Fakty i Mity 26-2007

Na służbę zdrowia opodatkujmy najbogatszych:

KSIĘŻY I BISKUPÓW! INDEKS 356441

http://www.faktyimity.pl

ISSN 1509-460X

Nr 26 (382) 5 LIPCA 2007 r. Cena 3,00 zł (w tym 7% VAT)

Ü Str. 2, 8, 9, 13, 22

K

ochane, Drogie (a może tanie...) Pielęgniarki! Zwiastujemy Wam radość wielką: pieniądze dla Was są i jest ich mnóstwo! Kasy nie brak też dla nauczycieli, policjantów, emerytów i całej budżetówki. Wystarczy ją tylko wyrwać z Kaczych dziobów!

Ü Str. 11

Ü Str. 6,

7

Ü Str. 3

2

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

KSIĄDZ NAWRÓCONY

KOMENTARZ NACZELNEGO

FA K T Y POLSKA/UE Międzynarodową awanturą zakończyła się wy-

Hierarchia priorytetów

cieczka Lecha Kaczyńskiego na szczyt UE do Brukseli, gdzie prezydent, sterowany za pomocą telefonu komórkowego przez swojego brata, kompletnie skompromitował Polskę. Aby rozładować atmosferę, Niemcy zgodziły się odroczyć o siedem lat decyzję w sprawie sposobu głosowania i wszelkich zmian w funkcjonowaniu Unii. Według analityków, oznacza to 10-letni zastój w rozwoju UE, np. zamrozi relacje Brukseli z Kijowem i pogłębi uzależnienie Ukrainy od Rosji, z czym tak walczył Kaczyński. Problem tkwi nie tylko w tym, co straciliśmy w Brukseli (głównie dobre imię), ale w tym, że Kaczyński sam nie wie, co wynegocjował... POLSKA Premier zaczął rozmawiać z pielęgniarkami, które wcześniej nazwał „przestępcami”. Wcześniej służby specjalne esbeckimi metodami utrudniały im życie. W okolicach Kancelarii Premiera wytłumiono sygnał telefonów komórkowych. BOR skonfiskował także paczki podpasek, które były przeznaczone dla pielęgniarek głodujących w gmachu kancelarii. Premier ma pomysł, jak rozwiązać sprawę niskich płac. Otóż mamy udać się do urn wyborczych, aby w referendum odpowiedzieć na pytanie, czy chcemy płacić dodatkowy (!) podatek na finansowanie szpitali. O kasach fiskalnych w tysiącach kancelarii parafialnych cicho sza.

Nasze modlitwy zostały wysłuchane! Dzięki publikacji w „Gazecie Wyborczej” poważne problemy ma Liga Polskich Rodzin. Prokuratura prowadzi śledztwo w sprawie fałszowania dokumentów, fikcyjnych ekspertyz i oszustw podatkowych. Część śledczych pracujących nad tą sprawą chce połączyć ją ze śledztwem dotyczącym afery Wielkopolskiego Banku Rolniczego („FiM” 2/2002, 26/2005). Tam także chodzi o fałszowanie dokumentów i wielomilionowe oszustwa liderów Ligi z Giertychem ma czele. Ech, żeby tak „FiM” miały siłę „Wyborczej”, to Liga Polskich Rodzin zdechłaby w momencie własnych narodzin.

Trzej koalicjanci zamierzają badać tajniki pracy dziennikarzy. Wszystko pod hasłem komisji śledczej w sprawie Marka Dochnala. Na jej posiedzeniach publicznie prezentowana będzie służbowa i prywatna korespondencja ludzi mediów z lobbystą. Inny cel tej komisji to walka z lewicą. Podobno Dochnal już dostatecznie zmiękł, żeby powiedzieć co trzeba.

Jurek wspólnie z działaczami tak zwanych obrońców życia chce wprowadzić zakaz przerywania ciąży w przypadku gwałtu i wad płodu. Poparcie wyraziła już LPR. No tak, przecież LPR chce, aby jej szeregi rosły...

Działacze PiS oraz „Nasz Dziennik” przystąpili do porachunków z Prokuraturą Apelacyjną we Wrocławiu. Śledczy nie wykazują woli stawiania, jak leci, zarzutów politykom lewicy. Fatalną ocenę ich pracy pogłębia postępowanie w sprawie wojewódzkiego szefa PiS – posła Daniela Jackiewicza. Pomimo licznych wytycznych płynących od samego ministra Ziobry – nie zamierzają zmienić metod swojej pracy. No to chyba będą musieli zasilić polską emigrację w Londynie.

Podwładni ministra do spraw bezpieki Zbigniewa Wassermanna kłamali w sprawie śmierci Barbary Blidy. Przygotowania do zatrzymania byłej posłanki trwały nie jeden dzień, jak opowiadali, lecz trzy tygodnie, zaś film z akcji wielokrotnie montowany. Szkoda, że w IV RP nie może być afer, bo to by się nadawało.

Rząd Jarosława Kaczyńskiego twierdzi, że nie podjął jeszcze decyzji w sprawie zgody na postawienie w Polsce amerykańskiej bazy rakietowej. Ale minister obrony Szczygło powołał już specjalne biuro, które ma pomóc Amerykanom w budowie wyrzutni. To bardzo sprytne posunięcie podczas „twardych” negocjacji...

Po raz pierwszy od 1919 roku NIK nie był w stanie przeprowadzić kontroli wydawania przez państwową agendę pieniędzy podatnika. Niesprawdzalną instytucją okazały się wojskowe służby specjalne. Po prostu Macierewicz... zgubił księgi rachunkowe WSI. Ich poszukiwania trwają już pół roku. NIK nie miał kłopotów z kontrolą państwowych rachunków nawet w czasie wojny. Antek miał zadanie i wykonał je. Nie wymagajmy cudów od człowieka.

Prezydent Lech nie potrafi uhonorować szefów BOR. Jego nowe, słuszne dowództwo otrzymało kolejne awanse oficerskie z pogwałceniem wszystkich przepisów prawa. Tymczasem BOR wynajmuje karateków amatorów do ochrony VIP-ów. Dla nas tam obecne VIP-y nie muszą mieć żadnej ochrony...

Obywatelom znudziła się gra w lustrację – ulubiona zabawa braci Kaczyńskich i ich kompanów. Jak wynika z sondażu CBOS, dla ponad 69 proc. dorosłych obywateli jest to temat zastępczy. Ponad 25 proc. chce natychmiastowego zakończenia rozliczeń. Mamy dla Kaczek pomysł, który bardzo im się spodoba: rewizja polskich granic i odszkodowania wojenne od Rosji i Niemiec.

Dyrektor Tadeusz Rydzyk przyjął sprawozdanie premiera Jarosława Kaczyńskiego. Szef Radia Maryja pochwalił szefa rządu za awanturnictwo w Brukseli. Kaczor przyjął także polecenie udania się na czerwcową pielgrzymkę Rodziny Radia Maryja. A jak Maryśka szwagierka znów będzie podskakiwać, to się ją wypisze z Rodziny. POLSKA/WĘGRY Klapą zakończyły się rozmowy na temat współpracy koncernu paliwowego Orlen z węgierskim MOL-em. Nasi bracia woleli związać firmę z Austrią, czyli OMV. Razem przejmują firmy paliwowe ze Słowacji, Chorwacji, Turcji. Mają wspólne ropociągi i pola naftowe. Z Węgrami generalnie trudno jest się dogadać. Zwłaszcza jak się jest z IV RP.

Z

a rządów katoprawicy zawsze wszystko musi być postawione na głowie, zupełnie jak w ich ukochanej religii: 100 procent zakłamania. Nie liczą się potrzeby szarych ludzi, bo priorytety są zupełnie inne: Bóg, Honor, Ojczyzna. Oczywiście, Bóg watykański; Honor swój i swojej partii; a Ojczyzna to też wyłącznie swoi – „prawdziwi Polacy”: Giertychy, bliźniacy, ojciec dyrektor, ksiądz biskup, koledzy z partii i w ostateczności, raz na 4 lata, wyborcy. Ale najważniejsza jest wygrana. Oczywiście, nasza, a nie na przykład pielęgniarek. One powinny przegrać, bo naruszyły hierarchię priorytetów. Nie mają prawa się drzeć, wszak są na szarym końcu zainteresowania kaczej władzy. A tu masz! Bezczelne, ośmieliły się wyjść na ulicę podczas najbardziej gorących dni szczytu w Brukseli. No i dostały opieprz od premiera za psucie wizerunku Polski. Ciekawe, czy zrugał tak kiedyś swojego kota i czy było to współmierne do winy szpitalnych sióstr... Jak w ogóle można siać zamęt w IV RP – korytarzu do wiecznej szczęśliwości?! To już mogły raczej baby jedne wziąć urlopy i jechać sobie z bachorami na wakacje, i byłby spokój. Że co? Że nie mają za co jechać? To niech siedzą w domu i dopingują swojego prezydenta w Brukseli. Prezydent pojechał wszak walczyć i jako bratu premiera należy mu się szacunek. Walczył jak lew o Polskę. Szkoda, że jak zwykle ucierpiały na tym polskie interesy. Bo przecież Polska to brat bliźniak, ojciec dyrektor, ksiądz biskup, koledzy... Broń Boże – nie pielęgniarki. Te od dwóch tygodni stoją tam, gdzie kiedyś stało ZOMO, czyli przed Jarosławem Kaczyńskim. Tak więc wszystko – jak zwykle w Katolandzie – jest dokładnie postawione na łbie: biedni, ciężko pracujący ludzie, którzy domagają się podwyżek, traktowani są jak wrogowie państwa, a Kaczyńscy, którzy szkodzą Polsce w najwyższym stopniu, kreują się na bohaterów. I są nimi dla swoich fanów, którym fundują igrzyska. Po to przecież Kaczory wywalczyły 10 lat kontynuacji systemu głosowania z Nicei, aby swoim, nie nazbyt lotnym umysłowo wyborcom dać powód do świętowania. I zaplusować sobie u nich na następne wybory. Polsce już chyba bardziej zaszkodzić nie mogli. No... mogli, bo gdyby postawili w Brukseli weto, naszemu krajowi groziłoby może nawet usunięcie ze wspólnoty. Skutecznie udało się natomiast Kaczkom obrzydzić Polskę praktycznie wszystkim przywódcom i społeczeństwom Europy. To potrafią wszak robić najlepiej, także w swoim kraju. Prezydent Fotygował się aż na dwa dni rozmów do Brukseli, a premier z Warszawy „wspomógł go”, wypominając Niemcom wnukom mordowanie przez ich dziadków polskich dziadków. Dlaczego 62 lata po wojnie trzeba im to wypominać? „Bo to prawda” – stwierdził głupkowato Jarosław, mistrz dyplomacji. Premier doznaje jakiejś dzikiej rozkoszy, kiedy denerwuje Niemców (i nie tylko ich). Nieważne, że jego bezczelność odbije się negatywnie na Polakach. Kaczyńscy przejdą wkrótce do historii (kryminału), lecz liderzy Europy – Niemcy – pozostaną. To od dobrych kontaktów z nimi w dużym stopniu zależy pomyślność Polski. Niemcy zaś są grzeczni i cierpliwi, ale przecież chamstwo i ciągłe rzucanie kłód pod nogi potrafi wyprowadzić z równowagi każdego. Oficjalnie więc mówi się dziś nad Łabą, że pora przestać być adwokatem Polski. Szkoda, bo właśnie dzięki znienawidzonym przez rodzinę Kaczyńskich Niemcom Polska weszła do Unii i dostała z niej co najmniej o 1/3 więcej pieniędzy, niż mogła dostać bez poparcia z Berlina. Ale pieniądze dla Polaków (z wyjątkiem pieniędzy dla

polskich księży) akurat Kaczek nie zajmują. Nieważne jest też odblokowanie polskiego eksportu mięsa do Rosji, o co Niemcy do tej pory zabiegali. Wyobraźnia członków PiS, LPR czy Samoobrony nie sięga może aż tak daleko, ale jeśli ktoś zna mechanizmy unijne, to wie, że system głosowania nie liczy się tam prawie wcale (w Radzie Europejskiej jedna na 11 decyzji podejmowana jest w drodze głosowania. Jego wynik i tak musi zatwierdzić później Komisja i Parlament Europejski). Liczy się natomiast zdolność budowania sojuszy oraz blokowania niewygodnych decyzji. Gdyby Polska weszła do niemieckiego obozu, odnosiłaby wymierne korzyści finansowe, a teraz ma tylko zszarganą opinię. Ponadto Niemcy od początku dążyły do przyspieszenia integracji państw UE (temu miał służyć szczyt w Brukseli), co dla Polski powinno być priorytetem, bo jesteśmy w Unii najbardziej zacofani. Dlatego właśnie Kaczory tydzień temu wywalczyły, że Unia zatrzyma się w rozwoju na 10 lat... Ważniejsze bowiem od rozwoju kraju i pieniędzy, na przykład dla pielęgniarek, jest wywalczenie dla swojej Ojczyzny wartości katolickich w preambule Konstytucji Europejskiej albo utrzymanie w gestii poszczególnych państw decyzji dotyczących aborcji, eutanazji, dotowania kościołów itp. Oto priorytet w polityce polskiego rządu – utrzymanie i obrona ciemnogrodu, którym łatwo manipulować. A przecież im ciemniacy są biedniejsi, tym mniej rozbestwieni. Ten numer „FiM” dedykujemy polskim pielęgniarkom, ale także wszystkim oszukiwanym przez obecną władzę. Udowadniamy, posługując się liczbami, że w Polsce są pieniądze dla ciężko pracujących ludzi – wystarczy je tylko odebrać nierobom, pasibrzuchom i pasożytom. Wystarczy też wycofać się z wojen w Iraku i Afganistanie, które pochłaniają 2 miliardy zł rocznie. Nie pora na deliberacje i bon ton, kiedy 3 miliony polskich dzieci nie dojada, a dalszych kilka milionów ogląda świat przez szybę okna, bo ich rodziców po całym roku ofiarnej pracy nie stać na opłacenie dwu tygodni kolonii. Wstrzymanie wszelkich darowizn na Kościół (5 miliardów zł rocznie) oraz opodatkowanie księży i parafii załatwiłoby najpilniejsze potrzeby. Ale już spieniężony majątek Watykanu w Polsce wystarczyłby na podniesienie na nogi całej służby zdrowia oraz szkolnictwa i na wysokie podwyżki pensji dla całej budżetówki. A przecież majątek ten został wyłudzony od polskiego państwa i od naszych przodków, więc powinien do nas wrócić! W imię czego urzędnicy Watykanu mają na przykład opłacane przez nasze państwo składki emerytalne? Tu już naprawdę nie chodzi o pielęgniarki. Obecna władza – zamiast działać na rzecz dobrobytu własnych obywateli – pozoruje walkę o polskie interesy, a tak naprawdę wyrządza im niepowetowane szkody. Opóźnia cywilizacyjnie cały kraj i pozbawia Polskę strategicznych sojuszy i szans, a więc dalszych wymiernych korzyści. Jednocześnie prześciga się w dogadzaniu pasożytom, którzy żyją ponad stan i pławią się w luksusach. Polski nie stać nawet na jeszcze jeden dzień takich zdradzieckich rządów. Dlatego apeluję do Wszystkich Czytelników, Członków partii RACJA PL i Wszystkich Ludzi Dobrej Woli – nasze miejsce jest z pielęgniarkami pod Urzędem Rady Ministrów! Pojedźmy tam i wykopmy zdrajców narodu z ich stołków na ulice, a później na śmietnik historii. JONASZ

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r. aritas Diecezji Kieleckiej jest właścicielem i administratorem cudnej piękności obiektu w położonym nieopodal stolicy województwa świętokrzyskiego Piekoszowie. Mieści się tam Dom dla Niepełnosprawnych, w którym za publiczne pieniądze z Narodowego Funduszu Zdrowia można skorzystać z 3-tygodniowego turnusu rehabilitacyjnego. Jest w Piekoszowie również Dom Pomocy Społecznej, gdzie za jedyne 1760 zł miesięcznie zaopiekują się niechcianym domownikiem lub człowiekiem osamotnionym, zapewniając mu – jak czytamy w ofercie – czułą „opiekę duszpasterza i możliwość uczestniczenia w codziennej Mszy Świętej”. Trzecią gałęzią tego kościelnego biznesu są dwutygodniowe „wczasorekolekcje” (finansowane przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób

C

w rodzaju oficera politycznego), prorektorem oraz wykładowcą teologii życia wewnętrznego i medycyny pastoralnej, wspominają go z niejakim obrzydzeniem. – Z wyglądu niby ciapowaty, ale w gruncie rzeczy bardzo bezwzględny, gdy już upatrzy sobie ofiarę. Wielu kleryków przez niego ucierpiało i zostało zmuszonych do opuszczenia seminarium lub zmiany diecezji – mówi nam jeden z niedawno wyświęconych księży. No cóż, taką miał robotę, żeby dbać o czystość w szeregach... A dlaczego trafił akurat do Piekoszowa, gdzie najwłaściwszy – jak się wydaje – byłby człowiek z talentami menedżerskimi? – Biskup Ryczan (Kazimierz, ordynariusz diecezji kieleckiej – dop. red.) prawdopodobnie zdawał sobie sprawę, że popełnia głupstwo, ale nie miał pomysłu, gdzie

GORĄCY TEMAT wówczas przyglądać pensjom buntowników i doznał szoku, że wspomniana wicedyrektor ośmiela się zarabiać ok. 2500 zł, czyli więcej od niego. – Jakoś nie mógł pojąć, że mając tu za darmo mieszkanie i opierunek, służbowy samochód, osobistą sprzątaczkę Bożenę J., która musi „królowi” usługiwać, zaniedbując obowiązki salowej, a wreszcie zobowiązanie do ubóstwa, nie powinien zazdrościć ludziom mającym na głowie rodzinę. Zaczął panią D. lekceważąco traktować w obecności innych pracowników, odsuwać od podejmowania decyzji i wyraźnie szykanować, przez co zdarzało się jej uronić niejedną łzę po rozmowach z księdzem. Zdradziła mi kiedyś, że w jednej z takich przykrych rozmów oznajmił, że psuje mu wizerunek firmy, lecz na razie zostanie na stanowisku, bo umie pozyskiwać sponsorów – opowiada

także listy podpisane imieniem i nazwiskiem. Wieści szybko roznoszą się po kurii, stąd wiem, że oskarżany o złe traktowanie świeckich ksiądz dyrektor został upomniany przez pasterza, choć – wedle mojej wiedzy o sytuacji w Piekoszowie – nie na długo to pomogło – zauważa wspomniany wyżej naukowiec skonfliktowany z ks. Jagiełką. ¤ Dotarliśmy też do pewnej młodej osoby, którą ks. Janocha niejednokrotnie przygarniał do ośrodka na czas, gdy jej rodzice – nałogowi alkoholicy – „wpadali w korek”. Opowiedziała nam, że będąc niedawno w takiej właśnie sytuacji, przyszła do nowego księdza dyrektora z nadzieją na schronienie. „Tu nie jest żaden przytułek ani Dom Brata Alberta, żeby mieszkać za darmo” – usłyszała. ¤ Inna stała pensjonariuszka (niepełnosprawna z Warszawy,

3

w Piekoszowie więźniowie z Kielc, którzy za przysłowiową miskę zupy chętnie i bez szemrania wykonywali tam najczarniejsze roboty. Dlaczego z nich zrezygnowano? – Pytajcie o to „czarnego”, bo sami byliśmy zaskoczeni. Tym bardziej że skazani spisywali się wzorowo i nigdy nie było na nich żadnych skarg – odpowiada wychowawca z kieleckiego Aresztu Śledczego. ¤¤¤ Odnaleźliśmy w Kielcach byłą wicedyrektor Annę D. Potwierdziła nam, że z dniem 21 maja została wyrzucona dyscyplinarnie z Caritasu pod kłamliwym zarzutem wykonywania pracy w trakcie zwolnienia lekarskiego. O szczegółach konfliktu z ks. Jagiełką nie chciała na razie rozmawiać – do czasu rozstrzygnięcia kwestii legalności zwolnienia w sądzie, dokąd skierowała sprawę. Kobieta nie zdołała

Król Jagiełka Na kościelnych folwarkach nie ma lekko. Ślepe posłuszeństwo, roboty po pachy z krótkimi przerwami na modły, nędzne pensje i premie w watykańskiej walucie „Bóg zapłać”... A jak się nie podoba, pod byle pretekstem – won na bruk! Niepełnosprawnych), podczas których testowane są na koszt podatników rewolucyjne metody „szeroko rozumianej rehabilitacji”, polegającej zwłaszcza na stałej „obecności kapłanów, codziennej Mszy Świętej, wspólnych modlitwach i rozmowach indywidualnych”. Z zewnątrz wygląda to wszystko naprawdę bardzo ładnie, ale często bywa tak, że pod warstwą pudru kryje się mnóstwo paskudztwa, co udowodniliśmy niedawno („S-Adam” – „FiM” 23/2007) na przykładzie haniebnych praktyk mobbingowych księdza Adama Derenia – samego głównego szefa centrali Caritasu Polska w Warszawie. Okazuje się, że w diecezji kieleckiej znalazł on bardzo pojętnego ucznia... ¤¤¤ Dyrektorem caritasowskiego kombinatu w Piekoszowie jest 47-letni ksiądz doktor teologii Jan Jagiełka (na zdjęciu) – człek wielce świątobliwy, zapalony słuchacz Radia Maryja, spełniający się w roli opiekuna kieleckiej ekspozytury Instytutu Świeckiego Chrystusa Króla, skupiającego panie ślubujące kat. Kościołowi życie w „czystości, ubóstwie i posłuszeństwie”. O jego kapłańskiej gorliwości i poczciwości nie można więc złego słowa powiedzieć, choć niektórzy klerycy i absolwenci Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach, gdzie ks. Jagiełka był wcześniej (w latach 1998–2005) ojcem duchownym (ktoś

go zagospodarować po wycofaniu z seminarium. Moim zdaniem, o nominacji przesądził fakt, że ksiądz Jan miał od kilku lat ścisłe związki duszpasterskie z tym ośrodkiem oraz jest postulatorem procesu beatyfikacyjnego jego założyciela, księdza Wojciecha Piwowarczyka – twierdzi inny duchowny, który miał osobiście przykre doświadczenia z ks. Jagiełką i z tego właśnie powodu wykłada obecnie na uczelniach świeckich. Popatrzmy teraz, jak radzi sobie uduchowiony teolog na posadzie administracyjnej... – Początkowo ksiądz dyrektor nie wtrącał się specjalnie w zarządzanie, pozostawiając kwestie organizacyjne i pracownicze w rękach swojej zastępczyni Anny D., kobiety bardzo rzutkiej i energicznej. Miała ona wszakże tę wadę, że zatrudnił ją jeszcze jego poprzednik – ksiądz Witold Janocha. Barbara S., najbardziej dokuczliwie panosząca się spośród tutejszych zakonnic bezhabitowych (mieszkają na terenie ośrodka w odrębnej willi – dop. red.), od początku urzędowania księdza Jagiełki zapowiadała, że „teraz zrobi się wreszcie porządek z ludźmi księdza Witolda”. No i zrobiło się... – wzdycha pracownica Domu dla Niepełnosprawnych. Pierwszą porażką nowego szefa ośrodka Caritasu było odrzucenie przez świecki personel sugestii, żeby w południe przerywać pracę w celu odbycia zbiorowych modłów na Anioł Pański. Zaczął się

Fot. AT

pielęgniarka, tyrająca na kościelnym folwarku za 1200 zł (brutto!) miesięcznie i pozbawiana premii w okresach urlopowych lub czasowej niedyspozycji zdrowotnej. – Nie dość, że jej dokuczał, to jeszcze osobiście inwigilował. No i gdy udało mu się przyłapać panią Annę gdzieś na mieście podczas zwolnienia lekarskiego, od razu dał jej „dyscyplinarkę”. Mam cichą nadzieję, że ten świętoszkowaty typ dostanie w sądzie pracy dobrą nauczkę, bo dyrektorka nie miała żadnego nakazu leżenia – łudzi się fizjoterapeutka (niespełna 1300 zł brutto). Nie tylko wicedyrektorka roniła łzy, bo wiadomo nam jeszcze o co najmniej jednej pracownicy, która za sprawą wielebnego szefa – odmawiającego kobiecie stabilizacji i bezpieczeństwa zatrudnienia poprzez przydzielenie etatu – znalazła się w tak krytycznym stanie psychicznym, że wymagała natychmiastowej interwencji lekarskiej. – Wkrótce zaczęły do biskupa napływać skargi na księdza Jana. Nie były to wyłącznie anonimy, lecz

personalia znane redakcji) miała czelność zbierać podpisy pod adresowaną do biskupa petycją dotyczącą zamysłu ks. Jagiełki, który chciał wstrzymać rozbudowę ośrodka w Piekoszowie o Centrum Usług Rehabilitacyjnych przeznaczone dla osób cierpiących na stwardnienie rozsiane. „Możesz tu do nas już więcej nie przyjeżdżać, bo nie będziesz miała wstępu” – zakomunikowała jej Barbara S., przyboczna księdza dyrektora. Dodajmy w tym miejscu, że z wiarygodnego źródła wiadomo nam, iż bp Ryczan o mało apopleksji nie dostał, gdy ks. Jagiełka oznajmił ekscelencji, że nie radzi sobie z budową (finansowaną w 85 proc. ze środków Unii Europejskiej i z budżetu państwa – dop. red.), sugerując jej wstrzymanie. Biegły w rachunkach ordynariusz bez trudu obliczył, że kielecki Caritas wykłada na tę inwestycję zaledwie 15 proc., podczas gdy zyski będzie czerpał stuprocentowe! ¤ Pod rządami księdza Jagiełki przestali też przyjeżdżać do pracy

się wszakże powstrzymać, by stwierdzić, że okres współpracy z księdzem dyrektorem jawi się jej jako najczarniejszy w dotychczasowej karierze zawodowej. A co na to ks. Jagiełka, który w pierwszym kontakcie robi doprawdy doskonałe wrażenie? – Owszem, z pewnych względów pani D. nie jest już naszą pracownicą, ale że nie mam żadnych informacji o jakiejś sprawie sądowej, więc nie będę niczego komentował. A jeśli się dowiem? Też nie. Nic nie wiem o żadnych skargach czy narzekaniach, nie słyszałem, aby do kurii lub osobiście do biskupa wpływały na mnie zażalenia. W ogóle nie chciałbym rozmawiać o sprawach personalnych, dotyczących ludzi zatrudnionych w Piekoszowie. Więźniowie? Zrezygnowaliśmy, bo nie opłacało nam się dowozić ich z Kielc. I w ogóle nie będę udzielał informacji, bo ja się z mediami nie kontaktuję, a nawet nie oglądam telewizji – zasmucił nas ksiądz doktor teologii. ANNA TARCZYŃSKA

4

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

Z NOTATNIKA HERETYKA

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Chucku Norrisie, pomóż! Polsko, pawiem narodów byłaś i papugą. A teraz będziesz kaczką! Hymnem twym weselne „Kaczuszki”, godłem kaczor w moherze, a językiem narodowym – mamrotanie Lecha Kaczyńskiego. Nadszedł sezon urlopowo-wakacyjny i w telewizorze kończą się polskie seriale. Przez najbliższe dwa miesiące będziemy skazani raczej na powtórki. I trzeba będzie, niestety, poczekać na odpowiedź, jak będzie wyglądała Magda Stużyńska („Kryminalni”) jako kobieta lekkich obyczajów. Albo czy emigranci zarobkowi Magdalena Kumorek i Michał Lesień („Na dobre i na złe”), odwiedzając Polskę, wyleczą dolegliwości (ciężarna, serialowa Grażyna ma zatory żylne) w Leśnej Górze. Czy uwodzicielska Karolina Borkowska jako Dominika Hudziak, tancerka erotyczna z „Pierwszej miłości”, zdecyduje się na zrobienie matury? Boże, czy ja przeżyję to rozstanie?! Jeśli zaś chodzi o „Złotopolskich”, to tylko Jego Moherencja tatko Rydzyk jest w stanie rzucić skuteczną klątwę na ten gorszący serial. A cóż takiego się stało, że potrzebna jest pomoc Nadprezydenta i Nadpremiera z Torunia? W Złotopolicach pojawił się Chris Kamieniecki... nieślubny syn Julii i Dionizego! Henryk Machalica nie żyje, Anna Milewska milczy, a ja nic nie kapuję i czuję się jak w pociągu na stacji Łąki: barany, wysiadać! Trochę mnie też zdziwko chapło, jeśli chodzi o „M jak miłość”. Tatko Rydzyk, obrońca ciąż prawdziwych

C

i urojonych, też będzie miał pełne ręce roboty. Bo oto znów pojawia się nieślubne dziecko! Koniec świata! Czy oni powariowali?! Chcą podpaść także Giertychowi i Sowińskiej? Okazuje się, że Grażyna Leśniak-Dangel (serialowa Honorata Porębska) miała przed laty romans z Krzysztofem Bieniem (mecenas Leszczyński) i z tego to pozamałżeńskiego związku jest Julka mieszkająca w Londynie. Julka jest młodą kurewką, bo kim może być bachor poczęty z grzechu? Boże, widzisz i nie grzmisz?! Na szczęście, pozostanie nam bardzo życiowy serial emitowany przez Jarkoleszków Kaczyńskich. Tych dwóch utalentowanych komediantów, twórców Rzeczypospolitej trzy czwarte, dostarczy nam rozrywki w okresie kanikuły. Będą lepsi od potwora z Loch Ness! Jeden niedawno miał występ kabaretowy na szczycie UE, drugi kabareciarz chce referendum, czy dać pielęgniarkom podwyżkę. Uff!

zy pamiętacie jeszcze wybitnego nauczyciela fizyki, błyskotliwego polityka i domniemaną gwiazdę polskiej bankowości, Kazia Marcinkiewicza? Po tym jak warszawiacy spuścili na drzewo Kazia jako kandydata na prezydenta miasta i jak nacisk opinii publicznej skłonił go do wycofania swojej kandydatury na prezesa PKO BP, PiS nie wiedział, co z biedaczyną począć. Wymyślono więc, że zużytego Marcinkiewicza odsunie się sprzed polskich oczu i wyśle ze świetną pensją do Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju, gdzie akurat wakowało miejsce polskiego reprezentanta. Ale Kazio, nawykły do obecności w mediach, i tam nie próżnuje. Udzielił właśnie wywiadu dla tygodnika „Polish Express”. Z obszernego słowotoku człowieka zwanego zderzakiem Kaczyńskich wybrałem dwie perełki, świetnie ilustrujące stan umysłów ludzi, którzy nami rządzą. Kazio wierzy w swoją wybitność: „Jak wybuchła w Polsce wolność, to ja od razu z nauczyciela zostałem kuratorem, a w wieku trzydziestu lat zostałem wiceministrem”. Zapomniał jednak dodać, że ta cud-kariera związana była z jego członkostwem w ZChN – obskuranckiej, klerykalnej partii, czymś w rodzaju LPR Polski lat 90. Kazio podaje swój przykład, aby powiedzieć, że wówczas przed wszystkimi młodymi otwarły się rzekomo wspaniałe perspektywy. Cóż, nie każdy jednak chciał zostać kimś w rodzaju kościelnego parobka,

Ponoć Kaczory zmierzają do dyktatury. Jestem innego zdania. Dyktatura jest wszak wtedy, gdy rząd robi, co chce, a lud nie może wyrazić swej woli. Demokracja jest wtedy, gdy lud wyraża swoją wolę, a rząd i tak robi, co chce. Jaki z tego wniosek dla Polaków? Tylko Chuck Norris może nam pomóc! Prezydent, premier i cały PiS poda się do jedynie wtedy do dymisji, kiedy pogada z nimi Norris, współczesny patron od rzeczy niemożliwych. Ja myślę, że z tych wszystkich Kaczorów to najmądrzejsza jest Maria Kaczyńska. I to ona powinna zostać prezydentem i premierem, a mąż i szwagier oraz Anna Fotyga jej BOR-owikami. Co jednojajowi bliźniacy po „Liście 500” mogą jeszcze wymyślić? Chyba tylko to, że JPII donosił sam na siebie! Boże, w co ja się wkopałem?! Boże, zabierz mnie stąd! No, chyba że wcześniej ześlesz ptasią grypę i zabierzesz stąd Kaczki... Chuck, ratuj! ANDRZEJ RODAN

Prowincjałki Chwile grozy przeżyła młoda adeptka nauki jazdy. Trudno powiedzieć, czy ona tak ponętnie wyglądała za kółkiem, czy instruktor nie mógł już powstrzymać swoich żądzy. Dość, że nakazał jej zaparkować samochód tuż przy wjeździe do lasu i rozpoczął zajęcia z ostrej jazdy. Panna zdołała się jakoś wymanewrować i złożyła doniesienie do prokuratury.

PRAWKO ZA SEKS

Pewien dwudziestolatek okradł w Krasnymstawie zaparkowany przed komendą radiowóz. Policyjne mienie – urządzenie o wartości 5 tys. zł, służące do badania poziomu alkoholu we krwi – odbiła załoga innego radiowozu, który akurat podjeżdżał pod budynek posterunku. Złodziej miał we krwi prawie 3 promile alkoholu.

CHCIAŁ SIĘ ZBADAĆ

W Kunicach niedaleko Legnicy było wesele. Goście bawili się przykładnie, zdziwili się więc ogromnie, kiedy grupa policjantów, oczywiście niezaproszonych, nakazała im opuścić lokal. Wobec władzy nikt specjalnie się nie opierał, chociaż żal ludziom było pozostawionej na stołach wódki z zakąską. Gdy emocje już opadły, zestresowana młoda para wywiedziała się u stróżów prawa, że w lokalu jest bomba, o czym był uprzejmy donieść członek rodziny nowożeńców, którego... na wesele nie zaproszono. Wybuchowego ładunku saperzy oczywiście nie znaleźli, a pijanego powiadamiacza z urażoną dumą odwieziono do izby wytrzeźwień.

ACH, CO TO BYŁ ZA ŚLUB!

Elżbieta A. z Lublina pracuje jako osoba przeprowadzająca dzieci przez przejścia dla pieszych. Tuż przed końcem roku szkolnego jej praca nie spodobała się jednemu z kierowców zatrzymanych aut. Niezidentyfikowany do tej pory mężczyzna zaparkował za przejściem, wysiadł z samochodu, chwycił w dłoń jakiś twardy przedmiot i cisnął nim w Elżbietę A., po czym odjechał. Trafiona w klatkę piersiową kobieta padła na jezdnię, skąd pogotowie zabrało ją do szpitala.

SAMOCHÓD RZĄDOWY?

W Czerniejowie na Lubelszczyźnie 67-letni Jan O. został przez swojego 35-letniego syna Adama oblany benzyną. Powód: tatuś nie pozwolił pijanemu synowi (2,68 promila alkoholu we krwi) jeździć traktorem z przyczepą załadowaną zbożem. Spaleniu Jana O. zapobiegł sąsiad. Opracowała WZ

ZALANY I OBLANY

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE Jak będą w stanie głodu przez, dajmy na to, trzy dni, czy dwa choćby, to wtedy będzie można mówić o głodówce. Na razie nie zjadły kolacji – to jeszcze nikomu nie zaszkodziło. (Jarosław Kaczyński o pielęgniarkach) tak jak nie każdy chłopiec w Gdańsku chce być przybocznym księdza Jankowskiego, choć to się ponoć opłaca. Kazio chwali się też, że wygrał konkurs na „prezesa największego banku w Polsce. A potem stanąłem do innego konkursu, i dlatego jestem tutaj”. Jakie to proste – Kazio, Mister Bankowości Polskiej, po prostu w każdym konkursie jest najlepszy! Kiedy dziennikarz „Polish Express” pyta, jak to możliwe, że w Polsce przy bezrobociu rzędu 13 procent (ciągle największe w Unii!) brakuje rąk do pracy, Kazio wyjaśnia, że jest to „spowodowane komunizmem, przyzwyczajeniami powstałymi przez kilkadziesiąt jego lat, specyficzną mentalnością ludzi żyjących w małych wioskach i miasteczkach. Oni są przyzwyczajeni do pracy innej, letniej, dorywczej, do zbierania grzybów, jagód. Jest to spowodowane przyzwyczajeniem do wolności i życia bez pracy, podobnie jak na Ukrainie”. No i co, zatkało kakao? To nic, że Polacy, obok Japończyków, pracują najwięcej na świecie, to nic, że miliony spośród nas – z braku perspektyw w Polsce – przez kilkanaście ostatnich lat tułało się po świecie za chlebem, śpiąc czasem w namiotach i chlewach. Były premier Polski wie, że my po prostu wolimy bąki puszczać i jagody latem zbierać, a grzyby jesienią. Tacyśmy postkomuniści zdemoralizowani, wiejscy i małomiasteczkowi. Co innego on – Kazio the best. ADAM CIOCH

RZECZY POSPOLITE

Kazio the best

¶¶¶

Czy ta akcja jest po to, żeby zmusić rząd do dymisji? Zaczynam mieć takie wrażenie. A to by oznaczało, że nie chodzi o żadne interesy pielęgniarek, tylko o interesy tych, którzy nas się boją, bo mają powody się bać. (premier Jarosław Kaczyński)

¶¶¶

Moje czerwone ferrari jest bardzo szybkie, bardzo drogie i bardzo niewygodne. (poseł Piotr Misztal)

¶¶¶

Lewica i Demokraci to ugrupowanie komunistyczno-przestępcze. Chcę wskrzesić komisję orlenowską, żeby to udowodnić. (Roman Giertych)

¶¶¶

SLD po 1989 roku nakradło, ma dosyć pieniędzy i niech da pielęgniarkom ze swego; na złodzieju czapka gore. (biskup Tadeusz Pieronek w odpowiedzi na apel Federacji Młodych Socjaldemokratów, domagających się opodatkowania Kościoła)

¶¶¶

Niektóre moje buty i 1300 złotych kosztują, ale w takich butach chodzi się dwa lata! (Andrzej Lepper)

¶¶¶

Koalicja wygaduje różne rzeczy... O, przepraszam, opozycja! (wiceminister edukacji Mirosław Orzechowski)

¶¶¶

Ja nic o tym nie wiem (...). Oczywiście, jeżeli w jakiś sposób byłoby to w miejscu publicznym, to znaczy takim, w którym mogłoby to urazić czyjeś uczucia, w sensie nawet dziecka, to tu należy apelować do tych, którzy podejmują takie działania, żeby się nie obnażali na plaży. (Janusz Kaczmarek w odpowiedzi na pytanie, czy policja będzie ścigać kobiety opalające się topless) Wybrała OH

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

NA KLĘCZKACH

OGOLIĆ APTEKARKI!

TV CMENTARNA

Katolicki taliban z LPR i PiS chce w Polsce otworzyć nową linię frontu. Po homoseksualistach i aborcji celem „rewolucji moralnej” mają być tzw. tabletki po stosunku, czyli środki farmakologiczne uniemożliwiające rozwój zygoty. Według Hanny Wujkowskiej z Ministerstwa Edukacji, „te preparaty zabijają człowieka w pierwszej fazie życia” i powinny być wycofane z aptek. Wujkowską wspiera grupa posłów z PiS i cały LPR. Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych przypomina jednak, że wycofanie leku właściwie nie jest możliwe, gdyż został on zarejestrowany zgodnie z procedurą unijną. AC

Aż dziw, że czegoś takiego nie wymyślono w Polsce i nie zareklamowano na kieleckich targach Nekroexpo. Na pomysł uruchomienia własnego kanału telewizyjnego EosTV (emisja przez satelitę i internet) wpadło niemieckie stowarzyszenie przedsiębiorców pogrzebowych z brandenburskiego Glienicke, które chce pokazywać nie tylko sprawozdania z pogrzebów oraz msze żałobne, ale i programy społeczne poruszające, m.in. problem biednych ludzi, coraz częściej grzebanych na koszt państwa. Ponoć takim produktem rynkowym zainteresowani są głównie starsi Niemcy, dla których śmierć jest tematem numer jeden! A u nas co? Telewizja publiczna co prawda mało żywa, ale jeszcze przecież nie cmentarna. RP

PLAN ZA 60 MLN Naród jakoś nie pali się do okazywania wdzięczności opatrzności bożej. Budowa świątyni, która miała tę wdzięczność obrazować, ślimaczy się od kilku lat i mimo wielomilionowych dotacji od państwa i samorządów, końca jej nie widać. Musi być już naprawdę tragicznie, skoro kościelni hierarchowie postanowili uszczuplić swój doczesny majątek i sprzedać 6 hektarów ziemi w Konstancinie pod Warszawą. Szkopuł w tym, że te akurat grunty nie są przeznaczone pod zabudowę (paradoksalnie, można na nich wybudować jedynie... kościół), co istotnie obniża ich wartość. Kurialiści lobbują więc u lokalnych samorządowców, aby zmienili plan zagospodarowania. W tym celu biskupi zeszli nawet z piedestału i pofatygowali się na jedno z posiedzeń komisji ładu przestrzennego. A jest o co walczyć, bo w tych okolicach cena gruntu pod zabudowę osiąga nawet... tysiąc złotych za metr kwadratowy! 60 milionów zł ze sprzedaży wystarczyłoby purpuratom na dokończenie Glempiej świątyni, a nawet na złoty ołtarz do wnętrza. WZ

ZWIEDZANIE DZIWISZA Abp Stanisław Dziwisz jest produktem turystycznym, czyli cenną atrakcją Krakowa. Do takiego wniosku doszli uczestnicy wycieczek odwiedzających Wawel i Sukiennice, którzy chcą także spotkać się z byłym sekretarzem JPII. A kardynał najczęściej nie odmawia, choć ściskanie rąk tysięcy turystów nie należy do łatwych obowiązków. Interes zwietrzyły i inne miasta. W Polsce jest już szkoła nosząca imię kardynała, a niedawno Krosno nadało mu tytuł honorowego obywatela miasta. Tylko patrzeć, jak Dziwiszowi zaczną stawiać pomniki. Zdaje nam się jednak, że – w przeciwieństwie do JPII – jego dawny sekretarz ma szczęśliwie krytyczny stosunek do takiej chwalby. BS

CHRYSTUS POBIŁ ZSRR

przy skrupulatnym rozliczaniu owieczek. Wygląda na to, że i parafianie niedługo go rozliczą. RP, GS

KSIĄDZ W WIERNYCH

Prawy i sprawiedliwy rząd przekonuje nas, że pomniki wdzięczności dla Armii Czerwonej nie są już dziś słuszne. Szkopuł w tym, że w wielu miastach te parszywe monumenty wrosły w pejzaż. Co zrobić? Liga Polskich Rodzin, oddział w Nisku, znalazła właśnie rozwiązanie. Krzysztof Czubat, lokalny ligus, wymyślił, aby tamtejszy komuszy pomnik na placu Wolności podmienić Chrystusem Królem. Argumentacja jest oczywista. – Chrystus zatriumfuje na gruzach komuny, a figura byłaby jego zwycięstwem nad złem tego świata – wyjaśnia inicjator zamiany. OH

KOŚCIELNY PRZYSTANEK Takiego Przystanku Woodstock jeszcze nie było! Tym razem do Kostrzyna nad Odrą (3–4 sierpnia br.) przyjadą przedstawiciele Kościoła katolickiego, islamu i judaizmu. Niewątpliwie sensacją będzie też uczestnictwo (na zaproszenie Jurka Owsiaka) abpa Józefa Życińskiego, który chce podjąć dialog z młodzieżą. W Kostrzynie w tym samym czasie odbędzie się również Przystanek Jezus. Jego organizatorzy deklarują służbę ewangelizacyjną wśród „woodstockowej” młodzieży. A wszystko po to, żeby dogryźć ojcu dyrektorowi... RP

NOWA „SKARBÓWKA” Jeśli partie i stowarzyszenia egzekwują pieniądze od swoich członków, to dlaczego nie może tego robić Kościół? – zastanawia się proboszcz Krzysztof Kempa z Rymania koło Słupska. Wywiesza on listy dłużników, niepłacących na utrzymanie parafii, co wywołuje konsternację niepokornych parafian. Wielu twierdzi, że należy wspierać finansowo parafię, ale nie może to być przymus. Publiczne piętnowanie z powodu niepłacenia podatku nie spodobało się ani sołtysowi Rymania, ani wójtowi. Dopiero pod presją usunięto listę dłużników, ale ksiądz upiera się

W Turośni Kościelnej (sic!) koło Białegostoku ksiądz wjechał samochodem w rozmodloną grupę wiernych, prowadzonych przez innego duchownego. Pechowy kierowca tłumaczy, że oślepiło go słońce i nie zobaczył idących ulicą ludzi. Osiem osób trafiło do szpitala. Cóż, Polska to taki dziwny kraj, w którym księży i grup pielgrzymkowych jest już tak dużo, że wpadają na siebie wzajemnie. MaK

TARCZA ANTYLICHOWA Jedną z licznych usług oferowanych przez polską firmę ezoteryczną Antylicho jest antyklątwowa „Tarcza Miłości”. Wedle zapewnień serwisu, „tarcza” ma skutecznie zabezpieczać przed klątwami i urokami, pechem, niepomyślnymi sytuacjami życiowymi, negatywnymi energiami i „myślokształtami” (cokolwiek to znaczy). Od niedawna dostępna jest również specjalistyczna wersja „Tarczy Miłości”, skierowana do osób prowadzących działalność gospodarczą. Biznesowa „tarcza” ma czuwać nad „energetycznym bezpieczeństwem” firmy w czasie prowadzenia rozmów z kontrahentami i podpisywania umów, neutralizować wpływy sugestii stosowanych przez negocjatorów oraz stwarzać klimat sprzyjający podejmowaniu słusznych decyzji. Usługa „ochrony energetycznej” świadczona jest na odległość. Aby ją aktywować na cały rok z góry, wystarczy wysłać SMS za jedyne 400 zł plus VAT. O ewentualnych reklamacjach Antylicho nie wspomina... AK

MEMENTO MORI Nie tylko parafie szukają za wszelką cenę pieniędzy. Robią to także klasztory, nawet te niby „żebracze” – jak kamedułki w Złoczewie koło Sieradza. Tamtejsza przeorysza oferuje gościom wakacje za klasztornym murem – wypoczynek bez telefonów komórkowych, telewizora, radia, komputerów, a nawet gazet. W zamian spragnieni spokoju i ciszy mogą uczestniczyć w codziennych mszach i modlić się do woli. Za urlop w kamedulskiej samotni trzeba zapłacić dziennie nieco ponad 30 zł i – jak się okazuje – chętnych nie brakuje. Jest tylko jeden szkopuł: amatorzy takiego relaksu muszą mieć rekomendację od proboszcza i zaliczyć rozmowę kwalifikacyjną. Szkoda. Już nam się zamarzyło... BS

SEKS PO PACIERZU 8 września przyjadą do Polski relikwie św. Dominika Savio. Z Włoch. Tej inicjatywy podjęli się księża salezjanie. Chcą w ten sposób pomóc kobietom, które mają problem... z zajściem w ciążę, a lekarze nie są w stanie temu zaradzić. Relikwie włoskiego świętego mają zastąpić potępianą przez Kościół metodę in vitro, bo – jak przekonują sukienkowi – kto żarliwie poprosi o łaskę, ten ma szansę na zapłodnienie. Tajemnica sukcesu tkwi w modlitwie: „Ma ona szczególną wartość dla wierzących, jest ukojeniem ich psychiki. U wyciszonej modlitwą kobiety organizm potrafi powrócić do rytmu natury i zaowocować dzieckiem” – wyjaśnia o. Andrzej Rębacz, kierownik Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin. OH

NEOFITA BLAIR Według brytyjskiego „Guardina”, ustępujący premier Tony Blair ma przejść w najbliższym czasie na katolicyzm, czyli przyjąć wyznanie swojej żony. Nie jest jednak jasne, czy nastąpi to jeszcze przed, czy zaraz po odejściu z urzędu premiera. Prokatolickie sympatie Blaira są

5

znane od dawna – kiedyś zdarzyło mu się nawet publicznie przystąpić do katolickiej komunii. Wydaje się, że autorytarna religia będzie w sam raz dla premiera współodpowiedzialnego za rozpętanie wojny w Iraku wbrew opinii własnego społeczeństwa i własnej partii. AC

EGZEKUCJA PRZED ŚMIERCIĄ Jimmy Dale Bland ma zaawansowanego raka płuc z przerzutami do mózgu i kości. Lekarze dają mu nie więcej niż pół roku życia. Mimo to nie rak go zabije, a stan Oklahoma. Stanowa komisja ds. ułaskawień odrzuciła wniosek adwokata Blanda, by z pobudek humanitarnych pozwolić mu skonać naturalną śmiercią. 26 czerwca ma zostać wykonana kara śmierci. 49-letni więzień otrzymał taki wyrok za morderstwo sprzed 11 lat. „Rak nie zmienia tego, co postanowiono podczas procesu” – oświadczył zastępca prokuratora stanowego. Skazany stracił szansę naturalnego zgonu, gdy strzelił z pistoletu w głowę swej ofiary. Rodzina zabitego sprzeciwiała się ułaskawieniu. Również Sąd Najwyższy odrzucił apelację. CS

NIE DO WIARY Uniwersytet Świętej Klary w Silicon Valley (Kalifornia) wypowiedział wojnę dyskryminacji studentów gejów. Na terenie uczelni i uniwersyteckiego campusu tępione są wszelkie przejawy homofobii. Antygejowskie i antylesbijskie graffiti, dyskusje, gesty i agresywne zachowania traktowane są jak przestępstwo. Przy pełnej akceptacji władz na uniwersytecie działają również akademickie stowarzyszenia gejów, lesbijek, biseksualistów i transwestytów, które bez przeszkód organizują warsztaty integracyjne oraz ekscentryczne pokazy mody. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że Uniwersytet Świętej Klary jest uczelnią jezuicką, a jej rektorem jest o. Paul L. Locatelli. AK

6

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

POD PARAGRAFEM

Jednemu agentowi amerykańskiego wywiadu nasze państwo stawia pomniki oraz czyni patronem ulic i placów. Inny nie może się doprosić choćby dyskretnej rehabilitacji. Skąd bierze się ta niesprawiedliwość? Tuż po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego Krzysztof K. (na zdjęciu) podjął współpracę z amerykańskim wywiadem wojskowym. Wtrącono go za to później na wiele lat do więzienia i skonfiskowano majątek, bo ohydę przestępstwa potęgował fakt, że zdrajca był wcześniej funkcjonariuszem peerelowskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Gdy po upadku komuny zaczęła w naszym kraju obowiązywać wykładnia, że szpiegowanie na rzecz Stanów Zjednoczonych jest powodem do chluby (casus pułkownika Ryszarda Kuklińskiego), skazaniec wystąpił w 1998 r. o uniewinnienie. Nic nie zwojował, choć jego starania bardzo mocno wsparł Prokurator Generalny. Po zadekretowaniu przez Kaczyńskich IV RP, Krzysztof K. ponownie spróbował oczyścić się z zarzutów, występując do brata pana premiera o ułaskawienie. Źle to jednak rozegrał, bo – wypowiadając się dla niemieckich mediów – wspomniał o panującej w Polsce ideologii nacjonalistycznej oraz wszechwładzy fundamentalistów katolickich. Koniec końców paskudnym szpiegiem pozostał, gdyż jego rehabilitacji żadną miarą nie dało się zdyskontować politycznie, a Wielki Brat też nie kwapił się do wstawiennictwa u braci mniejszych. Ale od początku... ¤¤¤ Wiosną 1975 r. 24-letni wówczas technik energetyk Krzysztof K. rozpoczął służbę w Wyższej Szkole Oficerskiej MSW w Legionowie na posadzie zaopatrzeniowca. Awansował do stopnia plutonowego, a w październiku 1980 r. zwolnił się z resortu spraw wewnętrznych. Trafił na etat magazyniera w Komitecie ds. Radia i Telewizji. Rok później wyjechał wraz ze swoim znajomym Henrykiem R. za chlebem do Niemiec. Zamieszkali w Schwetzingen (Badenia-Wirtembergia) u dalekiej krewnej Henryka R., która załatwiła obu panom pracę na czarno w przedsiębiorstwie budowlano-montażowym swojego zięcia Ludwiga P. Krzysztof K. odkładał markę do marki z myślą o rozkręceniu po

Szpieg gorszy niż inni powrocie do Polski jakiegoś własnego biznesu, aż wreszcie nadszedł przełomowy w jego życiu 13 grudnia... „Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce środki masowego przekazu w Republice Federalnej Niemiec i innych państwach kapitalistycznych rozpoczęły kampanię propagandową przeciwko PRL, nakłaniając przebywających poza granicami państwa obywateli do odmowy powrotu do kraju oraz ubiegania się o azyl polityczny” – czytamy w akcie oskarżenia podpisanym w 1986 r. przez wiceprokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej – kapitana (dzisiaj już pułkownika) Jana Żaka, wyjaśniającego okoliczności popełnienia przez Krzysztofa K. zbrodni szpiegostwa. Bo oskarżony uległ owej „propagandzie”. Przyznał później w śledztwie, że w pierwszych dniach stycznia 1982 r. napisał list do Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa (RP RWE) w Monachium, wyrażając – jako były funkcjonariusz komunistycznego aparatu represji – politycznie motywowane pragnienie wyjazdu na stałe do Ameryki. Młodszym Czytelnikom wyjaśniamy w tym miejscu, że finansowana przez Kongres USA rozgłośnia RWE była narzędziem walki propagandowej Zachodu z państwami bloku wschodniego. ¤¤¤ Pod koniec stycznia 1982 roku Krzysztof K. dostał odpowiedź z RWE, żeby jak najszybciej zgłosił się pod wskazany mu w liście adres. Wziął bezpłatny urlop z firmy Ludwiga P. i pojechał. Trafił do dziwnego obiektu – pozbawionego jakichkolwiek szyldów i ściśle chronionego – usytuowanego przy ul. Trausteinerstrasse w monachijskiej dzielnicy Giesing. Został tam przyjęty z otwartymi ramionami, a po złożeniu cyrografu pod deklaracją, że będzie trzymał gębę na kłódkę – zakwaterowany. Dostał też numer identyfikacyjny 030 (ach, te polskie nazwiska...) i absolutny zakaz rozmów z przebywającymi tam wówczas obcokrajowcami. Żeby nie poniósł strat z tytułu nieobecności w pracy, dyrekcja ośrodka zagwarantowała Krzysztofowi K. niezłą rekompensatę w kwocie ok. 110 marek dziennie. Został tam ponad miesiąc, choć nikt go siłą nie zatrzymywał, a już nazajutrz po przybyciu nie miał złudzeń, że bawi w ośrodku amerykańskiego wywiadu. Oprócz darmowego wiktu i opierunku amerykańscy gospodarze zapewnili gościowi z Polski opiekę przemiłej pani Susan, która gawędziła z nim po kilka godzin dziennie, zastrzegając, że szczerość i otwartość jest podstawowym warunkiem uzyskania przez Krzysztofa K. zgody na wyjazd do Stanów Zjednoczonych.

O czym rozmawiał z Susan? – Przede wszystkim o moim dotychczasowym życiu, rodzinie, znajomych oraz przebiegu kariery zawodowej. Ale najbardziej interesująca była dla niej oczywiście kwestia szkoły oficerskiej MSW w Legionowie. Opowiedziałem o wszystkim, co wiedziałem, czyli w gruncie rzeczy nie za wiele – twierdzi Krzysztof K. Gdy Susan uznała, że już nic więcej z niego nie wyciśnie, w pierwszej dekadzie marca 1982 r. opuścił ośrodek przy Trausteinerstrasse, zaopatrzony przez jankesów w dokumenty legalizujące dalszy pobyt w Niemczech. Wrócił do Schwetzingen i do pracy u Ludwiga P., szczodrze dzieląc się z gospodarzami i Henrykiem R. wrażeniami z pobytu u Amerykanów.

swojej agenturalności. Zadzwonił w Berlinie do konsulatu USA i umówił się na spotkanie w siedzibie tej placówki przy Clay-Alee 170. Jego rozmówcą był dżentelmen, który przedstawił się jako Szwarc. Przepytał Krzysztofa K. z osobistych i zawodowych aktualności, wyjaśnił, że powspółpracują sobie jeszcze – bez najmniejszego ryzyka i na pohybel komunie – przez 3 lub 4 lata, po czym agent 030 będzie mógł wybrać dowolny kraj Zachodu do osiedlenia się w nim na stałe. Przy pożegnaniu „Szwarc” przekazał rozmówcy numer telefonu kontaktowego i wyraził stanowcze życzenie jak najszybszego ponownego spotkania. Okazja ku temu nadarzyła się już po 2 tygodniach. Gdzie jesteś, Ameryko...?

Fot. AT

Po zniesieniu stanu wojennego Krzysztof K. wrócił do kraju, starannie niszcząc przed wjazdem na terytorium NRD wszelkie kwity uzyskane w Monachium. W grudniu 1983 roku został zaopatrzeniowcem w Przedsiębiorstwie Zagranicznym „Inter Panda”, kontrolowanym przez poszukiwanego dziś listem gończym znanego biznesmena Rudolfa Skowrońskiego, podejrzewanego też – od dawna, acz nieoficjalnie – o wieloletnią współpracę z wywiadem PRL. Obowiązki Krzysztofa K. wymagały częstych podróży służbowych do Berlina Zachodniego. Po raz pierwszy wyjechał tam na przełomie marca i kwietnia 1984 r., a podczas jednego z kolejnych wyjazdów (maj/czerwiec) postanowił jakoś rozwiązać silnie mu dokuczającą kwestię

– Zatelefonowałem pod wskazany numer, a Szwarc wyznaczył miejsce w berlińskim hotelu „Kempinski”. Przyszedł w towarzystwie wielkiego na dwa metry Mulata, który przedstawił się jako major Washington. To on miał być teraz prowadzącym mnie oficerem wywiadu. Pytał głównie o Skowrońskiego i jego kontakty z osobami przebywającymi poza granicami Polski – wspomina Krzysztof K., który wyszedł z tego hotelu z nowym pseudonimem („Peter”) oraz kwotą 700 dojczmarek na rozkurz, pokwitowaną własnoręcznym podpisem. Podobnych spotkań z mjr. Washingtonem (tematyka niemal wyłącznie oscylowała wokół interesów Skowrońskiego) odbył do września 1985 roku jeszcze sześć, inkasując

każdorazowo drobne gratyfikacje (w sumie 1500 marek), które K. – jako człowiek już całkiem zamożny – traktował jako zwrot poniesionych kosztów własnych. 2 stycznia 1986 r. ktoś (prawdopodobnie Henryk R.) zakapował Krzysztofa K., że wespół z wywiadem wojskowym USA obala komunę. Sześć dni później bezpieka go zwinęła i schowała w podwarszawskim motelu. – Postawili sprawę jasno: albo dam się „odwrócić” i będę grał na dwie strony, albo zgniję w kryminale. Po całonocnym przesłuchaniu przyznałem się do wszystkiego, ale chyba uznali, że nie nadaję się na podwójnego agenta, bo ostatecznie trafiłem przed oblicze prokuratora Żaka, który przedstawił mi zarzut popełnienia zbrodni szpiegostwa i postanowił o tymczasowym aresztowaniu – mówi nam Krzysztof vel „Peter”. – Pamiętam, że ostro nad nim pracowaliśmy, żeby nie wprowadzał do śledztwa żadnych motywacji politycznych, a tylko zainteresowanie korzyściami materialnymi wynikającymi ze współpracy. Chodziło o propagandowe rozegranie tej sprawy – ujawnia jeden z oficerów kontrwywiadu, do którego udało się dotrzeć dziennikarzom „FiM”. – Zarówno przesłuchujący, jak i mój adwokat Maciej Dubois przekonywali, żebym darował sobie jakiekolwiek szczytne intencje, bo wtedy niechybnie dostanę 25 lat więzienia – potwierdza Krzysztof K. I faktycznie, dalej poszło jak z płatka: ¤ w sierpniu 1986 r. Krzysztof K. został skazany na 9 lat więzienia (prokurator żądał 15) i konfiskatę mienia w całości, a w październiku wyrok klepnęła druga instancja (Izba Wojskowa Sądu Najwyższego); ¤ amnestia z grudnia 1989 r. zmniejszyła mu karę o połowę i 24 stycznia 1990 r. – po odsiedzeniu ponad czterech lat – otrzymał warunkowe przedterminowe zwolnienie, motywowane m.in. „pozytywnym trybem życia przed popełnieniem przestępstwa”. ¤¤¤ Honory, jakimi zaczęto w Polsce obdarzać płk. Kuklińskiego, oraz od nowa pisana historia, w której Amerykanie od zawsze jawili się naszymi wyzwolicielami, skłoniły Krzysztofa K. do wystąpienia o rehabilitację... „W Naczelnej Prokuraturze Wojskowej zapoznano się z aktami sprawy. Przeprowadzona analiza prowadzi do wniosku, że wyrok byłego Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego z 25 sierpnia 1986 r. oraz powołane orzeczenie Sądu Najwyższego Izby Wojskowej zapadły z rażącym naruszeniem prawa materialnego, mającym

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

POLSKA PARAFIALNA

P

roboszczem parafii św. Marcina w Zemborzycach niedaleko Lublina był ksiądz Edward Borsuk. Już nie jest. Ludziom było w sumie trochę żal, bo 70-letni dziś Borsuk pracował w parafii 19 lat. Pamiętają go jako dobrego zarządcę. – Parking zrobił i plebanię wybudował – mówi mieszkanka wsi, którą spotykam w pobliżu sklepu. – I ogrzewanie w kościele! – uzupełnia inna. Lista zasług starego kapłana jest rzeczywiście pokaźna. Ta z przewinieniami nie prezentuje się tak okazale, ale za to ranga „przestępstwa” jest niebagatelna. Proboszcz Borsuk sprzedał otóż należącą do parafii ziemię bratu swego sutannowego przyjaciela Eugeniusza Szymańskiego, proboszcza sąsiedniej parafii Miłosierdzia Bożego. No i rozpętała się burza. Z gradobiciem. ¤¤¤

wpływ na ich treść” – czytamy w kasacji Prokuratora Generalnego z 31 sierpnia 1998 r., złożonej na korzyść Krzysztofa K. w Sądzie Najwyższym. W dokumencie tym Naczelny Prokurator Wojskowy – gen. dyw. Ryszard Michałowski – podkreślił m.in., że „oceniając rodzaj dobra, w które godził swoim czynem oskarżony, oraz sposób jego zachowania, podnieść trzeba, iż nie mogło ono wówczas, jak i obecnie, być uznane za istotne dla podstawowych interesów politycznych i gospodarczych Polski”. Generał argumentował dalej, że „należy mieć też na względzie, iż przekazywanie wiadomości Krzysztof K. rozpoczął wkrótce po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce, którego nie akceptował, nosząc się wówczas z zamiarem pozostania za granicą i emigracji do USA”. Efekt? – Przyjechałem na rozprawę kasacyjną z Niemiec, dokąd wyjechałem zaraz po opuszczeniu więzienia. Tuż przed rozpoczęciem podszedł do mnie prokurator i prawie otwartym tekstem stwierdził, że jeśli zgodzę się wyświadczyć polskim służbom specjalnym kilka drobnych grzeczności na terenie Niemiec, to wyrok będzie korzystny. Nie chciałem nawet gadać z nim na ten temat, bo skoro Naczelny Prokurator Wojskowy stwierdza na piśmie, że przestępstwa nie popełniłem, to przecież orzeczenie sądu może być tylko jedno – zauważa Krzysztof K. Głęboko się pomylił: wyrokiem z 6 listopada 1998 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że osłabiając komunistyczne MSW i ujawniając Amerykanom tajemnice firmy Rudolfa Skowrońskiego oraz pobierając z tego tytułu honorarium, K. popełnił wyjątkowo paskudne przestępstwo, w żadnym wypadku nie zasługujące na darowanie kary. A tym bardziej na rehabilitację! – Po odczytaniu wyroku jeden z sędziów napomknął, że miałem

szansę na inne orzeczenie, ale na własne życzenie ją przegrałem – dodaje Krzysztof K. ¤¤¤ Prezydent Aleksander Kwaśniewski nie skorzystał z możliwości ułaskawienia Krzysztofa K. Wiadomo, komuch... No, ale gdy głową państwa został Lech Kaczyński, były szpieg nie miał cienia wątpliwości, że jego starania o rehabilitację zakończą się sukcesem. Miał już nie tylko casus Kuklińskiego, który z pewnością nie kupił willi i jachtu z pułkownikowskiej pensji, ale także płk. Zbigniewa Sz., któremu 23 maja 2007 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok skazujący (2,5 roku więzienia) za szpiegostwo na rzecz USA i branie za ten proceder pieniędzy. Nadzieje Krzysztofa K. po raz kolejny okazały się złudne. Powód? – Kwestia Kuklińskiego to zupełnie inna bajka. Jeśli zaś chodzi o pułkownika Sz., to uniewinnienie wymusili Amerykanie, wyraźnie dając do zrozumienia, że utrzymanie wyroku skazującego niweluje do zera szanse na wydanie Edwarda Mazura. Przypadek pana K. jest bardzo skomplikowany, bo Wielki Brat w ogóle się o niego nie upomina, a sam K. – jak zaobserwowaliśmy – opowiada straszne herezje niemieckim mediom o „braciach kartoflach” i „fundamentalistach katolickich wywołujących nieodwracalne zmiany w psychice polskiej młodzieży”. Oby tylko nie trafił za to jeszcze raz do pierdla – mówi nasz informator z pewnej „firmy” zajmującej się bezpieczeństwem państwa. Co na to sam zainteresowany? – Zamierzam walczyć do końca, a wkrótce zainteresuję sprawą międzynarodową opinię publiczną – upiera się Krzysztof K. Nie mieści mu się w głowie, że w szpiegowskim fachu są równi i równiejsi... ANNA TARCZYŃSKA

nićmi. Przed polskim sądem słowa księdza są jednak święte, toteż nic nie ugrali i pewnie w brodę sobie plują do dziś, że na koniec Janowego żywota chociaż szklanki herbaty mu nie podali. Może by się odwdzięczył... Na piśmie. W sprawie niespodziewanie „odziedziczonej” ziemi ksiądz Edward – chociaż to zarządca pierwszej wody – planów długo nie miał. Aż w końcu wścibska rada parafialna dokopała się do papierów, w których czarno na białym stało, że w lipcu 2006 r. ksiądz Borsuk kościelną ziemię... sprzedał. I to nawet nie fakt, iż nie skonsultował swej decyzji z parafialnymi aktywistami sprawił, że czytającym ugięły się nogi. Ciśnienie podniosła im cena, za jaką została sprzedana 3-hektarowa działka położona w niezwykle atrakcyjnym pasie zabudowy. W akcie notarialnym, który trzymali w ręku, zapisano, że działka

7

więc kiedy usłyszał, że brat Szymańskiego szuka ziemi, bardzo się ucieszył. Za pieniądze ze sprzedaży chciał bowiem kupić grunty obok lokalnej nekropolii, żeby ją powiększyć. Dla ludzi, nie dla siebie przecież. Owieczki takie głupie jednak nie były i od razu wytknęły duszpasterzowi, że skoro to był w jego doczesnym życiu taki priorytet, to dlaczego u licha przez prawie rok nic w tym kierunku nie uczynił. To pytanie okazało się jednak dla proboszcza za trudne, więc przestał w ogóle z ludźmi gadać. ¤¤¤ Na upartego można by stwierdzić, że ks. Eugeniusz odebrał po prostu co swoje. W końcu to on, narażając zdrowie, w szpitalu w czasie epidemii grypy wystawał. Parafianie nie dali się jednak zagłaskać. Uważają, że ksiądz załatwiał prywatne interesy – między innymi ich kosztem. Kiedy więc proboszcz Borsuk nie palił się do

Dług honorowy Bracia Jachaczowie zawsze żyli na uboczu, w oderwaniu od rzeczywistości – jak to eufemistycznie nazywają miejscowi. Nie mieli bliskiej rodziny, a dalsza nie czuła potrzeby podtrzymywania familijnych zażyłości. Młodszy – Stach – naprawiał czasem ludziom we wsi telewizory; starszy – Jan – był lokalną złotą rączką. Ludzie z wdzięczności czasem im coś do jedzenia przynieśli. Po śmierci młodszego brata Janusz całkiem się odizolował, chałupa popadła w ruinę, a 3 ha ziemi leżały odłogiem. W 2000 r., kiedy mocno podupadł na zdrowiu, prawie nieprzytomnego wywlekli go z piwnicy, w której mieszkał, i zawieźli do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Lublinie. To tam, według relacji proboszcza Szymańskiego, Jan miał wyrazić swą wolę. A wola była taka, żeby cały majątek, jaki posiada, przekazać parafii św. Marcina. Ludzie się wtedy nie zdziwili, że chłop na łożu śmierci daje na kościół, chociaż całe życie nie dawał. Nie zastanowiło ich także to, że przy łóżku zmarłego znalazł się proboszcz obcej (choć niedalekiej) parafii, a przy okazji miał przy boku wymaganych prawem dwóch świadków, mieszkańców Zemborzyc, którzy najpewniej tchnięci światłem Ducha Świętego postanowili odwiedzić w szpitalu sąsiada odludka. Dziś zaklinają się na wszystkie świętości, że słyszeli jak Jachacz dobra Kościołowi przekazał, korzystając z instytucji ustnego testamentu. Zaklinali się tak samo przed sądem, kiedy krewni zmarłego, nagle ogarnięci przywiązaniem do rodzinnej własności, starali się dowieść, że sprawa testamentu to nic innego jak kant, i to fastrygowany grubymi

przechodzi na własność pewnego mazowieckiego koniarza – Marka Szymańskiego („przypadkiem” jest to rodzony brat proboszcza Eugeniusza!) za 60 tysięcy złotych! A że ceny ziemi to już każdy miejscowy ma w małym palcu, ludzie od razu skalkulowali, że kwota, jaką przytulił proboszcz Borsuk, jest mocno zaniżona.

– Zemborzyce w ostatnich latach przeobraziły się z typowej wsi rolniczej, gdzie dominowały drobne i średnie gospodarstwa, w miejscowość willową, zagospodarowywaną przez uciekających z miasta lublinian. Teraz za metr ziemi trzeba tu zapłacić nawet 70 złotych – mówi jedna z tych, co to z miasta uciekli. Biorąc pod uwagę tę koniunkturę, deweloperzy z Lublina wycenili 3 ha świetnie zlokalizowanego gruntu na minimum 2 mln zł, oczyma wyobraźni widząc na Jachaczowym polu osiedle domków jednorodzinnych! – Wie pani, on to ciągle z tym Szymańskim w karty grał. Ludzie gadają, że pewnie w ten sposób uregulował dług honorowy – konspiracyjnym szeptem wyznaje moja rozmówczyni. Kiedy zupa się wylała, zemborzycki proboszcz – kiedy jeszcze w ogóle rozmawiał ze swoimi owieczkami – wyjaśniał, że długo nikt nie był zainteresowany parafialnymi włościami,

mediacji, a jego bezpośredni zwierzchnik – ks. Jan Domański – poradził nadgorliwcom, żeby sprawą sprzedaży działki głów sobie nie zaprzątali, poszli do kurii. Tu wielebni – zapewne wściekli, że tyle kasy przeleciało im koło nosa – wykazali zainteresowanie, a dyrektor ekonomiczny stwierdził nawet, że gdyby cała rzecz okazała się prawdziwa, byłoby to zatrważające. Najwidoczniej „rzecz cała prawdziwa się okazała”, bo po kilkudniowych mediacjach stanęło na tym, że albo brat księdza dopłaci parafii należną jej różnicę, albo wycofa się z interesu. Transakcję ks. Borsuka bada też Prokuratura Rejonowa Lublin-Północ, która wdrożyła czynności sprawdzające, czy nie doszło do przestępstwa zarówno przy sprzedaży ziemi, a także, czy ks. Szymański 7 lat temu rzeczywiście usłyszał jakąkolwiek deklarację z ust nieprzytomnego wówczas Jana Jachacza. ¤¤¤ Ksiądz Borsuk nie czekał, aż ludzie, którzy już zaczęli zbierać podpisy pod prośbą o jego odwołanie, wywiozą go na taczkach. Sam postanowił zrezygnować z pełnionej funkcji, składając rezygnację w lubelskiej kurii. Ta nie upierała się zbytnio, aby go od tego pomysłu odwieść. Summa summarum – pod koniec czerwca puściła w eter lakoniczną informację: „Ks. kan. Edward Borsuk – przyjęto rezygnację z urzędu proboszcza parafii pod wezwaniem św. Marcina w Lublinie-Zemborzycach – przeniesiony w stan emerytalny”. WIKTORIA ZIMIŃSKA

8

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

PATRZYMY IM NA RĘCE

T

o bizantyjski dwór, jeden z najdroższych w Europie, cechujący się rozpasaniem finansowym i kolosalnym przerostem zatrudnienia, ale my to radykalnie zmienimy – mówili o kancelariach Kwaśniewskiego i Millera bracia Lech i Jarosław Kaczyńscy. Rzeczywiście zmienili... Od początku rządów Lecha K. liczba etatów z jego kancelarii wzrosła z 280 (punkt wyjścia) do obecnych 350 i stale rośnie. Rosną też lawinowo koszty działalności (i płace) w innych instytucjach opanowanych bez reszty przez PiS. Kancelaria Senatu RP zje w tym roku o 26 milionów złotych więcej,

euro. Do połowy roku 2007 samolot na tej trasie kursował już 50 razy; ¤ CBA wydało w minionym roku 25 mln złotych (w tym roku ma 120 mln) i zatrzymało... aż trzy osoby. Osoby zaangażowane w te „brawurowe akcje” wypłaciły sobie pół miliona zł nagród. Słusznie, po co brać łapówki, skoro można legalnie... Utrzymanie wszystkich tajnych służb w 2007 roku ma nas kosztować 812 mln. W roku 2006 było to 612 mln; ¤ Środki na podwyżki dla urzędników centralnych wzrosły o 14 procent. 33 mln będą nas kosztować kolejne czystki w administracji. Według ostrożnych szacunków, wydatki „taniego państwa” wzrosły w minionym roku (w stosunku

64 tysiące złotych – po to, jak brzmi komunikat, „aby dokumentować uroczystości z udziałem prezydenta”... Ale lista wywalonych w kacze błoto pieniędzy nie ma końca... ¤ Sejm RP zwiększa wydatki na Kancelarię Prezydenta i Premiera o dalsze 50 mln złotych. IPN kupuje nowe biura za 12 mln, a Sejm dla wygody posłów – budyneczek za drobne 9 mln; ¤ Wychodzi na jaw, że minister Kalata wydaje miesięcznie ok. 13 tysięcy złotych państwowych pieniędzy na... wizażystkę. Premie podwładnych minister Kalaty, i to niezależnie od efektów ich pracy, tylko w pierwszym kwartale 2007 roku kosztowały nas 8 mln złotych;

Tanie dranie Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji o 2 miliony więcej, Rzecznik Praw Dziecka – Sowińska od lustrowania teletubisiów – też o 2 mln, a Centralne Biuro Antykorupcyjne – pieszczoch braci K., zwany młotem na lekarzy – dostało w roku 2007 całe 120 milionów! Przyjrzyjmy się na kilku tylko przykładach, jak administracja rządząca hasłem „Teraz K...a My” wciela w życie ideę „taniego państwa”... ¤ Rządy PiS przejęły państwową administrację z jej stanem osobowym liczącym 379 278 urzędników. Rzecz jasna większość pracowników wszystkich szczebli została natychmiast wymieniona i kiedy zrobiono ponowny bilans, okazało się, że zatrudnienie wzrosło o ponad 800 osób, a miało zmaleć (wg zapowiedzi Jarosława Kaczyńskiego – o 150 tysięcy). To był początek roku 2006. W połowie 2007 r. liczbę państwowych urzędników szacuje się już na 400 tysięcy; ¤ Na wynagrodzenie tej armii trzeba wydać w bieżącym roku 17,6 miliarda złotych! O 70 milionów więcej niż rok wcześniej; ¤ Na rozmowy telefoniczne rządu, na kserokopiarki i inny sprzęt biurowy, a także na remonty swoich siedzib rząd wyda w tym roku o 2 miliardy więcej niż rok temu; ¤ Zapowiadano zmniejszenie liczby aut służbowych pracowników administracji wszelkich szczebli z 50 do 30 tysięcy. Nic takiego nie nastąpiło. Przeciwnie, w stajniach władców przybyło ponad 200 nowych autek; liczba komórek służbowych, a co za tym idzie rachunków – niemal się podwoiła; ¤ Obiecywano redukcję liczby urzędów centralnych. Zamiast tego powołano nowe, np. Narodowy Instytut Wychowania, Centrum Badań Naukowych, trzy nowe ministerstwa (o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym już wspominaliśmy); ¤ W 2006 roku samolot prezydencki woził Kaczora 70 razy do jego domu w Sopocie (i z powrotem). Kosztowało to podatników 140 tys.

do wydatków administracji Millera i Belki) o 10 miliardów złotych. POŁOWA TEJ SUMY WYSTARCZYŁABY NA ZASPOKOJENIE PŁACOWYCH MARZEŃ PIELĘGNIAREK. Ale to przecież nie koniec, bo nastał rok 2007, a wraz z nim:

¤ W połowie lutego Narodowy Fundusz Ochrony Zdrowia przekazuje fundacji ojca Rydzyka Lux Veritatis 12 milionów złotych dotacji; ¤ Na początku marca Centralne Biuro Antykorupcyjne ogłasza przetarg na zakup 108 samochodów. Koszt transakcji to 8 milionów złotych;

dolnośląskiego luksusową skodę superb za 90 tys. złotych. Oto nasza – bardzo przecież niekompletna – lista wydatków „taniego państwa”, które mówi paniom pielęgniarkom i panom lekarzom, że już ani złotówki z budżetu nie da się wykroić, bo groziłoby to katastrofą finansów publicznych. Tak prawią pospołu i Zyta Gilowska, i Lech Kaczyński, dla którego specjalnie opancerzona limuzyna jechała z Warszawy do Brukseli tylko po to, aby przewieźć państwową głowę... 800 metrów – z lotniska do siedziby NATO. ¤¤¤ W tym miejscu aż prosi się, aby zajrzeć do portfeli koryfeuszy polskiej sceny politycznej. Ci, co to prawią, że pracownikom służby zdrowia już nic się nie należy, bo przecież niedawno dostali „wielką podwyżkę”, zarabiają taką oto wielokrotność (mnożnik) średniej krajowej (2709 zł): premier – 6,2 średniej plus 2,0 dodatku funkcyjnego; wicepremierzy po 5,7 plus 1,6; ministrowie – 5,6 plus 1,5; szefowie Kancelarii Prezydenta i Premiera po 5,6 plus 1,5. ¤¤¤ Nad losem głodnych, przemoczonych, strajkujących pielęgniarek i lekarzy użalają się za to posłowie niektórych partii. No to na koniec podliczmy i ich: pensja posła to 9669

Luksusowy rządowy ośrodek w Łańsku ma stać się prezentem dla Kościoła. A pieniędzy dla służby zdrowia ponoć nie ma...

¤ już na samiuśkim początku stycznia PiS-owski Senat RP ostatecznie klepie państwową dotację do Świątyni Opatrzności Bożej w kwocie 40 mln złotych; ¤ z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zostaje zabrane 32 miliony złotych na zwiększenie rezerwy budżetowej (na podwyżki płac w administracji, czyli dla swoich); ¤ w połowie miesiąca budżet państwa przekazuje 6,6 miliona na remont (remontowanej przed dwoma laty) siedziby prezydenta. Z tego ponad 3 miliony idzie na renowację prezydenckiej fontanny (pisaliśmy o tym). Taką samą kwotę pochłaniają podgrzewane chodniki wokół rezydencji; ¤ w tym samym czasie kadrze kierowniczej Kancelarii Prezydenta, Premiera i innych głównych jednostek organizacyjnych zostają przywrócone (zabrane przez SLD) trzynaste pensje. Na partie polityczne wydamy 95 mln zł. Mało? No to mamy i taki kwiatuszek: Kancelaria Prezydenta zakupuje pięć aparatów fotograficznych za

¤ W połowie kwietnia ogłoszony jest przetarg na kupno 456 aut dla urzędników rządowych różnych szczebli. Przewidywany koszt to 33 mln złotych; ¤ Maj – Instytut Pamięci Narodowej dostaje dodatkowe 20 milionów zł na podwyżki wynagrodzeń, Biuro Ochrony Rządu, wobec przewidywanej eskalacji niezadowolenia służby zdrowia, bierze z budżetu 15,5 mln na zakup sprzętu do tłumienia demonstracji (m.in. karabinów gładkolufowych na gumowe kule), Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego zostaje zasilona nieplanowaną kwotą 4,4 mln – też na zakup broni. Na kogo ta broń? ¤ Koniec maja – Ministerstwo Gospodarki Morskiej (bastion LPR) przenosi się do nowej siedziby, w związku z czym czynsz płacony przez nie wzrasta z 24 tysięcy zł do 100 tysięcy. Miesięcznie! ¤ Początek czerwca – szefostwo Narodowego Funduszu Zdrowia zapewniające strajkujących lekarzy, że pieniędzy nie ma już na nic, kupuje dla swojego szefostwa z oddziału

złotych; za pracę w komisji (każdy jest członkiem kilku) dostają po ok. 15 procent tej kwoty. Na tak zwane „wydatki poselskie” biorą jeszcze po 2471 zł miesięcznie. Każdy z nich utrzymuje też swoje biura – 10 150 zł miesiąc w miesiąc; jest też ryczałt za noclegi poza miejscem zamieszkania i Warszawą – 7600 zł plus darmowe przejazdy (jeśli lotnicze, to tylko w klasie biznes), plus ryczałt na benzynę, plus darmowa korespondencja. Na obsługę i do usług tej armii „460 sejmowych wybrańców” państwo zatrudnia przy ul. Wiejskiej 1300 osób – każdej płacąc średnio (bez uposażeń kierowników) 4 tys. złotych. ¤¤¤ No i to by było na tyle. Może jeszcze dla porównania nadmieńmy, że w liczącej 63,5 miliona obywateli i większej obszarowo Francji wydatki na administrację publiczną są o ok. 27 procent niższe. No, ale akurat tam z bizantyjskim dworem... Ludwików poradzono sobie raz na zawsze w roku 1789. Za pomocą gilotyny! MAREK SZENBORN

Regulacja koryta Rząd głowi się, czy i skąd wysupłać dla pielęgniarek jakieś grosze. Podsuwamy panu premierowi gotowy pomysł... W dodatku „Bankierzy Boga”, dołączonym do nr 13/2007 „FiM” i stale dostępnym na naszej stronie internetowej, ujawniliśmy liczne kanały transferu publicznych pieniędzy do instytucji kat. Kościoła oraz oszacowaliśmy wydatki budżetu państwa i samorządów lokalnych (czyli wszystkich podatników bez względu na ich światopogląd) na cele – najogólniej rzecz biorąc – kościelne. I teraz sedno naszego pomysłu: a może by koryto tej rzeki pieniędzy przekierować do bardziej potrzebujących?! Oto tylko niektóre, wybrane kwoty, które tym sposobem mogłyby zostać każdego roku (!) uwolnione: ¤ 42-tysięczna armia katechetów, których pensje (gdy „tylnymi drzwiami” wprowadzano religię do szkół) miały być wyłącznym problemem Kościoła – 650 mln zł; ¤ finansowanie stricte kościelnego szkolnictwa wyższego (w tym nauki alumnów w seminariach duchownych i prywatnych uczelniach teologicznych) – 172 mln zł; ¤ rozmaite dotacje – 123 mln zł (w tym 103 mln zł na cele remontowo-budowlane); ¤ Fundusz Kościelny (od kilkudziesięciu już lat „rekompensujący” Kościołowi dawno oddane mu nieruchomości) – 96 mln zł; ¤ księża kapelani (wygodnie usadowieni w szpitalach, policji, wojsku, więzieniach, straży pożarnej, leśnictwie i diabli wiedzą, gdzie jeszcze) – 27 mln zł; ¤ daniny (zwane darowiznami) spółek skarbu państwa, przedsiębiorstw komunalnych itp. – 10 mln zł; ¤ bonifikaty przy sprzedaży nieruchomości (jest regułą, że kat. Kościół kupuje grunty i obiekty za 1–5 proc. wartości) – 250 mln zł; ¤ nieruchomości wciąż jeszcze przekazywane parafiom i zakonom w ramach rekompensowania „krzywd” wyrządzonych przez komunę – 100 mln zł. Gdy podsumujemy, wyjdzie prawie półtora miliarda złotych rocznie! DOMINIKA NAGEL

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

P

ielęgniarki żądają podwyżek. Rząd oświadcza, że nie da, bo realizuje ideę „taniego państwa”. Biskupi proponują kobietom pociechę w postaci pielgrzymek... Marta jest samotną matką wychowującą syna w wieku gimnazjalnym. W swoim wyuczonym zawodzie pielęgniarki pracuje 15 lat. Obecnie – w jednym z łódzkich szpitali. Ściślej rzecz biorąc – w dwóch, a czasem nawet trzech szpitalach. Jej łączne dochody netto (z alimentami) nie przekraczają 1500 zł miesięcznie, przy absolutnie niezbędnych wydatkach na poziomie 1400 zł. Kobieta ma taki nawyk, że mimo nawału zajęć podsumowuje w pamiętniku każdy mijający dzień. Udostępniła nam swoje zapiski. Oto tygodniowy ich fragment: ¤ 12 maja (sobota) – pobudka o piątej rano. W lodówce miła niespodzianka. Róża od Krzysia. Pamiętał, że mama ma dzisiaj Międzynarodowy Dzień Pielęgniarki. Zostawiam małemu 30 zł i listę zakupów. Na obiad odgrzeje sobie wczorajszy gulasz. Makaron na szczęście umie ugotować. Pół godziny jazdy rozklekotanym tramwajem i tuż przed siódmą melduję się u oddziałowej. „Kurwuje”, bo M(...) znowu jest na zwolnieniu, czyli dzisiaj zasuwam za dwie. W sumie osiemnaście kroplówek, ze trzydzieści opatrunków. Podobno w poniedziałek będą jakieś „kopertówki” z okazji święta. Przywieziono z intensywnej cztery pacjentki doktora K(...). Dzwonił, żeby pod żadnym pozorem nie spuszczać ich z oka. Obiad. Telefon do domu. Krzyś cały i zdrowy. Po południu scysja z córką pani J(...) z „siódemki”, bo mamie zatkała się sonda. Przyjechał doktor K(...). Trochę pomendził, ale w sumie zadowolony. Kwadrans przed końcem szychty urywamy się razem z R. On ma jeszcze dzisiaj dyżur w pogotowiu, więc podwozi mnie po drodze do... (tu nazwa innego łódzkiego szpitala, gdzie Marta dodatkowo pracuje – dop. red.). Od

T

BIALI NIEWOLNICY

Tydzień świra

Fot. RP

19 zaczynam dwunastogodzinną „nockę”. Krzyś cały i zdrowy. Dzisiejsza noc to tylko kroplówki i kilka godzin przy babeczce po resekcji żołądka; ¤ 13 maja (niedziela) – do trzeciej nad ranem było w miarę spokojnie. Już miałam nadzieję na krótką drzemkę, ale kobitce po stomii (operacja jelita grubego – dop. red.) zrobił się nagle brzuch jak balon. Dr B(...) zarządził płukanie, mówił, że sprawa wygląda bardzo nieciekawie. Do samego rana ruch był na oddziale jak cholera. Przed samym wyjściem do domu złapał mnie ksiądz kapelan. Zapisuje na jakąś dwudniową pielgrzymkę służby zdrowia do Częstochowy. Pod koniec maja. Nie może pojąć, że sama już nie mam zdrowia. Te niedzielne rozkłady jazdy to jakiś koszmar. Jeden tramwaj nie przyjechał i sterczę na przystanku bite 40 minut. O 9 w domu. Krzyś cały i zdrowy.

o był kiedyś dobry szpital – mówi pan Feliks, mieszkaniec Łaska (woj. łódzkie). – Wszystko zaczęło się sypać w grudniu 2000 roku, gdy nasi parlamentarzyści „dali” pielęgniarkom podwyżki, ale nie dali pieniędzy. – Moja krewna pracująca w tym szpitalu do dziś nie otrzymała należnego jej wynagrodzenia. – To prawda – potwierdza Janusz Ratajczyk, dyrektor łaskiego szpitala. – Być może do końca bieżącego roku uda nam się zlikwidować te zaległości... Jeszcze kilka lat temu szpital był rzeczywiście wiodącą placówką leczniczą w Sieradzkiem. Choć czasy się zmieniły i ranga już nie taka jak dawniej, nadal jest w lecznicy kilka dobrych oddziałów, do których zjeżdżają pacjenci z całego woj. łódzkiego. – Cóż z tego, że są dobre chęci i personel, jeśli od lat borykamy się z kłopotami finansowymi, które uniemożliwiają zakup nowoczesnej aparatury, a ta istniejąca nadaje się właściwie tylko na złom – mówi jeden z młodych

Budzik na godz. 15 i wreszcie łóżko... Młody ma problem: klasa wyjeżdża na wycieczkę do Krakowa i potrzebna jest na cito „stówka”. Wie, że po komornym i racie za jego komputer w kasie zostało nam już tylko na życie, więc żebym go jakoś z tej wycieczki wybroniła u wychowawczyni. Odkładamy decyzję do jutra, zobaczymy, co będzie w tych kopertach z okazji Dnia Pielęgniarki. Mam dzisiaj u siebie „nockę”, junior tradycyjnie odprowadza mnie do tramwaju. O 19 jestem już na posterunku. Obchód, dwanaście opatrunków, osiem sączków i sześć kroplówek. Telefon do domu. Krzyś cały i zdrowy; ¤ 14 maja (poniedziałek) – noc w miarę spokojna z jednym krwotokiem u pana R(...). Około czwartej godzinna drzemka. Później jeszcze papierki i o siódmej zmiana warty. Szefowa mówi, że można już

lekarzy. – Dzisiejsza diagnostyka nie może się obyć bez nowoczesnej techniki. Co prawda tutejsze Starostwo Powiatowe, któremu podlega nasz szpital, od czasu do czasu stara się zakupić jakieś najbardziej potrzebne urządze-

z księgowości odbierać te okazjonalne premie. Czekam pokornie do ósmej, bo Krzysiowa wycieczka też czeka. Bingo! Jest całe 150 zł! Uff... Wracam do domu na skrzydłach. Po drodze zakupy i jeszcze jeden sukces dzisiaj: zmieściłam się w limicie 30 zł. Po powrocie młodego ze szkoły obwieszczam mu radosną nowinę, że jednak jedzie do Krakowa. Odkładamy „stówkę” na wycieczkę i 25 zł na Krzysiowe wakacje, bo po naradzie (bigos w zamrażalniku czy wypad na miasto?) postanawiamy przeputać połowę nadwyżki. Wystarczyło na dwie pizze, spodnie na promocji w markecie i jeden zakład totolotka. Junior robi dzisiaj w rewanżu kolację, a wieczorem zasypiam jak kamień; ¤ 15 maja (wtorek) – dzisiaj tylko 6 godzin chałtury w prywatnej przychodni doktor K(...). Wypłaca do ręki 80 zł. Szkoda, że to tylko raz

– Niestety, bez rozwiązań systemowych nie jesteśmy w stanie sami zlikwidować debetu i wyjść na prostą – mówi dyr. Ratajczyk. – Ograniczenia inwestycyjne i oszczędności też mają kres.

Był sobie szpital nie, ale stanowi ono kroplę w morzu potrzeb. Ponad 28-milionowe zadłużenie jest niczym pętla zaciskająca się na szyi. Łaski szpital jest typowy wśród prawie 800 tego typu placówek w kraju. Kilkaset łóżek, 500–600 osób zatrudnionych. To w gruncie rzeczy największy zakład w niejednym mieście powiatowym. Przez wiele ostatnich lat długi z odsetkami i rosnące ceny, m.in. leków, zwiększały systematycznie zadłużenie i dopiero niedawno udało się wyhamować nieco tę spiralę.

Starosta łaski Cezary Gabryjączyk ze skromnego budżetu powiatu wyasygnował pieniądze na zakup sprzętu. W najbliższym czasie chce zbyć sporą działkę z hotelem pracowniczym, żeby zakupić dodatkowe, niezbędne urządzenia. Ordynatorzy wycenili najpilniejsze potrzeby swoich oddziałów na 1,9 mln zł. Takiej kwoty starosta z pewnością nie wyczaruje, ale być może połowę uda mu się zdobyć. W tych dniach łaski szpital formalnie strajkuje, solidaryzując się z pielęgniarkami, ale nikomu z pacjentów nie odmawia się tu

9

w tygodniu. Gdyby zaczepić się u niej na stałe, odpadłyby wszelkie kłopoty z kasą. Po powrocie do domu obiad, pranie, sprzątanie. Dzwoni A(...) z zaproszeniem na randkę. Może kiedy indziej?; ¤ 16 maja (środa) – w grafiku 12 godzin w „moim” szpitalu. Po obchodzie oddziałowa informuje o kursie doszkalającym dla pielęgniarek za 3 tys. zł. Dobre sobie... Pomińmy dalsze zajęcia Marty w tym dniu, jako że łudząco przypominają sobotnie. Dopiero wieczorem, po przyrządzeniu synowi kolacji: ...pędzę na 22 do szpitala... (tu nazwa jeszcze innej placówki medycznej, w której koleżanka „załatwiła” Marcie nocny dyżur przy ciężko chorym mężczyźnie po operacji wycięcia nowotworu – dop. red.). Starszy pan, jego córka uparła się, żeby ktoś przy ojcu siedział przez całą noc, bo to mu daje poczucie bezpieczeństwa, a i jej poprawi nastrój. Czy 150 zł wystarczy? – pyta. Nie zdradzam się, że i za sto bym się zgodziła; ¤ 17 maja (czwartek) – spałam aż do powrotu Krzysia ze szkoły, więc na obiad rozmrażamy bigos. Dzisiaj znowu „nocka”. Minęła bez sensacji, tylko atmosfera jak w trupiarni, bo lekarze zapowiadają składanie wypowiedzeń. Kapelan rozdawał wieczorem ulotki, w których „arcybiskup Władysław Ziółek serdecznie zaprasza pracowników służby zdrowia na pielgrzymkę na Jasną Górę w dniach 26–27 maja”. Zawijam kiecę i lecę!; ¤ 18 maja (piątek) – dzisiaj mam pełną labę. Jest wreszcie okazja do gruntownego posprzątania chałupy i prania. Wieczorem przegląd prasy. W gazecie napisali o liście pana prezydenta Łodzi Jerzego Kropiwnickiego do pielęgniarek z jakiejś tam okazji: „Wasz zawód jest coraz bardziej doceniany wśród zawodów medycznych”. W innej czytam, że państwo przeznaczyło dwadzieścia milionów na nagrody dla urzędników Instytutu Pamięci Narodowej. Po prostu wzruszające... Oprac. DOMINIKA NAGEL

pomocy lekarskiej. Pewne ograniczenia są jedynie w poradniach specjalistycznych. – Jeśli będzie trzeba pojedziemy do Warszawy protestować – mówi pani Jolanta, jedna z pielęgniarek ze sporym stażem. – Brutto miesięcznie zarabiam 1,5 tys. złotych. Za te pieniądze żyć się nie da, umrzeć też nie można... A ile zarabiają lekarze? Młodych medyków w Łasku niemal nie ma, ale gdyby takowy się pojawił, firma zaoferowałaby mu brutto maksymalnie 1,6 tys. zł. Lekarze ze sporym, bo 10- czy 15-letnim stażem otrzymują 2–2,2 tys. zł, ordynator – w granicach 4 tys. zł. Jeśli się nie ma prywatnego gabinetu, to wesoło nie jest. A i koperty strach brać... Minister zdrowia Zbigniew Religa, z którym rozmawialiśmy m.in. o przyszłości szpitali takich jak łaski, nie ma wizji. – Jeśli placówka sama wyjdzie na prostą, zniknie zagrożenie jej bytu – twierdzi. Rzecz tylko w tym, że w kłopoty wpędzili placówkę nie lekarze i pielęgniarki, lecz władza, która od lat nie potrafi uporać się z chorobą polskiej służby zdrowia. BS

10

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

Z PRAWA I Z LEWA...

W

jednym z tygodników ukazał się mój artykuł naukowy. Kilka lat później artykuł ten został niemal słowo w słowo przepisany w innym tygodniku i pod innym nazwiskiem. „Autor” nie wysilił się nawet na wzmiankę o mnie – całą chwałę przypisał sobie. Jakie mam podjąć kroki wobec oczywistego plagiatu? (Janusz S., Szczecin)

polega to najczęściej na opublikowaniu w prasie sprostowania wraz z przeprosinami. Nadto, może Pan wystąpić z żądaniem zapłaty stosownego, Pana zdaniem, zadośćuczynienia. Jeżeli osoba, która podpisała się pod Pana artykułem, nie spełni Pana żądań dobrowolnie, może Pan wystąpić przeciwko niej z powództwem do sądu. Jeżeli naruszenie jej było zawinione, sąd może przyznać Panu odpowiednią sumę pieniężną tytułem

autorstwa albo wprowadzania w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu. Jako osoba pokrzywdzona powinien Pan zatem złożyć w prokuraturze zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, w którym powinien Pan wskazać dane osobowe sprawcy i okoliczności popełnienia przestępstwa (podstawa prawna: Ustawa z 04.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, DzU 06.90.631).

Porady prawne W zaistniałej sytuacji może Pan podjąć kroki zarówno na drodze cywilnej, jak i na drodze postępowania karnego. Jako twórcy przysługują Panu autorskie prawa osobiste, do których należą: prawo do autorstwa utworu, oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo, nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania, a także nadzoru nad sposobem korzystania z utworu. Jako twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały naruszone cudzym działaniem, może Pan żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, aby dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. W praktyce

W

yrządzamy sobie krzywdę, niepokojąc się nieszczęściami, które ewentualnie mogą na nas spaść. Rozbudowana wyobraźnia podsyca lęk, że utracimy to, co czyni nas szczęśliwymi. Zamiast cieszyć się i być szczęśliwym, gdy sprawy układają się nam pomyślnie – zaciemniamy radosny czas, wyobrażając sobie na przykład utratę miłości kogoś, z kimś związaliśmy własne życie, czy wyrzucenie z pracy. Nic w życiu nie jest pewne. Wszystko podlega zmianom. Na wiele spraw nie mamy wpływu nawet wtedy, gdy wyrobiliśmy w sobie siłę woli, czyli umiejętność przekładania chęci na czyny. Ale wyobrażanie sobie możliwych, domniemanych nieszczęść jest swoistym masochizmem. Co więcej, stanowi zagrożenie, bowiem nie należy zapominać o potężnej energii myśli i sile jej oddziaływania. Lęk jest reakcją uczuciową pozbawioną często uzasadnienia w świecie faktów. Rozgrywa się głównie w sferze naszej wyobraźni. Powstaje również i wtedy, gdy zagrożenie jest,

zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez Pana cel społeczny. Niezależnie od powyższego, przysługują Panu również autorskie prawa majątkowe. Ochrony tych praw może Pan dochodzić, żądając wydania uzyskanych korzyści albo zapłacenia w podwójnej, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – nawet potrójnej, wysokości stosownego wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia. Może Pan także żądać naprawienia wyrządzonej szkody. Bezprawne rozpowszechnianie cudzego utworu jest przestępstwem, za które grozi kara grzywny, ograniczenia wolności, a nawet kara pozbawienia wolności do 2 lat; a jeśli sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – do lat 3. Taka sama kara przewidziana jest w wypadku przywłaszczania sobie

¤¤¤ Mam 71 lat. Od sześciu lat pobieram świadczenie emerytalne z KRUS oraz dodatek pielęgnacyjny (mam orzeczoną I grupę inwalidzką). W 1955 r. zostałem powołany do zasadniczej służby wojskowej. Moja kompania została wydzielona do zgromadzenia w celu rozminowywania terenów po II wojnie światowej, za co otrzymałem Brązowy Krzyż Zasługi. Czy w związku z tym przysługuje mi dodatek kombatancki? (Mieczysław z Bydgoszczy) To prawda, że kombatantom i innym osobom uprawnionym na mocy ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, które pobierają emeryturę lub rentę, przysługuje dodatek kombatancki. W rozumieniu powyższej ustawy za kombatantów

na szczęście, tylko możliwe, a nie faktyczne. Wiąże się z czymś, co może nastąpić, a więc dotyczy przyszłości. Na co dzień każdy z nas ma do czynienia z rozmaitymi postaciami lęku. Wymienię przykładowo lęk przed opinią sąsiadów, dający się wyrazić słowami, „co on, czy ona o mnie

wzbogacili, wcześniej cierpiąc nędzę. Występuje też lęk przed kradzieżą. Na tyle silny, że ograniczający. Znam kilka osób, które nie wyjeżdżają na wakacje i choć mają czas oraz pieniądze, spędzają lato w Warszawie, wyobrażając sobie, że opuszczenie mieszkania ściągnie złodziei.

FILOZOFIA CODZIENNOŚCI

Lęki pomyślą”. To liczenie się z opinią środowiska wywołuje kolejne rozmaite lęki, które ograniczają wolność. Lęk przed skutkami naruszenia obyczajów ustalonych mocą tradycji bywa uzasadniony, jakkolwiek nie należy mu się poddawać. Nikt z nas nie rodzi się odważny bądź tchórzliwy. Odwagę, by żyć po swojemu – często w niezgodzie z oczekiwaniami i poglądami najbliższych – trzeba systematycznie w sobie wyrabiać. Zdarza się, że lęk przed możliwą biedą nęka tych, którzy nagle się

Atmosfera sensacji wytworzona przez media sprawia, że żyjemy w atmosferze cudzych lęków, które niekorzystnie wpływają na nasze własne życie. Znam kobietę, która po wyjściu dorosłego dziecka z domu chodzi od okna do okna, niepokojąc się, czy żywe wróci do domu. Lęki przeradzają się w obsesję. Sami się zadręczamy. Lęk przejawia się w rozmaity sposób: zakłopotanie, brak zaufania we własne siły, chęć życia gdzieś na odludziu, w totalnym bezpieczeństwie (np. w zakonie). Bywa też lęk

uważa się osoby, które brały udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach narodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych lub organizacji walczących o suwerenność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa definiuje również działalność, która stanowi działalność równorzędną z działalnością kombatancką. Należy do niej m.in. organizowanie tajnych kompletów lub udzielanie schronienia ludności narodowości żydowskiej w czasie II wojny światowej. Z tego, co Pan pisze, nie wynika, aby w świetle obowiązujących przepisów posiadał Pan status kombatanta. Rozminowywanie terenów po wojnie nie jest również uważane za działalność równorzędną z działalnością kombatancką. W związku z tym nie będzie Panu przysługiwał, niestety, dodatek kombatancki do emerytury (podstawa prawna: Ustawa z 24.01.1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, DzU 2002 r., nr 42, poz. 371). ¤¤¤ Po 35 latach zwróciłem spółdzielni mieszkaniowej spółdzielcze lokatorskie mieszkanie i otrzymałem za to mój zrewaloryzowany wkład mieszkaniowy w wysokości 73 proc. od oszacowanej wartości mieszkania. Czy pozostałe 27 proc. zatrzyma spółdzielnia? Początkowo zamierzałem wykupić mieszkanie za 27 proc. jego wartości rynkowej. Ta stawka została w czerwcu 2006 r. w wyniku nowelizacji ustawy prawo spółdzielcze obniżona o połowę wartości, tj. do 13,5 proc. wartości rynkowej.

przed zapadnięciem na jakąś chorobę. Lęk przynosi nieprzyjemne objawy w postaci braku tchu, pocenia się, suchości w ustach czy wilgotnienia dłoni. Lęk potrafi też doprowadzić do stanów bezsenności. Inny charakter ma na przykład lęk przed zagładą atomową, przed nową wojną czy przed możliwymi niekorzystnymi przemianami politycznymi w kraju. Te ostatnie lęki bardziej absorbują umysł niż uczucia i mają charakter zracjonalizowany. Mogą stawać się przedmiotem dyskusji, a warto pamiętać, że racjonalna analiza lęków powoduje zmniejszanie ich siły emocjonalnej. Wiele osób przyznaje, że czynności codzienne – takie jak zakupy, pogawędka z sąsiadką, układanie rzeczy w szafie czy sprzątanie – powodują zmniejszanie się lęków. Te zwykłe czynności, powtarzające się codziennie, stanowią przeciwwagę dla lęków i pomagają odzyskać równowagę psychiczną. Bywają też lęki nieokreślone, których natury sami nie umiemy sobie wyjaśnić. Zdarzają się osoby, które napełnia lęk, gdy zostają same w mieszkaniu. Przełamywanie lęków

Ostatecznie zdecydowałem się na zwrot. Czy w tej sytuacji spółdzielnia powinna była również wypłacić mi o te 13,5 proc. więcej? (Tomasz O.) Zgodnie z przepisami prawa spółdzielczego, w wypadku wygaśnięcia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia – zgodnie z postanowieniami statutu – zwraca osobie uprawnionej wniesiony wkład mieszkaniowy albo jego wniesioną część, zwaloryzowane według wartości rynkowej lokalu. Szczegółowe zasady obliczania wysokości wkładu wynikają zatem ze statutu spółdzielni, z którego treścią powinien się Pan zapoznać. Waloryzacja wartości wkładu dokonywana jest według wartości rynkowej lokalu. Skoro nie wykupił Pan mieszkania, nie może Pan otrzymać wkładu o wartości równej wartości całego mieszkania. Inaczej mówiąc, nie dostanie Pan więcej, aniżeli Pan wpłacił tytułem wkładu, uwzględniając oczywiście waloryzację jego wysokości (podstawa prawna: Ustawa z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, DzU 2003 r., nr 119, poz. 1116). ¤¤¤ Drodzy Czytelnicy! Nasza rubryka zyskała wśród Was uznanie. Z tego względu prosimy o cierpliwość – będziemy systematycznie odpowiadać na Wasze pytania i wątpliwości. Prosimy o nieprzysyłanie znaczków pocztowych, bowiem odpowiedzi znajdziecie tylko na łamach „FiM”. Informujemy, że odpowiedzi na pytania przysyłane do redakcji e-mailem będą zamieszczane na stronie internetowej tygodnika: www.faktyimity.pl. Opracował MECENAS

nie jest łatwe i stanowi swoistą próbę charakteru. Przeżycia wojenne wytworzyły w wielu osobach rozmaite lęki. Poznałam w Wiedniu Żydówkę, która po latach spędzonych w kryjówce i stanach głodu nie mogła opanować potrzeby kupowania nadmiernej ilości jedzenia, a zwłaszcza chleba. Wiedziała, że znów, jak w poprzednich tygodniach, będzie wyrzucać zepsute jedzenie, ale silniejszy był zakorzeniony lęk przed głodem, którego dotkliwie doświadczyła. Słyszałam też o mężczyźnie, byłym więźniu Oświęcimia, który – mimo stabilnej sytuacji materialnej – do dziś zbiera na ulicach niedopałki papierosów... Lęki należy przezwyciężać. Błędem jest poddawanie się im. Ja też to czynię, czego przykładem niech będzie to, że oddaję swoje teksty do druku, chociaż lękam się braku aprobaty ze strony Czytelników... MARIA SZYSZKOWSKA Fot. Jan Stępień Od redakcji Zachęcamy Czytelników do nadsyłania na adres redakcji listów do profesor Marii Szyszkowskiej z sugestiami tematów oraz pytaniami do Autorki cyklu.

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

C

o łączy diabła, horoskopy i świadków Jehowy? Nie wiecie? Oświecą więc Was eksperci chełmskiego ośrodka doskonalenia nauczycieli: to niechęć do jedynego, prawdziwego, katolickiego Boga! Takie rewelacje wpajane są pedagogom za nasze pieniądze. W Polsce są 42 Ośrodki Doskonalenia Nauczycieli. Ich zadania to (jak czytamy w przykładowym statucie placówki z Chełma): „przygotowywanie i realizacja (…) programów doskonalenia zawodowego i wsparcia doradców metodycznych (czyli osób kształcących nauczycieli – przyp. MiC), dyrektorów szkół i placówek oraz nauczycieli; organizowanie różnorodnych form współpracy i wymiany doświadczeń, w tym konferencji i seminariów dla nauczycieli poszczególnych specjalności oraz nauczycieli poszczególnych typów i rodzajów szkół i placówek; wspieranie nowatorskich inicjatyw nauczycieli oraz wspomaganie samokształcenia i doskonalenia nauczycieli. Po reformie samorządowej z 1998 roku władzę nad rozsianymi po Polsce ośrodkami przejęły samorządy, a z ich prowadzeniem radzą sobie bardzo różnie, bo stanowiska dyrektorów tych placówek znalazły się, niestety, na liście łupów politycznych. A jeżeli tak, to nie liczą się za bardzo kompetencje, lecz polityczne znajomości. Efekty widzimy na przykład w Chełmie. Jesienią 2006 roku w fotelu dyrektora tamtejszego

POLSKA PARAFIALNA

Szatan w VII klasie WODN zasiadła Joanna Grochola (związana z LPR). To dzięki niej nauczyciele mogli posłuchać wykładów Mirosława Orzechowskiego na temat smoków stworzonych przez Boga i mitów ewolucji. Hitem była jednak konferencja zatytułowana: „Złudne uroki, czyli o subkulturach, wróżbach, horoskopach, magii...”. Dzięki niej pedagodzy dowiedzieli się, że „Harry Potter” propaguje kulturę Wschodu i wiarę w reinkarnację, które są obce zachodniej cywilizacji i prowadzą do zguby całe społeczeństwa. Tak bredziła znana z TV Trwam dominikanka Michaela Pawlik (notabene – wykładowczymi KUL). Dalej było już tylko coraz weselej. Henryk Marchel zagrzewał nauczycieli do modlitwy w intencji dzieci nienarodzonych i bez przerwy dziękował swojej matce, że nie przerwała ciąży. Po wspólnej modlitwie nastał czas zdobywania konkretnej wiedzy, czyli jak rozpoznać, że młody człowiek jest opętany przez szatana. Pouczano przy tym nauczycieli, że wypędzić diabła może tylko specjalista, czyli przeszkolony ksiądz, a nie żaden amator, nawet stary belfer. Była to dopiero rozgrzewka przed głównym tematem, czyli technikami psychomanipulacji człowiekiem.

Sprawą tą zajmuje się wiele placówek naukowych, a powstały już dziesiątki prac o tym, jak niewinną grą słów czy obrazków zachęcić nas na przykład do zakupów. Nie o tym mówiono nauczycielom, tylko o świadkach Jehowy. To oni są szczególnie niebezpieczną sektą, która wyznawców jedynie słusznej rzymskiej wiary pozbawia własnego ja i niezależnego myślenia. Najgorsze jest jednak to, że pokazują innego Boga niż katolicki, a przecież Bóg jest tyko watykański! – Jehowici to mordercy, bo zakazują przetaczania krwi w stanach zagrożenia życia – grzmiał niejaki Jan Ciepałowicz, doradca metodyczny zatrudniony w ośrodku w Chełmie. Dokonał przy tym wielkiego odkrycia, twierdząc, że tlen przenosi zawarta w krwi homoglobina! Popis katomanipulacji dał znany z anteny Radia Maryja i TV Trwam Andrzej Wronka. Ten informatyk z wykształcenia do jednego worka wrzucił świadków Jehowy, gry komputerowe oraz magię. Wyszedł z tego ciekawy miszmasz, z którego wynika, że początek werbunku młodego człowieka do sekty stanowią... gry komputerowe. Ze strony internetowej, którą ów „wykładowca” prowadzi, możemy się dowiedzieć, że po

N

ajnowsza gazeta członków SKOK im. Franciszka Stefczyka bardziej przypomina gazetkę promującą katoprawicę spod znaku Kaczyńskich niż folder bankowy. Oto kwiatuszki, jakie w niej znajdziemy. Ze strony 4. dowiemy się, że SKOK, oddział w Otwocku, był głównym sponsorem koncertu papieskiego ,,Sancto Subi-

Św. Brzydal Namaszczone przez LPR władze Urzędu Morskiego w Słupsku postawiły na falochronie w Ustce figurkę św. Jana Nepomucena. Postawiły ją nielegalnie, za nic mając przepisy prawa budowlanego. Pod koniec marca na wschodnim falochronie usteckiego portu zjawiło się Coś. To Coś ma 2,5 metra wysokości i wyryte jest z drewna jesionowego. Wcześniej leżało w piwnicy jednego z mniej znanych artystów – Antoniego Wilmy. Gość zupełnie nie wiedział, co ze swoim wiekopomnym dziełem zrobić. W końcu, jako dobry katolik, podarował je miejscowemu proboszczowi. Pech chciał, że duchownym tym był ks. Jan Giriatowicz, proboszcz parafii św. Jacka w Słupsku – ten od nielegalnych krzyży w mieście. Tym Czymś okazała się rzeźba św. Jana Nepomucena, która była tak obrzydliwa, że nawet ksiądz nie chciał jej publicznie pokazywać. Dzieło przeleżało w parafialnej piwnicy siedem lat. Kiedy jednak do koryta w słupskim Urzędzie Morskim (jeden z trzech zajmujących się nadzorem nad polskim brzegiem Bałtyku) dorwali się chłopaki z LPR, nadarzyła się okazja, aby ciut zatęchły (LPR uwielbia ten zapach) kloc wystawić na widok publiczny. Po szybkich konsultacjach z Bogusławem Piechotą – szefem Urzędu Morskiego – oraz jego zastępcą, wszechpolakiem Tomaszem Górskim, rzeźbę postanowiono ustawić na usteckim falochronie. Pieniądze na montaż świątka poszły, oczywiście, z publicznej kasy. Na uroczystość pokropku przybył z Warszawy sam minister od śledzi i szprotów – Rafał Wiechecki z Młodzieży Wszechpolskiej. Pomnik postawiono, pokropiono i – jak wieść niesie – suto opito w zakamarkach

wyzuciu z uczuć „małolat jest poddawany operacji prania mózgu przez wysłanników fałszywych duchowości (co to takiego, autor już nie wyjaśnia – przyp. MiC), aby w końcu stać się bezwolnym narzędziem w rękach wrogów cywilizacji zachodniej”. W innym tekście dla nauczycieli czytamy, że „(...) tylko w Kościele katolickim jest pełnia prawd objawionych przez Boga. To jest ten Kościół, który został założony nie przez jakiegoś człowieka, lecz przez samego Chrystusa”. Znaleźliśmy tam także instrukcję, jak rozmawiać ze świadkami Jehowy. Otóż – wbrew przewidywaniu – Andrzej Wronka zachęca swoich czytelników i słuchaczy do... wpuszczenia ich za próg mieszkania. Następnie dobry człowiek (czyli katolik) ma zarządzić odmówienie modlitwy „Ojcze nasz”. Celem akcji jest, jak dowodzi Wronka, „danie im (to jest świadkom) do myślenia. Oni wyjdą, ale w ich sercu być może zrodzi się pytanie: Dlaczego bałem się pomodlić modlitwą, którą polecił odmawiać sam Chrystus. Modlitwą, która jest tekstem Pisma Świętego? Może będzie to ich początek drogi do Chrystusa i Jego Kościoła?”. Nawiasem mówiąc, to świadkowie Jehowy często proponują rozmówcom wspólne odmówienie

11

tej modlitwy, ale o tym Wronka może nie wiedzieć... Andrzej Wronka to także „wybitny” znawca literatury. Nauczyciele dzięki niemu wreszcie zrozumieli, że książka „Harry Potter” nie tylko propaguje wschodnie, fałszywe wierzenia, co udowadniała już wspomniana dominikanka, ale też że jej bohater to „frustrat, nerwus, złośliwiec i degenerat”. Zaś „autorka cyklu powieści przepisywała »Biblię Szatana« i świadomie profanowała opisy chrześcijańskiego Bożego Narodzenia przez seks”. Również dzięki Wronce każdy rodzic może odkryć, iż pod słynną postacią Batmana kryje się szatan. Ma on uszy przypominające diabelskie rogi... Owych bredni musieli – obok nauczycieli – wysłuchać także uczniowie. Sprawa przeszłaby bez echa, gdyby nie Jacek Czerniak – radny sejmiku z Lewicy i Demokratów. Nie spodobało mu się, że za publiczne pieniądze Wojewódzki Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli organizuje spędy, na których lży się wyznawców legalnie działającego związku wyznaniowego. Miał on także wątpliwości, czy owa placówka była najwłaściwszym miejscem na spotkania poświęcone wykrywaniu szatana. Co więcej, ów lewicowy chuligan, a być może i ateista, domaga się od marszałka województwa, czyli dobrego PiS-owskiego katolika Jarosława Zdrojkowskiego, wyciągnięcia konsekwencji służbowych wobec organizatorów imprezy, czyli... sprzeniewierzenia się „prawdom” wiary. MiC

czyli II Festiwalu Muzyki Chrześcijańskiej”. Festiwal odbędzie się w dniach 29–30 czerwca w Trójmieście. Oto lista organizatorów: Media-SKOK, Katolickie Stowarzyszenie Gdańskiej Szkoły Nowej Ewangelizacji ,,Jezus żyje”, Bałtycka Agencja Artystyczna BART. Sponsorami festiwali (za pieniądze drobnych ciułaczy) są oczywiście SKOK Steczyka i SKOK Ubezpie-

PiSie SKOK-ii usteckiego portu. Zapomniano tylko o jednym. O zgłoszeniu go właściwym organom... – Nie zostaliśmy w terminie powiadomieni o ustawieniu pomnika – przyznaje Jacek Cegła, rzecznik Urzędu Miasta w Ustce. Teraz usteccy urzędnicy prowadzą postępowanie, którego efektem powinna być (?) rozbiórka drewnianego świętego, choć miał on chronić rybaków przed morskimi żywiołami. Do akcji wywalenia bohomazu włączyli się też miejscowi kupcy. Jeden z nich powiadomił nawet słupską prokuraturę. Na wyniki jej prac przyjdzie nam trochę poczekać, ale pomnik pewnikiem zniknie, zanim urzędnicy podejmą jakiekolwiek decyzje. Powód? Jest tak brzydki, że nawet mewy nie chcą go obsrywać. AS Fot. Autor

to”, organizowanego przez Katolickie Stowarzyszenie Filmowe im. św Maksymiliana Marii Kolbego oraz proboszcza parafii pw. św. Wincentego à Paulo. Jak twierdzi pani Roszkowska-Kleszcz – Dyrektor Regionu Mazowickiego – było to podziękowanie za dotychczasowe dwa lata współpracy. Koncert odbył się w kościele. Czyżby więc członkami SKOK-u w Otwocku byli (musieli być) wyłącznie katolicy? Na stronie 8 czytamy, że w Warszawie obradował IV Światowy Kongres Rodzin. Oczywiście katolickich. Zjechał się tam aktyw z 62 krajów, żeby sobie pobiadolić o pornografii i demografii. Na tej samej stronie możemy także przeczytać o „dniach radości,

czenia. Strona 10 nosi tytuł „Historia”. Tutaj pracownik IPN Piotr Szubarczyk proponuje zwiedzenie miejsc wyjątkowych, czyli związanych z pielgrzymkami JPII. Dopełnieniem materiału jest tekst pieśni religijnej ,,Nie ścigaj się z miłością”. Wraz z nutkami. Ostatnie dwie strony to przedruki z... „Gazety Polskiej”! Przypadek? Wiadomo nie od dziś, że ta gazeta lansuje ideę IV RP. Są tu materiały takich „publicystów” jak Rafał Ziemkiewicz (sic!), Jacek Kwieciński czy Maciej Rybiński. Przeważnie napadają oni na Trybunał Konstytucyjny i tych wszystkich, którzy krytykują Kaczory. A co na to klienci SKOK-u? Oczywiście – nie podskakują! GRZEGORZ STALMACH

12

A TO POLSKA WŁAŚNIE

Mowa-ttrawa... ...czyli opowieść o tym, jak Ministerstwo Edukacji Narodowej o letni odpoczynek dla najbiedniejszych dzieci zadbał

R

oman Giertych w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku już wkrótce uda się na letni spoczynek. Na tę okazję skierował nawet do uczniów list. „Życzę wszystkim udanego odpoczynku w czasie wakacji. Życzę pięknej pogody, radosnych przygód i szczęśliwego powrotu do szkoły!” – napisał. Rzeczywistość nie jest jednak tak beztroska jak pan minister. Każdego roku wraz z końcem czerwca pojawia się problem, w jaki sposób zorganizować choćby krótki wyjazd dla dzieci z najbiedniejszych rodzin. Na to niełatwe pytanie próbują odpowiedzieć organizacje i stowarzyszenia, którym nieobcy i nieobojętny jest los najmłodszych. Ale nawet najlepsze chęci nie są w stanie sprawić, aby czas wolny od nauki kojarzył się dzieciakom nie tylko z kurzem i brudem miasta oraz

M

przydomowego podwórka – jeśli nie ma na to pieniędzy. A te można zdobyć m.in. od lokalnych samorządów i kuratoriów. Albo w Ministerstwie Edukacji. Tak przynajmniej było kiedyś. ¤¤¤ Jedno z zadań publicznych na rok 2007, jakie MEN ogłosił w marcu br., to konkurs na podstawie ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Zaczęło się poważnie: „Ministerstwo Edukacji Narodowej ogłasza otwarty konkurs ofert na realizację zadania publicznego pn. Krajowy letni wypoczynek dla dzieci i młodzieży szkolnej”. Termin składania ofert – co w tej akurat sprawie ma niezmiernie istotne znaczenie – minął 16 kwietnia br. Do rozdysponowania resort znalazł „aż” 1,5 miliona złotych (dotacja dla jednej parafii, np. na remont dachu), zaś „stawka dofinansowania

inister Roman Giertych, ustalając kanon lektur szkolnych, dowodzi, że wielkim znawcą literatury jest i basta. Podobnie jak o. Marian Pirożyński (1899–1964), w kręgach radiomaryjnych do dziś uchodzący za autorytet redemptorysta, autor wydanego w 1932 roku sławetnego indeksu „Co czytać?”. Ojciec Pirożyński, podjąwszy się przed kilkudziesięciu laty nowatorskiego i „wiekopomnego” opracowania przewodnika po literaturze dla „niewyrobionych duchowo” katolików („aby ich zawczasu przestrzec i zaoszczędzić ich duszom zgorszenia”), zadał sobie trud przeanalizowania dzieł „bezecnych”, „odrażających” i „pornograficznych”. Charakteryzując poszczególnych ludzi pióra, redemptorysta literaturoznawca koncentrował się wyłącznie na tym, w jaki sposób uchybili oni wierze katolickiej; poinformował, kto jest bezbożnikiem, masonem, żydem lub sekciarzem oraz czyje dzieła zostały umieszczone na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych. W szczególności skrupulatnie odnotował wszelkie wykroczenia przeciw szóstemu przykazaniu. A oto fragmenty radosnej twórczości o. Pirożyńskiego na temat znanych autorów i ich dzieł: Balzac Honoré: „(…) autor poza ziemią nic nie widzi i dlatego jego horyzont myślowy jest taki ciasny, a atmosfera powieści taka duszna (…). Wymieńmy naprzód te

kosztów osobodnia na organizację kolonii i obozów to 20 zł”, co łatwo przeliczyć na prawie 75 tysięcy dzieci, które dzięki nawet tak marnym środkom znalazłyby się o krok bliżej jeziora, lasu czy nawet morza. Kwota to śmieszna, biorąc pod uwagę wydatki ministerstwa chociażby na osławiony, a przy tym chybiony program „Zero tolerancji dla przemocy w szkołach”, którego wdrożenie pochłonęło niemal 50 mln złotych! Ale ministerstwo, oprócz tego, że daje grosze (a właściwie – dopiero zamierza dawać), stawia także warunki. „Pierwszeństwo (...) będą miały oferty, które gwarantują uczestnictwo w tej

romanse, których katolik nie powinien brać do ręki, jużto z powodu wyraźnego potępienia ich przez Stolicę Apostolską (ogólny dorobek Balzaca był kilkakrotnie potępiany prze Indeks: 16.IX.1841; 28. I.1842; 5.IV.1842; 20. VI 1864), jużto ze względu na ich treść i sposób pisania: »Ojciec Goriot«, »Fizjologia małżeństwa«, »Jaszczur«, »Stracone złudzenia«, »Blaski i nędze życia kurtyzany«, »Ostatnie wciele-

akcji dzieci pochodzących z rodzin najuboższych, dzieci szczególnie uzdolnionych, dzieci niepełnosprawnych i dzieci realizujących sprecyzowane zainteresowania poznawcze, artystyczne itp., a także liderów młodzieżowych”. Poinformowano przy tym, że dotacje będą przyznawane na zasadzie jawnego wyboru najkorzystniejszej oferty, zaś na stronie internetowej MEN systematycznie publikowane będą wykazy rozpatrzonych ofert. Troska MEN-u zakończyła się jednak na etapie rozpisania konkursu, bowiem cała rzesza

realizacji określonego zadania publicznego przez organizacje pozarządowe (...) oraz informuje o podjętej decyzji, a w przypadku stwierdzenia celowości realizacji określonego zadania publicznego informuje składającego ofertę o trybie zlecenia zadania publicznego”. – Dzwonię do ministerstwa co tydzień i za każdym razem słyszę jedną odpowiedź: „Proszę śledzić stronę internetową i nie tracić nadziei” – mówi dyrektor Towarzystwa Przyjaciół Dzieci z woj. świętokrzyskiego. Z tego śledzenia nic mu jak na razie nie przychodzi. Na stronie MEN-u nie pojawiło się choćby najkrótsze wyjaśnienie tej kuriozalnej sytuacji. Być może ogromne zainteresowanie konkursem przerosło kompetencje tych, którzy wycierają sobie usta dobrem najmłodszych. Mimo że ostatnią rzeczą, do jakiej chcielibyśmy się posunąć, jest posądzanie ministerstwa o złą wolę, niezwykle trudno uwierzyć, że ani Giertych, ani Orzechowski, ani dziesiątki ich pracowników, którzy na sam dźwięk telefonu dostają zapewne białej gorączki, nie wiedzą o tym, że: ¤ wakacje rozpoczęły się 23 czerwca, a więc pierwsze kolonijne pociągi tego właśnie dnia wyruszają w Polskę; ¤ organizator letniego wypoczynku najpóźniej 14 dni przed rozpoczęciem turnusu Fot. WHO BE zdesperowanych musi opłacić ośrodek (co naji rozgoryczonych dyrektorów placówek mniej 30 do 50 proc. całej kwoty); opiekuńczo-wychowawczych wciąż (od ¤ termin rezerwacji miejsc w pokwietnia) nie może doczekać się wyniciągach upływa zazwyczaj 15 maja. Nieków, mimo iż w art. 12 ustawy, na podrzadko PKP wymaga też, aby wpłacić stawie której zorganizowano konkurs, zaliczkę, a nawet wykupić bilety. stoi jak byk, że „organ administracji puDo dziś nierozwiązany konkurs stablicznej (...) w terminie nieprzekraczawia pod ścianą organizatorów kolonii jącym 2 miesięcy: rozpatruje celowość czy obozów.

ze światem nadprzyrodzonym, a więc kapłanów, świętych i Boga samego”. Makuszyński Kornel: „Szczególną abominację objawia w stosunku do cnoty czystości, stara się ośmieszyć ją na każdym kroku”. Parandowski Jan: „Literat, tłumacz Longosa, Montherlanta, »Eros na Olimpie«, opowiadania rzekomo mito-

Czego nie czytać nie Vautrina«, »Torpilla«, »Stara panna«, »Gabinet starożytności«, »Kobieta trzydziestoletnia«, »Kuzynka Bietka«, »Córka Ewy«, »Honoryna«, »Kawalerskie gospodarstwo«, »Ubodzy krewni«, »Kontrakt ślubny«, »Dziewczyna o złotych włosach«, »Proboszcz z Tours«, »Muza z zaścianka«, »Zamaskowana miłość«, »Podwójna rodzina«”. Dickens Karol: „Posiada tę niepedagogiczną stronę, że sceny wyznań miłosnych opisuje zbyt drobiazgowo…”. Diderot Denis: „Redaktor osławionej »Encyklopedii« racjonalistycznej, wróg Boga, moralności i społeczeństwa. Jadem nienawiści obryzgiwał wszystko, co miało związek

logiczne, a naprawdę pornograficzne; autor namawia czytelników, by »bezwstydowi postawili kapliczkę«…”. Gałczyński Konstanty: „Trochę poeta. Przynależność cechowa: »Kwadryga«; napisał dziwaczną powieść: »Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców«”. Sienkiewicz Henryk: „Największy powieściopisarz polski. Wczuł się jak nikt przed nim i nikt po nim w psychikę narodu polskiego i odkrył w niej dwa zasadnicze pierwiastki: przywiązanie do Kościoła katolickiego i miłość ojczyzny. Śledząc historię ubiegłych wieków i obserwując bacznie współczesne życie, zrozumiał, że ostoją polskości jest rodzina

oparta na zasadach ką nieśmiertelną zas Słonimski Ant dowskiego. Należy do literaturze polskiej, a że imię Bóg zaczęła Stevenson Robe dzo fantastycznych ro rzutu, co do innych czone poglądy”. Voltaire: „Wróg izmu. Wszystkie jego Goethe Johann du prowadził życie przeżyć napisał w r. Zola Emil: „Po rialista, zdecydowany tysfakcją zajmuje się są na indeksie”. Żeromski Stefa polskiego, entuzjasta rodu – rolę, do które wo, opanowany prze patriotyzm z socjaliz mowyrzeczenie się z Bożemu”.

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

chrześcijańskich. (…) To jest jego wielsługą wobec Boga i Polski…”. toni: „Poeta i krytyk pochodzenia żyo grupy pisarzy, która chce nadawać ton dotychczas odznaczyła się zaledwie tem, pisać małą literą b”. ert Ludwik: „Pisarz angielski, autor barromansów, co do VI przykazania bez za– zwłaszcza co do V – ma często wypa-

g zapamiętały Kościoła, propagator ateo dzieła są na Indeksie”. n Wolfgang: „Poeta niemiecki. Za młohulaszcze i rozpustne. Na kanwie tych 1774 »Cierpienia młodego Wertera«”. owieściopisarz francuski, ateusz i matey wróg Kościoła. (…) Z chorobliwą saę degeneratami. (…) Wszystkie romanse

an: „Utalentowany pisarz, mistrz słowa a pragnący odegrać rolę nauczyciela naej nie dorósł. Niezrównoważony duchoez wybujały erotyzm, pragnący pogodzić zmem, Ewangelie z bluźnierstwem, saz ustawicznym buntem przeciw prawu AK

Rząd sam się wyżywi Byliśmy wśród nich. Pośród zrozpaczonych kobiet, ich problemów i ich namiotów. Vis à vis ponurego gmaszyska Kancelarii Premiera. I rozmawialiśmy. Głównie o ich biedzie. Mamy być szczerzy? Dobrze. Otóż tylko nieliczne z protestujących pielęgniarek są świadome tego, że przesunięcie państwowych dotacji z Kościoła na służbę zdrowia natychmiast zakończyłoby jej (ich) problemy finansowe. Zamiast krytycznego spojrzenia pielęgniarki wywiesiły w miasteczku namiotowym obrazy Matki Boskiej oraz Jana Pawła II. Naiwne zwróciły się o pomoc do... metropolity warszawskiego – abp. Kazimierza Nycza. W minioną niedzielę około 30 z nich uczestniczyło również (w strojach służbowych) we mszy w jednym z pobliskich kościołów. Ale to – o dziwo! – nie pomogło. Wręcz przeciwnie. Hierarchowie w swoich wypowiedziach jasno sygnalizują, że stoją po stronie rządowej. Ksiądz Jachimczak z kościoła Najświętszego Zbawiciela, w którym modliły się pielęgniarki, stwierdził otwarcie, że pielęgniarki powinny zgodzić się na rozmowy i odstąpić od protestów. W jego opinii to rządy SLD rozwaliły dobrą reformę służby zdrowia, jaką zaaplikowała koalicja AWS-UW w postaci kas chorych... Co ma powiedzieć „apolityczny” ksiądz? Wypowiedzi zapytanych osób: Jedna z liderek protestów (do rządzących): – Skoro otaczacie się tak Bogiem, to zrozumcie nas. Dość wyzysku!

Pani Ewa, pielęgniarka ze szpitala na Banacha w Warszawie: – Pracuję 40 godzin tygodniowo. 30 lat temu, jak zaczynałam pracę, pensja pielęgniarska jako tako wystarczała mi na przeżycie. Teraz brakuje nawet na pożywienie. Mieszkam ciągle w tym samym małym mieszkaniu, mam telefon, mam telewizor, żelazko, pralkę. Nic więcej. Wciąż się nam mówi, że nie ma, nie ma, nie ma. A idą olbrzymie pieniądze na nagrody w TVP, na IPN, na Świątynię Opatrzności, i gdy to słyszę, szlag mnie trafia. Po prostu. Pan Piotr, lekarz z Łodzi: – Nawet nie chcę komentować pieniędzy, które się wydaje na różne inne cele, np. jak posady rządowe czy cele religijne, bo to się nie nadaje w ogóle do komentowania. Tu można tylko brzydko zakląć... Młoda lekarka z Warszawy: – Jesteśmy oburzone postawą władzy, która staje z nami w konfrontacji. Ogromne pieniądze przeznacza się na służbę zdrowia, tyle że one nie idą do szpitali, do pacjentów, do lekarzy, tylko giną gdzieś w NFZ. To nie pierwszy raz, kiedy jednym mówi się, że nie ma pieniędzy, a za chwilę daje się na jakieś dziwne cele, na przykład takie jak budowa Świątyni Opatrzności. Chyba już nic mnie nie zdziwi. Ostatnimi czasy takie rzeczy się słyszy, że nóż się w kieszeni otwiera. Anna, klientka służby zdrowia z Warszawy, popierająca protest:

Fot. Autor

– Jeśli mam zagwarantować odpoczynek biednym dzieciom, muszę mieć pewność, że dostanę na to pieniądze. A przecież nawet jeśli dowiem się w końcu, że wygrałem, to kiedy dostanę środki – przy stopniu biurokratyzacji polskich urzędów? Jeśli w sierpniu, to będzie sukces – tłumaczy pan Piotr, który od miesiąca bezskutecznie stara się dowiedzieć o wyniki ministerialnego konkursu. ¤¤¤ Chętnych na dofinansowywany przez MEN wyjazd organizacje pozarządowe szukały wszędzie – w szkołach, domach dziecka, centrach pomocy rodzinie. Dali nadzieję tysiącom dzieci, które bez tych 20 ministerialnych złotych na dzień wakacje spędziłyby w mieście. Teraz tę nadzieję odbierają albo desperacko szukają innych sponsorów. – Nigdy nie byłem skłonny do rzucania jakichkolwiek podejrzeń, ale w tej sytuacji trudno się oprzeć wrażeniu, że ci, którzy mają wygrać, już o tym wiedzą, a inni naiwni się denerwują – mówi pan Piotr. Czy będą to koła ministrantów? – zobaczymy. ¤¤¤ W sekretariacie ministra – tuż przed końcem roku szkolnego – poinformowano nas, że chociaż komisja obradowała, wyników jeszcze nie ma. Jest za to kłopot z osobami, które mogłyby podpisać decyzję komisji konkursowej, bo ich... zwyczajnie nie ma. No ale jakże mieli być, a – co ważniejsze – znaleźć czas na zaakceptowanie decyzji komisji, skoro akurat podejmowali tak istotne inicjatywy jak zreformowanie listy lektur szkolnych, wprowadzenie oddzielnych szkół dla chłopców i dziewczynek, lustracja podręczników historii. Teraz cenny czas pana ministra zajmują np. starania o przywrócenie komisji śledczej ds. Orlenu. Jak się już i tym zmęczy – pójdzie na urlop! WIKTORIA ZIMIŃSKA

13

– Pieniądze są, tylko są źle gospodarowane. Mamy pieniądze na to, żeby wysyłać żołnierzy na wojnę, a nie mamy na służbę zdrowia. Mam też dosyć słuchania o misyjności niektórych zawodów – nauczycieli, pielęgniarek, lekarzy. Bo to nie jest misja, tylko taki sam zawód jak każdy inny. Ja nie chcę, żeby mnie obsługiwała pielęgniarka z misją, tylko pielęgniarka wypoczęta, profesjonalna i dobrze wykształcona. Należałoby wprowadzić takie rozwiązanie, jak jest w Niemczech. Jest podatek kościelny i kto chce, ten płaci na wybrany Kościół czy związek wyznaniowy. A w Polsce nie mamy pieniędzy na lekarzy, nauczycieli, a mamy na to, żeby katechetów utrzymywać w szkołach i opłacać z tego samego budżetu. Starsza emigrantka z Australii, która przyjechała do Polski: – Ten rząd, który tu siedzi, to hołota! Czy oni nie wiedzą, jak ludzie żyją? Na wszystko inne są pieniądze. Żal mi jest tych kobiet, bo to się w głowie nie mieści, aby je tak traktować. Monika, pielęgniarka ze szpitala MSWiA w Warszawie: – Mało zarabiamy i nie ma chętnych do pracy. Jeśli mówią, że ktoś nam daje 30 procent podwyżki, kiedy my pracujemy mniejszą obsadą, to jest jakaś fikcja. Jeżeli 2 lata temu na moim oddziale, który ma 10 łóżek i jest oddziałem intensywnej terapii, pracowało 5 pielęgniarek, a dzisiaj 3, to – przepraszam bardzo – ktoś musi tę pracę za te dwie wykonać. I ta trójka to robi. Automatycznie jest więc oszczędność. Więc

jaką my dostałyśmy 30-procentową podwyżkę, skoro musimy o 50 procent więcej wykonywać pracy?! Ta sytuacja zagraża bezpieczeństwu wszystkich pacjentów, bo nie są oni tak zadbani, jak powinni. My nie jesteśmy często w stanie tak pracować, jak powinnyśmy, bo jest nas po prostu za mało. Nam nie chodzi o to, żeby ktoś wyjął z koszyka i nam dał. Trzeba przeprowadzić przede wszystkim gruntowną reformę systemu. Bez tego pieniądze będą wyrzucane w błoto. Ludzie czekają w kolejkach do specjalistów, ale nie dlatego, że nie ma lekarzy, tylko dlatego, że są limitowane ilości miesięcznych przyjęć. Szpital, który chciałby przyjąć więcej pacjentów, musi sam pokryć koszty, a tym samym się zadłużyć. Potem minister mówi: „Zadłużyliście się, to wasz problem”. Tyle że ten szpital się zadłużył, bo nie chciał odmawiać pacjentom pomocy. Nie chcę mieszać w to Kościoła, bo wiadomo, że każda partia szuka elektoratu w różnych miejscach. PiS robi to między innymi w Kościele. Ale inne partie rządzące też przecież nie żałowały grosza na różne formy kościelnego sponsoringu. Nie wiem, czy to jest dobre, czy złe. Uważam, że Kościół zbyt dobrze ma się finansowo, wszyscy tam żyją ponad stan. Żaden ksiądz nie chodzi biedny, nie chodzi niedożywiony, nie musi tłuc nadgodzin. Nie musi protestować w namiotach... A władza? Cyniczne stwierdzenie, że rząd sam się wyżywi nic nie straciło ze swojej aktualności. Wręcz przeciwnie. DP

14

Opalanie z łososiem K

wadrans dziennie na słońcu oraz łosoś na obiad. Efekty? Ryzyko zapadalności na chorobę nowotworową zredukowane o ok. 70 procent! To kwintesencja studium badawczego zespołu prof. Joan Lappe z Creighton University. Rezultaty opisano w „American Journal of Clinical Nutrition” – periodyku poświęconym wpływowi diety na zdrowie. To pierwsze opracowanie naukowe, które pokazuje profilaktyczne działanie przeciwrakowe witaminy D. Wyniki są na tyle przekonujące, że Kanadyjskie Towarzystwo Onkologiczne zdecydowało

się na oficjalne zachęcenie wszystkich dorosłych Kanadyjczyków do jej spożywania. Witaminę D zawierają tłuste ryby, np. łosoś, a organizm wytwarza ją pod wpływem promieniowania słonecznego – stąd zachęta do opalania. Dotąd wiadomo było, że witamina D przyczynia się do utrzymania odpowiedniego poziomu wapnia we krwi i zapewnia zwiększenie gęstości kości. CS

Indyjskie ogórki L

ato. Potwór z Loch Ness jest już w wieku mocno podeszłym, więc obowiązek wypełniania sezonu ogórkowego muszą przejąć inni. W tym roku jest to Mande Burung – człowiek dżungli. Potężny, kilkumetrowy małpolud ze słabo zaludnionych rejonów Indii żyje podobno w pobliżu granicy z Bangladeszem. Miejscowi wiedzą o nim od lat, ale od miesiąca spotkania przybrały na sile. To prawidłowość. Z nastaniem sezonu ogórkowego postać (postacie?) pojawią się częściej. Ludzie opowiadają, że z odległości 30 metrów widzieli 4 potężne figury pokryte czarno-brązową sierścią, które bezszelestnie zniknęły w gęstwinie.

Małpoluda tropi miejscowe towarzystwo turystyczne: fotografują ślady i miejsca, w których sypia. Członkowie towarzystwa twierdzą, że znaleźli włosy tajemniczego stwora i oddali do analizy DNA. Jest on zapewne krewnym himalajskiego yeti, australijskiego yowie i amerykańskiego bigfoota. Ciekawe, czy wcześniej dojdzie do spotkania z kosmitami, czy z którymś z tych tajemniczych ziemskich stworzeń? ST

Azor na rencie R

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

ZE ŚWIATA

ynek produktów dla zwierząt to miliardowy biznes i zahamowań nie ma żadnych...

W Tochigi we wschodniej Japonii otwarto pierwszy dom starców dla psów. Jest to placówka dla psów nawykłych do luksusu, których właściciele mają sute dochody. Pobyt w 20-miejscowym domu kosztuje 800 dolarów miesięcznie, a na miejscu jest całodobowa opieka weterynaryjna. Czworonożnych seniorów karmi się delicjami i – aby nie nudzili się i nie frustrowali

starością – zapewnia towarzystwo sfory szczeniaków, programy telewizyjne o zwierzętach itp. Najpewniej takie schroniska emerytalne zaczną pojawiać się jak grzyby po deszczu w całym (bogatym) świecie. Odnotowuje się bowiem boom na zwierzęta domowe, a lepsza opieka weterynaryjna i odpowiednia dieta sprawiają, że żyją one znacznie dłużej. JF

B

ush jest już na deskach. Trwa odliczanie nokautu (pozostało 16 miesięcy do wyborów), z którego już się nie podniesie. Zdjęcie z Bushem jest niemile widziane. Republikańscy kandydaci usiłujący ulokować się w Białym Domu uciekają od niego jak od zadżumio-

ongiś wygłosił na forum zarządu Kościoła metodystów. Metodyści rozważali zmianę stanowiska w kwestii homoseksualizmu, który dotąd był uznawany za sprzeczny z nauczaniem ich Kościoła. Po enuncjacjach Holsingera zarzucili ten zamiar. Kandydat Busha na naczelnego lekarza kraju twierdził, że „homo-

Ujawnienie – w związku z nominacją – poglądów kandydata wywołało burzę w środowisku homoseksualistów. Ale nie tylko tam. „To absolutna bzdura, ten człowiek nie wie nic o seksualizmie ludzkim” – twierdzi June Reinisch, były dyrektor Kinsey Institute, zajmującego się badaniami nad seksualnością i reproduk-

Naczelny Giertych kraju nego, zaś poparcie Busha „osiąga” coraz niższe notowania. Jednak nic nie przekonuje go, by zmienił strategię. Ostatnio przedstawił swego kandydata na naczelnego lekarza kraju. Do jego zadań należy przekazywanie Amerykanom najcenniejszych informacji naukowych, mogących poprawić ich stan zdrowia i zapobiec chorobom. Bush wybrał ultrakonserwatystę, profesora medycyny z Kentucky – Jamesa Holsingera. Znany jest on ze swego wykładu „Patofizjologia męskiego homoseksualizmu”, który

P

seksualizm jest nienaturalny i niezdrowy”. Genitalia męskie i żeńskie uzupełniają się, pasują do siebie – wywodził bardzo naukowo – a „kiedy ta komplementarność zostaje pogwałcona, zdarzają się schorzenia”. „Anatomicznie pochwa zaprojektowana jest na przyjęcie penisa, zaś odbytnica nie, bo nie posiada zdolności nawilżających. Poza tym nie jest odporna na zranienia”. Ptaki i gady wyposażone są w kloakę, jeden otwór służący funkcjom seksualnym i defekacyjnym, ludzie nie – wykładał Holsinger.

osłanka Sobecka z polskiego talibanu w swym posłaniu z trybuny sejmowej skasowała seks. Jest zły – wydała werdykt. Trzeba to zrozumieć. To jedyne, co mogła powiedzieć. Pochodzące z jej ust stwierdzenie, że seks jest dobry, spowodowałoby niezamierzony efekt komiczny, bo posłanka nie kojarzy się z Wenus z Milo. W ogóle z niczym się nie kojarzy... Wprawdzie każda potwora znajdzie amatora, ale posłanka uważa za bezpieczniejszą postawę psa ogrodnika: sama nikogo w celach rekreacyjno-kopulacyjnych nie dopuści i innym by nie pozwoliła. Gdyby mogła. Na to jeszcze musi chwilę poczekać. W gruncie rzeczy z seksem nie jest prosta sprawa, jak się Kościołowi wydaje. Pokazuje to najlepiej ogólnoświatowy skandal dotyczący przestępstw seksualnych księży. Seks to potężna siła, choć nie może pokonać religii tylko dlatego, że obiecuje niebo aktualne, zmysłowe i doczesne, a nie pośmiertne. Każdy jednak, zamykając po raz ostatni oczy, woli być wyposażony w przepustkę do wieczności, choć nie zastanawia się, co przez tę wieczność będzie robił (seks zapewne nie wchodzi w rachubę...). „Seks jest drugim instynktem po instynkcie samozachowawczym”

cją. Zdanie po zdaniu Reinisch zbija twierdzenia Holsingera. Wielu homoseksualistów nie angażuje się w stosunki doodbytnicze, tymczasem 40 proc. heteroseksualistów nie ma nic przeciw temu. „Ten człowiek nie nadaje się na naczelnego lekarza kraju” – konkluduje Reinisch. Bush jednak nie ustąpi i walczyć będzie, jak zawsze, do ostatka. Tyle że nie dysponuje już posłusznym, republikańskim parlamentem, a demokraci przepuszczą jego faworyta przez maszynkę do mięsa. JF

– stwierdza dr Ava Cadell, amerykański seksuolog kliniczny i założycielka Lovelogy University. Zgadza się jednak, że nawet seks może stać się nudny: „Wciąż w tym samym miejscu, w tym samym czasie. Wykrycie przyczyny, dlaczego czerpana zeń przyjemność zmniejsza się, umożliwia zastosowanie właściwego rozwiązania”. Doug Brown, dziennikarz z „Denver Post”, z żoną (para czterdziestolatków) w poszukiwaniu rozwiązania podjęli zobowiązanie: seks przez 100 dni, dzień w dzień. „Myśleliśmy, że to będzie świetny sposób na upikantnienie małżeństwa, choć wiedzieliśmy, że to trudne wyzwanie. Prawie wszyscy, z którymi o tym rozmawialiśmy, mówili: »O Boże, to będzie niełatwe«” – stwierdził Brown. Syczenia posłanki Sobeckiej nie słyszał. Dystans za duży. 100 dni okazało się sukcesem. Maratończycy dobrnęli do mety. Brown spłodził z tej okazji książkę, która ma się ukazać w przyszłym roku. Czy będą robić powtórkę? Może bić rekord? „Nie wiem, czy damy radę – wyznaje Brown. – Może ograniczymy pułap czasowy do 10 dni albo tygodnia...”. Posłance Sobeckiej tego, Boże broń, nie sugerujemy. Ale może tak raz w roku? JF

Posłanie posłanki

G

overnment Accountability Office, instytucja będąca kontrolnym ramieniem Kongresu USA, przedstawiła właśnie swój ostatni raport dotyczący Afganistanu, kreślący posępny obraz sytuacji. A Polacy objęli tam właśnie przywództwo nad dwiema strefami... W ciągu 5 lat wojny i okupacji sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w Afganistanie nie poprawiła się – przeciwnie, uległa znacznemu pogorszeniu. Szczególnie w ubiegłym roku. Odbudowa kraju (wydano na ten cel 15 mld dolarów) utknęła w martwym punkcie, bo taliban nabiera coraz większej siły i bruździ. Mimo wyłożenia 6 mld dolarów na szkolenie oraz ekwipunek żołnierzy i policji afgańskiej, ani jedna jednostka nie jest

Polacy w piekle w stanie samodzielnie działać. Zaledwie jeden z 72 oddziałów policji zdolny jest uczestniczyć w operacjach przy wsparciu sił zagranicznych. Rekruci sprzedają swą broń przed zgłoszeniem się na służbę i dołączają do talibów – dezercje osiągnęły 60 procent. Kraj wciąż pozbawiony jest wymiaru sprawiedliwości. System więziennictwa nie funkcjonuje. Uprawa opium osiągnęła rekordowy poziom, a część zysków przechwytuje taliban. Rząd jest nieporadny, szaleje korupcja. Przewiduje się, że misja

sił zagranicznych będzie musiała trwać jeszcze dziesiątki lat! Afganistan jest w cieniu Iraku. Cień ten staje się coraz dłuższy. O dobrych wieściach z Iraku również nie ma mowy. Ostatni raport Pentagonu stwierdza, że przemoc, której kres miała położyć ofensywa ostatniej szansy (28 tys. żołnierzy dodatkowo sprowadzonych z USA), nie tylko nie zmalała, ale zwiększyła się. W porównaniu z ubiegłym rokiem – o 40 procent. Dziennie ginie przeciętnie 100 osób. TN

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

W

iele osób, także wierzących, dawno zerwałoby z Kościołem, gdyby nie to, że żal im kościelnego ślubu, boją się nie ochrzcić dziecka, no i nie wyobrażają sobie świeckiego pogrzebu. Tymczasem zerwanie z Kościołem wcale nie musi oznaczać gorszej jakości życia – nawet w dziedzinie ceremonii. Jednym z powodów sukcesów, jakie odnoszą kościoły mimo nasilonej od kilku pokoleń laicyzacji, są barwne, uroczyste ceremonie, jakie oferują swoim wiernym przy okazji ważnych momentów życia. Ten swoisty monopol ceremonialny sprawia, że wiele osób niewierzących zachowuje członkostwo Kościoła, choćby

I tak można sobie zorganizować profesjonalnie przygotowaną uroczystość z okazji narodzin (zamiast chrztu) dziecka, a także świecką konfirmację (obecną niemal we wszystkich kulturach na całym świecie). W krajach luterańskich konfirmacja to ważne rodzinne wydarzenie, będące odpowiednikiem katolickiej pierwszej komunii połączonej z bierzmowaniem. Ponieważ konfirmację przyjmują nastolatki, uważa się ją za ryt wejścia w świat ludzi dorosłych. I to inteligentnie wykorzystali humaniści, tworząc świecką uroczystość wprowadzenia w dorosłość. Co dwudziesta osoba konfirmowana w Norwegii wybiera ryt świecki – to odsetek trzykrotnie większy niż procent zorganizowanych humanistów w tym kraju.

ZE ŚWIATA Stowarzyszenie humanistyczne ze swej strony lojalnie uprzedza jednak, że cała uroczystość ma mieć charakter świecki, bez choćby jednej religijnej pieśni lub modlitwy. Jeśli rodzina upiera się przy odmiennym zdaniu, humaniści z zasady wycofują swój patronat nad uroczystością. Sama uroczystość trwa 25 minut, ale nie sprawia bynajmniej wrażenia zbyt krótkiej. Uczestniczyłem w pogrzebie w mieście Asker na zachód od Oslo. Był to pochówek starszej pani, która pozostawiła po sobie spore grono dzieci, wnuków oraz przyjaciół. Owe niecałe pół godziny zawierało dwie pieśni śpiewane solo przez organistę, jeden utwór instrumentalny, trzy momenty ciszy, no i dziesięciominutową mowę celebransa, w której opowia-

Żyć i umrzeć bez Kościoła tylko formalne, aby w dogodnym momencie mieć prawo do usług w formie chrztu dziecka czy pogrzebu. Tzw. godny pogrzeb lub ślub to również kwestia prestiżu – uroczystości świeckie uchodzą za mniej podniosłe i „godne”, urząd stanu cywilnego nie stwarza dla wielu ludzi wystarczająco „duchowej” atmosfery, a pogrzeb bez księdza to dla większości Polaków wielka niewiadoma, kojarzona najczęściej z czymś prowizorycznym i raczej zawstydzającym wobec rodziny i sąsiadów. Tak jednak być nie musi i warto pokazać przykład ogólnokrajowego sukcesu w ceremoniach świeckich, który sprawił, że pogrzeb lub ślub „bez księdza” jest realną, a częstą pożądaną alternatywą. O Norwegii już na łamach „FiM” pisaliśmy, podając ją („FiM” 18/2007) jako przykład do niedawna bardzo religijnego kraju, w którym świecki humanizm urósł do rangi jednego z najważniejszych „wyznań”. W kwaterze głównej świeckich humanistów w Oslo o ceremoniach rozmawialiśmy z ich ogólnokrajowym koordynatorem Vinjarem Tuftem oraz Rolfem Solheimem, jednym z najbardziej znanych i doświadczonych świeckich celebransów. Temu ostatniemu i jego gościnności zawdzięczam swój pobyt w Norwegii. Norweskie Stowarzyszenie Etyczno-Humanistyczne opracowało cztery rodzaje laickich ceremonii dostępnych dla tych osób, które nie życzą sobie ceremonii religijnej. A takich przybywa z roku na rok. Uczestniczący w ceremonii nie musi być ateistą. Przecież będąc wierzącym, nie trzeba koniecznie chcieć księdza na pogrzebie albo wysłuchiwać drętwej mowy pastora na ślubie.

Można także wziąć humanistyczny ślub lub zorganizować sobie uroczyste świeckie zawarcie związku partnerskiego, jeśli chce się pozostawać w konkubinacie. To ostatnie dotyczy także par jednopłciowych. W tej dziedzinie jednak humaniści mają konkurencję ze strony państwa. Podobnie jak w Polsce, w Norwegii można po prostu wziąć świecki ślub w urzędzie stanu cywilnego i niewiele różni się on od imprezy typowo humanistycznej. W kraju, w którym 90 procent ludności należy do jakiegoś kościoła (głównie narodowego protestanckiego), aż połowa nowożeńców nie chce brać ślubu w asyście duchownych. Najwięcej uwagi poświęcimy kwestii świeckich pogrzebów. Nie tylko dlatego, że wysłannikowi „FiM” udało się wziąć udział w jednym z nich. Sprawa godnego, świeckiego pochówku to bardzo palący problem w Polsce, co mogliśmy wywnioskować dosłownie z setek telefonów w tej sprawie, jakie odbieramy każdego roku w redakcji. Humanistyczny pogrzeb jest starannie przygotowany. Mistrz ceremonii (jest ich w Norwegii 140) odwiedza rodzinę przed pogrzebem. Podczas długiej rozmowy ustala się każdy punkt programu, tzn. rodzaj pieśni czy utworów muzycznych, jakie będą odegrane na uroczystości, wierszy, jakie będą przeczytane, a także treść mowy celebransa oraz ewentualnie mów innych osób. To rodzina osoby zmarłej (i przyjaciele, jeśli rodzina dopuszcza ich do przygotowania uroczystości) decyduje o wszystkim, dzięki czemu nie ma przykrych niespodzianek i rozczarowań.

15

Spełnienie marzeń C

o nie udało się Janowi Pawłowi II, choć przez lata usilnie się starał, powiedzie się papieżowi Niemcowi.

Kardynał Walter Kasper, który odpowiada w Watykanie za stosunki z innymi religiami, oznajmił, że w ciągu roku dojdzie do spotkania papieża z liderem Kościoła prawosławnego w Rosji – patriarchą Aleksijem II. Poprzednik Ratzingera usilnie zabiegał o takie spotkanie. Można bez przesady powiedzieć, że wpraszał się do Rosji. Prawosławie pozostawało nieprzejednane. Liderzy tego Kościoła oskarżali Watykan o duchowe kłusownictwo na terenach religii prawosławnej. Kościół katolicki te zarzuty ignorował, argumentując, że

w Rosji liczącej 144 mln dusz mieszka 600 tys. katolików, którym musi zapewnić posługę duchową. Uwerturą do historycznego spotkania liderów (drogi obu Kościołów chrześcijańskich rozeszły się prawie 1000 lat temu) było przyznanie przez Watykan honorowego tytułu naukowego ortodoksyjnemu arcybiskupowi Chryzostomowi II, który spotkał się z Benedyktem. Papież ma głęboką wiedzę w zakresie teologii prawosławnej – pochwalił Ratzingera Chryzostom. Karol Wojtyła przewraca się w grobie... JF

Mniszki laboratoryjne P

ół setki hiszpańskich zakonnic wypija dzień w dzień pół litra piwa. Nie grzech to? Wręcz przeciwnie: one poświęcają się dla dobra ogółu, uczestnicząc na ochotnika w programach badawczych.

Fot. Autor

Symbol międzynarodowego ruchu humanistycznego na jednym z nagrobków w Oslo

dał on o życiu zmarłej oraz nawiązał do historii rodziny. W imieniu zmarłej dziękował także najbliższym i uczestnikom pogrzebu. Bodaj najbardziej wzruszającym momentem pogrzebu był rodzaj procesji wnuków i wnuczek zmarłej, z których każde złożyło na trumnie jedną czerwoną różę. Przyznam, że dawno na pogrzebie starszej osoby nie widziałem tak wielu płaczących młodych ludzi. Po uroczystości celebrans rozmawiał w drzwiach kaplicy z uczestnikami pogrzebu. Owe 25 minut wzruszającej i skoncentrowanej na osobie zmarłej świeckiej uroczystości miło kontrastowało ze znanymi mi z Polski długimi, niekończącymi się mszami pogrzebowymi, podczas których zmarły, jego życie i śmierć jest jedynie dodatkiem do liturgii. Po stokroć bardziej podobała mi się ta prosta, świetnie zorganizowana uroczystość od kropideł, kadzideł i bełkotliwych modłów połączonych ze straszeniem wiecznym ogniem piekielnym oraz szeregiem przysiadów, powstań i przyklęków, które wprowadzają jedynie zamęt i nie pozwalają się skupić na najważniejszym, czyli na ostatnim pożegnaniu kogoś nam bliskiego i drogiego. Miejmy nadzieję, że doczekamy także w Polsce profesjonalnej, poważnej i dobrze zorganizowanej świeckiej alternatywy dla kościelnego jarmarku pogrzebowego. „FiM” będą chętnie patronować takiej inicjatywie. ADAM CIOCH

Piły piwo przez 45 dni, a potem zażywały jeszcze tabletki z chmielem. Okazało się, że dzięki temu ich poziom cholesterolu spadł o 6 procent. Więc połączyły przyjemne z pożytecznym.. Siostrzyczki z różnych zakonów uczestniczą w badaniach nad osteoporozą, chorobą Alzheimera itp. Badania porównawcze zakonnic i kobiet z dziećmi wykazały, że u tych pierwszych występuje zwiększone ryzyko raka piersi. Naukowcy bardzo sobie siostry cenią, bo stanowią one unikalną grupę – te

same warunki życia, ta sama dieta, identyczna opieka zdrowotna. Poza tym... nie domagają się wynagrodzenia. „Robimy to dla dobra ludzkości” – mówią. W ramach programu Religious Orders Study 1100 zakonnic i zakonników zdecydowało się, by po ich śmierci pobrano ich mózgi do celów badawczych. Niektóre kobiety biorące leki na płodność nie wiedzą, że zostały one wyprodukowane na bazie... moczu zakonnic po menopauzie, obfitującego w hormony gonadotropiny. ST

Bóg kupuje buty C

zasy takie, że i Bóg bierze się za kradzież – mogli pomyśleć ekspedienci sklepu obuwniczego w Merrillville.

50-letni Richard Brewer wkroczył do tej placówki, poprosił o buty i skarpetki. Skarpetki dostał, ale jeśli chodzi o klapki, to sprzedawcy rozłożyli ręce. W tym momencie klient wyznał, że jest „stwórcą” i oświadczył: „Kiedy Bóg do was mówi, powinniście mu dawać

wszystko”. Dodał również, że ponieważ ich nawiedza, wkrótce umrą. Na takie dictum personel, zamiast paść na kolana, wezwał policję. Policjanci stwierdzili, że „Bóg”, choć nieuzbrojony, planował obrabowanie sklepu. Przekazali „stwórcę” pod opiekę psychiatrów. ST

16

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

NASI OKUPANCI

PRAWDZIWA HISTORIA KOŚCIOŁA W POLSCE (43)

Miłosierdzie po katolicku Tortury zniesiono w Polsce w 1776 r. przy okazji sprawy „czarownic” z Doruchowa. W czasach, gdy wpływ duchowieństwa był największy, a dewocja osiągnęła szczyty, system stosowanych kar był najokrutniejszy. Tortury w sądownictwie kościelnym usankcjonowane zostały w 1252 roku bullą Ad extirpanda papieża Innocentego IV. Straszliwa była sądowa procedura karna, ale jeszcze ohydniejszy i straszliwszy był system kar. Od kiedy narzędzia tortur uzyskały kościelną akceptację, zaczęto je polewać święconą wodą, zaś nad stelażem (ława tortur) zawisnął krzyż. Polska praktyka sądownicza kształtowała się pod wpływem sądowej praktyki niemieckiej. Powszechne w Polsce było prawo saskie, a w szczególności zbiór tego prawa zwany „Zwierciadłem saskim” (zwano je także „Saksonem”). Proces karny rozpoczynał się od uwięzienia człowieka podejrzanego o popełnienie czynu przestępczego. Więzień dzisiejszego typu dawniej nie znano. Za więzienia służyły piwnice, lochy, wieże, bramy, strażnice, a na wsiach także spichlerze i chlewy. Słynne i okryte złą sławą były więzienia biskupie. W diecezji krakowskiej znajdowało się słynne więzienie dla heretyków na zamku w Lipowcu, zbudowanym przez biskupa krakowskiego Prandotę. Takie więzienie znajdowało się też na zamku biskupim w Bodzęcinie. W kościelnych sądach inkwizycyjnych, sprawujących władzę według zasad prawa rzymskiego, rolę oskarżycieli pełnili szpicle, prowokatorzy,

W

denuncjanci, których nazwiska były objęte ochroną tajemnicy urzędowej i których nigdy oskarżonemu nie ujawniano. Wiele opisów jasno wskazuje na to, że jeśli parafia lub zakon miały chrapkę na jakiś sąsiadujący z nimi majątek, kler opłacał oszczercę, który wysuwał oskarżenie przeciwko właścicielowi majątku, np. o czary lub obrazę wiary. I tak niewinnego człowieka skazywano na śmierć, a jego majątek przejmował Kościół. Przewód sądowy odbywał się tajnie, a nazwiska świadków obciążających oskarżonego również trzymane były w tajemnicy. Stąd to na sejmach polskich wielkie było oburzenie, że się sądzi „w piwnicach biskupich”. Przy każdym biskupstwie był jeden trybunał inkwizycyjny, a wszystkie one podlegały „wielkiemu inkwizytorowi”, mianowanemu przez papieża spośród duchownych zakonu dominikańskiego lub franciszkańskiego. Jeśli trybunał skazał kogoś na śmierć, wydawał skazanego władzy świeckiej, ta zaś zobowiązana była wyrok wykonać (niewiele, jak widać,

Polsce niewielu mieliśmy zdecydowanych krytyków chrześcijaństwa i Kościoła. Warto zatem poznać tych nielicznych, którzy zdecydowali się chodzić własnymi droga mi, zamiast maszerować w tłumie. Mało znanym myślicielem, który stworzył cały oryginalny system wartości, z gruntu antychrześcijański i antykościelny, był Jan Stachniuk. Jego spuścizna jest spora, ale niejednoznaczna – powiązana z modnym w pierwszej połowie XX wieku w całej Europie nacjonalizmem. Nie miejsce tu na ocenę jego poglądów politycznych i dorobku, ale faktem jest, że w wielu punktach jego krytyka Kościoła i chrześcijaństwa pozostaje niezwykle trafna. Dla Stachniuka tak zwany chrzest Polski, czyli przymusowe nawrócenie na rzymską religię polskich Słowian, było największą katastrofą w historii narodu. Owo radykalne zerwanie z własną kulturą i religią miało przetrącić Polakom moralny kręgosłup tak skutecznie, że po tysiącu lat nie są oni w stanie funkcjonować normalnie. Według Stachniuka, z powodu katastrofy przymusowego chrztu Polacy sami już nie wiedzą, kim są. Jakież to dalekie od kościelnej propagandy, która dowodzi, że prawdziwy

zmieniło się w tym względzie od czasów zamordowania Jezusa z Nazaretu), w przeciwnym razie spadał na nią grom klątwy biskupiej. Niektóre kary, jak na przykład karę więzienia nałożoną na księdza, wykonywały same sądy kościelne. Za najważniejszy dowód w procesie („królowa dowodów”) uchodziło przyznanie się oskarżonego do winy. Dowód ten z reguły wymuszano przez

celu sąd udawał się do katowni. Wprowadzonemu podsądnemu okazywano narzędzia tortur i objaśniano ich zastosowanie, przy czym grożono mu, że dotąd się go będzie męczyło, „aż światło będzie przez niego przeświecać”. Jeśli ten pierwszy stopień postraszenia nie skutkował, stosowano stopień drugi. Podsądnemu dawano „spróbować” na chwilę którejś z tortur.

zastosowanie tortur. Do zadawania bólu służyły przeróżne narzędzia, zrazu prymitywne i proste, a z biegiem czasu zamienione na precyzyjne maszyny. Zapas tych złowrogich narzędzi posiadały diecezje biskupie, utrzymujące w karbach posłuszeństwa i niewoli tysiące poddanych. Samo torturowanie poprzedzało postraszenie podsądnego torturami. W tym

Hugo Kołłątaj w książce „Stan oświecenia w Polsce” wspomina, że przy każdym kościele w Polsce znajdowały się żelaza, tak zwane kuny (kunami posługiwały się też sądy grodzkie). Były one oznaką jurysdykcji kościelnej proboszcza nad parafianami. W kuny zamykano ludzi, którzy narazili się proboszczowi z powodu przestąpienia przykazań

Polak to ten walący się w piersi, na kolanach, z oddaniem wpatrzony w Watykan. Dla Stachniuka katastrofą było odejście od naturalnej religii, czczącej siły przyrody i życie, a następnie oddanie się religii rzekomo objawionej, zupełnie obcej, a co gorsza – szkodliwej.

cywilizacyjnej, a wiązanie z kulturą zdławił w sobie jako grzeszne namiętności. Oczywiście, musiał znajdować się na dnie nędzy, żyjąc z jałmużny, który to tryb życia otoczony jest nimbem doskonałości”. Krytykował życie kontemplacyjne, klasztory, pustelnie i związane z nimi postawy apatyczne i bierne wobec innych ludzi.

ŻYCIE PO RELIGII

Choroba ludzkości Dlaczego chrześcijaństwo, według tego myśliciela, miałoby być szkodliwe? Między innymi dlatego, że gardzi ono życiem, człowiekiem i światem, zachęca do odwrócenia się od niego i patrzenia w niebo. Dla Stachniuka, który był piewcą życia, aktywności, siły woli, zdrowia i energii witalnej, taka postawa jest z gruntu fałszywa i brzemienna w nieszczęścia: „Jednostka osiągająca cnoty chrześcijaństwa mogła to mierzyć swoimi stratami w sferze cywilizacji. Święty to był człowiek, który wycofał się z pracy

Mimo że Stachniuk był w pewnym sensie kontynuatorem religii słowiańskiej, czyli, używając języka kościelnego – „pogańskiej”, nie był raczej zainteresowany czczeniem jakiś wskrzeszonych po stuleciach bóstw. Sam mawiał: „Kwestie bałwanów niech zostaną dla bałwanów”. Jego interesowała raczej „pogańska” witalność i kult naturalnych energii w człowieku, czyli strona bardziej etyczno-życiowa niż kultowa dawnych religii. Według niego, „chrześcijaństwo zrodziło się jako produkt schorzenia

i praktyk kościelnych. Zamykanie w kunie odbywało się za pomocą klamer umocowanych w ścianie kościelnej, w które wsuwano szyję skazańca. Obwieszano go też narzędziami przestępstw lub – w przypadku złodzieja – przedmiotami skradzionymi. Dla większego pohańbienia zakładano skazanym zwierzęce maski. W Jeleśni w 1631 roku sołtys „w kunie przez dziewięć procesjej i kazań siedział pod zakładem grzywien sto” za to, że publicznie zelżył proboszcza. W 1720 roku w Krzeszowie wójt przesiedział w kunie za... przetrzymywanie kluczy kościelnych. Do często stosowanych kar publicznych, wystawiających człowieka na obmowę i szyderstwo, należało również leżenie krzyżem w kościele. Kościelne barbarzyństwo częstokroć przejawiało się w pociąganiu do odpowiedzialności zbiorowej. Głównie stosowano tę zasadę w wyrokach o herezję. Niewinne dzieci „heretyka” wraz z zasądzonym ojcem popadały w tak zwaną infamię i traciły prawo dziedziczenia, a majątek, oczywiście, przejmował Kościół. Kościelna zemsta obejmowała także martwe przedmioty, stanowiące własność „heretyka”, a w szczególności jego domostwo. Czasem nie poprzestawano na odebraniu mu życia, ale na mocy wyroku sądowego burzono i z ziemią zrównywano jego dom, by wszelka pamięć o nim zaginęła. Taki wyrok wydano między innymi w sprawie Łyszczyńskiego, straconego za ateizm. Nawet trupom nie dawano spokoju. W Doruchowie, gdzie w 1774 roku dokonano mordu sądowego na 14 kobietach oskarżonych o czary, od ich zwęglonych ciał odrąbano głowy i wrzucono je do dołu. Również po ścięciu Łyszczyńskiego jego trupa spalono, popioły zaś puszczono na wiatr. ARTUR CECUŁA

człowieka i będzie trwać tak długo, jak długo panhumanizm nie przezwycięży tej choroby”. Dla niego ów humanizm miał być nową religią naturalną, która w centrum wszystkiego postawi człowieka, jego rozwój i jego potrzeby. Uważał, że wszystkie religie objawione, wysyłając człowieka do nieba, „niszczą podstawy człowieczego posłannictwa na ziemi”. Według Stachniuka, celem Kościoła jest zabijanie tego, co w człowieku ludzkie, a więc „odczłowieczanie człowieka” – m.in. przez wmawianie mu grzechu. Działalność duchownych nazywa wręcz „kastracją”. Co ciekawe, Stachniuk bardziej pozytywnie niż na katolicyzm patrzył na protestantyzm, który jego zdaniem… „nie jest już właściwie chrześcijaństwem”. Protestanci z pewnością z powodu takiej oceny obraziliby się, ale Stachniuk dowodzi, że protestancka kreatywność i „wytężona działalność”, które stworzyły kapitalizm, niewiele w istocie mają wspólnego z Ewangelią. Sądzi wręcz, że protestantyzm doprowadził w końcu do kryzysu chrześcijaństwa, pokazując, jak bardzo mija się ono z rzeczywistością i jak w istocie jest niepotrzebne. MAREK KRAK

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

S

tanisław Kostka Potocki był pierwszym polskim badaczem sztuki starożytnej. Dokonał przekładu i adaptacji dzieła J.J. Winckelmanna o starożytnej sztuce greckiej: „O sztuce u dawnych, czyli Winkelman polski” (cz. 1–3, 1815). Osobiście prowadził wykopaliska we Włoszech (m.in. w Laurentum ok. roku 1779 i Noli w latach 1785–86). Tam też w roku 1780 przystąpił do wolnomularstwa (masoneria). Kiedy wrócił po studiach rzymskich do kraju, rozpoczął pracę pisarską w obronie zdrowego rozsądku w sztuce i życiu. W 1782 r. został członkiem Rady Nieustającej. Od wczesnych lat 80. działał też w krajowym wolnomular-

stopień wtajemniczenia w obrządku szkockim. Loże masońskie skupiały zwolenników myśli oświeceniowej najróżniejszych odcieni. Już w latach 80. XVIII w. polskie loże otworzyły się na niechrześcijan. Początkowo wprowadziła to jedynie loża „Bouclier du Nord” (do której należał m.in. J.U. Niemcewicz). W odrodzonym w czasie Księstwa Warszawskiego „Wielkim Wschodzie” kwestia ta nie podlegała już dyskusji. Wolnomularstwo polskie miało charakter antyklerykalny, walczyło o laicyzację szkolnictwa i kontrolę kleru przez władzę państwową. Bracia lożowi starali się ograniczyć wpływy klerykalizmu, z uznaniem wypowiadali się o odbywającej się likwidacji klasztorów. Nie

PRZEMILCZANA HISTORIA i przesądy” był Mruczajło – władca państwa ciemnogrodzkiego, obdarzony tytułem Najciemniejszego Pana. W 1820 r. nastąpił szturm generalny – „Podróż do Ciemnogrodu”. Książka wywołała wielką sensację. Zdobyła sobie ówcześnie większy rozgłos niż „Ballady i romanse” Mickiewicza, wydane dwa lata później. Oto bowiem magnat, konserwatysta i minister zarazem, uderzył z całej siły w magnaterię świecką i wszelki kler, wzywając naród do walki przeciwko tym, którzy chcieli „nas wrócić do ciemnoty i przesądów feudalnych wieków średnich”. Ciemnogród to państwo opanowane przez ciemnotę, zabobon i nędzę, do którego po „naukę” zdążają

to zbawienne widowisko”. W innym miejscu mamy opis publicznego spalenia siedmiu mężczyzn i jednej kobiety. Jak się dowiadujemy, stary fakir i jego dwaj uczniowie skazani zostali na śmierć tylko dlatego, że krytykowali rozwiązłe życie duchownych i zachęcali do „zbawiennej reformy”. Autor uwypukla problem zbytku Kościoła, którego klasztorne gmachy prezentowały się tak okazale, że „zdawały się natrząsać z nędzy reszty kraju”, arcykapłan bardziej troszczył się o swoje zwierzątka niż o parafian. Kiedy jednego z bonzów zapytano o klasztorną bibliotekę, oznajmił, że „mądrość rządu wszystkie książki, wyjąwszy teologiczne i nabożne, spalić kazała”, a poczty w Ciemnogrodzie

MROCZNE KARTY HISTORII KOŚCIOŁA (62)

Podróż do Ciemnogrodu Stanisław Kostka Potocki (1755–1821) należał do najświetniejszych umysłów pierwszego dwudziestolecia XIX wieku. Polityk, pisarz, publicysta, kolekcjoner, bibliofil i mecenas sztuki, a przede wszystkim wolterianin, racjonalista, przywódca wolnomularstwa polskiego i antyklerykał. stwie. Był wówczas mówcą stołecznej loży „Świątynia Izys”. Na Sejmie Czteroletnim (1788–1792), jako poseł lubelski, był jednym z czołowych działaczy Stronnictwa Patriotycznego. Od tego czasu zawiesił swoją działalność wolnomularską. Jako uczestnik narad nad projektem Konstytucji 3 maja, został później członkiem-założycielem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W 1790 r. mianowano go generałem-majorem, w 1792 roku – generałem artylerii konnej. Walczył na Litwie w czasie wojny rosyjsko-polskiej. Później znalazł się na emigracji w Saksonii. W roku 1800 brał udział w powołaniu Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, którego został członkiem. Zebrana przez niego wspaniała kolekcja sztuki – udostępniona publiczności w 1805 r. w pałacu w Wilanowie – zapoczątkowała jedno z pierwszych muzeów polskich. Potocki był także autorem projektów i szkiców budowli użyteczności publicznej, pałaców, a nawet kościołów (np. wspólnie z Ch.P. Aignerem zaprojektował w 1788 r. fasadę kościoła św. Anny w Warszawie). W czasach Księstwa Warszawskiego był prezesem Izby Edukacyjnej (od 1810 r. – dyrektorem Edukacji Narodowej), a od 1809 r. pełnił funkcję prezesa Rady Stanu i Rady Ministrów. W roku 1812 napisał „Rozprawę o języku polskim”, a w roku następnym „Rozprawę o sztuce pisania”. W latach 1815–1816 powstała kolejna praca: „O wymowie i stylu” (t. 1–4). W latach 1812–1821 był zwierzchnikiem wolnomularstwa polskiego. W 1816 roku otrzymał trzydziesty

wiązało się to jednak ani z antyreligijnością, ani nawet z krytyką katolicyzmu jako takiego. W Królestwie Polskim w roku 1815 Kostka Potocki został ministrem wyznań i oświecenia publicznego, na którym to stanowisku przyczynił się znacznie do rozwoju oświaty w Polsce. Jak przystało na masona, ograniczył wpływ Kościoła na edukację, rozbudowując przy tym sieć szkolnictwa wszystkich szczebli i przyczynił się do założenia uniwersytetu w Warszawie. W tym czasie powstała też Politechnika Warszawska, a liczba nauczycieli uległa podwojeniu. Był doskonałym organizatorem szkolnictwa wyższego, średniego i powszechnego. Dzięki niemu uratowano spuściznę Komisji Edukacyjnej. W roku 1818 został prezesem senatu i w tym okresie podporządkował władzy państwowej sprawy nominacji biskupów i majątku kościelnego oraz zniósł wiele klasztorów. Jako wolnomyśliciel Potocki był przeciwnikiem kleru. Jego antyklerykalne artykuły pod nazwą „Świstek krytyczny” ukazywały się w latach 1815–1819 w najbardziej opiniotwórczym piśmie – „Pamiętniku Warszawskim” – gdzie występował jako rzecznik oświecenia. Opisał tam m.in. zasady funkcjonowania wymyślonego przez siebie Zakonu Smorgońskiego (satyra na jezuitów), w którego protokołach wysławiano Hunów i Wandalów za to, że „obalili kwitnące nauki i sztuki, a świat pogrążyli w ciemności”. Wielkim mistrzem owego zakonu, „który się zawiązał przeciw oświacie i wziął pod swoją opiekę wszelkiego rodzaju nadużycia

Stanisław Kostka Potocki

pielgrzymki z całego świata. Księża występują w pamflecie jako bonzowie. Powieść przedstawia wyprawę do Ciemnogrodu statku pełnego Polaków. Wśród pielgrzymów znaleźli się także Świstek, Wacław oraz jego służący – główni bohaterowie powieści. Narrator występuje jako wielki mistrz wolnomularski. Po przybyciu do Oślego Portu od razu dochodzi do „dzikiej iluminacji”, czyli spalenia przez inkwizycyjnych cenzorów nieprawomyślnych książek przywiezionych przez Świstka. Sprowadzony zza granicy nowoczesny pojazd, jedyny w Ciemnogrodzie, zostaje z polecenia Inkwizycji spalony jako niebezpieczna nowinka. Efektem polityki inkwizycyjnej jest całkowita stagnacja kulturowa Ciemnogrodu. Niemniej jednak arcykapłan ciemnogrodzki zwierza się narratorowi, że upada religia w Ciemnogrodzie, „bo zaledwie raz lub dwa razy w rok święta Inkwizycja pali heretyków, kiedy dawniejszymi czasy odprawiało się co miesiąc

nie założono, bo Inkwizycja uznała ją za nowinkarstwo. Cięgi zbierają sami duchowni, co oddają m.in. takie wypowiedzi: „(...) bonz spasły, co sobie od rana należycie podchmielił”; „wstrzemięźliwość nie była bonzów przymiotem”, a poza tym bonzowie „pili niemiłosiernie”, wznosząc toasty za zniszczenie wszelkiej oświaty. Czytamy, jak to stu bonzów „zaryczało hymn, odpowiadający naszemu Te Deum”, a „kilkunastu młodych bonziąt jęło się do zapalenia setnych lamp około pagody wiszących, które jej nowego dodały blasku i tą zmianą pomnożyły już dość mocne omamienie”, co uznano za parodię odsłonięcia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Mieszkańcy powieściowego Ciemnogrodu to ludzie zabobonni; fataliści, którzy „żadnej przeciw zarazie nie używają ostrożności, mówiąc, że temu, co się dzieje z zrządzenia Nieba, opierać się człowiekowi nie godzi”. Kler zorganizował odpowiednio opinię publiczną przeciw oświeconemu

17

liberałowi, wzywając do potępienia „dzieła tchnącego zgorszeniem i bezbożnością”. W 1821 r. ukazała się broszura pt. „Świstek warszawski wyświstany” księdza Karola Surowieckiego, dzielnego obrońcy ciemnoty, zwalczającego zarówno filozofię i oświatę oświecenia, jak i reformy Sejmu Wielkiego. Warto dodać, że Surowiecki był osobistym wrogiem Potockiego co najmniej od 1792 r., kiedy ten odpowiedział polemiką na jego prymitywny pamflet „Python, lipsko-warszawski diabeł, kontragedycja na tragedyją Saul, wyjęta z Pisma Świętego, grana przez aktorów tamtego świata”, w którym ukazał Woltera wraz z innymi filozofami oświecenia w najhaniebniejszym poniżeniu. Wówczas Surowiecki spłodził kolejne dzieło: „Scena ostatnia Pythona”, gdzie ponawia swe kalumnie i domaga się inkwizycji i natychmiastowego spalenia ksiąg Woltera i jemu podobnych. Napisana po latach „Podróż do Ciemnogrodu” była poniekąd odpowiedzią na „Scenę ostatnią Pythona”. Znów więc Surowiecki ruszył z potwarzami. Zarzucając autorowi brak kunsztu, obrzuca go zarazem wyzwiskami typu: liberalny obłudnik, iluminowany filut, libertyński potwór, warszawski pierdoła (gaduła), bajarz bezczelny... Za obrazę urzędującego ministra ks. Surowiecki został przez władze państwowe zesłany do prowincjonalnego klasztoru. Kostka Potocki został jednak zdymisjonowany w wyniku zabiegów episkopatu, z Janem Pawłem Woroniczem na czele. W zastępstwie na urząd ten wprowadzono bigota Stanisława Grabowskiego. Kajetan Koźmian pisał w pamiętnikach: „Nominacja ta wszystkich zasmuciła. Straciliśmy naczelnika oświecenia gorliwego, zdolnego i zasłużonego”. „Ścigany nienawiścią kleru Potocki, widząc, że duch Ciemnogrodu zwyciężył, rozchorował się wkrótce i umarł w goryczy” – zapisał Wasylewski. W setną rocznicę opublikowania „Podróży do Ciemnogrodu” wspominał o niej na trybunie sejmowej poseł Kazimierz Czapiński przy okazji debaty konstytucyjnej: „W tej książce czytamy o podróży do tej fantastycznej krainy, gdzie prawie nie ma bibliotek, bo biblioteki składają się z kalendarzy i edyktów inkwizycji. Tam się skarżą, zwłaszcza kler, na »upadek« moralności, bo przedtem wspaniałe spalanie heretyków odbywało się co tydzień, teraz odbywa się co miesiąc. Tam też widzimy pod bardzo przejrzystym pseudonimem tzw. zakon smorgoński [chodzi o jezuitów – przyp. aut.], który postawił sobie za cel wychowanie młodzieży, ale wychowanie w tym celu, ażeby utrzymać tę młodzież – w całkowitej ciemnocie” („Dokąd kler prowadzi Polskę?”, s. 71–72). Czy któregoś z naszych dzisiejszych posłów stać na takie wystąpienie? Dziś Potocki jest w zapomnieniu. Należy odświeżyć więc pamięć o tym wspaniałym i wybitnym człowieku. A także o jego dziele... MARIUSZ AGNOSIEWICZ www.racjonalista.pl

18

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

CZYTELNICY DO PIÓR

Antyklerykalizm Was zaślepia! Mam prośbę. Piszcie sobie o czym chcecie, tylko nie o historii! Antyklerykalizm tak Was zaślepia, że w kąt idzie rzetelność historyczna. Chodzi mi o tekst pt.: „Polak protestant” z numeru 15/2007 „Faktów i Mitów”. Zacznijmy od początku. 1. „Niewielu wie, że ewangelikiem jest Adam Małysz, a byli nimi m.in.: Piłsudski, Rej, Żeromski, Wisłocka, Anders (…)”. O wyznaniu Adama Małysza wiem doskonale, choć wcale nie interesuję się sportem. Tabloidy wiele o tym pisały. Ba, kiedyś był nawet reportaż w TVP 3, w którym nasz skoczek opowiadał o swojej religijności. Skoro ja o tym wiem, a sportem się nie interesuję, to jego fani wiedzą o tym na pewno. Natomiast dziwi mnie, czemu na tej liście zamieścili Państwo Piłsudskiego i Żeromskiego. Obaj ci panowie zostali protestantami w dojrzałym wieku w wyniku perypetii małżeńsko-rozwodowych, a nie nawrócenia. Sam Piłsudski był protestantem krótko. Już w roku 1920 powrócił na łono prawdziwej wiary katolickiej. Było to podczas wojny z Rosją Radziecką, kiedy poważnie liczył się ze śmiercią na froncie. Ale oprócz Adama Małysza mamy innego znanego, żyjącego protestanta. Jest nim Jerzy Buzek, premier RP w latach 1997–2001, obecnie europoseł. Dlaczego jego nie wymieniliście? Czy dlatego, że prawicowy oszołom nie pasuje do tezy, że wszyscy protestanci byli/są tacy postępowi? 2. „Religię chrześcijańską przyniesiono na mieczach niemieckich morderców (…)”. I tak dalej w tym stylu, zupełnie bez sensu. Jakich „niemieckich”? W średniowieczu nie było czegoś takiego jak „naród niemiecki”! Nie było także czegoś takiego jak naród polski, czeski, włoski, francuski, angielski itp. Świadomość narodowa to wynalazek stosunkowo świeży – wymysł francuskiego oświecenia, ochoczo przyjęty przez wszystkie państwa Europy w czasie wojen napoleońskich. Nadużyciem jest przykładanie XX-wiecznego znaczenia pojęcia „naród” do stosunków epoki średniowiecza! Dla ówczesnego klerka („absolwent studiów” z niższymi święceniami duchownymi) ojczyzną była cała chrześcijańska Europa. Wszyscy wykształceni ludzie posługiwali się łaciną, więc wszędzie mogli czuć się równie dobrze i swobodnie i podróżować pomiędzy większymi miastami. Oczywiście, problematyczne jest, czy chciałoby im się jechać do dzikiego kraju na Wschodzie, rządzonego przez barbarzyńskich książąt z rodziny nazwanej kilkaset lat później

Piastami. Otóż, nie chciało im się! Toteż kler był akurat u nas miejscowy (a nie niemiecki, jak piszecie!) i bardzo kiepsko wykształcony. „Kolejną zbrodnią były wyczyny ultrakatolickiej, iście faszystowskiej konfederacji barskiej (1768–1772), wznieconej »w obronie wiary katolickiej« po zgodzie sejmu na równouprawnienie protestantów i prawosławnych”. Prawda, ale nie do końca. „Zapomnieliście” Państwo napisać, że równouprawnienie dysydentów – jak ich wtedy nazywano – wymusiły na Rzeczypospolitej Rosja i Prusy. Mało tego! Katarzyna II i Fryderyk II ogłosili się ich opiekunami! Toteż dysydenci chętnie zwracali się do przyszłych zaborców z prośbami o pomoc, dając im tym samym pretekst do interwencji w Polsce. Czy zatem należy się dziwić, że podczas tego pierwszego zrywu narodowego likwidowano potencjalnych zdrajców? Podczas wojen i rewolucji daje się głowę pod topór z powodów bardziej błahych niż wyznanie. I ta koszmarna zbitka „iście faszystowska konfederacja barska”! Cios poniżej pasa, godny stalinowskiej propagandy. Mam nadzieję, że weźmiecie sobie Państwo do serca to, co napisałem. Marek Sz.

Szanowny Panie Marku! Serdecznie dziękuję za Pana list. Cieszy mnie zainteresowanie tematem, które wywołałem. Dziękuję Panu podwójnie, bo w tekście, który zajął całą kolumnę, nie zawarłem wszystkiego, co wydaje mi się istotne, a Jonasz nie dałby mi więcej. Przekonałem Go, że szacunek dla Pana wymaga dania mi jeszcze jednej kolumny. Dziękuję po trzykroć, bo umożliwił mi Pan polemikę z poglądami znacznej części Polaków, które Pan wyraził. To poglądy wyniesione ze szkół nadzorowanych przez watykańskich komisarzy, bo tak nazywam katechetów. Żaden nauczyciel historii nie odważy się uczniom powiedzieć prawdy o roli Kościoła w historii Polski, bo straci pracę. Że Kościół katolicki był współsprawcą rozbiorów, „czwartą potencją rozbiorową”, że największymi zdrajcami w historii Polski byli biskupi: św. Stanisław, Prażmowski, Młodziejowski, Massalski, Kossakowski i kardynał Radziejowski z tatusiem. Każdy z nich bije na głowę Szczęsnego

Potockiego, zresztą wychowanka jezuitów, grabarzy Polski. Historii Polski można uczyć się na życiorysach tych łotrów w sutannach. Polecam opracowania pt. „PZPR – Płatni Zdrajcy, Pachołki Rosji, czyli zdrajcy w sutannach” oraz „PZPN – Płatni Zdrajcy, Pachołki Niemiec”, publikowane w „FiM”. Ale, ad rem. ¤¤¤ Ad 1. Gratuluję wiedzy, że ewangelikiem jest Adam Małysz. Z ok. 20 moich znajomych żaden nie wiedział. Dwie nauczycielki na moją prośbę zadały to pytanie dorosłym uczniom. Nie wiedział żaden. Dwie inne nie chciały zadać uczniom tego pytania: „Bo się katecheta dowie i doniesie. W co ty mnie wciągasz?!”. To za cały komentarz. Nie ma Pan racji, że Piłsudski wrócił do katolicyzmu. Nie ma na to żadnych dowodów. To tylko plotka rozpuszczana przez Kościół, bo to dla niego bardzo wstydliwa sprawa. Dlaczego Kościół nie godził się na pochowanie Piłsudskiego w katedrze wawelskiej? Poskutkowała dopiero groźba odebrania Kościołowi katedry jako dobra narodowego i... pozbawienia obywatelstwa kardynała Sapiehy i wydalenia go z kraju. Zresztą marszałek tak naprawdę nie jest pochowany w katedrze, bo jego kaplica leży poza obrębem jej murów, wchodzi się tylko przez katedrę. Przytoczę jeszcze cytat z marszałka: „Religia jest dla ludzi bez rozumu”. Mam nadzieję, że wystarczy – mądrej głowie dość dwie słowie. Swoją drogą, użyty przez Pana zwrot „powrócił na łono prawdziwej katolickiej wiary” nasuwa nam pewność, że... jest Pan księdzem. Ale my uważamy, że skoro ludzie z czysto praktycznych względów wybierali protestantyzm, to właśnie to wyznanie jest bliższe naturze, potrzebom i oczekiwaniom człowieka. Przytoczmy tu Napoleona Bonaparte: „Uznanie związku małżeńskiego za nierozerwalny to prowokacja do zbrodni”. Nie ma Pan racji, że Stefan Żeromski przeszedł na kalwinizm z powodu „perypetii małżeńsko-rozwodowych”. Przeszedł na łożu śmierci i był to jego świadomy wybór. Być może podyktowany wiedzą o antypolskich wyczynach Kościoła w czasie plebiscytów na Śląsku, Warmii i Mazurach. Żeromski uczestniczył

w akcji plebiscytowej na Mazurach. Przytoczę tu słowa kardynała Kakowskiego, wypowiedziane w czasie plebiscytu: „Nam Warmia nie jest potrzebna. Tam jest trzysta tysięcy protestantów”. Za to przytoczę Panu przykłady innych konwersji. Znakomity historyk na Uniwersytecie Jagiellońskim, profesor Wacław Sobieski (1872–1935), badacz XVI i XVII w., pod wpływem swoich odkryć na temat roli Kościoła w historii Polski przeszedł na protestantyzm ok. 1920 roku. Wybitny językoznawca Jan Boudouin de Courtenay (1845–1929), profesor Uniwersytetów Jagiellońskiego i Warszawskiego, w 1922 r. kandydat na prezydenta RP, wystąpił z Kościoła katolickiego w r. 1927. Nie wymieniłem prof. Buzka, bo, z całym szacunkiem, nie był najlepszym

premierem, a i nie starczyło miejsca. Sądziłem, że „plejada ludzi kultury i nauki” wystarczy. Ale teraz sypnę Panu paroma nazwiskami: Krzysztof Arciszewski, Jerzy Bandtkie, Józef Beck, Eugeniusz Bodo, Jerzy Boerner, Jan Bystroń, Lucyna Ćwierciakiewiczowa, Andrzej Frycz Modrzewski, Anna German, Mikołaj Gomółka, Artur Grottger, Jan Heweliusz, Juliusz Kaden-Bandrowski, Michał Kajka, Wojciech Kętrzyński, Oskar Kolberg, Leopold Kronenberg, Samuel B. Linde, Tola Mankiewiczówna, Bogusław Metz, Morsztynowie, Krzysztof Mrongowiusz, Zofia Mrozowska, Marceli Nencki, Lubienieccy, Jerzy Pilch, Wincenty Pol, Adam Próchnik, Jeremi Przybora, wielu Radziwiłłów, Anna Skarżanka, Edward Skorek, Andrzej Szczypiorski, Karol Szolc-Rogoziński, Henryk Tomaszewski, Emil Wedel. Cieszę się natomiast, że ani słowem nie kwestionuje Pan wybitnych zasług Polaków ewangelików dla Polski.

¤¤¤ Ad 2. Skoro nie było w średniowieczu pojęcia naród, to skąd wzięło się Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego? Tak, NARODU NIEMIECKIEGO, i to założone w mrokach średniowiecza, w 962 r. Napoleon, owszem, zlikwidował je w 1806 r. Dodam tylko, że w czasie, o którym pisałem (pierwsza poł. XI w.) kler był niemal wyłącznie niemiecki. Proszę sięgnąć do źródeł. ¤¤¤ Ad 3. Cieszę się, że nie kwestionuje Pan zbrodniczych wyczynów ultrakatolickiej konfederacji barskiej. Ale nijak nie mogę zgodzić się z bólem Pana wyrzutu, że równouprawnienie protestantów i prawosławnych wymusiły Rosja i Prusy. W państwie tolerancyjnym nikt obcy nie musiałby wymuszać równouprawnienia obywateli. To w wyniku prześladowań inicjowanych przez Kościół katolicki, które krótko opisałem w artykule, prześladowani i upadlani ludzie szukali pomocy gdzie się dało. I tu argumentem dla mnie jest Pana wywód z pkt 2. Niech Pan przeczyta własne słowa w kontekście szukania pomocy przez prześladowanych. To była powszechna wówczas praktyka. Np. protestanci niemieccy w czasie wojny 30-letniej walczyli wraz ze Szwedami i Francuzami przeciwko niemieckiemu cesarzowi. To, że Pan usprawiedliwia „likwidowanie potencjalnych zdrajców”, czyli mordowanie bez sądu ludzi niewinnych, wprawiło mnie w osłupienie. Czy Pan się zastanowił, co Pan napisał?! Bez zastanowienia mówią tylko prości ludzie, ale pisze się po zastanowieniu. Widać w Polsce i teraz możliwy byłby Jasenovac („FiM” 8/2007). Kto Panu zaszczepił, takie zasady „moralne”? Tego akurat się domyślam... Polscy ewangelicy wielokrotnie dawali dowody patriotyzmu. Służyli Polsce, pomnażali jej bogactwo, oddawali za nią życie. Kler katolicki pomnażał tylko bogactwo Kościoła rzymskiego, grabiąc Polskę (choćby te 2 tys. wozów ze złotem i srebrem) i wiódł ogłupionych Polaków na śmierć na wojnach religijnych. To Kościół zmusił innowierców do szukania oparcia u obcych. A co, mieli emigrować z własnej ojczyzny, bo życzył tego sobie jakiś klecha?! To Kościół prześladowaniami dokonał zbrodni odrzucenia od polskości milionów obywateli innych wyznań. A propos konfederacji i faszyzmu – proszę poczytać Kitowicza. Też konfederata, później księdza. Szanowny Panie Marku! Zapraszam serdecznie do lektury „Faktów i Mitów”. Znajdzie Pan na naszych łamach rzetelnie napisane artykuły, ukazujące historię Polski od nieklerykalnej strony. I nie są to nasze wymysły, ale ustalenia wielu polskich profesorów historii. My nie wojujemy z religią, my tylko mamy wiedzę o Kościele katolickim i staramy się ją przekazać. LUX VERITATIS

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

LISTY List otwarty do premiera J. Kaczyńskiego Z wielkim oburzeniem spoglądamy na pacyfikację manifestacji lekarzy i pielęgniarek. Nieumiejętność negocjacji i brutalna akcja policji skierowana w stosunku do bezbronnych kobiet doprowadziła do konieczności udzielenia pomocy ambulatoryjnej kilku pielęgniarkom i hospitalizacji jednej z nich. Brak interwencji podczas koncertu faszystowskiego zespołu No Remorse w podlaskiej wsi Krasne Folwarczne i wymierzona w protestujących akcja pod Kancelarią Premiera to wyraźne sygnały, w jakim kierunku zmierza polityka PiS-owskiego rządu. Rozumiemy, że siłowe rozprawienie się z protestującymi, milcząca aprobata władz dla faszystowskich imprez i nazistowskie kryptonimy w CBA to emanacja „solidarnego państwa”. Solidarnego, ale z kim? Panie Premierze, pytamy, gdzie stoi ZOMO? Krzysztof Andruszkiewicz Przewodniczący SLD, Gdańsk

LISTY OD CZYTELNIKÓW

złotych, a te pieniądze mogłyby być wykorzystane inaczej. Trzeba porządnie skontrolować moloch zwany NFZ, gdzie sprzątaczka zarabia więcej niż harująca ciężko pielęgniarka czy lekarz. Minister pracy Anna Kalata za te 8 milionów zł wydanych na nagrody dla swoich, powinna od razu podać się do dymisji, bo przecież wmawia się tym ludziom, że nie ma pieniędzy. Kaczyński tego nie zrobi, bo straciłby poparcie wielkiego brata. Należałoby

równie nieokrzesani. Wykazał się pan, panie premierze, już absolutną głupotą, mówiąc, że strajki osłabiają pozycję Polski w walce o pierwiastek. Myślę, że pierwiastek Kaczyńskich pielęgniarki mają głęboko pod kitlem. One słusznie żądają swego, a nie chcesz pan rozmawiać z pigułami (pieszczotliwe, szpitalne określenie), będziesz pan musiał porozmawiać z górnikami. Już jadą do Warszawy, więc radzę klepać modlitwy i dzwonić do o. Rydzyka po wsparcie.

natychmiast wycofać wojska, bo walczymy przecież w nieswojej sprawie, wydając miliardy złotych i narażając życie wielu młodych ludzi, oraz ograniczyć przywileje kleru i innych grup. Wtedy pieniądze się znajdą. Po czwarte: Kaczyński zamiast dzieci ma kota, a on jest pewnie mniej wymagający od dzieci pielęgniarek. Poza tym w tym całym strajku pieniądze są na ostatnim miejscu. Tu chodzi przede wszystkim o to, by władze miały świadomość, że pieniądze w służbie zdrowia są i jest ich dużo, tylko że władze są niegospodarne i źle je wydają, a na reformy systemowe pewnie nie ma co liczyć, bo żeby je przeprowadzić, trzeba mieć konkretne pomysły, a rząd ich nie ma. My, pacjenci, nie pozwolimy na to, by po środowisku medycznym jeździć jak po łysej kobyle i mamić je obietnicami bez pokrycia. Jak będzie trzeba, sam położę się na karimacie obok jakiejś młodej pielęgniarki i wesprę ten protest, bo sprawa jest naprawdę poważna, a środowisko medyczne zdesperowane. Służba zdrowia musi być zdrowa. O zdrowie służby zdrowia powinno troszczyć się państwo, gdyż to należy do jego konstytucyjnych obowiązków. I na koniec mam propozycję do wszystkich bujających w obłokach polityków, bez względu na opcję polityczną: zapraszam do szpitala, by zobaczyć, jak ciężko i odpowiedzialnie ci ludzie pracują, może by wtedy jednemu i drugiemu łuski z oczu spadły. Tymczasem premier w stosunku do kobiet zachował się strasznie. No, ale cóż się dziwić, skoro rządzi się z Giertychem i Lepperem, oni są

Mam nadzieję, dziewczyny i chłopaki, że wywalczycie swoje. Jestem z wami podobnie jak inni moi niepełnosprawni koledzy i koleżanki pacjenci. A rządowi powiem jeszcze jedno: nie liczyłbym na udane negocjacje w Brukseli, skoro nie chce się negocjować z własnymi obywatelami. Oby ta fala strajków była początkiem końca PiS. Mam taką nadzieję. Ja i inni ludzie mamy już dość PiS i całej tej prawicowo-narodowo-klerykalnej popeliny. Marcin Antoniak Długoletni pacjent szpitali polskich, wdzięczny za wszystko białemu personelowi

Piszę w obronie... ...godnej pracy i zdrowego systemu służby zdrowia, całym sercem z pielęgniarkami i lekarzami. Wszyscy śledzimy obecnie to, co dzieje się przed Kancelarią Premiera. Wszyscy widzimy zdesperowanych ludzi, którzy przecież mają prawo godnie żyć w kraju, w którym się urodzili, choć rząd, niestety, swoim postępowaniem zmusza pielęgniarki i lekarzy do grupowych zwolnień i wyjazdu za granicę. Może zainteresuje Czytelników punkt widzenia na tę sprawę długoletniego pacjenta, bo ja od 1992 do 1999 roku właściwie mieszkałem w szpitalu, stale się rehabilitując. Przede wszystkim praca służby zdrowia jest straszliwie ciężka i odpowiedzialna. Ktoś, kto nigdy nie leżał w szpitalu, tego nie zrozumie, choć nikomu tego nie życzę. Pielęgniarka pracuje w ludzkim smrodzie, dźwiga, podmywa, cewnikuje i wykonuje jeszcze wiele ciężkich i odpowiedzialnych prac, podobnie jak cały biały personel. Po drugie: tak sobie myślę, że gdyby biały personel przyjechał z łomami i kilofami, rząd prędzej podjąłby rozmowy, jak pokazuje historia górniczych protestów. Rząd, który pręży muskuły przed ślicznymi, kruchymi kobietami, a ugina się przed siłą kilofa, w ogóle nie ma moralnego prawa do sprawowania władzy i powinien jak najszybciej podać się do dymisji! Po trzecie: są pieniądze! Rząd, bez względu na swoją barwę polityczną, powinien uszczelnić system kontroli przetargów na sprzęt medyczny – to ogromne pole do korupcji. Na niewłaściwie prowadzonych przetargach szpitale tracą miliony

Demon-kracja Lech Wałęsa nazwał Lecha Kaczyńskiego sk...synem. Osobiście uważam, że jest to określenie nadzwyczaj delikatne. Ale ja nie o nazywaniu obecnego prezydenta, bo repertuar określeń na tę osobę jest niezwykle bogaty. Słowa Wałęsy dotyczyły wywiadu udzielonego przez Kaczyńskiego francuskiej gazecie. Kaczor wydalił z siebie, że w latach 90. Wałęsa był większym zagrożeniem dla demokracji niż Kwaśniewski. Mam pytanie w związku z tym: czy Kaczyński zamienił się z męskim organem na łby? Przecież Wałęsa wygrał (i przegrał) wybory prezydenckie w wyborach demokratycznych. W czasie nocnej zmiany też nie było zagrożenia dla demokracji, bo wszystkie terminy wyborów były dotrzymane. Owszem, były kryzysy mniejsze i większe, ale

jaki rząd ich nie ma? Na całym świecie takowe się zdarzają. Kwaśniewski też wygrał w jak najbardziej demokratyczny sposób, i to dwie kadencje. Czy ktoś widział, żeby Kwaśniewski do jednych, jak i drugich wyborów wysyłał szwadrony specsłużb, których jedynym celem było zabieranie obywateli do urn wyborczych, żeby tam zakreślali na kartach do głosowania znaczki przy jego nazwisku? Nie. A może próbował przeforsować – przy pomocy rządu Millera lub Belki – zmiany w konstytucji, żeby mieć możliwość startowania na trzecią kadencję? Nie. Do tej pory Kwaśniewski cieszy się ogromnym poparciem wśród społeczeństwa. Niech zaufanie do Kaczyńskich podniosą do kwadratu, to i tak nie zostanie pierwiastek tego, co ma Kwaśniewski. Czy przyzwoite rządy męża stanu, jakim niewątpliwie jest Aleksander Kwaśniewski, można nazwać zagrożeniem dla demokracji? Wątpliwe. Największym zagrożeniem dla demokracji są Kaczyńscy. Czy ktoś widział kiedyś obsadzanie z taką siłą wszystkich stanowisk przez swojaków, jak mamy teraz? Nie. Bliźniaki realizują z żelazną konsekwencją program TKM-u (Teraz Kurwa My). Ja to rozumiem, każdy woli się otaczać swoimi niż innymi. Ale na litość boską! Nie z taką siłą! Obawiam się, że bez legitymacji PiS nawet sprzątaczka nie dostanie etatu w urzędzie na Zadupiu Dolnym. Czy to jest normalne? Ustawa lustracyjna (mająca na celu zlustrowanie dziennikarzy) miała za zadanie dobranie się do dupy niezależnym dziennikarzom; to był jawny zamach na demokrację! Ona pozwalała represjonować niepokornych redaktorów. Dzięki Bogu (jeśli takowy istnieje), TK uwalił tę ustawę. Ale jeśliby weszła w życie... W rządach i bliźniaków, i koalicjantów widać coraz mniej demokracji. Genialne pomysły Romana Edukatora z wywaleniem nieprawomyślnych pozycji i zastąpieniem ich narodowo-katolickimi pozycjami to też zamach na demokrację. A pomysł z pisaniem na nowo historii? To przecież pranie mózgów dzieciom. Ma to w konsekwencji pokazać im, że każdy, kto myśli inaczej, jest z gruntu zły. Tak nastawieni młodzi ludzie od razu po spełnieniu kryterium wiekowego wstępowaliby do młodzieżówek Trójkoalicji. Jest to sk...syństwo w najczystszej postaci i najbardziej haniebny i karygodny zamach na demokrację w historii. Najbardziej haniebny, bo dokonany na młodych i nieukształtowanych politycznie umysłach. Na koniec tylko dodam, że jeśli Kaczki w swojej IV RP w taki sposób rozumieją demokrację, to ja to pie...lę i wracam do III RP. Albo pakuję graty i spieprzam za granicę. Bo rozumienie demokracji jako zamordyzmu jest co najmniej bardzo dziwne i, według mnie, kwalifikuje się do szpitala z kaftanami bezpieczeństwa. Grzegorz A. Godlewski

19

Sami swoi Kruk krukowi oka nie wykole – mówi stare przysłowie. W państwie Prawa i Sprawiedliwości sprawdzają się stare przysłowia. Poplecznicy PiS mogą czuć się bezpiecznie – opływają w dobrobyt i czują się jak pączki w maśle. Znamy wyrok, jaki zapadł w sprawie posłanki Beger z Samoobrony w sprawie podrabiania podpisów na listach wyborczych. Dzięki temu ,,matactwu” została ta pani naszą eksponowaną parlamentarzystką. Następnie ta sama pani zastosowała, jak to się teraz mówi, esbeckie metody i sama nagrała rozmowę. Stała się nieomal bohaterką Samoobrony. Nagrała ta pani samych prominentów PiSmaków – panów Adama L. i Wojciecha M., którzy proponowali jej wysokie stanowisko w rządzie. Teraz, kiedy rządzi partia mająca w nazwie sprawiedliwość, PiS robi wszystko, aby tę sprawiedliwość stosować na innych, a nie na swoich. Po trzech miesiącach od wyroku w sprawie nagrania taśm usłyszeliśmy ustami Pani Katarzyny Sz. – rzecznik prokuratury w Warszawie – że umorzono śledztwo z braku czynu zabronionego. Jak łatwo zauważyć, śledztwo umorzono trzy miesiące wcześniej, niż podano je do wiadomości. Wcześniej nie było odpowiedniej atmosfery politycznej... MiniStrant, Siedlce

Faryzeusze Kościół – w osobie abpa Nycza – znów wtrąca się w nabrzmiałe sprawy społeczeństwa. W tym przypadku – na prośbę pielęgniarek – w sprawy służby zdrowia. Jeśli ten książę Kościoła wzywa władze państwa do finansowania Świątyni Opatrzności, a jednocześnie twierdzi, że jesteśmy zbyt biednym państwem, by dać podwyżki pielęgniarkom, to twierdzę, że jest to oportunista i hipokryta jak większość kapłanów. Oj, skończy się eldorado Kościołowi – to jest kwestia czasu. W ostatnim czasie z Kościoła odeszli księża znani i wykształceni. Odeszli z jednego powodu: obecny katolicyzm polski jest niezwykle prymitywny, nie rozwija wewnętrznie człowieka i włazi z butami w politykę; ten katolicyzm jest pusty w treści, teatralny... Wzywam abpa Nycza, aby zajął się wewnętrznymi sprawami swojego Kościoła, też nabrzmiałymi, takimi jak kryminalne przestępstwa części kleru (finansowe i obyczajowe), na których traci przede wszystkim podatnik; wzywam hierarchę, aby wpłynął na swój Kościół, aby ten spuścił z tonu i stał się skromny, aby nie żądał już materialnych przywilejów i nie pouczał kogokolwiek w sprawach etycznych, dopóki sam nie stanie się etyczny. Przypominam, że Jezus był przeciwnikiem wiary zinstytucjonalizowanej, mówił o kapłanach hipokrytach jako o grobach pobielanych, wewnątrz pełnych plugastwa. Dziś jest to samo – nic się nie zmieniło. Benares

20

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

OKIEM BIBLISTY

PYTANIA CZYTELNIKÓW

Kiedy wiara jest grzechem? Na podstawie rachunku prawdopodobieństwa zakładam, że Bóg istnieje. Zastanawiam się jednak nad tym, jak czuje się Bóg Ojciec, jeśli myślenie zastępujemy wiarą. Czy nie jest tak, że taka wiara jest grzechem, a wiara fanatyczna – na przykład w wydaniu ojca dyrektora Rydzyka – grzechem ciężkim? Rozpocznijmy najpierw od wyjaśnienia, czym wiara nie jest. Przede wszystkim wiara nie jest tożsama z przynależnością religijną. Podkreślić to należy dlatego, że jeszcze dziś (szczególnie w naszym kraju) bardzo często słyszy się takie pojęcia jak: ,,wiara katolicka”, ,,wiara ewangelicka”, ,,inna wiara” lub pytania w rodzaju: ,,Do jakiej wiary należysz?”. Z biblijnego punktu widzenia, takie ujęcie wiary nie ma żadnego uzasadnienia. Można bowiem należeć do tej czy innej wspólnoty religijnej, a być człowiekiem niewierzącym. Można kultywować tradycje religijne, a w ogóle nie przykładać większej wagi ani do Boga, ani do pochodzenia i znaczenia poszczególnych praktyk religijnych. Można też wiedzieć prawie wszystko, czego uczy Kościół, a nie znać kompletnie Biblii i nie zastanawiać się nad tym, w co się wierzy, nie mówiąc już o osobistym doświadczeniu wiary. Krótko mówiąc, można należeć do tego czy innego Kościoła, być niewierzącym albo też w większym lub mniejszym stopniu wierzyć we wszystko to, czego uczy dany Kościół, a tak naprawdę nadal być człowiekiem nieposiadającym żywej wiary! A zatem prawdziwa wiara nie jest zależna ani od przynależności do tej czy innej wspólnoty konfesyjnej, ani od praktyk religijnych, ani od posłuszeństwa duchowym przywódcom. Czym wobec tego jest wiara w biblijnym ujęciu? Biblijny sens greckich i hebrajskich słów, zwykle tłumaczonych jako ,,wiara”, to zarówno świadome przyjęcie pewnych doktryn i zdarzeń, jak i ufne poleganie na Bogu, wyrażające się posłuszeństwem. Tak rozumiana wiara nie zastępuje więc myślenia. Przeciwnie. Myślenie, wyciąganie wniosków i wiara idą ze sobą w parze. Wierzyć bezpodstawnie jest szczytem fanatyzmu. Wiara jest bowiem świadomą odpowiedzią człowieka na działanie Boga. Oznacza to, że wiara zostaje zapoczątkowana w człowieku przez samego Boga (por. Rz 12. 3; Ef 2. 8). Innymi słowy, nikt z prawdziwie wierzących nie zaplanował sobie, że pewnego dnia, tygodnia, miesiąca czy roku uwierzy w Boga. Jest to po prostu niemożliwe i dotyczy zarówno ludzi religijnych, jak i obojętnych religijnie. Jak powiedział Jezus: ,,Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was

wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali” (J 15. 16). Dzieło wiary, które zapoczątkowuje Bóg, nie od razu jednak bywa rozpoznane przez człowieka. Zwykle towarzyszą mu różne okoliczności, refleksje, głębokie wewnętrzne przeżycia, poszukiwanie sensu życia i pragnienie, aby móc wszystko zacząć od nowa, aby żyć uczciwie w zgodzie z samym sobą i otoczeniem. W wielu przypadkach bywa też tak, szczególnie jeśli osoba jest areligijna, że wszystkich owych odczuć i pragnień na początku w ogóle nie kojarzy się z Bogiem, z religią, z wiarą. Człowiek znajdujący się w tego rodzaju stanie ducha nie boi się ani śmierci, ani Boga. Jedyne, co mu doskwiera, to poczucie winy, osamotnienia, wewnętrznej pustki, bezsensu i pragnienie, aby móc to wszystko zmienić. Biblia nazywa to opamiętaniem lub nawróceniem, czyli przemianą umysłu i serca, które zwykle rozpoczyna i dokonuje się w człowieku, gdy ten jeszcze w ogóle nie zdaje sobie z tego sprawy. Świadomość ta dojrzewa bowiem stopniowo i zwykle dopiero wtedy, kiedy następują wyraźne zmiany w jego dotychczasowym życiu (nagłe porzucenie wszelkich nałogów, złych nawyków, układów, od których był uzależniony itp.), pojawiają się pierwsze myśli o Bogu, i wtedy też dochodzi do niby to przypadkowego spotkania z kimś, kto już wcześniej doświadczył czegoś podobnego w swoim własnym życiu. W taki oto sposób stopniowo dochodzi do uświadomienia sobie, czym jest Ewangelia (por. Dz 8. 26–38). Wtedy to – zwykle po nowych duchowych zmaganiach i konfrontacji z najbliższym otoczeniem – dochodzi wreszcie do podjęcia świadomej decyzji i ,,przyjęcia Słowa z całą gotowością”, jak to niegdyś uczynili biblijni berejczycy, którzy ,,codziennie badali Pisma, czy tak się rzeczy mają” (Dz 17. 11). I wtedy też człowiek zaczyna uświadamiać sobie, czym jest wiara. Zaczyna rozumieć, że wiara jest odpowiedzią na Bożą inicjatywę i Jego Słowo. Uświadamia sobie, że tym, który to wszystko zapoczątkował, jest

Ktoś potężny – Bóg, który zbawia; który nie tylko uwalnia człowieka od poczucia winy, ale również od wszelkiego rodzaju zła; który sprawia, że człowiek chce i skutecznie wykonuje wszelkie dobro (por. Flp 2. 13). Dodajmy jeszcze, że podobnie ten proces przebiega u ludzi religijnych, o czym można przeczytać w wielu miejscach Nowego Testamentu (por. Łk 5. 1–11; J 3. 1–18; 4. 1–26; Dz 9. 1–18; 10. 1–48). Oto dlaczego ,,bez wiary nie można podobać się Bogu” (Hbr 11. 6). Ponieważ, jakkolwiek ostateczny wybór należy do człowieka, to jednak cały ten proces zapoczątkowuje Bóg, który ratuje człowieka z opresji i daje mu ,,wszystko, co jest potrzebne do życia i pobożności” (2 P 1. 3). Podobnie rzecz ta przedstawia się w relacji pomiędzy rodzicami

a dziećmi. Jeśli dziecko nie wierzy swoim kochającym rodzicom, to zarówno ono, jak i rodzice nie będą szczęśliwi. Żaden rodzic nie będzie też zadowolony, patrząc, jak jego syn lub córka zaczyna działać na szkodę własną i rodziny. A zatem, czy tego rodzaju wiarę w Boga, będącą odpowiedzią na Boże działanie i Jego Słowo, która czyni człowieka pozytywnie nastawionym do otoczenia, która z egoisty czyni altruistę, która zło dobrem zwycięża, nazwiemy złem? Czy taką wiarę należy zwalczać? Kiedy więc wiara jest zgubna i grzeszna? Przede wszystkim wtedy, gdy poprzestaje na deklaracjach i gdy człowiek przyjmuje tylko pozór pobożności, podczas gdy jego życie jest jednym wielkim zaprzeczeniem ewangelicznej moralności (por. 2 Tm 3. 5). W Liście św. Jakuba czytamy, że tego rodzaju wiara jest martwa. ,,Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak

i wiara bez uczynków jest martwa” (2. 26). Daremną, szkodliwą i tym samym grzeszną jest więc wiara pusta, obojętna na potrzeby najbliższych (Jk 1. 27), bez miłości (1 Kor 13. 2; Ga 5. 6). Daremna, szkodliwa i grzeszna jest również wiara, która jest sprzeczna z przesłaniem Pisma Świętego. Dotyczy więc nie tylko braku osobistej więzi z Bogiem i wrażliwości na potrzeby bliskich, ale również na przedkładaniu tzw. Tradycji nad Słowo Boże. Jezus powiedział: ,,Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi. Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie” (Mk 7. 6–8). Przypomnijmy, że Biblia co najmniej w kilku miejscach przestrzega, aby niczego do niej nie dodawać i nie wypaczać jej przesłania (Pwt 4. 2; Prz 30. 6; Mt 5. 17–19; Ga 1. 6–9; Ap 22. 18–19). Mimo to Kościół rzymskokatolicki przyjął i ,,schrystianizował” wiele zwyczajów i świąt pogańskich oraz wprowadził wiele własnych wierzeń i praktyk. Ten odstępczy proces rozpoczął się już w II stuleciu po Chrystusie. Zapoczątkował go m.in. podział wiernych na kler i laików (II wiek po Chr., por. 1 P 2. 9), a następnie takie wypaczenia jak: chrzest niemowląt (III w., por. Mt 3. 15–17; Dz 2. 37–38; 8. 26–39), kult krzyża (z 313 roku, por. Dz 17. 25), sojusz Kościoła z państwem (IV w., Mt 22. 21), kult niedzieli (z 321 r., por. Mk 2. 27–28), ustanowienie dogmatu Trójcy Świętej (z 325–381 r., por. Mk 12. 29; J 14. 28; 17. 3), kult aniołów, świętych i ich wizerunków (z IV w., por. Wj 20. 4–6; Ap 19. 10) oraz dogmaty maryjne: pierwszy, uznający ją za ,,matkę Boską” (z 431 r., por. Łk 8. 21; 11. 27–28); drugi o jej wiecznym dziewictwie (z 1123 r., por. Mk 6. 3–4; Łk 2. 7; J 7. 5); trzeci o jej niepokalanym poczęciu (z 1854 r., por. Łk 1. 47; 2. 22–24; Rz 3. 23) i czwarty o jej wniebowzięciu (z 1950 r., por. J 3. 13; 1 Kor 15. 22–23). Wszystko to jest dowodem odstępstwa Kościoła rzymskiego od wiary, ,,która raz na zawsze została przekazana świętym” (Jud 3). Nazywanie bowiem biskupa Rzymu ojcem świętym i nieomylnym, określanie go takim m.in. tytułem jak

pontifex maximus, budowanie mu pomników za życia i po śmierci, adoracja jego osoby, modlitwy do niego, ubóstwianie duchowieństwa katolickiego, celibat kapłanów i uznawanie ich pośredniczej funkcji, doktryna mszy św. z tzw. przeistoczeniem, nauka o czyśćcu, piekle, spowiedzi usznej i pozostałych sakramentach, budowanie świątyń, wprowadzenie szat liturgicznych z babilońską tiarą, używanie wody święconej oraz wiele innych elementów wiary katolickiej nie ma najmniejszych podstaw biblijnych. Wszystkie te elementy posiadają natomiast korzenie pogańskie. Gdziekolwiek więc mamy do czynienia z występowaniem doktryn i zwyczajów sprzecznych z nauczaniem Chrystusa, ze zdrowym rozsądkiem, z bezmyślnym i ślepym podporządkowaniem się jakiejkolwiek instytucji kościelnej (nie tylko katolickiej, ale każdej innej), tam mamy do czynienia z wiarą fanatyczną, karykaturą wiary ewangelicznej, a więc z czymś szkodliwym, bo w rezultacie zgubnym dla jednostki, jak i dla społeczeństwa. Tak więc istnieje ogromna różnica pomiędzy żywą wiarą a wiarą martwą. Jedną i drugą rozpoznać możemy po owocach (Mt 7. 20). Pierwsza wyraża się zmianą w życiu człowieka, której dokonuje Bóg i Jego Słowo. Wyraża się zaufaniem i poleganiem na Bogu oraz praktycznym chrześcijaństwem. Przynosi więc korzyść zarówno osobie wierzącej, jak i jego najbliższym (rodzinie) oraz społeczeństwu. Dodajmy bowiem, że ludzie ewangelicznie wierzący to ludzie odpowiedzialni, uczciwi, pracowici, spokojni, niezagrażający komukolwiek; to ludzie błogosławiący, a nie przeklinający, to ludzie wolni od wszelkich nałogów i fanatyzmu. Przeciwieństwem takiej praktycznej wiary, wiary z Boga, jest jej karykatura, ślepa i fanatyczna wiara, która nie posiada żadnych racjonalnych ani biblijnych podstaw, którą cechuje zewnętrzna i hałaśliwa religijność, fanatyzm, wszelkiego rodzaju uprzedzenia (fobie, antysemityzm), która jest przyczyną wszelkich nadużyć – od duchowych przywódców począwszy, a na zwyczajnych wiernych kończąc. A zatem świadome trwanie w systemie religijnym, w wierze, która stoi w rażącej sprzeczności z ewangelicznym przesłaniem, jest złe, grzeszne i prowadzi do zguby. Grzech jest bowiem przestępstwem prawa Bożego (1 J 3. 4), jest rozminięciem się z wolą Boga, z wiarą proroków, uczniów Pańskich, a w szczególności z ,,wiarą Jezusa” (Ap 14. 12). Wierzyć więc bezpodstawnie jest szczytem fanatyzmu! BOLESŁAW PARMA W sprzedaży jest książka Bolesława Parmy „Niepokorni synowie Kościoła” (192 str., twarda okładka, cena egzemplarza – 20 zł plus koszty przesyłki poleconej za pobraniem). Zamówienia można składać na adres: Bolesław Parma, skr. poczt. 35, 44-300 Wodzisław Śl., na e-mail: parmab @wp.pl lub przez telefon komórkowy – 0 661 316 897

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

P

olscy politycy należą chyba do najbardziej przepracowanych i najbardziej zestresowanych ludzi na świecie... Ej, wy tam, w kącie! Z czego się śmiejecie? To nie śmichy-chichy, to szczera prawda! Poczytajcie sami: „Duży stres od rana. Wyrobić się z Córeczką do »Dzień Dobry TVN« na 10.00 (prosili, żeby być w studio o 9.30) – program trwał do 10.15, a potem biegiem na »Śniadanie« w radiowej Trójce. Malutka spisała się dzielnie. Musiałem poradzić sobie sam

i honoru Polaka katolika bronić. Do tego na łbie żona z ambicjami i „Gazeta Wyborcza” z tym swoim dziennikarskim, powiedzmy sobie szczerze – kłamliwym śledztwem na temat finansów Ligi Polskich Rodzin. Należy się chłopu urlop? Jak najbardziej! W Sejmie mamy samych takich przepracowanych, skonanych orłów. Do tego jeszcze bardziej przepracowani ministrowie, wiceministrowie, dyrektorzy departamentów... Armia ludzi do wypoczynku. Gdzie pojadą, co będą robić, jak wypoczywać? To

MAREK & MAREK smarował jej olejkiem plecy, ona opalała biust. Goły, bo „u nich w rodzinie wszyscy się tak opalają”. Polecam Hurghadę – inny egipski kurort dla middle class. Kawał pustyni nad brzegiem Morza Czerwonego. Egipcjanie wybudowali tam metodą lanego betonu „typowe” arabskie domy, wille, hotele, knajpy, a nawet „tradycyjny” arabski suk, czyli bazar. Pomalowali wszystko na biało, posadzili palmy i kwiaty – no, mówię wam, stara arabska oaza normalnie... Ale uwaga dla polityków – w Egipcie nie należy

COŚ NA ZĄB

Wakacje z przygotowaniem jej do programu, ubraniem itp., ponieważ Żona dziś od rana w pracy. Zresztą, każdy może nasz wspólny, »rodzinny« występ ocenić sam. Wieczorem kibicowałem drużynie sejmowej w meczu z gwiazdami TVN na stadionie Legii. Z LPR grali: Krzysztof Bosak, Radosław Parda i Szymon Pawłowski. Szlachetny cel: zakup karetek dziecięcych. Trochę żałuję, że nie dałem się namówić na granie. Ale wynik pokazuje, że nie byłem konieczny: 3 do 0 dla reprezentacji sejmu. Jutro ostatni raz przed wakacjami »Kawa na ławę« w TVN o 10.50”… A nie mówiłem! To fragment bloga pana posła LPR – Wojciecha Wierzejskiego. Ileż ta biedaczyna ma na głowie: ubrać córeczkę, do telewizji ją zawieźć, do występu przygotować, na mecz pójść, denerwować się o swoją drużynę, samemu do radia pójść

ważne pytanie, bo wypoczynek prominenta, który ma na głowie choćby tylko tak mały kraik jak Polska, jest sprawą wagi państwowej. Niestety – z góry wiadomo, że nie wszyscy będą odpoczywać. Jak chłop ma żniwa, to na urlop nie jedzie, mówi porzekadło. Lepper, najbardziej chyba zatyrany minister, wakacje spędzi najpewniej na polach Zielnowa. Po żniwach znowu granatem od pługa się oderwie i do Warszawy rządzić wróci. To już jego kumpel Maksymiuk ma o niebo lepiej – zadłużony jest po uszy, to niech się martwią ci, którym jest winien. On spokojnie może kombinować, gdzie z tą swoją Sandrą wyskoczyć. Ostatnio nakryto ich w Sharm El Sheikh na Synaju. Choć

napalać się na liczne wycieczki, które tam proponują. Zwłaszcza polityk odpowiedzialny, świadomy tego, że jego odpoczynek jest potrzebny krajowi, nie powinien się nigdzie ruszać samemu. Naprawdę nie ma sensu jechać do piramid, Luksoru czy Doliny Królów. Po co denerwować się myślą, że każda władza przemija. I tak przecież nikt Maksymiukowi piramidy nie zbuduje, chyba że finansową. Są jednak politycy, którzy jeśli się na urlopie nie uchetają, nie umordują, to mówią, że urlop był nieudany. To sportowcy, którym się zdaje, że znaleźli sposób na oszukanie czasu.

GŁASKANIE JEŻA

Tylko cud nad Wisłą Głęboko mylą się ci, którzy twierdzą, że Polska nieco się ośmieszy, pokazując Europie mizerię organizacyjną i infrastrukturalną piłkarskiego święta w roku 2012. Bo to nie będą wstydliwe niedociągnięcia. To będzie totalna katastrofa w skali kontynentu! Kilkanaście dni temu poseł Misztal wymyślił, że Polska powinna odsprzedać prawo organizacji EURO 2012 temu krajowi, który da więcej. Nie mniej jednak niż miliard dolarów. Nim ucichł śmiech szyderców, nim zamilkły rozliczne głosy patriotycznego oburzenia, zacząłem się zastanawiać, czy aby biedny jak mysz kościelna (wg oświadczenia majątkowego) Misztal nie ma aby jakiejś tam swojej racji. Do czego bowiem może dojść, prześledźmy na przykładzie sztandarowej dla EURO inwestycji – Stadionu Narodowego w Warszawie. Projekt tego obiektu autorstwa profesora Stefana Kuryłowicza olśnił komisję podobno tak bardzo, że efekt tej iluminacji widzieliśmy w dłoniach szefa FIFA, kiedy to (sam zdumiony) wyciągał z koperty kartkę z napisem „Polen”. Przez chwilę było pięknie, ale zaraz przestało i mało kto wie, że bezpośrednio po przyznaniu Polsce organizacji piłkarskich igrzysk

Centralny Ośrodek Sportu z projektu Kuryłowicza zrezygnował (nikt nie ma pojęcia z jakiego powodu) i niedługo (?) ma ogłosić konkurs na projekt nowy. Stworzenie kolejnej koncepcji architektonicznej potrwa co najmniej kolejny rok i tak zastanie nas jesień 2008. Do EURO pozostanie wówczas już tylko trzy i pół roku, ale do ekspresowej budowy kompleksu – stadionu na 70 tysięcy widzów, centrum konferencyjnego na 15 tys. osób, dwóch hoteli, biurowca, olimpijskiego basenu pływackiego wraz z aquaparkiem – nie będzie można przystąpić jeszcze za... kilkanaście lat! Bo Stadion Narodowy ma powstać w miejscu Stadionu Dziesięciolecia. Ów leciwy i martwy sportowo już od dawna obiekt zbudowany został z milionów ton gruzów ze zburzonej w czasie wojny Warszawy. No i gruz ten trzeba będzie wywieźć. Specjaliści chwycili za ołówki i raz dwa policzyli, że 100 gigantycznych ciężarówek, jeżdżąc na któreś z podwarszawskich wysypisk (tam i z powrotem) dzień i noc przez 24 godziny na dobę, aby uporać się z tym zadaniem, będzie potrzebowało pół roku. Przy założeniu, że poruszać się będą zamkniętymi na ten czas, pustymi ulicami centrum miasta, na co,

Siwe toto, pogięte w chińskie litery, ale ubiera się modnie, że niby czas ich się nie ima. Siwiec, dajmy na to. Dalibyście mu 52 lata? A jednak! Jak on to robi? Normalnie – jak wakacje, to na rower i hajda... Przemierzył tak szmat świata. Ostatnio cały urlop spędził, zjeżdżając na siodełku Sycylię. Siwiec jest entuzjastą włoskiej kuchni i dobrych win. Zna się na jednym i na drugim, a jest to hobby bardzo zdradliwe dla tuszy i dobrej kondycji. Siwiec więc, nawet jeśli nie chce, to musi pedałować. Dwa kółka preferuje też inny nasz europoseł, Andrzej Szejna. Tylko że ten ma te swoje kółka podczepione do motoru marki Yamaha. Smok, nie motor. No i gnają sobie po Europie w te i we wte... Miller natomiast jest zapalonym wędkarzem. Na szczęście ryby tego nie wiedzą, bo poumierałyby ze śmiechu na samą myśl o tym, kto na nie poluje. Miller najbardziej lubi Mazury, osobliwie Łańsk. To piękny ośrodek, do niedawna rządowy, obecnie kuriewny, bo go „pisiory” kurii warmińsko-mazurskiej sprezentowały. Miller jeździ do Łańska nawet teraz, kiedy nie jest już prominentem. Każdy może, trzeba tylko zapłacić. Wynajmuje tę samą willę, w której mieszkał jako premier – piętnaście metrów do pomostu. Jego żona, pani Ola, zarzeka się, że mąż naprawdę ma niezłe wyniki i rzeczywiście łapie

oczywiście, nikt się nie zgodzi. W zwykłym ruchu ulicznym to zadanie zajmie ciężarówom ponad półtora roku. Ale powiedzmy krakowskim targiem, że na wywiezienie „Dziesięciolatka” wystarczy rok, bo i zima 2009 będzie łagodnie bezśnieżna. Załóżmy, że znów będzie cud. Niestety, w żadnym razie nie mogą one dotyczyć liniowej funkcji czasu i w ten sposób do godziny Zero zostaną już niecałe trzy lata. – No, ale teraz już budowa ruszy raźno z kopyta – zakrzyknie optymista. – A g...zik prawda! – odpowiem, bo teraz dopiero zacznie się procedura wywłaszczeniowa. Dlaczego dopiero teraz? No bo do chwili zatwierdzenia jakiegoś konkretnego projektu nie będzie wiadomo, jaki tak naprawdę obszar inwestycja pochłonie. W tej chwili przewiduje się rozmowy wywłaszczeniowe z 70, a może nawet 150 różnymi podmiotami właścicielskimi. Piękne widełki – nieprawdaż? Doświadczenie uczy, że przy podobnych gigantycznych przedsięwzięciach prawnych (zmiana właściciela działek) co najmniej 25 procent podmiotów jest niezadowolonych z decyzji. Zazwyczaj chodzi o pieniądze albo o zwykłe „nie, bo nie”. Ale przywołajmy znów cuda, czyli opiekę opatrzności, i powiedzmy, że tylko 10 procent wywłaszczonych powie „nie”. Co wtedy? Wtedy rusza cała skomplikowana procedura prawna z możliwością odwoływania się obu stron sporu od wyroku do dwóch kolejnych instancji. W iście ekspresowym, nieznanym dotąd w Polsce tempie całość jurysdykcyjnych

21

te ryby. Powiedzmy sobie jednak szczerze, że jako świadek jest ona mało wiarygodna. Jerzy Szmajdziński z kolei jest zapalonym tenisistą. Najchętniej spędzałby więc wakacje na korcie. Spędza jednak tam, gdzie każe żona, bo jest człowiekiem, jak to mówią, „zgodnym”. Cypr to Cypr, Wrocław to Wrocław... Innego rodzaju problemy wakacyjne mają ludzie bardzo zamożni. Zamożniejsi nawet od naszych polityków. Weźmy takiego, dajmy na to, Jana Kulczyka. On nie myśli o biletach samolotowych, bo samolot ma własny. Nie myśli, które biuro podróży wybrać, w którym hotelu zamieszkać, bo wszystko, co trzeba, może załatwić sobie we własnym zakresie. Problem jest tylko, gdzie pofrunąć. Gdybym miał mu radzić, to poradziłbym Fisher Island – prywatną wyspę w okolicy Miami Beach. Nie ma tam promów, więc dolecieć trzeba prywatnym helikopterem – to taka naturalna selekcja. Jest jeden most, ale pilnie strzeżony. Mieszkańców jest na tej wyspie kilkuset, budynków kilka, ale zbudowanych tak, że stanowią jeden kompleks. Dom składa się wyłącznie z apartamentów. Do każdego prowadzi winda z garażu, z każdego jest przepiękny, rozległy widok na Atlantyk. Palmy, kwiaty, ciepło, luksus... Raj! W dodatku na rzut beretem Palm Beach – z fajnymi rezydencjami sąsiadów, najbogatszych, najpopularniejszych artystów, biznesmenów. No i samo Miami Beach... Żyć nie umierać. Jest tylko jeden problem – apartament na tej Fisher Island kosztuje kilkanaście milionów dolarów. Pan Kulczyk się szarpnął. MAREK BARAŃSKI

rozstrzygnięć potrwa jakieś dwa lata. No i mamy w ten sposób rok 2011. – No dobrze, pobiadoliliście już, Szenborn, pozwoliliśmy wam na to, ale teraz już – sami wicie i rozumicie – grzeją się kopary, buldożery, armia robotników i niech się mury pną do góry! – powie nasz optymista. Niestety, nie! Nic z kopyta nie ruszy, bo nie ma co ruszać. W Polsce nie ma już bowiem tylu firm budowlanych (a przede wszystkim wykwalifikowanych ludzi) zdolnych podołać zadaniu. W Irlandii, w Anglii i owszem! Ale nie w Warszawie. Nikt nie zbuduje podobnego giganta w rok. Nawet w pięć lat. I nie pomogą tu fantastyczne pomysły sprowadzenia budowlańców z Indii (?!) czy zatrudnienie 30 tysięcy więźniów. Ogromny, londyński stadion Wembley cztery najlepsze na świecie, najbardziej doświadczone w takich zadaniach firmy budowały pięć lat! Katastrofalną sytuację przedstawiłem na przykładzie jednej jedynej warszawskiej inwestycji. A przecież ma być w Polsce jeszcze pięć podobnych placów budowy stadionów, z których ruszeniem jest jeszcze gorzej. Do tego dochodzą setki kilometrów autostrad, dziesiątki hoteli itp. No i jeszcze fakt podstawowy – Sejm nie uchwalił jak dotąd pakietu ustaw – niezbędnego, by w ogóle ruszyć z projektami i inwestycjami. Nic przeto, tylko cud może nas uratować. Cud albo... pomysł posła Misztala. MAREK SZENBORN

22

S

ą tacy (liczni) literaturoznawcy, którzy twierdzą, że to ten właśnie wiersz Wisławy Szymborskiej – brawurowo przetłumaczony na język szwedzki – przesądził o przyznaniu poetce Nobla. Jakkolwiek by było, ów tekst tłumaczy w jakiś sposób eskalującą dziś emigrację młodych, zdolnych ludzi z raju proponowanego przez braci K.

Okienko z wierszem Utopia Wyspa, na której wszystko się wyjaśnia. Tu można stanąć na gruncie dowodów. Nie ma dróg innych oprócz drogi dojścia. Krzaki aż uginają się od odpowiedzi. Rośnie tu drzewo Słusznego Domysłu o rozwikłanych odwiecznie gałęziach. Olśniewająco proste drzewo Zrozumienia przy źródle, co się zwie Ach Więc To Tak. Im dalej w las, tym szerzej się otwiera Dolina Oczywistości. Jeśli jakieś zwątpienie, to wiatr je rozwiewa. Echo bez wywołania głos zabiera i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów. W prawo jaskinia, w której leży sens. W lewo jezioro Głębokiego Przekonania. Z dna odrywa się prawda i lekko na wierzch wypływa. Góruje nad doliną Pewność Niewzruszona. Ze szczytu jej roztacza się Istota Rzeczy. Mimo powabów wyspa jest bezludna, a widoczne po brzegach drobne ślady stóp bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza. Jak gdyby tylko odchodzono stąd i bezpowrotnie zanurzano się w topieli. W życiu nie do pojęcia.

Ś

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

RACJONALIŚCI

wieckie państwo, ochrona biednych i pracowników oraz nowoczesny, prospołeczny program gospodarczy to główne idee, z jakimi Porozumienie Lewicy chce wyjść do Polaków. Ale łatwo nie będzie. „Lewactwo, plankton łączy się” – grzmiały jeszcze niedawno teksty papierowych prawicówek, których autorzy za wszelką cenę chcieli udowodnić, że oto zebrało się lewackie oszołomstwo, starzy komuniści albo że stara SLD-owska gwardia wraca do żłobu. Chodzi o Kongres Porozumienia Lewicy. Działacze i sympatycy RACJI Polskiej Lewicy, Polskiej Partii Socjalistycznej, Polskiej Partii Pracy i Ruchu Odrodzenia Gospodarczego – w sumie blisko pół tysiąca osób – spotkali się tydzień temu, aby formalnie zawrzeć porozumienie o współpracy, które zainicjował prof. Paweł Bożyk. Partie te znalazły punkty styczne i stworzyły Deklarację Programową, która stawia mocne akcenty na pomoc najsłabszym, nowoczesny i prospołeczny program gospodarczy oraz wyraźny liberalizm światopoglądowy, którego antyklerykalizm jest nieodłącznym elementem. Deklaracja PL

KATEDRA PROFESOR JOANNY S.

Wszyscy jesteśmy pielęgniarkami Minimalistyczna ocena Jerzego Urbana, że rząd się wyżywi, wynikała z siermiężności minionego systemu. Ówczesna władza bała się gniewu ludu i dawała mu się także pożywić. Wbrew obecnej propagandzie – nie tylko octem. Konsumpcja mięsa, mimo kartek, była wyższa niż obecnie. Żyjących poniżej minimum socjalnego – dziesięć razy mniej, a głód został zlikwidowany wraz z analfabetyzmem i bezrobociem; to w IV RP po raz pierwszy stwierdzono w Polsce dwa przypadki śmierci głodowej. Zamiast PKB był dochód narodowy, a zamiast strajków – nieuzasadnione przerwy w pracy. Czytelnictwo nie ograniczało się do książeczki do nabożeństwa, uczestnictwo w kulturze – do oglądania „Tańca z gwiazdami” i „Big Brothera”, sport – do podnoszenia kufla piwa, antykoncepcja – do kalendarzyka, w dodatku małżeńskiego. Transformacja zmieniła sytuację także na wszystkich szczeblach władzy. Po 1989 roku okazało się, że rząd nie tylko się wyżywi, ale – jak sama nazwa wskazuje – i urządzi. Pod każdym względem. Siebie bez porównania lepiej niż społeczeństwo. Dla zachowania nie tylko odpowiedniego

statusu materialnego, ale i dobrego samopoczucia władza otacza się dworem i alienuje. Dwór kadzi, nie dopuszcza żadnej krytyki, utwierdza w przekonaniu, że nagi król jest ubrany. Pięknie, modnie i gustownie. W miłość poddanych i Chanel za 50 złotych. Wyobrażenie o własnej doskonałości powoduje, że – według rządzących – nie sprawdzają się obywatele. Przez PiS nazywani „ciemnym ludem”. Dlatego trzeba wymieniać społeczeństwo, a nie rząd. Do tej pory się nie dawało. Od kiedy nastał kaczyzm – wymienia się samo. Drogą emigracji. Znowu aktualne jest powiedzenie, że gdy wieje wiatr ze wschodu, trzeba wiać razem z nim. Powodów jest coraz więcej. Do ekonomicznych doszły polityczne. W IV Rzeczypospolitej Policyjnej jest coraz duszniej, a wielu grupom zawodowym także coraz biedniej. Należą do nich pracownicy ochrony zdrowia, kiedyś zwanej służbą. Widocznie ze względu na tę trefną, w ocenie PiS, nazwę, są sprowadzani do parteru. W przenośni i dosłownie. Strajk pielęgniarek to najostrzejsza forma protestu w ostatnim czasie. Lekceważenie słusznych żądań,

brutalna akcja policji, uniemożliwienie kontaktu z przebywającymi w Kancelarii Premiera delegatkami strajkujących doprowadziły do eskalacji konfliktu. Trzy z czterech pielęgniarek zamkniętych w siedzibie premiera rozpoczęły w poniedziałek głodówkę. Dołączyło do nich kilka przebywających na zewnątrz. Determinacja strajkujących jest silniejsza od tępego uporu władzy. Przed siedzibą szefa rządu wyrosło już nie miasteczko, a Miasto Kobiet. Ich rewolucja jest mniej medialna, bo biało-szara jak fartuchy i zmęczone twarze. Nie ma koloru pomarańczy. Za to ma poparcie zwykłych obywateli. Przychodzą po pracy z jedzeniem, piciem i dobrym słowem. Wszak każdy był, jest lub będzie pacjentem. Teraz, w czasie strajku, wszyscy są pielęgniarkami. W dowód ogólnoludzkiej solidarności. Jak na ironię, wyłamuje się z niej Prawo i Sprawiedliwość, które dwa lata temu wygrało wybory na idei „solidarnego państwa”. Premier Kaczyński jest pielęgniarkom wilkiem. Zapomina, że nosił wilk razy kilka... JOANNA SENYSZYN PS Zapraszam na www.senyszyn.blog. onet.pl

RACJA Polskiej Lewicy www.racja.org.pl, tel. (022) 620 69 66 Darowizny na działalność RACJI PL (adres: ul. E. Plater 55/81, 00-113 Warszawa) ING Bank, nr 04 1050 1461 1000 0022 6600 1722 (niezbędny PESEL darczyńcy w tytule wpłaty)

Lewicowy ferment jest lewicową odpowiedzią na powstałą niedawno nieokreśloną ideowo deklarację LiD-u, któremu patronuje Kwaśniewski. Nikt nie ukrywał też, że porozumienie ma wypełnić lukę, jaka powstała na lewej stronie sceny politycznej po tym, jak SLD skręcił do centrum. – LiD twierdzi, że naruszana jest świeckość państwa. A ja w imieniu RACJI i partnerów mówię, że tę świeckość należy przywrócić. Mamy postępującą klerykalizację na niespotykaną dotąd skalę – grzmiał Jan Barański. W jego opinii równie wielkim problemem jest też wrzód neoliberalizmu, jaki nabrzmiał na tyłku lewicy – wrzód, który trzeba przeciąć. Lewica zaś musi skończyć z mówieniem i wziąć się do roboty. Dostało się przy okazji rządzącej ekipie, Kaczyńskim, Giertychowi i inkwizycyjnym instytucjom, takim jak IPN czy CBA. Nieformalnie twarzą Porozumienia Lewicy jest również Marek Dyduch, dzisiaj

radny LiD-u w sejmiku dolnośląskim, jeden z antyklerykałów w Sejmie poprzedniej kadencji. Spychany w SLD do ściany, nazywany betonem, nie poddaje się i próbuje walczyć o lewicowość swojej partii. – Jestem obarczony 12 latami bycia w parlamencie oraz klęską lewicy z 2005 roku jako były sekretarz generalny SLD. I odwołując się do lewicy nieskażonej, mówię „przepraszam” za błędy i stracone złudzenia. Przepraszam sympatyków lewicy, ale i członków SLD, bo to często bardzo ideowi ludzie – bił się w piersi podczas wystąpienia. Dyduch chce walczyć o jedność lewicy, o jeden front. Uważa, że trzeba zmusić LiD do kursu na lewo. Nie chce też monopolu jakiejkolwiek partii na scenie. – PPS to tradycja i zaplecze intelektualne. Partia Pracy to siła związku zawodowego, który walczy o godność robotników. Partia RACJA – pierwsza, która powiedziała, że walczy o państwo świeckie – oraz

ROG, który walczy o godność ludzi żyjących i pracujących w PRL. Te cztery ugrupowania to różnorodność i wielka wartość. Tu siedzi lewica nieskażona władzą, gierkami parlamentarnymi, spięciem i pragmatyzmem, który mówi, że nic nie możemy zrobić dla ludzi – mówił. Niewątpliwie najzabawniejszym momentem kongresu było odczytanie przez posła Samoobrony Bolesława Borysiuka listu od Andrzeja Leppera, który stwierdził, że... jest lewicą! Obecni byli też m.in. Adam Gierek i Mariusz Łapiński oraz wiceprzewodniczący OPZZ. Porozumienie Lewicy nie wyklucza współdziałania z innymi środowiskami. Bogusław Ziętek dobitnie dał do zrozumienia, że nie zamierza być ani lewą ręką, ani nogą dla SLD, a o wspólnym starcie wyborczym nie ma sensu nawet mówić. Podobnie Bogusław Gorski, lider PPS. Natomiast Jan Barański wyraża nieco odmienne stanowisko. Jego zdaniem, warto współpracować z każdym, jeżeli możliwa jest realizacja idei, i nie odżegnuje się dogmatycznie od SLD. DANIEL PTASZEK

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

Do taksówki w Nowym Jorku wsiada Baba – właśnie taka przez duże „b” – i kieruje: – Na 12. Po chwili: – Albo nie. Na 55. Po minucie: – Może jednak na Times Square? Kierowca Hindus mówi pod nosem: – Gdybyś nie była taką wredną krową, chyba bym cię zabił! ¤¤¤ – Cześć Luśka, jest Kazik? – Na piwko poszedł... – Beze mnie?! – Z tobą. – Głupoty pleciesz, kobieto, dwa dni nie piłem. A kiedy poszedł? – A przedwczoraj... ¤¤¤ Zapytano kilkuletniego chłopca: – Jako kto byś chciał pracować? – Jako sprzedawca. – Ale na to chyba za mały jesteś? – Mogę sprzedawać spod lady. ¤¤¤ Bajka o królewnie na grochu: – Jak się spało, miła panienko? – Całą noc nie mogłam zmrużyć oka! Najpierw zjadłam groszek, a potem dopiero się zaczęło...

ŚWIAT SIĘ ŚMIEJE

23

Rozmowa helpdesku z użytkownikiem: – Niech pan najedzie kursorem na ikonkę i naciśnie prawy przycisk myszy. – Panie, nie ma takiego przycisku. Oba są lewe, co mi pan za głupoty wciskasz! – Dobrze, rozumiem. Proszę obrócić myszkę o 90 stopni zgodnie z ruchem wskazówek zegara. – O, panie, wiesz pan o ile wygodniej jest teraz... ¤¤¤ Wraca temat stanu technicznego maszyn, którymi latają nasi przywódcy. Jedna z gazet ogólnopolskich przeprowadziła ankietę: „Czy jesteś za wymianą samolotów rządowych na nowe?”. 13 proc. odpowiedziało: „Tak, jak najszybciej”. 87 proc. odpowiedziało: „Dopiero po poważnej katastrofie”. ¤¤¤ – Wiesz, stary, gdy jakiś czas temu chciałem wyliczyć mojej żonie wszystkie jej wady, to zajęło mi to parę dni. – Aż tyle ich ma? – Nie, no nie aż tyle, ale wiesz, jak trudno i powoli mówi się z opuchniętą twarzą? ¤¤¤ Student chciał sobie dorobić i najął się jako przewodnik po Krakowie. Pokazuje Amerykanom Bramę Floriańską i opowiada o murach obronnych. Jeden turysta pyta: – Ile lat budowali te mury? Student strzela: – 10 lat. – U nas w Ameryce zbudowaliby je w ciągu 5 lat. Student nic nie mówi, tylko prowadzi turystów na rynek i opowiada o Sukiennicach. Po jakimś czasie ten sam turysta pyta: – A ile lat budowali te Sukiennice? Student, niewiele się namyślając, mówi: – 3 lata. – U nas wybudowaliby przez 1,5 roku. Student zrobił się cały czerwony, ale nic – prowadzi wycieczkę dalej. Przechodzą koło Wawelu. Turysta pyta: – Panie, a co to za budynek? – Nie wiem – wczoraj tego jeszcze nie było...

POZIOMO: 1) Dla drwali robotę dali, 4) Gablota na błota, 10) Każdy wie o jego bucie, 11) W sklepie przy lepie, 13) Praca w rytm muzyki, 14) Pod tym klonem randka Laury z Filonem, 16) Koza na rękach, 17) Dużo kosztuje, 19) Czyli nici, 20) Odbija jak palma, 23) Opiera się na kancie, 27) Niech wyliczę: szczapa, wiór, patyczek, 29) Lenin wiecznie żywy, 31) Kurzajkę wykurzy, 32) Ponoć czaj z niego naj, 36) Jedna z wielu charakteru, 37) Waluta teraz i tutaj, 38) Czas trwania bombardowania, 39) Na fiata – w minionych latach, 40) Potknięcie w salonie, 41) Artysta w traktorze, 42) Na dachu bez strachu. PIONOWO: 1) Zajęcie z wyspy, 2) Jest w gracji i demokracji, 3) Bite bezkarnie, 4) Przywiązany do lipy, 5) Do żony słodko, 6) Personalny, 7) Pole na sole, 8) Już nie zuch, a druh, 9) Jak się nie hajcuje – leniuchuje, 12) Susza go nie wzrusza, 15) Z koszyczkami na polu, 18) Tam szukaj kuka, 21) Chrapka na jabłka, 22) Piana jadana do szatana, 23) Boczne skrzydło kamienicy, 24) Chryzantema, 25) Gdy się opuści, to nie przepuści, 26) Zarobiona mamona, 28) Jest skruszony, 30) Położony na drodze, 32) Głos podziwu, 33) Pełny wełny, 34) Wyjście z kanału, 35) Lodowa szybka. Rozwiązanie krzyżówki z numeru 24/2007: „Pan Bóg tak stworzył kurczaki, że są inteligentniejsze od kaczek – podobno kaczki są dość tępe”. Nagrody otrzymują: Jadwiga Piotrowska ze Ścinawy Małej, Krystyna Otolińska z Piastowa, Zofia Sawicka z Wydmin. Gratulujemy! Aby wziąć udział w losowaniu nagród, wystarczy w terminie 10 dni od ukazania się aktualnego numeru „FiM” przesłać hasło krzyżówki e-mailem na: [email protected] lub pocztą WYŁĄCZNIE NA KARTKACH POCZTOWYCH na adres redakcji podany w stopce. W rozwiązaniu prosimy podać numer tygodnika oraz adres, na który mamy wysłać nagrody. TYGODNIK FAKTY i MITY (ISSN 356441); Prezes zarządu i redaktor naczelny: Roman Kotliński (Jonasz); Zastępca red. naczelnego: Marek Szenborn; Sekretarz redakcji: Adam Cioch; Dział reportażu: Ryszard Poradowski – tel. (42) 630 72 33; Dział historyczno-religijny: Bolesław Parma, e-mail: [email protected]; Redaktor graficzny: Tomasz Kapuściński; Fotoreporter: Hubert Pankowski; Dział promocji i reklamy: tel. (42) 630 73 27; Dział łączności z czytelnikami: (42) 639 85 41; Adres redakcji: 90-601 Łódź, ul. Zielona 15; e-mail: [email protected], tel./faks (42) 630 70 65; Wydawca: „BŁAJA News” Sp. z o.o.; Sekretariat: tel./faks (42) 630 70 65; Druk: POLSKAPRESSE w Łodzi. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo do adiustacji i skracania tekstów. WARUNKI PRENUMERATY: 1. W Polsce przedpłaty przyjmują: a) Urzędy pocztowe i listonosze – do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2007 r. Cena prenumeraty – 39 zł za jeden kwartał; b) RUCH SA – do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2007 r. Wpłaty przyjmują jednostki kolportażowe RUCH SA w miejscu zamieszkania prenumeratora. 2. Prenumerata zagraniczna: Wpłaty w PLN przyjmuje jednostka RUCH SA Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy na konto w PEKAO SA IV O/Warszawa nr 68124010531111000004430494 lub w kasie Oddziału. Informacji o warunkach prenumeraty udziela ww. Oddział: 01-248 Warszawa, ul. Jana Kazimierza 31/33, tel.: 0 (prefiks) 22 532 87 31, 532 88 16, 532 88 19; infolinia 0 800 12 00 29. Prenumerata zagraniczna RUCH SA płatna kartą płatniczą na www.ruch.pol.pl 3. Prenumerata w Niemczech: Verlag Hûbsch & CO., Dortmund, tel. 0 231 101948, fax 0 231 7213326. 4. Dystrybutorzy w USA: New York – European Distribution Inc., tel. (718) 782 1135; Chicago – J&B Distributing c.o., tel. (773) 736 6171; Lowell International c.o., tel. (847) 349 1002. 5. Dystrybutor w Kanadzie: Mississauga – Vartex Distributing Inc., tel. (905) 624 4726. Księgarnia „Pegaz” – Polska Plaza Wisła, tel. (905) 238 9994. 6. Prenumerata redakcyjna: do 25 sierpnia na czwarty kwartał 2007 r. Cena 39 zł. Wpłaty (przekaz pocztowy) dokonywać na adres: BŁAJA NEWS, 90-601 Łódź, ul. Zielona 15. 7. Zagraniczna prenumerata elektroniczna: [email protected]. Szczegółowe informacje na stronie internetowej http://www.faktyimity.pl Prenumerator upoważnia firmę „BŁAJA News” Sp. z o.o. ul. Zielona 15, 90-601 Łódź, NIP: 725-00-20-898 do wystawienia faktury VAT na prenumeratę tygodnika „Fakty i Mity” bez podpisu.

24

ŚWIĘTUSZENIE

Ducha nie gaście!

Wśród cudów i dziwów licheńskiego sanktuarium można znaleźć taki oto sprzęt przeciwpożarowy. Nie dalibyśmy sobie głowy uciąć za cudowną moc gaśniczą wody święconej... Fot. D.S.

Rys. Tomasz Kapuściński

Nr 26 (382) 29 VI – 5 VII 2007 r.

JAJA JAK BIRETY

B

ardzo dobrze się stało, że jakimś cudem nie znikło ze spisu lektur jakże prorocze „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. Prorocze – gdyż w arcydziele napisanym przeszło sto lat temu znajdujemy nie tylko odniesienia do dzisiejszej sytuacji handlowo-demograficznej („Mam przez cały dzień dosyć Chińczyków”), do polityki międzynarodowej („Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś spokojna), do Samoobrony („Pon się boją we wsi ruchu. Pon nos obśmiwajom w duchu”), czy też linii programowej KRRiT (... polityków mam dość, po uszy, dzień cały), ale i próbę naświetlenia niezwykle złożonych i ponadczasowych uwarunkowań ekonomiczno-religijno-socjologicznych. Wystarczy przeczytać akt pierwszy, aby pojąć, co wieszcz „miał na myśli”. Oto we wsi Bronowice – jak wszędzie zresztą – artykułami rolno-spożywczymi, takimi jak koniczyna (rodzaj trawki?) i wódka handlował Żyd Mosiek, człek honorny i akuratny. Handlował w karczmie. Ale sama karczma – tu uwaga, bo rzecz jest wielce interesująca! – należała do... księdza. UKŁAD ów, pozornie paradoksalny, musi jednak wydać się całkiem sensowny, bo przecież „Żyd (...) do takich rzeczy z groszem zawsze się przyda”. A ponieważ księdzu datków chłopskich nie starczało, czynsz z arendy musiał być

NOWE LEKTUR ODCZYTANIE

Miałeś, chamie, złoty róg wysoki (skąd my to znamy?). Darł więc Żyd skórę z chłopów aż miło, żeby księdzu terminu dotrzymać – wszakże „dług rzecz święta”. W ten sposób nieformalna spółka judeochrześcijańska nakręcała spiralę monopolowo-kredytową i dusiła biedny naród. Dodać trzeba, że z księżowskiego podpuszczenia. I pewnie dlatego w społeczeństwie polskim do tej pory otwarta pozostaje kwestia podjęta 106 lat temu przez Czepca z podkrakowskiej wsi: „To któż moich groszy złodzij, Czy Żyd jucha, czy dobrodzij?!”. Nauczyciele z kręgów zbliżonych do Rodziny RM

nie muszą podejmować powyższego tematu. Niech już raczej zajmą się sojuszem chłopsko-szlacheckim, pawimi piórami, Rycerzami, Widmami, Upiorami i Dziadami... Przecież i tak wiadoma rozgłośnia rozpracowała problem ostatecznie i głosi na falach swoją wersję spiskowej teorii dziejów. Poloniści ryzykanci natomiast zawsze mogą odwołać się do realiów. Wystarczy emeryt czy rencista, który wie, kto i na co podebrał niedawno 40 mln z ZUS... I tylko jednego wieszcz Wyspiański nie przewidział do końca – co prawda Dziad kręcił się wokół weselników, jednak nikt mu wyraźnie nie powiedział: „Spieprzaj!”. A tyle było okazji... JOLCZYK