Lewandowski Konrad T - Pacykarz

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz Autor: Konrad T. Lewandowski Tytul: Pacykarz Z "NF" 3/94 Motto: Król, mając wielkie upodobanie w muzyce, częste miewał koncerty, na których znajdowałem się postawiony w pudle moim, lecz huk był tak wielki, iŜ nie mogłem poznawać tonów. Upewniam, Ŝe wszystkie trąby i kotły wojska królewskiego, umieszczone tuŜ przy uszach, nie narobiłyby takiego hałasu jak ta muzyka. Jonathan Swift, "PodróŜe Guliwera" (tłumacz bezimienny, uzupełnienia Jan Kott, "Iskry", 1953 r.) Film był kręcony amatorską, ale dobrej klasy kamerą wideo. Ostrość regulowała się błyskawicznie przy kaŜdej zmianie planu. Spiker mówił, Ŝe zdjęcia te wykonano z dziewiątego piętra północnej ściany hotelu Marriott. Autorem był znudzony gość, któremu przyszła ochota sfilmować ludzi kręcących się po hali głównej Dworca Centralnego w Warszawie. Tłum przelewał się we wszystkich kierunkach. Chwilami tworzyły się w nim wyraźne nurty, strugi, zawirowania oraz strefy martwe. śywa magma drgała i kipiała podporządkowana statystyce i prawom Chaosu, w który zlało się tysiące konkretnych dróg i celów. Niektórzy z przechodzących przystawali i zadzierali głowy, by popatrzeć na sufit. W kilku przypadkach autor filmu uwiecznił ten fakt na zbliŜeniach. Spiker wyjaśnił, Ŝe trzy miesiące temu strop hali głównej wyłoŜono opalizującą, śnieŜnobiałą wykładziną z metalplastu i Ŝe dyrekcja Dworca Centralnego była bardzo dumna z tej inwestycji. W następnym momencie obraz zamarł, a potem zaczął przesuwać się w zwolnionym tempie, klatka po klatce. Mimo to widać było, Ŝe szybkość rejestracji nie nadąŜyła za biegiem wydarzeń. W naroŜnikach hali pojawiły się cztery oślepiające błyski. Na kolejnej klatce wybuchy zlały się w jeden ognisty pierścień, który ciasno opasał skamieniały tłum na środku hali. Na trzecim ujęciu pękające, szklane ściany dworca straciły przejrzystość, a na czwartym juŜ ich nie było. Pierścień rozŜarzonych gazów rozwinął się na kształt cyklonu, a porwani przez podmuch ludzie wisieli zawieszeni pomiędzy podłogą a sufitem. Piąta klatka znów była nieostra. Fala uderzeniowa dotarła właśnie do ściany Marriotta i przed obiektywem kamery pojawiła się nagle zasłona z zawieszonych w powietrzu odłamków szyby. Obraz uciekał w górę, w bok i w dół. Dopiero teraz z głośnika telewizora wydobył się stłumiony grzmot detonacji. Zaraz potem głos spikera poinformował, Ŝe powaŜnie poraniony odłamkami szkła autor filmu zdołał jednak wstać z podłogi, podnieść kamerę i wrócić do okna. Na ekranie znów pojawił się obraz Dworca Centralnego i fragmentu Alej Jerozolimskich, na których z łomotem i piskiem narastał gigantyczny karambol. Na chodnikach leŜały dziesiątki ciał. W budynku dworca, zredukowanym do dachu i Ŝelbetowego szkieletu, kłębił się dym. W powietrzu fruwały tablice reklamowe. Jedna z nich, wyjątkowo duŜa, wywinęła Strona 1

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz efektowne salto i lotem koszącym runęła prosto na przystanek tramwajowy. Kamera podąŜyła za nią. Tablica zerwała przewody trakcyjne, wykarczowała ogłupiałych ludzi i zatrzymała się na barierce ochronnej, nieruchomiejąc napisem do góry. Plan ogólny zawęził się przechodząc w zbliŜenie. Po chwili cały ekran telewizora wypełniły czerwono-czarne litery: UŜywaj pasty SUPERWAPŃ w miejsce brakujących zębów wyrosną Ci STALAKTYTY! Trwało to co najmniej dwie sekundy. Nie ma co! Wymyślili niezłą metodę reklamy paradoksalnej! Kiedy znów pojawiła się obłudnie zafrasowana gęba spikera, dziabnąłem palcem w pilota z taką siłą, Ŝe omal nie przebiłem go na wylot. Ekran zgasł. Redakcja tygodnika "Obleśne Nowinki" mieściła się na drugim piętrze kanciastego, socrealistycznego gmaszydła w śródmieściu Warszawy. Minąłem naburmuszonego słuŜbowo portiera i pognałem na górę przeskakując po dwa stopnie. W sekretariacie zastałem tylko Mirka, zastępcę sekretarza redakcji. - Cześć! Jest Elka? - wyjąłem z teczki przeznaczoną na dziś głupawkę. - Cześć. Siedzi w pokoju redaktorów. Grają w skojarzenia - Miras wyciągnął rękę po tekst. - O czym to? - rzucił okiem na tytuł. - Historyjka o psie, który zaraził się wirusem komputerowym i zaczął Ŝreć dyskietki - wyjaśniłem. - Kto prowadzi w tym miesiącu? - W konkursie na najbardziej odlotowy pomysł? - spytał Miras. - No przecieŜ, Ŝe nie w turnieju poetyckim czytelników! burknąłem. - Nadal Baśka - odparł - jak dotąd nikt jej nie przebił. - Za ten reportaŜ o bimbrze pędzonym w podziemiach szpitala z moczu chorych na cukrzycę? - upewniłem się. Miras skinął twierdząco. - Dobra, lecę do Elki. Trzym się! Pokój redaktorów znajdował się na końcu korytarza. Podchodząc do drzwi, usłyszałem wyraźnie: - Etrusek! - Marchewka! Wpakowałem się do środka. - Czołem wszystkim! - Cała ekipa siedziała w koło z notatnikami na kolanach. Elka - sekretarz redakcji - stała oparta o parapet. Jak zwykle kierowała burzą mózgów. - Antarktyda! - rzuciłem od progu. - Dinozaury! Mam!! - krzyknął Rychu. - Sensacja archeologiczno-paleontologiczna! Etruskowie polowali na Antarktydzie na dinozaury! Naukowcy milczą, bo nie chcą pisać od nowa wszystkich podręczników. - MoŜe być - Elka bez entuzjazmu naskrobała coś w swoim kajeciku. - Kiedy tekst? - Przyniosę w poniedziałek. - O kij, teraz przydałoby się coś o UFO. Dawno nie dawaliśmy nic na ten temat. - UFO! - powtórzyła. - Kometa! - zawołała Baśka. - Średniowiecze! - Czarownice! Strona 2

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz Inkwizycja! Mam! - oznajmiłem. - Ufoludek schwytany i torturowany przez Świętą Inkwizycję. Protokół z przesłuchania odnaleziony w XVI-wiecznym archiwum. - Doskonale! - Elka dopiero teraz spostrzegła moją obecność. - Dasz radę na pojutrze? - Nie ma sprawy. - A! Jeszcze jedno! Zapomniałabym. Naczelny chce z tobą mówić. - Naczelny? Ze mną? - mruknąłem zaskoczony i odruchowo zabrałem się za rachunek sumienia. - Prosił, Ŝebyś przyszedł, jak tylko się pojawisz. "Prosił" - to juŜ lepiej. PołoŜyłem dłoń na klamce. - No to idę. Na korytarzu dogoniły mnie słowa Elki: - Słuchajcie, jeszcze jeden tekst o dupie i moŜemy zamykać numer! Bulwiasty fotel w gabinecie szefa zapadł się pode mną z dyskretnym westchnieniem. Naczelny zaatakował bez wstępów: - Chciałbym, Ŝebyś zajął się masakrą na Centralnym. - Jaką masakrą? - spojrzałem na niego zbity z tropu. Dopiero po chwili skojarzyłem, o co mu moŜe chodzić. - Ma pan na myśli tę reklamówkę, szefie? - Jaką reklamówkę?! - teraz on popatrzył na mnie jak na wariata. - No, tej pasty do zębów, od stalaktytów w gębie wyjaśniłem. Zatrzepotał gwałtownie powiekami. Na jego twarzy pojawiły się równocześnie: wyraz słupienia i grymas świadczący o intensywnym myśleniu. - Tomaszewski, do cholery! Na jakim ty świecie Ŝyjesz?! wybuchnął po chwili. - To było naprawdę! Przyjąłem to z kamienną twarzą. Nie o takich rzeczach rozmawiało się w "Obleśnych Nowinkach" ze śmiertelną powagą. Podstawowa zasada brzmiała: "Bujać to my, ale nie nas!" Redaktor, który dał się nabrać i uwierzył w pomysł kolegi, musiał potem z paczką "Nowinek" w zębach obejść na czworakach wszystkie pokoje redakcyjne. Naczelny natychmiast odgadł, o czym myślę. - Co z tobą? - zaczął trochę spokojniej. - Gazet nie czytasz? Radia nie słuchasz? - Wolę słuchać własnych myśli, szefie. Mam z tego więcej poŜytku. A co do gazet, to całkowicie wystarcza mi, Ŝe pisuję dla jednej z nich... Machnął ręką, po czym bez słowa wyciągnął "Wyborczą", "Rzeczpospolitą", "śycie Warszawy" i parę innych dzienników. We wszystkich na pierwszych stronach było to samo. Coś ścisnęło mnie w dołku, a potem pod mostkiem rozpłynęła się fala przenikliwego chłodu. Zdjęcia i kobylaste tytuły zawirowały mi przed oczami. Opanowując drŜenie rąk zebrałem gazety i odłoŜyłem je na biurko. Naczelny odczekał z pół minuty pozwalając mi trochę ochłonąć. - Chcę Ŝebyś zajął się sprawą - powtórzył. - To była robota psychopaty. Wziąłem się w garść. - Dobra, szefie - oznajmiłem spostrzegając, iŜ nagle zachrypłem. - Jutro przyniosę tekst... - zastanowiłem się przez chwilę. - Tytuł będzie" "Kosmita czy wysłannik piekieł?" Naczelny pokręcił przecząco głową. - Nie. Nie chcę wymysłów. Chcę, Ŝebyś za tym pochodził. Strona 3

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz - AleŜ szefie! Na tym temacie siedzą juŜ całe tabuny sępów z konkurencji. Nie ma sensu szarpać się o jakieś ochłapy. Na dodatek to zabawa zupełnie nieopłacalna... - Podwójna stawka. - ...i chyba ryzykowna... - wskazałem wzrokiem stertę gazet. - Potrójna. Zabrakło mi argumentów. Pozostało tylko ostatnie, sakramentalne pytanie: - Dlaczego ja? - Bo potrafisz myśleć jak świr. Interesujące spostrzeŜenie. Ciekawe, czy powinienem czuć się dowartościowany? - Skąd wiadomo, Ŝe to był czubek? - spytałem zimno. Chrypka minęła. Naczelny podał mi pomięty świstek. - Automatyczna wyrzutnia rozrzuciła te ulotki z dachu Hotelu Forum trzy godziny po eksplozji na Centralnym powiedział. - To jego manifest artystyczny. - Artystyczny? - podniosłem wzrok. - Przeczytaj. Wbrew pierwszemu wraŜeniu ulotka wydrukowana była bardzo elegancką czcionką i na całkiem przyzwoitym papierze. Marginesy ozdabiał ornament z fantazyjnie zazębiających się kleksów. Ludzie! - stało w nagłówku. Po co wy właściwie Ŝyjecie? Tłoczycie się na tej planecie, zuŜywacie tlen, Ŝarcie, surowce i przerabiacie to wszystko na góry gówien i śmieci. Jaki to ma sens? Zostaje po was tylko śmierdzący syf! JA (obie litery były niezwykle kunsztownymi inicjałami) sprawię, Ŝe pozostanie po was Piękno. Wydobędę je z waszych bebechów, krwi i wymiocin. W zamian za waszą szmatławą egzystencję stworzę z was Nieśmiertelne Dzieła Sztuki. Bądźcie tworzywem w rękach GENIUSZA! Ostatnie słowo zajmowało blisko jedną trzecią powierzchni kartki wszystkie litery tkwiły w takim gąszczu ozdobników i świetlistych promieni, Ŝe trudno je było odczytać. - Czy zdaniem tego faceta sterta rozszarpanych trupów to dzieło sztuki? - zapytałem. - Niezupełnie - odparł Naczelny. - Chodzi o ludzi rozsmarowanych przez podmuch na suficie hali głównej. - Na tej nowej, bielutkiej wykładzinie? - przypomniałem sobie wypowiedź spikera. - Właśnie! Tylko, Ŝe teraz jest to juŜ rodzaj fresku... Mam tutaj zdjęcie. Spójrz! - wyciągnął rękę. Faktycznie; rozbryzgi krwi, limfy, kału, płynu mózgowordzeniowego i innych substancji znajdujących się na co dzień wewnątrz człowieka utworzyły bardzo wyraźny rysunek. Pierwszym rzucającym się w oczy kształtem była ekspandująca promieniowo spirala, przypominająca z grubsza naszą Galaktykę. Na tym tle zagęszczenia ciemniejszych niŜ inne kleksów układały się w dziwnie znajomy zarys, który po chwili rozpoznałem jako symbol JIN - JANG... - O kurwa! - wyrwało mi się. - No i... - mruknął Naczelny. - AleŜ szefie! To nie mogła być robota jakiegoś świra z workiem plastyku. To jest... - Zgadza się! - wpadł mi w słowo i dokończył za mnie: - ...idealnie wyliczone i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Policyjni spece od materiałów wybuchowych twierdzą, Ŝe eksplozje w rogach hali nastąpiły w ściśle określonej kolejności i były tak ukierunkowane, aby utworzyć Strona 4

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz wirujący podmuch, przez pierwsze milisekundy kierujący się do wnętrza hali. Siłę wybuchów dobrano tak, aby nie została naruszona konstrukcja nośna dworca. Na dodatek, konfiguracja tłumu w momencie eksplozji najprawdopodobniej nie była przypadkowa... - A więc on obserwował halę licho wie jak długo czekając, aŜ ludzie ustawią się dokładnie z jego Ŝyczeniem - szepnąłem na wpół do siebie. Zaczęła ogarniać mnie jakaś upiorna fascynacja. - Zgadza się - skinął głową Naczelny. - A ten facet, który wszystko sfilmował, czy on?... - Raczej na pewno nie ma z tym nic wspólnego. W szpitalu wydłubali z niego piętnaście deko szklanej stłuczki. Musiał być jeszcze jeden, lepiej zabezpieczony obserwator. - Ile właściwie było ofiar? - bezwładnie zapadłem się w głąb fotela. Naczelny teŜ oklapł. - Ponad pięciuset zabitych. Ile dokładnie, dotąd nie podali, bo jeszcze nie udało się wszystkich pozbierać. Jedna trzecia trupów nie kwalifikuje się do identyfikacji. W szpitalach jest tysiąc rannych, z tego pół setki w stanie beznadziejnym. Mniej więcej drugi tysiąc to opatrzeni ambulatoryjnie. Gwizdnąłem przez zęby. - Co się dziwisz! - parsknął ze złością. - Odłamki szkła doleciały do Mokotowa i śoliborza. W promieniu półtora kilometra wywaliło wszystkie szyby w oknach z widokiem na Centralny. W Holliday Inn do recepcji wdmuchało trzy samochody zaparkowane przed wejściem. Zresztą, cholera! Co ja ci będę opowiadał! Rusz dupę i sam zobacz! Pół Śródmieścia wygląda jak po... po... - zamilkł szukając odpowiedniego określenia. - Po artystycznym happeningu - dokończyłem za niego. Ciekawe, kto pierwszy powiedział, Ŝe Wielka Sztuka wymaga ofiar... - Przestań się zgrywać! WciąŜ nie mogę pojąć, jak w tym wszystkim uchował się ktoś tak nie zorientowany jak ty?! - To proste - wzruszyłem ramionami. - Reklamówek nie oglądam z załoŜenia. Telewizor włączyłem przez przypadek. Taki małpi odruch, szefie, chwila nieuwagi, czerwony przycisk i pstryk... Potem pomyślałem, Ŝe chcą mi wcisnąć jakiś nowy kit do zębów, więc wyłączyłem. Resztę wieczoru spędziłem na pisaniu, a rano przyjechałem od razu tutaj. W czasie wybuchu brałem prysznic. A poza tym zgrywa to moja reakcja obronna. Naczelny westchnął z rezygnacją. - Zastanawiam się, czy jest sens posyłać do tej roboty kogoś, kto przy odrobinie szczęścia jest w stanie przeoczyć koniec świata? - Ma pan całkowitą rację, szefie! - zawołałem z nagłą nadzieją. - PrzecieŜ pan wie na ten temat pięć razy więcej niŜ ja... - Nic z tego - Naczelny od razu pozbył się wątpliwości. Nie wymigasz się. Twój stosunek do sprawy gwarantuje, Ŝe będziesz działał inaczej niŜ wszyscy. - Ale czego pan właściwie ode mnie chce?!- warknąłem rozeźlony. - Naprawdę oryginalnego tekstu. To tyle, moŜesz iść. - Zaczekaj! - zatrzymał mnie przy drzwiach. - Jeszcze jedno... - skrzywił się z dezaprobatą. - Lepiej ci to powiem, bo a nuŜ znów do ciebie nie dotrze. KrąŜą plotki, Ŝe w Komendzie Głównej dostali anonimowe ostrzeŜenie, Ŝe jeŜeli Strona 5

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz ktoś ośmieli się zniszczyć lub uszkodzić arcydzieło z sufitu na Centralnym, to gdzieś w Polsce wyleci w powietrze podstawówka z dziećmi, albo przedszkole, albo Ŝłobek. W praktyce oznacza to, Ŝe od tej chwili aŜ do czasu złapania tego drania, Dworzec Centralny staje się filią Zachęty. - Ten nasz młody XXI wiek staje się coraz bardziej interesujący - sapnąłem. - Wiek Sztuki Totalnej... - Obyś nie powiedział tego w złej chwili - Naczelny odpukał pod blatem biurka. - Zmiataj stąd! Na półpiętrze wpadłem na Jacusia. Jego okrągła japa rozciągnęła się na mój widok od ucha do ucha. - Cześć, Radek! - zawołał radośnie. - Ale bombę znalazłem! Dosłownie! Trzy lata temu na Ukrainie podpieprzyli z silosu rakietę wielogłowicową. Korpus znaleziono potem całkiem wypatroszony, a piętnaście głowic kamień w wodę! Wszystkie liczące się słuŜby specjalne wyłaziły z siebie i stawały obok. I nic! Dopiero teraz, po trzech latach, informacje zaczęły przeciekać... Popatrzyłem na niego bawolim wzrokiem. Jeszcze jeden piroman! Na dodatek wcale nie miałem ochoty sprawdzać, jak smakuje polietylenowa taśma, którą wiązano paczki "Obleśnych Nowinek". - Trzeba by jedną taką pigułę spuścić w kiblu z wodą, odczekać trochę i odpalić - rzuciłem pomysł. - WyobraŜasz sobie, co by było? W całym mieście wydmuchałoby z powrotem gówna ze wszystkich klopów... Dolna szczęka Jacusia przeszła gwałtownie w stan spoczynku. Nie czekając, aŜ odzyska mowę, zbiegłem po schodach i wyszedłem na ulicę. Po drugiej stronie jakiś małolat kończył właśnie sprajować na murze napis: "HODUJCIE ŁUPIEś". Na mój widok zwiał za róg. Jego strata. Dałbym mu kasę na nową puszkę farby. Wsiadłem do samochodu i poturlałem się do domu. A zatem skończyły się dobre czasy, kiedy po wyprodukowaniu ośmiu głupawek miesięcznie i odwiezieniu ich do redakcji, resztę Ŝycia mogłem poświęcić na czytanie filozofów i innych uczonych róŜności oraz na zabawę myślami. Teraz, z powodu tego durnego tekstu będę musiał zdzierać zelówy łaŜąc po całym mieście... Ale zaraz! - zreflektowałem się nagle. Był sposób, aby całe to łaŜenie zredukować do minimum! Zaraz po wejściu do mieszkania wywlokłem spod szafy odbiornik radiowy kupiony onegdaj od jednego znajomego. Ów znajomy z kolei przed laty wyhandlował ten sprzęt jako radiopriomnik za trzy butelki spirytusu od sowieckiego Ŝołnierza z jednostki przeflancowywanej za Bug. Radyjko miało irytująco duŜo zakresów, pokręteł, skal i przycisków i wyjątkowo trudno było dojść z nim do ładu, ale działało przyzwoicie. Znajomy z czasem kupił sobie znacznie łatwiejsze w obsłudze idioten-radio, w którym przycisków nie było Ŝadnych, a strojenie odbywało się za pomocą głośnego wymawiania nazwy Ŝądanej stacji, zaś stary aparat odsprzedał mnie. Zaraz po transakcji znajomość z nowym nabytkiem zacząłem tradycyjnie od pogrzebania w jego bebechach. Po zdjęciu obudowy oko mi zbielało. Takiej plątaniny obwodów nie widziałem od czasu, gdy jako dziesięcioletni gnój wczołgałem się do wnętrza prehistorycznej "Odry" w Muzeum Techniki, a potem muzealny cieć wyciągnął mnie stamtąd za nogi. Po dłuŜszych oględzinach stwierdziłem, Ŝe mam przed sobą oryginalny odbiornik nasłuchowy KGB, wyposaŜony w niesamowicie rozbudowany system detektorów i dekoderów, przeznaczony do odbioru nietypowo zakodowanych informacji Strona 6

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz (nie mylić z zaszyfrowanymi!). Coś w rodzaju połączenia radia i Enigmy, tyle Ŝe bez wyŜszej matematyki. Słuchając sobie na tym sprzęcie I programu PR mój znajomy, delikatnie mówiąc, nie wykorzystywał w pełni jego moŜliwości... Trzy tygodnie strawiłem usiłując rozgryźć przeznaczenie poszczególnych podzespołów. Całe szczęście, Ŝe było w tym sporo miniaturowych lamp i po układzie elektrod mogłem się z grubsza zorientować, co w danym obwodzie piszczy. W paru przypadkach miałem po prostu nosa i wreszcie duch zwycięŜył nad materią. Fakt, Ŝe zasada działania ponad połowy modułów wciąŜ była dla mnie czarną magią, lecz mogłem je juŜ uruchomić i wykorzystać zgodnie z przeznaczeniem. W podobny sposób mógłbym obsługiwać cylinder iluzjonisty albo latający talerz, ale koniec końców liczy się efekt. Nie bez znaczenia było i to, Ŝe relikt radzieckiej techniki okazał wyjątkowo duŜą idiotoodporność i wytrzymał kilka zupełnie kretyńskich eksperymentów. Ostatecznie usłyszałem głosy, które normalne radio odebrałoby jako biały szum albo rytmiczne skrzypnięcia i piski. W większości były to informacje handlowe, rozmowy ludzi z agencji ochrony mienia i policji. Wszystko - góra średni stopień tajności. Kody rządowe i te wykorzystywane przez duŜe koncerny były poza moim zasięgiem. Teraz interesowała mnie przede wszystkim policja. Uruchomiłem odbiornik nie uŜywany od czasu, gdy wszystkie stacje radiowe wpadły na pomysł przerywania piosenek reklamami i zacząłem przypominać sobie procedurę wyszukiwania częstotliwości i rozgryzania kodu. Po kwadransie siedziałem juŜ na łączach Komendy Głównej, a po godzinie rozwaliłem właściwy kod. Nie był specjalnie skomplikowany, w sam raz taki, aby zabezpieczyć łączność operacyjną przed nadmierną dociekliwością właścicieli podrasowanych CB-radio. Ja byłem trochę lepszy. Z głośnika leciała non stop operacyjna sieczka; meldunki, polecenia sprawdzenia jakichś drobiazgów, koordynacja działania poszczególnych grup śledczych. Nietrudno było spostrzec, Ŝe policja zabrała się za szukanie igły w stogu siana metodą Edisona, czyli rozbierając go źdźbło po źdźble. Trzeba przyznać, Ŝe ostro przykładali się do roboty, ale nie mieli Ŝadnego punktu zaczepienia. Jeden - zero dla mnie. To było coś, do czego nigdy nie przyzna się ich rzecznik prasowy, kiedy zwali mu się na głowę tłum sępów z konkurencji. Aktualnie dwie trzecie warszawskiej policji szukało miejsca, z którego odpalono ładunki na Centralnym. Innymi słowy sprawdzali wszystkie mieszkania, pomieszczenia i dachy w Warszawie, z których przez lornetkę lub teleskop moŜna było zobaczyć podłogę hali głównej... Po pięciu godzinach podsłuchiwania miałem juŜ kwadratową czachę, a przed oczami zaczęły snuć mi się zwidy w postaci malutkich, niebieskich ludzików chodzących we wszystkie strony na raz. Niewielkim urozmaiceniem były wcinające się co jakiś czas wybuchy szeleszczącego skrzeku oznaczające, Ŝe uruchomiono właśnie kanał łączności rządowej, aby komuś na górze zdać sprawę z bieŜących postępów śledztwa. Tego dnia nie usłyszałem nic istotnego. W końcu nie wytrzymałem. Wyłączyłem swoje Gumowe Ucho i poszedłem spać. Poranek zaczął się interesująco. W gruzach w hali głównej Centralnego znaleziono szczątki kamery sprzęŜonej z miniaturowym nadajnikiem telewizyjnym o zasięgu do pięciu kilometrów. Dyrekcja dworca nie miała z tym odkryciem nic Strona 7

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz wspólnego, a więc dotychczasowy kierunek śledztwa diabli wzięli. Spróbowałem sobie wyobrazić, ilu policjantów przetrząsających Warszawę od trzydziestu sześciu godzin poczuło w tym momencie ochotę, Ŝeby wyciągnąć słuŜbowego gnata i strzelić sobie w łeb. Potem, jak zwykle bywa w przypadku, gdy duŜe przedsięwzięcie organizacyjne trafia w próŜnię, zapanował kompletny bałagan. Eter wypełniły nieartykułowane okrzyki, wiązanki jobów oraz propozycje powyrywania nóg z dupy lub wyrzucenia ze słuŜby na zbity pysk. Postanowiłem, Ŝe zanim się to skończy, zaliczę sobie prasówkę. Wyszedłem z domu i po pięciu minutach wróciłem z plikiem dzienników. Słuchając jednym uchem wydobywających się z głośnika serdeczności, zabrałem się do czytania. Na pierwszych stronach gazet suszyli zęby komendant główny policji i jego rzecznik prasowy. PoniŜej zdjęć znajdowała się relacja z konferencji z udziałem obu oficjeli, którzy pomijając zbędne szczegóły zapewniali, Ŝe policja jest juŜ na tropie. Reszta tekstu składała się ze standardowych modułów zdaniowych dotyczących rozumienia powagi sytuacji, współczucia rodzinom zmarłych, najwyŜszego priorytetu sprawy itp. Więcej ciekawostek znalazłem na drugich i trzecich stronach. Na przykład wiadomość o pięciokrotnym wzroście zamówień eksportowych na pastę "Supercalcium". Producent pasty proponował przebywającemu w szpitalu facetowi, który sfilmował masakrę, odkupienie wszystkich wydobytych zeń kawałków szkła na wagę brylantów. Nieco dalej jakiś młot z Federacji Konsumentów wyjaśniał z powagą, Ŝe pasta "Superwapń" nie powoduje regeneracji wyrwanych zębów. Szczególnie interesująca była notatka w "śyciu Warszawy", Ŝe halę główną Centralnego odwiedziła wczoraj wycieczka studentów Wydziału Rysunku i Malarstwa warszawskiej ASP. Jeden z przyszłych artystów wyraził przekonanie, Ŝe z czasem płyny organiczne na suficie hali, a szczególnie limfa, ściemnieją i fresk stanie się wyraźniejszy. "No, zaczyna się" - pomyślałem w tym momencie. Brakowało informacji o ogłoszeniu Ŝałoby narodowej. To akurat było mało dziwne. Od czasu, gdy lobby showbiznesu nie dopuściło do zamknięcia kin po śmierci PapieŜa, bo właśnie wchodziły na ekrany trzy nowe, amerykańskie hiciory, nic mnie juŜ nie mogło zaskoczyć. Show must go on. Jazgot w głośniku zmienił gwałtownie ton. Krzyki przeszły nagle w harmider, z którego dopiero po chwili zdołałem wyłowić poszczególne słowa: "Wybuch!!!... nie ulotki... wyrzutnia ulotek... wybuch rozproszył ulotki... gdzie?!... lecą chmarą!... chyba Mokotów... gdzie, kurwa!!?... z dachu... dach SGPiS... na pewno... Cooo??!!!... o ŜeŜ..." Wyłączyłem odbiornik. Szkoła Główna Planowania i Statystyki, róg Niepodległości i Rakowieckiej, ale numer! TuŜ pod bokiem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych... Teraz dopiero dostaną tam małpy! Rzut oka na zegarek - 10.15. Musiałem skombinować przynajmniej jedną taką ulotkę, choćby po to, by udowodnić naczelnemu, Ŝe potraktowałem zlecenie powaŜnie. Złapałem czystą kartkę papieru maszynowego, przedarłem na pół i oba kawałki wyrzuciłem przez okno. Dwadzieścia sekund później znałem juŜ kierunek i prędkość wiatru. Galopem wyciągnąłem pudło z holograficznym planem Warszawy. Przeglądając gorączkowo płyty projekcyjne, połowę z nich rozsypałem na podłodze. W końcu znalazłem Mokotów. Na stół i włączyć zasilanie! 10.16 - na podstawie równania Strona 8

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz Bernoulliego błyskawicznie oszacowałem poprawkę na wzrost prędkości wiatru w kanionie Alej Niepodległości. W takich warunkach czas opadania ulotek powinien wynieść... załóŜmy, Ŝe były identyczne z tą, którą widziałem u naczelnego... wysokość SGPiS... wszelkie turbulencje powinny wpłynąć hamująco, a więc błąd na korzyść pewności... jeszcze uwzględnić efekt ssania w dół związany z róŜnicą prędkości wiatru nad i pomiędzy budynkami... 10.18 - juŜ gnałem do samochodu. Tylko nie utknąć teraz w jakimś korku. Na szczęście to nie godzina szczytu. Ciekawe, czy policja będzie miała głowę zajmować się wariatem przeskakującym skrzyŜowania na czerwonym świetle? Oczami wyobraźni widziałem białą plamkę wędrującą Alejami Niepodległości w kierunku SłuŜewa. Teraz wszystko zaleŜało od tego, jak szybko zdołam przeskoczyć świrki i Wigury. Pierwszy raz w Ŝyciu zacząłem Ŝałować, Ŝe mieszkam na Woli. 10.21 przelatując Banacha omal nie zostałem w kostnicy tamtejszego szpitala. świrki, Racławicka, Niesiołowskiego... - fakt opieki świętego męczennika potrzebowałem teraz jak cholera. 10.23 w Woronicza skręcać juŜ za późno, więc gdzie? Domaniewska! Gazu! Z piskiem opon dopadłem skrzyŜowania z Niepodległości. Z wozu wyskoczyłem na złamanie karku. Pobiegłem za róg i znalazłem się kilkanaście metrów przed sunącym nad chodnikiem obłokiem zadrukowanych kartek. Górą nasi! Wiwat mechanika płynów! Kiedy z kieszeniami pełnymi pomiętych ulotek wróciłem do samochodu, zastałem przy nim policjanta z bloczkiem mandatowym w ręku. - Obywatelu - powiedział - będą trzy punkty karne za nieprawidłowe parkowanie. Następne Arcydzieło powstanie na zachodniej ścianie budynku przy ulicy Pięknej 22. Tworzywo Artystyczne proszone jest o zgromadzenie się na przyległym placyku i oczekiwanie na Akt Twórczy. GENIUSZ. Ostatnie słowo tak jak poprzednio ginęło w gąszczu promienistych ozdobników. WzdłuŜ marginesów biegł identyczny, kleksowaty szlaczek. Trzeba przyznać, Ŝe tupetem mógł facet imponować. Najwyraźniej postanowił zrobić z Warszawy galerię własnej upiornej twórczości. Dlaczego wybrał akurat Warszawę? Nie sądziłem, Ŝeby tu mieszkał. W grę wchodziła raczej tradycja. Koniec końców, siedemdziesiąt parę lat temu inny niespełniony artysta-malarz przerobił to miasto na pejzaŜ dadaistyczny. Zgoda, Ŝe niezupełnie chodziło wtedy o sztukę, ale wizja artystyczna Hitlera miała w tym znaczący udział. Teraz historia zaczynała powtarzać się jako farsa. Skąd jednak wziął się ten nowy, oryginalny kierunek w sztuce?... Przypomniałem sobie, Ŝe jakieś dziesięć lat temu, kiedy jeszcze nie rozstałem się z gazetami, czytałem o grasującym w Stanach maniaku, który przerabiał ludzi na rzeźby. zgarnęli go wreszcie z skazali na śmierć. Wybierając rodzaj egzekucji facet zaŜyczył sobie, by rozstrzelać go na tle białego prześcieradła. Sprawa narobiła duŜego zamieszania w amerykańskich środowiskach artystycznych. Pokrwawione prześcieradło kupił potem na aukcji anonimowy nabywca, dając za nie górę szmalu. Z krwi męczenników zawsze wyrastają nowi wyznawcy - to reguła stara jak ludzkość. Rodzaj wiary nigdy nie miał większego znaczenia, a otępiały od nadmiaru podniet świat potrzebował coraz silniejszych wraŜeń. To był mój Strona 9

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz problem. Jak bowiem na tym świecie mógł Ŝyć taki mutant jak ja, którego poziom wraŜliwości kształtował się na poziomie średniej z XIX wieku? Zawsze, kiedy zaczynałem się nad tym zastanawiać, widziałem tylko dwa rozwiązania: albo zaliczyć Ŝycie w łóŜku z głową pod poduszką, jak Guliwer słuchający koncertu olbrzymów, albo ogłosić przejście na solipsyzm... śeby oderwać się od tych myśli, włączyłem Gumowe Ucho. Policja była w swoim Ŝywiole. Na sąsiadujący z Piękną plac Konstytucji ściągnięto juŜ chyba dywizję saperów. KaŜdy samochód na parkingu obok feralnej ściany mógł być pułapką nafaszerowaną plastykiem. Równocześnie trwała ewakuacja mieszkańców okolicznych domów. W kanałach pod Piękną buszowała ekipa szambonurków. W dalszej kolejności zabrano się za zrywanie asfaltu i chodników. Ruch na pobliskiej Marszałkowskiej oczywiście wstrzymano. Pod tym względem miejsce na nowy happening zostało wybrane idealnie. Nie moŜna było w nieskończoność blokować ruchu na głównej ulicy Warszawy. System komunikacyjny stolicy, funkcjonujący dotąd w stanie bardzo chwiejnej równowagi, wkrótce zaczopował się na amen. Gdy przyszła godzina szczytu, wskutek przedziwnych oddziaływań zaczęły tworzyć się korki nawet na śoliborzu i Ursynowie. Meldunki saperów mieszały się z błaganiami o drogówkę. Po czterech godzinach od rozpoczęcia akcji jazda przez Warszawę zaczęła przypominać picie miodu pszczelego przez słomkę. Oba zjawiska opisywały zresztą identyczne równania róŜniczkowe. Gdybym teraz miał ścigać jakieś ulotki, to jedynym sensownym środkiem transportu byłaby deskorolka. Przed wieczorem placyk przy Pięknej uprzątnięto, a mieszkania, piwnice, strychy i dachy przyległych domów przeszukano i obsadzono policją. Przywrócono ruch na Marszałkowskiej i placu Konstytucji, odgradzając Piękną zaporami przeciwczołgowymi ustawionymi na wysokości kina "Polonia" oraz przy zbiegu z Kruczą. śeby to zobaczyć, przeprosiłem się na kwadrans z telewizorem i włączyłem to pudło na "Teleexpres". Wylot Pięknej do placu Konstytucji przypominał fragment Sarajewa z okresu pierwszej i trzeciej wojny muzułmańsko-serbsko-chorwackiej. Ludzie z głowami wtulonymi w ramiona przebiegali wzdłuŜ Ŝelbetowych kozłów jak pod ogniem snajperów. Nie obejrzałem "Teleexpresu" do końca, bo w połowie wiadomości krajowych pojawił się rotmistrz Luśnia smarujący ostrze pala wazeliną marki "Ślizg 2000". Chwilę później ukazała się rozanielona twarz Azji Tuhajbejowicza... Z kolei z Gumowego Ucha zaczęły dochodzić odgłosy nowej afery. Do dowódcy kordonu opasującego Piękną zgłosiło się kilku facetów razem z adwokatami, Ŝądając przepuszczenia pod wskazaną w ulotce ścianę. Faceci twierdzili, Ŝe idzie tu o zakład o grubszą forsę i Ŝe zobowiązali się przesiedzieć pod tą ścianą całą dobę, zaś ich adwokaci dowodzili, Ŝe wolni obywatele mają prawo robić to, co uznają za słuszne. Dowódca akcji kazał im iść do wszystkich diabłów, więc tamci poszli prosto do kręcących się w pobliŜu dziennikarzy. Co się działo dalej, mogłem się tylko domyślać. Reporterzy uznali, Ŝe szykuje się odlotowy materiał, więc dali znać swoim szefom, a ci z kolei poszli z tym do swoich kumpli polityków. Zaczęły się ostre pchania na górze, objawiające się w moim Gumowym Uchu nasilonym charkotem kodów rządowych. Ostatecznie stanęło na tym, Ŝe pod ścianę na Pięknej pozwoli się pójść kaŜdemu, kto wyrazi taką ochotę, po uprzednim sprawdzeniu, czy nie przenosi materiałów wybuchowych pod Strona 10

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz ubraniem. Słuchając tego pomyślałem, Ŝe autor ulotek musi być rzeczywiście geniuszem. W nowej sytuacji policja zajęła się zapewnieniem bezpieczeństwa ściągającym na Piękną desperatom. Przeciwczołgowa zapora wykluczała samobójczy rajd furgonetki czy cięŜarówki wyładowanej pepiteksem lub podobnym specjałem. W grę wchodził jeszcze atak z powietrza, więc niebawem nad najbliŜszą okolicą zaczęły krąŜyć dwa wojskowe helikoptery, kaŜdy obwieszony bronią po łopaty wirnika. Potem ktoś wpadł na pomysł, Ŝe skwerek na Pięknej moŜna ostrzelać ze znajdujących się dokładnie na wprost budynków przy Koszykowej róg Lwowskiej. Minuta osiem wysiudano stamtąd wszystkich mieszkańców i zastąpiono ich agentami UOP. MoŜliwość ostrzelania Pięknej istniała teraz tylko teoretycznie, pod warunkiem uŜycia broni stromotorowej. Wkrótce więc na wszystkich okolicznych podwórkach i dachach zaczęto szukać haubic i moździerzy. Paranoja doszła do zenitu, gdy ktoś wykoncypował, Ŝe taką haubicę moŜna zmajstrować metodą chałupniczą w mieszkaniu i lufę wycelować przez okno. Dowódca operacji zaŜądał wtedy opracowania komputerowej symulacji torów lotu pocisków i wytypowania na jej podstawie wszystkich podejrzanych okien w Warszawie. Kiedy zaczęli przygotowywać się do łowów na Pershinga trzeciej generacji, wyłączyłem swoje radyjko, aby nie stracić resztek zaufania do organów ochrony porządku publicznego. Nie miałem wątpliwości, Ŝe nasz artysta juŜ dawno przewidział wszystkie te posunięcia. Dla odmiany przerzuciłem się znów na telewizor. Dawali relację na Ŝywo spod ściany na Pięknej. Sporą część kłębiącego się tłumu stanowili dziennikarze przeprowadzający wywiady z szajbusami, których liczba przeszła najśmielsze oczekiwania. Chryste, kogo tam nie było! Sfrustrowane gospodynie domowe, nieuleczalnie chorzy, przedstawiciele sekt religijnych, małolaci szpanujący przed panienkami, zblazowani karierowicze, ludzie pragnący choć raz w Ŝyciu czymś się wyróŜnić, artyści, którzy zwątpili w swój talent, domorośli saperzy i kaskaderzy, radiesteci z wahadełkami, jasnowidz w kombinezonie przeciwwybuchowym z wojskowego demobilu, dwaj politycy pragnący popisać się odwagą oraz jeden połykacz mieczy. Istny karnawał w Rio. Brakowało tylko Mulatek i konfetti. Doszedłem do wniosku, Ŝe najwyŜszy czas usłyszeć zdanie fachowców. Z nocnej balangi u artystów wracałem pieszo upalony trawką jak lokomotywa. Cały haj poszedł mi w część świadomości odpowiedzialną za interpretację sygnałów z błędnika. To znaczy, maszerowałem prosto i pewnym krokiem, ale gdybym zamknął oczy, mógłbym przysiąc, Ŝe idę w górę po pionowej ścianie. Moje subiektywne poczucie kierunku grawitacji pozostawało w głębokiej sprzeczności z ustaleniami sir Newtona. Poza tym umysł miałem jasny albo tak mi się przynajmniej zdawało. Niektórzy członkowie warszawskiej cyganerii zarabiali na Ŝycie pisując dla "Obleśnych Nowinek", stąd wiedziałem, dokąd się udać. Nie byłem pod tym względem specjalnie oryginalny, bo pod drzwiami interesującego mnie poddasza zastałem jeszcze jednego sępa, bodajŜe z "Wyborczej". Na początku przedstawiciele Parnasu w ogóle nie chcieli z nami gadać. Stanąłem więc cichutko w kąciku pod ścianą, podczas gdy ten drugi, najwyraźniej początkujący, wymachiwał Strona 11

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz legitymacją dziennikarską, bredził o prawie prasowym i na przemian groził eksmisją oraz obiecywał dotacje Ministerstwa Kultury i Sztuki. Wreszcie, kiedy zaczął odliczać szmalec, gospodarze wkurzyli się na dobre. Wyklepali facetowi paszczę i spuścili go ze schodów. Dotrwawszy biernie do pogromu konkurencji, wyciągnąłem z kieszeni plik ulotek. Okazały się mieć tutaj wartość relikwii. To plus fakt, iŜ dwie osoby znałem z widzenia, sprawiło, Ŝe przyjęli mnie jak swego. Niebawem z jointem w zębach leŜałem pod ścianą, na obskurnym materacu i błądziłem lewą dłonią pod bluzką nie znanej mi bliŜej, ale chętnej poetki, która szeptała mi do ucha, Ŝe moje palce są takie niecierpliwe... Pozostali gadali bez końca o autorze fresku na Centralnym. Wielki Nieobecny i Poszukiwany robił tu za boŜyszcze. Sanktuarium tego bóstwa była potwornie zapuszczona rupieciarnia - jednocześnie mieszkanie i pracownia artystyczna. Wszędzie zalegały zwałowiska nie ukończonych rzeźb, instalacji i materiału do ich tworzenia. Obok wznosiły się stosy gotowych obrazów i zagruntowanych płócien oraz sterczały kratownice sztalug. Meble, mówiąc najoględniej, nie rzucały się w oczy. Na podłodze poniewierały się wyciśnięte tubki farb, zuŜyte pędzle, palety o róŜnym stopniu zapaćkania, puste butelki, śmiecie i talerze z resztkami jedzenia. Widać było, Ŝe oszczędzano na wszystkim z wyjątkiem tego, co niezbędne do pracy. Dwustuwatowa Ŝarówka dyndała pod sufitem na kablu. Tylko ogromne okna utrzymane były we względnej czystości. Na przestrzeni około sześćdziesięciu metrów kwadratowych zgrubnie zaadaptowanego strychu gnieździło się przeciętnie pół tuzina nawiedzonych. Teraz wcisnęło się tu jeszcze kilkanaście osób płci obojga o specjalnościach: malarz, rzeźbiarz, alkoholik, muza-materac, model, ćpun i literat. Nie do końca mogłem się połapać, kto jest kim. Chmury dymu z maryśki moŜna było rąbać rzeźnickim toporem. W tej atmosferze zupełnie przeszła mi chęć do dziennikarzenia. Zalegałem wsłuchany w rozkoszny szept, a przez moje ciało przepływał rwący, górski potok. Niemal widziałem wewnątrz siebie mokre okruchy skał, na których kotłowała się spieniona woda. Wtem usłyszałem coś, co zmusiło mnie do wzięcia się w garść. - Ten gość jest zupełnie jak Neron... - Pierdolisz! - Nie, serio! - pierwszy rozmówca usiadł gwałtownie strząsając z siebie namolną laskę. Jeśli dobrze kojarzyłem, jego specjalnością były "obrazy bez podpory", czyli wysokie na metr, koronkowe konstrukcje z zaschniętej farby, na które czasami w ramach happeningu zwykł skakać obunóŜ z szafy. Z powodu tego zamiłowania do koronek miał ksywkę Richelieu. - To się całkiem trzyma kupy - ciągnął imiennik sławnego kardynała. - Bo zobaczcie, przez tysiące lat politycy robili z ludźmi, co chcieli. Na róŜne sposoby manipulowali biomasą zwaną ludzkością i tworzyli z niej historię wedle swego uznania. My, ludzie sztuki, przez cały ten czas mieliśmy tylko ozdabiać ich pałace i dostarczać rozrywki. A czy nie wolelibyśmy zająć miejsca polityków, mieć ich moŜliwości i wykorzystać je dla Sztuki? - Pewnie, Ŝe tak! - wyrwał się ktoś. - No właśnie. Tylko, Ŝe dotąd nie było na to szans. Z wyjątkiem Nerona, który miał moŜliwość podpalić Rzym po to, aby zrobić sobie nastrój do wiersza. Dlaczego my, artyści, mielibyśmy być gorsi od polityków?! Mamy przecieŜ znacznie Strona 12

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz więcej wyobraźni niŜ oni. MoŜemy zrobić z ludzi coś więcej niŜ historię. Władza i Sztuka w jednakowym stopniu nie uznają moralności, ale Sztuka jest dziedziną znacznie szerszą. Ona drąŜy Absolut, który jest niezaleŜny od ludzkości, od jej zachcianek i ograniczeń. Stworzyć z ludzkości jedno wielkie Dzieło Sztuki. Humanum Opus Magnum, w imię Sztuki i tylko dla Sztuki, bez Ŝadnego durnego racjonalizowania i moralizowania. CzyŜ to nie piękne? To jest przecieŜ najwyŜszy z moŜliwych celów artystycznych! I wreszcie znalazł się ktoś, kto zaczął go realizować. Nasze czasy mu to umoŜliwiły! Dziewczyna wizjonera, znudzona tą przemową, pochyliła się i zaczęła manipulować przy jego rozporku. - Wyobraźcie sobie, Ŝe waszym tworzywem jest cały świat... - panienka dogrzebała się, gdzie trzeba, i głos Richelieu zaczął się załamywać. - Co ja mówię, Wszechświat! Wyobraźcie sobie, Ŝe moŜecie go kształtować jak glinę czy farbę na płó-ó-ótnie - wystękał. - Niech chuj strzeli polityków! Pierdolić władzę, państwa i ojczyzny! - głowa laski Richelieu zaczęła poruszać się w miarowym rytmie. Pierdolić!!! Ostatni okrzyk uznano za hasło. Rzucona z któregoś kąta butelka po winie trafika w Ŝarówkę. Rozległ się huk implozji, zapadła ciemność, a zaraz potem zawył męŜczyzna trafiony spadającą flachą. Równocześnie niczym serie z broni maszynowej zabrzmiały przeciągłe trzaski rozrywanych gwałtownie rzepów i zatrzasków. Wywinąłem się jak piskorz poetce, dałem nura do drzwi i wypadłem na schody. Nie to, Ŝebym miał coś przeciwko panience czy w ogóle orgietkom. Rzecz w tym, Ŝe istniało ryzyko, Ŝe w czasie gdy będę dopieszczał duchową córę Kochanowskiego i Reja, jakiś niesparowany facet zabierze się do mnie od tyłu. Jestem zdecydowany hetero, jakby się kto pytał. Dopiero na ulicy dotarło do mnie, Ŝe nic nie stało na przeszkodzie, Ŝeby zabrać małą do siebie. Trudno, nie pomyślałem o tym dość wcześnie. Za duŜo było trawki... I jak tu nie wierzyć pomyleńcom gadającym w kółko, Ŝe narkotyki szkodzą? Następnego dnia, po nocy spędzonej w łóŜku zachowującym się niczym statek w czasie sztormu, usiadłem przy biurku i zacząłem robić notatki do przyszłego artykułu. Haj jeszcze mnie nie odszedł, więc chwilami miałem wraŜenie, Ŝe nie siedzę, ale zwisam głową w dół jak nietoperz. Cholera, to przestawało być zabawne! Z doświadczenia wiedziałem, Ŝe taki stan potrwa jeszcze około dziesięciu godzin. To jeden z powodów, dla których nie lubiłem klasycznej dziennikarki. śeby zdobyć materiał, trzeba było się z kimś uchlać, upalić, wejść z butami w cudze Ŝycie albo dostać po ryju. Niewykluczona była kombinacja kilku powyŜszych elementów. Po włączeniu Gumowego Ucha mój ponury nastrój pogłębił się jeszcze bardziej. Do akcji ruszyli policyjni psycholodzy albo wyraŜając się ściślej: szamani behawioryzmu. Owi uczeni męŜowie doszli do wniosku, Ŝe jeśli faceta podpisującego się "Geniusz" zacznie się we wszystkich komunikatach w telewizji, radiu i prasie określać epitetem "Pacykarz", to taka liczba negatywnych bodźców społecznych powinna wywołać u niego kryzys twórczy i tym samym zneutralizować jego terrorystyczne zapędy! Szlag mnie trafił na dobre. Do behawioryzmu miałem dokładnie taki sam stosunek jak doktor Hannibal Lecter. Zdaniem speców w dziedzinie świrologii stosowanej, człowiek Strona 13

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz był tylko przerośniętym psem Pawłowa, wykazującym "skłonność do reagowania na bodźce porównywalną do prądu elektrycznego i dającą się tak jak prąd elektryczny mierzyć, jeśli chodzi o jej napięcie, zakres, kierunek, lub czas trwania". Być moŜe, była to prawda, gdy szło o nigdy nie dorastających zjadaczy modnych batoników i oglądaczy mydlanych oper, identyfikujących się z bohaterami obrazków na gumie do Ŝucia, ale nie w przypadku faceta z charakterem, który dokładnie wiedział, czego chce. Poza tymi rewelacjami dowiedziałem się jeszcze, Ŝe liczba czubków z całej Polski pragnących dostać się na Piękną przekroczyła pojemność tamtejszego skwerku i z tego powodu dziś rano utworzyła się kolejka sięgająca skrzyŜowania Marszałkowskiej z Wilczą. Wstałem i ruszyłem do kuchni po opadającej piekielnie stromo podłodze, aby zrobić sobie herbaty, gdy powstrzymał mnie nagle krzyk z Gumowego Ucha: - Leci!!! Ściana odpada! Co to?! Co... Gdzie?! Jak!? Jak! Rany boskie!... - dalsze słowa utonęły w piekielnym huku, który targnął konwulsyjnie membraną głośnika. Jak wyrzucony spręŜyną wyskoczyłem na balkon. Po kilkunastu sekundach od strony Śródmieścia doleciał przeciągły, głuchy łomot. Kurczowo zacisnąłem dłonie na poręczy. Balkon przechylił się jak skrzynia wywrotki, ale ledwo zdołałem to spostrzec. W mózgu jarzyły mi się tylko dwa słowa: "A jednak!" Po długiej chwili wróciłem do mieszkania i oprócz Gumowego Ucha włączyłem jeszcze telewizor. Powoli, przez obłędny chaos domysłów, wrzasku i bełkotu zszokowanych ludzi, jęków rannych, wycia karetek, meldunków i rozkazów, zaczęły przebijać się pojedyncze, sensowne informacje. Nad Piękną rozciągnięte były cztery cienkie jak włos, przeźroczyste i superwytrzymałe włókna węglowe o strukturze diamentu, zwane w handlu Ŝyłką polidiamentową. Znałem tę nazwę. Obiła mi się ona o uszy w redakcji "Nowinek". Mniej więcej półtora roku temu kanadyjski koncern produkujący sprzęt wędkarski wypuścił na rynek model wędki do łowienia ryb głębinowych. Główny hit polegał na zastosowaniu wynalezionej w laboratoriach tegoŜ koncernu Ŝyłki polidiamentowej, której odcinek o długości piętnastu kilometrów nie dość, Ŝe nie zrywał się pod własnym cięŜarem, to jeszcze był w stanie utrzymać skomplikowaną aparaturę do wykrywania brania, duŜą rybę i na dodatek dawał się nawinąć na kołowrotek, którego nie trzeba było instalować na osobnym wózku. Cała ta historia, nawiasem mówiąc, stanowiła kolejną ciekawostkę zoologiczną, charakterystyczną dla naszych czasów. Jeszcze dziesięć lat temu tego typu supermateriały powstawały w tajnych laboratoriach wojskowych, a nie w ośrodkach badawczych naleŜących do firm produkujących towary konsumpcyjne. Cienkie jak pajęczyna niteczki z polidiamentu wisiały nad Piękną, nie dostrzeŜone przez saperów szukających bomby z nosami przy ziemi. Materiały wybuchowe teŜ znajdowały się na widoku. Dwa pakiety o łącznej wadze w granicach stu kilogramów ukształtowane były identycznie jak płyty piaskowca, którymi wyłoŜono budynki stojące u wylotu Pięknej do placu Konstytucji. Na sygnał radiowy odpowiednie mechanizmy odrzuciły pakiety wybuchowe od ścian. Dalej poszło tak jak na filmie z Tarzanem. Jedna z polidiamentowych nici rozciągnięta była bliŜej placu Konstytucji, w poprzek Pięknej, na wysokości siedmiu pięter nad zaporą przeciwczołgową. Druga nitka, równieŜ Strona 14

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz poprzeczna, znajdowała się cztery piętra nad ziemią i pięćdziesiąt metrów od wskazanej w ulotce ściany. Łączyły je ze sobą dwa następne włókna, biegnące wzdłuŜ Pięknej i tworzące coś w rodzaju zjeŜdŜalni. Do nich doczepione były za pośrednictwem miniaturowych karabińczyków nici o regulowanej długości prowadzące do imitacji płyt z piaskowca. Po odpadnięciu od ścian ładunki wybuchowe w ciągu czterech sekund, kaŜdy po swojej nici, zjechały nad wypełniony tłumem szajbusów skwerek i osiągnąwszy odpowiednią wysokość i odległość, eksplodowały. Zaskoczenie było zupełne. Na zachodniej ścianie domu przy Pięknej 22 powstały dwa ogromne, czerwone rozbryzgi w kształcie przenikających się wachlarzy. Niewąsko oberwali teŜ policjanci, którzy aby zobaczyć, co się dzieje, podbiegli do okien przyległych mieszkań. Ze świrów znajdujących się na placyku nie było co zbierać. Zostały z nich zwały psychodelicznej mielonki. Połykacza mieczy rozpoznano po surowym szaszłyku, do którego się upodobnił. Dziennikarze odnaleźli teŜ jasnowidza w kombinezonie saperskim model 1985. Wybuch urwał facetowi głowę razem z tytanowym hełmem. Poza tym jasnowidz wyszedł bez szwanku. Kolesiom, którzy przyszli tu dla szmalu, zabrakło siedmiu godzin do końca zakładu. W połowie dnia sytuacja została opanowana na tyle, Ŝe moŜna było zacząć szukać odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób Pacykarzowi (cholera, cokolwiek myśleć o behawioryzmie, ksywka była chwytliwa!) udało się zmajstrować niepostrzeŜenie tak rozległą pułapkę. Szybko przypomniano sobie, Ŝe pięć miesięcy wcześniej skończyło się któreś z kolei czyszczenie fasad budynków wokół placu Konstytucji. Podczas szlifowania sczerniałych od smogu płyt z piaskowca musiało dojść do podmienienia dwu z nich na wybuchowe imitacje. Rozciągnięcie polidiamentowych nitek nad Piękną było mniejszym problemem. Teraz dopiero zgłosił się świadek, który kilka tygodni temu widział, jak lecący między budynkami gołąb niespodziewanie i bez widocznej przyczyny spadł na jezdnię. Przysłuchując się rozmowom towarzyszącym śledztwu, nagle zwróciłem uwagę na niepokojące szumy w głośniku Gumowego Ucha. Początkowo brałem je za efekt naderwania membrany podczas transmisji wybuchu. Teraz okazało się, Ŝe uszkodzenie jest znacznie powaŜniejsze. Wyraźnie "puszczał" filtr aktywny w jednym z licznych dekoderów. Na wszystkie słowa nakładał się biały szum, pod którym je pierwotnie ukryto. Jakkolwiek by patrzeć, ten sprzęt miał swoje lata i nie mógł idealnie funkcjonować w nieskończoność. Miniaturowe lampy, często stosowane w dawnym wojskowym sprzęcie elektronicznym ze względu na większą od tranzystorów odporność na promieniowanie gamma, musiały z czasem tracić emisyjność. Zwłaszcza przy tak intensywnym uŜywaniu jak ostatnio. Natychmiast wyłączyłem odbiornik. Musiałem dać mu odpocząć i skończyć z tym katowaniem go po kilkanaście godzin na dobę. W przeciwnym razie będę mógł posłuchać na nim co najwyŜej radia Erewan... Wstałem i przeciągnąłem się szeroko. Stwierdziłem z ulgą, Ŝe opar maryśki trochę wywietrzał mi z czachy. Wszystkie rachuby z poprzedniego wieczora mogłem potłuc o kant śmietnika. Gumowe Ucho zdychało. Przerwa nic nie dała. Z minuty na minutę było coraz gorzej. Mogłem jeszcze Strona 15

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz zwiększyć grzanie lamp, ale był to zabieg równie prosty, co ryzykowny. Zacząłem więc wyścig z czasem. Dochodzenie ślimaczyło się niemoŜliwie, a w miarę jak trwało, monotonny szelest z rosnącą siłą dławił wszelkie zrozumiałe dźwięki. Kiedy wreszcie usłyszałem o tej staruszce, siedziałem juŜ z uchem przyciśniętym do głośnika, a we łbie huczał mi wodospad Niagara. Starsza pani mieszkała piętro niŜej pod miejscem, w którym zamaskowano materiały wybuchowe i kiedy facet, który czyścił tę część elewacji, zaczął szlifować płyty przy jej oknie, wdała się z nim w pogawędkę. On wspomniał wtedy, Ŝe mieszka na Waliców. Na tym usługi Gumowego Ucha skończyły się definitywnie. Wyłączyłem je z ulgą i schowałem. Na razie mogłem się domyślić, co będzie dalej. Policja miała juŜ spis i adresy firm oraz pracowników, którzy pół roku temu czyścili fasady budynków przy placu Konstytucji. Teraz oczywiście sprawdzą, kto z tych ludzi mieszka przy wskazanej przez staruszkę ulicy i pojadą tam, Ŝeby się z delikwentem rozmówić. Nie wierzyłem, aby Pacykarz mógł podłoŜyć się aŜ tak głupio. A zatem albo był to fałszywy trop, albo wyjątkowo wredna podpucha... Usiadłem w fotelu i zacząłem się nad tym zastanawiać. Coś tu się nie kleiło... Firmy oczyszczania elewacji i ich pracownicy musieli być przecieŜ sprawdzeni w pierwszej kolejności. To była rutyna. Skoro więc informacja staruszki miała taką wagę, Ŝe natychmiast przekazano ją do centrali, oznaczało to, Ŝe Ŝaden z prawdziwych pracowników nie mieszkał przy Waliców. Czyli w grę wchodził tylko Pacykarz we własnej osobie! Ale dlaczego pochwalił się swoim adresem? Policyjni świrolodzy wytłumaczyliby to pewnie przerośniętym ego i związaną z tym bardzo silną potrzebą autoreklamy. Do tej teorii doskonale pasowały te przeładowane ozdóbkami podpisy na ulotkach. Rzecz w tym, Ŝe Pacykarz mógł celowo wpuścić psychologów w maliny. Moim zdaniem, gość nie był czubkiem, przynajmniej nie w takim sensie, w jakim formułował to podręcznik psychiatrii klinicznej. Ale to było tylko moje zdanie. Specjaliści z definicji nie mają wyobraźni, a zatem złoŜywszy tych kilka podsuniętych im elementów puzzla, uznają, Ŝe trafili na właściwy ślad. Oznaczałoby to, Ŝe w biurze meldunkowym Warszawa Śródmieście wre teraz mrówcza praca mająca na celu wytypowanie właściwego mieszkania albo przynajmniej zawęŜenie liczby tych, które trzeba będzie sprawdzić. Byłem pewien, Ŝe trafią bez pudła. W końcu Pacykarz prowadził ich jak po sznurku. Ale czego on chciał? Zrobiło mi się gorąco. Musiałem sam rozwikłać ten problem. Powoli, od początku... Waliców... Znałem tę okolicę. Tam uchował się strzęp starej Warszawy z okresu sprzed II wojny światowej. Ale co to ma do rzeczy? Dlaczego Pacykarz wybrał akurat to miejsce? Stara ulica, a przy niej zbitka sypiących się domów, częściowo ruiną, z poczerniałej cegły... Zaraz! W gazetach, które kupiłem trzy dni temu, było coś o tym... Znaleźć to! Tygrysim skokiem dopadłem pliku dzienników i zacząłem je gorączkowo wertować. Jest! Notatka w "śyciu Warszawy". Na budynku przy ul. Waliców 14, od strony ulicy Grzybowskiej zawieszona została nowa, wielka plakanda reklamowa o wymiarach 5 x 15 metrów... Kojarzyłem. Olbrzymia, czarna ściana postrzępiona ukośnie z jednej strony. Tylko kilka okien, ślady zamurowanych drzwi i klatek schodowych, kawałki sterczących, zardzewiałych szyn. I na tym ta niestandardowa plakanda... Zaraz, jeszcze i to: ,..zawieszona dziwnie nisko... W mordę! Nad czym ja się Strona 16

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz zastanawiam?! Po co Pacykarzowi policjanci? PrzecieŜ to oczywiste, Ŝe chce z nich zrobić kolejny obrazek! Taki efektowny finał. Do tego potrzebna mu ściana! W całej okolicy tylko przy Waliców jest dostatecznie duŜy kawał muru. Muszę tam jechać! Gdy wstawałem od stołu, mój wzrok padł na jeszcze jedną notatkę, na szóstej stronie, na którą wcześniej zupełnie nie zwróciłem uwagi. Skradzione bomby atomowe. KrąŜą uporczywe pogłoski, jakoby trzy lata temu, na Ukrainie... Cholera, czyŜby Jacuś nie zgrywał się wtedy w redakcji? Nie było czasu nad tym myśleć. Wybiegłem z domu. Zaparkowałem przed skrzyŜowaniem Grzybowskiej z śelazną. Dwieście metrów przede mną z mikrobusów wysypywali się policjanci z brygady specjalnej i biegli w kierunku starego domu przy Waliców. Poszedłem powoli w ich stronę. Powinienem ich ostrzec, ale co im powiem? śe podsłuchiwałem ich łączność operacyjną, popełniając tym samym przestępstwo? śe mam inne zdanie niŜ ich dyplomowani spece od psychologii behawioralnej? PrzecieŜ zapudłują mnie w try miga albo w najlepszym razie zabiją śmiechem na miejscu. Jeśli nawet postawię wszystko na jedną kartę, to zanim mnie sprawdzą, wypełnią wszystkie formularze, zrobią mi kipisz w mieszkaniu i zaczną wreszcie słuchać tego, co mam im do powiedzenia, to będzie juŜ po ptakach. Lecieli jak ćma w płomień świecy i nic nie mogłem na to poradzić. Sformalizowana i przeŜarta rutyną machina śledcza kręciła się dokładnie wedle woli Pacykarza. Gdy mijałem nowy budynek Mennicy, z zabytkowej posesji przy śelaznej wyjechał wyładowany węglem wóz zaprzęŜony w dwa krępe wałachy. Woźnica skręcił w Grzybowską i po chwili zrównał się ze mną. W okolicy było trochę starego budownictwa, więc widocznie gdzieś uchowały się teŜ i kaflowe piece. Tylko dlaczego był to konny wóz, a nie cięŜarówka? Od piętnastu lat nie widywało się w Warszawie podobnych wehikułów. Na skwerku pomiędzy Grzybowską a ścianą domu przy Waliców 14 stało z pół setki policjantów w pełnym rynsztunku. Lustrzana plakanda z polerowanej stali wisiała zaledwie metr nad ziemią i w pewnej odległości od muru. Grubawy podoficer ruszył w stronę toczącego się wolniutko obok mnie wozu z węglem. - Panie! - zawołał do niego furman. - Czy to tutaj kręcą ten film? - Jaki film, do diaska!? - policjant zbaraniał. - "Miś II" czy "Misio drugi", jakoś tak. Inspicjent kazał mi tu z węglem przyjechać... A gdzie ekipa? - Obywatelu, to jest prawdziwa obława na groźnego przestępcę! Nie blokujcie ruchu! Nic nie wiem o Ŝadnym filmie! W tym momencie w oknie na piątym piętrze, dokładnie nad plakandą, zaczął się ruch. Facet w piŜamie otworzył je i gramolił się na parapet. - Panie władzo, to ja tu sobie skręcę i z boczku zaczekam... - A czekajcie sobie! - machnął ręką policjant nie spuszczając oczu z okna nad plakandą i ruszył do swoich. Człowiek w oknie usiadł na parapecie, nogami na zewnątrz jakby szykował się do samobójczego skoku. Policjanci zebrali się poniŜej niego. Wóz z węglem skręcił w Waliców i zatrzymał się tuŜ za rogiem. Ruszyłem w kierunku Strona 17

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz policjantów. Cała ich uwaga skupiona była na desperacie w oknie, który zaczął krzyczeć o sztuce totalnej... Adrenalina niczym rozŜarzony drut wypełniała moje Ŝyły. Wszystkimi porami skóry czułem niebezpieczeństwo. Szósty zmysł nakazywał natychmiastową ucieczkę. Idąc za plecami policjantów zbliŜałem się do ściany domu. - Poddaj się, nie masz Ŝadnych szans!!! - zaryczał nagle megafon. Facet na górze wciąŜ wrzeszczał gestykulując gwałtownie. - Szybko! Napiąć plandekę! - zawołał ktoś na dole. - Gwarantujemy ci fachową opiekę lekarską!!! - zadudnił znowu megafon. - Powstrzymajcie naszych wewnątrz! Gotów skoczyć, jak zaczną wywaŜać drzwi! Dotarłem do naroŜnika budynku. Plakandę widziałem teraz z boku. Wisiała rozpięta na solidnej, stalowej ramie, jakieś trzydzieści centymetrów od ściany domu. Przestrzeń pomiędzy blachą a murem wypełniały kartonowe pudła. Jedno z nich wyciągnięte przez kogoś leŜało rozerwane kilka kroków przede mną. Wysypały się z niego cylindryczne kształty. Były to puszki po piwie. Puste... - Poddaj się!!! Gwarantujemy ci prawo do obrony!!! Do czego moŜe się przydać pusta puszka po piwie? Co moŜna z nią zrobić? Zgnieść... Zgniatana puszka pochłania energię... Ten mur był stary, więc trzeba było zabezpieczyć go przed nadmiernym udarem... Policjanci stali półkolem tuŜ przed plakandą naciągając płachtę, na którą miał spaść facet z piątego piętra. To nie mógł być Pacykarz! To było zbyt idealnie zaplanowane! Wiedziałem juŜ prawie wszystko i nie mogłem nic zrobić! Nic! I w tym momencie ruszył wóz z węglem. Skręcił, wjechał na skwerek. Woźnica podciął konie. Jeszcze dwie, trzy sekundy i skrzynia wozu znajdzie się dokładnie za plecami policjantów... Teraz zrozumiałem! - Uciekajcie!!! - krzyknąłem rozpaczliwie. Równocześnie facet na piątym piętrze runął w dół. Nikt nawet na mnie nie spojrzał. Ani na wóz... Skoczyłem za róg. W plecy uderzyła mnie olbrzymia i cięŜka poducha. Padłem na twarz uświadamiając sobie, Ŝe słyszę potworny huk detonacji. Ziemia zakołysała się. Leciałem gdzieś naprzód szorując brzuchem o trawnik. Na moich skroniach zacisnęły się Ŝelazne cęgi, a potem zgasło światło. Ocknąłem się chyba po minucie lub dwóch. Klęczałem na chodniku. W uszach dzwoniło mi na potęgę, ale chyba byłem cały. Wstałem, wziąłem kilka głębokich oddechów. Nogi same poniosły mnie na skwerek, nad którym rzedł tuman kurzu i dymu. Nie byłem pewien, czy zdołam powstrzymać pawia. Policjanci zostali wprasowani w blachę stalową o grubości trzech milimetrów. Pacykarz zrobił z nich płaskorzeźbę. Facet z piątego piętra wisiał rozpruty na górnej ramie plakandy. W dół spływały strugi błękitnej cieczy. Zwisały jakieś przewody i cięgna. Android... Robotem musiał być teŜ woźnica i być moŜe konie. To dawało pojęcie o ilości szmalu zaangaŜowanego w całą imprezę. Doczekaliśmy się wreszcie zachodniego kapitału! Z budynku mieszkalnego za moimi plecami dochodziły przeraźliwe krzyki i jęki rannych. Znowu zbyt wielu ludzi stało w oknach. ZmiaŜdŜone ciała policjantów powoli wypływały z wytłoczonych przez siebie wgnieceń. Niektórzy z nich popękali jak rzucone o ziemię pomidory. Zaczęło się Strona 18

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz dziać ze mną coś dziwnego. Wszystko wokół traciło wyrazistość i odchodziło w dal. Niespodziewanie policzek musnęła mi opadająca ulotka. Machinalnie złapałem ją i przeczytałem: Mam zaszczyt zawiadomić, Ŝe na ścianie budynku przy ulicy Waliców 14 moŜna od dziś podziwiać płaskorzeźbę tłoczoną pt. "Policja w Akcji". PACYKARZ. Forma graficzna była identyczna jak w dwu poprzednich przypadkach. Wokół zaroiło się nagle od policjantów, dziennikarzy i karetek pogotowia. Ktoś w białym kitlu podbiegł do mnie, przyjrzał mi się badawczo, po czym ruszył dalej. Wkrótce całe zamieszanie pozostało gdzieś za mną. Idąc przed siebie trafiłem na kiosk z gazetami. Przemknąłem wzrokiem po tytułach z pierwszych stron: "Broń atomowa w rękach szaleńców", "Odzyskano dwie skradzione głowice", "Zatajona Prawda", "Trzynaście Megaśmierci" i jeszcze: "Supercalcium zagraŜa Colgate". Jakaś część mojego umysłu zaczęła się zastanawiać, jak malownicze, artystyczne rozpiździsko moŜna zrobić z duŜego miasta za pomocą kilku ładunków nuklearnych. Na przykład, w infrastrukturze wielkiej metropolii, powyŜej dziesięciu milionów mieszkańców, dałoby się wypalić cztery ogromne place układające się w widoczny z lotu ptaka wizerunek czterolistnej koniczyny... Byłem pewien, Ŝe nawet wtedy jakiś gnojek wpadłby na pomysł, aby coś przy tej okazji zareklamować. Choćby podpaski, które pozostały suche mimo wszystko! Miałem dosyć. Pacykarz - szurnięty artysta czy agent reklamowy? Jakie to miało znaczenie? W tym świecie naprawdę nie moŜna juŜ było Ŝyć! Człowiek stał się wart tyle, co zrobiona z niego plama na ścianie. Skończyła się odwieczna walka o ludzkie dusze. Civitas terrena - państwo ziemskie Św. Augustyna zwycięŜyło ostatecznie. On na pewno tak by to widział. Warszawa przegrała swój Armageddon, czy była jeszcze nadzieja? Nie wiem, kiedy dotarłem do domu. W kaŜdym razie właśnie wtedy zadzwonił telefon. W słuchawce usłyszałem głos naczelnego: - Tomaszewski, jak tam twój artykuł? - Jest moim koszmarnym snem, tak samo jak pan, szefie, i wszystko inne. - Co z tobą? Dobrze się czujesz? Wiem, Ŝe byłeś na Waliców. Widziałem cię w telewizji to... W tym momencie wcięło się kilka taktów skocznej melodyjki. - Rozmowa sponsorowana - oznajmił aksamitny, dziewczęcy głosik. - Rachunek za to połączenie zapłaci firma Elorg, światowej klasy producent wibrujących majteczek i biustonoszy. Orgazm nigdy cię nie opuści! - głosik zadrŜał z ekstazy. - Rozmowa sponsorowana - zamiauczał rozkosznie rozmowa spon... Pieprznąłem słuchawką o aparat z taką siłą, Ŝe aŜ pękła obudowa. Był juŜ najwyŜszy czas, by się obudzić. Wpadłem do łazienki i wsadziłem łeb pod kran z zimną wodą. Powoli zaczynałem rozumieć. Pozostało juŜ tylko jedno. Don Kichocie, przybywaj! Kilkanaście minut później znowu wyszedłem z domu. W mydlarni na rogu kupiłem puszkę farby w sprayu. Nie czas Ŝałować ozonu, gdy płoną lasy... Co ja chrzanię? Pal diabli metafory! Strona 19

Lewandowski Konrad T. - Pacykarz Na najbliŜszym, odpowiednio duŜym kawałku ściany namazałem napis: BĄDŹ SOBĄ - OLEWAJ KIT! Konrad T. Lewandowski Warszawa, sierpień - grudzień 1993 r. KONRAD T. LEWANDOWSKI (PRZEWODAS) Absolwent Wydziału InŜynierii Chemicznej i Procesowej Politechniki Warszawskiej (1993), urodzony 1 IV 1966. Oryginał i prowokator barwnych fandomowych spięć, laureat antynagrody Złotego Meteora za rok 1992. Autor o róŜnorodnych zainteresowaniach ujawnionych dość wcześnie: w podstawówce był KTL laureatem olimpiad biologicznej i chemicznej; w technikum zachodzi daleko w rywalizacji miłośników chemii i... filozofii. Zdobywca III miejsca w Turnieju Młodych Mistrzów Techniki i juŜ jako student współautor patentu. Spis publikacji patrz "NF" 11/93. 26 VII 1992 zostaje Konrad ojcem małej Alicji (Ŝona - Kinga). Środowiskowa moda i ambicja sprawdzenia się w róŜnych dziedzinach popychały KTL u schyłku lat osiemdziesiątych ku SF rozrywkowej, (rynkowej). Ale z filozofią rynkową jest ten szczęśliwy kłopot, Ŝe czasem wbrew załoŜeniom robimy coś autentycznego. Oto głębszy sens przygody KTL z fantastyką i publicystyką. "Pacykarza" (podobnie jak "Rzekę podziemną", "NF" 11/93 i "WieŜę imion", "Fenix" 5/92) zaliczam do nowoczesnej odmiany social fiction, tym razem z przechyłem w stronę technothrillera. Przedmiotem satyrycznego oglądu staje się tu wielkomiejska histeria w śródmieściu jutrzejszej Warszawy, skandal artystyczno-kryminalnoreklamowy oraz mechanizmy działania fabryki niewinnych (?!) kłamstw, tzn. redakcji brukowego magazynu... Nie bada tu KTL konsekwencji braku wolności (robił to jeszcze śp. Zajdel), tylko jej nadmiaru. TyŜ piknie - jak mawiają starzy górale. (mp)

Strona 20