził bez przerwy tam i z powrotem po przedpokoju wiodącym do królewskich apartamentów, w których Redren zniknął ze sfinksem. – Możesz sobie wyobrazić, do czego dojdzie, jeśli królowi coś się stanie... – Nie potrafił nazwać rzeczy po imieniu. – Wolę o tym nie myśleć – odparł Ksin. – Poznałem już naszego króla na tyle, iż wiem, że odwagi ani ambicji mu nie brakuje. Nie byłby sobą, gdyby nie poddał się tej próbie. Spokojnie czekajmy tu, aż znów nas wezwie. Po godzinie czekania Ksin zmienił zdanie. Z komnat Redrena nie dochodziły żadne odgłosy. Zwykle słychać było, że ktoś tam jest, jakiś pogłos rozmów, a teraz zupełnie nic... Niepokój narastał. Mag i kotołak zaczęli mimowolnie podsłuchiwać, zrazu nieznacznie, potem

już całkiem bezczelnie. W królewskim gabinecie panowała jednak głucha cisza. – Może to się już stało – nie wytrzymał Rodmin – a on uciekł innym wyjściem? Ksin przyznał mu w duchu, że to całkiem prawdopodobne. Wszak sfinks nie był do końca panem (lub panią) swej woli. Mógł rzucić urok, kiedy chciał, ale również wystarczyło, by mimo woli poczuł do rozmówcy antypatię... Potem faktycznie mógł już tylko uciekać. Podobnie zresztą jak kotołak pozbawiony protektora. Jedni uważali Redrena za koronowanego geniusza, inni za obłąkanego, krwiożerczego szaleńca. Niewątpliwie obecny król Suminoru okazał się surowym władcą. Dość rzec, że oficjalnie wyrzekł się stosowania aktu łaski. „Winni sami są sobie winni” – zwykł mawiać. Zbieg ze świątyni Ara równie dobrze mógł oniemieć z podziwu dla króla, jak i poczuć niesmak. Nie sposób było przewidzieć, jak potoczy się i zakończy jego rozmowa z królem... Po dwóch godzinach od wprowadzenia sfinksa do królewskich apartamentów kotołak nie wytrzymał. – Wchodzimy! – oznajmił. – Zaczekaj chwilę. – Rodmin przygotował lewitujący srebrny klin. Ostrze zawisło na wysokości piersi maga, reagując na każdy ruch jego głowy. – Teraz możemy! W gabinecie nie znaleźli zamienionego w kamień króla. W ogóle nie było tu nikogo. Teraz mieli do wyboru jedne z trojga drzwi wiodących do biblioteki, amfilady dwunastu pokoi dziennych lub pomieszczeń dla służby. Na początek weszli do biblioteki – też pusto. Sprawdzili więc po kolei tuzin pokoi dziennych. Ksin ubezpieczał Rodmina, a mag cały czas pilnował się, aby na niego nie spojrzeć. Nigdzie nie znaleźli Redrena: ani żywego, ani martwego, aczkolwiek w dwunastym pokoju widok marmurowego królewskiego posągu sprawił, że serca dosłownie im stanęły w piersiach. Potrzebowali dłuższej chwili, by stwierdzić, że to zwykła rzeźba, i ochłonąć po tym odkryciu. Znakomite dzieło dłuta mistrza Vedreza omal nie przyprawiło o zawał nawet rohirryjskiego kotołaka. Wreszcie pozostała im już tylko sypialnia władcy. Kiedy podeszli do niej, dobiegł ich stamtąd kobiecy śmiech. Wyprowadzony z równowagi Ksin, nie bacząc na nic, wtargnął do wnętrza. Mag

wbiegł zaraz za nim i natychmiast zajął stanowisko pod ścianą, by osłaniać towarzysza. Kotołak gwałtownie zerwał z łoża baldachim i odskoczył, aby nie zasłaniać widoku magowi. Na skotłowanej pościeli leżeli całkiem nadzy: król, sfinks w postaci hermafrodyty oraz Adalia, pierwsza królewska metresa. Wszyscy troje bardzo zadowoleni i rozleniwieni. – O, moi wierni słudzy! – zawołał wesoło Redren na widok Ksina i maga. Władca najwyraźniej był w zbyt dobrym nastroju, aby robić im wymówki z powodu bezceremonialnego wtargnięcia. – Wasza Wysokość... – zaczął tłumaczyć się Rodmin. – Cóż, mości magu – przerwał mu Redren – może i nie jestem filozofem, ale nawet ja słyszałem coś niecoś o tezie, antytezie i syntezie... – Znać rzeczy, o których nie śniło się filozofom, to jedno, a zrobić jedną z nich to całkiem co innego – odezwał się sfinks. – Mój pan... – spojrzała z uwielbieniem na Redrena – zadziwił mnie jak nikt dotąd... Z jego łaski wkrótce stanę się jednocześnie ojcem i matką! – Nie wątpię... – westchnął stropiony Ksin i oparł się ciężko o podpórkę baldachimu. Adalia zachichotała perliście. KTL, Warszawa, lato 1988, wiosna 1996, lato 2013

BESTIARIUSZ

Bazyliszek Niektórzy specjaliści od demonów kwalifikują go jako rodzaj porońca, co jest przedmiotem trwającego od pokoleń sporu akademickiego. Bazyliszek posiada cechy ptaka i dziecka w wieku od noworodka do trzeciego roku życia oraz wielkość odpowiednią do tego wieku. Chodzi na dwóch nogach o zginających się do tyłu kolanach. Porusza się niezbyt szybko. Rąk nie używa; pozostają one przykurczone i przyciśnięte do tułowia jak ptasie skrzydła. Nie lata, nie ma piór. Niektóre bazyliszki są sine, o nagiej skórze, inne pokryte ciemnym puchem. Ich szyja jest wyraźnie dłuższa niż u człowieka, usta zdeformowane na kształt krótkiego dzioba. Potwór może wydawać kwilące dźwięki, podobne do płaczu niemowlęcia. Najważniejszą jego cechą są ogromne, żółte lub pomarańczowe oczy, zajmujące prawie całą powierzchnię policzków. Bazyliszek parzy wzrokiem. Żywi się, pochłaniając energię emanacji bólowych, które wyzwalają spowodowane przez niego poparzenia. Wzrok bazyliszka potrafi rozżarzyć stal, zapalić grube drewno, stopić szkło lub w ciągu paru chwil doprowadzić do wrzenia kubeł wody. W miarę upływu czasu energia jego spojrzenia maleje. Kontakt wzrokowy z bazyliszkiem powoduje wypalenie oczu i mózgu. Kolejna ofiara przeżywa, tracąc tylko wzrok. Wbrew pospolitym legendom potwór ten jest odporny na swój wzrok, więc widok własnego odbicia w lustrze zupełnie mu nie szkodzi. Za pomocą lustra lub hełmu ze lśniącą przyłbicą można jednak skutecznie osłaniać się przed atakiem bazyliszka, z tym że w miarę upływu czasu lustro coraz bardziej się nagrzewa i trudno je utrzymać, a pancerz nosić, zwłaszcza opuszczoną przyłbicę. Dobrą osłoną wydaje się kolczuga używana przez Tępicieli – zrobiona ze srebra i obłożona czarami obronnymi, jednak nawet ona nie uchroni właściciela od lekkich oparzeń, jak podczas zbyt długiego

opalania na słońcu. Bazyliszka łatwo zabić srebrną bronią, z tym że stopi się ona, jeśli potwór spojrzy na ostrze. Nie dotyczy to damastu yev, czyli skutych razem miedzi i srebra. Wzrok bazyliszka nie parzy też innych potworów. Dzienne widmo Materializacja pragnień tworzącego je maga. Najważniejsza zdolność tej istoty to tworzenie iluzji, często dość trwałych, będących spełnieniem prośby lub marzenia zwracającej się do niej osoby, często jednak w przewrotny sposób. Stwór jest bardzo kapryśny, wykazuje silną skłonność do dominacji nad swoim panem, dlatego materializowany bywa rzadko i tylko przez największych magów. Dzienne widmo daje rozproszone wrażenie Obecności, co utrudnia jego identyfikację. Służy magowi do przenoszenia i rzucania klątw, które dodatkowo wzmacnia. Stwierdzono, że ma zdolność tworzenia szczątników. Walczyć się z nim nie da; rozprasza się samo po wykonaniu zadania. Wcześniej można je tylko magicznie odstraszać, o ile zdoła się przewidzieć jego atak. Kobiety-węże (wężołaki) Wyglądają jak kobiety o twarzach i ramionach pokrytych dużymi gadzimi łuskami. Aby zdezorientować ofiarę, stosują początkowo prowokacje seksualne. Zamiast nóg mają po parze długich i silnych łuskowatych macek przypominających ciała węży. Potrafią na nich stawać i wtedy przewyższają o głowę wysokiego mężczyznę. Poruszają się szybko i sprawnie, pełzając na parach wijących się macek; tułów może przy tym zachowywać postawę wyprostowaną jak u idącego człowieka. W ruchu wydają sycząco-szeleszczące dźwięki. Między sobą porozumiewają się modulowanym sykiem, koordynując ataki. Są szybkie, ale umiarkowanie silne i mało odporne na ciosy. Główna broń kobiet-węży to zęby jadowe i jadowe pazury. Potwory te mogą pluć jadem na odległość dwóch kroków, ale najwyżej dwa razy – albo dwa razy ukąsić. Za drugim razem splunięcie lub ukąszenie jest mniej groźne. Kiedy plują jadem, zagrożone są oczy (ślepota) lub otwarte, nieopatrzone rany (paraliż i gangrena). Ich jad ma moc jadu kobry, ale są one potworami Onego, więc po śmierci ofiary następuje

jej Przemiana w wężołaka. Jadu na pazurach (przerośnięte paznokcie) starcza im tylko na jeden atak. Ponadto potrafią silnie uderzać, chwytać lub dusić mackami, na których się poruszają. Uderzenie macką przewraca rosłego wojownika i może spowodować złamanie kończyny lub szczęki. Mężczyźni znacznie rzadziej niż kobiety ulegają Przemianie w wężołaki. Koniołaki Konie, jako jedyne oprócz ludzi, mogą podlegać mocy Onego, aczkolwiek nie samorzutnie, potrzebne jest magiczne wspomaganie. Koniołaki były dziełem występnego maga Galiona i nikt po jego śmierci nie zdołał odtworzyć sekretu powoływania tych stworów do istnienia. Wyglądają jak drapieżne, żywiące się mięsem konie o wielkich kłach i czerwonych oczach. Nigdy się nie męczą i można nimi dość łatwo powodować. Ich cechą szczególną jest to, że jeżdżą na nich inne twory Onego, na przykład odczłowieczeńcy, przy czym proces ujeżdżania zachodzi tu w odwrotnym kierunku niż u zwykłych koni – to koniołak przymusza jeźdźca, by na nim jeździł, i narzuca mu swoją wolę. Dlatego właśnie Galionowi udało się stworzyć oddziały konnych odczłowieczeńców. Kotołak W okresie przed Rzezią Magów pisano o nim tak: „Zwierz zmiennokształtny, rzadki i wielce dziki, trudny do magicznego poskromienia, dlatego przeklęci przez Reha i prawo czarownicy wolą raczej zadawać się ze strzygami i wilkołakami, które więcej posłuszeństwa rzeczonym okazują. Nie wiadomo, jak i z czego kotołak się zradza, ani kędy chadza, bestyja to widywana tylko w ostępach Rohirry. Nieprzejednany wróg wilkołaków, których w swoim rewirze nie ścierpi, zaraz z nimi do walki staje i zabija, co pomiędzy stworami Onego zwyczajem jest osobliwym. Na ludzkie sadyby nie nastaje, ale zbłąkanych wędrowców żywych nie puszcza, ze szczególnym upodobaniem czaszki im rozłupując i wychłeptując mózg. Bracia Tępiciele, rozumem się powodując, zanadto kotołaków w gąszczach nie szukają, która to przezorność chwali się im wielce”. Martwiaki

Powstają ze zwłok przekształconych kilka miesięcy po śmierci, kiedy z ciała odpadła już skóra. Tylko mięśnie trzymają się jeszcze szkieletu, czasem z odbytu wystaje kłąb jelit wypchniętych przez gazy. Przemiana powstrzymała rozkład, więc martwiak już nie śmierdzi. Cały jest sczerniały, patrzy oczodołami, które wypełniają bezkształtne strzępy powiek i oczu rozdętych przez gazy gnilne. Kiedy się rusza, jego mięśniom i kościom towarzyszy odgłos przypominający trzeszczenie naciąganych lin. Wydaje stękające, nieartykułowane dźwięki. Potwór jest bardzo silny i wyjątkowo wytrzymały na ciosy, ale powolny i mało ruchliwy. W walce stara się przyprzeć atakowanego do ściany lub drzewa i rozerwać mu tułów albo złamać kark. Odczłowieczeńcy Półpotwory Onego o niejasnym statusie magicznym. Przypuszczalnie zwykli zwyrodnialcy bez sumienia, których najciemniejsze cechy umysłu niepostrzeżenie wzięła w posiadanie moc Onego. Uwielbiają znęcać się nad swoimi ofiarami i ubierać się w zdarte z nich skóry. Nie tolerują innych podobnych sobie, w razie spotkania najczęściej zabijają się nawzajem. Nie czują bólu ani strachu. Można z nimi walczyć każdą bronią, ale by któregoś zabić, trzeba trzykrotnie silniejszych ciosów niż te, od których ginie zwykły śmiertelnik. Pająkołaki Wyglądają jak ludzkie głowy lub inne części człowieczego ciała na pajęczych nogach. Może to być głowa z górną połową tułowia i obiema rękami lub głowa z jednym ramieniem i ręką (najczęściej). Przekształceniu ulegają górne fragmenty zwłok, odrąbane wcześniej dwuręcznym mieczem. Pająkołaki poruszają się z jednakową łatwością i szybkością po podłodze, ścianie i suficie. Każdego z nich otacza strefa magicznej ciszy o promieniu trzech kroków, stąd ich nadejście jest całkowicie bezszelestne, a jeśli zaatakowana ofiara nie posiada żadnego ochronnego amuletu, nie może też krzykiem wezwać pomocy. Pająkołaki stosują efekt kameleona, upodabniając się do tła. Jedyną ich łatwo zauważalną cechą są świecące czerwone oczy. Niekiedy łączą się w stada. Pająkołaki posiadające tylko głowę

zawsze towarzyszą pająkołakom mającym jedną albo dwie ręce. Atakują pojedynczo lub grupowo. Te żyjące w ruinach często stosują podstęp – udają maszkarony na kolumnach lub szczytach sklepień. Dopóki nie otworzą oczu i nie zaatakują, do złudzenia przypominają kamienne rzeźby. Są umiarkowanie szybkie i silne, mało odporne na ciosy. Kiedy pojawi się strzyga, będą z nią aktywnie współdziałać. Używają broni – haków lub krótkich bosaków, którymi chwytają i przyciągają, względnie kłują ofiary. Schwytaną ofiarę kąsają szczękoczułkami wyrastającymi z kącików ust, ich jad powoduje błyskawiczną martwicę tkanek i piorunującą gangrenę. Ukąszone kończyny trzeba natychmiast odrąbać. Ugryzienie w szyję, twarz lub tułów jest zawsze śmiertelne i kończy się Przemianą w martwiaka. Pająkołaki mogą tworzyć ogromne pajęcze sieci, jeśli mają na to dość czasu. Potem od trzech do sześciu z nich broni jednej pajęczyny. Nić pajęczyny przypomina wytrzymałością dobry rzemień. Umieją też pluć pajęczyną. Jeśli trafią, częściowo unieruchamiają ofiarę. Południce Wyglądają jak człekokształtne chochoły zrobione z wiechci słomy, siana, liści, gałęzi i patyków, przy czym szczegóły wyglądu południcy wciąż zamazują się, falują i drgają. Potwory te pojawiają się zawsze w pełnym słońcu, a znikają przy najmniejszym zachmurzeniu. Ich domeną są pola uprawne, stepy i gąszcze zarośli. W lasach jest dla nich za ciemno. Atakują telepatycznie, niszcząc umysł ofiary, z którego wysysają energię. W zależności od dystansu, z którego nastąpił atak, może dojść do przejściowego zamroczenia, utraty przytomności wraz ze wspomnieniami z kilku ostatnich godzin, a nawet całkowitej martwicy mózgu, kończącej się śmiercią bez odzyskania przytomności. Śmiertelnie niebezpieczny jest atak z zaskoczenia, gdy południca, kryjąc się wśród roślin, zdoła podejść na mniej niż pięć kroków i nawiązać z ofiarą kontakt wzrokowy. Granicę bezpieczeństwa stanowi odległość pięćdziesięciu kroków. W sąsiedztwie południcy najpierw płoszą się konie, następnie cichną ptaki, potem owady. To ważne sygnały ostrzegawcze. Całkowita cisza oznacza, że południca za moment wyłoni się bardzo blisko. Potwór nie wyda żadnego dźwięku, tylko ofiara, która go zobaczy, usłyszy coś jakby

krzyk, a potem zapadnie w ciemność. Obrona jest prosta, wystarczy zachować czujność i mieć w pogotowiu łuki i strzały o srebrnych ostrzach. Południca nie może atakować kilku osób naraz, więc napadniętemu łatwo przyjść z pomocą, zanim będzie za późno. W walce z potworami Onego tylko wspólne działanie daje szanse na zwycięstwo. Wojownik stający do pojedynku z południcą musi się liczyć z silnymi zaburzeniami wzroku podczas celowania z łuku. Praktycznie nie można jej trafić z odległości większej niż trzydzieści kroków. Aby zaatakować południcę z bliska, trzeba mieć na sobie srebrną kolczugę z naciągniętym kapturem i zamknięte oczy. Południce nie chodzą ani nie biegają, poruszają się ruchem jednostajnym z szybkością porównywalną do idącego człowieka, zatem łatwo im uciec, choć często stosują atak stadny, podczas którego trzy lub cztery południce osaczają ofiarę z kilku kierunków. Ścigana południca stosuje mimikrę, wtapiając się w otoczenie, a gdy kryje się przed zagrożeniem, wycisza swoją aktywność mentalną, i wtedy ignorują ją nawet owady. Z kolei potwór zaczajony w zasadzce wykazuje zawsze pełną aktywność mentalną. Zabita południca rozpada się na wiechcie, spod których wyłania się ludzki szkielet lub trup w zaawansowanym rozkładzie, przy czym dopiero wtedy pojawia się fala odoru. Wcześniej nie można jej wywęszyć. Poroniec Wychudzony płód lub noworodek z błoniastymi, nietoperzowatymi skrzydłami. Dobrze lata, aktywny nocą, za dnia tylko sporadycznie. Podrażniony skrzeczy głośno, w bardzo charakterystyczny sposób. Instynktownie wyczuwa ciężarne kobiety i stara się je ukąsić, atakując otwarcie lub podczas snu. Ukąszenie porońca w ciągu kilku dni powoduje obumarcie płodu, poronienie i przekształcenie martwego dziecka w kolejnego porońca. Potworek może też, z tym samym skutkiem, ukąsić noworodka do trzeciego miesiąca życia. Kobieta z reguły przeżywa ugryzienie i poronienie, ale jeśli się to kilkakrotnie powtórzy, staje się trwale bezpłodna. Porońca łatwo zabić, odpędzić czy nie dopuścić do jego powstania, dlatego w Suminorze, zwłaszcza w dużych miastach, potworki te nie

stanowią wielkiego problemu. Porońce występują najczęściej na małych wiejskich cmentarzach, gdzie nieprawidłowo zabezpieczono ciała martwo urodzonych dzieci lub zaniedbano magicznych zabiegów należących do rutynowych obowiązków grabarzy. Bywa jednak, że na głuchej prowincji posadę grabarza obejmują niedouczeni osobnicy, którzy zamiast profesjonalnej magii stosują nieskuteczne zabobony. To ostatnie zdarza się też podczas pogrzebów nielegalnych, dokonywanych przez osoby nieuprawnione, na przykład pannę, która urodziła martwe dziecko. Dziecko urodzone żywe i zabite po porodzie zamienia się w bazyliszka. Z reguły jednak nawet byle wioskowa czarownica wie, jak nie dopuścić do powstania porońca. W wielu rodzinach tę wiedzę przekazuje się każdej młodej mężatce. Chociaż niebezpieczeństwo wydaje się niewielkie, w Suminorze, zwłaszcza wśród młodych matek, panuje zwyczaj kupowania i noszenia specjalnych amuletów ochronnych przeciw porońcom. Jest to jednak zwyczaj bardziej wiejski niż miejski, wśród stołecznej arystokracji i mieszczan uważany za plebejski i niemodny. Potwory z podświadomości Są śmiertelnie niebezpieczne, gdyż zmieniają i dostosowują swą postać tak, aby ofiarę w najwyższym stopniu przerazić. Jedyny ratunek to natychmiastowa ucieczka; walczyć z nimi nie sposób, można umrzeć ze strachu. Wygląd potworów jest niejasny – każdy widzi to, czego najbardziej się boi, co budzi jego największe przerażenie – może to być nadopiekuńcza matka, ojczym alkoholik, ofiara popełnionego skrytobójstwa, okaleczony wizerunek ukochanej osoby. Na człowieka, który zaryzykuje spotkanie z tym upiorem, zostaje rzucony urok, wskutek czego walczący najpierw traci szybkość ruchów i zdolność podejmowania decyzji, po czym, zależnie od jego odporności psychicznej, następuje atak paraliżującego strachu lub ciężka depresja. Potem delikwent czeka biernie na swój los – rozszarpanie i zagryzienie. Psychicznego obezwładnienia można uniknąć, nie patrząc wprost na potwora, wtedy jednak następuje atak: z szybkością strzygi, ale z większą od niej siłą. Pazury łap tych potworów są płaskie i zrośnięte, przypominają ostrza toporów. Pazury nóg, hakowato zagięte, podczas kopnięcia w brzuch z łatwością wyrywają wnętrzności. Z porażającej psychikę

iluzji wyłania się w chwili ataku paszcza podobna do paszczy strzygi. Potwory te można obserwować, patrząc na ich odbicie w zaczarowanym lustrze, które usuwa iluzję – wtedy wyglądają one jak umięśnione szkielety pozbawione narządów wewnętrznych – nie da się jednak z nimi walczyć, spoglądając cały czas w lustro i stojąc do nich bokiem lub plecami. Sprowokowane potwory z podświadomości ponawiają ataki aż do zabicia ofiary lub własnej śmierci. Nigdy nie uciekają. Można je zabijać, stosując specjalną magiczną broń, ale pierwsza zasada brzmi: „Nie prowokować niewyobrażalnego”. Sfinks Relikt z czasów Starej Magii. Demon zmiennokształtny, nie ma jednak nic wspólnego z mocą Onego, która stanowi dla sfinksów takie samo zagrożenie jak dla ludzi. Istota inteligentna, raczej mało agresywna, o bardzo dużych zdolnościach magicznych, nad którymi jednak nie zawsze panuje. Posiada, zależnie od chwilowego nastroju, zdolność mimowolnego rzucania uroków. Szczególną cechą jego magii jest swobodna zdolność kreowania materii z niczego oraz jej anihilowania, stąd często ofiary sfinksów zamieniają się w kamień lub metal. Sfinksy dają się oswajać i są wierne, pod warunkiem że uda się je zadziwić, na przykład zagadką, a to bardzo trudne. Na głupotę rozmówcy sfinks reaguje żywiołowym gniewem i rzuceniem uroku. Strzyga Jest to humanoid podobny do kobiety, tej samej wielkości, czasem pokryty rzadkimi łuskami. Cechy płciowe w zaniku, z daleka zwracają uwagę silnie skołtunione włosy. Zdarzają się też intensywnie czerwone oczy. Paszcza strzygi z licznymi dużymi, spiczastymi zębami i dodatkowymi stawami rozwiera się znacznie szerzej niż od ucha do ucha – z łatwością może chwycić i rozgryźć ludzką głowę. Mniejszego wzrostem człowieka strzyga połyka w całości. Dłonie i stopy potwora przekształcają się podczas pełni w szpony o dużych pazurach. Strzyga biega i skacze, wydając dźwięki przypominające skrobanie żelaza po szkle. Swoje ofiary gryzie i rozszarpuje. Z łatwością rozdziera pazurami zbroje płytowe. Odznacza się ogromną siłą, szybkością i zwinnością. Bywają też strzygi swoiście piękne.

Zabitej ofierze, jeśli ma na to czas, strzyga wyrywa wątrobę i natychmiast ją pożera, co powoduje regenerację dotychczas odniesionych przez nią ran. Strzyga jest mało odporna na atak jedynie magiczną bronią, srebrna broń tylko ją rozjusza. W walce strzygę mogą wspierać pająkołaki. Szczątnik/spaleniec Potwór powstały z fragmentów ludzkich zwłok – poćwiartowanych, rozszarpanych lub spalonych kości albo kawałków ciała. Zwykle lewitują one nad ziemią w postaci roju szczątków lub popiołów (stąd ich nazwa), unoszonych i trzymanych razem przez bardzo silny wir mocy Onego. Mimo pozornie luźnej konstrukcji szczątniki są niezwykle silne, potrafią nawet łamać skały i wyrywać drzewa. Jeśli powstały w wyniku klątwy, tropią ofiary, na które ją rzucono. Żadna broń się ich nie ima, ale można je łatwo spalić i rozproszyć odpowiednio silnym zaklęciem. Niestety, od czasów Rzezi Magów zwykłych adeptów sztuki magicznej nie naucza się tego typu czarów. Utopce Wyglądają jak martwiaki rozmiękłe od leżenia w wodzie. Mają sinozielone ciała, rozdęte i pozbawione skóry, która z nich po prostu spłynęła. Potwory bardzo silne i szybkie, jeżeli stoją w wodzie, choćby płytkiej, a wywleczone na brzeg całkowicie tracą siły, jednak często nie zdają sobie z tego sprawy i próbują gonić swoje ofiary po suchym lądzie. Silne uderzenie w kark powoduje ich śmierć. Swoje ofiary wciągają pod wodę i topią. Mają do tego celu specjalne podwodne kryjówki. Jako jedyne z tworów Onego giną ze starości, gdyż woda w miarę upływu czasu rozmywa ich ciała. Wampiry i ghule W Puszczy Upiorów, w stanie dzikim, często występują w parach. Wampir wysysa krew ofiary, ghul zaś najpierw pomaga ją trzymać, a potem pożera martwe ciało. Ofiara nie podlega wówczas Przemianie, dzięki czemu liczba wampirów nie wzrasta nadmiernie i nie muszą one konkurować o pokarm. Wampiry są jedynymi tworami Onego, które mogą zginąć z głodu. Ciekawą odmianę stanowią wampiry symbiotyczne, które w północno-wschodniej Rohirrze harmonijnie

współegzystują z ludźmi. Ghule żyjące w Zbójeckich Kniejach uważane są za stwory wysoce pożyteczne, przede wszystkim dlatego że zjadając trupy, uniemożliwiają ich Przemianę w potwory, co stanowiłoby znacznie gorszą perspektywę. Cała Rohirra oraz jej obrzeża pozostają pod przemożnym wpływem mocy Onego emanującej z Puszczy Upiorów, dlatego ludzkie zwłoki porzucone w tych okolicach nigdy zbyt długo nie będą spoczywać w pokoju. Nawet zbójecka banda nie może się obyć bez towarzyszącego jej stadka ghuli, gdyż w razie ich braku ofiary każdego napadu prędko podążyłyby za jego sprawcami. W innych częściach Suminoru oraz w większych miastach Rohirry, gdzie dotarła cywilizacja, ciała zmarłych zabezpiecza się przed Przemianą metodami religijno-magicznymi, jednak puszczańscy drwale i rozbójnicy z reguły nie mają na to czasu, wiedzy ani pieniędzy, polegają więc od pokoleń na starych, sprawdzonych metodach ludowych. Ghule można więc spotkać w każdej rohirryjskiej wsi, choć już rzadziej w miasteczkach, gdzie głównie ze względów estetycznych nie pozwala im się wchodzić w obręb zabudowań. W zamian są one stałymi mieszkańcami miejskich śmietników. Chętnie zjadają kuchenne odpadki w postaci zwierzęcych wnętrzności i kości, a za największy przysmak uważają wszelką znalezioną w okolicy padlinę. O ile w miastach można się bez nich obyć, o tyle w rohirryjskim interiorze towarzystwo tych stworów jest bardzo pożądane, gdyż posiadają one zmysł Obecności i potrafią w porę wyczuć naprawdę groźne potwory. Kiedy więc ghule zdradzają oznaki zaniepokojenia lub, co gorsza, gdzieś się chowają, należy mieć się na baczności. Ghule z północno-wschodniej Rohirry łatwo dają się udomowić i nie stanowią dla ludzi żadnego zagrożenia. Mogą co najwyżej zagryźć ciężko rannego, nieprzytomnego i pozostawionego własnemu losowi człowieka, ale to zdarza się raczej przez pomyłkę. Zwykle ghul, napotkawszy umierającego, siada obok i cierpliwie czeka, aż posiłek „dojdzie”, i bynajmniej nie jest to objaw przywiązania do odchodzącego. Mimo że są bardzo silne i z łatwością łamią w rękach najgrubsze kości udowe, żaden ghul nie ugryzie żywego człowieka, nawet kiedy będzie przez niego bity. Można zawsze bez obaw gołymi rękami otworzyć mu paszczę, by obejrzeć zęby, a jest

na co popatrzeć. To efekt wielowiekowej selekcji i życia obok ludzi. Pies, który ugryzł człowieka, dostawał najwyżej kopniaka, ghula natychmiast zabijano. Trzeba jednak uważać przy granicy z Puszczą Upiorów, gdyż tam niekiedy trafia się agresywny, dziki ghul, który z jakiegoś powodu opuścił ów matecznik potworów. Z racji braku otworów wydalniczych wszelkie niestrawione resztki oraz produkty przemiany materii odkładają się u ghuli pod skórą, przez co z wiekiem ich ciało staje się coraz bardziej zniekształcone, guzłowate i traci ludzki wygląd. Zabijanie starych ghuli jest zajęciem bardzo niehigienicznym, prowadzi do zatrucia trupim jadem oraz wielu groźnych chorób epidemicznych. W miarę upływu czasu tym nieludzkim służącym zaczyna śmierdzieć z ust, a potem nieprzyjemny zapach wydziela już całe ich ciało. Wtedy, zwykle po pięciu–siedmiu latach służby, wypędza się je i zastępuje młodszymi osobnikami. Wygnane ghule pozostają w okolicy domu lub osady, pełniąc wspomniane już pożyteczne funkcje. Stare ghule w niczym nie przypominają człowieka – ich wargi ulegają wystrzępieniu i przykurczeniu, a usta znacznie się rozszerzają i odsłaniają brązowoczarne zęby. Wyglądają strasznie, lecz nadal są zupełnie nieagresywne i niegroźne. Ostatecznie ich ciało zmienia się w bezkształtny polip, pory skóry rozszerzają się, pęcznieją i przybierają postać brodawek wydzielających zgromadzone pod skórą substancje. Jest to mieszanina mocznika, siarczków organicznych i trupich alkaloidów. To stadium rozwoju oznacza bliską śmierć, która zarazem staje się dla ghula odrodzeniem. Mniej więcej piętnastoletni ghul zapada w letarg, po czym z jego wnętrza jak z kokonu wydostają się dwa lub trzy młode ghule, przypominające ludzkie dzieci w wieku około dwóch lat. Część z nich zginie z głodu lub zostanie zagryziona przez dzikie zwierzęta. Te, które przeżyją w puszczy bądź pod opieką ludzi, po pół roku osiągną wygląd ludzkich nastolatków i wtedy mogą być przyuczone do pracy. Mężczyzno- i kobietopodobne formy ghuli kończą życie w ten sam sposób, dlatego magowie zwykle uważają ghule za istoty obojnacze lub bezpłciowe. Odmienność ich form płciowych uważa się za relikt z czasów, kiedy moc Onego przekształcała w ghule napotkanych przypadkowo ludzi, kobiety lub mężczyzn, a działo się to w pierwszych latach po Upadku.

Nigdy nie zaobserwowano wśród ghuli obcowania płciowego w ludzkim albo zwierzęcym rozumieniu tego słowa. Znany jest tylko rytuał polegający na tym, że młode ghule wzajemnie odgryzają i zjadają małe kawałki swych ciał. Brak jednak przekonujących dowodów, że ma to coś wspólnego z narodzinami nowego pokolenia tych stworów. Młode, jeszcze niezniekształcone ghule, często trzymane są w domach i używane do prac niewymagających zbytniej zręczności, na przykład do noszenia wody i innych ciężarów. Przy odrobinie cierpliwości da się nauczyć je sprzątać – zamiatać i myć podłogi, ale nie będą robić tego dokładnie, gdyż nie są w stanie zrozumieć sensu tych czynności. Nigdy nie należy zatrudniać ich do przygotowania lub przenoszenia jedzenia, bo zawsze je ponadgryzają lub zanieczyszczą. Często można zobaczyć je przy kieratach i w kołach deptakowych stosowanych do napędu tartaków. Zwykle reagują na to, co się do nich mówi, i potrafią ze zrozumieniem powiedzieć kilka lub kilkanaście zdań. Mowa jest w przypadku ghuli cechą nabytą – osobniki żyjące w lesie nigdy nie uczą się mówić, a wygnane szybko zapominają tę umiejętność. Należy pamiętać, że skórę ghula zawsze pokrywa warstwa trupiego jadu – każdy jej kontakt z nieopatrzoną raną bywa groźny. Zabicie ghula to łatwa rzecz, ale najlepiej zrobić to sztychem, pozostawiając broń w ranie. Rozcięcie ciała ghula wyzwala bowiem falę niewyobrażalnego smrodu i trujących gazów – w najlepszym razie odurzającą, a w pomieszczeniach zamkniętych niemal zawsze wywołującą omdlenie, które po dłuższym leżeniu obok zwłok ghula kończy się śmiertelnym zatruciem. Wilkołak Potwór z rodzaju zmiennokształtnych, słabszy jednak od kotołaka i strzygi. Jego największy atut to atak z zaskoczenia. Łatwo daje się magicznie zaprogramować na napad na wybraną osobę, dlatego zwykle bywa używany do skrytobójczych zamachów. Ofierze trzeba najpierw zabrać jakiś osobisty przedmiot albo podrzucić coś, co sprowadzi wilkołaka. Napaść jest możliwa tylko podczas pełni księżyca. Przed Przemianą człowiek będący wilkołakiem wygląda jak pijany, faktycznie jest

zahipnotyzowany lub zauroczony. Stara się trzymać możliwie blisko wyznaczonej ofiary, którą atakuje po wschodzie księżyca. Instynktownie wybiera moment, w którym atak będzie największym zaskoczeniem. Niekiedy do tej chwili ukrywa wilczy pysk pod kapturem płaszcza. Wirzec Przypomina wir powietrza porywający pył, śmiecie i liście, w którego środku porusza się ludzki szkielet z długimi i ostrymi niczym miecze pazurami. Wirzec szatkuje nimi swoje ofiary, czerpiąc energię z własnej agresji. Nigdy się nie nasyca i nie zaspokaja, wręcz przeciwnie, im więcej ludzi zabije, w tym gwałtowniejszy wpada szał. Magowie nazywają go czasem „demonicznym perpetuum mobile”. Jego aktywność zanika, gdy przez pewien czas nie znajdzie żadnej ofiary. Wirzec potrafi uderzać wiele razy w to samo miejsce, więc może odrąbać ofierze głowę, rękę lub nogę albo zadać inne ciężkie obrażenia. W walce nie używa sztychów, za to jego szybkość w połączeniu z dużą liczbą pazurów zapewnia mu zdolność parowania i zbijania ciosów. Z zabitego wirca pozostają jedynie kurz i kości. Najcenniejszą zdobyczą jego przeciwników są pazury potwora, które jako magiczny artefakt mają dużą wartość handlową. Wlokun Inaczej pełzający cmentarz lub nadszczątnik. Jedyny znany typ potwora zbiorowego. Powstaje w wyniku magicznego zbiegu okoliczności, które doprowadzają do tego, że moc Onego przemienia naraz wiele zwłok. Dochodzi do tego najczęściej na zapomnianych i zdesakralizowanych cmentarzach przy pograniczu z Rohirrą. Narodziny tego typu potwora oznajmia nagły wyrój ludzkich szczątków na powierzchnię ziemi. Potem taki kobierzec z kości i kawałków gnijących zwłok pełznie gdzieś przed siebie, zabijając i dołączając do swego pochodu każdego napotkanego na drodze człowieka. Stwór o cechach bezrozumnego żywiołu sam z siebie dąży do miejsc o większym natężeniu mocy Onego. Łatwo przejąć nad nim magiczną kontrolę i wykorzystać do własnych celów. Na szczęście bardzo trudno go stworzyć. Uniemożliwiają to już najprostsze zabiegi magiczne służące ochronie ludzkich zwłok przed Przemianą. Jeżeli

jednak wlokun powstanie, może dalej rosnąć bez końca... Wyrodziec Szczególnie niebezpieczna odmiana porońca. Na szczęście pojawia się bardzo rzadko. Przemianie ulega płód uśmiercony czarami w łonie matki. Przemiana zachodzi najpierw powoli, wraz z rozwojem płodu, a gwałtowne uaktywnienie potwora następuje na tydzień lub dwa przed porodem. Wyrodziec wydostaje się na zewnątrz, rozrywając ciężarną kobietę od środka, przy czym nie zawsze wybiera drogę przez brzuch, czasem wydostaje się bokiem, przez plecy, klatkę piersiową, a nawet szyję, odrywając głowę. Po drodze pożera część narządów wewnętrznych, zwykle wątrobę i serce, czasem nerki. Pierwsze objawy wylęgania przypominają poród, który zaczął się trochę wcześniej, niż powinien. Wyrodziec po zabiciu matki i wydostaniu się na świat tropi, odszukuje i morduje swego ojca. Do tego momentu jest praktycznie nieśmiertelny i w żaden sposób nie można go powstrzymać. Po zamordowaniu ojca wyrodziec samorzutnie przekształca się w zwykłego porońca i dopiero wtedy da się go zabić. Wyrodziec wygląda jak duży, czarny noworodek, po wylęgnięciu rośnie niewiele. Zamiast dłoni i stóp ma dwie pary nieproporcjonalnie wielkich szponów, będących jego główną bronią. Jego ręce i nogi są krótkie, całe ciało węzłowato umięśnione. Z kręgosłupa wyrasta mu szereg trójkątnych ostrzy przypominających piłę. Głowa jest podobna do małpiej z niewielkim, jakby psim, pyskiem i dużą liczbą spiczastych zębów. Pazury i ostrza na grzbiecie twardnieją i nabierają ostrości dopiero w chwili wylęgania, wcześniej są miękkie i niewyczuwalne. Wyrodźca można uśmiercić, zanim się wylęgnie, zabijając noszącą go kobietę. Prawną zasadność tego czynu musi potem potwierdzić sekcja zwłok. Obecność wyrodźca w łonie matki daje się wykryć, stosując czary szkodliwe dla normalnego płodu. Dziecko, które się potem urodzi, będzie mieć skłonności do szaleństwa. Szpony dojrzałego wyrodźca, długie i ostre, przypominają zakrzywione, obosieczne ostrza noży, które nigdy się nie tępią. Wyrodziec z łatwością może wczepiać się w kamień i metal oraz rozerwać każdą zbroję. Porusza się bardzo szybko. Przemieszczając się po twardym podłożu, takim jak posadzka lub ściana, krzesze

pazurami snopy iskier. W razie potrzeby potrafi przebić się, czy raczej przedrapać, przez kamienny mur. Rozegnie lub rozetnie każdą kratę. Nie boi się srebra, które w kontakcie z nim ulega stopieniu, co niekiedy powoduje pożar. Wyrodziec jest nieśmiertelny w tym sensie, że otacza go magiczna aura, która nie pozwala go niczym trafić, zranić ani złapać. Tory wszelkich miotanych w niego pocisków ulegają odgięciu. Potworek ten zawsze się uchyli przed ciosem, a podczas próby schwytania wymknie się, raniąc ścigającego. Atakuje jednak tylko swojego ojca, od osób postronnych ucieka. Wydaje syczące dźwięki. Przypuszcza się, że pierwotne wyrodźce powstawały wskutek gwałtu; kobieta odczuwała wtedy bardzo silną nienawiść do sprawcy i przez to dochodziło do obumarcia płodu oraz ingerencji mocy Onego. Proces ten został podobno udoskonalony przez niektórych czarnoksiężników do tego stopnia, że teraz do powstania wyrodźca wystarczy już tylko bezwiedne lub półświadome przyzwolenie kobiety, która oczywiście nigdy nie wie, jak to się dla niej skończy. Urok przekształcający płód można rzucić, gdy kobieta pod wpływem humoru związanego z ciążą wpada w złość na ojca dziecka. Jako zabezpieczenie przed takim urokiem zaleca się już od czasów Rzezi Magów (był to główny powód eksterminacji magów) bezwzględnie zabijać wszelkich czarnoksiężników lub ludzi choćby tylko podejrzewanych o takie umiejętności. Wciąż bywa to w Suminorze i innych krajach Międzykontynentu bezlitośnie praktykowane. Ponadto świętcy Reha radzą dla bezpieczeństwa „pojmować za żony niewiasty niepłoche, powściągliwe i miłujące. Wątpić tylko trzeba, czy gdziekolwiek w świecie istnieje białogłowa posiadająca te trzy cnoty naraz. Pozostaje zatem okazać ufność Rehowi i jego świętcom”. Zmora Wygląda jak człekokształtny cień. Nie jest typowym potworem, to raczej zmaterializowany urok – emanacja czyjejś nienawiści, przejęta i utrwalona przez moc Onego. Przypomina szarą, bardzo cienką tkaninę. Dusi w sensie dosłownym, owijając głowę ofiary i odcinając dostęp powietrza. Potrafi latać, unosząc się jak płat muślinu, który w świetle księżyca staje się intensywnie czarny. Może też udawać cień na ścianie.

Bardzo niebezpieczna dla osób śpiących, ale potrafi też zadusić wojownika w otwartej walce. Wymaga to już jednak bezpośredniego sterowania przez czarownika rzucającego urok. Stwór trudny do stworzenia i kierowania, wymaga wysokich umiejętności magicznych, które rzadko zdarzają się u renegatów. Krążą pogłoski, że w katimskiej świątyni Reha znajduje się odpowiedni specjalista, zatrudniany przy porachunkach pomiędzy wyższymi świętcami. Zmorę można spalić lub skierować ją z powrotem do nadawcy, wykorzystując specjalne czary i amulety. Nie da się jej pociąć żadnym ostrzem, najwyżej podziurawić, co jednak jej nie osłabi, a jedynie nada zmorze bardziej niesamowity wygląd.

© Copyright by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2014 Text © copyright by Konrad T. Lewandowski, 2014 Ilustracje na okładce Kerem Beyit Projekt okładki Marta Weronika Żurawska-Zaręba Redakcja Sylwia Sandowska-Dobija Korekta Agnieszka Rybczak-Pawlicka, Ewa Mościcka, Katarzyna SobiepanekSzczęsna Korekta plików po konwersji Irmina Garlej ISBN 978-83-10-12826-3 Plik wyprodukowany na podstawie Ksin. Początek, Warszawa 2014

www.naszaksiegarnia.pl Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o. 02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c tel. 22 643 93 89, 22 331 91 49, faks 22 643 70 28 e-mail: [email protected]

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: [email protected] www.eLib.pl