Pan na Wisiolach 3 Trzeba to za - Kulpa Piotr

===LUIgTCVLIA5tAm9PeEx1TXxcMFE1TBN9FHobLB9fMAIsXDA=

I postanowiłem jeszcze raz przyjrzeć się wszystkim uciskom, które się dzieją pod słońcem, a oto łzy ciemiężonych, lecz nie mieli oni pocieszyciela; po stronie zaś ich ciemiężców była moc, tak iż tamci nie mieli pocieszyciela. I pogratulowałem raczej umarłym, którzy już pomarli, niż żyjącym, którzy dalej żyli. A lepszy od jednych i drugich jest ten, kto jeszcze nie zaczął istnieć, kto nie widział nieszczęsnego dzieła czynionego pod słońcem. Księga Kaznodziei, 4, 1–3 (z Przekładu Nowego Świata)

Prolog Klinika Psychiatryczna św. Franciszka, Oddział Zamknięty dla Nierokujących, Stężew, gmina Nowe Warpno, województwo zachodniopomorskie „Szczęścia nie ma tutaj, bynajmniej” Tytuł rysunku wiszącego w gabinecie dyrektora, wykonanego przez jednego z pacjentów Śni mi się ogień. I skrzypce. Co drugą noc. W każdą czerwoną od pożogi noc to samo. Ogień i zawodzenie skrzypiec. Jakby płakały i wzywały mnie do siebie. Nie wiem skąd ani dlaczego. Może powinienem wiedzieć, ale nie wiem. Już nie. Zapomniałem. Kiedy tuż obok mojej twarzy buchają płomienie, budzę się i spocony siadam na łóżku. Po chwili w moich uszach cichną odgłosy pożaru i uspokaja mi się oddech, słyszę narastającą melodię graną na skrzypcach. A potem czuję zapach benzyny. Lekarz mówi, że to trauma. Na to są błękitne tabletki. Niebieskie noce. W niebieskie noce nie śni mi się ogień. Nic mi się nie śni. Padam na poduszkę kilkanaście minut po połknięciu kapsułki, i już. Wstaję rano ze ścierpniętymi po całonocnym bezruchu rękami i karkiem. Wolę to niż ogień i skrzypce. Ale nie mogę ciągle brać niebieskich tabletek. Co drugi dzień. Kiedyś były raz na tydzień. To wystarczało. A teraz nie wystarcza co drugi dzień. Ale więcej nie można. Wątroba. I nerki. *** Dziś była czerwona noc. Bardzo czerwona. Siedzę na łóżku i gapię się w okno, za którym cicho i wolno opadają wielkie płatki śniegu. W świetle latarni wyglądają jak gęsi puch. Kładą się bezgłośnie na i tak grubej już pierzynie. Zmiana klimatu. Zdaje się, że powinna być już wiosna. Od kilku dni. Wujek mówi, że nadchodzi koniec świata i cieszy się, bo wreszcie zostanie sprawiedliwie osądzony. Mieszka w sali obok. Zgwałcił, zamordował i spalił w lesie kilkoro dzieciaków. Chłopców. Odsiedział dwadzieścia pięć lat w więzieniu, a rok temu, po zakończeniu kary, trafił tutaj. Był ponoć w pełni poczytalny, kiedy załatwił tych chłopców. A ja — nie. Mnie od razu wsadzili do czubów! Zerkam na zegarek. Piąta czterdzieści dwie. Znowu obudziłem się dwie minuty wcześniej. Jak tak dalej pójdzie, to za kilka miesięcy w ogóle nie będę spał. Podchodzę do okna. Przyklejam czoło do chłodnej siatki zabezpieczającej pancerną szybę. Jeszcze kilkanaście godzin do kolejnej porcji błękitnego spokoju. Zamykam oczy. Pod powiekami dogasają ostatnie języki czerwieni. *** Nie wolno mi rzeźbić. Mogę jedynie ugniatać różne rzeczy ze specjalnej nietwardniejącej masy. Na początku nawet tego nie mogłem. Potem, kiedy mi już pozwolono, nie chciałem. Drewno. Lubię tworzyć w drewnie, wdychając wydobywający się spod dłuta zapach. Każdy ruch musi być przemyślany, bo jest nieodwracalny. Nie można zebrać wiórów z powrotem, skleić w klocek i zacząć od nowa. Drewno stawia opór, daje znać, czego chce, a czego nie. Wystarczy wsłuchać się w jego opowieść, by zrozumieć, jak rzeźbić. Gdzie uderzyć, a gdzie muskać. Ale od czasu ostatniego listu od mojej żony, Magdy, przestało mi zależeć. Gniotę te

kluchy — zielone, pomarańczowe, niebieskie, żółte — miętoszę, rozciągam i wałkuję, w końcu kształtuję i formuję, paznokciem zarysowując detale. Uśmiech, oczy, palce. Co jakiś czas udaje mi się odłożyć trochę resztek. Wtedy za kilka paczek papierosów sprzedaję figurkę któremuś z kolegów. Dziwi mnie tylko, że zawsze, choćbym nie wiem jak się starał, wychodzi to samo — piękna naga kobieta. Popyt jest, tym bardziej że figurki po kilku tygodniach, zwłaszcza gdy podkręcą ogrzewanie, deformują się i rozpływają. Magda. Moja żona. Moja była żona. Ale to nie ona wyłania się spod moich palców. *** — Smuta! Mówię do ciebie! Pobudka! Klaczyński. Najfajniejszy z sanitariuszy. I największy. — Znowu gapisz się w to okno. Stąd się nie da uciec. Czy ty śpisz na stojąco? No, muszę to zgłosić, chłopie, rozumiesz? Odwracam się od okna. Odrywam ręce od parapetu, czując, jak palce ślizgają mi się w chłodnej, lepkiej mazi. To ślina. Znowu nakapało mi z buzi. No tak. Jest siódma, przestałem tu prawie półtorej godziny. — I nie pal tu. Tyle razy ci powtarzam, kryj się trochę. Jak cię Piguła dorwie, to się nauczysz, zobaczysz. Podnosi niedopałek, zgarnia z parapetu popiół na dłoń i wyrzuca do sztywnej papierowej torby, zastępującej kosz. Nie wolno palić w salach ani nawet posiadać zapałek i zapalniczek. Ale Klaczyński to swój chłop. Jest tu ze mną od początku. Inni pracują krócej. Taki Piguła. Przyszedł do pracy niedawno, jakoś latem ubiegłego roku, a już dał nam popalić. — Przewietrz tu — mówi Klaczyński i wychodzi, nie zamykając drzwi na klucz. W dzień pozostają otwarte. Do śniadania prawie godzina. Idę do toalety, robię siku, myję twarz i zęby. Długo czeszę włosy, bo zrobiły mi się jakieś sztywne od czasu, kiedy posiwiałem. Nie chcą się układać, a po czerwonej nocy zawsze wyglądam jak oszołom. Muszę się nieźle rzucać przez sen. Staję jeszcze w kiblu, przy oknie. Pod parapetem mam skrytkę, w której zawsze chowam papierosa. Teraz sięgam po niego i zapalam. Kilka razy głęboko się zaciągam, dmuchając w uchylone okienko. Sam nie wiem, po co uchylam to okno. Dym i tak leci do środka, a w kabinach nie ma drzwi. Załatwia się potrzeby na forum. Są tylko przepierzenia pomiędzy muszlami. Wracam do sali. Wyciągam maszynkę i golę się dokładnie. Jest tania i dość tępa, więc trochę szarpie, a efekt nie jest najlepszy, ale nie wolno nam używać żadnych ostrzy. Monotonne buczenie sprawia, że co chwilę zapadam w lekką drzemkę, zatrzymując rękę w jednej pozycji, aż nagłe ciepło na policzku wyrywa mnie z odrętwienia. Kiedy kończę, jest punkt ósma. Idę na śniadanie. Ale najpierw leki. *** Po śniadaniu psycholog. Kobieta. To nie ona. Nie ona objawia się w figurkach z kolorowej masy. Choć mogłaby, jest ładna, zgrabna, powabnie się uśmiecha. Tylko co ja po tych niebieskich tabletkach mogę powiedzieć o powabie? Nawet w nocy nie mam wzwodu. — Co tam mruczysz, Tymek? Siadaj, proszę. Jak ci minął tydzień? Wyrzeźbiłeś coś nowego?

Siadam. Coś nowego? Anita jest kochana, zawsze rozmawia ze mną tak, jakbym wykonywał niepowtarzalne dzieła sztuki. Odwiedzam ją co tydzień, od czterech lat. Przez ostatnie dwa lata odpowiadam jej co tydzień to samo. — Pekna neeznajoma. — Tymek, postaraj się mówić wyraźnie, dobrze? Trochę bełkoczesz. Ja nie mówię niewyraźnie. Ja niewyraźnie myślę. Owszem, uśmiecham się do Anity i do lekarza, zjadam wszystko z talerza, a o dziesiątej gaszę światło. Jedyne, co można mi zarzucić, to że palę gdzie się da, ale to akurat robią wszyscy. Nawet ordynator. Więc można powiedzieć, że jestem wzorowym pacjentem, spokojnym i niesprawiającym kłopotów. Ale ja wiem, jaka jest prawda. Wiem, jak niewyraźnie myślę. I boję się, że kiedyś o tym opowiem Anicie. Jest taka ciepła i miła. Jedyna osoba, która interesuje się mną naprawdę. Oblizuję wargi i szczypię policzki. — Dobrze. — Co, czerwona noc za tobą? Twierdząco kiwam głową. Dobrze zna harmonogram mojego życia — leków, terapii, zajęć. Wie o mnie więcej niż ktokolwiek inny. Nie jestem pewien, czy mi wierzy, czy kiedykolwiek naprawdę mi wierzyła. Nigdy jej wprost nie spytałem. Ale też nigdy nie dała mi odczuć, że wszystko, co mówię, co opowiadam o sobie, to bzdury, fantazja, rojenia chorego, opętanego umysłu. Jednak nawet jej nie mówię wszystkiego. Dość szybko po zatrzymaniu nauczyłem się, że w moim przypadku najlepiej będzie milczeć. Zresztą od pierwszego dnia byłem na prochach. Niewiele pamiętam z aresztu, a potem kilku miesięcy na ostrym oddziale psychiatrycznym dla wielokrotnych morderców. Może i dobrze, bo gdybym nie był otępiały od leków, pewnie naprawdę na kogoś bym się rzucił. Najpierw oderwali mnie od rodziny, potem uznali za chorego psychicznie, a na koniec odebrali prawa rodzicielskie i wywieźli tu, nad morze. Z dala od bliskich, z dala od świata, z dala od życia. Gdyby nie prochy, które czyniły ze mnie roślinę, już by mnie nie było. — Wiesz, że to tylko sen? Pamiętasz, skąd się wziął? Tak — kiwam głową w zadumie. Pamiętam, to akurat bardzo dobrze pamiętam. Wszystkie wydarzenia z tych dwu wakacyjnych miesięcy sprzed ponad pięciu lat stoją mi przed oczami. Ucieczka z płonącego domu również. I krzyk mojego syna, Czarusia („Tato, tato, dawaj! Dasz radę!”), który sprawił, że w moim sercu zabiła nadzieja i wybuchła na kilka sekund radość. Mój syn znowu mówił! A potem atak, ból w miażdżonych palcach, bezradnie czepiających się krawędzi cembrowiny studni, z której usiłowałem się wydostać. I kolejne zdanie syna: „Giń, demonie!”. Długo zastanawiałem się, dlaczego mój syn tak postąpił. Jedyne rozsądne wyjaśnienie brzmi: musiał zorientować się, że w moim ciele mieszka kto inny. Wiele złego mu wyrządziłem, trauma, której doznał wskutek mojego picia, odebrała mu mowę, ale nie stał się przez to zabójcą, nie mógł próbować mnie utopić z nienawiści. Nie on, nie Czaruś. To niemożliwe! — Co jest niemożliwe, Tymek? — Z zamyślenia wyrywa mnie łagodny głos Anity. — Postaraj się nie odpływać. Co miałeś na myśli, mówiąc: „to niemożliwe”? Patrzę na nią. Ma lekko zadarty nos, niebieskie oczy i urzekający uśmiech. Jest odrobinę

wyższa ode mnie, dzięki długim i zgrabnym nogom. Do tego niekiedy zakłada buty na obcasie; wtedy wyobrażam sobie, że się kochamy na stojąco i te obcasy sprawiają, że wchodzę w nią głęboko i naturalnie, od dołu, podczas gdy ona stoi na jednej nodze, a drugą oplata moje biodra. — Dlaczego się uśmiechasz, Tymek? Oblizuję usta, zwilżając językiem kąciki. — Wyobraziłem sobie, że się kochamy. — Nie wiem dlaczego, ale mówię to zupełnie swobodnie. — To niemożliwe. Jej oczy otwierają się szeroko. Zanim zdąży zaprotestować i przypomnieć mi o właściwych relacjach, jej źrenice robią się duże i czarne niczym węgle, a pierś unosi się gwałtownie. I już wiem. Przez głowę przebiega mi myśl: „Co on mi robi?”. To jej myśl, Anity. Ale nie powiem jej tego, nie powiem jej, że słyszę jej myśli. Wcale nie dlatego, że mogłaby dopisać to do listy objawów schizofrenii paranoidalnej. Nie. Chcę znać jej myśli. Są piękne. Chcę być w jej głowie, choćby czasami. Więc nie może się dowiedzieć. Wyjmuje papier i kredki. Znowu rysowanie. — Tymoteusz… — Kiedy mówi „Tymoteusz”, a nie „Tymek”, to oznacza, że przekroczyłem granicę. Czuję to. — Chciałabym, żebyś narysował twoje największe marzenie. Masz na to pół godziny. Największe marzenie, rozumiesz? — Tak, rozumiem. Moje największe marzenie? Tutaj, w tym miejscu, ukrytym w lesie nad ogromnym zalewem? Teraz, kiedy mam czterdzieści siedem lat, przed sobą perspektywę spędzenia reszty życia w pojedynczej sali, a za jedyną nagrodę możliwość pogadania z pedofilami, kanibalem i nekrofilem? O czym mogę marzyć? O drzwiach do kabiny w toalecie, żebym mógł choć raz w spokoju się wysrać? Anita chyba odczytuje z mojej twarzy wątpliwości, bo delikatnie gładzi mnie po ręce, w której trzymam kredkę, i zachęca ruchem głowy. I wtedy spływa na mnie olśnienie. To moja szansa! Szansa na to, że ją przekonam, że spróbuje stanąć po mojej stronie. Muszę tylko… Zamykam oczy. Głęboko wciągam powietrze. Czuję zapach silnych, chyba męskich perfum. I coś jeszcze, jakby lekką goryczkę potu. Zmierzam śladem tego zapachu, niby pająk po nici. Wyobrażam sobie, że wnikam przez skórę w mięśnie, we włókna nerwów, i pędzę nimi, niczym impuls elektryczny, prosto do mózgu. Jestem tam, widzę poszczególne pokoje z myślami, półki, na których stoją tomy zarchiwizowanych wspomnień. Słyszę muzykę i pląsające dookoła mnie fragmenty słów, śmiech, płacz. Czuję zapach kiszonych ogórków i szczypanie palców, mokrych od kwasu. „Mamo, gdzie jest koper?”. Koper — aromat kopru, kiedy pochylam się ku siedzącemu na łodydze pasikonikowi. Kładę się na trawie. O czym marzę, o czym marzę jej marzeniami? Widzę jej oczami, patrzę na moje dłonie rysujące największe marzenie. Czuję, jak otwiera ze zdumienia usta, jak drży i przełyka ślinę. Spod moich palców wyłaniają się trzy dziecięce postacie, dwaj chłopcy i dziewczynka, podobni do siebie jak dwie, jak trzy krople wody. Bliźnięta. Oto jej marzenie! Nie może mieć dzieci; ma już swoje lata i marzy, by za jednym razem urodzić całą trójkę. Staś, Janek i Hania. Opadam do tyłu, na oparcie krzesła. Jestem wyczerpany. Powoli otwieram oczy i patrzę na Anitę. Broda jej drży, po policzku ścieka łza. Wyciągam do niej rękę. — Zostaw mnie! — Zrywa się i rusza w stronę drzwi. Wraca jeszcze po teczkę, którą

zgarnia jednym ruchem, i wybiega. Przede mną, na stole leży mój rysunek z wypisanymi imionami dzieci. Pod nim widnieje koślawy podpis: TWOJE NAJWIĘKSZE MARZENIE. *** — Coś się stało? — Pielęgniarz wychylił się z dyżurki. — Pani doktór, co się dzieje? Oparła się o drzwi sali terapeutycznej, w której został Smuta. Oddychała szybko, usiłując opanować strach i cisnące się do oczu łzy. Skąd wiedział?! Nie mógł wiedzieć. To jej największa tajemnica. Oczywiście, bliscy wiedzieli o jej problemie. Miała trzydzieści dziewięć lat i można było się domyślić, że coś jest nie tak, skoro od dawna jest mężatką, a wciąż nie ma dzieci. Nawet wśród pacjentów mogły się rozejść takie wiadomości. Ale nikt, nawet mąż, nie wiedział, że marzy, obsesyjnie wręcz, o trojaczkach, dwóch chłopcach i dziewczynce. Nikt nigdy nie usłyszał jej modlitwy. Nikomu, nawet mamie, nie wspomniała o tym, że wybrała już dla nich imiona. Skąd więc wiedział to Tymoteusz Smuta? Kiedy rysował, czuła delikatne mrowienie w karku i ciepło w brzuchu, rozlewające się falą w stronę serca i głowy, ale złożyła to na karb jajeczkowania, bo to był chyba ten dzień. I na karb niesfornych myśli, które mimowolnie błąkały się w niej po słowach: „Wyobraziłem sobie, że się kochamy. To niemożliwe”. Tak, to niemożliwe — ma problemy z cerą, źle się ubiera, jest od niego wyższa, a ostatnio trochę przytyła. No, i w ogóle się nie maluje. Zaskoczyło ją ukłucie w sercu i lekki żal, który poczuła. Zgasiła go w sobie błyskawicznie, używając profesjonalnej argumentacji. Ale gdy ujął kredkę i pochylił się nad kartonem, zamknęła oczy i pozwoliła sobie na chwilę relaksu, tym bardziej że mrowienie i ciepło były bardzo przyjemne. Poczuła rękę na ramieniu. — Pani doktór, mam tam wejść? Zabrać…? — Doktor! Mówi się „doktor”. A w ogóle to ja nie jestem żaden doktor. Niech pan wraca do zajęć, wszystko w porządku. Odwróciła się i złapała za klamkę. Musiała tam wrócić. Popełniła błąd, dając się ponieść emocjom i uciekając przed nimi. Ale jest tylko człowiekiem. Teraz wróci i jakby nigdy nic dokończą zajęcia. Wzięła głęboki oddech. Skąd wiedział? *** Wraca. Wiedziałem, że wróci. Jest mądrą kobietą, wrażliwą i ciepłą, do tego prawdziwą profesjonalistką. Nie każdy psycholog może pracować z najniebezpieczniejszymi przestępcami. Jeśli uda mi się zasiać w niej odrobinę niepewności co do diagnozy, może zechce jeszcze raz posłuchać mojej historii, może będę mógł opowiedzieć jej więcej szczegółów, bez obawy o to, że wpisze je do karty choroby i zmieni mi tabletki. Może… Siada naprzeciwko mnie, opierając splecione dłonie na blacie stołu. Nie patrzy na rysunek, za to zerka w kamerę, jakby upewniała się, czy ktoś po drugiej stronie mnie kontroluje. Jest ładna, mimo tego, że nigdy się nie maluje. Musi wyglądać pięknie, gdy nałoży delikatny makijaż. Po lewej stronie nosa, tuż nad krawędzią wargi, ma maleńką krostę. Teraz oblizuje ją językiem, jest chyba zdenerwowana. — Przepasiam. — Chrząkam i poprawiam się: — Przepraszam. Anito, nic ci nie grozi, nie obawiaj się… — Nie obawiam się, Tymoteusz. Czuję się zaskoczona.

Uśmiecham się do niej życzliwie, tak mi się przynajmniej wydaje. Dodaję: — Nikomu nic nie powiem. Obiecuję. Patrzy mi w oczy, przeciągle i wnikliwie. Wytrzymuję to spojrzenie. To jest być może ten moment, kiedy pomiędzy mną a nią, pomiędzy groźnym bandytą a psychologiem zawiązuje się nić porozumienia, opartego na naszej tajemnicy. Ja wiem coś o niej, ona wie coś o mnie. Obydwu spraw nie sposób udowodnić. Obie pozostają jedynie kwestią świadomości. — Posłuchaj, Tymoteusz. Skup się, dobrze? To ważne. Za tydzień opowiesz mi jeszcze raz o sobie. Spróbuj sobie to wszystko przez ten czas poukładać. Powiesz mi też, skąd wiedziałeś… — Ruchem głowy wskazuje mój rysunek, po czym składa go i chowa do kieszeni koszuli. — I powiesz mi jeszcze coś. Coś, o co spytam cię tego dnia. Przyglądam się jej ustom. Ruszają się niczym skrzydła motyla, ukazując rząd równych, dość dużych zębów. Magda nie lubiła takich zębów u pacjentów. „Za ciasne” — mawiała. — Mogę teraz o tym porozmawiać — odpowiadam. — Teraz, Tymku… — Zawiesza głos. — …narysuj, proszę, SWOJE największe marzenie, dobrze? Ale masz już tylko piętnaście minut. Dobrze. Jeśli tylko pomoże nam to za tydzień się porozumieć, mogę rysować same największe marzenia. Nie umiałbym powiedzieć, na co liczę, ale coś każe mi uczepić się tej myśli, że Anita może mi pomóc. Pochylam się nad nowym kartonem i rysuję dom, kobietę i chłopca. *** Pielęgniarz zbliżył twarz do monitora. Nie podobał mu się ten Smuta. Strasznie dumny się zrobił ostatnio. Nie odpowiadał, nie witał się, nawet na spacerze przesiadywał na ławce sam jak palec. A do tego ta psycholożka bardzo go lubiła. To było widać. Musiał tylko bacznie obserwować obraz z kamery A12. Kilka razy widział, jak gładziła go po ręce albo jak śmiała się do niego niby do kumpla. To chyba nie do końca było tak, jak należy. Nawet zwykły sanitariusz czy salowa mogliby to poświadczyć. Na tym oddziale obowiązywały ostre normy, ostrzejsze niż w dawnym szpitalu, zanim przekształcono go w ośrodek dla wyjątkowo niebezpiecznych, nierokujących poprawy pacjentów. O, teraz też, ogląda rysunek tego dupka i się śmieje. Przecież to bandyta, bez szans na poprawę i wyjście. A ona, mężatka, i nawet jeśli — tak jak mówią — wkrótce rozstanie się z mężem, przez te dzieci podobno, to i tak mogłaby sobie teraz darować te umizgi. Na niego nawet nie spojrzy, chociaż jest na co: biceps czterdzieści osiem, klatka piersiowa sto dwadzieścia siedem, no i te pośladki. Mister Pupy na kołobrzeskiej plaży latem ubiegłego roku. Dziewczyny klepały go po tyłku, jak jakiegoś celebrytę. Kiedyś, gdy ukradziono jej motocykl, odwiózł ją do domu, do Warszawy, chociaż wcale nie było mu po drodze. Nawet rozmawiali przez całą drogę, opowiadał o swojej mamie, chorej na cukrzycę. Ona mówiła o motocyklach, które kochała chyba bardziej niż męża. Stanęli w jakimś leśnym barze na kawę. I też się tak śmiała, jak dziś. Nie wziął od niej grosza. A potem, za tydzień, nawet nie podała mu ręki na powitanie, zupełnie jakby go nie było obok niej przez te kilka godzin, jakby cała ta rozmowa i kawa to był tylko sen. Zrobił kilka zdjęć z monitoringu. Uśmiechy, przechylona głowa i… — No, śmiało, pani doktór! O, przepraszam, pani doktor! …jeeest! Głaskanie po ręce! Na pewno się przyda. Pokaże wieczorem Pigule. Piguła też nie

lubi Smuty; już raz spuścił mu manto, zaraz jak przyszedł tutaj do pracy. Profilaktycznie, jak powiedział, żeby się go bandyci bali. Szczególnie zabójcy policjantów — tych nienawidził najbardziej. A Smuta miał przecież na sumieniu cały oddział, sześciu czy siedmiu chłopa. Podobno odstrzelił im głowy, jak knoty świec, chociaż wyglądał tak niepozornie. Zrobią mu lewatywę, niech tylko Piguła przyjdzie na swoją zmianę. Zabiorą go do izolatki. Tam może sobie krzyczeć do umarłego. Przelecą go po kolei. Najpierw on, potem Piguła. I jeszcze raz, tyle że odwrotnie. Wsunął dłoń między uda. Przycisnął, aż dreszcz przebiegł mu przez całe ciało. „To niesprawiedliwe — pomyślał. — Co jak co, ale członek mógłbym mieć większy”. *** Po obiedzie idę spać. Zawsze po rozmowie z Anitą dostaję taką małą pigułkę, po której śpię kilka godzin. To znaczy, dodatkowe kilka godzin do tych kilkunastu, które normalnie, czy też nienormalnie, przesypiam w trakcie doby. Podczas tego snu mam do głowy przypięte jakieś czujki. Chcą wiedzieć, co dzieje się we mnie, w środku. Mogliby spytać, po prostu. Przecież próbowałem im powiedzieć, że nie jestem sam, że we mnie jest jakaś część tamtego Cygana, Gajgara, jakiś fragment, jak okruch szkła, którego nie udało się wydobyć z oka i wrósł głęboko, na trwałe zmieniając sposób widzenia świata. Już nawet nie boli, tylko trzeba o nim pamiętać, bo można przypadkiem zrobić krzywdę sobie lub innym. Diagnoza — schizofrenia paranoidalna, osobowość mnoga. Czy coś widzą dzięki tym swoim czujkom, diabli wiedzą. Nikt mi nic nie mówił, ale sądząc po reakcjach Anity, raczej nic nowego to badanie im nie daje. Ale dziś, kiedy dochodzę do siebie, jest jakoś inaczej. Przede wszystkim — ciemno. Mroczno. Światło jest zgaszone. Ciężko mi oddychać. Ruszam głową i nie czuję przyssawek, zazwyczaj ciągnących za włosy i drażniących skórę. Czuję za to, że zdrętwiał mi policzek. Aha, leżę na brzuchu. Usiłuję się podnieść, ale nie mogę ruszyć rękami. Leżą wzdłuż ciała, na wysokości talii przypięte do boków wózka do przewożenia zwłok. Dźgam się palcem w udo. Może jednak coś mi się śni i pora się budzić. — No, wreszcie. — Słyszę głos i coś mi mówi, że to nie oznacza końca kłopotów. — Straszny śpioch z ciebie, Smuta. Piguła — to jego piskliwy głos. Próbuję wstać. Nie ma szans. Czuję, że moje nogi zwisają w dół, a w kostkach trzyma je mocno kolejne mocowanie. Są rozstawione, szeroko. Nagle czuję ból w pośladku. — Fajny masz tyłek, Smuta. — To ten drugi pielęgniarz, kulturysta. Uderza mnie jeszcze raz, z głośnym klaśnięciem. — No, rozluźnij się. Zimno oblewa mnie całego. Zaczynam dygotać. Już wiem, co się święci. To lewatywa, o której słyszałem do tej pory tylko z ust Mariusza, tego malarza i poety, którego obrazki sprzedają podobno za niezłą kasę po całej Europie. Tylko że on nie widzi z tego ani grosza. Miotam się, ale sprawili się dobrze. Ręce ani drgną, nogi też. Nawet przez plecy przypięli mnie pasem. Leżę z wypiętym tyłkiem, jak dzieciak czekający na klapsy. Ale to nie będą klapsy, o nie! — Chłopaki, o co chodzi?! Puśćcie mnie! Piguła opiera się o mnie, palcami wystukując jakiś rytm na moich plecach. Ten drugi, Krawczyk, chichocze. Słyszę, jak odpina guziki.

— Widzisz, Smuta, dla takich osób jak ty nie ma prawdziwej sprawiedliwości — mówi powoli Piguła. — No, bo jak ma być, skoro po tym, co zrobiłeś ty i tobie podobni, trafiasz do takiej ochronki jak tu? Śpisz sobie, lepisz figurki i jeszcze raz w tygodniu pogadasz sobie z fajną laską. Zabiłeś kilku ludzi, swojego przyjaciela, usiłowałeś zabić żonę, kilkoro dzieciaków i za to wszystko dostajesz pojedynczy pokój w domu wczasowym nad jeziorem. Bo to jest dom wczasowy, prawda? — Dźga mnie palcem w nerkę. Robi mi się słabo. — Żeby nie rzygnął, bo się brzydzę — wtrąca Krawczyk, atleta. Piguła przechodzi z drugiej strony. — Pamiętasz Breivika, na tej wyspie Utøya kilka lat temu? Siedemdziesiąt siedem osób. Dostał dwadzieścia jeden lat, a o mały włos tak jak ty trafiłby do szpitala. Uważasz, że to sprawiedliwe, więzienie albo szpital za takie cierpienie? I jeszcze domaga się nowych gier i nowego sprzętu do grania. Smuta, pojebało was strasznie, wiesz? — Ja nie… — Kolejny obrzydliwy szturchaniec odbiera mi mowę. — Musisz trochę, że tak powiem, dostać w dupę. — Krawczyk śmieje się za moimi plecami. — Tak będzie dobrze, wierz mi. To bardziej ci pomoże niż kilka lat tego kurortu. I kilogramy tabletek. Płucz. Wiem, że mogę się uratować, jeśli uda mi się zachować spokój i skorzystać ze swoistego daru, który pozostawił w mojej osobowości Gajgaro Bargieł. Ale nagły ból w odbytnicy i lodowaty miecz strumienia wody wypełniający jelita paraliżuje mnie. Trwa to kilkanaście długich sekund. Potem czuję, jak po nogach ścieka mi mieszanina wody i kału. Wycierają mnie jakąś szmatą. Oddycham głęboko, by się uspokoić. — Nie chcemy, żebyś nas pobrudził, wiesz? Nas?! — No, do roboty — mówi Piguła i leje mi coś śliskiego między pośladki. Staje między moimi nogami i uderza mnie w tyłek, z jednej, potem z drugiej strony. — Tylko się nie spinaj, będzie nam wszystkim przyjemniej. Aha, jeszcze jedno. Oczywiście nie chwal się nikomu, że postanowiliśmy ci pomóc. Nie każdy na to zasługuje. Obok mojej głowy pojawia się twarz kulturysty. Klęknął i zbliżył usta do mojego ucha. Mówi bardzo cicho, ale dociera do mnie każde jego słowo. — I od dzisiaj ani słowa do pani Anity. Ani jednego słowa, w żadnym temacie, rozumiesz? Żadnych rysunków, historyjek, uśmiechów, jasne? Patrzę na jego umięśniony biceps i w jego beznadziejnie puste oczy i mrugam powiekami na potwierdzenie. — No! — odpowiada i wstaje. — To jedziemy.

Część pierwsza. BELTAINE Tak jak podczas świąt Samhain, tak i w czasie Beltaine granica pomiędzy światem widzialnym i tajemniczymi zaświatami staje się bardzo cienka i bez większych problemów można ją przekroczyć. Beltaine, Noc Walpurgii czy Ognie ku czci Welesa — Czarodzielnicą zwane…, serwis publicystyczny eioba.pl

Rozdział 1. Kumple 1. Wirujący obwarzanek z dymu popłynął w stronę zieleniącej się już solidnie korony drzewa. Napotkawszy niewielką gałązkę, owinął się wokół niej, po czym uderzony powiewem ciepłego wiatru, rozpłynął się w nicość. Czarek Smuta splunął i strzelił niedopałkiem papierosa w stronę wody. Kiedy tylko pet zetknął się z powierzchnią rzeki, zaraz rzuciły się na niego dwie kaczki. Z wściekłym łopotem skrzydeł pobiły się o domniemany smakołyk, by po chwili płynąć już spokojnie dziób w dziób, jak najlepsze przyjaciółki. Nurt sączył się leniwie. Właściwie trudno było go nazwać rzeką. Zarośnięte dno, brunatna woda i niepokojący zapach zupełnie nie pasowały do jej nazwy — Rakówka. Owszem, kiedyś żyły w niej raki, ale to było dawno. Obecnie też próbowano je tu zadomowić, ale były to amerykańskie okazy, mniejsze i odporne zarówno na choroby, jak i zanieczyszczenia, więc całe przedsięwzięcie stwarzało jedynie pozory czystego środowiska. Poza tym, wskutek swojej odporności na choroby, wypierały naturalnie mieszkające tu skorupiaki. — Durne ptaszyska — powiedziała Zuza i śladem kolegi cisnęła w stronę kaczek swój niedopałek. Historia się powtórzyła. Zaśmiali się i splunęli siarczyście. Popalali już od dawna, ale nadal się zmuszali, bo niesmak w ustach i drapanie w gardle były jedynym pewnym doznaniem związanym z papierosami. Czarek skończył niedawno piętnaście lat. Wyjątkowo inteligentny, dojrzały i — jak mówiła mama — wyszczekany chłopak, wyglądał na dużo starszego. Niekiedy może za bardzo wyszczekany, momentami nawet bezczelny i wulgarny, ale Magda Godlewska — bo po rozwodzie z ojcem Czarka wróciła do swojego panieńskiego nazwiska — nie chciała z tym walczyć. Po kilku latach niemoty, po tym wszystkim, co przeszedł z ojcem, po z trudem zaleczonej traumie spowodowanej niefortunną przeprowadzką do podkarpackiej wsi Wisioły, gdzie zawalił im się cały świat — nie darowałaby sobie, gdyby znowu zaniemówił albo coś sobie zrobił. Więc gryzła się w język i milczała. A on patrzył coraz poważniej, rzadko się uśmiechał i miewał chwile, kiedy zapadał się w siebie. Wtedy nawet nauczyciele nie mieli śmiałości mu przeszkadzać. Mama tym bardziej. Jedynie Zuza, może dlatego że trzy lata starsza, zyskała sobie zaufanie Czarka. Mogła klepnąć przyjaciela w czoło i rzucić bez obaw o zranienie: „Ej, Smuta, coś taki smutas?”. Jako jedyna bywała też w domu Czarka. A ostatnio dostąpiła wielkiej tajemnicy — poznała Anielkę, jego siostrę. O mało ducha nie wyzionęła, kiedy ją ujrzała, ale nawet słowem się nie

zająknęła. To przypieczętowało ich przyjaźń. Siostra Czarka miała pięć lat, ale wyglądała na pięćdziesiąt. — Progeria — oznajmił Czarek, kiedy zaprowadził ją do pokoju dziewczynki. To był test. Zuza zdała go na szóstkę. Nawet śliny nie przełknęła, tylko podeszła do fotelika dziewczynki-babci, wyciągnęła rękę i ostentacyjnie puszczając oko, rzuciła: — Progeria, też ładnie. A ja mam na imię Zuza. We trójkę wybuchli śmiechem. Zuza nigdy nie powiedziała Czarkowi, że jeszcze w życiu tak się nie przestraszyła i nie poczuła takiego obrzydzenia jak wtedy, gdy uścisnęła malutką dłoń wieńczącą chudą jak patyk, jak stary patyk, rączkę i chwilę później, gdy z małej główki, przypominającej łebek oskubanego kurczaka, wydobył się piskliwy śmiech. Nie powiedziała też, że właśnie dlatego przez kilka dni unikała go i nie wychodziła z domu. Przez ten czas myślała. Zastanawiała się nad tym spotkaniem. Była odważna, odporna na brzydotę i cierpienie, pomagała ojcu w zakładzie pogrzebowym, ubierała zwłoki, łamała kości i malowała twarze trupów. Lubiła horrory i krwawe gry. Dlatego wątpiła, by jej przestrach spowodował wygląd Anieli albo dotyk jej wiotkiego, pomarszczonego ciała. To było coś innego, coś, czego nie umiała ani zlokalizować, ani opisać. Po tygodniu nie mogła nawet dokładnie powiedzieć, że poczuła to naprawdę, bo przy kolejnej wizycie nic podobnego się nie zdarzyło. Dziś razem wagarowali. Czarek nie lubił szkoły, a Zuza jakoś łatwo dawała mu się namówić. Piękna pogoda końca kwietnia sprzyjała lenistwu. Słońce, ciepło, soczysta zieleń trawników i drzew. Wiosna przyszła bardzo szybko i wybuchła gwałtownie. Przyszli nad rzekę, posiedzieć na ławce i pogadać. — Muszę jechać w pewne miejsce. Nad morze. — Czarek włączył w smartfonie aparat fotograficzny. Lubił fotografować każdą chwilę życia. Zuza, rozparta na ławce, z głową odchyloną do tyłu, pławiła się w promieniach słońca. — Nad morze? — spytała. — Tak. Zawieziesz mnie. To nie było pytanie ani zawoalowana prośba, nie czuć było w tym zwrocie również polecenia. Ten ton Czarka przyprawiał wszystkich o drżenie. Zupełnie jakby przepowiadał przyszłość albo beznamiętnie informował o nadchodzących wydarzeniach. — Kiedy? — Jak najszybciej. Zuza milczała. Wpatrywała się teraz w dwie ciemne sylwetki na końcu alejki. Zbliżały się równym krokiem, noga w nogę. Straż miejska. — Oho! Spadamy! — Zuza chwyciła torbę i zsunęła nogę z ławki. Już wstawała, gdy ręka Czarka powstrzymała ją i usadziła z powrotem. — Jesteśmy na waksach! — rzuciła. — Siedź! — warknął tylko Czarek Smuta i rozparł się wygodnie. Strażnicy wyraźnie zmierzali do nich. Jednego rozpoznali. To był ten wielki łysol, co rozrabiał na meczach. Na co dzień władza w mundurze, ale w kominiarce zamieniał się w bestię. W ubiegłym tygodniu zwiali mu spod kina, z piwem w ręku. I pokazali „fucka”. — A co to, szkoły nie ma? Czarek rozejrzał się dookoła.

— No, raczej — odparł spokojnie. Zuza chrząknęła i wstała. Łysol stanął przed nimi na rozstawionych nogach. Przyglądał się z uśmiechem to jej, to jemu. — Co tu robicie? — spytał. — Nic. Już idziemy — zapewniła dziewczyna. Czarek spojrzał w górę, w oczy potężnego strażnika. Uśmiechnął się i wsadził mały palec do ucha. Potrząsnął energicznie. — Może pan powtórzyć, bo nie dosłyszałem? Wielkolud czarnym buciorem nadepnął chłopcu na czubek trampka. Pochylił się lekko do przodu, zwiększając nacisk. Czarek zmarszczył brwi, ale nie odwrócił wzroku. — Wesołek jesteś, co? — rzucił olbrzym. Drugi strażnik zwrócił się do Zuzy: — Legitymacje macie? Dziewczyna spojrzała na Czarka, który mierzył się wzrokiem z mężczyzną. Miał zaciśnięte z bólu szczęki i pięść prawej ręki. Mały palec lewej nadal trzymał w uchu. W jego oczach dostrzegła jakiś niespotykany wyraz. Nie widziała go jeszcze w takim stanie. — Legitymacja. Masz? — powtórzył mniejszy strażnik i też zerknął na kolegę. Zuza otworzyła torbę i pogrzebawszy w niej przez chwilę, wyjęła pognieciony różowy kartonik. — Jak? Kupczyk? — Kopczyk — poprawiła Zuza. Strażnik spojrzał na nią uważnie. — Czarny Melonik? — Tak — odpowiedziała. Funkcjonariusz pokręcił głową. — Jeszcze raz was tu złapiemy i powiem ojcu, co robisz, zamiast siedzieć na lekcjach. — Oddał jej dokument. — Przekaż mu, że wszyscy byli zachwyceni Okudżawą. Podziękuj mu od Kaszuba. Będzie wiedział. Zalewaj, idziemy! Dotknął delikatnie łokcia olbrzymiego kolegi i w tym momencie aż odskoczył o krok. Zalewaj drżał jak tuja na wietrze, a z nosa ciekły mu smarki. Z małżowiny po pękatym policzku spływała strużka krwi. Płakał z zamkniętymi oczami, po cichu, jakby bał się wydobyć głos. Teraz, dotknięty przez towarzysza, jęknął dziko. — Zalewaj, co jest? Co mu się stało? — Mniejszy strażnik zwrócił się do Czarka. Ten wzruszył ramionami, oglądając czubek trampka. — Zalewaj, do cholery! Co ci jest?! — Strażnik chwycił kolegę za ramiona i poprowadził tam, skąd przyszli. Wyglądało to tak, jakby Asterix prowadził Obeliksa. Czarek patrzył za nimi beznamiętnie. Zuza usiadła i wyjęła papierosa. — Chcesz? — Podsunęła chłopcu paczkę. Niepełne pudełko trzęsło się razem z jej dłońmi. Czarek splunął i zaprzeczył ruchem głowy. Po chwili namysłu Zuza wsunęła papierosa z powrotem do opakowania. — Co to było, do cholery? Coś ty mu zrobił? Czarek wzruszył ramionami. Splunął jeszcze raz, tym razem trafiając w czubek ubrudzonego trampka. Wyjął chusteczkę higieniczną i zaczął go czyścić.

— W sobotę. Zuza spojrzała na niego spod oka. Ręce nadal jej drżały. — Co „w sobotę”? — spytała. — Zawieziesz mnie. Chciała powiedzieć, że nie da rady. Mają jakiś ważny pogrzeb i chce pomóc staremu, obiecał jej kupić profesjonalną maszynkę do tatuażu. Przez chwilę ujrzała smutną twarz ojca, z rozczarowanym wyrazem zmęczonych oczu. Powinna… — Spoko — usłyszała swój głos. Kaczki na rzece zaniosły się radosnym kwakaniem. Woda płynęła leniwie.

2. Magda otworzyła kopertę. Już sam nadruk z nazwą nadawcy budził jej niepokój: Instytut Genetyki Ludzkiej HUMANGEN. Bez adresu. Usiadła w kuchni przy wysokim blacie. W kubku przed nią stała poranna kawa. Zimna, z utopioną na wierzchu muszką. Wyłowiła ją łyżeczką i upiła łyk. Obrzydlistwo. W ręku trzymała złożone pismo. Ilekroć przychodziły jakieś informacje o cudownym leczeniu progerii albo jakieś zaproszenia do udziału w konferencji na drugim końcu świata, odczuwała niepokój. Kiedy w ubiegłym roku namierzyła ją fundacja w ramach projektu „Find the Other 150”, początkowo bardzo się ucieszyła. I zaczęła czytać, i oglądać filmy z tymi dzieciakami staruszkami. Ani ładne, ani przekonujące. Smutne i beznadziejne. Wiedziała wcześniej, że na tę chorobę nie ma lekarstwa, że Aniela umrze w wieku może ośmiu, może trzynastu lat, a jak Bóg da, to może dożyje dwudziestu. Wiedziała też, że te wszystkie lata przepełnione będą cierpieniem i smutkiem, bezradnością i wstydem. Wstydem za swój wstyd, za nieumiejętność zaakceptowania wyglądu i zachowania córeczki. Znała siebie. Po kilku długich latach życia z synem niemową wiedziała, że nie jest matką idealną, że nie stać jej na całkowite oddanie sprawie leczenia dziecka. Poznała własną naturę, gdy Czaruś odzyskał mowę. Owszem, cieszyła się, że wyzdrowiał. Ale swoje prawdziwe uczucia uświadomiła sobie, gdy krótko po aresztowaniu Tymoteusza zamieszkała z rodzicami. Tam dochodzili do siebie po koszmarze, który przeżyli w Wisiołach. Tam pojęła, że odczuła największą ulgę, kiedy jej tata, usłyszawszy gadającego jak katarynka Czarusia, powiedział: „No, wreszcie, moja córeczko, bo już myślałem…”. Rozpłakała się wtedy gwałtownie. Płakała jej każda komórka i każda myśl. I nagle poczuła się jak mała dziewczynka, której udało się wreszcie przebłagać tatusia i ten po długim okresie milczenia odezwał się do niej i przebaczył. Była gotowa całować go po stopach. Nie syna, z radości, że ozdrowiał, ale swojego ojca. Zupełnie jakby jemu sprawiła zawód tym, że Czaruś zaniemówił. A potem urodziła się Aniela. Nie dość, że wcześniak, to od początku chorowita. Kiedy skończyła dwa lata, Magda zrozumiała, że córeczka nie jest normalna, że jest ciężko chora. Nie wiedziała jeszcze na co, ale już czuła, że to coś bardzo poważnego. I znowu spuściła uszy po sobie i zaczęła unikać ojca. Najpierw szukała informacji i pomocy, w nadziei, że jak odpowiednio szybko postawią właściwą diagnozę i dobiorą leki, wszystko będzie dobrze. Ale Aniela nie rozwijała się prawidłowo. W zasadzie nie rosła, była chuda i drobna, tylko góra jej czaszki powiększyła się znacznie. Nie chciały jej rosnąć zęby, włosy na głowie ani paznokcie. Za to skóra robiła się cienka, a na czaszce pojawiało się coraz więcej ciemnych żyłek i plamek. Nos jej się wyostrzył i powiększał się wytrzeszcz oczu. Potem, kiedy zaczęły jej

otwierać się rany na piszczelach, przestała zabierać ją na spacery. Odpuściła i znowu poczuła niepokój, bo wiedziała — jeszcze dzień, dwa, góra miesiąc i przyzna się przed samą sobą, że wolałaby nie mieć Anieli, niż mieć ją „taką”. No i tata. Wciąż czuła się przy nim małą dziewczynką. To nawet nie był respekt. To było coś pomiędzy podlizywaniem się a przekupstwem, okraszone uczuciem zażenowania i poczucia winy. Magda spojrzała na leżące przed nią pismo, złożone na pół. Brązowe kółko z kawy lekko już zaschło. Zobaczyła w nim zachodzące słońce, podobne do tego, które tak ją urzekło na jednym z obrazków malowanych kawą przez tutejszego artystę. Kiedy wreszcie upewniła się, że Tymoteusz bardzo długo pozostanie w ośrodku dla niebezpiecznych przestępców, i odważyła się ponownie wyprowadzić od rodziców, kupiła mały domek w Bełchatowie, w centrum Polski. W mieście, do którego jakiś czas temu zjechało kilkadziesiąt tysięcy ludzi z całego kraju, w związku z budową największej elektrowni. Tu łatwo było zgubić się w tłumie. Nikt jej nie pytał skąd i po co. Prawie każdy był „nie stąd”. Otworzyła gabinet stomatologiczny i szybko osiągnęła stabilizację. Stały dochód, godziny pracy dostosowane do potrzeb samotnej matki, szkoła w pobliżu domu i nauka gry na skrzypcach dla Czarusia. Kiedy cztery lata temu zapisała go na lekcje, nie sądziła, że coś z tego będzie. Nauczycielka też powątpiewała. Pięciolatek, owszem, ale wyrośnięty jedenastolatek z ambicjami zostania wirtuozem, to wydawało się chybionym pomysłem. Czaruś się uparł. I zaskoczył wszystkich. Po dwóch miesiącach błysnął na szkolnej uroczystości swoim pierwszym czardaszem. Uwielbiał je grać. Mogła godzinami słuchać, jak ćwiczył. Zamykał się w pokoju na poddaszu i trenował. Przychodziło mu to z łatwością. Słuchając go, czuła dreszcze i podniecenie. I przed oczami stawała jej ciemna noc w Wisiołach, gdy po raz pierwszy dobiegło ją granie z pobliskiej góry. Gajgaro… HUMANGEN. Ujęła złożony list w dwa palce. Powąchała. Złożyła jeszcze na pół. Przedarła. I jeszcze na pół. Jeszcze raz przedarła. Wrzuciła blade płatki do kubka z resztkami kawy. — Mamusiu, co masz dla mnie? — Piskliwy głos Anieli wpił jej się w uszy. Dziewczynka, w chustce na głowie, stała przed nią i klaskała w suche, koślawe dłonie. Uśmiechnęła się do mamy. Magda skrzywiła usta. Co miała dla niej, oprócz jajka niespodzianki?

3. — Dobrze, a teraz zagraj to samo, tylko zwiększ tempo. Spróbuj utrzymać czytelność dźwięków, atakuj wyraźnie, ale z wyczuciem. Marta przesunęła ciężarek na wskazówce metronomu. Sto dwadzieścia. Jeszcze nigdy nie grał tej etiudy w takim tempie. Czarek spojrzał na nią i uśmiechnął się. Jak na piętnastolatka miał wyjątkowo męski uśmiech. Prawdziwy Czaruś. Tak mówiła do niego jeszcze w tamtym roku, ale kiedy poszedł do trzeciej klasy gimnazjum, poprosił ją, by używała imienia Czarek. — Czarku, skup się. Zmarszczył brwi i przyjął postawę niczym solista wielkiego koncertu przed pierwszym, otwierającym pociągnięciem. Wzniósł rękę ze smyczkiem, po czym energicznym ruchem oparł go na strunach. Marta pchnęła wskazówkę. Cyk, cyk, cyk, cyk! Czarek puścił do niej oko i pchnął smyczek w dół. Najpierw poczuła gorąco w podbrzuszu. Strumień ekscytującego ciepła przycisnął ją do

wysokiego krzesła z zagłówkiem, aż oparcie odgięło się do tyłu. Nieświadomie rozchyliła nogi i ścisnęła dłońmi podłokietniki. Z obezwładniającym zdumieniem przyglądała się swojej sukience, bo czuła wyraźnie, że gorący podmuch wdziera się pod nią i, unosząc tkaninę, pełznie pomiędzy piersiami, wzdłuż szyi, i targa włosy. Ale nic takiego się nie działo, to było tylko złudzenie. Czarek z zamkniętymi oczami równo i szybko pracował smyczkiem. Utrzymywał tempo, grając czytelnie i miarowo. Był świetny. Należał do grona wyjątkowo uzdolnionych uczniów. Marta czuła to od dawna, nawet przeleciała jej przez głowę myśl, że ona już niczego go nie nauczy, że pora przekazać go profesorowi Skardze. Albo Lidii Ionesco. Powinna. Nie mogła. Nie odda go nikomu. Powoli rozluźniła palce i wypuściła powietrze. Słyszała łomot własnego tętna. Było dużo szybsze niż tykający na biurku metronom. Pod pachami czuła wilgotne ciepło. Na wewnętrznej stronie ud również. Paliły ją policzki i uszy. Piekły oczy. Zerwała się i stanęła przy oknie. Nie chciała, by Czarek zobaczył ją w takim ogniu. „Przecież to dzieciak — pomyślała. — Marta, opamiętaj się!”. Skończył. Ostatni sztych zawisł w powietrzu długim wibrato. Zadrżała. Przytuliła twarz do chłodnej szyby. — Dobrze? — spytał Czarek. „Dobrze? Cholera! Bardzo dobrze”. — Wiesz co, to chyba jednak za wcześnie na takie… tempo. Prawie, prawie, ale coś tam… nie do końca… Na biurku zabuczał telefon. Podniosła go i przyłożyła do twarzy, nadal zasłaniając się przed spojrzeniem Czarka. Chłopak westchnął i zamknął futerał. — To ja już dzisiaj pójdę, dobrze? Marta machnęła ręką w stronę drzwi, dając mu znak, że się zgadza. Popatrzyła, jak zgarbiony wychodzi z pokoju. Lekko, jakby z rezygnacją zamknął drzwi. Opadła na krzesło. — Nie, nie, w porządku. Nawet nie masz pojęcia, jak się cieszę, że dzwonisz…

4. Wlókł się noga za nogą. Kiedy mijał plac zabaw za pawilonem spółdzielni mieszkaniowej, poczuł się zmęczony. Usiadł na wielkiej karuzeli i otworzył futerał skrzypiec. Z niewielkiego schowka na kalafonię i struny wydobył jeden z dwóch ukrytych tam papierosów. Zapalniczkę miał w kieszeni bluzy z kapturem. Rozejrzał się, ale widząc jedynie jakąś młodą mamę, bawiącą się z dzieckiem, zapalił. Zakasłał przy pierwszym wdechu. Po co palił? Nie wiedział. Bo wszyscy w klasie próbowali. Bo na filmach prawdziwi faceci, twardziele, też chadzali z papierosem w ustach. Bo to jakieś takie dorosłe, fajne. Sięgnął po smartfon. Poszukał pliku „pani Marta”. Otworzył. Przewijał palcem zdjęcie po zdjęciu. Była taka ładna. Ciemne, proste włosy i oczy jak węgle. Podejrzewał, że nosiła soczewki, ale mógł się mylić. Wolałby, bo aż drżał na myśl, że takie oczy, czarne jak smoła i głębokie jak jeziora, można mieć ot tak, po prostu. Oczy, którym nie sposób się oprzeć, które wciągają, jak studnia. Studnia… Otrząsnął się, przeganiając wspomnienie twarzy taty nad krawędzią cembrowiny, ze sznurem na szyi, zdziwionego i proszącego wzrokiem o pomoc. Zakasłał, zagłuszając nadbiegający z daleka odgłos głuchych uderzeń kamienia w czepiające się brzegu studni palce.

*** Niewidoma Marianka. Jego pierwsza miłość. Dziewczynka, którą poznał, gdy na dwa miesiące zamieszkali w Wisiołach. Pomogła mu pokonać demona, który opętał jego tatę. Prawie im się udało. Czarek bardzo się zdziwił, kiedy kilkanaście dni później mama powiedziała mu, że tatę zatrzymała w Warszawie policja. Nie chciał jej uwierzyć, płakał i tupał nogami, a w nocy kilkukrotnie się zmoczył. Przecież schronili się u babci Irci, a mimo tego tata prawie ich dopadł. Od tamtej pory nie miał kontaktu z Marianką. Nie wiedział, co się z nią stało po tym, jak mama zgarnęła go z drogi, zostawiając dziewczynkę samą i przerażoną. „Właź! — krzyczała, wpychając go do samochodu. Była w samym staniku, czerwonym od krwi, a na głowie miała obwiązaną jak turban koszulę. — Właź, do cholery!”. Zatrzasnęła za nim drzwi, a on walił dłońmi w szybę i krzyczał: „Marianka! Mamo, nie! Nie zostawiaj jej! Nie zostawiaj jej! Mamo! Mariankaaa!”. Ale hyundai już brnął pod górę. Zobaczył jeszcze, jak z rowu wygramoliła się kobieta i szarpała Mariankę za ramiona. Wyglądała jak jej mama, ale auto podskakiwało na wybojach i nie mógł wystarczająco się przyjrzeć. Co się z nią teraz działo? Co porabiał jej podły brat, Ariel? Czy nadal dręczył ją i kolegów? A ten gruby, jak on się nazywał? Miał takie śmieszne nazwisko. A Jonasz, z którym miał uciec w świat? Co z nim? Czy jego pijanego ojca wtedy, w stodole, też zabił tata? Tata-nietata. Rozmawiał o tym z mamą jeden raz. Tylko jeden. To było krótko po tym, jak przeprowadzili się do Bełchatowa. Powiedział jej wtedy prawdę. O tym, że to on i Marianka zabili tatę. Prawie zabili, jak się wkrótce okazało. O tym, że tata nie był sobą, że w nim, w środku, jak w jajku niespodziance, mieszkał ktoś inny, demon. Potwór. Mama siedziała jak wmurowana. Głaskała Anielę po małej rączce, w tę i z powrotem, aż marszczyła jej się cienka skóra. Powiedział, że to najprawdopodobniej był ten Cygan Gajgaro. Rozpłakał się i bardzo pragnął, by go przytuliła i powiedziała, że rozumie, że mu wybacza, że nie jest niczemu winien i postąpił jak prawdziwy mężczyzna. Milczała, a im dłużej milczała, tym bardziej Czaruś się bał. W końcu wybiegł z kuchni i zamknął się w pokoju. Zasnął bez mycia, a rano jakby nigdy nic zjadł śniadanie, zabrał kanapki i poszedł do szkoły. Nie wracali więcej do tego tematu. Więc i teraz nie powie mamie o niczym. O tym, że co noc śnił mu się tata z dłutem w ręce, jak stoi nad jego łóżkiem i mówi: „Chodź do mnie, mój synku, nie bój się”. I najgorsze wcale nie było to, że z dłuta wisiały gluty czarnej zakrzepłej krwi i kępki włosów, że czuł od taty smród alkoholu, ani to, że jedną ręką tata trzymał go za nogę. Ani to, że Czarek miał poczucie, że taty nie powinno tam być, że nie miał prawa się uratować… Najgorsze było to przeklęte poczucie, że wtedy, przy studni, pomylił się jednak. I w tym śnie, w tym nieszczęsnym poczuciu, Czarek podnosił się i ruszał w szeroko otwarte ramiona ojca. *** Czarek podskoczył. W ręce zawibrował mu telefon. Mama. Nie mogła wytrzymać kilku godzin. Wiecznie się o niego bała, jakby nadal miał dziesięć lat. Miała w domu Anielę, o którą naprawdę trzeba się martwić, a ona wydzwaniała do niego, jak tylko spóźniał się dziesięć minut albo zwyczajnie zasiedział się u kolegi. A to się zdarzało tak rzadko, bo Czarek nie miał kolegów. Miał Zuzę, ale z jakiegoś powodu u niej się nie spotykali. Właściwie nie wiadomo dlaczego. Będzie musiał dopytać. No, jeszcze jeden dzwonek. — No? — zapytał znudzonym głosem.

— Dlaczego nie odbierasz?! Gdzie jesteś?! — W słuchawce aż trzeszczy od złości. — Zaraz będę, mamo. Czy ty nie przesadzasz? — Ja?! Ja przesadzam?! Pani Marta dzwoniła pół godziny temu, że zostawiłeś smyczek. Czarek spojrzał na zegarek. No tak, piętnaście minut to u mamy pół godziny. — Zaraz będę. Pięć minut. — Tylko nie przez łąki. Mecz był, policja gania łobuzów. Czarek uśmiechnął się w duchu. Mecz? Łobuzy? Nie o łobuzów jej chodzi. — Wiem, wiem. Zrobisz mi kilka naleśników? Mama uśmiechnęła się z drugiej strony, Czarek to czuł. — Już zrobiłam. Jeszcze ciepłe. — To lecę. Narka. Zeskoczył z karuzeli i z futerałem pod pachą pobiegł przez mostek w stronę domu. Młoda kobieta z dzieckiem podeszła do urządzenia i po chwili posadziła córeczkę na miejscu, gdzie przed chwilą siedział chłopak. Delikatnie pchnęła ramię karuzeli. Popatrzyła za biegnącym Czarkiem. Nie tylko ona.

5. Antoni Kopczyk lubił klasę. Nad jego zakładem pogrzebowym widniał ogromny czarny melonik, wykonany z włókna szklanego przez ekipę z wytwórni filmowej z Łodzi. Zapłacił za niego kupę forsy, ale było warto. Czarny Melonik obsługiwał aktualnie trzy czwarte wszystkich pochówków w mieście i okolicy, a zdarzało się, że jechali sto kilometrów, by zrealizować zlecenie. A ostatnio, kiedy dołączył do nich miejscowy bard i poeta, jako mistrz ceremonii, doszły im jeszcze pogrzeby świeckie. Nowy, piętrowy budynek, z szerokimi oknami, oświetlony i przestronny, z daleka przykuwał uwagę. Kiedy słońce o zachodzie chowało się za pobliskim lasem, szklana kopuła zakładu błyskała czerwonymi refleksami, niczym latarnia morska, ściągając wzrok mieszkańców okolicy i przechodniów. Antoni Kopczyk był hojny. Dobrze płacił swoim pracownikom. W zamian wymagał trzeźwości i wysokiej kultury osobistej. Nie wolno im było bluźnić ani palić. Kupował im drogie perfumy i stylowe brytyjskie garnitury. Raz w roku lecieli wszyscy do Londynu na dwa dni. Wracali zaopatrzeni w nowe komplety ubrań i butów. I meloniki, oryginalne czarne meloniki. Oczywiście, za to wszystko płacili klienci, ale płacili chętnie. Cennik był wyśrubowany i sztywny, dla nikogo nie było ulg. Zdarzało się, że sypnął piachem za darmo, ale nie rabatował. Raz, gdy chowali chłopaka, który utopił się, ratując psa, choć rodziców było stać, żeby podobnie zapłacić i za kundla. Drugi raz, jak powiesił się w parku jego brat. Osobiście wykopał dół i zawiózł trumnę na wózku. Pracownicy tyko stali i patrzyli, nie pozwolił im sobie pomóc. Kilku kumplom brata dał po stówie, zasypał dół i zniknął na trzy dni. Od tej pory chował bezdomnych za darmo. *** To było kilka lat temu. Jego jedyna córka, Zuzanna, miała wtedy czternaście lat. Zostawił na stole kartkę i dwieście złotych. Posprzątać chłodnię… Owszem, lubiła to robić. Czuła jakieś dziwne zadowolenie, myjąc te

błyszczące metalowe drzwi, połyskujące klamki i nity, uderzając i pocierając powierzchnie, za którymi skostniali ludzie leżeli cicho i pokornie, bez dostępu powietrza i światła, zależni od jej widzimisię. Mogła ich wysunąć, obejrzeć i dotknąć, a nawet pogłaskać. Podobał jej się zapach płynu dezynfekcyjnego, dolewanego do atomizerów i wiadra. Kiedy rozprowadzała go po podłodze dobrze odciśniętym specjalnym mopem, słodkawy aromat przyprawiał ją na chwilę o zawrót głowy. Lubiła to światło, lekko różowe i jaskrawe, błyskające na wózkach do zwłok i narzędziach do preparacji. Bawiła się nawet z tatą w wymyśloną przez nich grę — zgadywała, w której komorze leży trup. Tata mówił jej najpierw, zanim weszli, ile zwłok jest aktualnie w chłodni. Mogła zapukać w drzwiczki, żeby pomóc sobie dochodzącym z wnętrza echem, które, jak się dobrze wsłuchać, było nieco krótsze, gdy w środku ktoś był. Ale wtedy stawka była niższa, zamiast dychy, pięć złotych. Ale jak jeszcze zgadła płeć, o, wtedy tata płacił podwójnie. Rok temu nauczyła się włamywać do jego komputera i teraz, zanim weszła sprzątać, wiedziała wszystko — kto i gdzie znalazł swoją ostoję przed pochówkiem. Od tej pory na fajki jej już nie brakowało. Na gry też nie. No i najważniejsze, że tata wreszcie nie komentował, jakimi głupotami się zajmuje. Po prostu nie wiedział. Posprzątać chłodnię? Dobrze, ale sama?! Zuza w tej jednej chwili uświadomiła sobie, że cały jej świat, wszystko wokół, każda decyzja i zachowanie były nierozerwalnie związane z tatą. W jego bliskości była w stanie obcinać paznokcie zzieleniałym dłoniom i wypychać idiotycznie zapadające się policzki. Mogła też prowadzić auto bez prawa jazdy, jeśli siedział obok, nawet zawracać na ręcznym. Dzięki temu kilka lat później zdała egzamin przy pierwszym podejściu, bez najmniejszego stresu. Mogła po prostu żyć. Ale sama?! To wtedy poznała Czarka. W kamienicy, w której mieszkali, wynajmowali cały parter na sklep spożywczy. Snuła się po nim, usiłując odsunąć od siebie myśl o konieczności pojechania do Czarnego Melonika i wejścia do chłodni. Wybrała kilka chińskich zupek, jakieś ciastka i colę. Właśnie szła do kasy, gdy wpadł na nią zdyszany drobny chłopak. Wypadły jej zakupy, a cola z hukiem odbiła się od podłogi i potoczyła pod regał. Zuza zacisnęła zęby i złapała go za kołnierz. W jego oczach zobaczyła wściekłość. — Zostaw mnie! — Szarpnął się, ale Zuza była silna i postawna. Przytrzymała go. — Zbieraj to! W drzwiach stanęły trzy dziewczyny. Zuza poznała jedną z nich. Pałka, z trzeciej gimnazjum w Mickiewiczu. — Dzięki! — rzuciła do Zuzy Pałka i podeszła do chłopaka. Zuza pociągnęła go i schowała za sobą. — Chwila! — Hardo spojrzała na dziewczynę. Kątem oka widziała, że w ich stronę zmierza ochroniarz. — Najpierw ja mam z nim do pogadania. Pałka wsadziła ręce do kieszeni. — Słuchaj, Zuzka, nic do ciebie nie mam, ale mogę mieć. Dawaj gnoja albo uważaj w budzie. Zuza popatrzyła jej w oczy. Będzie musiała w budzie uważać, na pewno. Pokręciła głową. — Jakieś kłopoty? — Znad regału dobiegł tubalny głos ochroniarza. — A co, taki jesteś twardziel? Może wyjdziesz z nami do bramy, kutasie? — rzuciła najniższa, trochę pękata, z lekkim zezem.

Ochroniarza zatkało. Idąca z zakupami do kasy kobiecina cofnęła się między półki. Pałka zrobiła krok w tył i wskazała drzwi. — Robimy zjazd. — Skierowała palec w stronę Zuzy i chłopca. — Do zobaczenia. — I ty też, cwelu! W dupę jebany ochroniarz! — Zezowata pokazała mężczyźnie środkowy palec i bełkocząc jeszcze pod nosem, wyszły. Chłopak kucnął, podniósł zupki i ciastka, a potem na klęczkach sięgnął pod regał po butelkę coli. Podał Zuzi. Ochroniarz podszedł do lady. — No, nie wytrzymam! Widziałaś to? — zwrócił się do ekspedientki. — Dobrze, że się opanowałem, bo już miałem jej pierdolnąć. No, te gnoje teraz to całkiem pojebane… Ale że dziewuchy? Co te rodzice robią?! Kobiecina z pełnym koszykiem podeszła do kasy. Odezwała się słabym głosem: — To nie rodzice, panie, to koniec świata się zbliża. Szatan się panoszy, nawet dzieci zwodzi. — Zaczęła wykładać po kolei zakupy. — A, tam, szatan. Jakby stary jednemu i drugiemu strugnął przez dupę pasem od czasu do czasu, to by się inaczej żyło. Mi tam ojciec nie żałował, i dobrze. Na ludzi wyszłem. Zuza położyła zakupy na ladzie. — Pani Kasiu, wrócę po to później. Wyjdziemy tyłem, dobrze? One na pewno czekają gdzieś obok. Ekspedientka nerwowo kiwnęła głową. — Czekaj, pójdę z wami — rzucił ochroniarz. — Jeszcze co zwinie po drodze. Dopiero w klatce schodowej Zuza zobaczyła, że chłopak kuleje, a na podłodze zostawia ślady z plamek krwi. — Jak się nazywasz? — spytała, gdy zamknęły się drzwi za ochroniarzem. — Czarek — odparł chłopak. Wskazała na jego trampek. — Co się stało? — Nadepnąłem na coś, jak pryskałem. Zuza weszła na schody. — Mieszkam tu, na piętrze. Chodź, obejrzymy to i coś poradzimy. — Wyciągnęła do niego rękę. — Zuza. O co wam poszło? Czarek, kuśtykając, ruszył za nią. — Przypalały fajkami jakiegoś kota. — Nie znasz ich? — A powinienem? Zuza otworzyła drzwi wielkim, starym kluczem. Drzwi też były stare i wielkie, stylowe. Wpuściła chłopaka przodem. — Zaczekaj tu, przyniosę jakąś foliową torebkę, żebyś nie nabrudził. Tata by się wkurzył. Czarek przysiadł na stołku, z nogą w powietrzu. Podstawił pod stopę dłoń. — To może lepiej pójdę. Jakoś dam radę. Zuzka machnęła ręką. — Siedź, ojca nie ma. Zaraz wracam. Czarek siedział i rozglądał się po przedpokoju. Pięknie urządzone mieszkanie. Obrazy w ramach, staroświeckie kinkiety, w rogu rzeźba gołego faceta bez rąk. Widział gdzieś taką,

chyba w książce do plastyki. Pod jedną ze ścian stało ogromne akwarium, chyba z tysiąc litrów. W środku majestatycznie pływały wielkie, kolorowe ryby. Powoli otwierały i zamykały pyszczki, w tę i z powrotem przemierzając swój zamknięty świat. Wróciła Zuza. Założył na nogę foliową torbę i poszli do łazienki. Zdjął trampek, obmył w brodziku stopę, z której cały czas ściekała cienką strużką jasnoczerwona krew. Zuza przygotowała wodę utlenioną, jakiś specjalny płyn, gazę i bandaż. Kiedy już przestała go palić i piec rana, owinęła mu ciasno stopę i podstawiła kosz z praniem. — Siedź teraz z nogą w górze. Więc siedział, a ona przyniosła herbatę, puszkę z konserwą turystyczną i chleb. Wycinali skrawki konserwy nożem i rwali kawałki chleba. Jedli, milcząc i od czasu do czasu patrząc sobie w oczy. — Powinieneś je znać — dokończyła wcześniejszy wątek Zuza. — To najgorsze mendy w mieście. Mają swój gang. Niejednego faceta załatwiły. Nawet kibole z nimi nie zadzierają. Czarek łyknął herbaty. — No, to już je znam. — Zachichotał. — Taki jesteś cwaniak? — fuknęła Zuza. Była zła, a jednocześnie coś ją ciągnęło do tego drobnego chłopaka. Czuła, że ktoś, kto staje w obronie kota przeciw grupie chuliganów, nie może być niewart znajomości. — To przyjdź tu jutro po szkole. O której kończysz? Czarek oparł nogę na podłodze. Bolało, ale mógł stanąć. Najważniejsze, że przestało krwawić. — Jutro? Po co? — Powoli założył trampek. — Przyjdź. Nie pożałujesz. Wzruszył ramionami. — Dobra. O wpół do drugiej. To nara i… dziękuję. Zuza uśmiechnęła się i potarmosiła ucho, w którym tkwił tunel wielkości dwuzłotówki. — Spoko — odparła. Posprzątać chłodnię? Sama? Nie ma mowy, nie będzie sama. *** Następnego dnia czekała na Czarka przed bramą, z dwoma kaskami w ręce. Skuter, piękny Romet Latte City, czekał na nich, stojąc na stylowych stopkach. Zuza też miała zamiłowanie do unikalnego stylu i klasy. — Ej, ale cacko! — przywitał ją Czarek. — Mam jechać z tobą takim babskim sprzętem? Zuza podała mu beżowy, metalizowany kask w esy-floresy. — No! A co, pękasz? Przecież jesteś twardziel, no nie? Jak noga? Czarek się skrzywił. Na stopach miał tym razem ciemne adidasy, nieco za duże, ale w sam raz na obolałą kończynę. — Ujdzie. Zuza założyła swój kask i odpaliła skuter. Silnik zabzyczał miarowo. Ruchem głowy wskazała miejsce za sobą. Czarek westchnął i skrył twarz za przyłbicą. Wspiął się na skuter i przez chwilę wahał się, co zrobić z rękami, ale gdy Zuza gwałtownie ruszyła, odruchowo objął ją wpół. Przejechali przez miasto szybko i bezpiecznie. O tej porze ruch był przeciętny. Najgorzej robiło się po piętnastej, gdy mieszkańcy zaczynali wracać z pracy, szczególnie ci z elektrowni

i kopalni, jeżdżący często własnymi samochodami. Niektóre ulice Bełchatowa robiły się wtedy całkowicie zakorkowane, przez pół godziny. Taka była specyfika tego miasta — druga w kraju średnia, jeśli chodzi o ilość aut na mieszkańca. Zatrzymali się na parkingu z czarnej bazaltowej kostki. Czarek rozejrzał się i aż gwizdnął, widząc nad głowami wielki czarny melonik, błyszczący w słońcu. — Co to jest? — spytał, wkładając kask do kufra. Zuza popatrzyła na niego ze zdziwieniem. — No coś ty? Czarny Melonik. Nie wiesz? — No, widzę. I co? Zuza westchnęła. — Gdzieś ty się uchował? Nikt ci nie umarł w rodzinie? Popatrzył na nią dziwnie, jakoś tak smutno. Szeroko otworzyła oczy i spytała: — Nie jesteście stąd? Pokiwał głową. — Przyjechaliśmy pół roku temu. Z Warszawy. — Tu? Z Warszawy na to zadupie? Po co? Czarek milczał. Tej historii nie opowiada się każdemu w kilka minut. Jeśli nie chce się wyjść na głupka. — Ej! Po co mnie tu przywiozłaś? Przyjrzała mu się spokojnie. Ten chłopak krył w sobie jakąś tajemnicę. Nie można było go zrazić. — Chodź. Potrzebuję twojej pomocy. Weszli do zakładu. Zuza zajrzała do biura. W fotelach siedzieli klienci, dobrze się składało. — Pani Jadziu, to ja. Idę sprzątać chłodnię. Kobieta machnęła ręką. — Dobrze. Aha, nie wiesz, kiedy wraca tata? — Wiem. Dziś wieczorem. — To dobrze. No, leć już… Zamknęła drzwi i przeszli korytarzykiem wzdłuż Sali Rozstań. Czarek przeczytał z niedowierzaniem złocony napis na ścianie. A potem na szerokich białych drzwiach: PROSIMY NIE WCHODZIĆ. Zuza wyjęła z kieszeni kartę, przesunęła ją przez czytnik i otworzyła drzwi. Weszli dalej. Powiało chłodem i zapachem przypominającym szpital. Czarek złapał Zuzę za rękę i spytał przyciszonym głosem: — Czy to jest dom pogrzebowy? To wasza firma? Zuza roześmiała się, aż echo poniosło się po pomieszczeniach. Czarek się skulił. — A co tak cicho mówisz? Tu nikogo nie obudzisz, nie bój się. — Na znak, że nie ma się czego obawiać, krzyknęła: — Hop, hooop! Czarek skrzywił się i podrapał w głowę. Zuza złapała go za ramiona i popatrzyła mu w oczy. — Posłuchaj. To jest dom pogrzebowy. Ja tu pracuję, to znaczy — pomagam tacie. Między innymi myję chłodnię. Przywiozłam cię, żebyś mi pomógł, bo nigdy tego sama nie robiłam i jest mi trochę nieswojo. Tata wyjechał i kazał mi tu posprzątać. A po wczorajszym jakoś tak,

wiesz… Czarek popatrzył gniewnie. — Co, jestem ci coś winien, tak? Zuza przecząco pokręciła głową. — Nie, nie o to chodzi. Pomyślałam, że jesteś odważny i się zgodzisz. Czarek spojrzał na nią spod oka. Wahał się. W końcu westchnął i uśmiechnął się. — Zgoda. Co robimy? Zuza złapała go za rękę. — Chodź — powiedziała. *** Pierwszym, co uderzyło Czarka, gdy weszli za drzwi z napisem CHŁODNIE, była muzyka. Wesoła rockowa muzyka, płynąca niezbyt głośno ze stojącego na wysokim parapecie radia. Spodziewał się raczej nadzwyczajnej ciszy, pełnej spokoju i skupienia, namacalnej i ciężkiej, a tu proszę. Zuza zaczęła nucić i uśmiechnęła się do niego. — Dziękuję, że jesteś tu ze mną. Sprzątałam tu wiele razy, ale zawsze był ze mną tata. Nie sądziłam, że tak mnie sparaliżuje, kiedy będę musiała zrobić to sama. Nie boisz się chyba? Czarek przełknął ślinę i wyjął paczkę z gumami do żucia. Wsadził jedną do ust i podsunął Zuzi. — Trochę tu dziwnie. Ta muzyka… Zuza poczęstowała się gumą. — Przyzwyczaisz się, ale mogę wyłączyć, jak chcesz. — Nie, zostaw. Może faktycznie tak lepiej. Co robimy? Zuza podeszła do wielkiej metalowej szafki, otworzyła drzwi i wyciągnęła ze środka dwa szare fartuchy. Do tego gumowe rękawiczki, kilka ściereczek i atomizery z fioletowym płynem w środku. Podała chłopcu. — Trochę za duże, ale załóż, żebyś się nie poplamił. Najwyżej podwiń i wsadź za spodnie. Kiedy Czarek wsunął się w uniform, wybuchła śmiechem. — Buuu! — zawył Czarek, machając za długimi rękawami. Zuza zapiszczała i odskoczyła o krok. Zaczęli od wycierania ścian. Psikali na kafle płynem i wycierali do sucha. Czarek dziwił się, bo jak na jego oko wszystko wokół lśniło nieskazitelnym blaskiem. Nawet w gabinecie mamy nie było tak sterylnie. Wymyli wózki, drzwi, klamki i szafki gospodarcze. Stolik i dwa krzesła, nawet od spodu. — U mojej mamy w gabinecie sprząta taka pani. Może do was też przychodzić — zaproponował Czarek. Zuza rzuciła w niego ściereczką. — Coś ty! Tu są dwie sprzątaczki, ale tata każe mi to dodatkowo robić, bo kiedyś mam przejąć ten biznes i się uczę, jak to on mówi, solidnej roboty od podstaw. Poza tym płaci mi. Więc nie martw się, podzielę się z tobą. — Hmmm, fajnie! — Czarek zwinął swoją ściereczkę i gdy Zuza wycierała czoło, rzucił szybko w jej stronę. Szmatka plasnęła ją w policzek. — Fuj! — jęknęła i wskazała na komory chłodnicze. — Dobra, idę po wózek z mopami, a ty zacznij wycierać te drzwiczki.

Czarek spojrzał na nią niepewnie. Coś mu mówiło, że to nie był dobry pomysł. A jak coś uszkodzi albo ktoś wejdzie? Co powie, że co tu robi? Albo jak… — Nie bój się, Czarek, zaraz wracam. Podkręcę ci radio. Zuza podsunęła pod okno krzesło i weszła na nie ostrożnie. Z trudem sięgnęła do parapetu, drugą ręką opierając się o ścianę, i ruszyła gałką. Red Hot Chili Peppers odezwali się śmielej. Zuza z obrotem zeskoczyła na podłogę i, śmiejąc się, wyszła. Czarek westchnął. Złapał atomizer z płynem w jedną rękę, a ściereczkę z mikrofibry w drugą, i tak uzbrojony ruszył na spotkanie swoich obaw. Stanął przed pierwszym rzędem drzwiczek. W każdym pionie były trzy komory. Najwyższe musiał zostawić Zuzi, nie sięgnie, chyba że wdrapie się na krzesło. Nie, zostawi jej tę robotę. Spojrzał na drzwi po lewej stronie, z napisem SALA SEKCYJNA. „Sekcyjna, to chyba od sekcji zwłok — pomyślał. — Co się robi na sekcji zwłok? Chyba to samo…”. Utniesz im głowy, Wasiluk. Dokładnie i osobiście. Czarek zdrętwiał. Wspomnienie koszmaru sprzed prawie dwóch lat spłynęło nagle i bezgłośnie, jak mgła, która wówczas sprawiła, że pomylili ścieżki i trafili na tych starych dziadów, rozkopujących grób pradziadków. Odetchnął głęboko. Psiknął na blachę drzwiczek. Zaczął w pośpiechu, może nieco nazbyt mocno, pucować je ściereczką. Co rusz zerkał kątem oka na drzwi do Sali Sekcyjnej, jakby ktoś mógł stamtąd wyjść i go zaskoczyć. Nie zauważył, kiedy zmieniła się muzyka w radiu. Teraz z głośnika dobiegała melodia grana na skrzypcach. Szalona i porywająca. To jakiś taniec, podobny do tego, które grywał w Wisiołach pan Gajgaro. Ręka ze szmatką zawirowała w ostrym piruecie na lśniącej już powierzchni. Wystarczy, teraz wielka, metalowa klamka, na której — no, wreszcie — dostrzec można jakieś ślady. Zwyczajne ślady palców, od otwierania. Psiknął na nią i zaczął polerować. „Gdzie ta Zuza, mogłaby już wrócić!”. Kucnął i wziął się za dolne drzwi. Najpierw blacha, aż zalśni jak lustro, potem klamka. Musiał tylko uważać, żeby nie nacisnąć. „Chyba nie tak łatwo otworzyć te drzwiczki przecież — pomyślał. — A zresztą, czy tam, w środku ktoś musi być?”. A niech to! Miałeś rację! Całe, tylko patrzeć, jak wstaną i polecą tańcować! Serce w nim podskoczyło. Był pewien, że wszystko zapomniał, że uleciało z jego pamięci, jak para z czajnika. Guzik! Jakby ktoś właśnie dolał wody i podkręcił ogień! Czarek wstał. „Głupi pomysł z tym sprzątaniem. Poczekam na korytarzu” — pomyślał. Ze ściereczką w ręce podszedł do drzwi. Zamknięte! Co jest?! Nawet nie śmierdzą. To nie była myśl. To był głos tego starego z Wisiołów. Dobiegał z radia. Czarek zamknął oczy i zatkał pięściami uszy. Szmatka sfrunęła na podłogę. Czuł, że ktoś chwyta go za ramię i odwraca, a potem, trzymając za łokieć, prowadzi do drzwiczek w drugim pionowym rzędzie, na wysokości jego twarzy. Czuł, że jego palce same wędrują w stronę klamki. Jeszcze kilka centymetrów i obejmie ją, a potem pociągnie w dół.

Skrzypce zajęczały przeciągle. Nie może tego zrobić! Musi! Dłoń zacisnęła się powoli na lśniącym wałku. Poczuł lekkie wibracje, to chyba drżenie agregatów chłodzących całe urządzenie. Ale zaraz! Szur, szur, szur! Przerwa. I znowu. Szur, szur, szur! Przerwa. Teraz już nie wiedział, czy to odgłos ze środka, czy jego ręka drży, usiłując oprzeć się przymusowi otwarcia drzwi. Wałek drgnął i ruszył powoli w dół. Kiedy szczęknął zamek w drzwiach, podskoczył. Odwrócił się gwałtownie. — Co ty robisz? W środku nie trzeba. Zresztą i tak nie otworzysz. Do tego trzeba mieć kartę mojego starego. Łap! — Zuza popchnęła w jego stronę wózek z dwoma wiadrami i rzuciła mop. Czarek, zaciskając szczęki, by nie pokazać po sobie strachu, chwycił jedną ręką pałąk wózka, a drugą kij mopa. — Nieźle! — pochwaliła Zuza. — Musiałam iść do kibla, sorry. O, znowu Red Hoci, fajnie! Czarek popatrzył w stronę radia. Istotnie, grali Red Hot Chili Peppers. *** Tata faktycznie wrócił wtedy o dwudziestej. Na drugi dzień wypłacił jej dwadzieścia złotych. Nie chciał jej rozpieszczać. Dodatkowo wygrana, bo idealnie odgadła, kto i w której komorze leży. Podejrzewał jakieś oszustwo z jej strony, ale nie mógł pojąć, na czym mogło polegać. Dorzucił jej sześć dych. Trzy trupy, komora czwarta, dziewiąta i jedenasta. Mężczyzna i dwie kobiety. Kiedy Zuza odebrała pieniądze, a ojciec wyszedł, rozpłakała się, a potem zwymiotowała w toalecie. Ten mały miał rację! Czarek Smuta wiedział, kto gdzie leży. Podał jej nawet wiek i kolor włosów. Nie, nie będzie tego sprawdzać. Odda mu połowę i niech znika, psychol! *** Przez ponad trzy lata, które minęły od tamtego sprzątania, nie zaprosiła już do zakładu Czarka. Co najwyżej do domu, od czasu do czasu. Nie przegnała go, ale nie chciała też dodatkowych kłopotów. Skąd mogła wiedzieć, na co jeszcze go stać. A przy tacie lepiej było unikać takich tematów. Paranormalnych. Przez te lata nic szczególnie niepokojącego się nie wydarzyło. Raz w jego rękach ożył ptak, uderzony przez auto, ale to mógł być zbieg okoliczności. Kiedyś też, jak musieli schować się w klatce schodowej przed mrozem, za pierwszym podejściem rozszyfrował domofon. Ale i to mogło być tak, że znał ten kod, tylko się wygłupiał. Na pewno. Może jeszcze wtedy, gdy poszła zrobić kolację, a wracając, zobaczyła Czarka stojącego nad jej ojcem, śpiącym przed telewizorem. Ale wtedy to nie wie, o co mu chodziło, bo zaraz wyszedł do domu, nie próbując nawet jej pysznych kanapek. Czyli było w miarę normalnie. Aż do teraz, kiedy w parku za muzeum wgapił się w strażnika, aż ten się popłakał.

6. — No cóż, panie Antoni, wygląda na to, że zobaczymy się dopiero za pół roku. — Magda Godlewska podniosła szkło maski i zgasiła lampę. — Wszystko jest już w idealnym porządku.

Muszę przyznać, że ma pan zęby jak gwiazdor Hollywood. Pierwsza klasa. Antoni Kopczyk zamknął oczy. Pozwolił, by fotel dentystyczny podniósł go prawie do pionu. Westchnął i usiadł. Przez jego głowę galopowały myśli. Jeśli teraz nie odważy się zaprosić jej do teatru, to przepadną nie tylko bilety za trzysta złotych, ale i szansa na inteligentną randkę z cudowną kobietą. Pierwsza randka od dwudziestu lat. W dodatku ta kobieta miała klasę, a Antoni Kopczyk lubił klasę. Wstał, wygładził koszulę i założył rozpinany sweter. Drogi, gustowny sweter. Sięgnął do kieszeni. — Pani doktor, przez półtora roku znosiła pani moje pojękiwania i to pani zasługa, że moje zęby wyglądają, jak wyglądają. Przy tym była pani bardzo wyrozumiała i… miła. Magda uśmiechnęła się skromnie. — To moja praca, panie Antoni. Zresztą pan… Kopczyk delikatnie położył dłoń na jej dłoni. — Pani doktor, proszę mi pozwolić. — Położył na biurku podłużną kopertę. — Oto zapłata za pani pracę, a także premia. Mam nadzieję, że się pani nie pogniewa. Podszedł do drzwi. — Aha, jeszcze jedno. Czy nie czuła pani kiedyś od Zuzanny albo Czarka papierosów? Drgnęła. Czyżby to była prawda? Nie chciała w to uwierzyć. Jej synek? Synek dentystki? Kiedyś, może… — Nie… nie zauważyłam, ale… Kopczyk machnął ręką. — Tak tylko… proszę się nie martwić, pewnie mi się coś ubzdurało. Do zobaczenia, i jeszcze raz dziękuję. — Do widzenia, panie Antoni. Za pół roku, proszę pamiętać. Spojrzał na nią jakoś tak chłodno i wyszedł. Zerknęła na kopertę, po czym wsunęła ją do szuflady. „Ma facet klasę — pomyślała. — W samą porę. Przyda się dodatkowe parę groszy. Trzeba kupić Czarkowi nowe skrzypce. Drogie, dobre skrzypce”.

7. Bezdomny mężczyzna siedział na ławce przed blokiem. Z papierowej torebki wyjmował frytki i wkładał po kolei do ust. Były zimne, ale nie mogły mieć więcej niż dwa dni. Miał szczęście, leżały szczelnie zawinięte w papier i nie dobrały się do nich gawrony ani szpaki. Przełykał z trudem. Szyję miał, niby szalikiem, owiniętą starym bandażem, rozchylonym na wysokości krtani. Z tej szczeliny sterczał kawałek plastykowej rurki. Patrzył na parking jedynym zdrowym okiem. Kiedy nadszedł mężczyzna w eleganckim rozpinanym swetrze, zaśmiał się charcząco. Miał facet klasę. Takie auto. I ten sweter. Bezdomny splunął i wyciągnął nogi. Zapowiadała się ciepła noc. To dobrze, nie lubił chłodu.

Rozdział 2. Rodzina 1. Magda odpięła ucho. Spojrzała w lustro.

„Boże, jak dobrze, że chirurgia plastyczna tak poszła do przodu — pomyślała. — Bez małżowiny wygląda koszmarnie! Jak jakiś zombie. Ile człowiek ma elementów ciała, na co dzień niedocenianych, których pozbawienie albo deformacja czyni z niego potwora. Na przykład brwi. No, facet bez brwi”. Spróbowała wyobrazić sobie pana Antoniego bez brwi. Miał takie krzaki nad oczami, lekko przyprószone siwizną, gdyby mu je zabrać, stałby się nagi i bezbronny. Wybuchła śmiechem. Albo wargi. Magda wsunęła palce w usta i rozciągnęła je bardzo szeroko, aż obnażyły jej się dziąsła górnych i dolnych zębów. Teraz to już była przesada. Z blizną po własnej małżowinie, w której tkwiły tytanowe zatrzaski, i ze szczękami na wierzchu. Koszmar! Zaśmiała się i obmyła ucho specjalnym płynem. Wykonane było z silikonu, kolor i kształt dobrany został idealnie do jej naturalnych cech. Pół roku trwało to wszystko, najpierw wszczepienie tytanowych śrub i poprzeczki, gojenie, oblewanie chrząstką, potem odcisk lewego ucha, dobieranie koloru i konsystencji, dopasowywanie i nauka obchodzenia się z nim. Pojeździła trochę do Wrocławia. Dobrze, że mieszkali wtedy u jej rodziców, mogła spokojnie poddać się zabiegom, nie martwiąc się o Czarusia. No, i forsa. Nie wiedziała, ile to kosztowało. Owszem, mogłaby się dowiedzieć, gdyby chciała. Ale tata powiedział, że on jej te wszystkie krzywdy jakoś chce wynagrodzić. Że niby czuje się winien, bo rozmawiał z… tym bandytą, Tymkiem, przez telefon, i powinien był coś poznać, bo wydał mu się dziwny i taki skryty. No, to sfinansował ucho. Magda wiedziała tylko, że mógłby za nie kupić bardzo ładne nowe auto. Ale kupił ucho dla swojej córeczki. Trochę gryzło ją sumienie, bo to ucho to w końcu nie była sprawka Tymka, ale była zbyt wycieńczona psychicznie, by protestować. W zasadzie, kiedy było przypięte — a nie odpinała go znowu tak często, nawet do snu ani do pływania — nie sposób było poznać, że coś jest nie tak. Nawet spięte do tyłu włosy nie ujawniały sekretu. Proteza była wykonana rewelacyjnie. Sztuczne ucho miało jeszcze jedną zaletę. Nigdy nie swędziało. Tylko że to wszystko nie przekonywało Magdy. Wstydziła się wyjątkowo zajadle swojego specyficznego mankamentu. Kiedy spotykała się w gabinecie z pacjentami, zawsze spinała włosy tak, że zakrywały małżowinę, albo wkładała specjalną opaskę. A o wyjściu do knajpy mogła tylko pomarzyć. Gdyby jednak ktoś zapytał ją, jak sobie radzi z całą tą sytuacją, ze śmiechem na ustach odparłaby natychmiast, że super, że przecież w ogóle nie ma żadnej sprawy i nawet miała pewien wymyślony na tę okazję żart, że jak każda gwiazda i ona miała w życiu przygodę z silikonem. Jednak prawdziwy test przyszedł dopiero, gdy po raz pierwszy zjawił się u niej pan Antoni. Elegancki, szarmancki, z tym swoim barytonem w zanadrzu, o którym wtedy jeszcze nie wiedziała, że powoduje wibracje w podbrzuszu. Pochyliła się nad nim, by zrobić przegląd, i w pewnym momencie kątem oka dostrzegła, że wpatruje się w jej ucho. Właśnie to! „Odpięło się! Nie założyłam opaski!” — jak niechciane petardy myśli wybuchały w jej głowie. Podniosła się i podeszła do lustra. „Wszystko w porządku, więc o co chodzi?”. Zrozumiała wtedy, jak bardzo się wstydzi, jak wiele kosztuje ją udawanie, że wszystko jest w porządku. I nagle wyobraźnia podsunęła jej wizję, w której ten przystojny mężczyzna obejmuje ją i całuje, niechcący ramieniem zrywając jej ucho, a ona nieświadoma niczego tuli się do niego, nie rozumiejąc wykwitającego na jego twarzy obrzydzenia wobec ziejącej w jej czaszce zdeformowanej japy. Brrr! Od tej pory starała się go trzymać na dystans, choć miała

wrażenie, że nieraz próbował się do niej zbliżyć nieco bardziej, niż wynikało to z relacji między stomatologiem i klientem. Magda zbliżyła twarz do lustra. Niekiedy trudno było jej trafić w tytanowe zatrzaski. I to był najgorszy moment — nie ze względu na ucho, ból czy wstręt, ale ze względu na zmarszczki. Tak, kiedy zbliżała twarz do tafli zwierciadła, oświetloną silnymi łazienkowymi kinkietami, wszystkie ślady upływającego czasu zaczynały wołać do niej: „Magda! Tutaj! Zobacz, mamy siostrzyczkę! To bliźniaczka tej kreseczki po lewej stronie nosa, jeszcze malutka, ale za kilka tygodni będzie zupełnie wyraźna. Zacznie się uśmiechać razem z tobą i wykrzywiać smutno, kiedy ty zapłaczesz”. Docisnęła zatrzaski. Lubiła ten delikatny klik, który mówił jej, że wszystko wróciło do normy. Ucho było piękne, może nawet ładniejsze od oryginału. I kiedy tak wpatrywała się z bliska w swoje odbicie, nagle tuż obok niej, na szkle pojawiła się mętna, zaparowana plama. To nie mógł być jej oddech! Odwróciła się gwałtownie. Nikogo. Serce waliło jej jak oszalałe. Co znowu?! Czy nie dość już obłędu ją spotkało?! Czy nóż w rękach szalonej dziewczyny, który pozbawił ją małżowiny, nie był wystarczającą karą za jej pragnienia? Co jeszcze się musi zdarzyć, do cholery?! Wyszła szybkim krokiem z łazienki, trzaskając drzwiami. Huk odbił się słabym echem od ścian i napełnił ją wściekłością. Nie da się, o nie!

2. — Nie musisz jechać! Nie jedź, proszę. — Anielka postukała zakrzywionym paluszkiem w skrzypce. Czarek energicznie odsunął instrument. — Anielka, zostaw. Nie widzisz, że czyszczę? Dziewczynka pokiwała niekształtną główką. Bardzo lubiła brata, choć ten niekiedy bywał złośliwy. Zdarzało się, że nie chciał jej zagrać żadnej melodii na tych swoich ukochanych skrzypcach, bo — jak mówił — „wygrają się do zera”. Jakby mogło ich zabraknąć. Aniela była dzieckiem, ale wiele spraw rozumiała zupełnie dobrze. Na przykład to, że instrument nie jest z czekolady i go nie zabraknie. Czasem też Czaruś — jej kochany Czaruś — ranił ją bezlitośnie. Patrzyła na niego przekrwionymi z wytrzeszczu oczami, spod powiek pozbawionych rzęs, i nie wiedziała — on czy nie on? — Anielko, muszę pojechać. Naprawdę. Ale wrócę niedługo. I coś ci przywiozę. Przytuliła się do niego chudym ciałkiem. Cienkie jak zapałki rączki o krzywych kościach objęły go w pasie. Nie wzdrygał się. Już nie. Na początku owszem, ale wtedy był jeszcze chłopcem. Teraz, kiedy osiągnął poważny wiek piętnastu lat, zmądrzał i spoważniał. Poza tym przyzwyczaił się do swojej dziwnej siostry. Pierwsze objawy tej rzadkiej choroby pojawiły się, gdy skończyła rok. Wtedy zaczęła jej się deformować głowa, wypadać włosy, cienieć skóra. Nóżki i rączki wychudły, spęczniały kolanka i łokcie. Nie rosła. Była jak brzydka lalka, marionetka, w dodatku pozbawiona sznurków. Czarek początkowo nie chciał jej dotykać, ale bardziej bał się zrobić jej krzywdę, niż się jej brzydził. Czytali z mamą, że dzieciom z progerią łatwo łamią się kości, więc starał się uważać. Ale z czasem nauczył się ją przytulać, brać na ręce i bawić się z nią bez strachu o to, że ją uszkodzi, jak tanią zabawkę. — A po co jedziesz? Pogładził ją po głowie. Pod palcami czuł żyły i szczeliny między kośćmi czaszki. Pachniała

kurzem. — Muszę pojechać. Wiesz, Anielko, niekiedy człowiek nie wie, dlaczego coś robi. Ale w środku, o tu… — Przyłożył dłoń do jej zapadniętych piersi. — …czuje, że musi to zrobić. Coś go pcha. Anielka cmoknęła go w policzek. Na wszelki wypadek odsunął skrzypce. — Wiem — powiedziała cicho. — Tylko pamiętaj, mamie ani słowa! — Ani słóweczka — zapiszczała. — Ani mru-mru! — Ani mru-mru! — powtórzyła Anielka. Położyła paluszek na spierzchniętych ustach, wąskich i wypukłych jak dziobek u ptaszka. Bała się, ale nie zamierzała mówić o tym Czarusiowi. Da mu talizman na drogę, niech go szczęśliwie prowadzi, aż do samego domu.

3. Nie wiedziała, który wybrać. Mercedes był ładniejszy i szybszy, ale w razie wpadki tata nie daruje jej, że wzięła ich najlepsze auto. Poza tym gdyby nagle wyskoczył jakiś pogrzeb, najpewniej z niego właśnie skorzysta Czarny Melonik. Citroen też raczej nie wchodził w grę. Nie lubiła nim jeździć, a właściwie nie umiała. Wchodził w zakręty, jakby pływał, miękki do przesady. To podobno skutek jego „cudownego” zawieszenia. Najpewniej będzie zabrać forda. Stary ford, którym uczyła się jeździć, kiedy miała dwanaście lat. Stał w ostatnim garażu, rzadko otwieranym. Jak dobrze pójdzie, tata nawet nie zauważy, że go nie ma. Trochę wolny i mułowaty, ale za to używany tylko wyjątkowo, do pochówku bezdomnych i żuli. Rzadko, więc powinno się udać. Zuza zdjęła z tablicy kluczyki i poszła do garażu. Tata pojechał na squasha, miała więc dwie godziny na przygotowania do wyjazdu. Bała się, a jednocześnie czuła, że nie może zawieść tego chłopaka. Miał jakąś siłę, jakąś misję, której zniweczenie mogło ściągnąć same nieszczęścia. Czuła to tym mocniej, im bardziej zbliżała się do Czarka Smuty. Mieli wiele wspólnego. On nie miał taty, a ona mamy. Nie wiedziała, co stało się z jego starym. Powiedział tylko, że kilka lat temu ojciec zniknął. Ale Zuza nie wiedziała też, co stało się z jej mamą. Tylko tyle, że zaraz po jej urodzeniu już jej nie było. Więcej tata nie powiedział, a kiedy próbowała go wypytywać, robił się dziki jak bezpański kot. Wściekał się i milczał potem przez kilka dni. Więc przestała pytać. Otworzyła maskę i sprawdziła olej. Włączyła silnik. O dziwo, zaskoczył od razu. Stare, poczciwe fordzisko. Jeszcze im posłuży. A z tyłu, obok trumny, można spokojnie się wyspać. Jedno z nich może się nawet komfortowo przespać w trumnie. Miękko i czysto. Jedyne, do czego można było się przyczepić, to zapach. Podobno w tym aucie otruł się kiedyś spalinami jeden z kierowców i znaleziono go dopiero po dwu tygodniach. Stąd niezniszczalny smród. „No, cóż. Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma, jak mawia mama Czarka. Miła kobieta, chociaż dentystka. Tylko po co się tak przystawia do taty?”. Włączyła światła, wycieraczki, sprawdziła migacze. Wszystko w porządku. Nawet bak prawie pełen. Odkupią cały zapas. Miała trochę swoich pieniędzy, nie naciągnie ojca na straty. Musi tylko zagadać go o nocleg u Wiktorii. Powie, że będą pilnować jej domu, a przy okazji poćwiczą angielski. Na angielski na pewno się złapie, uparł się, że to najważniejszy

w świecie przedmiot. Niech mu będzie. Pewnie nawet daruje jej ten sobotni, ważny pogrzeb. Kochany tata. Tylko po co tak leci na tę mamę Czarka?

4. Telefon dzwonił i dzwonił. Magdzie nie chciało się wstać. Lubiła przysnąć przed telewizorem, oglądając jakąś głupawą komedię romantyczną albo film kostiumowy. Czuła się w takich chwilach bardzo bezpiecznie, nie wiedzieć czemu. Niekiedy przypominała jej się niania, stara pani Pawłowska, która zajmowała się nimi, gdy wraz z Wojtkiem, starszym bratem, mieli po kilka lat. Przychodziła do nich do domu, sprzątała, gotowała i pilnowała, by nie zrobili nic głupiego. Rodzice w tym czasie bywali „gdzieś”. Wieczorem, „po wszystkim”, kiedy, wykąpani wcześniej w blaszanej wannie, leżeli już w swoich łóżeczkach, bezpieczni za sznurkową siatką, siadała i włączała telewizor. Stara czarno-biała telewizja. Po chwili głowa opadała jej na bok, proteza wysuwała się z ust, a lekkie pochrapywanie co rusz przywracało ją do przytomności. „No, cicho, cicho — mówiła wtedy, poprawiając zęby. — Ciekawe, który to zrobił, no?”. I rytuał zaczynał się od nowa. Głowa, szczęka, chrapnięcie. Wspomnienie to wywoływało w Magdzie uczucie senności i spokoju. Dziwiła się, że pamięta tak wczesne dzieciństwo, ale wszystko się zgadzało — wracał zapach mydlin, krupniku na jutro i dotknięcie pomarszczonych, mięciutkich policzków niani. Znowu dzwonek. Ktoś się uparł, żeby o jedenastej w nocy z nią porozmawiać. Trudno, trzeba się ruszyć. Kiedy spojrzała na ekran, zamarła. Tata! Pewnie coś z mamą! — No, cześć, tato! Co się stało? — Próbowała zachować spokojny ton głosu. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. — No, cześć! Aaa, nic takiego. Zachciało mi się zadzwonić do mojej Dziulki. Zmroziło ją. Pije! Ojciec pije! Ten ton, tembr, lekko zbasowany, powolny głos, pełen wznoszącej intonacji. No i Dziulka! Zwracał się tak do niej tylko po alkoholu. Miała wrażenie, że z telefonu wydobywa się zapach wódki. — Halo! Jesteś tam, Dziulka? Westchnęła. — Jestem, tato, jestem. Czy ty…? — Oj, nie przesadzaj, córeczko! Bierze mnie jakieś przeziębienie, to zrobiłem sobie grzanego wina. A co u ciebie? Wcisnęła czerwony guzik na pilocie. Telewizor zgasł. — W porządku, tato. — Jak tam moje gumowe uszko? — Zaśmiał się do słuchawki. — Tato, prosiłam cię, żebyś… — No co? No co?! Nie wolno staremu ojcu zażartować? W końcu zapłaciłem za nie, tak? Magda odsunęła telefon od twarzy. Chciało jej się płakać. Wszystkie te chore uczucia sprzed lat powróciły w jednej chwili. Wstręt, wstyd, strach, złość i żal. I poczucie niemocy. I wina. „To moja wina, bo ich zostawiłam samych w tej przeklętej Warszawie!”. Miała ochotę wrzeszczeć i tupać nogami, jak zawsze, gdy zjawiał się pijany. I jak zawsze milczała. — Magda, co nic nie mówisz? Nie pytasz, co u mamy? — Co u mamy? Brzęk tłuczonego szkła, aż zabolało ją ucho.

— Kurwa! Przepraszam, zbiło się… Jasny gwint! Słuchaj, muszę kończyć, zadzwonię jutro, muszę ci coś ważnego powiedzieć. Teraz trochę się przestraszyła. Naprawdę. — Tato, co się stało? — Nic, cholera! Muszę kończyć. Na razie! Pstryk. Koniec. Magda wstała, zebrała filiżankę i talerzyk i poszła do kuchni. Wstawiła naczynia do zmywarki. Z lodówki wyjęła karton z mlekiem i napełniła szklankę. Usiadła i wzięła z półeczki nad głową swoje leki. Asertin, jedna tabletka co wieczór. Od roku i jeszcze przez rok. „Depresja nie wybiera, może przytrafić się każdemu — powiedziała pani doktor, psychiatra. — A leczenie potrwa dwa lata”. Na stole, obok doniczki z kaktusem, leżały kartka i długopis. Czekały na odpowiednią chwilę. To miał być ostatni, pożegnalny list do Tymka. Rozstanie absolutnie i na zawsze. Tak radziła jej pani psycholog, terapeutka i prawie przyjaciółka, Ola. Utknęła nad tym listem, jak auto w błocie. Nie mogła zebrać się w sobie i powiedzieć mu tego wszystkiego, co powinna. Co — czuła to — nie zostało powiedziane nigdy. Jak na złość powinna zacząć od przeprosin. Za to, że wymusiła rozwód. Opłaciła tylu prawników, ilu było trzeba. Załatwiła wszystkie możliwe zakazy — zbliżania się do niej i do dzieci, zakaz widzeń; sprawiła, że odebrano mu prawa rodzicielskie. Nie mógł nawet do nich dzwonić ani pisać. Uczyniła to po ostatnim widzeniu, do którego doszło na jego prośbę. Zgodziła się, ale od razu zastrzegła, że to ostatni raz. Nie chciała, nie mogła już więcej słuchać tej durnej historii o zamianie ciał. Nie docierało do niego, że jest ciężko chory, że te wszystkie zbrodnie, których dopuścił się w Wisiołach, wydarzyły się naprawdę. *** Siedział na krześle, z przypiętymi do pasa rękami. Oddzielała ich stalowa siatka o gęstych oczkach oraz specjalna szyba. Strażnik przypiął go jeszcze do krzesła, poprawił mikrofon, sprawdził kamerę i wyszedł. Śmierdział. Ruda grzywka spływała mu przetłuszczonymi lokami na czoło. Brązowawe włoski okalały twarz nierównym zarostem. Miał siwe skronie. — A mówi się, że rudzi nie siwieją — zaczął. Był czujny, jak zawsze. Było jej go żal, mimo wszystko. Mimo tego, że zmarnował jej życie. Mimo tego, że będzie żyła w strachu przez resztę swoich dni — przed nim, przed Czarkiem, przed samą sobą. Mimo tego, że zostawił jej w spadku brzuch wypełniony kolejnym, być może też szalonym, dzieckiem. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że będzie to Anielka, dziecko-starzec, dziecko, którego nie będzie umiała pokochać, którym będzie musiała się opiekować wbrew swojej woli. Może i lepiej, że nie wiedziała. — Witaj. Prosiłeś o spotkanie. Drapał się po udzie. Miał spowolnione ruchy, musiał być na prochach. Mikrofon zniekształcał głos, jakby rozmawiało dwoje dzieciaków. — Ładnie wyglądasz. — Dziękuję. — Ja też, prawda? Spuściła wzrok.

— Tymek… — Spokojnie. Przemyślałem wszystko dokładnie. Nie pozwolę ci odejść. Westchnęła i spojrzała na niego z wyrzutem. — Myślałam, że już to ustaliliśmy! Powiedziałeś, że nie będziesz robił problemów. To, że jesteś chory, nie daje ci prawa do dręczenia innych przez całe życie. Sąd to uzna, wszystko dokładnie sprawdziłam! Patrzył na nią mętnym wzrokiem. A może ponad nią? — Spokojnie, Mada… — Nie nazywaj mnie Mada! Nigdy. Teraz to już nie był żal. Była wściekła. — Pod jednym warunkiem… Miał czelność! Kalkulowała szybko. — Dam ci zaraz pisemną zgodę na rozwód i wszystko wezmę na siebie, pod jednym warunkiem — dodał. — Wszystko weźmiesz na siebie? O czym ty mówisz? Jak śmiesz? — Zachichotała sztucznie. Patrzył w to samo miejsce. Otworzył usta i padło z niego jedno słowo: — Mateusz. Zamurowało ją. Po raz pierwszy od tamtej sytuacji wspomniał przyjaciela. — Co Mateusz? — Twoje uderzenie go zabiło. Rozerwałaś mu tętnicę szyjną, wiesz o tym. Wykrwawił się jak wieprzek. Milczała. Przebiegała pamięcią feralny dzień w Wisiołach. Przecież Tymek nadszedł później, w samą porę, ale nie widział, jak pogrzebaczem ugodziła oszalałego Mateusza w szyję. Nie powinien tego wiedzieć. Chyba że… Co potem powiedział ten Cygan? „Magda, posłuchaj mnie uważnie. W tym ciele… — Pokazał na siebie. — …mieszkam ja, Tymek. To on to zrobił, Bargieł. — Wskazał na podwórze. — Nie wiem, jak, ale zamienił nasze ciała”. Bzdura! — Mów! Tymek lekko się uśmiechnął. Przejechał suchym językiem po wargach. Brakowało mu zęba, trójki. — Jak urodzi się dziecko, weźmiesz je i Czarusia, i pojedziesz do najlepszego egzorcysty, jakiego znajdziesz. Czekaj! Nie skończyłem. Zapłacisz, ile będzie trzeba. Powiesz, że mieszka w nich obcy… Magda odepchnęła się od blatu. — Zwariowałeś do reszty! Nie ma mowy! Możesz sobie gadać, co chcesz. To była obrona konieczna, a ty jesteś psychol. Nacisnęła dzwonek. Tymek siedział, uśmiechając się do swoich myśli. — Tak myślałem. W takim razie sprawdź DNA córki, jak się urodzi. To nie moje dziecko. Strażnik stanął w drzwiach. — Chcę wyjść — oznajmiła. — Koniec widzenia! Tadek, chodź tu! — strażnik przywołał przez radio kolegę. We dwóch odpięli Tymka i postawili na nogi.

— No, Smuta, idziemy. Chyba prosto do kąpieli, bo jedziesz, brachu… Kiedy wyszli, Magda siedziała i czekała, aż ją wypuszczą. Nie jego? Więc czyje? Córka? Nie sprawdzała przecież płci! — Co jest, cholera?! — syknęła, uderzając ręką w blat. *** Więc powinna zacząć od przeprosin. Za to, że nie pozwoliła, by przedstawił swoje racje. Dała solidną łapówkę sędziemu, żeby tylko nie dopuścił do pojawienia się Tymka na rozprawie. Wszystko poszło gładko, bardzo gładko. Dostała rozwód i potrzebne zakazy dla byłego męża, psychopatycznego mordercy. I właściwie osiągnęła spokój. Tylko że dwa tygodnie później urodziło się jej dziecko. Dziewczynka. Magda wstała. Nie dzisiaj. Nie miała siły na ten list. Jeszcze nie. Dziś musi już iść spać. W drodze do sypialni chwyciła pilot i wyłączyła telewizor. Zmarszczyła czoło. Wyłączała go już, zdaje się…?

5. Irena Godlewska obudziła się około północy i wyruszyła w conocną podróż do toalety. Wiodły ją światełka lampek diodowych, powtykanych w gniazdka. Miała problemy z pęcherzem. Ani ziółka, ani tabletki, ani zdrowa żywność nie pomagały. Na nic były wizyty u znachorów i akupunktura, na nic lampa za kilka tysięcy złotych i woda z pobliskiego świętego źródła, przywożona raz w tygodniu przez męża. Nie pomagała jej figurka Matki Boskiej nad łóżkiem i kasztany pod łóżkiem. Nawet ostatni wynalazek, rodem z „Super Expressu”, skóra z kota pod prześcieradłem, nie przyniósł poprawy. Kiedy już wyciekły z niej ostatnie kłopotliwe krople, zawierające na pewno tysiące różnych bakterii, które zagrażały jej zdrowiu i życiu, ocknęła się i wyszła z toalety. Mijając drzwi do garażu, dostrzegła wąską szczelinę pod nimi, pełną światła. — Oj, Karol, Karol. Wsunęła rękę za drzwi i odnalazła włącznik. Zgasiła światło, poprawiła szlafrok i ruszyła do sypialni. Znowu szlakiem lampek. W sypialni zdjęła szlafrok i siadła na łóżku. — Oj, Karol, Karol — powtórzyła. — Znowu nie zgasiłeś światła. Nie widziała dobrze, ale chyba poruszył się na swoim łóżku. Miał lekki sen. A potem położyła się i zamknęła oczy, w myślach powtarzając różaniec. Zawsze pomagał jej zasnąć. No i przy okazji mógł pomóc na pęcherz. Karol Godlewski spał, owszem. W samochodzie. I też wyglądało na to, że miał problemy z pęcherzem. A raczej już nie miał. Świadczyła o tym wielka, ciemna plama na siedzeniu. Jego nowego, ukochanego nissana qashqai wypełniał zapach moczu. Zanim Karol zasnął, znalazł w schowku pod siedzeniem ostatnią „setuchnę” żołądkowej. Nie chciał się upić. Chciał po prostu odreagować wyjazd z żoną. Była taka męcząca. Nie miała pojęcia o przepisach ruchu drogowego, a całą drogę paplała: — Skręć tutaj! — Tu jest zakaz. — Hamuj! — Co się stało? — Nic, za szybko jedziesz. — Kochanie, spokojnie.

— No, wyprzedzaj go, na co czekasz? Jak on się wlecze, Matko Boska. — Irciu, jest podwójna ciągła i pod górę. — No to co? A potem zaczął myśleć. Po kieliszku lepiej mu się myślało. Starość nie radość, jak mówią. Neurony i synapsy miały swoje prawa. Gryzło go sumienie. Od dawna. Od czasu, gdy jego imiennik, ten cały Lipert, opowiedział mu o bohaterstwie jego zięcia, Smuty. Jak to uratował mu córeczkę, potrąconą przez jakiegoś gówniarza. A on nigdy o tym nie opowiedział Magdzie. Najpierw zgodnie z oczekiwaniem tamtego, bo Lipert chciał osobiście podziękować Tymkowi, a potem celowo. Kiedy wyszły na jaw zbrodnie Tymka, nie było sensu go bronić. A Magdzie byłoby trudniej podjąć decyzję. Mogłaby się za bardzo wahać i litować — nie dość, że postąpił jak bohater, to jeszcze nie pisnął o tym słowa. Swoją drogą, czego jak czego, ale tej skromności to Smucie zazdrościł. Więc przemilczał sprawę. A teraz nie dawało mu to spokoju. Od czasu, kiedy znowu zaczął popijać w garażu, coraz bardziej. Zupełnie jakby wódka potrzebowała powodu. Może to i prawda? Kiedy więc dziś zadzwonił do Magdy, był pewien, że wreszcie jej powie. Tylko że upuścił butelkę i wszystko zmarnował. Wściekły, skończył rozmowę i siadł w aucie. Sięgnął pod fotel. Nie wiedział dlaczego. Zupełnie jakby wódka szukała sposobu? Może to i prawda? Odkręcił korek i powąchał. — No, to jedziemy!

Rozdział 3. Nieznajomi 1. Mężczyzna spojrzał na zegarek. Siódma trzydzieści siedem. Zanotował w notatniku: „7:37 — chłopak wychodzi z plecakiem — szkoła. Po drodze pstryka zdjęcia telefonem. I dalej: Opis domu. Szeregowiec, piętrowy, płaski dach. Metalowy, kuty płot. Niewysoki, bez ostrokołu. Nie widać i nie słychać psa. Przy furtce tabliczka: Magdalena Godlewska, stomatolog, godziny przyjęć: pon., wt., pt. 9:00—13:00, śr., czw. 15:00—20:00. Wejście do domu od strony wschodniej, pod balkonem. Balkon wystający, na szerokość domu, można dostać się z dachu i na dach. Okna od strony wschodniej i zachodniej. Północ i południe — sąsiedzi. Nie zauważyłem monitoringu. Fasada nieco zaniedbana. Poza pacjentami — żadnych mężczyzn. Dziewczynki przez minione dwadzieścia dni nie widziałem”. Schował długopis, po czym wstał. Rozprostował zmarznięte kości. Ranek był bardzo chłodny. Noce, co prawda, spędzał w aucie, ale to przecież dopiero koniec kwietnia.

2. Dzwonek do drzwi wyrwał Magdę z zadumy. Spojrzała na budzik z wielkimi cyframi, stojący na kuchence mikrofalowej. Ósma siedemnaście. — Nieee! — jęknęła na myśl o przedwczesnym pacjencie. Z kawą w ręce i silnym postanowieniem spokojnej odmowy ruszyła do drzwi. Zanim je uchyliła, dzwonek rozległ się ponownie. Pierwsze, co ją uderzyło, gdy otworzyła drzwi, był odór. Smród, jaki wlecze się za brudnymi, niemytymi od tygodni ludźmi, karmionymi alkoholem i zepsutą żywnością. „Żul!” — pomyślała Magda i odruchowo zmarszczyła nos. Niewysoki, chudy mężczyzna o przetłuszczonych włosach sięgających ramion stał w progu,

ściskając w rękach kartkę papieru. Jedno oko miał zasklepione i zapadnięte. W skroni widniało wgłębienie. — Słucham — rzuciła Magda, sprawdzając kątem oka, czy na ganku jak zawsze wisi parasol. Był. Żebrak przyłożył palec do szyi i dzikim, furkoczącym szeptem wymamrotał: — Pani Smuta? Magda ze wstrętem odchyliła głowę. — Proszę…? Mężczyzna odsunął palec. Pod nim widniała końcówka rurki tracheotomijnej, okolona resztkami szarej gazy. Kiedy uniósł ramiona i z widocznym trudem zrobił wdech, zaświszczało w niej powietrze. Ponownie przyłożył palec. Wycharczał: — Pani Smuta, tak? I znowu obrzydliwy ciężki wdech. — Czego pan chce? Żebrak odwrócił kartkę. Magda nie czytała dalej. Przymknęła drzwi na szerokość dłoni i podparła nogą. — Ja nie mam męża! Mężczyzna opuścił ręce. Ciężko dyszał przez rurkę. — Proszę stąd odejść! Bo wezwę policję! — Magda ostatecznie zatrzasnęła drzwi i przekręciła zamek. Czekała w napięciu. Cisza. Kiedy się trochę uspokoiła, przykleiła oko do judasza. Dzwonek ryknął ponownie w jej uszach i głowie. Złapała parasol i gwałtownie otworzyła drzwi, z ręką wzniesioną w geście zamachu. W wejściu stała kobieta. — O Boże! — powiedziała. Parasol powoli opadł na podłogę, czubkiem uderzając w płytki na ganku. — Przepraszam, mam wizytę o dziewiątej. Mogę wejść i poczekać? Magda odetchnęła i uśmiechnęła się niepewnie. — Przepraszam. Oczywiście, proszę wejść.

3. Anielka siedziała na dywanie w swoim pokoju. Kiwała się lekko, nucąc melodię płynącą z odtwarzacza. Płyta z piosenkami dla dzieci, śpiewanymi przez takiego pana i taką panią, jak mawiała. Czesała lalkę. Pociągłymi ruchami prowadziła niewielką szczotkę przez jasne, prawie białe włosy. Wyglądało to trochę tak, jakby lalka czesała lalkę. Anielka nie miała wzrostu pięciolatki. Drobna, lekka jak piórko, przypominała niezbyt udaną marionetkę. Nauczyła się być sama. Kiedy Czarek szedł do szkoły, a mama leczyła ludziom zęby, Anielka zamykała się w pokoju, włączała swoją ulubioną muzykę i bawiła się lalkami. Bardzo to lubiła. Zazwyczaj wybierała którąś ze swoich lal, czesała ją i przebierała, a potem wyruszała razem z nią na poszukiwanie ukochanego. Czasem był to plastikowy Ken, z uładzoną fryzurą i w nowoczesnych ciuchach, a czasem zwykły pluszowy psiak, Znajda, jak nazwała zabawkę, którą przyniósł jej jakiś czas temu Czaruś. Znalazł go podobno na sąsiednim osiedlu, przed blokiem, przemokniętego i wystraszonego. „Niech mu będzie — myślała

Anielka. — Wystraszonego… mhm… pluszaka”. Wyprała go, wysuszyła i razem z mamą doszyły mu oczko. Znajda od razu poczuł się lepiej i zamieszkał w niebieskim pudełku. Niebieskie pudełko było najlepsze. W jego środku odżywały kwiatki, zerwane w ogródku, a nawet suchy motylek, którego Anielka znalazła w domu dla lalek. Poleżał w pudełku do wieczora, a w nocy zerwał się i rzucając na firankę migotliwy cień, fruwał po pokoju, aż go wypuściła. Dom dla lalek, zrobiony z mamą z kartonów po butach i owocach, wyższy od Anielki, też miał swoje tajemnice. Ona się już przyzwyczaiła, ale mama nie chciała o tym słuchać. Ani o światełku, błąkającym się po tekturowych salach, ani o oddechu, który unosił się od czasu do czasu pod sufitem. Nawet zapach obiadu, wydobywający się zawsze w niedzielę z papierowej kuchni, zdobnej w luksusowe plastikowe mebelki, nie przekonywał mamy. Odpowiadała, że po prostu nic nie czuje. Kiedy już ułożyła lalce włosy w doskonałe fale, „spotkała ją” ze Znajdą. Ale Znajda był zajęty, właśnie obgryzał w pudełku stary gumowy smoczek, przez który Anielka piła kiedyś mleko. Więc lalka, drobiąc chudymi nogami i roztaczając wokół siebie blask platynowych loków, wędrowała dalej. — Nie chcesz się ze mną bawić, Znajda? — zaskrzypiała Anielka. — Trudno, Lenka, spotkam cię z prawdziwym mężczyzną. Lenka, tak mówił dziadek Karolek do mamy. Mama nie była może taka piękna jak lalka, nie miała takiej gładkiej skóry ani takich długich nóg, jednak uśmiech miały identyczny, ciepły i pełen bielutkich zębów. Więc imię Lenka bardzo do niej pasowało. No i przyszło do głowy Anielce tak jakoś samo. Anielka, bardzo rezolutna, jak na swoje pięć lat — które podobno skończy dopiero jutro, co trochę ją martwiło, bo co to znaczy „skończy”, w dodatku dopiero jutro, a to dużo czasu, zwłaszcza jak się czeka na jakiś wymarzony prezent — widziała, że wygląda inaczej niż Czaruś. Miała inną skórę, buzię, włosy. No, włosy to już na pewno. Czarek miał sztywną ciemnoczerwoną czuprynę. A ona? Rzadkie nitki, skręcone i krótkie. A kiedy patrzyła na swoje palce, na których nie chciały rosnąć paznokcie, coraz częściej zastanawiała się dlaczego? Przedreptały przez pokój w miejsce, gdzie obok łóżka, na małym krzesełku, siedział plastikowy mężczyzna o ciemnych włosach i błyskał eleganckim uśmiechem. Anielka posadziła Lenkę na łóżku i wzięła się za przebieranie Kena. Miała dla niego zapas ubrań, kilku jeszcze nie nosił. — Co by tu ubrać, Lenka? W którym ci się spodoba? — Może… Anielka odwróciła głowę w stronę odtwarzacza. Muzyka zaczęła się zacinać, aż wreszcie zamilkła. Dziewczynka, zdziwiona, wpatrywała się w urządzenie. Jej delikatne włoski na głowie poruszyły się, jakby przez pokój przeleciał podmuch wiatru. Po chwili z głośników ponownie popłynęła muzyka. Ale to nie była płyta Anielki. To była melodia grana na skrzypcach. Anielka patrzyła i uśmiechała się do siebie. Ładne, jak to, czego ostatnio słuchała mama. Ale to nie to. Odwróciła głowę do lalki. — Może w tym? Zdjęła mu beżową koszulkę, szorty i klapki, a z plastikowego kuferka z ubrankami wygrzebała, przy okazji robiąc trochę bałaganu, ciemny garnitur, uszyty z trudem i narzekaniem przez babcię Ircię. Do tego buciki, małe białe lakierki z czarnymi czubkami. A na koniec

włożyła mu na głowę kapelusz. Przyjrzała mu się i pokręciła głową. Skrzypce grały coraz szybciej. — Coś nie tak… Anielka zdjęła kapelusik, palcem wskazującym wypchnęła go na drugą stronę i teraz, wreszcie zadowolona, ubrała w niego lalkę. Na krześle siedział elegancki młody mężczyzna w czarnym garniturze, biało-czarnych lakierkach i białym kapeluszu z czarnym otokiem. Jak jakiś mały gangster. — No, Lenka, oto wreszcie twój wymarzony kandydat. Lenka podreptała kilka kroków i dygnęła przed męską lalką. Anielka ponownie spojrzała w stronę odtwarzacza. Muzyka była bardzo szybka i skoczna, aż rwały jej się do tańca krzywe nóżki. Ale to nadal nie były piosenki dla dzieci. — Poznajmy się. Jestem Lenka. — Anielka zetknęła plastikowe buzie. — Miło mi, Lenka. A ja jestem… Przez chwilę Anielka się zastanawiała. Nowy wygląd, nowe imię. Może to o imię chodziło? No, że się Lenka nie chciała z nim spotykać? Kiedy uchyliło się okno, wiatr najpierw targnął firanką, potem uderzył w twarz Anielki, aż ta gwałtownie otworzyła buzię i zamknęła oczy. Potem runął do wnętrza tekturowego domku, powywracał mebelki. W papierowych pokojach zamigotało światło. Na koniec powiew zepchnął z krzesła lalkę wprost w objęcia Lenki. — …a ja jestem Gajgaro — dokończyła Anielka. Uśmiechnęła się do siebie. Ależ piękne imię wymyśliła dla męża Lenki. No, no.

4. Dziewczyna zdjęła z piersi dłoń chłopaka. — Jutro, Boyd! W tę noc! Blondyn z brodą zaplecioną w dwa warkocze żachnął się i usiadł na śpiworze. Wyjął papierosa i zaczął go obracać w palcach. — Boyd, proszę cię. Mój wojowniku, nie po to wstrzymywaliśmy się przez tyle czasu, żeby teraz, dzień przed Walpurgią, poddać się naszym żądzom. Mięśnie na szczękach blondyna drżały. — Okej — odparł. Zamknął oczy. — Boyd, moje dziewictwo mogę oddać tylko tobie i tylko jutro, w noc Beltaine i Walpurgii. To będzie nasz dar. Przecież wiesz. Boyd patrzył na łąkę przed nimi. Powoli zapełniała się samochodami. Niektóre ciągnęły przyczepy, inne były wystarczająco duże, by pomieścić kilka śpiących osób. Wszyscy zjeżdżali na Pogański Festiwal Miłości, odbywający się po raz siódmy, zawsze w nocy z trzydziestego kwietnia na pierwszego maja. Noc Walpurgii, święto Beltaine, pomieszane wierzenia germańskie i celtyckie, okraszone dużą ilością muzyki, wina i swobody obyczajowej, tworzyły atmosferę przyciągającą i młodych, i starszych. Od rana płonęły ogniska, które w noc trzydziestego kwietnia gaszono, sprowadzając na ziemię mrok, by nazajutrz rozpalić nowe, przywołujące światło i dobro. Nad rzeką stał już brzozowy słup, na który mieli wspinać się panowie, by zawiesić wianek z kwiatów. — Wiem, wiem. Anka, słuchaj… Dziewczyna uderzyła go po ramieniu.

— Boyd! Jestem Deirdre! Blondyn wstał gwałtownie. Spodnie wybrzuszały mu się na podbrzuszu. — Posłuchaj, Derde… — Deirdre, Boyd, Deirdre! Smutek, nie pamiętasz? — Dziewczyna zrobiła smutną minę i delikatnie dotknęła krocza chłopaka. — Jutro stanie się… Blondyn zrobił krok do tyłu. — Dobra. Idę się odlać. Muszę ochłonąć, wiesz… Jesteś taka… piękna. Dziewczyna zamknęła oczy i wystawiła się na pocałunek. — Och, Boyd, mój żółtowłosy! Idź i wracaj do mnie. Boyd pstryknął zapalniczką, podpalił papierosa i ruszył w stronę lasu. Wściekle kopał przed sobą żółte mlecze. Kiedy oddalił się kilkanaście kroków, splunął. — Boyd! Dupa, nie Boyd. Jestem Łukasz, normalny Łukasz, i chce mi się twoich cycków, Der… Deier… Kurwa, nawet wymówić tego nie można! Minął pierwsze drzewa. Po chwili dotarł do zagłębienia w ziemi. Kiedy stanął w środku leja, pomiędzy wysokimi paprociami, tylko głowa wystawała mu ponad poziom ziemi. Rozejrzał się, rozsuwając rozporek. Nie było szans, żeby w tym stanie się wysikał. Najpierw musiał sobie ulżyć. Upadł, zanim eksplodował. Ogłuszony narastającym w uszach pulsem, nie słyszał zbliżających się kroków, trzeszczących na wysuszonej ściółce. Nie poczuł odoru. Było mu tak dobrze.

5. Zaparkował motocykl obok małego motelu w okolicy Nîmes we Francji. Czterysta pięćdziesiąt kilometrów, które przejechał za jednym zamachem od rana, to i tak niezły wynik. Szczególnie teraz. Kiedy wyjeżdżał z Cunit, była szósta rano. Minęły cztery godziny. Nie spieszył się. Czas zmienił dla niego swoją wartość. Nie mierzył go już zegarkiem, ale bólem. Od bólu do bólu. Ostatni tydzień dał mu w kość, ale od dwóch dni czuł się dobrze. Jakby na podróż dostał przepustkę do świata żywych. „Red Cottage” znaczyło chyba czerwony domek. Motel był raczej brązowy. Może kiedyś, zanim słońce spaliło fasadę, kusił czerwienią, ale teraz ładniej się nazywał, niż wyglądał. Zdjął kask i usiadł w cieniu krzewów. Wytarł spoconą twarz, czoło, szyję. Skóra swędziała go dziś wyjątkowo. Robiło się ciepło. Nie ruszy dalej wcześniej niż o szesnastej. Musi zdecydować do tej pory: przez Niemcy czy dołem, przez Włochy i Austrię. Tam bliżej, ale syf. Nie lubił tych szybkich autostrad. Droga była celem. Zawsze tak myślał, lubił tak myśleć. Więc choć nadłoży kilkaset kilometrów, wolałby pojechać dołem, nad morzem, przez góry i wsie. Pogapić się, przysnąć w czyimś ogródku, pogadać o pszczołach i końcu świata, który nadejdzie przecież lada dzień. Ludzie mieli tyle wspaniałych historii do opowiedzenia. Każdy człowiek miał w sobie koloryt, trzeba było tylko w porę go pochwycić, zanim… Właśnie, zanim. Zanim pojedzie dalej, powinien się umyć, zjeść i przespać. Miał w sakwach wszystko, co potrzebne. Śpiwór, matę, kuchenkę, a nawet kempingowy prysznic. Ale po tych czterech godzinach nie miał siły. Zablokował motocykl i powlókł się do motelu, ściskając w ręce jedną z sakw. Tę ważniejszą. Wynajął pokój, wykąpał się dokładnie, włożył świeżą bieliznę, a zdjęte rzeczy przeprał. Wywiesił je na rozgrzany parapet. Do czwartej będą suche jak wiór. Poszedł do baru. Zjadł omlet z warzywami i muffinkę. Na siłę. Popił mocną

kawą. Wrócił do pokoju. Umył zęby i położył się na tapczaniku. Nastawił jeszcze budzik w zegarku elektronicznym i sprawdził telefon. Nic. Zmiana karty poskutkowała. Zasnął w jednej chwili. Śnił mu się ojciec. Skakał na skakance.

6. Czarek nie chciał kłamać, ale nie wierzył w to, że mama pozwoli mu jechać do ojca ot tak, po prostu. Pewnie nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, że wie, gdzie przebywa tata. Była taka naiwna. I tak się o niego bała. Więc teraz sprytnie wykorzystał tę obawę. Opowiedział jej krótko przy obiedzie, że poznał w szkole fajnego kolegę, Krzyśka, który mieszka za Bełchatowem. Widział, jak się uśmiechnęła, jak energicznie wytarła garnek po zupie. A potem powiedziała: — To może go zaproś do nas? Odczekał chwilę i spokojnie odparł: — Czy ja wiem…? Mama milczała. Wiedział, że nie odpowie. Nie chciała naciskać, bała się go spłoszyć. — Może zadzwonię? Raz, dwa, trzy. — Dobrze — spokojnie odparła mama. Pobiegł do pokoju. Zadzwonił do Krzyśka, owszem. Powiedział, że się zgadza, że da mu grę „Wiedźmin”, tylko musi w razie czego go kryć. Głupek. Za „Wiedźmina”, którego nie chcieli kupić mu rodzice, był gotów oszukać samego Boga. — Mamo, Krzysiek nie może przyjechać do mnie. Mówi, że mogę rano jechać z nimi na ryby, a potem zostać u nich na noc. Ale ja wiem…? To był najtrudniejszy moment. Mama spojrzała na niego. Zrobił znudzoną minę i westchnął. Wzruszył też ramionami, ale nie za mocno. — A chciałbyś? — W oczach mamy paliły się iskry, które widać było chyba z kosmosu. Raz, dwa, trzy. Wolno skinął głową. — Ale co ja będę robił na rybach? Mama usiadła obok niego. Poprawiła mu grzywkę, jak wtedy, kiedy miał dziesięć lat. Tym razem nie protestował. Westchnęła. Miał ją w garści. — Na razie popatrzysz. A jak ci się spodoba, kupimy jakąś wypasioną wędkę i też będziesz rybakiem. Dłubał widelcem w kartoflu. — Bo ja wiem… — Teraz już się bawił, czując, że na jego przynętę złapała się niezła sztuka. — To podobno drogie zabawki. Mama uderzyła dłonią w udo. — A co tam. Poza tym — to nie zabawki. Jak przyniesiesz ryby na obiad, to się zwróci. Zmarszczył nos i wsadził do buzi ziemniaka. — No, dobra. Spróbować można. Magda wstała i odwróciła się do zlewu. Nie chciała, żeby widział, jak się cieszy. Ale go podeszła, no, no! Mistrzostwo dyplomacji. Nie jest chyba taką najgorszą matką. — A wiesz co…? — Odwróciła się, ale Czarka już nie było. Na stole stał talerz z resztkami jedzenia. Jak zwykle.

7. Deirdre wsunęła się do auta. Na złożonych siedzeniach mondeo kombi spał Boyd. Martwiła się o niego. Wrócił z lasu rano i, nie mówiąc nic, poszedł spać. Pomyślała, że strzela focha, bo nie chce się z nim na razie przespać. Więc przytuliła się do niego i wsadziła mu rękę w spodnie, ale był taki zimny, że ją odrzuciło. „Zimny jak trup” — pomyślała. To było nieprzyjemne. — Boyd, ty chyba jesteś chory — szepnęła, ale sapał ciężko i drżał. Przykryła go swoim śpiworem i ruszyła szukać pomocy. W busie z napisem „Celtic Woods” spotkała życzliwych chłopaków. Dali jej zapalić zioło i zaraz przestała się martwić. Trochę ją podszczypywali, ale postraszyła ich Boydem. Tak minęło południe. Potem zasnęła, sama nie wiedziała kiedy. Zmęczona po nocnej jeździe z drugiego końca Polski, Boyd pewnie też. Gdy się ocknęła, był wczesny wieczór. Słońce już zachodziło. Wokół płonęły ogniska i rozlegały się śpiewy. Pomyślała, że Boyd pewnie już wstał i może szykuje kolację. Była taka głodna, jak zawsze po trawie. Ale Boyd ciągle spał. Weszła na tył auta, położyła się i objęła go. Nadal był chłodny. Pod dłońmi poczuła wielkie wybrzuszenie śpiwora — ależ mu stanął! No, takiej pobudce to chyba nie odmówi żaden facet! Odwróciła go na plecy i zsunęła śpiwór. Wydobyła z majtek penisa. Jeszcze nigdy nie był taki nabrzmiały! Zapaliła światło sufitowe. — Boyd! — szepnęła. — O czym ty śnisz, mój wojowniku? Zsunęła mu napletek, obnażając pękaty i pulsujący fioletem łeb jego członka. Była dziewicą, ale widziała już kilku mężczyzn na golasa, podczas erekcji. Boyda też, ale to, co prezentował dzisiaj, to była prawdziwa maczuga. W jednej chwili pojęła jego udrękę. Rozczuliło ją to. — Mój Boyd! Dawaj tę dzidę! Klękła i otworzyła usta. Z trudem objęła nimi tętniący żołądź i zaczęła ssać. Ależ był cudowny! W przeciwieństwie do chłopaka, gorący i chętny. Boyd się budził. No, przecież! Musiało mu być dobrze! Jęknął i wyprężył ciało. Poczuła jego dłonie na głowie. Docisnął ją, aż koniec penisa wypełnił jej przełyk. Kiedy minął odruch wymiotny, poczuła rozkosz. Docisnął jeszcze głębiej, i jeszcze. Miała wrażenie, że sięga aż do żołądka. Ale zaczynało jej brakować powietrza. Otworzyła usta, ale penis wypełniaj jej gardło tak szczelnie, że nie została nawet szczelinka, przez którą mógłby się przecisnąć choćby ślad oddechu. Odruchowo odepchnęła się dłońmi od jego ud. Palce Boyda, zimne i twarde, objęły jej czaszkę i wplątały się we włosy. — Hhhoooggg! — wycharczała. To już nie było miłe. Uderzyła pięściami w nogi pod jej twarzą. A on jeszcze nacisnął. Teraz na pewno miała go w okolicach serca. I zanim odpłynęła w ciemność, poczuła jeszcze coś dziwnego, jakby z jego penisa wprost do jej przełyku pognały strumieniem jakieś wstrętne robale, gmerające łapkami i drapiące chitynowymi brzuchami. A potem pękły jej płuca i stanęło serce.

8. Czarek obudził się w nocy. Okno było uchylone. Do pokoju wpadało rześkie powietrze oraz światło latarni, stojącej niedaleko okna jego pokoju. Teraz i tak było go mniej, ze względu na porastającą liśćmi

koronę lipy, ale zimą, gdy drzewo robiło się nagie, łuna latarni wdzierała się oknami i tańcząc na suficie, wywoływała u Czarka kolorowe sny pełne przygód. Usiadł na łóżku. Próbował przypomnieć sobie sen, a raczej sprawdzić, czy znowu śnił mu się tata. Chyba nie. Podrapał się po łydce. Skóra rozciągała się na nim i swędziała, bo rósł ostatnio bardzo szybko. Wstał i ruszył do ubikacji. Musiało mu się bardzo chcieć siku, bo penis sterczał mu jak metalowy pręt, aż go bolało w podbrzuszu. Dojrzewał i zmieniał się w mężczyznę. W ubikacji usiadł na desce. Czuł, że nie nagiąłby się, żeby trafić do miski klozetowej, chybaby sobie złamał. Więc siedział i czekał, aż jego penis oklapnie. Starał się nie myśleć o tym, co właśnie w takich chwilach przychodzi do głowy — o nagich dziewczynach, o pękatych biustach i sterczących sutkach. Zamknął oczy. Mocz rozpierał mu pęcherz i powodował lekki ból. Kiedy usłyszał szuranie, pomyślał najpierw, że to mama, ale ona chodziła inaczej. Klapała bosymi stopami jak ryba płetwą. — Anielka? — spytał niepewnie. Przez kratkę w drzwiach łazienkowych widział na podłodze plamę słabego światła, wypełzającą z jego pokoju. Światła latarni. Przecinał ją podwójny cień. Ktoś tam chodził! Czarkowi w momencie odpłynęła krew z podbrzusza. Wolno opróżnił pęcherz, starając się kierować mocz na ścianki muszli, by nie robić hałasu. Gdy skończył, podniósł się i naciągnął spodnie od piżamy. Przyłożył ucho do drzwi. — Anielka? — powtórzył, choć dobrze wiedział, że Anielka nie chodziła po domu nocą. Mama spała obok niej i na pewno by jej nie puściła w obawie, by nie zrobiła sobie krzywdy. Nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Wyjrzał na korytarz. Nikogo. Zrobił kilka kroków w stronę swojego pokoju. Nikogo. Powoli do niego wszedł. Okno uchylone, jak przedtem. Ni bardziej, ni mniej. Plakat na ścianie odklejony jednym rogiem, ruszający się pod wpływem powiewów. To pewnie on tak szurał. Na wszelki wypadek Czarek zamknął okno. Przesunął też skobelek w drzwiach. Wszedł do łóżka i nakrył się kołdrą. Dobrze, że się wysikał. Ulga sprawiła, że poczuł się pewniej. Coś mu się chyba przywidziało z tym cieniem. Wkrótce spał. Jego penis po kilku minutach znowu nabrzmiał i zesztywniał. Jak to młody chłopak, Czarek miał tej nocy polucję. Śnił o dziewczynie, która go ssała. Kiedy wytrysnął, z prącia zamiast spermy wystrzelił mu strumień karaluchów i pająków. Ale tego Czarek nie zapamięta. Zdziwi się tylko, odrywając z sykiem bólu spodnie piżamy od uda, brązowym plamom i łuskom na prześcieradle. Podobnie jak zdziwi go, gdy śpiesząc na spotkanie z Zuzą, rzuci okiem na półkę — uchylony futerał od skrzypiec. On nigdy nie trzymał ich otwartych.

Rozdział 4. Droga 1. Smuta nie chciał mówić. Anita Paradecka czuła, że coś się zmieniło. Tymoteusz Smuta nie tylko zamilkł, ale nastąpił u niego niezwykły regres. Może te dziesięć lat, które przepracowała z psychopatami i wielokrotnymi mordercami, nie było wynikiem niezwykłym, ale nauczyła się już pewne zmiany rozpoznawać intuicyjnie. Niechby kłamał, zmyślał i kombinował — tego mogła się

spodziewać w tej fazie terapii. Ale całkowite milczenie, wycofanie w mrok i ciszę? W pustkę, gdzie nikt nie miał do niego przystępu, skąd nawet leki nie były w stanie go wywlec? Do stanu, w jakim zjawił się tu kilka lat temu, a z którego nikt nie zamierzał go tutaj wydobywać, zanim ona się nie zjawiła. Przecież jeżeli teraz on się podda, ona nie zdobędzie upragnionej nagrody — stażu w USA, pod okiem samego profesora Yurandotta. Promotor i sponsor dali jej jasno do zrozumienia — pozytywne wyniki albo trafi na najgorsze zadupie, gdzie do końca życia będzie stawiać ptaszki w durnych testach osobowości. Już i tak dwukrotnie dołożyli jej po pół roku, bo tak ich przekonywała, tak upierała się przy teorii, że Tymoteusz Smuta jest idealnym materiałem do badań, aż ustąpili. A teraz wydawał się wymykać wszelkiej kontroli. Coś się stało. „Seria a mnogość. Przypadek Tymoteusza S.”. Oczyma wyobraźni widziała swoje nazwisko na obwolucie dzieła, które miało już ponad sto pięćdziesiąt stron, a do czasu obrony doktoratu powinno się podwoić. Rozważała w nim konieczność odróżniania morderców seryjnych od wielokrotnych, ze względu na rys psychologiczny, co z kolei powinno stać się standardem w tworzeniu portretu osobowościowego ściganego sprawcy. Dzięki możliwości prowadzenia przypadku Tymoteusza, a zwłaszcza postępom w terapii, krystalizowała teorię inspiracji równoległej i szeregowej. W myśl tejże wielokrotnych zabójców do czynu motywowały niezależne wydarzenia, mogące występować jednocześnie, stymulując równoległe co do czasu i intensywności akty agresji; w przypadku zaś morderców seryjnych każde kolejne działanie destrukcyjne wynikało z poprzedniego bądź z jeszcze wcześniejszego, bardziej lub mniej bezpośrednio, zawsze będąc jednak swoistą kontynuacją większego procesu. Zatem zupełnie inaczej należało podchodzić do próby przewidywania kolejnych ataków, umożliwiającej ujęcie sprawcy. A tak dobrze szło. Opowiedział jej już kilka tych swoich historii powstałych na bazie urojeń. Mówił nawet o żonie, po raz pierwszy od osadzenia. A podczas ostatniej sesji umówili się na kolejną szczerą rozmowę. Miała go spytać o syna. Skąd wiedział, że rok temu rozmawiała z Czarkiem? Postęp w terapii nadawał sens jej wysiłkom i warunkował wsparcie katedry. Jeśli nie odzyska panowania, i to szybko, poniesie zawodową i naukową porażkę. Chyba że… A jeśli Smuta planował czy też odczuwał przymus dokonania kolejnej zbrodni? Jeśli aktualne wycofanie było spowodowane zbieraniem sił, ładowaniem emocjonalnych akumulatorów? Mogłaby być niejako towarzyszem w tej „podróży” na dno piekła. Trochę to nie w porządku, ale jakże kuszące. Jakaż niepowtarzalna okazja się otwierała, możliwość gromadzenia obserwacji podczas szykowania się oprawcy do ataku. Tak, to mogła być jej szansa. W takim wypadku nie odbiorą jej dotacji i nie straci kredytu zaufania. Niech tylko spróbują! Napisze książkę i sprzeda prawa do niej. Dobrze że od roku nagrywa sesje. Będzie miała trochę roboty, żeby wyciągnąć ze zgromadzonych materiałów odpowiednie fragmenty, ale czego się nie robi dla dobra nauki? Anita przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik ducati diavel zadudnił głębokim basem. Kochała tego demona.

2. Pierwszy postój zrobili za Poznaniem. Zatrzymali się w McDonaldzie przy stacji benzynowej. Czarek zamówił frytki i kawałki kurczaka, a do tego kawę. Zuza wzięła kanapkę z wołowiną i sałatkę. No i kawę, oczywiście. Jak prawdziwi dorośli.

Wyjechali o szóstej rano. Dziesięć minut przed czasem Zuza zaparkowała z drugiej strony bloku stojącego przed domem Czarka i czekała. Zostawiła włączony silnik, bo ranek był zimny i wilgotny. Radio grało delikatnie, poza tym sobotni wczesny poranek wypełniała cisza i pustka. Tylko pierwsze psy wyprowadzały panów na spacery. Oparła głowę o fotel i zamknęła oczy. Na razie wszystko było w porządku. Ojciec zgodnie z przewidywaniem wczoraj wieczorem spakował neseser i wróci dopiero koło południa. Jak co dwa tygodnie. Miał swoje tajemnice. Zuza próbowała kiedyś go wyśledzić, ale gdy znalazła w jego pokoju film porno na płycie DVD, darowała sobie. Samotny mężczyzna może mieć chyba odrobinę prywatności. Dopiero po tygodniu zrozumiała, że szukając jakichś śladów w pokoju ojca, tak naprawdę bała się znaleźć niejasne informacje na temat mamy. Coś, czego wolałoby się nie wiedzieć. Przez lata milczenia i nieświadomości narosło w niej poczucie, że nie ma prawa wiedzieć, wręcz czuła się nieswojo, kiedy nachodziły ją pytania i wątpliwości. A nachodziły coraz częściej. I coraz częściej bez przyczyny, nagle przychodziły smutek i żal. I płacz. Punktualnie o szóstej Czarek zapukał w szybę. Odblokowała drzwi i wsiadł. — Siemka — rzucił. — Co tu tak wali? — To karawan w końcu, nie? Czarek zmarszczył czoło. — To ten, co w nim ktoś umarł, tak? Ten, co mówiłaś? Zuza skinęła głową. — Smutas, możesz jechać pociągiem, jak ci śmierdzi. Czarek zachichotał. — Spoko. Ruszamy, bo stara gotowa jeszcze pojechać ze mną. Aktualnie jestem na rybach. Zuza wrzuciła bieg i ruszyła. Auto potoczyło się wolno, majestatyczne i groźne. Lśniąca figurka na krawędzi maski, nagi mężczyzna z rozłożonymi skrzydłami, wyznaczała im kurs. — A ja u Wiki. Czarek zdjął trampki i oparł stopy o deskę. Auto było przestronne i pięknie wykończone. Lakierowane drewno wiśniowego koloru pięknie grało z czarnymi skórzanymi fotelami i obiciami drzwi. Podsufitka, również z delikatnej czarnej skóry, umocowana została za pomocą obciągniętych skórą guzików. Szyby w tylnych drzwiach oraz w części skrzyniowej powleczone były ciemną folią. Na szynach stała elegancka grafitowa trumna, wykończona artystycznymi metalowymi detalami. Model reklamowy, który zabierali na targi. W trakcie prezentacji co piętnaście minut wychodziła z niej wynajęta seksbomba w złotym bikini. Przy ich fordzie zawsze stało na targach pełno gapiów. Zuza jechała pewnie. Nie pędziła, bo ford był długi i ciężki, no i nie wypadało, żeby karawan gnał jak sportowy wóz. Czuła moc pod stopą, trzylitrowy silnik pracował równo, z charakterystycznym dudnieniem diesla. Nie dokuczały im nierówności asfaltu, bo amortyzacja w tym aucie była genialna, czuli się chwilami jak na wodnym łóżku. Rozmawiali o szkole, o dziwnych kolegach i koleżankach, o zespołach, których koncerty koniecznie muszą zaliczyć. Śmiali się, momentami trochę nerwowo, jakby aura tajemniczości i działania w ukryciu, unosząca się ponad całą tą przygodą, nie pozwalała im się do końca odprężyć. Wypalili po dwa papierosy i w końcu zamilkli. Tak dotarli do pierwszego postoju. Kiedy nie było już śladu po frytkach i hamburgerze, a kawa przestała parzyć palce i usta,

Zuza nagle spytała: — No, a właściwe to po co my tam jedziemy? Jak to się nazywa? Nowe Wapno? Czarek popatrzył na nią poważnie. — Warpno. Stężew, gmina Nowe Warpno. — Aha. No to po co? — Tam jest mój ojciec. Zuza otworzyła szeroko oczy. — Twój ojciec żyje?! — A mówiłem kiedyś, że nie żyje? Dziewczyna upiła łyk kawy, przebiegając pamięcią wspólne popołudnia i długie rozmowy. Fakt, w ogóle nie mówili o swoich starych, tych, których z nimi nie było. — Mieszka tam z jakąś dziunią? Nowa rodzina? Od dawna? Czarek rysował palcem na blacie esy-floresy. Nikomu jeszcze nie powiedział prawdy. Ale Zuzce chyba mógł zaufać. W końcu robiła mu przysługę. Nachylił się do niej i powiedział: — Mieszka. — Dziewczyna uśmiechnęła się, jakby odgadła hasło w teleturnieju. — W szpitalu psychiatrycznym, a raczej w takim specjalnym ośrodku, z którego się nie wychodzi. Od pięciu lat. Zuza zamarła. — Jaja sobie robisz. Nie chcesz, to nie mów, ale nie nabijaj się ze mnie, okej? Czarek milczał, rozglądając się po lokalu. Dodała: — Ty mówisz serio… Co mu się stało? Chłopak dopił kawę. Zebrał tace i zaniósł do kosza. Kiedy się odwrócił, Zuza stała przy drzwiach. Kiedy zajęli swoje miejsca w fordzie i wyjechali na drogę, Czarek powiedział: — Nie umarł. To mu się stało. Nad horyzontem widniała ciemna chmura. „Będzie deszcz” — pomyślał i zamknął oczy.

3. Nie umarłem. Co dzień w porze obiadu, kiedy akurat wszystkie tabletki na chwilę wypuszczają mnie ze swoich szponów i myślę nieco jaśniej, nie zapadając się w siebie co kilka minut, wraca do mnie obraz Czarusia, mojego synka, jak targa z całych sił sznur, który wcześniej razem ze swoją małą przyjaciółką zacisnęli mi na szyi. A potem krzyczy: „Wal!” i ta niewidoma dziewczynka uderza kamieniem w krawędź studni, której się trzymam, usiłując nie spaść z powrotem. Za którymś razem trafia w moje palce i odpadam. W górze znikają ich twarze. Potem robi się ciemno. Kto mnie wydobył? Jak? Dlaczego nie umarłem? Wszystko byłoby prostsze. Wszystko by się skończyło. A tak? Utknąłem tu, między wariatami, opętany lekami, papierosami i strachem przed Pigułą, który upodobał mnie sobie. Raz w tygodniu dopadają mnie i robią lewatywę. Już się nawet przyzwyczaiłem, tylko ten strach i oczekiwanie są najgorsze. Zrobili ze mnie szmatę. Boję się odezwać, choć Anita wypytuje mnie i zachęca. Domyśla się, że coś się stało. To mądra kobieta. W dodatku od jakiegoś czasu czuję, że coś się zbliża. Coś lub ktoś. Wydarzenie, osoba — nie wiem. Może już naprawdę wariuję od tego siedzenia. Gdybym jednak miał odpowiedzieć

na pytanie, czego w swoim życiu jestem pewien, to bez wahania odparłbym, że właśnie tego: coś nadchodzi, coś się wydarzy, coś ważnego. O tym jestem bardziej przekonany niż o własnej śmierci. W końcu już raz nie umarłem.

4. Piguła wysiadł z samochodu. Przyjechał wcześniej, bo Klaczyński prosił go o podmianę. Miał coś do załatwienia w tej swojej wsi, gdzie hołubili go jak jakiegoś Chrystusa. Czynił dobro, palant. Pigule na temat dobra przypominała się jedna piosenka ze starej rosyjskiej animowanej bajki: Kto ludziom chce pomaaagać, Na próżno traci czas. Szlachetność i odwaaaga Niemodne, proszę was. Starowinka ze szczurem na smyczy płatała same figle. Nie pamiętał, czy coś z tego miała, czy nie, ale piosenka i nastrój pozostały w nim na dobre. I co jakiś czas, gdy czuł nagły zew sumienia, melodia ta w te pędy skutecznie zagłuszała jego wołanie. Lubił swoją pracę. Nawet tu, jako sanitariusz na oddziale psychiatrycznym, pracował metodycznie. Metodyka — to była jego pasja. Choćby takie tabletki. Można brać byle jak, oczywiście. Ale kiedy ma się do połknięcia siedem, dwanaście, a czasem piętnaście, to może się odechcieć. Jeśli źle się do tego podchodzi. Niemetodycznie. Piguła — stąd pseudonim — opracował system. Najpierw największe i ile się da naraz. Potem po kolei resztę. I pilnował klientów — który się nie stosował, dostawał po łapach. Ile tabletek mu zostawało, tyle łap starą drewnianą linijką. Zapamiętał tę metodę ze szkoły. Stara dobra szkoła. Skuteczna, bo nie było wtedy tyle łobuzerstwa, co teraz, każdy to powie. Więc metodycznie podchodził do swoich zajęć, jak proste by one nie były. Nawet papier toaletowy składał na długość dłoni, trzy razy. Osiem warstw gwarantowało czystość odbytu, ale i palców. Kiedy usłyszał ryk silnika, od razu wiedział, kto nadjeżdża. W jego umyśle wszystkie wspomnienia, czy to dźwięków, obrazów, czy zapachów, miały swoje szufladki. Otwierał i porównywał. Pani psycholog. Szalona kobieta. Piękna, ale zbyt chaotyczna jak dla niego. Widział, jak kiedyś wysypały jej się notatki z teczki. Straszne bazgroły, bez ładu i składu, bez żadnego porządku. A przecież to taka odpowiedzialna praca. Niektórych z tych pacjentów, a właściwie bandytów, należałoby po prostu na nowo poskładać. Ich mózgi powinno się pociąć na plasterki i zlepić we właściwej kolejności. Żartował, oczywiście, kiedy mówił o tym kolegom. Piguła nie był głupi, wiedział, co to choroba. — Dzień dobry, pani Anito. Że też ta bestia pani słucha, no, no! — Pamiętał, żeby nie nazywać jej panią doktor, bardzo tego nie lubiła. — Dzień dobry. Mnie słuchają wszystkie bestie, panie Tomku, dlatego tu pracuję. — Zaśmiała się i wdzięcznym ruchem głowy rozsypała włosy. Kask zdecydowanie ujmował jej uroku. Ale skórzany kombinezon, opięty na biodrach i biuście, podkreślał jej świetną figurę. „Lara Croft — pomyślał Piguła. — Pieprzona Lara Croft. Nie, nie pieprzona. Nie tak, jak trzeba. Nie metodycznie”. — Panie przodem. — Skłonił się lekko i przepuścił Anitę w drzwiach, przyglądając się jej pośladkom.

— Dziękuję. Tego brakuje dzisiejszym mężczyznom. — Anita uśmiechnęła się, ale widząc tężejące spojrzenie sanitariusza, wiedziała już, że palnęła głupstwo. — To znaczy, panie Tomku, chciałam powiedzieć, że dzisiejsi młodzi ludzie… Piguła rozpromienił się i machnął ręką. — Pani Anito. Wiem, czego brakuje dzisiejszym młodym ludziom. Dystansu do samych siebie. — Puścił do niej oko. Odetchnęła z ulgą. — Dokładnie. Ma pan dzisiaj dyżur? Już? — Tak, przyszedłem za Klaczyńskiego, ma jakieś ważne sprawy w gminie. Dobry z niego obywatel. — Dokładnie. No, to spokojnego dyżuru. Zresztą, panie Tomku, na pana zmianie zawsze jest porządek. Odpowiedział z uśmiechem: — Dokładnie. Nawzajem. Odwrócił się i poszedł do szatni.

5. Wyszła z lasu na drogę w samo południe. Czoło i policzki miała porysowane od czepliwych gałęzi krzewów, przez które przyszło jej się na koniec przedzierać. Boyd byłby z niej dumny, na pewno. Wyglądała i sprawiła się jak prawdziwa kobieta wojownika. Tylko że Boyd zasnął i nie dało się go dobudzić. Właściwie Deirdre nie wiedziała, czy spał, czy nie żył. W każdym razie został w aucie i już. A ona poszła. Musiało być dobrze po północy, bo imprezy na polu ucichły, ogniki jarzyły się wprawdzie, widoczne jak małe gwiazdki, ale wszyscy spali. Zamilkła muzyka i gwar rozmów. Deirdre zabrała tylko pusty plecak, ukulele i weszła w las. Szła w kierunku… No właśnie, w jakim kierunku? Uśmiechnęła się teraz na wspomnienie nocnej eskapady czy raczej na brak tego wspomnienia. Dopiero kiedy zobaczyła prześwity między wielkimi sosnami i świerkami, wróciła jej świadomość i zrozumiała, że zbliża się koniec lasu oraz że nadszedł poranek. Wyszła na drogę. Ruch o tej porze był niewielki, więc bez problemu przeszła na drugą stronę i zaczęła schodzić łąką w stronę rzeki. Kiedy zatrzymała się nad jej brzegiem, w zakolu, gdzie utworzyła się kamienista plaża, westchnęła i usiadła ze skrzyżowanymi nogami. Zbiegały się do niej mrówki, koniki polne i wyłaziły spod ziemi dżdżownice, zupełnie jakby była ich boginią. Obłaziły ją i wpełzały na ubranie. Niektóre dotarły nawet do ust i uszu. A potem wstała i zaczęła zbierać kamienie. Wkładała je do plecaka. Kiedy był już pełen, zarzuciła go z trudem na plecy. Wyglądała jak żebraczka, przytłoczona ciężarem losu i bezcennych śmietnikowych znalezisk. Gdyby w tym momencie ktoś ją obserwował, zapewne wezwałby policję i pogotowie. Ale nie było komu. Sobota, pora obiadowa. Cisza i pustka. Co prawda drogą przejeżdżały jakieś auta, ale w swoich brudnych ubraniach, na tle zieleni, z daleka nie rzucała się w oczy. Deirdre stanęła nad mętnymi, brunatnymi wodami Wisły, brzdąknęła kilka akordów na ukulele, w którym zostały tylko trzy struny (jedna najwyraźniej zerwała się na leśnej gałęzi), po czym schyliła się i wyrwała kępkę trawy. Wepchnęła ją sobie w nozdrza, a potem powoli, jakby badała temperaturę wody, weszła do rzeki. Obciążona kamieniami już po kilku krokach zniknęła w głębinie.

6. Za Szczecinem z Czarkiem zaczęło się dziać coś dziwnego. Jakby Odra stanowiła granicę dwóch światów. Zuza najpierw pomyślała, że zasnął, bo lekko charczał. Kiedy jednak spojrzała na jego dłonie, zaciśnięte kurczowo na brzegach fotela, wystraszyła się, przekonana, że coś musi go bardzo boleć. — Ej, Czary! — Odruchowo zwolniła. — Co ci jest?! Boli cię coś? Milczał, ale rozluźnił palce. Zuza przyglądała mu się uważnie, na tyle, na ile mogła patrzeć, bezpiecznie prowadząc auto. Nie widziała jego twarzy, odwrócił się w stronę okna. W duchu wątpiła, co jest bardziej niebezpieczne: nieuważna jazda po zatłoczonej drodze czy te odpały Czarka. A potem jej uszy zaczęła wypełniać cisza. Jakby stała w gęstej mgle, w nausznikach. Jak niekiedy głębokie basy wywołują zatykającą głuchotę. Jak odbiera słuch podczas szybkiej jazdy kolejką górską albo windą. Poruszyła głową, niczym psiak. Raz i drugi. Pomyślała, że może gdzieś nisko przelatuje samolot. I wtedy z tej ciszy, z tej waty zaczął wyłaniać się jeden dźwięk, coraz mocniejszy i głębszy, przenikający od stóp do głów, gwałcący i otulający zewsząd, obnażający do cna. Ciemne, smutne „hhhhhhhhhhh”. Zuza wcisnęła hamulec. Rzuciło ich do przodu, kiedy ford zarył dziobem w dół. Spojrzała w lusterko, w którym gwałtownie urosła maska innego auta. Czekała na wstrząs uderzenia, ale widocznie kierowcom za nimi udało się wyhamować. — Co ty robisz, idioto?! — krzyknęła do Czarka, ale nie usłyszała własnego głosu. Nie słyszała nic, poza owym „hhhhhhhhhh”, które brzmiało jak odgłos wydychanego przez astmatyka powietrza. Nie słyszała otwieranych drzwi i krzyczącego na nią mężczyzny. Widziała tylko ruszające się w gęstej brodzie usta, wykrzywione ze złości, poczuła drgnięcia auta, gdy trzasnął drzwiami, i już miała ruszyć, ale właśnie wtedy Czarek odkleił się od szyby i zwrócił w jej stronę. Miał twarz starca. Wrzasnęła. I tym razem jej wrzask aż zakłuł ją w uszach. Wszystko wróciło do normy. Z tyłu trąbiły auta. Na chodniku wykrzykiwał do nich jakiś mężczyzna, ruchem ręki nakazując im jechać. — Odbiło ci?! Jedź, bo nas zlinczują! — rzucił Czarek i zablokował swoje drzwi. Serce biło jej jak zwariowane. Przekręciła kluczyk. Silnik zagrał miarowo. Wrzuciła bieg i pojechali. A właściwie uciekli.

7. — Jesteś niespokojny, Tymku. Anita wygląda na zakłopotaną. Nic dziwnego. Wstaję już dziewiętnasty raz i gapię się przez okno, oddychając szybko. Tętno mi się przyspieszyło i chyba mam lekką gorączkę. Ale to nie choroba, nie. To uczucie, pewność, że coś się zbliża. Boję się tego, a jednocześnie dumą napawa mnie poczucie posiadania wiedzy obcej innym, ta umiejętność przewidzenia przyszłości, może nieprecyzyjna, może jeszcze nie prorocza, ale jednak. Coś, co mówi mi z absolutną pewnością: „uważaj”. To trochę tak, jak w czasie burzy. Niebo rozświetla błyskawica i wiem, że za kilka sekund rozlegnie się ogromny huk. Czekam więc skulony w sobie, a on i tak zawsze mnie zaskakuje i przestrasza. — Tymku, co się dzieje? Głos Anity dociera do mnie z oddali. Zupełnie jakby stała za cienką ścianą. Również jej

dotyk, kiedy delikatnie kładzie dłoń na moim ramieniu. Mam wrażenie, że robi to, sięgając z innej planety, dawno temu. Zerkam na jej dłoń z pomalowanymi na różne kolory paznokciami. Pomarańczowy, żółty, złoty i zielony. Za kilkanaście dni będzie miała te palce wykrzywione w drugą stronę, a dwóch paznokci nie będzie wcale. Patrzę w jej oczy. To coś jest blisko. Tylko że „blisko” w tym wypadku może oznaczać metr albo rok świetlny, sekundę albo erę, dziś lub wczoraj na kole czasu. A może to wszystko efekt działania tabletek? Odbija mi już do reszty. — Tymku, czy coś się stało? — Anito… — mówię z trudem. Tak mi się wydaje, bo mam drętwe policzki i sztywny język. — Za kilka dni twój mąż cię pobije i zostawi. To będzie ostatni raz. Jej źrenice robią się wielkie i czarne jak smoła. Broda zaczyna jej drżeć. Cofa rękę, jakbym powiedział, że jestem trędowaty. Może powiedziałem? — Posłuchaj, Anito, jeszcze trochę i mnie tu nie będzie. Coś się zbliża. Anita cofa się w stronę dzwonka alarmowego. — Uważaj na tych dwóch sanitariuszy, Pigułę i Krawczyka, wiele złego… Jej dłoń spada na grzybek przycisku. Opuszczam głowę, to na nic. Nic nie powstrzyma mających nadejść zdarzeń. W drzwiach staje Piguła. — Jestem — mówi. Wkrótce nie będzie mówił. Anita odwraca się ode mnie. — Panie Tomku, proszę zabrać pana Smutę do izolatki i popilnować. Skonsultuję się z doktor Wołeczko i wrócę do pana. Tylko… proszę uważać, jest pobudzony. Może niech pomoże panu ktoś jeszcze. Piguła wygładza uniform i wbija się głębiej w gumowe klapki. Kiedy patrzy na mnie, w jego oczach błyskają ogniki. Wkrótce nie będzie patrzył. — Wezmę Krawczyka. To silny chłop. Anita też tak uważa, kiedy mu obciąga. Nie wiem tylko, czy to już było, czy dopiero będzie.

8. — Jedź szybciej. Nie było sensu pytać dlaczego. Zuza nacisnęła pedał gazu. Karawan przysiadł na zadku, a potem przyspieszył.

9. Nie poszła do doktor Wołeczko. Z zimną kawą w ręce usiadła w pokoju socjalnym. Musiała spokojnie pomyśleć i ochłonąć. To, co mówił ten szalony Smuta, wprawiało ją tak samo w zakłopotanie, jak w osłupienie. Jak króliki z rękawa wyciągał jej najbardziej skrywane tajemnice. Trojaczki, o których marzyła, kładąc się do łóżka. A teraz to — jej kłopoty z Grzegorzem. Na szczęście nikt tego nie słyszał, sanitariusz przyszedł później. Skąd on to wszystko wiedział? Może faktycznie ma jakieś paranormalne zdolności? Nie wierzyła w takie rzeczy. Wszystko dawało się w życiu wyjaśnić naukowo albo podeprzeć psychologią, nawet jeśli freudowską, sięgającą do podświadomości albo i nieświadomości. Słyszało się przecież często o różnych sposobach wróżbitów na pozyskiwanie informacji o potencjalnych klientach. A właściwie co on takiego powiedział?

„Za kilka dni twój mąż cię pobije i zostawi. To będzie ostatni raz”. Jak się głębiej zastanowić, to był kiepski blef. Za kilka dni — za kilka dni nie będzie pamiętać o jego słowach. Że ją pobije mąż — zawsze można zaryzykować takie stwierdzenie, żeby zrobić wrażenie. Ostatni raz — no pewnie, że ostatni, skoro ma ją zostawić… To słowo ją najbardziej mroziło. ZOSTAWI. Brzmiało jak najsurowsza groźba, jak najtwardszy wyrok, jak łoskot pękającego świata. Jej nie można zostawić, bo umrze. Nie, nie, Smuta blefował, na pewno. Nie da mu żadnych tabletek. Jeśli zbliża się do granicy między szaleństwem a kłamstwem, ona chce to wiedzieć i obserwować. Udokumentować. Właśnie, kamery. Wstała i ruszyła do dyżurki.

10. — Widzisz, Smuta, jak to jest. Łaska pańska na pstrym koniu jeździ. Podpadłeś pani psycholog i ma cię dosyć. Trzeba było inaczej do tego podejść. Metodycznie. A ty ją straszysz. Tak nie należy, głupolu. Ale ja cię nauczę postępować z kobietami. Niech tylko wróci Masa. Wysłał Krawczyka po kaftan. Chcą mnie spętać. Jakby nie dość było mu, że siedzę spokojnie na krześle, z rękami przypiętymi do poręczy, i gapię się na niego łagodnie, jak cielę. Ciekawe, ile ma lat? — No i co się tak patrzysz, idioto? Spuszczam głowę. Nie boję się. Dziś nie. To, co się zbliża, dotyczy nas wszystkich. Piguły też. — Uciekaj, Piguła. Widzę jego stopy przed moimi nogami. — Coś ty powiedział? — Uciekaj. Odwraca się i robi kilka kroków. Po chwili gaśnie światło. Oho, kamery, deprymują go, twardziela. Znowu stoi przede mną, czuję jego zapach. Coś na mole. Uderza mnie w tył pochylonej głowy. I jeszcze. — Przeproś, Smuta. — Proszę cię. Coś ci się stanie. Uderzenie. Dwa. — Smuta, co ty pieprzysz? Przeproś. — Przepraszam. Kolejny cios spada na moją głowę. — Wyraźnie, ty psycholu! Przepraszam pana, panie sanitariuszu. — Przepraszam pana, panie sanitariuszu. — Wali mnie w kark przy każdym słowie. — A teraz niech pan ucieka. Otwierają się drzwi. Nie podnoszę głowy. Wiem kto to. I co. — Masa, jemu całkiem od-bi-ło. — Piguła cały czas mnie okłada, nie odwracając się za siebie. To błąd. — Straszy mnie, wiesz? Patrzę w dół i w plamie wpadającego z korytarza światła widzę, jak nogi Piguły unoszą się nad podłogę. Jakby nagle postanowił wyfrunąć. Ale w izolatce nie ma okien. „Za późno, Piguła” — myślę. To Krawczyk, kulturysta, trzyma go w powietrzu. Piguła stęka, najwyraźniej

nie mogąc wydobyć głosu. Drzwi się zamykają. — Pan Smuta ma widzenie, Piguła. A ty przeszkadzasz — mówi Krawczyk. Nie pytam, z kim to widzenie. Przecież wiem. Nie mam prawa do widzeń. — Cześć, tato! Pocę się w jednej sekundzie. Calutki. — Cześć, synu. On mówi! Czaruś mówi!

Rozdział 5. Diavel 1. to ty mówisz mówię od tamtej pory jak on strasznie wygląda wyglądam strasznie jak on urósł kiedy kiedy to się stało jak spałem tak się bawiliśmy, pamiętasz ty pytałeś: kiedy urósł mój synek a ja odpowiadałem w nocy nie możesz tego pamiętać był taki malutki magda go całowała i mnie całowała pamiętam pamiętam wszystko teraz pamiętam od tamtej pory pamiętam pamiętam też twojego ojca nie może nie możesz pamiętam jego ojca i ojca jego ojca zwierciadła jedno naprzeciw drugiego bez końca kim ty jesteś teraz kim kim kim kto to powiedziałeś wygląda strasznie przecież jest ciemno jak jak nie mówiłem myślałem nie wiem on tam został kto może odejdź zaraz tu ktoś przyjdzie nie ma żadnego zaraz on tam został ojciec zabija syna ojciec chce zabić syna zawsze nie chcę cię zabić to ty wiem wiem wiem przychodzisz do mnie co noc obrzydliwie chcesz mnie zabić ja cię przepraszam ona tam została dotknij mnie chcę cię dotknąć pocałować jesteś mój mój mój mną mną jesteś na piasku zostają ślady małych stóp jesteśmy starzy najstarsi wiesz nie wiedziałem że rzeźbisz a ty rzeźbisz nie od tamtej pory nie widzę w tobie siebie wiesz kim byłem gaj nie mów tego nie mów wiem wiedziałem nikt ci nie wierzy nikt mi nie wierzy jesteśmy sami on nie musi ty nie musisz być sam synu tato dlaczego chcę go nazwać tatą jestem nim jest we mnie twój ojciec i jego ojciec zabijecie mnie dziś lub wczoraj ktoś zaraz przyjdzie i cię wyrzuci ja nie mam widzeń nie mam widzeń nie nie minęła jeszcze sekunda tato po co ja przyjechałem powiesz mi powie powiedz mamo zostań nie odchodź nie umieraj mamo będę sam taki sam mamo pozwól mi iść z tobą była taka drobna miała ciepłe dłonie dotykam ich cały czas spróbuj ty ich dosięgnąć próbuję boję się nie powinienem byłem zły jestem zły zły przyjechałeś wiem nie powiem nie mów nie po co tato po co to ważne czuję jak nie kochasz mamy ty już jej nie kochasz nie pytaj mnie o to dlaczego to ważne po co ci to ty chcesz mieć dlaczego zaczynam wiedzieć tak to ważne brzuch gruby brzuch nie bierz nie szukaj cicho cicho a ogień w ogniu jest prawda prawda przepraszam cię palisz palę palimy my ja i ty my ja i ty tata i syn gdzie to jest pomyśl o tym nie proszę cię nie nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!

2. Nie wiem, co to było. Czy Czaruś tu był, czy mi się tylko zdawało? Nadal jest ciemno. Kiedy serce przestaje mi walić jak oszalałe, zaczynam rozróżniać jakiś dźwięk. Łup! Łup! Jakby ktoś uderzał pięścią w ścianę. „Krawczyk” — myślę. — Prosę? — Z ciemności dociera jego niewyraźny głos. Łup! Mam tremę, jak dawno temu, przed naszym ślubem. Musiało się udać. „Odepnij mnie!” —

myślę. Po chwili czuję, jak sanitariusz grzebie przy paskach. Ma dziwnie lepkie ręce, jakby wysmarował się w jakimś gównie. Jedna ręka wolna, druga też. — Juz — bełkocze. Wstaję i po omacku dochodzę do włącznika. Już mam go przełączyć, ale w ostatniej chwili uświadamiam sobie, że nie mogę. Ciemność jest moim sprzymierzeńcem. I tak już zostanie. Nie czuję strachu. A powinienem. Wiem, że muszę działać. „Klucze” — myślę. — Piguła ma kluce. — Łup! — Tu lezy! Łup! Schylam się i na kolanach po omacku pełznę i szukam Piguły, by zabrać klucze. Izolatkę otwiera się tylko z zewnątrz albo kluczami od środka. Kiedy grzebię mu w kieszeni, łapie mnie za nadgarstek. Charczy i pluje pianą. Wyrywam rękę i wracam do drzwi. Znajduję zamek, przekręcam klucz i otwieram. Do wnętrza ponownie wpada prostokąt światła. To wystarczy, by moim oczom ukazała się koszmarna scena. Piguła leży na podłodze, bez ruchu, na ustach ma resztki piany i rzygowin, a oczy, nabiegłe krwią, prawie wylazły mu z głowy. Przy ścianie, chwiejąc się, stoi Krawczyk. Jego czoło i nos to jedna miazga, która ścieka mu po twarzy i brodzie na uniform. Krew wielką plamą barwi ścianę. Patrzę na swoje ręce. Upaprał mnie przy odpinaniu. Wyglądam, jakbym to ja go tak skatował. Po chwili osuwa się na podłogę. Zatrzaskuję drzwi i przytrzymując się ściany, jak najciszej biegnę korytarzem. Mam moc. Czaruś musiał tu być naprawdę. A może nie tylko on.

3. Aż podskoczyła, kiedy drzwi trzasnęły z hukiem. Ledwie zdążyła rozłożyć fotel i przymknąć oko, a Czarek już wrócił. — Jedź! — usłyszała, choć nie widziała, żeby otwierał usta. Oparła się o kierownicę. — Jak to jedź? To po to tłukliśmy się przez całą Polskę, żebyś po kilku minutach gnał mnie z powrotem? Widziałeś… Zamarła. Spojrzała na dłonie Czarka, zaciśnięte na kolanach. Były pomarszczone jak pognieciony papier, pełne brązowych plam i pęknięć. — Wszystko ci wyjaśnię, a teraz po prostu jedź. Zuza patrzyła zdumiona na własne ręce, jak przekręcają kluczyk i wrzucają bieg, jak zasuwają szybę i kierują auto ku bramie. Uśmiechnęła się do ochroniarza i pomachała mu. Patrzył dziko, lustrując zdobienia na boku forda. Za bramą wszystko wróciło do normy i samochód szarpnął. Czarek znowu miał normalne ręce, a szpital zniknął za drzewami.

4. Smuta biegł korytarzem. Nie wiedziała, co stało się w izolatce, bo ekran z tej kamery był ciemny, choć nagrywała. Przez chwilę, gdy otworzyły się drzwi i do środka wpadło trochę światła, Anicie wydało się, że w jasnym prostokącie dostrzega nogi leżącego człowieka, ale nieco później Tymek biegł już korytarzem, więc odetchnęła z ulgą. Wyglądał śmiesznie w tych swoich wytartych i rozciągniętych spodniach od dresu i plastykowych klapkach. Do tego brudny T-shirt. W czarno-białym ujęciu monitoringu robił wrażenie starszego niż w rzeczywistości.

Anita kalkulowała. Co on może zrobić? Nawet jeśli ucieknie, to przecież ośrodek z trzech stron otacza jezioro. Może kierować się tylko w stronę drogi. Złapią go za chwilę. Uciekiniera z taką przeszłością przeniosą w trzy dni, a ona straci z nim kontakt i te lata pracy, które już poświęciła na swoje badania. — Hej, Anita, jesteś pewna, że tylko o to chodzi? — szepnęła do siebie, skubiąc nerwowo górną wargę. Smuta pojawił się w kolejnej kamerze, blisko wejścia. Podszedł do ochroniarza. — Co?! — Anita nie mogła uwierzyć. Warecki sięgnął po klucze i jakby nigdy nic otworzył drzwi. Ruszyła biegiem do swojego pokoju, potrącając wracającą z zabiegów pielęgniarkę. Pojemniki z krwią rozsypały się na podłodze. — Przepraszam! — krzyknęła Anita i zniknęła za rogiem. Po chwili była już w gabinecie. Kilkoma ruchami ściągnęła z siebie służbowe wdzianko, błękitną marynarkę i spodnie. Stojąc w samych majteczkach i sportowym topie sięgnęła po kombinezon, wiszący na drzwiach szafy. Pod nim było wąskie lustro. Zdrętwiała. Z lustra gapił się na nią z krzywym uśmiechem ten pedofil, przywieziony tu rok temu z więzienia. Mówił jej, że przypomina mu matkę. Małecki. „Wujek”, jak mówił na niego Tymek. Specjalista od końca świata. Fakt, niejednemu dziecku zafundował Armagedon. Uświadomiła sobie, że drzwi gabinetu nie były zamknięte na klucz, gdy przybiegła. — A pani wierzy w koniec świata? Odwróciła się powoli.

5. To było takie proste. Warecki tylko uśmiechnął się do mnie i powiedział: „Dobrze, tato”. No, tyle to od niego nie wymagałem. Ważne, że bez mrugnięcia okiem otworzył drzwi. Teraz stoję na zewnątrz i czuję, jakbym wokół siebie miał wielką, grubą mydlaną bańkę. Nie dociera do mnie ani dźwięk, ani wiatr. Stoję i patrzę w niebo, po którym przesuwają się chmury. Pędzą jak szalone, uciekając wiatrowi. Ale poza tym mam wrażenie, że czas się zatrzymał. Szlaban przy bramie sterczy uniesiony. Siedzi na nim jakiś ptak i gapi się na mnie. Brama, co prawda, jest zamknięta, ale mam przeczucie, wręcz pewność, że mnie nie zatrzyma. Muszę tylko się pospieszyć, zanim zaczną mnie gonić. Zanim zajrzą do izolatki. Czaruś… Trzeba go powstrzymać. Już wiem, po co przyjechał. A ja, głupi, myślałem, że go sumienie ruszyło. Mój synek… Robię krok w stronę bramy, a potem, nie wiem dlaczego, wracam. Wchodzę do budynku. Warecki patrzy na mnie zdziwiony, jakby zobaczył ducha. — A ty skąd żeś się tam wziął, co?! Jak żeś wylazł, ha? Nie odpowiadam, tylko coraz szybciej idę w stronę korytarza C. Tam jest pokój Anity. Staję przed jej drzwiami. Coś tam jest, coś złego. Naciskam klamkę i wchodzę. Anita w samej bieliźnie siedzi w fotelu, a Wujek stoi za nią i przyciska jej do szyi wielki nóż. Jest przerażona, w przeciwieństwie do Wujka, który z leniwym uśmiechem mówi do mnie: — Czeka mnie sprawiedliwy sąd. Ale najpierw koniec świata, Tymek. Chcesz? — Ruchem głowy wskazuje Anitę. Podchodzę do nich. — Chcę — mówię.

Chwyta ją za włosy i przechyla jej głowę do tyłu, aż słychać chrupanie w kręgosłupie. Wyciąga do mnie rękę z nożem. — Zaczynaj. Patrzę na niego, usiłując się skupić. Wyobrażam sobie, że dźga się tym nożem w oko. Nic z tego. — No, na co czekasz, Tymek?! Chwytam nóż. Odwracam rękojeść. Staję za Anitą. Biorę zamach i w ostatniej chwili końcem rękojeści walę Wujka w skroń. Chcę poprawić, ale nie ma potrzeby. Osuwa się, jak dobrze trafiony bokser, tylko mu ręka dziwnie drga. — Ubierz się — mówię. W drzwiach staje Warecki. Nie reaguje na moje myśli. Jak nagle się zaczęło, tak szybko się skończyło. — Smuta, rzuć to, a wszystko będzie dobrze! — Sięga ręką do kieszeni. Paralizator. Jednym susem jestem przy Anicie. Tak to jednak muszę zrobić. Naciskam nożem skórę na aksamitnej szyi, aż spod ostrza ścieka kropelka krwi. — Warecki, połóż paralizator na ławie i się odwróć. Już, bo ją potnę! — Tymek, proszę… — szepcze Anita. Naciskam nieco mocniej. — Auuuu! — Płacze. Warecki wyciąga urządzenie i kładzie na ławie. Sięgam po nie. Kilka razy widziałem, jak to obsługiwał. Wciskam guzik ładowania. Po chwili jest gotów. Strzelam do Wareckiego. Krzyczy i zatacza się, aż ląduje na kanapie. Siedzi przechylony, a ślina kapie mu z ust. — Ubierz się, Anita. Nie protestuje. Wkłada kombinezon. Kask trzyma w ręce. I wtedy zaczyna wyć alarm. Zrezygnowany opuszczam ręce i patrzę, jak Warecki usiłuje się zwlec. Nogi mu się rozjeżdżają i zwala się na podłogę, jak martwy wieloryb. Przy okazji uderza głową o kant stolika, więc z nosa puszcza mu się farba. Patrzę na to pobojowisko, nasłuchując kroków za drzwiami. Zaraz po mnie przyjdą z innych oddziałów, z siatką i „podbierakiem”. Zawloką jak bezpańskiego psa do izolatki i uśpią na dwa tygodnie. — Trzymaj! Nie rozumiem, o co jej chodzi. Anita pcha mi głowę pod pachę i krzyczy: — Ratunku! Pomocy! — A po cichu, sycząc z wściekłością, rzuca: — No, na co czekasz, Tymek?! Porywaj mnie, idioto! Takie buty! Jedną ręką łapię ją za szyję, drugą przykładam nóż do gardła. Kopię w drzwi, za którymi stoją już pielęgniarki. — Otwierać, suki! — ryczę jak prawdziwy wariat. — Bo ją pokroję! No, już! Odsunąć się! Piszczą i się rozstępują. Dwóch sanitariuszy stoi za nimi. Twardziele! Dobrze że nie ma Klaczyńskiego, ten by nie spękał. Pcham przed sobą Anitę. Sama mnie prowadzi do motocykla. Stoi pod wiatą. Idzie pochylona, wypinając kształtną pupę w skórzanych spodniach. A gdyby tak naprawdę oszaleć? Kiedy siadam za nią, udając, że w każdej chwili mogę jej urżnąć łeb, przyciskam się do niej mocno. Włącza silnik i poza jego rykiem nic już nie słyszę. Odwraca się do mnie i krzyczy spod przyłbicy kasku: — Trzymaj się! A potem, kiedy rusza pełną mocą, drze się jeszcze:

— Ratunku! Ochroniarz w pośpiechu otwiera bramę. Wypadamy na drogę. Jestem zaskoczony, ale wydaje mi się, że spodnie w kroku wypełnia mi nabrzmiały penis. I nie wiem na pewno, ale Anita chyba się śmieje.

Rozdział 6. Okazja 1. Za Szczecinem Czarek nagle krzyknął. Zuza podskoczyła w fotelu, a ford zatańczył na drodze. Trumna na tyle zakołysała się w szynach. — Chłopie, opanuj się, zawału można dostać! Czarek rozglądał się wokół szeroko otwartymi oczami. Dojeżdżali do dużego skrzyżowania. — Jedź prosto! Zuza wskazała ręką na drogowskaz. — Przyjechaliśmy stamtąd. Czarek dyszał. — A wrócimy tędy. Jedź! Posłusznie przejechała prosto przez skrzyżowanie, ale za nim zjechała na chodnik i zatrzymała się pod drzewem. Wyjęła papierosy i włożyła jednego w usta. Drżał. — Czarek, może wyjaśnisz mi, o co chodzi? Ja już nie mogę. Czy ty wiesz, co robisz? Patrzył przed siebie. — Nie. — Nie? — Nie. — Aha. Przypaliła papierosa. Pociągnęła dwa razy, a potem podała chłopakowi. — Czarek, ja się boję. Po prostu się boję. Dziwnie się zachowujesz, zdajesz sobie z tego sprawę? Co my robimy? Dokąd jedziemy? Kurwa! Smutas, ja jestem normalną dziewczyną, nawet jak ubieram trupy. A ty mi serwujesz jakieś pieprzone anomalie! Czarek oddał jej papierosa. — Wyjaśnię ci, obiecuję. Wieczorem wszystko ci opowiem, ale teraz jedź. Bo nie zdążymy. Musimy ją powstrzymać… — Kogo? — Zuza… — Zawiesił głos. — Ja nie wiem. Po prostu jedź, proszę, bo nam umknie. Westchnęła ciężko. Wyrzuciła papierosa przez okno. — Ja pierdolę! Ford stęknął i niczym okręt spłynął z chodnika.

2. Obiecała sobie, że nie zadzwoni. Ale gdzie on położył wszystkie śrubokręty? Ech, ci faceci! Wszyscy jednakowi bałaganiarze. Czy stary, czy młody. Czarek też. W końcu jedyny facet w domu, więc te sprawy narzędziowo-naprawcze należą do niego. Sam się domagał. Więc mu pozwoliła. A akurat dziś potrzebuje śrubokręt i coś tam jeszcze. Zaciął się zamek w opuszczanych schodach na poddasze, a musiała tam wejść, bo jakiś ptak albo kot hałasował między pudłami i widocznie nie umiał znaleźć drogi powrotnej do okienka wentylacyjnego.

Nawet by nie wiedziała, bo rzadko tam ostatnio zaglądała, ale Anielka przyszła po śniadaniu do kuchni, gdy sprzątała, i powiedziała: — Mamusiu, coś tam jest. — Gdzie, kochanie? — odruchowo spytała Magda, bo jej myśli uparcie wędrowały nad rzekę i trzymały Czarka za kołnierz, w razie gdyby zanadto zbliżył się do wody. — Na strychu. — Anielka była malutka i poddasze było dla niej jak prawdziwy strych. — Na strychu? A co? Anielka dłubała sobie przy skrawkach niewykształconych paznokci. — Nie wiem. Chyba ptak. Magda zobaczyła w pianie w garnku kontur pochylonej postaci. „Czaruś wyciąga rybę” — pomyślała. — Chyba tak. — Trzeba mu pomóc. Magda spojrzała na Anielkę. „Pomóc? A co mu się dzieje? Topi się?”. Zrozumiała. — Dobrze, kochanie. Jak skończę z kuchnią, zajrzymy tam, dobrze? — Mhm. No, to teraz musi znaleźć śrubokręty, odkręcić skobel czy to drugie, tę blachę, i opuścić schody. A potem wejść na duszne poddasze i coś zrobić z tym intruzem. Trochę się bała, ale nie zamierzała ulegać babskim lękom. Więc nie zadzwoni do Czarka, bo tak naprawdę chciała usłyszeć, że on to zrobi, jak wróci, żeby się nie martwiła, i już. A może tak naprawdę chciała usłyszeć jego głos i upewnić się, że nic mu nie jest. A może chciała usłyszeć, że wraca, bo nie może bez niej wytrzymać. Jej synek. Tylko jej.

3. Wyszła z wody kilometr dalej, kilka godzin później. Nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Zrzuciła ciężki plecak, pełen kamieni. Wyciągnęła z nosa resztki traw, wygarnęła z włosów szlam i kawałki roślin. Z kieszeni wydobyła dwie małe rybki. — Biedactwa. — Kaszlnęła, wypowiadając słowo. Z ust wypłynęła jej brudna woda. — Nie chciałam wam zrobić krzywdy. Wracajcie. Zamachnęła się i wrzuciła do Wisły jedną rybkę. Już miała wrzucić drugą, gdy zerknęła na nią z bliska. To nie była rybka. To był… — Boyd! — Parsknęła śmiechem. — Gdzie się podziałeś, mój wojowniku? Tylko tyle zostało z twojej dzidy? Mniej niż rybka? Toż to robaczek! Smacznego, rybki! Cisnęła obkurczony, szary kawałek penisa Boyda. Nie pamiętała, kiedy go tak urządziła, ale musiało to się stać, gdy ją przydusił. Trochę przesadził. Ruszyła polną drogą. Słońce chyliło się ku horyzontowi. Wystawał tylko kawałek zza ciężkich chmur, nadpływających z zachodu. Deirdre powinna marznąć, ale nie odczuwała chłodu. Jej myśli uparcie wracały do wizerunku grającego na skrzypcach Cygana, w garniturze, kapeluszu i biało-czarnych lakierkach. Słyszała smutną i pociągającą melodię, od której pękało jej serce. Po jakimś czasie wyszła na drogę asfaltową. Poczeka na okazję. Musi jechać wzdłuż cieni, na wschód. Ktoś się przecież w końcu zatrzyma. Stała tak pół godziny. Minęło ją kilka aut, ale żadne nie jechało w tę stronę, co trzeba. Lekki

wiatr powoli ją osuszał; nawet zlepione w strąki włosy zaczynały coraz śmielej podrygiwać w podmuchach. Piasek, w miarę, jak wysychał, osypywał się z niej maleńkimi porcjami, zza kołnierza, z ucha, to znowu z mankietów. W pewnym momencie uniosła rękę i popatrzyła na ukulele. Płyta wierzchnia się rozwarstwiła. „Chińskie gówno” — pomyślała i cisnęła je do rowu. Smętny jęk oznajmił koniec instrumentu. I wtedy zobaczyła nadjeżdżający z oddali samochód. Wreszcie, ten jechał w dobrą stronę. Na szeroko rozstawionych nogach stanęła na środku drogi. Uniosła prawą rękę, dając sygnał „stop”.

4. Kierowca škody patrzył na drogę przed sobą. Zwolnił, bo ktoś stał na środku i blokował przejazd. Dziewczyna. Musiała być w wielkiej potrzebie, skoro zatrzymywała pojazdy w taki sposób. Jadący z naprzeciwka samochód zwolnił i dziewczyna opuściła rękę. Wielkie, czarne kombi sunęło ospale. Wydawało się, że zatrzymuje się, by właściciel mógł przynajmniej spytać, o co chodzi. I wtedy stało się coś, co sprawiło, że kierowca škody gwałtownie zahamował i skręcił na żwirowe pobocze, wzniecając chmurę pyłu. Czarne kombi zakołysało się gwałtownie, a potem runęło do przodu, zadzierając „nos” w górę, wprost na dziewczynę. Musiało mieć potężny silnik, bo nabrało wystarczającego pędu, by siła uderzenia wyrzuciła kobietę o kilkanaście metrów przed nie. Bezwładne ciało spadło na asfalt, tuż obok škody, i kierowca już miał z niej wysiąść, kiedy ujrzał, że kombi kieruje się ponownie na ofiarę. Gdy czarny potwór lewym kołem przetaczał się po zmasakrowanym ciele, kierowca przeczytał na boku samochodu złocisty napis: CZARNY MELONIK. I to było wszystko. Potwór znikał w oddali, gdy kierowca škody na tyle przestał się trząść, że wysiadł z auta. U jego stóp leżały nienaturalnie ułożone zwłoki dziewczyny. Sięgnął po telefon, by wybrać sto dwanaście, ale w tej chwili zwłoki otworzyły oczy i plując czarną breją, powiedziały: — Zabierz mnie do szpitala, szybko. Mężczyzna rozejrzał się. Nikogo. Nie było czasu się zastanawiać. Wyjął z bagażnika koc i rozścielił na tylnym siedzeniu. Dziewczyna nie była duża, raczej drobna, trochę opuchnięta, sina oraz poobdzierana, a z palców lewej dłoni została jej tylko miazga. Złapał ją i energicznie podniósł na rękach, a potem wsunął w otwarte drzwi i przełożył na koc. Musiała być w szoku, bo nawet nie jęknęła. I mało krwawiła. — Będzie trochę rzucało, ale musimy się spieszyć. Uratuję cię, obiecuję! A ich wsadzimy do ciupy! Czuł się jak bohater. Tyle że przecenił możliwości škody. Musiał zawrócić na dwa razy, no i pisk opon nie wyszedł mu tak, jak powinien. Gdyby jeszcze w nerwach nie zapomniał, że do Bydgoszczy zostało mu zaledwie kilkanaście kilometrów, podczas gdy do Torunia kilkadziesiąt, byłby bohaterem. A tak miał przed sobą przynajmniej pół godziny jazdy w nerwach i przerażeniu. Uwiesił się kierownicy, mamrocząc pod nosem: — Matko Boska, łaskiś pełna, zmiłuj się nad nami. Matko Boska, łaskiś pełna, zmiłuj się nad nami. W sumie nie wiedział, dlaczego to mówił. Nie był religijny, samo mu się chyba ze strachu mówiło. Jak trwoga, to do Boga, powtarzała babcia. I miała rację, widocznie. Zerknął na licznik. Sto czterdzieści. Miał powód. Niech go spróbują zatrzymać. Jeszcze przycisnął.

Coś połaskotało go w szyję. Machnął nerwowo ręką, bo nie lubił robactwa, a już szczególnie nie wtedy, gdy pędził samochodem. Znowu. Obejrzał się szybko i zobaczył dłoń ze zmiażdżonymi palcami. — Nie podnoś się! Zaraz dojedziemy, nie bój się. Wszystko będzie dobrze. A potem poczuł piekący ból w szyi. Nie rozumiał, co się dzieje. Najgorsze, że nie mógł nabrać powietrza. Rzucił się gwałtownie w lewo i w prawo, odruchowo puszczając kierownicę i łapiąc za gardło. Škoda zakołysała się na boki jak zepsute krzesło, po czym skręciła gwałtownie i zaczęła fikać koziołki. Po dwóch pełnych obrotach uderzyła bokiem w stojące za rowem drzewo i znieruchomiała. Przez wybite okno wysunął się nieprzytomny kierowca z owiniętą wokół szyi struną ukulele.

5. Maska była wgnieciona, a kratownica chłodnicy pękła po przekątnej. Najgorsze było jednak to, że zniknęła statuetka ze skrzydłami. To było oczko w głowie taty. Zuza płakała, siedząc oparta o koło samochodu. Czarek stanął obok. — Tu niedaleko jest zajazd i mechanik. Na rano zrobimy auto. Popatrzyła na niego załzawionym oczami. — Zrobimy?! Za co?! Jak?! Skąd w ogóle to wiesz, że niedaleko?! Znowu te twoje wizje?! Pewnie znowu powiesz: „Nie wiem”. Czarek westchnął i kucnął obok niej. — Posłuchaj, zrozum mnie dobrze. Ja ci nie proponuję ani cię nie proszę. Ja cię informuję o przyszłości. Rano auto będzie gotowe. Nie wiem jak, ale będzie. Więc przestań się mazać jak gówniara. Idziemy. Dotknął jej ramienia. Poczuła dreszcz i ciepło, które powędrowało przez kark do głowy, a potem rozpłynęło się po całym ciele. Wraz z nim spokój. Wstała i wydmuchała nos. — A jak nas podpierniczą? Przecież ktoś nas widział z tej škody. Będą szukać karawanu. Chyba to nie jest takie normalne, że ktoś jeździ taką bryką, nie? — Nie jest. W tym momencie nic nie jest normalne. To dopiero początek. Zamknęła auto i ruszyli z powrotem polną drogą. Ford stał między krzakami, ze trzysta metrów od asfaltu. Dalej już bała się jechać, bo rzeka była blisko i teren robił się podmokły. Poza tym chyba poszła chłodnica, bo silnik grzał się za bardzo. Zuza była przerażona. Ten chłopak zachowywał się jak opętany. To było straszne i pociągające zarazem. Bała się tego, co przy nim mogło się zdarzyć, a jednocześnie widziała i odczuwała, nawet na sobie, jego moc. Kiedy kazał jej przyspieszyć i uderzyć w tę dziewczynę, nie miała wątpliwości, że to jest słuszne. Nie wiedziała dlaczego, podobnie zresztą jak Czarek, ale miała pewność, że uniknęli w ten sposób czegoś strasznego. Ale teraz opadły ją wątpliwości. Myślała o sobie jak o mordercy. — Czarek, ale w razie czego to ty kierowałeś, dobra? Uśmiechnął się do niej. — Bo tak było, Zuza, wierz mi. *** Jakby mało było dziwnych zdarzeń, wieś nazywała się Toporzysko, a następna, w której znajdowała się gmina, Zławieś Wielka. Zuza, czytając mapę obok przystanku, uśmiechnęła się kwaśno.

— Jesteś pewien, że tu spędzimy noc? I rano się obudzimy? Czarek nie odpowiedział, tylko energicznie ruszył w stronę zabudowań. Minęli kilka domów i dotarli do brzydkiego jak noc piętrowego budynku, na którego dachu widniały wielkie stojące litery z blachy, układające się w napis: ZAJAZD POD TOPOREM. Zuza nie miała już siły protestować ani się śmiać. Chciała się umyć i napić gorącej herbaty. Albo kawy. Kobieta za barem popatrzyła na nich spod oka. — A pieniądze macie? U mnie się płaci z góry. Czarek zacisnął szczęki. Wyjął z kieszeni pięćdziesiąt złotych i położył na ladzie. Kobieta obejrzała banknot i włożyła do szuflady. — Siądźcie sobie. Zaraz podam wam jedzenie i kawę. — I resztę — dodał Czarek. — Ma się rozumieć, i resztę — odparła barmanka. Czarek usiadł przy stoliku w kącie, a Zuza poszła do toalety. Najpierw przez chwilę płakała, z nosem i ustami wtulonymi w zwitek papieru toaletowego. Gdy ochłonęła, umyła twarz, ręce, obmyła szyję i dekolt. Nie był to może wymarzony prysznic, ale poczuła się trochę lepiej. W końcu wróciła do stolika. Czarek jadł fasolkę po bretońsku, a po jej stronie stał już talerz z pierogami. I kawa. Czuła wielką potrzebę wypicia mocnej kawy. Barmanka podeszła z resztą. — W którym domu znajdziemy mechanika? — spytał Czarek, zbierając z blatu tylko banknot dziesięciozłotowy, a bilon podsuwając barmance. Zgarnęła na dłoń. — Sergiusz. Trzy domy dalej, taki niebieski. Ale w soboty o tej porze to już nie robi. Jak coś jeszcze będziecie chcieli, dajcie znak. — Dobrze, dziękujemy — odparł chłopak. Zjedli w milczeniu. Gdy skończyli, Czarek ruchem głowy przywołał barmankę. — Ile kosztuje nocleg? Kobieta spojrzała po kolei na niego i na nią. — Razem? — To moja siostra. Ile? — Osiemdziesiąt złotych. Płatne… — Z góry, oczywiście. Bierzemy. — A któreś ma dowód? — A musi być? — No a jak myślisz? Czarek położył na blacie dwa banknoty, stu- i pięćdziesięciozłotowy. — To jest wystarczający dowód. Barmanka włożyła pieniądze do kieszeni fartuszka. — Jak się nazywacie? Czarek nagle zamilkł. Wpatrywał się w wejście i nie odpowiadał. Zuza przełknęła i szybko rzuciła: — Kowalscy. Kaśka i Tomek. Kobieta skinęła głową. — Dobra, chodź po klucz. Jutro o dziesiątej kończy się doba. Tylko żeby mi nic nie zginęło. — Przytrzymała klucz w ostatniej chwili. — I żadnego palenia, bo was w środku nocy

wywalę. Palić można na dworze. — Rozumiem. Zuza wzięła klucz od pokoju numer trzy i wróciła do stolika. Była wykończona. Marzyła o tym, żeby się położyć i chwilę odpocząć. Pomyśleć. A najlepiej przespać cały ten wieczór i obudzić się z uczuciem ulgi, że to tylko sen. — Co teraz? — spytała. Czarek popatrzył na nią, a potem rozejrzał się po sali. — Daj mi kluczyki do auta, idź do pokoju i zamknij się od środka. Nikomu nie otwieraj. Nie odbieraj telefonów od nikogo. Ode mnie tylko wtedy, gdy najpierw wyślę ci SMS-a. Jak będę szedł tutaj, też najpierw napiszę. Zuza upuściła klucz od pokoju. Brzęk metalu uderzającego o talerz zaświdrował w uszach. Dwóch mężczyzn, stojących przy automatach hazardowych, obejrzało się nerwowo. — Czarek, o czym ty mówisz? Ja już mam dosyć. Idę z tobą. Złapał ją za rękę. Wpatrzył się głęboko w jej oczy. — Zuza, po prostu odpoczniesz. Prześpisz się. Znowu poczuła ciepło płynące wzdłuż ramienia, a wraz z nim ogarnął ją spokój. — Mhm. Spróbuję — odparła. Dała mu kluczyki do forda i dopiła kawę. Czarek uścisnął jeszcze jej dłoń i wyszedł. Pokój numer trzy mieścił się na końcu skrzydła. Nie był może piękny, ale jego okno wychodziło na drogę, więc w razie czego… No, właśnie, w razie czego. Zuza zaciągnęła roletę. Usiadła na szerokim tapczanie. Złapała pilot do telewizora, ale po chwili odłożyła z powrotem. Cisza. Potrzebowała ciszy. Opadła na łóżko. Powinna się wykąpać. Za chwilę. Poleży pięć minut…

6. Sergiusz był już w koszuli, czerwonych dżinsach i białych trampkach. Clepicho Club czekał na niego z całym bogactwem przedziwnych koktajli, wprawiających w amok świateł i mokrych od piany, olejków i potu dziewcząt, wciśniętych siłą w resztki szortów i ramiączka podkoszulków. Zlany perfumami, nakremowany i z wyszorowanymi paznokciami nie przypominał najlepszego mechanika w okolicy. Miał serce do aut. Lubił stare bryki, wymagające odpowiedniego podejścia i zaangażowania. Szwagier sprowadzał z Francji i Holandii jakieś kultowe modele, a Sergiusz przywracał im idealny stan. Sprzedawali je późnej różnym snobom i bogaczom. Nie był to może najbardziej dochodowy interes, ale w sam raz na przykrywkę dla drugiej profesji, która go pochłaniała w weekendy. Pastylki. W starych autach, pod podłogą, za tapicerką, w tłumiku — szwagier przywoził z Amsterdamu najlepszy towar. Pigułki gwałtu, różne nowe dopalacze, ekstazy. Sprzedawały się jak browar w Clepichu, a także hurtowo, dilerom w innych klubach. — Sergiuszku… — doleciało go wołanie z kuchni. — Jak będziesz wracał, kup mleko w Tesco. Pięć kartonów. Nastroszył grzywkę pociągłym ruchem rozcapierzonych palców. Uśmiechnął się i odpowiedział: — Dobrze, babciu. — Podziwiając w lustrze swoją prezencję, dodał: — Co za czasy… Żeby wieśniacy musieli kupować mleko w Tesco. Sięgnął jeszcze do blaszanego stojaka na parasole. W środku ukryta była puszka, a w niej

dragi, poporcjowane w maleńkie torebki strunowe. Jak na filmach, które lubił oglądać z kolegami. Kasa to wpływy, wpływy to władza. Kiedyś do czegoś dojdzie, był pewien. Wyjął puszkę, odliczył pięć porcji Maczugi, pięć Twardziela, pięć Śpij Maleńka i dwie swojego ulubionego Złego Chłopca. Po tym ostatnim musiały się zdarzyć jakieś jaja do nagrania i wrzucenia na YouTube. Ludzie płacili niezłą kasę za skasowanie tych filmików. Kiedy otworzył drzwi, o mało nie krzyknął. Stał w nich młody chłopak z kluczykami od auta w ręce i właśnie zamierzał zapukać. — Dzień dobry. Szukam Sergiusza… pana Sergiusza. — Słucham. Chłopak patrzył na niego proszącym wzrokiem. — Panie Sergiuszu, popsuł nam się samochód. Stoi tu, niedaleko. Musimy go na rano naprawić. Musimy jechać dalej. Sergiusz zlustrował gościa. — Wam? To znaczy komu? — No, mi i… siostrze. — A gdzie siostra? Chłopak zmrużył oczy. Sergiusz poczuł lekki niepokój. — A dlaczego pan pyta? — A rodzice? Bo ty to chyba nie masz osiemnastu lat? Z kuchni dobiegł słaby głos: — Od Klimczaka? Powiedz, Sergiuszku, że bierzemy. Połówkę, nie ćwiartkę. Sergiusz uśmiechnął się i odkrzyknął: — Dobrze, babciu. Patrzył na chłopaka. Kalkulował. — Tysiąc. Masz tyle? — Tysiąc? Za co? — Ekstra. Za sobotę, za nadgodziny. Oprócz normalnego rachunku, oczywiście, wyliczonego według zużycia części oraz roboczogodziny. No, nie patrz tak na mnie. Jest sobota, mam swoje życie i plany, a wy się zjawiacie jak spod ziemi i nagle rzuć wszystko i rób im samochód. Sam rozumiesz. Więc jak? Chłopak oddychał szybko. Był chyba wściekły, wyglądał, jakby z całych sił starał się powstrzymać wybuch. Oparł dłoń o ościeżnicę. — Sergiusz, posłuchaj mnie uważnie. Twoje zasrane narkotyki to gówniany interes. To, co masz w kieszeni, wystarczy, żebyś trafił do pierdla na pięć lat. Sergiusz wgapiał się w chłopaka, coraz szerzej otwierając usta. — Ale jest jeszcze coś… Mechanik odruchowo sięgnął do kieszeni. Woreczki były na swoim miejscu. Zrobił krok w stronę gościa. — Ej! Co ty świrujesz, gówniarzu?! Chłopak ani drgnął. Uniósł lekko głowę i bezczelnie patrząc w oczy gospodarza, oznajmił: — Molo. Z kuchni dobiegło wołanie babci: — No jak, przywiezie?

Sergiusz milczał. Zmrużył oczy, wpatrując się w chłopaka. Kalkulował. Coś tu śmierdziało i nie opłacało się sprawdzać co. Ojciec dawno pochowany. Ubezpieczenie wypłacone. Kamień w wodę. Uśmiechnął się do siebie. — Przywiezie, przywiezie! — krzyknął, a potem dodał: — Gdzie ten wóz?

7. No i wlazła na ten strych! Teraz zaczynała żałować. Nie dość, że nic nie odkryła, żadnego ptaka ani „niepoterza”, jak mówiła Anielka, nie wspominając o kocie sąsiadów, którego najbardziej spodziewała się spotkać, to jeszcze wsadziła twarz w pajęczynę i, skacząc oraz otrząsając się z obrzydzeniem, skaleczyła się w czoło o belkę więźby dachowej, i pobrudziła kurzem. A kiedy postanowiła już zejść na dół, okazało się, że schody znowu się zablokowały. — Cholera jasna! — warknęła, uderzając piętą w klapę. Krzyknęła: — Anielka! Anieeelka! Nic. Cisza. Rozejrzała się wokół. Okienko. Dobra, nie udusi się. A tam, głupoty! Dlaczego miałaby się udusić? Poczeka, Anielka jest mądrą dziewczynką, zaraz zatęskni za mamą i zacznie jej szukać. Latarka. Miała światło i powietrze — nie było źle. — Może posprzątam? — Magda zaśmiała się, ale odbity od dachu śmiech zabrzmiał nieco karykaturalnie. — Anieeelka! — Tym razem już wrzasnęła, coraz bardziej zła na siebie za to, że rosła w niej pretensja do córki, która ją w to wszystko wciągnęła. I wtedy jej wzrok padł na zeszyt, leżący na pudle pod ścianą, za schodami. Wchodząc, nie patrzyła w tamtą stronę, a klapa przy otwartych schodach zasłaniała ten karton. Gruby zeszyt z Batmanem na tekturowej okładce. Gapiła się z niego postać w ciemnej masce ze szpiczastymi uszami. Sięgnęła po niego i przetarła ręką. Fuj! Kurz zebrał się w gruby kołtun. — Anieeelka! — ryknęła wściekle. Zerknęła na pierwszą stronę. „Czarek Smuta. Pamiętnik. Rysunki. Sny”. Trzasnęła okładką. Nie powinna! Nie może! Tak nie wolno! — Mamusiu, gdzie jesteś? — dobiegło wołanie z dołu. Odłożyła zeszyt. — Anielka! Tutaj, na górze! Kochanie… Chciała poprosić Anielkę, żeby poszła po sąsiada, bo pewnie trzeba będzie sięgnąć do klapy z drabiny, ale przed oczami stanął jej obraz listonosza, któremu kiedyś Anielka otworzyła drzwi, jego zniesmaczona mina i wszystko mówiące spojrzenie. Nie, musiały sobie poradzić inaczej. — Mamo, zejdź tu! Dlaczego nie schodzisz? Magda odetchnęła głęboko, opanowując zdenerwowanie. — Anielko, musisz pomóc mamusi! Słyszysz mnie? — Tak, mamusiu! Magda wzdrygnęła się na piskliwy ton Anielki. Kiedy krzyczała, jej głos stawał się nie do zniesienia. — W łazience stoi drabinka. Jest lekka. Przyciągnij ją pod schody. Tylko najpierw rozstaw jej nogi, żeby na ciebie nie upadła. Potem musisz na nią ostrożnie, ale bardzo ostrożnie… Słyszysz? …wejść i pociągnąć za takie metalowe kółeczko. Jak się przesunie, to zejdziesz i mi

krzykniesz, dobrze? Ja wtedy opuszczę schody i zejdę, tak? — Dobrze. Magda czekała w napięciu. Dzieci z progerią miały bardzo słabe kości. Gdyby uderzyła ją upadająca aluminiowa drabinka, na pewno nie uniknęłaby złamania. — Już, mamusiu. Już? Jak to już? Przecież nie zdążyłaby nawet wrócić z drabinką. Magda lekko nacisnęła schody. W podłodze pojawiła się świetlna szczelina. Klapa była odblokowana. Magda powoli opuściła schody i, odwróciwszy się tyłem, zaczęła schodzić. Kiedy już tylko głowa wystawała jej nad poziom podłogi poddasza, wzrokiem ponownie natrafiła na zeszyt z Batmanem, leżący na podłodze. — Na wszelki wypadek — szepnęła i schowała go pod koszulkę, za spodnie dresowe. Zeszła na dół. Anielka stała obok i klaskała. — Mamo, jesteś. I co tam było? Magda rozejrzała się, ale nie zobaczyła drabinki. — Cokolwiek to było, już uciekło. A jak ty mi otworzyłaś, Anielko? Dziewczynka wzruszyła ramionami. Odwróciła się i ruszyła do pokoju. W drzwiach przystanęła jeszcze i jakby nigdy nic oznajmiła: — Normalnie. Bardzo chciałam.

8. Ocknęła się z pełnym pęcherzem. Przez chwilę nie mogła pojąć, gdzie jest. Sięgnęła po telefon i spojrzała na wyświetlacz. Piętnaście po dziesiątej. Przespała sześć godzin. Nic dziwnego, że chciało jej się siku. Podniosła się i zapaliła lampkę. Rozejrzała się po pokoju. Czarka nie było. Na tapczanie leżały jego koszulka i skarpetki, więc musiał tu być. Powlokła się do łazienki. Kiedy zrobiła siku, przeszedł ją dreszcz ulgi. Lubiła go. Często wstrzymywała mocz, żeby potem doznawać tego obezwładniającego uczucia. Bała się. Bała się, że zadzwoni tata i spyta, gdzie jest ford. Nie powinien. Jeśli coś ustalali, nie był nigdy zbyt dociekliwy. Nie szukał jej, jeśli wiedział, że wróci za dwa dni. Niekiedy nawet chciała, żeby sprawdził, co robi. Czuła, że jej ufał, i nie chciała go zawieść. Ale gdyby czasem jej poszukał, byłoby miło. Kończyła się sobota. Ojciec już na pewno wrócił z tego pogrzebu, który ją ominął. Teraz pewnie spał przed telewizorem, jak w każdą sobotę. Tylko w soboty siadał przed telewizorem, włączał jakiś mecz i po półgodzinie już spał. I nie pozwalał się budzić. Warczał wtedy jak dziki pies. Miała nadzieję, że nie zajrzał do ostatniego garażu. Bo i po co? Umyła twarz i ręce i wyszła z pokoju. Była głodna. *** Czarek siedział przed telewizorem. Przy barze dwaj mężczyźni popijali piwo. Usiadła obok chłopaka. — No i co? — spytała. Nie spuszczając oczu z ekranu, Czarek odparł: — Dobrze, że się przespałaś. O północy ruszamy dalej. Zuza nachyliła się do niego. — Zwariowałeś?! W nocy?!

Pokiwał głową. — A dokąd, jeśli można spytać? — Wisioły. — Wisioły? A co to? — Wieś, w której mieszkałem kilka lat temu. Za Rzeszowem. Wszystko ci opowiem po drodze. Obiecuję. Zuza wzdrygnęła się. — Wisioły! Co za nazwa! To drugi koniec Polski. — Wiem. Musisz mi pomóc. Proszę cię, Zuza. Czarek ją prosił? To musiało być coś naprawdę ważnego. — A co z autem? Czarek spojrzał na telefon. — O jedenastej będzie do odbioru. Chłodnica będzie załatana, maskownica zespawana, a maska odessana. A to… wystarczy pomalować, może na razie… — Podał jej figurkę nagiego mężczyzny ze skrzydłami, wyrzeźbioną z drewna. — Smutas! Jesteś szalony, wiesz? Przecież on jest identyczny! Skąd to masz? Czarek machnął ręką. — Później ci opowiem. Zjedz coś. — Podał jej banknot. — Hej, a skąd ty właściwie masz tyle forsy? — Odkładałem na pewną rzecz. Ale już mi nie będzie potrzebna. — Patrzyła na niego niepewnie. — Spokojnie, nikogo nie okradłem. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Do sali weszło dwoje policjantów, mężczyzna i kobieta. Podeszli do baru. Zuza i Czarek osunęli się niżej na kanapie. Czarek lekko ściszył telewizor, żeby słyszeć, o czym rozmawiają. — Cześć, Kaśka, spokój? — odezwała się policjantka. — Daj no dwie kawy, tylko mocne, dobra? — To był policjant. — Spokój, spokój. Dyskoteka jest w Clepichu, to u mnie spokój. I dobrze, nie chce mi się dzisiaj użerać. — No tak, Clepicho, zapomniałem. Zadzwoniły łyżeczki w filiżankach. W telewizorze półnaga dziewczyna kręciła tyłkiem w rytm muzyki. — Kaśka, a nie było tu jakiegoś poobijanego faceta? Może pokrwawiony albo brudny? — spytała policjantka. — Dzisiaj nie. Wczoraj to był Frączek z Czarnowa, ten, co ma syna w gminie. Ale on to wiecznie poobijany chodzi. — Chodzi o obcego. Wypadek był parę kilometrów stąd. Facet z dziewczyną wpadli na drzewo. Ale on zniknął. Pewnie polazł gdzie w szoku albo pijany był i zwiał. Dziwne, bo auto wyglądało, jakby je czołg trafił. Gnali ponad sto dwadzieścia. Masz tu kasę. Nie wydawaj. — Jacek, daj spokój. Nie zbiednieję, jak gliniarzom kawę postawię. Dobry z ciebie chłop. Z ciebie też, Dorota. Policjantka się roześmiała. — Dobry ze mnie chłop? — Oj, przecież wiesz…

Czarek z Zuzą popatrzyli na siebie. Barmanka dodała: — Nie było żadnego takiego gościa. Zatrzeszczał radiotelefon. — Dwójka, zgłoś się. — No, jestem, co tam? — Odebrała policjantka. — Clepicho, jak zwykle. Jakieś mordobicie. — Dobra, jedziemy. Policjant upił łyk kawy. — Zaczęło się, sezon dyskotek. Nie spiesz się, Dorota. Dadzą se po mordzie, to za nas robotę zrobią. A kawa taka dobra, mhmmm. — Kaśka, jakby się ktoś pokancerowany zjawił czy co, to daj znać. Jacek, zbieraj się, mam dzisiaj ochotę komuś przylać. Policjant syknął, bo zbyt duży łyk oparzył mu podniebienie. — Cholera! — zaklął i założył czapkę. Puścił oko do Kaśki i ruszył za koleżanką. — Dzięki. Spokojnej nocy. — Wzajemnie — odparła barmanka. Zebrała filiżanki i postawiła na okienku do zmywaka. Spojrzała na zegar nad drzwiami. Za piętnaście jedenasta. „Pomału można zamykać” — pomyślała.

9. Sergiusz pochylił się i docisnął ostatnią nakrętkę na obejmie węża. Odchylił się i spojrzał na auto. Zamknął maskę. Super wóz. Gdyby on miał taki, zrobiłby z tyłu, zamiast trumny, specjalne łóżko i żadna laska by mu nie odmówiła. Czarny Melonik. Nawet ładna nazwa. Był zły na tego gówniarza. Wystraszył go, szczeniak. Skąd wiedział o molo? Przez moment, wtedy, w drzwiach domu, miał wrażenie, jakby mu łaził po mózgu, aż mu skóra na głowie zdrętwiała. Przecież nie mógł blefować. A jeśli jednak? No to się Sergiusz nieźle zbłaźnił. Wytarł dłonie w ręcznik i usiadł za kierownicą. Przekręcił kluczyk. Silnik zaskoczył. Super, wszystko grało. Teraz jeszcze tylko… Wysiadł i spojrzał na zegarek. Musiał się spieszyć. Za pół godziny chłopak przyjdzie odebrać samochód. Sergiusz wsadził brzeszczot w zęby i położył się na leżance z kółkami. Sprawnym ruchem wciągnął się pod stojącego cały czas na lewarze forda. Oświetlił czołówką przewody w okolicy koła. Odnalazł przewód hamulcowy. Odchylił go i zaczął piłować brzeszczotem, z wyczuciem, tak, by nie przeciąć, ale na tyle uszkodzić, żeby za jakiś czas pękł przy ostrzejszym hamowaniu. Tyle mógł zrobić. Nic więcej. Kiedy wykonał ostatni ruch, zgasił czołówkę i wtedy dostrzegł cień. A potem nogi, tuż za swoją głową. „Ledwie zdążyłem” — pomyślał. Ale nie zdążył. Sergiusz zobaczył, że spód auta nieznacznie zbliżył się do jego twarzy. Ktoś opuszczał lewar. — Co ty robisz?! Przygnieciesz mnie! — krzyknął. Spróbował szybko wypchnąć się spod forda, ale stojący blokował mu wyjazd. W drugą stronę była ściana warsztatu. Kurwa, a mógł stanąć na kanał! Wybrzuszenie mostu dotknęło mu piersi. — Stary, proszę cię, zapłacę… ci… ile… chcesz… — Z każdym słowem wypuszczał resztki powietrza, którego już nie mógł uzupełnić. Usłyszał jeszcze huk pękającego mostka

i żeber, i stracił przytomność. Ten „ktoś” usiadł na stole warsztatowym. Pomachał nogami i wystukał śrubokrętem skomplikowany rytm, powtarzając do tego pod nosem: — Matko Boska, łaskiś pełna, zmiłuj się nad nami. Matko Boska, łaskiś pełna, zmiłuj się… Po kilku minutach ponownie podszedł do lewara i uniósł forda. Wywlókł na wózku Sergiusza. Otworzył tył auta, wdrapał się do środka i odkręcił motylki przy wieku trumny. Odchylił je i po szynach wysunął trumnę na klapę. Schylił się i dźwignął Sergiusza, po czym po kawałku, jak bardzo długi dywan, ułożył go bezładnie w trumnie i zamknął wieko. Zakręcił jeden motylek, potem drugi, po przekątnej. Wsunął trumnę do środka, zatrzasnął tylne drzwi forda i wyszedł w noc, zgasiwszy wcześniej światło.

10. — Deirdreeee! — darli się na całe pole. Byli nieźle upaleni. — Złaź z tego swojego wikinga i chodź tu do nas śpiewać. Walpurgia cię woła! Dziewczyna, ubrana w samą wzorzystą spódnicę, z obnażonymi, wymalowanymi sadzą piersiami, krzyknęła: — I siostra Walpurgii, Orgia! Ryknęli śmiechem i podeszli do auta. Ktoś jeszcze zdążył dodać, żeby Boyd ją puścił, bo jak nie, to sama się puści, i zaległa cisza. A potem, kiedy zbliżyli się do samochodu i oświetlili wnętrze latarką, dziewczyna w spódnicy wrzasnęła i zakryła piersi. — Kurwa mać! — ktoś jęknął. — Boże, co tu się stało?! — dodał ktoś inny. Wnętrze mondeo kombi wypełniało wijące się robactwo. Wstrętne, grube glisty pełzały po szybach, zostawiając za sobą lepkie, ciągnące się nitki śluzu. Pomiędzy nimi, po sobie nawzajem, biegały w tę i z powrotem tysiące karaluchów, wielkich i pękatych. Z rury wydechowej kapały gęste krople, a spod nadkoli wyłaziły i spadały na trawę różne robale. Rozbiegały się we wszystkie strony, nie omijając brudnych stóp dziewcząt i chłopców, stojących i wymiotujących dookoła mondeo. Wokół gasły ostatnie ogniska, buchając cuchnącą moczem parą i sprowadzając na ziemię czas mroku.

Rozdział 7. Noc 1. Pięć godzin. Tyle zajęła nam jazda do Warszawy motocyklem Anity. Włącznie z przerwą w Szczecinie na zakup kasku i ubrań dla mnie. Wbiłem się w lesie w kombinezon, gruby i sztywny jak zbroja, z obawą, czy się nie uduszę. Był trochę za mały, przytyło mi się na lekach i tłustym wikcie ośrodka, a zasugerowałem Anicie zakup rozmiaru M. Ale nie narzekałem. Po dwudziestu minutach jazdy w dresie i bez kasku, z Warpna do Szczecina, byłem sztywny i zlodowaciały. Kombinezon założyłem więc z ulgą, choć pił mnie tu i tam. Szczególnie tam. Trochę też śmierdział środkami do dezynfekcji, bo kupiliśmy używany, ale przez pięć lat zdążyłem się do tych zapachów przyzwyczaić. W Warszawie dopadł mnie głód. Na każdym kroku zacząłem widzieć psy z obciętymi genitaliami. Albo i same genitalia. Zaczęło się od skowytu. — Przejechałaś psa! — krzyknąłem do Anity, gdy stanęliśmy na skrzyżowaniu.

Kask przede mną pokręcił się w lewo i w prawo. Ruszyliśmy. Na następnych światłach dwa psy leżały przed nami, z ich tyłów ciekła posoka. Mało się nie porzygałem, gdy Anita wjechała w nie przednim kołem. Zacząłem się trząść i ściskać ją mocniej. Zjechaliśmy w boczną uliczkę i w jakąś bramę. Zsiadła i zdjęła kask. Z trudem zrobiłem to samo. Popatrzyła na mnie. — Masz psi nos, wiesz? — Zachichotałem, ale dreszcze sprawiły, że skuliłem się jak mysz. Anita zerknęła na zegarek. — Tymek, dwadzieścia minut i jesteśmy na miejscu. Wytrzymaj, proszę. Przestają działać twoje leki. Nie dostałeś swojej dawki o czasie, po raz pierwszy od pięciu lat. Wszystko, co zobaczysz, to będą zwidy. Pamiętaj! Dawaj pas. Odpięła pas mojego kombinezonu, wyciągnęła go i spięła ze swoim. Zawróciła motor i wsiadła. — Właź. Owiń nas razem tym pasem, a potem wsadź mi ręce do kieszeni na piersiach. — Wiesz co, wydaje mi się, że każesz mi się złapać za cycki. Takie zwidy to ja rozumiem. Gdyby mnie tak nie bolały stawy, byłoby nawet przyjemnie — odpowiedziałem, gramoląc się na siodło. Założyłem kask. A potem podałem jej do przodu końcówki pasa. Ściągnęła je mocno, przyciskając mnie do swoich pleców. — Dawaj te łapy! — krzyknęła. Wsunęła moje dłonie w kieszenie na piersiach i zasunęła suwaki, na ile się dało. „Nie uwolnię się od niej” — pomyślałem i mimo strachu uśmiechnąłem się do tej myśli. Wyłaził na mnie zimny pot. Serce biło mi szybko i mocno. *** Następne, co pamiętam, to jak wymiotuję do wnętrza kasku i jestem pewien, że utopię się w tych rzygowinach, bo nie mogę uwolnić rąk, żeby zdjąć z głowy tę klatkę. Cholernie mi było wstyd, nie wiem dlaczego, ale miałem ochotę skryć się pod ziemią. Potem świat stanął do góry nogami i zniknął. Kiedy ponownie otworzyłem oczy, zobaczyłem nad sobą Anitę. Wycierała mi czoło wilgotną szmatką. Oblizałem usta. Zwilżyła palce i posmarowała mi wargi. — W sumie to fajnie, że cię porwałem — powiedziałem z trudem, bo w gardle miałem jakiś kolczasty krzew. Anita położyła palec na ustach. — Nie mów, Tymek. Gardło masz spalone kwasami żołądkowymi. Poza tym nie chcę, żeby mama cię usłyszała. Mama? Czyja mama? Jestem w niebie, czy co? A może w piekle? Anita wyczuła moje wątpliwości. — Jesteśmy u mojej mamy. Na wszelki wypadek nie powiem ci, gdzie to jest. Podałam ci metadon. Patrzyłem na nią i nie rozumiałem, o co chodzi. Czułem tylko, że nie wszystko jest tak, jak być powinno, że coś złego nas tu przygnało i gna dalej, że nie możemy pozwolić sobie na odpoczynek. Ja nie mogę. Ona może tu zostać. Spróbowałem się dźwignąć. Ręce odmówiły mi posłuszeństwa i opadłem, jak liść. Pod głową zaszeleściło. Spojrzałem pytająco na Anitę. — Leżysz w stodole. Lepiej mojej mamy do tego nie mieszać. Ma raka, bardzo słabo widzi.

Za to świetnie słyszy. To jej metadon. Napij się trochę wody. Podała mi trochę na łyżce. Piłem z rozkoszą. Byłem jak balonik, z którego zeszło powietrze — rozciągnięty, sflaczały, bezbarwny. — Anita, ja muszę jechać dalej… Położyła mi palec na ustach. — Wiem. Majaczyłeś o tym przez dwie godziny. Ale dopiero nad ranem wyruszymy. — Wyruszymy? — Tak, zawiozę cię. Do tych twoich Gagarów. Drgnąłem. Co jeszcze powiedziałem przez sen, że zaczęła mi wierzyć? — A teraz tu zostań i bądź cicho. Jak ci się zachce do kibla, tu masz wiadro z piachem. No, co się tak patrzysz? Narzygałeś mi na plecy, a sikaniem się będziesz przejmował? Zamknąłem oczy. — Aha, i nie kombinuj. Odstawiam drabinę. Klepisko jest cztery metry w dole. W tym stanie nie radzę ci skakać. Wracam za dwie godziny. Przywiozę odpowiednie leki. Rozejrzałem się, ale tylko pokręciła głową. — Chyba nie chcesz puścić z dymem stodoły i mojej matki, co? Nie, nie chciałem. Może sprawił to metadon, ale łatwo przyszło mi zrezygnować z papierosa. Zamknąłem oczy i błyskawicznie zapadłem w nicość. *** Obudziło mnie drżenie desek i szelest siana. Zbliżał się do mnie wielki facet ze skórzanym pasem w ręce. Ryczał pijanym, bełkotliwym głosem: — Mało wam dzieciaka? Przez was, gnoje, wózkiem jeździ! Jeszcze chcecie kraść?! A może spalić?! Poszli mi stąd! Potem za nim zobaczyłem stojącego siebie, jak walę tego faceta w nogi, na wysokości kolan, i wyrywam mu pasek. Potem kopię go w brzuch i kiedy leży na sianie, dławiąc się z braku tchu, zakładam mu na szyję pętlę z paska, którego drugi koniec owijam wokół belki i wiążę bezładnie. A później spycham nogami mężczyznę i ten leci w dół, niedługo, bo pasek jest krótki. Na koniec uderza nogami w drewniane słupy, aż wszystko trzeszczy. Próbuje się chyba ratować. — Tymek! Wszystko się strasznie trzęsie. Otwieram oczy. Zaraz, co to było? Widzę obok sylwetkę Anity. Znowu wyciera mi czoło, lekko odwracając twarz. — A mówiłam, żebyś skorzystał z wiadra! Spać.

2. Magda siedziała nad czarnym kubkiem z mocną kawą. Kubek wykonała i wypaliła osobiście na zajęciach w pobliskim domu kultury. Nie był może zbyt symetryczny, ale na pewno bardzo oryginalny. I pojemny. Duża kawa to była teraz naprawdę duża kawa. Trochę już przestygła. Nad stołem świeciła zwisająca lampa ze stożkowym blaszanym abażurem. Jej światło przydawało mroku uśmiechowi Batmana z okładki zeszytu, leżącego przed Magdą. Myślała. Wahała się. Wątpiła. Pragnęła. Potrzebowała. Chciała. Musiała. Położyła dłoń na okładce. „Czarek Smuta. Pamiętnik. Rysunki. Sny”. Aż ją ciarki przeszły na myśl, że ten zeszyt może zawierać znacznie więcej informacji o jej synku, niż ona sama

mogłaby przytoczyć. Pogłaskała go delikatnie, jakby celebrowała moment wtargnięcia w świat syna, w intymne wyznania i uczucia, jakby go przepraszała albo prosiła o zrozumienie. Spojrzała jeszcze na zegar w pulpicie piekarnika. Dochodziła jedenasta. Może odłożyć to do jutra, do niedzieli, może wtedy przyjdą inne myśli, mądrzejsze? A jeśli jutro się rozmyśli? Jeśli wygra opanowanie i nie pozna swojego syna, tak jak matka powinna znać, nie dowie się tych wszystkich ważnych rzeczy, które powinna wiedzieć, by mógł bezpiecznie wzrastać i dojrzewać? Podejrzy. Dziś tylko podejrzy pierwszą stronę. Jak będzie wszystko dobrze — reszty nie dotknie. — Słowo — powiedziała w ciszę nocy. Złapała dwoma palcami za róg okładki. W tym momencie zadzwonił telefon. Spojrzała na wyświetlacz. Nieznany. Kto może dzwonić o tej porze? — Halo, słucham — odebrała. W głośniku usłyszała ciężki oddech. Oho! Ktoś sobie robi głupie żarty! Już położyła palec na czerwony przycisk, gdy dobiegł ją słyszany już gdzieś, zduszony szept: — Halo! Pani Smutowa? To ja, ten żebrak, co był u pani wczoraj rano. Niech pani posłu… Zalało ją gorąco. — Kto panu dał mój numer? Jakim prawem pan do mnie wydzwania po nocy. Nie życzę sobie tego! Zgłoszę pana na policję! — Pani Smutowa, ja muszę porozmawiać… — Proszę więcej nie dzwonić ani nie przychodzić. Bo cię zastrzelę, ty… Rozłączył się. On. Zdziwiona odłożyła telefon i podeszła do okna. Uchyliła rolety. Lampa świeciła słabym światłem, jak zawsze. Nikogo. Wróciła do stołu i otworzyła zeszyt. Spojrzała na pierwszą stronę. Cała kartka zamazana długopisem na czarno, z wyjątkiem białego prostokąta drzwi. W otwartych drzwiach cień mężczyzny z jakimś narzędziem w ręku. I podpis: „Chodź do mnie, mój synku, nie bój się”. To chyba nie był dobry pomysł — mocna kawa i zeszyt Czarusia. A żebrak przecież mógł spisać numer z szyldu. Zrobiła z siebie idiotkę. Dobra, podejrzy jeszcze kolejną stronę. Przewróciła kartkę i zobaczyła drobny tekst. Upiła łyk chłodnej już kawy i oznajmiła: — Tylko kilka zdań. I zaczęła czytać. Dziś znowu był u mnie tata. Miał to swoje dłuto, całe we krwi. Czy mi kiedyś wybaczy? No nie! Biedny dzieciak! Klasyczny przypadek. Dziecko rozwodzących się rodziców wpada w poczucie winy. Zaczyna myśleć, że gdyby ono było lepsze, rodzic by go nie opuścił. No, teraz już było dla niej jasne, że musi czytać dalej. Bo mama mi nie wybaczyła. Powiedziałem jej wszystko i nic. Albo może ona myśli, że ja kłamię. A ja nie kłamię. W tacie był ten Cygan, co go nawet przecież lubiłem, ale wcześniej. Potem, jak wszedł w tatę, to już nie było fajne. Chciał zrobić coś bardzo złego. I chyba zrobił. Nie jestem pewny, to się niedługo okaże. Jak urośniemy. Magda podniosła wzrok. Czuła, jak opada na nią pierzyna smutku i obezwładniającej prawdy, jak wracają wszystkie, z taką pieczołowitością wpychane pod dywan milczenia, a potem zapomnienia, wątki. Łzy napłynęły jej do oczu. Nie ucieknie od tego? Nie ucieknie od strachu? Trzeba mu będzie jednak stawić czoło?

Westchnęła i uniosła kubek z kawą. Zimne resztki były ohydne. Tak naprawdę nigdy nie smakowała jej kawa, zawsze miała potem w ustach klejącą ślinę i gorycz. Piła, bo inni pili. Śmiała się, bo inni się śmiali. Żyła, bo inni żyli… Tata… Ojciec… czy go kochała? Powinna, wiedziała o tym. Wiedziała? Gówno tam, wiedziała! Tak słyszała, że powinna kochać ojca! Bo co?! Bo dał jej jedną nędzną komórkę? Zrobiło jej się niedobrze. Wstała i wylała resztkę kawy do zlewu. Wyszorowała kubek, jakby chciała zmyć wszelkie ślady wszystkich wypitych kaw. Na koniec oparła się o zlew, pochyliła głowę i zaczęła płakać. Łkała, cicho, w siebie, do środka, żeby nie zalać całego świata swoim żalem i smutkiem. Coś w niej pękło tego wieczoru. Słowa z zeszytu syna zadziałały jak zaklęcie. Tylko dlaczego przed oczy powracał jej bez przerwy ojciec, jej ojciec? Ojciec ze skakanką w ręce. Tata z dłutem w ręce. Czy mi kiedyś wybaczy? Uderzyła pięścią w blachę zlewozmywaka. Co jej miał wybaczyć, do cholery?! Czy to jej wina, że pił? Czy to jej wina, że się znęcał nad Wojtkiem? Nad nimi wszystkimi, kiedy się go bali?! Doskonały Karol Godlewski! Od dwudziestu kilku lat, a wcześniej? Co za ohyda! Ponownie siadła przy stole i przysunęła zeszyt. Odwróciła kartkę. Na środku narysowane były większe i mniejsze błyszczące kulki z numerami: 3, 7, 9, 14, 21 i 47. I tekst: Mam nową zabawę. Zgaduję liczby w totolotku. Dzisiaj będą takie. Moglibyśmy wygrać z milion, ale mama mówi, że to hazard, że nie należy grać na pieniądze. No to się tylko bawię. Jeszcze mi się nie zdarzyło pomylić. Ale dziwne — jak chciałem powiedzieć komuś innemu, no na przykład Alanowi, to się nie sprawdziło. Weronice też nie, chociaż jej mama dała mi dziesięć złoty, to się nie udało. Potem musiałem oddać i wyszło bez sensu. Na dole kartki dopisek: „I znowu trafiłem”. Magda oparła się o krzesło, odchyliła głowę do tyłu i zaczęła się śmiać. — Boże, jaka ja jestem głupia! Jaka głupia! Milion! Mogliby wyjechać daleko i zapomnieć o całej tej hecy. Kupić nowe życie! A przecież tak naprawdę nie chodziło o to, że nie należy grać, tylko o to, żeby Czaruś przestał wierzyć w te swoje dyrdymały. A jeśli to jednak nie były dyrdymały? Jeszcze jedna strona i koniec. Spać! Przewróciła kolejną kartkę. Aż jej ścierpła skóra. Całe dwie strony zapisane były drobnym maczkiem, jak w szkolnym zadaniu za karę. Miejsce przy miejscu wypełniały dwa słowa: „zostaw mnie!”. — Mamusiu! Z trzaskiem zamknęła zeszyt i nakryła tacką na chleb. Anielka. — Dlaczego nie śpisz… kochanie? Anielka wzruszyła ramionami. Usta układały jej się do płaczu. — Nie mogę. Oni się ciągle kłócą. — Kto? — No Gajgaro z Lenką. — Kto?! Doskoczyła do córeczki. Stanęła nad nią, jak olbrzym. Złapała Anielkę za wątłe ramiona i potrząsnęła. — Skąd znasz to imię?! — warknęła. — Tego imienia się tu nie mówi, rozumiesz?! Czarek, tak?! On ci powiedział to imię?! Co jeszcze mówił?! Anielce zaszkliły się oczy.

— Mów, słyszysz?! Nie rycz, tylko mów! Odwróciła się i nabrała powietrza. Musiała się opanować, przecież to małe dziecko. Co się z nią działo? Kucnęła przed Anielką i wierzchem dłoni otarła jej łzy. — Kim są Gajgaro i Lenka? Dziewczynka pociągnęła nosem i łapczywie wzięła płytki oddech. Wyłupiaste oczy patrzyły w podłogę pomiędzy nimi. — Dlaczego na mnie krzyczysz, mamusiu? Ja nic nikomu nie powiem, obiecuję. Magda oddychała głęboko. Ze wszystkich sił starała się powstrzymać gniew i atak. — O czym, kochanie? — A nie będziesz krzyczeć? Oddech. — Nie. Obiecuję. Anielka wskazała palcem za siebie. — Lenka to moja lalka, ta najładniejsza. Czyli ty. A Gajgaro to Ken. Takie mu dałam imię, bo Lenka chciała. A teraz się kłócą, już od bajki. Bo Gajgaro powiedział do Lenki coś takiego: „Posłuchaj, pozbędę się go, a ty doprowadź do ładu moje… to znaczy Gajgara. I bądź grzeczna, bo nosisz w sobie nasze życie. Na pewno nie chcesz go stracić, prawda? Rusz się! Mąż do ciebie mówi! Głowa domu!”. I powtarza to w kółko. A jeszcze mówił, że ty, to znaczy Lenka, że zabiła jakiegoś Mateusza, że Tymek cię pobił. A jak się zbliżam do domku, to czuć w powietrzu zapach, jakby się coś paliło. I w głowie mi brzęczą jacyś ludzie. I ja nie wiem, o co chodzi, i się zaczynam bać… Mamusiu, mogę spać z tobą? Magda zamknęła oczy i przytuliła córkę. Wpiła usta w prawie kompletnie wyłysiałą skórę niekształtnej czaszki. Wyjątkowo nie czuła obrzydzenia, nawet nabrzmiałe żyły na głowie córki jej nie odstręczały, jak zawsze. Miała wrażenie, jakby otwierała się na coś, co nieuchronnie nadciągało ze wszechświata do jej wnętrza. Jak w obawie przed ogromną wichurą otwiera się okna, żeby wypchnięte uderzeniem huraganu nie poraniły domowników. Jak otwiera się szeroko usta, żeby od wielkiego huku nie popękały bębenki w uszach. Nie mogła dłużej uciekać, odwracać się, udawać. Nie mogła funkcjonować, jakby to wszystko się nie wydarzyło albo skończyło się w momencie, gdy z jej przeszłości i teraźniejszości zniknął szalony mąż, a oni umknęli i rozpoczęli nowe życie. Oddychała szybko, tuląc do siebie córeczkę. Los toczył się nieprzerwaną strugą, a jedne wydarzenia przeistaczały się w inne, odległe nawet o kilkanaście lat. Tak jak zaniedbane w młodości zęby powracają w postaci protez i implantów w starszym wieku. *** Przed oczami stanęła jej mama. Były w sklepie. Miała może pięć lat, tyle, co teraz Anielka. Nie chciała wejść do przymierzalni. Bolały ją nóżki i chciało jej się pić. Mama z bluzką w ręce stała między kabinami, gdzie można było spokojnie obejrzeć się w lusterku. Było w nich ciasno i duszno. Magda za nic nie chciała tam wejść. Chciała iść na lody, które jak śrubki wykręcała z wielkiej maszyny przy wejściu pani w białym fartuszku. Lody włoskie! Jak ładnie się nazywały. — Zobaczysz! Przyjdzie pan i cię zabierze! — rzuciła mama i zniknęła w przymierzalni. Zrobiło się pusto. Magda zakręciła się wkoło, falując nową spódniczką. Pobiegła w jeden koniec korytarzyka, potem w drugi, i pomyślała, że może jednak wejdzie do mamy. Tylko za

którymi to było drzwiami? Kiedy ogromny cień przysłonił lampę, od razu pojęła, że to „pan” przyszedł ją zabrać. Stał nad nią i się uśmiechał. Szeroko, pokazując wielkie białe zęby. Wyciągał do niej ręce, a ona straciła głos. Chciała krzyczeć za mamą, a bezwolnie szła w przerażające objęcia. Twarde ręce pochwyciły ją i uniosły w górę, wysoko nad głowę, aż zrobiło jej się niedobrze. Jeszcze raz. I nic nie mogła poradzić, gdy mężczyzna przycisnął ją do siebie, szorstkim policzkiem drapiąc jej buzię. Na szczęście nie słyszała, co do niej mówił, ruszając pomarszczonymi ustami i mieląc obślinionym wielkim językiem. Tylko rączki, jakby nie jej, biły piąstkami w wyłaniające się zza koszuli włochate ciało potwora. — Magda, przecież to dziadziuś! — rozległ się za plecami głos mamy. Co za ulga! — Nie podrapała cię, tato? Co za dzieciak! Wstydź się, mała złośnico. Wstydziła się. Całe życie wstydziła i bała się mężczyzn, bo „przyjdą i ją zabiorą”. A przecież normalna dziewczyna i kobieta powinna znaleźć męża i założyć rodzinę, urodzić dzieci i bardzo je kochać. *** Odchyliła głowę Anielki. Otarła jej łzy z policzków, pogładziła po głowie. Pocałowała spękane wąskie usta. — Chodź, posłuchamy, czy będą mieli nam jeszcze coś do powiedzenia. I każemy im się zamknąć, dobrze? Anielka popatrzyła na nią niepewnie, westchnęła i skinęła małą główką. — Ale ja od ściany — dodała. — Oczywiście, skarbie, dzieci śpią zawsze od ściany. Chwyciły się za ręce i, zgasiwszy światło, poszły do pokoju.

3. Mężczyzna jadł kanapkę, słuchając grającego cichutko radia. Miał już dość tej parszywej służby. Od trzech tygodni nocował w aucie, rzadko się kąpał i nie widywał z ludźmi. Zapełnił uwagami notes, znał rozkład dnia rodziny Magdy Godlewskiej i jej syna, Czarka Smuty. Najmniej jednak wiedział o dziecku, które było przyczyną jego pobytu w Bełchatowie. To, co miało być najprostszą częścią akcji, okazało się nieosiągalnym celem. Nie widział jej ani razu. Nawet w ubiegłym tygodniu, gdy już prawie, prawie wyszła z domu, by pobawić się z kotkiem, którego, siedząc w krzakach, z uporem maniaka wrzucał za ich ogrodzenie. W ostatniej chwili jednak mama wciągnęła ją z powrotem do domu, a sama odwiozła kotka do schroniska. Nie zdążył pstryknąć fotki, zresztą i tak by nic nie było widać. Kiedy wczoraj namierzył tego obdartusa z rurką w szyi, który pukał do drzwi Godlewskiej, upewnił się, że nie tylko on dostał zlecenie związane z jej córką. Przekazał informacje do centrali i dziś otrzymał zwrotne zapewnienie, że lada moment wkroczy do akcji w ramach planu „GEN”. Tym samym plan „HU”, sprowadzający się do gromadzenia informacji o rodzinie i dziewczynce chorej na progerię, uznawał za zakończony. Plan o nazwie „MAN” pomijano. Zdeponowane w banku pięćset tysięcy złotych, które w tej fazie miał podjąć i przekazać pani Magdzie Godlewskiej w zamian za możliwość badania jej córki oraz pobierania od niej materiału genetycznego, wracało na konto fundatorów. Kim byli, skąd mieli pieniądze, na co je wydawali — nie pytał. Już dawno nauczył się nie pytać o takie rzeczy. Od czasu, kiedy zaginął jego synek, nie pytał.

Obdartus z rurką w szyi był niezwykle dobrze przygotowany. Świetnie ucharakteryzowany, nawet bijący od niego smród sprawiał wrażenie autentycznego. No i usiłował wkroczyć do domu. A to oznaczało rywalizację i pośpiech. Może nawet eliminację. Mężczyzna zanotował: „23.12: W kuchni gaśnie światło”. Po godzinie: „Ciemno. Cisza”. Ziewnął i oparł się o zagłówek. Odchylił fotel i zamknął oczy. Miał nadzieję, że to ostatnia noc w tym miejscu. Za kilka godzin powinien być daleko stąd.

4. — Ircia, śpisz? Nic. Lekkie posapywanie. — Ircia? — nieco głośniej powtórzył Karol Godlewski. Żona spała. Ostrożnie odchylił kołdrę i usiadł na łóżku. Nie mógł zasnąć. Po przedwczorajszym upiciu w samochodzie i wczorajszej eskapadzie do baru miał niezłego kaca. Co rusz słyszał jakieś głosy za drzwiami, wydawało mu się, że dolatuje go zapach gazu, a on nie może się obudzić i zareagować. W końcu ocknął się z letargu, spocony i przerażony, z sercem trzepoczącym w piersi jak złapana w garść ćma. Musiał się napić. Jeden łyczek i wraca do łóżka. Bardzo delikatnie otworzył drzwi do garażu. Wszedł i zapalił światło. Zajrzał do szafki, do kufra z narzędziami, zajrzał do opon zimowych, sprawdził w odkurzaczu i w szufladach pod falbankiem. Nic. — Ircia… — warknął — pies ogrodnika! Jeszcze raz, nie przejmując się już hałasami, które czynił, zaczął przeszukiwać schowki. Gdzieś powinno coś być, choćby piwo. Zawsze zostawiał sobie „hamulec”, jak nazywał dawkę alkoholu, pozwalającą mu przetrzymać najgorszego kaca. Trzasnął szufladą. Odetchnął. No, cóż, zostało już tylko auto. Jak tam nie znajdzie, czeka go wyprawa do nocnego sklepu. Otworzył drzwi nissana. — O, cholera! — zaklął, gdy kwaśny odór uderzył go w nozdrza. — Co tu się stało? Obszedł samochód i otworzył drugie drzwi. Na siedzeniu zobaczył wielki zaciek. — Ale jaja — szepnął i sięgnął ręką pod fotel. Nic. W schowku — nic. Pociągnął dźwignię otwierania maski. Uniósł ją i zajrzał do silnika. Uśmiech rozlał mu się po twarzy. Wśród idealnie ułożonych przewodów, puszek i pięknych, czyściutkich części silnika, jak diament w gablocie na samym środku leżała sobie seteczka żołądkowej. Niepełna, co prawda, ale w sam raz. Jeden duży łyk. Przecież nie był jakimś opojem. Sięgnął po nią i powoli wlał do ust. Już po chwili poczuł znajome mrowienie w karku i rozluźniające ciepło płynące z brzucha do głowy. Strach odpływał jak woda z odetkanego zlewu. Cichły głosy i wyrzuty sumienia. „Jakoś to będzie” — pomyślał. Zgasił światło i ruszył do pokoju. Ircia chrapała jak lokomotywa. Zawsze go to dziwiło. Słaba, chorowita, a we śnie wydawała dźwięki jak stary chłop. Wszedł do łóżka i odwrócił się do ściany. Czuł nadciągający sen. Jeszcze tylko pomyślał, że w ramach zadośćuczynienia opowie jutro Magdzie historię Tymka i potrąconej dziewczynki, i zasnął.

5. Magda otworzyła oczy z poczuciem, że coś było nie tak. Najpierw, nagle jak błysk flesza,

uświadomiła sobie, że zapomniała o urodzinach Anielki i właśnie o północy się skończyły. Jednak nie chodziło o to. Okno było szeroko otwarte, a mimo tego w pokoju było bardzo ciepło. Tylko że to ciepło emanowało z jednego miejsca — od strony domku dla lalek. Firanka unosiła się pod sufitem, ale nie było czuć powiewów wiatru. Przekręciła głowę. Anielka spała obok, odwrócona do niej chudymi pleckami. Głowę odchyliła do tyłu i wyglądała trochę jak oskubany kurczak czekający na desce na poćwiartowanie. Ten wieczór był przełomowy. Coś w Magdzie pękło. Przestała zaprzeczać niezwykłym zdolnościom Anielki oraz wydarzeniom w jej otoczeniu. Najpierw zeszyt Czarka. Potem dziki szloch, wraz z którym spłynęło z niej bezsensowne poczucie konieczności bycia normalną, zwyczajną, silną. I ulga, która pozwoliła jej zacząć słuchać córki. *** Kiedy położyły się w jej łóżku, nieco za krótkim dla Magdy, najpierw zaczęły się łaskotać i chichotać. Śmiech dźwięczał w pokoju i przeganiał smutki. Nagle Anielka spytała: — A ten Tymek to wróci i znowu cię pobije? Magdę przeszył dreszcz obrzydzenia. Wpatrzyła się w cienie na ścianie, rzucane przez mebelki i lalki z rozświetlonego domku. Były karykaturalnie wyolbrzymione, o nieproporcjonalnie długich nogach i oparciach. — Nie, skąd ci to przyszło do głowy, Anielko? Dziewczyna przez chwilę wahała się z odpowiedzią. — Tak powiedział Gaj… Ken. Magda westchnęła. — Ta twoja lalka? — Mhm. — Anielka skinęła głową. Magda usiadła na łóżku. — Poczekaj! Wstała i wyjęła z domku dwie lalki. — To oni, tak? No, to sobie teraz pogadamy. Kucnęła za łóżkiem tak, że nad ramę wystawały tylko jej ręce z lalkami. Latarnia rzucała przez okno smutny blady strumień na rozgrywającą się scenę. Magda przyjrzała się męskiej lalce. Kapelusik, garnitur, lakierki. Na myśl przychodziło jej jedno porównanie: to w istocie był Gajgaro. O, nie! Nie podda się tak łatwo! Anielka nasunęła kołdrę pod nos i patrzyła z zaciekawieniem na przedstawienie. Magda chrząknęła i zmienionym głosem powiedziała, poruszając Kenem: — Cześć, jestem Gajgaro, wiesz? — Gajgaro? Jakie głupie imię. Gajgaro, ty fujaro! Anielka uśmiechnęła się lekko. — A ty jak masz na imię? — Lenka. — Hej, Lenka! Ciągnie ci się sukienka! — Ty, Gajgaro, zagraj mi coś na skrzypcach. Anielka usiadła na łóżku, przyglądając się z otwartą buzią.

— Lenka, czy my mówimy? Jak ludzie? Rozmawiamy ze sobą? — Głupi jesteś! To mama Anielki za nas mówi. Albo Anielka. My nie umiemy mówić. — Ale przecież… — Żadne przecież, głupolu! Pamiętasz Tymka? — Jakiego Tymka? — No, widzisz, nawet go nie pamiętasz, to jakbyś mógł o nim mówić. I jeszcze straszysz Anielkę! Jesteś niegrzeczny. Idę spać. Magda położyła Lenkę na kołdrze, a Kena posadziła w domku, w plastykowym fotelu bujanym. Wstała, lekko uchyliła okno, bo zrobiło jej się duszno, i wróciła do łóżka, do Anielki. Dziewczynka uśmiechała się, ale w jej oczach widać było przestrach. Przytuliła ją na tyle mocno, na ile mogła objąć takie kurczątko o kruchych kostkach, na ile mogła pokonać wstręt, na ile pozwalała jej nagła fala empatii, która ogarnęła ją tej nocy. Oddychały równo, jakby jednym oddechem. Czuła tę bliskość, którą powinna odczuwać mama ze swoim dzieckiem, szczególnie takim małym, kilkuletnim, które może jeszcze odpłacić bezgranicznym zaufaniem i prostotą, zanim zacznie dostrzegać siłę tkwiącą w manipulowaniu uczuciami i korzyść płynącą z dystansu. Jak Czarek. — Mamusiu? — Tak, Anielko? — Magda czuła falę wzruszenia, niosącą ze sobą łzy. Była czuła! Umiała być dobra i miła! Umiała… kochać. — A skąd wiesz, że on gra na skrzypcach? To wiedziała. To akurat wiedziała bardzo dobrze. Ale skąd wiedziała o tym Anielka? W jednej chwili wszystko runęło. *** Coś było nie tak. Szeroko otwarte okno. Firanka pod sufitem, jakby unosił ją wielki przeciąg. Ciepło, jak od kominka, bijące od domku. I zapach, który roztaczał się w powietrzu. Magda pociągnęła nosem, wczuwając się w dziwny aromat. Coś pomiędzy miętą a cynamonem. Lekko cierpki, kwaskowy, ale przyjemny. Poruszyła się na łóżku. Nogi jej zdrętwiały, podkurczone przez jakiś czas. Właśnie, jaki czas? Uniosła głowę, by spojrzeć na ścianę obok okna, na której elektroniczny budzik w kształcie koguta wyświetlał na zielono aktualną godzinę. Zanim dostrzegła wirujące w zawrotnym tempie cyfry, zdumiała ją lekkość głowy. Zupełnie jakby zamiast niej miała napełniony helem balon. Miała wrażenie, że głowa sama unosi się w górę, ciągnąc za sobą całe ciało. A potem wzleciała pod sufit, obserwując swoje dekapitowane szczątki, skąpane we krwi. Nie czuła bólu ani strachu, jedynie ogromne zdziwienie, pomieszane z doznaniem ulgi i wyzwolenia. Obok niej, w łóżku, nadal odwrócona plecami, leżała Anielka. W tej chwili przekręciła się na plecy. Miała otwarte oczy, z których bił turkusowy blask. Magda spadła z głębokim, gwałtownym westchnieniem. Znowu była w ciele. Spojrzała na Anielkę. Leżała na plecach, a jej oczy naprawdę były otwarte. I turkusowe. A potem Magda pomyślała, że ktoś jest w domu i że trzeba się ratować. Tym bardziej że z domku dla lalek biło coraz większe ciepło, a teraz jeszcze płynęła stamtąd muzyka skrzypiec. „Gajgaro” — pomyślała nagle i zobaczyła przed oczami… Czarka. — Anielka! — szepnęła. — Obudź się! Anielka! Ale dziewczynka tylko chrapnęła głośniej i znowu odwróciła się do ściany. Magda złapała

za kołdrę pod szyją, ale ta nagle zrobiła się sztywna i twarda, jakby była wytopiona ze spiżu. Nie mogła jej ruszyć. Jedynie stopami podrzuciła koniec nakrycia. I wtedy kołdra zaczęła się zwijać od stóp w kierunku brzucha, jak blacha na konserwie. Odsłoniła najpierw nogi, podgięte i ustawione jak do porodu, potem brzuch i łono Magdy, nagie i rozgrzane. Przez chwilę skrzypce zaniosły się gwałtownym łkaniem. Magda poczuła, jak jej ciało rozluźnia się i otwiera, jak pod wpływem narkotyku. Od domku biło już nie ciepło, ale żar. I ten żar zbliżył się do niej, poczuła go między rozstawionymi udami, na sromie i podbrzuszu, lekko nawet parzył ją między pośladkami. Oddychała głęboko, ale powoli i nietrwożnie. Nagle poczuła, jakby ktoś rozchylił jej dłońmi wargi sromowe, szeroko, jak najszerzej to tylko możliwe, aż wejście do pochwy stało się swobodną, dostępną jamą i nawet odbytnica stanęła otworem. Powoli, jak fallus czułego, ale pewnego siebie kochanka, wtargnął w nią ów żar. Głęboko, aż napełnił ją po same trzewia, przeniknął całą, wyprężył rozpalone ciało. A potem wszystko ustało. Opadła firanka. Magda spała, do połowy odkryta. Budzik wyświetlał godzinę trzecią siedem.

6. Usiadł obok malarza. Była godzina druga po północy, ale ostatnia noc kwietnia, a właściwie już pierwsza noc maja, tu, w Wenecji, była niespodziewanie ciepła. Ulice żyły jeszcze gdzieniegdzie grupkami roześmianych młodych ludzi. Tu i ówdzie stały rozstawione sztalugi, a oświetlonymi kolorowo kanałami wracały ostatnie gondole. Obraz był kiepski. Złe światło, niewłaściwa perspektywa. I za rzadka farba spływała miejscami w grube krople. Malarz zalatywał winem. — Witaj — zagadnął malarza po włosku. — Ile za ten obraz? Mężczyzna z fajką w zębach i długimi bokobrodami spojrzał spod oka. — Żartujesz? Jaja sobie robisz ze starego człowieka, co? — Ile? Chcę go kupić. Dwieście euro, wystarczy? Malarz uniósł brwi. — No, coś ty…? — Trzysta? — Pięćset. — Biorę. — Odliczył banknoty, pół godziny temu pobrane z bankomatu. — Dziękuję. — To ja dziękuję — odparł starzec, w pośpiechu pakując farby. — Podoba ci się ten obraz? — krzyknął jeszcze za odchodzącym mężczyzną, obcokrajowcem, sądząc po akcencie, ciężko chorym, sądząc po wyglądzie. Ale ten się nie odwrócił. Kiedy skręcił, wrzucił obraz do kanału. W ciągu godziny kupił sześć obrazów, za łączną kwotę ponad pięciu tysięcy euro. Wszystkie skończyły w wodzie. Potem udał się do hotelu Royal na placu Świętego Marka. Było mu niedobrze. Swędziała go skóra na całym ciele. Wykąpał się i wyszorował ręcznikiem. To przyniosło mu nieco ulgi. O trzeciej położył się do łóżka. Czuł, że tym razem zaśnie. Jak co noc, odwiedził go we śnie tata. Znowu skakał na skakance.

7. Jechali od dwóch godzin. Czarek drzemał niespokojnie na odchylonym fotelu. Kręcił się, jęczał, mamrotał. Nic zrozumiałego, same fragmenty słów, strzępy zdań, jakieś dziwne krzyki

i dźwięki. Może dlatego, że w karawanie fotel można było odchylić jedynie o kilkanaście stopni. Blokowała go ścianka oddzielająca kabinę od części z trumną. Kiedy zjawili się po samochód u Sergiusza, mechanika nie było. Warsztat był otwarty, choć światło zgaszone. Na środku leżał wywrócony wózek do wjeżdżania pod auta i przewrócony lewar. — Panie Sergiuszu! — niezbyt głośno zawołał Czarek. Przekręcił włącznik światła. Na stole warsztatowym stała puszka po piwie. Powąchał. — Pewnie nie mógł się doczekać i pognał na dyskotekę — powiedziała Zuza, stojąc w drzwiach warsztatu i rozglądając się po podwórzu. Bała się wiejskich psów. — Pewnie tak… Czarek otworzył drzwi auta. Kluczyki tkwiły w stacyjce. Popatrzył na wyprostowaną maskę i sklejoną kratownicę. Podniósł maskę i zobaczył świeże przewody wiodące do chłodnicy. Wszystko było na miejscu i w porządku. — Wsiadaj — szepnął do Zuzy. — Pal maszynę! — Będzie nas ścigał. Raz dwa nas zatrzymają! W takim aucie. Czarek ponaglił ją ruchem ręki, mówiąc spokojnie: — Nie będzie. Na pewno. Sergiusza rzeczywiście musiało nie być w obejściu, bo nikt ich nie zatrzymywał. Stanęli sto metrów od zajazdu. Barmanka właśnie chciała zamykać, gdy weszli w drzwi. — Co, dyskoteka nie wypaliła? Czarek uśmiechnął się do niej i odparł: — Musimy się wyspać przed podróżą, proszę pani. — I macie rację. Tylko żadnego… — …palenia. Wiemy, wiemy. Dobranoc. Poszli do pokoju. Tu błyskawicznie spakowali torbę i zamknąwszy drzwi od środka, wyszli przez okno. Po kilku chwilach siedzieli w fordzie. Zuza prowadziła spokojnie, równym tempem. Korzystali z pustych dróg; głęboka sobotnia noc to najlepszy moment na podróżowanie. Gdy zbliżali się do Kutna, Czarek otworzył nagle oczy i usiadł prosto. — Stań. Zjechała na pobocze i zatrzymała się. — Co znooowu? — Ziewnęła przy okazji. Czarek uruchomił w telefonie GPS. Przez chwilę wstukiwał dane, zmieniał, myślał. — Dobra, jedź do miasta. Z Kutna polecimy na Łowicz, a potem na Żyrardów. Coś jest nie tak. Jakoś cholernie blisko. Może jesteśmy za blisko domu. W ten sposób odbijemy trochę dalej. — Wiesz co, Czarek? Może najwyższa pora, żebyś wszystko mi wyjaśnił, co? A poza tym ani się waż zasypiać, jeśli nie chcesz, żebym wpakowała nas na drzewo. Ruszyli. Czarek otworzył dwie puszki z napojem energetycznym i jedną podał Zuzi, a drugą wypił duszkiem. Beknął i się roześmiał. — No, dobra. Jak na spowiedzi. Zuza powtórzyła jego zachowanie, tyle że jej beknięcie było o wiele soczystsze. To był w końcu jej popisowy numer w szkole — obrzydliwe bekanie.

— A co chcesz na pokutę? — Całusa od ciebie! — A fuj! — Na pokutę całuj Smutę! — To chyba dla mnie by była pokuta… Roześmiali się jeszcze raz i zamilkli. A potem Czarek zaczął opowiadać. Mówił spokojnie, powoli, tylko od czasu do czasu puszka w jego rękach strzelała, coraz bardziej gnieciona bezwiednym uściskiem. Mówił o tacie, o jego pijaństwie, o tym, jak przestał mówić i trwał w milczeniu przez kilka lat. Opowiedział jej o przeprowadzce do Wisiołów i tym szalonym okresie, w którym cały ich świat stanął dęba i runął w przepaść. Kiedy mówił o staruszkach ze wsi, o dziadku Krużganie, fryzjerze czy drwalach i robotnikach, Zuza wbijała palce w kierownicę, aż bielały jej opuszki. Opowiedział o szkole, o podłym Arielu i grubym Mortce, o Jonaszu, z którym mieli uciec na koniec świata. O psach — jak szybko udało mu się z nimi zaprzyjaźnić i jak równie szybko przyszło mu się z nimi rozstać. Po godzinie drapało go w gardle, a Zuza nie umiała powiedzieć, kiedy dotarli do Grójca. Musiała nieźle cisnąć. Jak na spowiedzi — Czarek najważniejsze pominął.

8. Tym razem obudził ją hałas. Ktoś był w domu. Obróciła głowę. Łóżko Anielki było puste. Dziwne, nigdy nie wstawała sama; nawet kiedy szła do toalety, budziła mamę. A teraz nie tylko to uczyniła, ale najwyraźniej myszkowała po kuchni. Bo to chyba ona. No bo kto… Magda spojrzała na zielone cyfry na ścianie. Właśnie siódemka fiknęła koziołka i pojawiła się godzina czwarta pięćdziesiąt osiem. Za oknem dniało. Kiedy opuszczała nogi na podłogę, poczuła lepką wilgoć między udami. Okres? Już? Przecież to środek cyklu. Czyżby zaczynała się menopauza? No tak, wiadomo było przecież, że kiedyś wreszcie nadejdzie. Gdzieś w domu znowu rozległ się hałas. Magda już miała zawołać córkę, gdy usłyszała jęk i szloch. To nie był głos Anielki. To był męski płacz. Wstała z trudem, bo nogi miała obolałe i zdrętwiałe. Noc w łóżku dziecka okazała się kiepskim pomysłem. Ostrożnie stawiając stopy, wyjrzała na korytarz. Jęki dochodziły z gabinetu. Ruszyła w jego stronę. Kątem oka dostrzegła, że schody na strych były opuszczone, a klapa otwarta. „Pewnie tędy się dostał” — pomyślała Magda i stanęła przed progiem gabinetu. Najbardziej dziwiło ją to, że nie czuła strachu. Zupełnie jakby doskonale wiedziała, co się za chwilę wydarzy. Uchyliła drzwi i zapaliła światło. To, co zobaczyła, było niezwykłe, potworne, przerażające, a jednak w ogóle jej nie poruszyło. Już bardziej zaskoczyło ją to, że nagle uświadomiła sobie swój wygląd. Stała w smudze światła, z koszulą podwiniętą po pachy, przyklejoną do piersi i ciała zaschniętą krwią i śluzem. Te same resztki oblepiały jej podbrzusze i włosy łonowe, niczym zaschnięte wodorosty. Była w zasadzie naga. Uśmiechnęła się i dopiero teraz przyjrzała się uważnie wnętrzu gabinetu. — Oooch… — westchnęła. W fotelu siedział mężczyzna w garniturze. Na jego piersiach rozpościerał się zakrwawiony śliniak dentystyczny, skrywając pod spodem ręce mężczyzny. Nogi miał oplątane bandażem i w kilku miejscach przywiązane do podnóżka. Płakał. Łzy ciekły mu po policzkach, wymywając ścieżki wśród ran i krwi. Jęczał, usiłując wezwać pomoc. Ale kiedy usłyszał Magdę, jęk się wzmógł, przechodząc w wycie.

— Csiii! — powiedziała Magda, podchodząc do niego niezdarnie. Nogi ślizgały jej się na brudnej posadzce. Spojrzała na twarz mężczyzny. — Kiepska sprawa — oznajmiła, jakby chodziło o rutynowe badanie. Tymczasem przed nią, na fotelu, trząsł się mężczyzna z zaszytymi ustami. Oddychał gwałtownie, wydymając nozdrza. Wyglądało na to, że i powieki miał połączone nićmi, tyle że zaschnięta krew utrudniała rozpoznanie. Magda złapała palcami końcówkę nitki sterczącą z górnej wargi i powiedziała: — Kto tak dzisiaj wiąże? Co to za gówno?! Szarpnęła, a mężczyzna stęknął i zemdlał. Magda uniosła śliniak. — Fiu, fiu! Ręce mężczyzny były przywiązane do tułowia wieloma warstwami bandaży, a całe ciało solidnie przymocowane do fotela. Nie mógł się ruszyć. Opuściła śliniak. Klepnęła lekko opuchnięte policzki. Mężczyzna drgnął. Magda założyła lateksowe rękawiczki i sięgnęła po skalpel. — No, bratku, przekonajmy się, co takiego ważnego miałeś do powiedzenia. Nachyliła się nad nim i wtedy dostrzegła wnętrze kieszeni w śliniaku. Leżała tam spora ilość świeżo wyrwanych zębów. Jeśli nie wszystkie.

9. Tymoteusz spał. Co kilka minut wstrząsała nim fala skurczów, ale po solidnej dawce leków nie budził się i nie cierpiał. Anita otworzyła wenflon na jego nadgarstku i wpiąwszy strzykawkę, podała mu pięć mililitrów relanium. Stare, dobre relanium. Znała je osobiście. Były dni, kiedy nic innego nie pomagało, tylko spora porcja diazepamu. Dwa, trzy razy w roku dopadał ją taki dół, że nie była w stanie ani pracować, ani wyjść z pokoju. Wtedy łykała sześć tabletek relanium i po kilkunastu minutach lęk i napięcie opadały z niej, jak mokry śnieg spada z dachu. Jej umysł stawał się czysty i szklisty. Włączała wtedy muzykę, najlepiej Portishead albo Massive Attack, i leżała, na przemian przysypiając i gapiąc się w okno. Na drugi dzień poprawiała taką samą dawką i odpływała. W efekcie niewiele pamiętała z takich dwóch, trzech dni, ale dźwigała się po nich z satysfakcją, jakiej doznaje człowiek, który popełnia błąd, a mimo tego nie poddaje się, tylko brnie dalej. Znowu mogły cieszyć ją drobne rzeczy, jak pogłaskanie psa przybłędy czy rozmowa z sanitariuszem. Smuta westchnął przeciągle. Wargi zlepiły mu się i kiedy oddychał, cienkie białe nitki gęstej śliny, uczepione naskórka, fruwały, szarpane wydychanym powietrzem. Anita poczuła w kieszeni wibracje wyciszonego telefonu. Wstała i odrzuciła połączenie. Potem zeszła po drabinie i wyszła ze stodoły. Zrobiła kilkanaście kroków w stronę pola i stanęła pod starą jabłonią. Równa połówka księżyca srebrzyła kwiaty na drzewie; w tym roku obsypanym bardzo obficie. „Może to koniec świata” — pomyślała, przypominając sobie słowa szalonego pacjenta, z którym Smuta nawiązał wyjątkową więź, a od ataku którego ostatecznie wybawił ją niespodziewanie sprawną akcją. Telefon zawibrował ponownie. — No, już jestem. Tak, z tego numeru. Poważnie? No, to bardzo dobrze. A gdzie jesteście teraz? Kilometr? Za daleko. Nie możecie być ode mnie dalej niż na pięćset metrów. Najlepiej na kontakt wzrokowy, jeśli tylko się da. Jak myślisz? To wielokrotny zabójca, chcesz się zamienić? Posłuchaj mnie teraz. Około siódmej będziemy w Rykach. Na stacji Orlenu w Rykach, w kiblu kawiarni zostawisz mi wideookulary. W damskim, a w jakim? To się

przebierz, niewiele ci trzeba. No, już, już. W koszu na śmieci, w spłuczce, pod szczotką do mycia, w suszarce, w pojemniku na papier albo ręczniki — znajdę. Ja zadzwonię, nie ty. No, dobra. Aha, i błagam, nie zgubcie mnie. Nie zamierzam skończyć z dłutem w głowie. No, hej. Rozłączyła się i schowała telefon. Kiedy księżyc skrył się za chmurą, zadrżała. Wokół było czarno i chłodno.

Część druga. WISIOŁY Mamuny nie tylko z dzieci robią odmieńce. Nie śpi wtedy taki odmieniec po nocach, jeno krzyczy, jakby go ogień piekielny parzył. Mamuny mogą wam odmienić dziewczynę, która kocha. Odmieniona, nagle kochać bez żadnej przyczyny przestanie […]. Zdarza się, że Mamuna i chłopca odmieni, i wtedy on kochać przestaje. Można uratować takiego odmieńca, tyle tylko, że siec go trzeba nową miotłą brzozową aż do pierwszej krwi. Ale poza tym nie ma na Mamuny żadnej innej rady. Andrzej Potocki, Księga legend karpackich

Rozdział 1. Dorosłe dzieci Sześć lat to szmat czasu. Przez sześć lat dzieci mogą zmienić się w dorosłych, zwłaszcza jeśli świat wokół nich staje się dżunglą lub pustynią. Mogą stać się wojownikami, walczącymi o sponiewieraną godność, gdy wszystko inne zostało im już zabrane, albo szamanami, zaklinającymi rzeczywistość na okoliczność przedłużającej się zarazy. Sześć lat to mgnienie, to chwila i błysk. Właśnie tak — nagle — dzieje się wszystko, i nie wiadomo ostatecznie, kiedy i w którym miejscu zostaje przekroczona granica między tym, co dobre i złe, między dzieciństwem i dorosłością, między prawdą i fałszem. Gdy odwracalne staje się nieodwracalne. Dla Marianki Strup czas ten był okresem intensywnego wzrostu, nie tyle fizycznego — osiągnęła zaledwie sto pięćdziesiąt centymetrów, zupełnie jakby nie widząc tego, co jest nad nią, bała się rosnąć wyżej — ale również duchowego. Od dnia, gdy jej brat Ariel zamknięty w bagażniku auta zapadł w śpiączkę cukrzycową, z której się już nie obudził, a jej mama, usiłując go ratować, wpadła do wezbranej podczas deszczu rzeki Buchały i utonęła, Marianka doznała permanentnej i wielokrotnej przemiany. Jednak pierwszym bolesnym i katalizującym przemianę wydarzeniem tamtego dnia było rozstanie z Czarusiem. Krzyk wpychanego do samochodu chłopca i odgłos małej pięści bijącej w tylną szybę pozostały w niej na zawsze. Tak jak uścisk rąk mamy na ramionach, po którym miała sińce przez dwa tygodnie. — Gdzie jest Ariel?! Gdzie jest twój brat, do cholery?! Stój tu i czekaj, rozumiesz?! Dlaczego ty nie widzisz, do diabła, dlaczego…? Marianka stała więc, a deszcz lał jej się na głowę. Może to i dobrze, nie widać było łez, które płynęły ze ślepych oczu, aż wypłynęły wszystkie. Po godzinie zjawił się tata i bez słowa zabrał ją do domu. Położyła się do łóżka i czekała, aż do niej przyjdą, on albo mama, i zawołają na kolację. Niechby nawet Ariel ją popędził, po swojemu, szczypiąc w ramię. Nic. Cisza. Tylko pociąganie nosem co jakiś czas, aż usnęła. Śniły jej się dłonie uczepione łóżka, wiele par dłoni. Chciały ją rozerwać. Musiała wszystkie spychać i gryźć, żeby jej nie dopadły. Rano przyszła babcia i tuląc ją do wielkich piersi, powiedziała, że mama i Ariel nie żyją. Głaskała ją szorstką ręką po głowie i powtarzała: „Tylko csiii! Tylko csiii! Csiii! Tylko csiii!”. Niepotrzebnie. Marianka wypłakała już wszystko, cały ból. Jedyne, co jej teraz dokuczało, to cuchnące cycki starej baby i obrzydliwie drapiąca dłoń. Więc ugryzła ją do krwi

i uciekła na dwór. — Zostaw — powiedziała babcia do syna, który chciał biec za Marianką i przywołać ją do porządku. — Przeżywa, dziecko. Tak, dziecko przeżywało i przeżyło. Z trudem, ale jednak. Trochę skamieniało, nieco przygasło. A ojciec, jak radziła babcia, zostawił. Nie fizycznie, ale na dobre. Zamilkł, zajął się pracą, nie wychodził z zakładu. Całe dnie spędzał w firmie albo przy laptopie. Grał na giełdzie, sprzedawał te swoje piece, żeby dawały ludziom ciepło, jak mówił. Gdy w ogóle mówił. A Marianka żyła z babcią. I czekała. Czekała na Czarusia. Nie wierzyła, nie miała nadziei, nie liczyła. Czuła. Czuła jego obecność w swoim życiu, jak odczuwa się ciepło słońca, którego nie można dotknąć ani na nie popatrzeć. Grzała twarz w promieniach tego poczucia, tego oczekiwania, mimo zamkniętych oczu, mimo samotności i smutku, ciągnących przez codzienność jak gęste burzowe chmury. *** Nieco inaczej przebiegały te lata dla Leszka Mortki, który słyszał tamtego dnia nawołującą syna mamę Ariela. Kopał nawet spętanymi nogami w klapę bagażnika, ale nic to nie dało. Ariel stracił przytomność, Leszek, przerażony wizją śmierci w tej ciemnicy, z zaklejonymi taśmą ustami, zaczął się dusić. Kiedy go wreszcie wyciągnęli, śmierdział moczem i niezrozumiale bełkotał. Od tamtego wieczoru nie chciał też spać przy zamkniętych drzwiach i zgaszonym świetle. Po kilku miesiącach został z niego cień dawnego Leszka, schudł dwadzieścia kilo i to był jedyny pozytywny skutek owej katastrofy. W czwartej klasie nie zdał po raz pierwszy, w piątej był poważnie zagrożony. Mariankę omijał z daleka i nie chciał nikomu opowiadać o wydarzeniach feralnego popołudnia. Pierwszego listopada dwa tysiące czternastego roku po południu poszedł na cmentarz i zasiadł na ławce przy grobie Ariela Strupa. Wyciągnął z torby wódkę, ukradzioną z tatowego barku, i zaczął pić. Krzywił się, prychał i pluł, ale po kilku łykach, okraszonych jabłkiem, poczuł, że strach go opuszczał. Po raz pierwszy od kilku lat miał wrażenie, że pętla na jego szyi się poluzowała. Potem ukląkł i przyrzekł ze łzami w oczach, że pomści śmierć przyjaciela, że choćby miał całe życie szukać, to znajdzie tego gnojka, Smutę, i się z nim policzy. Potem wlazł na grób, co prawda, myląc kwatery, i w pijanym amoku wypróżnił się na płytę nagrobną rodziny Boguszów. Odgrażał się ludziom, wyzywał ich, a na koniec przewrócił się i uderzył głową o krzyż. Stracił przytomność, przy okazji tłukąc znicz, który opryskał go rozpuszczoną stearyną. Po chwili płonął jak skazaniec na stosie. Zanim urażeni ludzie zdecydowali się oblać go wodą z kwiatów, ogień opalił mu wszystkie włosy i spowodował obleśne pęcherze. Po miesiącu, kiedy odpracował już przy sprzątaniu cmentarza karę kolegium, pobił księdza i okradł skrzynki na datki. Tym razem trafił do poprawczaka i tyle go we wsi widzieli. Tam też podobno postawą się wyróżnił. Ze względu na hardość i pokancerowaną fizjonomię zyskał przydomek „Morda”. I tak też dojrzał przez te lata — z Mortki stał się Mordą. *** Przez sześć lat blisko dwa tysiące razy kładli się spać i budzili. Mogli każdego dnia obserwować i zmienić swój los. Tylko Jonasz Kraska nie mógł tego uczynić. Od dnia, gdy znalazł swojego tatę wiszącego na belce w stodole i, próbując go ratować, uległ kolejnemu wypadkowi, nie obudził się ze śpiączki. Żył niczym roślina w przytułku Fundacji „Wstawaj!”,

wychudły, bez mięśni i włosów, z podkurczonymi dłońmi i stopami. „Może to i lepiej” — mówili sąsiedzi, widząc, jak pozostałe dzieci Kraskowej odbiera pewnego wieczoru policja. „Niemożność zapewnienia właściwej opieki” — brzmiało zdanie-wyrok na orzeczeniu sądu. Kraskowej został pusty, coraz bardziej podupadły dom i relanium, które pokochała z konieczności i na zawsze. Przesypiała wieczory z nosem w kolacji albo kiwając się z papierosem przy kuchennej szafce. „Spali się kiedyś, bidulka!” — gadali sąsiedzi. I na gadaniu, póki co, się kończyło. *** Tak więc drogi tych dzieci rozeszły się, a każde z nich odziedziczyło inny świat w spuściźnie po krótkiej znajomości z Czarkiem Smutą. Ale pozostało im też coś wspólnego — poczucie, że kiedyś jeszcze się spotkają. Co do Jonasza, bez wglądu w jego uśpioną rzeczywistość, obserwatorom z zewnątrz kojarzącą się z nierzeczywistością, nie dałoby się stwierdzić, czy posiadał jakiekolwiek poczucie. Może gdyby obserwatorzy przebywali przy nim przez cały czas, zauważyliby, że każdej równonocy otwiera oczy i siada na łóżku, wiedziony nieznaną siłą prostuje pokurczone ręce, opuszcza się, a właściwie spada na podłogę i niczym krab na dwóch odnóżach, na samych rękach podpełza do okna. Na posadzce zostawia lepkie ślady odbitych odleżyn i nieprzyjemny zapach ropy. Za pomocą haczykowatych rąk wspina się na krzesło i jak pies do księżyca jęczy w przestrzeń za oknem, wydając kilka nierozpoznawalnych, ale powtarzalnych dźwięków: „Na hyyyee yy eeeh. Na hyyyee yy eeeh. Haahhuuuh ooohhyy, haahhuuuh ooohhyy!”. Przez kilkanaście minut kiwał się potem przy oknie, aż ponownie odpływał w swoje galaktyki nieobecności, gdzie dostęp miał jedynie ciepły dotyk, czuły szept, głaskanie po policzku i drapanie za uchem. Ale tego akurat mu brakowało. Gdyby więc obserwatorzy, których nie było, byli, niewątpliwie dostrzegliby przejawy ważnych emocji, wypełniających serce Jonasza. Mariankę przepełniała pewność, że dojdzie do spotkania, a teraz jeszcze dołączyło do niej tykanie wewnętrznego zegara, odmierzającego sekundy, które ją dzieliły od ukochanej dłoni i buzi. I nadzieja, że wraz z pojawieniem się Czarka, jego pamiętny krzyk w jej głowie ucichnie. Wieczorami brała się zatem za robienie dla niego rękawiczek na drutach. Nauczyła ją babcia. Będą mu potrzebne. A im bliżej było do spotkania, tym bardziej „widziała” te rękawiczki i piękne, soczyste kolory włóczek. A Leszek, zwany Mordą? Podciągając się na drążku w siłowni poprawczaka, nagle doznał wściekłego pragnienia ucieczki. Dociągnął serię do pięćdziesięciu, zeskoczył i wytarł się ręcznikiem. Potem spakował w pokoju najważniejsze rzeczy, darowując małemu Kubie swoje znaczone karty, i zjadł kolację. Podczas wieczornego obchodu wychowawca zauważył brak w sali numer jedenaście. Wszczął alarm, ale Morda był już wtedy daleko. Kierował się w rodzinne strony, wprost w łapy glin. Dlaczego? „Taka karma” — jak ostatnio zwykł mawiać.

Rozdział 2. Zgliszcza — To nie było takie hop, mówię ci. Gienek Wlazeł wbił zęby w kawałek suchej, zapleśniałej kiełbasy, by przegryźć smak denaturatu. Powtórzył z pełnymi ustami:

— To ne byo take hop. Ci mówie. Rozmówca, kolega „po fachu”, bezdomny, jak i Gienek, podrapał się po kroczu i poprawił torbę pod głową. Leżeli na kilku warstwach tektur, w altanie śmietnikowej, nakryci starą kołdrą znalezioną blok dalej. — Dobrze, że było otwarte, nie? — rzucił Gienek. — Mieliśmy szczęście, co, Krzychu? — No. A czego nie takie hop? Gienek uniósł się lekko i oparł głowę na ręce. — Ja tam, we Wisiołach, miałem wuja, a właściwie dwóch. Jeden, Raduli Habryn, to taki dziadek przyszywany czy coś. A Wasiluk Władek — wuj przyszywany. Rentę mu woziłem, bo listonoszem byłem. — Bez bo — wtrącił Krzychu. — Co: bez bo? — Rentę mu woziłem, listonoszem byłem — zanucił Krzychu na melodię „Miała matka syna”. — Tak ładniej. — No i po tym pożarze, co się dom spalił tego nowego, rzeźbiarza, co przyjechał tam z Warszawy, no to ja za jakieś trzy, cztery tygodnie pojechałem z rentą do Wasiluka. I książki mu wziąłem, bo mu woziłem z biblioteki. Wchodzę na podwórze, a tam, chłopie, wszystko zarośnięte krzakami, trawą, jakby nikt tam nie mieszkał od stu lat. Okna krzywe, chałupa się rozłazi, dach się zapada. Smród i kocury. A miesiąc wcześniej było jeszcze normalnie. No, jak to u starego, brudno, ale normalnie. A wtedy… aż się przeżegnałem trzy razy, chociaż nie wierzę. — W co? — No w Boga, a w co? — A bo ja wiem? Mów konkretnie. Daj no butelkę. — Tylko na rano zostaw chociaż po łyku. Krzychu pociągnął z flaszki i skrzywił usta. — Jakie to gówno teraz robią. Przedtem fioletowe to było, a lepiej wchodziło. Gienek stuknął Krzycha w ramię. — No, mam mówić dalej czy nie? — Mów, mów, Gienek. Lubię te twoje horrory. — To żadne horrory. Kiedyś cię tam zabiorę, to sam zobaczysz. I poczujesz. Zamilkli. Gdzieś niedaleko przechodziła banda pijanych kiboli. Tacy byli najgorsi. Śpiewali o Polsce i bili Polaków. — Patridioci — szepnął Krzychu, dla którego człowiek był najniebezpieczniejszym potworem na ziemi. Przypominały mu o tym połamane palce u rąk i blizny na policzku po gaszonych przez rodaków papierosach. I ropiejące rany na nogach, które tworzyły się na żyłach od denaturatu. On też był potworem, dla samego siebie. Czekali. Kiedy wulgarne krzyki zaczęły się oddalać, Gienek podjął opowieść. — Wyrwałem trochę krzaków, wlazłem do chałupy, a tam smród i robactwo. Najwięcej na zapadniętym łóżku. Rzygnąłem i uciekłem. Poszedłem do Habryna, tego drugiego wuja. To samo, tylko więcej smrodu i robactwa. Nie wiem, chyba dlatego, że ciotka z nim mieszkała. A potem wszedłem jeszcze do jednej chałupy i więcej już nie wchodziłem. Wszędzie tylko krzaki i zapadłe chaty. To nie było takie hop. Jakby ze sto lat tam nikt nie mieszkał, słyszysz?

Śpisz? Krzychu puścił bąka. — Już mówiłeś. Gienek pokręcił głową i westchnął, naciągając kołdrę pod brodę. — Oni mieli pakt z diabłem, wiesz, Krzychu? — Mhmmm… — Poważnie. Nie śmiej się. Wiem, bo woziłem rentę Wasilukowi, a to nie był wcale Wasiluk, tylko jego pradziadek, co wszystkich w dół od siebie, znaczy młodszych, z prawdziwym Władkiem włącznie, zabił i papiery przejął. A ja mu pomagałem, z rentą znaczy się. I coś mi się teraz wydaje, że tam każdy, w tych Wisiołach, jakiś cyrograf musiał mieć, skoro nagle wszyscy przepadli. I to wszystko. A te dwie chałupy mogły być moje, wiesz? — To czego nie są, a? — A kto by chciał tam mieszkać? — A ja. Ja się głupich diabłów nie boję. Gorszego diabła od człowieka nie ma. — Aha! Ciekawe, co byś powiedział, jakbyś tam był. Krzychu wydobył z zawiniętego rękawa kurtki niedopałek papierosa i zapalił. — Wolisz się po śmietnikach tułać? — spytał. — Cholera, bałem się, że mnie namierzą, no z tymi rentami, wiesz. A na ulicy, bez papierów, bez domu, jakoś tak… To już prawie sześć lat. — Cholera, zapomniałem się odlać… — podnosząc się, stęknął Krzychu. Wyszedł z altany. Po chwili wrócił i dodał ucieszony: — Kurna, jest Bóg na świecie. Patrz! Prawie całe! W ręce trzymał otwartą, pełną butelkę piwa. Podniósł do ust. — Czekaj! Może kto naszczał! Krzychu upił łyk i wyciągnął butelkę w stronę Gienka. — Eee, raczej nie. Trzymaj. Wypili po pół butelki i znowu zalegli pod kołdrą. W otworze pod dachem altany powoli przesuwał się księżyc. Noc cichła. — Mi to się zdaje, że to wszystko w tych Wisiołach to miało związek z tym całym Cyganem, co potem zniknął z okolicy. Gajgaro na niego mówili. Bargiel czy Bargieł, jakoś tak. Po pożarze już go nikt nie widział, wieś wymarła, a psy pouciekały. Śpisz, Krzychu? Krzychu spał. Pół butelki piwa ukoiło jego tęsknotę za normalnością na tyle, że odpłynął w krainę snu. Na kilka godzin, zanim znowu podejmie ciężką walkę o przetrwanie kolejnego dnia na ziemi. — To nie było takie hop, ci mówię, Krzychu…

Rozdział 3. Gajgaro W istocie — Gajgaro zniknął. Ustały nocne wędrówki na Szubienice. Skończyło się zawodzenie skrzypiec, spływające po lesistym zboczu. Nawet pogoda w rejonie Wisiołów się ustatkowała, nie pojawiały się gwałtownie wichury ani błyskawice, spadające z bezchmurnego nieba. Gajgaro Bargieł po ponad trzystu latach upiornego życia umierał. Nie miał już swojego folwarku dusz, ofiarowywanych mu z dotychczasowym namaszczeniem. Jego własne ciało wykaraskało się jakoś z wścieklizny, którą dziwnym sposobem przejął w spadku po pobycie

w ciele Tymoteusza Smuty, ale pozostało mu drżenie warg i pląsanie oczu. Ucierpiało również ego Gajgara, zrobił się drażliwy i niecierpliwy. Nie mógł już liczyć na wsparcie Anieli, która opuściła go, zazdrosna i wściekła, poprzysięgając mu zemstę. Odeszła, kiedy usiłował dojść do siebie w jaskini, w kamieniołomie. Ale najgorsze, co go spotkało w tym czasie, dopełniając czary goryczy i ostatecznie odbierając mu nadzieję na przetrwanie, była kradzież skrzypiec przez Smutę. Gdyby miał swój instrument, w którym nawet klucze uczynione były z ludzkich kości, a struny z jelit, gdyby mógł na nich zagrać smyczkiem, powleczonym ludzką skórą moczoną we krwi, naciągniętym ludzkim włosiem — zagrałby tę pieśń, której nauczył się jeszcze po tamtej stronie Karpat, od starego handlarza patelniami, wędrującego przez świat. Mówili o nim, że zaklinał w patelniach dusze. I w pieśniach. Ta pieśń przywoływała ofiary, ale i moce, które dawały mu siłę, energię, sprawiały, że czynił i dobro, i zło. Bez skrzypiec, bez swojej muzyki Gajgaro Bargieł czuł się bezradny i zagubiony. I bardzo upokorzony. Krótko po odejściu Anieli opuścił Starogóry, zostawiając mieszkańców samym sobie. Wiedział, że nie tyle umrą, co zmurszeją, jak dawno obumarłe drzewa, że którejś nocy po prostu rozsypią się w proch albo zgniją do szczętu. Nic sobie z tego nie robił. Ruszył na poszukiwania skrzypiec, Anieli i Smuty. W pewnej chwili musiał zacząć zabijać. To była zimna jesienna noc. Jego piękne ciało odmówiło mu posłuszeństwa, a bez skrzypiec i bez Anieli nie potrafił przemienić się w ducha. W wicher. Zabił więc kobietę przy drodze, wszedł w jej ciało i pojechał z kierowcą tira na południe. Po tygodniu zabił lekarza w szpitalu w Austrii, gdzie trafił zgwałcony przez dwóch młodych żołnierzy. Potem przestał liczyć. Na coraz krócej wystarczało mu jedno życie. Musiał zabijać częściej. Przesiadał się z ciała w ciało, jak w taksówki, coraz bardziej oddalając się od swojej pierwotnej postaci. I szukał, wietrzył śladów Smuty, jak pies gończy. I zaczął tracić nadzieję. Ale wtedy spotkał w lesie chłopaka, który stanął w dole i najwyraźniej chciał się onanizować. Uderzył go w potylicę kłodą drzewa i zajął jego ciało. A kiedy następnego dnia wszedł w ciało jego dziewczyny i przeszedł przez rzekę, wiedział już. Było blisko.

Rozdział 4. Aniela 3 listopada 2010 roku, „Kresowiec Polski”

Dziwne Święto Zmarłych Upiorną zabawę urządzili sobie 1 listopada na cmentarzu żydowskim w Chełmie nieznani sprawcy. W tajemniczy sposób zwabili na teren kirkutu kilka stad ptaków, po czym ukręcili im głowy i rozrzucili je po terenie. Krwią oznaczyli odrestaurowane niedawno macewy. Policja zajmuje się ustalaniem sprawców tego ohydnego aktu wandalizmu.

*** 29 maja 2011 roku, portal weselezehej.pl

Śluby we dworze Terminy wykupione na rok do przodu! Tajemniczy duch opuszczonego dworu w Cyganach koło Kutna przyciąga pary, chcące w romantycznych okolicznościach zawrzeć małżeństwo, a także nowożeńców pragnących upamiętnić ślub wyjątkową sesją fotograficzną. Za jedyne (bagatela!) pięć tysięcy właściciel dworu umożliwia chętnym zorganizowanie w opuszczonych zabudowaniach wyjątkowo emocjonującej uroczystości. Nikt nie wie, na kogo padnie wybór „ducha”. Piętnaście z dotychczasowych dwudziestu

kilku ślubów zostało „nawiedzonych”. Właśnie za te interwencje gościa z zaświatów właściciel każe sobie tak słono płacić. Aby jednak przydać grozy i tajemniczości aurze spowijającej ten radosny skądinąd dzień, nie wszystkie pary mają to szczęście. Właściciel (nazwisko znane redakcji) zapiera się, że nie ma z nawiedzeniami nic wspólnego (oprócz kasy — hi, hi). To jeszcze bardziej podgrzewa atmosferę. Jak wygląda owo nawiedzenie? — To iście diabelskie sztuczki — mówi Anna, której ślub odbywał się miesiąc temu. — David Copperfield to przy tym naiwniak. Na naszym ślubie nagle zrobiło się ciemno, a była godzina trzecia po południu. Jak się na nowo zrobiło widno, to miałam suknię całą we krwi. Kiecka za cztery tysiące! Mama moja o mało co nie zemdlała, chyba o tę suknię, no bo raczej nie o mnie… (śmiech). Potem Tomek, mój narzeczony, zaczął mówić wszystko od tyłu. Jak maszyna, jakby puszczał płytę od końca. Grażyna wspomina: — Było słonecznie, połowa maja, piękna pogoda. Nagle zerwał się wiatr, ale nie na dworze, tylko w środku pałacu. To było dziwne, drzewa się nie ruszały, a mi welon zabrało i wciągnęło do kominka. A potem, no tego to nie zapomnę do końca życia, mało się nie posikałam ze strachu, rozległ się taki jakby rechot, jakby sapanie, ale było wyraźnie słychać słowa: „Zzhhhossstaaaw ghhhooo!”. No pięknie, naprawdę. No jak: co? Za rękę chłopa i chodu! Już ja go zostawię! Może i sztuczki, ale mam to nagrane, ten głos, na kamerze. Z kolei Artur robił zdjęcia tydzień po ślubie pewnej pary. Na poszczególnych fotografiach nic by nie zauważył, jak mówi. Ale kiedy ułożył je w kolaż, na bazie którego chciał przygotować fototapetę do sypialni nowożeńców, jasne plamy, które wydawały mu się wadami materiału i o które bardzo się martwił, utworzyły dostrzegalną jedynie z daleka podobiznę pięknej młodej kobiety. Jak na razie nikomu nic się nie stało. Interes kwitnie, a pomysłów właścicielowi nie brakuje. Oby tylko — jak zawsze w takich wypadkach — jakiś życzliwy nie wtrącił się w trosce o dobro społeczne.

*** 21 marca 2012 roku, wyjątki z ekspertyzy dotyczącej katastrofy budowlanej — zawalenie budynku Opery Pomorskiej: Okoliczności zawalenia się dachu zbada oddzielna komisja, bowiem wątpliwości budzi ułożenie gruzu powypadkowego — w regularną, ogromną rozetę. Przypomina ona wir albo lej widziany z góry. Jest on tak regularny, że nie sposób byłoby uzyskać takiego „ładu” nawet przez celowe wyburzenie. Podobnie układają się opiłki żelaza ściągane przez silny magnes […]. Nie dziwią więc sugestie mówiące o precyzyjnie zaplanowanym zamachu terrorystycznym — dach runął o godzinie drugiej czterdzieści dziewięć, tymczasem przez kilkanaście minut przed tym wydarzeniem wnętrze opery wypełniał głośny kobiecy śpiew. Tak zeznał strażnik, który po tygodniu odzyskał przytomność w szpitalu. O drugiej czterdzieści pięć zgłosił do centrali nasilający się odgłos. Co ciekawe, świadkowie, którzy zgłosili się po kilku dniach, zeznali, że, przechodząc ulicą obok, nie słyszeli żadnych hałasów dobiegających z budynku. Tymczasem strażnik w wyniku wypadku stracił słuch. Mogło to jednak nastąpić wskutek ogłuszającego huku walącego się dachu. Hałas powstający podczas takich wydarzeń osiąga nawet 160 decybeli, co w połączeniu z silną falą uderzeniową mogło spowodować nieodwracalne uszkodzenie aparatu słuchu, a nawet zgon.

*** 15 lipca 2014 roku, portal Gazeta.pl/Wiadomości

Trąba powietrzna spustoszyła Bory Tucholskie „Cud, że nikt nie zginął” [BILANS STRAT] 6 osób rannych, kilkadziesiąt uszkodzonych budynków, 550 ha połamanego lasu — to bilans strat po przejściu trąby powietrznej, która przetoczyła się przez województwo kujawsko-pomorskie. — Straty są bardzo duże — mówią reporterce TOK FM mieszkańcy wsi Szarłaty, przez którą przeszła trąba. — Trudno oszacować na tę chwilę wszystkie zniszczenia. Teraz musimy załatać dach, żeby doszczętnie nie stracić majątku — tłumaczy pan Krzysztof. Trąba powietrzna, która przeszła przez Szarłaty, miała około kilometr szerokości. Niektóre domy, tuż przy skraju lasu, oszczędziła. — Cud, że te domy ocalały. Ale wichura była bardzo blisko. Ja mieszkam dwa kilometry stąd i nie miałam pojęcia, że tu są takie straty. Było tylko deszcz słychać i nic więcej! — mówi pani Ania, która przyjechała do Szarłat obejrzeć zniszczenia […].

*** 21 września 2012 roku, Szpital Położniczy im. Dobrej Matki we Wrocławiu, oddział niemowlęcy

Siedząca za monitorem pielęgniarka przysypiała. Głową co chwilę dotykała korkowej tablicy, wiszącej po jej prawej stronie. Było już dobrze po dwudziestej drugiej i piątkowy dyżur zapowiadał się bardzo spokojnie. W salach przebywało łącznie siedemnaście mam i dziewiętnaścioro niemowląt. Jedna kobieta właśnie powiła bliźniaki, a dwudniowa dziewczynka, nieświadoma tragedii, która rozegrała się, gdy przychodziła na świat, leżała w łóżeczku samotnie. Na ladzie zadzwonił telefon. Pielęgniarka poderwała się gwałtownie. — Niemowlęcy, Grażyna Siejka. — Tu Kaśka. Grażyna, naszykuj w czternastce inkubator. Zaraz przywieziemy matkę z przyduszoną córeczką z apgarem sześć. Dostanie tlen i ultrafiolet. — Dobra, już idę. Grażyna wstała i szybkim krokiem ruszyła przez korytarz. Czternastka znajdowała się na końcu, przy samych schodach ewakuacyjnych. Kiedy mijała sale, ziewnęła i odetchnęła głęboko. Zwolniła odruchowo i obejrzała się za siebie. Coś było nie tak. Ale co? Zrobiła jeszcze trzy kroki i znieruchomiała. Piątek piątkiem, ale spokój panujący na oddziale był nienormalny. Żadnego płaczu, sapania, stękania, wołania mam. Nic, cisza. Niemożliwa cisza. Grażynie zrobiło się nieswojo. Powoli podeszła do otwartych drzwi najbliższej sali. Cisza. Absolutna. Zbliżyła się do łóżka, w którym plecami do niej leżała kobieta, z drugiej strony tuląc dziecko do piersi. Grażyna słuchała. Nic, żadnego oddechu. Dotknęła ramienia kobiety. Szarpnęła. Nic. Klepnęła nagą rękę. Nic. Odchyliła dziecko. Nic. Grażyna zaczęła się trząść. Drżącymi palcami sprawdziła na szyi puls matki. — Boże… — szepnęła. Odwróciła się, żeby biec po pomoc. I wtedy uświadomiła sobie, że ta cisza wypełniała cały oddział. Przeszła przez korytarz i weszła do sali naprzeciwko. Tu stały dwa łóżka. Podeszła i pchnęła palcem leżącą kobietę. Bezwładna ręka opadła w stronę podłogi. Noworodek przekręcił się i spadł na posadzkę. Grażyna odruchowo wyciągnęła ręce, by go ratować. Nie było po co. Uderzył główką o podłogę i znieruchomiał. Na drugim łóżku to samo. — Nieee!!! — wrzasnęła Grażyna i zemdlała. Łącznie na oddziale leżało siedemnaście martwych kobiet i dziewiętnaścioro nieżywych niemowląt. Ciepłe jeszcze ciała i ciałka. Jedno na podłodze. A właściwie dwa, włącznie z nieprzytomną Grażyną. *** 30 kwietnia 2014 roku, główne wydanie „Wiadomości” — Wczoraj doszło do spektakularnego wydarzenia w Hali Widowiskowo-Sportowej Arena w Poznaniu. Blisko pięć i pół tysiąca osób przybyło na spotkanie z uzdrowicielem, ojcem Horatio „Gloria” Onemundim, kapłanem Kościoła Prawdziwej Wiary. Ten niezwykle skromny i spokojny człowiek wsławił się ostatnio uzdrowieniami na niespotykaną skalę. „Ślepi widzą, głusi słyszą, a sparaliżowani chodzą”, jak głoszą wielkie afisze w miastach, do których zawitał „Gloria”, jak w skrócie nazywany jest cudotwórca. Badane są masowe uzdrowienia wśród chorych na AIDS na Czarnym Lądzie oraz inicjacje procesów odwracania zmian spowodowanych porażeniem dziecięcym, regeneracji zerwanych rdzeni kręgowych, a także uleczenia autyzmu i choroby Alzheimera. Wczoraj w Poznaniu podczas trzygodzinnego seansu swoje wózki, kule, nosze porzuciło dwieście jedenaście osób,

dziewiętnaście odzyskało wzrok, sześć — słuch. Przyznają państwo, że to nie bagatela, prawda? *** Tego samego dnia, nocna rozmowa w Radiu Szok z uczestnikiem tych wydarzeń, pracownikiem ochrony obiektu: — Tak, oni wstali, owszem. W ciągu pół godziny odzyskali sprawność. Widziałem kobietę, która całowała krzesła, bo tak ją wzruszał kolor niebieski. Jeden dzieciak skakał jak sprężyna chyba z godzinę. To nie było normalne, niech mi pan wierzy. Ale najgorsze przyszło potem, jak już ten szaman skończył. Bo dla mnie to był szaman. Żeby chociaż Matkę Boską nosił, a on co? I jeszcze czarny. W pewnej chwili patrzę, a ci wszyscy uzdrowieni jak się nie wezmą za łby, jak nie złapią za laski, kule, taborety, jak się nie zaczną okładać. Wózki w powietrzu latały. Myśleliśmy, że o kasę poszło, że który ukradł z misy, bo ten Onemundi to pieniędzy do ręki nie brał, tylko ludzie do misy wrzucali. Ale nie, forsa leżała jakby nigdy nic, dopiero potem… Krew, wrzask, no gorzej niż na Lechu. A krzyki były takie, jakby dzikie koty jakieś się darły. Na koniec zaczęli samych siebie drapać, kaleczyć, uderzać głowami o ściany, aż ci, co z nimi przyszli, musieli tych chorych obalić i związać. Tak mi się zdaje, że w korytarzu widziałem ze trzy trupy nakryte czarną folią. Ale nas wygonili do domu i ogrodzili teren. Aaa, jeszcze jak na koniec się tak kaleczyli, to wszyscy razem krzyczeli jedno słowo. Jakieś takie dziwne, jak zaklęcie. Jakie? Coś jak: Mój arraro? Mój Gararo? Gajaro? Jakoś tak…

Część trzecia. SPOTKANIA Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera. Éric-Emmanuel Schmitt, Oskar i pani Róża

Rozdział 1. Strych 1. Fahrenheit miał wyczuwalną klasę. Mocny, tajemniczy, pociągający. I drogi, wystarczająco drogi dla Antoniego Kopczyka. Nikt nigdy nie powiedział mu, że pachnie miejscem pracy, ale miał na tym punkcie małą obsesję. I za nic nie chciałby zaskoczyć pani Magdy aromatem dezynfekcyjnych środków, rozpylanych w dużej ilości w Czarnym Meloniku. A już tym bardziej zapachem śmierci. Śmierć miała swój zapach, Antoni to wiedział. Nie chodziło mu o zapach zwłok, mniej lub bardziej nieświeżych. Odróżniał woń zaczynającego się rozkładu od owej szczególnej, nieco chłodnej, jakby przezroczystej nici nieistnienia, nuty odejścia i zapomnienia; jak czysta, przefiltrowana i wydestylowana woda pozbawiona jest smaku, tak zapach śmierci był pusty, nijaki, bez jakiegokolwiek kolorytu. A jednak wprawiał w zadumę i nostalgię, tak jak zapach pieczonego na grillu boczku wywołuje ślinienie i chęć na jedzenie. Dla pewności nacisnął atomizer jeszcze raz. Mgiełka osiadła na koszuli, w okolicy brzucha. Wrócił w sobotę w południe. Wyjątkowo uradowany, bo tym razem Julek dał mu wyraźnie odczuć, że nie jest mu obojętny. Uśmiechał się do niego przez cały wieczór, a na koniec nie chciał go puścić do domu. Rzadko miewał takie wieczory, kiedy można było odnieść wrażenie, że reaguje na każdy bodziec w sposób racjonalny. Gdy zobaczył przed oczami piłeczkę, uśmiechnął się i wyciągnął rękę. To nic, że w stronę okna, na pewno wydawało mu się, że chwyta przedmiot. Antoni podstawił mu łyżkę z kisielem, to otworzył buzię. Co prawda, wypluł od razu, opryskując wszystko wokół, ale mógł przecież gapić się w sufit całe popołudnie, jak już nie raz bywało. Osiemnaście lat mordęgi. Antoni Kopczyk liczył te lata w odwiedzinach. Każdy rok to jakieś trzydzieści wizyt. Razy osiemnaście? Pięćset czterdzieści wyjazdów?! Kiedy myślał o tym, trudno mu było uwierzyć. Jakoś normalniej brzmiało osiemnaście lat niż pięćset czterdzieści weekendów. A jednak wiedział, że cały ciężar opieki nad bratem Zuzanny spadł na ośrodek. To te kobiety były mu ojcem i matką. Tuliły go, masowały, myły, woziły i nosiły, przebierały i dawały mu jeść. Czytały mu książki i śpiewały piosenki. Podawały leki i… były, po prostu były. On tu tylko zaglądał, żeby uspokoić sumienie — tak niekiedy myślał o sobie. Może gdyby po śmierci żony nie zwątpił w miłość Boga, dałby radę, mimo trudów samotnego wychowywania bliźniaczej Zuzy, sprostać temu wyzwaniu i otoczyć troską również Julka. Może. Ale wystraszył się, że nie podoła, że przeklnie któregoś dnia dzieci za to, że są, żonę za to, że jej nie ma, i Boga za to, że pozwala na coś takiego. Siebie przeklął już dawno. Może dziś nie drżałby o to, że Zuza odkryje prawdę o mamie, że zacznie pytać. Nie bał się trupów, nie bał się w nocy chodzić na cmentarz, kilka razy spał w sali ze zwłokami, na przekór sobie. Ale bał się swojej córki. Bał się, że idąc tropem naturalnej potrzeby poznania samej

siebie, dowie się, że ma brata bliźniaka. I że wszystko się wyda. Wyda się, jaki był jej ojciec. Ileż razy widział tę scenę w wyobraźni. Zuza po kilku godzinach płaczu, krzyków i wyzwisk siada w kuchni i kiedy on myśli, że już po wszystkim i teraz zjedzą kolację, mówi: „Jak mogłeś? Jesteś potworem! Nienawidzę cię!”. A on? Przecież to wszystko nie tak, to nie takie proste. Nie wytrzyma i żeby usprawiedliwić się w oczach córki, powie: „A wiesz, dlaczego jest taki? Dlaczego jest rośliną?”. Zuza popatrzy jakoś tak niepewnie. Nie odpowie. Jest mądra. Wyczuje, że niepotrzebnie się domagała prawdy. Odwróci wzrok i przemilczy. Bo ma też klasę, po ojcu. Tak sobie to wyobrażał. Bo nawet w największych koszmarach nie chciał wyobrażać sobie, co się stanie, jeśli Zuza wyciągnie z niego prawdę. Antoni Kopczyk coraz częściej miał tę wizję. Dziś jednak był zadowolony, bo uśmiech Julka, jego reakcje i krzyki, a nawet bąki, które głośno i chyba celowo puszczał, uszczęśliwiły go. Więc psiknął jeszcze raz fahrenheitem, na szyję, bo a nuż na jego ramieniu — w teatrze czy też nie — spocznie, choćby przypadkiem, głowa pani Magdy, i zaczął wiązać krawat.

2. Powinna zejść na dół. Nie wiedziała, jak to zrobić, ale musiała iść siku i przynieść Gajgara i Lenkę. Uciekając w pośpiechu, gdy mama w nocy buszowała po gabinecie, zapomniała zabrać swoje ukochane lalki. To one ją obudziły. Ocknęła się, słysząc swoje imię. Uniosła się na łokciach, myśląc, że woła ją mama. Ale mamy nie było w pokoju. Anielka usiadła z trudem, bo bolały ją nogi, zesztywniałe podczas snu. Wsunęła stopy w kapcie i ruszyła do korytarza, skąd dochodziły odgłosy krzątaniny. „Co ta mama, sprząta w nocy?” — pomyślała. Stała już w progu, gdy od strony domku dla lalek dobiegł głos: — Rzeźb mnie, rzeźb, mój rzeźbiarzu! Mooocnooo! Tak, o tak! Anielka, zdziwiona, chciała zawrócić, ale w tym momencie z gabinetu dobiegł krzyk, okropny krzyk jakiegoś pana! Ten krzyk skojarzył się jej z wrzaskiem starego kocura sąsiadów, który w marcu wdał się w bijatykę z innymi kotami. Był wielki i gruby, i miał bardzo mocny, niski głos. Kiedy mruczał, drapany przez Anielkę za uchem, czuła drżenie bluzki na brzuchu. Ale był już stary i niedowidział na jedno oko. Nazywał się Pirat. Kiedy więc w marcu dopadły go obce bezdomne koty, rozdarł się jak opętany, a potem one rozdarły jego. Anielka znalazła go rano w swoim ogródku, całego we krwi. Był pokryty ranami. Mama oddała go sąsiadce. Wrzask Pirata był jednym z tych dźwięków, które zapamiętuje się na całe życie, już to z racji ich niezwykłości, już z powodu okoliczności, które im towarzyszą. Dość, że Anielka od tej pory bała się kotów, a raczej tego, że mogą wnieść w jej życie dotkliwe poczucie krzywdy i cierpienia. Kiedy więc z gabinetu mamy dobiegł ją jęk zbliżony do skargi rozdzieranego wrogimi pazurami Pirata, zdrętwiała i pomyślała: „Strych!”. Strach sprawił, że wyzwalając mrowienie w koniuszkach palców oraz ścierpnięcie skóry na łysej czaszce, napłynęło do niej owo poczucie mocy, którego doznawała, gdy bardzo czegoś pragnęła. Tyle że teraz stało się to w ułamku sekundy, niemal pozbawiając ją świadomości. A mimo tego, mimo że się bała, powoli zaczęła iść w stronę gabinetu dentystycznego. Zupełnie jakby zagnieździła się w nim nieznana siła, przyciągając do siebie domowników. Ta siła, chęć sprawdzenia, co też tam się dzieje — bo przecież to było królestwo jej mamusi i do tej pory tylko ona sprawiała, że

goście, którzy odwiedzali ich dom, niekiedy jęczeli i płakali — była większa niż chęć ucieczki. Więc po chwili Anielka stanęła w progu gabinetu. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie. Mama siedziała przy biurku i pisała, tak jak nieraz robiła w trakcie wizyt, gdy trzeba było chwilkę poczekać, aż materiał na zębach stwardnieje. Pacjent, niby normalnie, leżał pod pelerynką na fotelu. Tyle że płakał. I miał zamknięte usta, zakrwawione, ze sterczącymi nitkami. Skojarzył się Anielce ze zbyt ciasno zawiązanym bucikiem. W pewnym momencie zajęczał i z nosa pociekła mu krew. A potem spojrzał na Anielkę, otworzył szeroko oczy i zaczął się trząść. Anielka znała ten rodzaj spojrzenia. Tak patrzył na nią pan listonosz i pan doktor. No i ten pan, co przychodzi po prąd. To nie było miłe — Anielka czuła, że im się nie podoba. Mama podniosła głowę. Uśmiechnęła się do Anielki i ruchem głowy wskazała na mężczyznę. — Chciał cię porwać, kutafon. Anielka nie bardzo rozumiała, dlaczego pan Kutafon miałby ją porwać i dokąd. Jeszcze bardziej zdziwił ją wygląd mamy, gdy ta podniosła się zza biurka. Kobieta była tylko w brudnej podkoszulce, w dodatku podwiniętej i ohydnie przylepionej do ciała jakimś świństwem. Nie miała majtek, a pod brzuchem sterczała jej kępa włosów, z której zwisały jakieś gluty. Dziewczynka zapiszczała, aż mama skrzywiła się z niechęcią. — A ty co? Cipy nie widziałaś? Też taką będziesz miała. Chociaż nie, ty możesz nie doczekać. No, co się tak gapisz, kurczaku? Tędy wyszłaś, o, tędy! — I mama rozchyliła nogi, łapiąc dłońmi za podbrzusze, ciągnąc do góry i na boki włosy, brudne od krwi i czegoś jeszcze. Tego Anielce było już za wiele. Wrzasnęła ponownie, tym razem wydając z siebie głos tak wysoki, że prawie niesłyszalny. Jednak kiedy otworzyła wąskie usta niczym głodny pisklak, pękła szyba w szafce i zgasła lampa nad panem Kutafonem, a mama gwałtownie uderzyła plecami o ścianę. Anielka odwróciła się i kołysząc się niepewnie na chudych, krzywych nóżkach, pobiegła do wejścia na strych. Usłyszała jeszcze za plecami jęczącą mamę: — Ścierwo…! Schody runęły w dół ze zgrzytem, uderzając o podłogę, aż cały dom zadrżał. Jednocześnie metalowe pręty, wciągające konstrukcję, rozerwały się na dwoje, a górna część oberwała się jednym końcem, gubiąc ostatni stopień. Anielka, gnana przerażeniem, wspięła się na strych, łapiąc się stopni nad sobą, jak wystraszony ptak. Na górze, jedną ręką osłaniając głowę, a drugą macając przed sobą, odnalazła zakątek za wielkim pudłem i kucnęła. Zalękniona, ściskając koślawe paluszki, pomyślała, że przydałoby się światło, i po chwili zobaczyła, że zamontowana na belce żarówka zaczyna się żarzyć. Więc dmuchnęła w nią w wyobraźni, jak kiedyś dmuchała w żar grilla, i na strychu zapanowała mdława żółta poświata. Teraz widziała już różne rzeczy, leżące obok. Konia na biegunach, jakieś walizki, pudełka i plastykowe rurki. Podniosła się i wysilając się z całych sił, zaczęła przesuwać te rzeczy, chcąc zablokować wejście. Mama nie powinna się tu dostać. Nie w tym stanie. Anielka pomyślała, że jakoś przeczeka do popołudnia, a potem przecież wróci Czarek i wszystko się ułoży. Kucała więc za kartonem, potem usiadła po turecku, gotowa zostać tu na zawsze. Starała się nie myśleć o czyhających nad głową pękatych pająkach z ohydnie owłosionymi nogami.

Co jakiś czas zatykała piąstkami uszy, żeby nie słyszeć dziwnych dźwięków, które mogły wydawać łapy chodzącego po dachu zwierzęcia. Albo coś zupełnie innego. I tego „cosia” lepiej było sobie nie wyobrażać. Ale po godzinie, a może dwóch, zachciało jej się siku. No i lalki. Nie mogła ich zostawić na pastwę mamy, która się z nich śmiała. Postanowiła więc dostać się do pokoju. Na siku też miała pewien pomysł. Najpierw wystawiła krzywą główkę przez otwór w podłodze i rozejrzała się, nasłuchując uważnie. Mama była w łazience. Woda lała się silnym strumieniem, a mama… chyba śpiewała! Anielka wzruszyła ramionami. Coś dziwnego działo się z mamą. Tam pacjent leżał i płakał, a ona się kąpała. I do tego śpiewała. Ale dopóki śpiewała, Anielka słyszała ją w całym domu i mogła się po nim swobodnie poruszać. Dziewczynka ruszyła w stronę swojego pokoju. Na podłodze zauważyła lepkie od krwistego śluzu ślady dużych stóp, idące w tę i z powrotem. Mama musiała tu być w tym czasie, gdy Anielka ukrywała się na strychu. Złapała szybko lalki i pobiegła do salonu. Obok okna stał wielki kwiat, wysoki do sufitu. Jego doniczka była tak ogromna, że Anielka mogła się za nią chować, gdy bawili się z Czarkiem. Podniosła koszulkę, wdrapała się na brzeg donicy i usiadła jak na ubikacji. Poczuła ulgę, podczas gdy ciepła strużka żłobiła dziurkę w ziemi. Na koniec wzdrygnęła się, bo uświadomiła sobie, że śpiew mamy ucichł. Zsunęła się z donicy, boleśnie rysując udo, ale zacisnęła zęby, żeby nie jęknąć, i podreptała do wejścia na strych. Z łazienki dobiegały jakieś klaśnięcia i dziki śmiech. Mijając drzwi gabinetu, Anielka zerknęła ostatni raz do środka. Pan Kutafon dawał jej jakieś znaki. Usiłował coś powiedzieć, ale tylko charczał i bełkotał, plując na boki czarnymi kroplami. Anielka wzruszyła ramionami. — Muszę iść. Do widzenia, Kutafonie. Pan Kutafon otworzył szeroko oczy i zamilkł.

3. Magda nałożyła na piersi i brzuch kolejną warstwę kremu. Patrzyła w lustro, nucąc pod nosem smutną melodię, której nie mogła skojarzyć. Melodia była nie tylko smutna, była też fałszywa, wykraczała poza kanony muzycznej harmonii, które znała. Była jak wycie wilka, jak śpiew wieloryba i nawoływania delfinów. Nawet głos, który dobywała z siebie Magda, dziwił ją niezmiernie. Przez moment pomyślała, że szykuje jej się zapalenie krtani. — Co ja robię? W pewnym momencie spojrzała na swój brzuch. Był pokryty grubą na palec warstwą kremu, który zaczynał się już odrywać od skóry pod własnym ciężarem. Zachichotała i klepnęła w kremową warstwę. Białe bryzgi poleciały na ściany i na lustro. Magda roześmiała się szeroko, gardłowo. A potem zaczęła uderzać się dłonią po brzuchu. Obiema dłońmi. Waliła, jakby grała na congach. Wszystko wokół było ochlapane kremem. Zerknęła na brudną szmatę, leżącą na koszu z bielizną. Uniosła do oczu i rozciągnęła w powietrzu. To była jej koszulka, w której sypiała, gdy robiło się ciepło. — Fuj! Ale smród! — żachnęła się i cisnęła bieliznę w kąt. — Skąd to się wzięło? A właściwie skąd ona się wzięła w łazience? Miała wrażenie, jakby jej pamięć z każdą sekundą ktoś wymazywał gumką. Jakby usilnie smarował tłuszczem szybę, przez którą usiłowała patrzeć na to, co za nią. Coś się działo, coś ważnego. Zęby? Mężczyzna?

HUMANGEN? — Humangen… — powtórzyła odruchowo. — Hu-man-gen. Jej wzrok padł na karty pacjenta, leżące na pralce. Wzięła je do ręki, ale wyśliznęły jej się i wpadły do umywalki. Kiedy podniosła je ponownie, jedna była mokra i wyrazy na niej naniesione, a właściwie nierówno nagryzmolone piórem, właśnie się rozpływały. Przysiadła na brzegu wanny. Nie mogła ustalić ostrości widzenia. Będzie musiała iść do okulisty. Skupiła się, odsunęła karty nieco dalej i przyjrzała się koślawym linijkom. To było jej pismo, tyle że straszliwie niedbałe. Gorsze niż na receptach. Jakby była pijana. Jakieś kulfony i znaczki, miejscami nie do odczytania. Zaraz, przecież pisała to dziś w nocy, w gabinecie. Na fotelu wtedy ktoś leżał. Pierwszy ząb. Nazywa się Skoczylas Michał. Lat 36. Wszedł przez drzwi, które otworzył wytrychem. Magda przekrzywiła głowę, jak zdziwiony pies. Co to za zapiski? Pismo jakby jej, zeszyt też… Przy okazji przyjrzała się swoim palcom trzymającym kartę. Ależ się postarzała ostatnio, nie wiadomo kiedy. Czytała dalej. Ten palant zaproponował mi pięćset tysięcy za Anielkę. Za wypożyczenie jej do badań. Zgodzić się? Zaraz podbijemy cenę! W tym miejscu na karcie widniała ciemna plama, jakby ktoś wytarł palec brudny od krwi. Niknęły pod nią słowa wraz z sensem wypowiedzi. Widoczna była tylko końcówka. …dopiero, jak wkręciłam mu wiertło pod paznokieć kciuka. Kciuki ma, swoją drogą, bardzo ładne, nie to co ten pieprzony Smuta. Miał. Na następnej karcie: Sześć zębów w półtorej minuty! To chyba rekord świata! Ale wył! Magda spojrzała do lustra. Nie kojarzyła tego momentu. Ostatnie, co pamiętała, to jak wrzasnęła ta mała paskuda, aż ją rzuciło na ścianę. Ta to ma dopiero nierówno pod sufitem. A właściwie gdzie ona jest? Uchyliła drzwi od łazienki i wyjrzała do holu. Cisza, tylko schody od strychu wisiały jakoś krzywo, jakby oberwane. Stanęła pod ziejącą mrokiem dziurą w suficie. — Tam się schowałaś? Milion. Słyszysz? Milion mi dają! Chcesz coś zrobić dla dobra ludzkości, mały kurczaku? Coś ci tam pobiorą, coś wstrzykną, podłączą tu i tam, i uratujesz paru staruszków. Chcesz, kurczaku? Odpalę ci na sto nowych lalek, chcesz? Zaśmiała się histerycznie, wykonując dziki taniec wokół schodków. Nogi ślizgały jej się na śladach kremu, a z mokrych włosów frunęły wokół krople wody i niespłukanej piany z szamponu, jak z otrząsającego się psa. A potem uwiesiła się schodków i po chwili z dzikim jękiem runęła razem z nimi na podłogę. Syknęła i znowu wybuchła śmiechem. Nawet nie poczuła, że lecące w dół schodki musnęły jej głowę, zrywając silikonową protezę ucha. Ta wpadła pod komodę. — A siedź tam sobie, kurczaku! W kurniku! Nagle Magda zamilkła. Spojrzała na siebie i jakby w jednej chwili odkryła prawdę o swojej nagości i zawstydziła się jej. Zakryła dłońmi łono i wróciła do łazienki. Tam ponownie przysiadła na wannie i zaczęła czytać zapiski. Pracuje dla Humangenu, to ci, co mi przysyłają zaproszenia na zloty i konwenty. Ciekawe, od jak dawna nas obserwuje? Zobaczymy. Znowu plama i odcisk palca.

Trzy tygodnie. Po jednym trzonowcu za każdy tydzień. Ale ma kutas korzenie! Z siódemką kawał żuchwy mu wyrwałam. *** Magda uniosła głowę. Po strychu ktoś chodził. Ktoś tam jednak jest. Wstała i wyszła na hol. — A to co, do cholery?! — rzuciła na widok leżących na środku oberwanych schodów. — Co tu się wyrabia? Anielko, jesteś tam? Zejdź, zjemy coś. Odwróciła się i ruszyła do kuchni. Gdy mijała gabinet, poczuła brzydki zapach sączący się przez otwarte drzwi, więc podeszła i zamknęła je z hukiem. Weszła do kuchni i stanęła przy zlewie. Odkręciła wodę, zaczęła myć szklankę i tak zastygła. Po jakichś pięciu minutach rozstawiła szeroko nagie nogi i oddała mocz na podłogę.

4. Siedziałem tyłem do wejścia. Automatyczne drzwi rozsuwały się od czasu do czasu, rzadko, bo była wczesna godzina, w dodatku niedziela, jak powiedziała Anita. Dla mnie czas przestał mieć duże znaczenie w momencie, kiedy pierwszy raz nie potrafiłem powiedzieć, jaki mamy dzień tygodnia i miesiąca, czyli kilka lat temu. Prawdę mówiąc, dość szybko pogodziłem się z myślą, że nie zaznam sprawiedliwości i nie wyjdę na wolność. Równie szybko zapomniałem, że tak naprawdę zasłużyłem sobie na taki los, może akurat udziałem w wydarzeniach, o których nikt nie wiedział, ale jednak. Ot, przewrotność losu. Zamknęli mnie za zło, którego nie popełniłem, a o moim prawdziwym złu nikt nie wiedział. Prawie nikt. Wiedział Gajgaro. Miałem tylko nadzieję, że się od niego uwolniłem, a te wszystkie dziwne rzeczy, które ostatnio działy się wokół mnie, to zbieg okoliczności albo jakiś niechciany odprysk dawnych wydarzeń. Zresztą po kilku latach brania przeróżnych prochów wszystko mogło mi się popieprzyć. Narastały we mnie wściekłość na przemian z lękiem. Anita poszła do toalety, a mnie zdawało się, że nie wróci, że zostawi mnie tu samego. Jeszcze godzinę temu byłem gotów urwać się spod jej opieki przy pierwszej nadarzającej się okazji. A teraz? Chciałem, żeby przyszła i usiadła obok, a najlepiej wsadziła mnie na swój motor i powiozła dalej. Siedząc za nią, skryty w kasku, w grubym kombinezonie, opleciony wokół niej niczym powój, mogłem zamknąć oczy i poczuć się jak dzieciak tulący się do matki. Poza tym miała dla mnie tabletki, które pomagały mi rozstać się z lekami, od których już dawno się uzależniłem. Pod sufitem wisiał telewizor. Zerkałem zza opartych na stoliku rąk, bo właśnie zaczynały się jakieś wiadomości. Zaraz pewnie podadzą mój rysopis, facet z obsługi popatrzy na mnie, podejdzie, niby to wytrzeć stolik i spytać, czy czegoś nie potrzebuję, a potem, za pięć minut, na sygnale zjawi się kilka wozów policyjnych i skończy się moja wolność. — Dobrze mi? Drgnąłem, gdy Anita odezwała mi się nad uchem. Uniosłem głowę. Na nosie miała okulary przeciwsłoneczne. Pokiwałem głową na tak. — Dasz mi procha? — spytałem. Anita pokręciła głową. Pokazała na zegarek. — Jeszcze godzinę. Wytrzymasz. — Jasne. A ty się nie boisz? — Czego? — Że cię zgwałcę. Zabiję. Zgwałcę, a potem zabiję. Albo odwrotnie.

Popatrzyła na mnie, unosząc przyciemniane okulary. Uśmiechnęła się i ponownie pokręciła głową. — Ty naprawdę wierzysz, że to wszystko ci się przydarzyło. Że byłeś w obcym ciele, że w tym czasie ten ktoś był w tobie i popełnił te zbrodnie, za które potem ciebie osądzono. Że to nie projekcja twojego chorego umysłu, ale rzeczywistość. I powiem ci, że po tym, jak nie pozwoliłeś mi zrobić krzywdy na oddziale, pierwszy raz się zawahałam i postawiłam sobie pytanie: „A co, jeśli on mówi prawdę?”. A potem, u mojej mamy, w gorączce opowiedziałeś mi pewną rzecz, która ostatecznie mnie przekonała. Usiłowałem sobie przypomnieć, co też takiego mogłem jej powiedzieć. Czy było w ogóle w mojej historii coś, co mogło przekonać kogokolwiek, by mi zaufał? — A to, co teraz się dzieje, Anita, to według ciebie rzeczywistość? To, że pomagasz mi zwiać, ukryć się, nie wiedząc, co cię czeka? Co powiesz w sądzie, kiedy nas już złapią? Kto ci uwierzy? Anita znów spojrzała na zegarek. Przyjrzałem się jej. Była niespokojna. Coś ukrywała. — Posłuchaj, Tymek. Nie przekonałeś mnie, że to wszystko prawda. Ale przekonałeś mnie, żeby spróbować ci zaufać i zawieźć cię na to, jak powiedziałeś, mroczne siedlisko. — Mroczne siedlisko? Ja tak powiedziałem? — Tak. W nocy. Majacząc. Wypiłeś kawę? Pokazałem pusty papierowy kubek. — Spadamy — rzuciła. Złapałem ją za rękę. — Po co ci te okulary? Przecież jedziesz w kasku. Uśmiechnęła się do mnie. Słodko. — Lubię siebie w ciemnych okularach. Wiem, że wyglądam dobrze. — Uniosła mi palcami brodę. — Może nie? Coś ukrywała. Ale wyglądała rewelacyjnie. Fakt.

5. Antoni Kopczyk miał żal do Boga. I z tego żalu przestał w niego wierzyć. A skoro w niego nie wierzył, to i żal stał się zbyteczny. Bez żalu zaś mógł chodzić do kościoła, nie zastanawiając się, jakie będą tego skutki. Najważniejsze było to, że mógł pokazać swoją klasę. Kładł któryś ze swoich drogich garniturów, szedł wcześniej, siadał w pierwszej ławie, na miejscu, które oznaczone było tabliczką z jego imieniem i nazwiskiem, bo co roku dorzucał do parafialnej kasy wystarczająco dużo, by mu choćby w ten sposób podziękować. Odkłaniał się każdemu, kto go witał, niejednemu podał rękę i był z proboszczem na ty. A na tacę co tydzień kładł „Kazia Wielkiego”. Jedno go tylko deklasowało — zapach z ust. Cuchnęło mu z buzi wystarczająco, by proboszcz podawał mu rękę wyciągniętą jak tylko się da, by w ławie było obok niego zawsze wolne miejsce, a ludzie zachowywali wobec niego odpowiedni dystans. Kiedy wreszcie, po kilku latach wahań, odważył się zapisać do doktor Godlewskiej, czuł się jak przyłapany na dłubaniu w nosie. Ale mu ulżyło, a teraz, kiedy wyleczyła mu już wszystkie zęby, kiedy regularnie używał nici i płynów do płukania, jego oddech stał się zupełnie normalny. Przetaczający się przez kościół śmiech wyrwał go z rozmyślań. Nie wiedział, co tak

rozbawiło ludzi. Poczuł klepnięcie w ramię. Odwrócił się. To ten radny z komisji bezpieczeństwa. Włóka, zdaje się. — Dobry jest, nie? — Kopczyk usłyszał dosadny szept. — Nieraz to myślę, że on to robi celowo. — Kto? — No, proboszcz, nie słyszałeś? — Oko mi się przymknęło — rzucił Antoni. — Powiedział: „Co człowiek sieje, to będzie rżnąć”. Jajcarz. — Aha. Spojrzał na zegarek. Jeszcze z pięć minut. Wytrzyma jakoś, a potem pójdzie do pani Magdy. Kiedy wyszedł z kościoła, od razu ruszył w stronę osiedla Okrzei. Za tymi wielkimi blokami, w cieniu długiego czteropiętrowego budynku stały szeregowo połączone domki. To właśnie tam, w jednym z nich, doktor Magda Godlewska czekała na niego. Pomyślał, że skoro nie oddzwoniła z przeprosinami, że nie może jechać, tak jak sugerował w zaproszeniu, to znaczy, że w tej chwili najprawdopodobniej poprawiała włosy albo makijaż, na brzuchu, który nie był już taki płaski, ale bardzo mu się podobał, wygładzała sukienkę, a może myła zęby, bo przecież dentystom też może brzydko pachnieć z buzi, zwłaszcza na randce. — Na randce? — powtórzył odruchowo. — Nie mów hop, zanim nie zasypiesz. Zachichotał, zadowolony z przeróbki powiedzenia, ale w głębi duszy wcale nie było mu do śmiechu. Trema. Przedsiębiorcę pogrzebowego, Antoniego Kopczyka zżerała trema.

6. Magda stała w holu i z uniesioną w górę głową wpatrywała się w otwór w suficie. Może nawet nie tyle wpatrywała, choć oczy miała otwarte, ile wystawiała w jego stronę twarz. Z lekko rozchylonymi ustami, potarganą fryzurą, zgarbiona, wyglądała jak grzejąca się w słońcu kotka. Kilka minut temu odkryła, że jest naga i pomyślała, że ta nagość ją zdradza, poczuła się bezbronna. Więc założyła szlafrok, przy okazji zerkając ponownie do zapisków w karcie. Ten pieprzony HUMANGEN kazał mu porwać Anielkę. Ale go nakryłam w nocy. Podobno potrzebują takich dzieci, żeby wyprodukować leki przeciw starzeniu się. Co za kretyństwo! Wąż! Rozcięłam mu język i jedną część przyszyłam do lewego, a drugą do prawego policzka. Więcej nie pogada. Ale coś słabej dupy ten agent. Mdleje co trochę, jak baba. Zdumiała się swoimi słowami. Nie kojarzyła, kiedy to pisała. I po co? Zresztą coraz większą część jej myśli, uczuć, świadomości zajmowało to coś na poddaszu. Zalęgła się tam wielka siła. Nęciła Magdę, jak płomień świecy kusi ćmę. Więc stała obok zerwanych schodów i nie mogła uczynić kroku. Odczuwała coraz większe parcie na kark, coraz bardziej ciążyło jej ciało, głowa, ramiona. Stała tak i stała, a panosząca się na strychu niezwykła siła usiłowała ją odepchnąć. Magda niezauważalnymi ruchami stóp powolutku przesuwała się w stronę ściany.

7. — Dawaj, jedziemy! Mężczyzna, siedzący do tej pory za kierownicą w opasce na oczach, zsunął ją i przetarł powieki. Westchnął, ziewnął, a potem włączył silnik.

— Na Lublin? — No a gdzie, kurwa?! Co, na Paryż chcesz zapierdalać? Drugi mężczyzna wyrzucił przez okno kubek po kawie. Zasunął szybę. Kierowca ruszył, kiwając głową. — A co się pan tak wścieka? Spytać się, jak człowiek, nie można…? — Maślarz, kurwa, jedź! Jak człowiek to ty się możesz w niedzielę, o siódmej rano, po całej nocy gapienia w okno, co najwyżej wyszczać! Kierowca włączył radio. Z głośników popłynął jękliwy śpiew wielu gardeł: — Bogu niech będą dzięki… — Wyłącz to, Maślarz, do kurwy nędzy! I przyśpiesz trochę. Maślarz wyłączył radio. I trochę przyśpieszył. — Ograniczenie jest, szefie. Szef odchylił fotel. Oparł głowę o zagłówek i wyjął papierosa. Zapalił. — Ograniczony to ty jesteś, Maślarz. Jesteśmy policjantami. — To już nas przepisy nie obowiązują? Szef z dezaprobatą pokiwał głową. — Na akcji jesteśmy, Maślarz. A jak ten psychol zarżnie tę laskę albo jakiegoś dzieciaka wydupcy. To co? Powiesz mu, że tak nie wolno, że są ograniczenia? Maślarz wzruszył ramionami. — Przecież mieliśmy nie interweniować. To jakaś ściema chyba. Dowódca spojrzał w ekran urządzenia śledzącego. Fajny wynalazek. Pluskiewka pod bakiem ducati dawała niezły sygnał. Mieli ich o kilometr. — Ściema, nie ściema, jest niedziela, powinniśmy pić piwo, żreć boczek i oglądać mecz. A co robimy? Pilnujemy jakiegoś psychola, żeby sobie czegoś złego nie zrobił. Niech zrobi, to go, kurwa, osobiście dobiję. Maślarz otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, ale zobaczył wycelowane w siebie, niby pistolet, dwa palce dowódcy, i zamilkł. — Ale najpierw zastrzelę ciebie, Maślarz, żebyś mi za uszami nie pierdolił głupot. Jasne? Przyśpiesz. — Jasne, jasne, szefie…

8. Anielce burczało w brzuszku. Siedziała skulona za kartonem i nasłuchiwała odgłosów z mieszkania. Jęki pana Kutafona ucichły, brzydkie krzyki mamy też. Panowała cisza, ale Anielka czuła, że to nie koniec. To, co wtargnęło do jej pokoju w nocy — nie wiedzieć jak, może oknem, może przez komin domku dla lalek, a może wylazło z szafy — to coś rosło. Dopadło mamę, a teraz chciało zrobić krzywdę Anielce. Anielka czuła, że może się obronić, że wraz z pojawieniem się tego czegoś w domu w niej również odezwała się moc, taka, jakiej jeszcze nigdy nie czuła. To była prawdziwa potęga, podsycana niepokojem. Kiedy narastało w niej poczucie siły, najpierw rozpalała się większym światłem żarówka, a na drewnianej belce pod dachem pojawiały się czarne ślady, takie jak wtedy, gdy Czaruś wypalał rozżarzonym do czerwoności gwoździem dziurki w figurkach, które rzeźbił od czasu do czasu. Oczy. Czarne oczy. Nawet dym unosił się taki sam i zapach spalonego drewna napełniał powoli strych. Anielka bała się, żeby gdzieś na strychu nie

buchnął ogień. Więc starała się nie myśleć o mamie. A potem, kiedy zrobiła się głodna i bardzo osłabła, pojęła, że jej moc bez jedzenia jest niczym. Zbliżyła się do krawędzi otworu. Schodów nie było. Na dole stała mama w szlafroku, dziwnie zgarbiona, z twarzą wzniesioną ku górze. Wyglądała… śmiesznie. Kiedy dostrzegła wreszcie Anielkę, uśmiechnęła się i machnęła ręką, jakby oganiała się od upartej muchy. Raz, potem drugi. — Mamusiu, co ci jest? Głos dziewczynki był bardziej piskliwy niż zwykle. Mama się skrzywiła i zakryła uszy rękami. Wyglądało na to, że głos córki sprawia jej ból. — Mamusiu, jestem głodna. Tym razem mama zrobiła krok do tyłu. — Mamusiu, daj mi coś do jedzenia. Mama skuliła się pod ścianą. Drżała. — Jedzeniaaa! — Z góry rozległo się głośniejsze skrzekliwe wołanie. — Jedzeeeniaaa…!!! Magda upadła. Szlafrok wlókł się za nią po podłodze, kiedy na czterech kończynach, jak zbity, przerażony pies, usiłowała uciec przed tym przejmującym, wypełniającym każdą cząstkę przestrzeni, świdrującym wrzaskiem. Nie było schronienia. Słyszała Anielkę przez drzwi, ściany, przez zatkane pięściami uszy czy też otwór uszny, bo silikonowa proteza spokojnie spoczywała pod komodą. Jazgot rozlegał się w niej, jakby od środka. Jedynym sposobem na niego było chyba posłuchać i dać Anielce jeść. Wspięła się w kuchni po drzwiach lodówki, otworzyła ją i złapała pęto kiełbasy. Osłaniając głowę ręką, jakby szła przez piaskową burzę, zbliżyła się pod wejście na strych i wyciągnęła rękę z kiełbasą w górę. Po chwili wrzask umilkł, a Anielka zniknęła. Magda rozejrzała się zaskoczona. Mokre ślady na podłodze, porozrzucane resztki ubrań, krwiste plamy na ścianach. — Co to…? — Nie dokończyła, bo po chwili znowu stanęła pod otworem w suficie i przyjęła swoją przykurczoną postawę. Była odrętwiała. I kiedy tak stała, kiwając się w tył i w przód, usiłując niczym wilk po zapachu wyczuć, z jakim to wrogiem ma do czynienia, wtedy właśnie zadzwonił dzwonek u drzwi.

Rozdział 2. Zadyma 1. Czarna limuzyna kombi z napisem „Czarny Melonik” wspinała się wolno żwirową drogą między dwiema obłymi górami, porośniętymi buczyną. Zbliżali się do Wisiołów. Czarek mimowolnie skulił się na fotelu, lekko odwrócony do Zuzy plecami. Wpatrywał się w okno, za którym przesuwały się wzgórza. Nie pamiętał, żeby drogi tutaj były tak dziurawe, ale może pięć lat temu po prostu nie zwracał na to uwagi. A może te kilka lat wystarczyło, by obróciły się w ruinę. — To będzie cud, jak czegoś nie urwiemy — niepewnie oznajmiła Zuza. Nie odwracając się, przyciszonym głosem, jakby bał się zwrócić na siebie uwagę, Czarek odparł: — Jedź ostrożnie, Zuziu, dobrze? „Zuziu? Nie jest dobrze” — pomyślała.

Spojrzała na niego. Coś go gnębiło. Przez całą drogę z Toporzyska był nieswój. Niby gadał, niby o wszystkim jej opowiedział — niekiedy śmiejąc się, niekiedy tracąc głos ze wzruszenia, a czasami zaciskając pięści i zęby ze złości — a jednak miała wrażenie, że coś go męczyło. Rozglądał się co rusz dookoła, jakby spodziewał się zobaczyć coś poza kabiną forda i Zuzą. Zerkał przez ramię, poprawiał się w fotelu i chwilami ściszał głos na podobieństwo człowieka, który obawia się, że ktoś go podsłuchuje. Nie chciała mu przerywać ani go dodatkowo niepokoić, więc starała się zachowywać spokój za nich oboje. W pewnej chwili jęknął i przykrył dłonią usta. Zuza popatrzyła na niego. — Czarek, co się dzieje? Nie musimy tam jechać. Nie musisz strugać bohatera. Wpatrzył się w nią łapczywie załzawionymi oczami. — Tam? — Uśmiechnął się. — To już tutaj. Szubienice! Ruchem głowy wskazał górę przed nimi, po lewej stronie. Nie wyróżniała się niczym szczególnym. Zalesiona, obła, szarozielona. Nieco dalej była kolejna taka sama. A na końcu drogi jeszcze jedna i jeszcze. Smutne, bure pagóry. Wjechali do Wisiołów od strony Beska. Kiedy minęli kilka domów, dotarli do skrzyżowania w kształcie litery T, gdzie do drogi z Beska do Słomisk dołączała droga do kamieniołomu i starej żwirowni. To było owo centrum wsi, w którym stała stara szubienica, przerobiona swego czasu na krzyż. — Stój — szepnął Czarek, z nosem przyklejonym do szyby. Ford znieruchomiał na środku wsi. Wokół zalegały pustka i cisza. Po wybitej żwirowej drodze przechadzały się ptaki. Teraz stanęły bez ruchu, przekrzywiając łebki, gotowe w każdej chwili zerwać się i odlecieć. A może wręcz odwrotnie, czekały tylko na sygnał, by w obronie swego terenu rzucić się na intruza i wydziobać mu oczy? Wysiedli. Czarek gwałtownie odwrócił się do Zuzy, gdy trzasnęła drzwiami. — Ciszej! Zuza rozejrzała się zdumiona. Zbliżało się południe, a tam nie było widać żywej duszy. Wzruszyła ramionami i ziewnęła. — Smutas, ja się muszę przespać, jak mamy dzisiaj wracać. Czarek zdawał się nie słyszeć. Powoli zbliżał się do spróchniałego pala, sterczącego z ziemi na środku skrzyżowania. Stanął pod nim, dotknął dłońmi, a potem przytulił policzek. Zamknął oczy. Zuza znowu ziewnęła i podeszła do chłopaka. Postukała w słup. — Ty tutaj mieszkałeś? Chyba ze dwieście lat temu. — Odłupała palcem kilka drzazg. Przeszła przez drogę i stanęła przy oknie z opadającą okiennicą, obłażącą z farby i pełną szczelin w rozłażącym się drewnie. Zajrzała przez brudne, spękane szyby. — No właśnie… — Czarek pchnął drzwi. Ustąpiły, a potem runęły z hałasem do środka, obrywając zawiasy. Odskoczył instynktownie. — Minęło pięć lat. Nie pięćset. Tu urzędował fryzjer. Weszli ostrożnie. Wszystkie meble pokryte były grubą warstwą kurzu. Podłoga z desek miejscami była zarwana, wielkie lustro nad stolikiem pstrzyły bure plamy i pęknięcia. Oparcie fotela leżało obok niego. Czarek ostrożnie podszedł do okna. Na parapecie zobaczył brzytwę z perłową rączką. Wyglądała wyjątkowo świeżo. Ujął ją w dwa palce i z trudem otworzył. — Co tu się wydarzyło? — spytał. Po chwili zawołał, niezbyt głośno, jakby wcale nie zamierzał nikogo przywołać: — Halo! Jest tu kto? Panie Wasiluk!

Odłożył brzytwę i ruszył do drzwi. Zuza poszła za nim, ale po chwili wróciła do okna i szybko schowała brzytwę w kieszeni. Będzie na pamiątkę, dla taty. Miała klasę. Stojąc na niewielkiej zmurszałej werandzie, rozglądali się z niedowierzaniem. Tych kilka budynków stojących przy skrzyżowaniu wyglądało podobnie. Opuszczone, zapadające się w ziemię, milczące. Wśród pozarywanych dachów wyrastały kępy traw, mchu i niewielkie drzewka. — Nic tu po nas. Jedziemy do nasze… Pod dwadzieścia jeden. — Czarek wskazał w kierunku mostku. Zuza złapała go za rękaw. Przystanął. — Czarek, ja się muszę zdrzemnąć. Popatrzył na nią. Pokręcił głową i odparł: — Nie tutaj, wierz mi. Daj mi godzinę. Może pół. Zuza westchnęła, potem ziewnęła szeroko i powlokła się do forda. Gdyby mogli zobaczyć się z zewnątrz, z pewnością zachwyciłby ich ten obraz — zakurzony czarny karawan-limuzyna sunący przez obumarłą wioskę. Wystarczająco ponure dla każdego znudzonego nastolatka.

2. Magda gapiła się w wizjer. Szerokokątna soczewka zniekształcała obraz, ale widać było, że za drzwiami ktoś stoi, ściskając przed sobą bukiet kwiatów. Kiedy sięgnął ponownie do dzwonka, na chwilę odsłaniając twarz, Magda poznała gościa. To był pacjent, ten ojciec koleżanki Czarka. — A ten tu czego, śmierdziel?! — warknęła, wspominając obrzydzenie, z jakim przyszło jej pochylać się nad nim, by leczyć mu zęby. Jako facet nawet jej się podobał, owszem. Kilka razy przewinął się przez jej myśli, kiedy zabawiała się ze sobą. Ale żeby zaraz kwiaty? Otworzyła drzwi. Wstydził się chyba trochę, bo znad bukietu sterczały mu tylko wystraszone oczy. Roześmiała się rubasznie, przy okazji puszczając bąka. — No? Co tam? — zapytała. Gość chrząknął i po chwili zza bukietu dobiegł słaby głos: — Dzień dobry, pani doktor. Przyszedłem po panią… Uderzyła ręką w bukiet, mówiąc: — Weź pan ten wiecheć i mów głośniej! Kopczyk opuścił rękę i powtórzył, tym razem zamykając oczy, jakby to dodawało mu animuszu: — Przyszedłem panią zabrać… Magda zamarła. Przed jej oczami stanął obraz matki, znikającej w przymierzalni, i wielkiego faceta, pochylającego nad nią, by „wziąć ją”. — Proszę wejść — powiedziała chłodnym tonem i ustąpiła drogi. Antoni Kopczyk otworzył oczy i zobaczył panią doktor w całej okazałości. Spod uroczo rozchylającego się szlafroka sterczały jej piersi, całkiem ładne jak na czterdziestoparolatkę. Odruchowo spojrzał w dół, tam, gdzie w cieniu musiało kryć się łono. Wyglądało na to, że jest naga, po kąpieli. Wystarczyłoby wsunąć rękę. Przełknął ślinę. Postąpił kilka kroków do przodu. Serce tak mu waliło, że nie słyszał nawet, jak pani domu przekręciła w drzwiach dwa zamki. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Miał przecież klasę, nie mógł tak po

prostu… „Do diabła z klasą! Taka kobieta! Sama się prosi!” — usłyszał własne myśli i trochę się zląkł. Czuł, że spodnie za chwilę mu pękną. Albo, co gorsza, spuści się w majtki. Oj, było blisko. W tym momencie Magda minęła go, mówiąc: — Proszę za mną, panie Antoni. Już widział, jak wciska się w nią z całym dobrodziejstwem swojego bezpańskiego członka, który, jak mu się wydawało, gdy oglądał niekiedy filmy porno, był całkiem do rzeczy. Więc on się wciska, a ona krzyczy: „Dalej, panie Antoni! Mój święty Antoni! Dzięki Antoniemu znalazłam swoje szczęście!”… Ale kiedy Magda stanęła w korytarzu i padło na nią światło z otwartych drzwi do łazienki, zobaczył coś, co momentalnie obkurczyło mu zarówno zapędy, jak i narządy, potrzebne do ich realizacji. Pani doktor z boku głowy miała dziurę, tam, gdzie normalny człowiek ma ucho. Nie zapanował nad grymasem twarzy. Spuścił wzrok. Stali tak, bez słowa, bardzo długą „krótką chwilę”. — Słyszy pan, panie Antoni? — spytała niespodziewanie, rozpraszając niezręczną ciszę. Był jej wdzięczny. Usłyszałby teraz wszystko, co by chciała. Ale nie wiedział, czego chce. — No, coś jakbym słyszał… Odwróciła się od niego, weszła do kuchni i stanęła przy oknie. Ruszył za nią. Odgarnęła włosy, nasłuchując, i jeszcze bardziej odsłoniła paskudny ubytek. W świetle dziennym budził jeszcze większy niesmak. — Skrzypce… Muszę biec.. Powiedziała to i osunęła się na podłogę. Odruchowo złapał ją i podtrzymał, nie bacząc na to, że bezwładna głowa opadła na jego biceps właśnie ową ohydną dziurą. Delikatnie położył panią Godlewską na podłodze. — Pani doktor! Słyszy mnie pani? Pani doktor! Nie reagowała. Sięgnął po telefon, by zadzwonić po pogotowie. Drżącą ręką wcisnął numer sto dwanaście. Oczekując na połączenie, zerknął między poły szlafroka. Faktycznie, była bez majtek.

3. Musiała gnać! Pędzić tam, gdzie przez ostatnie kilkadziesiąt zim, wiosen, lat i jesieni czuła się u siebie, na swoim, gdzie była właścicielką, władczynią, dającą i odbierającą życie. Tam, dokąd przyzywało ją nagłe pragnienie. Tęsknota i wściekłość, które eksplodowały w niej wraz z muzyką skrzypiec, sprawiły, że w jednej sekundzie opuściła gościnne ciało Magdy i pomknęła w stronę Wisiołów. Właściwie nie zdawała sobie sprawy, że to tam znajdowało się źródło tej siły, która ją przyzywała, podobnie jak nie zdawała sobie dotąd sprawy, że jest względem niej bezwolna. Kiedy porzuciła swojego Cygana, zbuntowana przeciw jego nieudolnym próbom pozyskania dla nich odpowiednich ciał, czuła, że to prawdziwy koniec. Utraciła wiarę w to, że Gajgaro chce ich wspólnego dobra, a wręcz upewniła się, że to, co od jakiegoś czasu ją niepokoiło — myśl, że Cygan zamierza odzyskać zdrowe ciało tylko dla siebie, a ją pozostawić w mrokach eterycznego labiryntu między jawą a nieistnieniem — stało się faktem. A mimo tego teraz, gdy tylko pochwyciła nikły ślad owej obłędnej melodii, która

rozbrzmiewała zawsze, gdy Gajgaro był podekscytowany, nie mogła zapanować nad głębokim pragnieniem znalezienia się w pobliżu jego skrzypiec, jego muzyki, jego samego. Mówiła sobie, że chce go po prostu dopaść. Pędziła, płosząc po drodze konie, które poniosły w las, zostawiając za sobą przerażonego jeźdźca. Wzbudziła trąbę powietrzną w Górach Świętokrzyskich, ciskając głazami z gołoborza w okoliczne domy. Wreszcie z potężnym grzmotem zawisła brunatnym kłębowiskiem chmur w okolicy Starogór, jakby na chwilę wstrzymała bieg przed ostatecznym uderzeniem.

4. Polecieliśmy dłuższą trasą, przez Szczebrzeszyn i Przeworsk. Czułem się, jakby mnie ktoś obił. Bolał mnie tyłek, kręgosłup i całe plecy. Do tego miałem chyba gorączkę i luki w pamięci. Chwilami nie mogłem sobie przypomnieć, skąd się tu wziąłem. Zapadałem się w siebie jak w głęboki śnieg. Ale kiedy minęliśmy Słomiska, otrzeźwiałem. Anita zwolniła, bo droga wyglądała, jakby od wielu lat nikt nią nie jechał. Dziury, nanoszony wichurami piach i chwasty, wyrastające ze szczelin w spękanych resztkach asfaltu. Musiała uważać, żeby ducati nie wywinął kozła z nami „na grzbiecie”. — Buchała — szepnąłem wewnątrz kasku, kiedy przejechaliśmy przez rzeczkę. Jeszcze jeden zakręt i będziemy na miejscu. Zrobiło mi się gorąco. Nachyliłem się do Anity i, klepnąwszy ją w ramię, krzyknąłem: — Zatrzymaj się! Zahamowała delikatnie. Zsiadłem, zdjąłem kask i położyłem go na ziemi. Swędziała mnie cała głowa. Jak pies zacząłem się czochrać po wilgotnych od potu włosach. — Daleko jeszcze? — spytała Anita. Wilgotna grzywka przykleiła jej się do czoła. Uroczo. — Muszę zapalić — oznajmiłem, otwierając plecak, bo gdzieś w nim miałem schowane papierosy. Zacząłem się nagle denerwować. Anita złapała mnie za rękę. — Tymek, dwa dni już nie palisz. Daj sobie szansę. Wytrzymasz. — Spojrzała na zegarek. — Za godzinę dam ci metadon. Wyrwałem się i zatoczyłem. Ręce mi się trzęsły. Anita nerwowo rozglądała się dookoła, jakby spodziewała się jakichś gości. Tu, w tej dziczy. Założyła swoje okulary. — Chyba mam jeszcze jakieś prawa na tym pierdolonym świecie, co?! Nie jestem dzieckiem. Z paczki wypadły mi na drogę trzy ostatnie papierosy. W oddali zagrzmiało, a po czubkach drzew prześlizgnął się złowieszczy podmuch. Nadciągała burza. — Po co ci te szkła? Bez sensu! Podniosłem papierosy. Jednego wsadziłem w usta, a pozostałe dwa po chwili namysłu zgniotłem i cisnąłem w las. Kiedy Anita zobaczyła, że nie mogę utrzymać zapalniczki, odebrała mi ją i przypaliła. Wciągnąłem wielki haust dymu, głęboko, na długo. I jeszcze jeden. Byłem jak gąbka, która nasiąka wodą. Miękłem i łagodniałem. — Przepraszam. Czułem mrowienie w opuszkach i lekkie zawroty głowy, ale wreszcie mogłem choć odrobinę zebrać myśli. — Boję się. Cholernie się boję. Coś złego jest blisko.

Anita głośno przełknęła ślinę. — Tymek, czy to ten…? Położyłem jej palec na ustach. Były takie piękne. — Nie wymawiaj tego imienia. Nie teraz, nie tu. — Zaciągnąłem się. — Za tym zakrętem jest… ten dom. Był. Pokiwała głową. Dotknęła mojej ręki, opartej o motocykl. — Tymek, chcę być wobec ciebie fair. Przywiozłam cię tutaj, bo wierzę, że to może pomóc ci w leczeniu. Nie wierzę, że to jakieś duchy albo demony, jak mówisz, narobiły tego całego bigosu w twoim życiu. Ale mam też przekonanie, że nie jesteś winien temu złu, bo ciężko chorujesz. To fakt, jesteś wyjątkowo bystry, inteligentny, masz wielką charyzmę. Ale twój umysł spłatał ci okropnego figla. Proszę, obiecaj mi jedno. Nie uciekniesz, jeśli okaże się, że nic złego się nie wydarzy. Nie zrobisz nic głupiego, OK? Gdzieś niedaleko zagrzmiało. W powietrzu unosił się zapach burzy. Upuściłem niedopalonego papierosa i zdusiłem żar butem. — Dobrze, obiecuję. Anita z zadowoleniem poklepała mnie po dłoni. — Ale i ty obiecaj mi jedno… Jeśli wydarzy się coś, co cię przerazi, coś złego — uciekniesz. Uśmiechnęła się. Nic nie rozumiała. — No jasne. W końcu nie jestem żadną pieprzoną Larą Croft, no nie? Popatrzyłem na jej kształtne ciało, opięte dopasowanym kombinezonem motocyklowym. — Nie, nie jesteś. A ja nie przywiozłem cię tutaj, żeby ci cokolwiek udowadniać. Muszę coś znaleźć, muszę za wszelką cenę powstrzymać tych… te… Nie ma innego wyjścia, trzeba to zabić. Założyłem kask. Anita zdjęła okulary, popatrzyła na mnie jakoś tak smutno i zrobiła to samo. A potem nacisnęła starter.

5. Drogi rozchodziły się w trzy strony. Maślarz patrzył bezradnie to w jedną, to w drugą odnogę. Od kilku minut GPS wariował. — To przez tę jebaną burzę — warknął szef. — To gówno też świruje. Przecież nie mogą być w dwu miejscach naraz. Na niewielkim wyświetlaczu lokalizatora pulsowały dwie żółte kropki. Po chwili pojawiła się trzecia. — Do dupy z tym! Jedź tędy! Maślarz wrzucił bieg, ale nie puszczał sprzęgła. — A skąd szef wie…? Szef wsadził papierosa do ust i zapalił. Machnął ręką, ponaglając kierowcę. — Jak ja się uczyłem fachu, to takich dupereli się nie używało. Żeby być gliną, trza mieć nosa! Jedź tu! Maślarz wzruszył ramionami i skręcił w prawą odnogę. W tym momencie usłyszeli za sobą sygnał klaksonu. Z ostrym hamowaniem zatrzymał się obok nich, drzwi w drzwi, granatowy opel astra, podstarzały i zakurzony. Szyby poszły w dół. Policjant, opierając się boleśnie łokciem na udzie zaskoczonego Maślarza, dla pewności wystawił przez okno pistolet.

— Spokojnie. Źle jedziecie. Środkową odnogą. Szef popatrzył na nich i schował broń. — To wasza koleżanka? Ta na motorze? Dwaj panowie z astry pokiwali głowami. — To nasza szefowa, pani psycholog, która leczy tego gościa. Ma wszystko pod kontrolą. Prosiła, żeby nie działać pochopnie. Policjant pokręcił głową. — Słyszysz, Maślarz? Niepochopnie. Facet swego czasu rozpierdolił brygadę antyterrorystyczną, a my mamy działać niepochopnie. — Zaciągnął się dymem i puścił kilka kółek. — I słusznie. Jedź. Maślarz podrapał się w głowę. — No to którędy? Szef zasunął szybę i uderzył dłonią w udo. — No, chyba że tędy co mówią. A co, na Paryż chcesz zapierdalać? — Ale szef mówił… — Szew to jest na jajach, Maślarz. Nie ma ludzi nieomylnych, pamiętaj. To lekcja darmowa. Nawet ja się mylę. Grunt to być na tyle skromnym, żeby umieć się przyznać. Jedź, bo się ciemno robi od tej burej chmury. — Przełożony nachylił się lekko w stronę Maślarza i puścił doń oko. — Tylko niepochopnie. Nie spiesz się za bardzo, rozumiesz. Maślarz nie wyglądał na kogoś, kto rozumie, ale ruszyli. Rzeczywiście, nad nimi wisiała ciemna chmura, skłębiona i przewalająca się wokół siebie. Tam, w górze, musiało ostro dmuchać, ale tu, na dole, było na razie cicho i spokojnie, tyle że coraz ciemniej i duszniej. Ujechali może pół kilometra, gdy nagle zrobiło się szaro jak o zmroku. Owszem, nad drogą pochylały się wysokie buki, ale mrok był wręcz namacalny. Do tego w szczelinę między koronami drzew wciskała się owa bura chmura, jakby Bóg z pomocą wielkiej dymiarki usiłował wykurzyć intruzów z lasu. Wystraszony Maślarz pochylił się w stronę szyby, by zobaczyć, co ich czeka. Chmura bardzo szybko opadała. Włączyli światła przeciwmgielne, bo jadąca z tyłu astra mogła w nich wjechać. — Ale zadyma — rzucił szef i szczelnie zakręcił szybę. Jakież było ich zdziwienie, gdy kłęby chmury nagle znalazły się wewnątrz auta. Nie zatrzymały się na szybie, ale przeniknęły ją i wypełniły kabinę, otulając Maślarza i dowódcę. W jednej chwili, gdy z przestrachem i zdumieniem zrobili wdech, ich płuca wypełniły się burą mgłą. Za nimi, w astrze, podobna scena rozegrała się sekundę później. Po chwili opel uderzył w tył nieoznakowanego policyjnego passata. Co ciekawe, nie było słychać ani huku, ani krzyków, ani łomotu walących się na auta ogromnych buków. Blacha pękała i wyginała się bezgłośnie, mężczyźni ginęli w ciszy, chociaż nie wszyscy od razu. Najdłużej dogorywał kierowca astry. W ostatniej chwili, wiedziony instynktem, schylił się i schował głowę na kolanach kolegi. Złamana gałąź buka, która przebiła dach, minęła go o centymetr. Wciśnięty między nogi zgniecionego kierowcy, leżał tak, usiłując spokojnie oddychać. Niepokoił go tylko zapach benzyny, coraz gęściej wypełniający zmiażdżoną kabinę.

6. Zaparkowali nieco wcześniej. Czarek kazał Zuzce cofnąć pod niewielką górkę i stanąć przodem w kierunku drogi powrotnej. Tak na wszelki wypadek.

— Czarek, ja zostanę. Muszę się kimnąć, chociaż z pół godziny. Inaczej rozwalimy się na pierwszym zakręcie. Czarek bezradnie opuścił ręce. — Zuza, to niemożliwe. Proszę cię! To nie jest bezpieczne miejsce! Dziewczyna zaparła się rękami o kierownicę, jakby spodziewała się, że przyjaciel będzie ją usiłował wyciągnąć siłą. — Zostaję! Smutas, przestań przeginać! Rozejrzyj się! Sądzisz, że tu ktokolwiek bywa? Powiem ci szczerze, że coraz bardziej wątpię w tę twoją historię. — Ze złością nacisnęła trzy razy na klakson. Donośny dźwięk odbił się od gór i wrócił nieprzyjemnym echem. — Zostaję. Masz telefon, ja też, w razie czego dzwoń. Muszę się przespać! Słyszysz? Muszę! Czarek westchnął. Telefon? Tutaj? Z tego, co pamiętał, telefony w Wisiołach działały tylko na wzgórzach. „Ech, miastowy. Jak mówię, że w Wisiołach nic nie ma, to mówię. Żebyś pan nie płakał. A telefon to możesz pan tu wyrzucić” — przeleciało mu przez głowę. Zadrżał. Zaczynało się; to nie były jego wspomnienia. Czuł chęć, by wniknąć w świadomość Zuzy i nakazać jej, by z nim poszła. Jak z tym strażnikiem w parku. Musiała sobie zdawać sprawę, że jest do tego zdolny. A jednak nie spękała. Twarda dziewczyna, prawdziwy przyjaciel. — Pozamykaj się od środka, dobrze? Nastaw budzik za godzinę. Jakby mnie nie było do tej pory, jedź po pomoc. Albo uciekaj, byle daleko i szybko. Wtedy będzie już wszystko jedno. Otworzył drzwi i wysiadł. Uśmiechnął się do niej. Ruchem głowy pokazał, żeby zamknęła drzwi. Zamknęła. A potem ruszył w stronę bramy, przed którą rosły krzaki, wyższe od niego. Kiedy zniknął za nimi i przeszedł przez bramę, Zuza odchyliła fotel na ile się dało, oparła się o zagłówek i spojrzała w boczne lusterko. Spokój. Oczy zamknęły jej się same, a sen spłynął jak na zawołanie. Może i dobrze, bo inaczej zobaczyłaby kilka kocurów, które nadeszły od strony wioski. Na sam ich widok sen opuściłby ją na długo i zapragnęłaby pognać za Czarkiem. Ale Zuza spała, gdy pierwszy kocur wskoczył na maskę forda i usiadłszy na ciepłej blasze, zaczął lizać sobie łapę. Był nienaturalnie ogromny i pękaty. Sierść wyłaziła z niego całymi plackami. Ogon miał oberwany w połowie i owrzodziały. Jeden oczodół ział czarną dziurą, z której sączyła się krzepnąca wydzielina. Po chwili dołączył do niego następny, bez jednej łapy. Biały, ale brudny i oblepiony czymś przypominającym smołę. Twarde skorupy pokrywały mu brzuch i tylne łapy. Był jeszcze większy. Pozostałe ułożyły się wokół forda i jakby nigdy nic zaczęły baraszkować na plecach.

7. No i ducati zdechł. Anita wpadła w panikę. Kiedy jeszcze dobyła telefon i okazało się, że jest poza zasięgiem wszelkiej sieci, rozpłakała się. Dopiero wtedy zrozumieliśmy oboje, w jakim napięciu żyła ostatnio, jak bardzo myliła się, twierdząc, że nie wierzy w moje historie i nie robią na niej wrażenia. Ta nagła zapaść emocjonalna, ta panika pokazały, w jakim stanie była jej podświadomość. Ja jakoś się nie zdziwiłem, bo spodziewałem się, że coś złego musi się zacząć dziać, żeby było „normalnie” w tej okolicy. A kiedy myślałem o naszym powrocie, widziałem nas bezpiecznych, daleko od tego miejsca. Więc powinniśmy ujść cało. — Nie martw się, Anito. Wszystko będzie dobrze.

Pokręciła głową, pociągając nosem. Była jeszcze bardziej urocza, gdy płakała. Oczy jej błyszczały, a na rzęsach zawisły diamenciki łez. — Nie pocieszam cię. Ja to wiem. Wieczorem będziemy daleko. Zamówisz muffinkę. Parsknęła śmiechem. — Nie lubię muffinek… Wzruszyłem ramionami, biorąc z kufra za siedzeniem latarkę i nóż. — Ale zamówisz. A teraz idziemy. Chyba że chcesz, żebym poszedł sam. Zaprzeczyła ruchem głowy. Wyjęła chusteczkę i wydmuchała nos. Westchnęła głęboko, patrząc na nóż w mojej ręce. — Dobra, idziemy. Prowadź! Ruszyłem przodem. Kiedy minęliśmy zakręt, w oczy rzuciły mi się chaszcze, które rosły wzdłuż drogi. Czy to możliwe, żeby w pięć lat urosły takie badyle? Betonowy płot, który stawialiśmy z takim mozołem, ledwie było widać. Przed bramą też rosły krzaki. Zupełnie jakby ziemia chciała pochłonąć to miejsce i zatrzeć po nim wszelki ślad. Znowu zagrzmiało, tym razem znacznie bliżej. Nad głowami kłębiła się nam ogromna bura chmura. Jakoś tak dziwnie nisko. Rozchyliłem gałęzie i udeptując je nogami, zrobiłem przejście. Kiedy szarpnąłem bramę, by spróbować ją otworzyć, metalowy pręt został mi w ręce, a skrzydło z chrzęstem odpryskującej wokół rdzy przewróciło się na podwórko. Poczułem uderzenie w plecy i wkroczyłem na teren posiadłości numer dwadzieścia jeden. — Przepraszam cię, Tymek, ale tam, pod bramę, przyszedł taki wielki kocur, cały w strupach, i tak dziwnie mruczał, jakby coś gadał… Wystraszyłam się. Nie słuchałem jej. Z każdym krokiem w stronę spalonego do połowy domu upewniałem się, że Czaruś mnie ubiegł. Był tutaj, nie wiedziałem od jak dawna ani gdzie, ale czułem jego zapach, drżałem jego niepokojem, oddychałem jego oddechem. A co najgorsze, musiałem go powstrzymać. Za wszelką cenę. Szedłem powoli, noga za nogą. Wszystko wokół popadło w ruinę. To musiało mieć coś wspólnego z całym tym wariactwem, z magią Bargieła i historią starców z Wisiołów. Całe podwórze porastały kępy krzewów i chwastów. Szopa, w której rzeźbiłem, zapadła się niczym rozmokłe pudełko. Gdzieniegdzie sterczały resztki drewnianych ścian, wśród których jak ostatni bastion przetrwania stała spękana, rozłażąca się, ale wciąż cała stara dębowa szafa. Klapy na studni nie było. Zresztą samych cembrowin też nie było widać spomiędzy krzewów, domyślałem się tylko, że gdzieś w tych gałęziach zieje czarna czeluść, która — nadal nie wiedziałem jak — przyniosła mi ocalenie, choć miała przynieść śmierć. Spojrzałem na dom. Na całe szczęście połowa, w której znajdował się pokój Czarusia, była w najlepszym stanie. Okna, co prawda, wypadły, dach, podziurawiony i porośnięty mchem, obwisł jak grzbiet starego konia, a wokół cały czas roztaczała się woń spalenizny, ale bryła tej części domu pozwalała mieć nadzieję, że w środku ocalały jakieś rzeczy. Szczególnie interesowała mnie jedna rzecz. Jeden przedmiot. A w nim jeszcze inny.

8. Gdy rozległ się dzwonek, Antoni Kopczyk zatrzasnął drzwi od gabinetu. Był skonsternowany, ale pewien — to się nie może wydać. Pomoże tej kobiecie, jeszcze nie wie jak, ale pomoże. Na razie trzeba ją zbadać.

Dzwonek się powtórzył. Wytarł ręce w bawełnianą kraciastą chustkę do nosa, którą wydobył z kieszeni marynarki. Podszedł do drzwi, zdziwiony sprawnością działania pogotowia. Od czasu, kiedy rozpisano ten idiotyczny przetarg na prowadzenie jednostki ratownictwa w Bełchatowie i wygrała go firma zza Warszawy, przybyły mu średnio dwa zgony miesięcznie. Może to zbieg okoliczności, ale jak kierowca karetki jeździ wokół miejsca zdarzenia przez piętnaście minut, poszukując wjazdu na osiedle, to trudno się dziwić. A dziś — proszę. Otworzył drzwi. Najpierw poczuł smród. Potem zobaczył tekturę z napisem: . Na progu stał bezdomny. Kopczyk nie znał go. Ale był mu wdzięczny. Już wiedział, jak pomoże pani doktor. Pokręcił głową. Wyciągnął z kieszeni portfel, z niego dwadzieścia złotych i podał bezdomnemu, który, charcząc, coś tam bełkotał. — Panie Antoni, co tu się stało?! O Boże! — Usłyszał za plecami drżący głos pani doktor. Powoli zamknął drzwi.

Rozdział 3. Trzeba to zabić 1. Karol Godlewski był wściekły. Co go podkusiło, żeby opowiadać księdzu o tej sprawie z Tymkiem? Co go naszło?! Ksiądz najpierw w ogóle nie rozumiał, o co chodzi, gdzie tu jaki grzech. Potem, jak wreszcie Godlewski opowiedział mu po kolei całą sprawę sprzed lat, to chciał biec na policję. Na koniec tak się wczuł w tę historię, że w ramach pokuty kazał mu nie tylko powiedzieć o wszystkim córce, ale i byłemu zięciowi. No i co teraz? Szlag by to trafił! Godlewski usiadł na ławce. Obok zaraz wylądowały gołębie, przywykłe do niedzielnych dobroczyńców z okruchami w garści. Tuptały przed nim, zaglądając mu w oczy i demonstracyjnie dziobiąc bruk. — Sio! — Machnął ręką raz i drugi. Ksiądz miał rację, wiedział o tym. Sam to czuł, nawet planował, że zadzwoni do Magdy i jej opowie, a potem przeprosi. Ale Smucie? Przecież to nie zmieni faktu, że jest mordercą i bandytą, nawet jeśli nie ma na sumieniu tej małej dziewczynki. Nawet jeśli on ją tak naprawdę uratował, a nie potrącił. Swoją drogą, ojciec tej dziewczynki nie pojawił się więcej. Tak obiecywał, co to nie miało być, jaka przyjaźń na stare lata. A tak w ogóle to miał się spowiadać z popijania. Dręczyło go to, że od jakiegoś czasu znowu nie mógł się opędzić od seteczek. W dodatku obiecał żonie. Teraz jeszcze będzie musiał kłamać. Cholera! No i co on ma zrobić? Nie zadzwoni przecież do tego ośrodka, gdzie zamknęli Smutę. Nie mają telefonów, chyba że w dyżurce. A jak będzie musiał wszystkie dane podać, kim jest dla osadzonego, po co chce z nim rozmawiać? Eee, to głupie. Pojechać tym bardziej nie pojedzie, chybaby ze wstydu umarł. A poza tym wiadomo, co takiemu psychopacie po kilku latach obcowania z sobie podobnymi strzeli do głowy? — Sio, mówię! — krzyknął, może trochę za głośno jak na niedzielne południe. Młoda kobieta spojrzała na niego i postukała się palcem w czoło. No, dobrze. Na razie porozmawia z Magdą. Może nawet pojedzie do niej, zrobi jej niespodziankę. Kupi jakąś fajną lalkę dla tej małej biedulki, Anielki, bo w końcu co ona winna, że jest jaka jest? Nie chciał tego mówić, może z raz mu się wyrwało, ale przecież to

oczywiste, że to wina rodziców, a przede wszystkim podstarzałych komórek ojca. Karol Godlewski miał swoje lata, ale umiał zdobywać fachową wiedzę. Poczytał, wypytał, i już. Nie ma cudów. Więc kupi jej lalkę i odwiedzi córkę. Pogada z nią jak człowiek. Co tam! Od tego są rodzice. Wstał z ławki, nieco uspokojony. Gołąb obchodził go z daleka. Już wiedział, z kim ma do czynienia. Karol Godlewski ruszył do domu z mocnym postanowieniem odpokutowania za grzechy. Nic mu w tym nie przeszkodzi! Na tę okoliczność wstąpił do sklepu i zakupił seteczkę żołądkowej. Wypiją sobie po kielichu, jak ojciec z córką. No z córką to chyba nie grzech?

2. Antoni Kopczyk postanowił, że pokryje wszystkie koszty bezzasadnego wezwania. Jakoś ich ułagodził, bo chcieli nawet straż miejską wzywać. Nie chciał ich wpuścić, przytrzymał na schodach, gdy opisywali zdarzenie w jakichś swoich papierach. Na koniec dał im pięć dych i pojechali. Kiedy wrócił do kuchni, doktor Magda Godlewska siedziała na podłodze, oparta o kuchenną szafkę, i płakała. Spowita w szlafrok, z podkurczonymi pod brodę nogami, łkała jak mała dziewczynka. — Panie Antoni, niech pan wejdzie na strych i sprawdzi, czy tam jej nie ma. Błagam pana. A potem może mnie pan zawieźć na policję. Niech zbadają, co tu się stało. Bo ja już nic nie rozumiem… — Wytarła nos rękawem i skryła twarz między kolanami. — Boję się, czy… Anielki nie było w całym mieszkaniu. Kiedy przyjechało pogotowie, nie zdążyli jeszcze sprawdzić na strychu. To była ostatnia nadzieja, ale z drugiej strony, jeśli Anielka skryła się na strychu i nie odpowiadała na wołania mamy, to dlaczego? Magda bała się tego, co może odkryć na górze. Po tym, co zobaczyła w gabinecie? Nie mogła uwierzyć w to, że doprowadziła człowieka do takiego stanu, że umarł wskutek znęcania się nad nim. Ale zapiski w karcie choroby, poczynione jej ręką, mówiły same za siebie. Jedno przychodziło jej do głowy — zachorowała na schizofrenię i dokonała zła w swoim drugim wcieleniu. — Pani doktor, proszę tu zostać. Sprawdzę strych. Proszę mi obiecać, że nie zrobi pani nic głupiego. Popatrzyła na niego i zapłakała. Przytakująco pokiwała głową. Pogłaskał ją po głowie i po ramieniu. Lekko potrząsnął, na znak pociechy. — Za chwilę wracam. Może zrobiłaby nam pani kawy? Popatrzyła na niego, marszcząc czoło. — Kawy? Kiedy tam… ten…? Pan Antoni uśmiechnął się i powiedział: — Spokojnie, pani doktor. Mam duże doświadczenie z tymi tam… Nic nam nie grozi, bez obaw. Wstał i zdjął marynarkę, a potem podwinął rękawy. Zsunął krawat i schował w kieszeni marynarki, którą powiesił na klamce. Drzwi od strony ściany były stosunkowo czyste. Reszta kuchni, włącznie z podłogą i płytkami na ścianie, nosiła przeróżne ślady. W holu przesunął ciężką komodę pod otwór w suficie i oparł o nią schody. Sterczały teraz pionowo, jak drabina, choć nieco chwiejnie, umożliwiając jednak ostrożne wejście na górę. Kopczyk wyjął telefon, włączył sterczącą z obudowy diodę latarki, ujął go w zęby i powoli

wszedł na stopnie. Pierwsze, co zobaczył, to był koń na biegunach. W jego czarnych ślepiach błysnęły iskry, kiedy padł na nie snop światła. Z nozdrzy sterczały mu kępki włókniny, jak para buchająca w zimny dzień. Za nim stały dwa pudła. Pan Antoni wszedł wyżej i kucnął. Oświetlił pomieszczenie. Może i było to pod dachem — nie dało się tego nie zauważyć, wciągając gorące powietrze — ale z prawdziwym strychem miało niewiele wspólnego. U niego w kamienicy to był dopiero strych! Tutaj ledwie mógł stać schylony i to jedynie na środku. W stronę ścian musiałby przemieszczać się na klęczkach. Trochę mu jednak było szkoda garniturowych spodni, więc kucnął i, kołysząc się jak kaczka, ruszył w głąb stryszku. Momentalnie zaczął się pocić, a fahrenheit jakby spuścił z tonu. Za kartonami natknął się na lalkę w błękitnej sukience. Błysnęła na stropie platyną rozrzuconej fryzury. Nieco dalej leżała druga lalka, tym razem mały facet w garniturku i lakierkach, a obok niego biało-czarny, całkiem stylowy kapelusik. Pan Antoni przetarł czoło. Koszula lepiła mu się do pleców. Oświetlił z grubsza całe pomieszczenie. Nic. Trochę kurzu, jakieś rurki PCV i kilka pudełek. Zbyt małych, żeby mogło się za nimi schować pięcioletnie dziecko, tym bardziej w środku. No, może to jedno w samym rogu, jakby się uprzeć, to za nim mogła się przyczaić Anielka. „Anielka — kto jej dał takie staromodne imię? Ładne, ale staromodne” — pomyślał Kopczyk i w poczuciu obowiązku podpełznął w kąt. Za kartonem był ciemny róg, w którym wisiała gęsta pajęczyna. Na jej środku rozsiadł się władca tego terenu, stary krzyżak z brązową kulą odwłoku. Nikogo więcej. Pudło było wyższe niż szersze. Z wierzchu nakryte tekturowym deklem. Nieco wyblakłe pionowe bordowe pasy pokrywały je całe. To musiało być opakowanie jakiegoś pięknego prezentu. „Stylowe” — pomyślał pan Antoni i uchylił wieko. *** Tymczasem Magda zebrała się w sobie. Wstawiła wodę na kawę, poprawiła szlafrok i umyła zimną wodą twarz. A potem postanowiła zadzwonić na policję. Musi się zgłosić sama, to na pewno będzie dobrze świadczyło o jej uczciwości. Wzięła do ręki telefon. Zapatrzyła się w ciemny ekran. „Czy to już nigdy się nie skończy? Przecież nie ma żadnych zasranych duchów ani demonów. Nie zgadzam się na to! Nie wierzę w te bzdury. Dlaczego mi się to wszystko przytrafiło?! I dlaczego, do cholery, tak mnie boli w środku? Jak za starych dobrych czasów, kiedy pół nocy schodziło nam na gonitwach za orgazmami i rozplątywaniu spoconych ciał. Dobre czasy! Też coś!”. Telefon w jej ręce ryknął jak oszalały. O mało go nie upuściła. „Tata. No, jeszcze jego teraz brakowało”. Chrząknęła i odebrała. — Cześć, tato. — Cześć. Tu tata. — No, co tam? Jak mama? — Dobrze. Mama dobrze… — A ty, co u ciebie? Przez chwilę trwała cisza. O ułamek sekundy za długa.

— Dobrze. Też dobrze. Tak dzwonię… pogadać. — Teraz? — A co, zajęta jesteś? Ale chyba nie pracujesz? Masz pacjenta? W niedzielę? Bój się Boga! Ma pacjenta? Miała. — Nie. Trochę zajęta, tak. Jaka u was pogoda? — A Czarek? Jak on… no, w szkole i w ogóle. Zdrowy? Czarek? W szkole? Chyba dobrze. — Dobrze, zdrowy. — Dasz mi go na chwilę? — Jest z kolegą. — „Powiedzieć, nie powiedzieć?”. — Na rybach. Cisza. — Na rybach? Może jeszcze na noc? Kurwa! — Tak. — Co „tak”? — Na noc. Na rybach z kolegą na noc. Wczoraj pojechali. Dziś wracają. Westchnienie. — Oj, tato, daj spokój, on ma już piętnaście lat. Musi się rozwijać jak mężczyzna. Przepraszam cię, ale jestem… — Zakręciło ją w nosie. Czuła wzbierające na nowo łzy. — … trochę zajęta. Naprawdę. Zadzwonię później. — Lenka, ja chciałem… chciałem was odwiedzić. — Kiedy?! Jeszcze chwila i o wszystkim mu powie. Znowu stawała się małą dziewczynką, która potrzebowała skryć się za portkami ojca. — No, może wieczorem… do jutra bym… — Dzisiaj?! Nie! To znaczy, dzisiaj nie bardzo, bo zaplanowałam wyjście, nie będzie… mnie. Zadzwonię do ciebie, obiecuję. Muszę kończyć, pa, tato. Cisza. — Tato!? Halo, tato!? Spojrzała na wyświetlacz. „Połączenie zakończone”. No, tak! Cały Karol Godlewski. *** Pan Antoni jęknął. Odchylił się gwałtownie na widok zawartości pasiastego pudła i uderzył głową w belkę więźby dachowej. Przy okazji upuścił telefon, który wpadł do kartonu, cały czas świecąc. To chyba tego szukał. To znaczy, to chyba jej szukał. W pudle, na dnie, siedziała mała dziewczynka. Bo to chyba była dziewczynka. Powinna być, bo Anielka to przecież nie chłopak, a córka, której miał poszukać, to nie syn. Zbliżył się ponownie do pudła. Zajrzał. — Anielka, to ty? Dziewczynka była w piżamce, siedziała w rogu, oparta wąskimi pleckami o ściany, które, co ciekawe, także pokrywały bordowe pasy, ale zdecydowanie mniej wyblakłe, co było widać nawet w ukośnie i oszczędnie padającym snopie światła z diody, wbudowanej w telefon,

leżący teraz na dnie skrytki. Miała zamknięte oczy, chyba przysnęła. Zapukał w ścianę pudła, jakby nie chciał przeszkadzać. — Anielko, mama się o ciebie martwi. Przysłała mnie tutaj. Chodź, pójdziemy do mamusi. Dziecko ani drgnęło. Antoni Kopczyk sięgnął ostrożnie po telefon. Przy okazji spoconą pachą naderwał kawałek ściany kartonu. Anielka nie poruszyła się. Kopczyk podniósł telefon i skierował światło na postać dziecka. Poczuł uderzenie adrenaliny, które przyprawiło go o łomotanie serca i suchość w ustach. To nie było dziecko, to była miniatura starzejącego się człowieka. Drobina o nienaturalnie chudych rączkach ze sterczącymi stawami. Nic dziwnego, że bez problemu ukryła się w tym pudełku. Wyłysiała głowa, pomarszczona skóra i ciemne żyły na czaszce. Anielka była chora. Antoni Kopczyk słyszał kiedyś o tej chorobie, ale to spotkanie było czymś niezwykłym. Widział niejeden rodzaj śmierci i tego, co potrafi ona uczynić z ciałem człowieka. Po wielu latach pracy związanej z szykowaniem do pochówku i z samym pochówkiem był pewien, że ten temat — śmierci — stał się mu wręcz bliski. Ale teraz, kiedy spojrzał na tę dziewczynkę, umarłą za życia, i na życie, które biegło dziesięć razy za szybko — doznał wstrząsu. Tego samego silnego uczucia, które spowiło go na jakiś czas, gdy urodzili się Zuza i Julek, a Anna odeszła. To dojmujące poczucie niesprawiedliwości losu i bezsensowności ludzkiego istnienia na tak urządzonym świecie. On by to wszystko inaczej urządził! Przełamując wstręt, który zadziwił jego samego, wyciągnął rękę w stronę Anielki i delikatnie dotknął jej głowy. Była zimna. Antoni Kopczyk nie miał wątpliwości, świetnie znał ten rodzaj zimna ludzkiego ciała. Anielka nie żyła. Dla pewności położył palce na jej szyi. Nie wyczuł tętna. Oparł dłoń na chudych piersiach dziewczynki. Nie oddychała. — Takie buty… — szepnął i podrapał się w głowę. Z dołu dobiegło go pełne niepewności wołanie: — I co, panie Antoni, i co? „I co, panie Antoni? I co teraz?” — pomyślał i nałożył wieko na pudło.

3. — Ej, ty, chmuro! Zaczekaj! Dlaczego jesteś niedobra? — O! A coś ty za jedna? — Anielka. Tam jest mój brat, Czaruś. Nie rób mu krzywdy, proszę. — Anielka? Taki pokurcz? To ciebie Gajgaro przygotował dla mnie? Dobre sobie! Głupek! Swoją drogą, nie wiesz, gdzie on się podziewa? — Ja mam lalkę Gajgara. Leży na strychu… Nie, czekaj, mama ją trzyma w rękach. — Mama! Mama! Ta twoja wredna matka! Suka! Ukradła mi go! Oooch!!!

4. To dziwne, ale zanim świat rozświetliła błyskawica, usłyszałem narastający dźwiękiem i ciśnieniem w uszach jęk, coś jakby przeciągłe „Oooch!”. Dopiero potem błysk i jednoczesny huk przecięły powietrze. Piorun uderzył chyba w rzekę, tuż za zgliszczami domu. Na czubku głowy poczułem lekki odprysk wyładowania. Zanim się zorientowałem, na moim ramieniu wisiała Anita. — Boże, Tymek, ja tak się boję burzy. Boże, to było straszne. Jedźmy stąd. Przytuliłem ją i odpowiedziałem:

— Spokojnie, nie ma się czego obawiać. Jak jest rzeka, pioruny zawsze będą w nią biły. — Boże, naprawdę? Oczywiście, że zmyślałem. — Naprawdę. — To dobrze. Auuuć! Anita cofnęła się i weszła w jakieś badyle. Wielkie krzaczysko o wyglądzie zdziczałego kopru bezczelnie rozkładało ogromne liście na wszystkie strony. Przy ziemi dodatkowo wiły się jakieś zdrewniałe łodygi. Czepiły się jej kolcami, a im bardziej kręciła nogą, tym bardziej ją obłapiały. Schyliła się i zaczęła rękami szarpać zielsko. Chciałem jej pomóc, ale nie mogłem się skupić, coś mnie wołało, coś tu było, niedaleko. Oprócz Czarka, którego wypatrywałem. — Fuj! — jęknęła Anita. Trzymała w rękach liście i łodygi, grube jak patyki. Zgniotła je, połamała i rzuciła na bok. Wierzch dłoni zdobiły jej kropelki jasnej krwi, niczym maleńkie koraliki. Wyciągnęła wreszcie nogę z trzaskiem rozszarpanej skóry kombinezonu. — Dobra. W porządku, działamy. I wtedy spojrzałem ponad nią w niebo. Bura chmura, która tak nas nastraszyła, była jeszcze niżej. Miałem wrażenie, że przygląda się nam i podsłuchuje. Miała miedziany kolor, od którego wszystko wokół robiło się rdzawe. Poczułem się nieswojo, choć narastała we mnie siła, jak tam, w ośrodku, tuż przed przyjazdem syna. — Chodźmy do środka. Tylko ostrożnie, dobrze? Anita pokiwała głową. Miała chyba dosyć.

5. Magda siedziała na wysokim kuchennym taborecie, bezwiednie miętoląc w rękach Kena, zrobionego na Gajgara. Nerwowo zakładała i zdejmowała mu kapelusik. — A jak nie wróci? Panie Antoni, ona sobie nie poradzi. Kopczyk założył marynarkę. Wsunął przez głowę krawat, zapiął koszulę i zacisnął węzeł pod szyją. Odgiął kołnierzyk. — Znajdę ją albo wieczorem zgłosimy zaginięcie. Oni i tak zaczynają szukać po jakimś czasie. Tymczasem… zajmę się tym… tam… Doktor Magda Godlewska pokręciła głową. — Boże! Jak do tego wszystkiego doszło? Nic nie pamiętam… Kopczyk kucnął przy niej. Położył jej dłonie na udach. — Proszę mi obiecać, że nie zrobi pani nic beze mnie. Wracam za dwadzieścia minut i uporamy się z problemem. No, głowa do góry. Nikomu nie otwieramy. Cisza, kamień w wodę. Podniósł się i ruszył do drzwi. Ruchem ręki pokazał jej jeszcze, żeby zamknęła drzwi na zamek. Kiedy wyjechał z dala od domków, stanął i oparł czoło o kierownicę. — Ja pierdolę! Ja pierdolę! Ja pierdolę! Klął rzadko. Ale teraz musiał. To, w co wdepnął, mogło zmienić resztę jego życia. Dlaczego to robił? Przecież szanse powodzenia były znikome. Jak zaczną go szukać, tego gościa z gabinetu, to go znajdą. Owszem, pochowa go tak, że nikt się nie połapie, ale cała reszta? Co zrobi z trupem Anielki? Będzie musiał powiedzieć Godlewskiej. Powie. Ale przecież nie

powie jej: „Pani Magdo, udusiła pani w pudle córkę”. Tym bardziej nie umiał sobie wyobrazić pani Magdy w więzieniu albo w jakimś ośrodku dla obłąkanych. Była chora, nie miał wątpliwości. Nawet jeśli Anielka udusiła się sama, chowając się przed matką, marne to pocieszenie dla niej. Teraz pojedzie do zakładu, weźmie worki na zwłoki, sprzęt dezynfekcyjny i wróci. Wjedzie do jej garażu. Spakuje gościa, posprząta, a w nocy ukryje go w chłodni. Tam poleży, aż nawinie się odpowiedni moment. Chyba że… Dobra, nie ma co zwlekać. Po drodze pomyśli, co dalej. Ruszył w poczuciu, że zachowuje się jak rycerz ratujący damę przed hańbą.

6. — Nie pozwolę ci go skrzywdzić, słyszysz? — Ty? Ty, mała ropucho? A co ty możesz? Wracaj do mamusi, bo się zabije z rozpaczy. Chyba nie chcesz, żeby się przez ciebie zabiła? — Jesteś zła. — Hhhhhaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

7. Zuzę obudził silny wstrząs. Odruchowo chwyciła kierownicę. Tuż za fordem runęło drzewo. Potężny podmuch targnął autem, aż trumna z tyłu zaskrzypiała w szynach. Tuż przed przebudzeniem śniła jej się wielka otwarta gęba, z której wydobył się cuchnący oddech z ogłuszającym: „Hhhhhaaaaaaaaaaa!!!”. Cała szyba była zasypana liśćmi. Włączyła wycieraczki i podskoczyła. Na masce siedział wielgachny kocur i gapił się na nią jednym okiem. Co chwilę podsuwał się, drapiąc pazurami maskę, bo powiewy wichury spychały go na bok. Zuza machnęła na niego rękami. Nie zareagował, tylko otworzył pysk, w którym nie było zębów. — Spadaj, bo mi auto porysujesz, palancie! Złapała za klamkę, żeby wysiąść i przegonić intruza, a przy okazji obejrzeć forda, ale spojrzała przez szybę w drzwiach i zamarła. Obok auta siedziało kilkanaście takich wielkich kocurów, grubych i brudnych, pokancerowanych i zdeformowanych. Gapiły się na nią i otwierały pyski. Te już były uzębione. Trudno. Poczeka trochę, a potem albo wróci Czarek, albo włączy silnik i ruszy. Jak będzie trzeba, to z zamkniętymi oczami. Rozsiadła się wygodniej i sprawdziła drzwi i zamki. Zablokowane. Przymknęła powieki. Były takie ciężkie.

8. kłamałeś? nie, nie kłamałeś zabrałeś je! nie pozwolę ci ich zabrać! kiedy byłeś w brzuchu u mamy słuchaliśmy dużo muzyki to dlatego masz talent myślałem że będziesz rzeźbił chciałbyś? musisz mi oddać te skrzypce nie możesz ich używać to są moje skrzypce! kłamiesz! teraz kłamiesz! pamiętasz co mówił? nie cześć! to ja, Wielki Joe, jestem twoim przyjacielem! faktycznie! a skąd go masz miałeś? tato, przecież przywiozłeś mi go przywiozłem ci go przywiozłeś go przepraszam cię synu piłem nic nie pamiętam pamiętam jak słuchaliśmy muzyki głaskałem mamie brzuch tato nie będę taki jak ty, nie będę tobą, nie będę rzeźbił, będę grał na skrzypcach, potrzebuję ich teraz ty kłamiesz, co chcesz zrobić zabić? zabijesz? to wielka siła tak tak wiem ona jest piękna ale to dorosła kobieta co ty chcesz zrobić? a ty co

zrobisz widzisz ją? widzisz Anielkę? widzisz swoją córeczkę? tak widzę dlaczego… jak to nie twoja a czyja nie twoja? cichoooooooooooooooo!!! synku synku chodź do mnie przestań! nie bój się synku chcę cię przytulić przestań! przestań! wiesz że wtedy przy studni myślałem myślałeś wiem myślę że to był on on Gajgaro Cygan lubiłem go, zanim to ty! to ty podpiłowałeś łańcuch! nie chciałeś mi pozwolić mówić nie chciałeś mi pomóc, a ja musiałem, musiałem uratować Mariankę Mariankę? nawet nie pamiętasz dlaczego odrąbałeś głowy posągom? mój tata też mnie opuścił umarł na zawsze tutaj miał wypadek ene due rabe nie znałem tego znam to wiesz tato wiesz tato nie chcę być tobą a jak ty w ogóle się tu dostałeś czarny melonik jaki czarny melonik dorośli mają ohydne myśli ja mam ohydne myśli? kurwa chuj pizda zerżnąć gdzie one mogą być tato kocham panią Martę kochasz? co to znaczy synku chodź do ciebie nie ma ich głupi goryl! nie upilnował tatusiu tęs…

9. Anita stała za plecami Smuty i rozcierała obolałą rękę. W miejscu, gdzie podrapał ją krzak, zrobiło się zaczerwienienie, ale cierpło jej całe przedramię i skóra zaczynała ją wściekle swędzieć. Patrzyła na plecy Tymka i mogłaby powiedzieć, że na chwilę przysnął. Tak jak jego syn, stojący naprzeciwko ze starą maskotką gigantem w rękach. Czuła na sobie wzrok. Nie wiedziała czyj; to było głupie, bo przecież rozglądała się i nikt poza nimi się tu nie kręcił. No, syn Smuty wyrósł nagle jak spod ziemi w tym zapadniętym pomieszczeniu, ale to nie o niego chodziło. Ktoś lub coś przyglądało się Anicie. W dodatku straciła łączność. Wcześniej kładła to na karb burzy, ale od jakiegoś czasu nie miała żadnej wiadomości w telefonie, a jej aplikacja do śledzenia, o nieco mało subtelnej nazwie Śledczy2, zgubiła wszystkie punkty. Nic dziwnego, że się rozbeczała. — Czarek! To ty? — spytała. Tymek odwrócił się do niej z uśmiechem w stylu: „I co? Kłamałaś”. Tak, kłamała, nie chciała, żeby wiedział o jej wizycie, a w zasadzie o dwóch wizytach u Czarusia. Nawet jego matka nie wiedziała. Anita zrobiła to nielegalnie i w gruncie rzeczy nieprofesjonalnie, ale była skłonna wiele zaryzykować, żeby jak najwięcej dowiedzieć się o przypadku Smuty. Aż do teraz. Teraz prawdziwy strach zajrzał jej w oczy i błyskawicznie zmiękła. Teraz chciała wracać do mamy. — Dzień dobry — odpowiedział Czarek. W tym półcieniu, pełen rezygnacji, był bardzo podobny do ojca.

10. Czarek trzymał w rękach Wielkiego Joe, a raczej to, co zostało z jego ogromnego pluszowego przyjaciela. Z rozprutego brzucha wylewała się masa obrzydliwych szarych kłębów wypełnienia. Goryl był pusty. W środku nie było skrzypiec. Podszedłem do syna. Odsunął się odruchowo, ale tylko o krok. Podał mi nędzne zwłoki zabawki. Dla pewności wsadziłem rękę w śmierdzące wnętrzności, ale poza lepkim syntetykiem nie było tam nic ciekawego. Upuściłem Joe. Padł na podłogę, spod której przez szczeliny wyrastały jakieś grzyby i zielsko. Wyglądał żałośnie z rozdziawioną niemą gębą, sflaczały i z rozrzuconymi na boki kończynami. Przez moment wydawało mi się, że rusza ustami i próbuje wygłosić którąś ze swoich formułek, ale to była złuda. Nie stanowił już żadnej wartości — zepsuty, wybebeszony, nie ustrzegł powierzonej tajemnicy. Teraz nadawał

się już tylko na śmietnik. Kopnąłem marne resztki i podszedłem do zamazanego okna. Obok stanął Czarek. Był zaledwie kilka centymetrów niższy ode mnie. Czyli minęło kilkadziesiąt centymetrów życia. — Dlaczego cię nikt nie szuka? — Nie wiem. Może szuka. Urosłeś. — Gdzie mogą być? Domyślasz się? Popatrzyłem na niego. Aż tak bardzo mu zależało? — Nie. A ty? Pokręcił głową. Nie kłamał. Spytał: — Jak się wydostałeś? Wtedy, wiesz… — Myślałeś, że nadal we mnie siedzi? Nie czułeś? — Spojrzał mi w oczy. Nie kłamał. Powiedziałem: — Nie wiem. Nie pamiętam. Pamiętam prawie wszystko, ale tego nie. Ocknąłem się na drodze, przed tym barem. — Przepraszam, tato. — W porządku. Trzeba być prawdziwym facetem, żeby powstrzymać własnego ojca potwora. — Nie byłeś potworem, przecież w tobie… — Byłem, Czarek, byłem. — Objąłem go. — Każdy jest potworem. — Ja też? Uśmiechnąłem się do niego. — Oni są blisko, czujesz to? Skinął głową. — Co robimy? — Zaskoczył mnie tym pytaniem. — Robimy? — Chyba nie sądzisz, że dasz sobie radę sam. Albo ja. Popatrz! Ruchem głowy wskazał za okno, w niebo. Można było odnieść wrażenie, że bura chmura za chwilę złapie nas i uniesie gdzieś daleko. Wisiała tuż nad naszymi głowami i kłębiła się jak para z czajnika. Miałem ochotę wiać, choćby ze względu na Anitę, która nerwowo przeglądała telefon i głośno pociągała nosem. Ale musiałem jeszcze coś sprawdzić. — Zostańcie tutaj. Zaopiekuj się Ani… panią Anitą, synu. Muszę zejść do piwnicy. Czarek westchnął i sprawdził okno, jakby cokolwiek mogło się w tych ruinach ostać podczas ataku wichury albo… czegoś innego. Ręką wskazał Anicie tapczan. Usiedli, nie za daleko, nie za blisko siebie. Pomyślałem, że fajnie byłoby znowu tak spędzać wieczory. Zapiekły mnie oczy, więc wróciłem do zawalonego pokoju i odnalazłem miejsce, gdzie stał ciężki kredens. Nogami rozgarnąłem zwęglone resztki mebla, odrzuciłem spaloną belkę i zobaczyłem czarną jamę w podłodze. Włączyłem latarkę i skierowałem snop światła w czeluść. — Tato! — Usłyszałem jeszcze syna. Odwróciłem się. — Trzeba to zabić! Nie kłamał.

11. Zuza to otwierała oczy, obiecując sobie w bełkotliwym widzie, że już wstaje, już-już się budzi na dobre, to znowu odpływała w niebyt. Zdziwiłaby się, słysząc, jak głośno potrafi chrapać. Jej organizm domagał się odpoczynku i nie zamierzał iść na ustępstwa. Lekkie

kołysanie samochodu pod naporem silnego wiatru nieświadomie sprawiało jej ogromną przyjemność. Z otwartych ust ściekała strużka śliny. Koty siedziały wokół auta, od czasu do czasu wskakując na maskę, z maski na dach, by po krótkim, koślawym spacerze zeskoczyć czy też prawie nieudolnie spaść na ziemię, pozostawiając w powietrzu i na lakierze kępki wypadającej sierści. Nawet smród, który rozsiewały, od jakiegoś czasu wypełniający już nawet kabinę forda, nie trzeźwił dziewczyny. Gdyby zastanowiła się nad tym zapachem, rozpoznałaby odór ciała, które zaczynało ulegać rozkładowi, znany jej z pracy przy stole sekcyjnym, gdy delikwent nie był w najlepszej kondycji. Coraz bardziej cuchnęło trupem.

12. Coś chyba działo się z ciśnieniem, bo chwilami zatykało mi uszy. Trzepałem odruchowo głową jak pies, ale efekt był mizerny. Tuż-tuż była widocznie wielka burza. Musiałem uporać się z przeszukaniem piwnicy i wracać do Anity, zanim rozklei się na dobre. Stałem po kostki w lodowatej wodzie. Śmierdziało tu zgnilizną, a wokół mnie pływały szczury, co rusz wyskakując na fragmenty ocalałych sprzętów. Piszczały niezrozumiale, chyba z pretensjami albo z zaciekawieniem zwoływały towarzystwo. Światło latarki ślizgało się po resztkach dwóch wielkich skrzyń. Podszedłem do nich i spróbowałem podnieść wieko jednej z nich. Kawałek zbutwiałego drewna rozpadł się w mojej dłoni. Reszta zapadła się do środka, przywalając rozmokłe papierzyska. Nic z tego. Chciałem pozyskać trochę wiedzy na temat historii tego miejsca i moich… przodków. Coś, co być może doda mi sił w walce, która zbliżała się wielkimi krokami. Nie mogłem jej uniknąć. Konfrontacja z Gajgarem niczego nie mogła już odmienić, ale musiała się odbyć. Odnalazł mnie wreszcie i tropił, tak czułem. Chwyciłem okładkę grubego brulionu, ale wszystko zamieniło się w brudną miazgę. Rozdarł się pod własnym ciężarem jak kawał zbyt mocno nasączonego tortu. — Tymoteusz! Coś tu się dzieje! Nic tu po mnie. Odwróciłem się, by wracać na górę i wtedy mój wzrok wyłowił jaśniejszą plamę na wysokości głowy, w zakamarku przeciwległym do prowadzącego do studni otworu. To był wór, wiszący nad skrzyniami, pod stropem piwnicy. I przypomniałem sobie, jak pięć lat temu, uciekając z płonącego domu, ukryłem w nim trochę papierów ze skrzyni. Ocalały dzięki temu. Pociągnąłem lekko, ale sznur, na którym wisiał worek, pękł niczym wątła nić. Wszystko było tu struchlałe i ulegało rozkładowi. W ostatniej chwili złapałem swój skarb, choć do połowy i tak zanurzył się w wodzie. — Tyyymeeek! Nie było czasu. Z latarką w zębach wspiąłem się po stopniach wiszącej na ścianie drabiny, starając się stawiać nogi tuż przy końcu szczebli. Kiedy wystawałem już do połowy z wejścia do piwnicy, poczułem, jak moja stopa traci oparcie, a po chwili dobiegł mnie głośny plusk. Drabina spadła ze ściany. Stanąłem, drżąc z zimna, z przemoczonymi do kolan spodniami, trzymając w ręce brudny wór. Wszystko wokół trzeszczało. Wichura przybrała na sile, a wśród jęków wiatru, miotającego drzewami, ciskającego piachem i kawałkami gałęzi przez spalony i zerwany dach, słychać było szepty, momentami przypominające kłótnię kogoś, kto nie może ryknąć na rywala pełnym głosem. — Słyszycie to?! — jęknęła Anita. — Boże, jedźmy stąd, proszę!

— Chodźmy! — powiedziałem i ruszyłem przodem. — Zobacz — rzucił Czarek, pokazując na wejściowe drzwi. Od strony mieszkania — dlatego dotąd przez nas niezauważony — widniał na nich napis, wycięty jakimś ostrym narzędziem: SMUTA MASZ PRZEJEBANE MEMENTO MORI. Powąchałem rysy. Pachniały świeżym drewnem i były dość jasne. Musiały powstać niedawno. — Świeże. Dziwne. Ktoś mi nie może darować — oznajmiłem spokojnie. Anita westchnęła niecierpliwie. — Tato… ja też jestem Smuta. No tak. — To może obydwaj mamy przejebane — powiedziałem, siląc się na uśmiech. Kiedy wyszliśmy na ganek, za nami zawaliły się resztki dachu i osunęły się bale jednej ze ścian. Po podwórku szalała wichura, miotając piach, liście, gałązki, a nawet stare trociny, wyssane z rozpadającej się szopy. — Aaaa! — wrzasnęła Anita i uczepiła się mojej szyi, bo piorun z wściekłym trzaskiem uderzył w kępę zielska porastającego szczątki studni. — Ździiiiiiraaaaa!!! Ździiiiiraaaaaa!!! — rozległ się przytłaczający szept. Ruda chmura runęła w naszą stronę. Wisiała teraz na wysokości komina, ciężko było nawet oddychać. — Wwwyyyyynooooochaaaaaa!!! Wwwwoooooonnnnn!!! Kolejny błysk oślepił nas i w tym momencie szopa rozpadła się na kawałki, a towarzyszący piorunowi huk odebrał mi słuch. Anita otwierała usta jak umierająca ryba. Czarek coś chyba krzyczał, ciągnąc ją za rękaw w stronę bramy. Chmura zbliżała się, a jej skłębione czoło rozwierało się niczym gigantyczna paszcza. Czułem drżenie ziemi i ucisk w klatce piersiowej. Ale to mógł być głód leków. Właśnie! Leki! Metadon! Nie wziąłem swojej porcji. Może to wszystko mi się zdaje? — Tymek, chodź! — Jak przez grubą ścianę dotarł do mnie krzyk Anity. A po chwili Czarka: — Tato, uciekajmy, nie damy tu rady! Ruszyliśmy w stronę bramy, ale drogę zaraz zastąpiła nam chmura. Niczym gęsta mgła ścieliła się po ziemi, a czego dotknęła, pokrywało się rdzawym nalotem, marszczyło się i zwijało. Jak poparzone lub zmrożone. Bałem się wkroczyć w tę mgłę. Odwróciłem się z myślą, by obejść dom i wydostać się wzdłuż rzeki, ale w tym momencie w resztki komina domu uderzył piorun, rozrywając go na kilka szczap. Zanim zdążyłem się wyprostować, przerażony gromem, kolejne trafienie zapaliło fragmenty dachu. — Tato! Co robimy?! Poczułem, że Anita chwyta mnie za jedną rękę, a Czarek za drugą. Byliśmy w potrzasku. Od bramy napierała na nas chmura, w którą jakoś nie mieliśmy odwagi wkroczyć, a od strony domu zagrażały nam uderzenia piorunów. I co ja miałem zrobić?

13. Mówi się, że koty potrafią człowieka zahipnotyzować. Mogą siedzieć naprzeciw, leniwie, bez ruchu. Wygląda na to, że to one przysypiają, odpływają, że stają się bezwolne i nieprzytomne. Ale tak naprawdę to ten ktoś, kto gapi się w kocie oczy, zamiera. Wystarczy, że

drgnie albo poruszy palcem, a kocur już wpatruje się w niego na nowo, uważnie, jakby sprawdzał: gotów czy nie? Niekiedy taki kot siedzi, jakby spał, jakby nic na tym świecie go nie obchodziło. Mija czas, a po chwili tuż przed jego nos pijanym krokiem wtacza się mysz. Co bardziej bezczelny kocur mruczy wtedy: „Hej, mała”. Mysz unosi w górę nos, drgają wąsiki, a czarne ślepka na chwilę przytomnieją. Tylko na chwilę. „Hej” — piszczy. Mało tego. Tak naprawdę, koty hipnotyzują nawet kiedy na nie nie patrzeć. Jeśli chcą. Te chciały.

14. — Silna jesteś, poczwaro! Tylko po co? Powiedział ci ktoś, że niedługo umrzesz? Jeszcze parę lat, wiesz? — Kłamiesz! A masz! Widzisz, mogę cię powstrzymać. — Tak?! No, to zobaaaaaaaaaaaaaaacz!!!

15. — Musimy przebiec przez tę chmurę! Tato, damy radę! Tam czeka Zuza! Uciekniemy! Anita drżała, kurczowo ściskając mnie za dłoń i ramię. Musiałem lekko wykręcić się z jej uścisku, bo paznokcie miała twarde i ostre jak noże. Coś mi mówiło, żeby zaczekać. Staliśmy tuż obok siebie, wpatrując się w kotłowaninę tuż przed naszymi twarzami. Rudobura mgła wyglądała, jakby w jej wnętrzu toczyła się jakaś walka. — Nie! — krzyknąłem. — Zaczekajmy! To minie!

16. to tchórz pieprzony tchórz ja się boję nie chcę umierać! Czarek przestań przestań nigdy mi nie pozwalasz zawsze mi mówisz a tobie to wolno nie jestem dzieckiem! synu chciałbym kurwa! o mało mnie nie zabiłeś a teraz wiedziałem wiedziałem że mi wypomnisz wytkniesz ty zawsze ty nigdy jak matka jak ta twoja głupia matka idź niech cię to otruje zobaczymy co wtedy powiesz trzeba być potworem żeby chcieć zabić ojca! jesteś okropny wiesz ty pijaku!

17. Czarek zniknął w chmurze. Zakryła go, owinęła jak pierzyna. Najbardziej zaskoczyło mnie to, że w ogóle nie miałem zamiaru za nim biec. A potem zaskoczyła mnie Anita. Bez słowa puściła się mnie i weszła w rudą mgłę. Zostałem sam. Za mną płonęły ruiny domu, pioruny biły za nim w rzekę i łąkę. Byłem ogłuszony i bezradny. Mogłem tylko czekać, aż wszystko ustąpi, bo czułem, że najgorsze, co mógłbym zrobić, to wleźć w tę chmurę. Domyślałem się, że to po mnie tu przybyła. Gdybym miał skrzypce, pewnie bym się nie oparł. Zamknąłem oczy, ukląkłem i wyobraziłem sobie ogromny wicher, który spada nagle z gór i nic nie może mu się oprzeć, a już na pewno nie głupi dym.

18. — I co, potworku? Nie boisz się śmierci? Nie chcesz żyć? Chociaż tyle, ile normalnie żyją ludzie, twoja głupia mamusia, dziwka. Albo twój braciszek, przyjrzyj mu się, jak łapie każdy oddech. Jak ryba na piasku. Widziałaś kiedyś rybę na piasku, jak się dusi, jak otwiera pyszczek, żeby wciągnąć wodę? Bo ryby oddychają wodą, można tak powiedzieć, poczwarko. To tak jakby tobie wsadzić pyszczek do wody albo zasypać w piaskownicy. Jak byś

oddychała, co? No, to się przyjrzyj. A to kto? Druga ryba, zobacz, jak stęka, jak się zwija, jak szuka wyjścia, żeby tylko żyć. Przyszła do nas, żeby ratować twojego braciszka, a teraz błaga o życie dla siebie. Widzisz te żyły na jej szyi? Nabrzmiałe, spuchnięte? Czy to nie dziwne, karaczanie? Ta kobieta żyje znacznie dłużej od ciebie, a bardziej walczy o życie niż ty, którą za kilka lat zakopią w ziemi. Bo ludzi po śmierci zakopuje się w ziemi, wiesz? Głupie, nie? Milczysz, smutno ci? — Smutno. Nikt mi takich rzeczy nie mówił. Moja mamusia… — Twoja mamusia nikomu cię nie pokazuje, prawda? Dlaczego? Bo cię nie chce, nie kocha, bo wolałaby, żebyś już umarła, żeby to wszystko się skończyło. — Czaruś… — Popatrz na niego. Oczy wytrzeszczył jak zepsuta lalka, jest siny i nic nie może zrobić. Po śmierci się nic nie dzieje. Nie idzie się do żadnego nieba, to głupoty. Słyszałaś już o tym? Nie? No, to na pewno niedługo zaczną ci opowiadać o niebie. Wtedy wspomnij moje słowa. Będą cię przygotowywać na śmierć. Mamusia siądzie obok ciebie i zacznie ci czytać książeczki o babci, która umarła, a teraz patrzy z góry na wnusię i cieszy się, kiedy może jej pomóc. O chłopczyku, który wpadł pod auto i poszedł do nieba, żeby potem pilnować na tej drodze innych dzieci i ostrzegać przed samochodami. Co za, kurwa, bzdety! Pamiętaj wtedy, że nie umiera się po to, żeby dalej żyć! To największa brednia tego świata. Ech, mała larwo, nawet mi ciebie żal. — Nie chcę umierać. — Jest jeden sposób, żebyś mogła dalej żyć. Jeden. — Jaki? — Musiałabym zamieszkać w tobie. Musiałabyś tego chcieć. Musiałbyś mnie pokochać. Widzisz, w gruncie rzeczy jesteśmy takie same. Ty jesteś stara z wierzchu, a ja od środka. Ty nie możesz żyć, a ja nie mogę umrzeć. Musiałabyś bardzo, bardzo tego chcieć, tak ja ty potrafisz. Wiesz, o czym mówię? — Wiem. A co z nimi? — Z nimi? Oni i tak umrą, choć trochę później od ciebie. Co za różnica kiedy? Albo żyć zawsze, albo wcale, inaczej przecież to nie ma sensu. — Wiesz co? — No, gadzino? — Idź sobieeeeeeeeeeeee!!!

19. Potężne uderzenie wiatru rzuciło mnie na ziemię. I całe szczęście, bo w tej chwili nad głową przeleciały mi płonące deski i okno. Uderzyły o ziemię kilka metrów dalej, rozpadając się z hukiem. Wicher napierał na chmurę. Czyżbym miał aż taką moc sprawczą? Rudy obłok ustępował bardzo wolno, jakby trzymał się pazurami ziemi, traw i krzewów. Leżałem plackiem, wpijając dłonie w kępy trawy, z rozstawionymi szeroko nogami, czując, jak powiewy usiłują poderwać mnie i posłać w ślad za oknem. Wydobyty z piwnicy worek szamotał się, uczepiony mojego nadgarstka. Musiałem go ocalić. Wreszcie wicher zelżał na tyle, że mogłem uklęknąć. Chmura cofnęła się do bramy. Na środku podwórza leżał Czarek, a kilka kroków dalej Anita. Kasłała, ale była przytomna. Pełzła na czworakach, usiłując normalnie oddychać. Chyląc się, jak przed pociskami,

podbiegłem do syna. Nie zastanawiając się długo, uderzyłem go pięścią w klatkę piersiową, a potem jedną ręką łapiąc za nos, drugą za brodę, otworzyłem mu usta i dmuchnąłem w nie mocno. I jeszcze raz. A potem zacząłem uciskać serce. Kilka razy. I znowu oddech. I serce. Za piątym czy szóstym razem zaskoczył. Przekręciłem go na bok. Zwymiotował brązową wydzieliną, splunął kilka razy i usiadł. Popatrzył wokół przekrwionymi oczami. — Dziękuję — powiedział w końcu i podniósł niewielki przedmiot, który wysunął mu się z kieszeni. To był okrągły, płaski kamyk z wyrytym tajemniczym znakiem. — Taki sam… Ten sam… Anielka! To jej sprawka! — Czarek spojrzał w stronę bramy. Chmura cofnęła się aż pod drzewa, na granicę rzeczki. — Ona tu jest. Twoja… moja siostra! Jak to? To nie moja moc? To nie moja wyobraźnia i siła sprawcza?! Przecież wymyśliłem tę wichurę. To ja ją przywołałem! — Tato, to nasza szansa. Musimy wiać! Zerwał się i pobiegł pod zarastające wjazd krzewy. Podniósł kawał gałęzi i cisnął nim w chmurę, kłębiącą się teraz wśród buków na zboczu Pomyru. Na „naszym” zboczu. — Dołóż jej! — krzyknął. — Daj jej czadu, Anielka! Pomogłem wstać Anicie i poszliśmy za Czarkiem. — Zamknij się, Czarek! Nie czujesz, że to jeszcze nie koniec? — Jak to nie koniec? — zachlipała Anita. — Niech się pani nie boi! Damy radę! Jest z nami moja siostra! Ona ma taką siłę, że… Położyłem mu dłoń na ustach. — Posłuchaj… Czarek odsunął głowę. — Nic nie słyszę. — No, właśnie. Anita popatrzyła na mnie wielkimi oczami. — Wiatr ucichł — powiedziała. Pokiwałem głową. Znowu rosło mi ciśnienie w uszach.

20. Zuza powoli ruszyła. „Jechać! — ta myśl przyszła do niej znienacka. Pojawiła się w jej głowie, jak kot zjawia się w progu, nagle, bezszelestnie. — Kot? Co za kot? Ach, kot, Felis catus, zwany też Felis silvestris catus lub Felis (silvestris) domesticus. Gatunek inwazyjny. Udomowiony przez człowieka prawie dziesięć tysięcy lat temu, ale kto to wie, jak było naprawdę? Jechać. Nie czekać więcej na nic. Na resztę życia też nie. Jechać. O, tą drogą w lewo, potem jeszcze raz w lewo, aż dotrze do starej żwirowni i kamieniołomu. Tam jest takie piękne urwisko. Jak rozpędzi forda, to pofrunie na koniec w przepiękny lot. Czarny ford ze złotymi napisami w powietrzu. Nawet tacie by się podobało. Lot z klasą. Tata? Nigdy nieudomowiony. Nieinwazyjny. Jechać”. Więc ruszyła „powoli, jak żółw ociężale, i toczy się, toczy się koło za kołem”. Kilka kocurów siedziało na masce, kilka na dachu forda. Czarna blacha upstrzona była śladami łap oraz różnych wydzielin, które sączyły się z ran i naturalnych otworów w kocich ciałach. Tu i ówdzie do plam tych poprzylepiały się kępki sierści. Reszta kotów dreptała za samochodem. Dla kogoś z zewnątrz mogło to wyglądać na pogrzeb kociego króla,

zorganizowany na podobieństwo ludzkich konduktów. Ale nie było nikogo z zewnątrz. Były tylko zdziczałe, zarażone śmiercią Felis catus i Zuza za kierownicą czarnego karawanu, sunąca wolno w stronę żwirowiska. Z zamkniętymi oczami.

Rozdział 4. Ulga 1. Facet był ciężki. Cholernie ciężki i dość duży. Trudno byłoby go objąć i dźwignąć nawet we dwójkę. „Jak ona go zmusiła, żeby wlazł na ten fotel i pozwolił się przywiązać?” — myślał Antoni Kopczyk, wsuwając ręce pod pachy mężczyzny. Na podłodze, na specjalnym podkładzie, rozścielił rozchylony worek na zwłoki, a teraz usiłował zrzucić do niego delikwenta. Uważał jednocześnie, żeby się za bardzo nie pobrudzić krwią. Wokół było jej sporo, pomijając poszarpane wargi i pełną skrzepów jamę ustną. — Nooo, dalej, chodź! Łuuuup! Ciało spadło na ziemię z głuchym stęknięciem. Facet wypuścił z siebie resztkę powietrza. Gdyby Kopczyk nie miał doświadczenia z trupami, pomyślałby, że człowiek żyje, ale dobrze wiedział, czego można się spodziewać po zwłokach, jakie potrafią wydawać dźwięki, jak zdarza im się prężyć i pozornie ruszać. Włożył mu ręce do worka, nogę, która nienaturalnie sterczała na bok, wcisnął pod drugą nogę. Głowę schwycił za włosy i uniósł, by spod spodu wyciągnąć fałdę worka. Kiedy całe ciało było schowane, zobaczył zęby, rozsypane po podłodze. Zgarnął je na kupkę, zebrał i włożył do kieszeni marynarki denata. Dorzucił dentystyczną pelerynę, sztywną od krwi, i zasunął worek. Teraz pozostało dokładnie wymyć wszystkie sprzęty, odkazić podłogę, a wór wywieźć do Melonika, do chłodni. A jak się trafi jakiś bezdomny, o którym zapomniał cały świat, taki na przykład jak ten, co zajrzał tu rano, to się ich pochowa razem. — Będzie wam weselej, chłopaki. Pan Antoni Kopczyk nie był szydercą. Całe to wydarzenie bardzo go poruszyło i rozdrażniło. Ale był też twardym facetem, nauczonym nie jęczeć, gdy trzeba zrobić coś, co innych pozbawiało sił do działania. *** Ryba. Pamiętał swoją pierwszą rybę. Wędkował z tatą i to właśnie on złowił największą i jedyną sztukę tego dnia. Przyciągnął ją blisko brzegu, a tata pomógł mu ją wydobyć z wody. Była tak duża i długa, że nie mógł jej utrzymać w obu rękach. Wyślizgiwała mu się i co rusz spadała na trawę. Pomyślał, że się męczy i że dobrze byłoby ją wrzucić do wody. Ale tata powiedział: — Widzisz, mówiłem ci, że jak będziesz cierpliwy, złowisz rybę. Byłeś cierpliwy, złowiłeś rybę. Jestem z ciebie dumny. A teraz ją zabij. Małemu Tolkowi pociemniało w oczach. Zabić ją? Jak to? Co innego złowić, a co innego zabić. — Synu, zabij ją. Masz tu nóż, wbij go tu, najpierw prosto w mózg, wtedy ryba nie będzie tak się męczyć. Następnie, o tak, pod skrzela, obetnij tak wokoło i oderwij łeb. Jak się powiedziało a, trzeba umieć powiedzieć be. Inaczej będziesz się zawsze w życiu wahał i nigdy nie będziesz wiedział, czego chcesz. Śmiało, zobaczysz, to cię odmieni, a wcale nie

jest takie straszne. Siedział potem z tyłu, za tatą, bo odechciało mu się łowić i bawił się wypatroszonym korpusem ryby, pozbawionym głowy. Rzeczywiście, to go odmieniło. Na dobre. *** Nie bał się trupów. Nie brzydził się. Nie czuł wobec nich ani przesadnego szacunku, ani nie korciło go, by im dokuczać. Nawet gdy chował brata, osobiście myjąc go, ubierając i upiększając, nie drgnął w nim żaden czulszy punkt. Owszem, uronił łzę, ale to przecież normalne. Pracownicy Czarnego Melonika dziwili się szefowi — żadnego kielicha po robocie, nigdy. Również kiedy chował dzieci albo musiał po wypadku poskładać je z kawałków do trumny. W dodatku nie żegnał się. To nie było normalne. Wywlókł wór do korytarza. Podwinął rękawy koszuli i odpiął drugi guzik pod szyją. Zanosiło się na solidne sprzątanie. Z przywiezionego z zakładu kufra wyjął kolejne rękawiczki, płyn dezynfekujący, ostrą szczotkę i środek w proszku, którym normalnie zasypywał od czasu do czasu komory chłodni. Założył fartuch i już miał wejść z powrotem do gabinetu doktor Godlewskiej, by na kolanach zacząć szorować podłogę, gdy z góry, zza pleców, dobiegło go słabowite wołanie: — Mamusiu! Mamusiu!

2. Znieśli ją w ręczniku plażowym. Właściwie zwieźli, bo Antoni Kopczyk zrobił z niego mały hamaczek, w którym ułożył lecącą przez ręce Anielkę. Była wycieńczona, cała pokryta jakimś rdzawym nalotem, posiniaczona i podrapana, ale żyła. Żyła i mimo wszystko zachowała świadomość. To nie było normalne. Antoni Kopczyk mimo przeróżnych sensacyjnych opowieści nigdy nie spotkał się z przypadkiem powrotu do życia kogoś, kto był martwy przez kilka godzin. A Anielka była martwa. Zimna. Sztywna. Trup. Dlatego aż zdrętwiał, słysząc jej cienki głos. Pierwszy raz w życiu tak się przestraszył. Później, kiedy mama Anielki tuliła ją do piersi, patrząc na niego jakoś tak nieufnie, jak mu się wydawało, pojął, że najbardziej przestraszył się reakcji pani doktor. No, bo co jej miał powiedzieć? Że dziecko umarło i ożyło, a on ją wcześniej okłamał? A może powinien przepraszać ją za to, że niestarannie szukał? Tak czy inaczej — jego wina. Więc choćby miał skręcić kark, wlazł z powrotem na strych, owinął dziecko w ręcznik i zwieszając się głową w dół, opuścił je przez otwór w stropie, wprost w ręce płaczącej z ulgi mamy. — Anielko, wystraszyłaś mnie, tak bardzo się bałam. Gdzie ty byłaś? — pytała Magda, tuląc drobne ciało do siebie i niosąc ją do łóżka. Odwróciła się do Kopczyka. — Panie Antoni, niech pan przyniesie z łazienki miskę z ciepłą wodą i ręcznik. Muszę ją obmyć. Dziewczynka milczała, wtulona buzią w piersi mamy. Oczy miała zamknięte, oddychała płytko. Z bliska widać było na jej twarzy odciśnięte liście, jakby spała w lesie. Pachniała jak powietrze przed burzą. Rdzawy nalot wgryzł się w jej skórę i nie dało się go usunąć mokrym ręcznikiem. Tkanina, co prawda, barwiła się na kolor sepii, ale odcień na ciele pozostawał. Magda ułożyła Anielkę w łóżku, obmyła, na ile się dało, i wsunęła się pod koc obok niej. Z prawie wyłysiałej głowy zsunęła się gdzieś chustka i teraz ta nieprzyjemna cienka skóra, pełna plam i nabrzmiałych żyłek, dotykała policzka Magdy. Jak nigdy dotąd. Leżały obok siebie, cichuteńko, bezgłośnie. Magda specjalnie, żeby słyszeć znikomy oddech córeczki, a Anielka, wyczerpana, bez sił, ledwie, ledwie unosząc kanciastą klatkę piersiową, nabierała

i wypuszczała bezszelestnie maleńkie porcje powietrza. Antoni przyniósł termometr, który znalazł w kuchni, i wrócił do sprzątania gabinetu. Musiał się spieszyć na wypadek, gdyby trzeba było znowu wezwać pogotowie, tym razem do Anielki. Wór ze zwłokami zawlókł do garażu i ukrył za pudłami, których było tu sporo, bo pani doktor nie lubiła jeździć autem, a już wjeżdżać do za wąskiego garażu — zupełnie. A potem wziął się za szorowanie gabinetu. W ciągu godziny zrobił się mokry, głodny i obolały, ale uporał się ze wszystkim. Jeszcze tylko wylał wodę, spakował ścierki i szczotki, aby spalić je w domu. Umył się, uczesał i zajrzał do pokoju dziewczynki. Spały. Uśmiechnął się. Mama z córką. Widok, za który dałby wszystko.

3. Jechało mu się wyjątkowo dobrze i lekko. Od rana nie czuł mdłości, a po porannej kąpieli i szorowaniu ręcznikiem swędzenie skóry ustąpiło prawie zupełnie. Do tego czuł się dobrze psychicznie, wręcz radośnie, porównując ten stan do ostatnich kilku dni. Dlatego postanowił minąć Graz i pognać dalej, w kierunku Wiednia. Powinien dotrzeć tam po południu. Dziwka stała przy leśnym parkingu. Zobaczył ją z daleka. Spokojnie wyhamował i skręcił na parking. Kiedy wydobył głowę z kasku, stała obok niego. Uśmiechnął się. Była dość ładna i bardzo młoda. Położyła mu dłoń na udzie. — Mówisz po angielsku? — spytał. Pokiwała głową na „słabo”. Odchylił się i włożył rękę do sakwy. Dziewczyna się odsunęła, zerkając w stronę leśnej drogi. Musiał tam tkwić w aucie alfons. — Nie bój się. Proszę, weź. — Wyciągnął w jej stronę pękatą kopertę. — To dla ciebie. Tak po prostu. Proszę, mi już nie będą potrzebne. Dziesięć tysięcy euro. Patrzyła nieufnie, to na niego, to w stronę lasu, to na kopertę. Rozchylił ją, ukazując banknoty. — No, weź. Ale nic mu nie mów. Jak chcesz, to wsiadaj, zabiorę cię do Polski. Za te pieniądze jakoś się urządzisz. Jedziesz? Złapała kopertę i chciała go pocałować. Odchylił głowę na bok. Położyła mu dłoń na rozporku i zaczęła szukać palcem suwaka. Powstrzymał ją swoją dłonią. — Nie trzeba. Nie chcę. Nie mogę. Jestem chory. Cofnęła rękę i cisnęła w niego kopertę. Zielone setki euro rozsypały się wokół jak liście. — Spierdalaj, jebany pedale! — powiedziała po polsku. Chciał zaprotestować i przez chwilę poczuł żal. — Karl! — wrzasnęła dziewczyna, tym razem po niemiecku. — To jakiś jebany pedał! Gdzieś obok trzasnęły drzwi samochodu. Z zarośli wyszedł mężczyzna w dżinsach i koszuli w kratę. Szedł w ich stronę zdecydowanym krokiem. Wojtek szybko założył kask, włączył starter i ruszył. W lusterku zobaczył jeszcze, jak facet uderza dziewczynę w twarz i pokazuje jej na ziemię. A potem zaczynają zbierać banknoty.

4. Pociąg wyjechał z Dworca Centralnego w Warszawie o dwunastej czterdzieści pięć. Jeśli nie przytrafią się opóźnienia, Godlewski przed trzecią powinien być w Piotrkowie Trybunalskim. Tam wsiądzie do busa i za pół godziny znajdzie się na miejscu. Nie był pewien,

czy bez pomocy córki trafi do jej domu, ale nie chciał się anonsować. Zrobi jej niespodziankę. Mogła mu też najzwyczajniej w świecie wyperswadować przyjazd, gdyby wcześniej ją poinformował. Chyba trochę się złościła o to jego popijanie. No, może to i nie było mądre, ale w końcu był na emeryturze, i to całkiem niezłej. Co miał ważnego do roboty? Siedzieć i czekać na śmierć? Starość nie była okresem, który miło było zwiedzać z otwartymi oczami. Wystarczy, że Irena skupiała się na swoich dolegliwościach, a dom wypełniał się zapachem ziół i dzwonkiem budzika o różnych porach doby, gdy nadchodził czas wzięcia leków. No i to narzekanie. Niczego nie mogła zjeść, niczego wypić, to za ciężkie, tamto za zimne, za wcześnie, za późno. A ostatnio nawet tej swojej koleżanki, Poleczkowej, nie zapraszała, bo „miała katar, a jeszcze wcześniej to ją brzuch bolał, może i ja coś od niej załapię”. Więc chyba świat się nie zawali, jeśli on, który przez wiele, wiele lat nie tknął alkoholu, pozwoli sobie teraz na małe szaleństwo. Coś mu się przecież przed śmiercią od życia należało. Parę kieliszków jeszcze nikomu nie zaszkodziło. A niektórzy lekarze to nawet zalecają — na ciśnienie, na naczynia, na trawienie i spokojny sen. Kiedy usiadł w fotelu, odchylił oparcie i zdumiał się, jakie wygodne teraz robią te pociągi. Obok niego siedział młody chłopak i czytał książkę. Godlewski wyjął telefon i zadzwonił do domu. Powiedział żonie, że jedzie do córki, bo tak, bo miał taki kaprys, bo jest wolnym człowiekiem. Podglądał kątem oka, czy młody człowiek zdaje sobie sprawę, jaki wyluzowany gość (jak to młodzi teraz mawiają) siedzi obok niego. Zdawał, na pewno. Trochę, co prawda, odwrócony był w stronę okna, ale musiał przecież słyszeć rozmowę. A córkę kochał. Chciała tego czy nie, kochał ją, i już. Może nie był najlepszym ojcem, ale za jego czasów wychowywało się dzieci inaczej. Pas i rózga były wskazane, a kto nie bił syna, ten go widocznie nie kochał. A Godlewski kochał. Kochał Magdę, ale bardziej kochał Wojtka, marnotrawnego syna, który nie docenił ojcowskiego karcenia i dawno temu bez słowa wyniósł się do Francji czy Hiszpanii. Nie pisał, nie dzwonił, nie przyjeżdżał. Godlewskiemu nawet nie chodziło o siebie, bo nie szukał pochwał i uznania. Nauczył się dawno, od swojego ojca, że pochwały psują, a kije budują. Chodziło mu o matkę chłopaka, a jego żonę, o Irenę, dla której zniknięcie syna było ciosem w serce. I o siostrę, o Magdę, która nie mogła darować ojcu surowej momentami ręki. A wyszła na ludzi? Wyszła. Studia stomatologiczne skończyła, gabinet otworzyła, dom ma własny. Żeby jeszcze wymazać, zapomnieć te Wisioły nieszczęsne, ten epizod koszmarny i tego całego Smutę, psychopatę. Dlatego jechał. Miał poczucie, że jak on przeprosi, jak wybaczy innym, wszystko się unormuje. A Wojtka może potem odnajdzie, są teraz sposoby, ten cały Facebook czy Internet w ogóle. Odnajdzie i się pogodzą, bo tęskni za nim bardzo. Na pewno on tak samo. — Przepraszam, młody człowieku, daleko jedziesz? — odezwał się do sąsiada. Chłopak był krótko ostrzyżony i solidnie zbudowany. Odwrócił się wolno. Prawa strona jego twarzy była jedną wielką blizną, podobnie prawa dłoń, którą wysunął spod okładki książki. Popatrzył Godlewskiemu w oczy. Spojrzenie miał zimne, tępe wręcz. Prawe oko ściągała i przymykała mu blizna. Milczał. — Czy możesz mnie w razie czego obudzić przed Piotrkowem? Chłopak skinął głową i odwrócił się ponownie w stronę okna. A potem zaczął czytać. Karol Godlewski sięgnął do wewnętrznej kieszeni po seteczkę i pociągnął łyk. Zanim zapuka do drzwi Magdy, na pewno będzie trzeźwy. A sen dobrze mu zrobi.

5. Siedzieli w kuchni. Magda smażyła naleśniki. To wszystko, co mogła zrobić od ręki, nie wychodząc z domu po dodatkowe produkty. Zresztą ani ona, ani pan Antoni nie mieli zbyt wielkiej ochoty na jedzenie. Naleśniki z dżemem były na tę chwilę idealne, można było przy okazji gadać bez ograniczeń, w trudniejszych momentach opowieści grzebiąc widelcem w talerzu albo dzieląc jedzenie na nieskończenie małe porcje. Trup mężczyzny czekał na nocne ciemności w garażu, za stertą przywiezionych z Warszawy pudeł, pełnych sentymentalnych bzdur i przedmiotów, z którymi tak trudno się rozstać. Było tam też trochę rzeczy Tymka, co do których Magda nie miała odwagi podjąć decyzji. Zupełnie jakby miał się kiedyś zjawić i je zabrać. Anielka cały czas spała, oddychając spokojnie i nabierając powoli rumieńców. Miała lekką gorączkę, ale nic więcej. A gorączka u Anielki pojawiała się i znikała bez żadnej widocznej przyczyny przynamniej raz w tygodniu. Magda Godlewska opowiedziała Antoniemu kawał swojego życia. Przeszli na ty, jakoś tak samoistnie, gdy tylko po przebudzeniu wyszła z pokoju Anielki i stanęła w salonie, drapiąc się po głowie. — Pijesz kawę? — spytała. Kopczyk siedział na kanapie i czytał książkę. Podniósł głowę. — Zrobiłem sobie. Siądź, zrobię i dla ciebie. Jak Anielka? — Chodźmy do kuchni, w kuchni się lepiej gada. A właściwie… jak chcesz, żeby do ciebie mówić? Antoni? Skinął głową. — Jeśli możesz. Nie lubię zdrobnień mojego imienia. — Antoni… Ładnie. Z klasą. — Wyciągnęła do niego rękę, a w oczach błysnęły jej łzy. — Magda. W kuchni chciała zabrać się za przygotowanie kawy, ale Antoni wskazał jej krzesło i powtórzył spokojnie: — Siądź. Ja zrobię. Włączył ekspres, spienił śmietankę, napełnił filiżankę i postawił na stole. Magda płakała. Głęboko, ale cicho. Równo, jakby ktoś odkręcił w niej zawór płaczu i sobie poszedł. Włosy opadły jej na stół, rozdzielając się na skroni i odsłaniając mankament z boku głowy. Nie kryła go już. Nie przeszkadzał jej. W swojej pracy nauczył się, że w pewnych sytuacjach płacz jest jedynym i najlepszym przyjacielem człowieka. I nie należy go powstrzymywać. Podał jej tylko papierowy ręcznik i usiadł po drugiej stronie stołu. Czekał. Przyglądał się jej dłoniom, międlącym biały papier. Miała ładne palce i paznokcie. To akurat zauważył już wcześniej, kiedy leczyła mu zęby. Nawet lateks nie był w stanie ująć im uroku. — Co ja teraz zrobię? Boże, co ja teraz zrobię? — wyszeptała. — Jak to się stało? Czy ja zwariowałam? Czy to jest choroba psychiczna? Jaka? Paranoja? Schizofrenia? Nie mogę uwierzyć, że coś takiego zrobiłam. Przecież mam dzieci, sama je wychowuję, co teraz będzie? Sięgnął przez stół, ujął ją za ręce, chrząknął i zaczął mówić: — Magda, przede wszystkim zachowaj spokój. Może jeszcze sobie coś przypomnisz z tego, co się stało. Ale tak sobie myślę, że to nie jest najważniejsze, jeśli to, co zapisałaś na kartach

pacjenta jest prawdą. Jeśli on rzeczywiście został wynajęty przez jakąś organizację albo koncern produkujący lub opracowujący leki i jeśli faktycznie chciał porwać Anielkę, bo zamierzali poddać ją badaniom, to wówczas to nie koniec kłopotów. Ale też jestem przekonany, że o tego gościa pies z kulawą nogą nie zapyta. Więc… — Jak to? Przecież to człowiek, zginął, umarł, może nawet… przeze mnie… Antoni powstrzymał ją ruchem dłoni. — Pomyśl… Wynajęli faceta, skłonnego porwać twoją córeczkę. To bandytyzm. Nie zakładali, że wykończy go kobieta, delikatna… i wrażliwa. Ale muszą go spisać na straty, przecież oficjalnie nie będą szukać bandyty, bo przyznaliby, że pracował dla nich. Więc w nocy, jak nic nieprzewidzianego nie nastąpi, wywiozę go i po kłopocie. Tylko że oni nie odpuszczą. Nie porzucą planu porwania twojej córki. I kolejnym razem mogą użyć innych metod. Magda skuliła się jak wystraszony psiak. — To brzmi jak jakiś durny scenariusz filmu sensacyjnego. A tak czy inaczej, prawdopodobnie zabiłam go, no, może spowodowałam, jak to się mówi, rany, obrażenia ze skutkiem śmiertelnym i za to powinnam odsiedzieć karę albo trafić na leczenie. A dlaczego Anielka ukryła się na strychu? A jak jej coś kiedyś zrobię? Boże, co za idiotyzm! — Uderzyła ręką w kolano. — Dlaczego ty chcesz mi pomóc? Antoni popatrzył na nią smutno. Też zadawał sobie to pytanie. Czy marzył w głębi ducha o niej, o domu, o rodzinie? Trochę, jeśli można pragnąć tylko trochę miłości, ciepła, obecności. Jeśli można poprzestać na „trochę” uwagi, „trochę” zainteresowania, „trochę” przytulania. — To teraz nie jest istotne. Magda, powiem szczerze — pomyślałem najpierw, że jesteś ciężko chora. Ale im dłużej z tobą rozmawiam, tym bardziej w to wątpię. Mam wrażenie, że czegoś tu nie rozumiem. Czy mogłabyś opowiedzieć mi trochę o sobie, o twoim byłym mężu, o tych Wisiorach… — Wisiołach. — …Wisiołach, o twoim synu Czarku i córce Anieli. Bo nie wyglądasz mi na psychopatkę, więc to wszystko za bardzo nie pasuje. Może wspólnie coś zaradzimy na wasze kłopoty. Uniosła filiżankę z kawą. Ręka jej drżała. Odruchowo sięgnęła do blizny po uchu. — Dobra, ale muszę się czymś zająć. Inaczej nie dam rady… — Masz mleko i mąkę? Zrobiła zdziwioną minę, a potem otworzyła lodówkę i szafkę kuchenną. — Mam. — To zrób naleśniki. Chwilę to trwa, jak spalisz, nie będzie szkoda, a jak nie spalisz, to pojemy. Uśmiechnęła się, trochę na siłę, trochę nie. — Antoni, przepraszam, ale nie widziałeś gdzieś… mojej protezy? — Niestety, nie. Poszukamy później, dobrze? I tak rozpoczęła swoją opowieść. Zaczęła od Anielki, od jej choroby i tego, jak pojawiła się na świecie trzydziestego kwietnia dwa tysiące jedenastego roku, jak lekarze byli zadziwieni, że siedmioipółmiesięczny wcześniak ma wykształcone wszystkie organy jak normalny noworodek. A potem wstecz, przez przeprowadzkę, mieszkanie u rodziców, do

procesu Tymka i do szalonego wyjazdu do Wisiołów. Kiedy doszła do momentu, w którym Czarek zaniemówił po pijaństwie męża, spaliła pierwszy naleśnik. Drugi, gdy opowiadała o swoim ojcu i bracie. Trzeci, gdy uświadomiła sobie, że powiedziała to wszystko prawie nieznanemu mężczyźnie i nawet nie czuła wstydu ani żalu, tylko cholerną ulgę. Kiedy skończyła, siedzieli przez chwilę w milczeniu. — Antoni, a właściwe dlaczego ty dzisiaj do nas przyszedłeś? — Mieliśmy jechać do teatru i tak wyszło… Uniosła głowę. — Do jakiego znowu teatru? — No… bilety ci dałem… myślałem… — Bilety? — Podczas ostatniej wizyty. Tak chciałem się odwdzięczyć za… — Podczas ostatniej… Zaczekaj! Podreptała do gabinetu. Wszystko lśniło czystością i pachniało płynem dezynfekcyjnym. Nie powiedziałaby, że coś złego wydarzyło się tutaj kilka, może kilkanaście godzin temu. Mimo tego serce waliło jej jak oszalałe. Szybko podeszła do szuflady. Koperta od Kopczyka leżała obok innych papierów, nieotwarta. Otworzyła ją i wyjęła ze środka dwa kartoniki. Jeden był podwójnym biletem na pierwszego maja dwa tysiące szesnastego roku, do Teatru Nowego w Łodzi. Drugi kartonik okazał się własnoręcznie wykonanym bilecikiem, na którym przeczytała: „Będzie mi bardzo miło, jeśli zechce Pani zaszczycić mnie swoim towarzystwem w teatrze. Antoni Kopczyk”. No tak. Nawet nie sprawdziła. Nie przypuszczała, że tacy mężczyźni jeszcze istnieją. Była pewna, że to po prostu forsa, dodatek, bez podatku, bez fantazji. A tu proszę. Zrobiło jej się głupio. Wróciła do kuchni. Oniemiała. Na kolanach Antoniego, tyłem do niej, siedziała Anielka. Bez chustki, z rozczochraną resztką włosów na nieproporcjonalnie dużej główce. Śmiała się cicho. Antoni tulił usta do jej czoła i nie było w tym nic niestosownego. Kiedy ujrzał w drzwiach mamę Anielki, oderwał usta i powiedział: — Mówiłaś, że sugerował ci wizytę u egzorcysty? Magda skinęła głową. — Nie gniewaj się, ale miał rację. Magda zrobiła wielkie oczy i głęboko nabrała powietrza, jakby starała się opanować albo zbierała do ataku. Antoni odwrócił Anielkę do niej. — Anielko, pokaż mamusi, czego się nauczyłaś.

Rozdział 5. Nie bądź taki cwany! 1. Samochodu nie było. Czarek stał i patrzył to w jedną, to w drugą stronę. Widziałem, że zniknięcie koleżanki, która miała nas zabrać, zupełnie wytrąciło go z równowagi. Broda mu drżała, a pięści zaciskały się i rozwierały samoistnie. — Nie zostawiłaby nas! Nie Zuzka! Ona się nawet trupów nie boi! — Czarek przekonywał sam siebie, usiłując do niej zadzwonić. Przekreślona antenka na wyświetlaczu telefonu

mówiła wszystko. Kiedy okazało się, że motocykl Anity przepołowiło drzewo, zwalone przez burzę, nie zostało nam nic innego, jak skorzystać z zaproszenia Czarka. Anita była zrozpaczona. Jej ukochany ducati diavel przednim kołem sterczał w niebo po jednej stronie drzewa, tylnym po drugiej, a pomiędzy kołami wyglądał jak zgnieciona puszka po piwie. Żałowałem, że pozwoliłem jej jechać ze sobą. Z drugiej strony uparła się, twierdząc, że chce zaryzykować, by przekonać się, czy popełniono błąd w diagnozie, a co za tym idzie, i w całym procesie terapeutycznym. Teraz rozsypała się zupełnie. Trzęsła się jak galareta, bełkotała coś o okularach, które ściskała w ręce, i o kolegach w samochodzie. Miałem wrażenie, że to ona oszalała, i to najzupełniej uzasadnione. Chmura za naszymi plecami jak na razie trzymała się rzeczki. Zmieniała też powoli swój wygląd. Z gęstego kłębiącego się obłoku powoli stawała się nisko snującą się mgłą, oplatającą niczym nici waty cukrowej lub babiego lata pnie buków i cisów. Wpełzała też miejscami na taflę Buchały. — Anita, słyszysz mnie? — Delikatnie potarmosiłem ją za ramię. Popatrzyła na mnie nieco tępym wzrokiem, bezgłośnie ruszając wargami, jakby paplała jakąś nudną modlitwę. — Potrzebuję leku, już dawno minęła pora. Za chwilę nie będę mógł nic zrobić. Skinęła głową i wyciągnęła z kieszeni metadon. Odkręciła nakrętkę, ale gdy sięgała palcami tabletkę, buteleczka wymsknęła się jej i upadła na drogę. Tabletki wystrzeliły ze środka jak fontanna. Schyliłem się, żeby pozbierać. Nie patrzyła. Wsunąłem kilka sztuk pod mankiet, by później schować je w kieszeni. Podniosłem się i włożyłem jedną tabletkę do ust. Połknąłem. I wtedy pojąłem, co powinienem zrobić. Kolejną tabletkę wsunąłem w wargi Anity. Bez słowa, zerkając jedynie z lekkim zdziwieniem, połknęła. Trzęsła się cała. — Tato! Tutaj! Czarek stał przy starej szubienicy i pokazywał w kierunku drogi, która prowadziła w stronę żwirowiska, przebiegając obok domu tego starego znachora, Krużgana. Może wciąż żyje? Łudziłem się, że znajdę jeszcze jakiś ślad, jakiś szczegół, który sprawi, że będę mógł stawić czoło szukającym mnie demonom Gajgara i Anieli. A może… Mandragora. Jeden kęs. Kwaśny i odprężający, a jednocześnie wyostrzający zmysły i dodający sił korzeń. Na samo brzmienie tego słowa dostawałem dreszczy. Złapałem Anitę za rękę i pobiegliśmy do Czarka. Patrzyłem na zapadnięte dachy i popękane szyby, na oberwane drzwi, spowite pajęczynami, i zastanawiałem się, co tu się stało. Jakby wszystko umierało, jakby przez te pięć lat w Wisiołach upłynęło ich sto albo i lepiej. — Patrz! — powiedział Czarek. Obok ostatniego domu, może trochę za nim, stał przechylony na bok, niczym zapadnięty w ziemię czarny samochód. — Zuza! Wiedziałem! — Czarek był wyraźnie dumny. Ruszyliśmy w stronę auta. Coś mnie tknęło. — Czarek, przecież to… — Tak, tato! Karawan, Czarny Melonik! Niezłe, co? — Boże! — wybełkotała Anita. Ford faktycznie zakopał się w ziemię. Prawe tylne koło złapało miękkie pobocze i ugrzęzło

po oś. „Zuza musiała być nie najlepszym kierowcą” — pomyślałem. Czarek podszedł i szarpnął za klamkę. Drzwi były zablokowane. Zajrzał do środka. — Wrrrrrrmrrrrrhrrrrrrrr… Gardłowy ni to warkot, ni mruczenie dobiegło zza forda, a po chwili wyłonił się zza niego wielki, obrzydliwie pokancerowany i brudny kocur. Cofnęliśmy się odruchowo, a Czarek stanął za Anitą. Anita za mną. Czyli byłem na czele. — Hrrrrroooaaaaarrrrrg… Anita wrzasnęła i skoczyła obok mnie. Za nami stało kilka innych kotów, grubych i wielkich. Były ohydne, straszne w swoich deformacjach. Jeden bez łapy, drugi bez ogona, inny znowu z wyłupionymi ślepiami. Najgorszy położył się na środku drogi i przewrócił na plecy, jakby czekał na pieszczoty i zabawę. Kiedy rozłożył tylne łapy zobaczyliśmy jego brzuch, wyżarty przez wielką ranę pełną pełzających pękatych glist. — Hhhhhhhhyyyyyyy… Kolejne poczwary wyłaziły zza forda. Czarek schylił się po kamień i cisnął nim w intruzów, tupiąc gwałtownie. Jeden kocur dostał w głowę, aż przechylił się na bok. Jego sąsiad błyskawicznie wysunął się do przodu i ukazując w szeroko otwartej paszczy rząd połamanych, ale nadal długich zębów, zacharczał złowieszczo. To nie były miłe kociaki. Ale metadon robił swoje. Nie czułem strachu, poruszałem się miękko i wolno. Nawet je polubiłem, były podobne do mnie — poranione i skazane na wygnanie. Czarek za moimi plecami zbliżył się do samochodu i zajrzał przez wolny od zaciemniającej folii pasek tylnej szyby. Nagle zaczął walić ręką w dach. — Zuzka! Odpal auto, słyszysz?! Trąb! Zuza! Co ty robisz?! Zatrąb, do cholery! Kiedy na dachu z głuchym plaśnięciem wylądował kocur, Czarek odskoczył. Sapał wściekle, ale bał się podejść. — Ona se tam siedzi i odkręca trumnę. — Co robi? — Dobiera się do trumny. Coś z nią nie tak. Kolejny potworek wskoczył na blachę dachu. Przeciągnął się, szorując pazurami lakier. — Ja pierniczę! Kopczyk nas zabije! — Kto nas zabije? — Ojciec Zuzy. To jego cacko! — Cacko! Dobre! — Zacząłem się śmiać, gdy tymczasem dwa wielkie czarne kocury rzuciły się na siebie z dzikim jazgotem. — Ej, panowie, co jest z wami?! Sio! Czarek złapał mnie za łokieć i szarpnął. — Tato! Co ty wyprawiasz? Chciał mnie odciągnąć, ale nie zdążył. Jeden z kocurów skoczył mi na piersi. Zobaczyłem otwarty pysk tuż przed moim nosem. Odruchowo zasłoniłem się rękami. Zęby wbiły się w skórzany rękaw motocyklowej kurtki. Kot cuchnął jak jakieś zgniłe ścierwo. Machnąłem energicznie rękami, rozległ się trzask pękającej skóry i zwierzak poleciał w stronę rowu. Kocury powoli nas okrążyły. Miały wyraźnie złe zamiary. Staliśmy bezradnie. I wtedy objawiła się Anita. Ją także musiał już odmienić metadon, bo nagle zdjęła kurtkę i łapiąc za rękawy, zaczęła nią kręcić młynka. Z dzikim krzykiem skoczyła między bestie, waląc na oślep po śmierdzących karkach.

— Won, skurwiele! Spierdalać, słyszycie?! Spierdalać! Ale już! Huuu! Haaa! Koty, chyba zaskoczone, cofnęły się o kilka metrów. Poszedłem za przykładem Anity, tyle że machałem workiem, znalezionym w piwnicy mojego domu. A Czarek, niewiele myśląc, złapał największy kamień, jaki znalazł obok auta, i huknął w szybę tylnych drzwi. Rozległ się odgłos podobny do strzału i setki drobnych szklanych elementów wpadło do wnętrza forda. Czarek błyskawicznie odblokował drzwi i wsunął się do środka. Nie widziałem, co tam robił, ale po chwili siedział za kierownicą, a silnik pracował. — Tato, pchnijcie! Skoczyliśmy za auto. Złapałem za zderzak i ciągnąc w górę, jednocześnie naparłem ramieniem. Anita obok mnie oparła wyprostowane ręce o klapę i prawie leżąc, zaczęła pchać. Czarek ostrożnie dodał gazu i ford zadygotał. Koło zabuksowało. Kocury znowu zaczęły nas podchodzić. — I raz! I raz! Zrozumieliśmy się bez słowa. Rozbujaliśmy karawan, a Czarek, wyczuwając nasze intencje, dostosował się do nich. Kiedy już czułem, że więcej nie dam rady, w odpowiednim momencie dodał gazu i ford złapał twarde podłoże. Wyrwał do przodu, a my opadliśmy na kolana. Tuż za plecami słyszałem warczenie. — Spadajmy stąd! — rzuciłem i poderwałem Anitę za rękę do pionu, a potem, osłaniając ją, popchnąłem do przednich drzwi. Sam wsiadłem na tył, na niewielkie siedzenie obok trumny. To naprawdę był karawan. Tuż nad progiem zobaczyłem bezoki koci łeb pokryty strupami. Z całej siły trzasnąłem drzwiami. Kot wrzasnął i został na zewnątrz, a ja ponownie zamknąłem drzwi. Ford powoli nabierał szybkości, ale bardzo bujał i przysiadał na dziurach. Spojrzałem na dziewczynę siedzącą na trumnie. Usiłowała odkręcić motylki przytrzymujące wieko. Zachowywała się, jakby nas w ogóle nie dostrzegła. Wyjrzałem do tyłu przez wybitą szybę. Banda kocurów została za nami.

2. Koleżanka Czarka zachowywała się nieco dziwnie. Kręciła motylkami w tę i z powrotem. Przy tym gwizdała jakąś niesamowitą melodię, jak z kosmosu, przyprawiającą o dreszcze. Odsunąłem szybę oddzielającą kabinę kierowcy od wnętrza, gdzie siedziałem. — Co jej jest? — spytałem. Czarek pokręcił głową. — Nie wiem. Zuza! Co ci jest?! Anita obejrzała się i położyła palec na ustach. — Widziałam coś takiego kilka razy. To jakiś rodzaj katatonii. Zachowujcie się normalnie. Nie należy jej gwałtownie wyrywać z tego stanu. Czarek zwolnił, a potem stanął. — Nie wjadę tam, tato, bo znowu się zakopiemy. — Dobra. Idę, a wy tym razem zostajecie w aucie. Dajcie mi dziesięć minut. Potem jedziemy, nic tu po nas. Czarek pokręcił głową. — Idę z tobą, tato… — Nie!

Przez okienko zobaczyłem w lusterku jego oczy. Takie samo spojrzenie miał wtedy, gdy wychodziłem ze studni, a on… — Jesteś tu potrzebny. Jesteś mężczyzną, synu. Westchnął. Zmiękł. — Ale nie udawaj twardziela. W razie czego — wiej! Wysiadłem i rozejrzałem się wokół. Wszystko, włącznie z niebem, miało dziwnie rdzawy kolor, jakby ktoś zastosował do świata efekt sepii. Na końcu zarośniętej drogi widziałem zabudowania znachora. Zaskoczyły mnie drzewa wokół. Z tego, co pamiętałem, nic tam nie rosło. A teraz, gdyby nie komin i sterczący stromo dach, w ogóle nie zobaczyłbym chałupiny. Wzruszyłem ramionami i poszedłem przed siebie. Przy okazji zza mankietu wyłuskałem trzy ukryte tabletki metadonu i schowałem w kieszeni. — Tato! Obejrzałem się do Czarka. — Uważaj! — Jasne, synu. Miał moją wrażliwość.

3. Czarek patrzył za odchodzącym ojcem. — Nie bądź taki cwany — powiedział. Odczekał, aż tata zniknie w zabudowaniach znachora, po czym wysiadł i nie zwracając uwagi na protesty Anity, ruszył w ślad za nim.

4. Anita patrzyła za odchodzącym Czarkiem. Biegł schylony, jak żołnierz pod ostrzałem. Odwróciła się i spojrzała na Zuzę, która zdawała niczym się nie przejmować. Znowu na Czarka — wbiegał właśnie w krzaki. Gdzieś niedaleko rozległ się kolejny grzmot. Burza wracała. — Nie bądź taki cwany — rzuciła Anita. Wysiadła i przeszła na tył samochodu. Podniosła klapę. Zuza odwróciła się do niej, mrużąc oczy przed światłem. Uśmiechnęła się. — Zuza, chodź do mnie. Komunikat był prosty i krótki. Tak jak ją uczyli. Zuza podpełzła na kolanach, po czym odwróciła się i tyłem wyszła z forda. Stanęła obok Anity, kiwając się lekko na boki. Anita złapała ją za rękę, odsunęła i zamknęła klapę. Wytarła Zuzi spocone czoło i wskazała na zabudowania, w których zniknął Tymek z synem. — Idziemy tam. Chodź ze mną. Ruszyły drogą w stronę zawalonego domu, skrytego wśród krzewów. Niezbyt szybko, bo Zuza szła z nogi na nogę, trochę jak kaczka. Kolejny grzmot, znacznie głośniejszy, wstrząsnął powietrzem. Anita starała się nie panikować. Bunt Zuzy w tym momencie mógłby wszystko zepsuć. Słońce powoli zniżało swój lot po coraz bardziej rdzawym niebie. Wszystko wokół traciło swoją przejrzystość, ale może Anicie się tylko zdawało, w końcu była pod wpływem metadonu.

5. Dotarcie z domu do Wisiołów zajęło Mariance godzinę. Szła, wiedziona ogromną tęsknotą, namacalną prawie. Czuła ją w powiewach wiatru na policzkach, w kamykach i piasku pod stopami, w uderzeniach gałęzi, kiedy nieco zbyt blisko mijała drzewo lub wysoki krzew. Początkowo chciała prosić tatę, żeby ją podwiózł, ale trochę się wstydziła. No, bo co miała mu powiedzieć? Żeby ją zawiózł do tej dziwnej wsi, by mogła spotkać się z chłopakiem, przez którego zginęła jej mama, a jego żona? Że przyjechał ten, przez którego zgasł jego ukochany syn? To nie byłoby mądre. Jednak decydujące było owo przyciąganie, poczucie, że Czarek jest tuż, blisko w metrach i sekundach. Sprawiło ono, że wyjęła z biurka kolorowe rękawiczki, które leżały tam od dwóch tygodni, schowała do kieszeni kurtki, wzuła buty na twardej podeszwie i, zjadłszy w pokoju obiad, wyszła. Tata nawet nie zauważył. Giełda wymagała wyłącznego oddania. Szła dość pewnie. Nieświadom jej ślepoty obserwator musiałby bardzo uważnie się przyglądać, żeby dostrzec te minimalne zawahania przy stawianiu stopy na zmieniającym się podłożu, to nieznaczne wysuwanie dłoni do przodu, gdy zmieniała kierunek, ten drobny ruch głową, gdy zbliżała się przeszkoda. Bliskość Czarka spotęgowała w niej umiejętność widzenia. Jak wtedy, gdy przez kilka tygodni chodził z nią do jednej klasy i siedzieli razem w jednej ławce. Po raz pierwszy doznała wtedy tak silnych widzeń. Po raz pierwszy nie bała się otoczenia, wyczuwała je idealnie, tylko nie wtedy, gdy Ariel uderzył ją krzesłem. To było za szybko. Teraz zmierzała drogą obok żwirowiska, wyraźnie czując, że granica stromizny, za którą był już tylko długi lot w ciemność, była na szerokość dwóch stóp od niej, a mimo tego szła szybko, ani przez chwilę nie czując strachu czy niepewności. Nić, prowadząca do światła Czarka, była z każdym krokiem coraz grubsza i wyraźniejsza. Radość rozpierała ją od środka. Marianka nuciła.

Rozdział 6. Gdzie oni są? 1. Coś było nie tak. To Magda wpadła na pomysł, żeby zadzwonić po Czarka. Nagle przypomniała sobie o jego zdolnościach, o tym, o czym czytała w jego pamiętniku. Nie był egzorcystą, ale miał te same geny, co Anielka, i mógł pomóc. Przynajmniej do czasu, gdy Antoni przywiezie tego byłego księdza spod Łasku. Nie miała wątpliwości, że Anielce trzeba pomóc. I nie chodziło o to, że w swobodny sposób poruszała przedmiotami. To było nawet ciekawe, choć przyprawiało o dreszcz. Siedząc na kolanach Antoniego i wpatrując się w nożyczki na stole, sprawiła, że zaczęły się kręcić, najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Przesuwała je w lewo i w prawo, aż wreszcie — nadal jedynie patrząc na nie — zrzuciła je ze stołu wprost pod nogi mamy. — Och! — jęknęła Magda i schyliła się, by je podnieść. Zdecydowała chwila, w której Anielka poznała jej umysł. To był ułamek sekundy, gdy ich oczy się spotkały. Mgnienie, krótsze niż jedno uderzenie skrzydeł trzmiela. Córka w jednej chwili stała się matką. Poznała jej wszystkie myśli. WSZYSTKIE! BEZ WYJĄTKU! Magda poczuła się, jakby ją zgwałcono, wstyd, który ją przeszył, zmieszany z poczuciem winy

i wściekłości, miał konsystencję lepkiej, wyrobionej gliny. Spojrzała na Antoniego. Lekko skinął głową. Zrozumiała. On też został zgwałcony i rozpoznany. Anielka przez jedną chwilę stała się Antonim Kopczykiem. Magda poczuła narastające przerażenie. Kłębiły się w niej pytania. Czyje myśli są gorsze? Jej czy jego? Jak oceni ją córka? Czy zauważy te wszystkie życzenia śmierci, które natrętnie powracały nocą? Jakie wyobrażenia samotnego od lat mężczyzny stały się udziałem jej pięcioletniego dziecka? — Boże… — szepnęła. Zerknęła na leżący na stole zeszyt. Czarek! Złapała za telefon. Antoni przytrzymał jej rękę. — Poczekaj. Zaraz wracam. Ujął Anielkę za rączkę i poprowadził do jej pokoju, zabierając na talerzu dwa naleśniki z dżemem. Gdy wrócił, Magda nadal trzymała telefon w ręce i przeglądała zeszyt z Batmanem. — Poza zasięgiem. Dziwne. — Uniosła zeszyt przed siebie. — Jak tu nie zwariować? Posłuchaj. Antoni oparł się o futrynę, splótł ręce na piersi i wsłuchał się w głos Magdy: — On ma jakąś tajemnicę. To ma coś wspólnego z jego synem. Zobaczę, czy uda mi się go wybadać. Rzadko go spotykam, ale to będzie moja misja numer jeden. Boję się go, jest trochę dziwny, taki smutny i nic nie mówi. Przewróciła kartkę. Jedną z kolejnych stron wypełniał rysunek. Naga kobieta leżąca na skrzypcach, wpasowująca się swoimi pięknymi kształtami w doskonałą krzywiznę instrumentu. Jedną dłonią muskała struny, drugą dotykała własnej piersi. Magda otworzyła szeroko oczy i pokazała rysunek Antoniemu. — Nie chcę być nietaktowny, ale nie widzę w tym nic nienormalnego. Raczej talent i wrażliwość twojego syna. Magda westchnęła i zaczęła czytać tekst kolejnego zapisu: — Dziś mi się udało. Spał na meczu, a ja wpatrzyłem się w niego i wyobraziłem sobie, że robię się cieniutki jak igiełka i wsuwam się do jego mózgu przez ucho. I zobaczyłem grób z metalowym krzyżem. A w tym grobie leżała pani Anna. No nie! Pisze „grub” przez u zwykłe, a potem pisze „grobie” i w ogóle mu to nie przeszkadza. O kim to, w ogóle? Tylko że poduszkę miała na głowie, a nie pod nią. A potem usłyszałem tam w środku, w jego głowie, jakby ktoś pisał gwoździem po szybie. I popatrzyłem na jego powieki od środka i na nich było wydrapane imię: JULEK. Wiem już, jaką ma tajemnicę. Ale wolałbym nie wiedzieć. Oszaleć można. Ty wiesz, że on przewiduje numery w lotto? Magda trzasnęła okładką i odłożyła zeszyt na stół. — No i będziesz tu człowieku nor… Antoni, co ci się stało? Kopczyk stał w drzwiach i głośno oddychał. Spojrzenie wbił w stół i ściskał dłońmi bicepsy. — Nic, nic! Coś mnie zakłuło w piersiach. Mam tak czasami… Magda popatrzyła na niego uważnie. — Żeby tylko nie zawał! — Nie, nie. Spokojnie. Wiesz, zadzwonię do Zuzy, może ona ma jakiś kontakt z twoim synem. W końcu są przyjaciółmi. A ty może zajrzyj do Anielki, co? Magda wyszła z kuchni. Antoni szybko sięgnął po zeszyt z Batmanem i wsunął go za spodnie

na plecach. Wyjął telefon i, stanąwszy w holu, wybrał połączenie. Usłyszał jednak to samo, co Magda przed chwilą. — Dziwne — rzekł do niej cicho, stając po kilku minutach w drzwiach pokoju Anielki. — Nie ma zasięgu. Śpi? Magda skinęła głową i wstała z tapczanu. Wyszli z pokoju. Stali teraz przed drzwiami. W wąskim przejściu, blisko siebie. Kopczyk pachniał mocnymi męskimi perfumami, a ona stała boso na podłodze. Przyglądał się jej zgrabnym palcom. — Dobra. Jadę pod Łask, a ty próbuj dodzwonić się do Czarka. Będę za dwie godziny i… dokończymy zadanie. Chciał się odwrócić i odejść, ale przytrzymała go za łokieć. Spojrzał w jej oczy. Patrzyła jak ta ryba, którą musiał zabić. Ruchem głowy wskazała drzwi do garażu. — A co z…? Pomyślał przez chwilę. — Musisz wytrzymać, aż będzie ciemno. Bardzo ciemno. Późno w nocy. Przykro mi. Puściła jego łokieć. — Magda, to tylko trup. Trupy nie robią nic złego. — Tak, tak — odparła bez przekonania.

2. Nie spieszył się. Musiał przemyśleć, jak powstrzymać tego chłopca od wyjawienia prawdy. Skąd ten szczeniak to wszystko wiedział? Bywał u nich w domu, ale nawet gdyby przekopał wszystkie szuflady, szafy i łóżka, nic by nie znalazł. Wszystkie dokumenty, zdjęcia, akty urodzenia i zgonu miał ukryte w sejfie w podłodze, do którego szyfr znał tylko on. No tak, ale jak gówniarz potrafił zgadnąć numery w totolotku, to co to dla niego taki szyfr? A może Zuzanna mu naopowiadała? Ale wtedy ona musiałaby wszystko wiedzieć, a tego nie byłaby w stanie ukryć przed ojcem. Nie, to nie Zuzanna. Zaraz, a wtedy, kiedy spał na meczu? Jak to było? Obudziła go Zuzanna, bo mecz się skończył, a ona szła spać. Bolała go szyja i bardzo mu się chciało pić. I ta myśl, że ktoś u nich był. Ale przecież był, Czarek Smuta. To nie to. Paliły go wtedy powieki, jakby miał w oczach piasek. To pamiętał dokładnie, pomyślał nawet, że złapał zapalenie spojówek. A rano przeszło. „A potem usłyszałem tam w środku, w jego głowie, jakby ktoś pisał gwoździem po szybie. I popatrzyłem na jego powieki od środka i na nich było wydrapane imię: JULEK”. Stąd ten ból! — Kurwa! — zaklął i przyspieszył. To wszystko zaczynało go denerwować. Odechciewało mu się powoli kontaktów z tą szaloną rodziną. Co mu po żonie morderczyni, nawet jeśli jest piękna i mądra? I ma klasę? Osiemnaście lat przeżyli bez konieczności tuszowania prawdy. Jeszcze kilka lat i Zuzanna wyprowadzi się z domu do jakiegoś faceta z długimi włosami, w czarnych glanach i z wytatuowaną czachą na środku piersi. Ten mały nie mógł teraz pokrzyżować im planów. To nie jego sprawa. Ciekawe, co jeszcze wiedział, przecież bywał u nich od czasu do czasu. I czy ta wizja z poduszką to blef, czy naprawdę domyślał się, co stało się z jego żoną po urodzeniu Zuzi i Julka. Niech tylko spróbuje szepnąć coś Zuzannie, już on go załatwi! Cholera, ale przecież ta mała też go przeniknęła. Może nie wszystko zrozumiała, ale wszystko

wiedziała. Czuł to, gdy siadła mu na kolanach. O mało jej nie zrzucił, tak wierzgnął, gdy zmrużyła oczy, patrząc na niego. Dobra, nie ma co gdybać. Przywiezie do nich Burdyłłę, z którym był w seminarium, zanim zrezygnował. Już wtedy pasjonował się duchami i demonami. Podobno potrafił siłą woli łamać łyżeczki i podpalić gazetę. Więc powie mu, żeby się przyjrzał obojgu, tej postarzałej dziewczynce i jej bratu, niech tylko wróci. Właśnie, co z tą Zuzanną? Wyciągnął telefon i ponownie wybrał numer córki. Przełączył na głośnomówiący, bo lubił przestrzegać przepisów. Po chwili męski głos dobiegł z głośnika: — Osoba, do której dzwonisz, jest poza zasięgiem sieci. Spróbuj zadzwonić później. Później. Dobrze. Zadzwoni później. Teraz musi przejrzeć ten pamiętnik małego świra. Zjechał w pierwszą leśną drogę i zgasił silnik.

3. Nie mogła przestać myśleć o garażu. O ciemnym worku z grubej folii, zamkniętym na specjalny suwak, z rączkami po bokach, służącymi do podnoszenia go i układania wraz z zawartością na wózku. Był tam. Ciężki, wypełniony. Żeby tylko nie musiała tam iść, do garażu, żeby nie przyszedł jej do głowy jakiś niepodważalny powód, by wejść tam i sprawdzić, jak się sprawy mają. Nie powinna w ogóle myśleć o garażu. O szarych metalowych drzwiach, za którymi… Kto w ogóle tak zbudował ten dom? Takie szare metalowe drzwi? Wiadomo, że będzie się o nich myśleć w sytuacji, gdy myśleć się nie powinno, że będą korcić i niepokoić, jak jakaś cmentarna brama czy co. O, już! Pewnie! Zaraz cmentarna, ciekawe dlaczego? Złapała za telefon. Co z tym Czarkiem?! Mówił wprawdzie, że nie wiadomo, co będzie na rybach z zasięgiem, ale powinien już wracać. A jeżeli on żyje?! Ten tam, w worku? Może nie wszystko stracone, może udałoby się go uratować? To na pewno miałoby wpływ na złagodzenie wyroku. Poczuła nagłą falę gorąca i szum w uszach. Odwróciła się i popatrzyła na drzwi. Nic. Cisza i spokój. Przecież to niemożliwe. Był zimny, bez pulsu, nie oddychał. Serce nie biło. Zaczął powoli sztywnieć. Teraz jest pewnie zimny i sztywny jak posąg. Owszem, jeszcze na studiach, na zajęciach z anatomii, i po, szczególnie po, lubili opowiadać sobie różne historie o zombie i przypadkach ożywania nawet podczas pogrzebu, ale nie widziała czegoś takiego na własne oczy. A Magda wyznawała zasadę: „Czego nie dotknę, w to nie uwierzę”. W konsekwencji — tak było z dziwami Czarka i Anielki — nie wierzyła nawet, jak dotknęła. Była w końcu panią doktor, nie jakąś znachorką czy szamanką. Tak naprawdę wypierała. Wreszcie do niej docierała ta smutna świadomość. Była specjalistką od wypierania. Wypierała fakt, że jej ojciec jest alkoholikiem, że znęcając się nad bratem, stał się przestępcą, bandytą wręcz. Wypierała fakt, że w zamian za święty spokój i niepodzielne wsparcie ojca godziła się na taki stan, na to, że Wojtek uciekł z domu, nie otrzymując niczego, nawet dobrego słowa. Wypierała sugestie rodziców, kiedy wychodziła za mąż za Tymka. Sami, tkwiąc w chorym układzie, idealnie wyczuwali nadchodzącą powtórkę scenariusza własnego życia. Przez wiele lat nie akceptowała myśli, że Tymek jest chory, że jest alkoholikiem, że wpakowała się w to, przed czym chcieli ją uchronić rodzice i ona sama. Że jej małżeństwo okazało się porażką. Że Czarek stał się niemową, że zaczął przejawiać jakieś nienormalne zachowania. Ale największego gwałtu na swojej świadomości dokonała, nie przyznając, że jest

współwinna całej tej wisiołowej tragedii. Dziś to wiedziała, ale zarówno tam, na miejscu, dzikim i mrocznym, jak i potem, przez kilka lat zapominania, wypierała myśl, że mogła być bardziej stanowcza wobec młodego Cygana, że Anielka ze swoją progerią pojawiła się jako spuścizna po szalonym romansie, w który Magda się wdała. Bo przecież czuła, że coś jest nie tak, że Tymek nie był sobą, chwilami wręcz marzyła, że kocha się z Gajgarem, że w ciele męża tkwi dusza tajemniczego mieszkańca Starogór. Pamiętała, jak zabolało ją stwierdzenie Tymka: „W takim razie sprawdź DNA córki, jak się urodzi. To nie moje dziecko”. To nie był ból urazy i upokorzenia. To była igła wstydu i złości, że wszystko stawało się jawne. Podobnie dziś. „To nie ja!” — zdawała się mówić wzrokiem, kiedy Antoni patrzył na zmasakrowaną twarz porywacza. Mimo tego, że przecież tak naprawdę miała przebłyski pamięci. Kiedy czytała zapiski w karcie pacjenta, gdy zerkała na krwawe ślady na podłodze i unicie, pojawiały się w jej głowie migawki z ohydnego zabiegu. Zapach z otwartych na siłę ust, złość towarzysząca zaciąganiu szwów czy melodia, grana przez telefon w kieszeni mężczyzny. W tej chwili rozległ się ten sam sygnał. Magda skuliła się w sobie, a jedyna myśl, która wybuchła w niej jak fajerwerk, brzmiała: „NIE! Nie chce tego słyszeć! To niemożliwe! Nieee!!!”. Kiedy opadła już fala przestrachu i wściekłości, okazało się, że to jednak możliwe. Gdzieś z oddali, z tyłu, cichutko, dobiegała do jej uszu owa feralna melodia dzwonka telefonu. Westchnęła i odwróciła się, by spojrzeć na ciężkie, szare drzwi. Były uchylone.

4. Godlewski na pewno przespałby Piotrków, gdyby nie młody sąsiad. Na pewno też obudziłby się bez portfela i telefonu, bo spał twardo, gdy stanęło nad nim dwóch chłopaków, śmierdzących alkoholem i brudem. Jak na notorycznych pijaków ruchy mieli zaskakująco pewne i sprawne. Przechodząc, szturchnęli śpiącego, przechylonego mężczyznę, a gdy nie zareagował, zawrócili. Jeden położył palec na ustach, patrząc w oczy chłopaka z paskudną blizną na twarzy, a drugi płynnym ruchem wsunął dłoń za połę marynarki Godlewskiego. Po chwili uśmiech rozpromienił jego twarz, a ręka powędrowała w górę. Między palcami wskazującym a serdecznym, niby w szczypcach, tkwił portfel. W tym momencie chłopak z blizną, siedzący obok, błyskawicznie chwycił za tę dłoń i zaciskając rękę, popatrzył w oczy kieszonkowca. Coś przekonującego musiało być w jego spojrzeniu, a może w tym stalowym uścisku, bo złodziej syknął i upuścił portfel. Ten spadł między uda mężczyzny. Godlewski ani drgnął. Złodziej wyrwał rękę i zaczął masować. Potem postukał się palcem w czoło i, mrucząc coś pod nosem, popchnął kolegę przed sobą w stronę przejścia do kolejnego wagonu. Karol Godlewski, nieświadom zagrożenia, spał dalej. Sąsiad podniósł portfel i odchyliwszy delikatnie marynarkę, wsunął go na swoje miejsce. Do Piotrkowa zostało kilkanaście minut. „Niech śpi, chłopina — pomyślał. — Wysiądziemy razem”.

5. Rzucił zeszyt, jak oparzony. Ten chłopak rzeczywiście oszalał albo to, w co Antoni wierzył czy też raczej nie wierzył, było prawdą. Wszystkie te paranormalne zjawiska, przewidywanie przyszłości, czytanie

w myślach, może nawet życie po śmierci. Kompletnie tego nie akceptował. Lata pracy w najsmutniejszym zawodzie świata nauczyły go sceptycznie patrzeć na cuda. Widział i słyszał płacz rodziców, żegnających kilkuletnie dzieci, od którego pękały serca i który wzbudziłby z grobu każdego, gdyby to tylko było możliwe. Chował młodych i zdrowych oraz starych i schorowanych, którzy całe majątki zostawili w świątyniach, nie zaznając innej ulgi, poza śmiercią. Grzebał głupich i mądrych, nieuków i lekarzy. Śmierć równała ich szanse, zasługi i winy, płaciła każdemu jednakowo, bez wyróżnień i piętnowania. To ludzie, w swoim pragnieniu posiadania nadziei, w swojej niezgodzie na cierpienie i bezsens krótkiego życia, dorabiali całą tę otoczkę wiary w życie po śmierci i tworzyli arsenał cudów. Dowodzili w ten sposób słuszności swoich oczekiwań i śmielej patrzyli w pustkę przyszłości. Więc co miał zrobić z tym przeklętym kolegą jego córki?! Gdzie ona w ogóle była, do diabła?! Ponownie wybrał numer Zuzi. Nic. Już on jej da! Telefon zabierze na tydzień! Dobra. Nie ma co udawać. Dzisiejszy dzień mógł odmienić jego życie. Najpierw szaleństwo dentystki, potem ta mała ze swoim świdrującym umysłem. Wprawdzie nożyczki zatańczyły na stole, poruszane przez niego od spodu stołu dużym magnesem, który zdjął z lodówki. Zupełnie niepotrzebny wygłup. Jak tylko spojrzał na Magdę, zrozumiał, że i ją prześwietliła Anielka, że musiała poczuć w środku czaszki to przeszywające spojrzenie i penetrującą jaźń dziewczynki. To było coś, czemu nie mógł zaprzeczyć. Podniósł zeszyt Czarka z siedzenia i otworzył tam, gdzie skończył. Przyjdzie taka chwila, że przeczyta pan te słowa. Nie wiem dlaczego, ale tak się stanie. Będzie pan jechał gdzieś samochodem. Niech się pan nie martfi. Nie powiem nikomu o tajemnicy ani o Julku. Kto to jest Julek? Wiem, że pan to czyta. Niech sie pan nie boi. Nie wydam pana. Zuzce też nie powiem, tylko niech pan jej wybaczy. Wiem, Julek to syn. Już wiem. On się boi. Marlena. Jakaś Marlena mu dokucza. Jak mu daje jeść, to mu pcha na siłe czasami. On się boi. Ona jeszcze mówi mu wtedy, że pan wiencej nie przyjedzie. Julek wtedy płacze. Prosze pana, niech pan się nie gniewa, ale Julek niedługo umrze. Niedługo. Marlena?! Ta młoda opiekunka z czerwonymi włosami?! Przecież to najfajniejsza pracownica ośrodka. Zawsze z nim porozmawia o Julku. A syn był przy niej taki spokojny. Zaraz… No, właśnie. Pamiętał, jak na początku jej pracy, ze dwa lata temu, dziwił się, że Julek przy niej leżał, jakby go nie było, z głową odwróconą w drugą stronę, i pozwalał im porozmawiać. Nawet się cieszył, że ta dziewczyna miała na niego taki dobry wpływ. I przywoził jej raz na jakiś czas płytę Mansona, którego uwielbiała. Antoni Kopczyk podniósł wzrok znad brulionu. Zamknął go. Na zamaskowaną twarz kreskówkowego bohatera w czarnej pelerynie spadły dwie łzy.

6. Telefon dzwonił i dzwonił. Magda położyła dłoń na klamce uchylonych drzwi do garażu. Może przeciąg je otworzył? A może Anielka tam była? No, bo chyba nie… Pchnęła ciężkie skrzydło. Dość tego! Głupie strachy! Wóz albo przewóz. Trzeba to skończyć. Jeszcze trochę tego napięcia i ona też zwariuje. Musiała uciszyć ten odgłos. Drzwi uderzyły o gumowy odbojnik z głuchym stukiem. W garażu było ciemno. Namacała włącznik i zapaliła światło. Tak, najwyraźniej dzwonek dobiegał z wnętrza czarnego worka, leżącego za kartonami pod ścianą. Że też wcześniej nie wyjęli tego telefonu, cholera!

— Jest tu ktoś? Głos miała słaby, jakby wcale nie chciała usłyszeć odpowiedzi. I nie usłyszała. Weszła ostrożnie do środka, powoli zsuwając stopę ze stopnia. Podłoga garażu była nieco niżej niż poziom mieszkania. Worek leżał zasłonięty kartonami. Antoni widocznie poprzesuwał niektóre z nich, żeby ukryć… mężczyznę. Jakoś nie chciały jej przejść przez myśl jakże puste określenia: zwłoki, ciało, denat, trup. A może po prostu znowu wypierała, tym razem fakt, że zabiła człowieka. Nagle przypomniało jej się, jak określano niekiedy pijaństwo do upadłego — zgon. To ten sam mechanizm. W miejsce prawdy — synonimy, namiastka, odbicie, często ułatwiające jej zbagatelizowanie. Mężczyzna. Jaki tam mężczyzna? To już zwłoki, nieboszczyk, zmarły. Jej ofiara. Chwyciła za pudło i pociągnęła. Rozległ się trzask i z wnętrza kartonu wypadł stos książek, wprost na jej nogi. — Auć! — jęknęła, ale niezbyt głośno. Czuła się niepewnie, hałasując obok zwłok. A jak je obudzi? Rozmasowała wierzch stopy i odgarnęła książki. Stare podręczniki ze studiów i fura bajek z wczesnego dzieciństwa Czarusia. I stare dobre okładki z twardej tektury, niestety. Po co wloką za sobą te uciążliwe sentymenty? Uklękła przy worku. Złapała za suwak i, odetchnąwszy głęboko, pociągnęła. Ze szczeliny wystrzeliła w górę ręka z podkurczonymi palcami. Magda klapnęła na pupę, uderzając się w łokieć o kolejny ciężki karton. Sygnał telefonu przybrał na sile. Przez chwilę patrzyła na wystającą lekko ponad worek rękę, wyobrażając sobie te blade palce zaciskające się na jej szyi. „Rigor mortis” — przypomniała sobie nagle określenie pośmiertnego zesztywnienia. Na zewnętrznej, dolnej krawędzi dłoni zobaczyła ciemny brzeg. Plamy opadowe. Ta ręka nie zaciśnie się już nigdy i na niczym. Złapała suwak i odsunęła prawie do końca, zostawiając jedynie zakrytą twarz. Nie chciała patrzeć na swoje dzieło. Nie chciała, żeby dzieło patrzyło na nią. W okolicy krocza dzwonił telefon. Pewnie tkwił w kieszeni spodni. Przełamując wstręt, wsunęła do niej palce. Nawet przez tkaninę czuła chłód. „Frigor mortis” — przemknęło jej przez myśl. Zadziwiona była, że pamiętała takie rzeczy. Wyciągnęła komórkę i spojrzała na ekran. — Insulina — przeczytała półgłosem. Nacisnęła OK i schowała telefon. Przejrzy go i wyjmie akumulator, a potem wrzuci do Rakówki, gdzieś daleko, w łąkach. Złapała ponownie za suwak, żeby zamknąć worek, ale zamiast pociągnąć do siebie, rozsunęła dalej. Kara musi być! Jeszcze raz popatrzy na to, co zrobiła. Może Bóg jej wybaczy, jak będzie bać się i cierpieć. Widok był niemiły. Resztki porozrywanych warg pokryły się szarym nalotem, krew odpłynęła z twarzy, ale zatrzymała się w dolnej części uszu i szyi. — Livores mortis — szepnęła Magda. Najgorsze były oczy. Zmatowiały, straciły wyraz i nie miały w sobie przerażenia, które spodziewała się ujrzeć. Nic. Puste, suche, obce. Nieprawdziwe. Zasunęła suwak z powrotem, zatrzymując się przy wystającej ręce. Docisnęła ją łokciem i zamknęła worek.

— Mogę go obudzić. Magda runęła na czarny wór. Spokojny głos Anielki tak ją przestraszył, że mięśnie jej ciała zareagowały mimowolnie. Czuła pod sobą zimne zwłoki. Opierała dłonie na śliskim worku, jednocześnie usiłując odkleić twarz od chłodnej folii. Ręce rozjeżdżały się jej, a pod dłońmi czuła twarde fragmenty ciała mężczyzny. Wydawało jej się, że to trwa całą wieczność, ale tak naprawdę po kilku sekundach stała na nogach, z obrzydzeniem ocierając twarz i poprawiając włosy. — Mogę go obudzić — ponownie zapiszczała Anielka, wskazując rączką na worek za plecami mamy. — Nie trzeba — warknęła Magda i chwyciła dłoń córeczki. Szarpnęła ją i pociągnęła w stronę drzwi. Wyszły, gasząc światło. Z worka po chwili dobiegł trzask folii, wypychanej od środka. „Rigor mortis” — powtórzyłby pewnie trup, gdyby go ktoś obudził.

Rozdział 7. Diabełek 1. To było dziwne, ale mimo całego rozpadu domostwa Krużgana jedna rzecz pozostała niezmieniona — zapach. Nad tym brudem i kurzem, nad wyrastającymi wprost z gnijącej podłogi roślinami i grzybami, nad robactwem, kłębiącym się po kątach, unosił się kwaśnawy aromat, przywołujący u mnie drżenie powiek i ślinotok. Stałem i gapiłem się na resztki zapadniętego tapczanu, na którym spałem kilka dni bez świadomości. Międliłem skrawek zasłony, który został mi w palcach, gdy odchylałem ją, wchodząc. W jednym z rogów, u powały, wisiał nadal kłąb suszu, poszarzały i skurczony. Nikt tu od dawna nie żył. Patrząc na wnętrze, powiedziałbym że ze sto lat, ale przecież znachor Krużgan urzędował tutaj zaledwie pięć lat temu. Nic z tego nie pojmowałem. Podszedłem do kłębka ziół. Chciałem kawałek uszczknąć, ale gdy go dotknąłem, cała gałązka rozpadła się w pył. Szybko wsunąłem nos w chmurę drobin i wciągnąłem powietrze. Zakręciło mnie aż w oczodołach. Kichnąłem kilka razy. To wszystko. Żadnej ulgi. Żadnego mrowienia. Śmieci. Wyjąłem z kieszeni latarkę i zacząłem przeszukiwać wszystkie kąty. Gdzieś mógł się znaleźć kawałek, choćby kęs tajemniczego korzenia. Tego, który wyrósł na Szubienicach, zasiany przez Gajgara w miejscu, gdzie powiesił się nieszczęsny ojciec dziewczynki, którą potrąciłem, gdy jeszcze piłem. A powiesił się, bo… Dobra, dosyć. Zanurkowałem pod tapczan. Bałem się, żeby na mnie nie runął razem z cuchnącymi resztkami posłania, ale nic nie znalazłem. Jedynie jakieś wyschnięte skrawki zdechłego kota. W kredensie też nic, kilka pustych słoików, jakaś metalowa waga, kilka świec i szczotka do butów. I jeden pełny słoik. Przypomniał mi się cuchnący bimber Krużgana, którym się raczył do upadłego. Miał taki właśnie kolor. Trzasnąłem drzwiczkami, aż spadły z zawiasów. Byłem wściekły. — Nic tu po mnie — powiedziałem do siebie i wyszedłem do sieni.

2. myślałeś, że nie wiem, o co ci chodzi, co? nie znalazłeś, ha! Czarek, Czarek, czy musimy ze sobą walczyć? ty wcale nie szukałeś tych skrzypiec! tato! co to za muzyka? la la la la la laaa

la la tato, to nie była twoja wina Czarek wszystko jest moją winą cały świat to moja wina każde zło z którym nie walczę to moja wina nie ma takiej winy której bym nie udźwignął nie przygarnął Czarek byłeś taki malutki taki malutki życie płynie tak szybko tak powinienem szukać skrzypiec to jedyny sposób nie oddam ci ich tato czy mnie też się przydarzy to wszystko co tobie dlaczego jaki ojciec taki syn! jaki ojciec taki syn skurwysyn! tato czy Anielka jest moją siostrą? tak! nie! a co to za różnica? tato czy ona jest jego córką? nie kłam tato nie kłam nie chciałem kłamać synu nigdy kłamstwo jest złem prawda jest dobrem zawsze szukaj prawdy synku tato co ty pieprzysz jaka prawda jakie dobro posłuchaj ja muszę mieć te skrzypce skrzypce jesteś za młody dla takiej starej dupy stara dupa pewnie sam bym sam byś ją wytarmosił co ty możesz wiedzieć o seksie tato skrzypce skup się zapominasz że jestem tobą znam twoje moje wspomnienia widzę pośladki mamy jak w nią wchodzisz pamiętam co czujesz o nawet teraz ci staje tato Czarek przestań! nie ma tu skrzypiec nie ma nic co mogłoby nam pomóc jedziemy stąd myślisz że to nie moja wina synu ja nie zabiłem tych ludzi wiem tato, wiem, a ja o mało zabiłem ciebie jak ty się uratowałeś nie pamiętasz nie pamiętam myślisz że ten drań nas szuka znajdzie znajdzie? czy tak samo rozmawiałeś z Gajgarem? tak samo rozmawiałeś z Gajgarem tym gnojem! wolałeś jego! tato musisz pomóc Anielce jak? pomóc Anielce! jak?

3. Anita oglądała się niepewnie za siebie. Idąc z Zuzą, usiłowała połączyć się z kolegami, którzy powinni być niedaleko. Ale telefon nie łączył się z nikim. Nie dawali żadnych oznak życia. Miała złe przeczucia. W rękach tarmosiła okulary, mając nadzieję, że chociaż część obrazu z ich wyprawy nada się do odtworzenia. Nie było na co czekać. W ślad za nimi ciągnęło zawszone kocie stado, wspierane przez gęstniejące i znowu tworzące chmurę pasma rudej mgły. Weszły do mrocznej sieni. Anita szybko, nieco panicznie. Za nią, trochę bezwolnie, Zuza. Stanęła z przekrzywioną głową, jakby się czegoś wstydziła. Anita uniosła wzrok i zobaczyła Tymka z synem, jak wpatrują się w siebie, tak samo jak godzinę temu w ruinach ich domu. — Boże, znowu ta chmura. Do tego koty! A na dokładkę ptaki! — jęknęła Anita. Zatykając nos palcami, dodała: — Co tu tak śmierdzi? Czarek spojrzał na podwórze. Ruchem ręki przywołał ojca i powiedział: — Tato, nie jest dobrze. Tymoteusz podszedł do niego. Na podwórzu, wokół rozklekotanego koryta na wodę, siedziały kocury, co rusz oblizując się sinymi jęzorami. Między nimi przechadzały się wielkie gawrony, dziobiąc ziemię i znad długich szarych dziobów łypiąc w stronę zabudowań czarnymi ślepkami. Nad podwórzem krążyły kolejne, kracząc wściekle. Jakby tego było mało, ściana wścibskiej rdzawej mgły sięgała już kocich ogonów. Smuta złapał stojące obok skrzydło starych drzwi. Było za ciężkie. Jedynie chmura kurzu pofrunęła w górę, wzniecona gwałtownym szarpnięciem. — Czekaj! — rzucił Czarek i doskoczył do ojca. Wspólnie przesunęli skrzydło w otwór wiodący na podwórze, gdzie powoli zaczynało zmierzchać. Trochę wcześniej niż powinno. — No, razem, równo! Hop!

Dźwignęli ciężar i oparli o czopy zardzewiałych zawiasów. Drzwi musiały być solidnie wykonane, bo mimo starości żelazne elementy trzymały się mocno i tkwiły na swoim miejscu. Po chwili skrzydło opadło i ze zgrzytem poruszyli nim w tę i w tę. Zamknęli i podparli deską, bo brakowało klamki i zamka, a wielki drewniany skobel odpadł przy pierwszej próbie zablokowania. — Musimy to jeszcze uszczelnić! W środku są jakieś szmaty. — Ej! Co wy robicie? Zamierzacie tu zostać? Nie reagowali. Weszli do izby. Na tapczanie kłębiły się brudne strzępy posłania, oklapła pierzyna, jakiś wyliniały koc. Zebrali to wszystko, krzywiąc się ze wstrętem, i zaczęli upychać w szczeliny w drzwiach. Największa szpara znajdowała się na dole, przy zapadłym i wyłupanym progu. Wcisnęli tam róg pierzyny, śmierdzącej stęchlizną i skisłym moczem. Przy okazji rozerwali róg i trochę pierza wysypało się na klepisko. — Ja nie zamierzam tu zostać! — Anita złapała Tymoteusza za łokieć. — Ja też nie! — Wyszarpnął rękę. Wskazał drzwi, a potem Zuzę. — Chcesz iść? Z nią? Teraz? Zuza stała w tym samym miejscu. Z buzi zwisała jej nitka śliny. Uśmiechnęła się nieznacznie, widząc, że na nią patrzą. — A co to za różnica kiedy? Była zła, a w tej złości wydawała się pełna uroku. Otworzyła usta, by rzucić kolejny argument, ale w tym momencie huknął piorun i Anita kucnęła, chowając głowę w ramiona. Na podwórzu zajazgotały kocury. — Chodźcie do środka. — Czarek przywołał ich z izby. W środku panował półmrok. Brudne szyby koślawego okna wpuszczały niewiele słabego światła. — Boże, jak tu brudno! Ja tego nie wytrzymam! Co mnie podkusiło?! Anita siadła na brzegu tapczanu. — No, właśnie, co? — Tymoteusz zmrużył oczy, otwierając ponownie kredens. Wyjął ze środka słoik z bimbrem. — Ciekawe, prawda? Czarek objął Zuzę i pomógł jej usiąść. Oparli się o ścianę. A potem uświadomił sobie, co trzyma w rękach jego tata.

4. Marianka nadeszła od strony łąki. Burza, która trwała wokół, była jakaś dziwna. Tuż obok biły pioruny i huczało od gromów, ale nie spadła jak na razie ani jedna kropla deszczu. Marianka przeszła przez wysokie trawy i oprócz kilku rzepów, wczepionych w spodnie, źdźbeł, wciśniętych za sznurowadła, i pasikonika na ramieniu, nie miała śladów tej wędrówki. Suche spodnie, czyste buty, nic. Szła z tyłu domu Krużgana, pasem wolnej od mgły przestrzeni. Ruda chmura nie zdążyła dotąd zamknąć kręgu wokół domu znachora. Jeszcze zbierała siły, pnąc się w górę, by sięgnąć dachu i przesłonić świat. Więc Marianka albo miała trochę szczęścia, albo intuicję, wybierając tę drogę. Czuła, że Czarek jest tuż. Ściskała w ręce kolorowe rękawiczki i uśmiechała się do swoich myśli. Jak wygląda? Zmienił się? Czy wyczuje pod palcami młodzieńczy wąsik? A może jakieś okropne pryszcze? A niech tam! Nawet jego pryszcze może pokochać.

Z drugiej strony domu, od podwórza, uderzył piorun i Marianka skuliła ramiona. Nie bała się burzy, tylko bardzo przyciągała odpryski wyładowań. Czytała o tym, że niektórzy ludzie mają silny potencjał elektryczny, wytwarzają pole wokół siebie i potrafią nawet zakłócać działanie różnych urządzeń. Za każdym razem, gdy piorun bił blisko — a dziś pogoda była wyjątkowa pod tym względem — czuła na czubku głowy silne ukłucie. Nie było bolesne, ale dotkliwe, więc odruchowo kuliła ramiona. Gdy wyczuła przed sobą ścianę, zatrzymała się. Sięgnęła dłonią przed siebie. Pod palcami miała omszałe stare drewno. Słyszała o tym znachorze jeszcze od Czarka, że to prawdziwy czarownik, ale potem, zdaje się, umarł. Tak twierdziła babcia, a babcia wiedziała wszystko o okolicznych mieszkańcach. Tak mówiła. Marianka ruszyła ostrożnie w stronę okna. Już dawno przestała się zastanawiać, skąd wiedziała, gdzie jest okno albo czy nie nadjeżdża samochód, gdy chciała przejść przez jezdnię. Przy innych trochę udawała nieporadność w tym względzie, żeby się nie dopytywali ciągle i ciągle: „skąd wiesz?” i „jak ty to robisz?”. Ale gdy była sama, korzystała ze swojego daru, i już. Więc wchodziła na jezdnię, jakby nigdy nic, omijając kałuże i wdzięcznie schodząc z krawężnika. Raz się trochę wygłupiła w szkole. Wychodzili z sali gimnastycznej i rzuciła piłką do kosza, i to za trzy punkty. — Ej, Strupówna, co to miało być? — usłyszała głos nauczycielki wuefu. Chuda jędza nie mogła jej darować, że ma zwolnienie na cały rok. Marianka wpadła na nią specjalnie, depcząc po nogach. — Przypadek! Przepraszam. — I poszła. Nauczycielka stała z otwartymi ustami. Dodała jeszcze pod nosem: — A skąd wiesz, o co pytam? Od tej pory starała się nie popisywać, co nie było wcale takie proste. Bo próżność bardzo łatwo karmi się dobrymi uczynkami, więc i od tych Marianka musiała stronić, choć mogła zrobić dla innych wiele dobrego. Drżała. Rękawiczki aż parzyły ją ostrymi kolorami. Czarek musiał być za ścianą. Stanęła przy oknie. Położyła dłoń na szybie. Czuła brud, oblepiający stare pofałdowane szkło. Czuła drzazgi, sterczące z rozłażących się listewek, skrzyżowanych na środku ramy okiennej. A za tym oknem, zamkniętym wprawdzie, ale niestanowiącym dla Marianki żadnej przeszkody, był Czarek. Siedział pod ścianą. Obok niego, oparta głową o jego ramię, siedziała dziewczyna. Bardzo lubiła Czarka. Co prawda, teraz była nieco obok, półprzytomna, nieobecna, zapatrzona w siebie, otumaniona jakimś innym światem, ale jej ciepłe uczucia do chłopaka promieniowały szeroko. Marianka delikatnie docisnęła dłoń do szyby. Opuszki zagłębiły się odrobinę w pokrywający ją brud. W tym brudzie był i kurz, i czas, i rozpacz. Latami gromadzone atomy, świadkowie uciekającego życia i zaklętego świata owianego legendą znachora. Marianka czuła, jak w jej sercu kiełkuje jakieś obce ziarno. O ostrych brzegach i czepliwym kształcie. Takie, którego już nigdy się nie pozbędzie, jeśli od razu go nie stłamsi, nie zdusi, nie zadepcze. Wbiło jej się w piersi i puściło pędy. Zacisnęła zęby, bo ból w mostku i dławienie w gardle stawały się nie do zniesienia. Skupiła się i zaczęła głęboko oddychać. „Oddychanie jest dobre na wszystko” — mawiał jej tata. Kiedy mawiał. Przecież to jeszcze nic nie znaczy.

Przede wszystkim nie powinna podglądać. Uśmiechnęła się do tej myśli. Ona — podglądać?! Dobre sobie! A jednak. Wiedziała, że ten dar, który posiadła już dawno i rozwinęła przez lata, najpierw dzięki Czarusiowi, potem wskutek jego nieobecności, umożliwiał podglądanie absolutne, dające efekty porównywalne z wynikami stosowania najgorszych tortur, hipnozy i serum prawdy. Więc nie powinna. Teraz zatem obejdzie dom z drugiej strony, wejdzie grzecznie przez drzwi i przywita się, jak na przyjaciółkę przystało. Jeszcze tylko na chwilkę zerknie w Czarka, na momencik.

5. Wyobrażał sobie, że to nie Zuza, ale pani Marta siedziała obok i opierała na jego ramieniu głowę. Piękną, kształtną głowę. Na płatku lewego ucha, na tym mięciutkim fragmencie, który jakże często ssał w myślach, miała pieprzyk, czarną kropkę, o której śnił po nocach. Na więcej do tej pory nie pozwalał sobie w marzeniach, tylko dotyk i głaskanie, i przytulanie. Była dla niego jak świętość, którą należy hołubić i obnosić się z nią w wyobraźni jak z boginią. Nie można skalać jej gwałtownością niestosownych wizji i pragnień. Ale teraz, kiedy posiadł część wspomnień swojego ojca, wraz z tym, co najbardziej na niego zadziałało, mianowicie wspomnieniem bioder, trzymanych dłońmi, ciągniętych gwałtownymi ruchami w stronę swojego podbrzusza, z członkiem tkwiącym aż po nasadę wewnątrz pięknego ciała, oraz klaśnięć uderzających o siebie jego brzucha i jej pośladków — teraz pani Marta straciła swoją świętość, a zyskała seksualność. Więc jego mrzonki nabrały wigoru i śmiałości. Zobaczył panią Martę — teraz jeszcze większą frajdę sprawiało mu nazywanie jej w myślach panią — siedzącą na jej komputerowym krześle. Oddychała szybko, w rytm jego pociągnięć smyczkiem, z zamkniętymi oczami wsuwając dłoń w dekolt letniej sukienki, bezwiednie odpinając dwa małe guziczki. Wyobraził sobie, jak podchodzi do niej powoli i staje obok, grając teraz cicho, delikatnie, żeby jej nie płoszyć ostrą muzyką skrzypiec. Pani Marta wzdycha. Jest ciepło, sukienka jest krótka, a ona ma takie smukłe, długie nogi. Rozchyla je i osuwa się w fotelu. Oparcie, pod naporem drżących pleców, odchyla się automatycznie. Wentylator podwiewa jej krawędź sukienki. Normalnie przytrzymałaby ją dłonią, ale teraz nie jest normalnie. Teraz jest cudownie. Powiew wysoko podnosi skrawek kwiecistego materiału i zarzuca pani Marcie na brzuch. Na piękny, lekko wypukły brzuch. Teraz Czarek widzi jej majteczki, białe jak śnieg. Zagłębiają się lekko na środku, zapadając w tajemniczą szczelinę. Przerywa grę. Pani Marta, nie otwierając oczu, gwałtownie wzdycha w oczekiwaniu. Czarek ostrożnie kładzie smyczek tam, gdzie od kilku sekund patrzy z rozkoszą, w tę szczelinę w majteczkach, i bardzo wolno przesuwa go w górę. Pani Marta drży, zaciskając palce jednej ręki na własnej piersi, drugą dłoń wpijając w podłokietnik. Czarek unosi wzrok i spogląda na słodką twarz… Marianki…? — Aaaaaaa!!! Anita wrzasnęła, wskazując na okno, wychodzące na tyły domu. — Ktoś tam stał! Czarek poczuł pot, w jednej sekundzie perlący mu czoło. Marianka!

6. Kolorowe jak tęcza rękawiczki upadły na ziemię. Marianka szła przez podwórze, próbując powstrzymać narastającą w niej furię. To, co usiłowała z trudem w sobie okiełznać kilka chwil wcześniej, to było ziarenko furii. Już wiedziała, że go nie opanuje, że za moment przebije skórę i jadowitym pnączem wystrzeli w kosmos. Chciała jednak, by stało się to jak najdalej od tego miejsca, żeby ten zdrajca nawet się nie domyślił, co poczuła, jak głęboko ją zranił. To gnojek! Perwersyjny gnojek! Pięć lat na niego czekała, a on już dawno o niej zapomniał. Żeby zapomniał! Po prostu zabujał się w jakiejś starej babie, nauczycielce gry na skrzypcach. Bo co? Bo nie mógł poczekać? Bo miała cycki? Marianka słyszała w szkole, jak chłopcy oceniają dziewczyny, ale nie myślała, że Czarek… Do tego stopnia? Przecież jej też już urosły trochę, sprawdzała co dzień przy kąpieli, a jak będzie podobna do mamy, to może mieć nawet „balony”. Co za świnia! Łzy ciekły jej po policzkach. — Grrrrrrrhhhhhhrrrrr… — rozległo się przed nią nieprzyjemne murmurando. Zatrzymała się i spróbowała opanować. Furia ją oślepiała. Traciła wyczucie przestrzeni. Kopnęła przed siebie bezmyślnie. Kocur jęknął i poleciał w stronę studni. Kilka kroków przed Marianką rozpościerała się granica burej chmury, która teraz wydawała się pulsować, zupełnie jakby oczekiwała na swoją ofiarę, niecierpliwa i zachłanna. Dziewczyna ruszyła naprzód. Kocury szły tuż za nią, wzajemnie się podgryzając i atakując. Czekały na swoją chwilę. Marianka odwróciła się jeszcze w stronę ruin domu. Jeden z kotów, ten z jednym okiem i rozprutym brzuchem, przyczaił się do skoku. Marianka przykucnęła i wyciągnęła rękę. Zaskoczony zwierzak wyprężył grzbiet, ale jakby odruchowo, wiedziony wspomnieniem dawnych pieszczot, podsunął kark pod niedużą dłoń. Marianka podrapała go za uchem, czując, że palec wpada jej w coś lepkiego. A potem schwyciła go za szyję i nie zważając na rozrywające jej przedramię pazury, drugą ręką skręciła mu kark. — Marianka! — Wstając, usłyszała głos Czarka. „Mutacja — pomyślała. — Prawdziwy facet się robi”. Wzięła zamach i cisnęła obrzydliwe ciało kocura w stronę chłopaka. Biegł do niej. Czuła, jak się zbliża. Odwróciła się i weszła w mgłę. — Marianka, nieee…!!! Czarek zatrzymał się twarzą w twarz z chmurą. Tęsknił za Marianką. Ale nie aż tak.

7. Byli głodni. Nie mieli nic do jedzenia ani do picia. Krużgan gromadził w korycie deszczówkę i z niej korzystał, ale teraz, gdy koryto zamieniło się w stertę desek, nie było o tym mowy. Zresztą kto wyszedłby w ciemność, pod pazury kotów albo w chmurę, która wielgachnym obwarzankiem rozścieliła się wokół zabudowań. Ściemniło się wyjątkowo szybko. Pierwsza majowa noc była dość chłodna. Rozlatująca się chałupina znachora stanowiła marne schronienie. Przed czymkolwiek. Kiedy Tymek wyjął słoik z bimbrem, Czarka zamurowało. Przez chwilę nawet miał wrażenie, że nie może wydusić z siebie słowa. Przeraził się nie na żarty. Tacie nie wolno było pić, ani grama! — Spokojnie, synu — odezwał się wtedy tata. Wydobył z czeluści kredensu zakurzoną lampę naftową z pękniętym lusterkiem i uśmiechnął

się. Odkręcił słoik, powąchał, krzywiąc się, i napełnił zieloną, mętną cieczą szklany pojemniczek. — Ale bryndza! Jak oni mogli to pić? Stary knot się rozsypał, więc Czarek obciął scyzorykiem kawałek sznurowadła. Kiedy nasiąknęło bimbrem, zapalili lampę. Światła dawała niewiele, ale pozwalała orientować się w pomieszczeniu. — Kurde! Palić mi się chce! — powiedział Tymek. Czarek popatrzył na ojca, po czym kucnął przy siedzącej pod ścianą Zuzce. Odchylił jej kurtkę i wyjął paczkę papierosów. Uśmiechnęła się przymilnie. Nic więcej. Siedli z tatą w rogu izby i zapalili. — Uzależniłeś się już? — spytał Tymek. — Chyba nie. — Dużo palisz? — Nieee, ja wiem… — Ile dziennie? — Trzy, cztery. Czasem dwa. — A są dni, że wcale? Czarek się zaciągnął. Patrzył, jak w nikłym blasku lampy Anita mości posłanie na zarwanym łożu znachora, sapiąc ze złością pod nosem. Była głodna, bała się, a do tego musiała sikać do miski w sieni. No i te cuchnące papierosy. Ohyda! — Nie, bo nie chcę. Ale mógłbym. — Mhmmm. Anita wyprowadziła Zuzę do sieni. — Gdzie się nauczyłeś prowadzić? — W domu. — Macie samochód? — Taaa, samochód, powiedzmy. Stara honda civic. — Mama jeździ? — Coś ty. Parę razy, z Anielką do lekarza. A tak to stoi. Czasem, jak jej nie ma, to wsiadam i jeżdżę po osiedlu. Tymek zgasił niedopałek. — Ma kogoś? — Nie — Czarek popatrzył na wracającą do izby Zuzę. „Kopczyk” — pomyślał, a głośno dodał: — Raczej nie. — Fajnie tam jest? W tym Bełchatowie? Czarek wzruszył ramionami. Przed oczami stanęły mu kilkunastoklatkowe bloki, ciągnące się za jego domem jak gigantyczne węże. Przypomniało mu się betonowe centrum miasta, gdzie w ciepłe dni przychodzili mieszkańcy i cały deptak zamieniał się w jedną wielką pijalnię piwa, wbrew prawu i zdrowemu rozsądkowi. Drzewa tam miały rzadkie, blade liście, bo zaduszono im korzenie, a spod krzewów cuchnęło moczem, bo pijący na placu mieszkańcy nie mieli dostępu do toalet. Ujrzał też swoją szkołę, moloch pełen rozwydrzonych dzieciaków ze smartfonami w rękach, i Pałkę, dziewczynę gorszą od niejednego kibola z bejsbolem. Poczuł znowu ból, który mu zadała w ubikacji, kiedy wreszcie dopadła go z koleżankami, po tym, jak

skrył się u Zuzy. Zgasiła mu papierosa na ramieniu. Nasikały mu na głowę. Nie zrobił nic, by się obronić. Nie to, że nie chciał. Nie mógł. To był zły dzień. Przypomniał sobie blok na Osiedlu Tysiąclecia, z wielkim napisem wykonanym sprayem: ŻYD TO FRAJER, ŻYD TO BUC. ŻYJE PO TO BY GO TŁUC. Ilekroć przechodził obok, czuł się zażenowany, zarówno przesłaniem, jak i faktem, że ten idiotyczny wyraz nienawiści nikomu nie przeszkadzał. Dziwne miasto. — Czarek, pytałem, czy tam jest fajnie. Pani Marta. Smyczek w szczelinie. — Fajnie. Na podwórzu darły się kocury, bijąc się między sobą. Światło półksiężyca, rozproszone przez brudne szyby, kładło się na ścianie, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała Zuza. Teraz leżała już z Anitą na posłaniu. — To dobrze. — Tymek nachylił się do syna. Ściszył głos. — Muszę się trochę zdrzemnąć. Ale ty czuwaj, a w razie czego budź mnie. A tak czy inaczej, obudź mnie za trzy godziny, Potem ty się prześpisz. Słuchaj, ta Marianka… Czarek machnął ręką i odwrócił twarz. Mięśnie zagrały mu na policzkach. — Dobra, tato! — Okej… Fajny z ciebie facet, Czarek. Prawdziwy facet. — Tymoteusz potarmosił Czarka po czuprynie, po czym odwrócił się i objął rękami. Robiło się chłodno. Na wyświetlaczu smartfona zaczął mrugać symbol baterii. „I co z tego? I tak nie ma jak zadzwonić” — pomyślał Czarek. Siedział pod ścianą i przeglądał zdjęcia, które zrobił ostatnio. Kilka nawet dziś. Ekran rzucał na niego bladą poświatę. Pani Marta, pani Marta, pani Marta. Zuza nad rzeką. Pani Marta, pani Marta. Mama przed domem. Anielka. Właśnie, czy tata w ogóle widział Anielkę? Rano mu pokaże. Za oknem znowu rozdarły się koty, ale teraz do tego jazgotu dołączył wrzask gawronów. Pewnie kocury dorwały któregoś na kolację. Czarek przesunął palcem po ekranie. Zdjęcie zrobione dziś na podwórzu ich domu w Wisiołach. Anita na tle burej mgły. „Ładna kobieta. Ciekawe, czy tata i ona coś kombinują?”. Drzwi w domu, z wyciętym nożem napisem: SMUTA MASZ PRZEJEBANE MEMENTO MORI. „Co za idiota mógł to napisać?”. Dobrze, że zdążył wyjąć drzazgę z kolana. Wbiła mu się najpewniej wtedy, gdy gramolił się przez okno za Marianką. Kawałek drzewa i szkła. Musieli potem zawiązać to okno sznurkiem, wyciągniętym z kaptura bluzy, bo inaczej wypadłoby na zewnątrz. „Trzeba wstać, żeby nie zasnąć”. „Zimno, kurczę”. Spojrzał na lampę. Niebieski płomyczek dawał równie mało światła, co ciepła. Czarek popatrzył na zarwany tapczan. Suche deski leżały rozrzucone wokół śpiących. Nie był pewien, ale wydawało mu się, że po ramieniu pani Anity szedł wielki, tłusty pająk. Zbliżył twarz. Tak, to był rasowy krzyżak, z twardym kulistym odwłokiem, pełnym żółtej mazi. Zbierał je kiedyś na osiedlowych śmietnikach i zamykał po kilka w niewielkim słoiku. Walczyły ze sobą zajadle, a wygrywał zawsze największy. Silniejszy miał rację. „Ciekawe, czy pani Anita boi się pająków? Co by było, gdyby teraz przebudziła się i kątem oka dostrzegła siedzącego na ramieniu krzyżaka, przypatrującego się jej i ruszającego łapkami?”. Pająk, jakby pobudzony rozmyślaniami chłopaka, ruszył w stronę twarzy kobiety. Czarek strącił go ręką na ziemię i rozgniótł butem. Rozległ się trzask pękającego odwłoka.

„Ciekawe, czy jest ich tu więcej?”. Zerknął na piec. Klepnął się po kieszeni, gdzie tkwiła zapalniczka. „Ale z nas głupole!” — pomyślał. Jeśli tylko ptaki nie zatkały komina gniazdem i będzie trochę cugu, można rozpalić w piecu i zaraz zrobi się cieplej. Tylko czy sobie poradzi? Jak powiedział tata? „Fajny z ciebie facet. Prawdziwy facet”. Odsunął fajerkę z pieca. Zdziwił się, bo w środku był nawet przygotowany opał. Zapalił zapalniczkę i wsunął w otwór po fajerce. Błyskawicznie wessało płomień i zapalniczka zgasła. Cug był, i to jaki! Dla pewności Czarek położył na wierzch chusteczkę higieniczną, wylał na nią trochę bimbru ze słoika i podpalił. Płomień strzelił gwałtownie i powoli rozpełzał się po szczapach. Czarek wyciągnął w jego stronę dłonie. Cudownie! A to co?! W głębi, pomiędzy szczapami dojrzał znajomy kształt. To była… Nie było chwili do namysłu. Wsunął dłoń pomiędzy płomienie, czując, jak cudowne ciepło zamienia się w zabójczy żar. Zacisnął zęby i chwycił figurkę. Wyszarpnął i odskoczył na bok, sycząc z bólu. Miał ją! Nie wiedział dlaczego, ale poczuł, że musi ją uratować, że musi ją mieć! To był diabełek, którego wyrzeźbił dla znachora kilka lat wcześniej. Poczerniał, na ciele pojawiło się małe pęknięcie, ale to był on. Jego pierwsza rzeźba. Popatrzył na swoją dłoń. Paznokcie były przypalone, a skóra na wierzchu dłoni ciemniała i puchła. Patrząc na płomienie, dające zbawcze ciepło, pomyślał, że granica pomiędzy dobrem a złem jest niewyobrażalnie cienka. Czarek stanął przy oknie. Nic nie było przez nie widać. Mimo pięknej połówki księżyca na niebie podwórze spowijał mrok. Czarek westchnął i przyłożył wierzch dłoni do chłodnej szyby. Bolało jak diabli.

Rozdział 8. Sny 1. Magda spała niespokojnie. Dręczyły ją wyrzuty sumienia i strach, na zmianę. Rzucała się na łóżku jak zepsuta elektryczna lalka, w której co jakiś czas zwarcie obwodu powodowało nagły skurcz w silniczku. Kończyny bezładnie wędrowały z miejsca na miejsce, powieki gwałtownie unosiły się i opadały, a usta bez ładu i składu wypowiadały pojedyncze słowa. Szczęście w nieszczęściu, że Anielka spała jak zabita. Wycieńczona zapaścią, nie ocknęła się od popołudnia. Magda bała się kilku rzeczy. Po pierwsze — kary. Więzienia, zemsty, osądu i wstydu. Była gotowa słono zapłacić za to, żeby sprawa się nie wydała, nawet jeżeli udawała albo myślała, że jest inaczej. Była mistrzynią wypierania, za rok w jej świadomości nie zostałby ślad po zasranej przygodzie z HUMANGENEM. Po drugie, Magda bała się Tymka. Przed wieczorem odwiedziła ją policja. Właśnie z Łaska wrócił Kopczyk z informacją, że jego kolega egzorcysta może pomóc im dopiero jutro i usiedli w kuchni, by pomyśleć, co dalej, gdy jednocześnie zadzwonił telefon i dzwonek u drzwi. Wyjrzała przez okno i zobaczyła policyjne auto. Obok stał mężczyzna w garniturze, z telefonem w ręce. Patrzył w okno. Pomachał, gdy ją ujrzał, i schował komórkę. Dał jej znak, żeby mu otworzyła, i pewnie ruszył po schodach do drzwi. Zdrętwiała. — Spokojnie, Magda. — Kopczyk chwycił ją za nadgarstek, ale wyrwała się z żachnięciem,

bo poczuła przez chwilę chłód kajdanek, zaciskających się na jej przegubie. Poprawiła włosy, odetchnęła głęboko i nagle pogodzona ze swoim niesprawiedliwym losem, który za chwilę rzuci ją w otchłań aresztu, otworzyła drzwi. — Dobry wieczór. Pani Smuta? Błysnął jakiś promyk nadziei. — Kiedyś. Już nie. Godlewska, Magda. Słucham. Policjant w cywilu w towarzystwie mundurowego wszedł za próg i zamknął drzwi. Był wysoki i atletycznie zbudowany. — Wejdźmy dalej, bardzo proszę — powiedział chłodno. Nie czekając na gospodynię, ruszył w głąb mieszkania. — Mała awaria — oznajmiła Magda, gdy na chwilę zatrzymał się, by popatrzeć na oberwane schody na strych. Wskazała ręką kuchnię, choć policjant i tak się tam skierował. — Może tutaj. Mundurowy został przy drzwiach. Ze splecionymi pod brzuchem dłońmi rozglądał się po mieszkaniu. — O, to państwo już wiecie? — cywil odezwał się, stając w kuchni i patrząc na Kopczyka. Popatrzyli na siebie z Antonim. — O czym? — Pan Kopczyk? Dobrze poznaję? Córka Zuzanna? — Taaak, o co chodzi? Policjant wyjął notes. — Przepraszam, nie przedstawiłem się, Mision, policja kryminalna. Spokojnie, wszystko jest w porządku… jak na razie. Magda opadła na krzesło. — Jak na razie…? — powtórzyła. — Pani… Godlewska. Pani mąż, przepraszam, były mąż, Tymoteusz Smuta, w dniu wczorajszym uciekł z ośrodka w Stężewie. Udało nam się go namierzyć w rejonie wsi Wisioły, w Starogórach, gdzie, zdaje się, mieszkaliście państwo kilka lat temu. Jednak dziś kontakt się urwał, a obserwujący go policjanci ulegli wypadkowi. Nie tylko oni zresztą… — Boże, znowu… — szepnęła Magda. Mision zmarszczył brwi. — Proszę? Co pani ma na myśli? — Nic, nic… Znowu z nim problemy… Antoni Kopczyk chrząknął i odezwał się: — No, dobrze, a co my, to znaczy ja, mam z tym wspólnego? Policjant otworzył notes. — No, właśnie. Nie do końca rozumiemy, o co chodzi, ale z analizy nagrań monitoringu na terenie ośrodka, gdzie przebywał pani mąż, wynika, że ucieczka nastąpiła tuż po wizycie pani syna u ojca. Magda otworzyła usta i zerknęła na telefon. — Przecież on jest… na rybach. — A Zuza u Wiki… — Kopczyk zaczynał się niecierpliwić. — U Wiktorii Kacprzak? Już sprawdziliśmy. Nie widziały się od kilku dni. Proszę spojrzeć.

Mision pokazał mu ekran tabletu. Widniało na nim zdjęcie jego ukochanego forda, za którego kierownicą siedziała Zuzia. A obok niej jakiś chłopiec z twarzą starca. — To kadr z kamery na terenie ośrodka. Ten samochód — jak mniemam będący pana własnością — prowadzony, jak widać, przez pana córkę, opuścił teren ośrodka tuż przed ucieczką pana Smuty. Dlaczego Czarek… Dobrze mówię, Czarek? Krył się za maską starca? Po co oni tam pojechali? To było wczoraj do południa, prawie rano. Czy wiecie, gdzie są wasze dzieci? Antoni i Magda popatrzyli po sobie. — Ten charakterystyczny samochód widziano również w rejonie Starogór. Zaginął, ale wiemy, że nie ulegli temu samemu wypadkowi, co śledzący pana Smutę policjanci. Magda zacisnęła szczęki. — Niechże pan mówi wszystko, do cholery, a nie cedzi pan jak kartofle. Co tam się stało i co z nimi? Mision spojrzał urażony. Starał się być delikatny, a tu o, proszę. — Wczoraj w tamtym rejonie przeszła wyjątkowa burza, połączona z bardzo silnymi i częstymi wyładowaniami elektrycznymi oraz trąbą powietrzną. Auto policyjne zostało zmiażdżone przez padające buki i eksplodowało. Nikt nie przeżył. Jednak wśród ciał nie odnaleziono ani Smuty, ani państwa dzieci, ani… mniejsza z tym. Chciałem prosić o czujność. Spodziewamy się, że Smuta będzie chciał dotrzeć aż tutaj. Tak na marginesie, nadali mu nazwę Anielka. Temu huraganowi. No, czy to mądre? Ale mniejsza z tym. Antoni i Magda siedzieli jak wmurowani. — Jeszcze jedno. Zachodzi prawdopodobieństwo, że ten samochód brał udział w śmiertelnym potrąceniu pewnej dziewczyny w okolicach Bydgoszczy. Nie wiemy tylko, kto prowadził i czy to był właśnie ten wóz, ale sam pan rozumie, to wyjątkowy pojazd, trudno go pomylić z innym. Piękny, swoją drogą. Można go w razie czego, rozumie pan… wynająć? Kopczyk popatrzył na niego — wyglądał na zdezorientowanego i złego. Policjant wstał. Na stole położył wizytówkę. — No, mniejsza z tym. Pani Godlewska, może mnie pani odprowadzić? Poszła z nim. W holu zatrzymał się i zniżył głos. — Pani syn ma piętnaście lat, zgadza się? A córka Kopczyka skończone osiemnaście. To nie jest dobry układ. Ona może mieć na niego naprawdę duży wpływ. Zły wpływ. Rozumie pani? Zresztą mniejsza z tym. „Albo on na nią” — pomyślała Magda, głośno zaś dodała: — Rozumiem. — Proszę się nadmiernie nie dręczyć. Dom jest od tej chwili obserwowany. — Spojrzał na nią uważnie, chyba nieco zdumiony, bo jej spojrzenie mówiło: „Cooo???!!!”. — Co, nie podoba się to pani? Woli pani zostać sama z tym — pani wybaczy — szaleńcem? Mniejsza z tym, to standard. Gdyby działo się coś niepokojącego, proszę dać znać. Gdyby odezwały się dzieci, też. No, proszę się tak nie martwić, szukamy ich. I znajdziemy. Właściwie… no, mniejsza z tym. Do widzenia. I poszli. Więc nic dziwnego, że bała się Tymka. Że zrobi coś złego jej albo Czarkowi. Po trzecie, bała się worka w garażu. Nie mogli go teraz wywieźć. Kopczyk mógłby, co

prawda, wjechać do garażu i wtedy zapakować zwłoki („Brrr! Co za okropne słowo!”) do auta, ale jeśli ktoś ich obserwował, na pewno szczegółowo odnotowałby to wydarzenie. Więc postanowili poczekać. Na co? Nie do końca wiedzieli. Na lepszą okazję? Na lepszy pomysł? Na cud? A gdy kładła się do łóżka, obok Anielki, mimo kilku tabletek hydroksyzyny, które łyknęła, wciąż miała przed oczami wyskakującą z worka sztywną, zimną rękę i odsuwający się samoistnie suwak. A w uszach słowa Anielki: „Mogę go obudzić”.

2. Obudził mnie harmider za oknem. Z trudem wyprostowałem zdrętwiałą szyję i spojrzałem na Czarka. No tak, przysnął. Trudno się dziwić, wszyscy dostaliśmy nieźle w kość. Anita z Zuzą leżały zwinięte w kłębki. Musiało być im chłodno. Wstałem powoli. Z dworu dobiegały jakieś dziwne odgłosy. Podszedłem do okna. Błyskały w nim czerwone refleksy. Gdzieś na zewnątrz coś płonęło. Przysunąłem się do szyby, żeby objąć szerszą część podwórka i w tym momencie wyrosła przede mną sina gęba. Krzyknąłem ze strachu, ale nikt w izbie nie zareagował. Spali jak zabici. Popatrzyłem na twarz w oknie. Ten ktoś dawał mi znaki, żebym wyszedł. Wyglądał znajomo. Próbowałem mu się przyjrzeć, ale brudna, pofalowana szyba rozpraszała obraz na nieostre plamy. Dopiero gdy oparł rękę o okno i ujrzałem, że sterczy z niej korzeń o ludzkich kształtach, pojąłem. To był Krużgan! A więc jednak! Udało się! Miał mandragorę! Nie czekając na ponowne zaproszenie, wyszedłem do sieni, zasuwając za sobą ściśle kotarę w wejściu do izby. Nie chciałem, żeby ktoś inny wyszedł za mną. Korzeń był nieduży, nie było się czym dzielić. Wyrwałem pierzynę i koc, i otworzyłem drzwi. Krużgan stał przede mną, schylony, jak zawsze, i wyciągał w moją stronę korzeń mandragory. — Ej, Smuta, Smuta! Co oni z tobą zrobili? Ne, rwij! Odłamałem kawałek korzenia i w tym momencie rozległ się pisk. Krużgan zaśmiał się szorstko i skomentował: — Dobra! Mordę drze, że ha! Chodź za mną, Smuta. Odwrócił się i pokuśtykał w stronę szopy. Poszedłem za nim, rozcierając po dziąsłach pierwszy kęs. Moje komórki reagowały błyskawicznie, drżałem, kiedy kwaśny smak wypełniał mi usta i szczypał w gardło. Gdy minęliśmy szopę, aż mnie zatkało. Za nią, na niewielkim poletku, płonęło drzewo. Ogień strawił już koronę i teraz dopalał się pień. Wokół drzewa siedzieli ludzie, otuleni jakimiś szmatami, skórami, kocami. Noc była chłodna. Pomiędzy nimi przechadzały się te wstrętne koty, tyle że już nie warczały i nie prychały na mój widok. A wśród kotów kroczyły gawrony, wydziobując z ziemi smakołyki. Krużgan kiwnął ręką. — Podejdź, Smuta. Poznajesz? Pierwsza postać odchyliła się do mnie. Ten gliniarz, co nas nachodził! Rębacz, czy jakoś tak. — Ręba — oznajmił i się roześmiał. Wszedłem między nich. Czerwony blask bijący od ognia oświetlał twarze. Czułem, jak mandragora rozpływa się w mojej krwi, alkaloidy brały mnie we władanie. Wracała mi pamięć i werwa. Znałem ich. Cholera! Prawie wszystkich! Wasiluk, co prawda bez oka, ale to przecież on! Obok Ada, to ta piękna kelnerka! Uśmiechnąłem się do niej, a ona rozchyliła

lekko usta i uda. — Wuzetkę i kawę, jak zwykle? — zapytała słodkim głosem. Dalej siedzieli robotnicy, którzy stawiali u mnie płot, Teodorczuk i Rumun. Ale zaraz, przecież on miał wypadek. — Jaki wypadek, szefie? Twój synek mnie załatwił. Poznaj moją laskę. Dziewczyna z ogromną dziurą w szyi podała mi rękę. — Witaj, Smuta. Grażka. Twoja stara razem z waszym zawszonym kundlem mnie tu zaprosili. Miło mi. Spojrzałem na następną osobę. Tego nie znałem. — Jak to? Nie poznajesz własnego ojca? — Tata…? — Tata, tata. Gdzie masz moje dłuto, smyku? Zmarnowałeś talent, chłopie. Nie przejmuj się, teraz będziesz mógł się wykazać. Podszedłem bliżej. Wyglądał na młodszego ode mnie. Coś mi tu nie pasowało. — Ale skąd ty tutaj? Podrapał się po głowie. Z paznokciami został mu kawałek skóry z włosami. — No coś ty, chyba nie myślisz, że zjadły mnie lisy? To nasi dziadkowie, Warłamowie, się mną zajęli. A wy przez tyle lat myśleliście, że to wypadek. Rozejrzałem się po innych twarzach. Kołodko, ten łowca psów, Habryn, Grabień z żoną, ta jędza, co pasła mnie śliwkami, całe Wisioły! — Panie Smuta, dziękuję panu. — Na kocu leżała pokręcona dziewczynka. — Pan mnie nie pamięta, bo był pan pijany, ale to ja, Karolinka Lipert. Przewiózł mnie pan swoim jaguarem. Nad nią stał Lipert z oberwanym krawatem na szyi. — Witam pana, panie Tymku. Cieszę się, że jest pan z nami. Na końcu z opuszczoną głową siedział Mateusz. Mój przyjaciel alkoholik. — Jaki, kurwa, pszszyjaciel… Zawiodłem cię, stary — wybełkotał. I opuścił głowę. Stałem i patrzyłem na nich wszystkich, jak na swoich. Dziwiło mnie poczucie, że jestem na miejscu, tu, gdzie trzeba, u siebie. — Bo jesteś u siebie, Tymoteuszu Smuto, Panie na Wisiołach. Szaweł Grabień powiedział to, jakby wygłaszał orędzie, po czym podszedł i ukląkł przede mną. — Graj nam, prosimy. Wyciągnął przed siebie długie sękate ręce, w których skrzypce wyglądały jak zabawka. Sięgnąłem po nie, a one rozsypały się w proch. Grabień podniósł się i popatrzył na mnie. — Nie jesteś gotów. Wróć, jak będziesz gotów. U moich stóp zawarczał śmierdzący kocur. Ojciec wstał i zaczął wyciągać ze spodni pas. Rumun splunął w ręce i napiął muskuły. Nie było na co czekać. Skoczyłem poza krąg światła i pobiegłem do chaty. Goniły mnie śmiech i pokrzykiwania.

3. — Tata! Tata! Jęczysz strasznie! Już pora na zmianę. Ocknąłem się z ulgą. Sen o tych staruchach sprawił, że spociłem się jak mysz. Wstałem, prostując zdrętwiały kark. W izbie było teraz ciepło. Spojrzałem na szumiący piec i pojąłem.

— Postarałeś się, brawo! — pochwaliłem szeptem Czarka. — No, teraz moja kolej. Śpij, synu. Wszystko w porządku? Jak tam dziewczyny? — W porządku. Tylko gadałeś przez sen o tych skrzypcach. Co ci się śniło? Skupiłem myśli. Co mi się śniło? — Eee, bzdury! Koszmary. A coś ty sobie zrobił w rękę? Chciałem go złapać za dłoń, na której widniały wielkie pęcherze, ale odruchowo ją cofnął. Drugą ręką wyjął z kieszeni jakąś figurkę i podał mi. Zbliżyłem ją do lampy. — Twoja pierwsza rzeźba! Ga… diabełek… Czarek zabrał mi ją z ręki. Cały czas mówiliśmy szeptem, pochyleni ku sobie. Jak złoczyńcy. — Tak. Była w piecu. Musiałem ją uratować, nie? — Pokaż. Oj, ładnie się załatwiłeś. Boli? Skinął głową. Dotknąłem mu czoła. Miał lekką gorączkę. Wyjąłem z kieszeni tabletkę metadonu. Przełamałem i podałem mu połówkę. — Połknij to. Nie bój się, nic ci nie będzie. A właściwie masz całą. Tylko się prześpij, rano musimy stąd spadać. — Myślisz, że to… — Popatrzył w stronę okna. — …ustąpi? — Nie mam pojęcia. Tak czy tak, rano zawsze przychodzi rozwiązanie. Nie martw się, synu, tacy faceci jak my na pewno sobie poradzą! No, prześpij się. — Czy… te skrzypce…? Ja naprawdę ich potrzebuję. Przyjrzałem mu się uważnie. — Jak na razie nie mamy ich, ani ty, ani ja. Być może już nigdy ich nie zobaczymy. Może to i dobrze, synu. W życiu trzeba więcej myśleć, a mniej wierzyć. Pokiwał głową i usiadł pod ścianą. Z podkurczonymi nogami, nakryty kawałkiem starego koca, wyglądał jak spory kamień. Po chwili sapał miarowo. Spał. Odczekałem pół godziny. Nie miałem więcej czasu. Najdalej za dwie godziny zacznie świtać. Albo teraz, albo nigdy. Dobrze się złożyło z tym poparzeniem, metadon był Czarkowi naprawdę potrzebny. Będzie po nim spał jak suseł. Choć raz nie musiałem go oszukiwać. Popatrzyłem jeszcze na syna, na śpiące na resztkach łoża znachora kobiety. Być może widziałem ich po raz ostatni. Musiała we mnie ostro buzować adrenalina, bo gdy wyszedłem do sieni, czułem się, jakbym naprawdę dostał kawałek Krużganowego korzenia. Odrzuciłem deskę, otworzyłem drzwi i wyszedłem w noc.

Część czwarta. DO DOMU I tak wszystko to, czego się tknę W proch i pył obraca się Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest I tak wszystko to, czego się tknę W proch i śmierć obraca się Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest Bogdan Olewicz, Wyspa, drzewo, zamek, piosenka zespołu Perfect

Rozdział 1. Ranek 1. Ta noc była cholernie ciężka. Ale przynajmniej nie śnił mu się ojciec. Rzygał przez jej pierwszą połowę, a drapał się po całym ciele przez resztę. Około czwartej zasnął, a o piątej obudził go recepcjonista. Musiał ruszać dalej. Czuł, że długo już nie pociągnie. Wątroba odmawiała mu posłuszeństwa. Jego ukochane wino, jego skarb, jego dziecko — dopadło go. Teraz zostawił to wszystko Nikoli. Miał tylko nadzieję, że go zrozumie, że nie będzie rozpaczać. Od kilku miesięcy wiedzieli, że umrze. Więc sprzedał te zasrane winnice, zapisał prawie wszystko swojej ukochanej, a resztę forsy wsadził w plecak i wyruszył w ostatnią podróż. Wyrównać rachunki. Wreszcie.

2. Jeszcze nikt tak nie upokorzył Karola Godlewskiego, jak ci policjanci! Jak można w ten sposób w wolnym kraju traktować człowieka?! Starszego człowieka! Może nawet starego człowieka. Owszem, przysnął na przystanku, ale czy to powód, żeby zaraz rzucać go jak worek z kartoflami do auta i wieźć do aresztu? Nie, on tego tak nie zostawi! Ta sprawa znajdzie swój finał w sądzie. Niech tylko go wypuszczą. Pójdzie do Magdy, wykąpie się, wyperfumuje, żeby usunąć ze swojego ciała ten okropny zapach wilgotnych murów, i zaraz napisze skargę oraz uda się do prokuratury. Nie po to przez całe życie budował ten kraj, żeby teraz nie mógł wypić kieliszka wódki i przysnąć na przystanku. A co to znowu za przestępstwo? W ciężkich drzwiach szczęknął zamek. — No, dziadek, pora do domu. Córka po ciebie przyjechała. Godlewski pobladł. — Jak to córka…? Przecież ja sam… Policjant popędził go ruchem ręki. — Co ja sam? Co ja sam? Pół nocy żeś marudził, żeby zadzwonić po córkę, to jest. Masz szczęście, że nie mogliśmy się dodzwonić wcześniej. Oj, cieplutki byłeś! No, dalej! Chyba że chcesz tu zamieszkać. Na dyżurce oddali mu pasek i sznurowadła, a także portfel i telefon. Za szybą stała Magda. Nie patrzyła na niego. Ani on na nią.

3.

Anielka przebudziła się, usiadła na łóżku i zaczęła kasłać. Przy każdym kaszlnięciu z jej buzi wypadała rdzawa flegma. Usiłowała nawet zakrywać usta, ale odruch był tak silny, że ręce same opuszczały jej się w stronę materaca, by podeprzeć wątłe ciało. Wydzielina pobrudziła pościel, piżamkę, krzesło i monitor komputera. Nawet w domku dla lalek wylądowało kilka lepkich plam. Wreszcie oczyściła drogi oddechowe na tyle, że mogła spokojnie odetchnąć. Mamy nie było w domu, pana Antoniego też. Czuła tę nieobecność. W ogóle wszystko było jakieś inne. Jakby ktoś dał jej drugie ciało i jeszcze jedno, i jeszcze… Kiedy myślała o mamie, widziała jej oczami. Za szybą stał jakiś pan i było mu smutno. To był jej dziadek Karol. Pomyślała o nim i zobaczyła pasek, który wkładał w spodnie, a potem pana policjanta z wąsami. Pomyślała o tym panu policjancie i zobaczyła jego oczami swoją mamę. Podobała mu się, bardzo mu się podobała. Anielka wstała i, klapiąc bosymi stópkami, wyszła do holu. W domu panowała cisza. Za oknem kuchennym było szaro. Drepcząc, natknęła się na schody na strych, leżące pod ścianą, i komodę stojącą nie tam, gdzie zawsze. W łazience paliło się światło. Znowu pomyślała o mamie. Siedziała w samochodzie. Mama była zła, potwornie zła. Krzyczała na swojego tatę. Anielka przyjrzała mu się dokładnie. Poczuła smród. Dziadek śmierdział. Kwaśno i mocno. Był jeszcze bardziej zły niż mama. Patrzył na pana Antoniego, który trzymał kierownicę i myślał o Czarku. Żeby go powstrzymać. Zatrzymać. Nie pozwolić. Nie myślał dobrze. Pan Antoni zobaczył ją przez chwilę w lusterku. Wystraszył się śmiesznie. — Nie bój się, wujku! Hi! Chyba ją słyszał, tak nagle się odwrócił. Skręcił kierownicą i o mało nie wjechał na chodnik. No, dobrze, pomyśli o kimś innym, bo jeszcze coś im się stanie. Anielka poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. Z dolnej półki, na której mama trzymała jej jedzonko, wzięła serek waniliowy. Na bocznej półeczce przy szafce kuchennej stał kubek, a w nim jej łyżka, widelec, nożyk i łyżeczka, którą teraz wyjęła i wbiła w smakołyk. — Mhmmm! Pycha! Pod taboretem zobaczyła leżącego Gajgara. — A co ty tu robisz, Gajgaro? Chcesz serka? Podniosła go i posadziła na taborecie, a potem nakarmiła serkiem, brudząc mu nieco garniturek i lakierki. — Ale z ciebie żarłok, no, no! — Cmoknęła, zlizując mu z buzi drobiny słodyczy. — Chodź! Anielka była tak mała, że gdy szła, trzymając Gajgara za uniesioną w górę rączkę, to jakby naprawdę szła ze swoim dzieckiem. Była w tej dysproporcji jakaś ukryta zgodność, jakaś karykaturalna dokładność i urok. Jakby los obdarzył tę lalkę opiekunem o odpowiednich dla niej kształtach i kruchości. Anielka stanęła przed szarymi drzwiami do garażu. — Obudzimy pana! — Gajgaro wymsknął jej się z ręki. Schyliła się po niego. — No, chodź! Klamka była za wysoko. Ale Anielka bardzo chciała tam wejść. Więc po chwili weszła.

4. Śmieciarka stanęła obok altany, zgrzytem zużytych hamulców oznajmiając całemu osiedlu swoje przybycie. Na podwórku najbliższego szeregowego domku rozszczekał się pies. Mężczyźni w zielonych kombinezonach, jeden — wysoki i chudy, drugi — niski i pękaty,

z narzuconymi luźno kamizelkami ostrzegawczymi, zeskoczyli z metalowych stopni na tyle ciężarówki i żwawo ruszyli po pełne kubły. — Rudy, napraw te hamulce, kurwa, bo nas te ludzie pozabijają! — krzyknął jeden z nich do kierowcy. Ten skinął głową na zgodę. — Piąta rano, a to bydlę całe osiedle na nogi stawia. I tak co blok, kurwa. Wyciągnęli jeden wózek, wysypali, drugi, trzeci. Kiedy sięgali po czwarty, z jego wnętrza usłyszeli walenie. — A co to, kurwa, za diabeł?! — Ten wysoki odskoczył na bok. Po chwili podbiegł i z całej siły kopnął w plastyk. Sięgnął po tkwiący w burcie śmieciarki stalowy pręt i zamachnął się nim. — Wyłaź, chuju! No, dalej, kurwa! Niższy powstrzymał go ruchem ręki. Klapa na kuble się odsunęła. Mężczyźni zrobili krok do tyłu, tym razem jednocześnie wznosząc w rękach pręty, służące do sięgania w głąb bębna, w razie jakichś problemów ze śmieciami. Z kubła wyłonił się zaspany mężczyzna. Dawał im znaki, wskazując na swoją szyję. Sterczała mu z niej czarna rurka. Charczał przy tym i sapał. — Wyłaź, pan! Chcesz, żeby cię na karmę przerobić? — spytał niższy. — No, już! Bezdomny wygramolił się, ściskając w rękach reklamówkę z niezwykle ważnymi skarbami. Przeprosił ich na migi i podreptał w stronę bloku. — Co za czasy! — skomentował niższy, wpychając kubeł na widełki podnośnika. Wcisnął przycisk i wózek powędrował w górę. — Życie ludzkie tyle warte, co śmieć. — Chuj z nim — odparł wysoki. Wskoczyli na stopnie, po czym uniesioną ręką machnął w stronę lusterka. — Jedź, kurwa!

5. Przepełniały go dwa skrajne, a jednocześnie wzajemnie potęgujące się uczucia — śmieszności i klaustrofobii. To wszystko było naprawdę śmieszne — on, prawie pewien swej nieśmiertelności, żyjący od lat twór własnej zachłanności, odprysk legend i zbiorowej świadomości, lęków i pożądliwości, tęsknot za rajem utraconym i niekończącym się życiem, wieczny chłopiec hołubiący rozkosz i przyjemności — leżał w ciasnej trumnie. Owszem, była wygodna i stylowa — kiedyś takie trafiały się tylko bogaczom — ale to w końcu trumna! Miejsce, którego w życiu nie zamierzał odwiedzać ani poznać, a teraz pokornie musiał tu czekać na właściwy moment. Na ten ułamek czasu i okoliczności, gdy otworzy się korytarz do jedynego ciała na tej ziemi, które mogło zapewnić mu dalszy, całkiem przyzwoity żywot. Czarek Smuta. Gajgaro pojął to, gdy pierwszy raz ujrzał tego chłopca. Tylko ta jego matka… Co go podkusiło, żeby ją mieć. Kręcił, kombinował, oszukiwał sam siebie, że chodzi o ciało dla Anieli Barycz. Gówno tam! Aniela to była przeszłość i mrzonka. Magda Smuta jednym spojrzeniem wybiła mu z głowy Anielę. Był taki kochliwy. Nie mógł się oprzeć. A teraz, o! Leżał tu, w jakichś atłasach, w ciele głupiego mechanika samochodowego, sprzedającego nastolatkom dopalacze na wiejskiej dyskotece, i się bał. Tak, to było to drugie uczucie. Strach, wywołany klaustrofobią. Nienawidził ciasnych pomieszczeń. Jego matka nie mogła go urodzić, o mało go nie zadusiła w swoim chudym łonie. To właśnie ta chwila zdeterminowała jego życie. Dlaczego ci głupi ludzie tego nie wiedzą?! Jedyne, co ma prawdziwy i trwały wpływ na człowieka, to jest to, co czuje jego matka, kiedy mieszka w jej brzuchu, oraz sposób, w jaki przychodzi się na świat. Jej strach, jej wstyd, jej gniew i jej nienawiść. Cała reszta, szkoły, idee, kultura, wojny, miłości — to jest nic, to gówno, bzdura.

Dlaczego ten durny świat tego nie rozumie?! Jeszcze trochę wytrzyma. Niech tylko znajdą te cholerne skrzypce. Bez tego mały Smuta go nie wpuści.

Rozdział 2. Wyznanie wiary 1. Anita prowadziła ostrożnie. Kiedy tylko udało im się wyrwać z tej przeklętej wsi, zelżał spinający ją strach, a zaczęła ogarniać wściekłość. Straciła motor za kilkadziesiąt tysięcy złotych, czuła, że kolegom stało się coś złego, a do tego przepadło gdzieś pragnienie odniesienia zawodowego sukcesu dzięki przypadkowi Tymoteusza S. No, bo co niby miałaby napisać? Spodziewała się jakiegoś ważnego wydarzenia, spektakularnych zachowań Tymoteusza, a tu dziwy same, burza jak na zawołanie, wędrująca mgła, wściekłe kocury i… No, właśnie. Spojrzała na swoją rękę. Już się domyślała, co to było, te badyle, które zerwała na podwórzu domu Smuty. Barszcz Sosnowskiego czy jakoś tak. Metadon, który dał jej Tymek, uśmierzył ból i pozwolił spać, ale w tej chwili miała już okropne, podbiegłe wodą pęcherze na prawej dłoni i — zdaje się — gorączkę. Może chociaż uda się odtworzyć jakiś ciekawy materiał nagrany za pomocą okularów, o ile w ogóle ta zabawka działa. Zerknęła na siedzenie obok. Czarek spał, nadal pod wpływem metadonu, który dał mu tata. Jego prawa ręka wyglądała podobnie jak jej, ale jak się okazało, poparzył ją ogniem, w nocy, kiedy palił w piecu. Musiało go boleć. Dobry chłopak. A swoją drogą to dzięki Tymkowi mogliby założyć jakieś towarzystwo przyjaciół metadonu. Musiał jej podebrać kilka sztuk. Prawie mu uwierzyła. Tajemnicze skrzypce, romantyczny demon Gajgaro i muffinka wieczorem. Parsknęła śmiechem. Wsłuchała się w odgłosy z tyłu forda. Nic, cisza. Może Zuza ze Smutą też przysnęli. Tę dziewczynę, jak się nie ocknie, trzeba będzie jakoś umiejętnie wybudzić. Kaszlnęła i ponownie spojrzała na Czarka. Nie drgnął. Głowa leciała mu na szybę, ale ford miał miękkie zawieszenie, które amortyzowało wszystkie nierówności drogi, jak skórzana kanapa. Płynął po drodze, niczym okręt. Zwłaszcza że słońce było już dość wysoko i po czarnej blasze karoserii ślizgały się drobne fale złotych refleksów. To był chyba najlepszy moment. W tym miejscu powinni już mieć zasięg. Ujęła telefon w lewą rękę, prawą z trudem zaciskając na kierownicy, i wybrała dziewięć dziewięć siedem.

2. Zuza siedziała po turecku z jednej strony trumny, kiwając głową, jak zabawkowy piesek, ja z drugiej. Początkowo obserwowałem ją kątem oka w nadziei, że wraz z tym, jak będziemy oddalać się od Wisiołów, wróci do świata przytomnych. Nic z tego. Nadal po jej twarzy błąkał się głupawy uśmiech, a z ust zwisały niteczki śliny. Nawet chłodne powietrze, które wdzierało się przez szybę, wybitą w tylnych drzwiach forda, nie robiło na dziewczynie wrażenia. Opuściłem więc czarną roletę i, przytrzymując ją ręką, usiłowałem skryć się przed wiatrem. „I co teraz? — pomyślałem. — Cała afera na nic?”. Jeszcze przedwczoraj czułem, że nadciąga coś złego, byłem pewien, że muszę powstrzymać zło, które w tej sile kojarzyłem jedynie z Gajgarem i jego Anielą. I że jednocześnie otwiera się przede mną szansa na powrót do normalnego świata. A teraz sam już nie wiem. Wszystko potoczyło się jakoś nie tak.

Spodziewałem się wojny totalnej, a przyszło nam jedynie przeczekać burzę. Nawet bura chmura trochę mnie zaskoczyła. I to dość przyjemnie. W nocy pobiegłem do jaskini. Wiedziałem, że to ostatnie miejsce, gdzie mogę jeszcze znaleźć skrzypce Cygana. Czarka pozbyłem się, podając mu metadon. Zdziwiłem się, bo na podwórzu otoczyły mnie kocury, ale żaden mnie nie atakował. A kiedy zbliżyłem się do zalegającej wokół mgły, ta rozstąpiła się przede mną, zupełnie jakby wskazywała mi drogę. W połowie wiodącej do domu Krużgana żwirówki leżała Marianka. Zaskoczył mnie fakt, że dostrzegłem ją w tej ciemnicy. Ale widziałem to ciało tak wyraźnie, jakby wydzielała jakiś szklisty blask, jakby emanowała lekko pomarańczowym światłem. Po raz pierwszy zobaczyłem jej oczy. Były brązowe, wręcz bursztynowe, tyle że matowe. Schyliłem się i złapałem ją za ramię w nadziei, że wstanie. Była chłodna. Jej serce nie biło. Dźwignąłem ciało, lekkie jak piórko. Miałem wyjątkowo dużo siły! Zszedłem z nią w pole i położyłem z dala od drogi, tak, żebyśmy potem przypadkiem się na nią nie natknęli. Czego oczy nie widzą… W jaskini nie znalazłem nic. Ani śladu skrzypiec, ani śladu Gajgara, niczyjej obecności. Żadnych wspomnień, poczucia obecności ani jednej wizji. Jedynie chłód i wilgoć, jak dawniej. Za to, gdy stanąłem przed jaskinią, gotów, by wracać, zrezygnowany, bo przecież w głębi ducha miałem nadzieję, że uda mi się odwrócić jeszcze mój los i oczyścić z ciążących na mnie pomówień, zrozumiałem, dlaczego chmura mnie wypuściła. Była tu. Sączyła się spośród drzew, podchodząc mnie jak zawstydzona swoją śmiałością dziewczyna. Owijała moje nogi, wspinając się po nich ku górze. Nie miałem już wątpliwości, kto to był. Nie muzyką, nie gorącym szeptem — tym razem dotykiem, niezauważalnym prawie, aksamitnym i chłodnym, ale jakże czułym i trafnym, uwiodła mnie i zaczęliśmy się kochać. Nie wiem, ile to trwało. Gdy się ocknąłem, niebo na wschodzie jaśniało, łapiąc nutę pomarańczowej poświaty. Wśród drzew zobaczyłem znikającego rudego kocura. Klęczałem na trawie. W spodniach czułem lepką, chłodną wilgoć. I po raz pierwszy w życiu nie brzydziłem się własnej spermy. Byłem fantastyczny! Jak na skrzydłach wróciłem biegiem przed chałupę Krużgana. W samą porę, bo Anita stała na progu, próbując dzwonić. — Tymoteusz, patrz, nie ma tej durnej chmury ani kotów. Spadamy! Ale zasięgu, cholera, też nie ma! Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. W pięć minut byliśmy przy fordzie. Rozejrzałem się jeszcze po okolicy w nadziei… *** Opierając się plecami o trumnę, sięgnąłem po worek zabrany z piwnicy domu. W środku były polepione gazety, zalany brulion i stare dokumenty w kopercie. Wyjąłem je i przyjrzałem się brunatnym od grzyba okładkom. To był dowód osobisty z czasów PRL-u. Otworzyłem go i zamarłem. Imię: Zygmunt. Nazwisko: Smuta. I zdjęcie mojego ojca. W głowie rozbłysnął mi obraz postaci, zebranych wokół płonącego drzewa, i dźwięk słów: „No coś ty, chyba nie myślisz, że zjadły mnie lisy? To nasi dziadkowie, Warłamowie, się mną zajęli. A wy przez tyle lat myśleliście, że to wypadek”. Byłem pewien, że to zły sen, ale teraz traciłem tę pewność. Dowód osobisty mojego ojca w piwnicy Warłamów? Jego też poświęcili na rzecz

zachłanności okrutnego Gajgara? Zaraz… a pień drzewa? Kiedy uciekaliśmy nad ranem z domostwa Krużgana, przez tylną szybę dostrzegłem za szopą sterczący z ziemi kikut spalonego drzewa. Przecież to był tylko sen…

3. Telefon w kieszeni Czarka wybuchnął rockową melodią. Chłopak z trudem otworzył oczy, gdy piosenka zdążyła już dojść do refrenu. Wydobył aparat z kurtki, rozglądając się zdezorientowanym wzrokiem wokół siebie. — Halo… Odsunął telefon i popatrzył na ekran. Ten zamigotał jeszcze i zgasł. Bateria była wyładowana. Czarek poprawił się na siedzeniu i oblizał wargi suchym językiem. — Ma pani coś do picia? — spytał. Anita spojrzała na zegarek. — Za trzy minuty będzie zjazd do stacji, tam się napijemy. Musisz wytrzymać. Chłopak podrapał się po spoconym czole. Przy okazji uraził się w poparzoną rękę. — Ajć! — syknął. — Gdzie jesteśmy? Obejrzał się za siebie i, zerkając na tył karawanu przez matową do połowy szybę, uśmiechnął się do taty. Nadal chciało mu się spać. W tym momencie odezwał się telefon Zuzy. Patrzyła zdziwiona na swoją kieszeń, skąd dochodził narastający głos: — Tata mówi! Tu tatuś! Odbierz, córeczko! Tata mówi! Tu tatuś! Odbierz, córecz… Tymoteusz pochylił się i wyjął dzwoniący telefon. Przesunął palcem po ekranie i odezwał się: — Halo! Dzień dobry! Tu mówi Tymoteusz Smuta. Jestem… — Halo! Zuzia?! Zuzia! Halo! — Z Zuzią wszystko w porządku… — Chcę rozmawiać z Zuzią! Słyszysz, ty gnoju! Daj mi Zuzię w tej chwili! Tymek popatrzył na Zuzę. Nie, nie było mowy, żeby pogadała z ojcem. — Ona nie może w tej chwili… — Jak to nie może?! Masz mi natychmiast dać Zuzię! Zuzia, słyszysz mnie? Daj mi znak, krzyknij coś… To nie miało sensu. Tymoteusz zerwał połączenie i schował telefon. Czarek patrzył na niego z wyrzutem. Po chwili przymknął oczy i zacisnął zęby.

4. oszukałeś mnie ty draniu znowu mnie oszukałeś zawsze mnie oszukujesz nieprawda prawda masz je? masz je? nie wiem przez te twoje tabletki nie wiem aaaaaaaaaaaaaa!!! synu posłuchaj nie mów do mnie synu ja mam imię! imię! Czarek nie możesz ich dostać te skrzypce to jedyny sposób żeby wszystko rozumiesz wszystko wszystko rozumiem wszystko wróciło do normy do normy?! o czym ty mówisz tato? nic nie wróci do normy nie cofniesz czasu nie powstrzymasz słów Czarek proszę nie dotkniesz małego chłopca nie przytulisz małego chłopca nie powiesz kocham nie nie nie Czarek coś jest nie tak potrzebuję twojej pomocy pomocy? ty? doskonały tata? nie czujesz tego? coś złego jest bardzo blisko w czasie? w przestrzeni? nie wiem nie trzeba było mi dawać tej tabletki skup się do cholery! nie krzycz

na mnie dobrzeee!!! kurwa Czarek bądź facetem skup się teraz nie czas na sen jesteś cholernie potrzebny sam nie dam rady dobra o co ci chodzi? Anita ona coś kombinuje ja nie mogę wrócić tato ty jesteś chory Czarek! posłuchaj nie pozwól jej siku wytrzymasz pić wytrzymasz nie daj jej musimy jechać skręć tu niech tu skręci każ jej tu skręcić tu gdzie? będzie wielki krzyż przy nim kilka kobiet w prawo pamiętaj tato a jak ona pomóż mi!

5. Anita rozglądała się nerwowo. Wypatrywała kogoś. — Pani Anito, niech pani skręci tam, gdzie stoi ten wielki krzyż. Spojrzała na niego i nieco zwolniła. — Ale jak? Musimy jechać na stację. Zaraz powinna być, cholera… Czarek widział zbliżający się krzyż. Rósł w oczach. Zobaczył też sylwetki stojących obok kobiet. — Tam! Widzi pani? — Czarek, nie mogę, muszę… Gdy ostrze scyzoryka dotknęło jej szyi, zamilkła. Starała się nie ruszać za bardzo. Nawet nie przełknęła. — To jest victorinox, ostry jak żyletka. Trochę nieuwagi i nie zdążą pani uratować. O tak, tutaj, dokładnie. I prosto. Spokojnie, a nic się nie stanie. Czarek czuł narastające podniecenie. To było coś niesamowitego. Najpierw potwornie się bał, ale po chwili poczuł gorąco w podbrzuszu i strach zamienił się w gniew. Ten dał mu moc i odwagę, a także sprawił, że zapragnął więcej. — Bądź grzeczna… — dodał i się zawstydził. Co go podkusiło? Lewą rękę trzymał cały czas przy szyi Anity. Spojrzał na nią. W miejscu, gdzie ostrze dotykało bladej jak papier skóry, pojawiła się kropelka krwi. — Przepraszam. Opuścił scyzoryk i przyłożył go do jej żeber. Usłyszał pukanie w szybę. Spojrzał na tatę. Ojciec z palcem na ustach pokiwał głową. Ujechali jeszcze może kilometr, gdy Tymek nagle rzucił: — Dobra, za stawem w lewo. Czarek otworzył usta, żeby powtórzyć, ale Anita mu przerwała: — Okej, nie jestem głucha. Za stawem w lewo. Kilka kilometrów jechali w milczeniu. Czarkowi odechciało się spać. Trzymał nóż ostrożnie, Anita to czuła. — Ty nie jesteś taki zły, Czarek. To tata ci kazał, co? — spytała cicho, patrząc cały czas na drogę. Roześmiał się. — Nie, nie jestem taki zły. A pani nie jest taka głupia. Proszę mi dać swój telefon. Jego ton ją zaskoczył. Takiego chłodu nie czuć od byle bandyty. Przebiegłość, zajadłość, inteligencja, kreatywność — to były składowe tej barwy. Cechy największych psycholi. — Dlaczego? O co ci chodzi? Patrzył na nią uważnie. — Pani Anito, my musimy tam dojechać… Nie możemy dać się zatrzymać. Proszę mi dać telefon.

Wyjęła aparat z kieszeni kurtki. Podała chłopcu. — Tylko nie… — Przykro mi! Telefon pofrunął do rowu. Odruchowo zwolniła. — Jedź! — Czarek docisnął ostrze. Pod jego naporem kurtka pękła z trzaskiem. — Au! Co ty robisz? Uważaj! — Jedź — spokojnie powiedział Tymek przez odsuniętą szybę oddzielającą kabinę od reszty auta. — Anita, przepraszam cię. Za wszystko, co uczynimy. Tak będzie najlepiej. Teraz przestraszyła się nie na żarty. Za wszystko co uczynimy? — Co uczynicie? Odbiło wam?! Urodzeni mordercy się znaleźli, no! Wracaj ze mną do ośrodka, i tyle! A ty do szkoły! Au! Skaleczyłeś mnie! Au! — Anita zamilkła, a po jej policzku spłynęła łza. — Jeśli wrócimy do ośrodka razem, nie uwierzą, że cię porwałem. Jechać z nami nie możesz. Nie mamy wyjścia. Zostawimy cię na najbliższej stacji. Stamtąd zgarnie cię policja, a my zrobimy swoje. Wybacz. Milczała. Kalkulowała. Nie ujadą daleko. Złapią ich, a jak Tymek wróci do ośrodka, to już ona się odegra. Tak ją upokorzyć! — Okej, może masz rację. Przed nimi mignął znak informujący, że za pięć kilometrów dojadą do stacji paliw i będą mogli nawet coś zjeść. Byli cholernie głodni.

6. Antoni Kopczyk delikatnie potrząsnął Magdę za ramię. Nie reagowała. Głowę oparła o fotel i spała z otwartymi ustami. Chrapała. Musiała być bardzo zmęczona. W zasadzie mógłby poczekać, ale ta sprawa trochę go niepokoiła. Nie spodziewał się, że ta kobieta jest taka odważna. Był pewien, że nie wejdzie do garażu pod jego nieobecność, a może w ogóle aż do czasu, gdy zniknie stamtąd czarny wór. A teraz, proszę, sama przeniosła gdzieś zwłoki. Tylko po co? Szarpnął nieco mocniej. Magda chrapnęła gwałtownie, ale po chwili podniosła głowę, krzywiąc się z bólu. Musiał jej zdrętwieć kark. Z trudem przełknęła ślinę i nieprzytomnie popatrzyła na niego. — Przepraszam, że cię budzę, ale co z nim zrobiłaś? Magda rozejrzała się po mieszkaniu. — Śpi na górze. A co, nie ma go? — Kto? — zdziwił się Kopczyk. — Ojciec. Nie ma go? Antoni wskazał na drzwi garażu. — Przeniosłaś zwłoki. Dokąd? W jednej chwili Magda otrzeźwiała. Adrenalina zalała falą jej serce. Siadła prosto i zacisnęła pięści. — Anielka… Szlag by to trafił! — oznajmiła, jakby do siebie. — Co ona kombinuje? Kopczyk usiadł obok. — Jak to Anielka? Magda nie patrzyła na Antoniego. Myślała intensywnie.

— Obudziła go… — odparła. Kopczyk zmarszczył brwi. To zaczynało wymykać się spod kontroli. Powtórzył: — Obudziła go…? Jak? — Nie wiem jak. Ale mówiła, że może go obudzić. Skoro więc go nie ma, no to go chyba obudziła. — Zaśmiała się nerwowo. — Wskrzeszenie. Ile byś wziął, co? Może nową usługę wprowadzisz do oferty? Drodzy państwo, pochówek za dwa tysiące, wskrzeszenie za dziesięć tysięcy! Dziesięć? Kurde, Antoni, za wskrzeszenie to byś mógł zawołać… Szarpnął ją za ramię. Popatrzyła na niego wściekle i uderzyła go dłonią w policzek. A potem wybuchła płaczem. Przyciągnął ją do siebie, wcisnął jej głowę w swoje ramię i zaczął głaskać po włosach. Milczał. Wiedział, że w takich momentach słowa nie są konieczne. Potrzebna jest akceptacja, wsparcie i obecność, które można przekazać dotykiem. Tuliła się do niego przez chwilę, a potem podniosła głowę i wytarła rękawem nos. — Dobra. Szukałeś go? Antoni poczuł, jak jego serce przyspiesza. To strach? Przed umarłym? On? Przełknął ślinę. — Nie. Jeszcze nie. Magda usiadła prosto, wyglądała na opanowaną. — A Anielka? Jest u siebie? Kiedy przyjedzie ten znachor? — Egzorcysta. — Mniejsza o to. O której? — Około siedemnastej. Pokiwała głową, skubiąc dolną wargę. — Dobra. Chodź ze mną, zobaczymy, co u niej i u ojca. Zuza dzwoniła? — Przysłała SMS-a. Będą tu podobno około szesnastej. Jeśli to ona. — Mam nadzieję, że nie powiadomiłeś policji? Zaprzeczył. Przyjrzała mu się. Teraz chyba on stracił rezon, wyglądał trochę jak mały chłopiec przed wizytą u dentysty. — Chodź! Szli przez mieszkanie, rozglądając się na boki. Nie wiedzieli, czego się mogą spodziewać. Ta sytuacja przerosła ich najśmielsze wyobrażenia o zjawiskach paranormalnych, a w głębi ducha jedno posądzało drugie o manipulację. Anielka spała. Chusteczka zsunęła jej się z głowy i Antoni zobaczył ją w całej krasie, leżącą na poduszce, na boku, z otwartymi ustami pod noskiem o profilu dzioba. Była taka bezbronna, drobna, niewinna. I słaba; wydawała się bardzo słaba i krucha. Nie budząc dziewczynki, poszli do garażu. Antoni szedł przodem, lekko schylony. Magda zerkała mu przez ramię. Worek był pusty. Z czarnego wnętrza wydobywał się słodkawy zapach. Magda zakryła ręką usta. Wyglądało na to, że nie chce ani krzyczeć, ani wymiotować. Cokolwiek rwało się jej na usta, udało jej się to powstrzymać. Żadnych innych śladów nie było. Żadnej krwistej smugi na ścianie, ani jednego śladu buta pokrytego śluzem czy części garderoby. Zupełnie jakby to wszystko im się tylko przyśniło. Gdyby nie otwarty, cuchnący worek, mogliby się głośno roześmiać.

7. Kiedy położyłem Anicie dłoń na piersi, żachnęła się i targnęła całym ciałem. — Ej! Co ty robisz?

Może i to byłoby fajne, gdybyśmy nie musieli wiać. I gdybym nie miał przed oczami gęby pielęgniarza z ośrodka i nie słyszał jego słów: „I od dzisiaj ani słowa do pani Anity. Ani jednego słowa, w żadnym temacie, rozumiesz? Żadnych rysunków, historyjek, uśmiechów, jasne?”. Jasne! — Metadon! Gdzie masz metadon? — spytałem. Anita popatrzyła na mnie wściekłym wzrokiem. Kobiety! Jak ją dotykasz — pozwalasz sobie. Nie dotykasz — lekceważysz. — Będę cię musiał obszukać, co uczynię ze szczerą chęcią, a jak się zgodzisz, to wiesz, co to mi powie o tobie, prawda? Anita sapała jak lokomotywa. — Ty draniu! Tymek, nie stanę w twojej obronie, zobaczysz. Zostaw! W lewym bucie! No, co się tak gapisz? W lewym mówię! Nie spodziewałam się tego po tobie! To tak mi się odpłacasz? Kiedy miałem już metadon w ręce, spojrzałem na Anitę. — Naprawdę jesteś ładna. Myślisz, że uwierzą w twoje opowieści? Jak to było? „Seria a mnogość”, tak? Oczy Anity zrobiły się wielkie jak pięciozłotówki. — Co wolisz? Serię czy mnogość? — Podsunąłem jej pod nos trzy metadony. — Na raz czy pojedynczo? — Tymek, ja tego nie… — Wytrzymasz. Prześpisz dwa dni, posłuchasz trochę Doorsów i będzie dobrze. No, za mamusię. Nie protestowała dłużej. Co mogła zdziałać z nogami przywiązanymi do kaloryfera? Z rękami do łokci sklejonymi taśmą na plecach? Wsadziłem jej do buzi wszystkie trzy tabletki, dałem wody z butelki i zacisnąłem nos. Po chwili odchyliła głowę i połknęła tabletki. Zakasłała. — Jesteś gnojem, wiesz? Uśmiechnąłem się do niej i oderwałem kawał taśmy naprawczej. Ten Kopczyk to był prawdziwy pedant. Jeszcze coś mówiła, gdy moje dłonie opadły z taśmą na jej twarz. Usta, ręce, nogi. Pozostało poczekać. Po dziesięciu minutach zrezygnowała z jęczenia. Po kolejnych dziesięciu zaczęła się śmiać. Bałem się przez chwilę, że się udusi, ale dała sobie radę. Jedynie kilka smarków niesmacznie pobrudziło jej twarz. Gdy minęło pół godziny, Anita spała jak kamień.

8. — Uspokój się! On nie mógł ożyć. Ludzie nie ożywają. Umarli nie ożywają. To brednie i mity. Musiało się stać coś innego. Magda patrzyła na Antoniego bez przekonania. Chciał jechać do firmy, czekali na niego, ale ona nie zgadzała się na to. — Nie zostanę sama ani z nim, ani z nią. Nie ma mowy. Zabierz mnie ze sobą. Kopczyk westchnął i złapał ją za dłoń. — To będzie źle wyglądać dla policji. Poza tym nie możesz zostawić Anielki samej. Mimo

wszystko. Pokręciła głową. — Antoni, błagam cię. Ja ci to jakoś wynagrodzę. Proszę, zostań. Boję się, że zwariuję. — Patrzył na nią z politowaniem. — Przecież nie wzięła trupa wielkiego faceta na plecy i nie wyniosła do piaskownicy, Antoni! Milczał. Podniosła się i zaczęła chodzić. — Antoni, ja nie chodzę do kościoła. Ale zdaje się, że ty tak? Potwierdził. — No. Jest taka modlitwa, wyznanie wiary czy jakoś. Leci mniej więcej tak, w końcówce: „…wierzę w grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny…”. — Amen — odruchowo dodał Kopczyk. — To „Skład Apostolski”. Tak się nazywa. Wyznanie wiary kończy się podobnie: „…oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen”. Magda machnęła ręką. — Mniejsza o to. W co wierzycie? No, śmiało! Kopczyk patrzył na nią zdziwiony. — No, w ciała zmartwychwstanie… — W co? Możesz powtórzyć? — Oj, no w zmartwychwstanie ciała. — Aha. Żeby ktoś mógł wstać z martwych, to najpierw musi… Magda dała mu znak ręką, żeby dokończył. — …umrzeć. — Być martwym. Jak tu? Skinął głową. — „Oczekuję wskrzeszenia umarłych”. Wierzysz w to? Kopczyk podrapał się w głowę. — No, tak się wierzy… — Antoni, do cholery, pytam, czy ty w to wierzysz? Że człowiek może umrzeć i po długim nawet czasie być obudzony do życia? Z ciałem, w ciele, do ciała, nie jako jakiś wydumany aniołek, którego nikt nie widział. Nie jako dusza przebywająca blisko Boga, ale jako twór z kości, mięsa, myśli i emocji. Tak jak teraz jesteśmy tu ja i ty. Patrzył na nią, ale widział żonę. Jak zdejmuje z głowy poduszkę i wstaje z grobu. Idzie do niego, w wyprostowanych rękach niosąc ich syna, Julka. Cofał się i nie chciał, żeby to była prawda. — Antoni! Co z tobą?! Ocknął się i wziął głęboki wdech. — Nie, nie wierzę. To tylko takie zwyczaje. Magda uderzyła ręką w stół. — To po co, do kurwy nędzy, klepiesz to co tydzień razem z setką innych niedowiarków?! Równie dobrze mógłbyś liczyć do stu! Patrzył na nią osłupiały. Skąd w niej taka energia? Taka złość? To było nawet urokliwe! Z tą złością było jej do twarzy. Usiadła obok niego i na chwilę zamknęła oczy, usiłując się opanować.

— Antoni, nawet ja pamiętam, że gdy Jezus wskrzesił Łazarza albo innych ludzi, to oni normalnie wstali i żyli. Apostołowie zdaje się też. Więc albo to jest możliwe, albo Jezus to bujda, Bóg to bujda i nic, ale to nic nie ma najmniejszego sensu. Teraz Kopczyk wyglądał na zdenerwowanego. Wstał i spojrzał na nią z góry. — Tyle lat robię w tym fachu i jeszcze nie widziałem, żeby ktoś powrócił. Taka jesteś mądra? A kto jeszcze wczoraj nie chciał słyszeć o egzorcyście i dziwnych zachowaniach Anielki? Zachowywałaś się, jakby to nie miało żadnego znaczenia. Dlaczego, ha? Magda złapała go za rękę i popatrzyła mu w oczy. — Wiesz dlaczego? Chcesz wiedzieć? Na pewno chcesz wiedzieć? Kiwnął głową, choć niezbyt pospiesznie. — Bo uznanie takiego faktu zobowiązuje. Od tego momentu nic już nie jest takie samo. Więc czasem lepiej nie wiedzieć, nie pytać. Takie zwyczaje, powiadasz? Tylko? — Spuściła wzrok. — To jedź, skoro jesteś pewien, że nic mi nie grozi. Mnie ani moim… naszym dzieciom. Antoni delikatnie wysunął ramię z jej uścisku i powiedział: — Za godzinę jestem z powrotem.

9. Ojciec Magdy przebudził się spocony i przerażony. Serce waliło mu jak szalone. Bolała go głowa, pokój wirował i było mu niedobrze. „Nigdy więcej! Ani kropli! Taki wstyd!”… Żeby go córka musiała odebrać z aresztu. Musi ją ubłagać, niech nie mówi nic matce, Irena by chyba umarła. Przekręcił głowę. Potylica paliła go i reagowała nawet na dotyk poduszki. Rozejrzał się wokół. To był chyba pokój Czarka. Spróbował usiąść. Kiedy opuścił nogi na ziemię i uniósł tułów, fala mdłości narosła w nim nagle i zwymiotował na czarny dywan w białe kwadraty. Chciał wstać, ale nie miał siły. Opadł z powrotem na łóżko. Potrzebował pomocy. Spojrzał w lustro na drzwiach szafy. — Boże… — szepnął. Był blady i zarośnięty. W lustrze zobaczył, że ktoś przeszedł za drzwiami. Na szczęście były uchylone, więc pewnie go Magda usłyszy. — Magda… Zaskrzeczał tylko, a wymiociny ponownie wypełniły mu usta. Przechylił się na bok. Do wszystkich dolegliwości dołączył ból w piersiach. Ciężar głazu. Mrok przed oczami. I brak powietrza. „Niech ktoś otworzy okno!”. — Len… ka! — Głos wiązł mu w gardle. Na szczęście ktoś człapał po korytarzu za drzwiami. „Ani kropli! Przysięgam! I jeszcze wszystko opowiem Magdzie i zadzwonię albo napiszę do Tymoteusza, może nawet do niego pojadę. Nie musi mi wybaczyć, może mnie zwyzywać, należy mi się. Przeproszę go po prostu i Magdę przeproszę. I nie będę już pił, byle mi teraz trochę przeszło. Co to?! Kto to?!”. W lustrze przemknął znowu ciemny kształt. To nie Magda, to jakiś mężczyzna. Może to ten, co rano przyjechał z córką po niego? „Dobrze, niech sobie jeszcze Lenka ułoży życie. Boże, jak duszno! Piwo pewnie by pomogło! Boże!”.

Spojrzał na biurko. Stała tam… Tak, co za traf! Butelka perfum. „Boże! Nie przełknę! Tylko łyk, przecież Magda nie pójdzie po piwo. Nie zgodzi się. Może nie będę tak śmierdział, przy okazji”. Zmusił się, by wstać. Serce zakołatało mu bezlitośnie. Błędnik zaszalał, a Godlewski musiał przytrzymać się krzesła komputerowego, żeby nie upaść. Ujął buteleczkę w palce. Ręka drżała mu jak nigdy. Między łopatkami czuł tępy ból. I głowa… „Najgorsza ta głowa, Boże”. Odkręcił perfumy. Aż go rzuciło, gdy zapach piżma przebił się przez spirytus. „Boże! Pomóż!”. Uniósł do ust buteleczkę. Wlał do ust połowę i nie myśląc o zapachu, przełknął. Paliło go w gardle, musiały być mocne. Policzył do dziesięciu i dopiero odetchnął. Aromat, który rozlał mu się po podniebieniu, wzbudził dreszcze i odruch wymiotny. Opanował go z trudem. Schował buteleczkę za siebie. „Kto to, do cholery?!”. — Kto tam jest? Lenka…? Karol Godlewski czuł, jak mimo obrzydliwego smaku w jego krwi zaczyna krążyć ślad alkoholu. Nitka, zapowiadająca ulgę. „Jeszcze łyczek i jakoś przeżyję”. Usiadł na tapczanie. Tyłem do wejścia. Spojrzał w lustro. Nikogo. Przechylił perfumy i wlał do gardła. Poszło trochę łatwiej. Odetchnął, powstrzymał wymioty, zakręcił buteleczkę i wsunął pod poduszkę. „Nie. Nie mogę tu zostawić. Pod łóżko. Boże, moja głowa!”. Ostrożnie, wsłuchując się w siebie, schylił się i wsunął buteleczkę pod łóżko. Wtedy zobaczył przed sobą czarne półbuty i nogawki spodni od garnituru. Poczuł, jakby w głowie pękła mu jakaś nitka, nawet usłyszał trzask i we wnętrzu czaszki rozlało mu się przyjemne ciepło, jednocześnie obraz przed oczami poczerwieniał i zgasł, a ból ustąpił. Karol Godlewski osunął się na podłogę pomiędzy łóżkiem a biurkiem, wyprężył i znieruchomiał. Wokół jego bioder zaczęła rosnąć kałuża.

10. Magda słyszała huk padającego ciała. Na pewno? Może to było coś na dworze? Może samolot przelatywał? Albo zaszczekał ten ogromny pies z ostatniego domku? Nie. Wiedziała, że to nic z tych rzeczy. Ale nieważne. Uda, że nie słyszała. Ma wystarczający powód? Jasne. „Bo uznanie takiego faktu zobowiązuje. Od tego momentu nic już nie jest takie samo. Więc czasem lepiej nie wiedzieć, nie pytać”.

Rozdział 3. Egzorcysta 1. Śledzili go. Zorientował się pod Melonikiem. Nawet się nie zdziwił. Wszedł do zakładu, porozmawiał z panią Jadzią. Wtorek i środa po dwa pogrzeby, potem jeden we czwartek. Najważniejsza sprawa — serwis krematorium we środę. Będzie pamiętał, oczywiście, ale dziś już go nie będzie, ma ważne sprawy rodzinne. Poszedł do swojego gabinetu, wziął prysznic, przebrał się w świeże ubrania. Włączył

golarkę i zaczął się golić. „Czasem lepiej nie wiedzieć. Tak, miała rację. Ale jak to zrobić? Jak nie wiedzieć o czymś, o czym trąbi całe miasto? Jak nie widzieć pożaru w pochmurną noc? Da się!”. Wtedy, w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym i ósmym, dowiedział się. I nic już nie miało być takie samo. Anna nosiła w sobie bliźniaki. To była jej pierwsza ciąża. Antoni nie ufał lekarzom ani szpitalom. Pracował kiedyś kilka lat jako sanitariusz w pogotowiu i wtedy się napatrzył. Misja, posłannictwo, powołanie — to były mrzonki i książkowe idee. Kasa i pogoń za wygodnym życiem to były główne pobudki każdego człowieka. Wozili karetką kobiety do porodu. Widział spanikowanych lekarzy, którzy całą drogę udawali, że wszystko jest okej, podczas gdy ciężarna dyszała z normalnego w tym momencie bólu i nienormalnego strachu. Trzymał je za rękę i pocieszał, jak umiał. I czytał wiele na ten temat. Odkrył, że na świecie znana jest szkoła rodzenia w domu. „Co wtedy powiedziała Anna? Że się trochę boi? Obawia, tak, użyła słów «obawiam się». Nie było czego, do cholery, naprawdę nie było czego. Wszystko potoczyłoby się dobrze, gdyby nie…”. Dużo czytali, dzwonili, szukali. Anna może mniej, ale on czuł, że robił coś epokowego, coś niezwykłego, że jego życie i życie jego dzieci będzie dzięki temu inne, odmienione. Nawet dla niepoznaki do lekarza chodzili prywatnie i do szkoły rodzenia, że niby wszystko robią zgodnie z panującymi zwyczajem i systemem. Ale w domu mieli przygotowane specjalne miejsce, czyste i miłe. Wiedział, że w takich warunkach bez problemu można urodzić dzieci, a z doświadczeń innych wynikało, że w przypadku takich porodów znacznie rzadziej, prawie w ogóle, nie występowała konieczność interwencji medycznej. Anna ufała mu i z odwagą czekała na wielki dzień. „Gdyby się nie zlękła. Wystraszyła się, gdy odeszły jej wody. Wpadła w panikę. Tak, to ta panika ją wtedy zgubiła”. A on nie chciał się poddać. Uspokajał ją i przekonywał. Wycierał czoło i bez słowa skargi dał się pogryźć. Długo to trwało. Urodziła Zuzę, a potem czekali na Julka. Anna nawet prosiła… „Marudziła, tak, to było zwykłe marudzenie zmęczonej kobiety…”. Chciała jechać do szpitala, ale co by powiedzieli? Że popełnili błąd? Najgorsze — pierwsze dziecko — mieli przecież za sobą. Kiedy ukazał się Julek, Anna zaczęła wrzeszczeć. Julek był siny. Antoni patrzył na wystającą z pochwy główkę i po raz pierwszy zwątpił. Gdy go wreszcie wziął na ręce, widział, że nie było dobrze. Był pewien, że to pępowina go przydusiła, ale kiedy obtarł go pieluchą, zobaczył na jego szyi czarne ślady maleńkich dłoni i zmarszczoną w tych miejscach skórę. A potem Anna uniosła głowę i musiał go jej pokazać. Wzięła Julka na ręce, przytuliła i oznajmiła: — Antoni, to kara. — Jaka kara? — To nie twoje dzieci. — Co ty gadasz? — To nie twoje dzieci, Antoni. To… Wtedy położyłem jej dłoń na ustach i zamilkła. Po co, po co mówić pewne rzeczy? Pewnych

rzeczy lepiej nie wiedzieć. Ale jaka ona była uparta, to po niej Zuza jest taka. Nadal coś mamrotała, nawet gdy uciszałem ją poduszką. Musiała być bardzo osłabiona, w końcu to dwójka dzieci. Tak łatwo się zatrzymała. Nawet zacząłem ją reanimować, ale musiałem też zająć się dziećmi, Julkiem zwłaszcza. A może nie zacząłem jej reanimować wtedy, już właściwie nie pamiętam. Może… Potem przez kilka miesięcy wszystko zaczęło mu się składać w całość. Przypomniał sobie, jak koledzy coś tam sugerowali, teściowa żartowała, kiedyś nie mógł z dyżuru dodzwonić się do domu. Raz nawet wydawało mu się, że widział ją z jakimś facetem. „To był chyba nawet… Dobra, dosyć! Po co mi to? Czasu nie cofnę”. Właśnie, czas. Zostało mu dziesięć minut, jeśli chciał być słowny. Wyłączył golarkę i, nie omieszkawszy jej skrupulatnie wyczyścić, wyszedł z łazienki. Spojrzał w duże lustro. Tak, takiego siebie lubił. Czysty i porządny. To ważne i zapomniane nieco określenie — być porządnym. Nie może pozwolić, by ten mały Smuta rzucił na niego niepotrzebne podejrzenia. A z drugiej strony jeśli oni, ten Czarek i jego szalona siostrzyczka, Anielka, faktycznie mają takie możliwości, to może mogliby pomóc Julkowi?

2. — Panie Kopczyk, jest pan szanowanym obywatelem tego miasta, choć to i tamto w przeszłości nie było fajne, prawda? — Policjant w poplamionym swetrze śmierdział czosnkiem i papierosami. Jadł prażony słonecznik i nie patrzył rozmówcy w oczy. — Jak to się kiedyś mówiło, porządnym człowiekiem. I niech tak zostanie. Po co gadać o pewnych rzeczach. Antoni Kopczyk miał ochotę go skarcić. Siedział w aucie i spieszył się, a ten dupek bezczelnie otworzył drzwi i stanął w nich, sypiąc wokół łupiny, kto wie, pewnie nawet do kabiny. Czarny Melonik płacił najlepszemu adwokatowi w okolicy sporo forsy za obsługę prawną i Kopczyk mógł liczyć na profesjonalną pomoc o każdej porze dnia i nocy. Policjant kaszlnął. Z ust wyskoczyły mu kropelki śliny i spadły Antoniemu na dłoń. — Przepraszam, ale spieszę się. — Tak, tak, już pana puszczam, chciałem tylko prosić o pomoc. Kopczyk zaczynał tracić cierpliwość. Czuł się przyparty do muru, a w takich metodach pracy brakowało klasy i stylu. — Tak? — spytał, niespecjalnie tuszując niechęć. Policjant nachylił się do niego jeszcze bardziej. — Jutro będziesz pan chował Polowczyka, wiesz pan, ten od składu opałowego. Chodzi o to, żeby mu złamać kilka palców u rąk. Kopczyk ze zdumieniem spojrzał na policjanta. — Oszalał pan?! Policjant nie podniósł wzroku, tylko spokojnie pokręcił głową. Antoni poczuł zażenowanie. — Proszę pana, każdy patomorfolog to odkryje, że złamań dokonano po śmierci. Policjant schował słonecznik. Uśmiechnął się. — No, na mnie czas. Obowiązki wzywają. A wieczorem — flaszka z Frydrychem. Pozdrowić go od pana? Antoni otworzył usta i zamknął drzwi.

„O to chodzi?! O wiedzę, którą ma Frydrych, biegły informatyk urzędu skarbowego? O te kilkanaście pogrzebów bez faktury w roku? Co za zaklęty krąg”. Kopczyk zaśmiał się i ruszył. Przecież Frydrych siedział u niego w kieszeni. „Co za czasy! Wszyscy wszystko wiedzą i nikt z tym nic nie robi”.

3. Magda była wycieńczona. Ten weekend był najgorszym od czasu pobytu w Wisiołach. Zapomniała odwołać dzisiejszych pacjentów i teraz co pół godziny ktoś dzwonił do drzwi albo telefonował. Nie miała w tej chwili głowy do rozpisywania wizyt, a asystentce dała wolne. Do tego ojciec znowu zniknął. Nawet nie zauważyła, kiedy wyszedł. Został po nim tylko okropny smród w pokoju. Nie miała siły sprzątać. Może później. Czekała na Czarka. Dzwonił z telefonu Zuzy. Uprzedził, że jedzie z ojcem, żeby się nie martwiła, że przeprasza i wszystko jej wyjaśni, panu Kopczykowi też. Więc siedziała i zastanawiała się: powiedzieć gliniarzom czy nie? Bała się byłego męża, ale coś w głosie syna przekonywało ją, żeby nie panikować. Panikować? Tylko żeby potem nie było za późno. Punkt siedemnasta zjawił się egzorcysta. Gdy wszedł za Antonim do kuchni, Magda oniemiała. Po pierwsze, wyglądał jak wędkarz albo komandos — w ubraniu moro, z wojskowym plecakiem i nożem u pasa. Włosy do ramion, nieco potargane, kilkudniowa broda i opalenizna sprawiały wrażenie, że trafił tu prosto z jakiegoś poligonu albo safari. Po drugie, był niesamowicie przystojny. Wyglądał o wiele młodziej od Antoniego, w jego czuprynie z trudem znaleźć można było pojedyncze białe włosy, jedynie broda mu się trochę srebrzyła, ale to tylko dodawało mu uroku. I ta nienaganna sylwetka… Gdy zdjął wojskową bluzę i stanął przed nimi w podkoszulku na ramiączkach, Magda musiała się odwrócić, bo uśmiech mimowolnie wyłaził jej na twarz. Zdążyła tylko dostrzec niewielką blaszkę na rzemyku, wiszącą na muskularnych i opalonych piersiach. Kiedyś, dawno, jeszcze na studiach, oglądała taki głupi amerykański film z Sylvestrem Stallone i potem, w nocy, po dwu butelkach szampana, opowiadały sobie z przyjaciółkami, co by zrobiły, gdyby nagle w drzwiach ich pokoju stanął Rambo. Teraz te wspomnienia napłynęły w jednej chwili i Magda poczuła wybijający na policzki rumieniec i ciepło w brzuchu. — Co, Antek, nie przedstawisz mnie? Poczuła dość energiczne klepnięcie w ramię. Odwróciła się jak na komendę i chwyciła wyciągniętą dłoń. — Rajmund Burdyłło. Bardzo mi miłło! — Roześmiał się głębokim, zdrowym śmiechem. Ależ miał głos! Jak dzwon! Jak zawodowy lektor! Aż jej ciarki przeszły po ciele. — Magda… lena Smuta, to znaczy Godlewska. Przepraszam, jestem taka podniecona… to znaczy… bardziej podekscytowana, chciałam powiedzieć, a właściwie podminowana, bo te egzorcyzmy i w ogóle… Roześmiał się szeroko. — Proszę? Antek, coś ty pani naopowiadał? Jakie egzorcyzmy? Magda wzruszyła ramionami i machnęła ręką, wskazując cały świat. — No, a pan nie jest… egzorcystą? — Nie, pani Magdo. Jestem psychologiem anomalistycznym. Kopczyk chrząknął i stanął między nimi. — Mundek pomógł bardzo wielu osobom osiągnąć spokój i uzyskać rzeczowe, rozsądne

wyjaśnienie ich kłopotów. Jestem przekonany… Magda przerwała mu machnięciem ręki. — Miał być egzorcysta. Najpierw mnie namówiłeś, a teraz przywozisz mi tu terapeutę. Burdyłło spokojnie czekał. Założył ręce na piersi i patrzył na gospodynię. Westchnęła i skinęła w jego stronę głową. — No, a co pan powie na to? Rajmund opuścił ręce i oznajmił: — Napiłbym się kawy, gdybyś była tak miła. Przejdźmy na ty, będzie nam bliżej do siebie i do istoty problemu. Mogę prosić, a ja w międzyczasie trochę o sobie opowiem? — Przepraszam, już robię. Biała, czarna? — Czarna. Usiadł przy stole i wyprężył plecy. Strzeliło mu w barkach i szyi. Magda zerknęła ukradkiem na jego ramię, na którym widniała mała blizna w kształcie gwiazdy. — Egzorcystą byłem. Byłem też księdzem. Nie wiem, jaki jest twój stosunek do Kościoła, ale dziś myślę, że to norma. Każdy ksiądz jest na co dzień egzorcystą. — Co pan… masz na myśli. Słodzisz? — Mhm. Religia to zaklinanie rzeczywistości. Niewiele zmienia, poza wrażeniem, a ono jest niekiedy najważniejsze. Nie uraziłem cię? — Nie, mów dalej. — Najważniejsza różnica między egzorcyzmami i parapsychologią a psychologią anomalistyczną jest taka, że ja staram się szukać wyjaśnień dziwnych zjawisk w ramach wiedzy psychologicznej oraz nauk ścisłych. Od kilkunastu lat, zaznaczam. Wcześniej poznałem też metody pracy egzorcystów i psychotroników. Część z nich wykorzystuję do dziś. — Masz jakieś papiery? Roześmiał się i wyciągnął z plecaka laminowany dyplom. — Mam, ale dopiero od dwu lat. Okazało się, że tego, co robiłem intuicyjnie, w Londynie uczy się na uniwersytecie. Magda przyjrzała się dokumentowi, oddała go, po czym spytała: — Ile to będzie kosztowało? Rajmund spojrzał jej głęboko w oczy i spokojnie odparł: — Tej pracy nie sposób wycenić ani za godzinę, ani na akord. Sama ocenisz, czy są pozytywne efekty. Jeśli będą, rzucimy kośćmi według moich zasad. Jak uznasz, że efektów brak, zwrócisz mi za paliwo i pięćdziesiąt złotych za każdy przyjazd. To chyba w porządku? — Mówisz serio? Kośćmi? Według twoich zasad? Mam się zgodzić w ciemno? — Każdy ponosi jakieś ryzyko w tym układzie. Magda wstała. Patrzyła na gościa uważnie. — Wierzysz, że człowiek może umrzeć i ożyć? Zastanowił się przez chwilę. — Wierzę, że człowiek może przejawiać wszystkie oznaki śmierci znane obecnie ludziom, a mimo tego pozostawać żywym. — W oczach Magdy pojawił się błysk. Już miała odejść, ale powstrzymał ją ruchem ręki. — I odwrotnie. Westchnęła. — Idę po Anielkę. Pora ją budzić, bo nie będzie spać w nocy.

Odwróciła się i wyszła. Antoni Kopczyk zbliżył swoje krzesełko do Burdyłły. — Słuchaj, Mundek. Jeśli chodzi o forsę, to ja w razie czego dopłacę, tylko nic jej nie mów i pomóż im. Możesz dać spokój z tymi kośćmi, czy jak tam. Rajmund otworzył plecak i schował dyplom, a wyjął kości. Kości z ludzkich palców. — Antek, ja pracuję i zarobię na siebie, ale ona potrzebuje tak zwanej emocjonalnej kotwicy. Lęk i zaciekawienie, wywołane zakładem, pozwolą jej nieświadomie rozluźnić toksyczne więzi łączące ją z córką. I z synem, zdaje się? Antoni wziął do ręki kostki. Powąchał. Oglądając z bliska, powiedział: — Właśnie. Jeszcze ich nie ma. Z czego to? Mundek odchylił się na krześle. — Raczej z kogo. Antoni rozłożył palce. Kostki spadły na blat stołu. Dwie skrzyżowane, trzy pozostałe ułożyły się równolegle. Mundek otworzył szeroko oczy i klepnął Antoniego w kolano. — Chłopie! To świetny znak! Wszystko pójdzie jak z płatka! Antoni patrzył na kostki jak zauroczony. — Naprawdę? Rajmund zgarnął kości do woreczka. Poklepał kolegę z dawnych lat po ramieniu. — Oczywiście, Antoni. — Serio ludzkie? Odpowiedział mu głęboki śmiech.

4. Idąc po Anielkę, Magda zamknęła drzwi do pokoju Czarka. Zalatywało stamtąd moczem. Co ten ojciec tam nawyrabiał? Anielka nie spała. Siedziała obok domku dla lalek. — Jestem głodna, mamusiu. Magda podeszła i kucnęła przy niej. — Chodź, kochanie, zejdziemy do kuchni. Zjesz naleśnika? Wąskie, suche usta wygięły się w radosnym uśmiechu. — Naleśnika? Tak. Bardzo. A mogę z dżemem? — Dobrze, ale potem dokładnie umyjemy te małe ząbki. — Od razu? Muszę? Magda pogładziła ją po głowie i podniosła bez wysiłku. — Od razu, kochanie. Anielka objęła mamę za szyję i przycisnęła do jej policzka suche usta. — A wujek jest, mamusiu? „Nawet dwóch, kochanie”. — Tak, myszko. Anielka całowała ją po drodze raz przy razie. Skończyła na mocnym pocałunku w nos i powiedziała: — Trudno było go obudzić, wiesz? Magda o mały włos nie upuściła córki. — Mamusiu, co się stało?

— Nic, kochanie. Wszystko dobrze. „Pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć”.

Rozdział 4. 17:33 1. tato słucham czy my jeszcze jesteśmy rodziną my? no ja ty mama ja ty boli cię ręka? trochę to nic a mama? Czarek jesteś już prawie dorosły co ci będę owijał nie owijaj przecież widzę to po co pytasz! zawsze się pyta gdy się pyta to jest jakaś nadzieja kiedy pokazałeś mi tego diabełka wtedy no wiesz prawie sześć lat temu byłem bardzo zazdrosny wiem wiesz? tak wiem czułem to jak to czułeś dzieci zawsze czują to co rodzice lubisz grać na skrzypcach bardzo myślałem że będziesz rzeźbił a ty wolisz muzykę dobrze synku dobrze Czarku każdy sam musi wybrać swoją drogę tata nie chrzań co zrobimy z Zuzą ona się nie budzi co jej się stało? nie wiem Czarek jestem pewien że to nie koniec kłopotów wiem tato ale ty już wracasz do domu przecież teraz na pewno wszystko przestań będzie dobrze przestań teraz wszystko będzie dobrze Czarek przecież wiesz jaka jest prawda prawda? tato co to jest prawda? tato jestem młody poucz mnie proszę jak znaleźć prawdę w życiu całe życie przed mną tato nie kpij synu NIE MÓW DO MNIE SYNUUU!!! tato on jest we mnie i we mnie i w mamie tak i w mamie w każdym człowieku w każdym człowieku? tak myślę nie jesteśmy wyjątkowi Czarek słuchaj mogą na nas czekać policja wiem nie damy się nie pozwolę cię zabrać nie o to chodzi przecież wiesz że nie chodzi ci o mnie tak wiem na razie działamy razem ale potem jeden z nas bierze wszystko drugi nic drugi nic tato dlaczego tak musi być? nie wiem teraz musisz mi coś obiecać co? jeśli mnie złapią i wywiozą do ośrodka albo jeśli coś innego coś innego? tak coś innego się stanie co?! musisz mi obiecać że nie pozwolisz żeby Gajgaro cię dopadł mówiłeś że on jest w każdym z nas bo jest ale każdy człowiek może mu się oprzeć to jest zło czyste zło zło? myślałem że skrzypce trzeba to zabić tato nie wiem co zrobimy jak się znowu zacznie a zacznie się tak muszę tata ty pomożesz Anielce prawda? nawet jeśli co jeśli co?! jeśli Anielka to nie twoja córka? tato? tato?!

2. — Janek, kurwa! Monitor przechylił się do tyłu, a potem runął na ziemię. Kawa w wysokim kubku termicznym chlusnęła w górę i brązową plamą spadła na klawiaturę i kolana dyżurnego. Janek rozcierał obite biodro. — To nie ja, kurwa! — A kto, kurwa?! Nowy komp i mundur! Kurwa, Janek! Janek wskazał ręką na drugie pomieszczenie, za szybą. Metalowa szafka archiwizacyjna tkwiła w rozbitym oknie. Z podłogi podnosiła się Dorota, strażniczka z ich zmiany. — No, kurwa, zobacz! To nie ja! Dorota stanęła w drzwiach. — Kurwa, co to było?! Ja pierdolę! Janek podniósł monitor i wskazał na ścianę nad drzwiami. — O ja jebię! Od narożnika w stronę futryny biegła nierówna szczelina szerokości kilku centymetrów. Nad nią wisiał okrągły zegar z widniejącym na środku napisem: CZAS PREZYDENTA MIASTA

BEŁCHATOWA JAROSŁAWA KOPERSKIEGO. Po chwili spadł na podłogę i zatrzymał się, wskazując godzinę siedemnastą trzydzieści trzy.

3. Około wpół do szóstej dziurawą drogą prawie wjeżdżaliśmy do Bełchatowa od strony jakiejś wiochy. Czarek specjalnie tak poprowadził w nadziei, że nie napotkamy policji. Właśnie dojeżdżaliśmy do tablicy z nazwą miasta, gdy fordem rzuciło w lewo, w prawo, a potem postawiło go w poprzek drogi. Uderzyłem głową o słupek drzwi, a Zuza na tyle auta fiknęła koziołka. — Ja pier… niczę, co to było?! — spytał Czarek, uczepiony rękami kierownicy. Oddychał szybko. — Może guma? Droga była pusta. Wysiadłem, rozcierając skroń, i obszedłem samochód. Nic. Koła całe, żadnej większej dziury w asfalcie, gałęzi czy zwierząt. Zajrzałem do Zuzy. Zbierała się niemrawo, z tym głupawym uśmiechem błąkającym się po twarzy. Z czoła ściekała jej strużka krwi. Wyjąłem apteczkę ze schowka, przemyłem jej ranę i zakleiłem plastrem z opatrunkiem. Na koniec przytuliła się do mnie, jak córka. — Wsiadaj, tata, jedziemy! — Co tu tak śmierdzi? — spytałem, sadowiąc się w fotelu. — Tu niedaleko jest oczyszczalnia. Od paru lat umila nam życie w całym mieście. Jak odpowiednio dmucha. Dopiero teraz zauważyłem, że zerwał się silny zachodni wiatr. Górą leciały stada ptaków. „Raz, dwa, trzy, moje wesele!” — zaklinało się w takich chwilach w dzieciństwie. Tak, wszystko jest inne, gdy jest się dzieckiem — podwórko większe, czas płynie wolniej, a zaklęcia po prostu działają. Minęliśmy osiedle domków, przejechaliśmy przez most na jakiejś rzeczce, a potem Czarek skręcił w polną drogę i zatrzymał auto między dwoma rzędami blaszanych garaży, stojących pod drzewami, na skraju łąki. Dobre miejsce. — Dalej pójdziemy na nogach. Jakieś pół kilometra — oznajmił. Przytrzymałem go za rękaw. — Czarek, pamiętaj! Spojrzał, a potem się do mnie przytulił. Objąłem go mocno i ścisnąłem. W gardle rosła mi klucha. — Zostaniesz za domem, tam są takie wysokie krzewy. Jak wszystko będzie okej, wyjdę po ciebie — powiedział. Wsunął mi do ręki kluczyki do auta. — W razie czego. Skinąłem głową. Z zachodu wiał ciepły wiatr. Teraz nie czuć było już smrodu. Niósł ze sobą jedynie jazgoczące alarmy samochodowe. Nie jeden, kilka. O mało nie krzyknąłem, gdy nagle w policzek uderzyła mnie wielka ćma i spadła na ziemię. Zdeptałem ją z prawdziwą satysfakcją.

4. W Czarnym Meloniku nie było już nikogo. Zegar elektroniczny wyświetlił właśnie godzinę siedemnastą trzydzieści jeden, gdy rozległ się narastający pisk i płytki na podłodze poczekalni zaczęły jedna po drugiej pękać i pryskać w górę igiełkami glazury. Szczelina szła środkiem, aż

zniknęła pod drzwiami sali sekcyjnej. Stół podskoczył i wywrócił się na bok. Stalowe elementy z dźwięcznym odgłosem rozsypały się po pomieszczeniu. Po chwili otworzyły się grube drzwiczki do kilku komór chłodniczych. Z jednej wyjechał wózek z kobietą, z innej z dzieckiem. Spadły z hukiem na podłogę. Zwłoki legły jak kukły. Po chwili, jakby nigdy nic, zaczęła z nich spełzać para.

5. Drugiego maja dwa tysiące szesnastego roku o godzinie siedemnastej trzydzieści trzy i dziewiętnaście sekund Terenowa Stacja Sejsmologiczna przy Kopalni Węgla Brunatnego Bełchatów zarejestrowała wstrząs sejsmiczny o magnitudzie pięć i dwie dziesiąte. Było to pierwsze w historii tego rejonu trzęsienie ziemi przekraczające pięć stopni w skali Richtera. Pełniący tego dnia dyżur domowy inżynier geologii Jakub Kuśnierz, analizując pospiesznie zapisy urządzeń, nie znalazł danych dotyczących umiejscowienia epicentrum wstrząsów. Zupełnie jakby nie były skutkiem podziemnych ruchów dewastowanego terenu, ale jakby ogromna asteroida spadła na ziemię, a siła uderzenia wywołała trzęsienie ziemi. W istocie, obsługa składowiska popiołów w krótkim czasie poinformowała o ogromnym pęknięciu w gipsowo-błotnej pokrywie zabezpieczającej morze popiołu przed wydmuchiwaniem. W efekcie wstrząsu ze składowiska wystrzeliła potężna fontanna pyłu, która wzniosła się na wysokość kilometra, gdzie zamieniła się w kilkukilometrową chmurę, niesioną teraz zachodnim wiatrem w stronę miasta. Pył sam w sobie był nietoksyczny, jednakże mogący wywoływać szkodliwe skutki u wdychających go ludzi i zwierząt oraz w urządzeniach, które pokryje. Awarii uległ też system dostarczania energii elektrycznej do miasta, w kilku miejscach pękły wodociągi, a także rury doprowadzające gaz ziemny. W centrum Bełchatowa przewróciła się stalowa wieża przekaźnikowa i znacznym ograniczeniom uległ zasięg sieci telefonii komórkowej. Wybuchło kilka niewielkich pożarów i doszło do paru niegroźnych kolizji drogowych. Zerwały się trzy windy, w tym jedna w szpitalu. Jak zawsze jednak to, co najgorsze, miało dopiero nadejść.

Rozdział 5. Popiół 1. Siedziałem i wsłuchiwałem się w syrenę alarmową. Jakiś pies, nieposłuszny właścicielowi, wyczuł mnie w kępie wielkich krzewów i szczekał zajadle. Mężczyzna usiłował go przywołać, a w końcu wszedł w zarośla i wywlókł na smyczy, nie zwracając na mnie uwagi. Syrena wyła gdzieś daleko, ale to nie był alarm pożarowy. Dźwięk falował, jak w wojennych filmach. Minęło kilkanaście minut, a Czarek dotąd po mnie nie przyszedł. Nie wiedziałem, czy mogę wejść do ich domu, czy nie. A gdzieś w pobliżu musieli czaić się policjanci. Jakby na przekór złożoności sytuacji, bardzo chciało mi się do ubikacji. I kawy, solidnej, mocnej kawy. Wiatr się wzmagał. Pewnie zbliżała się osiemnasta. Zastanawiałem się, czy ktoś odnalazł już Anitę i odstawił ją do szpitala albo na policję. Miałem nadzieję, że tak. A jak jacyś psychole ją znaleźli? Kurde, nie pomyślałem o tym wcześniej. Dobrze, że chociaż w ostatniej chwili odkleiłem jej z ust taśmę i rozwiązałem ręce. Bałem się, żeby się nie udusiła przez sen

i żeby mogła się uwolnić, jak się ocknie, w razie gdyby… No, właśnie, gdyby co? Coś mnie ugryzło w szyję. Strąciłem na ziemię dużego pająka. W gałęziach zaplątał się jakiś ptak i teraz z kwileniem usiłował się wyrwać. Patrzyłem, jak się miota, i czułem z nim wyjątkową bliskość. Nawet wtedy, gdy nagle zza moich pleców w jego stronę skoczył kot. Zakotłowało się w gałęziach i ptak umilkł. Kocur popatrzył na mnie i oblizał się zamaszyście. Z pyszczka wypadło mu bezpańskie piórko.

2. — Siódemka, wracajcie. Jakaś burza piaskowa ma być czy coś. Policjant w aucie zaparkowanym w cieniu drzewa, na końcu ulicy Nadrzecznej, popatrzył zdumiony na kolegę. Pogłośnił radio. — Ale chłopak z dziewczyną właśnie chyba wrócili! Mamy ich teraz zostawić? Demonstracyjnie postukał się palcem czoło. To po to siedzieli tu przez pół dnia, żeby teraz odjechać bez jednego nawet pytania? Radiotelefon zatrzeszczał i zamilkł. Kierowca opuścił szybę. — Słyszysz? Wsłuchali się w zbliżający się głos megafonu: — Uwaga! Uwaga! Nad Bełchatów od strony kopalni nadciąga chmura popiołu. Spodziewana jest w mieście za pół godziny. Prosimy pozostać w domach, zamknąć szczelnie okna i drzwi. Wyłączyć klimatyzatory oraz zamknąć systemy wentylacji nawiewnej. Należy zabezpieczyć zwierzęta. Do ochrony przed popiołami wystarczy oddychać przez wilgotną szmatkę. Jeśli będziesz przebywać na dworze podczas przejścia chmury popiołu, pamiętaj: zamknij oczy, połóż na usta wilgotną szmatkę. Zachowaj spokój. Przewidywany czas skażenia przy obecnej pogodzie to czterdzieści pięć minut. Powtarzam. Uwaga! Uwaga! Nad Bełchatów od strony… Policjanci spojrzeli po sobie. Kierowca zamknął szybę. Za oknem przebiegła matka z wózkiem. Za nimi pies. — Ale żeś, kurwa, stanął! — warknął drugi funkcjonariusz, bijąc dłonią mrówki, łażące po tapicerce. — Jedź, na co czekasz?! Kierowca włączył silnik. Światła reflektorów dogoniły biegnącą kobietę. — Ty, ale ciemno! — stęknął kierowca i ruszył z piskiem opon.

3. Psycholog anomalistyczny Rajmund Burdyłło rozglądał się nerwowo. Trzymał w ręce kapeć i polował na ćmy oraz inne robactwo. Nie wiadomo skąd i dlaczego, ale w domu pojawiło się całkiem sporo ciem, pająków, karaluchów i pełzających liszek o stu nogach. Nad całą tą menażerią królowały mrówki, przemierzające długimi karawanami podłogi i ściany. — Nie cierpię tego! Nienawidzę! — stękał i walił po meblach, machał w powietrzu, by na koniec, gdy nie trafił, tulić się w sobie w geście obrzydzenia. Magda patrzyła zdumiona na tę scenę. Zniknął Rambo, a pojawił się rozkapryszony dzieciak z fobią. Anielka uśmiechała się do niej. Nawet one, kobiety, zachowywały się spokojniej. — Co wyście z nią zrobili?! — krzyczał Antoni Kopczyk, trzymając za ramiona Czarka. — Gdzie jest ten twój tatuś?! Co on jej zrobił?! Czarek był wściekły. Patrzył na ojca Zuzi, jakby chciał go zabić. Czuł, że narasta w nim ta

negatywa energia, która sprawiała, że w niekontrolowany sposób mógł zrobić komuś krzywdę. To szło jakby spoza niego i nawet nie było to wynikiem zmęczenia, stresu ani rozczarowania. To było to, co trzeba było zabić. — Antoni! — Magda warknęła niczym lwica. — Zostaw go. Jak mówi, że nie wie, to nie wie. Może to ten wstrząs? Kopczyk puścił Czarka i stanął przy oknie. Na dworze robiło się coraz ciemniej. Na zewnątrz, po parapecie, spacerowały gołębie i gawrony, stukając w blachę pazurami, a dziobami w szybę. — A te tu czego? — jęknął egzorcysta. — Instynkt. Chcą się schować — odparł Kopczyk i włączył w telefonie radio. Odnalazł lokalną ESKĘ. Spiker powtarzał: — …wilgotną szmatką. Pamiętajcie państwo, ten pył może negatywnie wpływać na drogi oddechowe. Wystarczy przez pół godziny, może godzinę, oddychać przez szmatkę, najlepiej wilgotną. Powtarzam. Chmura popiołu, która dostała się do atmosfery w wyniku silnego tąpnięcia na terenie kopalni, zbliża się do miasta. Na południowych krańcach spodziewana jest za około dwadzieścia minut. Należy zamknąć okna i drzwi, wyłączyć nawiewową wentylację i klimatyzatory. Nie należy też wychodzić z domu. Pamiętajcie o zwierzakach. Chmura będzie z nami około czterdzieści minut. Uwaga, uwa… Antoni wyłączył radio. Odwrócił się do Magdy. — Jaki wstrząs? — spytała. — Tutaj to się zdarza. Przynajmniej raz, dwa razy w roku ziemia się tu trzęsie z siłą około trójki. Jeszcze poczujecie. — Kopczyk wskazał palcem Czarka. — To oni, mówię ci, to twój były mąż coś zrobił mojej córce. Czarek stanął przed mamą. — Mamo, posłuchaj… — Idź do siebie! — Mamo… — Idź do siebie, powiedziałam! Potem pogadamy. Teraz nie ma na to czasu. Sprawdź tam wszystkie okna. Weź Anielkę. Anielka przytuliła się do brata. — Chodź, coś ci pokażę. — Czarek, zrezygnowany, złapał ją za rękę. Gdy mijali Zuzę, spojrzał jej w oczy. Puste, nieobecne.

4. Zostało mu może dziesięć kilometrów. Zbierało się na burzę. Wiał silny boczny wiatr i ciężko było oddychać. W dodatku po lewej stronie widział jakąś ogromną szarą chmurę, rozciągniętą na pół horyzontu. To nie była zwykła czy nawet gradowa chmura. To było jak gęsty dym. Lekko przekręcił manetkę w dół. Motocykl przyspieszył.

5. Bał się. Od czasu, gdy zamontowali mu tę rurkę w tchawicy, towarzyszyła mu obsesja, że ktoś mu ją w nocy zatyka, że włazi tam pająk albo utyka żuczek, że wiatr wciska mu w nią papierek po cukierku i dusi się, powoli sinieje i umiera. Wstydził się swojego strachu. Kiedyś był naprawdę twardy. Za cel stawiał sobie bohaterską

śmierć w pogoni za bandytami. Czuł głębokie powołanie do pracy w policji, miał autentyczne poczucie misji, tak silne, że śmiali się z niego nawet w ministerstwie, gdy odbierał nagrodę. A potem te nieszczęsne przenosiny na akcję, w Starogóry, która tak naprawdę miała go zniszczyć i pogrążyć. I prawie się udało. O mało nie zabił go ten gówniarz, Teodorczuk. To go złamało. Odechciało mu się wszystkiego. Przepił odprawę, potem mieszkanie i wylądował na ulicy. Kilka lat tułaczki po śmietnikach i krzakach, nocowania pod mostami i w piwnicach bloków uczyniło z niego cuchnący wrak. Teraz miał już inne marzenia. Parę złotych dziennie na wino i bułkę. Co dziwne, teraz tym bardziej się bał. Z przejeżdżającego auta straży miejskiej słyszał ogłoszenia o nadciągającej chmurze popiołu i panicznie się bał. Nie miał gdzie się skryć. Ruszył do domu dentystki. Może tym razem się zlituje.

6. Leszek Mortka miał fart. Musiał to przyznać. Nawet jeśli nie lubił swojej poparzonej gęby i zbliznowaciałych rąk, to szczęście tym razem mu sprzyjało. Najpierw bez problemu udało mu się dotrzeć do domu Smutów w Wisiołach. Nikt go tam nie szukał, wbrew jego wcześniejszym obawom. Przegrzebał zgliszcza, wydrapał wdzięczny napis na drzwiach i ruszył do Warszawy. Pamiętał, jak na lekcji polskiego pani czytała pracę domową Czarusia, że niby taka ładna: „Moja rodzina”. Godlewscy Karol i Irena. Dziadek i babcia z Warszawy, myślałby kto! Nie wiedzieć czemu, nawet ulica mu się przypomniała. No i ta jego babcia, głupia stara cipa. Nawet nie musiał jej straszyć, podała mu adres i słoik ogórków dla Czarusia. A dla niego dwie dychy za fatygę. Ubawił się przy okazji, bo babcia Ircia — tak kazała mu do siebie mówić, skoro był przyjacielem jej wnusia — odłożyła portfel na starą komodę i poszła po zdjęcia, żeby mu pokazać, jak wyglądała za młodu, jak to wtedy się nosiły dziewczyny, wiadomo, nie to, co dziś. Z portfela bezczelnie wystawały dwie stówy, więc Leszek nie omieszkał ich przełożyć do swojej kieszeni. Potem obejrzał zdjęcia, pozachwycał się, jaką to była piękną kobietą, i poszedł na dworzec. Ogórki zjadł, czekając na pociąg. Humor poprawił mu się na tyle, że w pociągu popędził kota jakimś cwaniaczkom, co chcieli wyrwać portfel jego sąsiadowi w fotelu obok. W Piotrkowie najpierw poszedł na automaty. I znowu mu się poszczęściło. Kradzione nie tuczy, podobno, a jego tak! Z dwóch stów babci Irci w dwie godziny zrobiło się sześć. Wtedy wyszedł, a właściwie uciekł, bo właściciel, jak zobaczył, że zamierza przestać grać, złapał za słuchawkę telefonu i rozmawiał z kimś w jakimś dziwnym języku, więc Morda nie czekał, tylko prysnął. Taryfiarze zawieźli go do agencji, gdzie kilka kolejnych godzin spędził z niezbyt piękną dziwką. Była na tyle brzydka, że nie pytała go o wiek. Resztę nocy przespał skulony na dworcu kolejowym, a w poniedziałek rano ruszył dalej. W Bełchatowie zaszył się w piwnicy bloku naprzeciwko domu Smuty i przez niewielkie okienko obserwował zabudowania. Ciepło grubej rury, na której siedział, wprawiło go w błogi nastrój i przysnął. Gdy się obudził, zobaczył gliniarzy w cywilnym wozie. Też obserwowali dom. Poszedł więc coś zjeść. Z kebabem w ręce siedział właśnie na ławce nad rzeką, gdy najpierw przez chwilę zakręciło mu się w głowie i o mało nie spadł, co szybko zgonił na karb zmęczenia. A potem, po kilku minutach, po drugiej stronie, między blaszanymi garażami stanął piękny czarny samochód ze złotym napisem: „Czarny Melonik”. Po chwili wysiadł z niego nie kto inny, a sam

Czarek, wyrośnięty, co prawda, ale nadal z tym dziecięcym wyrazem twarzy, który Leszek zapamiętał ze szkoły. Była z nim jakaś dziewczyna i facet. Leszek nie był pewien, ale z postawy przypominał mu ojca Czarusia. „Ale jego przecież zamknęli — pomyślał i się uśmiechnął. — Też coś! Mnie też”. Kiedy ford został bez opieki, Leszek Mortka zbliżył się do niego i, nie zważając na hałasy syren dookoła, wybił kamieniem szybę w drzwiach. Otworzył samochód i przeszukał skrytki. Nic nie znalazł. Wtedy zauważył, że w tylnych drzwiach też już nie było szyby. Z satysfakcją wysikał się na fotel. Rozbił kamieniem radio i porysował szybę od środka. Wysiadając, natknął się na elegancki scyzoryk, leżący w zagłębieniu fotela. „Victorinox! Ale cacko! Na pewno się przyda”. Gdy otworzył tylną klapę, żeby i tam zrobić swoje, aż gwizdnął. Trumna! To niespodzianka. Wlazł do środka forda i zaczął tłuc kamieniem w pięknie inkrustowane wieko, w stalowy krzyż z Jezusem na wierzchu, a także w złocone motylki, którymi było przykręcone. Pod silnymi ciosami odfruwały jeden po drugim.

7. Anielka pociągnęła Czarusia do swojego pokoju. — Wróciłeś! — Przytuliła się do niego kościstym ciałkiem. Jakże mu tej „twardości” brakowało. — Dziękuję za amulet. — Proszę. Przydał ci się? — Bardzo! Zrozumiałem wtedy, że tam jesteś. Bo byłaś, prawda? Podniosła małą głowę i wpiła się w niego chciwym spojrzeniem bezrzęsych oczu. — Kocham cię, braciszku. — I ja ciebie, siostrzyczko. I mam coś dla ciebie, zobacz. Podał jej osmaloną figurkę, wykradzioną ogniowi w domu znachora. Anielka złapała go za dłoń. Syknął, ale po chwili poczuł ulgę. Oparzona ręka przestała boleć. Siostra wtuliła się w jego brzuch i powiedziała: — Dziękuję. — Ścisnęła go jeszcze mocniej i dodała: — To tu jest. Zadrżał. — Nie bój się, Czaruś. Ochronię cię. Pogłaskał ją po głowie. — Ty? Ty, moja laleczko? Jak? — A żebyś wiedział. Zabiję to! Zaśmiał się, może zbyt pochopnie. — Tak? A gdzie to jest, co? Anielka złapała go za ręce i zaczęła tańczyć. W pokoju robiło się mroczno. Chmura popiołów musiała być już blisko. — Oj, Czaruś, Czaruś! Jakiś ty niemądry! Czarek powstrzymał wirującą siostrzyczkę. Złapał ją za wątłe ramionka i kucnął przy niej. — Gdzie, Anielko? Pokazała mu język. — A kochasz mnie? Przyciągnął ją do siebie i ponownie przytulił.

— Bardzo. Najbardziej na świecie. Pocałowała go w dłoń. I w drugą. I znowu. — W aucie. Zmarszczył czoło. — W jakim au…?

8. Zaczynałem się niecierpliwić. Robiło się coraz ciemniej. Czarek powinien już dać mi znać. A jeśli mnie wystawił? Jeśli za chwilę zjawią się tu gliniarze i pogotowie. Nie, nie teraz. Po co miałby mnie zdradzić? Nie miałem skrzypiec. Nie miałem nic, co mógłby mi zabrać. Dokumenty po ojcu, moim ojcu, a jego dziadku, którego nawet nie znał? Wokół moich nóg gromadziły się robaki. To było dziwne. Przypomniało mi to tę noc sprzed kilku lat, gdy na Szubienicach, tajemniczej górze niedaleko naszej chałupy, spotkałem po raz pierwszy kochanicę Bargieła. Cud i koszmar w jednym. Jak najgorszy narkotyk. Wtedy też byłem przez jakiś czas panem wszelkiego plugastwa, uwięziony w obumierającym ciele Cygana. Nawet żywiłem się karaluchami i żabami. Na samą myśl zrobiło mi się teraz niedobrze, ale zbierające się przy mnie żyjątka nie zamierzały się tym najwyraźniej przejmować. To nie było normalne. Czyżby przychodziły po moją opiekę, gdy nadciągał popiół? Ten popiół nijak nie pasował mi do obecnych wydarzeń. Za dużo złego w jednej chwili. Bałem się pomyśleć o przyczynach, ale serce podpowiadało mi, że oto zbliża się chwila ostatecznej konfrontacji, że jeszcze trochę i staniemy — nie wiem kto, może tylko ja, może z Czarkiem — oko w oko ze sprawcą naszego koszmaru sprzed lat. Nie chciałem nawet w myślach wymieniać jego imienia. Tym razem nie miałem nic na swoją obronę, ani skrzypiec, ani mandragory, ani jego ciała. Wychyliłem się i spojrzałem na zachód. Rzeczywiście, cały horyzont tonął w czerni, a front ciemnych kłębów zdawał się być tuż-tuż. Nad głową zakrakały mi wrony. Zbierały się widocznie na ucztę tam, gdzie było dużo robactwa.

9. Czarek biegł do forda. W oddali słychać było nakładające się na siebie komunikaty, wygłaszane z samochodów krążących jeszcze po mieście. Ludzie biegali w tę i z powrotem, dopytując się jeden drugiego, co się dzieje. Ale nieliczni. Większość schowała się w budynkach. Kilkoro młodych ludzi filmowało telefonami nadciągającą chmurę. Nad głową krążyły ptaki, a w stronę szeregu domków przemykały koty. Gdy zbliżył się do samochodu, zdziwił go chrzęst pod nogami. Szkło. Potem zobaczył, że szyba w przednich drzwiach, otwartych, jest wybita. Zajrzał ostrożnie do środka. Dziwnie śmierdziało. Radio było strzaskane. To nie złodziej się tu zakradł, tylko jakiś wandal. W lusterku dostrzegł czerwone światełka otwartej tylnej klapy. „Ciekawe, czy ukradli trumnę? Była chyba dosyć droga — pomyślał Czarek. — Kopczyk mnie zabije. I Zuzkę też”. Obszedł auto i zdębiał. W trumnie, z której zrzucone było na bok pęknięte wzdłuż na dwie nierówne części wieko, kłębiły się długie na dłoń i grube jak kciuk czarne, lśniące glisty. Wśród nich z szelestem tysięcy odnóży przemykały płaskie białe robaki. Napełniały leżące w środku buty. Właziły w rękawy bluzy roboczej, wypełzały z kieszeni brudnych od smaru

ogrodniczek. — Boże… — jęknął Czarek i zatrzasnął klapę. Co tu się działo? Mieli to ze sobą przez cały czas? Gdzie jest teraz, w takim razie? Tata? Co on powiedział? „Jeśli mnie złapią i wywiozą do ośrodka albo jeśli coś innego, musisz mi obiecać, że nie pozwolisz, żeby Gajgaro cię dopadł”. „Mówiłeś że on jest w każdym z nas”. „Bo jest”. Nie, to nie to, wcześniej! Czarek oddychał szybko, bezwiednie rozdrapując sobie do krwi przedramię. Patrzył w nadciągający z szumem mrok i myślał. „Tato, on jest we mnie”. „I we mnie”. „I w mamie” „Tak, i w mamie. W każdym człowieku”. — Tato! Mamo! — jęknął. Ruszył biegiem do domu.

10. — Tato! Tato! Chodź! Nie ma czasu! Odetchnąłem z ulgą. Czarek zjawił się w samą porę. Co prawda, potrzeby fizjologiczne zdążyłem już załatwić pod krzakiem, ale chciałem się schronić i odpocząć. Wyszedłem schylony spod chaszczy. — Tędy. Biegnij za mną. — A gliny? Czarek machnął ręką. — Dawaj! Nie ma nikogo. Wszyscy uciekli. Po chwili byliśmy przed domem. Usiłowałem zapamiętać drogę i otoczenie, ale było zbyt ciemno. Nagle oślepił mnie snop światła. Przed nami z piskiem zatrzymał się motocykl. Kierowca zeskoczył z niego i nie bacząc na to, że maszyna z włączonym silnikiem przewraca się na bok, tłukąc lampę, runął na kolana i zaczął wymiotować. Schyliłem się do niego. — Co się panu stało? Nawdychał się pan? — Tata! Chodź! — ponaglał. Mężczyzna wytarł rękawem kurtki usta i wstał, trzymając się za brzuch. — Już dobrze. Przepraszam. Jestem chory. Wątroba… Kiwnąłem na Czarka. — Bierz pana, ja zabiorę torby. Musimy się schować. — Tata! — niecierpliwym tonem poganiał mnie syn. — Nie trzeba, dam radę… — Mężczyzna zachwiał się i byłby upadł, gdybym go nie złapał pod pachy. — Dobra, Czarek, ty weź te torby! — Tata, nie ma… — Bierz! — krzyknąłem i chwyciwszy faceta mocniej, poprowadziłem go po schodach. Po chwili Czarek stał obok z sakwami przerzuconymi przez ramię. Otworzył drzwi i weszliśmy do ciemnego holu. — A gdzieś ty był…? — Usłyszałem głos Magdy. Stanęła przed nami, a z jej rąk wypadła świeczka i zgasła. — To ty…? — Witaj, Magda. Trzeba pomóc temu człowiekowi. Jest ciężko chory. Magda podeszła, by pomóc mi prowadzić gościa. — Uważaj… — Tyle zdążyłem powiedzieć, gdy mężczyzna znowu zwymiotował, tym razem

opryskując Magdę. — No, właśnie. Cóż… wstęp miałem za sobą. Nie najlepszy, to fakt. — Antoni! Poświeć tutaj! — zawołała Magda, a ja poczułem, jak fala gorąca przetacza się przez moje serce prosto do głowy. Antoni?! Co to, kurwa, za imię?! Dobrze, że sobie Heńka nie wzięła! Nie widziałem go, bo strumień światła latarki omiótł moją twarz i oświetlił nam drogę. — Łazienka — powiedziała Magda i poprowadziliśmy go we wskazanym kierunku. Posadziliśmy go na stołku, Magda wzięła ręcznik, zmoczyła go i kucnęła przy pochylonym mężczyźnie. — Poświeć. — Trzymaj! — Antoni podał mi latarkę. Oświetliłem choremu twarz. Magda przetarła mu usta ręcznikiem. Kiedy otworzył oczy, krzyknęła: — Boże! Wojtek!? To ty? Wojtek? Brat Magdy? — Tak, Magda. To ja. Przepraszam… — wystękał i zemdlał.

11. Ktoś zapukał do drzwi. Czarek, trzymając świeczkę, poszedł otworzyć. Mama z tatą byli w łazience z chorym motocyklistą, ojcu Zuzy wolał nie wchodzić w drogę, a ten uczulony na robaki psycholog siedział w kuchni i pił kawę ze zrolowaną gazetą w ręce i na nic innego nie zwracał uwagi. W progu stał bezdomny, którego Czarek widywał czasami w okolicy. Zalatywało od niego wielodniowym brudem i alkoholem. Na piersiach miał zawieszoną tekturkę z napisem: — Tak, oczywiście. — Czarek wiedział, co to znaczy nie móc mówić. Usunął się z wejścia, odwracając nos, gdy mężczyzna wchodził do środka. Miał ze sobą jedynie wypełnioną do połowy reklamówkę. Czarek wyjrzał na dwór. Z nieba leciał szary pył. Zamknął szybko drzwi i przyniósł z kuchni stołek dla bezdomnego. — Niech pan siada — powiedział i odwrócił się by odejść, ale w tym momencie żebrak chwycił go za łokieć i przytrzymał. Zatykając palcem rurkę, wycharczał: — Dziękuję. Ty jesteś Czarek Smuta? Chłopak wyszarpnął rękę. Coś było nie tak. — A co pana to obchodzi? — Nie bój się. Mam coś dla twojego taty. „Dla taty? Co, u licha? Skąd wiedział, że tata jest tutaj?”. — Taak? A co takiego? Przekażę mu. Żebrak odetchnął kilkukrotnie. Znowu zatkał rurkę, pogroził Czarkowi palcem drugiej ręki i powiedział: — Tylko jemu! Tylko jemu! Ja was znam. Nie bój się! Czarek cofnął się i przyjrzał mężczyźnie. To niemożliwe, widywał go w Bełchatowie od jakiegoś czasu, ale nie wiedział, kto to. — Tylko jemu! Idź, powiedz!

12. Anielka stała na schodach i słuchała. Było ciemno, ale blask kilku świec, promienie krążącej w tę i z powrotem latarki, refleksy pojawiające się w lustrach — to wszystko sprawiało, że przestrzeń nabrała nowego wymiaru, a dziewczynka wyobrażała sobie, że jest ćmą, latającą od jednego źródła światła do drugiego. Wokół niej zbierały się teraz ludzkie myśli, płochliwe i niepewne. Znowu mogła patrzeć oczami każdego po kolei. To była nawet fajna zabawa. Ten wujek z gazetą, taki silny i mądry. Jak on się boi, nawet mrówek. Maciek go tak załatwił. Starszy brat. Starsi bracia potrafią robić takie rzeczy. Znęcać się. Zawijał go w dywan i u wylotu ciasnego rulonu stawiał mu otwarty słoik z pająkami w środku. Albo zamykał go w małej szafce, niby w zabawie w więzienie, na taki mały, czarny kluczyk, a potem pukał w ściankę i krzyczał do niego przez drzwiczki: „Mundziu! Zapomniałem ci powiedzieć, że w środku spała wielka ćma”. I Mundziu zaczynał się dusić, sikał w majtki i czuł włochate łapki na całym swoim spoconym ciele, słyszał trzepotanie skrzydeł i czekał, aż tłusta ćma z wielkimi czułkami wlezie mu w usta. Brrr! A ten pan, co tak brzydko pachnie, tam, przy drzwiach. Co chwilę widzi przed sobą młodego człowieka w lesie, nocą, jak stoi, patrzy, a potem pcha go w przepaść. I znowu. Ledwie wstaje rano, już to widzi. Sięga do kubła, widzi przepaść, rozmawia z Czarkiem, widzi młodego człowieka, nocą, w lesie. I myśli o tym panu, co przyszedł z Czarkiem, że mu pomoże, że go uwolni. Nawet ten wujek, co ruszał nożyczkami. Taki śmieszny i fajny, a chce zrobić krzywdę Czarkowi. Ale ona mu nie pozwoli. Nie pozwoli, i już. Zaraz, a gdzie jest Zuza? O, tutaj się schowała, w sobie. Patrzy w siebie. I co widzi? Nic. Ciemność. Tylko melodia jej gra i miauczą koty. Ale ładnie! Anielkę zabolał brzuszek. O, ten pan z łazienki. Jak on się boi. Myśli, że umiera. Ona też umiera i się nie boi, phi! — Popiół. Wszystko i tak pokryje popiół. Nikt się nie ostoi — wyrecytowała Anielka, stojąc na schodach i patrząc w drzwi. Ktoś znowu się dobijał. Czarek się odsunął, żebrak wstał, zabrał taboret i ruszył w głąb mieszkania. Dziewczynka powolutku podeszła do drzwi. Patrzyła teraz na klamkę. Za drzwiami słychać było, jak ktoś mocno tupie nogami, jakby otrzepywał się ze śniegu. — Czas. Czas nie istnieje. Świat ginie, a my udajemy, że się rozwija. Człowiek upada, degeneruje się, niszczeje, a nie ewoluuje. Jesteśmy prochem. Wszyscy — powiedziała Anielka. A potem otworzyła drzwi.

Rozdział 6. Egzorcyzmy 1. — No, to jesteśmy chyba w komplecie! Znałem ten głos! Ten charyzmatyczny tembr, przykuwający uwagę i wnikający prosto w serce. Niekiedy zjadliwością, innym razem ciepłem, czasem namiętnością. W ten sposób mówił tylko jeden człowiek. Jeśli to był człowiek. W progu stała zakapturzona postać, ledwie widoczna w słabej poświacie rzucanej przez świece.

— Właśnie. Dobre pytanie, Tymoteusz. Czy jeszcze jestem człowiekiem? A może raczej: czy już nim jestem? No, nie wpatruj się tak, jest ciemno i tak nic nie zobaczysz. To ja, Bargieł! Poświećcie no tu! A żwawo! Żarówka w kinkiecie na ścianie zamigotała i rozpaliła się jasnym blaskiem. Zdążyłem dostrzec pod kapturem młodą, obcą twarz, z wielką blizną jak po oparzeniu na lewym policzku. A potem żarówka eksplodowała i znowu zrobiło się ciemno. Skrzywiłem się. — Przepraszam, przesadziłem. — Zachichotał i wszedł dalej. Odruchowo zrobiłem krok w tył. — Nie patrz na cielesną powłokę, Tymoteuszu. Lepszej chwilowo nie było. Ale się znajdzie. Podszedł do Czarka, uniósł mu brodę i spojrzał w oczy. — Leszek? — niepewnie spytał Czarek. — To ty? Kaptur opadł do tyłu. — Czarek? — Gość przedrzeźniał mojego syna. — To ty? Magda, klęcząca przy bracie, który, odzyskawszy przytomność, siedział pod ścianą, w otwartej łazience, wychyliła się i szarpnęła mnie za rękę. — Kto to? — Nie upokarzaj mnie, Magda, proszę. — Gość stanął na środku, między nami. — To był Leszek? Ten bojaźliwy grubas? Gdybym wiedział…! Ale już go nie ma. Przepadł. Wiesz co, Czarek, może to nawet i dobrze, prawda? Parę razy życzyłeś mu śmierci, co? Nieważne. Powtarzam po raz ostatni: jestem Gajgaro Bargieł, Pan na Wisiołach. Czarek ponownie stanął przed nim. — Co mu zrobiłeś? Kim… gdzie jest Leszek Mortka? — Ładnie mówisz, Czarek. Płynnie. Czarek wyprężył pierś i zacisnął pięści. — Co mu zro… Bargieł — bo to był on, choć nijak mi do tego ciała nie pasował — uśmiechnął się do Czarka, wzniósł wskazujący palec, jakby sprawdzał wiatr i spytał: — A teraz? Nic. Cisza. — No, Czaruś, śmiało, synu. Mów, krzycz nawet, synu! Przecież nie lubisz, jak się do ciebie mówi synu, prawda, synu?! Czarek usiłował dokończyć zdanie, ale poza łykaniem śliny i zaciskaniem pięści, nie był w stanie nic zrobić. — Tymek, rusz się! — Magda szarpała mnie za rękę. Spojrzałem na nią. Była sobą, nie zmieniła się nic a nic. — Antoni… — zwróciła się w stronę przyjaciela. Kopczyk postąpił krok do przodu i poświecił latarką w oczy Bargieła. Ten się skrzywił i gwałtownie odchylił głowę. Potężna blizna na policzku naciągnęła się obrzydliwie. — Nieee… tylko nie światło! Proszę, nieee… światło mnie zabije… Oho! Już czułem, co się święci. Kopczyk, zachęcony tą sceną, zaczął dźgać Gajgara strumieniem światła, jak dzidą. — Aaa! Boże! O, Boże, nieee!!! — Bargieł na chwilę zamarł w rozpaczliwym skręcie, po czym puścił do mnie oko i złapał oślepiającą go latarkę. — Czyś ty ocipiał, człowieku?

Chcesz mi tym oczy wybić? Zacisnął dłoń. Spomiędzy jego palców sypnął się pył i opadł na podłogę. Kopczyk otworzył usta, cofnął się i stanął obok tego drugiego faceta, wyglądającego jak Rambo. Gajgaro wyprostował się, otrzepał ręce i powiedział: — No, dobra. Zaczynajmy te egzorcyzmy.

2. Opady popiołu na miasto rozpoczęły się o godzinie osiemnastej dziewiętnaście. Wszystko nagle zostało spowite ciemnoszarą mgłą. To był drobny pył. Nie sypał jak śnieg, ale opadał jak najdelikatniejsza mżawka. Nie tylko z góry; wciskał się pod drzwi, wiatr wciągał go w najdrobniejsze szczeliny, wirował wokół każdej przeszkody, oblepiając ją dokładnie. Drzewa, pełne soczystych liści, zamieniały się powoli w pomniki o kolorze grafitu. Samochody traciły swoje kolory, połysk i ostre kontury. Wyglądały, jakby wszystkie ubrano w jednakowe szare pokrowce. Popiół był drobny i lekki, a jednocześnie bardzo lepki, dlatego nawet szyby domów powoli powleczone zostały warstwą nieprzeniknionej szarości. Wokół szeregowca przy ulicy Nadrzecznej, za którego drzwiami przed chwilą zniknął młody człowiek z oparzeliną na twarzy, siedziały koty i przechadzały się wrony. Kiedy stawały w miejscu, powoli powlekały się szarością. Po kilku minutach cały podjazd zamienił się w swoistą szarą instalację, pełną jakby skamieniałych figur kotów i ptaków. Gdzieniegdzie zanikał blask światła ostatnich widocznych latarek, reflektorów samochodowych, awaryjnego oświetlenia. Nawet płonące na kilku podwórkach ogniska zagasły, zdławione pyłem. To nie był mrok. To była czarna materia w miejsce mroku. Wnętrze bryły węgla.

3. Siedzieliśmy wokół pokoju, pod ścianami. Nikt nie protestował. Najpierw na klaśnięcie Gajgara w mieszkaniu zrobiło się jasno. To wystarczyło, żebyśmy grzecznie wykonali, co nam kazał. Wojtek opierał głowę na ramieniu siostry, którą widział po raz pierwszy od ponad dwudziestu lat. Miał gorączkę i drapał się po całym ciele. Płakali. Kopczyk z Zuzą siedzieli pod kolejną ścianą. Ojciec obejmował córkę i co rusz łypał na mnie gniewnym okiem. Gładził ją po włosach, a ona uśmiechała się głupio i dłubała w nosie. Obok skulił się z gazetą w ręce przerażony kolega Kopczyka. Bez przerwy uderzał rulonem po nogach i plecach, a od czasu do czasu machał nim wokół siebie. Przy mnie, pod oknem, przycupnął bezdomny. Cuchnął straszliwie. Mówi się, że po kilku minutach człowiek przyzwyczaja się do każdego zapachu. Gówno prawda! To był odór organiczny, wzorcowy, smród doskonały. Wdzierał się przez pory skóry, czułem go nawet w kościach i jelitach, oblepiał mi język i podniebienie, powodując odruch wymiotny. Najchętniej bym go przepędził, ale biedak był mi w jakiś sposób bliski; ja w zasadzie też nie miałem swojego miejsca, a śmierdzieć mogłem zacząć w każdej chwili. Zresztą brat Magdy też wydzielał nieprzyjemny, kwaśny zapach, jakby pocił się moczem. Jego wątroba nie pracowała. Zrobiła się marska wskutek wieloletniego spożywania alkoholu, a także w wyniku zakażenia wirusem żółtaczki typu C. W zasadzie było po chłopie. Jak powiedział, przyjechał rozliczyć rachunki przed śmiercią, przeprosić tego, kogo trzeba przeprosić, i wybaczyć temu, komu się da. Tyle że wyglądało na to, że nie zdąży. Był wycieńczony i słaby jak suchy listek.

Poczułem szturchnięcie w bok. Bezdomny pokazywał mi kartkę, na której napisał ołówkiem: . Rozchylił reklamówkę. W środku zobaczyłem zawiniątko z gazet. Gajgaro stał na środku i przyglądał się nam uważnie. Kiedy odwrócił wzrok w stronę Magdy i jej brata, sięgnąłem do reklamówki i pomacałem. Przez papier wyczułem jakiś twardy, podłużny kształt. Naderwałem gazetę i o mało nie krzyknąłem. To były skrzypce! Poznałem je od razu po żółtawych kluczach, zrobionych chyba z kości słoniowej. Oddychałem głęboko. Bezdomny zamknął reklamówkę i znowu zaczął coś pisać. Zadrżałem. Mógłbym zrobić wszystko, gdybym je odzyskał! Rozejrzałem się po pokoju. Czarek z Anielką siedzieli na schodach. Starałem się opanować emocje, bo za dużo było tu chętnych do podziału. Nawet bezdomny już mi tak nie cuchnął. Chwyciłem w palce ponownie zapisaną kartkę. Spojrzałem na niego, zaskoczony. Zmarszczyłem brwi, usiłując przypomnieć sobie jego twarz. Nic, nie znałem go. Zresztą mógł wtedy wyglądać zupełnie inaczej. W tej chwili był zarośnięty, wyniszczony i do tego jeden oczodół miał zupełnie zasklepiony. Pokręcił głową i dopisał kilka słów: Czekałem na jakiś błysk, obraz twarzy nade mną, w kręgu światła, jakiejś drabiny, liny, noszy, czegokolwiek. Nic. Pustka i wyrwa w pamięci. Dopiero droga w deszczu przed barem U Grubej Stefy. Wyjąłem mu ołówek z rąk i napisałem:

Co on bredził? Nie znałem go! Fala gorąca przetoczyła się przez moją głowę. Tak! O mało nie przejechałem jakiegoś pokrzywionego faceta, gdy uciekałem. Byłem pewien, że to jeden z kumpli tych robotników, pijany i niebezpieczny. Wskazał na Magdę. Zaprzeczyłem bezgłośnie. Pochylił się nad kartką. Skierował ołówek w stronę Gajgara, który właśnie się do nas odwrócił. — Dobra. Coś wymyślę… — szepnąłem i zmiąłem kartkę. Gajgaro klasnął w dłonie, a ja odruchowo schyliłem głowę, w oczekiwaniu jakiegoś zjawiska. Roześmiał się głośno. — I stała się światłość. Czy to nie było dobre? Kto tak czynił wcześniej? No, kto? — Bóg. Odwrócił się i powoli podszedł do Anielki. — Brawo, dziewczynko o ciele staruszki i sercu demona. Brawo nie za wiedzę, bo oni… — Wskazał ręką nas wszystkich. — …też wiedzieli. Brawo za odwagę. Jak ci na imię? — Zostaw… — jęknęła Magda, ale błyskawicznie zamilkła, gdy tylko Gajgaro uniósł rękę. — Anielka. Klepnął się po udzie. — Nie wierzę. Dali ci na imię Anielka? Wiesz co? Oni są niebezpieczni! Anielka pokiwała główką. — Sami szukają guza, prawda? Znowu potwierdziła.

— Jak myślisz, znajdą? Skinęła na „tak”. — Jasne, kochanie. Ale jeszcze nie teraz. Mówiliśmy o Bogu, czyli nie o mnie. A to niedobrze. Chyba że to ja jestem Bogiem. TYM Bogiem. Do którego modlicie się wy i miliony wam podobnych. O którym piszą poeci i rozmyślają filozofowie. W imię którego wyrzynacie się wzajemnie i okradacie. Bez obaw, to nie ja. Przybyłem tu w jednym celu. Potrzebuję tego oto młodego człowieka. — Gajgaro stanął przy Czarku. Patrzyłem zadziwiony, jak mój syn prostuje się i uśmiecha do niego pełną gębą. — A ten młody człowiek potrzebuje mnie. Gajgaro pogłaskał Czarka po twarzy i lekko klepnął w plecy. Chłopak kaszlnął i powiedział: — …biłeś? Zabiłeś go? Popatrzyli sobie w oczy. — Odebrałem mu ciało. — No i dobrze. Zadrżałem. — Gajgaro, zostaw go. Weź mnie. Odwrócił się do mnie z wyrazem zdumienia. — A cóż to znowu za pomysł, Tymoteuszu? Poświęcenie czy obłuda? Chcesz pomóc Czarkowi czy sobie? Tak się składa, że twój syn jest jak dotąd najlepszym kandydatem. Wyjątkowym, niepowtarzalnym, kompletnym. Posiada nie tylko młode i zdrowe ciało, ale również dar, który połączę z moim. Z podłogi podniósł się „Rambo”. — Przepraszam, że się wtrącam… Gajgaro zachęcił go ruchem ręki. — Śmiało, bracie, nie wstrzymuj się! Burdyłło chrząknął. Zbierał się w sobie. Nie wyglądał na wojownika, raczej na ofiarę. — Nazywam się Rajmund Burdyłło, jestem psychologiem anomalistycznym. Zajmuję się udzielaniem pomocy psychologicznej osobom doznającym urazów wskutek działania niewyjaśnionych sił i zjawisk. Z chęcią podejmę się pomóc panu w ustaleniu faktycznego stanu rzeczywistości. Mam bowiem wrażenie, że pańskie oczekiwania wobec świata oraz zgromadzonych tu osób są nierealistyczne, co może być źródłem silnego wewnętrznego konfliktu emocjonalnego i osobowościowego. Gajgaro patrzył na niego, dotykając kciukiem ust. To nie wróżyło nic dobrego. — Taaak? No, patrz pan! A ja myślałem, że po prostu jestem demonem. — Rozumiem pana. Ironizowanie i bagatelizowanie to częste mechanizmy obronne, umożliwiające niedostrzeganie prawdy. Pan jednak jest w dobrej sytuacji, bo jest tu kilka życzliwych osób, które chętnie powiedzą panu, jak jest naprawdę. Chciałem krzyknąć: „Zamknij się!”, ale w tym momencie bezdomny szturchnął mnie w ramię i pytająco skinął głową. Pojąłem, że pyta: „Bierzesz?”. Gajgaro zbliżył się do psychologa. Uśmiechnął się na tyle, na ile pozwalała mu sztywna blizna. Wyglądał upiornie. A może ja po prostu znałem ten uśmiech, tę zapowiedź zła? — To ciekawe, co pan mówi. A najciekawsze są dwa słowa: „Rozumiem pana”. Czyżby w głębi duszy był pan demonem? A może przynajmniej zrobił pan kiedyś coś demonicznego?

Mówi pan, że zebrane tu osoby powiedzą mi, jak jest naprawdę? Psycholog uderzył się po uchu i podskoczył. — Kurwa! Co za ohydztwo! Przepraszam, nie znoszę robaków! Gajgaro dotknął jego ucha i jak iluzjonista otworzył dłoń. Burdyłło otrząsnął się i odsunął. Drapał się nerwowo po nosie, to znowu grzebał w uchu i przecierał oczy. — To prawda. Nie kłamie pan. Pan ich nie lubi. A to co? — Gajgaro wskazał palcem na twarz psychologa. Współczułem mu. Z nosa wypadały mu poczwarki tłustych ciem, rozwijały skrzydła i wzlatywały w powietrze. Z kącików oczu wybiegały sznureczki mrówek, a w uszach kłębiły się małe białe glisty. Kiedy otworzył usta, by coś powiedzieć, wyjrzał z nich wielki włochaty pająk. Potrząsnąłem głową. Koszmar zniknął. Burdyłło zaczął płakać. Próbował coś powiedzieć, ale z jego ust dobiegł tylko bełkot. — Rozumie mnie pan teraz jeszcze lepiej, prawda? A może potrzebuje pan pomocy psychologa anomalistycznego? Czy raczej jest pan skłonny uznać, że te okropne żyjątka napełniają go naprawdę? Może potrzebuje pan potwierdzenia innych? Śmiało, proszę pytać! Jest pan w dobrej sytuacji, bo są tu życzliwe osoby, które chętnie powiedzą panu, jak jest naprawdę. Psycholog odwrócił się do Antoniego. — Weź to… ze mnie, błagam…! Kopczyk złapał go za ramiona. — Mundek! Uspokój się! Co się dzieje? — Te robale! Wychodzą ze mnie! Pająki mam w buzi! Ooo…! — Otworzył usta szeroko i pokazał koledze. — Uszy, nos i oczy! Wszędzie! Antek, proszę, oczyść mnie! Kopczyk uderzył go otwartą dłonią w twarz. — Mundek, przestań! Nic tam nie ma! „Rambo” nie reagował. Machał rękami i kulił się jak dziecko. — Ja wiedziałem, że to wróci! Wiedziałem, że wróci… — Mundek, do cholery! Jesteś czysty, rozumiesz?! Mundek wysunął mu się z rąk i ukląkł. — Wiedziałem, że wróci… Znowu poczułem szturchnięcie w bok. Przed sobą zobaczyłem rozchyloną reklamówkę z zawiniętymi w gazetę skrzypcami. Żebrak ponaglał mnie ruchem głowy. — Tysiąc. — Wyczytałem z ruchu jego warg. — Zło zawsze wraca! Musi zostać pomszczone! Wiedziałem… — skamlał Burdyłło. — Zasłużyłem sobie. Tyle lat, i co z tego? Muszę… Z łazienki wyskoczyła Magda. — Zamknij się! Stul pysk, ty psychologu z Bożej łaski! Wszyscy się zamknijcie! A najlepiej się stąd wynoście! Ale już! Kopczyk stanął przed nią. — Magda, tylko spokój może nas uratować! — Nas?! — Magda wzięła potężny zamach i kopnęła go prosto w kolano. Zawył. — Mnie już nic nie może uratować! O, Boże! Moja noga! Złamałam nogę! Ty idioto! Kaszel przerwał jej krzyki. W powietrzu unosił się szary pył. Było go coraz więcej. Dom

wyglądał na solidny, nie rozumiałem, którędy się tu dostawał. Miał lekko kwaśny smak. Podszedłem do Magdy. — Opanuj się! Dawaj jakieś ręczniki. I nożyczki. Popatrzyła na mnie gniewnie, ale coś we mnie musiało ją jednak przekonać, bo nic nie powiedziała, tylko odwróciła się i, utykając, weszła do łazienki. — Dobrze mi tak… — kwilił za plecami psycholog, w przerwach między napadami kaszlu. Kaczorowski też zaczynał się dławić. Złapałem ręczniki i naciąłem, a potem rozerwałem na kawałki. Z kranu nie płynęła woda, więc zanurzyłem szmatki w misce klozetowej i wykręciłem. Podałem najpierw Wojtkowi i Magdzie. — Oddychajcie przez to. To niedługo się skończy. Kopczyk wahał się przez chwilę, ale wreszcie wyszarpnął z mojej ręki dwie szmatki i podszedł do córki. Oklepał jej plecy i położył na buzi prowizoryczną maskę. Kucnąłem przy nieszczęsnym „Rambo”. Nie rozumiał, czego od niego oczekuję. Przycisnąłem mu kawałek ręcznika do ust, poczekałem, aż odruchowo położył dłoń na mojej, i powiedziałem: — Oddychaj przez to. Rozumiesz? Na potwierdzenie mrugnął powiekami. Rozejrzałem się wokół. Na schodach stała tylko Anielka. Czarek i Gajgaro zniknęli. Podałem Anielce szmatkę i pokazałem, co ma z nią zrobić. Uśmiechnęła się do mnie, ukazując małe, krzywe ząbki. Bezdomny siedział i z paniką w oczach osłaniał dłonią wystającą z szyi rurkę. „Lepszej okazji nie będzie” — pomyślałem. Kiwnąłem na niego głową, a potem podszedłem do szarych drzwi, za którymi powinien być garaż. Był. Ciemny i chłodny.

4. Usiedli na tapczanie. W pokoju cuchnęło moczem. — Spróbuj — powiedział Gajgaro. — To łatwe. To jedna z łatwiejszych rzeczy. Czarek skupił się na energii, którą czuł w swoim wnętrzu. Przez chwilę miał wrażenie, że zagląda do środka wulkanu i przestraszył się, że wpadnie w jego rozpaloną czeluść. Wtedy klasnął. Lampka na biurku zamigotała, zgasła, znowu zamigotała. — Dobrze. Trochę brak ci pewności siebie, ale o to chodzi. Czarek zadrżał, podniecony. To było niezwykłe, móc tak kontrolować tę siłę, która od dawna panoszyła się w nim jak bezpańska, od czasu do czasu ujawniając się, najczęściej wtedy, gdy wcale nie była niezbędna. Teraz po raz pierwszy wykorzystał ją w pełni świadomie i do czegoś słusznego: uczynił światło, jak Bóg. I wtedy dostrzegł ciało, leżące za łóżkiem. Zerwał się, ale Gajgaro przytrzymał go za rękę. — To dziadek Karol… — Zostaw. On nie żyje. — Jak to? Mama mówiła, że wyszedł… — Zawał. Za dużo pił. Czarek zacisnął szczęki. Wóda. Znowu wóda. — A skąd ty to wszystko wiesz, mądralo?! Patrzył na kolegę ze szkoły w Wisiołach. Z trudem dostrzegał w nim Leszka Mortkę, z jeszcze większym trudem przyjmował, że to Cygan Bargieł. Zniknął dawny niezdarny grubas, a pojawił się postawny facet. Pół twarzy skryło się za paskudną blizną i gdyby nie włosy i to

bezczelne spojrzenie, trudno byłoby uwierzyć, że to on. Ale w tym ciele nie było już jego kolegi. Był Gajgaro i Czarek to czuł. Nie pasowali do siebie, ale tak było. — Ty też możesz… Wiedzieć wszystko o sobie i o innych. Znać ich myśli, plany i lęki. Przeszłość i przyszłość. I sprawiać, by robili, co im każesz — odezwał się Gajgaro. — A co do Mortki, to nie miej wyrzutów sumienia. Jechał tu, żeby cię okaleczyć, przynajmniej. Ma to zapisane w każdej komórce tego kształtnego ciała. Daj rękę. Czarek odruchowo schował ręce za siebie. Minęło ponad pięć lat od czasu, gdy się zaprzyjaźnili i rozstali w Wisiołach, a Gajgaro nadal go intrygował i pociągał. Kusiła go moc tego bardziej demona niż człowieka. Owszem, była chwila, wtedy, przy studni, że postanowił go zniszczyć, nawet jeśli musiałby razem z nim poświęcić swojego ojca, ale potem przychodziły sny i rojenia o mocy, o potędze, o talencie umożliwiającym wpływanie na ludzkie decyzje i losy. Od czasu, gdy w jego młodzieńczym sercu rozpaliło się niepokojąco intensywne uczucie do pani Marty, skrzypaczki i nauczycielki, wizja użycia talentów, odkrytych i ugruntowanych podczas ich dwumiesięcznego pobytu w starogórskiej wsi, w domu odziedziczonym po dziadkach ojca, powracała regularnie, z coraz większą wyrazistością. Teraz coś miało szansę się zmienić. Korciło go, żeby chociaż zobaczyć, jak to jest być kimś więcej niż tylko człowiekiem. Rozum podpowiadał mu, że to niewłaściwe, niebezpieczne i nienaturalne, ale serce ciągnęło go w drugą stronę. — Daj, nie musisz się mnie bać. Nie zrobię ci nic złego. Zobaczysz, czego możesz dokonać. Czarek niepewnie wyciągnął przed siebie rękę. Gajgaro ujął delikatnie jego dłoń. — Drugą rękę połóż na sercu dziadka. Chłopak przechylił się przez tapczan i powoli zbliżył dłoń do brudnej koszuli na piersi. Śmierdziała nieprzyjemnie. Ten zapach wywoływał w chłopcu wspomnienia, niewyraźne, niejasne, bardziej migawki uczuć i stanów emocjonalnych, strachu i nienawiści niż konkretnych wydarzeń. To wszystko była spuścizna po alkoholizmie taty. Czy już przez całe życie będzie się to za nim wlokło? Gajgaro ścisnął lekko jego dłoń i powiedział: — To też może się zmienić. A więc nadal doskonale czytał jego myśli. — A teraz porusz jego serce. Czarek zobaczył w swojej dłoni spękany mięsień sercowy, zimny i sztywny, oblepiony żyłkami tłuszczu. Nieruchomy jak kamień. Ścisnął. Usłyszał jęk i ujrzał, jak ciało dziadka się wypręża. Ścisnął ponownie. Dziadek zadrżał i uderzył piętami o podłogę. — Teraz weź jego płuca i rozciągnij. Czarek poczuł pod palcami miękkie włókna płuc. Były stare i pociemniałe, ale nie chciał się nad tym zastanawiać. Gwałtownie rozciągnął je, jak miech akordeonu. Może zbyt mocno, bo dziadek nagle otworzył usta i z głośnym rzężeniem nabrał powietrza, a potem wypluł ciemną pianę. Czarek cofnął dłoń. Dziadek sapnął jeszcze kilka razy i znieruchomiał. — Ale tak nie wolno… — szepnął Czarek. — Nie wolno czynić dobra? Czarek, pomyśl. Mógłbyś uzdrowić Anielkę. Może uratować dziadka. Tego wujka, co został z mamą. Z twoją koleżanką, zdaje się, też jest coś nie tak, prawda? Być może za kilka lat dojdziesz do tego sam, ale wtedy będzie już za późno. Równie dobrze twój talent może się rozmyć i zniknąć.

Czarek myślał intensywnie. Mama, Anielka, tata, Zuza, dziadek, brat mamy. No i pani Marta. Kiedy w myślach wypowiadał jej imię, w skroniach pulsowała mu krew. — Ale dlaczego ja? Mógłbyś wziąć każdego. A nawet mnie mógłbyś posiąść bez pytania o zgodę. Gajgaro, dlaczego? Bargieł westchnął. — Jesteś wyjątkowy. Posiadasz dar, który zdarza się raz na tysiąc lat. Ja mam taki sam. Jeśli je połączymy, będziemy mogli wszystko. Potrafisz przewidywać, co się zdarzy. Pamiętasz numery totolotka? Kto cię docenił? Mama się śmiała i nie chciała cię słuchać. Tak było. Czarek próbował ją przekonać, żeby raz zagrali. Nie i nie. A swoją drogą, jaki miał teraz wybór? Przecież Gajgaro będzie znał każdy jego ruch, każdą myśl i każde pragnienie. Nie da się tak żyć. — Czarek, ty przewidujesz liczby, ja mogę sprawić, że wypadną akurat takie, a nie inne. — Przecież to na jedno wychodzi. — Nieprawda. Ja mogę sprawić, że twoja mama zagra w lotto. A ty? Czarek pojął. Był słabszy, ale razem stanowiliby doskonałość. Gajgaro dokończył: — Ale nie mogę wziąć cię dla siebie siłą. Zabiłbym cię. Musisz chcieć. Zgodzić się. Pragnąć tego. Otworzyć się na tę przemianę. Zaakceptować fakt, że połączymy się w tobie. To nie będzie łatwe, bo nagle zyskasz moje wspomnienia i wiedzę, świadomość i uczucia. A ja twoje. Ale nie będzie żadnego rozdwojenia czy schizofrenii. Przywykniemy do siebie bardzo szybko. A świat powoli legnie u naszych stóp. Czarek z niepokojem patrzył na Gajgara. Usta mu drżały, a oczy napełniły się łzami. — Daj mi minutę. Bargieł odwrócił się w stronę okna. Zdawał się patrzeć w ten mrok, zupełnie jakby coś tam widział. Czarek opuścił głowę i w myślach zaczął liczyć od stu w dół. Skupiał się tylko na liczbach, żeby Bargieł nie wyczuł jego intencji. Wsunął rękę do kieszeni. Pod palcami miał brzytwę, zabraną z salonu Wasiluka. Wyjął ją i otworzył. Zrobił dwa kroki do przodu. — Gajgaro… Bargieł odwrócił się i…

5. Stałem za drzwiami i zastanawiałem się, co mam zrobić. Nie miałem tysiąca złotych. Nie mogłem prosić Magdy o pożyczkę, nie w tej chwili. A skrzypce były jedyną nadzieją. Nie miałem wyboru. Musiałem je po prostu ukraść, zabrać temu biedakowi. Może chciał uzbierać na jakąś operację albo leki? Drzwi wyjściowe się uchyliły. W plamie światła, przeciętej cieniem żebraka, dostrzegłem jeszcze coś, czyjeś nogi w ciemnych spodniach, ale po chwili drzwi zamknęły się i zapadła ciemność. Coś mi się musiało przywidzieć. — Smuta — wycharczał żebrak. I zaniósł się kaszlem. Oddychał ciężko, z jego strony dobiegał bulgot pomieszany ze świstem. — Bierzesz czy nie? — Biorę, biorę! A mogę dotknąć, czy to na pewno te? — Nie chrzań głupot! — Posłuchaj! Musisz mi zaufać. Nie mam teraz kasy, ale jak tylko to wszystko się skończy…

Przerwał mi kaszel i rzężenie: — Bierzesz czy nie? Ostatni raz pytam! Szukałem go rękami po omacku. Niechbym namacał tę jego rurkę! Musiał być blisko, śmierdziało jak diabli! Ale nie zdążyłem. Nagle usłyszałem głuche uderzenie i cały ten smród runął na mnie razem z ciałem. W moje ręce wpadła reklamówka ze znajomym kształtem. Zanim upadłem, przytuliłem ją do siebie, by ochronić przed zgnieceniem. Wyrżnąłem o jakieś pudła i chyba opony, bo podłoże było twarde, ale niekanciaste. Wyswobodziłem nogi spod Kaczorowskiego i usiadłem w ciemności. Oddychał, ale nie ruszał się. Może to i dobrze? Namacałem jego ciało, powoli przesunąłem ręce w stronę głowy. Była ciepła i lepka. Musiał nią o coś uderzyć. Ale jak? Dotknąłem szyi, usiłując namacać puls. Złapałem go za przegub. Ani jednego uderzenia. I wtedy zrozumiałem, że oddech, który nadal słyszę, to nie jego oddech. Ktoś tu jeszcze był.

6. Wojtek Godlewski umierał. Czuł, że życie z niego uchodzi jak powietrze z balonika. To było nawet miłe, spadało napięcie, które towarzyszyło mu przez całe życie. Był zaskoczony, bo zamiast strachu, którego się spodziewał, odczuwał ulgę. Żal mu było jedynie niezałatwionych spraw. Miał nadzieję, że spotka jeszcze ojca i powie mu, że mu wybacza, a jeśli ten nie zrozumie i go wyszydzi, to najzwyczajniej w świecie da mu w pysk i odejdzie. Tak czy inaczej, powinno to załatwić sprawę. Ale się nie udało. A gdy dowiedział się, że tuż przed jego przyjazdem ojciec był u córki, opuścił go zapał i upór. Magda trzymała jego głowę na kolanach, jedną ręką zasłaniając szmatką usta sobie, drugą — bratu. Płakała po cichu. Obok niej przycupnęła Anielka, wyjątkowo odporna na stresującą sytuację. Nawet kaszel jej nie męczył. Kucała obok mamy i dotykała palcami brzucha wujka. Wszystko wokół pokryło się cienką warstwą szarego pyłu. Magda zastanawiała się, skąd wziął się tu, w środku domu; zupełnie jakby zasysało go wszystkimi dostępnymi szczelinami. Miała nadzieję, że za chwilę ten obłęd się skończy i zdąży zawieźć brata do szpitala. Tam chyba znają się na takich przypadkach? Jako stomatolog mogła mu jedynie podać leki przeciwbólowe. Ale nie prosił o nie. Wyglądał, jakby spał, oddychał lekko, ze spokojnym wyrazem twarzy. Był taki piękny, mimo wycieńczenia.

7. Gajgaro zacisnął dłoń na ostrzu brzytwy. Uśmiechnął się do Czarka. — Chcesz mnie zabić? Czy powstrzymać? Zdolny jesteś, nie mogę cię rozszyfrować. Schowałeś się. Czarek drżał. Sam nie bardzo wiedział, czego oczekiwał, co chciał zrobić. Kłębiły się w nim sprzeczne pragnienia i myśli. Tyle możliwości otworzyło się przed nim w ciągu ostatnich dni. I tyle dramatów. Wyjazd do ojca, wizyta w Wisiołach, Zuza i Marianka. A teraz ta kusząca propozycja Bargieła. Brrr! — Ułatwię ci decyzję. Gajgaro nagle zsunął dłoń z brzytwy. Trysnęła krew. Uniósł rękę i Czarek zobaczył, jak krwotok ustaje, a ciemna rozpadlina na wewnętrznej stronie dłoni Gajgara powoli się zamyka.

A potem ujrzał własną rękę, wędrującą do góry i przyciskającą ostrze brzytwy do jego policzka. Nic nie mógł na to poradzić. Strach przed bólem go sparaliżował. Spojrzał jeszcze w oczy Bargieła i pociągnął brzytwę. Ciepło rozlało mu się po szyi. Upuścił narzędzie. Gajgaro chrząknął. — Mówiłem, że jest różnica między przewidywaniem przyszłości a jej kreowaniem. Rozumiesz teraz? Czarek skinął głową, czując, jak krew nagle przestaje płynąć, a policzek ściąga mu się jak na mrozie. — Zostanie niewielka blizna. Nawet mi się podoba. Będziemy bardziej męscy. Czarek spuścił głowę. Był gotów.

8. Gdy uświadomiłem sobie, że nie jestem sam, usiłowałem wstać, ale pośliznąłem się i runąłem na bezdomnego. Okiem nadziałem się na coś twardego i w głowie eksplodował mi błysk światła. Pomacałem. To coś sterczało z głowy Kaczorowskiego, jakiś klucz czy łom. Wyszarpnąłem go i stanąłem ostrożnie. Starałem się uspokoić oddech, żeby słyszeć, co lub kto był przede mną. Raz dochodziły do mnie dźwięki z przodu, raz z boku. Nie było na co czekać. Jedną ręką przyciskając do siebie skrzypce, a drugą zadając na oślep ciosy żelastwem, ruszyłem w stronę, gdzie powinienem namacać drzwi. Nogi mi się ślizgały, pewnie na krwi. Machałem jak szalony i przesuwałem się plecami po ścianie. Wreszcie wyczułem klamkę. Odwróciłem się i już chciałem ją nacisnąć, ale w tym momencie coś dotknęło mnie w ramię. Odwróciłem się, zataczając krąg swoją bronią. Poczułem, że trafiłem, a broń, którą miałem w ręku, zagłębia się w to coś z trzaskiem, szarpnąłem więc i walnąłem jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze. Za którymś razem nie wyczułem już oporu. Odwróciłem się i otworzyłem drzwi. Prostokąt światła padł na posadzkę w garażu. Zobaczyłem, niby na scenie teatru, leżącego mężczyznę w garniturze, z nienaturalnie odrzuconą do tyłu głową. W otwartych szeroko ustach nie było zębów, a wargi wyglądały jak pocięte na paski. Spojrzałem na swoje narzędzie zbrodni. Nic dziwnego, trzymałem zakrwawiony metalowy tłuczek do mięsa. Zamknąłem drzwi i stanąłem w holu. Tłuczek wysunął mi się z ręki i gruchnął o podłogę. Wszyscy patrzyli na mnie wielkimi oczami. Odwinąłem skrzypce z gazety. Były całe. Na podłogę upadł również smyczek. Podniosłem go i wszedłem na schody. Teraz mogłem stawić czoło Gajgarowi.

9. Czarek siedział na tapczanie i płakał. W rękach trzymał zakrwawioną brzytwę. Przed nim, na podłodze, leżało zdekapitowane ciało jego kolegi. Nie mogłem uwierzyć. — Czarek, to ty…? Zachlipał. — A kto? — A gdzie…? Wskazał ręką na zwłoki. Głowę zobaczyłem pod oknem. Utaplana we krwi, z językiem na wierzchu, wyglądała jak łeb świni z obrazów ukazujących średniowieczne przyjęcia. Czarek popatrzył na brzytwę, którą nadal ściskał w dłoni, i ze złością cisnął nią o podłogę. A potem pokazał ręką za siebie:

— Dziadek. Nie żyje. Stanąłem obok niego, odruchowo chowając skrzypce za plecy. Na policzku Czarka dostrzegłem okropną czerwoną bruzdę. — Boże, co się…? — Spokojnie, tata, to nie ja. Już tak leżał, jak tu przyszedłem. Tata, ja nie chciałem… — Wybuchnął płaczem. Patrzyłem na mojego syna i chciałem mu wierzyć. Bardzo chciałem mu wierzyć. W tym momencie z dołu dobiegł dziki wrzask.

10. Magda stała na środku holu i krzyczała. Darła się bez słów, ochrypłym, wściekłym „ooo!”. Ryczała jak ranne zwierzę, uwięzione w szczękach sideł. Wyciągniętą ręką wskazywała na osuwającego się po ścianie brata i wyła. Przez szereg lat żyła z ukołysanym bólem rozstania, pogodzona z jego nieobecnością, z myślą, że już nigdy go nie zobaczy. Okrzepła w tęsknocie i w świadomości porażki wychowawczej ich rodziny, zamaskowanej urazą i milczeniem po ucieczce brata z domu. Wyrwa w jej sercu zarosła chwastami ambicji, dążenia do kariery i iluzji własnego rodzinnego szczęścia. A teraz zjawił się, jakby nigdy nic, przywiózł jej kupę forsy, swoje schorowane ciało i wybaczenia dla ojca despoty. Odzyskała go, by go pochować. Śmierć znowu zakpiła z nich wszystkich. Tylko Kopczyk mógł się cieszyć, każdy trup to jego łup, jak kiedyś zażartował na fotelu. Ucichła. Najgorsze minęło. Popatrzyła po kolei na mężczyzn. — On umiera — powiedziała. — Pomóżcie mu, proszę. Zerkali na nią, milcząc. Nie ruszyli się. Kopczyk chrząknął i mocniej objął córkę, a Burdyłło wzruszył ramionami i ubił kolejną karawanę mrówek. — Faceci! — parsknęła Magda. — Odwal się! — krzyknęła, gdy Tymoteusz położył jej rękę na ramieniu. — To przez ciebie to wszystko! I przez tego twojego chorego synalka! Tak, o tobie mówię! Czarek patrzył na nią spokojnie. Wyjątkowo spokojnie. — Zasrany Harry Potter! No to zrób coś teraz, jak potrafisz! Gówno potraficie, tylko brać, brać garściami! Faceci! Bez was ten świat byłby lepszy. Za nią stanęła Anielka i pchnęła mamę paluszkiem w udo. I jeszcze raz. — Mamusiu! — zaskrzeczała. Magda zdawała się jej nie dostrzegać. Machnęła ręką, uderzając Anielkę w głowę. Dziewczynka skrzywiła się, nie przestając wciskać chudego paluszka w nogę mamy. Magda odwróciła się gwałtownie. — A ty czego, królewno?! Jak jesteś taka mądra, to go uratuj! No, śmiało! Obudziłaś podobno tamtego bandytę, to się teraz popisz! — Pchnęła dziewczynkę w stronę łazienki. Anielce zaszkliły się oczy. Zrobiła dwa kroki. Tymoteusz ponownie złapał Magdę za ramię. — Mag… — Chciał prosić ją, żeby się opamiętała, ale nie zdążył wypowiedzieć jej imienia, a już trzymał się za czerwony od uderzenia policzek. Syczała jak wąż. — Nie jesteście go warci, nawet wszyscy razem wzięci! Nie jesteście go warci… Nawet ojciec go porzucił. To on powinien zdechnąć, pijak! — jęknęła i osunęła się na kolana. Przez

chwilę trwała tak, z opuszczoną głową i zgarbionymi plecami, a potem podniosła wzrok i popatrzyła Anielce w oczy. — Dlaczego to nie ty? Przecież ty i tak… Nie dokończyła. Czarek doskoczył do niej i gwałtownym ruchem odwrócił ją do siebie. — Zamknij się… mamo! — warknął. — Dziadek nie żyje. Leży w moim pokoju, zimny jak głaz! Tymoteusz uniósł rękę, żeby uderzyć syna. Chłopak stał z podniesionym czołem. Ani drgnął. Nawet gdy z impetem otworzyły się drzwi wejściowe.

11. To, co wydarzyło się potem, zaskoczyło wszystkich. Najpierw mnie, bo kiedy w wejściu stanęło dwóch zamaskowanych kominiarkami facetów, bardziej niż oni zaintrygował mnie dobiegający z ulicy odgłos syren policyjnych. Coś mi mówiło, że pora wiać! Miałem swoje skrzypce i nie zamierzałem grać na nich w więzieniu. Skoczyłem w stronę wyjścia, usiłując ominąć pierwszego z gości, ale był za szybki. Uderzył mnie w klatkę piersiową w taki sposób, że na dłuższą chwilę zatrzymało mi się serce i ze strachu osunąłem się po ścianie. Cały czas tuliłem do siebie skrzypce, jak największy skarb. — Ne rusz! — warknął przez maskę. — Ne rusza! Bedże dobdże! Stop! Zrobił dwa kroki i kolanem kopnął w twarz klęczącą Magdę. Upadła jak kukła. Kątem oka zobaczyłem, że „Rambo” chowa głowę w ramionach, a Kopczyk odwraca się razem z córką w stronę ściany. Napastnik złapał w dwie ręce Anielkę i podniósł jak laleczkę. — Mamusiu! Kochana mamusiu, nie martw się! — pisnęła Anielka, aż drab odwrócił głowę. — Ja go uratowałam…! Niosąc ją przed sobą, mężczyzna wrócił do kolegi i wszyscy zniknęli w mroku za drzwiami. Wycie syren przybliżyło się wyraźnie. Nie było na co czekać. Zebrałem się, z trudem łapiąc oddech, i wybiegłem na dwór. Popiół przestał padać.

12. Biegłem po omacku, licząc na to, że nie zderzę się z drzewem ani nie połamię nóg, bo ślizgałem się, jak na świeżym śniegu. Oddychałem z bólem. Facet solidnie mnie walnął. Robiło się, na szczęście, coraz widniej, tyle że świat, który z tego mroku się wyłaniał, przedstawiał przytłaczający widok. Krzewy, trawniki, drzewa, samochody, domy razem ze ścianami, ławki i krawężniki, wszystko pokryte było grafitową skorupą. Do tego żadnych ludzi. Przerażające doznanie. Tak mogło wyglądać piekło. Syreny ciągle się zbliżały Wpadłem między garaże i zobaczyłem „pomnik” forda, którym przyjechaliśmy. Otwarta klapa, żadnego napisu, jedna szara masa z dziurą zamiast szyby w drzwiach. Środek musiał wyglądać jeszcze gorzej. Podbiegłem i zamknąłem klapę, nie zwracając uwagi na panujący w środku bród i bałagan. Trumna była rozbita, popiół pokrywał całe wnętrze. Kiedy siadłem za kierownicą i zatrzasnąłem drzwi, skorupa z nich zsunęła się na ziemię. Wsadziłem kluczyk do stacyjki i włączyłem wycieraczki. Z mozołem powędrowały po szybie, odkrywając siatkę zarysowań. Ktoś nieźle tutaj narozrabiał. Na szczęście silnik załapał od razu. Ruszyłem wstecz, a potem w kierunku wyjazdu na drogę. Koła się ślizgały, więc resztką sił powstrzymywałem się od wciskania pedału gazu do oporu. Syreny ucichły, pewnie przed domem Magdy.

Wyjechałem zza garaży i nagle na maskę wpadł biegnący mężczyzna. Uderzył policzkiem o blachę i spojrzał na mnie przez szybę. — Czarek?! Synu…! Był wściekły. Szybko wsiadł na drugie siedzenie. — Nie mów do mnie synu! Nabrałem powietrza, żeby się uspokoić, ale ból w piersiach po uderzeniu był paraliżujący. — Jedź! — warknął Czarek. Ruszyłem i po chwili skręciłem na drogę, w stronę, z której przyjechaliśmy. — Gdzie?! Zawracaj! Zawracać? W paszczę lwa? Czarek uderzył się dłonią w czoło. — Ty nie wybiegłeś, żeby ratować Anielkę! Ty… uciekałeś! Obiecałeś! nie nie obiecałem! kim ty jesteś? skrzypce! synu, dlaczego? prosiłem ty też obiecałeś! on jest w tobie! Czarek! Czarek szarpnął kierownicą. Był wściekły. — Zawracaj! Musimy ich dogonić! Są niedaleko! Czuję ich! czujesz ich? Czarek! synu! otwórz się pozwól mi… — Tato, do cholery, to byli faceci z Humangena! humangen? Czarek, nie wiem co to znaczy! gdzie mam jechać? — Nie! Czy ty nie rozumiesz, że jestem ścigany jako wyjątkowo niebezpieczny przestępca?! Nie chcę do końca życia siedzieć w pasach! Siedział obok i patrzył na drogę. Tak wyglądałem ja, gdy chciało mi się pić. Tak jak teraz. Ostrożnie zawróciłem na przystanku i, powoli rozpędzając forda, pojechaliśmy w drugą stronę. Z tyłu złowieszczo grzechotało popękane wieko trumny.

13. Rzeczy martwe żyją własnym życiem. W fordzie karawanie, który stracił przez te trzy dni swój prześwietny wygląd i klasę, tkwiły bardzo solidne podzespoły. Auto, mimo iż sponiewierane zewnętrznie, nadal sprawowało się świetnie. Na tyle solidnie, że nawet podcięte przewody hamulcowe w warunkach normalnej pracy nie zawiodłyby jeszcze przez długi czas. Jednak warunki nie były normalne. Nawierzchnia, zasypana lepkim popiołem, na który teraz zaczął siąpić cieplutki kapuśniaczek, zrobiła się śliska jak masło. Za kilka godzin deszcz rozpuściłby ten popiół na dobre, zakwaszając drastycznie glebę i wody gruntowe, ale póki co asfalt pokrył się warstwą mazi. Do tego nerwy i determinacja kierowcy, walczącego o życie i godność we własnych oczach. Wszystko to, w połączeniu z nadmierną szybkością, sprawiło, że ford w pewnej chwili, tuż przed mostem na Rakówce, wpadł w poślizg. Koła podskoczyły na krawężniku, a kiedy Tymek ujrzał przed sobą stalową barierę, z całej siły wcisnął pedał hamulca. Można powiedzieć, że prawie nań stanął. Wówczas nacięte przewody hamulcowe pękły i Tymek poczuł, jak pedał wpada w podłogę. Ford niczym taran przełamał barierkę i runął do rzeki. Kaczki, skryte do tej pory pod mostem i warstwą popiołu, z dzikim śmiechem zerwały się w powietrze. I tak oto ożyła rzecz martwa.

Epilog 1. Kropla po kropli, kropla po kropli. Magda oblizała suche wargi i oderwała wzrok od hipnotyzującego widoku cieknącej kroplówki. Była zmęczona i senna. Nos, złożony i naprostowany w ubiegłym tygodniu, ładnie się goił, ale codzienne napady płaczu zdecydowały o zatrzymaniu jej w szpitalu. Ordynator chirurgii skonsultował się z szefem psychiatrii i zaproponowali jej pobyt na kilkutygodniowej psychoterapii. Co miała zrobić? Czarek leżał na ortopedii, naciągnięty linkami i drutami, i mimo tego, że jego powrót do zdrowia, jak jej przekazano, był „wyjątkowo nienormalny”, miał tu jeszcze pozostać, włącznie z rehabilitacją przynajmniej dwa miesiące. Żebra już się zrastały, ale kręgosłup, złamany w dwóch miejscach, wymagał szczególnej troski i ostrożności. Pęknięta czaszka, obrażenia wewnętrzne i lekkie podtopienie — sporo jak na młodego chłopaka. Anielki nie było. Ślad po niej zaginął. Akurat z rozstaniem z nią przyszło się Magdzie pogodzić najłatwiej. Owszem, sprawdzała codziennie dostępne informacje, dzwoniła na policję, ale gdyby teraz — kiedy przesączona działaniem leków wyciszających tkwiła w pustym miejscu między poczuciem winy a poczuciem krzywdy, między wyrzutami sumienia a spowiedzią — trochę ją przycisnąć, to przyznałaby, że odczuwa ulgę. Może po chwili zrobiłoby się jej głupio, ale tak, to było to. Kiedy myślała, że nie musi pilnować, choćby przez jakiś czas, małej, wrażliwej istoty, jej leków, higieny, otoczenia, zabaw — czuła organiczną ulgę. I tyle. Trudno. A z ojcem? Dziwna sprawa. Miała do niego ogromny żal o to ostatnie picie, że tak się dał ponieść. Była wściekła, że sprowadził na siebie nieszczęście i po głowie kołatała jej się mściwa myśl: „Dobrze mu tak!”. Ale wieczorami, gdy oddział zamierał, łzy same jej płynęły. Łykała je cicho i szeptała: „Tato! Tatusiu, mój kochany tatusiu!”. Martwiła się trochę o mamę, była taka zrośnięta z ojcem, jak huba z korą drzewa. Myśl, że zabił go własny zięć, musiała ją obezwładnić. Więc Magda zadzwoniła do niej, przedwczoraj chyba… czy trzy dni temu… jakoś tak. A może tylko jej się to śniło? Czas i przestrzeń odmierzane kapaniem kroplówki nabierały zupełnie innego wymiaru. Najważniejsze dla niej było jednak to, że żył Wojtek. Nie wiadomo, co się stało, ale żył. Leżał w śpiączce farmakologicznej na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej, nieobecny, ale żywy. „To był cud” — powiedzieli lekarze. Cud, że żyje, ale cud przede wszystkim dlatego, że jego marska i martwa wątroba zaczęła funkcjonować. „To jeszcze nic pewnego — jak oznajmił docent Garłacz. — Ale i tak można określić te dziesięć dni mianem fenomenu medycznego. Jeżeli powróci do zupełnego zdrowia, musi liczyć się z tym, że będzie i bogaty, i sławny”. Kap, kap, kap, kap… Sączyła się kroplówka, sączył się czas, sączyło się życie. I tylko w nocy, gdy odzywał się dzwonek wzywający pielęgniarkę do któregoś z pacjentów, Magda budziła się z jękiem, a w uszach brzmiał jej piskliwy krzyk: „Mamusiu! Kochana mamusiu, nie

martw się! Ja go uratowałam…!”.

2. 16 maja 2016 roku, „Głos Regionu”

Smutny koniec „Rzeźbiarza” Mieszkańcy Bełchatowa i okolic mogą spać spokojnie! Jak powiedział naszej gazecie Prezydent Miasta Bełchatowa, Jarosław Koperski, po dwu tygodniach usilnych poszukiwań, które nadzorował osobiście, mając na uwadze bezpieczeństwo bełchatowian, odnaleziono zwłoki seryjnego zabójcy, Tymoteusza S. Ciało, a właściwie jego resztki, odkryto wśród wyeksploatowanych torfowisk w okolicach Szczercowa. Przestępca popełnił samobójstwo, zadzierzgając na swojej szyi skrzypcową strunę. Dzieła dokonały leśne zwierzęta. Badania DNA zapewne potwierdzą wstępną identyfikację. — To ważne — mówi Prezydent Bełchatowa, Jarosław Koperski — by ludziom w moim mieście żyło się spokojnie. Nie można pozwolić, by strach i niepewność powodowały bezsenne noce u tysięcy matek i ojców. Ujęlibyśmy go tak czy inaczej, jestem o tym przekonany, bo środki, które udało mi się pozyskać z Unii na dofinansowanie działalności naszych stróżów prawa, pozwoliły wyposażyć bełchatowską komendę w nowoczesny system identyfikacji oraz zakupić specjalny sprzęt, wykorzystywany w takich sytuacjach w najlepszych oddziałach policji na świecie. Jednak cieszę się, że mimo samobójczej śmierci udało się odnaleźć ciało, bo tylko to daje mieszkańcom mojego miasta pewność, że mogą spać spokojnie. Przypomnijmy: Tymoteusz S. w 2010 roku, będąc ciężko chorym psychicznie, dopuścił się kilku morderstw ze szczególnym okrucieństwem we wsi Wisioły, w Starogórach, na Podkarpaciu, a także zabił paru funkcjonariuszy CBA, usiłujących go powstrzymać. 30 kwietnia bieżącego roku uciekł z ośrodka dla bestii, ostatecznie trafiając do Bełchatowa, gdzie odnalazł swoją byłą żonę i syna. Jednego dnia zabił trzy, a może nawet cztery osoby, w tym własnego teścia, używając do tego celu metalowego tłuczka do mięsa. Był też najprawdopodobniej współorganizatorem uprowadzenia swojej chorej na rzadką chorobę córki, której nie odnaleziono do dziś. Podczas próby ucieczki spowodował wypadek samochodowy i, wpadając autem do miejscowej niewielkiej rzeki, o mało nie zabił swojego syna. Sam, mimo wielu obrażeń, zdołał zbiec. Wykorzystał zamieszanie związane ze skutkami tąpnięcia w pobliskim wyrobisku kopalni odkrywkowej węgla brunatnego. Pseudonim „Rzeźbiarz” nadały mu media kilka lat temu, badając jego życiorys. Był niespełnionym artystą, a pamiątkowego dłuta używał jako narzędzia zbrodni.

3. — Powiedziałem: wypierdalaj, szmato! Anita Paradecka zasłoniła twarz. Zupełnie niepotrzebnie. Tym razem impet uderzenia zatrzasnął na jej palcach wieko laptopa. Wrzasnęła krótko. Zupełnie jak mama w tę noc, kiedy ojciec pobił ją za to, że przy sprzątaniu potłukła akwarium. Dobrze, że i tak była na zwolnieniu. Bo inaczej, co powiedziałaby na oddziale? — Jedź do mamusi, pókim dobry, bo nie ręczę za siebie! I coś ty z nim robiła przez te trzy dni, suko?! Patrzyła na niego coraz węższym okiem i zanurzała się w panice. Wiedziała, co zaraz nastąpi. Otarła nos i usta. — Grzesiek… — wychrypiała przez spuchnięte wargi. Ręka rwała jak cholera. Ból po uderzeniu nakładał się na skutki poparzenia dziką rośliną, tam, w Wisiołach. — Grzesiek… Zamachnął się na nią, ale gdy pisnęła i schyliła głowę, roześmiał się nagle. Bała się tego, co miało się stać. — Albo wiesz co? Zostań. — Chwycił skórzaną kurtkę, wiszącą na oparciu metalowego krzesła. — Ja odchodzę. Zerwała się, ale ból w ręce skutecznie osadził ją z powrotem. — Grzegorz… — jęknęła. Trzasnęły drzwi. Anita przewróciła się na tapczan. Leżała tak kilkanaście minut, wpatrując

się w sufit, w oczekiwaniu, że wróci. Potem wstała, starając się nie urazić obolałej ręki. Przyjrzała się jej. Paznokcie robiły się fioletowe, a palce puchły błyskawicznie. Otworzyła szufladę w toaletce. Metadon Smuty. „Cholerny wizjoner” — pomyślała i potrząsnęła buteleczką. Tabletki zagrzechotały głośno. „Seria czy mnogość?” — przemknęło jej przez głowę. — Wszystko jedno. Westchnęła i kciukiem zsunęła korek fiolki.

4. Antoni Kopczyk dotknął bolącego zęba. Co jak co, ale zęby nie były jego mocną stroną. Znowu będzie musiał odwiedzić dentystę. Ile to minęło od ostatniego borowania? Pół roku? Magda. Nie poszedłby do niej, nawet gdyby tu nadal mieszkali. Wydarzenia z maja legły pomiędzy nimi jak głazy. Te wszystkie przesłuchania, wezwania, konfrontacje. Jeszcze się to wszystko ciągnie, w grudniu jakaś sprawa ma się odbyć. Adwokat nieźle już na nim zarobił. Wyprowadziła się razem z bratem, który cudownie ozdrowiał, i swoim obłąkanym synem. To przez niego Zuza wpadła w letarg. Nie rozmawia, nie uczy się, nie czyta, tylko chodzi po mieście i karmi koty. A one włóczą się za nią, przychodzą pod bramę i na podwórko ich kamienicy, śpią na dachach i pod schodami, czekając na swoją opiekunkę. Ileż tych kocurów musiał już potajemnie wytępić! Ale jedno mu trzeba przyznać, temu szczeniakowi — wiedział, co będzie. Z Julkiem na przykład. Kilka dni po całej sprawie Kopczyk pojechał do ośrodka, gdzie przebywał jego syn. Wziął tę dziewczynę, Marlenę, na spytki. Do łazienki. Że niby Julek dziwny, a czy ona nie wie czemu, może coś widziała. A potem złapał ją za gardło i ścisnął. Patrząc w te przerażone, szczere w tamtej chwili oczy, wydukał: „Słuchaj, dziewczyno! Wychodzisz stąd i więcej tu nie wracasz. Nie nadajesz się do tej pracy. Rozumiesz?”. Popłakała się, ale posłuchała. A on zabrał Julka do domu. Teraz już nie obawiał się, że Zuza czegoś się domyśli. Kilka dni później Julek umarł w nocy. Spokojnie, jakby po prostu zasnął na dobre. Antoni osobiście przygotował syna i schował do chłodni. Poczeka. Nie miał odwagi go pochować. Wtedy przyjechała telewizja. Prawda TV. Chcieli zrobić program o cudzie w Bełchatowie. Posadzili go na tle drzwi chłodni i pytali: — Panie Antoni, w których to komorach przebywali zmarli, którzy owego dnia, gdy w Bełchatowie nastąpiło trzęsienie ziemi i erupcja popiołu, wydostali się na zewnątrz? Pokazał ręką dwoje drzwiczek, z których wtedy wypadły zwłoki siedmioletniego chłopczyka oraz starszej kobiety. Za jednymi z nich leżał teraz Julek. — Czy możemy sfilmować wnętrze? — spytała pani redaktor. Popatrzył na nią spokojnie, pewnie. — Nie. Są zajęte, mogę pokazać inne. Przecież to bez znaczenia które. — Aha, rozumiem. Panie Antoni, niech mi pan powie, tak szczerze, od serca, co pan poczuł, kiedy okazało się, że tych dwoje ożyło? Co poczuł? Po wstępnym przesłuchaniu policja odwiozła go wieczorem do zakładu. Chciał zobaczyć, czy są jakieś zniszczenia po trzęsieniu. Szczelina w podłodze zaprowadziła go do sali. Kiedy zapalił światło, puściły mu zwieracze i po nogawce rozlał mu się gorący mocz. Po płytkach, z tęsknym kwileniem, pełzał szaro-różowy nagi chłopiec i zielonkawa staruszka.

Wezwał pogotowie. W domu wypił butelkę koniaku i zasnął. — Ciepło. Zrobiło mi się bardzo ciepło. Kobieta na drugi dzień zmarła, ale chłopak do tej pory, podtrzymywany aparaturą, przebywa w miejscowym szpitalu. Rozsławia miasto i pomaga pozyskać środki na zakup aparatury podtrzymującej życie. A Czarny Melonik nie może się opędzić od klientów. Wszyscy chcą chować u Kopczyka. A nuż znowu ktoś ożyje?

5. Na niewielkim poletku płonęło drzewo. Ogień strawił już koronę i teraz dopalał się pień. Wokół drzewa siedzieli ludzie, otuleni jakimiś szmatami, skórami, kocami. Noc była chłodna. Pomiędzy nimi przechadzały się koty. Wśród kotów kroczyły gawrony, wydziobując z ziemi smakołyki. Pierwszy z brzegu siedział Krużgan. Kiedy usłyszał kroki, nie odwracając się, kiwnął ręką. — Podejdź, Smuta. Poznajesz? Zbliżyłem się i oderwałem kawałek korzenia mandragory z dłoni znachora. Siedząca obok postać odchyliła się do mnie. Ten gliniarz, co nas nachodził! Rębacz czy jakoś tak. — Ręba — oznajmił i się roześmiał. Wszedłem między nich. Czerwony blask bijący od ognia oświetlał twarze. Czułem, jak mandragora rozpływa się w mojej krwi, alkaloidy brały mnie we władanie. Wracała mi pamięć i werwa. Znałem ich. Cholera! Prawie wszystkich! Wasiluk, co prawda bez oka, ale to przecież on! Obok Ada, ta piękna kelnerka! Uśmiechnąłem się do niej, a ona rozchyliła lekko usta i uda. — Wuzetkę i kawę, jak zwykle? — zapytała słodkim głosem. Dalej siedzieli robotnicy, którzy stawiali u mnie płot: Teodorczuk i Rumun. Ale zaraz, przecież on miał wypadek… — Jaki wypadek, szefie? Twój synek mnie załatwił. Poznaj moją laskę. Dziewczyna z ogromną dziurą w szyi podała mi rękę. — Witaj, Smuta. Grażka. Twoja stara razem z waszym zapchlonym kundlem mnie tu zaprosili. Miło mi. Spojrzałem na następną osobę. Tego nie znałem. — Jak to? Nie poznajesz własnego ojca? — Tata…? — Tata, tata. Gdzie masz moje dłuto, smyku? Zmarnowałeś talent, chłopie. Nie przejmuj się, teraz będziesz mógł się wykazać. Podszedłem bliżej. Wyglądał na młodszego ode mnie. Coś mi tu nie pasowało. — Ale skąd ty tutaj…? Podrapał się po głowie. Za paznokciami został mu kawałek skóry z włosami. — No coś ty, chyba nie myślisz, że zjadły mnie lisy? To nasi dziadkowie, Warłamowie, się mną zajęli. A wy przez tyle lat myśleliście, że to był wypadek. A z mamą gadałeś? — Mama? Jest tutaj? Skinął głową i pogroził mi palcem. Rozejrzałem się po innych twarzach. Kołodko, ten łowca psów, Habryn, Grabień z żoną, ta jędza, co pasła mnie śliwkami, całe Wisioły!

— Panie Smuta, dziękuję panu. — Na kocu leżała pokręcona dziewczynka. — Pan mnie nie pamięta, bo był pan pijany, ale to ja, Karolinka Lipert. Przewiózł mnie pan swoim jaguarem. Nad nią stał jej ojciec, z oberwanym krawatem na szyi. — Witam pana, panie Tymku. Cieszę się, że jest pan z nami. Muszę z panem wreszcie pogadać, bo pański teść się nie popisał. Teść? Ktoś klepnął mnie w ramię. — Tata? Godlewski machnął ręką i podał mi buteleczkę z wódką, seteczkę. — Tata? Tam jest twój tata. — Wskazał Zygmunta. Kiwnęli do siebie głowami. — Mów mi Karol. Od strony lasu nadchodziła jeszcze jedna grupa. Nie znałem ich. Nieśli gałęzie, a także nosze, na których ktoś leżał. Prowadził ich ten bezdomny z rurką w szyi. Stałem i patrzyłem na nich wszystkich jak na swoich. Dziwiło mnie poczucie, że jestem na miejscu, tu, gdzie trzeba, u siebie. — Bo jesteś u siebie, Tymoteuszu Smuto. Panie na Wisiołach. — Szaweł Grabień powiedział to, jakby wygłaszał orędzie, po czym podszedł i ukląkł przede mną. — Graj nam, prosimy. Wyciągnął przed siebie długie sękate ręce, w których skrzypce wyglądały jak zabawka. Sięgnąłem po nie i uniosłem. Tak, to był właściwy instrument. Wsunąłem skrzypce pod brodę. Leżały idealnie. KONIEC Bełchatów, luty—październik 2014 roku ===LUIgTCVLIA5tAm9PeEx1TXxcMFE1TBN9FHobLB9fMAIsXDA=